Translate

Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΘΗΤΕ



Ένα από τα μεγαλύτερα διλήμματα που αντιμετωπίζουμε οι χριστιανοί, από την πρώτη στιγμή της παρουσίας της Εκκλησίας στον κόσμο, είναι και η στάση μας έναντι αυτού: «να ανήκουμε στον κόσμο ή να ξεχωρίσουμε από αυτόν;». Ο απόστολος Παύλος, χρησιμοποιώντας έναν λόγο της Παλαιάς Διαθήκης (προφήτης Ησαΐας), αναφέρεται στο πρόσταγμα του Κυρίου στον λαό Του: «εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε, λέγει Κύριος, και ακαθάρτου μη άπτεσθε, καγώ εισδέξομαι υμάς, και έσομαι υμίν εις πατέρα και υμείς έσεσθέ μοι εις υιούς και θυγατέρας» (Β’ Κορ. 6, 17-18). « Φύγετε μακριά απ' αυτούς και ξεχωρίστε. Μην αγγίζετε ακάθαρτο πράγμα κι εγώ θα σας δεχτώ. Θα είμαι για σας ο Πατέρας κι εσείς θα είστε γιοι και θυγατέρες μου». Η εύκολη ερμηνεία είναι οι άνθρωποι να φύγουν μακριά από κάθε αμαρτία, κάθε ακαθαρσία, κάθε τι το οποίο δεν είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όμως ο αποστολικός λόγος έχει να κάνει με την πίστη του Παύλου και της Εκκλησίας ότι ο καθένας μας είναι «ναός Θεού ζώντος», επομένως φέρουμε προσωπική ευθύνη να κρατήσουμε αυτή την ευλογία να κατοικεί μέσα μας ο αληθινός Θεός. Και όχι μόνο. Να μην κάνουμε την ύπαρξή μας ναό ειδώλων, δηλαδή χώρο και τρόπο λατρείας άλλων προτεραιοτήτων. Διότι είδωλα γίνονται για μας η σάρκα μας και θαλπωρή αυτής, η αμαρτία όταν ακολουθούμε το δικό μας θέλημα, μη λαμβάνοντας υπόψιν τον δρόμο του Θεού και του ευαγγελίου, η σπατάληση του χρόνου μακριά από τον Θεό και τον πλησίον, η επιλογή των ηδονών που μας χωρίζουν από τη αλήθεια, καθώς αποτυπώνουν το στιγμιαίο και αρνούνται την πληρότητα της ζωής που έχει να κάνει με την σχέση με τον Θεό.
Ο αποστολικός λόγος είναι άραγε προτροπή αποχώρησης από τον κόσμο; Είναι κριτική της εκκοσμίκευσης των καιρών μας και αίτημα αναχωρητισμού;
Πολλοί χριστιανοί επιζητούν την ασφάλεια της εύκολης ερμηνείας, όσο κι αν αυτή είναι αντιφατική. Από την μία απορρίπτουμε τον κόσμο και το κοσμικό πνεύμα, κι όμως είμαστε μέσα σ’ αυτό βρίσκοντας δικαιολογίες που μας αποπροσανατολίζουν. Χρησιμοποιούμε τα κοσμικά μέσα και μέτρα και λέμε στον εαυτό μας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αφού εν τω κόσμω οικούμεν. Αισθανόμαστε ενοχές γιατί είμαστε παγιδευμένοι στον κοσμικό χρόνο και τρόπο, γιατί δεν μπορούμε να προσευχηθούμε όπως οι μοναχοί και οι μοναχές, γιατί έχουμε μέριμνες, γιατί οι δικοί μας άνθρωποι δε θέλουν να ζήσουν την πνευματική ζωή που θέλουμε εμείς και μας αναγκάζουν να οπισθοχωρούμε, γιατί η κόπωση και το άγχος μας καταβάλλουν, γιατί ο γάμος έχει σαρκικές απαιτήσεις, γιατί η τηλεόραση και ο υπολογιστής μας κλέβουν τον χρόνο μας. Αισθανόμαστε ενοχές διότι δεν μπορούμε να κάνουμε την ελεημοσύνη που θέλουμε, γιατί είμαστε αναγκασμένοι να συνυπάρχουμε με κακούς, με άθεους, με αδιάφορους ανθρώπους, κάποτε και με βλάσφημους. Διαμαρτυρόμαστε για την κρίση των καιρών μας, μολονότι είμαστε μέρος του προβλήματος. Κι ενώ επιζητούμε τον αναχωρητισμό, εντούτοις είμαστε κι εμείς εκκοσμικευμένοι.
Έτσι, βγαίνει από μέσα μας ένα ήθος κατάκρισης του κόσμου. Δεν είμαστε σε θέση να λειτουργήσουμε στην προοπτική ότι ο Θεός επέτρεψε να ζούμε σε συγκεκριμένο χρόνο και σε συγκεκριμένο κόσμο, ακριβώς επειδή ο Ίδιος μας θέλει να είμαστε στο «νυν» της εποχής μας, όχι για να την σώσουμε ή να την κατακρίνουμε, αλλά για να γίνουμε ναός του και την ίδια στιγμή να είναι Πατέρας μας και εμείς τα παιδιά Του. Δεν μας ζητά να φύγουμε από τον κόσμο, διότι αυτό είναι μια κλήση για λίγους, αλλά να βγούμε έξω από το ειδωλολατρικό πνεύμα, αυτό που δεν αναγνωρίζει ούτε την ύπαρξη ούτε την πατρότητα του αληθινού Θεού, αυτό που δεν μας θέλει ούτε πιστούς ούτε παιδιά Του. Ο Θεός μας ζητά να ξεχωρίσουμε από τους άλλους, όχι για να φανούμε ανώτεροι, αλλά για να δηλώσουμε την εμπιστοσύνη και την ελπίδα μας σε Κείνον και την ίδια στιγμή να αισθανθούμε ότι δεν μας χρειάζεται η ενηλικίωση του αυτοθεωμένου, του ορθολογιστή, του αυτάρκη, αλλά η παιδικότητα αυτού που εμπιστεύεται, αγαπά και χαίρεται να παραμένει υιός και θυγατέρα, όχι από ραθυμία ή φόβο της ενηλικίωσης, αλλά από αγάπη σ’ Αυτόν που μας χορηγεί την ελευθερία.
Γιατί το να μην αγγίζουμε το ακάθαρτο, δηλαδή ό,τι είναι αντίθετο με τις εντολές του Θεού, δεν είναι υπόθεση παιδιού, αλλά ώριμου ανθρώπου. Δεν είναι ο φόβος του δούλου που θα τιμωρηθεί, αλλά η επιλογή όποιου αποφάσισε ότι προτιμά να αγαπά και να αφεθεί. Η επιλογή αυτού που ξέρει τι τον χωρίζει από τον Θεό και αρνείται την ηδονή του παρόντος για να ζήσει την χαρά της Βασιλείας. Θέλει αγώνα να νικήσουμε τον πειρασμό του ιδίου θελήματος. Θέλει αγώνα να αποδεχθούμε ότι είναι ωραίο να εκχωρήσουμε την ελευθερία μας σ’ Αυτόν που θα μας την επιστρέψει ως σωτηρία και ζωή. Θέλει αγώνα όχι για να φύγουμε από τον κόσμο, αλλά για να ζήσουμε σ’ αυτόν με εμπιστοσύνη, όσο μπορούμε, λίγο ή πολύ, στον Θεό που είναι ο Πατέρας μας. Η πνευματική ζωή που πηγάζει από την επίγνωση του θελήματος του Θεού δεν είναι θεραπεία ενοχών ή προσδοκία μισθού, αλλά επιλογή του ερωτευμένου με την Αλήθεια.
Στον κόσμο ο χριστιανός καλείται να ζήσει όχι αρνούμενος την πραγματικότητα, αλλά βλέποντάς την μέσα από το πρίσμα της Αγάπης και του θελήματος του Θεού. Να πει ΝΑΙ στο «νυν» , όχι όμως στην προοπτική ότι ο καθένας θα ζει για πάντα, αλλά με επίγνωση ότι η σχέση με τον Θεό είναι πιο πάνω από την στιγμή του σήμερα. Και να βάλει αγάπη και για τον κόσμο και για τον πλησίον και για τον πιστό και για τον αδιάφορο και άπιστο. Για τον πληγωμένο αλλά και για τον ορθοποδούντα. Και να είναι μετανοών, διότι δεν μπορεί χωρίς τον Χριστό να κάνει τίποτα, αλλά πάντοτε έχει την αίσθηση ότι τα καταφέρνει και μόνος του.
Ας παλέψουμε όπου κληθήκαμε. Κατά το μέτρο των χαρισμάτων μας, αλλά και με το πείσμα ότι έχουμε μία αποστολή: να μην λησμονούμε τον Θεό που είναι ο Πατέρας μας, αλλά και να μη νικιόμαστε ούτε από την έπαρση ότι μπορούμε μόνοι μας, ούτε ότι είμαστε ανώτεροι από τον κόσμο. Η Εκκλησία είναι το λιμάνι μας, αλλά και η ασφαλής οδός να μείνουμε ναός του ζώντος Θεού!

Κέρκυρα, 1η Οκτωβρίου 2017
Αναρτήθηκε από π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Τήν Τετάρτην, 14ην / 27ην Σεπτεμβρίου 2017, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται τό γεγονός ὅτι τό ἔτος 336μ.Χ. κατά τήν τελετήν τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως «ὑψώθη» ὁ εὑρεθείς σταυρός τοῦ Κυρίου, ἵνα ἴδουν τοῦτον τά συρρεύσαντα πυκνά πλήθη, ἅτινα καί ἀνεφώνησαν τό «Σῶσον Κύριε τόν λαόν σου… καί τό Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον».

Α. Ἀφ’ ἑσπέρας.

Τό γεγονός τοῦτο ἑωρτάσθη ἀρχῆς γενομένης διά τῆς Θ΄ Ὥρας εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί δι’ Ἑσπερινοῦ ἐν συνεχείᾳ εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συμπροσευχομένων των Ἀρχιερέων εἰς τό Ἱερόν Βῆμα καί συνιερουργούντων Ἁγιοταφιτῶν ἱερέων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος καί Πρεσβυτέρων ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τοῦ διακόνου Ἀναστασίου, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Αναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Λαμπαδαρίου κ. Γεωργίου Ἀλβανοῦ καί μετέχοντος ἐκκλησιάσματος ἐκ πολλῶν προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας, Ρουμανίας, Οὐκρανίας καί ἐντοπίων Ἑλληνορθοδόξων καί Ἀραβορθοδόξων καί μοναχῶν καί μοναζουσῶν.

Β. Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς.

Τήν Τετάρτην, 14ην/27ην Σεπτεμβρίου 2017, ἐτελέσθη ἡ θεία Λειτουργία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν παρεπιδημούντων Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Σιβηρίας κ. Πιτιρίμ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κ. Νικολάου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Λύδδης κ. Δημητρίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος καί ἱερομονάχων παρεπιδημούντων ἐκ των Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Αναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Λαμπαδαρίου κ. Γεωργίου Ἀλβανοῦ, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρήστου Σοφιανοπούλου καί συμμετέχοντος πλήθους προσκυνητῶν, ὡς νά ἦτο ἡ περίοδος τοῦ Πάσχα.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ἤρξατο ἡ λιτανεία μετά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐν

ᾧ φυλάσσεται τμῆμα ἐκ τοῦ Τιμίου Ξύλου τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου.

Ἡ λιτανεία διῆλθε τήν Ἀποκαθήλωσιν, τό παρεκκλήσιον τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου καί κατέβη εἰς τό παρεκκλήσιον τῆς Εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἐνταῦθα ἐγένετο ἡ ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὑπό τοῦ Πατριάρχου εἰς τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος παρά τό ὑπό τῶν Ἀρμενίων δημιουργηθέν ἐπεισόδιον παρακωλύσεως τῆς λιτανείας τῶν Ὀρθοδόξων

Ἅμα τῇ ἀνόδῳ ἡ λιτανεία ἀνῆλθε διά τῶν παρεκκλησίων τοῦ Ἑπτακαμάρου καί περιήχθη τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου, ἐν συνεχείᾳ δέ διά τοῦ παρεκκλησίου τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως ἀνῆλθεν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν.

Ἐνταῦθα ὁ Πατριάρχης ὁμοίως ὕψωσε τόν σταυρόν εἰς τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος κατά τήν τάξιν καί ἐν συνεχείᾳ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοποθετηθέντος ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Γολγοθᾶ ἔλαβε χώραν ἡ προσκύνησις εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ ἐτέθη ὁ Τίμιος Σταυρός, ἐφ’ οὗ προσηλώθη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν.

Μετά τήν προσκύνησιν καί τήν λῆψιν τῶν ἡγιασμένων ἐκ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κλάδων βασιλικοῦ κατῆλθεν ἡ πομπή εἰς τό Ἱερόν Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ, ἔνθα καί ἀπελύθη τό ἐκκλησίασμα διά τήν ἄνοδον εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται κἀγώ τῷ κόσμῳ». (Γαλ. 6, 14), κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Χρῆστε Σοφιανόπουλε, Ἅγιοι Πατέρες καί σεβαστοί ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

Ἡ δύναμις τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ ἱερῷ τόπῳ τοῦ σταυρικοῦ πάθους ἀλλά καί τῆς εὑρέσεως αὐτοῦ, ἵνα πανηγυρικῶς ἑορτάσωμεν τήν παγκόσμιον ὕψωσιν αὐτοῦ. «Ὑψουμένου Σου Δέσποτα,-λέγει ὁ ὑμνωδός-, ἐν σταυρῷ, συνανήψωσας τοῦ Ἀδάμ τήν ἔκπτωτον φύσιν ἅπασαν· διό ὑψοῦντες τόν ἄχραντον Σταυρόν σου, φιλάνθρωπε, τήν ἐξ ὕψους σου ἰσχύν, ἐξαιτοῦμεν κραυγάζοντες· Σῶσον Ὕψιστε, ὡς Θεός ἐλεήμων τούς τιμώντας, τήν σεπτήν τε καί φωσφόρον, τοῦ Σοῦ Σταυροῦ θείαν ὕψωσιν».

Ἰδού διά τί ὁ θεῖος Παῦλος καυχᾶται καί μετ’ αὐτοῦ ἅπασα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὄντως ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Νέου Ἀδάμ, συνανυψώθη ἅπασα ἡ ἔκπτωτος φύσις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί ἐλευθερώθη ἐκ τοῦ παραπτώματος τῆς παρακοῆς διά τῆς ἐξαλείψεως τοῦ καθ’ ἡμῶν χειρογράφου, (Κολ. 2,14).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ πρῴην ἄγγελος τοῦ φωτός τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καταληφθείς ὑπό τῆς ἐπαράτου νόσου τῆς οἰήσεως, μετεβλήθη εἰς ἄγγελον σκότους καί εἰς ὄφιν ἀρχέκακον, τόν διάβολον τῆς παρακοῆς. Τουναντίον, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός «ἐταπείνωσεν Αὐτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ· διό καί ὁ Θεός Αὐτόν ὑπερύψωσεν, καί ἐχαρίσατο Αὐτῷ ὄνομα, τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα· ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων», (Φιλιπ. 2, 8-10).

Ὁ δέ σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀναδείκνυται τό ξύλον τῆς εὐλογημένης ὑπακοῆς καί τῆς ἄκρας ταπεινώσεως, τό θεῖον τρόπαιον καί ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου καί κατά τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν. Ἰδοὺ διά τί ὁ Τίμιος Σταυρός ἀποτελεῖ τήν ὡραιότητα τῆς Ἐκκλησίας καί τόν φύλακα πάσης τῆς Οἰκουμένης. Κατά δέ τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν, ὁ Τίμιος Σταυρός δοξάζει καί μεγαλύνει τόν Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν, ἐπιδεικνύοντας εἰς τόν κόσμον τήν νίκην Αὐτοῦ.

Ἡμεῖς, λοιπόν, μετά τοῦ θείου Παύλου καί διά τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας εἴπωμεν: «Ἐμοί καυχᾶσθαι μή γένοιτο, πλήν εἰ μή ἐν μόνῳ τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου, ἐν ᾧ παθών, ἔκτεινε τά πάθη. Αὐτόν οὖν καί ἡμεῖς βεβαίως κρατῶμεν τοῦ Κυρίου τόν Σταυρόν καύχημα πάντες· ἔστι γάρ σωτήριον ἡμῖν τοῦτο τό ξύλον, ὅπλον εἰρήνης ἀήττητον τρόπαιον.». Ἀμήν, ἔτη πολλά.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.






















Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Η ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ



Ένας από τους λόγους διαζυγίου, παλαιότερα και σήμερα, είναι η «ασυμφωνία χαρακτήρων» μεταξύ του ζευγαριού. Η σχέση βαδίζει προς μία ανεπιστρεπτί φθορά όταν ο καθένας σύζυγος συνειδητοποιεί ότι ο χαρακτήρας του, οι απαιτήσεις του, οι ιδέες του δεν μπορούσαν να ταυτιστούν με τον χαρακτήρα και τις θέσεις του άλλου. Οι άνθρωποι, παίρνοντας ως δεδομένο ότι μία σχέση για να οδηγήσει στη ευτυχία, προϋποθέτει την ταύτιση των χαρακτήρων, δυσκολεύονται όταν διαπιστώνουν ότι αυτό που ζητούν είναι ουτοπικό. Έτσι η σχέση καταρρέει, κάποτε με την απιστία, με τους καυγάδες, με την παρέμβαση τρίτων προσώπων όπως οι γονείς.
Η «ασυμφωνία χαρακτήρων» είναι η καλύτερη δικαιολογία για την άρνηση των ανθρώπων να αποδεχτούν ότι το «ΜΑΖΙ» δεν συνεπάγεται ταύτιση, αλλά συμπόρευση. Η αγάπη είναι και υποχώρηση και ανοχή. Είναι το να προχωρά κάποιος αφήνοντας πίσω του συμπεριφορές ή στάσεις ζωής οι οποίες δεν είναι τόσο σημαντικές για την ευτυχία του. Η απαίτηση για ταύτιση είναι αποτέλεσμα του εγωκεντρισμού μας, διότι θεωρούμε ότι αν ο άλλος δεν ταυτιστεί μαζί μας, αν δεν πράξει ή δεν σκεφτεί όπως περιμένουμε, τότε δεν μας αγαπά. Θεωρούμε αυτονόητη την δική μας αγάπη και ότι εκείνος δεν μπορεί να την εκτιμήσει. Ότι δεν κατανοεί πως έχουμε δικαίωμα να είμαστε διαφορετικοί και ότι ο σεβασμός στην δική μας διαφορετικότητα είναι προαπαιτούμενο για να περπατήσει η σχέση. Δεν βλέπουμε την ζωή μέσα από τα μάτια του άλλου και γι’ αυτό η «ασυμφωνία χαρακτήρων» θριαμβεύει.
Η πνευματική παράδοση της πίστης μας μιλά για το «ζητείν του ετέρου και όχι το ίδιον». Η Εκκλησία δεν βλέπει τις σχέσεις στην προοπτική της ταύτισης, αλλά της χαράς να μπορούμε να αγαπούμε τόσο, ώστε να μη μένουμε στο τι μας χωρίζει. Και αυτό ζητά από τους γονείς να μάθουν στα παιδιά. Όχι να προσδοκούν ταύτιση ή αποδοχή επειδή συμμορφώνονται με τον χαρακτήρα του άλλου, αλλά την δυνατότητα να μάθουν να εκτιμούν την ομορφιά στον χαρακτήρα του άλλου, στο χάρισμά του. Διότι ο καθένας κάτι έχει που από εμάς λείπει. Κι αν μάθουμε να χαιρόμαστε με αυτό που μπορεί να μας δώσει, μπορούμε να υπερβούμε ό,τι νομίζουμε πως δεν μας ταιριάζει.
Αυτή η στάση ζωής προϋποθέτει πνευματική ζωή και θέαση του κόσμου και του πλησίον. Όλοι αξίζουμε γιατί είμαστε εικόνες Θεού. Όλοι έχουμε τα χαρίσματά μας. Όταν επιλέγουμε τον σύζυγο ή την σύζυγό μας, όσο κι αν ο έρωτας τυφλώνει, δεν παύουμε να έχουμε κάποιες σταθερές. Είναι στο χέρι μας να παλέψουμε ό,τι μας έφερε κοντά να παραμείνει σημαντικό και να γίνει γίνει πιο δυνατό, με την προσθήκη του αγώνα είτε να αλλάξουμε σημεία του χαρακτήρα μας που προκαλούν απογοήτευση ή να δείξουμε από την καρδιά μας τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει τον άλλο να χαίρεται για μας.
Μέσα από αυτή την παιδεία διάκρισης μπορούν τα παιδιά να χαρούν την προοπτική του «ΜΑΖΙ» στο σχολείο και στην ζωή. Διότι αν μάθεις να εκτιμάς τα καλά του χαρακτήρα του άλλου, του δίνεις την δυνατότητα να μην έχει ως άλλοθι την όποια ασυμφωνία, αλλά να τονίζει στην καρδιά και στη σκέψη του το ξεχωριστά όμορφο!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 27 Σεπτεμβρίου 2017

Μνημόσυνο για τον Ιωάννη Καποδίστρια



Το πρωί της Τετάρτης 27 Σεπτεμβρίου 2017 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τέλεσε το μνημόσυνο υπερ αναπαύσεως της ψυχής του πρώτου Κυβερνήτου της Ελλάδος Ιωάννου Καποδίστρια, στην Ιερά Μονή Υ.Θ. Πλατυτέρας, όπου βρίσκεται ο τάφος του, επί τη συμπληρώσει 186 ετών από τη δολοφονία του (27 Σεπτεμβρίου 1831). Το μνημόσυνο πλαισίωσε το Εκκλησιαστικό Τμήμα της Χορωδίας Κέρκυρας, υπό τη διεύθυνση του κ. Μιχάλη Καποδίστρια. Παρέστησαν ο Αντιδήμαρχος Κέρκυρας κ. Γεώργιος Καρύδης, ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων κ. Κώστας Γκούσης, Περιφερειακοί και Δημοτικοί Σύμβουλοι, καθώς και μαθητές σχολείων της πόλης της Κέρκυρας, με τους συνοδούς καθηγητές τους.
Ακολουθεί ο λόγος του Σεβασμιωτάτου :
“Θυμόμαστε σήμερα ένα γεγονός το οποίο σημάδεψε την ιστορία της Πατρίδας μας. Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια δεν σηματοδότησε απλώς το τέλος μιας διακυβερνήσεως σε δύσκολους καιρούς που είχαν να κάνουν με την οργάνωση του κράτους μετά την Επανάσταση του 1821. Άλλαξε το πολίτευμα. Άλλαξε την σχέση μας με τις ξένες δυνάμεις, καθότι διεφάνη ότι δεν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε με κριτήριο την συνεργασία μαζί τους με αμοιβαιότητα ως προς τα συμφέροντα, αλλά αυτές οι δυνάμεις θα ρύθμιζαν την εσωτερική πολιτική ζωή και επομένως τον προσανατολισμό του κράτους και της κοινωνίας, όχι με κριτήριο την Ελλάδα ελεύθερη μέσα στην Ευρώπη, αλλά την Ελλάδα ελεγχόμενη απόλυτα από την Ευρώπη.
Αναρωτιόμαστε όλοι τι θα είχε συμβεί αν ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε αφεθεί να ολοκληρώσει το έργο οικοδομήσεως ενός κράτους, το οποίο δεν θα ήταν στηριγμένο μόνο στον δυτικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, αλλά θα ξεκινούσε από την εθνική μας παράδοση, ταυτότητα και ιδιαιτερότητα.
Η ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις. Ωστόσο, έχουμε την βεβαιότητα ότι ο Ιωάννης Καποδίστριας, εκτός από τα προσωπικά του χαρίσματα, την πολιτική και διπλωματική του πείρα, την βαθιά του πίστη στον Χριστό και την Ορθοδοξία, αλλά και τον οραματισμό του, θα οδηγούσε τα βήματα της Πατρίδος μας διαφορετικά.
Γι’ αυτό το λόγο η τοπική μας Εκκλησία, σε συνεργασία με το Κέντρο Ουνέσκο Ιονίου, αλλά και τους άλλους φορείς του τόπου μας εξακολουθεί να δείχνει το πρόσωπο του πρώτου Κυβερνήτη της Πατρίδος μας ως δρόμο και τρόπο για το σήμερα και το αύριο .
Υπενθυμίζει κυρίως στα νέα παιδιά τα οποία αύριο θα πάρουν στα χέρια τους την τύχη της Πατρίδος μας, ότι οι Έλληνες μπορούμε να είμαστε Ευρωπαίοι όχι όμως «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», αλλά με επίγνωση της ταυτότητός μας. Δηλαδή με πίστη στον Θεό και στην ελευθερία, με αγάπη για τον άνθρωπο, με περηφάνια για την ιστορία μας, με ευγνωμοσύνη για τους προγόνους μας, όχι υποταγμένοι στη λησμονιά για το παρελθόν μας και την ίδια στιγμή έτοιμοι να δείξουμε στον «πολιτισμένο κόσμο» ότι χωρίς Θεό, χωρίς παράδοση, χωρίς ανθρωπιά αλλά και χωρίς ελεύθερο πνεύμα, όσα χρήματα και αν έχουμε ή αποκτήσουμε, η ζωή μας και η κοινωνία μας δεν θα μπορέσουν ποτέ να πατήσουν αληθινά στα πόδια τους. Γιατί μόνο οι ελεύθεροι άνθρωποι, ακόμη κι αν χάνουν, μπορούν να έχουν νόημα στη ζωή τους.
Ας τιμήσουμε λοιπόν σήμερα όλοι μας την μνήμη του Ιωάννη Καποδίστρια και ας διδαχθούμε από την ζωή του, την αυταπάρνησή του, την θυσία του ότι είναι μοναδική ευλογία να είμαστε Έλληνες, χριστιανοί και ελεύθεροι!”.
Ακολούθως τον λόγο πήραν ο Αντιδήμαρχος κ. Γεώργιος Καρύδης, ο κ. Κωνσταντίνος Βέργος, διευθυντής του 2ου ΕΠΑΛ και ο κ. Γεώργιος Σκλαβούνος Ιστορικός-Ερευνητής.
Τέλος εψάλη από το Μητροπολίτη Κερκύρας Τρισάγιο στον τάφο του Κυβερνήτου.














Εκδήλωση Μνήμης και Τιμής στον Ιωάννη Καποδίστρια



Το απόγευμα της Τρίτης 26 Σεπτεμβρίου 2017, στο Πνευματικό Κέντρο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων Μνήμης και τιμής στον Ιωάννη Καποδίστρια με αφορμή την επέτειο τη δολοφονίας του, η Ιερά Μητρόπολις Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων και το Κέντρο UNESCO Ιονίου, με συνδιοργανωτές φορείς την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, τον Δήμο Κέρκυρας, την Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων, τον Δικηγορικό Σύλλογο Κέρκυρας, το ΤΕΕ-παράρτημα Κέρκυρας, οργάνωσαν εκδήλωση – αφιέρωμα στον Ιωάννη Καποδίστρια με θέμα : “ Το πρόσωπο του Ιωάννη Καποδίστρια ως Δρόμος και ως Τρόπος για το σήμερα και το αύριο”. Την εκδήλωση προλόγισε ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ι.Μ. Κερκύρας.
Πρώτος εισηγητής ήταν ο κ. Γεώργιος Παπαθανασόπουλος, δημοσιογράφος – συγγραφέας, ο οποίος ανέπτυξε την ομιλία του με θέμα : “Ο Ιωάννης Καποδίστριας ως πρότυπο πνευματικής και πολιτικής ηγεσίας για το σήμερα”. Ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος με το ήθος του, με την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, με την βαθιά του πίστη στον Χριστό και με την λιτότητα του βίου του, είναι το παράδειγμα του ανδρός που καλείται ο κάθε Έλληνας να μιμηθεί, ιδίως στη σημερινή εποχή, της παγκοσμιοποίησης, του εύκολου πλουτισμού και του αμοραλισμού, όπου η πίστη και η φιλοπατρία, στηλιτεύονται ως οπισθοδρομικές.
Ακολούθως τον λόγο πήρε η κα Σοφία Μωραϊτη, διδάκτωρ του ΕΚΠΑ, ιστορικός – ερευνήτρια, με θέμα : “Ο Ιωάννης Καποδίστριας και η παιδεία. Από την Δημόσια Σχολή της Τενέδου στο Ορφανοτροφείο της Αίγινας”. Ο Καποδίστριας εκτός όλων των άλλων υπήρξε και πολυμαθής. Από την πρώτη στιγμή θέλησε ο λαός να γίνει κοινωνός της παιδείας και της μόρφωσης. Έτσι το 1805 ιδρύεται στην Κέρκυρα η Δημόσια Σχολή της Τενέδου, η πρώτη Ελληνική σχολή δημόσιας εκπαίδευσης, στην οποία φοιτούν περί τους 140 σπουδαστές, σε πέντε τμήματα, οι μελλοντικοί δημόσιοι υπάλληλοι. Ο Καποδίστριας υπήρξε επιθεωρητής της. Το 1829 ο Ιωάννης Καποδίστριας ιδρύει στην Αίγινα Ορφανοτροφείο, μεριμνώντας ακόμη και για τα ορφανά Ελληνόπουλα.
Εν συνεχεία ομίλησε ο κ. Γεώργιος Σκλαβούνος, ιστορικός – ερευνητής, με θέμα : “Ο Ιωάννης Καποδίστριας προετοιμάζει το ‘21”. Το 1807 ο Καποδίστριας βοήθησε στα οχυρωματικά έργα και στην άμυνα της Λευκάδος, κατά των δυνάμεων του Αλή Πασά, συνεπεικουρούμενων υπό των Γαλλικών δυνάμεων. Το Πάσχα του 1819 πραγματοποιήθηκε στην Κέρκυρα η μάζωξη των οπλαρχηγών. Η οικογένεια Καποδίστρια συνδέθηκε με την οικογένεια Υψηλάντη. Ακόμη ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του Ρήγα Φεραίου και του Ιωάννη Καποδίστρια, υπήρξε ο Χριστόφορος Περραιβός.
Έπειτα τον λόγο πήρε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, ο οποίος αφού ευχαρίστησε τους ομιλητές, υπογράμμισε ότι στη σημερινή εποχή εκλείπουν οι ηγέτες, οι άνθρωποι εκείνοι που θα έχουν αυταπάρνηση και πνεύμα θυσίας. Ένας τέτοιος ηγέτης υπήρξε και ο Ιωάννης Καποδίστριας, το τέκνο αυτό της Κέρκυρας, που και τον Χριστό αγάπησε και την πατρίδα του. Το μίσος όμως, ο φθόνος και η εμπάθεια των ανθρώπων, του αφαίρεσε την ζωή. Όλοι μας οφείλουμε μικροί και μεγάλοι να επισκεφθούμε τον τάφο του και να τον ευχαριστήσουμε, για όλα όσα μας πρόσφερε, ιδίως σήμερα όπου τα πάντα γκρεμίζονται, πρόσθεσε ο κ. Νεκτάριος.
Την εκδήλωση συντόνισε ο κ. Γεώργιος Δονάτος, Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Αθηνών.











Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Τεμάχιο λειψάνου του Αγίου Θεοδώρου Ουσακώφ στην Κέρκυρα


Το απόγευμα της Δευτέρας 25 Σεπτεμβρίου 2017 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος υποδέχθηκε στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος, τεμάχιο λειψάνου του Αγίου Θεοδώρου Ουσακώφ, από την Μητρόπολη της Αγίας Πετρούπολης.
Στον λόγο του ο Σεβασμιώτατος αφού ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη Αγίας Πετρουπόλεως κ. Βαρσανούφιο, υπογράμμισε τους άρρηκτους δεσμούς που συνδέουν την Κέρκυρα με την Ρωσία. Ο ναύαρχος Θεόδωρος Ουσακώφ απελευθέρωσε τα Ιόνια νησιά, αποκαθιστώντας τον θρόνο του Μητροπολίτου Κερκύρας, από τους Ενετούς. Επιπλέον επιφανείς Έλληνες ανεδείχθησαν στην Ρωσία, όπως λ.χ. ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Ευγένιος Βούλγαρης και ο Νικηφόρος Θεοτόκης.
Ακολούθως ο κ. Νεκτάριος δώρησε στην Μονή Βαλαάμ, εμβάδα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος.
Να σημειωθεί τέλος ότι το τεμάχιο του λειψάνου του Αγίου Θεοδώρου Ουσακώφ θα μείνει για πάντα στην Κέρκυρα.