Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 16 Ιουνίου 2019, Κυριακή της Πεντηκοστής

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 16 Ιουνίου 2019, Κυριακή της Πεντηκοστής, όπως θα ακουστούν αύριο στην Εκκλησία με απόδοση στα νέα Ελληνικά.

† ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ, Τύχωνος & Μνημονίου Ἀμαθοῦντος Κύπρου, Μάρκου Ἀπολλων

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα

(Πραξ. β´ 1-11)

Εν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες οἱ ἀπόστολοι ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. Καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ῾Αγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι. ῏Ησαν δὲ ἐν ῾Ιερουσαλὴμ κατοικοῦντες ᾿Ιουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. ᾿Εξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· Οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι;

Καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ ᾿Ελαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, ᾿Ιουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν ᾿Ασίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες ῾Ρωμαῖοι, ᾿Ιουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ ῎Αραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

Απόδοσηστα νέα Ελληνικά:

Όταν ἔφτασε ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἦταν ὅλοι μαζὶ συγκεντρωμένοι μὲ ὁμοψυχία στὸ ἴδιο μέρος. Ξαφνικὰ ἦρθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μιὰ βουὴ σὰν νὰ φυσοῦσε δυνατὸς ἄνεμος, καὶ γέμισε ὅλο τὸ σπίτι ὅπου ἔμεναν. ᾿Επίσης τοὺς παρουσιάστηκαν γλῶσσες σὰν φλόγες φωτιᾶς, ποὺ μοιράστηκαν καὶ κάθισαν ἀπὸ μία στὸν καθένα ἀπ’ αὐτούς. ῞Ολοι τότε πλημμύρισαν ἀπὸ Πνεῦμα ῞Αγιο καὶ ἄρχισαν νὰ μιλοῦν σὲ ἄλλες γλῶσσες, ἀνάλογα μὲ τὴν ἱκανότητα ποὺ τοὺς ἔδινε τὸ Πνεῦμα. Στὴν ῾Ιερουσαλὴμ βρίσκονταν τότε εὐσεβεῖς ᾿Ιουδαῖοι ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου. ῞Οταν ἀκούστηκε αὐτὴ ἡ βουή, συγκεντρώθηκε πλῆθος ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ἦταν κατάπληκτοι, γιατὶ ὁ καθένας τους ἄκουγε τοὺς ἀποστόλους νὰ μιλᾶνε στὴ δική του γλώσσα. Εἶχαν μείνει ὅλοι ἐκστατικοὶ καὶ μὲ ἀπορία ἔλεγαν μεταξύ τους· «Μὰ αὐτοὶ ὅλοι ποὺ μιλᾶνε δὲν εἶναι Γαλιλαῖοι; Πῶς, λοιπόν, ἐμεῖς τοὺς ἀκοῦμε νὰ μιλᾶνε στὴ δική μας μητρικὴ γλώσσα; Πάρθοι, Μῆδοι καὶ ᾿Ελαμίτες, κάτοικοι τῆς Μεσοποταμίας, τῆς ᾿Ιουδαίας καὶ τῆς Καππαδοκίας, τοῦ Πόντου καὶ τῆς ᾿Ασίας, τῆς Φρυγίας καὶ τῆς Παμφυλίας, τῆς Αἰγύπτου, καὶ ἀπὸ τὰ μέρη τῆς λιβυκῆς Κυρήνης, Ρωμαῖοι ποὺ εἶναι ἐγκατεστημένοι ἐδῶ, Κρητικοὶ καὶ ῎Αραβες, ὅλοι ἐμεῖς, εἴτε ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς εἴτε προσήλυτοι, τοὺς ἀκοῦμε νὰ μιλοῦν στὶς γλῶσσες μας γιὰ τὰ θαυμαστὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ».

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα

(᾿Ιω. ζ´ 37-52, η´ 12)

Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ᾿Εάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. ῾Ο πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα ῞Αγιον, ὅτι ᾿Ιησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. Πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· ἄλλοι ἔλεγον· Οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· Μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾿ αὐτόν. Τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ᾿ οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ᾿ αὐτὸν τὰς χεῖρας. ῏Ηλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· Διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; ᾿Απεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. ᾿Απεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· Μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; ἀλλ᾿ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! Λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· Μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ᾿ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; ᾿Απεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται. Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησε λέγων· ᾿Εγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.

Απόδοσηστα νέα Ελληνικά:

Τὴν τελευταία μέρα τῆς γιορτῆς, τὴν πιὸ λαμπρή, στάθηκε ὁ ᾿Ιησοῦς μπροστὰ στὸ πλῆθος καὶ φώναξε· «῞Οποιος διψάει, νὰ ᾿ρθεῖ σ’ ἐμένα καὶ νὰ πιεῖ. Μέσα ἀπὸ κεῖνον ποὺ πιστεύει σ’ ἐμένα, καθὼς λέει ἡ Γραφή, ποτάμια ζωντανὸ νερὸ θὰ τρέξουν». Αὐτὸ τὸ εἶπε ὁ ᾿Ιησοῦς ἐννοώντας τὸ Πνεῦμα ποὺ θὰ ἔπαιρναν ὅσοι πίστευαν σ’ αὐτόν. Γιατί, τότε ἀκόμα δὲν εἶχαν τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, ἀφοῦ ὁ ᾿Ιησοῦς δὲν εἶχε δοξαστεῖ μὲ τὴν ἀνάσταση. Πολλοὶ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ πλῆθος, ποὺ ἄκουσαν αὐτὰ τὰ λόγια, ἔλεγαν· «Αὐτὸς εἶναι πραγματικὰ ὁ προφήτης ποὺ περιμένουμε». ῎Αλλοι ἔλεγαν· «Αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας». ᾿Ενῶ ἄλλοι ἔλεγαν· «῾Ο Μεσσίας θὰ ᾿ρθεῖ ἀπὸ τὴ Γαλιλαία; ῾Η Γραφὴ δὲν εἶπε πὼς ὁ Μεσσίας θὰ προέρχεται ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Δαβὶδ καὶ θὰ γεννηθεῖ στὴ Βηθλεέμ, τὸ χωριὸ καταγωγῆς τοῦ Δαβίδ;» Διχάστηκε, λοιπόν, τὸ πλῆθος ἐξαιτίας του. Μερικοὶ ἀπ’ αὐτοὺς ἤθελαν νὰ τὸν πιάσουν, κανεὶς ὅμως δὲν ἅπλωνε χέρι πάνω του. Γύρισαν, λοιπόν, πίσω οἱ φρουροὶ στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ στοὺς Φαρισαίους, κι αὐτοὶ τοὺς ρώτησαν· «Γιατί δὲν τὸν φέρατε;» Οἱ φρουροὶ ἀπάντησαν· «Ποτὲ ἄνθρωπος δὲν μίλησε ὅπως αὐτός». Τοὺς ξαναρώτησαν τότε οἱ Φαρισαῖοι· «Μήπως παρασυρθήκατε κι ἐσεῖς; Πίστεψε σ’ αὐτὸν κανένα μέλος τοῦ συνεδρίου ἢ κανεὶς ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους; Μόνον αὐτὸς ὁ ὄχλος πιστεύει, ποὺ δὲν ξέρουν τὸν νόμο τοῦ Μωυσῆ καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι καταραμένοι». Τοὺς ρώτησε τότε ὁ Νικόδημος, ποὺ ἦταν ἕνας ἀπ’ αὐτούς, ἐκεῖνος ποὺ εἶχε πάει στὸν ᾿Ιησοῦ νύχτα λίγον καιρὸ πρίν· «Μήπως μποροῦμε σύμφωνα μὲ τὸν νόμο μας νὰ καταδικάσουμε ἕναν ἄνθρωπο, ἂν πρῶτα δὲν τὸν ἀκούσουμε καὶ δὲν μάθουμε τὶ ἔκανε;» Αὐτοὶ τοῦ εἶπαν· «Μήπως κατάγεσαι κι ἐσὺ ἀπὸ τὴ Γαλιλαία; Μελέτησε τὶς Γραφὲς καὶ θὰ δεῖς πὼς κανένας προφήτης δὲν πρόκειται νὰ ἔρθει ἀπὸ τὴ Γαλιλαία». Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μίλησε πάλι καὶ τοὺς εἶπε· «᾿Εγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὅποιος μὲ ἀκολουθεῖ δὲν θὰ πλανιέται στὸ σκοτάδι, ἀλλὰ θὰ ἔχει τὸ φῶς ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωή».

Ευλογημένη Κυριακή και Χρόνια πολλά

Kυριακή της Πεντηκοστής: Πεντηκοστήν εορτάζομεν, Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου

Την Πεντηκοστή εορτάζουμε καί την παρουσία του Αγίου Πνεύματος καί την πραγματοποίηση της υποσχέσεως καί την εκπλήρωση της ελπίδας. Το μυστήριο, πόσο και μεγάλο είναι και σεβαστό! Τελειώνουν λοιπόν όσα έχουν σχέση με το σώμα του Χριστού, ή μάλλον με τη σωματική παρουσία Του.Διότι διστάζω να πω τα σωματικά, εφ' όσον κανένας λόγος δεν μπορεί να με πείσει ότι θα ήταν καλύτερα να είχε απαλλαγεί από το σώμα [ο Χριστός]. Αρχίζουν δε όσα έχουν σχέση με το Άγιο Πνεύμα. Ποια δε ήταν όσα έχουν σχέση με το Χριστό; Η Παρθένος, η γέννηση, η φάτνη, το σπαργάνωμα, οι άγγελοι που τον δοξάζουν, οι ποιμένες που τρέχουν προς Αυτόν, η διαδρομή του αστέρα, η προσκύνηση και η προσφορά των δώρων από τους μάγους, ο φόνος των νηπίων από τον Ηρώδη, ο Ιησούς που φεύγει στην Αίγυπτο, που επιστρέφει από την Αίγυπτο, που περιτέμνεται, που βαπτίζεται, που δέχεται την μαρτυρία από τον ουρανό, που πειράζεται, που λιθάζεται για μας (για να μας δώσει υπόδειγμα κακοπάθειας υπέρ του Λόγου) που προδίνεται, που προσηλώνεται [στον Σταυρό], που θάπτεται, που ανασταίνεται, που ανεβαίνει [στους ουρανούς]. Από αυτά και τώρα υφίσταται πολλά από τους μισόχριστους μεν, αυτά που Τον ατιμάζουν και τα υπομένει (διότι είναι μακρόθυμος)• από τους φιλόχριστους δε, αυτά που Του αποδίδουν τιμή. Και αναβάλλει να ανταποδώσει όπως σ' εκείνους την οργή, έτσι σε μας την αγαθότητα• επειδή ίσως σ' εκείνους μεν δίνει καιρό μετανοίας, σε μας δε δοκιμάζει τον πόθο, εάν δεν λιποψυχούμε και δεν αποκάμουμε στις θλίψεις και στους αγώνες για την ευσέβεια• όπως ακριβώς ορίζεται από την θεία οικονομία και τα ανεξιχνίαστα κρίματά Του, με τα οποία κυβερνά με σοφία τη ζωή μας. Όσα λοιπόν αναφέρονται στο Χριστό είναι αυτά' και τα πέρα απ' αυτά θα τα δούμε ενδοξότερα [στη βασιλεία των ουρανών] και μακάρι και μεις να φανούμε [δοξασμένοι από το Θεό]. Όσα δε αναφέρονται στο Άγιο Πνεύμα, παρακαλώ το Πνεύμα να έλθει εντός μου και να μου δώσει λόγο όσον επιθυμώ κι' αν όχι τόσον, αλλ' όσος απαιτείται σ' αυτή την περίπτωση. Πάντως όμως θα έλθει με εξουσία δεσποτική, και όχι με τρόπο δουλικό, ούτε περιμένοντας πρόσταγμα, όπως νομίζουν μερικοί. Διότι πνέει όπου θέλει, καί σ' όσους θέλει, και όποτε και όσο θέλει. Μ' αυτόν τον τρόπο εμείς εμπνεόμαστε να νοούμε και να μιλούμε για το Άγιο Πνεύμα.

Σήμερα ας υψώσουμε μ' ευλάβεια όλο μας τον νου στο θείο μυστήριο [της καθόδου του Αγίου Πνεύματος], ας κάνουμε αύριο ανάλυση λέξεων σήμερα ας εορτάσουμε [με κατάνυξη], ας ειπωθεί κάτι άξιο ντροπής [από τους αντιλέγοντες] αύριο. Αυτά γίνονται με τρόπο μυστικό [στο ταμείο της ψυχής ενώπιον του Θεού], εκείνα γίνονται με τρόπο πομπώδη [ενώπιον των ανθρώπων]• αυτά γίνονται στις εκκλησίες, εκείνα στις αγορές• αυτά αρμόζουν σε ανθρώπους σώφρονες και νηφάλιους, εκείνα σε ανθρώπους που μεθούν αυτά είναι όσων ενεργούν με σοβαρότητα [όση αξίζει στο μεγάλο μυστήριο], εκείνα όσων παίζουν κατά του Πνεύματος. Αφού λοιπόν απαλλαγήκαμε απ' ό,τι είναι αλλότριο [της ευσεβείας], ας καταρτίσουμε το δικό μας [το λόγο περί του Αγίου Πνεύματος].

Αυτό [το Άγιο Πνεύμα] ενεργούσε πριν απ' όλα στις αγγελικές και ουράνιες δυνάμεις, σ' όσες είναι πρώτες μετά το Θεό και σ' όσες είναι κοντά στο Θεό. Διότι η τελείωση και η έλλαμψη σ' αυτές και η δυσκινησία ή η ακινησία τους προς το κακό δεν είναι από άλλη αιτία, αλλά από το Άγιο Πνεύμα. Έπειτα [ενεργούσε] στους Πατέρες και τους Προφήτες. Απ' αυτούς οι μεν είχαν θέα του Θεού ή Τον εγνώρισαν [με αποκάλυψη], οι δε προγνώρισαν και το μέλλον, με το να σχηματίζει το Πνεύμα εικόνες στο νου τους και σαν να ήσαν παρόντες συναναστρεφόμενοι όσα επρόκειτο να πραγματοποιηθούν στο μέλλον. Τέτοια είναι η δύναμη του Πνεύματος. Έπειτα [ενεργούσε] στους μαθητές του Χριστού (διότι δεν λέγω για το Χριστό, στον Οποίο παρευρίσκετο [το Άγιο Πνεύμα] όχι ωσάν να ενεργούσε, αλλ' ως συμπαρευρισκόμενο σε ομότιμη σχέση [με Αυτό])• και σ' αυτούς κατά τρεις τρόπους, στο μέτρο πού μπορούσαν να Το δεχθούν, και κατά τρεις καιρούς: πριν να δοξασθεί ο Χριστός με το πάθος Του• αφού δοξάσθηκε με την Ανάσταση• και μετά την Άνοδό Του στους ουρανούς ή την αποκατάσταση, ή όπως και πρέπει να την ονομάσουμε, φανερώνει δε [την ενέργεια αύτη] η πρώτη θεραπεία και κάθαρση από τις ασθένειες και τα πονηρά πνεύματα, η οποία βέβαια δεν γινόταν χωρίς το Άγιο Πνεύμα• και το εμφύσημα [του Κυρίου στα πρόσωπα των μαθητών Του] μετά την τελείωση της [ενσάρκου] οικονομίας, πού είναι φανερά προσθήκη περισσοτέρας χάριτος• και τώρα ο διαμερισμός των πύρινων γλωσσών, που πανηγυρίζουμε. Αλλά το πρώτο έγινε αμυδρά• το δεύτερο, πιο φανερά• και το [τρίτο] τώρα, τελειότερα ... Και δεν παρίσταται τώρα [το Άγιο Πνεύμα] κατά την ενέργεια, όπως πρωτύτερα, αλλά κατά την ουσία , ή όπως αλλιώς θα μπορούσε να το πει κανείς, και μένοντας μαζί τους και μέσα τους [στους αγίους αποστόλους] βοηθός και παραστάτης στο έργο τους.Διότι έπρεπε, αφού ο Υιός συνανεστράφη με μας σωματικά, καί Αυτό να φανερωθεί σωματικά• και αφού επανήλθε προς Εαυτόν ο Χριστός, Εκείνο να κατέλθει προς εμάς• και έρχεται μεν ως Κύριο, «πέμπεται» [αποστέλλεται] δε όχι ως κατώτερο. Διότι οι λέξεις αυτές [έρχεται, πέμπεται] φανερώνουν εξ ίσου την ενότητα και ομοτιμία [των προσώπων] παρά χωρίζουν τις φύσεις.

Δια τούτο μετά το Χριστό μεν [κατέρχεται το Άγιον Πνεύμα] για να μη μας λείπει Παράκλητος [Παρήγορος]• «Άλλος» δε, για να έχεις στο νου σου την ομοτιμία. Διότι το «άλλος» σημαίνει άλλος ακριβώς όπως εγώ γίνεται. Τούτο δε σημαίνει κοινή δεσποτεία και όχι υποτίμηση. Διότι εγώ ξέρω καλά ότι το «άλλος» λέγεται όχι για διαφορετικά πράγματα, αλλά της ιδίας ουσίας. Με μορφή γλωσσών δε [κατήλθε το Άγιο Πνεύμα] εξ αιτίας της συγγενείας προς το Λόγο. Πύρινων δε, και αναζητώ για ποίο απ' τα δύο: για την κάθαρση (διότι μιλούμε για πυρ - φωτιά - που καθαρίζει, όπως μπορούν από παντού να μάθουν όσοι θέλουν) ή για την ουσία; Διότι ο Θεός μας είναι πυρ [κατά μίαν εικόνα της απροσίτου θείας ουσίας] και «πυρ καταναλίσκον» [φωτιά που κατακαίει και αφανίζει] τη μοχθηρία, [και το λέω] έστω κι' αν αγανακτείς πάλι, διότι στενοχωρείσαι για το ομοούσιο [που αποδίδω στο Άγιον Πνεύμα]. Και εχωρίστηκαν [οι γλώσσες] διότι τα χαρίσματα [που εχορήγησε] ήταν πολλά και διάφορα• εκάθισαν δε, επειδή η εξουσία Του είναι βασιλική, και επειδή αναπαύεται εις τους αγίους• αφού και τα χερουβείμ είναι θρόνος του Θεού. Στο υπερώο δε (αν δεν θεωρηθώ ότι καταβάλλω μάταιο κόπο κάπως περισσότερο απ' ό,τι πρέπει) διότι θα ανέβαιναν και θα υψώνονταν από χάμω (πνευματικά) αυτοί που επρόκειτο να Το δεχθούν αφού και με θεία ύδατα [Αγγελικές δυνάμεις] στεγάζονται ουράνια υπερώα [ο θρόνος του Θεού] και υμνείται ο Θεός . Και ο Ιησούς επίσης στο υπερώο συμμετέχει στο μυστήριο [της Θείας Ευχαριστίας] με αυτούς που μυούνται στα υψηλότερα, για να παρασταθεί αυτό, ότι αφ' ενός μεν πρέπει ο Θεός να κατέβει λίγο προς εσάς, πράγμα που ξέρω ότι έγινε παλαιότερα στον Μωυσή, αφ' ετέρου δε πρέπει εμείς ν' ανέβουμε και έτσι να γίνει [δυνατή] η κοινωνία του Θεού προς τους ανθρώπους, ν' αναμειχθεί δηλαδή η [υπερτελεία] αξία [της θεότητας με την μηδαμινότητα της ανθρωπότητας]. Εφ' όσον όμως [το θείο και το ανθρώπινο] μένουν το μεν στην οικεία περιωπή, το δε στην ταπείνωση, παραμένει άμικτη η άγαθότης [του Θεού] και η φιλανθρωπία Του ακοινώνητη [από τον άνθρωπο]• και υπάρχει μεταξύ των χάσμα μεγάλο και αδιαπέραστο, που εμποδίζει όχι μόνο τον πλούσιο απο τον Λάζαρο και τους επιθυμητούς κόλπους του Αβραάμ, αλλά [όλη] την κτιστή και ρευστή φύση, από την άκτιστη και αμετάβλητη.

Μιλούσαν μεν λοιπόν [οι Απόστολοι] ξένες γλώσσες και όχι τις πατρικές τους, και το θαύμα είναι μεγάλο, να μιλούν άνθρωποι γλώσσα που δεν έμαθαν και αυτό το σημείο [θαύμα] είναι για τους απίστους, όχι γι' αυτούς που πιστεύουν, για να είναι κατήγορο των απίστων, όπως έχει γραφτεί• «Ότι με ανθρώπους που μιλούν ξένες γλώσσες και με χείλη ξένων λαών θα ομιλήσω προς το λαό αυτόν, αλλ' ούτε με τον τρόπο αυτό θα με ακούσουν, λέγει ο Κύριος». Άκουγαν δε [όσοι ήσαν τότε στα Ιεροσόλυμα]. Εδώ σταμάτησε λίγο και διερωτήσου, πώς θα διαιρέσεις τον λόγο. Διότι έχει κάτι το αμφίβολο η λέξη [«ήκουον»] το οποίο διαχωρίζεται με την τελεία. Άρα, δηλαδή, άκουγαν ο καθένας στη δική του γλώσσα, φερ' ειπείν σαν να ηχεί δυνατά μία φωνή, και ν' ακούγονται πολλές, με το να πάλλεται έτσι ο αέρας και, για να το πω σαφέστερα, με το να γίνεται η φωνή φωνές; Ή πρέπει να σταματήσουμε στο «ήκουον», το δε «Λαλούντων» στις δικές τους γλώσσες να το προσθέσουμε στα επόμενα, για να είναι: «Καθώς μιλούσαν γλώσσες», τις δικές των, αυτών που ακούγανε, που σημαίνει ξένες• προς τούτο δε και μάλλον τάσσομαι. Διότι με εκείνον μεν τον τρόπο το θαύμα θα ήταν εκείνων που άκουγαν μάλλον παρά εκείνων που μιλούσαν. Με αυτόν δε τον τρόπο εκείνων που μιλούσαν οι οποίοι και κατηγορήθηκαν για μέθη, είναι φανερό ότι με το να θαυματουργούν αυτοί ως προς τις γλώσσες με την δύναμη του Πνεύματος.

Πλην είναι μεν άξια να εξυμνείται και η παλαιά διαίρεση των γλωσσών (όταν οικοδομούσαν τον πύργο εκείνοι που συμφώνησαν κακώς και αθέως, όπως και από τους σημερινούς τολμούν μερικοί)• διότι με το να διαλυθεί η ομογνωμοσύνη μαζί με το σχίσιμο (διαφορά) της γλώσσας, σταμάτησε το εγχείρημα. Περισσότερο όμως πρέπει να εξυμνείται αύτη [η διαίρεση] που θαυματουργείται σήμερα. Διότι αφού διαλύθηκε [η γλώσσα] από το ένα Πνεύμα σε πολλούς, συνάγεται πάλι σε μία αρμονία. Και υπάρχει διαφορά χαρισμάτων, [στην γλωσσολαλία] που χρειάζεται άλλο χάρισμα για να διακρίνεται το περισσότερο ωφέλιμο [για την σύναξη των πιστών]• επειδή όλες οι γλώσσες είναι επαινετές. Καλή δε θα λεγόταν και εκείνη, για την οποία λέει ο Δαβίδ• «Καταπόντισε, Κύριε, και καταμοίρασε τις γλώσσες τους». Γιατί; «Διότι αγάπησαν όλους τους λόγους που καταποντίζουν [τους ανθρώπους] γλώσσα δόλια»• φανερά σχεδόν κατηγορώντας αυτές τις γλώσσες εδώ, που χωρίζουν την θεότητα [με το να μη ομολογούν την θεότητα του Αγίου Πνεύματος]. Αυτά λοιπόν και αρκετά.

Εμείς μεν πρέπει να απολύσουμε την σύναξη (διότι ήταν αρκετός ο λόγος), την πανήγυρη όμως ουδέποτε. Αλλ' είναι ανάγκη να εορτάσουμε, τώρα μεν και σωματικά [συμμετέχοντας στα τελούμενα], ύστερα δε από λίγο εντελώς πνευματικά [σε ησυχία με πνευματική μελέτη και νοερά προσευχή]• όπου και τους λόγους αυτών [των υμνωδών] θα κατανοήσουμε καθαρότερα και σαφέστερα, ενωμένοι με Αυτόν το Λόγο και Θεό και Κύριο ημών Ιησού Χριστό, την αληθινή εορτή και αγαλλίαση των σωζομένων με τον Οποίο η δόξα και η τιμή στον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος μα΄ εις την Πεντηκοστήν (τα αποσπάσματα περί την εορτήν)

ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥ ΕΝΟΣ, ΔΥΟ ΜΑΖΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΦΩΣ

«Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου. Ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰωάν. 8,12)
«Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Όποιος με ακολουθεί, δεν θα πλανιέται στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως που οδηγεί στην ζωή»

Ζούμε στους καιρούς που οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι κατέχουμε το φως, ο καθένας για τον εαυτό μας και ο πολιτισμός για όλον τον κόσμο. Επιστήμη, πληροφορία, αίσθημα δύναμης, η εκκοσμίκευση που μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχουμε όσα θέλουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι ή μπορούμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε, και από την άλλη ένα αίσθημα παντογνωσίας καθώς κριτήριο είναι ο εαυτός μας, μας κάνουν να νομίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε καμία άλλη φώτιση. Είναι τα υλικά αγαθά που μας έχουν οδηγήσει σε μία οίηση, μια υπερηφάνεια που σκοτίζει τον νου μας; Είναι η ευκαιρία να ικανοποιούμε κάθε επιθυμία μας, καθώς η ταχύτητα των μετακινήσεων, των πληροφοριών, αλλά και των απολαύσεων μας κάνει να γλιτώνουμε κόπο και σχέδιο; Είναι η ευχέρεια με την οποία συναντούμε άλλους ανθρώπους; Είναι το αίσθημα ότι δεν μας χρειάζεται η πίστη σε έναν Θεό που, έτσι κι αλλιώς, δεν βλέπουμε με τα αισθητά μας μάτια; Είναι η δύναμη της ιδεολογίας ενός πολιτισμού που υπόσχεται τα πάντα, ακόμη και την αναστολή του θανάτου; Πάντως, είτε το νιώθουμε είτε όχι, η αυτόφωτη πορεία είναι βύθιση σε ένα σκοτάδι υπαρξιακό και πνευματικό, καθότι όλα όσα ζούμε και απολαμβάνουμε δεν έχουν διάρκεια, ενώ η όποια ευχαρίστηση μας αποδίδουν δεν γίνεται εύκολα χαρά.
Απέναντι σ’ αυτήν την πορεία με φώτα παραπλανητικά και χωρίς τελικό προορισμό ζωής, η Εκκλησία επιμένει να γιορτάζει, με γνώμονα τον Τριαδικό Θεό. Μας διασώζει τα λόγια του Χριστού ότι «Αυτός είναι το φως». Ότι «όποιος Τον ακολουθεί, δεν θα πλανιέται στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως που οδηγεί στην ζωή». Επιμένει να μας λέει ότι όποιος ακολουθεί τον Υιό, γνωρίζει τον Πατέρα. Όποιος είναι μέλος του σώματος του Υιού, εν Αγίω Πνεύματι βγαίνει από το σκοτάδι, διότι ξέρει γιατί ζει και πού τον οδηγεί η ζωή που ζει. Με τις χαρές και τις λύπες, με τις ήττες και τις νίκες, με την αντοχή στην διαφορετικότητα του άλλου και με την συνύπαρξη μαζί του. Και όποιος ακολουθεί τον Χριστό που δεν δίνει απλά φως, αλλά είναι ο ίδιος το Φως, μπορεί να βρει το ζητούμενο: την διάρκεια, την αγάπη, την αιωνιότητα! Να κρίνει τον κόσμο στον οποίο ζει, όχι για να τον απορρίψει, αλλά για να τον ομορφύνει. Να συγχωρέσει όσους τον πληγώνουν και να μοιραστεί ελπίδα. Να μην παραδοθεί στις επιθυμίες οι οποίες χαλάνε την αγάπη, αλλά να ασκηθεί ώστε να νικηθεί από την αγάπη και να νικήσει δι’ αυτής.
Μας αρέσει όμως το σκοτάδι στο οποίο ζούμε. Δεν διψά η ψυχή μας για φως, διότι δεν έχει καρδιοχτύπι γι’ αυτό. Νιώθουμε μικροί θεοί ή ζηλεύουμε αυτούς που έχουν τις δυνατότητες, δόξας και χρήματος, για να νιώθουν έτσι και τυφλωμένοι από το δαιμονικό σκοτάδι που το περνάμε για φως, καθώς δεν βλέπουμε το τέρμα του που είναι το σκοτεινό σπήλαιο του θανάτου, του τελειωμένου χρόνου για μας, βαδίζουμε ολοταχώς, χωρίς να θέλουμε να αλλάξουμε πορεία. Μας λείπει ο Χριστός, τον οποίο κάναμε συνήθεια, ιδεολογία, δικαίωση, κανόνες, χτες. Χρειαζόμαστε όμως τον Χριστό που μαζί Του το σκοτάδι μας θα γίνει φως (από τον στίχο του Αλκ. Αλκαίου «το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως)! Τον Χριστό της Εκκλησίας που θα κάνει την καρδιά μας να αγαπήσει, να μοιραστεί, να ενωθεί, σε κάθε σχέση, σε κάθε συνάντηση, σε κάθε στιγμή.
Έξοδος προς το Φως! Άγιο Πνεύμα να φωτίσει τις καρδιές μας! Να μας δείξει ότι στην Εκκλησία, πέρα από τα ανθρώπινα, τα θέσμια, τα αδύναμα, τα ανολοκλήρωτα, υπάρχει μια άλλη νοοτροπία: του να ακολουθούμε! Ας μην περιμένουμε δοκιμασίες για να αναζητήσουμε. Ας δώσουμε χρόνο, κάνοντας στάση στο νόημα της κάθε γιορτής, αφήνοντας νου και καρδιά να φωτιστεί! Πνεύματος επιδημία εορτάζουμε στην Πεντηκοστή. Όπως η επιδημία της ασθένειας απλώνεται παντού και κατατρώγει τον αδύναμο να αντισταθεί άνθρωπο, αντίστροφα, η επιδημία του Αγίου Πνεύματος ας μπει από κάθε πόρο της ύπαρξής μας και ας φωτίσει τον αδύναμο εαυτό μας, βγάζοντάς μας στην όντως ζωή! Κι εκεί όλα θα ιδωθούν από την αρχή!

Κέρκυρα, 16 Ιουνίου 2019
Πεντηκοστή

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΒΙΟΥ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Με επιτυχία έγινε από την Δευτέρα 10 Ιουνίου έως και την Παρασκευή 14 Ιουνίου 2019 σεμινάριο για τους κληρικούς της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, στα πλαίσια των προγραμμάτων του Ιδρύματος Ποιμαντικής Επιμόρφωσης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών σε συνεργασία με την τοπική Εκκλησία. Το σεμινάριο είχε ως θέμα την διαχείριση των προβλημάτων του οικογενειακού βίου.

Στο σεμινάριο δίδαξαν κατηρτισμένοι εισηγητές με θέματα τις νέες μορφές οικογένειας σήμερα, την οικογένεια ως σύστημα, τον ρόλο του πατέρα και της μητέρας στην διαχείριση των κρίσεων της οικογενειακής ζωής, την ισορροπία ανάμεσα στην οικογενειακή και την επαγγελματική ζωή, καθώς και το διαζύγιο και τις συνέπειές του. Όλα τα θέματα συσχετίστηκαν με τις ποιμαντικές προτάσεις και αγωνίες της Εκκλησίας και την ανάγκη για διάλογο με την σύγχρονη πραγματικότητα.

Το σεμινάριο επισκέφθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, συνοδευόμενος από τον εν Κερκύρα ευρισκόμενο καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμ. Εφραίμ. Ο Ποιμενάρχης επεσήμανε την αγωνία του για την κατάσταση της οικογένειας στους καιρούς μας, την εμπιστοσύνη του στους κληρικούς της τοπικής Εκκλησίας, οι οποίοι αγωνίζονται να δώσουν μαρτυρία ζωής, αγάπης και φωτισμού, συμπαραστεκόμενοι τόσο στους γονείς όσο και στα παιδιά και τους εφήβους, την λειτουργία της Ενορίας ως οικογένειας και τις ευχαριστίες του προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο για την δημιουργία του Ιδρύματος το οποίο οργανώνει αυτές τις ευκαιρίες επιμόρφωσης. Ο γέροντας Εφραίμ από την πλευρά του ζήτησε οι κληρικοί με την πνευματικότητα και την λειτουργική τους ζωή να γίνονται φορείς του μηνύματος της αγιότητας, το οποίο αλλάζει την κοινωνία δίνοντάς της ελπίδα και φως, ευχαριστώντας τον Μητροπολίτη Κερκύρας για την φιλοξενία και την αγάπη.

Τις εργασίες του σεμιναρίου έκλεισε από την πλευρά του Ιδρύματος Ποιμαντικής Επιμόρφωσης ο αναπληρωτής διευθυντής του Αρχιμ. Θεολόγος Αλεξανδράκης.

“Η εικόνα ενός ασκητικού Επισκόπου”

Η Ιερά Μητρόπολις Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων και η Ένωσις Χριστιανών Επιστημόνων πραγματοποίησαν το απόγευμα της Τετάρτης 12 Ιουνίου 2019 στο Πνευματικό Κέντρο, εκδήλωση για τον Μακαριστό Μητροπολίτη Ευρίπου κυρό Βασίλειο, ο οποίος διηκόνησε επί 10ετία στην Μητρόπολη της Κέρκυρας, ως Ιεροκήρυκας.

Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε το βιβλίο “Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΝΟΣ ΑΣΚΗΤΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ” με ερανίσματα από τα ιδιόχειρα ημερολόγια του      Μακαριστού Γέροντος. Το βιβλίο παρουσίασαν ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γεν. Αρχ. Επίτροπος της Ι.Μ. Κερκύρας, ο κ. Απόστολος Γούλας, Ομότιμος Καθ. του ΑΠΘ και πνευματικό τέκνο του Μακαριστού, του οποίου το κείμενο διάβασε ο κ. Κωνσταντίνος Θύμης, Θεολόγος- Ιστορικός και Γραμματεύς της Ι.Μ. Κερκύρας, ο κ. Νικόλαος Σγούρος, Θεολόγος και ο επιμεληθείς την έκδοση κ. Δημήτριος Βανδώρος, τ. Διοικητής του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Αθηνών, ενώ γράμμα απέστειλε ο κ. Γεώργιος Σκλαβούνος, το οποίο και ανεγνώσθη.

Στον χαιρετισμό που απηύθυνε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος αφού ευχαρίστησε και συνεχάρη τον κ. Βανδώρο για την έκδοση αυτού του αφιερωματικού τόμου, τόνισε ότι το βιβλίο περιέχει τα ημερολόγια του κυρού Βασιλείου και  αποτελεί μια πνευματική οικοδομή εις Δόξαν του Κυρίου μας.

Εν συνεχεία τον λόγο πήρε ο κ. Βανδώρος, πνευματικό τέκνο του Μακαριστού Μητροπολίτου και σύζυγος της ανιψιάς του κυρού Βασιλείου, ο  οποίος στην εισήγησή του αναφέρθηκε στο πώς προέκυψε το βιβλίο, από ερανίσματα από τα ιδιόχειρα ημερολόγιά του των ετών 1976-2004, τα οποία του είχε παραδώσει το έτος 2006, πριν αναχωρήσει για εγκατάσταση στο Αγρίνιο, στην οικεία της αδελφής του.

Ακολούθως ομίλησε ο π. Θεμιστοκλής ο οποίος τόνισε ότι το να μιλήσει κάποιος για έναν Επίσκοπο, όπως και για έναν άνθρωπο που δεν έχει γνωρίσει προσωπικά, δεν είναι εύκολο. Στην περίπτωση όμως του Μακαριστού Ευρίπου υπάρχει πλέον ένα  υλικό ως ιστορική πηγή που έρχεται στο φως με την παρούσα έκδοση και αυτό είναι πολύτιμο μέσο, διότι μιλά ο ίδιος ο παρουσιαζόμενος. Τα συναισθήματα που προκαλεί το βιβλίο στον αναγνώστη είναι πρώτα απ’όλα θαυμασμός, δέος για την αγάπη του Μακαριστού για την Λειτουργική ζωή και προσευχή της Εκκλησίας, η οποία ήταν εξάλλου και ο πυρήνας της ύπαρξής του, συμπάθεια για τις δοκιμασίες που πέρασε, αλλά και περιέργεια, για την όλη πορεία του στα πλαίσια των Χριστιανικών Αδελφοτήτων (ΖΩΗ). Ο Μακαριστός Γέροντας πάλεψε με το ανθρώπινο και νίκησε παραμένοντας Εκκλησιαστικός. Το βιβλίο αυτό είναι και ανθρώπινο. Δείχνει δηλαδή ότι ένας Επίσκοπος δεν είναι ένα πρόσωπο υπερκόσμιο, αλλά ένας δικός μας οικείος άνθρωπος και ότι η ασκητικότητα του Μακαριστού Γέροντα, ως λιτότητα ζωής, ως αληθινή ακτημοσύνη, ως υπακοή στην Εκκλησία, ως παρθενία σώματος και ψυχής είναι στοιχεία που μπορούν να μπολιάσουν την ζωή όλων μας.

Κατόπιν τόσο ο κ. Γούλας, όσο και ο κ. Σγούρος υπερτόνισαν τον ακέραιο χαρακτήρα, το Εκκλησιαστικό ήθος, αλλά και το αίσθημα δικαίου που διακατείχε τον Μακαριστό Επίσκοπο και τον κατέστησε άξιο λειτουργό του Κυρίου και φλογερό κήρυκα του Ευαγγελίου.

Τέλος εκ μέρους της Ενώσεως Χριστιανών Επιστημόνων χαιρετισμό απηύθυνε η κα Ειρήνη Μαλαχά.

Αγρυπνία για την Παναγία του “Άξιον Εστί”

Το βράδυ της Τετάρτης 12 Ιουνίου 2019 τελέστηκε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Υ.Θ. Σπηλαιωτίσσης αγρυπνία για την Παναγία του “Άξιον Εστί”, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου.

Στον σύντομο λόγο του ο Σεβασμιώτατος παρουσίασε το ιστορικό της θαυματουργού εικόνος της Κυρίας Θεοτόκου, που βρίσκεται στο Πρωτάτο του Αγίου Όρους. 

Την 11η Ιουνίου του 980 μ.Χ. ένας  γέροντας είχε φύγει από το κελί του, αφήνοντας μόνο τον υποτακτικό του. Καθώς ο υποτακτικός έκανε τον κανόνα του, άκουσε ξαφνικά να χτυπάνε την πόρτα και αφού άνοιξε είδε έναν περαστικό μοναχό να του ζητάει να τον φιλοξενήσει, όπερ και εγένετο. Καθώς ο υποτακτικός ψέλνει την Παράκληση προς την Κυρία Θεοτόκο και φτάνει στην Θ' Ωδή : “Τὴν Τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ...”, διακόπτεται από τον μοναχό  ο οποίος τον συμβουλεύει να πει πρώτα το : Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς...” Ο μοναχός αφού χάραξε τον ύμνο με το δάκτυλό του σε μια πέτρινη πλάκα σύστησε στον υποτακτικό, στο εξής οι Χριστιανοί να ψάλλουν στην Παράκληση της Παναγίας τον εξαίσιο αυτό ύμνο. Λέγοντας αυτά ο μοναχός εξαφανίστηκε. Αργότερα ο υποτακτικός κατάλαβε ότι ο φιλοξενούμενος μοναχός ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.

Η εικόνα μπροστά στην οποία ψάλθηκε για πρώτη φορά ο αγγελικός αυτός ύμνος, μεταφέρθηκε στο Πρωτάτο και ονομάστηκε εικόνα του “Άξιον Εστί”.

Καταλήγοντας ο κ. Νεκτάριος ευχήθηκε στους πιστούς η Χάρις της Παναγίας μας να τους ενδυναμώνει στον πνευματικό αγώνα που δίνουν και να διαφυλλάτει το Έθνος μας, ιδίως τις δύσκολες αυτές ημέρες που περνάμε, όπου οι απειλές και οι προκλήσεις από τον εξ Ανατολών γείτονά μας εντείνονται.

 Να σημειωθεί τέλος ότι στον Μητροπολιτικό Ναό της Κέρκυρας βρίσκεται αντίγραφο της θαυματουργού εικόνος του “Άξιον Εστί”, η οποία φιλοτεχνήθηκε με πολλή προσευχή από πατέρες του Αγιωνύμου Όρους, προς ευλογία του λαού της Κερκύρας, των Παξών και των Διαποντίων Νήσων.

  

Ο Ποιμενάρχης μας στην Βέροια

Το διήμερο 10 και 11 Ιουνίου 2019 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, έπειτα από ευγενική πρόσκληση του Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, βρέθηκε στον  υπό ανέγερση πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Λουκά του Ιατρού Αρχιεπ. Συμφερουπόλεως, στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βέροιας.

Το πρωί της Τρίτης 11 Ιουνίου ο κ. Νεκτάριος προεξήρχε στο  πολυαρχιερατικό συλλείτουργο, στο οποίο έλαβαν μέρος ακόμη οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Φωκίδος κ. Θεόκτιστος, Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ. Θεόκλητος, Μαρωνείας και Κομοτηνής  κ. Παντελεήμων, Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνος και ο επιχώριος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων.

Στον λόγο του ο Μητροπολίτης Κερκύρας, αφού ευχαρίστησε εκ βάθους καρδίας για την πρόσκλησή του τον κ. Παντελεήμονα, τόνισε ότι ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός ποτέ δεν υπέστειλε την σημαία της πίστεως και της χριστιανικής ομολογίας. Καθ’όλη την διάρκεια της ζωής του διηκόνησε τόσο τον Ιησού Χριστό, όσο και την εικόνα Του, τον άνθρωπο., μέσα σε τρομερά αντίξοες συνθήκες, όπου η Εκκλησία του Χριστού βρισκόταν εν διωγμώ, ένεκα του αθεϊστικού καθεστώτος της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.

Επιπροσθέτως ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην  σημασία της θεραπείας. Δεν έχει παρά να ανατρέξει κανείς στην Ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται στην ίαση του παραλυτικού από τον Κύριο. Εκεί γίνεται φανερό ότι η θεραπεία η πνευματική προηγείται της σωματικής. Ο Χριστός ρωτά τον παράλυτο πρωτίστως αν πιστεύει και έπειτα τον διαβεβαιώνει ότι οι αμαρτίες του συγχωρήθηκαν, γεγονός που εξοργίζει το Ιουδαϊκό ιερατείο. Έπειτα αποκαθίσται πλήρως η υγεία του  παραλυτικού. Συνδέεται λοιπόν άμεσα η ψυχική με την σωματική θεραπεία, αφού ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα. Έτσι λοιπόν και οι Άγιοι, που αποτελούν τους πρεσβευτές μας στον θρόνο του Θεού, ικετεύουν τον Χριστό για την κατ΄άμφω υγεία ημών των αμαρτωλών. Η θεραπεία συντελείται ώστε ο άνθρωπος αφενός μεν να δοξολογεί και να ευχαριστεί  τον Τριαδικό Θεό και αφετέρου για να συνεχίσει να αποτελεί ζωντανό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού. Κατά τον ίδιο τρόπο η επιστήμη βοηθάει τον ασθενούντα ώστε να συνεχισεί, υγιής ων, να ζει ως πολίτης και να συνεχίσει να προσφέρει στο  κοινωνικό σύνολο.

Καταλήγοντας ο κ. Νεκτάριος προέτρψε τους πιστούς να μιμηθούν την βιοτή του Αγίου Λουκά και η ζωή τους να είναι μια συνεχής προσφορά στους αδελφούς τους, με ακλόνιτη πίστη στον Αρχηγό της πίστεώς μας Ιησού Χριστό.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε το τριετές μνημόσυνο του μακαριστού Μητροπολίτου Σταυροπηγίου κυρού Αλεξάνδρου, κατα σάρκα αδελφού του Σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελεήμονος.

Να σημειωθεί τέλος ότι ο κ. Νεκτάριος, συνοδευόμενος από τον Πρωτοσύγκελο της τοπικής μας Εκκλησίας Πανοσιολ. Αρχιμ. Ιουστίνο Κωνσταντά, μετέφερε στην Βέροια την Δεξιά Χείρα του Αγίου Σπυρίδωνος προς ευλογία των πιστών.