Translate

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019

ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΗΝ Ι.Μ. ΠΛΑΤΥΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ


Το ετήσιο μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος είναι θαμμένος στην Ιερά Μονή Πλατυτέρας, τέλεσε το πρωί της Δευτέρας 30 Σεπτεμβρίου 2019 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος. Στο μνημόσυνο παρευρέθησαν ο βουλευτής Κέρκυρας κ. Στέφανος Γκίκας, η Περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων κ. Ρόδη Κράτσα, η Δήμαρχος Κεντρικής Κέρκυρας κ. Μερόπη Υδραίου, ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Δημήτρης Μεταλληνός, εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών και των άλλων αρχών του νησιού.

Κυρίως όμως συμμετείχαν αντιπροσωπείες από τα σχολεία της Κέρκυρας, με τις σημαίες τους, τιμώντας την μνήμη του μεγάλου Έλληνα, όπως και μέλη από την Ανδρική και την Παιδική Χορωδία Κερκύρας, με την μαέστρο τους κ. Χριστίνα Καλλιαρίδου.

Προσφωνώντας κυρίως τους νέους ο κ. Νεκτάριος, τόνισε, μεταξύ άλλων τα εξής:

“Ὁ Καποδίστριας ἔκανε πράξη αὐτά πού κανείς δέν πίστευε ὅτι μποροῦσαν νά γίνουν. Σέ μία περίοδο κατά τήν ὁποία οἱ τότε μεγάλες Δυνάμεις -Ἀγγλία, Γαλλία, Ρωσία-δέν ἤθελαν ἀνεξάρτητη τήν πατρίδα μας, ἀλλά φόρου ὑποτελῆ στόν σουλτάνο, ἐκεῖνος, μέ μαεστρία ἡ ὁποία προῆλθε ἀπό τήν παιδεία του καί τήν ἱκανότητά του νά βλέπει τήν διεθνῆ πραγματικότητα μέ ἐπίγνωση τῶν ἀντιθέσεων καί τῶν συμφερόντων τῶν Ἰσχυρῶν, τά ὁποῖα συγκρούονταν, πῆρε τό καλύτερο γιά τήν πατρίδα μας: τήν ἀνεξαρτησία! Πέτυχε νά εἴμαστε ἐλεύθεροι, δηλαδή ὑλοποίησε αὐτό γιά τό ὁποῖο ἀγωνίστηκαν ὅλοι ὅσοι ξεκίνησαν τό 1821: διά τῆς πίστεως τῆς ἁγίας στόν Χριστό ἀποκτήσαμε τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία!

Ὁ Καποδίστριας ἐργάστηκε ὥστε νά ὑπάρχει ἕνα ὁλοκληρωμένο σχέδιο ἀνάπτυξης τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους: γνώμονάς του ἡ παιδεία ὅλων μας. Σκέφτηκε ὅτι δέν μπορεῖ ἡ Ἐλλάδα νά προχωρήσει ἄν τά Ἑλληνόπουλα δέν πατήσουν στά πόδια τους, ἄν δέν ἔχουν γνώσεις γιά νά κρίνουν τόν κόσμο στόν ὁποῖο ζοῦσαν, ἱκανότητες γιά νά ἐργαστοῦν καί νά μήν ζητιανεύουν τό ψωμί τους, Καί ἵδρυσε σχολεῖα καί ἀκαδημίες, τεχνικές, θεωρητικές, ἐκκλησιαστικές, γεωργικές, στρατιωτικές, ὥστε οἱ νέοι νά γίνουν τό καύχημα τῆς κοινωνίας. Καί τά κατάφερε, σέ μία περίοδο στήν ὁποία οἱ πολλοί μάλωναν γιά τήν ἐξουσία, γιά τούς μισθούς, γιά τήν δόξα, γιά νά ἐξυπηρετήσουν τά συμφέροντα τῶν ξένων δυνάμεων...

Ὁ Καποδίστριας ἤθελε νά ὀργανώσει τήν πατρίδα μας μέ τέτοιον τρόπο ὥστε νά στηριχτεῖ στήν δική της ταυτότητα: τήν χριστιανική πίστη καί παράδοση, τήν λεβεντιά καί τό φιλότιμο τοῦ Ἕλληνα, τούς κοινοτικούς θεσμούς, τούς ὁποίους γνωρίζαμε καί εἴχαμε ἀπό τά χρόνια τοῦ Βυζαντίου, τήν ὕπαρξη ἑνός κράτους τό ὁποῖο δέν θά ἀκύρωνε τήν συμμετοχή τῶν πολιτῶν, καθιστάμενο γραφειοκρατικό, ἀλλά θά καλοῦσε τούς πολίτες νά συμβάλουν ὁ καθένας στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων του, τόσο οἰκονομικά ὅσο καί μέ τά χαρίσματά του στήν προσφορά στό σύνολο, στήν κοινωνία! Ὁ Καποδίστριας σεβόταν τόν κάθε ἄνθρωπο καί ἀναγνώριζε τήν ἀξία του. Ἧταν αὐτός πού ὀργάνωσε τήν Ἑπτάνησο Πολιτεία, τό πρῶτο οὐσιαστικά κράτος στόν τόπο μας στά χρόνια τῆς ρωσικῆς κυριαρχίας, μέχρι τό 1814. Ἦταν αὐτός πού ὀργάνωσε τήν Ἑλβετία, δίνοντάς της πολίτευμα πού κρατᾶ μέχρι σήμερα. Ἦταν αὐτός πού ἀγωνίστηκε ἀκόμη καί γιά τήν κατάργηση τῆς δουλείας στήν Ἀμερική! Ἀληθινός χριστιανός, ἔκανε πράξη τόν σεβασμό στόν ἄνθρωπο ὡς εἰκόνα Θεοῦ καί τήν ἀξιοποίηση τῶν χαρισμάτων του στήν προπτική τῆς ἀγάπης γιά τούς πολλούς!

Σήμερα θυμόμαστε τό τέλος τοῦ κυβερνήτη. Τά χέρια πού τερμάτισαν βίαια τήν ζωή του τόν χτύπησαν Κυριακή πρωί, τήν ὥρα πού πήγαινε στόν Ὄρθρο στήν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στό Ναύπλιο. Οἱ δολοφόνοι του, τόσο οἱ φυσικοί πού ἦταν Ἔλληνες, ὅσο καί οἱ ἠθικοί, Ἕλληνες καί κυρίως ξένοι, δέν κατάφεραν νά τόν διαγράψουν ἀπό τήν μνήμη καί τίς καρδιές μας. Καί βλέποντας ποῦ πηγαίνει ἡ κοινωνία καί ἡ πατρίδα μας, ἀναρωτιόμαστε καί ταυτόχρονα προτρέπουμε, ἰδίως ἐσᾶς, τήν νέα γενιά: μήν ἀνταλλάξετε τήν ἐλευθερία σας γιά κανένα ἀπό τά ἀγαθά τοῦ σύγχρονου κόσμου! Μάθετε γράμματα, ὄχι μόνο γιά νά ἔχετε γνώσεις ἤ γιά νά βρεῖτε δουλειά, ἀλλά γιά νά γνωρίζετε ποιά εἶναι ἡ ταυτότητά μας ὡς Ἑλλήνων καί Χριστιανῶν! Νά μένετε μέ ψηλά τό κεφάλι ἀπέναντι σέ ὅσους μᾶς περιγράφουν τήν ζωή καί τήν πραγματικότητα μαύρη, ἄν δέν κάνουμε πράξη τίς ἐπιταγές τους! Νά σέβεστε τόν διπλανό σας καί νά ἔχετε πνεῦμα συνεργασίας, ἑνότητας καί ἀγάπης, γιά νά προχωροῦμε ὅλοι μαζί!

Ὁ Καποδίστριας δέν συμβιβάστηκε μέ τά λίγα! Διάλεξε νά παλέψει γιά ὅλα ὅσα ἐλευθερώνουν, ἑνώνουν, μορφώνουν, κρατᾶνε τήν Ἑλλάδα κι ὅλους μας ψηλά! Προσευχόμαστε νά τόν ἀναπαύει ὁ Θεός! Προσευχόμαστε γιά σᾶς καί σᾶς εὐχαριστοῦμε πού ὅλοι μαζί, μέ τήν Ἐκκλησία μπροστά, τιμοῦμε τήν μνήμη του!”

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019

ΙΝΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΗΜΩΝΕΝ ΤΩ ΣΩΜΑΤΙ ΗΜΩΝ ΦΑΝΕΡΩΘΗ



«πάντοτε τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καί ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ» (Β’ Κορ. 4, 10)
«Συνεχώς υποφέρουμε σωματικά μετέχοντας έτσι στον θάνατο του Κυρίου Ιησού, για να φανερωθεί στο πρόσωπό μας η ζωή του αναστημένου Ιησού»

Όταν διαβάζουμε τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, διαπιστώνουμε ότι τα λόγια του ελάχιστη σχέση έχουν με την δική μας ζωή. Βεβαίως δεν είναι μόνο λόγια. Είναι έκφραση εμπειριών. Όταν τον ακούμε να αναφέρει στους Κορινθίους ότι υποφέρει σωματικά, για χάρη του Ευαγγελίου, δεν έχει σταθερό τόπο διαμονής, δεν λογαριάζει τις κακουχίες του σώματος, δεν σταματά μπροστά στην δύναμη του κακού, το οποίο διά των ανθρώπων, αλλά και διά των ασθενειών, τον βασανίζει, και δηλώνει ότι με τον σωματικό κόπο μετέχει στον θάνατο του Κυρίου Ιησού, ο καθρέφτης, αν στραφεί προς εμάς, μας ελέγχει με δριμύτητα. Δεν είναι αν έχουμε φιλοδοξία να μοιάσουμε τον απόστολο στην ζωή μας. Κάτι τέτοιο προφανώς και είναι υπερβολή. Έχει να κάνει με την απόφασή μας να δυσκολέψουμε λίγο την ζωή μας, όχι από ένα μαζοχιστικό κριτήριο να αποδείξουμε στον Θεό ότι μπορούμε, αλλά από αγάπη για τον Θεό.
Και το δυσκόλεμα της ζωής μας έχει να κάνει πρώτα με την τήρηση των εντολών, δηλαδή την προσευχή και την νηστεία. Χρόνος και κόπος χαρακτηρίζουν αυτές τις δύο εντολές. Η νηστεία θέλει έξοδο από την ευκολία. Θέλει ένα αίσθημα πείνας, ένα αίσθημα στέρησης και όχι μόνο ως προς την τροφή. Το ίδιο και η προσευχή. Θέλει χρόνο, που γίνεται έκφραση καρδιάς. Την ίδια στιγμή ο απόστολος μας προτρέπει να βγαίνουμε από τον ρυθμό της ζωής χάριν του Ευαγγελίου. Το να επικοινωνήσουμε με ανθρώπους που έχουν δίψα για την αλήθεια είναι αγάπη. Το να επικοινωνήσουμε όμως με τους δικούς μας ανθρώπους που δεν προλαβαίνουμε ή δεν θέλουμε να μιλήσουμε, να ακούσουμε, να μοιραστούμε με κατανόηση ό,τι τους βασανίζει ή ό,τι θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει κι εμείς δεν το πράττουμε επειδή έχουμε το πρόγραμμά μας, είναι ένας τρόπος τον οποίο ουδόλως τον προσέχουμε. Προσευχή, νηστεία, κοινωνία με τον πλησίον είναι εκφράσεις της μεγίστης των εντολών του Χριστού: της αγάπης, τόσο προς τον Θεό όσο και προς τον πλησίον.
Συχνά οι χριστιανοί ζούμε μία ψευδαίσθηση προς δύο κατευθύνσεις: η μία είναι ότι η ζωή του Ευαγγελίου ανεβάζει τον πήχυ πολύ ψηλά για μας, με αποτέλεσμα να περνάμε από κάτω. Επομένως, κάνουμε ό,τι μπορούμε, κυρίως τα τυπικά, και είμαστε κι ευχαριστημένοι. Από την άλλη, βάζουμε υψηλούς στόχους πνευματικούς και επειδή με την βοήθεια του Θεού κάνουμε κάποια βήματα ή επειδή έχουμε χαρίσματα, τα οποία καρποφορούν, νομίζουμε πως έχουμε προχωρήσει πνευματικά, υψηλοφρονούμε. Στην πνευματική ζωή δεν ισχύει το «αυτό δεν είναι για μένα», αλλά ούτε και το «επειδή έχω πετύχει αυτά». Στην πνευματική ζωή ισχύει η πάλη να φανερώνεται στο πρόσωπό μας η ζωή του αναστημένου Χριστού: η χαρά, η συγχώρεση, η αγάπη, η απόφαση να μοιραζόμαστε την ζωή μας με τους άλλους, όπως έκανε ο Χριστός με τους μαθητές Του, ιδίως μετά το Πάσχα, η βαθιά πίστη που κάνει τις κεκλεισμένες θύρες να ανοίγουν, η εργασία όπως στην Τιβεριάδα μαζί με την συνεχή προσμονή του Κυρίου!
Κάθε στιγμή στην ζωή μας είναι ευκαιρία ανάνηψης. Είναι ευκαιρία ενός καινούργιου ξεκινήματος, με επίγνωση ότι ο Χριστός είναι το κέντρο της ζωής μας και ότι όλα προϋποθέτουν την μετοχή μας στο σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία. Ότι χρειάζεται κόπος, έξοδος από την ασφάλειά μας, εργασία πνευματική και συνάντηση με τους ανθρώπους στους οποίους αντανακλούμε το δοθέν ημίν φως! Και είναι μοναχικός αυτός ο δρόμος επί της ουσίας! Το κλίμα της ζωής δεν επιτρέπει πολλά. Κι ο λίγος κόπος όμως ευλογείται!

Κέρκυρα, 29 Σεπτεμβρίου 2019

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 29 Σεπτεμβρίου, Β’ Λουκά – Η εντολή της αγάπης

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Προς Κορινθίους Β΄ (δ΄ 6-15)

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν, ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἀπολλύμενοι, πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ.
Ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν. Ὥστε ὁ μὲν θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν.
Ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν, εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς διὰ Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν.
Τὰ γὰρ πάντα δι᾿ ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Απόδοση στα Νέα Ελληνικά

Προς Κορινθίους Β΄ (δ΄ 6-15)

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ποὺ εἶπε νὰ λάμψῃ φῶς ἀπὸ τὸ σκοτάδι, αὐτὸς ἔλαμψε μέσα μας, διὰ νὰ φέρῃ εἰς φῶς τὴν γνῶσιν τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν αὐτὸν μέσα σὲ πήλινα σκεύη, διὰ νὰ φανῇ ὅτι τέτοια ὑπερβολικὴ δύναμις εἶναι τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν προέρχεται ἀπὸ μᾶς. Πιεζόμεθα μὲ κάθε τρόπον, ἀλλὰ δὲν φθάνομεν σὲ ἀδιέξοδον, εὑρισκόμεθα σὲ ἀδυναμίαν ἀλλ’ ὄχι σὲ ἀπελπισίαν, διωκόμεθα ἀλλὰ δὲν ἐγκαταλειπόμεθα, καταβαλλόμεθα ἀλλὰ δὲν χανόμεθα.
Πάντοτε φέρομεν εἰς τὸ σῶμά μας τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, διὰ νὰ φανερωθῇ καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ εἰς τὸ σῶμά μας. Διότι ἐνῷ ζῶμεν παραδιδόμεθα πάντοτε εἰς θάνατον χάριν τοῦ Ἰησοῦ, διὰ νὰ φανερωθῇ καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ εἰς τὸ θνητόν μας σῶμα. Ὥστε ὁ μὲν θάνατος συντελεῖται σ’ ἐμᾶς, ἀλλ’ ἡ ζωὴ σ’ ἐσᾶς.
Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἔχομεν τὸ ἴδιο πνεῦμα τῆς πίστεως σύμφωνα πρὸς ὅ,τι εἶναι γραμμένον, Ἐπίστεψα καὶ διὰ τοῦτο ἐμίλησα, καὶ ἐμεῖς πιστεύομεν, διὰ τοῦτο καὶ μιλᾶμε, διότι γνωρίζομεν ὅτι ἐκεῖνος ποὺ ἀνέστησε τὸν Κύριον Ἰησοῦν θὰ ἀναστήσῃ καὶ ἐμᾶς διὰ τοῦ Ἰησοῦ καὶ θὰ μᾶς στήσῃ μαζὶ μ’ ἐσᾶς ἐνώπιόν του.
Ὅλα γίνονται πρὸς χάριν σας, ὥστε καθὼς ἡ χάρις ἐπεκτείνεται εἰς περισσοτέρους, νὰ προκαλέσῃ πλουσίαν τὴν εὐχαριστίαν πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Λουκ. στ΄ 31-36

Είπεν ο Κύριος, καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως. Και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. Και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι. και εάν δανείζητε παρ’ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ άμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα. Πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς. Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί.

Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα  Λουκ. στ΄ 31-36

Είπε ο Κύριος: « Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεστε κι εσείς σ’ αυτούς. Γιατί, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Αφού και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Και αν κάνετε καλό σ’ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. Αν δανείζετε σ’ όσους ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους όμοιούς τους, για να τα πάρουν πίσω. Αντίθετα, εσείς ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτε. Ετσι, ο Θεός, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας».

Ευλογημένη Κυριακή

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ «ΞΕΠΕΡΑΣΕ» ΤΟΝ ΙΕΡΕΑ...

Σε πρόσφατα δημοσιευμένη έρευνα (εφ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15.9.2019) είναι εμφανές ότι οι πολιτικοί γάμοι έφθασαν να ξεπερνούν, έστω και κατά τι τους θρησκευτικούς στην πατρίδα μας. Δεν έχει νόημα να αθροίσουμε το πόσα ζευγάρια, μετά τον πολιτικό γάμο, κάνουν και τον θρησκευτικό. Μπορεί την ποιμαίνουσα Εκκλησία αυτό να την παρηγορεί, ωστόσο η δυναμική τόσο του πολιτικού γάμου, όσο και του συμφώνου συμβίωσης, δεν είναι γεγονός που πρέπει να περνά απαρατήρητο.
Κι αυτό διότι πέρα από την νομική ευκολία ή την διεξαγωγή του για την εξυπηρέτηση φορολογικών ζητημάτων ή την μετάθεση σε μια περιοχή των δημοσίων υπαλλήλων και λειτουργών για λόγους συνυπηρέτησης ή την αναγνώριση παιδιών που γεννιούνται χωρίς τα ζευγάρια να προλαβαίνουν να παντρευτούν θρησκευτικά, είναι δεδομένο ότι ο πολιτικός γάμος εκφράζει μία πολύ μεγάλη αλλαγή στα ήθη της κοινωνίας και έρχεται να αμφισβητήσει συμβολικά την διδασκαλία της Εκκλησίας για τις προγαμιαίες σχέσεις, για την αμαρτία, για τους σκοπούς της ζωής.
Ο γάμος είναι η δήλωση ενώπιον Θεού και ανθρώπων, σύμφωνα και με την παράδοσή μας, ότι ένα ζευγάρι έχει αποφασίσει να προχωρήσει μαζί, να κάνει οικογένεια, να παλέψει η αγάπη να δώσει την ευτυχία! Ο γάμος ήταν η αρχή της συμβίωσης παλαιότερα και οι οικογένειες επένδυαν πολλά: σπίτι, προετοιμασίες, ημερομηνία, ναός, μυστήριο, χαρά, έθιμα, γλέντι. Ο γάμος ήταν και είναι γεγονός ζωής. Όμως ερχόταν ως επιστέγασμα μιας απόφασης και όχι ως συνέπεια μιας δοκιμής που κρατά πολύ καιρό. Διότι συνήθως σήμερα ο γάμος είναι το αποτέλεσμα μιας συμβίωσης στην οποία τα πάντα έχουν δοκιμαστεί για ικανό χρονικό διάστημα. Καμία ηθική διδαχή περί απαγόρευσης των προγαμιαίων σχέσεων δεν μπορεί να αγγίξει τους πολλούς. Αντίθετα, ο πολιτικός γάμος θεωρείται για τους πολλούς ως μία τυπική νομιμοποίηση της σχέσης και ο θρησκευτικός αφήνεται ως ικανοποίηση μιας κοινωνικής σύμβασης, για να ευχαριστηθούν οι γονείς και οι συγγενείς, αφού δεν επιφέρει, έτσι κι αλλιώς, κάποια ριζική αλλαγή στην ζωή του ζευγαριού.
Αρκεί η κριτική, η σύσταση στις οικογένειες να μεγαλώνουν με ηθική αυστηρότητα τα παιδιά τους; Είναι ο τρόπος των καιρών παραδομένος στην αμαρτία; Χρειάζεται η Εκκλησία να αλλάξει την διδασκαλία της, προσαρμόζοντάς την στα νέα δεδομένα; Ωφελεί το επιτίμιο στα ζευγάρια που έχουν κάνει πολιτικό γάμο να μην μπορούν να γίνουν ανάδοχοι;
Ένας εκσυγχρονισμός άνευ όρων δεν θα αλλάξει το ρου των πραγμάτων. Ένα ζευγάρι που επιλέγει τον πολιτικό γάμο στην ουσία δείχνει ότι η Εκκλησία μπορεί να περιμένει στην ζωή του. Όμως η Εκκλησία αυτό πάντα δεν κάνει; Όπως στην παραβολή του ασώτου υιού ο πατέρας, έτσι και η Εκκλησία προσεύχεται και περιμένει. Αυτό δεν σημαίνει ότι το να μην υπάρχουν συνέπειες για τις επιλογές μας είναι φιλανθρωπία. Για τους πολλούς γάμος στην πραγματικότητα είναι ο θρησκευτικός. Αυτό που θα όφειλε να προβληματίσει τους μεγαλύτερους και την ποιμαίνουσα Εκκλησία είναι η αποσύνδεση των νεώτερων από την εκκλησιαστικότητα. Ότι δεν ανήκουν σε ενοριακές κοινότητες με την καρδιά τους. Ότι δεν βλέπουν την Εκκλησία ως το σπίτι τους. Κι έτσι πρυτανεύουν οι πρακτικοί λόγοι που οδηγούν στο δημαρχείο.
Οι σχέσεις πριν τον γάμο θεωρούνται κατάσταση φύσεως σήμερα. Μία ποιμαντική χωρίς αφορισμούς, που θα δείξει την αξία της ευθύνης έναντι του συνανθρώπου και της ευλογίας του Θεού στην συμβίωση είναι καιρός να πρυτανεύσει...

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 25 Σεπτεμβρίου 2019

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2019

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 22 Σεπτεμβρίου 2019 – Α’ Λουκά, η θαυμαστή αλιεία και οι πρώτοι μαθητές

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Προς Κορινθίους Β΄ (α΄21 – β΄4)

Ἀδελφοί, ὁ βεβαιῶν ἡμᾶς σὺν ὑμῖν εἰς Χριστὸν καὶ χρίσας ἡμᾶς Θεός, ὁ καὶ σφραγισάμενος ἡμᾶς καὶ δοὺς τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν.
Ἐγὼ δὲ μάρτυρα τὸν Θεὸν ἐπικαλοῦμαι ἐπὶ τὴν ἐμὴν ψυχήν, ὅτι φειδόμενος ὑμῶν οὐκέτι ἦλθον εἰς Κόρινθον. Οὐχ ὅτι κυριεύομεν ὑμῶν τῆς πίστεως, ἀλλὰ συνεργοί ἐσμεν τῆς χαρᾶς ὑμῶν· τῇ γὰρ πίστει ἑστήκατε.
Ἔκρινα δὲ ἐμαυτῷ τοῦτο, τὸ μὴ πάλιν ἐν λύπῃ ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς. Εἰ γὰρ ἐγὼ λυπῶ ὑμᾶς, καὶ τίς ἐστιν ὁ εὐφραίνων με εἰ μὴ ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ;
Καὶ ἔγραψα ὑμῖν τοῦτο αὐτό, ἵνα μὴ ἐλθὼν λύπην ἔχω ἀφ᾿ ὧν ἔδει με χαίρειν, πεποιθὼς ἐπὶ πάντας ὑμᾶς ὅτι ἡ ἐμὴ χαρὰ πάντων ὑμῶν ἐστιν. Ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων, οὐχ ἵνα λυπηθῆτε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς.

Aπόδοση στα Νέα Ελληνικά.

Προς Κορινθίους Β΄ (α΄21 – β΄4)

Ἀδελφοί, ἐκεῖνος ποὺ μᾶς στερεώνει μαζὶ μ’ ἐσᾶς εἰς τὸν Χριστὸν καὶ μᾶς ἔχρισε, εἶναι ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος καὶ μᾶς ἐσφράγισε καὶ ἔδωκε εἰς τὶς καρδιές μας τὸ Πνεῦμα σὰν ἀρραβῶνα.
Ἐπικαλοῦμαι μάρτυρά μου τὸν Θεόν, ὅτι διὰ νὰ μὴ σᾶς λυπήσω δὲν ἦλθα ἀκόμη εἰς τὴν Κόρινθον. Ὄχι διότι θέλομεν νὰ σᾶς ἐξουσιάζωμεν σὲ ζητήματα τῆς πίστεώς σας, ἀλλὰ εἴμεθα συνεργάται τῆς χαρᾶς σας, διότι στέκεσθε σταθεροὶ εἰς τὴν πίστιν.
Ἀπεφάσισα νὰ μὴ σᾶς κάνω καὶ ἄλλην δυσάρεστην ἐπίσκεψιν. Ἐὰν ἐγὼ σᾶς λυπῶ, τότε ποιὸς μοῦ προξενεῖ χαρὰν παρὰ ἐκεῖνος ποὺ τὸν κάνω νὰ λυπᾶται;
Καὶ σᾶς ἔγραψα ἀκριβῶς αὐτό, ὥστε, ὅταν ἔλθω, νὰ μὴ λυπηθῶ ἀπὸ ἐκείνους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔπρεπε νὰ χαίρω, διότι ἔχω παποίθησιν δι’ ὅλους σας ὅτι ἡ χαρά μου εἶναι καὶ χαρὰ ὅλων σας. Σᾶς ἔγραψα ἀπὸ μεγάλην θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν τῆς καρδιᾶς, μὲ πολλὰ δάκρυα, ὄχι διὰ νὰ λυπηθῆτε, ἀλλὰ διὰ νὰ γνωρίσετε τὴν ὑπερβολικὴν ἀγάπην ποὺ ἔχω γιὰ σᾶς.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Ε´ 1 – 11

1 Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ τὸν ὄχλον ἐπικεῖσθαι αὐτῷ τοῦ ἀκούειν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὸς ἦν ἑστὼς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, 2 καὶ εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ’ αὐτῶν ἀπέπλυνον τὰ δίκτυα. 3 ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. 4 ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· Ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. 5 καὶ ἀποκριθεὶς Σίμων εἶπεν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. 6 καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. 7 καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον, καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά. 8 ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· 9θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, 10 ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. 11 καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Aπόδοση στα Νέα Ελληνικά.

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Ε´ 1 – 11

Τον καιρό ἐκείνο, καθώς στεκόταν ὁ Ἰησοῦς κοντὰ εἰς τὴν λίμνην τῆς Γεννησαρέτ, εἶδε δύο πλοιάρια κοντὰ εἰς τὴν λίμνην, ἀλλ’ οἱ ψαράδες εἶχαν βγῆ καὶ ἔπλεναν τὰ δίχτυα. Ἐμπῆκε εἰς ἕνα ἀπὸ τὰ πλοιάρια τὸ ὁποῖον ἀνῆκε εἰς τὸν Σίμωνα καὶ τὸν παρεκάλεσε νὰ ἀπομακρυνθῇ λίγο ἀπὸ τὴν ξηράν. Τότε ἐκάθησε καὶ ἐδίδασκε τὰ πλήθη ἀπὸ τὸ πλοιάριον.

Μόλις ἔπαυσε νὰ μιλῇ, εἶπε εἰς τὸν Σίμωνα, «Πήγαινε εἰς τὰ βαθειὰ καὶ ρίξτε τὰ δίχτυα σας για ψάρεμα». Καὶ ὁ Σίμων ἀπεκρίθη, «Διδάσκαλε, ὅλην τὴν νύχτα ἐκοπιάσαμε χωρὶς νὰ πιάσωμε τίποτε. Ἀλλ’ ἐπειδὴ σὺ τὸ λές, θὰ ρίξω τὸ δίχτυ». Ὅταν τὸ ἔκαναν, ἔπιασαν πολλὰ ψάρια, καὶ τὸ δίχτυ τους ἄρχισε νὰ σχίζεται. Καὶ ἔκαναν νεύματα εἰς τοὺς συντρόφους των ποὺ ἦσαν εἰς τὸ ἄλλο πλοιάριον, νὰ ἔλθουν νὰ τοὺς βοηθήσουν· καὶ ἦλθαν καὶ ἐγέμισαν καὶ τὰ δύο πλοιάρια, ὥστε νὰ κινδυνεύουν νὰ βυθισθοῦν. Ὅταν ὁ Σίμων Πέτρος εἶδε τί ἔγινε, ἔπεσε εἰς τὰ γόνατα τοῦ Ἰησοῦ καὶ εἶπε, «Φύγε ἀπ’ ἐδῶ, Κύριε, διότι εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός». Αὐτὸ τὸ εἶπε διότι ἐξεπλάγη καὶ αὐτὸς καὶ ὅλοι ὅσοι ἦσαν μαζί του μὲ τὰ ψάρια ποὺ ἔπιασαν, ἐπίσης καὶ ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, οἱ υἱοὶ τοῦ Ζεβεδαίου, οἱ ὁποῖοι ἦσαν συνεταῖροι τοῦ Σίμωνος. Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸν Σίμωνα, «Μὴ φοβᾶσαι· ἀπὸ τώρα καὶ εἰς τὸ ἑξῆς θὰ πιάνῃς ἀνθρώπους».

Καὶ ὅταν ἔφεραν τὰ πλοιάρια εἰς τὴν ξηράν, τὰ ἄφησαν ὅλα καὶ τὸν ἀκολούθησαν.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2019

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΛΥΠΗ;


«Ἕκρινα δέ ἐμαυτῷ τοῦτο, τό μή πάλιν ἐν λύπῃ ἐλθεῖν πρός ὑμᾶς. Εἰ γάρ ἐγώ λυπῶ ὑμᾶς, καί τίς ἐστιν ὁ εὐφραίνων με εἰ μή ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ;... ᾯ δέ τι χαρίζεσθε, καί ἐγώ. Καί γάρ ἐγώ εἴ τι κεχάρισμαι ᾧ κεχάρισμαι, δι’ ὑμᾶς ἐν προσώπῳ Χριστοῦ, ἵνα μή πλεονεκτηθῶμεν ὑπό τοῦ σατανᾶ. Οὐ γάρ αὐτοῦ τά νοήματα ἀγνοοῦμεν» (Β’ Κορ. 2, 1-2 και 10-11)
«Γι’ αυτό έκρινα σωστό να μη σας φέρω λύπη, όταν θα έρθω ξανά κοντά σας. Γιατί αν εγώ σας προκαλώ λύπη, τότε θα πρέπει να παίρνω χαρά από κείνους που στενοχωρώ... Σε όποιον εσείς συγχωρείτε κάτι, συγχωρώ κι εγώ. Γιατί κι εγώ, ό,τι έχω συγχωρήσει-αν υπήρχε κάτι να συγχωρήσω-το έκανα για χάρη σας ενώπιον του Χριστού. Έτσι, δε θα βγει κερδισμένος από μας ο σατανάς. Γνωρίζουμε καλά τις επιδιώξεις του».


Σύνηθες φαινόμενο στις ανθρώπινες σχέσεις είναι η λύπη. Δεν μιλούμε για λύπη που πηγάζει από την φυσική μας φθορά, την αρρώστια, τον πόνο, τον θάνατο. Συνειδητά ή ασυνείδητα πράξεις, συμπεριφορές, χαρακτήρες γεννούν συναισθήματα λύπης, άλλοτε επιφανειακής, άλλοτε βαθιάς στις καρδιές μας. Συνήθως η λύπη έρχεται όταν ο άλλος δεν συμμερίζεται τις επιδιώξεις, τις ιδέες, τον τρόπο που θέλουμε να προχωρήσουμε στην ζωή. Διότι η λύπη έχει να κάνει με τους ανθρώπους που αγαπούμε και νοιαζόμαστε γι’ αυτούς. Αυτοί που δεν μας ενδιαφέρουν, ακόμη κι αν μας στενοχωρήσουν για κάτι, δεν ανοίγουν τον δρόμο ώστε η λύπη να εισχωρήσει στην καρδιά μας, να κρατήσει. Λύπη υπάρχει όπου υπάρχει αγάπη ή όπου θα θέλαμε να υπάρχει αγάπη.
Λύπη υπάρχει και όπου υπάρχει ματαιωμένο συμφέρον. Είναι λεπτή στην ψυχή η σύνδεση του συμφέροντος με την αγάπη. Αγαπούμε αυτούς που, εκτός από την ανταπόδοση της αγάπης, εξυπηρετούν και τα συμφέροντά μας. Κατά βάθος, συχνά το συμφέρον βαφτίζεται αγάπη και απαίτηση από τον άλλον, με αποτέλεσμα να έρχεται έντονη η λύπη. Είναι δύσκολο στα ανθρώπινα να βρούμε αγάπη ανιδιοτελή. Έχουμε όμως την ιδέα ότι εμείς αγαπούμε έτσι και περιμένουμε ανταπόδοση και γι’ αυτό πικραινόμαστε. Κάθε ίχνος όμως προσδοκίας από την αγάπη, δείχνει ότι η ανιδιοτέλεια δεν έχει κατορθωθεί. Γι’ αυτό και η λύπη.
Στην εκκλησιαστική ζωή οι ανθρώπινες σχέσεις δεν διαφέρουν από τους άλλους χώρους. Μολονότι η αγάπη είναι η κυρίαρχη εντολή, μολονότι το πρότυπο του Θεανθρώπου Χριστού είναι ακριβώς το πρότυπο της ανιδιοτελούς αγάπης, οι μικρότητες των καρδιών μας, οι ατέλειές μας, γεννούν λύπες. Παραπικρασμούς. Λογισμούς εις βάρος των άλλων. Ένα αίσθημα αυτοδικαίωσης. Εγώ αγαπώ, γιατί οι άλλοι δεν με αγαπούν; Εγώ έχω ανάγκη, γιατί οι άλλοι δεν την ικανοποιούν; Εγώ παραδέχομαι την αδυναμία μου, οι άλλοι γιατί δεν σπεύδουν να με στηρίξουν σ’ αυτήν; Η λύπη έρχεται επειδή περιμένουμε πάλι από τους άλλους να είναι σωστοί έναντί μας, να τηρήσουν τις εντολές του Χριστού, να καταστήσουν την Εκκλησία κοινότητα τελείων και αγίων. Μια ματιά εντός μας θα μας έδειχνε ότι η αφετηρία της λύπης βρίσκεται εντός μας, στην δική μας ατέλεια, που όμως δεν γίνεται ταπείνωση, αλλά απαίτηση.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, επισημαίνει ότι δεν βιάζεται να τους επισκεφθεί, διότι νιώθει ότι η παρουσία του θα τους φέρει λύπη, καθώς οι Κορίνθιοι βρίσκονται σε σύγχυση. Κάποιοι χριστιανοί ιεραπόστολοι έχουν έρθει στην Κόρινθο και με το κήρυγμά τους ενέσπειραν σύγχυση, αμφισβητώντας την πίστη που ο Παύλος τους μετέφερε, ιδίως στο ζήτημα της τήρησης του μωσαϊκού νόμου. Σ’ αυτήν την αναστάτωση, ενώ θα περίμενε κάποιος ο Παύλος να πάει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, εντούτοις διαπιστώνει ότι ο απόστολος βλέπει ότι η παρουσία του θα φέρει λύπη στις καρδιές των ανθρώπων, διότι θα τους αναγκάσει να πάρουν θέση. Θα τους αναγκάσει να μαλώσουν. Δεν θα επιφέρει ενότητα αλλά διχόνοια. Προτιμά λοιπόν να γράψει στους Κορινθίους, ώστε να τους δώσει τον χρόνο να σκεφτούν τι έχει συμβεί και πού έγκειται η αλήθεια, όχι όμως να τους λυγίσει συναισθηματικά με την παρουσία του ως πατέρα που αναγκάζει τα παιδιά του να τον ικανοποιήσουν.
Η λύπη δεν διορθώνεται με τον εξαναγκασμό, με το ζόρι, αλλά φεύγει από την καρδιά μας εν ελευθερία. Όταν κατανοήσουμε τι την προκάλεσε. Όταν κάνουμε την αυτοκριτική μας. Όταν διαπιστώσουμε ότι δεν μπορούν τα πράγματα να πορεύονται κατά το συμφέρον μας, ενώ και οι άνθρωποι δεν είναι όπως τους θέλουμε. Δεν μπορούμε να τους εξαναγκάσουμε να φερθούν κατά πώς κρίνουμε εμείς ότι είναι το σωστό. Είναι επώδυνο να μπορείς να πιέσεις τον άλλον, να μπορείς να τον υποχρεώσεις να κάνει αυτό που εσύ νομίζεις ως σωστό, να σου ανταποδώσει αυτό που του προσφέρεις και να μην ασκείς την εξουσία σου. Κατανοείς ότι μπορεί να μην δικαιωθεί η στάση σου ποτέ. Γνωρίζεις όμως ότι πάνω από την δύναμη της επιβολής, υπάρχει η αναμονή και η υπομονή της ελευθερίας του άλλου. Δεν πρέπει ο άλλος να μένει χωρίς νουθεσία. Δεν πρέπει όμως και να εξαναγκάζεται να ακολουθεί τον δρόμο που εμείς γνωρίζουμε ότι είναι σωστός, αλλά που θα του επιφέρει λύπη.
Η λύπη που οι άλλοι μας προκαλούν βρίσκει ίαση όταν συγχωρούμε. Όταν τους δίνουμε τον χρόνο που χρειάζονται για να δούνε την αλήθεια, αλλά και όταν έχουμε πάρει την απόφαση να μην επιτρέψουμε στον σατανά, τον πατέρα της λύπης, της διχόνοιας, της ακαταστασίας να κυριαρχήσει. Η δική μας καρδιά είναι το κέντρο. Ας αντιτάξουμε τον σεβασμό στην ελευθερία του άλλου, την συγχώρηση, την υπομονή, κυρίως όμως την επίγνωση της αλήθειας, όπως και των ορίων μας. Με ταπείνωση ας μάθουμε να περιμένουμε. Και ας μην αφήνουμε στους λογισμούς της λύπης, οι οποίοι είναι συνδεδεμένοι με την αυτοδικαίωσή μας να κυριαρχούν στην καρδιά μας. Στον αγώνα αυτό η δική μας σχέση με τον Χριστό και το ήθος της Εκκλησίας είναι η βάση.
Η αγάπη ξέρει να περιμένει!

Κέρκυρα, 22 Σεπτεμβρίου 2019

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2019

ΑΔΕΙΕΣ ΦΩΛΙΕΣ

Όταν έρχεται ένα παιδί στον κόσμο, ιδίως όταν είναι το πρώτο, οι γονείς περνούν κρίση ταυτότητας. Δεν είναι μόνο η επιλόχειος κατάθλιψη της γυναίκας. Και ο άντρας συνειδητοποιεί, εκτός από την ανάγκη να αναλάβει την ευθύνη της πατρότητας, ότι έδωσε ζωή σε μία νέα γενιά, ότι έχει διάδοχο, αγόρι ή κορίτσι δεν έχει σημασία, και επομένως ο ίδιος έχει μπει στην τροχιά της φθοράς, ότι ο θάνατος δεν είναι ένα τόσο ξένο και μακρινό γεγονός, ότι η ύπαρξη αποκτά άγχος που πριν δεν υπήρχε. Όλα αυτά τα στοιχεία, εάν οι γονείς είναι σε θέση να τα εκτιμήσουν, μπορούν να βοηθήσουν ώστε μία νέα ταυτότητα να χτιστεί: αυτή του υπεύθυνου ενήλικα για τους άλλους, αυτή του συνδημιουργού του Θεού, αυτή που μόνο με την αγάπη βρίσκει νόημα και καταξίωση. Διότι κάθε άγχος, κάθε κατάθλιψη, κάθε κόπος έχουν ως αντίβαρό τους την αγάπη.
Όταν το παιδί ενηλικιώνεται και φεύγει από το σπίτι για να σπουδάσει, ιδίως όταν είναι το τελευταίο και δεν έχει μείνει άλλο μέσα στο σπίτι, και πάλι οι γονείς περνούν μία νέα κρίση ταυτότητας. Διότι τώρα συνειδητοποιούν ότι «η ουσία της αγάπης μετρά στην απουσία» (Λαυρέντης Μαχαιρίτσας). Η απουσία του παιδιού από το σπίτι κάνει τους γονείς να προβληματίζονται: το μεγάλωσαν για να γίνει ελεύθερο ή για να το ελέγχουν και με κάθε τρόπο να το ξαναφέρουν πίσω, κυρίως με την οικονομική εξάρτηση ή την χειριστικότητα του συναισθήματος; Η απουσία του παιδιού από το σπίτι κάνει τους γονείς να προβληματίζονται για την ποιότητα της δικής τους σχέσης. Το σύνδρομο «της άδειας φωλιάς» γεννά το ερώτημα του πόσο σημαντικός είναι ο άλλος για την ζωή μου. Διότι τώρα κανένα άλλοθι της ανατροφής και της προόδου του παιδιού δεν μπορεί να λειτουργήσει ως αντίβαρο σε μια σχέση που δεν έχει επικοινωνία, μνήμες, θέληση να κρατήσει. Γι’ αυτό και η ταυτότητα των γονέων πρέπει να εξελιχθεί με βάση την απόφαση να συνυπάρξουν ή να χωρίσουν.
Όταν οι γονείς του ζευγαριού φύγουν από την ζωή, τότε και πάλι μία νέα κρίση ταυτότητας καραδοκεί. Ο θάνατος του γονέα, πέρα από τον πόνο της οριστικής απώλειας, την αποτίμηση της σχέσης, τυχόν εκκρεμότητες και ενοχές, κάνει αυτόν που ζει τον θάνατο να αισθάνεται ότι έρχεται και η δική του σειρά. Έτσι ή θα αποφασίσει να συμφιλιωθεί με το παρελθόν του, με το πρόσωπο που αγάπησε και έζησε μαζί του όλα αυτά τα χρόνια στην οικογένεια ή θα συμπεριφερθεί παλιμπαιδίζοντας, ψάχνοντας νέες σχέσεις για να ζήσει όσα δεν έζησε, για να προλάβει πριν πεθάνει. Η ταυτότητα περιλαμβάνει συμφιλίωση, αγάπη, συνύπαρξη ή γκρέμισμα των πάντων.
Η ουσία της αγάπης λοιπόν ουσιαστικά μετριέται στην απουσία της προτεραιότητας του εγώ μας. Εδώ είναι το κλειδί. Το ίδιο και η απουσία των όσων έχουν συνδέσει την ζωή μας μαζί τους, είτε προσωρινή είτε οριστική, γεννά κρίση. Η Εκκλησία στηρίζει την πρόταση ταυτότητας για τον άνθρωπο στην αγάπη που νικά το εγώ, που συμφιλιώνει, που μας κάνει να δούμε το εαυτό μας στην διάσταση που υπερβαίνει τον χρόνο. Στην δίψα για κοινωνία με τον Θεό που μας βοηθά να ωριμάσουμε, αλλά και να αφήσουμε ελεύθερους τους άλλους. Και τότε όλοι γίνονται πραγματικά ζωή μας!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 18 Σεπτεμβρίου 2019

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2019

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΑ Ι.Ν. ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΠΟΛΕΩΣ

Στον πανηγυρίζοντα ναό της Αγίας Σοφίας στην παλιά πόλη της Κέρκυρας λειτούργησε το πρωί της Τρίτης 17 Σεπτεμβρίου 2019 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος.

Απευθυνόμενος στο πολυπληθές εκκλησίασμα ο κ. Νεκτάριος τόνισε ότι η αγία Σοφία, η σώφρων μητέρα των τριών θυγατέρων που τις έδωσε ονόματα αρετών εκ του λόγου του αποστόλου Παύλου, Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη, ακολούθησε στην ζωή της τον λόγο του σταυρού, σε μία περίοδο κατά την οποία ο τότε αυτοκράτορας Αδριανός, αλλά και οι ισχυροί της γης θεώρησαν τον λόγο αυτόν μωρία, διότι δεν πίστεψαν στην ανάσταση του Χριστού. Για την αγία Σοφία ο λόγος του σταυρού ήταν δύναμις και αληθινή σοφία, διότι μέσα από αυτόν ζούμε την βασιλεία του Θεού και βρίσκουμε τον Χριστό που είναι η Αλήθεια.

Η αγία επέλεξε για τις κόρες της αυτό που ζούσε η ίδια: εκείνος που ζει με την αγάπη του Θεού, ενώνεται με τον Χριστό. Εκείνος που ελπίζει στον Θεό δεν καταισχύνεται. Στον βράχο της πίστεως συντρίβονται οι ιδεολογίες και οι αρνήσεις του Θεού. Και συντρίβονται όχι μόνο εκείνοι που δεν επίστευσαν τότε, αλλά και όσοι επενδύουν στις ψεύτικες θεότητες των καιρών μας, θεοποιώντας τα μέσα που ο Θεός έδωσε για την ζωή μας.

Σώφρων η μητέρα, σώφρονες και οι θυγατέρες. Ξέφυγαν από τα παρόντα και χαμερπή και κέρδισα τη αιωνιότητα. Οδηγήθηκαν στο μαρτύριο, θυμίζοντας τους τρεις παίδες στην Βαβυλώνα, οι οποίοι στον ασεβή βασιλιά αντέταξαν τη φράση: « Υπάρχει ο Θεός!». Ο δικός μας Θεός, ο οποίος χάρισε την αγάπη στην ανθρωπότητα, δίνει ελπίδα στην απελπισία του κόσμου, είναι ο βράχος της πίστης.

Σύναξη μαρτυρική κάνουμε σε κάθε θεία λειτουργία γύρω από τα πρόσωπα των αγίων μας. Τα τιμούμε, τα ικετεύουμε να είναι πρεσβευτές, ιδίως στην παραπαίουσα εποχή μας, σ’ αυτήν που δεν έχει προσανατολισμό, με σύγχυση και ως προς την πίστη και ως προς τα καθήκοντά μας έναντι του Θεού. Και μέσα από αυτήν την σύναξη καλούμαστε να λάβουμε την απόφαση να ανασυγκροτήσουμε και την οικογένεια και την ζωή μας. Η διάλυση της οικογένειας μας θλίβει. Ενότητα και συνοχή στην οικογένεια δίνει η πίστη. Προσευχή, αγώνας για τον Χριστό και η ανασυγκρότηση της οικογένειας θα φέρει ανασυγκρότηση της κοινωνίας.

Η απομάκρυνση μας από τον αληθινό Θεό είναι η αιτία της διάλυσης της οικογένειας. Σήμερα φτάσαμε να ζητούμε μόνο το συμφέρον μας και όχι το να δούμε το θεϊκό φως, λησμονώντας ότι αν γίνουμε μέτοχοι της αναστάσεως, μέτοχοι της γλυκύτητας της παρουσίας του Θεού στην ζωή μας, όλα θα μας προστεθούν.

Οικογένεια με Χριστό μας χρειάζεται και απόφαση να αντισταθούμε σε όσους αρνούνται τον λόγο του σταυρού, κατέληξε ο κ. Νεκτάριος.











 







 


 

 
 
 

 


Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2019

17ο ΙΕΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ (VIDEO)






ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ 17ου ΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΗΣ Ι. Μ. ΚΕΡΚΥΡΑΣ


Η Ιερά Μητρόπολη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, στα πλαίσια της νέας ιεραποστολικής χρονιάς 2019-2020, διοργάνωσε την Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2019, στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Χρονίως Πασχόντων «Η Πλατυτέρα» το 17ο Ιερατικό Συνέδριο, με θέμα «Σχέσεις Πολιτεία και Εκκλησίας».

Το Πρόγραμμα του Συνεδρίου, άρχισε το πρωί με Θεία Λειτουργία στον Ι. Ναό Αγίας Τριάδος του Ιδρύματος, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας κ. Νεκτάριο, στο τέλος της οποίας τελέστηκε μνημόσυνο για τους Αρχιερείς, τους ιερείς και διακόνους, καθώς και τους μοναχούς και τις μοναχές που διακόνησαν στην Ιερά Μητρόπολη Κερκύρας.

Την έναρξη του Συνεδρίου έκανε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος με θέμα «Σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας: το παράδειγμα της Κέρκυρας». Ο κ. Νεκτάριος τόνισε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Ζούμε σε μία πραγματικότητα στην οποία η Εκκλησία μας υφίσταται πιέσεις από τον εν πολλοίς άθεο πολιτισμό μας να παραιτηθεί αφ’ εαυτής της ἀπό τόν σύνδεσμο τον οποίο έχει με την πολιτεία, με το κράτος, με τον λαό μας, προκειμένου να επιτευχθεί το πρότυπο της εκκοσμικεύσεως... Στην καλυτέρα των περιπτώσεων αυτό που ζητούν οι ενορχηστρωτές αυτών των επιθέσεων είναι η Εκκλησία να περιοριστεί στην λογική της χρησιμότητας. Δύο είναι οι πυλώνες αυτής της λογικής. Ο ένας είναι τα ήθη και τα έθιμα, τα οποία αποτελούν παράγοντα επιβιώσεως της ιστορίας και του πολιτισμού του λαού μας. Ο δεύτερος πυλώνας έγκειται στην φιλανθρωπία και το κοινωνικό έργο.

Έχει διαμορφωθεί μία κουλτούρα στην οποία το βαθύτερο νόημα της ζωής της Εκκλησίας, από σωτηριολογικό, μεταμορφωτικό, σταυρώσιμο και αναστάσιμο, δηλαδή Χριστοκεντρικό και εκκλησιοκεντρικό, έχει μετατραπεί κυρίως σε πολιτισμικό. Την ίδια στιγμή έχουμε ένα αδιαμφισβήτητο φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο, με πλείστες όσες δωρεές στην πολιτεία, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα πολιτιστικά σωματεία, επ’ αγαθώ της κοινωνίας. Και βεβαίως όσο δίνουμε, τόσο αυξάνεται η αχαριστία όπως και το πνεύμα της αρπακτικότητος, της κριτικής, της μεμψιμοιρίας εις βάρος της Εκκλησίας. Κάθε χρόνο δημοσιεύουμε τον απολογισμό του έργου της τοπικής Εκκλησίας και έχουμε την αίσθηση ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα, όχι μόνο διότι «μη γνώτω η αριστερά τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. 6, 3), αλλά διότι οι πολλοί κακοπροαίρετοι το μόνο που γνωρίζουν να λένε είναι ότι «έχει η Εκκλησία»...

Η απάντηση είναι ο ποιμαντικός μας αγώνας να καλλιεργήσουμε το εκκλησιαστικό ήθος στον λαό μας. Την θέση μας στην κοινωνία δεν θα μας την χαρίσει η πολιτεία. Στην δική μας παράδοση η αγάπη, συνδεδεμένη με την ελευθερία, πάντοτε έκανε τους ανθρώπους να βλέπουν την ζωή στην προοπτική της συνυπάρξεως και της προσφοράς. Ο άλλος δεν ήταν ποτέ η κόλασή μας, αλλά ο πλησίον μας. Ο κλήρος δεν είχε προνόμια. Περιουσία η Εκκλησία δεν απέκτησε για να συγχωρεί τις αμαρτίες των ανθρώπων, αλλά γιατί οι ιδιοκτήτες δεν ήθελαν οι κάθε λογής κατακτητές να οικειοποιηθούν την γη και τις κατοικίες τους. Οι άνθρωποι προσέφεραν στην Εκκλησία τα αγαθά τους, διότι γνώριζαν ότι θα τα διαχειριστεί σωστά. Θα τα αντιπροσφέρει δηλαδή στόν πλησίον. Θα τα κάμει σχολεία. Θα βοηθήσει τον λαό να κρατήσει πίστη και πατρίδα και ελευθερία στην καρδιά του. Και έτσι και έγινε....

Παλεύουμε να κρατήσουμε ζωντανή την σχέση της Εκκλησίας με τον λαό, αλλά και ζητούμε συναλληλία με την πολιτεία. Δεν πετάμε όμως στα σύννεφα!»

Κατόπιν έγιναν οι χαιρετισμοί από τους βουλευτές Κέρκυρας κ. Στέφανο Γκίκα, κ. Αλέκο Αυλωνίτη και κ. Δημήτρη Μπιάγκη, όπως επίσης και από τον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Δημήτριο Μεταλληνό, αλλά και τον εκπρόσωπο της περιφερειάρχου.

Πρώτος εισηγητής ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, ο οποίο επεσήμανε ότι από την στιγμή που απελευθερώθηκε η Ελλάδα από τους Τούρκους, η Εκκλησία από περιέχον του Ελληνισμού έγινε περιεχόμενο του κράτους. Η Εκκλησία έδωσε στην πατρίδα μας το κοινοτικό σύστημα, τα 4/5 της περιουσίας της χωρίς αποζημίωση, αλλά και το ήθος του σεβασμού στην θρησκευτική ελευθερία, το οποίο αποτυπώθηκε από τα πρώτα συντάγματα του Αγώνα του ‘21῎

Σήμερα, με βάση το Σύνταγμα του 1975, τέσσερα θέματα συνδέουν την Εκκλησία με την Πολιτεία: α. ο έλεγχος από το Συμβούλιο της Επικρατείας στις διοικητικές πράξεις της Εκκλησίας β. η διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας, για την οποία το κράτος ουδέποτε λογοδότησε στην Εκκλησία τι την έκανε αυτήν την περιουσία, αν την χρησιμοποίησε για τους λόγους που του δωρήθηκε, δηλαδή για τους απόρους και τους άκληρους σε γη ή για άλλους λόγους, ενώ και από την εναπομείνασα περιουσία το κράτος ανακουφίζει τους πολίτες του έμμεσα, καθώς η Εκκλησία έχει αναλάβει κοινωνικό έργο γ. η εκκλησιαστική εκπαίδευση, για την οποία το κράτος δεν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα, αλλά έχει παγιδεύσει την Εκκλησία να μιμείται την δημόσια παιδεία, χωρίς να μπορεί να στοχεύσει στην καλλιέργεια των δικών της στελεχών δ. η μισθοδοσία του κλήρου, το οποίο είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει η Πολιτεία, αντί ενοικίου για την περιουσία που πήρε και παρά τις δεσμεύσεις της ουδέποτε αναγνώρισε.

Ο κ. Χρυσόστομος επεσήμανε ότι το άρθρο 3 του Συντάγματος κατοχυρώνεται και από την Ευρωπαϊκή συνθήκη του Άμστερνταμ, η οποία τονίζει ότι ζητήματα οργάνωσης του κρατικού βίου ως προς την θρησκευτικότητα ρυθμίζονται από το κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι από την Ένωση. Επομένως η «επικρατούσα θρησκεία» δεν ενοχλεί την Ευρώπη, αλλά προκατειλημμένους διανοουμένους και πολιτικούς. Το ίδιο και το ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας κατοχυρώνεται με την συνθήκη της Λισσαβόνας του 2007, η οποία όμως δεν θέτει ζήτημα κατάργησης των τοπικών παραδόσεων! Παράλληλα, τα ανθρώπινα δικαιώματα προστατεύονται από το Σύνταγμα και επομένως η θρησκευτική ελευθερία δεν απειλείται. Τέλος, είναι τόσο στενά συνδεδεμένο το κράτος με την Εκκλησία σε διάφορους τομείς, όπως η παιδεία, η εθνική άμυνα, η οικονομία, η γεωργία, η υγεία που όποιος ισχυρίζεται ότι με ένα άρθρο καταργείται η σχέση κράτους και Εκκλησίας στερείται σοβαρότητος.

Για τον Σεβασμιώτατο η σχέση κράτους και Εκκλησίας, όπως κατοχυρώνεται συνταγματικά, εγγυάται τους διακριτούς ρόλους και ταυτόχρονα διασώζει την ιστορία και την πολιτισμική συνέχεια μας!

Κατόπιν έγινε η δεύτερη εισήγηση από τον διακεκριμένο πολιτικό επιστήμονα, συγγραφέα και μελετητή κ. Κωνσταντίνο Χολέβα, ο οποίος μίλησε για το καθεστώς των θρησκευτικών κοινοτήτων στην Ελλάδα. Επεσήμανε ότι μειονότητα είναι μόνο η μουσουλμανική της Θράκης, σύμφωνα με την συνθήκη της Λωζάννης. Με χαρακτηριστικά παραδείγματα επεσήμανε ότι η ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου συρρικνώθηκε σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας των διώξεων του τουρκικού κράτους, ενώ η μειονότητα της Θράκης που είναι θρησκευτική (αποτελείται από τουρκόφωνους, τους Πομάκους που μιλούν σλαβόφωνη γλώσσα, και τους Ρομά) και όχι εθνική απολαμβάνει του προνομίου οι μουφτήδες να είναι δικαστές και ιεροερμηνευτές αρμόδιοι για θέματα οικογενειακού και κληρονομικού δικαίου, για το οποίο δεν ισχύει το ελληνικό δίκαιο, αλλά η μουσουλμανική παράδοση. Η ελληνική πολιτεία ουδέποτε καταπίεσε την μειονότητα, ενώ έχει αναγνωρίσει και την ισραηλιτική κοινότητα ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου. Το 2014 αναγνωρίστηκαν ως νομικές οντότητες ιδιωτικού δικαίου και όλες οι θρησκευτικές κοινότητες ετεροδόξων στην Ελλάδα, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι η ορθοδοξία μας οδηγεί στην ανοχή, την θετική θρησκευτική ελευθερία και την αγάπη προς όλους.

Ο κ. Χολέβας χρησιμοποίησε παραδείγματα από την διδασκαλία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, τόνισε ότι ο όρος «ανεξιθρησκία» καθιερώθηκε από τον Κερκυραίου λόγιο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού και επίσκοπο Ευγένιο Βούλγαρη, ενώ ο όρος «ουδετεροθρησκία» έχει προέλευσή του στην αθεΐα της Γαλλικής Επανάστασης.

Καλούμαστε να διατηρήσουμε το ορθόδοξο ήθος και την σχέση πολιτείας και εκκλησίας, η οποία εγγυάται την συμπαράσταση σε όλους τους ανθρώπους, ένα ήθος ιδιαίτερα απαραίτητο στον κόσμο του μίσους και του ατομισμού!

Κατόπιν έγινε εκτενής συζήτηση πάνω στις εισηγήσεις, συντάχθηκαν τα πορίσματα και το Συνέδριο έκλεισε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, ο οποίος και κάλεσε τους ιερείς να αγωνιστούν ενωμένοι να μείνει ζώσα η ταυτότητα του λαού μας!

Αξίζει να σημειωθεί ότι στα πλαίσια του Συνεδρίου οι ιερείς προέβησαν σε εθελοντική αιμοδοσία, ενισχύοντας την κάλυψη των μεγάλων αναγκών σε αίμα που υπάρχουν στο Νοσοκομείο της Κέρκυρας.















Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019

ΕΓΩ ΓΑΡ ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ ΝΟΜΩ ΑΠΕΘΑΝΟΝ, ΙΝΑ ΘΕΩ ΖΗΣΩ

«΄Εγώ γάρ διά νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω» (Γαλ. 2, 19)
«Κι αληθινά, με κριτήριο τον νόμο, έχω πεθάνει για την θρησκεία του νόμου, 
για να βρω την ζωή κοντά στον Θεό»

Η πίστη μας προϋποθέτει μία συνεχή εναλλαγή ανάμεσα στον θάνατο και την ζωή. Γι’ αυτό και συνεχώς η Εκκλησία θέτει ενώπιόν μας το σημείο του Σταυρού. Πάνω στον Σταυρό, μαζί με τον Χριστό, πέθανε η ισχύς του θανάτου, η ισχύς της αμαρτίας, της αποκοπής δηλαδή του ανθρώπινου γένους από τον Θεό και το δικαίωμα της αυτοθέωσης. Πέθανε η θρησκεία του μωσαϊκού νόμου, ένα αίσθημα δηλαδή περιουσιότητας, το οποίο διακατείχε τον Ιουδαϊκό λαό και το οποίο, ενώ δόθηκε για να προετοιμαστεί ο κόσμος για τον ερχομό του Χριστού, καταστάθηκε κριτήριο αυτάρκειας και αυτεξουσιότητας, με αποτέλεσμα αυτός ο λαός να αισθάνεται ότι έχει το δικαίωμα να δεσμεύει και τον ίδιο τον Θεό, για το ποιοι σώζονται και ποιοι όχι. Πέθανε το αδύνατον ο άνθρωπος να μπορεί να κοινωνήσει με τον Θεό ενώπιος ενωπίω», με αποτέλεσμα ουδείς δίκαιος της Παλαιάς Διαθήκης να μπορεί να σωθεί μέχρι την Ανάσταση του Χριστού, διότι ο Θεός δεν ήταν θεατός και προσιτός στην ανθρώπινη φύση, καθώς το κτιστόν μπορούσε να γνωρίσει ότι υπάρχει το άκτιστον, αλλά δεν είχε την δυνατότητα να κοινωνήσει μαζί Του, εφόσον η μία κατηγορία δεν μπορεί να γίνει ένα με την άλλη.
Με την πρόσληψη της φύσης μας από τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, το πρώην αθεράπευτον θεραπεύεται. Αρκεί να πεθάνει μαζί με ό,τι το καθιστούσε αθεράπευτο. Βεβαίως, στο πρόσωπο του Χριστού δεν πεθάνει η θεότητα. Αλλά και η ανθρώπινη φύση δεν υφίσταται τις συνέπειες του χρόνου και της κτιστότητος, οι οποίες είναι και βιολογικές και οντολογικές. Έτσι η σάρκα του Χριστού δεν γνώρισε την διαφθορά την βιολογική, δεν αποσυντέθηκε. Ούτε όμως και η ψυχή Του έζησε το ακοινώνητον με τον Θεό, διότι παρέμενε συνεχώς ενωμένη με την θεότητα. Έτσι, ο Χριστός ενώ πέθανε ως προς το ανθρώπινο, συνανέστησε όλη την ανθρώπινη φύση, διότι η παρουσία Του στον Άδη έκανε τις ψυχές που βρίσκονταν στην αναμονή και την προσδοκία, αλλά και στην ακοινωνησία με τον Θεό, να έχουν πλέον τον πρωτότοκο των νεκρών μαζί τους. Και Αυτός ενεργοποίησε σε όσους άκουσαν, είδαν, γεύτηκαν και αποδέχτηκαν την παρουσία Του, την δυνατότητα μετοχής, ομοίωσης, συνανάστασης, βγάζοντας μας από το σπήλαιο του σκοταδιού και της σκιάς του θανάτου!
Ο Χριστός δεν έζησε την αμαρτία της ανθρώπινης φύσης, διότι εξ αρχής ήταν ένα με την θεία. Όμως εκούσια αποδέχτηκε τις συνέπειές της πάνω στον σταυρό. Και μας καλεί όλους να Τον ακολουθήσουμε. Να πεθάνουμε για να αναστηθούμε. Να αφήσουμε στην άκρη βεβαιότητες, πάθη, αυτάρκειες, γνώσεις, αίσθημα ότι εμείς ξέρουμε για λογαριασμό του Θεού και να εμπιστευθούμε την θεία, την φίλη, την γλυκύτατη φωνή Του, όπως αυτή ακούγεται στο Ευαγγέλιο και την Εκκλησία, να πούμε ναι στο κάλεσμά Του και να άρουμε τον δικό μας σταυρό που είναι να μην βάλουμε τίποτε από όσα μας αρέσουν πιο πάνω από τον τρόπο της αγάπης, ει δυνατόν της απόλυτης.
Κληθήκαμε σε μία οδό θανάτου. Αυτή η κλήση διαλύει την ψευδαίσθηση ότι όλα στην ζωή μας είναι ρόδινα, εφόσον πιστεύουμε. Ότι ακολουθώντας τον Θεό δεν θα πονέσουμε. Ότι ο κόσμος μας απογοητεύει, διότι μας κάνει να πορευόμαστε στην ζωή της αμαρτίας, ενώ κοντά στον Χριστό, επειδή θα ξεπεράσουμε τον τρόπο της αμαρτίας, αυτό θα μας κάνει ευτυχισμένους, αμέριμνους, άπονους και άκοπους. Το αντίθετο θα συμβεί και συχνά.
Ο Χριστός επάνω στον Σταυρό βίωσε την στιγμή της απόλυτης μοναξιάς, εγκαταλελειμμένος από τον Θεό Πατέρα στο τάνυσμα της ελευθερίας στο απόλυτο της αγάπης, δηλαδή στην στιγμή της απόλυτης εμπιστοσύνης στο θέλημα του Πατρός που έφτανε στον θάνατο, αλλά και εγκαταλελειμμένος από τους ανθρώπους, παρότι στον Γολγοθά συνυπήρχαν εκείνοι που Τον αγαπούσαν και εκείνοι που Τον θανάτωσαν, όμως κανείς δεν μπορούσε να ζήσει μαζί Του την ώρα του θανάτου, όπως κανείς δεν ζει με άλλον την ώρα του δικού του θανάτου. Μόνο που για μας υπάρχει παρηγοριά. Αν πιστεύουμε, κάθε ώρα και στιγμή που αφήνουμε το εγώ μας να πεθάνει ή όταν έρχεται η ώρα που θέλοντας και μη καλούμαστε να αποδεχτούμε τον θάνατο κάθε μορφής, τότε ο Χριστός είναι παρών. Είναι δίπλα μας. Είναι μέσα μας. Και μας συνοδεύει, όπως και τους αγίους, όχι μόνο η πίστη, αλλά και η εμπειρία της Ανάστασης.
Σταυρός και Ανάσταση. Θάνατος και Ζωή. Αν στους καιρούς μας πάψουμε να φοβόμαστε να αφήσουμε πίσω ό,τι μας αρέσει χάριν της αγάπης του Χριστού, χάριν της αγάπης για τον πλησίον, τότε ο εαυτός μας εν τη Εκκλησία βρίσκει την ζωή κοντά στον Θεό. Ας μην πενθούμε για νόμους αρεσκείας, αυτάρκειας, βεβαιοτήτων, ευχαρίστησης που αφήνουμε πίσω. Ας αφηνόμαστε στον αγαπώντα Θεάνθρωπο και ας μοιραζόμαστε την χαρά της παρουσίας Του με όσους μας αγαπούνε, ει δυνατόν με όλο τον κόσμο!
Δεν είναι ήττα ο Σταυρός. Είναι μία καινούργια αρχή κάθε στιγμή, μαζί με τον Χριστό!

Κέρκυρα, 15 Σεπτεμβρίου 2019
Κυριακή μετά την Ύψωση

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΝΤΑ Ι.Ν. ΑΓ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ & ΕΛΕΝΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ

Στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης βρέθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, προσκεκλημένος του οικείου Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου. Ο κ. Νεκτάριος χοροστάτησε στον πανηγυρικό πολυαρχιερατικό Εσπερινό την παραμονή της εορτής Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2019, ενώ συμπροσευχήθηκαν και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Φιλαδελφείας (εκ του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων) κ. Βενέδικτος, Γρεβενών κ. Δαβίδ και ο οικείος Μητροπολίτης κ. Παύλος.

Κατά τον Εσπερινό ο κ. Νεκτάριος απευθύνθηκε στο πολυπληθές εκκλησίασμα, τονίζοντας μεταξύ άλλων , ότι καθώς ατενίζουμε τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας αναβλύζουν από τις καρδιές μας συναισθήματα ευγνωμοσύνης διότι από τον Σταυρό ρέουν η αγάπη, η θυσία, η λύτρωση από την αμαρτία, η σωτηρία του γένους των ανθρώπων! Ο καθένας μας καλείται να αναλογιστεί την ευθύνη έναντι της Εσταυρωμένης Αγάπης! Να σκεφτούμε τι Εκείνος έκανε για μας και τι προσφέρουμε εμείς σ’ Αυτόν.

Γι’ αυτό και καλούμαστε ενώπιον του Σταυρού να υιοθετήσουμε με την σειρά μας την ανάγκη του εκουσίου πάθους. Να παραιτηθούμε εκούσια από την αμαρτία, από την πτώση. Σήμερα η αμαρτία πρότυπο ζωής. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να την διώξουμε από την ζωή μας. Έχει γίνει κατά φύσιν η ζωή της συμπόρευσης με την αμαρτία. Φιληδονία, ατομισμός, λησμοσύνη του ήθους του σταυρού, της θυσίας για όλους μας διακατέχουν. Ας ανανήψουμε!

Πάνω στον Σταυρό ο Χριστός παραιτήθηκε των δικαιωμάτων Του. Παραιτήθηκε από την αθανασία, από την παντοδυναμία, ακόμη και από το δικαίωμα ο λαός να Τον διακονεί ως Θεάνθρωπο. Κι αυτή παραίτηση έγινε χάριν της τελείας αγάπης για τον Θεό και το θέλημά Του, αλλά και χάριν της τελείας αγάπης για τους ανθρώπους. Ο Σταυρός λοιπόν γίνεται παράδειγμα για μας αγάπης και παραίτησης από την παντοδυναμία των δικαιωμάτων μας. Σήμερα ζητούμε τ δικαίωμα της ανέσεως, το δικαίωμα να υπηρετούμαστε από τους ανθρώπους, να τους εξουσιάζουμε. Κάποτε ζητούμε και το δικαίωμα να υπηρετούμαστε από την πολιτεία όχι όμως για το καλό του συνόλου, αλλά για την εκπλήρωση των δικών μας συμφερόντων. Ο Σταυρός του Κυρίου μας δείχνει ότι πιο πάνω από τα δικαιώματα είναι η αγάπη!

Ο Σταυρός του Κυρίου, τέλος, μας δείχνει ότι σωζόμαστε από τον θάνατο μόνο μέσα από την κοινωνία με τον Θεό. Επάνω στον Σταυρό καταδείχθηκε η διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια της πίστεως και στις ψεύτικες θεότητες στις οποίες επενδύουμε οι άνθρωποι για να μας σώσουν: το χρήμα, η δύναμη της επιστήμης και της τεχνολογίας, η δύναμη της πληροφόρησης έχουν καταστεί θεότητες που κυριεύουν την ζωή μας, αλλά αυτές δεν μπορούν να μας λυτρώσουν από τον θάνατο. Επάνω στον Σταυρό αποδεικνύεται ότι η μόνη αληθινή σωτηρία έρχεται διά της πίστεως στον Χριστό, τον νικητή του θανάτου, διότι η Ανάσταση που επακολούθησε έδειξε ότι η κοινωνία μαζί Του σώζει αιώνια!

Ο κ. Νεκτάριος προεξήρχε και στο Αρχιερατικό Συλλείτουργο, το οποίο τελέστηκε το πρωί του Σαββάτου 14 Σεπτεμβρίου 2019, εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Τον θείο λόγο κήρυξε ο Μητροπολίτης Γρεβενών κ. Δαβίδ.