Translate

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

ΟΛΗ Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΡΣΕΝΙΟ ΤΟΝ ΚΑΠΑΔΟΚΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΑΪΣΙΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ (VIDEO)






ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ & ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ


 Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα, Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει, σήμερα η Ορθοδοξία πανηγυρίζει, σήμερα οι πιστοί χαίρουν και αγάλλονται, σήμερα λιτανεύουμε τις ιερές εικόνες στους ναούς και στους δρόμους και διακηρύσσουμε: «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν». Παρόλο που βρισκόμαστε εν μέσω της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αντί να σκυθρωπάζουμε χαιρόμαστε· όχι γιατί λησμονήσαμε ότι διάγουμε την κατ' εξοχήν περίοδο ασκήσεως και μετανοίας, αλλά επειδή, πρώτον, η μετάνοια, η νηστεία και η προσευχή αποτελούν ασκήσεις πνευματικές οι οποίες δεν καταβάλλουν την ψυχή μας, αλλά την αναβιβάζουν στο ύψος της κατά Χριστόν αρετής και τελειότητος· και δεύτερον, χαιρόμαστε σήμερα επειδή η Κυριακή της Ορθοδοξίας σηματοδοτεί, πέρα από την αναστήλωση των ιερών εικόνων, την ανακεφαλαίωση ολόκληρης της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας μας αναφορικά με το πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και τούτο, επειδή η εικονομαχική αίρεση, προκειμένου να στηρίξει την πλάνη της, στράφηκε εναντίον του προσώπου του Χριστού. Έλεγαν δηλαδή ότι δεν πρέπει να ζωγραφίζουμε την μορφή του Κυρίου μας, γιατί κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τον απερίγραπτο Θεό, και επειδή στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός απαγόρεψε να κατασκευάζουμε είδωλα· κατά συνέπεια, θεωρούσαν την απεικόνιση της μορφής του Χριστού ως είδωλο, και την προσκύνηση των εικόνων ως ειδωλολατρεία. Την θέση αυτή είχαν ασπαστεί και οι αυτοκράτορες, οι οποίοι με την δύναμη του στρατού κατέστρεφαν τις ιερές εικόνες και φυλάκιζαν, βασάνιζαν και εξόριζαν όσους από τους πιστούς τις τιμούσαν. Ανάμεσα στις μεγάλες μορφές της εποχής εκείνης που ανέλαβαν την υπεράσπιση των εικόνων, εξέχουσα θέση κατέχουν ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, οι οποίοι με το έργο τους ανακεφαλαίωσαν την πίστη της Εκκλησίας και αντιτάχθηκαν στις καινοτομίες της εικονομαχίας. Η ορθόδοξη λοιπόν Παράδοση, δηλαδή η διδασκαλία της αγίας μας Εκκλησίας, μάς λέει ότι όντως ο Θεός είναι αόρατος και απερίγραπτος· ωστόσο έγινε άνθρωπος, και στο πρόσωπο του Χριστού συναντάμε την αδιάρρηκτη ένωση της Θείας με την ανθρώπινη φύση. Ο απρόσιτος Θεός έγινε προσιτός και έλαβε ανθρώπινη σάρκα και συνομίλησε μαζί μας, και έπαθε δι' ημάς, και αναστήθηκε, και ανήλθε στους ουρανούς για την δική μας σωτηρία. Επομένως, όταν ζωγραφίζουμε την εικόνα του Χριστού, αποτυπώνουμε τον θεανθρώπινο χαρακτήρα του, όχι μόνο την ανθρώπινη μορφή του ούτε βέβαια την απερίγραπτη θεία φύση του. Ακόμη, οι ιερές εικόνες δεν αποτελούν είδωλα· είδωλο είναι η ψευδής απεικόνιση, δηλαδή η αναπαράσταση ενός ψεύτικου θεού ή ενός ανύπαρκτου όντος, στην οποία μάλιστα πολλές φορές οι αρχαίοι απέδιδαν θεϊκές ή μαγικές ιδιότητες. Οι ιερές εικόνες αναπαριστούν τη μορφή του Χριστού και των αγίων, υπαρκτών δηλαδή προσώπων, και η τιμή και προσκύνηση που αποδίδουμε σε αυτές «μεταβαίνει επί το πρωτότυπον», δηλαδή στο εικονιζόμενο πρόσωπο και όχι στην ύλη από την οποία είναι φτιαγμένη η εικόνα. Στο σημείο αυτό υπάρχει μία σαφής διάκριση ανάμεσα στην λατρεία, η οποία αποδίδεται μόνον στον Θεό, και στην τιμητική προσκύνηση, η οποία αποδίδεται στους αγίους και στις ιερές εικόνες. Προσκυνούμε, επομένως, και σεβόμαστε τις εικόνες, έχοντες υπόψη ότι τιμούμε και προσκυνούμε όχι αυτές, αλλά τον Χριστό ή τους αγίους που αυτές απεικονίζουν· η αναφορά μας, δηλαδή, και η προσευχή μας απευθύνεται σε εκείνους, και όχι στις εικόνες. Και σε ότι αφορά στις θαυματουργές εικόνες, δεν θεωρούμε ότι από μόνες τους επιτελούν τα θαύματα, αλλά πιστεύουμε ότι θαυματουργεί η χάρις του Θεού με την μεσιτεία των αγίων, στους οποίους όπως είπαμε απευθύνουμε την προσκύνηση και την ικεσία μας κάθε φορά που τις ασπαζόμαστε ή προσευχόμαστε ενώπιόν τους. Την ορθόδοξη πίστη και διδασκαλία για την τιμή και προσκύνηση των ιερών εικόνων, την επικύρωσε και την διετράνωσε η αγία μας Εκκλησία με την Έβδομη Οικουμενική Σύνοδο, η οποία συνεκλήθη στην Νίκαια της Βιθυνίας το έτος 787. Ωστόσο, η έριδα συνεχίστηκε, με την συνδρομή των εικονομάχων αυτοκρατόρων, μέχρις ότου η Αγία Θεοδώρα η αυγούστα προέβη στην πανηγυρική αναστήλωση των εικόνων· ήταν η Α' Κυριακή των Νηστειών του έτους 842, η πρώτη φορά που εορτάστηκε η Κυριακή της Ορθοδοξίας. Από τότε, κάθε χρόνο εορτάζουμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, και ο λόγος είναι διπλός. Ο πρώτος λόγος είναι η επιβεβαίωση ότι κρατούμε ανόθευτη την πίστη και το Ευαγγέλιο, δηλαδή την διδασκαλία την οποία μάς παρέδωσε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, κήρυξαν οι απόστολοι, διατύπωσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας και επεκύρωσαν οι Οικουμενικές σύνοδοι και η εκκλησιαστική συνείδηση. Όταν ομιλούμε για Παράδοση, δεν εννοούμε τα φολκλορικά στοιχεία της ιστορικής διαδρομής της Εκκλησίας, αλλά την διδασκαλία της, δηλαδή την διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος είπε ότι «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι»[1]. Επομένως, διατρανώνουμε με τη σειρά μας ότι τηρούμε αναλλοίωτη την ιερά Παράδοση της Εκκλησίας, και παραμένουμε έτσι ενωμένοι με τους Αγίους, με τους Αποστόλους και με τον Χριστό, ο οποίος είναι η ζωή και η ελπίς του κόσμου. Και ο δεύτερος λόγος είναι για να τιμήσουμε τους αγωνιστές της πίστεώς μας, οι οποίοι κράτησαν ανόθευτη την πίστη, και για να αντλήσουμε χαρά και δύναμη στον προσωπικό μας αγώνα ενάντια στα πάθη, τα οποία αμαυρώνουν την εντός μας εικόνα του Θεού. [...] Παιδιά μου εν Κυρίω αγαπητά, Ο αγώνας ημών των χριστιανών είναι καλός αγώνας· ο αγώνας μας έχει σαν σκοπό την απελευθέρωσή μας από τα πάθη, που μαυρίζουν την ψυχή μας, και την ένωσή μας με τον αναστάντα Χριστό. Είναι όμορφος αγώνας, στον οποίο εισέρχεται ο καθένας ελεύθερα και αβίαστα, και γι αυτό αγωνίζεται με πίστη, με αποφασιστικότητα, με χαρά, ατενίζοντας το φως της Αναστάσεως. Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία περίοδος πιο εντατικού αγώνα και δεν θα πρέπει να μάς στεναχωρεί. Απεναντίας, ο Χριστός μάς δίδαξε όταν νηστεύουμε να μην είμαστε σκυθρωποί, αλλά χαρούμενοι· και η σημερινή εορτή της Ορθοδοξίας είναι μία από τις πλέον χαρμόσυνες ημέρες του εκκλησιαστικού έτους, για τους λόγους τους οποίους εξηγήσαμε. Χαιρόμαστε λοιπόν, και δοξάζουμε τον Θεό και τους Αγίους, και τονώνουμε σήμερα την πίστη μας, και παίρνουμε δύναμη στον αγώνα μας τον καλό, και μαζί με την Αγία Θεοδώρα την αυγούστα, της οποίας το ιερό σκήνωμα λιτανεύει σήμερα η τοπική μας εκκλησία μαζί με τις ιερές εικόνες, διακηρύσσουμε ότι: «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ... οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν ... Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν»[2]. 
Μετά πατρικών ευχών
 Ο Μητροπολίτης σας
 † Ο Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων
 Νεκτάριος

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΝΑΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Με κατάνυξη και μεγαλοπρέπεια τελέστηκε ο εσπερινός της Κυριακής της Ορθοδοξίας στον Ιερό Μητροπολιτικό ναό Υ.Θ. Σπηλαιωτίσσης και Αγίας Θεοδώρας της Αυγούστης χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου και τη συμμετοχή όλων των εφημερίων της Α΄Αρχιερατικής Περιφέρειας. Ο Σεβασμιώτατος στην σύντομη ομιλία του προέτρεψε τους πιστούς να μείνουν προσηλωμένοι στην Ορθόδοξη πίστη μας.


















Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Α΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ

Με κατάνυξη τελέσαμε στην ενορία μας τους Α΄Χαιρετισμούς στην Υπέρμαχο Στρατηγό παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες αρκετοί ενορίτες προσήλθαν να τιμήσουν την Παναγία μας.





















Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΠΡΟΤΑΞΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ


Την Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τέλεσε την πρώτη Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος. Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε ότι ο χριστιανός, δια του αγώνα του, επιζητεί τον προσανατολισμό του στην βασιλεία του Θεού. Κέντρο αυτού του αγώνα είναι η προσευχή. Ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα και γι’ αυτό η ζωή του δεν μπορεί να θεωρηθεί διαχωρισμένη από το χρόνο, αλλά βιώνεται στο χρόνο. Παρ’ όλα αυτά, πρόσθεσε ο Μητροπολίτης Κερκύρας, δεν θα πρέπει να συγχέουμε τις πνευματικές με τις υλικές ανάγκες που αιτούμαστε από τον Θεό στην προσευχή μας, αφού προτεραιότητα έχει η πνευματική μας ζωή. Γι’ αυτό και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μας προτρέπει να ζητάμε πρώτα τη Βασιλεία του Θεού και όλα τα υπόλοιπα -ως παντογνώστης- θα τα προσθέσει.
Ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε και στον ψαλμικό στίχο “Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα”, παρομοιάζοντας την προσευχή με το θυμίαμα που καθώς καίγεται ευωδιάζει και στη συνέχεια ως καπνός ανεβαίνει στον ουρανό. Έτσι ακριβώς και ο άνθρωπος, αν δεν έχει καθαρότητα στην καρδιά του, δεν θα μπορεί να ευωδιάζει η ψυχή του και να ενώνεται με τον ουρανό. Αυτός είναι ο λόγος, κατέληξε ο κ. Νεκτάριος που χρειάζεται η πύρωση της καρδιάς, ώστε να καεί το θυμίαμα μέσα στην ψυχή και να οδηγηθεί στο Θεό και μέσω της αυτοκυριαρχίας και του αυτοελέγχου ο Χριστός να μας δώσει την σωτηρία. Αυτή είναι τελικά και η προτροπή της Εκκλησίας μας μέσα και από την θεία λειτουργία των προηγιασμένων δώρων.
Αξίζει να σημειωθεί η συμμετοχή των πιστών στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.




Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (Β΄ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ)

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ


Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά η Ιερά Μητρόπολις Κερκύρας, σε συνεργασία με την Ένωση Χριστιανών Επιστημόνων Κέρκυρας θα λειτουργήσει το θεσμό του Ελεύθερου Πανεπιστημίου. Πρόκειται για μία προσπάθεια εκλαΐκευσης του επιστημονικού λόγου για να είναι προσιτός στο ευρύ κοινό, πάνω σε θέματα που άπτονται της σχέσης της Εκκλησίας με την Νεοελληνική Ταυτότητα, την επιστήμη, την ιστορία, τον πολιτισμό. Το φετινό θέμα, όπως ανακοίνωσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, σε ειδική σύναξη που έγινε για τα μέλη της Ενώσεως και στην οποία ευλόγησε, εκτός των άλλων, και την βασιλόπιτα, θα έχει ως γενικό άξονα την ταυτότητά μας μπροστά στις σύγχρονες προκλήσεις. Όπως είπε χαρακτηριστικά ο κ. Νεκτάριος η τοπική Εκκλησία δίνει βαρύτητα στην κατάρτιση των ανθρώπων και στην καλλιέργεια ελεύθερου πνεύματος, το οποίο αποτελεί κλειδί για την όλη συνάντηση της Εκκλησίας με την κοινωνία μας. Χαιρετισμό στην εκδήλωση απηύθυνε και η πρύτανις του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Αναστασία Σαλή- Παπασαλή.
Τα μαθήματα του Πανεπιστημίου θα ξεκινήσουν την ερχόμενη Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015 και ώρα 7 το απόγευμα στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως (Ακαδημίας 2), με εισηγητή τον Δρ. Θεολογίας, Εκπαιδευτικό και Συγγραφέα π. Αλέξανδρο Καριώτογλου, ο οποίος θα μιλήσει στο θέμα " Η ορθόδοξη ταυτότητα και το Ισλάμ στην εποχή μας". Ο ομιλητής δίδαξε στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση, για τρία χρόνια στη Θεολογική Σχολή Αγίου Ανδρέου στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας καθώς και για οκτώ χρόνια στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας. Έχει συγγράψει 10 βιβλία επιστημονικού και εκπαιδευτικού περιεχομένου, μέρος του συλλογικού συγγράμματος του Θεολογικού Τμήματος για το Ανοικτό Πανεπιστήμιο και ένα σημαντικό αριθμό άρθρων. Για το βιβλίο του "Ορθοδοξία και Ισλάμ" έχει τιμηθεί με το Α΄ βραβείο "Αμπντί Ιπεκτσί".
Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ






Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Ο ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΩΝ ΥΜΝΩΝ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ


Ο σταυροαναστάσιμος χαρακτήρας των Ύμνων
 της Μεγάλης Σαρακοστής


Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Σε αυτή τη συνάφεια θα επιχειρήσουμε να δειχθεί με συντομία κι επιλεκτικά πώς η πραγματικά έξοχη Υμνογραφία της Ορθόδοξης Εκκλησίας -που αφορά στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή και με επίκεντρο εδώ τον περίφημο Μεγάλο Κανόνα του Ανδρέα Κρήτης- χειραγωγεί τον πιστό από τα γήινα στα ουράνια, από τα χοϊκά στα πνευματικά, από τα πένθιμα στα διαρκώς αναστάσιμα. Πώς ο υμνολογικός αυτός θησαυρός -ποίηση απαράμιλλη - παρέχει σε όλους μας μοναδικές ευκαιρίες ψυχικής ανάτασης, κατάνυξης και ανάνηψης τελικά.

* * *

Εισοδεύουμε στις πάνσεπτες μέρες της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μια περίοδο ιδιαίτερης ετοιμασίας και πνευματικών καθαρμών, έτσι που τελικά να χειραγωγηθούμε άξιοι στα φρικτότατα δρώμενα της Μεγάλης Εβδομάδας, οπότε πρόκειται να συντελεσθεί η μυστηριακά εκπληκτική συνάντηση Ανθρώπου και Θεού στο χαροποιό γεγονός της συν-Αναστάσεως και των δύο.

Αγωνιζόμαστε, λοιπόν. Ο Ορθόδοξος «Χριστιανικός Ναός καί τά τελούμενα ἐν αὐτῷ» γίνονται στίβος αγωνιστικός, όπου παρέχονται οι ευκαιρίες στον προσερχόμενο, για πνευματική άθληση. Στη φιλόξενη ευρυχωρία του, όλες ετούτες τις ημέρες, κατά τις δυνάμεις του ο καθένας, δίνει τη δική του προσωπική μάχη. Μάχη διμέτωπη: Από τη μια με τον εαυτό του και από την άλλη με τα φρονήματα του κόσμου, που συνήθως αντιμάχονται κάθε αρετή. Οι συχνές και μακρές λατρευτικές μας συνάξεις «ἐπὶ τῷ αὐτῷ» έχουν έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό: Να δώσουν ερεθίσματα βαθύτατης αυτοεξέτασης. Να προσκαλέσουν, ή καλύτερα: να προκαλέσουν σε νήψη και σε προσευχή τις ψυχές μας, ώστε να κάνουμε επιτέλους το σωτήριο εκείνο άλμα, που θα μας ενώσει με τον Ουρανό, με τον οποίο βρισκόμαστε σε διαρκή διάσταση και ακοινωνησία. Να προκαλέσουν με άλλους λόγους την ποθούμενη αλλαγή μυαλού.

Ο ορθόδοξος υμνογραφικός πλούτος όλων αυτών των ημερών έχει οπωσδήποτε χαρακτήρα αναγωγικό: Μεταφέρει, δηλαδή, σε μιαν άλλη, νέα πραγματικότητα πέρα και πάνω από την καθημερινή και αναμφισβήτητα τόσο βασανιστική για τον σύγχρονο άνθρωπο. Τον ξεχωρίζει από τη γη, για να τον ανεβάσει στον Ουρανό. Έχει σκοπό να τον συνετίσει. Να τον φέρει, με άλλα λόγια «εἰς ἑαυτόν». Ταυτόχρονα, τα ψάλματα και τ’ αναγνώσματα ετούτα αποτελούν κραυγές πόθου και πόνου. Πόθου επιστροφής στη χαμένη ευδαιμονία του Παραδείσου. Πενθούμε ταυτόχρονα και πονούμε. Όχι βέβαια για το Πάθος του Χριστού. Εκείνος πρόκειται σύντομα να αναστηθεί. Ανάγκη, λοιπόν, θρήνων δεν έχει. Μαυροφορούμε για την δική μας έλλειψη, την δική μας μικρότητα, την δική μας παρακοή. Αισθανόμαστε κατάβαθα την δυσφορία από τα «στίγματα τῶν πταισμάτων». Αγωνιούμε για τις δικές μας αλλεπάλληλες πτώσεις. Αγωνιούμε εξάλλου, μήπως κατά την ώρα εκείνη τη μεγαλειώδη της Ανάστασης του Χριστού, εμείς ανέλπιδοι, παραμείνουμε ακόμη στον τάφο νεκροί.

Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε. Γι’ αυτό και προαγόμαστε στη Μετάνοια. Ο θρήνος μας γίνεται γοερός: «Πόθεν ἄρξομαι θρηνεῖν, τὰς τοῦ ἀθλίου μου βίου πράξεις;», σύμφωνα με την έξαρση του ποιητικότατου Μεγάλου Κανόνα του οσίου Ανδρέα του Κρήτης που έχει ευστοχότατα ενταχθεί στην Υμνολογία των ημερών.

Γονατίζουμε ανίσχυροι κι εξουθενωμένοι μπροστά Του, έχοντας βαθύτατη συναίσθηση του ποίοι στ’ αλήθεια είμαστε. Επικαλούμαστε όμως την Αγάπη Του, το έλεός Του: «Ἡμάρτηκά Σοι, ἱλάσθητί μοι, ἆρον τὸν κλοιόν ἀπ’ ἐμοῦ, τὸν βαρύν, τὸν τῆς ἁμαρτίας». Γνωρίζουμε, ότι δεν αξίζουμε μια τέτοια παμμέγιστη τιμή. Όμως η αγάπη και το έλεος του Θεού έχουν πάντα την εξαιρετική, χαρακτηριστική δύναμη να υπερτερούν και της χειρότερης δικής μας αμαρτίας. Το έλεος του Κυρίου «καταδιώκει» (σύμφωνα με την έκφραση του «πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως» ελεημένου Ψαλμωδού Δαβίδ) τον αποστάτη άνθρωπο, ώστε να τον διασώσει. Αγαπώντας ο Θεός τον άνθρωπο, με τρόπο που δεν μπορεί με τα αδύναμα δικά μας λόγια να περιγραφεί, ο Ίδιος τον επισκέπτεται. Ο Ίδιος τον αναζητά. Ο Ίδιος θυσιάζεται για να μην πειραχθεί στο ελάχιστο το πλάσμα των δακτύλων Του, η κορωνίδα της Δημιουργίας Του.

Ιδού, το άπειρο έλεος του Θεού. Κατά συνέπειαν κι εμείς, γνωρίζοντας την αμαρτωλότητα που μάς βαρύνει και πλέον μάς χαρακτηρίζει, αποκτάμε τη σιγουριά ότι τελικά θα τύχουμε της κοινωνίας Του. Στεκόμαστε εξορισμένοι μακριά και νοσταλγούμε τον χαμένο μας Παράδεισο. Αναλογιζόμαστε τον καιρό της μακαριότητας πριν από την πτώση. Νοιώθουμε ότι, αμαυρώνοντας «τῆς ψυχῆς τὸ ὡραῖον», ἔχουμε απωλέσει πια «τὸ πρωτόκτιστον κάλλος καὶ τὴν εὐπρέπειαν».

«Τὸν πρωτόπλαστον Ἀδὰμ τῇ παραβάσει παραζηλώσας, ἔγνων ἐμαυτόν, γυμνωθέντα Θεοῦ, καὶ τῆς ἀϊδίου βασιλείας τρυφῆς, διὰ τάς ἁμαρτίας μου.»

Κυριευμένοι από ακατάσχετο εγωισμό κι επιχειρώντας πραξικοπηματικά να φτάσουμε και να υπερβούμε τον Θεό, σχίσαμε «τὴν στολὴν τὴν πρώτην», εκείνο το θεοΰφαντο ένδυμα του Βαπτίσματος και τώρα γυμνοί, χωματένιοι και προσωρινοί όσο ποτέ άλλοτε, χωρίς παρόν χωρίς μέλλον, ντρεπόμαστε για την ακρότατη ετούτη κατάντια μας και με συστολή ομολογούμε: «Ἰδού τὰ τραύματα, τὰ ἕλκη, αἱ πυρώσεις... ὁ βίος νενέκρωται, τὸ τέλος ἐπὶ θύραις». Η χώρα της εξορίας είναι ανυπόφορη. Η ζωή μακριά από την πατρική στοργή δεν έχει νόημα κανένα. Καταντά φρικτότατο κολαστήριο, διαρκής νύχτα, θάνατος αμετάκλητος. Ζητάμε αμνηστία. Ποθούμε την Ανάσταση.

«Ἀνάνηψον, ὦ ψυχή μου, τὰς πράξεις σου, ἅς εἰργάσω ἀναλογίζου, καὶ ταύτας ἐπ’ ὄψεσι προσάγαγε, καὶ σταγόνας στάλαξον δακρύων σου· εἰπέ παρῥησίᾳ τὰς πράξεις τὰς ἐνθυμήσεις Χριστῷ καὶ δικαιώθητι.

Αὐτείδωλον ἐγενόμην, ταῖς πάθεσι τὴν ψυχήν μου βλάπτων, Οἰκτίρμον· ἀλλ’ ἐν μετανοίᾳ με παράλαβε, καὶ ἐν ἐπιγνώσει ἀνακάλεσαι· μὴ γένωμαι κτῆμα, μὴ βρῶμα τοῦ ἀλλοτρίου, Σωτήρ αὐτὸς με οἴκτειρον».
(Τροπάρια από τον Μεγάλο Κανόνα)

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα τί καθεύδεις;». Τον παρακαλούμε τα δάκρυα της μετάνοιάς μας να τα μεταποιήσει σε ύδατα θαυματουργά μιας άλλης νέας ιαματικής κολυμβήθρας του Σιλωάμ, ώστε εκεί -όπως άλλοτε ο τυφλός τις κόρες των ματιών του- έτσι κι εμείς «τὰς κόρας τῆς ψυχῆς» να νίψουμε, για ν’ αντικρίσουμε, καθαρμένοι επιτέλους μετά, «τὸ φῶς τὸ πρὸ αἰώνων».

Για να κατορθωθεί όμως κάτι τέτοιο, είναι απόλυτα αναγκαίο ν’ αποβάλουμε από πάνω μας το χωματένιο φρόνημα μαζί με όλα τα παρεπόμενά του, με το να ντυθούμε τις αρετές και ν’ ανακτήσουμε την αθωότητα.

Αποτασσόμαστε, λοιπόν, κάθε δηλητηριώδες και ψυχοφθόρο «πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας» ικετεύοντάς Τον να μάς οπλίσει με «πνεῦμα σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς και ἀγάπης», κατά την εξαίσια προσευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου, προσευχή κεντρικότατη της Μεγάλης Σαρακοστής, η οποία θ’ άξιζε να γίνει έμβλημα των ημερών αυτών και όχι μόνον.

Έχουμε ανάγκη όμως από βοήθεια και μεσιτεία. Πιστεύουμε βέβαια στην Άκρα Αγάπη Του, αλλά προστρέχουμε και στην Παναγία Μητέρα Του, «πολλὰ γὰρ ἰσχύει δέησις μητρὸς πρὸς εὐμένειαν Δεσπότου». Κάθε Παρασκευή μάλιστα αυτής της περιόδου, απευθυνόμαστε με τους Χαιρετισμούς μας στη Μητέρα του Θεού την Πανάχραντη, επειδή είμαστε σίγουροι, ότι έχουμε να κάνουμε με «τό φυλακτήριον πάντων και χαράκωμα και κραταίωμα και ἱερόν καταφύγιον», μέσω της οποίας «κατέβη ὁ Θεός», οπότε «ἡ άρὰ διαδέλυται», «ἐλύθη παράβασις», «ἠνοίχθη Παράδεισος», όλοι μας «ἐνεδύθημεν δόξαν» Θεοῦ και «ἐχθροί καταπίπτουσι».

Επικαλούμαστε επίσης την πρεσβεία όλων των Επουρανίων Δυνάμεων, του Βαπτιστή Ιωάννη, των Αποστόλων, των Προφητών, των Μαρτύρων, των οσίων Πατέρων και όλων των Αγίων.

Ο Τίμιος Σταυρός του Χριστού, που περικαλλέστατος υψώνεται μπροστά μας αποτελεί το προανάκρουσμα της «λαμπρᾶς καὶ κοσμοχαρμοσύνου τοῦ Πάσχα... φωσφόρου ἡμέρας», παρηγορώντας και υποστηρίζοντας όλους μας στη σταυρώσιμη δική μας πορεία προς το πέρασμα (Πάσχα, σημαίνει: πέρασμα) από το πάθος και τη φθορά, στην απάθεια και την αιωνιότητα. Η Σταυροπροσκύνηση βρίσκει τον καθένα από εμάς φορτωμένο με κάποιο δικό του ασήκωτο σταυρό κι ανηφορίζοντας με ψυχικούς γογγυσμούς σε κάποιο προσωπικό του Κρανίου Τόπο. Για τούτο «ὁ ζωοδώρητος Σταυρός προκείμενος, καὶ καθορώμενος, φωτοειδῆ αἴγλην, ἀποπέμπει χάριτος». Άρα το Τίμιο Ξύλο, στα μέσα της Σαρακοστής, αποπνέει παρηγοριά και σιγουριά, διότι ανυψούμενος ανάμεσά μας γίνεται γέφυρα - σκάλα, η οποία θα μάς ενώσει με την πολιτεία των Αγγέλων. Θα τον χρησιμοποιήσουμε ως ναυαγοσωστική σανίδα, που αγκιστρωμένοι εκεί πάνω του και μην υπολογίζοντας τους όσους κλυδωνισμούς και τις απανωτές τρικυμίες των πταισμάτων, θ’ αράξουμε αβλαβείς στον όρμο τον απάνεμο τ’ Ουρανού.

Η ποιητική παραδοχή του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου είναι σαφής: «Ἐπ’ ὤμων ὅνπερ κατεδέξω Χριστέ, φέρειν Ἅγιον Σταυρόν, καὶ ἐν τούτῳ ἀρθῆναι, καὶ σταυρωθῆναι σαρκί, προσπτυσσόμενοι, κομιζόμεθα ἰσχύν, κατ’ ἐχθρῶν ἀοράτων» (από την στ΄ωδή Όρθρου Σταυροπροσκυνήσεως).

Ανεβαίνοντας Εκείνος στον Σταυρό, αυτή την ευκαιρία μάς χορηγεί, γι’ αυτό άλλωστε και προσφέρεται ως σφάγιο: Μάς καλεί να σταυρωθούμε μαζί Του, για ν’ αναστηθούμε ένδοξα μαζί. Ν’ αποτάξουμε τον αμαρτωλό μας εαυτό, για να γευθούμε μαζί την έξοχη γλυκύτητα του θριάμβου. Να υποστούμε τη φρικαλέα εμπειρία της Μεγάλης Παρασκευής, για ν’ αξιωθούμε να δούμε τον άδυτο ήλιο της Μεγάλης και Λαμπρής Κυριακής. Με άλλους λόγους, να βιώσουμε σε όλες τις διαστάσεις της την πραγματικότητα, την οποία η Εκκλησία ονομάζει χαρακτηριστικά «Σταυροαναστάσιμο Πάσχα», να κάνουμε δηλαδή το ποθητό και λυτρωτικό πέρασμα από την αλλόκοτη ερημία του θανάτου στη Ζωή με τον Χριστό.

* * *

Μες από αυτούς τους διαδρόμους διεξόδου βηματίζει τον σύγχρονο λαβυρινθωμένο άνθρωπο η Μεγάλη Σαρακοστή με την πολυδιάστατη Υμνογραφία της. Ο λειτουργικός πλούτος αυτής της ιδιαίτερα κατανυκτικής περιόδου μάς παιδαγωγεί, μάς λαξεύει -θάλεγε κανείς- και μάς μορφώνει, ώστε, σύμφωνα με την Οπισθάμβωνο Ευχή της Θείας Λειτουργίας των Προηγιασμένων Δώρων, «τὸν ἀγώνα τὸν καλὸν ἀγωνίσασθαι, τὸν δρόμον τῆς νηστείας ἐκτελέσαι, τὴν πίστιν ἀδιαίρετον τηρῆσαι, τὰς κεφαλὰς τῶν ἀοράτων δρακόντων συνθλάσαι, νικητὰς τῆς ἁμαρτίας ἀναφανῆναι, καὶ ἀκατακρίτως φθάσαι προσκυνῆσαι καὶ τὴν Ἁγίαν Ἀνάστασιν». Οπότε, με καθαρότατο και διαυγέστατο πρόσωπο πλέον, θα ξαναγίνουμε πολίτες της επουράνιας πατρίδας.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ Α΄ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ (VIDEO)



Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ


Με την συμμετοχή των Ιερέων της Αρχιερατικής περιφέρειας Κερκυραίων και πολλών πιστών, παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, έγινε το απόγευμα της Κυριακής της Τυρινής 22 Φεβρουαρίου 2015 ο Εσπερινός της Συγγνώμης στο Ιερό προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα. Κατά τον Εσπερινό χοροστάτησε και μίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, ο οποίος περιέγραψε τις πνευματικές προϋποθέσεις για τον αγώνα της νηστείας και την πορεία στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή αφορμώμενος από το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής της Τυρινής.
Ειδικότερα, ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι οι χριστιανοί οφείλουν να είναι είναι πάντοτε έτοιμοι για αγώνα πνευματικό σε μία περίοδο νεο-ειδωλολατρίας, σε μία περίοδο όπου οι άνθρωποι λατρεύουν ή στέκονται σε είδωλα ποικίλης προέλευσης, μέσα από τα οποία περιθωριοποιείται η πίστη στον αληθινό Θεό. Ο αγώνας της νηστείας έχει να κάνει με την αλλαγή του τρόπου ζωής των ανθρώπων. Οι χριστιανοί μπορούν να χαίρονται ό,τι όμορφο έχει δώσει ο Θεός, αλλά δεν πρέπει να το θεοποιούν. Το σώμα δόθηκε στον άνθρωπο για να το φροντίζει, όχι όμως να ταυτίζει το σκοπό της ζωής του με την ηδονή του. Ακόμη, ο κ. Νεκτάριος επεσήμανε την ηθική κρίση της εποχής μας, η οποία έχει αποϊεροποιήσει τα πάντα, ακόμη και θεσμούς όπως η οικογένεια, και ωθεί τον άνθρωπο σε μία ζωή παραδομένη στην φιλαυτία και την φιληδονία, χωρίς πίστη στις ανθρώπινες σχέσεις και χωρίς αγάπη για το Θεό. Ο κ Νεκτάριος προέτρεψε τους χριστιανούς να πορευτούν ενδυόμενοι το Χριστό, με ταπείνωση και στροφή στον εαυτό, με μετάνοια και λειτουργική ζωή, ώστε να αποβεί η νηστεία καρποφόρος. Δεν πρέπει να είμαστε απαισιόδοξοι, αλλά άνθρωποι που θα κάνουμε το πνευματικό μας χρέος, επεσήμανε ο κ. Νεκτάριος.
Στο τέλος της ομιλίας, κατά την παράδοση της Εκκλησίας, ο Μητροπολίτης Κερκύρας παρέσχε τη συγγνώμη στους ιερείς και τους λαϊκούς και ζήτησε και την δική τους συγχώρεση αν σε κάτι τους στενοχώρησε ή δεν έκαμε όπως θα έπρεπε.