Translate

Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Επιείκεια.....




Οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε εύκολα. Όχι πάντα γιατί δεν θέλουμε, αλλά συνήθως γιατί δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε να αντέξουμε τις αλλαγές. Η παθολογία μας, πολλές φορές είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να ζούμε. Γι αυτό αντί να κρίνουμε τους άλλους, ας τους δώσουμε, έναν άλλο τρόπο ζωής να υπάρξουν. Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ αισθάνομαι, ότι το μόνο κριτήριο για το κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει Θεό μέσα του, είναι η επιείκεια!!! Να κατανοείς και να αποδέχεσαι τις αδυναμίες των άλλων. Την δυσκολία τους στην αλλαγή. Πες μου πόσο επιεικής είσαι, να σου πω πόσο ουρανό κουβαλάς μέσα σου…

π.λίβυος

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

Μικροί στόχοι...




Δεν φτάνει το βάσανο της οδύνης που περνάς, (άγχος, θλίψη, πανικός, εμμονές, φόβος κ.α), μα προσθέτεις ακόμη δύο καταστροφικά, «το γιατί και το πότε». «Γιατί» να τα περνάω όλα αυτά, και «πότε» θα θεραπευτώ να λυτρωθώ; Νομίζω, ότι αυτή η στάση δεν βοηθάει σε τίποτα. Η ζωή σου, δεν μοιάζει με κανενός άλλου, οπότε μην συγκρίνεις. Μην λες, «όταν θα γίνω καλά, θα κάνω αυτό ή εκείνο». Γίνε σήμερα καλά, εδώ στο τώρα, όπως μπορείς, πέρασε όμορφα την μέρα σου. Βάζε μικρούς στόχους για να πετύχεις μεγάλους. Και κατάλαβε κάτι σημαντικό, ότι, συνήθως δεν θεραπεύονται τα τραύματα μας, αλλά μαθαίνουμε να ζούμε μαζί τους, δίχως να μας πικραίνουν…

π. λίβυος

Εσπερινός στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Σερρών.


Το απόγευμα της Κυριακής 28 Αυγούστου 2016 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό στην Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου Σερρών, προσκεκλημένος του επιχώριου Μητροπολίτου Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγου.
Ο κ. Θεολόγος καλωσόρισε το Μητροπολίτη Κερκύρας, σημειώνοντας ότι ο τόπος αυτός των Σερρών, είναι μυρωμένος από τα δάκρυα και τους ασκητικούς ιδρώτες επτά αιώνων, από τις διάπυρες και θεοπειθείς προσευχές των δύο Αγίων κτητόρων, Ιωαννικίου και Ιωάννου. Ακόμη ο κ. Θεολόγος αναφέρθηκε στους δεσμούς αδελφικής αγάπης που τον συνδέουν με το Σεβασμιώτατο, καθότι και οι δύο χειροτονήθηκαν από το Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρό Χριστόδουλο.
Τέλος ο Μητροπολίτης Σερρών ευχαρίστησε τον κ. Νεκτάριο καθώς κομίζει την ευλογία του Αγίου Σπυρίδωνος. Ένας εκ των δύο κτητόρων του Μοναστηριού, ο Άγιος Ιωάννης εκοιμήθη τη 12η Δεκεμβρίου 1333, την ημέρα δηλαδή της Μνήμης του Αγίου Σπυρίδωνος. Επιπλέον εντός της Μονής βρίσκεται παρεκκλήσι, του Αγίου Σπυρίδωνος.
Από τη μεριά του ο κ. Νεκτάριος αφού ευχαρίστησε και εκείνος το Μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης, τόνισε στο λόγο του ότι το συμπόσιο της ακολασίας που οργάνωσε τότε ο Ηρώδης και είχε ως αποτέλεσμα την αποτομή της Τιμίας κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, συνεχίζεται έως τη σήμερον, μέσα στη ζωή που τη χαρακτηρίζει η εκκοσμίκευση και όπου προτάσσεται το “ εγώ “, του καθενός. Η αναίδεια είναι το πρώτο χαρακτηριστικό του σύγχρονου συμποσίου , όπου ο σημερινός άνθρωπος έχει καταστρατηγήσει όλες τις αξίες της κοινωνίας και της πατρίδας, διαγράφοντας μ’αυτόν τον τρόπο την ιερότητα των δεσμών μέσα στην οικογένεια. Το σημερινό συμπόσιο έχει και ένα δεύτερο χαρακτηριστικό, αυτό της ασέλγειας. Παρατηρούμε δυστυχώς ανθρώπους να έχουν παραδωθεί στις ακόλαστες επιθυμίες τους και η λέξη ήθος απουσιάζει παντελώς από τη ζωή τους. Και το τρίτο στοιχείο αυτού του σύγχρονου συμποσίου της εκκοσμικεύσεως είναι η φίμωση της αληθείας. Οι άνθρωποι έχοντας θεώρηση μόνο των επιγείων και εφήμερων, αδιαφορούν επιδεικτικά για το επέκεινα και τη σχέση τους με το Θεό.
Επιπροσθέτως ο Μητροπολίτης Κερκύρας υπογράμμισε ότι η Εκκλησίας μας αντιτείνει στα ανωτέρω, ένα συμπόσιο πνευματικό, αντί της αναίδειας. Το συμπόσιο αυτό περιλαμβάνει την πίστη στον Κύριό μας, την ιερότητα και το σεβασμό στον κατ’εικόνα Θεού πλασμένο άνθρωπο. Μέσα από αυτή την ιερότητα και το σεβασμό, μπορούν να επανοικοδομηθούν οι οικογενειακές και κατ’επέκταση οι κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων. Επιπλέον η Εκκλησία αντιτείνει τα όρια αντί της ακολασίας. Και το τρίτο είναι η αλήθεια, απέναντι στην προσπάθεια φιμώσεώς της. Η αλήθεια δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, αλλά πρόσωπο, είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, τον Οποίο και διηκώνησε ο Τίμιος Πρόδρομος. Αυτή η αλήθεια θα ελευθερώσει και το σημερινό μας κόσμο, από το σκότος του εωσφορικού ψεύδους και της πραγματώσεως παντοιοτρόπως του ιδίου θελήματος, κατέληξε ο κ. Νεκτάριος.
Να σημειωθεί τέλος ότι την επομένη ημέρα το πρωί 29 Αυγούστου ο Μητροπολίτης Κερκύρας συλλειτούργησε στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, μετά του επιχώριου Μητροπολίτου Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγου.




Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας στο Νεοχώρι Λευκίμμης


Το Σάββατο 27 Αυγούστου 2016 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος στο Νεοχώρι Λευκίμμης.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στον Άγιο Φανούριο τη μνήμη του οποίου εορτάζει η Αγία μας Εκκλησία και παίρνοντας αφορμή από το απολυτίκιό του “ως άστρον ανέτειλας “, σημείωσε ότι αποτελεί αστέρα του ουρανίου στερεώματος, καθώς υπήρξε Μάρτυρας για την πίστη του Χριστού την Αγία. Ο Απόστολος Παύλος στο ανάγνωσμα της ημέρας από την Προς Εφεσίους επιστολή του, νουθετεί τους Χριστιανούς να είναι οπλισμένοι και δυναμωμένοι πνευματικά και ενδεδυμένοι τον θώρακα της Πίστεως. Χωρίς αυτή την Πίστη και τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος η ζωή του ανθρώπου ρέπει προς το κακό. Τρανή απόδειξη αποτελεί η αποστασία του δυτικού κόσμου, από τον Ιησού Χριστό και την παντοειδή πολεμική που έχει κηρύξει κατά του Σώματός Του, της Εκκλησίας. Άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν και ομολογούν Χριστό, είτε εμπαίζονται, είτε λοιδορούνται. Γαι τη μωρία αυτή των Χριστιανών έχει μιλήσει και ο Απόστολος Παύλος. Όσοι όμως στο διάβα των αιώνων πολέμησαν την Εκκλησία, εκείνοι ηττήθηκαν. Ο Ίδιος ο αρχηγός της Πίστεώς μας, διαβεβαιώνει ότι ούτε ακόμη και οι πύλες του Άδη δεν θα καταστρέψουν την Εκκλησία. Επίσης όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ο Ιερός Χρυσόστομος η νοητή ναύς η Εκκλησία μας μπορεί να βρεθεί σε φουρτούνες, αλλά δεν βυθίζεται.
Καταλήγοντας ο κ. Νεκτάριος προέτρεψε τους πιστούς να οπλιστούν πνευματικά μέσω της προσευχής και των Μυστηρίων της Εκκλησίας, αντιμετωπίζοντας τους πειρασμούς και οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο στην ένωσή τους με το Χριστό.








Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως Οσίου Ιωάννου Δαμασκηνού (34)

Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως
Οσίου Ιωάννου Δαμασκηνού


Ἀπόδοση εἰς τὴν νέα ἑλληνική: Ἀρχιμανδρίτης Δωρόθεος Πάπαρης

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 34. Περὶ τοῦ μνημονευτικοῦ

Για το μνημονικό.
Το μνημονικό είναι η αιτία και το ταμείο της μνήμης και της αναμνήσεως.
Διότι μνήμη είναι φαντασία που έχει μείνει μέσα μας από κάποια αίσθηση, που ενεργεί και παρουσιάζεται, ή είναι διατήρηση της αισθήσεως και της νοήσεως.
Η ψυχή αντιλαμβάνεται, δηλαδή αισθάνεται, τα αισθητά με τα αισθητήρια όργανα, και δημιουργεί την παράσταση· ενώ με το νου αντιλαμβάνεται τα νοητά και δημιουργεί τη νόηση. Όταν, λοιπόν, διατηρεί τις μορφές των παραστάσεων ή των σκέψεων, τότε λέμε ότι θυμάται.
Πρέπει ακόμη να γνωρίζουμε ότι η αντίληψη των νοητών δεν αποκτάται παρά μόνον με τη μάθηση ή με την έννοια που σχηματίζεται από τη φύση και όχι από τις αισθήσεις. Διότι τα αισθητά διατηρούνται στη μνήμη από τη μορφή τους· ενώ τα νοητά, εάν τα γνωρίσαμε, τα θυμόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε στη μνήμη σχηματισμένη την ουσία τους.
Ανάμνηση, επίσης, λέγεται η ανάκτηση της μνήμης που χάθηκε από τη λήθη (λησμονιά). Λήθη πάλι είναι η απώλεια της μνήμης. Το φανταστικό, λοιπόν, που αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις τα υλικά όντα, μεταδίδει την αντίληψή τους στη διάνοια ή στο νου· διότι και τα δύο αυτά είναι το ίδιο. Αυτά, αφού παραλάβουν την εντύπωση και σχηματίσουν γνώμη, την παραπέμπουν στο μνημονικό. Όργανο πάλι του μνημονικού είναι η εμπρόσθια κοιλότητα του εγκεφάλου, την οποία ονομάζουν και παρεγκεφαλίδα, και το ψυχικό πνεύμα που υπάρχει εκεί. 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 34. Περὶ τοῦ μνημονευτικοῦ

Τὸ δὲ μνημονευτικόν ἐστι μνήμης καὶ ἀναμνήσεως αἴτιόν τε καὶ ταμιεῖον· μνήμη γάρ ἐστι φαντασία ἐγκαταλελειμμένη ἀπό τινος αἰσθήσεως τῆς κατ᾿ ἐνέργειαν φαινομένης ἢ σωτηρία αἰσθήσεώς τε
καὶ νοήσεως. Ἡ γὰρ ψυχὴ τῶν μὲν αἰσθητῶν διὰ τῶν αισθητηρίων ἀντιλαμβάνεται, ἤγουν αἰσθάνεται, καὶ γίνεται δόξα, τῶν δὲ νοητῶν διὰ τοῦ νοῦ, καὶ γίνεται νόησις· ὅταν οὖν τοὺς τύπους, ὧν τε ἐδόξασεν, ὧν τε ἐνόησεν, διασῴζῃ, μνημονεύειν λέγεται.
Δεῖ δὲ γινώσκειν, ὅτι ἡ τῶν νοητῶν ἀντίληψις οὐ γίνεται, εἰ μὴ ἐκ μαθήσεως ἢ φυσικῆς ἐννοίας, οὐ γὰρ ἐξ αἰσθήσεως· τὰ μὲν γὰρ αἰσθητὰ καθ᾿ ἑαυτὰ μνημονεύεται· τὰ δὲ νοητά, εἴ τι μὲν ἐμάθομεν,
μνημονεύομεν, τῆς δὲ οὐσίας αὐτῶν μνήμην οὐκ ἔχομεν.
Ἀνάμνησις δὲ λέγεται μνήμης ἀπολλυμένης ὑπὸ λήθης ἀνάκτησις. Λήθη δέ ἐστι μνήμης ἀποβολή. Τὸ μὲν οὖν φανταστικὸν διὰ τῶν αἰσθήσεων ἀντιλαμβανόμενον τῶν ὑλῶν παραδίδωσι τῷ διανοητικῷ ἢ διαλογιστικῷ· ταὐτὸν γὰρ ἀμφότερα· ὃ παραλαβὸν καὶ κρῖναν παραπέμπει τῷ μνημονευτικῷ. Ὄργανον δὲ τοῦ μνημονευτικοῦ ἡ ὄπισθεν κοιλία τοῦ ἐγκεφάλου, ἣν καὶ παρεγκεφαλίδα καλοῦσι, καὶ τὸ ἐν αὐτῇ ψυχικὸν πνεῦμα.


Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

ΩΣ ΤΕΚΝΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΤΑ ΝΟΥΘΕΤΩ



Ο σύγχρονος άνθρωπος, επιθυμώντας την ελευθερία του, μεταξύ των άλλων ιδιοτήτων που έχει απεμπολήσει είναι και αυτή του παιδιού. Το παιδί δεν είναι αυτόνομο. Είναι εξαρτημένο από την αγάπη των γονέων του και κρεμασμένο από την αγκαλιά τους. Το παιδί δεν αποφασίζει για τον εαυτό του, αλλά ζητά τη γνώμη των γονέων του. Το παιδί, ακόμη κι αν έχει διαφορετική άποψη για πράγματα και καταστάσεις της ζωής του, οφείλει να συζητά και να βρίσκει από κοινού λύσεις με τους γονείς του. Συχνά οι γονείς έχουν από το παιδί τους την απαίτηση της απόλυτης υπακοής. Φοβούνται την ελευθερία του παιδιού και δεν του τη δίνουν από καρδιάς, όταν εκείνο τη ζητεί ή δεν του τη δίνουν καθόλου. Ο σύγχρονος άνθρωπος λοιπόν, θέλοντας να είναι ελεύθερος, απορρίπτει την ιδιότητα του παιδιού και ό,τι του την θυμίζει, όχι μόνο τη γονεϊκή στάση έναντί του, αλλά και οποιαδήποτε αυθεντία μοιάζει να του περιορίζει την ελευθερία, τον Θεό, το κράτος, τους δασκάλους, τη διανόηση. Απόλυτο κριτήριο το «εγώ» του. Και το υπερτροφικό εγώ δείχνει μία ύπαρξη η οποία θέλει να αποφασίζει για τα πάντα με γνώμονα τα δικά της κριτήρια και την ίδια στιγμή να αδιαφορεί ή και να απορρίπτει όλους τους λόγους για τους οποίους κάποιος άλλος θα μπορούσε να την νουθετήσει. Ακόμη και την αγάπη.
Παραδομένος σε μία ψυχολογικοποιημένη ερμηνεία των σχέσεων ο σύγχρονος άνθρωπος αισθάνεται ότι η όποια παράδοσή του στην ιδιότητα του παιδιού του στερεί την προσωπικότητά του. Το παράδοξο είναι ότι έχει μεταφέρει αυτή τη λογική και στη σχέση με τα δικά του παιδιά. Προσπαθώντας να μην περιορίσει την ελευθερία του «εγώ» τους, δε βάζει κανένα όριο στη συμπεριφορά τους, στα δεδομένα τους, στις προοπτικές τους, με αποτέλεσμα και εκείνα να μην αισθάνονται παιδιά, αλλά να ζητούν και να θέλουν ως ανεξάρτητοι άνθρωποι, κάτι όμως που υπερβαίνει τη φυσικότητα του χρόνου. Από τη φύση μας είμαστε προορισμένοι να είμαστε παιδιά, πριν μεγαλώσουμε. Να έχουμε την ανάγκη των μεγάλων. Και η ανάγκη δεν είναι μόνο ο δρόμος της επιβίωσης. Είναι συναισθηματική. Είναι σχεσιακή. Είναι διδακτική. Είναι κυρίως η ανάγκη της αγάπης. Και ο άνθρωπος δεν πρέπει να μεγαλώνει πρόωρα. Να χάνει την παιδικότητά του όταν δεν είναι καιρός. Γιατί κάτι τέτοιο μαρτυρεί μία βίαιη απόπειρα ωρίμασης, η οποία όμως αν δε γίνει στην ώρα που ταιριάζει στον καθένα, επιφέρει μεγάλες δυσκολίες.
Βέβαια το σύστημα της εποχής μας, κυρίως το πολιτιστικό και το ιδεοληπτικό, επευλογεί την απεμπόληση της παιδικότητας. Ζητά ελεύθερους ανθρώπους και επικροτεί την ισοπέδωση των αξιών η οποία συνοδεύει την αποκαθήλωση του πατρικού και γονεϊκού προτύπου. Δεν υπάρχουν αυθεντίες για το σύστημα της εποχής. Και κάθε φορά που οι νέοι αλλά και γενικότερα οι άνθρωποι χτυπούνε τους θεσμούς, θεωρούνται δυναμικοί και απελευθερωμένοι. Ιδίως όταν απορρίπτουν τη θρησκεία και τον Θεό, βρίσκουν ευήκοα ώτα στο σύστημα. Η ιδιότητα του Θεού ως Πατέρα ενοχλεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα. Διότι ο Θεός ως Πατέρας αγαπά. Και προτείνει, δια του Ευαγγελίου, ό,τι μπορεί να δώσει νόημα και προσανατολισμό στη ζωή των παιδιών Του, αλλά έτσι αυτά αισθάνονται ότι είναι υποχρεωμένα να ακολουθήσουν τον δρόμο αυτό και αυτό αντίκειται στο δικό τους θέλω.
Όμως ο Θεός δεν παύει να είναι Πατέρας. Δεν είναι μόνο ότι μας δημιούργησε. Είναι και ότι μας αναγέννησε στο πρόσωπο του Υιού Του. Και η εκ νέου γέννησή μας περιλαμβάνει το Βάπτισμα, τον Σταυρό και την Ανάσταση. Το Βάπτισμα δεν είναι μόνο το μυστήριο της κολυμβήθρας. Είναι το βάπτισμα της μετανοίας, δηλαδή του αναπροσανατολισμού της ζωής μας. Είναι το βάπτισμα στο αίμα της θυσίας, που έχει να κάνει με τον αγώνα για παραίτηση από ό,τι δικαιούμαστε, από ό,τι μας ευχαριστεί αλλά διαλύει τη σχέση μας με τους άλλους, από ό,τι δεν μας επιτρέπει να ζούμε με ελεύθερη από πάθη καρδιά. Ο Σταυρός είναι θάνατος. Θάνατος του θελήματός μας. Θάνατος της επιθυμίας να ζούμε χωρίς Θεό. Θάνατος της αίσθησης ότι το να είσαι παιδί σημαίνει ανωριμότητα και καθήλωση και επιλογή της ζωής της υιότητας που πηγάζει από την αγάπη. Γιατί στη σχέση μας με τον Χριστό το να είσαι παιδί Του σημαίνει όχι να μην εργάζεσαι για τίποτε, αλλά να μη σε καταβάλλει το άγχος. Σημαίνει όχι το να μην έχεις άποψη, αλλά να θέλεις η άποψή σου να στηρίζεται στο Ευαγγέλιο Του και να Τον εμπιστεύεσαι στη χαρά και τη λύπη. Έχοντας σχέση υιότητας με τον Χριστό αφήνουμε κάθε φόβο μας να πεθάνει. Ακόμη και τον φόβο του θανάτου. Η Ανάσταση είναι η χαρά της υιοθεσίας. Η Ανάσταση είναι η βεβαιότητα της καινής κτίσης, η οποία μας συμπεριλαμβάνει. Είναι η δοξολογία και η ευχαριστία ακόμη και για τα δύσκολα. Είναι η αφιέρωση στο να μοιραστούμε με τους άλλους την εμπιστοσύνη στο θέλημά Του και την ίδια στιγμή η έξοδος από την αίσθηση ότι μόνο αν δικαιωθούμε έχει νόημα η ζωή μας. Ανάσταση είναι η εκ της καρδίας συγχώρεση. Όχι με την αυταρέσκεια της δικαίωσης, αλλά με την χάρη της αγάπης και της ταπείνωσης. Βάπτισμα, Σταυρός και Ανάσταση είναι η αληθινή ελευθερία!
Στην Εκκλησία βρίσκουμε τη ζωή της υιότητας. Στην Εκκλησία ο Θεός είναι Πατέρας. Και οι νουθεσίες που ακούμε από αυτούς που θέλουν να είναι γνήσιοι πνευματικοί πατέρες, αποτελούν στοιχείο της υιϊκής ζωής. Γιατί αποσκοπούν στην ελευθερία μας. Ο πνευματικός πατέρας είναι αυθεντικός αναγεννητής εν Χριστώ του ανθρώπου, όταν μιλά και διδάσκει με τη δική του ζωή το Βάπτισμα, τον Σταυρό, την Ανάσταση. Την οδό της Εκκλησίας δηλαδή. Όταν δεν αποσκοπεί στη θεραπεία των δικών του αναγκών ούτε στην οπαδοποίηση, αλλά διδάσκει Χριστό. Και ακόμη κι αν δε βρίσκει ανταπόκριση ο δρόμος και ο τρόπος του, εκείνος δεν παύει να νουθετεί, να προσεύχεται, να προχωρεί κατά Θεόν. Και είναι μοναδική αυτή η σχέση, διότι ο πατέρας μία φορά γεννά τα παιδιά του. Είναι ο τρόπος του αποστόλου Παύλου, που γράφει στους Κορινθίους: «ως τέκνα μου αγαπητά νουθετώ. Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ’ ου πολλούς πατέρας . εν γαρ Χριστώ Ιησού δια του ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα» (Α’ Κορ. 4, 14-15). «Σας συμβουλεύω όπως ο πατέρας τα αγαπημένα του παιδιά. Γιατί κι αν ακόμη έχετε χιλιάδες δασκάλους στη ζωή σας με τον Χριστό, δεν έχετε πολλούς πατέρες αλλά μόνο έναν. Στη σωτήριο οικονομία του Ιησού Χριστού, εγώ σαν πατέρας σας γέννησα με το κήρυγμα του Ευαγγελίου».
Και αυτή είναι η πραγματική ελευθερία. Όχι το να κάνεις το θέλημά σου, αλλά να αγαπάς και να προχωρείς πιο πέρα από αυτό. Να εμπιστεύεσαι τον Θεό, τη διδαχή και τη σχέση που οδηγεί στην αναγέννηση της καρδιάς, δηλαδή να βλέπεις τον Θεό ως Πατέρα σου και την ίδια στιγμή εκείνους που βοηθούν στην πορεία της υιότητας ως συνεργούς στο έργο Του. Όχι ως αυθεντίες που θέλουν γκρέμισμα γιατί σου στερούν την ελευθερία. Αλλά ως ευλογημένες παρουσίες που δια της πατρικής φροντίδας αποσκοπούν στο να σε βοηθήσουν στην ελευθερία της αγιότητας. Κι εδώ υπάρχει η αγάπη. Η αυθεντική και διαρκής. Που οδηγεί σε μία ωρίμαση όχι βίαιη και συντριπτική της αληθινής ανάγκης για ελευθερία, αλλά ως συνοδοιπορία προς αυτήν.
Αυτός ο δρόμος δεν περιορίζεται μόνο στη θρησκευτική ζωή, αλλά έχει νόημα και στη σχέση των γονέων και των παιδιών, των θεσμών με τους πολίτες, των δασκάλων με τους μαθητές. Βάπτισμα, σταυρός και ανάσταση από την μία και πνεύμα υιότητας από την άλλη, αποτελούν τις προϋποθέσεις για γνήσια ελευθερία. Ας εξετάσουμε και ας σπουδάσουμε αυτήν την μοναδική οδό!

Κέρκυρα, 28 Αυγούστου 2016
Αναρτήθηκε από π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Κάνε στην άκρη μου κρύβεις την ζωή...




Αυτούς που έχουν για όλα έτοιμες απαντήσεις να τους φοβάσαι. Σημαίνει ότι δεν τους τυράννησαν καθόλου οι νύχτες ούτε το ξημέρωμα τους βρήκε σε αυλές, δρόμους και ταράτσες ψάχνοντας φεγγάρια. Γιατί εάν στην ζωή δεν πεις "δεν ξέρω", δεν θα μάθεις ποτέ. Ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος είναι αυτός που "γνωρίζει" και θέλει να σε "διδάξει" και μάλιστα απρόσκλητος. Να σου «μάθει» γιατί εσύ δεν ξέρεις. Κλείσε τα αυτιά, γύρνα το βλέμμα κι μέσα απ’ τα σωθικά σου συλλάβισε δυνατά, «κάνε στην άκρη μου κρύβεις την ζωή…»

π. Λίβυος

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016

ΕΥΧΕΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΕΣ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ



ΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ,
 ΠΑΞΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ 
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

              Αγαπητά μου παιδιά,
     Ένας αγώνας δύσκολος και σημαντικός για την ζωή σας μόλις ολοκληρώθηκε. Κάποιοι και κάποιες από εσάς είδαν τους κόπους και τα όνειρά τους να εκπληρώνονται με την είσοδό τους στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Κάποιοι και κάποιες από εσάς μπορεί να αισθάνονται λυπημένοι, διότι ο στόχος τους δεν εκπληρώθηκε.Σας συγχαίρουμε από καρδιάς όλους. Αυτούς και αυτές που πέτυχαν διότι ανοίγεται μια νέα σελίδα στη ζωή τους, την οποία κατέκτησαν με τον κόπο τους, την συμπαράσταση των γονέων και των εκπαιδευτικών τους, αλλά και με την εκπλήρωση του σχεδίου του Θεού για τον καθένα και την καθεμιά. Αυτούς και αυτές που θα ξαναπροσπαθήσουν ή θα επιλέξουν μια άλλη πορεία στην ζωή τους, διότι έδωσαν έναν τίμιο αγώνα, η έκβαση του οποίου δεν είναι πάντοτε όπως τη θέλουμε. Όμως η αγάπη του Θεού δεν παύει να είναι δεδομένη. Προσευχηθήκαμε και προσευχόμεθα για όλους και για όλες! Είστε τα παιδιά μας! Στην νέα αρχήτης ζωής σας να μην λησμονάτε ότι οι δυσκολίες και τα εμπόδια δεν θα εκλείψουν. Ωστόσο να έχετε δύναμη και πίστη! Οι αρχές της παραδόσεώς μας που βάζουν τη φράση: «συν Θεώ» σε ό,τικάνουμε και ζητούν από εμάς να πιστεύουμε στον εαυτό μας και στον κόπο μας ας σας συντροφεύουν στην πορεία της ζωής σας. Και εμείς θα καμαρώνουμε την πρόοδο σας, αλλά και την επιμονή να πετύχετε! Ο Θεός και ο Άγιός μας Σπυρίδων να είναι μαζί σας! Κάθε ευλογία και φωτισμό!

Με πατρική αγάπη

 Ο Μητροπολίτης σας

+ Ο Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων
Ν Ε Κ Τ Α Ρ Ι Ο Σ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΖΑΚΥΝΘΟΥ (VIDEO)


Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ



Τα τελευταία χρόνια, από τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας, οι νέοι μαθαίνουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν αντίθετη στο πνεύμα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Εμφορούμενη δήθεν από φόβο για τη θέση της στη ζωή των υπόδουλων Ελλήνων και από πνεύμα υποταγής στους Τούρκους, αρνήθηκε την παιδεία, την επιστημονική πρόοδο, τον προσανατολισμό του υπόδουλου Γένους στον αγώνα για ελευθερία. Θα ήταν βέβαια αρκετό οι προκατειλημμένοι έναντι της πίστης συγγραφείς να διαβάσουν έναν κατάλογο με τους διαπρεπέστερους λογίους του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, αυτούς που έκαναν γνωστό στον υπόδουλο Ελληνισμό και ιδιαίτερα στους νέους τα επιτεύγματα τόσο της παιδείας όσο και των επιστημών, που ο Διαφωτισμός στην Ευρώπη έφερε. Οι περισσότεροι λόγιοι ήταν κληρικοί. Και τα ελληνικά σχολεία ιδρύονταν με γράμματα και άδεια του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχη.
Ξεχωριστή η μορφή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Έργο ζωής του η ίδρυση σχολείων. Το να μιλούν οι Έλληνες τα ελληνικά και να μην αφήνονται στην ευκολία της χρήσης της τουρκικής γλώσσας. Το να κρατήσουν τις πνευματικές ρίζες και την ταυτότητά τους. Την έγνοια για την ψυχή και τον Χριστό. Ήξερε ο Πατροκοσμάς ότι κρατώντας τη θρησκευτική πίστη παρέμεναν Έλληνες οι νέοι. Γιατί η θρησκευτική ταυτότητα ήταν το διαφοροποιητικό στοιχείο. Μόνο έτσι θα παρέμενε άσβηστη η δίψα για ελευθερία. Αν ο νέος έχανε την ψυχή του, θα έχανε οριστικά και την ελπίδα να διαχειρίζεται ο ίδιος τη ζωή του. Και ο νυν αιώνας θα έφευγε και η σωτηρία.
Διδάχος του Γένους ονομάστηκε ο Πατροκοσμάς. Επισφράγισε το παιδευτικό και αφυπνιστικό του έργο με την σταθερότητα στη χριστιανική πίστη, παρότι αυτή τον οδήγησε στο μαρτύριο. Και χωρίς να κάνει κήρυγμα για την επιστήμη και το άνοιγμα στους νέους ορίζοντες, διέσπειρε στο λαό κατά τις περιοδείες του μία βασική αρχή του Διαφωτισμού: την καθολικότητα της παιδείας. Οι αρνητές της προσφοράς της Εκκλησίας τον θεωρούν εξαίρεση, καθώς δεν μπορούν να τον διαγράψουν από το προσκήνιο. Όσοι όμως μπορούν να δούνε νηφαλιότερα, καταλαβαίνουν ότι τα διδάγματά του και ο τρόπος ζωής του έχουν μεγάλη αξία για τους σύγχρονους νέους.
Σε μία εποχή ανερμάτιστη, στην οποία συνθηκολογήσαμε με την αποδοχή μιας ταυτότητας που δεν ταιριάζει στις ρίζες μας και μας αλλοτριώνει, ο Πατροκοσμάς μας ξαναδείχνει τι σημαίνει να νιώθουμε ότι έχουμε ψυχή. Δηλαδή να βάζουμε ως προτεραιότητές μας την αγάπη και όχι τη χρησιμοθηρία. Την αλήθεια και όχι την υποκρισία. Τη θυσία και όχι το δικαίωμα. Το να μην αδικούμε. Το να ελπίζουμε στην αιωνιότητα και να μην παραδιδόμαστε στο εφήμερο. Το να μη νικιόμαστε από τη γνώμη των άλλων.
Σε μια εποχή αδιαφορίας, αθεΐας και πρόκλησης ο Πατροκοσμάς μας δείχνει τι σημαίνει να πιστεύουμε στον Χριστό. Η πίστη δεν μας κάνει επιλογείς της απαιδευσίας, ούτε μας εγκλωβίζει στο παρελθόν. Μας αφήνει να ανοιχτούμε στο πρόσωπο του συνανθρώπου, προς τον οποίο θα έπρεπε να απευθύνεται ο τελικός σκοπός της γνώσης. Είναι η μοναδική γνήσια οδός προς την ελευθερία της καρδιάς, που συνεπάγεται την ελευθερία της ύπαρξης. Γι’ αυτό και χωρίς θρησκευτική ταυτότητα δε θα παραμείνουμε Έλληνες. Το ίδιο και χωρίς γλώσσα, όπως την περιθωριοποιούμε.
Ας βοηθήσουμε τα μηνύματα αυτά να αντισταθμίσουν την προκατάληψη που η πίστη συναντά!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 24 Αυγούστου 2016
Αναρτήθηκε από π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ ( VIDEO)


Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

ΟΙ ΑΓΡΑΦΟΙ ΤΊΜΗΣΑΝ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ

Εν πληθούση εκκλησία η ενορία των Αγραφών τίμησε την προστάτιδα και έφορο της την Παναγία την Οδηγήτρια. Κατά την θεία λειτουργία έψαλε η χορωδία του ιερού Μητροπολιτικού Ναού ενώ τον θείο λόγο κήρυξε ο Πρωτ. Δημήτριος Κοσκινάς. Στο τέλος ο Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Πρωτ. Σπυρίδων Προβατάς προϊστάμενος του Μητροπολιτικού ναού και Αρχιερατικός Επίτροπος Πόλεως απένειμε ευχαριστήρια γράμματα σε παλαιούς επιτρόπους και συνεργάτες στο ποιμαντικό έργο που υπηρέτησαν μιά ολόκληρη τριακονταετία ίσως και περισσότερο. Τέλος ευχαρίστησε όλους για την μεγάλη συμμετοχή τους σε όλες τις εορταστικές εκδηλώσεις της ενορίας.