Translate

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2018

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΗΣΣΟΝΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ



Η ελληνική πολιτεία δίνει την εντύπωση ότι ζητά ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο θα κυριαρχήσει και πάλι η αρχή της ήσσονος προσπαθείας. Δεν είναι μόνο η κατάργηση των εξετάσεων στα περισσότερα μαθήματα του Γυμνασίου και του Λυκείου, με αποτέλεσμα στην σκέψη των μαθητών να επικρατεί η αντίληψη περί κύριων γνώσεων και δευτερευόντων, μαθημάτων που χρειάζονται προσπάθεια και άλλων που περιθωριοποιούνται. Δεν είναι μόνο ο πολύ χαμηλός μέσος όρος που απαιτείται για την προαγωγή από την μία τάξη στην άλλη. Είναι και η κατάσταση στα μεγάλα πανεπιστήμια, στα οποία η γνώση δεν δείχνει να είναι η προτεραιότητα, αλλά υπερτονίζεται η ενασχόληση των φοιτητών με κοινωνικούς αγώνες, με άρνηση της εντατικοποίησης των σπουδών, ενώ τα πάντα φαίνεται ότι θα λυθούν με αύξηση της χρηματοδότησης της παιδείας. Αυτονόητο είναι πώς όσα χρήματα επενδύονται στην εκπαίδευση, είναι προς όφελος όλων. Το πρόβλημα όμως της προσωπικής κατάκτησης της γνώσης έχει να κάνει με τον προσωπικό κόπο και την αξιοποίηση όσων μέσων υπάρχουν, τα οποία έχουν αυξηθεί με την χρήση του Διαδικτύου.
Η πρόσφατη εικόνα των μαθητών και των φοιτητών να εισβάλλουν στο γραφείο του Υπουργού Παιδείας, πέρα από τον αποπροσανατολισμό στην κοινή γνώμη για άλλα προβλήματα, μαρτυρεί σύγχυση σε επίπεδο κοινωνίας και αυτών που την διαμορφώνουν ιδεολογικά. Ενώ η πραγματικότητα απαιτεί πολύν κόπο για τους νέους, ιδίως όταν η αγορά εργασίας περιορίζει τα δικαιώματά τους, ελαττώνει τους μισθούς, αυξάνει το ωράριο και τις απαιτήσεις από αυτούς, κι ενώ η μόνη λύση είναι η κατάρτιση η οποία θα δημιουργήσει περιθώρια για εύρεση αξιοπρεπούς εργασίας, τουλάχιστον γι’ αυτούς που θέλουν να μορφωθούν, βλέπουμε η φρασεολογία των όσων εκφράζουν το θεωρητικά «αγωνιστικό» τμήμα της νεολαίας να λειτουργεί στην προοπτική της απόλαυσης της νιότης, της χαράς της ζωής, με όσο το δυνατόν λιγότερο κόπο και με περισσότερα δικαιώματα. Η πλειοψηφία των νέων αλλά και των μεγαλυτέρων βλέπει με συμπάθεια την νοοτροπία αυτή ή έχει συμβιβαστεί με τις εικόνες πραγματικής ντροπής που αντικρίζουμε στα πανεπιστήμια, κυρίως της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης (σκουπίδια, διακίνηση ναρκωτικών, παραεμπόριο, επιβίωση των κομματικών φοιτητικών παρατάξεων) και γι’ αυτό δεν αντιδρά.
Όποιος ισχυριστεί ότι είναι κακό οι μαθητές και οι φοιτητές να χαίρονται την ζωή τους, σφάλλει. Το ερώτημα είναι από πού πηγάζει αυτή η χαρά και γιατί είναι αποκλεισμένη από την κατάκτηση της γνώσης. Χαρούμενος είναι αυτός που προσπαθεί, που μαθαίνει, που ανοίγει τον νου και την καρδιά του στην κριτική σκέψη. Χαρούμενος είναι αυτός που νιώθει ότι ο κόπος του αναγνωρίζεται. Που δεν φοβάται να εξετασθεί, να διαγωνισθεί δηλαδή, ώστε να αποδείξει και στον εαυτό του και στους άλλους ότι κοπιάζει και ότι ο κόπος του έχε αποτελέσματα. Η πολιτεία θα άξιζε να στρέψει το ενδιαφέρον της στην ρύθμιση της αγοράς εργασίας ώστε ο νέος που μπορεί και παλεύει να μην αντιμετωπίζεται ως σκλάβος και να αφήσει κατά μέρος νοοτροπίες ήσσονος προσπαθείας.
Η Εκκλησία δείχνει ολοένα και περισσότερο να αδιαφορεί. Σιωπά, ενώ η ασκητική της ευλογεί τον κόπο, τόσο για τον επιούσιο άρτο όσο και για την προαγωγή στην πνευματικότητα. Αν αγαπάμε τον Θεό, τον πλησίον, την ζωή μας, η αγάπη γεννά αφιέρωση στην σχέση. Είναι μία άλλη νοοτροπία που αξίζει να επισημανθεί και με λόγους και με βιοτή!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 31 Οκτωβρίου 2018

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2018

“Εάν αγαπάτέ με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε». (Ιωάν. ιδ’ 15)Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος



Αγιασμός στην Σχολή Γονέων της Ι.Μ. Κερκύρας




Το απόγευμα της Δευτέρας 29 Οκτωβρίου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τέλεσε τον Αγιασμό στην Σχολή Γονέων της τοπικής Εκκλησίας, στο Πνευματικό Κέντρο.
Στον λόγο του ο κ. Νεκτάριος αναφέρθηκε στην σημασία της στήριξης των νέων ιδίως οικογενειών, σε μια εποχή στην οποία δυστυχώς τα διαζύγια αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Μια από τις αιτίες αυτής της καταστάσεως είναι και το πνεύμα της Δύσεως, που κέντρο του έχει τον άνθρωπο πάνω απ’όλα και την διασφάλιση των δικαιωμάτων του. Εν ολίγοις ο δυτικός κόσμος χαρακτηρίζεται από τον ανθρωποκεντρισμό. Αντιθέτως στην καθ’ ημάς Ανατολή προτάσσεται ο Κύριος, ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Εκείνος αποτελεί το πρότυπο μιμήσεως. Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο παρά το κατ’εικόνα Θεού δημιούργημα. Με την ενανθρώπισή Του ο Χριστός αγίασε την πεπτωκυία φύση μας. Η σχέση μαζί Του συνεπάγεται την αγάπη και την υπομονή, αρετές που βοηθούν τα ζευγάρια να κρατηθούν ενωμένα.  
Κλείνοντας ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε καλή χρονιά στη Σχολή Γονέων, ευχαριστώντας εκ βάθους καρδίας, τόσο τους υπευθύνους της Σχολής, όσο και τους νέους ανθρώπους, που έχουν αγκαλιάσει όλα αυτά τα χρόνια την προσπάθεια της Ιεράς Μητροπόλεως να στηρίξει την Ορθόδοξη οικογένεια , την κατ’οίκον Εκκλησία.
Ακολούθως τον λόγο πήρε ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχ. Επίτροπος της Ι.Μ. Κερκύρας, του οποίου η ομιλία είχε ως τίτλο ένα στίχο ένος ελληνικού τραγουδιού  : “Κάπου θα συναντηθούμε, στο ίδιο σπίτι ζούμε.”
Ο π. Θεμιστοκλής αφού ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο, ανέπτυξε την ομιλία του σε πέντε σημεία. Πρώτον, υπερτόνισε το νόημα της συνάντησης των προσώπων και κυρίως την γνωριμία τους. Ο γάμος δεν ολοκληρώνει την γνωριμία των προσώπων, αλλά την συνεχίζει σε συνθήκες απόλυτης ειλικρίνειας, τοποθετώντας την συνάντηση εντός του χρόνου, απογυμνώνοντάς την από έναν ιδεατό ρομαντισμό ή από ανεκπλήρωτες προσδοκίες.
Δεύτερο σημείο είναι η ηδονή των σωμάτων. Σε παλαιότερες εποχές υπήρχε το αίσθημα ότι η σαρκική πλευρά της σχέσης ήταν  απογυμνωμένη από το όλον της ύπαρξης και ήταν συζυγικό καθήκον με σκοπό την τεκνογονία. Όμως η σαρκικότητα δεν ταυτίζεται με την νομιμότητα του γάμου και στον γάμο συχνά εκτυλίσσεται σε μια ικανοποίηση της ανάγκης του ανθρώπου για σμίξιμο η οποία δεν συνδέεται με την μοναδικότητα του άλλου. Σε θρησκευτικό επίπεδο υπάρχει ένα μοναστικό πρότυπο εγκράτειας και ασκητικότητας, το οποίο θεωρεί την σαρκική πλευρά της σχέσης ανεκτή, αλλά όχι σημαντική και ο παντρεμένος πρέπει να ζει ως Μοναχός, ως Άγγελος. Χρειάζεται μέτρο και ισορροπία.
Τρίτο σημείο είναι το «εμείς». Το ζευγάρι το ενώνουν το “κοινό ποτήριο” του γάμου, τα παιδιάία και οι ευθύνες. Το εμείς λειτουργεί στην προοπτική της ανάγκης και στην προοπτική της χαράς, που φέρνει η αγάπη. Προφανώς το εμείς δεν είναι μόνο θέμα απόφασης, αλλά και άσκησης, δηλαδή αγάπης.
Τέταρτον, γεννάται το ερώτημα,  απορρίπτουμε τις στιγμές ; Φυσικά και όχι είναι η απάντηση. Αυτές φτιάχνουν και αυτές οι ίδιες δηλητηριάζουν την συνάντηση. Οι στιγμές χτίζονται από λογισμούς, ενοχές, επιθυμίες, βιώματα, είτε του ζευγαριού, είτε του καθενός ξεχωριστά, από την πατρική οικογένεια. Δεν απορρίπτουμε τις στιγμές. Τις τοποθετούμε όμως εντός του κάδρου που λέγεται αγάπη και αποφασίζουμε ότι δεν θα δραπετεύσουμε από αυτό.
Τέλος, πέμπτο στοιχείο αποτελεί το εκκλησιαστικό πρότυπο, που δεν είναι άλλο από την Αγία Τριάδα. Η Αγία Τριάς δια της αλληλοπεριχωρήσεως των Προσώπων μάς δείχνει ποιό είναι το αυθεντικό νόημα της συνάντησης. Είναι το μοίρασμα των χαρισμάτων, των λειτουργιών, το μοίρασμα του χρόνου, του τρόπου των πάντων, το αίσθημα ότι ο άλλος είναι το νόημά  μου, ο έρωτάς μου, η ζωή μου, ο Παράδεισός μου.
Επίσης ο π. Θεμιστοκλής επεσήμανε και μια άλλη παράμετρο, που έχει να κάνει με το σήμερα: Ο χρόνος και η διάθεση είναι οι εχθροί της αυθεντικής συνάντησης των προσώπων. Η πρόφαση ότι θυσιαζόμαστε για την οικογένεια, για τα παιδιά, για να μην λείψει τίποτα από το σπίτι, κάνει τον χρόνο μας μηδέν. Δεν συνειδητοποιούμε ότι ο άλλος δεν μας θέλει για να θυσιαζόμαστε, όσο και αν αυτό βολεύει, αλλά γι’  αυτό που είμαστε, δηλαδή διαθέσιμοι να ασχοληθούμε με αυτόν και να μας δώσει την ευκαιρία να μας αγαπήσει. Σήμερα φοβόμαστε να αγαπηθούμε. Χρειαζόμαστε λοιπόν ταπείνωση, για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε τέλειοι, ούτε άτρωτοι και αυτάρκεις.
Καταλήγοντας ο π. Θεμιστοκλής υπογράμμισε την ανάγκη να στραφούμε στον Χριστό που ενώνει,  να βρούμε κοινό χρόνο, ένα βλέμμα αναγνώρισης και να καταλάβουμε ότι οι γονείς δεν είναι οι σωτήρες των παιδιών. Στο ζευγάρι πρέπει να ακούσει ο ένας τον άλλον για να ακουστεί.









Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

Επετειακή συναυλία, με σκοπό να τιμηθεί η εθνική μας επέτειος του Αγώνα του 1940

Το απόγευμα της Κυριακής 28 Οκτωβρίου 2018 η Ιερά Μητρόπολις Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων πραγματοποίησε στο Αμφιθέατρο του Ιδρύματος Χρονίως Πασχόντων “Η Πλατυτέρα”, επετειακή συναυλία, με σκοπό να τιμηθεί η εθνική μας επέτειος του Αγώνα του 1940, με το έργο του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη “Το Άξιον Εστί”, σε ποίηση του Νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη.

Το έργο απέδωσε η Χορωδία του Αγίου Ματθαίου, υπό την διεύθυνση του μουσικού κ. Περικλή Παπαδόπουλου.

Στον χαιρετισμό που απηύθυνε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος αφού συνεχάρη τον κ. Παπαδόπουλο, τους μουσικούς, αλλά και την Χορωδία, για την εξαιρετική απόδοση του “Άξιον Εστί”, τόνισε ότι τέτοια άσματα προσφέρουν στον άνθρωπο εθνική ανάταση και πατριωτική υπερηφάνεια. Πάντοτε η λεβεντιά και η θυσία του Έλληνα θα δίνει την πρέπουσα απάντηση σε όποιον επιβουλεύεται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας. Αυτοί που εποφθαλμιούν την πατρίδα μας, προϊόντος του χρόνου αυξάνονται. Το γεγονός αυτό έρχεται ως φυσικό επόμενο. Όσο υποχωρούμε στα εθνικά μας θέματα, τόσο οι γείτονες αποθρασύνονται και αυξάνουν τις παράνομες διεκδικήσεις τους.

Κλείνοντας ο κ. Νεκτάριος αναφέρθηκε στην εν ψυχρώ δολοφονία, από τις Αλβανικές ειδικές δυνάμεις, του ομογενούς μας από την Βόρεια Ήπειρο Κωνταντίνου Κατσίφα, ανήμερα της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Το “έγκλημά” του ήταν ότι ύψωσε την Ελληνική σημαία στο χωριό Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο όσους θυσιάστηκαν στο Έπος του 1940. Η θυσία του Κωνσταντίνου μάς υπενθυμίζει ότι το δέντρο της πατρίδος μας είναι ποτισμένο με το αίμα των ηρώων της.











ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Την Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018 τελέστηκε ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Υ.Θ. Σπηλαιωτίσσης, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου.

Ο Σεβασμιώτατος στο κήρυγμά του ανέλυσε την Ευαγγελική περικοπή της ημέρας, την ανάσταση της κόρης του αρχισυνάγωγου Ιάειρου και την θεραπεία της αιμορροούσης γυναικός, τονίζοντας τρία σημεία. Πρώτον, ο Ιάειρος αν και είχε πολύ μεγάλο αξίωμα, μπροστά στην απόγνωσή του σπεύδει στον Χριστό. Έτσι και από εμάς ο Θεός περιμένει να σπεύσουμε σε Εκείνον και να καταθέσουμε τον πόνο μας ενώπιον Του, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη σε Αυτόν. Δεύτερον, όταν ο Κύριος διαβεβαίωσε τον πατέρα ότι η κόρη του κοιμάται, οι άνθρωποι τριγύρω άρχισαν να Τον περιγελούν και να τον ειρωνεύονται. Και σήμερα δυστυχώς υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι, που όχι μόνον έχουν απορρίψει από την ζωή τους τον Χριστό, αλλά ειρωνεύονται και κοροϊδεύουν τους πιστούς ανθρώπους και ολάκερη την Εκκλησία μας. Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ή όχι. Δεν έχει όμως κανένα δικαίωμα να διακωμωδεί και να περιφρονεί την πίστη εκατομμυρίων Ελλήνων που αποτελούν τα ζωντανά μέλη του μυστικού Σώματος του Κυρίου και έχουν μεγαλώσει με τα νάματα της Ορθοδοξίας. Είτε αρέσει αυτό σε μερικούς, είτε όχι, ο Έλληνας έχει ζυμωθεί εδώ και πάρα πολλούς αιώνες με την Εκκλησία του. Και κατά τρίτον, ο Χριστός χαρίζει στην κόρη του Ιάειρου την ζωή, μέσω της αναστάσεως. Την πνευματική ανόρθωση την έχει χαρίσει αναρίθμητες φορές ο Χριστός στο γένος των Ελλήνων. Η Παναγία μας, η Υπέρμαχος Στρατηγός σώζει διαχρονικά το Έθνος μας, από κάθε εχθρική επιβουλή. Το ίδιο έκανε και το 1940, όπου αν και αριθμητικά πολύ μικρότερος ο στρατός μας κατενίκησε τον Ιταλικό φασισμό. Η πίστη στον Χριστό και την Υπεραγία Θεοτόκο δίδει και σήμερα δύναμη στο Έθνος μας που απειλείται για μια ακόμα φορά από τον εξ’ανατολών γείτονα, που γίνεται καθημερινά ολοένα και προκλητικότερος.

Κλείνοντας ο Μητροπολίτης Κερκύρας κάλεσε τους πιστούς να επιστρέψουν εν μετανοία στον Κύριο, καθότι ουδείς άλλος μπορεί να σώσει τη χώρα μας, πλην του Παντοκράτορος Θεού, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο κ. Νεκτάριος τέλεσε την Δοξολογία επί τη εθνική επετείω της 28ης Οκτωβρίου. Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε η κα Μαρίνα Παπασωτηρίου, επιμελήτρια της Εθνικής Πινακοθήκης, παραρτήματος Κέρκυρας.

Εν συνεχεία τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση και έγινε η κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο της πόλεως.

Τέλος, λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών δεν πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη παρέλαση.















Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

Ο Απόστολος Και Το Ευαγγέλιο Της Κυριακής 28 Οκτωβρίου 2018, Ζ’ Λουκά Αγίας Σκέπης

Αποτέλεσμα εικόνας για αγιας σκεπης

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 28 Οκτωβρίου 2018, Ζ’ Λουκά Αγίας Σκέπης, όπως θα ακουστούν αύριο στην Εκκλησία και με απόδοση στα Νέα Ελληνικά.

Απόστολος: ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ Θ´ 1 – 7

1 Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν. 2 σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια. 3 μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων, 4 χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, 5 ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. 6 Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, 7 εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων,

Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

1 Λοιπόν η πρώτη διαθήκη, που εσυμβολίζετο από την σκηνήν του μαρτυρίου, είχε λατρευτικάς διατάξεις, όπως επίσης και το επίγειον θυσιαστήριον. 2 Διότι είχε κατασκευασθή το πρώτον τμήμα της σκηνής, όπου υπήρχε η επτάφωτος χρυσή λυχνία και η τράπεζα και οι άρτοι, τους οποίους απέθεταν επάνω εις αυτήν ως προσφοράν προς τον Θεόν. Και αυτό το πρώτον τμήμα της σκηνής, που εκλείετο προς την αυλήν με το πρώτον παραπέτασμα, ελέγετο Αγια. 3 Εν συνεχεία δε προς τα Αγια υπήρχε δεύτερον εσωτερικόν καταπέτασμα, έπειτα από το οποίον ήτο το τμήμα της σκηνής, που ελέγετο Αγια Αγίων. 4 Αυτά είχαν χρυσόν θυμιατήριον και την κιβωτόν της διαθήκης, η οποία ήτο ολόγυρα σκεπασμένη από παντού με χρυσόν. Μεσα εις αυτήν υπήρχεν η χρυσή στάμνα, που περιείχε το μάννα, από εκείνο που ο Θεός έδιδεν στους Εβραίους εν τη ερήμω, και η ράβδος του Ααρών, που δια θαύματος Θεού είχε βλαστήσει, και αι πλάκες της Διαθήκης, επάνω εις τας οποίας ήτο χαραγμένος ο δεκάλογος. 5 Επάνω δε από την κιβωτόν υπήρχον δύο χρυσά Χερουβίμ, συμβολίζοντα την δόξαν του Θεού, και τα οποία έρριπταν την σκιαν των πτερύγων των και εκάλυπταν το επάνω μέρος της κιβωτού, που ελέγετο ιλαστήριον. Δι’ αυτά όμως τώρα δεν είναι καιρός να ομιλήσωμεν ιδιαιτέρως. 6 Ενώ, λοιπόν αυτά έτσι είχαν κατασκευασθή, εις μεν το πρώτον μέρος της σκηνής, δηλαδή εις τα Αγια, εισήρχοντο πάντοτε οι ιερείς, δια να τελούν τας διαφόρους λατρευτικάς τελετάς. 7 Εις δε το δεύτερον τμήμα της σκηνής, εις τα Αγια των Αγίων, εισήρχετο μία φορά το έτος, κατά την επίσημον ημέραν του εξιλασμού, μόνος ο αρχιερεύς και αυτός όχι χωρίς να είναι εφωδιασμένος με το αίμα της θυσίας, το οποίον επρόσφερε δια την εξιλέωσιν του εαυτού του και των αμαρτημάτων, τα οποία από άγνοιαν είχε διαπράξει ο λαός.

Ευαγγέλιο: ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Η´ 41 – 56

41 καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ οὗτος ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, 42 ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα καὶ αὕτη ἀπέθνῃσκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. 43 καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ’ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, 44 προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. 45 καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· Τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; 46 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ. 47ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι’ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. 48 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. 49 Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι Τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. 50 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. 51 ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. 52 ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. 53 καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. 54 αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· Ἡ παῖς, ἐγείρου. 55 καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. 56 καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς· ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

41 Και ιδού, ήλθε κάποιος άνθρωπος, ονόματι Ιάρειος, ο οποίος ήτο και άρχων της συναγωγής. Και αφού έπεσεν εις τα πόδια του Ιησού, τον παρακαλούσε να μεταβή στο σπίτι του, 42 διότι η μονογενής κόρη, την οποίαν είχε, δώδεκα περίπου ετών, ήτο ετοιμοθάνατος. Καθώς δε ο Ιησούς επήγαινεν στο σπίτι του Ιαείρου, τα πλήθη τον επίεζαν με τον συνωστισμόν των. 43 Και μια γυναίκα, που από δώδεκα έτη υπέφερε από αιμοραγίαν και η οποία είχε εξοδέψει όλην την περιουσίαν της εις ιατρούς, χωρίς να μπορέση να θεραπευθή από κανένα, 44 επλησίασε πίσω από τον Ιησούν, ήγγισε την άκρη από το ιμάτιόν του και αμέσως εσταμάτησε η αιμοραγία της. 45 Και είπεν ο Ιησούς· “ποιός είναι αυτός, που με ήγγισε;” Επειδή δε όλοι ηρνούντο, είπεν ο Πετρος και οι μαθηταί που ήσαν μαζή του· “διδάσκαλε, τα πλήθη σε στενοχωρούν και σε πιέζουν ολόγυρα και συ λέγεις ποιός με ήγγισε;” 46 Ο δε Ιησούς είπε· “κάποιος με ήγγισε. Διότι εγώ κατάλαβα ότι δύναμις θαυματουργική εβγήκε από εμέ”. 47 Η δε γυναίκα, όταν είδε ότι δεν εξέφυγε από την προσοχήν του Ιησού, τρέμουσα από φόβον και ευλάβειαν ήλθε, έπεσε γονατιστή εμπρός του και διηγήθηκε εις αυτόν και εμπρός εις όλον το πλήθος την αιτίαν, δια την οποίαν τον ήγγισεν, όπως επίσης και το γεγονός, ότι εθεραπεύθηκε αμέσως. 48 Ο δε Ιησούς της είπε· “θάρρος, κόρη μου, η πίστις σου σε έχει σώσει· πήγαινε ειρηνική και χαρούμενη, χωρίς την ανησυχίαν και την θλίψιν που είχες προηγουμένως από την ασθένειάν σου”. 49 Ενώ δε αυτός ακόμη ωμιλούσε, έρχεται κάποιος από το σπίτι του αρχισυναγώγου λέγων εις αυτόν, ότι “πέθανε η κόρη σου, μη ενοχλείς και μη βάζεις εις κόπον τον διδάσκαλον”. 50 Ο Ιησούς όμως, όταν ήκουσε την είδησιν, είπεν στον αρχισυνάγωγον· “μη φοβείσαι, μόνον πίστευε και θα σωθή η κόρη σου”. 51 Οταν δε ήλθε στο σπίτι, δεν αφήκε κανένα να μπη, ει μη μόνον τον Πετρον και τον Ιωάννην και τον Ιάκωβον και τον πατέρα της κόρης και την μητέρα. 52 Εκλαιαν δε όλοι και οδυρόμενοι εκτυπούσαν τας κεφαλάς και τα στήθη των δια την νεκράν. Ο δε Ιησούς είπε· “μη κλαίετε· δεν απέθανε, αλλά κοιμάται”. 53 Και τον περιγελούσαν, διότι ήξευραν καλά, ότι η κόρη είχε πεθάνει. 54 Αυτός όμως έβγαλε όλους έξω, επιασε το χέρι της και εφώναξε λέγων· “Κορη, σήκω επάνω”. 55 Και αμέσως η ψυχή της επέστρεψε στο σώμα και αναστήθηκε· και ο Ιησούς διέταξε να της δώσουν να φάγη, δια να αναλάβη τελείως από την εξάντλησιν της ασθενείας που την οδήγησε στον θάνατον. 56Και έμειναν εκστατικοί και κατάπληκτοι οι γονείς αυτής. Ο δε Ιησούς παρήγγειλε εις αυτούς, να μη είπουν εις κανένα το γεγονός.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΟΥΣ


Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Πώς πρέπει να τιμούμε τους ήρωες και τις ηρωίδες του πολέμου του 1940-41;

1. Τους τιμούμε όταν σεβόμαστε τις αξίες και τα ιδανικά τους. Όταν διδάσκουμε στα παιδιά μας με ποιο όραμα πολέμησαν οι Έλληνες κατά των σιδερόφρακτων Ιταλών. Ο σεβασμός των στρατιωτών μας στην Παναγία, την Υπέρμαχο Στρατηγό, τούς οδήγησε σε ανδραγαθήματα. Γράφει σχετικά ο λογοτέχνης Στρατής Μυριβήλης:

«Όταν η Ελλάδα έκαμε το θαύμα του ’40-’41, οι Έλληνες στρατιώτες έβλεπαν την Υπέρμαχον του Βυζαντίου να πολεμά επικεφαλής των τους κτηνώδεις επιδρομείς. Πήγα και τους είδα, εκεί στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, αυτούς τους νεαρούς ήρωες των ημερών μας. Και όλοι είχαν κρεμασμένη στο στήθος ή στον ορθοστάτη του παγωμένου τους αντίσκηνου την εικόνα της Βυζαντινής Υπερμάχου. Σαν να ήταν όχι πολεμιστές του Γεωργίου του Β’, αλλά του Τσιμισκή, του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου ή του τελευταίου Παλαιολόγου».


2. Τους τιμούμε όταν αποδίδουμε σωστά τους όρους. Δεν πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας, αλλά στα βουνά της Βορείου Ηπείρου. Η Αλβανία είχε συμμαχήσει με τον Μουσσολίνι, αλλά οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες, άνδρες και γυναίκες, υποδέχθηκαν και υποστήριξαν με θέρμη τον Ελληνικό Στρατό. Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης οφείλουμε σήμερα να μη λησμονούμε την Ελληνική Εθνική Μειονότητα που ζει στην ηρωική Χειμάρρα, στο Αργυρόκαστρο, στην Κορυτσά κ.α..


3. Τιμούμε τη μνήμη των παλληκαριών μας όταν ενδιαφερόμαστε για την ανεύρεση, ταυτοποίηση και χριστιανική ταφή των χιλιάδων στρατιωτών που άφησαν τα κόκκαλά τους στα πεδία των μαχών. Με πολλή μεγάλη πίεση από την Ελλάδα και από τους συγγενείς των πεσόντων η Αλβανία δέχθηκε να λειτουργήσουν δύο ελληνικά στρατιωτικά κοιμητήρια, στην Κλεισούρα και στους Βουλιαράτες. Η προσπάθεια πρέπει να συνεχισθεί.


4. Τιμούμε το ΟΧΙ και τη μαχητικότητα του Ελληνικού Έθνους, όταν διατηρούμε την επισημότητα και τη μεγαλοπρέπεια της Εθνικής Επετείου. Δεν πρέπει να παρασυρθούμε από ψευδοπροοδευτικές φωνές που ζητούν να καταργηθεί η 28η Οκτωβρίου και να αντικατασταθεί από τον εορτασμό της 12ης Οκτωβρίου 1944, όταν απελευθερώθηκε (μόνον) η Αθήνα.


5. Τιμούμε τους ήρωες όταν υποστηρίζουμε τη συνέχιση των μαθητικών και στρατιωτικών παρελάσεων. Όταν παρελαύνουν οι νέοι μας αποτίουν φόρο τιμής στα νεαρά ελληνόπουλα, τα οποία αγωνίσθηκαν και θυσιάσθηκαν σε όλους τους αγώνες του Ελληνισμού.


6. Τιμούμε το ΟΧΙ, όταν είμαστε αποφασισμένοι να αντιτάξουμε νέα ΟΧΙ στις εθνικές υποχωρήσεις και στην αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας. Να πούμε ΟΧΙ στον νεο-οθωμανισμό του Ερντογάν, ΟΧΙ στη Συμφωνία των Πρεσπών, ΟΧΙ στην εφαρμογή νέου Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, ΟΧΙ στην αποχριστιανοποίηση και στον αφελληνισμό της Παιδείας.

Τιμούμε τους ήρωες και τις ηρωίδες του 1940-41 διαφυλάσσοντας τα ελληνορθόδοξα ιδανικά, τα οποία τους ενέπνευσαν.

Άρθρο στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 27-28/10/2018

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ


Έτι αυτού λαλούντος έρχεταί τις παρά του αρχισυναγώγου λέγων αυτώ ότι τέθνηκεν η θυγάτηρ σου. Μη σκύλλε τον διδάσκαλον (Λουκ. 8, 49)

Ενώ ο Ιησούς ακόμη μιλούσε, ήρθε κάποιος από το σπίτι του άρχοντα της συναγωγής και του λέει: «η κόρη σου πέθανε. Μην ενοχλείς πια το δάσκαλο».

Οι άνθρωποι έχουμε την συνήθεια να γινόμαστε φορτικοί με τους άλλους σε ζητήματα που για μας είναι μεγάλης σημασίας. Δεν είναι απαραίτητο ότι για τους άλλους έχουν την ίδια αξία. Επειδή όμως για μας ό,τι είναι δικό μας έχει μοναδική αξία, διότι εμείς το ζούμε, εμείς το επιθυμούμε, εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου και αν δεν εκπληρωθούν οι επιθυμίες μας νοιώθουμε την ματαίωση και την απογοήτευση, ενώ οι άλλοι υπάρχουν ώστε να μας δείχνουν ότι μας αγαπούνε ή ότι μας έχουν ανάγκη ή ότι θα μας δώσουν για να τους ανταποδώσουμε, επιμένουμε, ενοχλούμε και κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να υπενθυμίζουμε τόσο το αίτημα όσο και το πρόσωπό μας.
Το αίτημα είναι έκφραση του προσώπου και του χαρακτήρα μας. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να αισθάνεται αυτάρκης. Το τι ζητούμε όμως από τους άλλους αναδεικνύει την προσωπικότητά μας. Δεν είναι μόνο ο διαχωρισμός ανάμεσα στα υλικά αγαθά, στην τακτοποίησή μας σε μία θέση, η έγνοια για τα παιδιά μας που μας κάνει να ζητούμε ή ένα αίσθημα ότι δικαιούμαστε επειδή προσφέρουμε. Είναι και μία βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να αισθανθούμε ότι οι άλλοι μας αναγνωρίζουν ότι υπάρχουμε ως πρόσωπα. Ότι έχουμε κάτι να πούμε στην ζωή τους. Γι’ αυτό και ο αιώνιος αγώνας της γυναίκας να την προσέξει ο άντρας και το αντίστροφο. Τα ψυχολογικά τραύματα του παιδιού, το οποίο αισθάνεται ότι οι γονείς του δεν το αγάπησαν και δεν το νοιάστηκαν με τον τρόπο που αυτό θα ήθελε. Το σιωπηλό αίτημα της αποδοχής του σώματος διά της ενδυμασίας, διά της κοσμήσεως, διά του λόγου ή της σιωπής, διά του γέλιου ή των δακρύων. Και δεν είναι μόνο το σώμα το οποίο φωνάζει ότι υπάρχει. Είναι και η ψυχή η οποία κουράζεται να μην βρίσκει ανταπόκριση, κουράζεται στην μοναξιά ή από τον φόβο της μοναξιάς, κάποτε ακατανόητο ή εκ της πλεονεξίας να τα έχει όλα.
Το αίτημα έρχεται και στην σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Ζητούμε από Αυτόν να μας δώσει υλικά και πνευματικά αγαθά. Κυρίως την υγεία και την επιτυχία ή την συντροφικότητα που θα κρατήσει. Ζητούμε από τον Θεό να είναι βοηθός στις δυσκολίες και τις δοκιμασίες. Να ευλογήσει την ζωή μας. Όταν ζητάμε, είμαστε παιδιά Του. Μ’ αυτό το πνεύμα αιτούμεθα. Όταν μας δίνει ή δεν μας δίνει, γινόμαστε δικαιωματίες. Έπρεπε ο Θεός να το κάνει αυτό. Τόσα καλά κάνουμε στην ζωή μας. Έπρεπε ο Θεός να το κάνει αυτό, για να αποδείξει σε μας που Τον αμφισβητούμε, ότι υπάρχει. Μπορεί να Τον δοξάσουμε, μπορεί και όχι, αλλά συνήθως λησμονούμε ότι είμαστε παιδιά Του κι Αυτός είναι ο Πατέρας μας. Έχοντας μετατρέψει το αίτημα σε συναλλαγή, δεν βλέπουμε καλά το τι είναι Εκείνος για μας: φίλος, αδελφός, πατέρας, οικείος, ένας από εμάς. Μόνο που όποιο αίτημα μάς εκπληρώνει έχει νόημα για την οδό της αιώνιας κοινωνίας μαζί Του. Για να μπορέσουμε να αφεθούμε στην αγάπη Του και να Τον εμπιστευθούμε, πέρα από βεβαιότητες.
Και όταν δεν ακούει ο Θεός; Όταν το αίτημά μας διατυπώνεται αργά και η προσδοκία μας έχει πεθάνει, τι γίνεται; Ο αρχισυνάγωγος Ιάειρος ζητά από τον Χριστό να του θεραπεύσει το δωδεκάχρονο κορίτσι του. Παρότι διευθυντής της συναγωγής, κοντινός με όσους απορρίπτουν τον Χριστό εκείνη την εποχή ως αντίθετο με τον τρόπο των ιουδαϊκών παραδόσεων, όταν βλέπει το αδιέξοδο στο οποίο το παιδί του βρίσκεται και κατανοεί ότι είναι κοντά η απώλεια, αιτείται ως παιδί προς τον Πατέρα την λύτρωση και Τον συνοδεύει ενώπιον του πλήθους διακινδυνεύοντας το όνομά του, την θέση του, την εύνοια των Φαρισαίων και γραμματέων. Είναι δημόσιο το αίτημα, όχι ιδιωτικό. Το γνωρίζουν οι οικείοι του. Το έχει συζητήσει μαζί τους. Μόνο ο θαυματοποιός μπορεί να λυτρώσει την κόρη του, Αυτός που γιατρεύει πλήθος. Και όταν έρχεται η είδηση ότι το αίτημά του δεν πρόκειται να εκπληρωθεί, διότι η κόρη του πέθανε, ο αγγελιοφόρος ο οποίος και αυτός έβλεπε τον Χριστό ως θαυματοποιό, λέει στον Ιάειρο: «μην ενοχλείς τον δάσκαλο», για ένα αίτημα άνευ περιεχομένου πλέον. Το θαύμα έχει να κάνει με την ζωή, όχι με τον θάνατο. Το αίτημα είχε νόημα όσο υπάρχει ελπίδα και ήταν ο Χριστός η τελευταία ελπίδα του πατέρα. Στην απελπισία μόνο φορτικότητα και ενόχληση είναι ένα τέτοιο αίτημα.
Ο Χριστός του ζητά να μην φοβάται, αλλά να πιστέψει και η κόρη του θα σωθεί. Το αίτημα δεν έχει να κάνει ούτε με την ελπίδα, ούτε με την λογική, ούτε με το συμφέρον, ούτε με τις ικανότητες αυτού που το λαμβάνει. Έχει να κάνει με την πίστη, την εμπιστοσύνη, πόσο αφηνόμαστε στα χέρια αυτού που γνωρίζουμε ότι μας αγαπά. Όταν μιλούμε για τον Χριστό, όσοι πιστεύουμε, εμπιστευόμαστε και αφηνόμαστε. Όσοι Τον βλέπουμε ως θαυματοποιό, εγκαταλείπουμε την απόπειρα σχέσης μαζί Του την στιγμή που πληροφορούμαστε ότι το αίτημά μας δεν μπορεί να εκπληρωθεί. Κι εδώ είναι το κλειδί. Ο Θεός ζητά από εμάς να αποτινάξουμε το εγωκεντρικό θέλημα, τις επιθυμίες που έχουν να κάνουν με το τώρα και την κρίση των ενεργειών Του με βάση τι μπορεί να εκπληρωθεί και τι όχι και να αφεθούμε στην σχέση μαζί Του, η οποία θα έπρεπε να είναι το κεντρικό και ίσως το μοναδικό αίτημα της ζωής μας. Να είμαστε παιδιά που Τον εμπιστευόμαστε και Τον «ενοχλούμε» όχι τώρα με τα αιτήματα, αλλά με την παρουσία της ύπαρξής μας. Και τότε θα γίνουν όλα όπως Εκείνος κρίνει για την σωτηρία μας. Αυτός είναι ο δρόμος του αληθινού θαύματος μέσα στην Εκκλησία: η εμπιστοσύνη!

Κέρκυρα, 28 Οκτωβρίου 2018
Αναρτήθηκε από π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018

Κερκύρας Νεκτάριος : “ Ο Άγιος Δημήτριος είλκυσε την Θεία Χάρη στην ζωή του.”

Την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στην πανηγυρίζουσα γυναικεία Ιερά Μονή του Αγίου Δημητρίου, στο χωριό Άγιοι Δούλοι της βόρειας Κέρκυρας. Το βράδυ της Πέμπτης 25 Οκτωβρίου ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στον πανηγυρικό εσπερινό στον Ι.Ν. του Αγίου Δημητρίου στο χωριό Άνω Παυλιάνα.

Στον λόγο του ο Μητροπολίτης Κερκύρας παίρνοντας αφορμή από το Δοξαστικό του εσπερινού, επεσήμανε ότι η Εκκλησία μάς καλεί να εορτάσουμε την μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, με την κατάθεση της ψυχής μας στον Θεό, με τον τρόπο που ο ίδιος ο Άγιος Δημήτριος αγάπησε τον Κύριο, γενόμενος Χριστομίμητος. Με τον ίδιο τρόπο της αφοσίωσης και της θυσίας με την οποία ο ίδιος ο Άγιος ετελειώθη μαρτυρικώς δια λογχισμού για την αγάπη του Χριστού, αν και ήταν νέος στην ηλικία, έχοντας ταυτοχρόνως και πολλά στρατιωτικά αξιώματα.

Επιπροσθέτως ο Σεβασμιώτατος σημείωσε ότι ο Άγιος Δημήτριος είλκυσε την Θεία Χάρη στην ζωή του. Η παρρησία του και το θάρρος του μπροστά στους βασανιστές του, προέρχονταν από την ακλόνιτη πίστη και αγάπη του στον Κύριο. Ένας άνθρωπος που είναι άγευστος από την Χάρη του Θεού, πολύ εύκολα δειλιάζει μπροστά στον φόβο του πόνου και του θανάτου.

Καταλήγοντας ο κ. Νεκτάριος τόνισε ότι ο Άγιος Δημήτριος είναι ζωντανός. Τα Χαριτόβρυτα λείψανά του αποτελούν πηγή ιάσεων ψυχικών και σωματικών καθημερινά, αποδεικνύοντας ότι η Ορθόδοξος πίστις μας είναι η μοναδική οδός που οδηγεί στην σωτηρία και στην Θεοκοινωνία.

Τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε ο Τριαδικός Θεός, δια πρεσβειών του Αγίου Δημητρίου, να ενδυναμώνουν τόσο την Γερόντισσα, όσο και την ευλογημένη συνοδεία της, στον πνευματικό αγώνα που δίνουν.










Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ;



Τι είναι για μας η Ιστορία; Κάθε εθνική επέτειος θέτει αυτό το ερώτημα. Μας προκαλούν παραθέματα από απαντήσεις εφήβων, οι οποίοι συγχέουν τον πόλεμο του ’40 με την Επανάσταση του ’21, αντιπαραθέσεις μεταξύ εκπροσώπων σχολών με διαφορετική προσέγγιση ως προς την φιλοσοφία και την διδασκαλία της Ιστορίας, «απειλές» μεταρρυθμίσεων από το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο, μετά την σύγχυση στο μάθημα των Θρησκευτικών, ετοιμάζει καινούργιες περιπέτειες για την Ιστορία, στον βωμό τού να είναι το μάθημα ελκυστικό στα παιδιά, δηλαδή χωρίς αποστήθιση, χωρίς κόπο μνήμης, χωρίς επίγνωση των γεγονότων, αλλά με ενασχόληση με την λαογραφία του χτες, για να είναι η Ιστορία πιο «ανθρώπινη» κι όχι αυτό που είναι, δηλαδή επίγνωση του ποιοι είμαστε μέσα από το παρελθόν μας. Η Ιστορία είναι η πηγή της ταυτότητάς μας, αλλά εμείς τη βλέπουμε μόνο ως ένα μάθημα.
Το εκπαιδευτικό σύστημα παραμένει η κύρια πηγή διδαχής της Ιστορίας. Η οικογένεια δεν μιλά στα παιδιά για κάτι άλλο πέρα από την καθημερινότητα, τις ενασχολήσεις τους, δεν θέλει να έχουν ελεύθερο χρόνο. Οι περισσότεροι γονείς έχουν διαγράψει την κατήχηση της Εκκλησίας ως συμπληρωματική γνώση της ιστορίας και της παράδοσης του λαού μας, ενώ και η ίδια η Εκκλησία φοβάται να ασχοληθεί σοβαρά με την Ιστορία, μην τυχόν και την χαρακτηρίσουν ακόλουθη ενός εθνικισμού, διότι πιστεύεται ότι ο χριστιανισμός είναι οικουμενική πίστη και η διάστασή του είναι μόνο εσχατολογική. Ο κάθε χριστιανός όμως είναι πολίτης σε ιστορικό χώρο και χρόνο. Ακόμη και ο Χριστός ενηνθρώπησε στον εβραϊκό λαό, δεν αρνήθηκε δηλαδή ούτε την ιστορία ούτε την ταυτότητα του λαού στον οποίο ο Θεός αποκαλύφθηκε για να ετοιμάσει τον κόσμο για την έλευση του Μεσσία. Προφανώς και το μήνυμα του Ευαγγελίου απλώθηκε σε όλο τον κόσμο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι χριστιανοί έζησαν σε αυτόνομες, ιδεατές, μεταφυσικές κοινότητες. Η σωτηρία έρχεται στην ιστορία!
Είναι παρήγορο το ότι σήμερα έχουμε συνεχώς και αυξανόμενο αριθμό εκδόσεων για την ιστορία του λαού μας από Έλληνες και από ξένους, ιστορικούς και μη. Μαθήματα ιστορίας που διοργανώνονται από πανεπιστημιακούς εκτός των ακαδημαϊκών τειχών προσελκύουν πολλούς ενδιαφερόμενους. Όμως η νέα γενιά δεν δείχνει να συγκινείται. Η παγίδα στην νοοτροπία της ελκυστικότητας και η περιθωριοποίηση του κόπου για την εκμάθηση γεγονότων, την παράθεση πηγών και την σύνδεση με το σήμερα, κάνουν την Ιστορία δύσκολη εμπειρία. Το αποτέλεσμα όμως είναι καίριας σημασίας, διότι όποιοι κοπιάσουν, θα γνωρίζουν το χτες, για να κρίνουν το σήμερα.
Η οικογένεια κι εδώ μπορεί να λειτουργήσει αφυπνιστικά. Αφηγήσεις από γονείς και παππούδες, συζητήσεις για την συνέχεια του Ελληνισμού, μικρές αναλύσεις για τα γεγονότα και τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν σ’ αυτά ιδίως στην Τουρκοκρατία, αλλά και στον πόλεμο του ’40, μπορούν να δώσουν στα παιδιά μια ευκαιρία συναίσθησης της αξίας της Ιστορίας. Παράλληλα, οι σχολικές εορτές, αν ξεφύγουν από μία στείρα αντιφασιστική και εμφυλιοπολεμική προσέγγιση και βοηθήσουν τα παιδιά να λειτουργήσουν πατριωτικά και με βάση την παράδοσή μας που καθιστά πλήρως απορριπτέο κάθε ίχνος φασισμού και αντιανθρωπισμού, θα δώσουν έμφαση στην Ιστορία ως ευκαιρία συνείδησης της ταυτότητάς μας. Η ευθύνη της Εκκλησίας να δείξει ότι κίνητρο κάθε ελληνικού αγώνα ήταν και είναι η πίστη στον Θεό μπορεί να συμβάλει σε μία καινούργια αρχή!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 24 Οκτωβρίου 2018

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΟΝ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ «ΕΛΕΝΗ ΜΠΕΛΛΟΥ»

Το πρωί της Πέμπτης 25 Οκτωβρίου 2018 έγινε στον Βρεφονηπιακό Σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας « Ελένη Μπέλλου» εκδήλωση για την εθνική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου. Τα νήπια του σταθμού παρουσίασαν ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, τραγούδησαν, απήγγειλαν, έδωσαν με τον δικό τους τρόπο το μήνυμα του πατριωτισμού.

Συγκινημένος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος τόνισε προς τους πολλούς γονείς που παραβρέθηκαν ότι αυτά τα παιδιά είναι και παιδιά της Εκκλησίας. Τους ευχαρίστησε που τα εμπιστεύονται στην Ιερά Μητρόπολη και στον Σταθμό και επεσήμανε ότι μαθαίνουν στην αγκαλιά της Εκκλησίας να αποκτούν θρησκευτική αγωγή, μαζί με την κοινωνική, σε μία περίοδο ξεριζωμού της πίστης από τις καρδιές της νεολαίας. Επίσης, υπενθύμισε στους γονείς ότι όλοι κρατούν στην καρδιά τους μνήμες πατριωτισμού και αξιών ακριβώς από την δική τους συμμετοχή σε αντίστοιχες γιορτές και ότι τελικά η Εκκλησία είναι η μόνη που μπορεί να διασώσει αυτές τις αρχές στους καιρούς μας.