Translate

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2022

Η εορτή των πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου & Παύλου στην Κέρκυρα

 Στον πανυγηρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου & Παύλου Κομπιτσίου  λειτούργησε και ομίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος. Στην ομιλία του αναφέρθηκε στις δύο κορυφαίες μορφές του Αποστόλου Πέτρου και του Αποστόλου Παύλου. Ο μεν Πέτρος είναι εκ των πρώτων μαθητών που κάλεσε ο Κύριος μας, μία δυναμική προσωπικότητα που όταν ρωτήθηκαν από τον Κύριο οι μαθητές του « τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον Υιό του ανθρώπου », οι μαθητές απάντησαν ότι τον θεωρούν ως ένα μεγάλο προφήτη ή έναν μεγάλο φιλόσοσφο. « υμείς τίνα με λέγετε είναι ; ». Ο Πέτρος με αυθορμητισμό απάντησε « συ ει ο Υιός του Θεού ». Ομολόγησε με παρρησία την θεότητα Του. Και όταν ο Κύριος προείπε για το πάθος Του, ο Πέτρος είπε ότι θα παραμείνει πιστός έως το τέλος, ενώ ο Κύριος του λέγει αυτή την νύκτα πριν αλέκτωρ φωνήσει θα με απαρνηθείς  τρείς φορές και ο λόγος του Κυρίου επιβεβαιώθηκε. Η μετάνοια όμως του Πέτρου ήταν έκδηλη μέχρι το τέλος της ζωής του. Μετά την ανάσταση Του ο Κύριος και όταν εμφανίστηκε στους μαθητές Του τρείς φορές ρώτησε τον Πέτρο αν τον αγαπάει και ο Πέτρος τον διαβεβαίωσε για την αγάπη που τρέφει εις τον Κύριο και τότε του ανέθεσε την διαποίμανση της εκκλησίας Του, « βόσκε τα αρνία μου, ποίμενε τα πρόβατα μου ». Ο Πέτρος με αυταπάρνηση κήρυξε το ευαγγέλιο της σωτηρίας και της αναστάσεως  όχι μόνο στην Παλαιστίνη και στην Ανατολή, αλλά και στην Ιταλία, όπου μαρτύρησε  στην Ρώμη, δια σταυρικού θανάτου με την αναστροφή της κεφαλής, επιβεβαιώνοντας τον προφητικό λόγο του Κυρίου με ποιο τρόπο μαρτυρικό  έμελε να δοξάσει τον Θεό.

Ο δε Απόστολος Παύλος αν και δεν έζησε τον Ιησού Χριστό στην επίγεια ζωή Του και εδίωξε την εκκλησία Του, ο Κύριος τον καλεί στο αποστολικό αξίωμα με το όραμα της Δαμασκού όπου ανέρχεται στον τρίτο ουρανό και εκεί του γνωρίζει το μυστήριο της Θεότητος και του αποκαλύπτεται ο ίδιος ο Θεός προκειμένου να τον αποστείλει μετά των άλλων αποστόλων  να κηρύξει το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Και ο απόστολος Παύλος μέσα από μία μαρτυρική πορεία στην Ανατολή, Κύπρο, Ελλάδα, Κρήτη, Ιταλία έως και Ισπανία, θεμελιώνει τις χριστιανικές εκκλησίες και τις φροντίζει προκειμένου να αναπτυχθούν και να γίνουν ισχυρές με την     χάριν του Αγίου Πνεύματος. Και ο Απόστολος Παύλος μαρτύρησε στην Ρώμη, που το μαρτυρικό αίμα των Αγίων Αποστόλων, αύξησαν και γιγάντωσαν το δέντρο της πίστεως και της εκκλησίας μας.

 Το μυστήριο της μετανοίας και στους δύο κορυφαίους Αποστόλους είναι ένα δείγμα της εμπιστοσύνης του Θεού στον καθένας μας και σε αυτούς τους  σύγχρονους καιρούς, πιστεύοντας ότι η χριστιανική Ευρώπη άλλα κυρίως η Ελλάδα και η πατρίδα μας μπορεί να εκσυγχρονιστεί χωρίς την πίστη στον Χριστό μας, διαγράφεται κάθε ίχνος πολιτισμού που χτίσθηκε μέσα από τον χριστιανισμό και επιπλέον καταργείται  η έννοια της οικογένειας  η έννοια της πατρίδας η έννοια της αξίας και της τιμής του ανθρώπου. Γι αυτό και παρατηρείται η διασάλευση όλων των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

 Ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε όλο  το εκκλησίασμα που κατέκλυσε τον Ιερό Ναό εντός και εκτός, αλλά και τον εφημέριο π. Κωνσταντίνο Χρυσοβιτσιάνο, ο οποίος εργάζεται άοκνα μαζί με τους συνεργάτες του.














Δευτέρα 27 Ιουνίου 2022

ΓΙΟΡΤΗ ΛΗΞΗΣ ΤΟΥ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

                 Το απόγευμα της Δευτέρας 27 Ιουνίου 2022 έγινε στον προαύλιο χώρο του Βρεφονηπιακού Σταθμού της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας «ΕΛΕΝΗ ΜΠΕΛΛΟΥ», γιορτή για την λήξη του σχολικού έτους 2021-2022.

                Τα παιδιά, με την καθοδήγηση της διευθύντριας κ. Βασιλικής Όμπαλη και των παιδαγωγών τους,  παρουσίασαν μία όμορφη παράσταση με θέματα τα χρώματα και την ελπίδα που δίνει ο Χριστός στην ζωή μας, ενθουσιάζοντας τους γονείς και τους συγγενείς τους που παραβρέθηκαν.

                Τον ενθουσιασμό και την χαρά του εξέφρασε και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, ο οποίος , αφού συνεχάρη την διευθύντρια  και τις παιδαγωγούς, ευχαρίστησε τους γονείς που εμπιστεύονται τα παιδιά τους στην Εκκλησία, παρά τις δυσκολίες, τόνισε ότι ο ίδιος ως πνευματικός πατέρας χαίρεται και καμαρώνει για τα παιδιά που είναι αθώα και άκακα στην καρδιά, ενώ μας βοηθούν όλους να αισθανθούμε την χαρά της παρουσίας του Θεού στην ζωή μας. Η τοπική Εκκλησία, είπε ο κ. Νεκτάριος, θα συνεχίσει να δίνει αυτή την μαρτυρία της παιδείας και της νουθεσίας του Κυρίου στην παιδική ηλικία, εκφράζοντας και τους γονείς, καθώς  όλοι είμαστε η Εκκλησία.

                Ο σταθμός θα συνεχίσει την λειτουργία του όλο το καλοκαίρι.





Κυριακή 26 Ιουνίου 2022

26 Ιουνίου: Όσιος Δαβίδ εν Θεσσαλονίκη

 Η Εορτή Οσίου Δαβίδ του εν Θεσσαλονίκη είναι 26 Ιουνίου


Ο Όσιος Δαβίδ εν Θεσσαλονίκη καταγόταν από τη βόρεια Μεσοποταμία, που ήταν μεγάλο μοναστικό κέντρο, και γεννήθηκε περί το 450 μ.Χ. Για λόγους που δεν αναφέρονται ήλθε στη Θεσσαλονίκη μαζί με το μοναχό Αδολά. Κατά το βιογράφο τους ο Όσιος Δαβίδ εισήλθε αρχικά στη μονή των Αγίων Μαρτύρων Θεοδώρου και Μερκουρίου, επιλεγομένη Κουκουλλιατών, της οποίας η τοποθεσία προσδιορίζεται «ἐν τῷ ἀρκτικῷ μέρει τῆς πόλεως πλησίον τοῦ τείχους ἐν ᾧ ἐστι τὸ παραπόρτιον τῶν Ἀπροΐτων». Το προσωνύμιο «Κουκουλλιατῶν» ή «Κουκουλλατῶν» δηλώνει τους μοναχούς που έφεραν κουκούλιο, ίσως κατά ιδιάζοντα τρόπο, αν κρίνει κανείς από τις σωζόμενες απεικονίσεις του Οσίου, δηλαδή ριγμένο στους ώμους. Η θέση της μονής πρέπει να αναζητηθεί βορειοανατολικά της Ακροπόλεως, εκεί όπου αναγνωρίζεται το τοπωνύμιο «Κῆπος τοῦ Προβατᾶ».

Τα παραδείγματα των αγίων ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης, ιδιαιτέρως του Προφήτου και βασιλέως Δαβίδ, ο οποίος «τριετῆ χρόνον ᾐτήσατο, ἵνα δοθῇ αὐτῷ χρηστότης καὶ παιδεία καὶ σύνεσις», ώθησαν τον Όσιο Δαβίδ να αποφασίσει να καθίσει σε δένδρο αμυγδαλέας μέχρι ο Κύριος να του αποκαλύψει το θέλημά Του και να του χαρίσει σύνεση και ταπείνωση. Στο τέλος της τριετίας εμφανίσθηκε στον Όσιο Άγγελος Κυρίου, ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι εισακούσθηκε η παράκλησή του και η δοκιμασία του ως δενδρίτου ασκητού έληξε. Ο Άγγελος του είπε να κατέλθει από το δένδρο και να συνεχίσει τον ασκητικό του βίο σε κελί αινών και ευλογών τον Θεό. Ο Όσιος Δαβίδ εν Θεσσαλονίκη κοινοποίησε την οπτασία αυτή στους μαθητές του, ζητώντας τη βοήθειά τους για την κατασκευή του κελιού. Η είδηση γρήγορα έφθασε στον Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Δωρόθεο και σε όλη την πόλη.

Όταν ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός με τη Νεαρά 11, του 535 μ.Χ., απέσπασε από την εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τις βόρειες περιοχές του Ιλλυρικού και ανύψωσε την ιδιαίτερή του πατρίδα σε Αρχιεπισκοπή, υπό τον τίτλο της Νέας Ιουστινιανής, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης ήταν ο Αριστείδης, ο οποίος αν και αποδέχθηκε τη μεταβολή, προσπάθησε όμως να περισώσει την πολιτική σημασία της πόλεως, με την επαναφορά της έδρας του υπάρχου του Ιλλυρικού από την Πρώτη Ιουστινιανή στη Θεσσαλονίκη. Ενώ η διάσπαση της εκκλησιαστικής διοικήσεως δεν μείωνε την αξία της Θεσσαλονίκης, η μετάθεση της έδρας της υπαρχίας συνιστούσε σοβαρό υποβιβασμό της πόλεως. Το αίτημα λοιπόν των Θεσσαλονικέων, καθώς και η επιθυμία του υπάρχου Δομνίκου, ήταν η επαναφορά της έδρας στη Θεσσαλονίκη, ιδέα που ενστερνίσθηκε με ενθουσιασμό ο Αρχιεπίσκοπος Αριστείδης. Στο σημείο αυτό ζητήθηκε η βοήθεια του Οσίου Δαβίδ για τη μεταφορά του αιτήματος στον Ιουστινιανό, διότι ο Αρχιεπίσκοπος, όπως ο Βίος εξηγεί, δεν μπορούσε «καταλιπεῖν τὴν πόλιν ἀδιοίκητον» και να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη.

Εκτός των άλλων όμως, η προτίμηση του Οσίου Δαβίδ δείχνει τη βαρύτητα, αλλά και τις δυσχέρειες που προβλεπόταν ότι θα συναντούσε ένα παρόμοιο αίτημα στον Ιουστινιανό, ο οποίος προσφάτως είχε τιμήσει την ιδιαίτερή του πατρίδα, Πρώτη Ιουστινιανή, με τις έδρες της νέας Αρχιεπισκοπής και της υπαρχίας. Μετά από τόσα χρόνια εγκλεισμού ο Όσιος Δαβίδ εν Θεσσαλονίκη εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στο φως του ήλιου. Η μορφή του είχε αλλάξει. Τα μαλλιά του είχαν μακρύνει μέχρι την οσφύ αυτού και τα γένια του μέχρι τους πόδες του, το δε άγιο πρόσωπό του έλαμπε σαν τις ακτίνες του ήλιου. Συνοδευόμενος από δύο μαθητές του, τον Θεόδωρο και τον Δημήτριο, απέπλευσε προς τη Βασιλεύουσα. Η φήμη όμως του Οσίου είχε προτρέξει. Έτσι, όταν έφθασε εκεί, όλη η Πόλη τον υποδέχθηκε.

Η υποδοχή του από τη Θεοδώρα, σύζυγο του Ιουστινιανού, καθώς και οι τιμές και ο σεβασμός της προς το πρόσωπο του Οσίου, προκάλεσαν τον θαυμασμό όλων των παρισταμένων. Η Θεοδώρα κινήθηκε δραστήρια• έτσι, όταν επέστρεψε ο Ιουστινιανός, ο οποίος απουσίαζε σε επίσημες υποχρεώσεις, φρόντισε να προκαταλάβει τη γνώμη του θετικά υπέρ του Οσίου Δαβίδ, με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να προσκαλέσει τον Όσιο ενώπιον της συγκλήτου.

Ο Όσιος Δαβίδ εν Θεσσαλονίκη παρουσιάσθηκε στη σύγκλητο κατά τρόπο θεαματικό κρατώντας στα χέρια του φωτιά με θυμίαμα που δεν κατέκαιγε τη σάρκα του. Το παράστημα του Οσίου καθώς και το προφανές θαύμα επέβαλε σε όλους κλίμα δέους και κατανύξεως, ώστε ο βασιλέας πρόθυμα ικανοποίησε το αίτημά του με σπουδή.

Κομίζοντας τα αγαθά νέα ο Όσιος Δαβίδ απέπλευσε για τη Θεσσαλονίκη, την οποία όμως έμελλε μόνο από μακριά να ξαναδεί, διότι μόλις το πλοίο παρέκαμψε το ακρωτήριο εκείνος παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό. Το γεγονός συνέβη μεταξύ των ετών 535 – 541 μ.Χ.

Η είδηση της αφίξεως του ιερού λειψάνου του Οσίου κάτω από τις συνθήκες αυτές συγκλόνισε ολόκληρη την πόλη της Θεσσαλονίκης. Το σκήνωμα του Οσίου Δαβίδ αρχικά κατατέθηκε στον τόπο, όπου είχαν αποτεθεί παλαιότερα τα ιερά λείψανα των Μαρτύρων Θεοδούλου και Αγαθόποδος, στα δυτικά του λιμανιού. Ο Αρχιεπίσκοπος Αριστείδης με πολλή θλίψη όρισε πάνδημη κηδεία. Το λείψανο του Οσίου ενταφιάσθηκε στη μονή του, των Απροΐτων, σύμφωνα με την επιθυμία του.

Εκατόν πενήντα χρόνια μετά την κοίμηση του Οσίου, περί το 685 – 690 μ.Χ., έγινε μία προσπάθεια για τη διάνοιξη του τάφου, όταν ο ηγούμενος της μονής των Απροΐτων Δημήτριος «ἠθέλησεν ἀπὸ πολλὴν πίστιν λαβεῖν τι μέρος ἐκ τοῦ ἁγίου αὐτοῦ λειψάνου». Μόλις όμως ξεκίνησε η εργασία αυτή, η πλάκα που κάλυπτε τον τάφο έσπασε και αυτό θεωρήθηκε ως φανέρωση του θελήματος του Οσίου να μη θιγεί. Το ιερό λείψανο παρέμεινε στην αρχική του θέση μέχρι την εποχή των σταυροφοριών. Κατά την περίοδο της λατινικής κυριαρχίας του μομφερρατικού οίκου στη Θεσσαλονίκη (1204 – 1222 μ.Χ.), το ιερό λείψανο μεταφέρθηκε στην Ιταλία και το 1236 μ.Χ. απαντάται στην Παβία, απ’ όπου μεταφέρθηκε στο Μιλάνο, το 1967 μ.Χ.

Τελικά, το σεπτό λείψανο του Οσίου Δαβίδ μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη και κατατέθηκε στη βασιλική του Αγίου Δημητρίου στις 16 Σεπτεμβρίου 1978 μ.Χ.

2022-06-26 ΚΥΡΙΑΚΉ Β ' ΛΟΥΚΆ

2022-06-25 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ Β ΚΥΡΙΑΚΉΣ ΜΑΤΘΑΊΟΥ

Σάββατο 25 Ιουνίου 2022

ΠΕΡΙΗΓΕΝ ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΓΑΛΙΛΑΙΑΝ

 


«Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»  (Ματθ. 4, 23)

«Ὁ ᾿Ιησοῦς περιόδευε ὅλη τὴ Γαλιλαία. Δίδασκε στὶς συναγωγές τους, κήρυττε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καὶ γιάτρευε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ κάθε ἀσθένεια καὶ κάθε ἀδυναμία» 

            Μετά τη Κυριακή των Αγίων Πάντων, η Εκκλησία μάς υπενθυμίζει πως όλα όσα είδαμε να συμβαίνουν την περίοδο του Τριωδίου και του Πεντηκοσταρίου προϋποθέτουν πλέον την δική μας συμμετοχή. Όλα ξεκινούν από την αρχή και πάλι μέσα στον κόσμο στον οποίο ζούμε. Και δεν είναι τυχαίο το ευαγγελικό ανάγνωσμα που μάς δίδεται για να κατανοήσουμε αυτή την μεγάλη αλήθεια.

Μετά την βάπτισή Του ο Χριστός ξεκίνησε το απολυτρωτικό Του έργο στον κόσμο. Η πρώτη Του κίνηση, πριν απευθυνθεί στους ανθρώπους, ήταν να καλέσει εκείνους που θα Τον συντρόφευαν στο έργο αυτό: τους δώδεκα μαθητές. Είναι σημαντικό το στοιχείο αυτό. Ο Θεάνθρωπος είχε την δύναμη να κάνει ό,τι ήθελε, να μιλήσει στις καρδιές των ανθρώπων χωρίς  και την φυσική παρουσία Του ακόμη. Δεν το έπραξε. Ακολούθησε την οδό του καθένα που θέλει να στείλει ένα μήνυμα. Επικοινωνεί και καλεί. Δεν είναι μόνο η πρόβλεψη για μετά την Ανάληψη. Είναι και ότι κάθε έργο χρειάζεται όχι μόνο ηγέτη, αλλά και συνεργάτες. Έτσι είναι τα ανθρώπινα. Και ο Χριστός, εκτός από τέλειος Θεός, είναι και τέλειος άνθρωπος.

           Υπάρχει όμως και κάτι άλλο αξιοσημείωτο. Ο Χριστός περιόδευε σε όλη την Γαλιλαία. Δεν ξεκίνησε από την πρωτεύουσα του Ισραήλ, την Ιερουσαλήμ, εκεί όπου η θρησκευτική ηγεσία θεωρούσε δεδομένη την καθοδήγηση των ανθρώπων με την δική της παρουσία, επίβλεψη και εξουσία. Ξεκίνησε από μία περιοχή στην οποία το θρησκευτικό στοιχείο δεν ήταν ενιαίο. Υπήρχαν και Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες.  Υπήρχαν «άγιοι» και αμαρτωλοί. Πιστοί στον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης και πολλοί που δεν είχαν καμία σχέση μ’ Εκείνον, αλλά λάτρευαν τα είδωλα, δηλαδή τους ψεύτικους «θεούς» που ο νόμος του Μωυσή ρητά απαγόρευε την όποια πίστη σ’ αυτούς. Δεισιδαίμονες άνθρωποι, που ακολουθούσαν διάφορες δοξασίες, αλλά και μεικτοί γάμοι, που απειλούσαν την καθαρότητα του ισραηλιτικού λαού. Η πρωτεύουσα περιφρονούσε την Γαλιλαία. Αλλά και οι μαθητές που διάλεξε ο Χριστός Γαλιλαίοι ήταν. Δεν διάλεξε δηλαδή ο Κύριος πρόσωπα που θα ακολουθούσαν την επίσημη θρησκευτική τάξη, αλλά ανθρώπους που η στάση της θρησκευτικής ηγεσίας έναντί τους θα ήταν υποτιμητική. «Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους σοφούς καταισχύνη» (Α’ Κορ. 1, 27).

            Τι σχέση έχουν αυτά με την σημερινή πραγματικότητα;

          Πρώτα, ας κρατήσουμε το γεγονός ότι το μήνυμα του Ευαγγελίου δεν είναι μήνυμα για λίγους, αλλά για όλους. Ας μην οχυρωνόμαστε πίσω από την όποια θρησκευτική μας αυτάρκεια, ας μην νομίζουμε ότι επειδή γνωρίζουμε, ή οδός της Βασιλείας είναι για μας και για όσους μας μοιάσουν. Ο Χριστός συχνά διαλέγει αυτούς που δεν περιμένει κανείς. Χρέος των χριστιανών είναι να δώσουμε μαρτυρία πίστης, ανάστασης, αγάπης όπου και όσο μπορούμε. Και ας μην κρατάμε με απολυτότητες και βεβαιότητες κλειστή την πόρτα του ουρανού για τους άλλους, διότι είναι «αμαρτωλοί», «χαλασμένοι», «ακάθαρτοι», δεν είναι σαν κι εμάς.

      Δεύτερον, ότι σε κάθε εποχή δεν έχει σταματήσει, ούτε θα σταματήσει η κλήση του Θεού στους ανθρώπους να Τον ακολουθήσουν. Δεν υπάρχουν «χαλασμένες»  εποχές. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι δεκτικοί και άλλοι όχι. Δεν κάνει η εποχή τον άνθρωπο. Μπορεί να τον επηρεάζει, αλλά ο Θεός επιτρέπει να γεννιόμαστε σε συγκεκριμένους χρόνους. Δεν ωφελεί λοιπόν ούτε η μεμψιμοιρία, ούτε οι οιμωγές ότι «τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι ήταν καλύτεροι» και να γυρίσουμε πίσω. Η Εκκλησία που σκέφτεται με κριτήριο το χτες, έχει χάσει το σήμερα και έχει υπονομεύσει το αύριο, κατά άνθρωπο, γιατί ο Θεός μπορεί όλα να τα αλλάξει. Όμως, το ότι ο Χριστός κάλεσε τους ανθρώπους του καιρού Του να τον συντροφεύσουν στον αγώνα του Ευαγγελίου μάς δείχνει ότι η πίστη είναι δώρο που υπερβαίνει τον χρόνο, τις συνθήκες, τα προτερήματα και τα ελαττώματα. Είναι κλήση προσωπική και ελεύθερη. Και ο Χριστός δεν εμφανίζεται μαγικά στον κόσμο, αλλά μέσα από τους ανθρώπους. Θα είμαστε άραγε δεκτικοί στο κάλεσμά Του;

            Και τρίτον, οι μαθητές είπαν το μεγάλο ΝΑΙ σ’  αυτό που τους ζήτησε ο Χριστός. Έβαλαν προτεραιότητα το πρόσωπό Του και την αποστολή που τους ζήτησε να αναλάβουν κοντά Του και άφησαν, με απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον, το έργο της επιβίωσης.  Η σχέση θέλει θυσία. Θέλει παραίτηση. Θέλει εμπιστοσύνη. Αν αυτό ισχύει στα μεταξύ μας ανθρώπινα, πόσο μάλλον στην σχέση μας με τον Θεό. Όμως η παραίτηση δεν φέρνει λύπη, αλλά χαρά. Είναι το όμορφο, παράδοξο και ευλογημένο νόημα της συνάντησης με τον Χριστό.

            Ας ζήσουμε αυτήν την συνάντηση στους καιρούς μας. Δεν έχει σημασία σε ποιον πολιτισμό ζούμε. Ας γνωρίζουμε τα στοιχεία του, αλλά δεν είναι αυτός που θα μας σώσει ή θα μας συντρίψει. Η αγάπη του Χριστού είναι η οδός της σωτηρίας, η οδός της καλής αλλοίωσης, η οδός που οδηγεί τον καθέναν μαζί με άλλους στην χαρά μιας ζωής με νόημα, μιας ζωής με άλλη ποιότητα και προοπτική. Χωρίς φόβο ας προχωρήσουμε στον κόσμο αυτό και ας δοξάσουμε τον Θεό που όχι μόνο επιτρέπει, αλλά έρχεται να μας συναντήσει, τον καθέναν μέσα από άλλους, που μας φέρνουν άλλοτε με λόγο, άλλοτε με έργα, άλλοτε με σιωπή, πάντοτε όμως με αγάπη, το μήνυμα της βασιλείας των ουρανών. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

26 Ιουνίου 2022

Β’ Ματθαίου

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Β´ Ματθαίου (Ματθ. δ΄, 18-23)

 

Το Ευαγγέλιο Κυριακής Β´ Ματθαίου 26-6-2022

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, περιπατῶν ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδεν δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς· καὶ λέγει αὐτοῖς· Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν, καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Απόδοση σε νεολληνική το Ευαγγέλιο Κυριακής Β´ Ματθαίου

Εκεῖνο τόν καιρό, καθώς ὁ Ἰησοῦς περπατοῦσε στήν ὄχθη τῆς λίμνης τῆς Γαλιλαίας, εἶδε δύο ἀδέρφια, τό Σίμωνα, πού τόν ἔλεγαν καί Πέτρο, καί τόν ἀδερφό του τόν Ἀνδρέα, νά ρίχνουν τά δίχτυα στή λίμνη, γιατί ἦταν ψαράδες. «Ἀκολουθῆστε με», τούς λέει, «καί θά σᾶς κάνω ψαράδες ἀνθρώπων». Κι αὐτοί ἀμέσως ἄφησαν τά δίχτυα καί τόν ἀκολούθησαν.

Προχωρώντας πιό πέρα ἀπό κεῖ, εἶδε δύο ἄλλους ἀδελφούς, τόν Ἰάκωβο, γιό τοῦ Ζεβεδαίου, καί τόν ἀδερφό του τόν Ἰωάννη. Βρίσκονταν στό ψαροκάικο μαζί μέ τόν πατέρα τους τό Ζεβεδαῖο καί τακτοποιοῦσαν τά δίχτυά τους. Τούς κάλεσε, κι αὐτοί ἄφησαν ἀμέσως τό καΐκι καί τόν πατέρα τους καί τόν ἀκολούθησαν. Ὁ Ἰησοῦς περιόδευε ὅλη τή Γαλιλαία. Δίδασκε στίς συναγωγές τους, κήρυττε τό χαρμόσυνο μήνυμα γιά τόν ἐρχομό τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καί γιάτρευε τούς ἀνθρώπους ἀπό κάθε ἀσθένεια καί κάθε ἀδυναμία.

Ο Απόστολος Κυριακής Β´ Ματθαίου 26-6-2022 (Ρωμ. β΄ 10-16)


Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Β´ Ματθαίου

Αδελφοί, δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν, Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καὶ Ἕλληνι· οὐ γάρ ἐστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ. Ὃσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται· καὶ ὅσοι ἐν νόμῳ ἥμαρτον, διὰ νόμου κριθήσονται. Οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ’ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται.

Ὃταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων, ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Απόδοση σε νεοελληνική ο Απόστολος Κυριακής Β´ Ματθαίου

Αδελφοί, δόξα, τιμή καί εἰρήνη προσμένουν ὅποιον κάνει τό καλό, πρῶτα τόν Ἰουδαῖο ἀλλά καί τόν ἐθνικό· γιατί ὁ Θεός δέν κάνει διακρίσεις. Ἔτσι, λοιπόν, ὅσοι ἁμάρτησαν χωρίς νά ξέρουν τό νόμο τοῦ Θεοῦ, θά καταδικαστοῦν ὄχι μέ κριτήριο τό νόμο. Κι ἀπό τήν ἄλλη, ὅσοι ἁμάρτησαν γνωρίζοντας τό νόμο, θά δικαστοῦν μέ κριτήριο τό νόμο. Γιατί στό θεϊκό δικαστήριο δέν δικαιώνονται ὅσοι ἄκουσαν ἁπλῶς τό νόμο ἀλλά μόνο ὅσοι τήρησαν τό νόμο.

Ὅσο γιά τά ἄλλα ἔθνη, πού δέν γνωρίζουν τό νόμο, πολλές φορές κάνουν ἀπό μόνοι τους αὐτό πού ἀπαιτεῖ ὁ νόμος. Αὐτό δείχνει πώς, ἄν καί δέν τούς δόθηκε ὁ νόμος, μέσα τους ὑπάρχει νόμος. Ἡ διαγωγή τους φανερώνει πώς οἱ ἐντολές τοῦ νόμου εἶναι γραμμένες στίς καρδιές τους· καί σ΄ αὐτό συμφωνεῖ καί ἡ συνείδησή τους, πού ἡ φωνή της τούς τύπτει ἤ τούς ἐπαινεῖ, ἀνάλογα μέ τή διαγωγή τους. Ὅλα αὐτά θά γίνουν τήν ἡμέρα πού ὁ Θεός θά κρίνει διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τίς κρυφές σκέψεις τῶν ἀνθρώπων, ὅπως λέει τό εὐαγγέλιό μου.

Κυριακής Β’ Ματθαίου (26-06-2022)


 

«οἱ δε εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ»

Αγαπητοί μου αδελφοί, η αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία ονομάζεται Αποστολική διότι είναι Εκκλησία των Αποστόλων και των Αποστολικών χρόνων, ακολουθεί πιστά και απαρασαλεύτως την παράδοση των Αποστόλων και γι αυτό ιδιαίτερα τους τιμά όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά.

Η ζωή και η κλήση και το έργο τους είναι ένα θαύμα. Από την στιγμή της γνωριμίας τους με τον Χριστό μέχρι το μαρτύριο ενός εκάστου, εκτυλίσσεται  ένα πλήθος θαυμαστών γεγονότων. 

Από την στιγμή της κλήσεως τους, είναι να θαυμάζει ο κάθε Χριστιανός την μεγάλη απόφασή τους να ακολουθήσουν ένα σχεδόν άγνωστο γι αυτούς Διδάσκαλο, με αβέβαιο μέλλον και με υποσχέσεις που έχουν να κάνουν με δυνατότητες πάνω από τις φτωχές δικές τους δυνάμεις. «Δεῦτε ὁπίσω μου και ποιήσω ἡμᾶς ἀλιεῖς ἀνθρώπων». Αγράμματοι ταπεινοί ψαράδες, άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, χωρίς πνευματικά εφόδια ικανά να σαγηνεύσουν ανθρώπους. Και όμως «οἱ δε εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ».

Για τα σημερινά δεδομένα αλλά και τα τότε δεδομένα και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η παρούσα ζωή, η απόφασή τους ομοιάζει με τρέλα. Για τον κόσμο θεωρείται μια πράξη παράλογη. Να έχεις στρωμένη δουλειά, να έχεις το πλοίο σου, τα δίχτυα σου, την οικογένεια σου και να ακολουθείς ένα διδάσκαλο, μέχρι στιγμής άγνωστο, αυτό φαίνεται παράλογο.

Είναι παράλογο ή υπέρλογο; Αυτοί οι φτωχοί, ταπεινοί, αγράμματοι άνθρωποι είδαν το πρόσωπο, την λάμψη, το βλέμμα του Θεανθρώπου. Κατάλαβαν ότι δεν είναι «τυχαίος», ο συνήθως διδάσκαλος. Κατάλαβαν την μοναδικότητά του, μίλησε στις καρδιές τους και αυτοί ανταποκρίθηκαν.

Πόσες φορές αδελφοί μου και εμάς μας καλεί ο Χριστός, αλλά εμείς προτάσσουμε την δική μας μικρόψυχη λογική, μετρώντας τα πράγματα με ανθρώπινα και μάταια δεδομένα της προσκαίρου ζωής, χάνοντας την ευκαιρία της καταξίωσης και της αιωνιότητας. Πόσες και πόσες φορές ο Χριστός μας χτύπησε την θύρα της ψυχής μας αλλά εμείς δεν του ανοίξαμε ή πόσες φορές μας κάλεσε για να τον ακολουθήσουμε και εμείς προτιμήσαμε τον εύκολο και σαγηνευτικό δρόμο του απατηλού και μάταιου τούτου κόσμου;

Αυτή η πραγματικά πάνω από την ανθρώπινη λογική απόφαση τους να αγνοήσουν συγγενείς, περιουσίες και να παραδώσουν την ζωή τους στα χέρια του μας εκπλήσσει και μας θαυμάζει. Πιστά τον ακολούθησαν για χάρη Του. Μαρτύρησαν και θυσιάστηκαν.  Κάτω από  φοβερά σκληρές συνθήκες περιόδευαν τον τότε γνωστό κόσμο διδάσκοντας το φως της αλήθειας. Πόσες και πόσες φορές δεν κινδύνευσαν για το Ευαγγέλιο.

Ο άγ. Απ. Παύλος αναφέρει «ο Θεός, εμάς τους αποστόλους, μας έδωσε την ελεεινότερη θέση, καταδικασμένοι να πεθάνουμε και γίναμε θέαμα για τον κόσμο, τους αγγέλους και τους ανθρώπους. Γίναμε για χάρη του Χριστού και για σας, αδύναμοι περιφρονημένοι, ξυλοδαρμένοι, γυρνάμε από τόπο σε τόπο χωρίς σπίτι, μας εμπαίζουν, μας διώκουν, μας συκοφαντούν, σαν σκουπίδια καταντήσαμε και σαν αποβράσματα της κοινωνίας μας θεωρούν». Αυτοί ήταν οι κεκλημένοι από τον Χριστό Απόστολοι αδελφοί μου.

Όταν ο Απ. Πέτρος ρωτά τον Κύριο για το ότι «εμείς αφήκαμε τα πάντα για σένα, ‘’τι άρα έστε ημίν;’’». Ο Χριστός μας του απντά: «ὅταν καθίσει ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ καθίσεσθε και ἡμεῖς ἐπί δώδεκα θρόνους». Θυσιάστηκαν και αμείφθηκαν, πάλεψαν και νίκησαν. Μας καλούν και εμάς να πούμε ναι στο κάλεσμα του Χριστού μας, να παλέψουμε  να αγωνισθούμε και να ομολογήσουμε την πίστη μας και την αγάπη μας σ’ Αυτόν. Δεν μας ζητά το μαρτύριο, μας ζητά όμως την ομολογία μας και την συνέπεια μας απέναντι Του. Αμήν!


Τετάρτη 22 Ιουνίου 2022

ΜΕ ΑΔΙΚΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΦΤΑΣΕΙΣ

 


“Είναι αδύνατον να οργιστεί κανείς εναντίον του πλησίον, αν πρώτα δεν υπερηφανεύεται εσωτερικά απέναντί του και αν δεν τον περιφρονήσει και αν δεν θεωρήσει τον εαυτό του καλύτερο από εκείνον” (αββάς Δωρόθεος)

Όταν ο λογισμός στις ανθρώπινες σχέσεις θεριεύει, οι συγκρούσεις και ο διχασμός έρχονται αναπόφευκτα. Μπορεί ο εκκοσμικευμένος πολιτισμός μας να μην δέχεται ότι υπάρχει διάβολος, ότι υπάρχει το πνεύμα του πονηρού, αυτό είναι εμφανές όμως ότι δεν ισχύει, όταν διαπιστώνουμε πως η καρδιά μας είναι διασπασμένη απέναντι στον άλλον. Η σκέψη μας τροφοδοτείται από δύο κυρίως λογισμούς, που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Ο ένας είναι ότι ο άλλος δεν μπορεί να μας φτάσει στις ικανότητες, στην προσφορά, στα δεδομένα που δικαιούμαστε και, επομένως, έχουμε κάθε δίκιο να θυμώνουμε, ακόμη και να οργιζόμαστε μαζί του, διότι δεν μας νιώθει. Ο άλλος λογισμός έχει να κάνει με το αίσθημα της αδικίας που αισθανόμαστε ότι υφιστάμεθα από αυτόν. Και η αδικία γίνεται πάλι θυμός, κάποτε και με τις επιλογές μας, κάποτε μόνο με τον άλλον. 

Ας το δούμε αυτό και στις σχέσεις των γονέων με τα παιδιά. 

Οι γονείς θυμώνουν με τα παιδιά, διότι τα θεωρούν έτσι κι αλλιώς ανώριμα, ότι χρειάζονται την προστασία τους, και, την ίδια στιγμή, αχάριστα, διότι δεν εκτιμούν κόπους, θυσίες, χρήματα. Όσο τα παιδιά επικαλούνται, ιδίως στην εφηβεία, δικαιώματα, οι γονείς αισθάνονται φόβο για την ελευθερία τους και το πώς θα την διαχειριστούν και ότι πλέον οι μεγάλοι δεν έχουν λόγο στην ζωή των μικρότερων, με αποτέλεσμα ένα κεκαλυμμένο παράπονο να γίνεται θυμός. Δεν αποκλείεται οι νεώτεροι να έχουν αποτύχει να χτίσουν γέφυρες εμπιστοσύνης με την συμπεριφορά τους, ιδίως με την αδυναμία τους να διαχειριστούν σωστά τον χρόνο τους, όπως επίσης και όταν παρασύρονται από τις παρέες τους και δεν καταλαβαίνουν ότι οι γονείς τους έχουν τις ανησυχίες τους. 

Τα παιδιά, πάλι, έχουν κι αυτά το ίδιον θέλημα. Ένας χαρακτήρας που βαριέται εύκολα ή βρίσκει διεξόδους στα gudget του σήμερα θα είναι πιθανόν σε ρήξη με τους γονείς και τους δασκάλους που θα ήθελαν να διαβάζει. Το χάσμα των γενεών, άλλωστε, δεν έπαψε να υφίσταται, μόνο που η αμφισβήτηση προς τους μεγαλύτερους δεν είναι φανερή, αλλά οι αντιστάσεις είναι κρυφές. Η επιθυμία, εξάλλου, των παιδιών να αισθανθούν ότι το μεγάλωμά τους, η νέα τους ταυτότητα γίνεται αποδεκτή, μέσα στις πολλές δοκιμές της, ή, τουλάχιστον, το πρόσωπό τους δεν καθίσταται απορριπτέο, φέρνει το αίσθημα ότι οι γονείς τα αδικούν, διότι δεν τα καταλαβαίνουν. Ο συνδυασμός, έκφραση ενός απαραίτητου, όχι όμως πάντοτε με μέτρο, εγωκεντρισμού, φέρνει διάσπαση. Ο διάβολος τροφοδοτεί με λογισμούς το υπόστρωμα και οι σχέσεις υπονομεύονται.

Η ασκητική παράδοση της πίστης μας προτείνει ως φάρμακα την αγάπη, την ταπείνωση και την υπομονή. Όχι την ανειλικρίνεια, ούτε το κρύψιμο των λογισμών, αλλά την εξαγόρευσή τους. Ζητά να δίνουμε χρόνο και χώρο στον άλλο, είτε δεχτεί την οπτική μας είτε όχι. Και τότε μπορεί να δοθεί η ευκαιρία για μικρά νέα ξεκινήματα. Άλλωστε, οι σχέσεις δεν χαλάνε από μεγάλα λάθη, αλλά από τα μικρά που τις φθείρουν. Μικρά γεφύρια επικοινωνίας, μέσα από καλή διάθεση, προσευχή και σεβασμό στο πρόσωπο του άλλου, ακόμη κι αν λαθεύει, είναι δρόμος που νικά τον θυμό.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 22 Ιουνίου 2022






Σάββατο 18 Ιουνίου 2022

ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΝΑ ΣΥΣΠΕΙΡΩΘΟΥΜΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 Στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίων Πάντων παλαιάς πόλεως Κερκύρας τέλεσε την θεία λειτουργία το πρωί της Κυριακής 19 Ιουνίου 2022 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος.

Ο κ. Νεκτάριος παρατήρησε με νόημα, δοξάζοντας τον Θεό, ότι οι πιστοί συνέρρευσαν στον ναό και πάλι, μετά από δύο χρόνια δοκιμασίας, ενώ επεσήμανε ότι οι άγιοι είναι οι καρποί της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Ο Χριστός απέστειλε την Κυριακή της Πεντηκοστής το Άγιο Πνεύμα στον κόσμο, ως εκπλήρωση της επαγγελίας, της υπόσχεσης στους ανθρώπους ότι δεν θα μας αφήσει χωρίς την παρουσία του Θεού, και αυτό συμβαίνει στην Εκκλησία, η οποία είναι η κιβωτός της αγιότητας. Την Κυριακή των Αγίων Πάντων τιμούμε την μνήμη όλων των αγίων, τόσο της Καινής Διαθήκης, των επώνυμων και ανώνυμων δηλαδή που έδωσαν την ζωή τους, την συνείδησή τους, τον εαυτό τους ολόκληρο στην πίστη στον αληθινό Θεό μετά τον ερχομό του Χριστού και μέχρι σήμερα, όσο και των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι άκουσαν το κάλεσμα του Θεού και προετοίμασαν τον κόσμο για να έρθει «τηλικούτον νέφος μαρτύρων», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο απόστολος Παύλος στο αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής. Και οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, όπως και οι άγιοι κάθε εποχής,  δοκιμάστηκαν από το κοσμικό φρόνημα και την δύναμη της εξουσίας της εποχής στην οποία έζησαν. Πέρασαν μαρτύρια, έκαναν θαύματα στο όνομα του Θεού, είχαν όμως την προσδοκία του ερχομού του Χριστού και της φανέρωσης της Εκκλησίας και γι’  αυτό τους τιμούμε, μαζί με τους αγίους της Καινής Διαθήκης κατ’  αυτή την ημέρα, ως τα δικά μας παραδείγματα αιωνιότητας.

Ο Μητροπολίτης Κερκύρας υπενθύμισε στους πιστούς τον λόγο του Κυρίου ότι όπως ο Πατέρας Του εργάζεται, έτσι και ο Ίδιος εργάζεται το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. Αυτό καλούμαστε κι εμείς να κάνουμε στην Εκκλησία, διά της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Να εργαστούμε την σωτηρία μας κατά Χριστόν. Να απορρίψουμε το δαιμονικό πνεύμα της αυτοθέωσης και της έπαρσης. Τον εγωκεντρισμό που θέλει να μας καταστήσει αυτάρκεις, μακριά από τον Θεό. Το ίδιον θέλημα που μας παρασύρει στην οδό της φιληδονίας και της αμαρτίας. Οι άγιοι Πάντες εργάστηκαν και εργάζονται την οδό της αγάπης, της μετάνοιας, της ταπείνωσης, της υπακοής στον Θεό και το θέλημά Του και γι’  αυτό «ζώσι εις τον αιώνα».

Ο κ. Νεκτάριος έκλεισε τις σκέψεις του θυμίζοντας στους πιστούς έναν λόγο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και πνευματικού του πατρός, ο οποίος προφητικά διέβλεψε ότι θα έρθει καιρός στον οποίο θα υπάρξουν αυτοί που θα ακούνε το όνομα του Θεού και θα κλείνουν τα αυτιά τους και θα επιτίθενται στην Εκκλησία θέλοντας να την ξεριζώσουν από τις καρδιές των ανθρώπων. «Εμείς όμως σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, χρειάζεται να συσπειρωθούμε στην ζωή της Εκκλησίας, να μη φοβηθούμε την σύγχυση των καιρών, να πορευόμεθα με την αλήθεια της πίστεως και να καταθέτουμε  προς όλους την μαρτυρία της αγιότητας», είπε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Κερκύρας, ευχαριστώντας τους πιστούς που με αγάπη ζούνε την ενοριακή ζωή και σ’ αυτήν την ενορία της Μητροπόλεως.   

Στην θεία λειτουργία παραβρέθηκαν, μεταξύ άλλων, ο βουλευτής κ. Δημήτρης Μπιάγκης, η Δήμαρχος Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων κ. Μερόπη Υδραίου, ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Κεντρικής Κέρκυρας κ. Δημήτριος Μεταλληνός και ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Κέρκυρας κ. Γιάννης Κοντός.

Την σύναξη Πάντων των Αγίων γιόρτασαν και άλλοι ναοί στο νησί που τιμώνται επ’ ονόματί τους, όπως στα Γουβιά, όπου και λειτούργησε ο Μητροπολίτης Ναζαρέτ Κυριακός, καταγόμενος εκ των Χλωμοτιανών Κερκύρας, στο Νησάκι, στην Στρογγυλή και αλλο.


























Παρασκευή 17 Ιουνίου 2022

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής των Αγίων Πάντων (Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄ 27-30)

 Το Ευαγγέλιο Κυριακής των Αγίων Πάντων 19-6-2022


Εἶπεν ὁ Κύριος· πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν;

Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

Απόδοση σε νεολληνική το Ευαγγέλιο Κυριακής των Αγίων Πάντων

Εἶπε ὁ Κύριος· Καθέναν ποὺ θὰ μὲ ὁμολογήσῃ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιον· Ἐκεῖνον ὅμως ποὺ θὰ μὲ ἀρνηθῇ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀρνηθῶ καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιον. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ πατέρα ἢ μητέρα περισσότερον ἀπὸ ἐμέ, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ ἀγαπᾶ υἱόν ἢ θυγατέρα περισσότερον ἀπὸ ἐμέ, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν παίρνει τὸν σταυρόν του καὶ δὲν μὲ ἀκολουθεῖ δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Τότε ἔλαβε τὸν λόγον ὁ Πέτρος καὶ τοῦ εἶπε· νὰ, ἐμεῖς ποὺ ἀφήκαμε ὅλα καὶ σὲ ἀκολουθήσαμε· τὶ λοιπὸν θὰ ἀπολαύσωμεν;

Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοὺς εἶπεν Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι σεῖς, οἱ ὁποίοι μὲ ἀκολουθήσατε, ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ καθήσῃ εἰς τὸν θρόνον τῆς δόξης του εἰς τὴν Νέαν Δημιουργίαν, θὰ καθήσετε καὶ σεῖς σὲ δώδεκα θρόνους, διὰ νὰ κρίνετε τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ καθένας ποὺ ἀφῆκε σπίτια ἢ ἀδελφούς ἢ ἀδελφές ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ παιδιά ἢ χωράφια διὰ τὸ ὄνομά μου, θὰ πάρῃ ἑκατὸ φορὲς περισσότερα καὶ θὰ κληρονομήσῃ ζωὴν αἰώνιον. Πολλοὶ δέ, οἱ ὁποίοι εἶναι πρῶτοι, θὰ γίνουν τελευταῖοι, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι τελευταῖοι, θᾶ γίνουν πρῶτοι.


Ο Απόστολος Κυριακής των Αγίων Πάντων 19-6-2022 (Εβρ. ια´ 33 – ιβ´ 2)

 Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής των Αγίων Πάντων



Ἀδελφοί, οἱ ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.

Τοιγαρούν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν.

Απόδοση σε νεοελληνική ο Απόστολος Κυριακής των Αγίων Πάντων

Ἀδελφοί, ὅλοι οἱ ἅγιοι μὲ τὴν πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, ἐπέβαλαν τὸ δίκαιο, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λεόντων· ἔσβησαν τὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὴ σφαγή, ἔγιναν ἀπὸ ἀδύνατοι ἰσχυροί, ἀναδείχτηκαν ἥρωες στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ ἐχθρικὰ στρατεύματα· γυναῖκες ξαναπῆραν πίσω στὴ ζωὴ τοὺς ἀνθρώπους τους, κι ἄλλοι βασανίστηκαν ὣς τὸν θάνατο, χωρὶς νὰ δεχτοῦν τὴν ἀπελευθέρωσή τους, γιατὶ πίστευαν ὅτι μποροῦσαν ν’ ἀναστηθοῦν σὲ μιὰ καλύτερη ζωή. ῎Αλλοι δοκίμασαν ἐξευτελισμοὺς καὶ μαστιγώσεις, ἀκόμη καὶ δεσμὰ καὶ φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν μὲ μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι μὲ προβιὲς καὶ κατσικίσια δέρματα, ἔζησαν μὲ στερήσεις, ὑπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις καὶ κακουχίες -ὁ κόσμος δὲν ἦταν ἄξιος νά ᾿χει τέτοιους ἀνθρώπους- πλανήθηκαν σὲ ἐρημιὲς καὶ βουνά, σὲ σπηλιὲς καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς. ῞Ολοι οἱ παραπάνω, παρὰ τὴν καλὴ μαρτυρία τῆς πίστης τους, δὲν πῆραν ὅ,τι τοὺς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Αὐτὸς εἶχε προβλέψει κάτι καλύτερο γιὰ μᾶς, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ φτάσουν ἐκεῖνοι στὴν τελειότητα χωρὶς ἐμᾶς.

῎Εχοντας, λοιπόν, γύρω μας μιὰ τόσο μεγάλη στρατιὰ μαρτύρων, ἂς τινάξουμε ἀπὸ πάνω μας κάθε φορτίο, καὶ τὴν ἁμαρτία ποὺ εὔκολα μᾶς ἐμπλέκει, κι ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸ ἀγώνισμα τοῦ δύσκολου δρόμου ποὺ ἔχουμε μπροστά μας. ῍Ας ἔχουμε τὰ μάτια μας προσηλωμένα στὸν ᾿Ιησοῦ, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν πίστη, τὴν ὁποία καὶ τελειοποιεῖ.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2022

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ



«Ποτέ μην κάνεις το κακό για ν’  αστειευτείς. Γιατί πολλές φορές συμβαίνει να κάνει κανείς στην αρχή αστεία το κακό, μετά όμως και χωρίς να  το θέλει υποδουλώνεται σ’  αυτό» (Αββάς Δωρόθεος)

Γελάμε με το κακό σήμερα ή διασκεδάζουμε με αυτό. Ταινίες και σειρές θρίλερ, με αίμα, βία, θάνατο, παραψυχολογικά φαινόμενα, δαιμονικές υπάρξεις, τέρατα καθιστούν την εικόνα του κακού ελκυστική. Το συνηθίζουμε. Δεν μας ενοχλεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τα διαδικτυακά παιχνίδια. Το κακό, επειδή στην οθόνη έχουμε την αίσθηση ότι δεν είναι πραγματικό, δεν μας αγγίζει. Επειδή είναι εικονικό και δεν το ζούμε, δεν πειράζει να το απολαμβάνουμε. Άλλωστε ό,τι είναι ακραίο εξάπτει την περιέργειά μας. Και η βιομηχανία του θεάματος αυξάνει την ακρότητα, την σκληρότητα, την βία, ακριβώς για να προκαλέσει.

Παλαιότερα, αυτό που σχηματικά φαινόταν ως καλό, στο τέλος επικρατούσε. Σήμερα, ακόμη και ο «καλός» ήρωας έχει πολλές σκοτεινές πλευρές μέσα του. Στο όνομα της δικαιοσύνης, όλα επιτρέπονται. Υπάρχει και η άποψη ότι το καλό δεν κάνει εντύπωση. Είναι ό,τι αναμένουμε και θέλουμε. Το κακό όμως μπορούμε να το αναλύσουμε, να το συζητήσουμε, να το φιλοσοφήσουμε, διότι, κατά βάθος, το φοβόμαστε. Πρέπει να δικαιολογήσουμε γιατί ο κόσμος δεν είναι όπως τον θέλουμε. Επομένως, ο μοναδικός τρόπος ερμηνείας του είναι η κυριαρχία του κακού. Μόνο που εμάς δεν μας αγγίζει. Είμαστε αποστασιοποιημένοι. Αγνοούμε, συνειδητά ή μη, ότι ο εφευρέτης του κακού είναι πρόσωπο. Είναι ο άγγελος που έκανε χρήση της ελευθερίας του στην προοπτική της προσωπικής αυτοθέωσης και της άρνησης του Θεού. Και θα υπάρχει μέχρι το τέλος του κόσμου, για να χωριστεί από αγγέλους και ανθρώπους, όπως τα ζιζάνια θα θεριστούν μαζί με τα στάχια.

Στην ασκητική παράδοση της πίστης μας δίδεται και μια άλλη διάσταση του κακού, που ερμηνεύει πολλά. Είναι το κακό που ξεκινά κάποιος για να αστειευτεί. Είναι η ειρωνεία εις βάρος του άλλου, που αποσκοπεί στο να τον μειώσει «για πλάκα», για διασκέδαση. Είναι τα ψεύτικα τεχνάσματα. Είναι οι αρρωστημένες φάρσες. Είναι η χυδαιολογία που υποτιμά την προσωπικότητα του συνανθρώπου. Είναι ένα αίσθημα ότι μπορείς να ερωτοτροπείς με το κακό, διότι το ελέγχεις, ότι μπορείς να το σταματήσεις ανά πάσα στιγμή. Είναι η σύμπραξη με άλλους, για να φανούμε ότι έχουμε κοινωνικότητα. Είναι η μίμηση πράξεων που υπερβαίνουν τα όρια, για να δείξουμε ποιοι είμαστε, εγωκεντρικά και εξουσιαστικά. Ότι μπορούμε. Αυτό συμβαίνει ιδίως στην εφηβεία, όπου αγόρια και κορίτσια θέλουν να μην υστερούν από τις παρέες τους σε επίδειξη εξυπνακισμού, μόνο και μόνο για την ένταξη στην παρέα. Και ας είναι κακή αυτή η παρέα.

Όμως το κακό σε υποδουλώνει. Και γι’  αυτό χρειάζεται η ανάπτυξη ηθικής συνείδησης, η οποία  να οριοθετεί την αλήθεια. Να δείχνει ότι δεν υπάρχουμε για να επιδεικνυόμαστε ή να εξουσιάζουμε, αλλά για να αγαπούμε και να μοιραζόμαστε. Να σεβόμαστε και να αγαπούμε. Κι αν δεν έχουμε δύναμη να νικήσουμε το κακό, τουλάχιστον να μην το δικαιολογούμε. Να μην το θεωρούμε ασήμαντο. Να μην υποτασσόμαστε στην εικονική του διάσταση, Να κατανοούμε ότι ο εθισμός είναι εύκολος. Και η υποταγή στον πονηρό αναπόφευκτη.

«Ρύσαι ημάς από του πονηρού». Εγρήγορση και αναζήτηση της χαράς στην αγάπη. Και η ένταξη στην ομάδα μπορεί να γίνει με καλοσύνη. Αν μάθουμε να το θέλουμε.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φυλλο της Τετάρτης 15 Ιουνίου 2022

Αναρτήθηκε από π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός  


Δευτέρα 13 Ιουνίου 2022

Η εορτή του Αγίου Πνεύματος στη Κέρκυρα

Με την δέουσα λαμπρότητα εορτάστηκε η μεγάλη εορτή του Αγίου Πνεύματος στη Κέρκυρα. Πολλοί ιεροί ναοί αφιερωμένοι στη Αγία Τριάδα, υπάρχουν σε ολόκληρη την Ιερά Μητρόπολη Κερκύρας οι οποίοι εόρτασαν με την πρέπουσα εκκλησιαστική τάξη.

Το απόγευμα της Κυριακής της Πεντηκοστής, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος χοροστάτησε στον εσπερινό, στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίας Τριάδας Γαρίτσης στη πόλη της Κέρκυρας, με την συμμετοχή ιερέων της Α΄ αρχιερατικής περιφέρειας, πλήθος ευλαβών προσκυνητών, ενώ την δημοτική αρχή εκπροσώπησε ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου του δήμου κεντρικής Κέρκυρας κ. Δημήτρης Μεταλληνός. Την κυριώνυμον ημέρα ο Σεβασμιώτατος μετέβει στη νότια Κέρκυρα και λειτούργησε στον εκεί πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίας Τριάδας Νεοχωρίου Λευκίμμης, συνοδευόμενος από τους ιερείς της αρχιερατικής περιφέρειας Λευκίμμης και τους ιεροδιακόνους του. Στη θεία λειτουργία παρευρεθεί ο βουλευτής Κέρκυρας κ. Στέφανος Γκίκας και ο αντιπερiφερειάρχης κ. Κωnσταντίνος Ζορμπάς. 

 Στη ομιλία του, προς τους πιστούς, ο Σεβασμιώτατος το μεν εσπέρας ανέλυσε το δοξαστικόν του εσπερινού της εορτής, εξ απόψεως δογματικής και ανέλυσε στους ανθρώπους ότι δια του σαρκωθέντος Υιού και Λόγου του Θεού γνωρίσαμε τον Πατέρα, υπενθυμίζοντας τον διάλογο που είχε ο Κύριος με τον Φίλιππο, «Κύριε, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα» και η απάντηση του Χριστού, « τοσοῦτον χρόνον μεθ' ὑμῶν εἰμι, καὶ οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε; ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν πατέρα· ». Το δε Πανάγιον Πνεύμα, τον Παράκλητον της αληθείας «ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται » είναι η υπόσχεσης του Κυρίου στους μαθητές κατά την εκτενή συζήτηση που είχε μαζί τους, πριν το πάθος Του και τους εξηγεί ότι, «Ἔτι πολλά ἔχω λέγειν ὑμῖν, ἀλλ᾿ οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι» «Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν». Αυτό λοιπόν το Πανάγιο Πνεύμα, η Αγία μας Εκκλησία κατά την υπόσχεση του Κυρίου δέχτηκε και συγκρότησε τον θεσμό της Εκκλησίας. Έκτοτε ό,τι συντελείται μέσα στη εκκλησία του Χριστού μας, συντελείται εν Αγίω Πνεύματι, διότι το Πανάγιον Πνεύμα, είναι εκείνο το οποίο, διδάσκει ό,τι ζει και φωτίζει· και αποκαλύπτονται οι άκτιστες ενέργειες του Θεού στη ζωή της εκκλησίας και των ανθρώπων. Όμως χρειάζεται να βρει πρόσφορο πνευματικό έδαφος στις καρδιές των ανθρώπων για να εγκατασταθεί στη ζωή μας.

Την δε επομένη στη θεία λειτουργία, ο Σεβασμιώτατος τόνισε στους ανθρώπους την προτροπή του αποστόλου Παύλου «Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾿ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι». Για να γίνουμε όμως φωτόμορφα τέκνα της εκκλησίας, χρειάζεται να προσλάβουμε τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, που κατά τον απόστολο Παύλο, είναι η αγάπη, η χαρά, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η εγκράτεια, η χρηστότητα, η πραότητα, που σήμερα ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητά και την αγάπη και την ειρήνη και την δικαιοσύνη, αλλά σε λανθασμένους χώρους της αναζήτησης του. Η ειρήνη δεν επιτυγχάνεται με τους πολέμους, ούτε η αληθινή δικαιοσύνη στο γράμμα της δικονομίας των κοσμικών νόμων, ούτε η αληθινή αγάπη στον αισθησιασμό, ούτε η πίστις σε αφηρημένες έννοιες και ιδέες, αλλά όλα αυτά εδράζονται στη Χάρι του Αγίου Πνεύματος, το οποίο επιμερίζεται σε όλες αυτές τις δωρεές. Όταν ο σύγχρονος άνθρωπος κατανοήσει την αγαθότητα του Αγίου Πνεύματος και προσπαθήσει να την βιώσει, τότε πραγματικά γίνεται όλος φως και μεταμορφώνεται σε τέκνο φωτόμορφο της εκκλησιάς. Εάν σήμερα κυριαρχεί η εκδίκησης, η κακότητα, η μισαλλοδοξία, η εγκληματικότητα, το συμφέρον, είναι αυτά που μετατρέπουν τον άνθρωπο σε σκοτεινή προσωπικότητα και την ζωή της σύγχρονης κοινωνίας.Η αληθινη κοινωνία της αγάπης του Θεου που πρέπει χαρακτηρίζεται ο άνθρωπος είναι ο αληθινος παράδεισος σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες, όμως δυστυχώς μετατράπηκε σε κόλαση της απομόνωσης και του εγωκεντρισμού, καθώς ο άνθρωπος αυτονομήθηκε από τον Θεό και από τις άκτιστες ενέργειες του Αγίου Πνεύματος.

Ο Σεβασμιότατος ευχαρίστησε τους ιεροψάλτες, τους ιερείς αλλά και το πολυπληθές εκκλησίασμα και ευχήθηκε κάθε καλό στη ζωή τους ενώ στο τέλος χειροθέτησε οικονόμο τον πρεσβύτερο π. Φίλιππο Κοτινά τελειόφοιτο της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Βελλά.