Translate

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ


Αποτέλεσμα εικόνας για ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ὁλοκληρώνεται αὐτές τίς ἡμέρες ἕνας κύκλος τῆς ζωῆς σας, δημιουργικός καί εὐλογημένος. Ἤδη ἀφήσατε πίσω τό Λύκειο καί ἑτοιμάζεστε νά διαγωνισθεῖτε στίς Πανελλαδικές Ἐξετάσεις, γιά νά εἰσαχθεῖτε στά Πανεπιστήμια καί τά ΤΕΙ τῆς πατρίδας μας. Ἔχετε κοπιάσει καί εἶναι ἀνθρώπινο νά ἔχετε μία σχετική ἀγωνία γιά τήν ἔκβαση τῶν προσπαθειῶν σας. Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς σήμερα σᾶς λέμε τήν μεγάλη ἀλήθεια: ὅτι δέν εἶστε μόνοι σας! Ὅτι ἔχετε τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά παλέψετε καί νά βρεῖτε αὐτό πού ἀναζητεῖτε, ἐφόσον αὐτό εἶναι τό πραγματικά ὠφέλιμο γιά τήν ζωή σας. Ὅτι Ἐκεῖνος θά φωτίσει ὥστε νά μήν φανοῦνε μάταιοι οἱ κόποι σας. Ὅτι οἱ στόχοι σας εἶναι εὐλογημένοι, γιατί ἀποσκοποῦν στήν πρόοδό σας. Ὅτι ἤδη εἶστε νικητές, διότι προσπαθήσατε. Ὅτι μπορεῖτε νά εἶστε χαρούμενοι, διότι μία δοκιμασία θά ἀποδείξει ὅτι μπορεῖτε νά παλέψετε κατά τά μέτρα σας καί ἀκόμη καί νά τά ξεπεράσετε!
Εἶστε τά παιδιά μας! Καί ἐμεῖς αὐτό πού μποροῦμε νά σᾶς προσφέρουμε ἐκφράζοντας τή ἀμέριστη ἀγάπη καί συμπαράστασή μας, εἶναι νά προσευχόμαστε καθόλη τήν διάρκεια τῶν ἐξετάσεων τελῶντας τήν θεία λειτουργία καί νά παρακαλοῦμε τόν Θεό καί τόν Ἄγιό μας γιᾶ σᾶς. Ἐσεῖς δῶστε τόν ἑαυτό σας καί ἐμπιστευτεῖτε τόν Θεό καί τό θέλημα τῆς ἀγάπης Του γιά ὅλους!
Εὐχόμαστε καλή ἐπιτυχία! Δύναμη σέ σᾶς, στούς γονεῖς καί τούς οἰκείους σας, ἀλλά καί στούς ἐκπαιδευτικούς σας πού μέχρι τέλους εἶναι κοντά σας! Περιμένουμε να χαροῦμε μέ τήν χαρά σας!

Μέ πατρικές εὐχές καί ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+Ο ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ & ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Κυριακή 28 Μαΐου 2017

ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΚΡΙΒΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ (69)

ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΚΡΙΒΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ (69)

Αποτέλεσμα εικόνας για ΑΓΙΟΥ Ι. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
Ἀπόδοση στην νέα ἑλληνική:
Ἀρχιμανδρίτης Δωρόθεος Πάπαρης
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 69. Περὶ οἰκειώσεως

Για την οικείωση.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν δύο οικειώσεις· μία φυσική και πραγματική, και μία προσωπική και σχετική. Φυσική και πραγματική είναι αυτή κατά την οποία ο Κύριός μας από φιλανθρωπία ανέλαβε τη φύση μας και όλα τα σχετικά γνωρίσματά της, και έγινε στ’ αλήθεια άνθρωπος και απόκτησε πείρα των φυσικών. Προσωπική και σχετική είναι, όταν κάποιος υποδύεται το πρόσωπο του άλλου από συμπάθεια, εννοώ ευσπλαγχνία ή αγάπη, και λέει λόγια για χάρη του, που καθόλου δεν του αρμόζουν. Εξαιτίας αυτής (ο Χριστός) οικειοποιήθηκε την κατάρα, την εγκατάλειψή μας και τα παρόμοια, τα οποία δεν ανήκουν στη φύση, και ούτε ήταν δικά του ή τ’ απόκτησε, αλλά τα πήρε επειδή αποδέχθηκε το πρόσωπό μας και τάχθηκε μαζί μας.
Αυτή την έννοια έχει και η φράση «έγινε για μας κατάρα».

Η εορτή των Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου στην Ι.Μ. Κερκύρας


Την Κυριακή 28 Μαϊου 2017 τελέστηκε ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό των Αγίων Πατέρων, στην πόλη της Κέρκυρας, με την παρουσία πλήθους πιστών.
Το θείο λόγο κήρυξε ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως, ο οποίος αφού μετέφερε τις πατρικές ευχές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου, επεσήμανε ότι οι μαθητές του Χριστού και κατ’επέκτασιν όλοι οι άνθρωποι που πιστεύουν σ’Αυτόν γνωρίζουν ότι ο Χριστός είναι ο Θεός που έγινε άνθρωπος. Μόνο που η ανθρώπινη φύση ενώθηκε με την θεία και έλαβε από αυτήν τα πάντα, που προέρχονται από τον Πατέρα. Ο Ιησούς Χριστός υφίσταται τους πειρασμούς του παλαιού ανθρώπου, όπως διεφάνη στην έρημο του Ιορδάνου, μετά την Βάπτιση. Ο διάβολος θέλει να κάνει εξαρτημένο το Χριστό από την παράδοση στο χορτασμό της σαρκός, στη φιληδονία δηλαδή. Θέλει να ρίξει το Χριστό στο πάθος της φιλοδοξίας και έπειτα στο πάθος της εξάρτησης από την ύλη. Τέλος ο διάβολος πειράζει τον Κύριο με τη θλίψη της εγκατάλειψης και του θανάτου στον κήπο της Γεθσημανής. Όμως ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και νικά τους πειρασμούς, καθότι Εκείνος δεν σκέφτεται, δεν δρα, δεν ζει με τα κριτήρια του κόσμου, του παλαιού ανθρώπου, ο οποίος εν τω πονηρώ κείται. Μπορούμε και εμείς εντός της Εκκλησίας να νικήσουμε τον παλαιό άνθρωπο, αρκεί να γνωρίσουμε και να αναγνωρίσουμε πως ό,τι έχουμε, από τον Θεό μας δώθηκε και στον Θεό καλούμαστε να το επιστρέψουμε. Και την ίδια στιγμή να εκτιμήσουμε τον νέο άνθρωπο, ο οποίος μας δώθηκε στην Εκκλησία, στο μυστήριο του Βαπτίσματος, αλλά και στη μετοχή στη σύνολη   εκκλησιαστική ζωή, από την οποία γιατρευόμαστε υπαρξιακά και αγιαζόμαστε.
Επιπλέον ο π. Θεμιστοκλής σημείωσε ότι οι Άγιοι Πατέρες μπόρεσαν μέσα από τη ζωντανή σχέση τους με το Χριστό και την αγάπη τους  προς την Εκκλησία, να ξεδιαλύνουν τις αλήθειες της Πίστεως. Άλλοι ήταν μορφωμένοι. Άλλοι ήταν απλοί. Έγιναν κανόνες Πίστεως όχι με τις διδασκαλίες τους, αλλά με το ήθος τους. Μέσα από τις Συνόδους, ιδίως τις Οικουμενικές, διατύπωσαν την διδασκαλία που ανακαινίζει τον άνθρωπο, τον κάνει να μαθαίνει και να ζει ποιός είναι ο Χριστός και την ίδια στιγμή προφύλαξαν την Εκκλησία από την λύμη των αιρέσεων.

Τέλος ο π. Θεμιστοκλής ζήτησε από τους πιστούς να ακολουθήσουν τον πατερικό δρόμο, με εμπιστοσύνη στην Εκκλησία, σήμερα όπου ο παλαιός άνθρωπος και ο διάβολος φαίνεται να θριαμβεύουν και όχι μόνο εκτός μας.












Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Ξέρεις..?



Ξέρεις τα φωτοστέφανα που ποθείς τι σταυρό έχουν; Τα χαρίσματα, με τι παθήματα ανθίζουν; Ξέρεις οι μεγάλοι έρωτες τι πόνο κρύβουν; Εκείνα τα σ" αγαπώ” με τι χείλη ξεραμένα στην μοναξιά προφέρονται; Και αυτά τα γέλια που ακούς, γνωρίζεις σε τι κλάμα ξεπλένονται; Πίσω από τον παράδεισο είναι η κόλαση, και πίσω από το χαμόγελο όλα εκείνα που μας πόνεσαν πολύ…

ΝΥΝ ΕΓΝΩΚΑΝ ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΟΣΑ ΔΕΔΩΚΑΣ ΜΟΙ ΠΑΡΑ ΣΟΥ ΕΣΤΙΝ


Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι ο Χριστός δεν ήταν απλώς μία ξεχωριστή μορφή που σημάδεψε την Ιστορία της ανθρωπότητας. Ότι δεν ήταν μόνο ένας δάσκαλος, ένας κοινωνικός επαναστάτης, ένας αδικημένος από τον κόσμο. Όταν έρχεται η στιγμή που καλούνται να Τον δούνε ως τον Θεό που έγινε άνθρωπος και επέστρεψε στον ουρανό με την ανθρώπινη φύση, αναληφθείς, τότε προτιμούν να προσπεράσουν αυτό το δεδομένο. Διότι αν το αποδεχτούν, τότε καλούνται ναι αποφασίσουν και ποια σημασία έχει η παρουσία του Χριστού για την ζωή τους. Γιατί αν ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, δύσκολα μπορούμε να Τον αγνοήσουμε. Μας έχει αφήσει παρακαταθήκες. Το Ευαγγέλιο. Την προτροπή να Τον ακολουθήσουμε ως μαθητές Του. Να εφαρμόσουμε την διδασκαλία Του. Να Τον εμπιστευθούμε ως Σωτήρα μας. Να μην αποκαρδιωθούμε μπροστά στον θάνατο. Αυτός ο δρόμος όμως προϋποθέτει το πέρασμά μας και την ένταξή μας στην ζωή της Εκκλησίας. Γιατί εκεί βρίσκεται ο Χριστός. Στην Εκκλησία. Είναι το Σώμα Του. Και όσοι θέλουμε να ανήκουμε στην Εκκλησία είμαστε τα μέλη του Σώματος του Χριστού. Τον κοινωνούμε με το Σώμα Του και το Αίμα Του. Και συνειδητοποιούμε ότι Αυτός είναι η Ζωή, η οποία έρχεται εκ του Ουρανού και μας ανεβάζει στον Ουρανό.
«Νυν έγνωκαν ότι πάντα όσα δέδωκάς μοι παρά σου εστίν» (Ιωάν. 17,7). «Αυτοί τώρα ξέρουν πως όλα όσα μου έδωσες προέρχονται από σένα», λέει ο Χριστός στην τελευταία προσευχή Του στον Θεό Πατέρα λίγο πριν την σύλληψή Του στον κήπο της Γεθσημανή. Οι μαθητές Του και κατ’ επέκτασιν όλοι οι άνθρωποι που πιστεύουν σ’ Αυτόν γνωρίζουν ότι ο Χριστός είναι ο Θεός που έγινε άνθρωπος. Μόνο που η ανθρώπινη φύση ενώθηκε με την θεία και έλαβε από αυτήν τα πάντα, που προέρχονται από τον Πατέρα. Δεν είναι επιδεχόμενη θεώσεως η ανθρώπινη φύση του Χριστού, αλλά έχει ήδη θεωθεί. Έχει κατά γνώμην θέλημα, μόνο που αυτό ταυτίζεται με το θέλημα του Θεού. Υφίσταται τους πειρασμούς του παλαιού ανθρώπου, όπως διεφάνη στην έρημο του Ιορδάνου μετά την Βάπτιση. Ο διάβολος ξεκινά από το αδιάβλητο πάθος της πείνας για να κάνει και τον Χριστό εξαρτημένο από την παράδοση στο χορτασμό της σάρκας που ξεχνά τον Θεό, στην φιληδονία δηλαδή. Ο διάβολος θέλει να ρίξει τον Χριστό στο πάθος της φιλοδοξίας: να αποδείξει ότι είναι ο Υιός του Θεού εκβιάζοντας τον Θεό Πατέρα να τον σώσει πέφτοντας από το ύψος του ναού, ώστε να δοξαστεί το εγώ. Ο διάβολος θέλει να ρίξει τον Χριστό στο πάθος της εξάρτησης από την ύλη, δηλαδή στο να αιχμαλωτίσει την καρδιά Του στον πλούτο των θησαυρών και της εξουσίας, ώστε να λατρέψει εκείνον ως θεό, να υποταχτεί στο κακό. Ο διάβολος πειράζει τον Χριστό με την θλίψη του θανάτου, της εγκατάλειψης δηλαδή από τον Θεό στην αγωνία της Γεθσημανή, ώστε ο Χριστός να αισθανθεί απόλυτα μόνος και να αρνηθεί τη αποστολή Του, που είναι η σωτηρία των ανθρώπων. Να βάλει δηλαδή την δική Του ζωή πιο πάνω από την ζωή των πάντων. Όμως ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και η ανθρώπινη φύση Του έχει λάβει πλέον μέσα από την κοινωνία με την θεία δωρεά να νικά τους πειρασμούς, καθώς ο Χριστός δεν σκέφτεται, δεν δρα, δεν ζει με τα κριτήρια του κόσμου, του παλαιού ανθρώπου, ο οποίος εν τω πονηρώ κείται.
Αυτός είναι ο δρόμος για όλους μας μέσα στην Εκκλησία. Όπως ο Χριστός νίκησε αυτούς τους πειρασμούς επικαλούμενος τον Θεό, τον λόγο του Θεού ως αντίδοτο στην φιληδονία και στο ένστικτο της επιβίωσης, τον σεβασμό στον Θεό και την συναίσθηση ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να απαιτεί από τον Θεό, αλλά να πορεύεται ταπεινά προς Αυτόν, αλλά και την λατρεία και την αναγνώριση ότι δε είναι το έχειν ο θησαυρός της καρδιάς μας, αλλά η σχέση μας με τον Θεό, όπως επίσης και ότι κανείς φόβος, ούτε του θανάτου ούτε της μοναξιάς δεν μπορεί να βάζει το εγώ μας πάνω από το θέλημα του Θεού, έτσι κι εμείς. Μπορούμε να νικήσουμε τον παλαιό άνθρωπο εντός μας αρκεί να γνωρίσουμε και να αναγνωρίσουμε πως ό,τι έχουμε από τον Θεό μας δόθηκε και στον Θεό καλούμαστε να το επιστρέψουμε. Και την ίδια στιγμή να εκτιμήσουμε τον νέο άνθρωπο, ο οποίος μας δόθηκε στην Εκκλησία, στο μυστήριο του Βαπτίσματος, αλλά και στην μετοχή στην σύνολη εκκλησιαστική ζωή, από την οποία γιατρευόμαστε υπαρξιακά και αγιαζόμαστε.
Σ’ αυτόν τον δρόμο οδηγοί μας αδιάψευστοι είναι όσοι προηγήθηκαν από εμάς και ιδιαίτερα οι Πατέρες της Εκκλησίας. Αυτοί δηλαδή οι οποίοι μπόρεσαν μέσα από την ζωντανή σχέση με τον Χριστό και την αγάπη προς την Εκκλησία να ξεδιαλύνουν τις αλήθειες της πίστης. Άλλοι ήταν μορφωμένοι. Άλλοι ήταν απλοί. Άλλοι συνέβαλαν στον γόνιμο διάλογο του χριστιανισμού με τον ελληνισμό. Άλλοι ποίμαναν το ποίμνιό τους με ταπείνωση και αγάπη. Έγιναν κανόνες πίστεως όχι μόνο με τις διδασκαλίες τους αλλά και με το ήθος τους. Πέτυχαν έτσι την ευλογημένη ενότητα να αισθάνονται ότι ο ένας συμπληρώνει τον άλλο εν Αγίω Πνεύματι και αληθεία. Και μέσα από τις Συνόδους, ιδίως τις Οικουμενικές, διατύπωσαν την διδασκαλία που ανακαινίζει τον άνθρωπο, τον κάνει να μαθαίνει και να ζει ποιος είναι ο Χριστός και την ίδια στιγμή προφύλαξαν την Εκκλησία από την λύμη των αιρέσεων δίδοντας στον κόσμο να κατανοήσει ότι ο Χριστός είναι η Αλήθεια και η Εκκλησία μπορεί να δώσει την αυθεντική ερμηνεία για το Πρόσωπο του Χριστού, διασώζοντας τον κόσμο και τον καθέναν.
Αυτόν τον πατερικό δρόμο, με εμπιστοσύνη στην Εκκλησία, ας ακολουθήσουμε στους καιρούς που ο παλαιός άνθρωπος και ο διάβολος φαίνεται να θριαμβεύουν και όχι μόνο εκτός μας!

Κέρκυρα, 28 Μαΐου 2017

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

ΝΕΟΙ, ΒΙΑ ΚΑΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ


Οι νέοι δεν είναι συμβιβασμένοι με την ήττα. Θέλουν να κερδίζουν, κάποτε ανεξαρτήτως του τρόπου. Αυτό διαφαίνεται συχνά στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, αθλήματα ιδιαίτερα αγαπητά. Εκτός του ότι όλοι όσοι ασχολούνται ως θεατές με αυτά, έχουν άποψη, χωρίς συνήθως να γνωρίζουν καλά τους κανονισμούς, αλλά και χωρίς να καταλαβαίνουν ότι σ’ ένα παιχνίδι δεν συμμετέχουν αλάθητοι άνθρωποι, διαφαίνεται και ένας έντονος φανατισμός στην παρακολούθηση των αγώνων, όπως και στα πριν και στα μετά. Και επειδή ο αθλητισμός διασώζει έντονα το αίσθημα «του ανήκειν» σε μία εποχή στην οποία οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ότι μπορούν να δώσουν εύκολα τον εαυτό τους κάπου και να μην εισπράξουν αδιαφορία και περιφρόνηση, συνδέεται με το δόγμα: «να κερδίσω με κάθε τρόπο».
Διότι δεν είναι μόνο η ομάδα που κερδίζει, αλλά και ο οπαδός μαζί της. Αυτός που μπορεί την ίδια στιγμή να ειρωνευτεί τους οπαδούς της άλλης ομάδας στο Διαδίκτυο. Να αισθανθεί σπουδαίος, επειδή η ομάδα του νίκησε, ή αδικημένος, επειδή η ομάδα του ηττήθηκε. Δύσκολα αναγνωρίζει στην άλλη ομάδα ότι ήταν καλύτερη ή έπαιξε καλύτερα. Συνήθως επικρατεί η αντίληψη της αδικίας. Επειδή δεν μου αρέσει να χάνω, δεν πρέπει και να χάσω. Αλλά κι αν ακόμη συμβεί αυτό, ο αντίπαλος δεν είναι τίμιος. Ή δικαιούμαι να κερδίσω, επειδή στο παρελθόν αδικήθηκα και τώρα μπορώ να ανταποδώσω το άδικο με άδικο.
Μια ματιά στα σχόλια των νέων συνήθως, οι οποίοι πληκτρολογούν τις απόψεις τους κάτω από τις περιγραφές των αγώνων ή με αναρτήσεις τους στο Facebook, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Η βία δεν εμφανίζεται ξαφνικά στα γήπεδα. Η εκμετάλλευση της ανάγκης του ανθρώπου να κερδίσει, προετοιμάζει το έδαφος. Ο εμπαθής άνθρωπος οργίζεται με την ήττα. Βρίζει με αισχρό τρόπο όλους όσους είναι αντίπαλοί του ή και τους παίκτες της δικής του ομάδας, όταν δεν αποδίδουν όπως περιμένει. Και περνά εύκολα από το στάδιο της εκτόνωσης για τα προβλήματα ή τις υποχρεώσεις της ζωής του, στο στάδιο του μίσους για τους άλλους, τους «αντιπάλους», της πλήρους απομάκρυνσης από την αλήθεια, το μέτρο, το αίσθημα της δικαιοσύνης.
Οι ειδικοί προτείνουν καλλιέργεια μιας άλλης κουλτούρας μέσω της παιδείας. Μόνο που το μικρόβιο έχει μεταδοθεί και εκεί. Η βία και ο φανατισμός επικρατούν και σε σχολικούς αγώνες, διότι κι εκεί το Γυμνάσιο ή το Λύκειό μας πρέπει να κερδίσει. Παρά τα μαθήματα για την χαρά της συμμετοχής, η νίκη γίνεται αυτοσκοπός. «Ο πρώτος είναι το παν, ο δεύτερος τίποτα», αυτό είναι το δόγμα των καιρών μας.
Η Εκκλησία μιλά για τον εμπαθή άνθρωπο. Γι’ αυτόν που δεν θέλει την ταπεινοφροσύνη, αλλά και ταυτίζει την χαρά με τη εξουσία και όχι με την αγάπη. Στην πνευματικότητα της παράδοσής μας βρίσκεται η αυθεντική απάντηση στα προβλήματα της βίας και του φανατισμού. Μπορούμε να εμπνεύσουμε τους νεώτερους, βλέποντάς μας να μην νικιόμαστε από την υπερηφάνεια για την με κάθε τρόπο νίκη, αλλά επιλέγοντας να χαιρόμαστε να είμαστε αληθινοί και στις κρίσεις μας και στον τρόπο που βλέπουμε το όποιο «ανήκειν», ώστε να μάθουμε ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται στην συνύπαρξη. Το εμπορευματοποιημένο αθλητικό σύστημα δεν το θέλει αυτό. Η ελπίδα όμως βρίσκεται στην επιλογή του καθενός!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 24 Μαΐου 2017

Τετάρτη 24 Μαΐου 2017