Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2025
Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2025
ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΙΑ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ
(Η Παραβολή του Μεγάλου Δείπνου – Λουκ. 14, 16–24)
Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μας διηγείται την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου. Μία παραβολή απλή στην αφήγησή της, αλλά βαθύτατα συγκλονιστική στο μήνυμά της, διότι μας αποκαλύπτει το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού και, ταυτόχρονα, την τραγική στάση του ανθρώπου απέναντι στην πρόσκληση του Θεού.
«Άνθρωπός τις εποίησε δείπνον μέγα και εκάλεσε πολλούς». Ο οικοδεσπότης της παραβολής είναι ο ίδιος ο Θεός. Το δείπνο το μέγα είναι η Βασιλεία Του, η κοινωνία με τον Θεό, που κορυφώνεται στη Θεία Ευχαριστία και θα πληρωθεί στην αιώνια ζωή. Και οι προσκεκλημένοι είναι όλοι οι άνθρωποι, χωρίς εξαίρεση.
Όταν όμως έφθασε η ώρα του δείπνου, οι προσκεκλημένοι άρχισαν «από μίας γνώμης πάντες παραιτείσθαι». Ο ένας προβάλλει το χωράφι του, ο άλλος τα βόδια του, ο τρίτος τον γάμο του. Δεν πρόκειται για κακά πράγματα· είναι όμως πράγματα που μπαίνουν πριν από τον Θεό. Και εδώ βρίσκεται το δράμα: όχι ότι ο άνθρωπος αγαπά τον κόσμο, αλλά ότι αγαπά τον κόσμο περισσότερο από τον Θεό.
Η παραβολή μας δείχνει ότι ο Θεός σέβεται την ελευθερία μας. Δεν αναγκάζει κανέναν να εισέλθει στο δείπνο. Αλλά η άρνηση του ανθρώπου δεν ματαιώνει το σχέδιο του Θεού. Τότε ο οικοδεσπότης καλεί τους φτωχούς, τους αναπήρους, τους τυφλούς και τους χωλούς· εκείνους που δεν είχαν τίποτε να επιδείξουν, παρά μόνο την ανάγκη τους.
Εδώ αποκαλύπτεται η απέραντη φιλανθρωπία του Θεού. Η Βασιλεία Του δεν είναι ανταμοιβή των «αξίων», αλλά δωρεά για τους ταπεινούς. Όπως λέγουν οι Πατέρες, ο Θεός δεν ζητεί προσόντα, ζητεί καρδιά συντετριμμένη και ανοικτή.
Όμως η παραβολή στρέφεται και προσωπικά προς τον καθένα μας. Ο Θεός και σε μας απευθύνει καθημερινά την πρόσκληση του Μεγάλου Δείπνου. Μας καλεί στη Θεία Λειτουργία, στη μετάνοια, στη Θεία Κοινωνία, στη ζωντανή σχέση με τον Χριστό. Και εμείς, άραγε, τι απαντούμε; Μήπως έχουμε και εμείς τα δικά μας «χωράφια» και «βόδια», που μας κρατούν μακριά από το τραπέζι του Θεού;
Ιδιαίτερα στην προεόρτια αυτή περίοδο προ των Χριστουγέννων, ο λόγος αυτός γίνεται ακόμη πιο επίκαιρος. Ο Χριστός έρχεται· το τραπέζι είναι έτοιμο. Το ερώτημα είναι ένα: θα ανταποκριθούμε στην πρόσκληση ή θα προτιμήσουμε τις δικαιολογίες μας;
Ας παρακαλέσουμε, λοιπόν, τον Κύριο να μας ελευθερώσει από την προσκόλληση στα πρόσκαιρα και να μας χαρίσει καρδιά πρόθυμη και ταπεινή, ώστε να καθίσουμε στο δείπνο της Βασιλείας Του, όχι μόνο στην παρούσα ζωή, αλλά και στην αιώνια.
π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΣΚΙΝΑΣ
ΤΑ ΜΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ
Ολοκληρώθηκαν οι λατρευτικές εκδηλώσεις για την μνήμη του προστάτου της Κέρκυρας Αγίου Σπυρίδωνος το απόγευμα του Σαββάτου 13 Δεκεμβρίου 2025 στο Ιερό Προσκύνημα με την Παράκληση στον Άγιο και τα «μπάσματα», δηλαδή την επανατοποθέτηση του ιερού λειψάνου στην λάρνακα. Της ακολουθίας προεξήρχε ο εκ του Οικουμενικού Πατριαρχείου Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων κ. Δημήτριος, συλλιτανευόντων εντός του ιερού ναού των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος και Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου. Παιάνισαν, κατά το κερκυραϊκό έθιμο, η Παλαιά Φιλαρμονική και η Φιλαρμονική ΜΑΝΤΖΑΡΟΣ.
Προσφωνώντας τους πιστούς ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων κ. Δημήτριος εξέφρασε την από μέσης καρδίας βαθεία συγκίνηση και ευγνωμοσύνη του προς τον Άγιο Σπυρίδωνα, που έμελλε στην αναξιότητά του και στον Άγιο Φιλαδελφείας, ολίγες ημέρες μετά το βάδισμα τους στην Νίκαια της Βιθυνίας, όπου ο Άγιος τέλεσε το μέγα θαύμα της στερεώσεως της ορθοδόξου πίστεως, χάρις στην πρόσκληση του Μητροπολίτη Κερκύρας κ. Νεκταρίου, να βρεθούν στην Κέρκυρα, στο σπίτι του Αγίου, και να συμμετάσχουν στην πανήγυρη. Ο κ. Δημήτριος τόνισε ότι η αρχοντιά και η αγάπη του Μητροπολίτη Κερκύρας κατέστησαν την παρουσία τους εξαιρετική εμπειρία. Ευχήθηκε Κύριος ο Θεός να του χαρίζει όλβια έτη και μακρόχρονη ποιμαντορία, ενώ, τέλος, ευχήθηκε και προς τον λαό να επιδαψιλεύει ο Κύριος ευλογημένα Χριστούγεννα, καλύτερες ημέρες για το Γένος, τον κόσμο, την Ελλάδα και όλους τους πιστούς πανοικεί.
ΔΥΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
«Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί» ((Λουκ. 14, 24 και Ματθ. 22, 14)
«Γιατὶ σᾶς βεβαιώνω πὼς κανένας ἀπὸ κείνους ποὺ κάλεσα δὲν θὰ γευτεῖ τὸ δεῖπνο μου. Γιατί, πολλοὶ εἶναι οἱ καλεσμένοι, λίγοι ὅμως οἱ ἐκλεκτοί».
Οι περισσότεροι από εμάς δεν θα δυσκολευόμασταν να ομολογήσουμε ότι θα μας άρεσε η πρόσκληση από κάποιον επιφανή, με δύναμη στην κοινωνία, σε ένα δείπνο. Θα κολακευόμασταν, θα αισθανόμασταν ότι το πρόσωπό μας έχει αξία, διότι για να μας καλέσουν, σημαίνει ότι θεωρούμαστε σημαντικοί. Θα το σκεφτόμασταν πολύ σοβαρά να μην πηγαίναμε σε ένα τέτοιο δείπνο. Μάλλον θα θεωρούσαμε ως απώλεια μιας μεγάλης ευκαιρίας να δείξουμε ποιοι είμαστε μία τέτοια άρνηση.
Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου μάς δείχνει ότι για τον Θεό είμαστε μοναδικής αξίας. Είμαστε, άλλωστε, οι πλασμένοι κατ’ εικόνα Του. Είμαστε τα παιδιά Του και ο Πατέρας θέλει, ακόμα κι αν αυτά έχουν μεγαλώσει και ζούνε την ελευθερία τους, να τα συναντήσει. Η πόρτα του σπιτιού Του είναι ανοιχτή. Δεν φέρεται σε αυτά ως ο κύριος προς τους υπηρέτες, αλλά ως ισότιμα πρόσωπα, τα οποία ταιριάζει να είναι καθισμένα μαζί Του στο ίδιο τραπέζι, για να μοιραστούν όχι μόνο την υλική τροφή, αλλά την κοινωνία της αγάπης. Όμως, σ’ αυτό το δείπνο της Βασιλείας, τη Θεία Λειτουργία, όπου συναντιόμαστε με τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, γνωρίζουμε διά του Χριστού τον Πατέρα και εν Αγίω Πνεύματι ζούμε την μεταβολή των Τιμίων Δώρων, του Άρτου και του Οίνου, σε Σώμα και Αίμα Χριστού, για να κοινωνήσουμε, για να γίνουμε ένα με τον Θεό και ένα με τον πλησίον μας, όποιος κι αν είναι αυτός, η ελευθερία μας μάς σπρώχνει να αρνηθούμε την πρόκληση. Άλλοτε για χάρη των υλικών πραγμάτων, άλλοτε για χάρη των απολαύσεων είτε αυτές έχουν να κάνουν με την ανάπαυση είτε με τις ηδονές κάθε μορφής, εικονικές και πραγματικές, άλλοτε για χάρη των βιοτικών υποθέσεων και μεριμνών που περιλαμβάνουν και την πρόφαση της οικογένειας, η συνείδησή μας, ο ράθυμος και εγκωκεντρικός εαυτός μας, μάς ωθούν να πούμε ΟΧΙ. Η θεία λειτουργία είναι παράδοση, συνδέεται με τις γιορτές, είναι θρησκευτικό καθήκον, αλλά αυτό μπορεί να επιτελεστεί μόνο όταν νιώσουμε την ανάγκη. Κι έτσι, ενώ είμαστε κλητοί, δεν γινόμαστε εκλεκτοί, όχι γιατί ο Θεός δεν μας θέλει, αλλά γιατί εμείς θεωρούμε πως μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς Αυτόν.
Μας αγαπά ο Θεός. Η θύρα της Βασιλείας είναι ανοιχτή σε όλους. Η πρόσκληση είναι διαρκής. Δεν εξαρτάται από την ηθική μας κατάσταση, γιατί ο Θεός δέχεται και τα κουρέλια της ψυχής μας, αρκεί να υπάρχει ένα ίχνος αναζήτησής Του και η επιθυμία να λυτρωθούμε. Το ερώτημα έρχεται σε μας: θέλουμε να πάρουμε μέρος στο Δείπνο της Θείας Λειτουργίας, της Ευχαριστίας, της Εκκλησίας ή η Κυριακή και κάθε γιορτή γίνονται αλυσίδα χαμένων ευκαιριών να συναντήσουμε τον Θεό και τον συνάνθρωπο; Και το δεύτερο και συγκλονιστικότερο ερώτημα είναι το γιατί λέμε ΟΧΙ στην αγάπη του Θεού; Η κατάφαση βρίσκεται στην ελευθερία, στην απόφαση, στην συναίσθηση ότι ο Υψηλός Θεός, αφού εφάνη επί γης ταπεινός άνθρωπος, μάς καλεί σε μία συνεχόμενη συνάντηση χαράς, που νοηματοδοτεί αυθεντικά τη ζωή μας.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
14 Δεκεμβρίου 2025
Κυριακή ΙΑ’ Λουκά, των Προπατόρων
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2025- ΙΑ' ΛΟΥΚΑ, ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ (Λουκ. 14,16-24)
Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ῎Ανθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς· καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳτοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ῎Ερχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ῾Ο πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ᾿Αγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· Γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. Καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. Τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ῎Εξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. Καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· Κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. Καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ῎Εξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.
Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα
Εἶπε ὁ Κύριος αὐτὴ τὴν παραβολή· «῞Ενας ἄνθρωπος ἑτοίμασε μεγάλο δεῖπνο καὶ κάλεσε πολλούς. ῞Οταν ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ δείπνου, ἔστειλε τὸν δοῦλο του νὰ πεῖ στοὺς καλεσμένους· “ἐλᾶτε, ὅλα εἶναι πιὰ ἕτοιμα”. Τότε ἄρχισαν, ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο, νὰ βρίσκουν δικαιολογίες· ῾Ο πρῶτος τοῦ εἶπε· “ἔχω ἀγοράσει ἕνα χωράφι καὶ πρέπει νὰ πάω νὰ τὸ δῶ· σὲ παρακαλῶ, θεώρησέ με δικαιολογημένον”. ῎Αλλος τοῦ εἶπε· “ἔχω ἀγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια καὶ πάω νὰ τὰ δοκιμάσω· σὲ παρακαλῶ, δικαιολόγησέ με”. Κι ἕνας ἄλλος τοῦ εἶπε· “εἶμαι νιόπαντρος καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μπορῶ νὰ ἔρθω”. Γύρισε ὁ δοῦλος ἐκεῖνος καὶ τὰ εἶπε αὐτὰ στὸν κύριό του. Τότε ὁ οἰκοδεσπότης ὀργισμένος εἶπε στὸν δοῦλο του· “πήγαινε γρήγορα στὶς πλατεῖες καὶ στοὺς δρόμους τῆς πόλης καὶ φέρε μέσα τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀνάπηρους, τοὺς κουτσοὺς καὶ τοὺς τυφλούς”. ῞Οταν γύρισε ὁ δοῦλος τοῦ εἶπε· “κύριε, αὐτὸ ποὺ πρόσταξες ἔγινε καὶ ὑπάρχει ἀκόμη χῶρος”. Εἶπε πάλι ὁ κύριος στὸν δοῦλο· “πήγαινε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη στοὺς δρόμους καὶ στὰ μονοπάτια κι ἀνάγκασέ τους νὰ ἔρθουν, γιὰ νὰ γεμίσει τὸ σπίτι μου· γιατὶ σᾶς βεβαιώνω πὼς κανένας ἀπὸ κείνους ποὺ κάλεσα δὲν θὰ γευτεῖ τὸ δεῖπνο μου”. Γιατί, πολλοὶ εἶναι οἱ καλεσμένοι, λίγοι ὅμως οἱ ἐκλεκτοί».