Translate

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2021

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

 


        Το αξιακό υπόβαθρο του κόσμου μας συνεχώς αλλάζει. Δεν είναι μόνο η πανδημία που μας αναγκάζει να ξαναδούμε τις προτεραιότητές μας διαφορετικά. Είναι και ένας νέος πολιτισμός, στον οποίο δεσπόζουν λέξεις όπως «δικαιώματα», «διαφορετικότητα», «επιλογή», «πολιτική ορθότητα», «προσαρμογή», «παιδοκεντρικότητα», «διαδραστικότητα», «ψηφιακός μετασχηματισμός». Κι όλα συνδέονται με το άτομο, το οποίο προηγείται της κοινότητας, της κοινωνίας. Ακόμη και συλλογικότητες, όπως είναι η Εκκλησία, δεν έχουν καταφέρει να εμφυσήσουν στους πιστούς τους, την αξία του «εμείς», την ανάγκη το «εγώ» να μην είναι ανεξάρτητο από το σύνολο, αλλά ενταγμένο σ’  αυτό. Η κοινωνική ευθύνη υποτάσσεται στο ατομικό δικαίωμα. Έτσι δικαιολογούνται τα όσα τραγελαφικά ζούμε στις μέρες μας.

                Αν την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα ο διάλογος εντός της Εκκλησίας είχε ως θέμα του την γλώσσα της θείας λατρείας, ώστε να γίνει πιο προσιτή στην νέα γενιά, και την δεύτερη δεκαετία την ανάγκη η Εκκλησία να δει την θέση της έναντι των νέων προοπτικών που έφερναν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, η τρίτη δεκαετία θέτει πλέον ξεκάθαρα το ερώτημα:  απέναντι στις λέξεις που αποτυπώνουν μια νέα ηθική σε σχέση με αυτή που η Εκκλησία έμαθε να προσφέρει και να υπηρετεί, ποιος λόγος χρειάζεται; Οι απαντήσεις στις προκλήσεις των δύο πρώτων δεκαετιών υπήρξαν άκαμπτα συντηρητικές, με αποτέλεσμα το ζήτημα της λειτουργικής γλώσσας να μας βρίσκει όλους σε δυσκολότερη θέση, καθώς είναι φανερό πως η γλωσσική ακαταληψία των νεώτερων γενεών αυξάνει, έχοντας επεκταθεί και στην αδυναμία κατανόησης και της λογοτεχνίας, ενώ είναι εμφανής η απουσία της ποιμαίνουσας Εκκλησίας από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, καθώς έχει λείψει εντελώς η τόλμη του να γίνουν βήματα που, αν μη τι άλλο, θα δείξουν στην νέα γενιά πως η Εκκλησία προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί της. Τα ΜΚΔ τα χρησιμοποιούν μεμονωμένα πρόσωπα, κληρικοί και λαϊκοί που δημιουργούν και σύγχυση, καθώς φαίνονται ως αυθεντίες, αλλά τα κίνητρά τους δεν είναι πάντοτε υγιή και, βέβαια, λειτουργούν χωρίς έλεγχο, σημείο της εν γένει γερασμένης ηγεσίας.

                Όσοι αυτοπαρουσιάζονται ως συντηρητικοί, ενώ χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο κατά κόρον, το «καταριούνται». Το ίδιο πράττουν και έναντι των νέων λέξεων του πολιτισμού μας. Είναι μονίμως «αντί». Η άγνοια γεννά φόβο. Η άγνοια υποπτεύεται αμαρτία, πλάνη, πτώση. Και επειδή η γνώση θέλει κόπο, συχνά και ικανότητα, ο νέος κόσμος παρουσιάζεται ως σκοτάδι. Κι έτσι ως μόνη λύση φαντάζει η περιχαράκωση στα «ίδια». Παραμένουμε στο χτες. Το εξιδανικεύουμε. Απορρίπτουμε συλλήβδην το σήμερα και οχυρωνόμαστε πίσω από ένα «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν της Εκκλησίας» και αναπαύουμε την συνείδησή μας. Το τρένο φεύγει κι εμείς είμαστε έξω από αυτό.

                Ο λόγος της Εκκλησίας όμως ήταν πάντοτε λόγος που συζητούσε με τον κόσμο και δεν κλεινόταν έξω από αυτόν. Οι μεγάλοι Πατέρες μίλησαν την γλώσσα της φιλοσοφίας, παρακολουθούσαν την πολιτική της εποχής τους, κατέθεταν την χριστιανική μαρτυρία. Δεν ζητούσαν το κλείσιμο του χριστιανού στον εαυτό του και στον κόσμο του, αλλά άνοιγαν δρόμους ώστε ο κόσμος να ακούσει. Κι ας μην αποδεχτεί.

                Υπάρχει κενό νοήματος στον κόσμο, παρά την πρόοδο. Ο άνθρωπος είναι ύπαρξη που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη, χωρίς να σχετιστεί. Ο άνθρωπος δεν θα παύει να αναρωτιέται για το αίνιγμα του θανάτου και της ανάστασης. Η γλώσσα των καιρών θέλει πρόσληψη από την γλώσσα της Εκκλησίας. Η ηγεσία δυσκολεύεται. Η βάση;

  π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθοδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 29 Σεπτεμβρίου 2021


Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021

To Ευαγγέλιο σήμερα 28 Σεπτεμβρίου

 Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής



Ευαγγελικά αναγνώσματα 2021

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Ε´ 12 – 16

12 Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εἶναι αὐτὸν ἐν μιᾷ τῶν πόλεων καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ πλήρης λέπρας· καὶ ἰδὼν τὸν Ἰησοῦν, πεσὼν ἐπὶ πρόσωπον ἐδεήθη αὐτοῦ λέγων· Κύριε, ἐὰν θέλῃς, δύνασαί με καθαρίσαι. 13 καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἥψατο αὐτοῦ εἰπών· Θέλω, καθαρίσθητι. καὶ εὐθέως ἡ λέπρα ἀπῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ. 14 καὶ αὐτὸς παρήγγειλεν αὐτῷ μηδενὶ εἰπεῖν, ἀλλὰ ἀπελθὼν δεῖξον σεαυτὸν τῷ ἱερεῖ καὶ προσένεγκε περὶ τοῦ καθαρισμοῦ σου καθὼς προσέταξε Μωϋσῆς εἰς μαρτύριον αὐτοῖς. 15 διήρχετο δὲ μᾶλλον ὁ λόγος περὶ αὐτοῦ, καὶ συνήρχοντο ὄχλοι πολλοὶ ἀκούειν καὶ θεραπεύεσθαι ὑπ’ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἀσθενειῶν αὐτῶν· 16 αὐτὸς δὲ ἦν ὑποχωρῶν ἐν ταῖς ἐρήμοις καὶ προσευχόμενος.

Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτη Τρεμπέλα στα νέα ελληνικά

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Ε´ 12 – 16

12 Συνέβη δέ, ἐνῷ ἦτο ὁ Ἰησοῦς εἰς μίαν ἀπὸ τὰς πόλεις, καὶ ἰδοὺ ἕνας ἄνθρωπος γεμᾶτος ἀπὸ ἐξανθήματα λέπρας. Καὶ ὅταν εἶδε τὸν Ἰησοῦν, ἔπεσε χάμω μὲ τὸ πρόσωπον κατὰ γῆς καὶ τὸν παρεκάλεσε λέγων· Κύριε, ἐὰν θέλῃς, ἔχεις τὴν δύναμιν νὰ μὲ καθαρίσῃς ἀπὸ τὰς πληγὰς τοῦ ἀκαθάρτου νοσήματός μου. 13 Καὶ ἀφοῦ ἑξάπλωσε τὴν χεῖρα του ὁ Ἰησοῦς, τὸν ἤγγισε καὶ εἶπε· θέλω νὰ καθαρισθῇς καὶ καθαρίσου. Καὶ ἀμέσως ἡ λέπρα ἔφυγεν ἀπὸ ἐπάνω του. 14 Καὶ ὁ Ἰησοῦς παρήγγειλεν εἰς αὐτὸν νὰ μὴ εἴπῃ εἰς κανένα τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας. Ἀλλὰ πήγαινε, τοῦ εἶπε, καὶ δεῖξε τὸν ἑαυτόν σου εἰς τὸν ἱερέα καὶ πρόσφερε διὰ τὸν καθαρισμόν σου θυσίαν, καθὼς διέταξεν ὁ Μωϋσῆς, διὰ νὰ χρησιμεύσῃ ἡ ἐξέτασίς σου ἀπὸ τὸν ἱερέα καὶ ἡ προσφορὰ τῆς θυσίας ὡς μαρτυρία καὶ ἀπόδειξις εἰς τοὺς ἱερεῖς καὶ τὸν λαόν, ὅτι καὶ σὺ πράγματι ἐθεραπεύθης καὶ ἐγὼ δὲν ἦλθον νὰ καταλύσω τὸν νόμον. 15 Διεδίδετο δὲ περισσότερον τώρα μετὰ τὸ θαῦμα τοῦτο ἡ φήμη του καὶ ἐμαζεύοντο πλήθη λαοῦ πολλά, διὰ νὰ ἀκούουν τὴν διδασκαλίαν του καὶ διὰ νὰ θεραπεύωνται ὑπ’ αὐτοῦ ἀπὸ τὰς ἀσθενείας των. 16 Αὐτὸς ὅμως ἀντιθέτως ἀπεσύρετο συνεχῶς εἰς τὰς ἐρήμους καὶ προσηύχετο.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας στον Ιερό Ναό Υ.Θ. Ελεούσης Ποταμού Κέρκυρας.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος λειτούργησε και ομίλησε, στον Ιερό Ναό Υ.Θ. Ελεούσης στο προάστιο Ποταμού, της πόλης της Κέρκυρας.

Στο πολυπληθές εκκλησίασμα, που μάλιστα εξέφρασε την χαρά του και την ικανοποίηση του, απευθύνθηκε, παίρνοντας αφορμή από την καθολική επιστολή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, όπου σήμερα τιμάται η μνήμη του από την Εκκλησία μας. Πρώτον ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέει ότι « Θεόν ουδείς εώρακεν πώποτε », και είναι γεγονός ότι ο Ιωάννης ο Θεολόγος που θεολόγησε και στο ευαγγέλιο του αλλά και στις καθολικές επιστολές του, έρχεται να μας δώσει να κατανοήσουμε τον Θεό καθώς εστίν. Δεν είναι ποτέ δυνατόν κάποιος από τα δημιουργήματα του Θεού να εξερευνήσει την θεότητα Του. Αυτό θα έμοιαζε με εκείνον ο οποίος θα ήθελε να εξερευνήσει τον πυρήνα του ήλιου από τον οποίο εξαρτάται το πλανητικό σύστημα γύρω απ΄αυτόν.

Δευτερον ο ευαγγελιστής Ιωάννης έρχεται να μας δώσει να κατανοήσουμε τις άκτιστες ενέργειες του Θεού και μας λέει ότι « ο Θεός αγάπη εστί και ο μένων εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ »(Α’ Ίωάν. δ’ 16), που σημαίνει ότι η αγάπη του Θεού είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμά του δια της οποίας αγάπης έχτισε τον σύμπαντα κόσμο, δια της αγάπης, έπλασε τον άνθρωπο κατ’εικόνα Του και του έδωσε την δυνατότητα να φθάσει στο καθ’ ομοίωση, δηλαδή να γίνει Άγιος, όπως Άγιος είναι ο Θεός. Και τούτο μπορούμε να το παρομοιάσουμε με εκείνον που θέλει να εξερευνήσει τον ήλιο, αλλά αυτό γίνεται ερευνώντας τις ενέργειες του ήλιου, δηλαδή το φώς του ήλιου , την θερμότητα του ήλιου.

Τρίτον η αγάπη του Θεού δεν είναι αισθηματική όπως την θεωρεί ο σύγχρονος άνθρωπος, αλλά είναι αγάπη θυσιαστική. Δια της σταυρικής Του θυσίας εξαγόρασε τον άνθρωπο από την φθορά και την πτώση του και αναδημιούργησε την πεσμένη ανθρώπινη φύση. Γι’ αυτήν την αγάπη μας ομιλεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης και επιπλέον μας λέει «Φόβος οὐκἔστινἐντῇἀγάπῃ, ἀλλ᾿ ἡ τελεία ἀγάπηἔξω βάλλει τὸνφόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασινἔχει, ὁ δὲ φοβούμενος οὐτετελείωταιἐντῇἀγάπῃ» (Α΄ Ιω. δ΄18), δηλαδή ο φόβος με τον οποίο ο σύγχρονος άνθρωπος απειλείται από τον φόβο της φθοράς, της ασθενείς και του θανάτου, δεν μπορεί να υπερβεί αυτή την απειλητική πνευματική κατάσταση, που σημαίνει ότι είναι αποστασιοποιημένος από την αγάπη του Θεού.

Ο Σεβασμιώτατος κάλεσε του ανθρώπους να μην υποκύπτουν στις απειλές του φόβου και της απελπισίας. Δεν είναι γνωρίσματα του Θεού αλλά είναι γνωρίσματα της φθαρμένης από την αμαρτία κοινωνίας μας. Στο τέλος ευχαρίστησε τον εφημέριο πατέρα Γεώργιο Πετράκη ο οποίος εργάζεται άοκνα μαζί με τους συνεργάτες του και παράγει σπουδαίο πνευματικό έργο.
















Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2021

ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΙΣΤΗΣ, ΣΧΕΣΗΣ, ΓΝΩΜΗΣ

 


«Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα, καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθὴς ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ» (Ιωάν. 21, 24)

«Αυτός είναι ο μαθητής που επιβεβαιώνει αυτά τα γεγονότα και που τα έγραψε. Κι εμείς ξέρουμε πως λέει την αλήθεια»

    «Ο απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης, μετά την κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, την οποία διακόνησε κατά την εντολή του Κυρίου επάνω στον σταυρό, μέχρι το τέλος της επιγείου ζωής της, ξεκίνησε για να κηρύξει το ευαγγέλιο στην Μικρά Ασία, με ορμητήριο την Έφεσο. Μαζί με τον μαθητή του Πρόχορο προσελήφθησαν στην υπηρεσία του λουτρού του άρχοντα Διοσκορίδη, υπό την επιστασία της κακότροπης Ρωμάνας, η οποία τους μεταχειριζόταν ως δούλους. Ύστερα από τρεις μήνες σκληρής εργασίας, ο Ιωάννης ανέστησε τον γιο του άρχοντα που πνίγηκε στο λουτρό από δαιμονική επήρεια και τον ίδιο τον άρχοντα, που πέθανε από θλίψη για το παιδί του. Τόσο ο άρχοντας όσο και η Ρωμάνα έγιναν χριστιανοί. Στη πανήγυρη της Αρτέμιδος στην Έφεσο, ο Ιωάννης έλεγξε τους κατοίκους για την ειδωλομανία τους. Αυτοί επιχείρησαν να τον λιθοβολήσουν, όμως οι πέτρες γκρέμισαν το άγαλμα της Αρτέμιδος. Έγινε σεισμός και σκοτώθηκαν διακόσιοι άνθρωποι. Ο Ιωάννης προσευχήθηκε και οι νεκροί αναστήθηκαν. Το θαύμα οδήγησε στην πλήρη μεταστροφή της πόλης στον Χριστό. Ο Ιωάννης στην συνέχεια, εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό, στην Πάτμο, όπου έμεινε επί δεκαπέντε χρόνια, οδηγώντας πολλούς στην πίστη. Εκεί έγραψε και το Ευαγγέλιό του (κατά άλλους στην Έφεσο) και την Αποκάλυψη. Επέστρεψε στην Έφεσο, όπου επί 26 χρόνια κήρυξε την αλήθεια της πίστης. Όταν έλαβε από τον Θεό πληροφορία για την κοίμησή του, βγήκε από την πόλη με επτά μαθητές του. Στην άμμο τους ζήτησε να σκάψουν τάφο σε σχήμα σταυρού. Μπήκε μέσα και τους είπε να τον καλύψουν με χώμα μέχρι τα γόνατα. Αφού τους ασπάστηκε και τον κάλυψαν μέχρι τον λαιμό, έφυγε από τον κόσμο αυτό την στιγμή που ο ήλιος ανέτειλε. Οι μαθητές του τον σκέπασαν ολόκληρο και ανήγγειλαν στους Εφεσίους ότι ο άγιος έφυγε για τον ουρανό. Οι χριστιανοί έσπευσαν στον τάφο, αλλά ενώ έσκαψαν, το σώμα του δεν βρέθηκε. Στην Έφεσο χτίστηκε αργότερα η περίφημη κόκκινη βασιλική, προς τιμήν του Αγίου. Η μετάστασή του εορτάζεται στις 26 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο» («Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ, τόμος πρώτος)

Έχουμε ανάγκη από αποδείξεις οι άνθρωποι στην ορθολογιστική εποχή μας για να πιστέψουμε; Σε ό,τι αφορά στην πίστη στον Θεό, ναι. Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με το θάνατο και τα συμπαρομαρτούντα του. Με το κακό κάθε μορφής και αυτό που ζητάμε είναι ο Θεός να μας αποδείξει ότι υπάρχει λυτρώνοντάς μας από το επαπειλούμενο τέλος, από κάθε δοκιμασία. Και όταν δεν βλέπουμε οι προσευχές μας να εισακούονται, τότε  γινόμαστε αρνητές. Δεν έχουμε όμως αντίστοιχη συμπεριφορά πάντα απέναντι στα πράγματα του κόσμου. Πολλοί πιστεύουν στην τύχη. Παίζουν τυχερά παιχνίδια. Ασχολούνται με ζώδια και άστρα. Άλλοι αρκούνται σε αναφορές για περιστατικά στο Διαδίκτυο ή σε λόγους ανθρώπων που φαίνεται ότι έχουν κάποιο κύρος, απομονώνοντας τους λόγους από τα περιστατικά κάτω από τα οποία εκφωνήθηκαν, από τις χρονικές στιγμές που προηγήθηκαν και επακολούθησαν. Το Διαδίκτυο έχει το πλεονέκτημα να παγώνει τον χρόνο στην στιγμή που γίνεται το γεγονός ή εκφωνείται ένας λόγος ή καταγράφεται κάποια σκέψη και κάποια ιδέα, χωρίς ο χρήστης να μπορεί, αν δεν το ψάξει, να δει τι προηγήθηκε και τι ακολούθησε. Έτσι, απόδειξη θεωρείται το στιγμιαίο, αυτό που έχει καταγραφεί και φαίνεται αενάως ισχύον. Συνειδητοποιούμε στους καιρούς μας σε ποιες περιπέτειες μας έχει οδηγήσει το πάγωμα του χρόνου, η εμπιστοσύνη στην εικόνα, η άρνηση να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη ή η καταφυγή μας στην τυχαιότητα.

Για την πίστη μας όμως η αλήθεια βρίσκεται στην σχέση με το πρόσωπο που την βιώνει. Η παράδοσή μας είναι αποστολική. Αυτό σημαίνει ότι μάρτυρες για τον Χριστό και την βασιλεία Του είναι οι μαθητές Του. Εκείνοι που Τον είδαν, Τον άκουσαν, Τον ψηλάφησαν, Τον συνόδευσαν μέχρι το τέλος και γεύθηκαν την χαρά της Ανάστασής Του και αυτοί που έλαβαν την κλήση να διακονήσουν τον κόσμο και να δώσουν μαρτυρία περί του Θεού μέχρι το τέλος της ζωής τους, αφήνοντας ως παρακαταθήκη την εμπειρία τους στους επόμενους. Η αλήθεια δίδεται στην αγαπητική σχέση. Και σχέση σημαίνει εμπιστοσύνη. Σημαίνει υπέρβαση του εγώ. Σημαίνει αγώνας από την πλευρά αυτού που εμπιστευόμαστε να ζει κατά Θεόν, όσο μπορεί και όσο τα χαρίσματά του επιτρέπουν, αλλά και όσο αφήνεται από τον Χριστό να φωτίζεται. Διότι το εγώ και το θέλημά μας, η γνώμη μας, αντιστέκονται.

Στην πίστη δεν παγώνει ο χρόνος. Ο ερχομός του Χριστού έγινε σε περίοδο που η εμπειρία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν συνεχής και συσσωρευμένη. Αλλά και η Εκκλησία διά των αποστόλων της συνέχισε την εμπειρία της παρουσίας του Χριστού, στην αγάπη και στην ευχαριστία, στην βεβαιότητα της ανάστασης. Οι άνθρωποι δεν θέλουμε να έχουμε ζώσα σχέση με την Εκκλησία και τον Χριστό και γι’ αυτό απορρίπτουμε την εμπειρία, την φώτιση, την μεταμορφωτική πορεία, την ήττα του σταυρού και τον θάνατο ως πέρασμα στην ανάσταση. Η γνώμη μας μάς αφήνει προσκολλημένους στην ανάγκη για δικές μας ερμηνείες.

Καμία γνώση, καμία εμπειρία δεν έχει νόημα αν δεν θέλουμε να αγαπήσουμε τόσο την γνώση όσο και την εμπειρία. Αυτό το βλέπουμε με την σημερινή επιστημονική πρόοδο. Όσοι δεν αγαπούνε την επιστήμη, αλλά απλώς την χρησιμοποιούν, δεν ακούνε. Όσοι πάλι θεοποιούν την επιστήμη, δε μπορούν να βρούνε απάντηση στην σχέση με τον Θεό που δίνει περίσσεια ζωής και γεννά μέσα από την εμπιστοσύνη της αγάπης την απάντηση στο κάθε λογής κακό. Μείζων η αγάπη. Αυτή που μας διδάσκει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Η αγάπη που κάνει και τον θάνατο τελικά γιορτή αιωνιότητας, δίδοντας την τελική απάντηση σε ό,τι μας λείπει.

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

26 Σεπτεμβρίου 2021

Μετάσταση Ιωάννου του Θεολόγου

To Ευαγγέλιο σήμερα 27 Σεπτεμβρίου

 Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021

Άγιος Καλλίστρατος και οι μαζί μ’ αυτόν Σαράντα εννέα Μάρτυρες


ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Δ´ 38 – 44

38 Ἀναστὰς δὲ ἐκ τῆς συναγωγῆς εἰσῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν Σίμωνος. ἡ πενθερὰ δὲ τοῦ Σίμωνος ἦν συνεχομένη πυρετῷ μεγάλῳ, καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν περὶ αὐτῆς. 39 καὶ ἐπιστὰς ἐπάνω αὐτῆς ἐπετίμησε τῷ πυρετῷ, καὶ ἀφῆκεν αὐτήν· παραχρῆμα δὲ ἀναστᾶσα διηκόνει αὐτοῖς. 40 Δύνοντος δὲ τοῦ ἡλίου ἅπαντες ὅσοι εἶχον ἀσθενοῦντας νόσοις ποικίλαις ἤγαγον αὐτοὺς πρὸς αὐτόν· ὁ δὲ ἑνὶ ἑκάστῳ αὐτῶν τὰς χεῖρας ἐπιτιθεὶς ἐθεράπευεν αὐτούς. 41 ἐξήρχετο δὲ καὶ δαιμόνια ἀπὸ πολλῶν κραυγάζοντα καὶ λέγοντα ὅτι Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ. καὶ ἐπιτιμῶν οὐκ εἴα αὐτὰ λαλεῖν, ὅτι ᾔδεισαν τὸν Χριστὸν αὐτὸν εἶναι. 42 Γενομένης δὲ ἡμέρας ἐξελθὼν ἐπορεύθη εἰς ἔρημον τόπον· καὶ οἱ ὄχλοι ἐπεζήτουν αὐτόν, καὶ ἦλθον ἕως αὐτοῦ, καὶ κατεῖχον αὐτὸν τοῦ μὴ πορεύεσθαι ἀπ’ αὐτῶν. 43 ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτοὺς ὅτι Καὶ ταῖς ἑτέραις πόλεσιν εὐαγγελίσασθαί με δεῖ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ· ὅτι ἐπὶ τοῦτο ἀπέσταλμαι. 44 καὶ ἦν κηρύσσων εἰς τὰς συναγωγὰς τῆς Γαλιλαίας.

Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτη Τρεμπέλα στα νέα ελληνικά

 ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Δ´ 38 – 44

38 Ὅταν δὲ ἐξεκίνησεν ἀπὸ τὴν συναγωγήν, ἐμβῆκεν εἰς τὸ σπίτι τοῦ Σίμωνος. Ἡ πενθερὰ δὲ τοῦ Σίμωνος ὑπέφερεν ἀπὸ μεγάλον πυρετόν. Καὶ τὸν παρεκάλεσαν δι’ αὐτήν, νὰ τὴν θεραπεύσῃ. 39 Καὶ ἀφοῦ ἦλθε καὶ ἐστάθη ἀπ’ ἐπάνω της, ἔδωκε διαταγὴν εἰς τὸν πυρετὸν καὶ τὴν ἀφῆκεν. Ἀμέσως δὲ ἐκείνη, μὴ αἰσθανομένη πλέον οὔτε τὴν παραμικρὰν ἑξάντλησιν, ἐσηκώθη καὶ τοὺς ὑπηρέτει. 40 Ὅταν δὲ ὁ ἥλιος εὑρίσκετο εἰς τὴν δύσιν του καὶ εἶχε πλέον περάσει ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, ὅλοι ὅσοι εἶχαν ἀρρώστους, ποὺ ἔπασχον ἀπὸ διαφόρους νόσους, τοὺς ἔφερον πρὸς αὐτόν. Αὐτὸς δὲ ἀφοῦ ἔθετεν ἐπάνω εἰς ἕνα ἕκαστον ἀπὸ αὐτοὺς τὰς χεῖρας του, τοὺς ἐθεράπευσεν ὅλους. 41 Ἔβγαιναν δὲ καὶ τὰ δαιμόνια ἀπὸ πολλούς, τὰ ὁποῖα ἐφώναζαν δυνατὰ καὶ ἔλεγαν, ὅτι σὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ Ἰησοῦς τὰ ἐπέπληττε καὶ δὲν τὰ ἄφινε νὰ ὁμιλοῦν, διότι ἐγνώριζαν, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἐμαρτύρουν περὶ τούτου, εἴτε διὰ νὰ φαίνωνται σύμμαχοι καὶ συνεργᾶται του καὶ ὕπουλα νὰ ἐλκύουν τὴν ἐμπιστοσύνην τοῦ κόσμου, εἴτε καὶ διὰ νὰ προκαλέσουν παράκαιρον συναγερμὸν τοῦ λαοῦ ὑπὲρ τοῦ Ἰησοῦ πρὸς βλάβην καὶ ζημίαν τοῦ ἔργου του.

42 Ὅταν δὲ ἔγινεν ἡμέρα, ὁ Ἰησοῦς ἐβγῆκε καὶ ἐπῆγεν εἰς ἔρημον τόπον. Καὶ τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ ἔψαχναν νὰ τὸν εὕρουν, καὶ ἦλθαν ἕως ἐκεῖ ποὺ ἦτο. Καὶ προσεπάθουν μὲ παρακλήσεις νὰ τὸν κρατήσουν, ὥστε νὰ μὴ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τὴν πόλιν των. 43 Ἀλλ’ αὐτὸς τοὺς εἶπεν, ὅτι σύμφωνα μὲ τὸ προκαθωρισμένον σχέδιον τοῦ Πατρός μου πρέπει καὶ εἰς ἄλλας πόλεις νὰ κηρύξω τὸ χαρμόσυνον μήνυμα, ὅτι μετ’ ὀλίγον ὁ Θεὸς θεμελιώνει καὶ ἐπὶ τῆς γῆς τὴν βασιλείαν του· διότι δι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔχω ἀποσταλῆ ἀπὸ τὸν Πατέρα μου, διὰ νὰ κηρύξω ὅχι μόνον εἰς τοὺς κατοίκους τῆς Καπερναούμ, ἀλλ’ εἰς ὅλους τοὺς Ἰσραηλίτας. 44 Καὶ ἐξηκολούθει νὰ κηρύττῃ εἰς τὰς συναγωγὰς τῆς Γαλιλαίας.


 

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2021

2021-09-26 ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

2021-09-26 ΑΓ. ΙΩΆΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΌΓΟΥ

Ευαγγέλιο σήμερα 26 Σεπτεμβρίου

 Ευαγγέλιο Κυριακής 26/9/2021

 Μετάσταση Αγίου Ιωάννη Θεολόγου


ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΘ´ 25 – 27

25 Οἱ μὲν οὖν στρατιῶται ταῦτα ἐποίησαν. εἱστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. 26 Ἰησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρί αὐτοῦ· Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου, 27 εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ· Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου. καὶ ἀπ’ ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ μαθητὴς αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια.

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΚΑ´ 24 – 25

24 Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα, καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθὴς ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ. 25 ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ’ ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. Ἀμήν.

Απόδοση νέα ελληνικά Π. Τρεμπέλας

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΘ´ 25 – 27

25 Καὶ οἱ μὲν στρατιῶται ἔκαμαν αὐτά. Ἔστεκαν δὲ κοντὰ εἰς τὸν σταυρὸν τοῦ Ἰησοῦ ἡ μητέρα του καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητέρας του, ἡ Μαρία ἡ γυναῖκα τοῦ Κλωπᾶ καὶ ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. 26 Ὁ Ἰησοῦς λοιπόν, ὅταν εἶδε τὴν μητέρα του καὶ τὸν μαθητήν, τὸν ὁποῖον ἠγάπα, νὰ στέκεται ἐκεῖ πλησίον, λέγει εἰς τὴν μητέρα του· Γύναι, ἰδοὺ ποῖος ἀπὸ τώρα θὰ εἶναι ὁ υἱός σου. 27 Ἔπειτα λέγει εἰς τὸν μαθητήν· Ἰδοὺ ἡ μητέρα σου. Καὶ ἀπὸ τὴν ὥραν ἐκείνην τὴν ἐπῆρεν ὁ μαθητὴς εἰς τὸ κατάλυμά του.

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΚΑ´ 24 – 25

24 Ὁ μαθητὴς δὲ ἐκεῖνος εἶναι αὐτός, ποὺ ἑξακολουθεῖ καὶ τώρα νὰ δίδῃ μαρτυρίαν δι’ αὐτά, ποὺ ἱστοροῦνται εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τοῦτο, καὶ ὁ ὁποῖος κατέγραψε ταῦτα. Καὶ γνωρίζομεν, ὅτι ἡ μαρτυρία του εἶναι ἀληθής. 25 Ὑπάρχουν δὲ καὶ πολλὰ ἄλλα, ὅσα ἔκαμεν ὁ Ἰησοῦς, τὰ ὁποῖα, ἐὰν γράφωνται λεπτομερῶς ἕνα – ἕνα, νομίζω ὅτι καὶ αὐτὸς ὁ κόσμος μὲ ὅλας τὰς βιβλιοθήκας του δὲν θὰ χωρέσῃ τὰ βιβλία ποὺ θὰ γράφονται. Ἀληθῶς.

Ευλογημένη Κυριακή


 

2021-09-25 ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2021

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ (Αγίου Ιωάννου Θεολόγου)


 Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, είναι η καθορισμένη να διαβάζεται κατά την εορτή της Μετάστασης του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, που εφέτος είναι ημέρα Κυριακή. Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, όταν μετά τον θάνατο του Ευαγγελιστή Ιωάννη οι μαθητές του συγκεντρώθηκαν στον τάφο του για να προσευχηθούν, διαπίστωσαν ότι το σώμα του δεν βρίσκονταν εκεί, αλλά είχε ήδη μεταβεί προς την αιώνια ζωή, όπως και η Θεοτόκος μετά την κοίμησή της.

 Ο Ιωάννης ήταν σημαντικό πρόσωπο μεταξύ των Αποστόλων. Μαζί με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο, επιλέγεται από τον Χριστό για να βρίσκεται μαζί του σε πολύ σημαντικές στιγμές. Η επιλογή αυτή φανερώνει την ξεχωριστή πνευματική δεκτικότητα των συγκεκριμένων μαθητών. Ο Ιωάννης είναι εκείνος που έγειρε στην αγκαλιά του Χριστού κατά τον Μυστικό Δείπνο και γεμάτος αγωνία τον ρώτησε: «Κύριε, τίς ἐστιν ὁ παραδιδούς σε;». Είναι ο μοναδικός από τους Αποστόλους που αψήφησε τον φόβο των Φαρισαίων ακλουθώντας τον Χριστό έως τον σταυρικό του θάνατο. Όπως ακούσαμε στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα, βρίσκονταν μαζί με την Θεοτόκο και δύο μαθήτριες του Χριστού κάτω από τον Σταυρό. Εκεί ο Χριστός του ανάθεσε την φροντίδα της Παναγίας Μητέρας του. Συνέγραψε το τέταρτο κατά σειρά Ευαγγέλιο, τρεις Καθολικές Επιστολές, δηλαδή Επιστολές που δεν απευθύνονταν μόνο στην Εκκλησία μιας συγκεκριμένης περιοχής, αλλά προς κάθε χριστιανική κοινότητα  και την Αποκάλυψη, το βιβλίο που επισφραγίζει την Καινή Διαθήκη και ολόκληρη την Αγία  Γραφή.

Παρά τους διωγμούς που πέρασε, κατά το έργο της διάδοσης του χριστιανισμού, ο Ιωάννης πέθανε σε βαθιά γεράματα με φυσικό θάνατο. Η παρουσία του ολόκληρο τον πρώτο αιώνα, ήταν το φωτεινό στήριγμα της Εκκλησίας αφού μάλιστα οι άλλοι Απόστολοι είχαν φύγει από αυτή τη ζωή. 

 Τα βιβλία του διακρίνονται για τα βαθιά τους θεολογικά μηνύματα, για αυτό του δόθηκε η προσωνυμία Θεολόγος. Το κήρυγμα του Ιωάννη, επικεντρώνεται βασικά σε δύο σημαντικότατα θέματα. Το πρώτο είναι η πραγματικότητα της ενσάρκωσης του Θεού Λόγου, ότι δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός που σαρκώθηκε και έγινε τέλειος άνθρωπος. Το δεύτερο, είναι η φανέρωση της αγάπης ως ιδιώματος του Θεού και ως απαραίτητης προϋπόθεσης στη ζωή των ανθρώπων. 

 Ο Ιωάννης επιμένει στο γεγονός της σαρκώσεως του Θεού Λόγου, γιατί  αφού  έζησε ολόκληρο τον πρώτο αιώνα, γνώρισε και την αρχή της διάδοσης αιρετικών δοξασιών ανάμεσα στους χριστιανούς. Κυκλοφόρησε τότε η άποψη, ότι ο Χριστός ήταν Θεός εμφανιζόμενος φαινομενικά σαν άνθρωπος, χωρίς να έχει πραγματικό ανθρώπινο σώμα.   Αυτή η διδασκαλία ονομάστηκε Δοκητισμός, από το ρήμα «δοκῶ», που σημαίνει νομίζω, φαντάζομαι. Την αίρεση αυτή πολέμησε ο Ιωάννης τονίζοντας πως «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο».    Το ότι ο Θεός έγινε αληθινός άνθρωπος και όχι νομιζόμενος έχει τεράστια σημασία, αφού με τη δική του σάρκωση η ανθρώπινη φύση ενώνεται με την θεότητα και έτσι μπορεί ο άνθρωπος να θεωθεί κατά χάρη, πράγμα αδύνατο αν ο Χριστός δεν προσλάμβανε τέλεια ανθρώπινη φύση.

 Πολύ επιμένει ο Ιωάννης και στο θέμα της αγάπης. Γράφει ότι ο Θεός όχι απλώς έχει αγάπη, αλλά ότι είναι αγάπη. Η αγάπη του Θεού προς τους ανθρώπους, των ανθρώπων προς τον Θεό και μεταξύ τους, αναφέρεται διαρκώς στις επιστολές του:  « ἐν τούτῳ ἐστὶν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τὸν Θεόν, ἀλλ᾿ ὅτι αὐτὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς  … Ἀγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν…  ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν». Ταυτίζει ακόμη την έλλειψη αγάπης με τον θάνατο: «ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν μένει ἐν τῷ θανάτῳ».

Τέλος, στην Αποκάλυψη, θέλει να παρηγορήσει τους συγχρόνους του για τα δεινά των διωγμών, αλλά και τους Χριστιανούς της κάθε εποχής, για την θλίψη που προξενεί η παρουσία του κακού στον κόσμο. Με τρόπο οικείο στους πιστούς, που βέβαια γνώριζαν πολύ καλά την Παλαιά Διαθήκη, χρησιμοποιεί εικόνες γνωστές από τους Προφήτες, για να πει πώς πραγματικός κυρίαρχος της παγκόσμιας ιστορίας είναι ο Χριστός. Όσο και να επικρατήσει το κακό και η αδικία, στο τέλος του κόσμου θα νικηθεί και ο Θεός θα αποκαταστήσει κάθε πόνο και αδικία. Ο Ιωάννης δεν έχει σκοπό να φοβίσει τον κόσμο, μολονότι πολλοί σήμερα αγνοώντας την Βιβλική γλώσσα φοβούνται τα γραφόμενά του, αλλά να μιλήσει για την ατελεύτητη  δόξα που ο Θεός επιφυλάσσει στους ανθρώπους που τον αγαπούν. Η Αποκάλυψη ουσιαστικά συνοψίζει την τελική προσδοκία των πιστών, που με χαρά  παρακαλούν: «ναὶ ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ». Αμήν.


To Ευαγγέλιο σήμερα 25 Σεπτεμβρίου

 25 Σεπτεμβρίου 2021

Οσία Ευφροσύνη Θυγατέρα Παφνουτίου του Αιγυπτίου


 ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Δ´ 31 – 36

31 Καὶ κατῆλθεν εἰς Καπερναοὺμ πόλιν τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἦν διδάσκων αὐτοὺς ἐν τοῖς σάββασι· 32 καὶ ἐξεπλήσσοντο ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ, ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ ἦν ὁ λόγος αὐτοῦ. 33 Καὶ ἐν τῇ συναγωγῇ ἦν ἄνθρωπος ἔχων πνεῦμα δαιμονίου ἀκαθάρτου, καὶ ἀνέκραξε φωνῇ μεγάλῃ, 34 λέγων· Ἔα, τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ Ναζαρηνέ; ἦλθες ἀπολέσαι ἡμᾶς; οἶδά σε τίς εἶ, ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ. 35 καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς λέγων· Φιμώθητι καὶ ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ. καὶ ῥίψαν αὐτὸν τὸ δαιμόνιον εἰς τὸ μέσον ἐξῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ, μηδὲν βλάψαν αὐτόν. 36 καὶ ἐγένετο θάμβος ἐπὶ πάντας, καὶ συνελάλουν πρὸς ἀλλήλους λέγοντες· Τίς ὁ λόγος οὗτος, ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ καὶ δυνάμει ἐπιτάσσει τοῖς ἀκαθάρτοις πνεύμασι, καὶ ἐξέρχονται;

Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτη Τρεμπέλα στα νέα ελληνικά

 ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Δ´ 31 – 36

31 Καὶ κατέβη εἰς τὴν Καπερναούμ, ἡ ὁποία ἦτο πόλις τῆς Γαλιλαίας καὶ ἐν συνεχείᾳ κατὰ τὰ Σάββατα ἐδίδασκε τοὺς κατοίκους της. 32 Καὶ ἐθαύμαζαν πολὺ διὰ τὴν διδασκαλίαν του, διότι ὁ λόγος του εἶχε τὴν δύναμιν καὶ πειστικότητα τῆς ἀληθείας, ἡ ὁποία τοῦ ἀπεκαλύπτετο κατ’ εὐθεῖαν ἀπὸ τὴν θεότητά του καὶ δι’ αὐτὸ τὴν ἐδίδασκεν αὐθεντικῶς. 33 Καὶ εἰς τὴν συναγωγὴν ἦτο κάποιος ἄνθρωπος, ποὺ εἶχε πνεῦμα δαιμονίου ἀκαθάρτου καὶ ἐφώναξε μὲ μεγάλην φωνὴν 34 καὶ εἶπεν· Ἄφησέ με ἥσυχον· τί κοινὸν ὑπάρχει μεταξὺ ἡμῶν καὶ σοῦ, Ἰησοῦ Ναζαρηνέ; Ἦλθες νὰ μᾶς διώξῃς ἀπὸ αὐτὴν τὴν εὐχάριστον κατοικίαν μας καὶ νὰ μᾶς ἀποπέμψῃς εἰς τὴν ἄβυσσον καὶ μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν νὰ μᾶς καταστρέψῃς; Σὲ γνωρίζω, ποιὸς εἶσαι. Εἶσαι ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἅγιος, ὁ Μεσσίας, τὸν ὁποῖον καθηγίασε καὶ καθιέρωσεν εἰς τὸ ἔργον αὐτοῦ ὁ Θεός. 35 Καὶ τὸν ἐπέπληξεν ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπε· Κλεῖσε τὸ στόμα σου καὶ ἔβγα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν. Καὶ τὸ δαιμόνων τὸν ἔρριψε κάτω εἰς τὸ μέσον τῆς συναγωγῆς καὶ ἐβγῆκεν ἀπὸ αὐτόν, χωρὶς νὰ τὸν βλάψῃ τίποτε. 36 Καὶ κατέλαβεν ὅλους ἔκπληξις καὶ συνωμίλουν μεταξύ τους καὶ ἔλεγον· Τί δύναμιν ἔχει καὶ πόσον φοβερὸς εἶναι ὁ λόγος τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ; Διότι μὲ ἐξουσίαν καὶ δύναμιν διατάσσει τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα καὶ βγαίνουν ἀπὸ τοὺς δαιμονιζομένους.

ΕΙΣΗΓΗΣΗ Κ ΜΑΡΙΝΑΣ ΚΟΛΟΒΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ Π...

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2021

Το Ευαγγέλιο 24 Σεπτεμβρίου

 24 Σεπτεμβρίου 2021

Σύναξη της Παναγιάς της Μυρτιδιώτισσας στα Κύθηρα και ανάμνηση της ιάσεως του παραλύτου


To Ευαγγέλιο σήμερα 24 Σεπτεμβρίου

 ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Ι´ 38 – 42

38 Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ πορεύεσθαι αὐτοὺς καὶ αὐτὸς εἰσῆλθεν εἰς κώμην τινά. γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἴκον αὐτῆς. 39 καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ. 40 ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται. 41 ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· 42 ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ’ αὐτῆς.

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΑ´ 27 – 28

27 Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας. 28 αὐτὸς δὲ εἶπε· Μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν.

Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτη Τρεμπέλα στα νέα ελληνικά

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Ι´ 38 – 42

38 Ἐνῷ δὲ οἱ μαθηταὶ καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες τὸν Ἰησοῦν ἐπήγαιναν ἔχοντες κατεύθυνσιν τὴν Ἱερουσαλήμ, συνέβη νὰ ἔμβῃ ὁ Ἰησοῦς εἰς κάποιο χωρίον· καὶ μία γυναῖκα, ποὺ ὠνομάζετο Μάρθα, τὸν ὑπεδέχθη εἰς τὸ σπίτι της. 39 Καὶ εἶχεν αὐτὴ ἀδελφήν, ποὺ ἐλέγετο Μαρία, ἡ ὁποία ὄχι μόνον ὑπεδέχθη τὸν Ἰησοῦν ὡς ἡ Μάρθα, ἀλλὰ καὶ ἐκάθησε κοντὰ εἰς τοὺς πόδας του ὡς ταπεινὴ μαθήτρια καὶ ἤκουε μὲ προσοχὴν ἀπερίσπαστον τὴν διδασκαλίαν του. 40 Ἡ δὲ Μάρθα ἦταν ἀπασχολημένη καὶ πνιγμένη εἰς πολλὴν ἐργασίαν, φροντίζουσα νὰ ἑτοιμάσῃ τὸ φαγητὸν καὶ νὰ περιποιηθῇ τὸν Διδάσκαλον. Ἀφοῦ δὲ ἐστάθη πλησίον τοῦ Χριστοῦ, εἶπε· Κύριε, δὲν σὲ μέλει, ποὺ ἡ ἀδελφή μου μὲ ἀφῆκε μοναχὴν νὰ ὑπηρετῶ καὶ νὰ ἑτοιμάζω τὸ τραπέζι; Πές της λοιπὸν νὰ μὲ βοηθήσῃ. 41 Ἀπεκρίθη δὲ ὁ Ἰησοῦς καὶ τῆς εἶπε· Μάρθα, Μάρθα, ἀσχολεῖται ἡ διάνοιά σου ἀπὸ ἀνησύχους φροντίδας καὶ κουράζεται τὸ σῶμα σου διὰ νὰ προετοιμάσῃς πολλά. 42 Ἕνα δὲ εἶναι χρήσιμον καὶ ἀναγκαῖον, ἡ ἀκρόασις τῆς διδασκαλίας μου, ποὺ εἶναι τροφὴ πνευματική, ἀναγκαία διὰ τὴν ψυχήν. Ἡ Μαρία δὲ ἐξέλεξε τὴν καλὴν καὶ ὠφέλιμον μερίδα, ἡ ὁποία δὲν θὰ τῆς ἀφαιρεθῇ ποτέ. Διότι αἱ ὠφέλειαι τῆς μερίδος αὐτῆς τοῦ πνευματικοῦ φαγητοῦ δὲν εἶναι προσωριναὶ καὶ φθαρταί, ἄλλα πνευματικαὶ καὶ αἰώνιοι.

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΑ´ 27 – 28

27 Ἐνῷ δὲ ὁ Ἰησοῦς ἔλεγε ταῦτα, κάποια γυναῖκα ἀπὸ τὸ πλῆθος, ἐνθουσιασθεῖσα ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν του, ἔβγαλε φωνὴν μεγάλην καὶ εἶπε· Μακαρία ἡ κοιλία, ποὺ σὲ ἐβάστασε, καὶ οἱ μαστοὶ τοὺς ὁποίους ἐθήλασες. Μακαρία δηλαδὴ ἡ μητέρα, ποὺ σὲ ἐγέννησε καὶ σὲ ἔθρεψεν. 28 Αὐτὸς δὲ εἶπεν· Ἀληθῶς, μακαρία εἶναι ἡ μητέρα μου· ἀλλὰ μὴ λησμονεῖτε, ὅτι μακάριοι κυρίως εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ ἀκούουν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσουν αὐτόν. Εἰς τρόπον ὥστε καὶ αὐτή, ποὺ μὲ ἐγέννησε καὶ μὲ ἐθήλασεν, ἠξιώθη τῆς τιμῆς αὐτῆς, διότι ἐφύλαξε πάντοτε τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ.

2021-09-21 ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ κ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΕΙΣΗΓΗΣ ΣΕΒΑΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ κ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2021

Ευαγγέλιο σήμερα 23 Σεπτεμβρίου

 Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και Βαπτιστής – Σύλληψη


To Ευαγγέλιο σήμερα 23 Σεπτεμβρίου

 ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Α´ 5 – 25

5 Ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Ἡρῴδου τοῦ βασιλέως τῆς Ἰουδαίας ἱερεύς τις ὀνόματι Ζαχαρίας ἐξ ἐφημερίας Ἀβιά, καὶ γυνὴ αὐτῷ ἐκ τῶν θυγατέρων Ἀαρών, καὶ τὸ ὄνομα αὐτῆς Ἐλισάβετ. 6 ἦσαν δὲ δίκαιοι ἀμφότεροι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασιν τοῦ Κυρίου ἄμεμπτοι. 7 καὶ οὐκ ἦν αὐτοῖς τέκνον, καθότι ἡ Ἐλισάβετ ἦν στεῖρα, καὶ ἀμφότεροι προβεβηκότες ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτῶν ἦσαν. 8 Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ ἱερατεύειν αὐτὸν ἐν τῇ τάξει τῆς ἐφημερίας αὐτοῦ ἔναντι τοῦ Θεοῦ, 9 κατὰ τὸ ἔθος τῆς ἱερατείας ἔλαχε τοῦ θυμιᾶσαι εἰσελθὼν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου· 10 καὶ πᾶν τὸ πλῆθος ἦν τοῦ λαοῦ προσευχόμενον ἔξω τῇ ὥρᾳ τοῦ θυμιάματος. 11 ὤφθη δὲ αὐτῷ ἄγγελος Κυρίου ἑστὼς ἐκ δεξιῶν τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος. 12 καὶ ἐταράχθη Ζαχαρίας ἰδών, καὶ φόβος ἐπέπεσεν ἐπ’ αὐτόν. 13 εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ ἄγγελος· Μὴ φοβοῦ, Ζαχαρία· διότι εἰσηκούσθη ἡ δέησίς σου, καὶ ἡ γυνή σου Ἐλισάβετ γεννήσει υἱόν σοι, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰωάννην· 14 καὶ ἔσται χαρά σοι καὶ ἀγαλλίασις, καὶ πολλοὶ ἐπὶ τῇ γενέσει αὐτοῦ χαρήσονται.

15 ἔσται γὰρ μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καὶ οἶνον καὶ σίκερα οὐ μὴ πίῃ, καὶ Πνεύματος ἁγίου πλησθήσεται ἔτι ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ, 16 καὶ πολλοὺς τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ἐπιστρέψει ἐπὶ Κύριον τὸν Θεὸν αὐτῶν. 17 καὶ αὐτὸς προελεύσεται ἐνώπιον αὐτοῦ ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει Ἠλίου, ἐπιστρέψαι καρδίας πατέρων ἐπὶ τέκνα καὶ ἀπειθεῖς ἐν φρονήσει δικαίων, ἑτοιμάσαι Κυρίῳ λαὸν κατεσκευασμένον. 18 καὶ εἶπε Ζαχαρίας πρὸς τὸν ἄγγελον· Κατὰ τί γνώσομαι τοῦτο; ἐγὼ γάρ εἰμι πρεσβύτης καὶ ἡ γυνή μου προβεβηκυῖα ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτῆς. 19 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῷ· Ἐγώ εἰμι Γαβριὴλ ὁ παρεστηκὼς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀπεστάλην λαλῆσαι πρός σε καὶ εὐαγγελίσασθαί σοι ταῦτα. 20 καὶ ἰδοὺ ἔσῃ σιωπῶν καὶ μὴ δυνάμενος λαλῆσαι ἄχρι ἧς ἡμέρας γένηται ταῦτα, ἀνθ’ ὧν οὐκ ἐπίστευσας τοῖς λόγοις μου, οἵτινες πληρωθήσονται εἰς τὸν καιρὸν αὐτῶν. 21 καὶ ἦν ὁ λαὸς προσδοκῶν τὸν Ζαχαρίαν, καὶ ἐθαύμαζον ἐν τῷ χρονίζειν αὐτόν ἐν τῷ ναῷ. 22 ἐξελθὼν δὲ οὐκ ἠδύνατο λαλῆσαι αὐτοῖς, καὶ ἐπέγνωσαν ὅτι ὀπτασίαν ἑώρακεν ἐν τῷ ναῷ· καὶ αὐτὸς ἦν διανεύων αὐτοῖς, καὶ διέμενεν κωφός. 23 καὶ ἐγένετο ὡς ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τῆς λειτουργίας αὐτοῦ ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. 24 Μετὰ δὲ ταύτας τὰς ἡμέρας συνέλαβεν Ἐλισάβετ ἡ γυνὴ αὐτοῦ· καὶ περιέκρυβεν ἑαυτὴν μῆνας πέντε, 25 λέγουσα ὅτι Οὕτω μοι πεποίηκεν ὁ Κύριος ἐν ἡμέραις αἷς ἐπεῖδεν ἀφελεῖν τό ὄνειδός μου ἐν ἀνθρώποις.

Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτη Τρεμπέλα στα νέα ελληνικά

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Α´ 5 – 25

5 Ἔζησε κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ Ἡρῴδου τοῦ βασιλέως τῆς Ἰουδαίας κάποιος ἱερεύς, ποὺ ἐλέγετο Ζαχαρίας, ἀπὸ τὴν τάξιν τῶν λειτουργῶν τοῦ ναοῦ, ἡ ὁποία κατήγετο ἀπὸ τὸν ἱερέα Ἀβιά. Καὶ ἡ γυναῖκα του ἦτο ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀαρών, καὶ τὸ ὄνομά της ἦτο Ἐλισάβετ. 6 Ἦσαν δὲ καὶ οἱ δύο ἐνάρετοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐρευνᾷ καὶ γνωρίζει τὰς καρδίας ὅλων, καὶ ἐπολιτεύοντο σύμφωνα μὲ ὅλας ἐν γένει τὰς ἐντολὰς καὶ τὰ παραγγέλματα τοῦ Κυρίου, ἄμεμπτοι εἰς ὅλα καὶ ἐλεύθεροι ἀπὸ κάθε σοβαρὰν ἐνοχήν. 7 Καὶ δὲν εἶχαν τέκνον, διότι ἡ Ἐλισάβετ ἦτο στεῖρα, ἐπὶ πλέον δὲ καὶ οἱ δύο ἦσαν ἀρκετὰ προχωρημένοι εἰς τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς των. 8 Ἐνῷ δὲ ὁ Ζαχαρίας ἐτέλει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τὴν ἱερατικήν του λειτουργίαν κατὰ τὴν σειρὰν τῆς τάξεως καὶ πατριᾶς τῶν ἱερέων, εἰς τὴν ὁποίαν ἀνῆκε, συνέβη τὸ ἑξῆς: 9 Σύμφωνα πρὸς τὴν κρατοῦσαν μεταξὺ τοῦ ἱερατείου συνήθειαν τοῦ νὰ ἐκλέγεται διὰ κλήρου ὁ ἱερεύς, ὁ ὁποῖος θὰ προσέφερε τὸ θυμίαμα, ἔλαχεν εἰς τὸν Ζαχαρίαν ὁ κλῆρος νὰ ἔμβῃ εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου καὶ νὰ προσφέρῃ θυμίαμα ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου τῶν θυμιαμάτων.

10 Καὶ ὅλον τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ εὑρίσκετο συναθροισμένον καὶ προσηύχετο ἐκεῖ ἔξω εἰς τὰ προαύλια τοῦ ναοῦ τὴν ὥραν, ποὺ ἐκαίετο τὸ θυμίαμα. 11 Ἐφανερώθη δὲ εἰς αὐτὸν ἄγγελος Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἐστέκετο εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ θυσιαστηρίου, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἔκαιαν τὸ θυμίαμα. 12 Καὶ ἐταράχθη ὁ Ζαχαρίας, ὅταν τὸν εἶδε, καὶ φόβος ἐκυρίευσεν αὐτόν. 13 Τοῦ εἶπε δὲ ὁ ἄγγελος· Μὴ φοβᾶσαι, Ζαχαρία. Τουναντίον χαῖρε, διότι εἰσακούσθῃ ἀπὸ τὸν Θεὸν ἡ παράκλησις, τὴν ὁποίαν πολλὰς φορὰς ἕως τώρα ἔκαμες. Καὶ ἡ γυναῖκα σου ἡ Ἐλισάβετ θὰ σοῦ γεννήσῃ τέκνον, καὶ θὰ καλέσῃς τὸ ὄνομά του Ἰωάννην. 14 Καὶ θὰ δοκιμάσῃς χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν καὶ πολλοί, ὅταν θὰ ἀκούσουν τὸ προφητικὸν κήρυγμά του, θὰ χαροῦν διὰ τὴν γέννησίν του. 15 Θὰ προκληθῇ δὲ ἡ μεγάλη αὐτὴ χαρά, διότι θὰ εἶναι πραγματικῶς μέγας ἄνθρωπος, ἀπὸ αὐτὸν τὸν Κύριον ἀνεγνωρισμένος τοιοῦτος. Καὶ δὲν θὰ πίῃ οἶνον ἢ ἄλλο μεθυστικὸν ποτόν. Καὶ θὰ τοῦ δοθοῦν ἄφθονα τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπὸ αὐτὸν ἀκόμη τὸν καιρόν, ποὺ θὰ εἶναι εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητέρας του.

16 Καὶ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἰσραήλ, ποὺ ἔχουν ἀπομακρυνθῆ καὶ ἀποπλανηθῆ ἀπὸ τὸν Θεὸν μὲ τὰς ἁμαρτίας των, θὰ τοὺς ἐπαναφέρῃ διὰ τῆς μετανοίας εἰς τὸν ἐνανθρωπήσαντα Κύριον, τὸν Θεόν τους. 17 Καὶ αὐτὸς θὰ προπορευθῇ ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ θεανθρώπου Μεσσίου, μὲ τὸ αὐτὸ προφητικὸν χάρισμα τοῦ Πνεύματος καὶ μὲ τὴν αὐτὴν παρρησίαν καὶ ἄφοβον δραστηριότητα, τὴν ὁποίαν εἶχε καὶ ὁ Ἠλίας. Καὶ θὰ χρησιμοποιῇ ταῦτα διὰ νὰ ξαναγυρίσῃ εἰς τὰ παιδιὰ τὰς καρδίας τῶν πατέρων, ποὺ ἐψυχράνθησαν καὶ ἔχασαν καὶ αὐτὴν τὴν φυσικὴν στοργήν των, καὶ νὰ θερμάνῃ ἔτσι καὶ σφίξῃ στενώτερον τοὺς οἰκογενειακοὺς δεσμούς· ἀκόμη δὲ τοὺς ἀπειθεῖς καὶ δυστρόπους νὰ τοὺς ἐπαναφέρῃ εἰς τὰς σκέψεις καὶ εἰς τὸ φρόνημα τῶν δικαίων, μεταβάλλων αὐτοὺς εἰς ἐναρέτους. Καὶ ἔτσι νὰ ἑτοιμάσῃ εἰς τὸν Κύριον λαὸν θρησκευτικῶς καὶ ἠθικῶς προπαρασκευασμένον, ἵνα ὑποδεχθῇ καὶ ἐγκολπωθῇ αὐτὸν ὡς Σωτῆρα. 18 Καὶ εἶπεν ὁ Ζαχαρίας πρὸς τὸν ἄγγελον· Μὲ ποῖον σημεῖον θὰ βεβαιωθῶ περὶ αὐτοῦ, ποὺ μοῦ λέγεις; Φαίνεται τοῦτο ἀπίθανον καὶ ἀπίστευτον, διότι ἐγὼ εἶμαι γέρων καὶ ἡ γυναῖκα μου εἶναι περασμένης ἡλικίας.

19 Καὶ ὁ ἄγγελος ἀπεκρίθη καὶ τοῦ εἶπεν· Ἐγὼ εἶμαι ὁ Γαβριήλ, ποὺ παραστέκομαι ἐμπρὸς εἰς τὸν Θεόν, διὰ νὰ τὸν ὑπηρετῶ ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀρχαγγέλους του. Καὶ ἐστάλην ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ σοῦ ὁμιλήσω καὶ νὰ σοῦ φέρω τὰς χαροποιοὺς αὐτὰς εἰδήσεις. 20 Καὶ ἀφοῦ ζητεῖς σημεῖον, ἰδού, ἔχεις αὐτό, ὄχι ὅμως ὅπως τὸ θέλεις: Θὰ εἶσαι βωβὸς καὶ δὲν θὰ ἠμπορῇς νὰ ὁμιλήσῃς μέχρι τῆς ἡμέρας, ποὺ θὰ γίνουν αὐτά, δηλαδὴ ἡ γέννησις τοῦ παιδίου καὶ ἡ ὀνομασία αὐτοῦ. Καὶ σοῦ ἐπιβάλλεται ἡ τιμωρία αὐτή, ἐπειδὴ δὲν ἐπίστευσες εἰς τοὺς λόγους μου, οἱ ὁποῖοι θὰ πραγματοποιηθοῦν ἐξ ὁλόκλήρου εἰς τὸν καιρόν τους. 21 Καὶ ὁ λαὸς ἐν τῷ μεταξὺ ἐξηκολούθει νὰ περιμένῃ τὸν Ζαχαρίαν. Καὶ εὑρίσκοντο ὅλοι εἰς ἀπορίαν, διότι ἐβράδυνε καὶ ἠργοπορεῖ οὗτος μέσα εἰς τὸν ναόν. 22 Ὅταν δὲ ὁ Ζαχαρίας ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸ θυσιαστήριον, δὲν ἠδύνατο νὰ τοὺς ὁμιλήσῃ καὶ νὰ ἀπαντήσῃ εἰς ὅσους τὸν ἠρώτων διὰ τὴν ἀργοπορίαν του. Καὶ ἐκατάλαβαν, δὴ εἶχεν ἴδει ὀπτασίαν μέσα εἰς τὸν ναόν. Καὶ αὐτὸς ἐξηκολούθει νὰ συνεννοῆται μὲ αὐτοὺς διὰ νευμάτων καὶ ἔμενε κωφὸς καὶ ἄλαλος.

 23 Καὶ ὅταν συνεπληρώθησαν αἱ ἡμέραι, ποὺ ἦτο ὑποχρεωμένος νὰ λειτουργῇ εἰς τὸν ναόν, συνέβη νὰ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸ σπίτι του. 24 Ὕστερα δὲ ἀπὸ αὐτὰς τὰς ἡμέρας ἔμεινεν ἔγκυος ἡ σύζυγος του ἡ Ἐλισάβετ, καὶ ἐπὶ μήνας πέντε ἔκρυπτεν ἐπιμελῶς τὸν ἑαυτόν της ἀπὸ συστολὴν διὰ τὴν ἐγκυμοσύνην της. 25 Ἀλλ’ ὅταν πλέον δὲν ἠδύνατο νὰ κρυβῇ, ἔλεγεν εἰς αὐτοὺς ποὺ τὴν συνέχαιρον, ὅτι ἔτσι εἰς ἡλικίαν περασμένην μου ἔχει κάμει τὸ καλὸ αὐτὸ ὁ Θεὸς κατὰ τὰς ἡμέρας αὐτάς, ποὺ ἐπέβλεψε μὲ εὐμένειαν διὰ νὰ ἀφαιρέσῃ τὴν στείρωσιν καὶ ἀτεκνίαν μου, ἡ ὁποία μοῦ ἔφερεν ἐντροπὴν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων.

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2021

ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ

 


Γιατί οι μεγαλύτεροι δε νοιαζόμαστε τα παιδιά μας να έχουν ευαισθησία που μεταφράζεται σε ανοιχτότητα απέναντι στους άλλους;  Η γειτονιά, όπως την γνωρίζαμε, έχει σβήσει από τον χάρτη. Τα παιδιά δεν μαζεύονται τα απογεύματα για να παίξουν, να μοιραστούν χρόνο, να μαλώσουν, να κάνουν παρέα, να τα χαλάσουν και να τα βρούνε. Ακολουθούν τους μεγάλους που εργαζόμαστε σκληρά, με απάνθρωπα πολλές φορές ωράρια, και το ίδιο κάνουν κι εκείνα. Τα απογεύματά τους γεμάτα. Ξένες γλώσσες, μουσική χορός, αθλητισμός, πολεμικές τέχνες, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης, φροντιστήριο όταν μεγαλώνουν. Ζωή για παρέα και παιχνίδι δεν προβλέπεται. Μόνη συντροφιά η οθόνη, κάποτε και με διαδικτυακά παιχνίδια στα οποία φτιάχνουν μικρές ομάδες. Αν υπάρχουν αδέρφια, κοντά στην ηλικία, τουλάχιστον ανταλλάσσουν μία κουβέντα και παίζουν.

             Ο τρόπος αυτός μοιραία οδηγεί τα παιδιά να μη νοιάζονται για τους άλλους. Κι έτσι συναντάμε στο σχολείο και όπου αλλού υπάρχει ομάδα, παιδιά που είτε δεν τους ενδιαφέρει να κάνουν παρέα είτε δεν βρίσκουν παρέα. Κι ενώ είναι εμφανής η μοναχικότητά τους, δύσκολα και τα άλλα παιδιά αισθάνονται ότι μπορούν να παρέμβουν, μπορούν να βοηθήσουν, τουλάχιστον να μη βλέπεις στην αυλή του σχολείου, στην τάξη μέσα, στην παρέα του κατηχητικού, στην ομάδα της κατασκήνωσης παιδιά που περιμένουν να περάσει η ώρα του διαλείμματος ή του ελεύθερου χρόνου, για να μπούνε σε πρόγραμμα.

            Είμαστε υπέρ του να γεμίζει η ώρα των παιδιών με δραστηριότητες. Δεν ξέρουμε άλλωστε τι να τα κάνουμε. Φοβόμαστε την ανία τους, διότι φοβόμαστε ότι θα πρέπει να μοιραστούμε τον χρόνο μας μαζί τους και δεν ξέρουμε τι να πούμε, τι να δείξουμε, ποιοι είμαστε απέναντί τους.  Και επειδή κι εμείς φοβόμαστε να ανοιχτούμε, να μιλήσουμε πέρα από έναν δύο που αισθανόμαστε κοντά μας, θεωρούμε φυσικό τα παιδιά μας να είναι κι αυτά έτσι. «Βρήκες κάποιον ή κάποια να κάνεις παρέα;», τα ρωτάμε. Οργανώνουμε και πάρτι ή συνάξεις μαμάδων των συμμαθητών ή συμμαθητριών για να φέρουν και τα παιδιά τους ώστε να σπάσει ο πάγος. Αλλά μέσα μας δεν έχει φύγει η επιφύλαξη απέναντι στο μοίρασμα της καρδιάς, ούτε ένας φόβος ποιους φίλους θα διαλέξουν τα παιδιά μας κι αν αυτοί είναι καλοί, πάντα κατά την γνώμη μας. Κι έτσι η μοναχικότητα συχνά διαιωνίζεται. 

             Η γενιά μας και η προηγούμενη ειρωνευόταν τον σαμαρειτισμό. Δεν θέλαμε ανθρώπους που να έχουν ως στόχο της ζωής τους να αγαπούνε ή να κάνουν το καλό. Υπερασπιζόμαστε τον δικαιωματισμό. Μόνο που αυτός αφ’  εαυτού του δεν δίνει την ευκαιρία στο να κατανοήσουμε ότι για να ανοιχτούν σε σένα οι άλλοι, χρειάζεται να έχεις μάθει ότι είναι ωραίο να ανοίγεσαι, να λες «ευχαριστώ», να κάνεις κι εσύ τα δικά σου βήματα. Έτσι, θα συγκινείσαι όταν θα βλέπεις έναν άνθρωπο μόνο του και θα κάνεις κίνηση προς αυτόν. Κι αυτή την ευαισθησία θα την περάσεις στα παιδιά σου. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα ωθείς να επιμένουν σε σχέσεις με παιδιά που δεν θέλουν να ανοιχτούν ή βγάζουν μόνο έναν εαυτό που ζητά χωρίς να δίνει. Αλλά το να έχουμε γεμίσει από ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για «αγάπη κλειστή», αποκλειστική, και φοβούνται να δούνε ότι αυτός που αγαπά, αυτός που χαίρεται δεν κλείνει την καρδιά του, προσθέτει σε έναν κόσμο ήδη ατομοκεντρικό, μοναξιά χωρίς διέξοδο.

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 22 Σεπτεμβρίου 2021

Σεβ. Μεσογαίας-Λαυρεωτικής κ.κ.Νικόλαος : Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΟΥ...

Ευαγγέλιο σήμερα 22 Σεπτεμβρίου

 Άγιος Φωκάς Ιερομάρτυρας ο Θαυματουργός


Ευαγγέλιο σήμερα 22 Σεπτεμβρίου 2021

 ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β’ ΙΓ´ 3 – 13

3 ἐπεὶ δοκιμὴν ζητεῖτε τοῦ ἐν ἐμοὶ λαλοῦντος Χριστοῦ, ὃς εἰς ὑμᾶς οὐκ ἀσθενεῖ, ἀλλὰ δυνατεῖ ἐν ὑμῖν. 4 καὶ γὰρ εἰ ἐσταυρώθη ἐξ ἀσθενείας, ἀλλὰ ζῇ ἐκ δυνάμεως Θεοῦ· καὶ γὰρ ἡμεῖς ἀσθενοῦμεν ἐν αὐτῷ, ἀλλὰ ζησόμεθα σὺν αὐτῷ ἐκ δυνάμεως Θεοῦ εἰς ὑμᾶς. 5 Ἑαυτοὺς πειράζετε εἰ ἐστὲ ἐν τῇ πίστει, ἑαυτοὺς δοκιμάζετε. ἢ οὐκ ἐπιγινώσκετε ἑαυτοὺς ὅτι Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν ὑμῖν ἐστιν; εἰ μή τι ἀδόκιμοί ἐστε. 6 ἐλπίζω δὲ ὅτι γνώσεσθε ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἐσμὲν ἀδόκιμοι. 7 εὔχομαι δὲ πρὸς τὸν Θεὸν μὴ ποιῆσαι ὑμᾶς κακὸν μηδέν, οὐχ ἵνα ἡμεῖς δόκιμοι φανῶμεν, ἀλλ’ ἵνα ὑμεῖς τὸ καλὸν ποιῆτε, ἡμεῖς δὲ ὡς ἀδόκιμοι ὦμεν. 8 οὐ γὰρ δυνάμεθά τι κατὰ τῆς ἀληθείας, ἀλλ’ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας. 9 χαίρομεν γὰρ ὅταν ἡμεῖς ἀσθενῶμεν, ὑμεῖς δὲ δυνατοὶ ἦτε· τοῦτο δὲ καὶ εὐχόμεθα, τὴν ὑμῶν κατάρτισιν. 10 Διὰ τοῦτο ταῦτα ἀπὼν γράφω, ἵνα παρὼν μὴ ἀποτόμως χρήσωμαι κατὰ τὴν ἐξουσίαν ἣν ἔδωκέ μοι ὁ Κύριος εἰς οἰκοδομὴν καὶ οὐκ εἰς καθαίρεσιν. 11 Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τὸ αὐτὸ φρονεῖτε, εἰρηνεύετε, καὶ ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν. 12 Ἀσπάσασθε ἀλλήλους ἐν ἁγίῳ φιλήματι. ἀσπάζονται ὑμᾶς οἱ ἅγιοι πάντες. 13 Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ κοινωνία τοῦ ἁγίου Πνεύματος μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.

Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτη Τρεμπέλα στα νέα ελληνικά

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β’ ΙΓ´ 3 – 13

3 Θὰ κάμω χρῆσιν τῆς ἐξουσίας μου, ἀφοῦ ζητεῖτε νά λάβετε πεῖραν καὶ ἀπόδειξιν τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ δι’ ἐμοῦ καὶ ὁ ὁποῖος ὡς πρὸς σᾶς δὲν ἐδείχθη ἀσθενής, ἀλλὰ μὲ τὰ ποικίλα θαύματα, ποὺ εἰργάσθη διὰ μέσου ἡμῶν τῶν Ἀποστόλων του καὶ μὲ τὰ πολλὰ χαρίσματα ποὺ ἐλάβατε, δεικνύει τὴν δύναμίν του μεταξύ σας. 4 Δεικνύει δὲ τὴν δύναμίν του, διότι, καὶ ἐὰν ἐσταυρώθη λόγῳ τοῦ ὅτι ἡνώθη μὲ τὴν ἀσθενῆ ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ ἔπαθεν ὡς ἄνθρωπος, εἶναι ὅμως γεμᾶτος ζωήν, λόγω τοῦ ὅτι εἶναι Θεὸς καὶ ἔχει δύναμιν Θεοῦ. Ὅ,τι δὲ συνέβη μὲ τὸν Χριστόν, συμβαίνει καὶ μὲ ἡμᾶς τοὺς Ἀποστόλους του. Διότι καὶ ἡμεῖς εἴμεθα ἀσθενεῖς, ἐπειδὴ μένομεν ἐνωμένοι μὲ αὐτὸν καὶ εἴμεθα ξένοι πρὸς τὸν κόσμον, ποὺ μᾶς καταδιώκει. Ἀλλὰ θὰ ἀποδειχθῶμεν μεταξύ σας γεμᾶτοι ζωὴν μαζί του ἀπὸ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ, ὅταν θὰ ἔλθωμεν καὶ θὰ χρησιμοποιήσωμεν τὴν ἀποστολικήν μας ἐξουσίαν.

5 Ἀντὶ νὰ ἐξετάζετε ἡμᾶς, ἐξετάζετε τοὺς ἑαυτούς σας, ἐὰν εὑρίσκεσθε εἰς τὴν πίστιν· τοὺς ἑαυτούς σας νὰ δοκιμάζετε. Ἡ δὲν γνωρίζετε καλὰ τοὺς ἑαυτούς σας, ὥστε νὰ ἠξεύρετε ὅτι, ὅταν εὑρίσκεσθε εἰς τὴν πίστιν, εἶναι ὁ Χριστὸς μέσα σᾶς; Ἐκτὸς ἐὰν δὲν ἐζήσατε μέσα σας τὸν Χριστὸν καὶ εἶσθε διὰ τοῦτο ἄξιοι ἀποδοκιμασίας. 6 Ἐλπίζω ὅμως, ὅτι θὰ μάθετε, ὅταν θὰ χρησιμοποιήσωμεν τὴν ἐξουσίαν μας, ὅτι ἡμεῖς δὲν εἴμεθα ἄξιοι ἀποδοκιμασίας. 7 Εὔχομαι δὲ εἰς τὸν Θεόν νὰ μὴ πράξετε σεῖς κανὲν κακόν. Ὄχι, δὲν θέλω νὰ φανῶμεν ἡμεῖς δόκιμοι ἀπόστολοι, ἔχοντες ἐξουσίαν καὶ δύναμιν νὰ τιμωρῶμεν τοὺς παρεκτρεπομένους. Ἀλλὰ θέλω νὰ κάμετε σεῖς τὸ καλόν, ἠμεῖς δὲ νὰ φαινώμεθα σὰν ἀδόκιμοι καὶ μὴ ἔχοντες ἐξουσίαν καὶ δύναμιν τιμωρητικήν. 8 Πράγματι δὲ θὰ φαινώμεθα σὰν ἀδόκιμοι, διότι δὲν ἔχομεν καμμίαν δύναμιν κατ’ ἐκείνων, ποὺ ζοῦν ζωὴν σύμφωνον πρὸς τὴν ἀλήθειαν. Ἀλλὰ τὴν δύναμιν, ποὺ μᾶς ἔδωκεν ὁ Θεός, τὴν χρησιμοποιοῦμεν ὑπὲρ τῆς ἀληθείας τιμωροῦντες τοὺς παρεκτρεπομένους ἀπὸ αὐτὴν καὶ διὰ τῆς ἐξουσίας μας παιδαγωγοῦντες εἰς μετάνοιαν τοὺς ἁμαρτάνοντας ἀδελφούς.

9 Διότι χαίρομεν, ὅταν ἡμεῖς νομιζώμεθα ἀσθενεῖς, σεῖς δὲ εἶσθε ἐνάρετοι καὶ δυνατοί, ὥστε ἡ ἰδική μας ἐξουσία νὰ μὴ ἔχῃ θέσιν διὰ σᾶς. Τοῦτο δὲ καὶ εὐχόμεθα, δηλαδὴ τὴν τελειοποίησίν σας. 10 Διὰ τοῦτο γράφω αὐτὰ τώρα ποὺ εἶμαι ἀπών, ὥστε ὅταν θὰ εἶμαι παρών, νὰ μὴ μεταχειρισθῶ ἀπότομον τρόπον σύμφωνα μὲ τὴν ἐξουσίαν, ποὺ μοῦ ἔδωκεν ὁ Κύριος, διὰ νὰ οἰκοδομῶ καὶ ὄχι διὰ νὰ κατακρημνίζω. 11 Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, ἐργάζεσθε πρὸς τελειοποίησίν σας, παρηγορεῖσθε, ἔχετε τὸ αὐτὸ φρόνημα, ζῆτε ἐν εἰρήνῃ. Καὶ ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης θὰ εἶναι μαζί σας. 12 Ἀνταλλάξετε μεταξύ σας ἐγκάρδιον χαιρετισμὸν μὲ φίλημα ἅγιον. Σᾶς χαιρετοῦν ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ τῶν μερῶν, εἷς τὰ ὁποῖα τώρα εὑρίσκομαι. 13 Ἡ χάρις ποὺ δίδεται ἀπὸ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ ἡ ἀγάπη του Θεοῦ Πατρὸς καὶ ἡ συμμετοχὴ εἰς τὰς δωρεὰς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴθε νὰ εἶναι μὲ ὅλους σας. Ἀμήν.

.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2021

Το Ευαγγέλιο σήμερα 21 Σεπτεμβρίου

 Προφήτης Ιωνάς


Ευαγγέλιο σήμερα 21 Σεπτεμβρίου 2021

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Γ´ 23 – 38

23 Καὶ αὐτὸς ἦν ὁ Ἰησοῦς ὡσεὶ ἐτῶν τριάκοντα ἀρχόμενος, ὢν, ὡς ἐνομίζετο, υἱός Ἰωσήφ, τοῦ Ἠλί, 24 τοῦ Ματθάν, τοῦ Λευΐ, τοῦ Μελχί, τοῦ Ἰωαννᾶ, τοῦ Ἰωσήφ, 25 τοῦ Ματταθίου, τοῦ Ἀμώς, τοῦ Ναούμ, τοῦ Ἑσλίμ, τοῦ Ναγγαί, 26 τοῦ Μαάθ, τοῦ Ματταθίου τοῦ Σεμεΰ, τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ Ἰωδᾶ, 27 τοῦ Ἰωαννάν, τοῦ Ρησᾶ, τοῦ Ζοροβάβελ, τοῦ Σαλαθιήλ, τοῦ Νηρί, 28 τοῦ Μελχί, τοῦ Ἀδδί, τοῦ Κωσάμ, τοῦ Ἐλμωδάμ, τοῦ Ἢρ, 29 τοῦ Ἰωσῆ, τοῦ Ἐλιέζερ, τοῦ Ἰωρείμ, τοῦ Ματθάτ, τοῦ Λευΐ, 30 τοῦ Συμεών, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ Ἰωνᾶ, τοῦ Ἐλιακείμ, 31 τοῦ Μελεᾶ, τοῦ Μαϊνάν, τοῦ Ματταθᾶ, τοῦ Νάθαν, τοῦ Δαυΐδ, 32 τοῦ Ἰεσσαί, τοῦ Ὠβήδ, τοῦ Βοόζ, τοῦ Σαλμών, τοῦ Ναασσών, 33 τοῦ Ἀμιναδάβ, τοῦ Ἀράμ, τοῦ Ἰωράμ, τοῦ Ἑσρώμ, τοῦ Φαρές, τοῦ Ἰούδα, 34 τοῦ Ἰακώβ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Θάρα, τοῦ Ναχώρ, 35 τοῦ Σερούχ, τοῦ Ραγαῦ, τοῦ Φάλεκ, τοῦ Ἔβερ, τοῦ Σαλᾶ, 36 τοῦ Καϊνάν, τοῦ Ἀρφαξάδ, τοῦ Σήμ, τοῦ Νῶε, τοῦ Λάμεχ, 37 τοῦ Μαθουσάλα, τοῦ Ἑνώχ, τοῦ Ἰάρεδ, τοῦ Μαλελεήλ, τοῦ Καϊνάν, 38 τοῦ Ἐνώς, τοῦ Σήθ, τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Θεοῦ.

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Δ´ 1 – 1

1 Ἰησοῦς δὲ πλήρης Πνεύματος ἁγίου ὑπέστρεψεν ἀπὸ τοῦ Ἰορδάνου, καὶ ἤγετο ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὴν ἔρημον

 Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτη Τρεμπέλα στα νέα ελληνικά

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Γ´ 23 – 38

23 Καὶ αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς, εἰς τὸν ὁποῖον ἀναφέρονται τὰ θαυμαστὰ ταῦτα σημεῖα, ἦτο περίπου τριάκοντα ἐτῶν, ὅταν ἤρχιζε τὸ ἔργον του. Καὶ ἦτο, καθὼς ἐνομίζετο ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, υἱὸς τοῦ Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος ἦτο υἱὸς τοῦ Ἡλί, 24 ποὺ ἦτο υἱὸς τοῦ Ματθάν, ὁ ὁποῖος ἦτο υἱὸς τοῦ Λευΐ, υἱοῦ τοῦ Μελχί, ποὺ εἶχε πατέρα τὸν Ἰωαννά, υἱοῦ τοῦ Ἰωσήφ, 25 υἱοῦ τοῦ Ματταθίου, υἱοῦ τοῦ Ἀμώς, υἱοῦ τοῦ Ναούμ, υἱοῦ τοῦ Ἐσλίμ, υἱοῦ τοῦ Ναγγαί, 26 ὁ ὁποῖος ἦτο υἱὸς τοῦ Μαάθ, υἱοῦ τοῦ Ματταθίου, υἱοῦ τοῦ Σεμεϋ, υἱοῦ τοῦ Ἰωσήχ, υἱοῦ τοῦ Ἰωδᾶ, 27 ποὺ εἶχε πατέρα τὸν Ἰωαννάν, ὁ ὁποῖος ἦτο υἱὸς τοῦ Ρησᾶ, υἱοῦ τοῦ Ζοροβάβελ, ποὺ ἦτο υἱὸς τοῦ Σαλαθιήλ, υἱοῦ τοῦ Νηρί, 28 υἱοῦ τοῦ Μελχί, υἱοῦ τοῦ Ἀδδί, υἱοῦ τοῦ Κωσάμ, υἱοῦ τοῦ Ἐλμωδάμ, υἱοῦ τοῦ Ἤρ, 29 υἱοῦ τοῦ Ἰωσῆ, υἱοῦ τοῦ Ἐλιέζερ, υἱοῦ τοῦ Ἰωρείμ, υἱοῦ τοῦ Ματθάτ, υἱοῦ τοῦ Λευΐ, 30 υἱοῦ τοῦ Συμεών, υἱοῦ τοῦ Ἰούδα, υἱοῦ τοῦ Ἰωσήφ, υἱοῦ τοῦ Ἰωνᾶ, υἱοῦ τοῦ Ἐλιακείμ, 31 υἱοῦ τοῦ Μελέα, υἱοῦ τοῦ Μαϊνάν, υἱοῦ τοῦ Ματταθᾶ, υἱοῦ τοῦ Νάθαν, υἱοῦ τοῦ Δαβίδ, 32 υἱοῦ τοῦ Ἰεσσαί, υἱοῦ τοῦ Ὠβήδ, υἱοῦ τοῦ Βοόζ, υἱοῦ τοῦ Σαλμών, υἱοῦ τοῦ Ναασσών, 33 υἱοῦ τοῦ Ἀμιναδάβ, υἱοῦ τοῦ Ἀράμ, υἱοῦ τοῦ Ἰωράμ, υἱοῦ τοῦ Ἐσρώμ, υἱοῦ τοῦ Φαρές, υἱοῦ τοῦ Ἰούδα, 34 υἱοῦ τοῦ Ἰακώβ, υἱοῦ τοῦ Ἰσαάκ, υἱοῦ τοῦ Ἀβραάμ, υἱοῦ τοῦ Θάρα, υἱοῦ τοῦ Ναχώρ, 35 υἱοῦ τοῦ Σερούχ, υἱοῦ τοῦ Ραγαῦ, υἱοῦ τοῦ Φάλεκ, υἱοῦ τοῦ Ἔβερ, υἱοῦ τοῦ Σαλᾶ, 36 υἱοῦ τοῦ Καϊνάν, υἱοῦ τοῦ Ἀρφαξάδ, υἱοῦ τοῦ Σήμ, υἱοῦ τοῦ Νῶε, υἱοῦ τοῦ Λάμεχ, 37 υἱοῦ τοῦ Μαθουσάλα, υἱοῦ τοῦ Ἐνώχ, υἱοῦ τοῦ Ἰάρεδ, υἱοῦ τοῦ Μαλελεήλ, υἱοῦ τοῦ Καϊνάν, 38 υἱοῦ τοῦ Ἐνώς, υἱοῦ τοῦ Σήθ, υἱοῦ τοῦ Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος δὲν ἐγεννήθη ἀπὸ πατέρα ἄνθρωπον, ἀλλ’ ἐπλασεν αὐτὸν κατ’ εὐθεῖαν ὁ Θεός.

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Δ´ 1 – 1

1 Ο Ἰησοῦς δὲ γεμᾶτος ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον ἐπέστρεψε ἀπὸ τὸν Ἰορδάνην καὶ ὠδηγεῖτο δι’ ἐσωτερικῆς παρακινήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὴν ἔρημον,

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2021

Το Ευαγγέλιο σήμερα 20 Σεπτεμβρίου

 20 Σεπτεμβρίου 2021

Άγιος Μεγαλομάρτυς Ευστάθιος και η συνοδεία αυτού


Ευαγγέλιο σήμερα 20 Σεπτεμβρίου 2021

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Γ´ 19 – 22

19 ὁ δὲ Ἡρῴδης ὁ τετράρχης, ἐλεγχόμενος ὑπ’ αὐτοῦ περὶ Ἡρῳδιάδος τῆς γυναικὸς τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ καὶ περὶ πάντων ὧν ἐποίησε πονηρῶν ὁ Ἡρῴδης, 20 προσέθηκε καὶ τοῦτο ἐπὶ πᾶσι καὶ κατέκλεισε τὸν Ἰωάννην ἐν τῇ φυλακῇ. 21 Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ βαπτισθῆναι ἅπαντα τὸν λαὸν καὶ Ἰησοῦ βαπτισθέντος καὶ προσευχομένου ἀνεῳχθῆναι τὸν οὐρανὸν 22 καὶ καταβῆναι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον σωματικῷ εἴδει ὡσεὶ περιστερὰν ἐπ’ αὐτόν, καὶ φωνὴν ἐξ οὐρανοῦ γενέσθαι λέγουσαν· Σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοὶ εὐδόκησα.

 Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτη Τρεμπέλα στα νέα ελληνικά

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Γ´ 19 – 22

19 Ἀλλ’ ὁ τετράρχης Ἡρῴδης, ἐπειδὴ ἠλέγχετο ἀπὸ τὸν Ἰωάννην διὰ τὴν Ἡρῳδιάδα τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Φιλίππου, μὲ τὴν ὁποίαν συνέζη παρανόμως, καθὼς καὶ δι’ ὅλα τὰ κακὰ καὶ παράνομα ἔργα, ποὺ εἶχε κάμει ὁ Ἡρῴδης, 20 ἐπρόσθεσε καὶ αὐτὸ εἰς ὅλα τὰ ἐγκλήματά του, ἔκλεισε δηλαδὴ τὸν Ἰωάννην εἰς τὴν φυλακήν. 21 Πρὸ τῆς φυλακίσεως ὅμως τοῦ Ἰωάννου, ἀφοῦ εἶχε βαπτισθῇ ὅλος ὁ λαός, ποὺ κατ’ ἐκείνην τὴν στιγμὴν παρευρίσκετο ἐκεῖ, καὶ ὅταν καὶ ὁ Ἰησοῦς ἐβαπτίσθη καὶ προσηύχετο, συνέβη νὰ ἀνοιχθῇ ὁ οὐρανός, 22 καὶ νὰ καταβῇ ἐπάνω του τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ἐνεφανίσθη μὲ σχῆμα καὶ εἶδος ἐξωτερικὸν καὶ σωματικόν, ποὺ ὠμοίαζε πρὸς περιστεράν, χωρὶς ὅμως καὶ νὰ εἶναι πραγματικὴ περιστερά. Καὶ ἦλθε φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανόν, ἡ ὁποία ἔλεγε· Σὐ εἶσαι ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπημένος εἰς σὲ εὐηρεστήθην, διότι καὶ ὡς ἄνθρωπος ἀπολύτως ἀναμάρτητος ἔκαμες πάντοτε τὸ ἀρεστὸν ἐνώπιόν μου.


Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2021

2021-09-19 ΚΥΡΙΑΚΉ ΜΕΤΆ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

Ευαγγέλιο Κυριακής 19 Σεπτεμβρίου

 Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2021

Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού 

 


ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Η´ 34 – 38

34 Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. 35 ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. 36 τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; 37 ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; 38 ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Θ´ 1 – 1

1 Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες ὧδε τῶν ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτη Τρεμπέλα στα νέα ελληνικά

 ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Η´ 34 – 38

34 Καὶ ἀφοῦ προσεκάλεσε τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ μαζὶ μὲ τοὺς μαθητάς του, εἶπεν εἰς αὐτούς· Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ γίνῃ ὀπαδός μου καὶ νὰ μὲ ἀκολουθῇ ὡς μαθητής μου, ἂς διακόψῃ κάθε φιλίαν καὶ σχέσιν πρὸς τὸν διεφθαρμένον ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας ἑαυτόν του καὶ ἀς λάβῃ τὴν σταθερὰν ἀπόφασιν νὰ ὑποστῇ δ’ ἐμὲ ὄχι μόνον πᾶσαν θλῖψιν καὶ δοκιμασίαν, ἀλλὰ καὶ θάνατον σταυρικὸν ἀκόμη, καὶ τότε ἂς μὲ ἀκολουθῇ μιμούμενος τὸ παράδειγμά μου. 35 Μὴ διστάσῃ δὲ κανεὶς νὰ κάμῃ τὰς θυσίας αὐτάς. Διότι, ὅποιος θέλει νὰ σώσῃ τὴν ζωήν του, θὰ χάσῃ τὴν πνευματικὴν καὶ μακαρίαν καὶ αἰωνίαν ζωήν. Ὅποιος ὅμως χάσῃ καὶ θυσιάσῃ τὴν ζωήν του διὰ τὴν ὁμολογίαν καὶ ὑπακοήν του εἰς ἐμὲ καὶ τὸ εὐαγγέλιόν μου, αὐτὸς θὰ σώσῃ τὴν ψυχήν του ἐν τῷ μέλλοντι βίῳ, ὅπου θὰ κερδήσῃ τὴν αἰωνίαν μακαριότητα. 36 Ἐκείνη δὲ ἡ σωτηρία εἶναι τὸ πᾶν. Διότι τί θὰ ὠφελήσῃ τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν κερδήσῃ ὅλον αὐτὸν τὸν ὑλικὸν κόσμον, καὶ εἰς τὸ τέλος χάσῃ τὴν ψυχήν του, ἡ ὁποία ὡς πνευματικὴ καὶ αἰώνια δὲν συγκρίνεται μὲ κανὲν ἀπὸ τὰ ὑλικὰ τοῦ φθαρτοῦ κόσμου ἀγαθά; 37 Ἢ ἐὰν ἕνας ἄνθρωπος χάσῃ τὴν ψυχήν του, τί θὰ δώσῃ ὡς ἀντάλλαγμα, μὲ τὸ ὁποῖον θὰ ἑξαγοράσῃ αὐτὴν ἀπὸ τὴν αἰωνίαν ἀπώλειαν; 38 Ὁρισμένως δὲ θὰ χάσῃ τὴν ψυχήν του ἐκεῖνος, ποὺ δὲν θὰ ὑποστῇ δ’ ἐμὲ τὰς θυσίας αὐτάς. Διότι ὁποιοσδήποτε ἐντραπῇ ἐμὲ καὶ τοὺς λόγους μου ἐπηρεαζόμενος ἀπὸ τὰς περιφρονήσεις καὶ τοὺς χλευασμοὺς τῶν ἀνθρώπων τῆς γενεᾶς αὐτῆς, ποὺ ἀπεστάτησεν ἀπὸ τὸν πνευματικόν της νυμφίον καὶ εἶναι ἁμαρτωλός, αὐτὸν θὰ τὸν ἐντραπῇ καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ θὰ τὸν ἀποκηρύξῃ ὡς μὴ ἰδικόν του, ὅταν θὰ ἔλθῃ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους περιβεβλημένος τὴν δόξαν τοῦ Πατρός του.

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Θ´ 1 – 1

1 Καὶ ἔλεγεν εἰς αὐτούς· Σᾶς λέγω ἀληθινά, ὅτι ὑπάρχουν μερικοὶ ἀπὸ αὐτούς, ποὺ στέκονται ἔδω, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ δοκιμάσουν θάνατον, προτοῦ νὰ ἴδουν, μετὰ τὴν κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ καταλύεται, μὲ τὴν καταστροφὴν τῶν Ἱεροσολύμων καὶ τοῦ ναοῦ των καὶ μὲ τὸν διασκορπισμὸν τοῦ Ἰσραήλ, ἡ Παλαιὰ θεία τάξις καὶ διαθήκη διὰ νὰ θεμελιωθῇ μὲ δύναμιν ἀκαταγώνιστον καὶ ὑπερφυσικὴν ἡ Νέα θεία τάξις ἐν τῷ κόσμῳ, τὴν ὁποίαν θὰ ἐκπροσωπῇ ἡ Ἐκκλησία ὡς ἄλλη βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς.

2031-09-18 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΆ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2021

 Κυριακή μετά την Ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού: Ομιλία περί της αληθούς ελευθερίας

 (Αγ. Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως)


Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας. Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον Κεφ. Η. 34 – 38, θ. 1.

«Τω καιρώ εκείνω, προσκαλεσάμενος ο Ιησούς τον όχλον συν τοις μαθηταίς αυτού είπεν αυτοίς: όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι. Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ος δ’ άν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν. Τί γάρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Ή τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; Ος γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων. Και έλεγεν αυτοίς: αμήν λέγω υμίν ότι εισί τινες των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου, έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει».

Απόδοση:

Ο Ιησούς κάλεσε τότε τον κόσμο μαζί με τους μαθητές του και τους είπε: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τί θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τί μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ’ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι’ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας διαβεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού».

(Επιμέλεια κειμένου: Νικολέτα – Γεωργία Παπαρδάκη) Ομιλία του Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως, περί της αληθούς ελευθερίας «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».

Ο άνθρωπος, πλασμένος για να εικονίζει μικρογραφικώς επί της γης την απειρομεγέθη εικόνα του Θείου Δημιουργού, ήταν απαραίτητο να είναι προικισμένος με τις ιδιότητες του Θεού, ώστε να έχει την αναφορά του σ’ Αυτόν. Ως εικόνα του Θεού, ο άνθρωπος έπρεπε να είναι oν αυτοσυνείδητον, ελεύθερον και αυτεξούσιον, διότι oν χωρίς συνείδηση της υπάρξεώς του, χωρίς ελευθερία, χωρίς εξουσίαν επί του εαυτού του, είναι ανάξιο της υψηλής αυτής κλήσεως, του υψηλού αυτού προορισμού που του επεφύλαξε η μεγάλη βουλή του Θείου Δημιουργού. Η ελευθερία άρα του ανθρώπου είναι αναγκαία συνέπεια της μεγάλης αποστολής του, της διαπλάσεώς του και της παρουσίας του μέσα στον κόσμο, και επομένως προσόν αναγκαίον και σεβαστόν. Χωρίς την ελευθερίαν ο άνθρωπος θα ήταν ισότιμος με τα λοιπά ζώα, η δουλεία θα υπέτασσε τις ενέργειές του, και θα οδηγούσε τις σκέψεις του μέσα σε έναν περιορισμένον κύκλον, όπου θα περιεστρέφετο. Οι ιδέες του καλού και του αγαθού θα ήσαν άγνωστοι σ’ αυτόν, θα αγνοούσε τι είναι αισχρόν, τι κακόν, τι ψευδές, και δεν θα είχε εξουσίαν αυτενεργείας, δυνατότητα να εξέλθει από τον περιορισμένον κύκλο των εμφύτων ορμών. Η άγνοια του καλού, του αγαθού, του αληθινού θα καθιστούσε τον άνθρωπον ένα oν ανήθικον, θα διέγραφε την ηθικήν ως λέξιν εστερημένην νοήματος, αφού οι πράξεις του θα ήσαν ηθικώς αδιάφοροι, και γι’ αυτό, αχαρακτήριστοι. Η αδιαφορία αυτή και ομοιότης του χαρακτήρος των πράξεων δεν θα διήγειρε καμμίαν αίσθησιν ή εντύπωσι στον νου και στην καρδία του ανθρώπου· η έλλειψις αυτή θα καθι­στούσε την μεν καρδίαν ασυνείδητον, τον δε νου νωθρό και αδρανή· η ασυνειδησία και η νωθρότης θα επέπιπταν ως σκιερά νέφη και θα εκάλυπταν την θαυμαστήν εικόνα του θείου Δημιουργού, που τόσο λαμπρώς και θαυμασίως εκαλλιτεχνήθη από το δημιουργικόν του χέρι, στην οποία διαλάμπει η αγαθότης, η σοφία και η δύναμίς του και θα τον ημπόδιζαν να ιδή και να γνωρίση τον Πλάστην του και Δημιουργόν του σύμπαντος. Θα αγνοούσε τον Θεόν και τα θεία ιδιώματά του και έτσι η δημιουργία ουδέποτε θα εδόξαζε, θα υμνούσε, θα έψαλλε και θα ευχαριστούσε με επίγνωσι και συνείδησι τον Θεόν.

Ο άνθρωπος επλάσθη για να εικονίζει τον Θεόν επί της γης. Ο Θεός τον έκαμεν oν νοερόν και αυτεξούσιον για να πράττει το θέλημα Αυτού, το οποίον έγραψε μέσα στην καρδίαν του, και το κατέστησε και ιδικόν του θέλημα. Σκοπός της διαπλάσεώς του ήταν να γνωρίσει η δημιουργία τον Θεόν. Επλάσθη λοιπόν για να γνωρίσει τον Πλάστην και Δημιουργόν του, επλάσθη για να υψούται προς τον Θεόν, για να δοξάζει τον Θεόν· επλάσθη με σκοπόν η δημιουργηθείσα κτίσις να αινή ενσυνειδήτως τον θείον Δημιουργόν της. Το αυτεξούσιόν του λοιπόν, το νοερόν και το ηθικώς ελεύθερον, του εδόθησαν για να εκπληρώνει τον μέγα προορισμόν του, την μεγάλην αποστολή του, να συνδέει την γη με τον Ουρανό και να μην αποκλίνει δεξιά ή αριστερά, αλλά να βαδίζει την ευθείαν οδό, πράττοντας μόνο το αγαθόν, το εγγεγραμμένον στην καρδία του, το οποίον και αυτός ορμεμφύτως αγαπά. Διότι αλλιώς, εάν αποκλίνει από τον προορισμό του, γίνεται ανελεύθερος και «εξομοιούται τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις» (Ψαλμ. μη’ 12, 20). Ο άνθρωπος είναι αληθώς ελεύθερος πριν απομακρυνθεί από το αγαθόν, και ενόσω συνταυτίζει την θέλησή του προς το θέλημα του Θεού. Όμως ευθύς ως αποκλίνει από την ευθείαν, αποβαίνει όντως ανελεύθερος, η ελευθερία του πλέον είναι ψευδής επίδειξις ψευδούς ελευθερίας.

Η ελευθερία του ανθρώπου, όταν υποτάσσεται στον νόμο του Θεού, δεν περιορίζεται, διότι Αυτός, ως θείος, είναι άπειρος, το δε άπειρον όχι μόνον δεν περιορίζει την ελευθερία, αλλά την συνεκτείνει και την συναυξάνει, όταν ο άνθρωπος τον ακολουθεί. Αιτιολογώντας το καθήκον που έχει ο άνθρωπος να ακολουθεί το θέλημα του Θεού, ο φιλόσοφος και μάρτυς Ιουστίνος μας συμβουλεύει: «Ο Θεός εποίησε τον άνθρωπον ελεύθερον και αυτεξούσιον, ώστε αυτό που από ιδικήν του υπαιτιότητα έχασε, με την αμέλεια και την παρακοήν του, να του το δωρίσει πάλιν ο Θεός διά φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης, εάν ο άνθρωπος υπακούσει σ’ Αυτόν. Όπως δηλαδή ο άνθρωπος παρήκουσε και επέφερε στον εαυτόν του τον θάνατον, έτσι και εάν υπακούσει στο θέλημα του Θεού, ημπορεί να κερδίσει την αιώνιο ζωή. Διότι ο Θεός μας έδωσε εντολές άγιες, τις οποίες όποιος τηρήσει ημπορεί να σωθεί, και επιτυγχάνοντας την ανάσταση, να κληρονομήσει την αφθαρσίαν». Γι’ αυτόν λοιπόν τον λόγον ο άνθρωπος οφείλει να φυλάττει με ευλάβεια τον νόμο του Θεού, και να πράττει το θέλημα Αυτού, διότι ως εικόνα του Θεού είναι υποχρεωμένος να εκπληρώνει τον σκοπόν της επί γης αποστολής του. Αλλιώς μέλλει να κατακριθεί ως παραβάτης των καθηκόντων του, επειδή ελησμόνησε την αποστολήν του, και εξ αιτίας της αμελείας του έκαμε κακήν χρήσιν του αυτεξουσίου, και παρεδόθη στα πάθη και τις επιθυμίες.

Το αυτεξούσιον του ανθρώπου είναι βεβαίως ανεπηρέαστον· ο βαθμός της ελευθερίας αυτού καταδεικνύεται από τον τρόπο με τον οποίον ο Κύριος τον προσκαλεί: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν…». Ο Σωτήρ καλεί τον άνθρωπον οπίσω του και τον αφήνει ελεύθερον να αποφασίση περί του σπουδαιότατου τούτου ζητήματος, να τον ακολουθήση ή να πάρη τον ιδικόν του δρόμο. Ήλθε για να σώση τον άνθρωπο και όμως δεν παραβιάζει το αυτεξούσιον αυτού. Τον προσκαλεί να λάβη ενεργόν μέρος στην σωτηρίαν του και όμως δεν επηρεάζει καθόλου το αυτεξούσιον αυτού.

Από την μελέτη της ιστορίας της απολυτρώσεως βλέπουμε τον Υιόν του Θεού γινόμενον άνθρωπον υπέρ της σωτηρίας του ανθρώ­που, πορευόμενον προς το εκούσιον Πάθος με σκοπόν να «άρη την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιω. α’, 29), να βαστάση τους μώλωπες τους ιδικούς μας, να εκπληρώση το μέγα μυστήριον της Οικονομίας και να συμφιλιώση τον άνθρωπον με τον Θεόν, και εν τούτοις δεν παραβιάζει καθό­λου το αυτεξούσιον του ανθρώπου. Ιδού η κεκλεισμένη πύλη του Παραδείσου ανοίγεται και η πυρίνη ρομφαία, η οποία φυλάττει την είσοδον αυτού, απομακρύνεται και η φωνή του Δεσπότου προσκα­λεί τον άνθρωπο, που ήταν πριν αποκλεισμένος, να εισέλθη δια μέ­σου αυτής στον τόπο της καταπαύσεως· αυτός όμως αφήνεται ελεύθερος, αν θέλη να εισέλθη ή όχι.

Η επίσημος αναγνώρισις της ελευθερίας μας εκ μέρους του Σωτήρος, μας διδάσκει ότι η σωτηρία μας δεν πραγματούται μόνον από την απόλυτον ενέργεια της χάριτος του Θεού, αλλά και από την συγκατάθεση και την σύγχρονον ενέργεια του ανθρώπου. Περί της αναγκαιότητος αυτής ιδού τι λέγουν οι σοφοί Πατέρες της Εκκλησίας· ο θείος Χρυσόστομος λέγει: «η χάρις, μολονότι είναι χάρις, σώζει όσους το θέλουν», και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει: «Η σωτηρία πρέπει να προέλθει από την συνεργασία την ιδική μας με τον Θεόν». Ο δε Κλήμης ο Αλεξανδρεύς λέγει: «Όταν οι ψυχές το θέλουν, αποστέλλει και ο Θεός το Πνεύμα, αν όμως λείψει η προθυμία, συστέλλεται και το εκ Θεού Πνεύμα». Αλλά και ο ιερός Ιουστίνος λέγει: «Ο Θεός, ο οποίος έπλασε τον άνθρωπο χωρίς τον άνθρωπον, αδυνατεί να σώσει τον άνθρωπο χωρίς αυτός να το θελήσει». Αρα διδασκόμεθα ρητώς και σαφώς ότι οι παράγοντες της σωτηρίας είναι δύο: πρώτον η ελευθέρα θέλησις του ανθρώπου, και δεύτερον η χάρις του Θεού.

Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι ον υλοπνευματικόν, μέσα του εμφανίζονται δύο θελήσεις με την ιδίαν μορφήν, ως ενδόμυχος έκφρασις του ενιαίου προσώπου, το οποίον θέλει να απολαύσει κάποιο πράγμα. Και μολονότι ως προς την μορφήν οι δύο θελήσεις του δεν διακρίνονται μεταξύ τους, διαφέρουν όμως πολύ εξ αιτίας της διαφοράς των υποστάσεων από τις οποίες λαμβάνουν την αρχή. Διότι το πνεύμα επιθυμεί τα του πνεύματος, η δε σάρξ τα της σαρκός. Γι’ αυτό η μία θέλησις εκφράζει το φρόνημα του πνεύματος, ενώ η άλλη το φρόνημα της σαρκός. Η αντίθεσις των φρονημάτων γεννά αμοιβαίαν αντίσταση και σφοδράν διαπάλη, κατά την οποίαν η κάθε μία ζητεί να υπερισχύσει και να επιβάλει την ιδικήν της εξουσία. Στον αγώνα αυτόν, ο μεν έσω άνθρωπος επιθυμεί την νίκη του πνεύματος, ο δε έξω την νίκη του φρονήματος της σαρκός, το οποίον είναι θάνατος. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος λέγει: «το μεν φρόνημα της σαρκός θάνατος, το δε φρόνημα του πνεύματος ζωή και ειρήνη» (Ρωμ. η’, 6). Όθεν σαρξ και πνεύμα πολεμούν μεταξύ τους· γι’ αυτό και ο Παύλος λέγει «η γαρ σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος και το πνεύμα κατά της σαρκός» (Γαλ., ε’, 17)· και «το μεν φρόνημα της σαρκός» είναι «έχθρα προς τον Θεόν τω γαρ νόμω του Θεού ουχ υποτάσσεται· ουδέ γαρ δύναται… το δε φρόνημα του Πνεύματος κατά Θεόν εντυγχάνει υπέρ αγίων (μεσιτεύει υπέρ των χριστιανών)» (Ρωμ. η’, 7 και 27).

Για την συνύπαρξιν αυτή των δύο φρονημάτων και την φυσικήν συμπάθεια του ανθρώπου προς το φρόνημα του πνεύματος, ιδού τι λέγει ο Απόστολος Παύλος· «συνήδομαι γαρ τω νόμω του Θεού κατά τον έσω άνθρωπον (με ευχαριστεί πάρα πολύ)· βλέπω δε έτε­ρον νόμον εν τοις μέλεσί μου, αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέ­λεσί μου» (Ρωμ. ζ’ 22-23). Αρα ο άνθρωπος εκ φύσεως δέχεται τον νόμο του Θεού, διότι με αυτόν τον νόμον ευχαριστείται ο έσω άνθρωπος, επειδή είναι ο νόμος ο ιδικός του, ο νόμος του νοός του· η δε θέλησις που εκφράζει το φρόνημα του πνεύματος, είναι η αληθής θέλησις του ανθρώπου, επειδή αυτή είναι σύμφωνος με τον νόμο του νοός του, τον σύμμορφον προς τον νόμο του Θεού, ο οποίος ευχαριστεί τον έσω άνθρωπον. Γι’ αυτό και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει: «το αγαθόν είναι εκ φύσεως εραστόν και επιθυμητόν, φυσικώς πάντοτε αυτό επιθυμούμε. Κακόν δε είναι η παρά φύσιν επιθυμία, όταν επιθυμούμε κάτι διαφορετικόν από το εκ φύσεως επιθυμητόν».

Αλλά μολονότι η αληθής θέλησις είναι η θέλησις του πνεύματος, η επιθυμία δηλαδή του αγαθού, που είναι το φύσει επιθυμητόν, παραταύτα πολλές φορές αδυνατεί να υπερισχύση της αντιστάσεως της θελήσεως της σαρκός για τον λόγο που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος· δια «τον νόμον της σαρκός, τον αιχμαλωτίζοντα τω νόμω της αμαρτίας». Για την επίδρασιν αυτήν του νόμου της σαρκός ο Απόστολος λέγει· «το θέλειν παράκειταί μοι (είναι στο χέρι μου), το δε κατεργάζεσθαι το καλόν ουχ ευρίσκω· ου γαρ ο θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ’ ο ου θέλω κακόν τούτο πράσσω» (Ρωμ. ζ’, 20). Διότι ο έσω άνθρωπος θέλει μεν και επιθυμεί το αγαθόν ως οικείον, επιθυμητόν, ως συμφυές αγαθόν, ως ιδικόν του νόμον, αλλ’ ο νόμος της σαρκός, ο νόμος της αμαρτίας αντιστρατεύεται προς τις ενέργειες της αληθούς ελευθε­ρίας μας και παρεμποδίζει την εμφάνισι του αγαθού και μας υπαγο­ρεύει την εργασία του κακού· γι’ αυτό στην συνέχεια λέγει ο Από­στολος· «ει δε ο ου θέλω εγώ τούτο ποιώ, ουκ έτι εγώ κατεργάζομαι αυτό, αλλ’ η οικούσα εν εμοί αμαρτία». Ώστε όντως το μεν αγαθόν είναι νόμος συμφυής και αληθής θέλησις του ανθρώπου, το δε κακόν είναι νόμος ετεροφυής, είναι κάτι το οποίον δεν έχει δημιουργηθή και είναι αντίθετο προς την αληθή θέλησι του ανθρώπου. Επομένως όταν ο άνθρωπος εργάζεται το αγαθόν, εργάζεται ελευθέρως και συμφώνως προς την θέλησι του έσω ανθρώπου και είναι αληθώς ελεύθερος· όταν όμως εργάζεται το κακόν, εργάζεται ανελευθέρως, διότι έχει υποταγή στον νόμο της αμαρτίας και είναι ανελεύθερος και δούλος της αμαρτίας. Συμφώνως προς τα ανωτέρω ελεύθερος είναι όποιος πράττει το αγαθόν, δούλος δε όποιος πράττει το κακόν· και αληθής μεν ελευθερία είναι η κυριαρχία του φρονήματος του πνεύματος η εργαζομένη το αγαθόν, ψευδής δε ελευθερία είναι η επικράτησις του φρονήματος της σαρκός, της κατεργαζομένης τα πονηρά.

Χαρακτηριστικόν της αληθούς ελευθερίας, δηλαδή της αληθούς ελευθέρας θελήσεώς μας, είναι η αγάπη του αγαθού, του καλού, του αληθούς, και η επίμονος παραμονή σ’ αυτήν την αγάπη. Ο έρως προς το αγαθόν είναι η έκφρασις του έσω ανθρώπου, του πνευματικού ανθρώπου, και η εξωτερίκευσις του αισθήματος που τον πλημμυρίζει. Ο έρως αυτός γεννάται από την ταυτότητα των υπαγορεύσεων της καρδίας, με τις υπαγορεύσεις του Θείου νόμου, ο οποίος έχει εγγραφεί μέσα στις καρδιές μας. Αυτό υπαινίσσεται και η Αγία Γραφή, όταν λέγει ότι ο Θείος νόμος εδόθη γραπτός μέσα στην καρδία του ανθρώπου (Ρωμ. β’ 14-15). Διότι ο Θεός διέπλασσε την καρδίαν ως έδραν της αγάπης του αγαθού· γι’ αυτό και εκ φύσεως αγαπά, ποθεί και ζητεί το αγαθόν και πώς ήταν δυνατόν να γίνη διαφορετικά, αφού η πρώτη εντύπωσις την οποίαν έλαβεν, ήταν η όψις του αγαθού, του άκρου αγαθού; Ναι· ήταν αδύνατον να γίνη διαφορετικά, διότι το αγαθόν άφησε στην καρδία τις πρώτες εντυπώσεις, τις οποίες εχάραξε βαθύτατα μέσα της και γι’ αυτό θα είναι αιώνιοι. Η αγάπη αυτή, η επιπόθησις και η επιζήτησις του θείου νόμου είναι που κά­νει τον Απόστολο Παύλο να ονομάζη τον νόμο που είναι γραμμένος μέσα στην καρδία νόμο του νοός του και να τον ταυτίζη με τον νόμο του Θεού.

Η γνώσις αυτή του χαρακτήρος της αληθούς μας θελήσεως μας καθιστά ικανούς να διαφυλάξωμε ανεπηρέαστον την εσωτερικήν μας ελευθερία και να ζήσωμε αληθώς ελεύθεροι· και αληθώς ελεύθε­ρος είναι όποιος διανοείται, θέλει και πράττει ελευθέρως. Χαρακτη­ριστικά της εσωτερικής ελευθερίας είναι η ηθική ανεξαρτησία, η αγαθότης, η αγνεία, η σεμνοπρέπεια, η ανδρεία, η ισχύς, το αήττητον, το ανένδοτον, το αυτοκρατορικόν και το αυτεξούσιον. Ο εσωτε­ρικώς ελεύθερος άνθρωπος κοσμείται με όλες τις αρετές· η ευσέβεια, η δικαιοσύνη, η αλήθεια και η σύνεσις τον καταστέφουν με στεφά­νους πλεγμένους με άνθη αμάραντα· ζώντας επάνω στην γην εικονί­ζει την εικόνα του θείου Δημιουργού του, το κάλλος της οποίας φέ­ρει μέσα του· η πορεία του είναι ευθεία, το πολίτευμά του στον ου­ρανό· ανυψώνεται από τα γήινα και γίνεται αιθέριος και ουρανοβάμων· και, συνενούμενος με τον χορόν των αγγέλων υμνεί τον Θεόν, τον ποιητήν και πλάστην του. Ο εσωτερικώς ανελεύθερος όμως άνθρωπος είναι πράγματι ανελεύθερος· διότι εάν η ηθική εξάρτησις είναι ηθική δουλεία, η δε ηθική δουλεία είναι ανελευθερία, έπεται ότι ο ηθικά, ο εσωτερικά δηλαδή ανελεύθερος άνθρωπος είναι πράγματι ανελεύθερος και δούλος του νόμου της αμαρτίας, αδύνα­τος να δραστηριοποιηθή προς κάποιο αγαθόν, υπαγορευόμενον από την αληθή εσωτερικήν του θέλησι. Αυτό που πράττει είναι σύμφωνο με την θέλησι και το φρόνημα της σαρκός και όχι προς την αληθή, εσωτερικήν του θέλησι. Η ψευδής αυτή ελευθέρα θέλησις ημπορεί να εξαπατήση και να παραπλανήση πολλούς επιπόλαιους ερευνητάς και να τους φέρη στην απώλεια. Τους πείθει πολλές φορές να δέχωνται τις προσταγές της, οι οποίες απορρέουν από τα ποικίλα πάθη και τις επιθυμίες της, ως υπαγορεύσεις της αληθούς ελευθέρας θελή­σεώς των και ως εκφράσεις του έσω ανθρώπου, της πνευματικής δη­λαδή φύσεως. Ο ανελεύθερος εσωτερικά άνθρωπος μολύνει την εικόνα του Θεού και «άνθρωπος ων εν τιμή, εξομοιούται τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις» (Ψαλμ. μη’ 12, 20), ατιμάζεται, ταπεινώνεται και διαφθείρεται.

Χαρακτηριστικόν της ψευδούς ελευθερίας είναι η αγάπη του νό­μου της αμαρτίας, η ηθική εξάρτησις, η ηθική αιχμαλωσία, η κακία, η ενοχή, η υπερηφάνεια, η αλαζονεία, η αναίδεια, η δειλία, το θρά­σος, η ανανδρία, η ήττα, η εξαχρείωσις, η ασέβεια, η αδικία, το ψεύδος, η ασυνεσία και οι λοιπές κακίες οι οποίες κατακηλιδώνουν και εξευτελίζουν τον άνθρωπον.

Τον τρόπο με τον οποίον ημπορούμε να διατηρήσωμε τους εαυτούς μας αληθώς ελευθέρους, μας τον υπέδειξεν ο ίδιος ο Σωτήρ ημών, όταν είπε: «ος γαρ αν θέλει την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν. Ος δ’ αν απολέσει την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν». Δηλαδή εδίδαξε ότι μόνο με την αυταπάρνησιν ημπορούμε να σωθούμε. Και αληθώς, για να γίνωμε αληθώς ελεύθεροι, είναι ανάγκη να απαρνηθούμε τους εαυτούς μας, και να σηκώσωμε στους ώμους τον σταυρόν και να ακολουθήσωμε τον Υιόν του Θεού, ο οποίος μας καλεί για να μας ελευθερώσει. «Εάν ουν ο Υιός ελευθερώσει υμάς, όντως ελεύθεροι έσεσθε» λέγει ο Σωτήρ και ελευθερωτής μας. Και πάλιν: «Εάν υμείς μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, αληθώς μαθηταί μου εστέ, και γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιω. η’ 36 και 31-32). Αρα αποβαίνουμε ελεύθεροι όταν ακούμε με προσοχήν το κήρυγμα του Σωτήρος, μένουμε σ’ αυτό, σηκώνουμε στους ώμους τον σταυρόν και τον ακολουθούμε. Και απαρνούμεθα τους εαυτούς μας, όταν αποτασσόμεθα τον νόμο της σαρκός μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες, και σηκώνουμε τον σταυρόν, υπομένοντας κάθε κακοπάθεια υπέρ του νόμου του Θεού. Ο τρόπος, δηλαδή, να διαμείνωμε ελεύθεροι είναι: κατάπαυσις του θελήματος της σαρκός, ενέργεια του θελήματος του πνεύματος, και υποταγή του κατωτέρου στο ανώτερον. Κατά ταύτα οφείλει ο άνθρωπος να φροντίση και να εργασθή για την σωτηρία του· διότι διαφορετικά διατρέχει τον έσχατον κίνδυνον της απωλείας· επειδή τίποτε κοινόν δεν υπάρχει μεταξύ φωτός και σκότους, μεταξύ αγαθού και κακού. Η αμαρτία, η οποία έχει διαφθείρει τον άνθρωπον, είναι σκότος και κακόν μέγιστον, ως αντιστρατευομένη προς το θέλημα του Θεού. Η εσωτερική ελευθερία του καταλογίζει κάθε παρεκτροπήν ως αμαρτία, η δε αμαρτία απομακρύνει τον άνθρωπον από τον Θεόν. Η ελευθερία όσο μέγα αγα­θόν είναι, τόσο μεγάλες επιβάλλει και τις ευθύνες. Ο εσωτερικώς ε­λεύθερος οφείλει να αποβή άγιος· γι’ αυτό ο Θεός και στην Παλαιά και στην Νέα Διαθήκη εντέλλεται λέγοντας: «Αγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί» (Λευιτ. ια’, 14 και Α’ Πέτρ. α’ 16)· διότι πώς ημπορεί ο ανόσιος να κοινωνήση προς το Θείον; Και ο Σωτήρ επίσης εντέλλεται λέγοντας: «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν ουρανοίς τέλειός εστι» (Ματθ. ε’, 48)· διό­τι όπως είναι ο Πατήρ, τον οποίον επικαλούμεθα, τοιαύτα κατ’ ανά­γκην πρέπει να είναι και τα τέκνα. Αγίους λοιπόν και τελείους μας θέλει ο Θεός, διότι μόνον οι άγιοι και τέλειοι είναι υιοί του Πατρός του εν ουρανοίς, και μόνον αυτοί δικαιούνται να επικαλούνται με υιϊκήν στοργή τις χάριτες αυτού και αυτοί μόνοι κληρονομούν την ουράνιον Βασιλείαν. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος έγραφε προς τους Κορινθίους· «ή ουκ οίδατε (δεν γνωρίζετε) ότι άδικοι βα­σιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι; Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούχ άρπαγες, βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι» (Α’ Κορ. στ’, 9-11). Γι’ αυτό ο Σωτήρ μας προ­σκαλεί να απαρνηθούμε τους εαυτούς μας και να σηκώσωμε στον ώμο τον σταυρόν και να τον ακολουθήσωμε· «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι»· αναγνωρίζει μεν την ελευθερία μας και το αυτεξούσιον, αλλά και αφήνει σ’ αυτά την σωτηρία μας. Ώστε, όποιος θέλει την σωτηρία του, οφείλει να εργασθή προς απόκτησιν αυτής, αλλιώς και αυτήν θα στερηθή και την απώλεια της αιωνίου ζωής δια της αμελείας και της ακηδίας θα παρασκευάση για τον εαυτόν του και την αιώνιον κόλασι θα κληρονομήση, από την οποίαν εύχο­μαι ο Θεός να μας λυτρώση όλους.

Είναι άρα αναπόδραστος ανάγκη να ακολουθήσωμε τον Κύριον. Διότι αν ο Υιός του Θεού μας ελευθερώσει, τότε θα είμεθα αληθώς ελεύθεροι. Ναι, αληθώς, μόνον ο Υιός του Θεού ημπορεί να μας ελευθερώσει, διότι αυτός είναι η ελευθερία. «Ο δε Κύριος το Πνεύμά εστιν ου δε το Πνεύμα Κυρίου, εκεί ελευθερία», λέγει ο Απόστολος Παύλος (Β’ Κορ. γ’, 17)· μόνον εάν ακολουθούμε τον Σω­τήρα ημπορούμε να μείνωμε ελεύθεροι και να απαλ­λαγούμε από την δουλεία της αμαρτίας· «πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλός εστι της αμαρτίας» (Ιω. η’, 34). Εάν λοιπόν θέλωμε να είμεθα ελεύθεροι, οφεί­λουμε να ακολουθούμε τον Σωτήρα Χριστόν.

(20ος αιών – Από τις ομιλίες του Αγίου Νεκταρίου «Περί επιμελείας ψυχής». Επειδή ο όρος «ηθική ελευθερία» που χρησιμοποιεί ο άγιος έχει σήμερα διαφορετική έννοια, τον μεταφέρουμε εδώ ως εσωτερική ελευθερία ή απλώς ελευθερία – Από το βιβλίο «Πατερικόν Κυριακοδρόμιον», σελ. 585-594)

https://alopsis.gr/