Translate

Τρίτη 23 Ιουλίου 2019

Ο Μητροπολίτης Κερκύρας στις κατασκηνώσεις στην Κασσιώπη



Το πρωί της Τρίτης 23 Ιουλίου 2019 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τέλεσε τον Αγιασμό στις  ανακαινισμένες κατασκηνώσεις της τοπικής Εκκλησίας στην Κασσιώπη.
Μιλώντας στα παιδιά και στα στελέχη της κατασκήνωσης ο κ. Νεκτάριος επεσήμανε την αγάπη της Εκκλησίας για τα παιδιά. Η τοπική Εκκλησία επιτέλεσε αυτό το πολύ μεγάλο έργο της ανακαίνισης της κατασκήνωσης. Η εργασίες κράτησαν δύο χρόνια και θα συνεχιστούν το φθινόπωρο, ώστε να δημιουργηθεί ένας σύγχρονος χώρος, γεμάτος αγάπη και καλαισθησία για τους νέους ανθρώπους. Η Ιερά Μητρόπολις δεν εφείσθη ούτε κόπου, ούτε χρημάτων για το έργο αυτό, τους πρώτους καρπούς του οποίου θα απολαύσουν τα παιδιά το φετινό καλοκαίρι.
Ακόμη ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε ότι μόνο εντός της Εκκλησίας βρίσκεται η αλήθεια, καθώς σε έναν κόσμο που “καμουφλάρει” το ψεύτικο και το σκοτεινό, παρουσίαζοντάς το ως αληθινό και φωτεινό, μονάχα απογοήτευση περιμένει όποιον δεν αναζητά σε πνεύμα ελευθερίας τα νοήματα της αλήθειας που δίνει ο Χριστός. Αυτό ακριβώς συντελείται στον χώρο της κατασκήνωσης, όπου Ιερείς και στελέχη δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ώστε οι νέοι άνθρωποι να γίνονται κοινωνοί της αληθινής χαράς.
Ο κ. Νεκτάριος συνέφαγε με τα παιδιά, εκφράζοντας την χαρά του για την προσπάθεια αυτή της Εκκλησίας.
Να σημειωθεί τέλος ότι το παρών στον Αγιασμό της κατασκήνωσης έδωσε ο νεοεκλεγείς δήμαρχος βόρειας Κέρκυρας κ. Γεώργιος Μαχειμάρης ο οποίος έχει βοηθήσει τα μέγιστα στην οργάνωση του χώρου και στην αποκομιδή των απορριμμάτων.










Κυριακή 21 Ιουλίου 2019

O Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας ιερούργησε στον Ι.Ν. των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στον Βόλο.


Την Κυριακή 21 Ιουλίου 2019 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στον Ι.Ν. των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στον Βόλο.
Στο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Κερκύρας αφού ευχαρίστησε τον επιχώριο Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιο, εκφράζοντας παράλληλα την μεγάλη του χαρά, αλλά και συγκίνηση που βρίσκεται στην ιδιαίτερη πατρίδα του, ανέλυσε την Αποστολική περικοπή της ημέρας, σημειώνοντας ότι ο Απόστολος Παύλος στην Προς Ρωμαίους επιστολή του δείχνει την έμπρακτη αγάπη του και την πνευματική του αγωνία για τους συμπατριώτες του, οι οποίοι δεν δέχθηκαν τον Ιησού Χριστό ως Μεσσία, αλλά Τον οδήγησαν  στο ικρίωμα του Σταυρού. Ο Ιουδαϊκός λαός αρκούνταν στην λεπτομερή τήρηση του Μωσαϊκού νόμου και με τον τρόπο αυτό πίστευε ότι δικαιωνόταν έναντι του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος μάς τονίζει όμως ότι η δικαίωση δεν έρχεται μέσω των έργων μας, αλλά διά της θερμής πίστεώς μας στον Κύριο. Κέντρο της πίστεως είναι η καρδιά μας. Ο Λόγος του Θεού είναι τόσο κοντά μας όσο απέχει το  στόμα από την καρδιά. Η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, που είναι και το ζητούμενο, συντελείται με την ομολογία και την πίστη στον Υιό και Λόγο του Θεού.
Επιπλέον ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε ότι σήμερα δυστυχώς μαζί με την πολεμική κατά της Ορθοδόξου πίστεως, έρχεται να προστεθεί και η απαξίωση της αγάπης προς την Πατρίδα. Όλες αυτές οι επιθέσεις εντάσσονται φυσικά στην υλοποίηση της παγκοσμιοποιήσεως και της Νέας Τάξεως Πραγμάτων, όπου επιχειρείται για την μεν Ορθόδοξη πίστη η αντικατάστασή της από την Πανθρησκεία, για την  δε πατρίδα μας η κατάργηση των συνόρων. Όλοι αυτοί που απεργάζονται τέτοιους σκοτεινούς σχεδιασμούς ξεχνούν ότι τα σύνορα μεταξύ των λαών τα έθεσε ο ίδιος ο Θεός.
Καταλήγοντας ο κ. Νεκτάριος προέτρεψε τους πιστούς να συνεχίσουν με ζήλο να αγωνίζονται πνευματικά, με ομολογία και πίστη στον Ιησού Χριστό.









Σάββατο 20 Ιουλίου 2019

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ



Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 21 Ιουλίου, † Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Ἰωάννου & Συμεών διά Χριστόν Σαλοῦ, Παρθενίου ἐπ. Ἄρτης

Κυριακή 21 Ιουλίου 2019
† Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Ἰωάννου & Συμεών διά Χριστόν Σαλοῦ, Παρθενίου ἐπ. Ἄρτης
Αποστολικό Ανάγνωσμα Προς Ρωμ. ι’ 1-10

Αποτέλεσμα εικόνας για Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ἀδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν· μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν. Ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. Τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι.
Μωυσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς· ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτω λέγει· μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν; Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἢ τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον; Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν.
Ἀλλὰ τί λέγει; ἐγγύς σου τὸ ρῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· τοῦτ᾿ ἔστι τὸ ρῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. Ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Ἀδελφοί, ἡ ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς μου καὶ ἡ προσευχή μου εἰς τὸν Θεὸν εἶναι ὑπὲρ τῶν Ἰσραηλιτῶν, διὰ νὰ σωθοῦν. Μαρτυρῶ γι’ αὐτοὺς ὅτι ἔχουν ζῆλον Θεοῦ ἀλλὰ ὄχι μὲ ἐπίγνωσιν. Διότι, ἐπειδὴ ἀγνοοῦν τὴν δικαίωσιν ποὺ δίνει ὁ Θεὸς καὶ προσπαθοῦν νὰ στήσουν τὸν δικόν τους τρόπον δικαιώσεως δὲν ὑπετάχθησαν εἰς τὴν δικαίωσιν ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεόν. Διότι τὸ τέλος τοῦ νόμου εἶναι ὁ Χριστός, διὰ νὰ δικαιωθῇ καθένας ποὺ πιστεύει.
Ὁ Μωϋσῆς γράφει διὰ τὴν δικαίωσιν ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν νόμον ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐτήρησε τὰς ἐντολὰς θὰ ζήσῃ δι΄ αὐτῶν. Ἡ δικαίωσις ὅμως ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν πίστιν, λέγει, Μὴ πῇς εἰς τὴν καρδιά σου ποιός θὰ ἀνεβῇ εἰς τὸν οὐρανόν; διὰ νὰ κατεβάσῃ δηλαδὴ τὸν Χριστόν, ἢ Ποιός θὰ κατεβῇ εἰς τὴν χώραν τῶν νεκρῶν; διὰ νὰ κατεβάσῃ δηλαδὴ τὸν Χριστὸν ἀπὸ τοὺς νεκρούς.
Ἀλλὰ τί λέγει; Κοντά σου εἶναι ὁ λόγος, εἶναι εἰς τὸ στόμα σου καὶ εἰς τὴν καρδιά σου. Ὁ λόγος δηλαδὴ τῆς πίστεως, τὸν ὁποῖον κηρύττομεν. Ἐὰν ὁμολογήσῃς μὲ τὸ στόμα σου ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Κύριος καὶ πιστέψῃς μὲ τὴν καρδιά σου ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν, τότε θὰ σωθῇς. Διότι μὲ τὴν καρδιὰ ὁ ἄνθρωπος πιστεύει ὅ,τι ὁδηγεῖ εἰς δικαίωσιν, μὲ τὸ στόμα δὲ ὁμολογεῖ ὅ,τι ὁδηγεῖ εἰς σωτηρίαν.

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα Κατά Ματθαίον η΄28 – θ΄1

Τῷ καιρῷ εκείνω, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης.
Καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;
Ἦν δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑπάγετε. οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. Οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων.
Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

Απόδοση στη νεοελληνική:
Τον καιρό εκείνο, ὅταν ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, τὸν προϋπάντησαν δύο δαιμονισμένοι, οἱ ὁποίοι ἔβγαιναν ἀπὸ τὰ μνημεῖα, πολὺ ἐπικίνδυνοι, ὥστε κανεὶς δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ περάσῃ ἀπὸ τὸν δρόμον ἐκεῖνον.
Καὶ ἐφώναξαν, «Τὶ ἔχεις μαζί μας Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ;». Ἦλθες ἐδῶ προώρως γιὰ νὰ μᾶς βασανίσῃς;».
Μακρυὰ ἀπὸ αὐτοὺς ἦτο μιὰ μεγάλη ἀγέλη ἀπὸ χοίρους, ποὺ ἔβοσκαν. Καὶ οἱ δαίμονες τὸν παρακαλοῦσαν καὶ ἔλεγαν, «Ἐὰν μᾶς διώξῃς, ἄφησέ μας νὰ πᾶμε εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων». Καὶ αὐτὸς τοὺς εἶπε, «Πηγαίνετε». Αὐτοὶ δὲ ἐβγῆκαν καὶ ἐπῆγαν εἰς τὴν ἀγέλη τῶν χοίρων. Καὶ ὁλόκληρη ἡ ἀγέλη κατακρημνίσθηκε εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐχάθηκε εἰς τὰ νερά. Οἱ δὲ βοσκοὶ ἔφυγαν καὶ ὅταν ἦλθαν εἰς τὴν πόλιν, τοὺς τὰ εἶπαν ὅλα διὰ τοὺς δαιμονισμένους.
Καὶ ὅλη ἡ πόλις ἐβγῆκε σὲ συνάντησιν τοῦ Ἰησοῦ καὶ ὅταν τὸν εἶδαν, τὸν παρεκάλεσαν νὰ φύγῃ ἀπὸ τὰ σύνορά τους. Καὶ ἐμπῆκε εἰς πλοιάριο, ἐπέρασε ἀπέναντι καὶ ἦλθεν εἰς τὴν δική του πόλιν.

Ευλογημένη Κυριακή

Κυριακή Ε’ Ματθαίου: Η θεραπεία των Γεργεσηνών († Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)


Στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Πόσο οἰκεία μᾶς εἶναι αὐτή ἡ ἱστορία. Κάθε φορὰ πού τή διαβάζουμε, ἀνακαλύπτουμε ξανά κάτι πού ἀγγίζει τήν καρδιά μας ἤ φωτίζει μέ ἕνα νέο φῶς τό νοῦ μας. Καί σήμερα θά ἤθελα νά στρέψω τήν προσοχή σας σέ τρία χαρακτηριστικά σημεῖα αὐτοῦ τοῦ κειμένου.
Τό πρῶτο εἶναι ἡ συμπεριφορά τοῦ δαιμόνων, τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ, στά θύματά τους. Οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ δέν ἔχουν ἄλλο σκοπό ἤ ἐπιθυμία ἀπό τό νά κυριέψουν ἕνα ζωντανό πλάσμα, νά τό κάμουν νά ὑποφέρει καί νά ἐκπληρώνει τό θέλημά τους. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διδάσκουν ὅτι οἱ δαίμονες δέν δροῦν ἄμεσα στόν κόσμο· αὐτό πού μποροῦν νά κάνουν εἶναι νά σκλαβώνουν τά ἀνθρώπινα ὄντα καί νά τά χρησιμοποιοῦν γιά νά κάμουν τό κακό. Ἔτσι σ’ αὐτό ἀποσκοποῦσαν αὐτές οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ: νά σκλαβώσουν αὐτούς τούς ἄνδρες καί νά τούς κάνουν ὄργανο καταστροφῆς καί συνάμα νά ὑποφέρουν.

Ὅταν ὁ Χριστός τούς διέταξε νά ἀφήσουν τά θύματά τους ἔκραξαν μέ φωνή μεγάλη, ζητώντας ἕνα μέρος νά καταφύγουν, ἕνα μέρος ὅπου θά μποροῦσαν νά διαμείνουν καί νά κάμουν τό καταστροφικό τους ἔργο. Καί ὁ Κύριος τοὺς ἐπέτρεψε νά πᾶνε στούς χοίρους. Οἱ χοῖροι, γιά τούς Ἑβραίους, συμβόλιζαν τήν ἀκαθαρσία· τό αἴτημά τους νά κατοικήσουν ἐκεῖ ἦταν ἕνα σημεῖο προφανές γιά τόν καθένα πού μποροῦσε νά καταλάβει – καί κάθε Ἑβραῖος καταλάβαινε – ὅτι ἦταν τόσο ἀκάθαρτοι ὅσο τά πιό βρώμικα ἀπό τά ζῶα. Ἀλλά αὐτό πού ἀκολούθησε μετά, ἦταν μία ἀπόδειξη γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ τί συμβαίνει ὅταν ἐπιτρέπουμε στόν ἑαυτό μας νά καταληφθεῖ ἀπό τό κακό, ὅταν ἐπιτρέπουμε στά πάθη νά ἀποκτήσουν ἰσχύ ἐπάνω μας- στό μίσος, στή λαγνεία, στή ζήλεια, καί σ’ ὅλα τά πάθη τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Ὑπό τήν ἐξουσία τῶν παθῶν, εἴμαστε καταδικασμένοι νά καταστραφοῦμε, ὅπως αὐτό τό κοπάδι πού ὁδηγήθηκε στό χαμό.
Θά πρέπει αὐτό νά τό θυμόμαστε, ἐπειδή δέν συνειδητοποιοῦμε πάντα πόσο πολύ εἴμαστε ἀγκιστρωμένοι στήν δύναμη αὐτῶν τῶν πραγμάτων πού κυβερνοῦν τήν ζωή μας: συμπάθειες, ἀντιπάθειες, μίση, μνησικακίες. Δέν εἴμαστε μοναχά ὑπό τό κράτος τῶν παθῶν αὐτῶν, ἀλλά δουλεύουμε στό κακό ὄντας ὑποταγμένοι στήν δύναμή του. Καί ἡ προειδοποίηση εἶναι ξεκάθαρη: ἐάν μόνο ἐπιτρέψουμε στό κακό νά κυριαρχήσει στή ζωή μας, αὐτό θά σημάνει τὸν θάνατο· ὄχι ἕναν φυσικό θάνατο, ἀλλά μιὰ ὁλοκληρωτική, τραγική ἀλλοτρίωση ἀπ’ ὅ,τι σημαίνει ἡ ζωή: ἀπό τόν Θεό, ἀπό τήν ἀγάπη, ἀπό τήν ὀμορφιά, ἀπό κάθε νόημα ζωῆς. Δέν μποροῦμε νά πάψουμε νά ὑπάρχουμε, ἀλλά ζοῦμε μέσα ἀπό μία ὕπαρξη χωρίς ζωή, χωρίς περιεχόμενο – ἕνα ἀδειανό κοχύλι, καί ἀκόμη ἕνα μαρτύριο.
Σέ ἀντίθεση μέ αὐτό, βλέπουμε τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, νά ἐνδύεται τήν ἀνθρώπινη σάρκα. Αὐτός εἶναι ὁ Δημιουργός, αὐτός εἶναι ὁ Κύριος, ὁ Σωτήρας ὅλου τοῦ κόσμου, ἔχει ξεχάσει τά πάντα, ὅλη τήν κτήση, γιά νά δώσει προσοχή μόνο σ’ αὐτούς τούς δύο ἄνδρες πού ἔχουν ἀνάγκη νά σωθοῦν, πράγματι εἶναι διατεθειμένος ν’ ἀφήσει ἐνενήντα ἐννέα δίκαιους, ἐνάρετους ἀνθρώπους πού δέν Τόν χρειάζονται ἐκείνη τήν στιγμή, γιά νά δώσει ὅλη τήν προσοχή, τήν ζωή Του, ὅλη Του τήν δύναμη, προκειμένου νά σώσει αὐτούς τούς δύο ἀνθρώπους. Μπορεῖ νά δεῖ, μπροστά στίς ἀνάγκες ὅλου τοῦ κόσμου, κάθε προσωπική ἀνάγκη καί νά ἀνταποκριθεῖ μέ ὅλη τήν ἀγάπη Του, μέ συμπόνια, μέ ὅλη τήν κατανόηση καί μέ τήν Θεική Τοῦ δύναμη πού σώζει καί θεραπεύει.
Ὑπάρχει μία τρίτη ὁμάδα ἀνθρώπων πού βλέπουμε νά ἐνεργοῦν σ’ αὐτήν τήν ἱστορία· εἶναι οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς. Γνώριζαν τήν ἀπελπιστική κατάσταση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων· τούς εἶπαν τί ἔκαμε σ’ αὐτούς ὁ Κύριος, τούς εἶπαν ποιός ἦταν ὁ ἀφέντης τους, ὁ βασανιστής τους· δέν θά ὄφειλαν νά ἔρθουν νά δοξάσουν τόν Κύριο καί νά Τόν εὐχαριστήσουν ποὺ λύτρωσε τούς δύο ἄνδρες ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ κακοῦ; ΟΧΙ! Αὐτό πού εἶδαν στήν πράξη τοῦ Χριστοῦ, ἦταν ὅτι στερήθηκαν τό κοπάδι τῶν χοίρων. Τί σήμαινε γι’ αὐτούς ἡ ζωή, ἡ ὑγεία, ἡ σωτηρία αὐτῶν τῶν δύο ἀνθρώπων; Στεροῦνταν ὅ,τι τούς ἦταν σημαντικό, περισσότερο ἀπό τήν ἀνθρώπινη ζωή, καί ζήτησαν ἀπό τόν Κύριο νά φύγει ἀπό τά σύνορά τους, ἐπειδή δέν ἤθελαν νά ριψοκινδυνέψουν ἄλλο ἕνα θαῦμα πού θά τούς στοίχιζε. Τί τραγική – ὄχι τερατώδης, ἀλλά τραγική ἀντίθεση ἀνάμεσα στήν στάση τοῦ Θεοῦ καί τήν στάση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων.
Ἄς σκεφθοῦμε καί ἄς ρωτήσουμε τούς ἑαυτούς μας, ποῦ βρισκόμαστε; Φυσικά τό πρῶτο πράγμα πού θά ποῦμε, «ὅτι εἴμαστε μέ τό μέρος τοῦ Θεοῦ» – δέν εἶναι ἀλήθεια. Ὅταν ὑπάρχει μία τραγική ἀνάγκη καί ἡ ἀξία τῆς βοήθειας δέν θά εἶναι ἴσως γιά μᾶς μιὰ καταστροφή, ἀλλά πόνος ἤ ἀπώλεια, τί θά διαλέγαμε; Ἄς προβληματιστοῦμε σχετικά μέ αὐτό: εἴμαστε στ’ ἀλήθεια μέ τό μέρος τοῦ Χριστοῦ πού μπορεῖ νά συγχωρέσει ὅλο τόν κόσμο, ἐξαιτίας τῆς συμπόνιας πού διαπερνᾶ τήν καρδιά Του, ἤ – ἐπιτρέπουμε στήν καρδιά μας νά συγκινηθεῖ γιά μιὰ στιγμή καί τότε ὑπολογίζοντας ξανά τό τίμημα, νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν ἀνάγκη;
Ἄς συλλογιστοῦμε· ἐπειδή κάθε μία ἀπό αὐτές τίς ἱστορίες, κάθε παραβολή, κάθε εἰκόνα, κάθε ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι γιά μᾶς μία πρόκληση: Ποῦ βρίσκεσαι; Ποιός εἶσαι; Ὁ δαιμονισμένος τῆς παραβολῆς· σέ τί βαθμό; Ἕνας ὀπαδός τοῦ Χριστοῦ ἕτοιμος νά λησμονήσει τά πάντα γιά μιὰ ἀπελπιστική ἀνάγκη; Ἤ ἴσως ἕνας ἀπό ἐκείνους πού λένε στόν Χριστό: Φύγε, φύγε μακρυά – Διαταράσσεις τήν εἰρήνη μας, τήν ἁρμονία τῆς ζωῆς μας καί τήν ἀσφάλειά μας;
Ἄς ἀναλογιστοῦμε σέ βάθος· ὄχι μόνο νά σκεφτοῦμε, ἄς πάρουμε τίς ἀποφάσεις μας καί ἄς ἐνεργήσουμε. Ἀμήν.

ΕΙ ΕΚΒΑΛΛΕΙΣ ΗΜΑΣ, ΕΠΙΤΡΕΨΟΝ ΗΜΙΝ ΑΠΕΛΘΕΙΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΕΛΗΝ ΤΩΝ ΧΟΙΡΩΝ


«Οἱ δέ δαίμονες παρεκάλουν αὐτόν λέγοντες: εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τήν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καί εἶπεν αὐτοῖς: ὑπάγετε» (Ματθ. 8, 31-32)
«Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν λέγοντας: ‘αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων’. Κι εκείνος τους είπε: ‘πηγαίνετε’»


Στην εποχή μας η ύπαρξη του κακού έχει αποπροσωποποιηθεί και αποπνευματικοποιηθεί. Το κακό θεωρείται ως μία ηθική κατηγορία η οποία έρχεται να φανερωθεί όταν οι άνθρωποι δεν τηρούμε κάποιους κανόνες αποδεκτούς από την πλειονοψηφία της κοινωνίας. Κακό θεωρείται η παραβίαση των βασικών μας δικαιωμάτων, ζωής, ελευθερίας, περιουσίας. Κακό, αλλά όχι για όλους, θεωρούνται η αδικία και η ανισότητα ευκαιριών. Από την άλλη, το να πληγώνουμε τον συνάνθρωπο με γνώμονα τα δικαιώματά μας, την επιθυμία για ηδονή και αυτάρκεια, την επίδειξη δύναμης, παραδοσιακά θεωρείται ως ηθικώς κακό, αλλά όποιος μπορεί το πράττει, χωρίς να αφήνει περιθώριο στην συνείδησή του να τον ελέγξει. Άλλωστε, κέντρο της ζωής μας είναι ο εαυτός μας.
Για την παράδοση της πίστης μας όμως το κακό δεν είναι μία αόριστη ηθική κατηγορία, αλλά είναι η άρνηση του Θεού και του τρόπου με τον οποίο ο Θεός φανερώνεται και σχετίζεται με τα δημιουργήματά Του, δηλαδή με την αγάπη, την επιθυμία για ενότητα και την πρόσκληση για συμπόρευση με σκοπό μία διαρκή κοινωνία προσώπων. Η άρνηση κάνει τα δημιουργήματα του Θεού να επιλέγουν το μη αγαθόν, δηλαδή γεννούν έτσι το κακό. Συνέπεια του κακού είναι η ακοινωνησία. Η αμαύρωση του κάλλους, του ήθους, του προσώπου. Είναι ο φόβος που προκαλούμε στον συνάνθρωπο. Η απόρριψη εξ αρχής της πρόσκλησης τόσο του Θεού όσο και του συνανθρώπου για συνοδοιπορία. «Τι δουλειά έχω εγώ μαζί σας; Τι δουλειά έχετε εσείς με μένα;». Γι’ αυτό και η μοναδική κοινωνία που το κακό μπορεί να έχει είναι με ό,τι ή με όποιον μπορεί να εξουσιάσει. Η κοινωνία όμως αυτή είναι καταστροφική. Τρελαίνει. Είναι κοινωνία από την οποία δεν απαλλάσσεται κάποιος εύκολα, διότι τον καθιστά δέσμιο του κακού, δίδοντάς του μια νέα ταυτότητα, κάποτε τόσο ισχυρή, ώστε να αισθάνεται ο δέσμιος του κακού ευχαρίστηση ή ανικανότητα απόφασης για πάλη εναντίον του κακού, για παραίτηση από την κυριαρχία του.
Αυτό το βλέπουμε στα κάθε μορφής εγκλήματα, τα οποία τα αποδίδουμε και σε ψυχικές διαταραχές. Οι περισσότερες όμως από αυτές αναπτύσσονται σε πρόσωπα που μεγαλώνουν σε συνθήκες στις οποίες το κακό, ως απουσία αληθινής αγάπης και κοινωνίας, μοιάζει η μόνη κατεύθυνση. Διαφυλάττουν το συμφέρον τους, καθώς προσέχουν πολύ τα χρήματά τους. Ευχαριστιούνται με το να προκαλούν την περιέργεια των άλλων, με το να συζητιέται το όνομά τους. Τα εγκλήματα ή και η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά χτίζονται στην απουσία ή στο έλλειμμα της κοινωνίας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Στην υποκατάσταση της αγάπης με την εμμονή ότι ουδείς αναγνωρίζει την αξία μου, ότι δεν επιτρέπεται να είμαι στο περιθώριο, ότι δικαιούμαι την προσοχή, ότι θα εκδικηθώ την κοινωνία που άφησε να μεγαλώσω ελλειμματικά, κάποτε και τον ίδιο τον Θεό.
Το κακό όμως για την παράδοση της πίστης μας έχει ξεκίνημα στα πρόσωπα του διαβόλου και των δαιμόνων, των πνευματικών εκείνων υπάρξεων που άφησαν την κοινωνία με τον Θεό, για να θεοποιήσουν τους εαυτούς τους, να δείξουν ότι μπορούν χωρίς την κοινωνία με τον Θεό. Και εμμένουν σε μία κοινωνία αναμεταξύ τους, αμαυρωμένη, καταστροφική, ηδονική στο να απομακρύνουν από τον Θεό κάθε ύπαρξη που Εκείνος δημιούργησε, για να αποδείξουν ότι είναι ισχυρότεροι Αυτού, για να Τον εκδικηθούν που αγαπά, έχοντας καταστεί ανίκανοι να μοιραστούν αλήθεια κι αγάπη. Και όλα αυτά εξ ιδίας βουλήσεως. Εν ελευθερία, το μεγαλύτερο δηλαδή δώρο που ο θεός έδωσε σε όλες τις υπάρξεις που δημιούργησε, να μπορούν και να αρνηθούν την δωρεά της κοινωνίας και να την διαστρέψουν, επιλέγοντας θάνατο αντί για ζωή.
Η ελπίδα και η παρηγοριά μας είναι ο Χριστός. Αυτός διώχνει τους δαίμονες από τους δύο δαιμονισμένους των Γεργεσηνών, γιατί αγαπά το πλάσμα Του, για το οποίο ενηνθρώπησε. Μας δείχνει ότι όταν Εκείνος είναι παρών στην ζωή μας, τότε οι δαίμονες δεν έχουν καμία δύναμη. Θα πάρουν άδεια και για το ελάχιστο. Δεν δεσμεύει όμως τους πρώην δαιμονισμένους να Τον ακολουθήσουν. Τους δίνει την ευκαιρία, όπως και στον κάθε άνθρωπο, να ξεκινήσουν την ζωή από την αρχή. Να βρούνε ταυτότητα κοινωνίας με τους συνανθρώπους τους. Να αγαπήσουν τον Θεό που τους ελευθερώνει και να αλλάξουν πορεία. Και να αγωνιστούν να απορρίψουν το κακό, ως καταστροφή της ζωής και της χαράς!
Χρειάζεται, εις πείσμα των καιρών μας, να κατανοήσουμε ότι πέρα από ψυχικά προβλήματα, έχουμε ευθύνη σε τι συνθήκες συναναστρεφόμαστε με τους συνανθρώπους μας, πόσο εγωισμό αφήνουμε να βγει, πόση εξουσία αποπνέουμε, πόσο το εγώ μας μάς κάνει να αισθανόμαστε μικροί θεοί, πόσο δεν νοιαζόμαστε αν κοντά μας άλλοι στενοχωριούνται εξαιτίας μας. Πόσο ακούμε την συνείδησή μας, στην οποία ο Θεός εγκατέστησε την φωνή Του, για να μας οδηγεί στο αγαθό. Και ποια χρήση ελευθερίας κάνουμε. Ο διάβολος ελλοχεύει. Ας μην του παραδίδουμε την ταυτότητα της εικόνας του Θεού και του τρόπου Του.

Κέρκυρα, 21 Ιουλίου 2019
Ε’ Ματθαίου

Η ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ


  
Μετά από μεγάλες εργασίες ανακαίνισης, οι οποίες κράτησαν δύο χρόνια και θα συνεχιστούν και πάλι από το φθινόπωρο, ξεκίνησαν την Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019 την λειτουργία τους οι κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, στην Κασσιώπη. Η πρώτη περίοδος αποτελείται από κορίτσια Δημοτικού και θα ολοκληρωθεί την Τρίτη 23 Ιουλίου, οπότε και την σκυτάλη θα λάβουν τα κορίτσια Γυμνασίου- Λυκείου.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος θα επισκεφθεί τις κατασκηνώσεις στην αλλαγή των παιδιών και θα τελέσει Αγιασμό.
Αξίζει να σημειωθεί το ότι το κατασκηνωτικό έργο στηρίζει φέτος με την προσφορά τροφίμων η Ιερά Μονή Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους. Ο καθηγούμενος Αρχιμανδρίτης π. Εφραίμ Βατοπαιδινός ανταποκρίθηκε στο αίτημα του Μητροπολίτου Κερκύρας και έδειξε για μία ακόμη φορά την αγάπη του Αγίου Όρους στην Εκκλησία που διακονεί εν τω κόσμω και ιδιαιτέρως στον ευαίσθητο τομέα της νεότητας. Για τον λόγο αυτό ο Μητροπολίτης Κερκύρας απέστειλε ευχαριστήρια επιστολή στον Γέροντα π. Εφραίμ, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του για το ότι 400 παιδιά και στελέχη θα μπορέσουν να χαρούν την ζωή στο κατασκηνωτικό περιβάλλον της Εκκλησίας, καθώς η προσφορά της Μονής απάλυνε το κόστος λειτουργίας.
Να τονιστεί ότι φέτος λειτουργούν για πρώτη φορά με τις νέες εγκαταστάσεις η τραπεζαρία, η κουζίνα και οι ξενώνες του προσωπικού, κατασκευάστηκαν νέες τουαλέτες και ντουζιέρες για τα παιδιά ενώ παρεμβάσεις έγιναν και στα σπιτάκια φιλοξενίας των παιδιών.
Όραμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας κ. Νεκταρίου είναι οι κατασκηνώσεις να γίνουν χώρος πολιτισμού, ψυχαγωγίας και κατήχησης της νεότητας, αλλά και να φιλοξενούν εκδηλώσεις που θα καταστήσουν την τοπική Εκκλησία κόμβο δράσεων και πνευματικής αναγεννήσεως. 










Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019

ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ


Μια από τις πιο ωραίες οικογενειακές παραδόσεις είναι και αυτή της αφήγησης ιστοριών. Παλαιότερα αφηγήτριες ήταν οι γιαγιάδες! Ιστορίες από τα συναξάρια συναξάρια των Αγίων, από το Γένος μας, από την οικογενειακή παράδοση έκαναν την μία γενιά να μεταδίδει στην άλλη τα βιώματά της, να γεννιέται η αίσθηση ότι ο καθένας ανήκει σε μία οικογένεια, σε μία κοινότητα, σε ένα λαό, σε μία πίστη! Σήμερα, τον ρόλο του αφηγητή ιστοριών τον έχει αναλάβει το Διαδίκτυο. Μέσα από τις οθόνες των κινητών, μέσα από το YouTube τα παιδιά βλέπουν ιστορίες, χωρίς να χρειάζονται αφηγητές. Βλέπουν σειρές της τηλεόρασης, χωρίς να χρειάζεται να ακονίσουν το μυαλό τους, να ασκήσουν την φαντασία τους, να έχουν παρέα. Άτομα γίνονται και λειτουργούν στην ατομικότητά τους. Έτσι, μαθαίνουν να ανήκουν στην παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα, σε μία κοινωνία πολιτών χωρίς να ενώνονται με άλλους και χωρίς να έχουν ιστορία και παράδοση.
Άλλαξαν οι καιροί και πρέπει να προσαρμοστούμε, θα έλεγε κάποιος. Όταν όμως πηγαίνουμε στην εκκλησία, ιδίως στις πανηγύρεις, και ακούμε τον εκκλησιαστικό λόγο, διαπιστώνουμε μία τάση άρνησης αυτής της πραγματικότητας. Μία κριτική η οποία εύκολα γίνεται καταστροφολογία και ένα κήρυγμα επιστροφής στο χτες, που δεν έχει κανένα νόημα αφ’ εαυτού του. Η μόνη επιστροφή στο χτες είναι ο αναχωρητισμός. Η εγκαταβίωση σε ένα μοναστήρι και η απόφαση για ακοινωνησία με τους ανθρώπους, καθώς και η απόρριψη της τεχνολογίας. Αυτό είναι όμως κλήση Θεού και δεν είναι για όλους.
Από την άλλη η προσαρμογή έχει περιθώρια να γίνει χωρίς να αρνηθούμε το δικό μας ήθος. Γιατί εδώ βρίσκεται το κλειδί. Όχι να μεμψιμοιρούμε ή να αρνούμαστε την πραγματικότητα, αλλά να την μπολιάσουμε με το ήθος της πίστης και της αλήθειας που έγκειται στην κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού. Αυτό μας διδάσκουν οι σπουδαίες μορφές των Αγίων μας, οι οποίοι έζησαν σε αντίστοιχους καιρούς, αλλά δεν πτοήθηκαν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα μία αγαπημένη Αγία του καλοκαιριού, η Αγία Μαρίνα. Το συναξάρι της αναφέρει ότι μεγάλωσε ορφανή, κοντά σε μία χριστιανή γυναίκα. Ο πατέρας της ήταν ιερέας των ειδώλων. Όταν έγινε δεκαπέντε χρονών και ήρθε σε ηλικία γάμου ομολόγησε ότι η πίστη της ήταν αντίθετη με των ειδωλολατρών. Διάλεξε να αντισταθεί στο ψεύτικο που φάνταζε αυτονόητο. Δεν ζούσε εκτός κόσμου. Είχε άλλη δίψα στην καρδιά. Νίκησε την δόξα της ζωής, τις υποσχέσεις, την επίθεση του διαβόλου στην φυλακή, τον πόνο, το μαρτύριο, το αίσθημα ότι δεν θα χαρεί αυτήν την ζωή και παρέμεινε πιστή στον Χριστό και στην αιώνια!
«Είμαι χριστιανή», ήταν ο λόγος της. Αντί να κατηγορούμε τον κόσμο, αντί να ζητούμε επιστροφή στο χτες, ας κατανοήσουμε, νεώτεροι και μεγαλύτεροι, τι σημαίνει ο λόγος της αγαπημένης Αγίας. Χριστιανός σημαίνει ότι αγαπώ τον Χριστό και τον άνθρωπο, αλλά με κριτήριο την αλήθεια, που έχει να κάνει με την προοπτική του αιώνιου και όχι του πρόσκαιρου. Σημαίνει απόφαση παραμονής στην αλήθεια χωρίς συμβιβασμούς. Σημαίνει ετοιμότητα για ρήξη, όταν χρειαστεί. Εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και όχι στα του κόσμου. Αυτό το ήθος μπορεί να διδαχτεί όχι μόνο με την διδασκαλία των συναξαριών, αλλά με την εμπειρία στην εκκλησιαστική ζωή και στην καθημερινότητα της οικογένειας.
Ας μην μένουμε στα ελαττώματα των καιρών! Ας κρατήσουμε την χαρά τού να είσαι χριστιανός!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην « Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 17 Ιουλίου 2019

Σάββατο 13 Ιουλίου 2019

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 14 Ιουλίου 2019 – † ΑΓ. 630 ΠΑΤΕΡΩΝ (Δ΄ ΟΙΚ.ΣΥΝ), Νικοδήμου Αγιορείτου, Ακύλα απ., Ιούστου μ.,

Κυριακή 14 Ιουλίου 2019
† ΑΓ. 630 ΠΑΤΕΡΩΝ (Δ΄ ΟΙΚ.ΣΥΝ),
 Νικοδήμου Αγιορείτου, Ακύλα απ., Ιούστου μ.,

Αποτέλεσμα εικόνας για Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
Αποστολικό Ανάγνωσμα
Τίτ. γ’ 8-15
Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. Ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι.
Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.
Ὅταν πέμψω Ἀρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ Ἀπολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. Μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι.
Ἀσπάζονταί σε οἱ μετ’ ἐμοῦ πάντες. Ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. Ἡ χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Τέκνον Τίτε, εἶναι ἀξιόπιστα τὰ λόγια αὐτά, καὶ αὐτὰ θέλω νὰ διαβεβαιώνῃς, ὥστε νὰ φροντίζουν ἐκεῖνοι ποὺ ἐπίστεψαν εἰς τὸν Θεὸν νὰ εἶναι πρωτοπόροι καλῶν ἔργων. Αὐτὰ εἶναι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα διὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ’ ἀπόφευγε μωρὰς συζητήσεις, γενεαλογίας, ἔριδας καὶ φιλονεικίας διὰ τὸν νόμον, διότι εἶναι ἀνωφελεῖς καὶ μάταιαι.
Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν, ἄφηνέ τον. Νὰ γνωρίζεις ὅτι ἕνας τέτοιος ἔχει διαστραφῆ, ἁμαρτάνει καὶ ἔτσι καταδικάζει ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτόν του.
Ὅταν θὰ στείλω τὸν Ἀρτεμᾶν σ’ ἐσὲ ἢ τὸν Τυχικόν, φρόντισε νὰ ἔλθῃς σ’ ἐμὲ εἰς τὴν Νικόπολιν, διότι ἐκεῖ ἀπεφάσισα νὰ περάσω τὸν χειμῶνα. Τὸν Ζηνᾶν τὸν νομικόν, καὶ τὸν Ἀπολλὼ κατευόδωσέ τους μὲ ἐνδιαφέρον, διὰ νὰ μὴ τοὺς λείψῃ τίποτε. Ἂς μαθαίνουν καὶ οἱ δικοί μας νὰ εἶναι πρωτοπόροι καλῶν ἔργων εἰς ἐπειγούσας ἀνάγκας, διὰ νὰ μὴν εἶναι ἄκαρποι.
Σὲ χαιρετοῦν ὄλοι ὅσοι εἶναι μαζί μου. Χαιρέτησε ἐκείνους ποὺ μᾶς ἀγαποῦν ἐν πίστει. Ἡ χάρις νὰ εἶναι μαζὶ μὲ ὅλους σας. Ἀμήν.

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα
Κατά Ματθαίον (ε΄ 14-19)
Εἶπεν ὁ Κύριος· ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασι αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ᾿ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι. Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. Ὅς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:

Εἶπεν ὁ Κύριος: Σεῖς εἶσθε τὸ φῶς τοῦ κόσμου· δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κρυφθῇ πόλις, ποὺ βρίσκεται ἐπάνω σὲ ἕνα βουνό. Οὔτε ἀνάβουν λυχνάρι καὶ τὸ τοποθετοῦν κάτω ἀπὸ τὸ μόδι, ἀλλὰ ἐπάνω εἰς τὸν λυχνοστάτην καὶ ἔτσι λάμπει εἰς ὅλους, ποὺ βρίσκονται εἰς τὸ σπίτι. Ἔτσι πρέπει νὰ λάμψῃ τὸ φῶς σας ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, διὰ νὰ ἰδοῦν τὰ καλά σας ἔργα καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Πατέρα σας ποὺ εἶναι εἰς τὸν οὐρανόν».

«Μὴ νομίσετε ὅτι ἦλθα διὰ νὰ καταργήσω τὸν νόμον ἢ τοὺς προφῆτας. Δὲν ἦλθα νὰ καταργήσω, ἀλλὰ νὰ ἐκπληρώσω. Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ἕως ὅτου παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, οὔτε ἕνα γιῶτα ἢ μικρὴ στιγμὴ δὲν θὰ καταργηθῇ ἀπὸ τὸν νόμον, μέχρις ὅτου γίνουν ὅλα. Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ θὰπαραβῇ μίαν ἀπὸ τὰς ἐντολὰς αὐτὰς τὰς ἐλαχίστας καὶ διδάξῃ τοὺς ἄλλους νὰ κάνουν τὸ ἴδιο, αὐτὸς θὰ ὀνομασθῇ ἐλάχιστος εἰς τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἐνῷ ἐκεῖνος ποὺ τὰς ἐφαρμόζει καὶ τὰς διδάσκει, αὐτὸς θὰ ὀνομασθῇ μεγάλος εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

Ευλογημένη Κυριακή

Κυριακή των αγίων Πατέρων της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου: Ομιλία εις το ρητόν, “ος δ’ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών” (Αρχιεπίσκοπος Αστραχάν και Σταυρουπόλεως Νικηφόρος Θεοτόκης)


(Ματθ. ε’ 14-19)
– Το σημερινό Ευαγγέλιο περιέχει τις αρετές των αληθινών ποιμένων και διδασκάλων, γι’ αυτό και διαβάζεται σήμερα (Κυριακή) προς τιμήν των θεοφόρων Πατέρων της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου.
– Η πράξη της αρετής είναι καρπός της ελεύθερης προαιρέσεως του ανθρώπου. Της διδασκαλίας όμως το επάγγελμα δεν είναι έργο μόνον της προαιρέσεως, αλλά και της μαθήσεως.
– Αφού ο Θεός δεν έδωσε σε όλους της σοφίας το τάλαντο, δεν είναι άδικο να διορίζει μεγάλες ανταποδόσεις σε αυτόν που όχι μόνον πράττει την αρετήν αλλά και την διδάσκει; Γιατί και αυτός που δεν έχει το χάρισμα της διδασκαλίας, να μην καθίσταται μέγας στην βασιλεία των ουρανών;
– Με ποιό κριτήριο διανέμει ο Θεός τα τάλαντα; Πώς δεν αντιτίθεται στην δικαιοσύνη του Θεού, η διανομή περισσότερων ταλάντων σε κάποιους ανθρώπους;

– Ο Δημιουργός και Εξουσιαστής της κτίσεως, ουδεμίαν χρείαν έχει των αρετών μας.
– Η σωτηρία και κληρονομία της βασιλείας του Θεού είναι έλεος, δώρο και χάρις. Τα καλά έργα μόνον αφορμή δίδουν στον Θεόν.
– Ο Θεός θέλει να κοπιάζουμε για το κατόρθωμα των αρετών, γιατί αυτό είναι απόδειξη της ευλάβειας και της προθυμίας της ψυχής μας.
– Ο Θεός μετρά την ποσότητα των κόπων ή την προθυμία της καρδιάς;
– Η διδασκαλία γίνεται κατά δύο τρόπους: ή διά λόγου ή διά των έργων. Η δε διά των έργων διδασκαλία είναι ισχυρότερη από αυτή που γίνεται διά λόγου. Γιατί συμβαίνει αυτό;
– Μπορεί να διδάσκει ένας αμαθής και απαίδευτος; Αν ναι με ποιό τρόπο;
– Αν διδάσκει και ο αμαθής και απολαμβάνει μισθόν διδασκάλου, δεν είναι περιττή η μάθησις;
– Από τί κινδυνεύουν όσοι διδάσκουν;
– Εάν κανείς κατέχει την ρητορικήν τέχνην, μπορεί να διδάσκει ανεξάρτητα από το αν έχει κατορθώσει της αρετής τα έργα;

ΟΥΤΩ ΛΑΜΨΑΤΩ ΤΟ ΦΩΣ



«Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5, 16)
«Έτσι να λάμψει το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας»



Μία από τις λέξεις που χρησιμοποιεί ο Χριστός, τόσο για τον εαυτό του, όσο και για μας τους ανθρώπους είναι το «ΦΩΣ». Δεν είναι μόνο ότι ονομάζει τον ίδιο «φως του κόσμου». Είναι ότι ζητά και από εμάς να λάμψει το φως μας μπροστά στους ανθρώπους. Ο καθένας μας, εάν θέλει να είναι χριστιανός, καλείται να είναι και να έχει φως, το οποίο δεν θα κρυφτεί, αλλά θα λάμπει μπροστά στους ανθρώπους.
Να είμαστε φως! Σωματικά και ψυχικά να κάνουμε τους άλλους να αισθάνονται ότι υπάρχει χαρά και ελπίδα βλέποντάς μας και συναναστρεφόμενοι μαζί μας. Να μην αποπνέουμε μιζέρια, θανατίλα, εγκλωβισμό στο εγώ μας, αλλά χαρά και προθυμία. Να εκφράζουμε ένα ήθος υπέρβασης του θανάτου κάθε μορφής. Στις δυσκολίες, στις ήττες, στις αποτυχίες. Ακόμη και στις μεγάλες δοκιμασίες, όχι να είμαστε αναίσθητοι, αλλά να μην μένουμε στο «τώρα». Να μπορούμε να προχωρούμε παρά πέρα. Στο ότι ο Θεός μας αγαπά, μας βλέπει, μας συμπονά και ότι ακόμη κι αν μας αφήνει να δοκιμαστούμε, δεν μας παραδίδει στην μοναξιά της απελπισίας. Αλλά και στην καθημερινότητα της ζωής, ένα ήθος αγάπης, όρεξης για ζωή και κοινωνία, η μετοχή στην συνάντηση κάνει τον χριστιανό να είναι φως. Αυτό αποτυπώνεται στο πρόσωπο, στο χαμόγελο, στο μέτρο, στην αυστηρότητα που δεν φοβίζει, αλλά ισορροπεί, σε μία αυθεντικότητα ύπαρξης. Στην χαρά της συναναστροφής!
Να έχουμε φως! Να μην αισθανόμαστε αυτόφωτοι και αυτάρκειας, αλλά να αντλούμε το φως από την πίστη, τους αγίους, την ζωή της Εκκλησίας. Αλλά και από τον καθέναν άνθρωπο, ακόμη κι απ’ αυτούς που μοιάζουν παραδομένοι στο σκοτάδι, μπορούμε να αντλήσουμε ιδέες, να ενεργοποιήσουμε την κριτική μας ικανότητα, όχι για να απορρίψουμε τα πρόσωπα, αλλά για να μην μιμηθούμε τις πράξεις τους, την αμαρτία, και την ίδια στιγμή να γίνεται η στάση των άλλων αφορμή για να θυμόμαστε τα δικά μας λάθη, τις δικές μας αποτυχίες, τις παγίδες στις οποίες πέσαμε, κάποτε ξεκινώντας και από καλές προθέσεις. Να έχουμε φως σημαίνει να καλλιεργούμε τον εαυτό μας, όχι μόνο με την άσκηση, την νηστεία, την προσευχή, αλλά και με την μελέτη. Να διαβάζουμε λόγο αγαθό, από όπου κι αν προέρχεται, για να μην ψηλώνει ο νους μας από την οίηση του τι έχουμε και ποιοι είμαστε, αλλά, βλέποντας σοφία και δημιουργικότητα, να παίρνουμε παραδείγματα.
Να είμαστε και να έχουμε φως! Αυθεντικότητα τέτοιας προσωπικότητας και ζωής στην πληρότητά της μόνο στην Εκκλησία μπορούμε να βρούμε! Παράδειγμά μας οι Πατέρες που συγκρότησαν τις Οικουμενικές Συνόδους και την ίδια στιγμή έζησαν και μοιράστηκαν το φως που έλαβαν μέσα από τη σχέση με τον Χριστό, την πίστη, την καλλιέργεια τόσο στην θεολογία όσο και στην θύραθεν σοφία. Ιδιαίτερα η τελευταία τους επέτρεψε να διακρίνουν με λεπτότητα τα όρια της αλήθειας και της αίρεσης. Να δούνε έναν πολιτισμό χωρίς σαρκωμένο Θεάνθρωπο, όπου οδηγούσαν δοξασίες, όπως ο μονοφυσιτισμός! Να κατανοήσουν ότι ο Χριστός προσέλαβε και το σώμα και την ψυχή μας, για να τα θεώσει αμφότερα! Ότι η ελπίδα δεν είναι μόνο για την αιωνιότητα, αλλά και γι’ αυτήν την ζωή. Ότι η αλλαγή περιλαμβάνει τον όλο άνθρωπο, που καλείται να είναι και να έχει φως, νικώντας την αμαρτία, που παραχαράσσει την ελπίδα και την αγάπη!
Σε έναν κόσμο όπου αγαπάμε περισσότερο το σκοτάδι, όπου την χαρά την αναζητούμε συχνά στην νύχτα και όχι στην ημέρα, όπου η αμαρτία βαφτίζεται δικαίωμα και αρετή, ο Χριστός εξακολουθεί να μας προτρέπει μαζί Του να γίνουμε και να δίνουμε φως! Και στα έργα μας οι άνθρωποι να στέκονται δοξάζοντας όχι εμάς, αλλά τον Θεό! Να βρίσκουν τελικά σε μας την οδό που οδηγεί στον Χριστό ως Φως, τόσο αυτής όσο και της αιώνιας ζωής!

Κέρκυρα, 14 Ιουλίου 2019
Των Αγίων Πατέρων
της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου
Αναρτήθηκε από π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή της Αγίας Ευφημίας Ανεμομύλου


Την Πέμπτη 11 Ιουλίου 2019 τελέστηκε στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή της Αγίας Ευφημίας Ανεμομύλου Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου.
Τον θείο λόγο κήρυξε ο Πανοσιολ. Αρχιμ. Σαράντης Σαράντος, ο οποίος αναφέρθηκε στον βίο της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας. Η Αγία χάρισε όλη την αγάπη και την ζωή της στον Κύριο Ιησού Χριστό, δηλώνοντας με τον τρόπο αυτό ότι ολόκληρη η παρούσα ζωή είναι τόσο σημαντική, ώστε αντιστοιχεί με την  απέραντη αιωνιότητα. Αυτή την ζωή την κέρδισε, δίδοντας την Χριστιανική μαρτυρία. Ακόμη η Αγία Ευφημία εμφανίστηκε στον Άγιο Παϊσιο, στο ταπεινό κελάκι του και αφού ο ίδιος βεβαιώθηκε ότι πρόκειται όντως για την Αγία, εκείνη του τόνισε την  αξία του μαρτυρίου για τον Χριστό μας. Το μαρτύριο λοιπόν μάς καθαρίζει και μας εισάγει στην Βασιλεία των Ουρανών.
Καταλήγοντας ο π. Σαράντης παρακάλεσε τον Σεβασμιώτατο να δέεται στον Θεό, ώστε όλο και περισσότεροι άνθρωποι να πορεύονται  με τον Κύριο.
Πριν το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο κ. Νεκτάριος αφού αναφέθηκε στους πολυετείς πνευματικούς δεσμούς που τον συνδέουν με τον π. Σαράντη,  υπογράμμισε και εκείνος με την σειρά του ότι η Αγία Ευφημία με θαυματουργικό τρόπο πιστοποίησε την αλήθεια των αποφάσεων της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου, κατά την οποία καταδικάστηκε η αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Τόσο οι Ορθόδοξοι, όσο και οι αιρετικοί μετά την Σύνοδο αποφάσισαν να τοποθετήσουν επάνω στο χαριτόβρυτο λείψανο της Αγίας Ευφημίας, τα πρακτικά της Συνόδου. Όταν οι αιρετικοί τοποθέτησαν τα έγγραφα των κακοδοξιών τους, αυτά βρέθηκαν στα πόδια της Αγίας. Αντιθέτως, όταν οι Ορθόδοξοι έβαλαν τα πρακτικά στα χέρια της Αγίας Ευφημίας, αυτά παρέμειναν στην ίδια θέση, πιστοποιώντας την ορθή πίστη.
Κλείνοντας ο Μητροπολίτης Κερκύρας ευχήθηκε η Αγία Ευφημία να είναι οδηγός στην ζωή του κάθε Χριστιανού, σήμερα που κυριαρχεί μια νέα μορφή πλάνης, όπου ο άνθρωπος έχει φτιάξει έναν Θεό στα δικά του μέτρα, ώστε να εξυπηρετεί τις ανάγκες του.










ΗΧΟΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ Η’ ΠΕΡΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ...


Καλοκαιρινό δειλινό. Στην ακροθαλασσιά σε ένα πανέμορφο τόπο λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα. Ο ήχος της θάλασσας μοναδικός. Η γαλήνη του τοπίου, το «ο ήλιος έγνω την δύσιν αυτού» και το « ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας». Μια παρέα παιδιών πλησιάζει. Εφηβεία. Πρόσωπα χαρούμενα. Κι εκεί που νοσταλγείς την νιότη που περνά, ένα κορίτσι βγάζει ένα κινητό κι ένα ηχείο. Πάει ο ήχος του κύματος. Ένα αμερικάνικο χιπ χοπ καταπίνει όλες τις εικόνες. Τι να πεις;
Δεν μιλάμε οι μεγαλύτεροι την γλώσσα των νεώτερων. Αυτονόητο. Χάσμα γενεών. Πάντα έτσι συνέβαινε. Πώς όμως έχουμε φτάσει οι νεώτεροι να μην μπορούν να χαρούν τίποτα από τον κόσμο, αλλά να έχουν μόνο τον νου τους στον δικό τους κόσμο; Να μην μπορούν να απολαύσουν το τοπίο, τις εικόνες του, την φύση, την μοναδικότητα της στιγμής, αλλά να αισθάνονται ότι περνάνε καλά μόνο με το «εγώ» τους, με την μοντερνιά, με τους ήχους που μπορούν να βρούνε παντού; Το ίδιο δεν συμβαίνει όταν δεν μπορείς να χαρείς την στιγμή, αλλά να έχεις στον νου σου πώς θα την απαθανατίσεις στο κινητό σου και την ίδια στιγμή πώς θα την ποστάρεις, θα την στείλεις σε οικείους σου, θα δείξεις ότι περνάς καλά χωρίς να αφοσιώνεσαι στο βίωμά σου;
Αφοσίωση. Ίσως η λέξη-κλειδί. Μικρότεροι και μεγαλύτεροι δυσκολευόμαστε να αφοσιωθούμε σε οτιδήποτε. Σε πρόσωπα, σε σχέσεις, σε εργασία, σε σκοπούς, σε προσπάθειες, ακόμη και σε προσανατολισμούς ζωής. Η αφοσίωση φέρει πλήξη. Η αφοσίωση προϋποθέτει κόπο και επιμονή. Στοχοθεσία και μελέτη σε βάθος χρόνου. Εμπιστοσύνη. Ανάσταση στις πτώσεις. Αντοχή στην λύπη. Αλλά και δουλειά με τον εαυτό μας. Εσωτερίκευση των μηνυμάτων, των εικόνων, των προοπτικών. Την ίδια στιγμή η αφοσίωση προϋποθέτει συναισθήματα πέραν του εφήμερου. Για να νιώσεις, χρειάζεται να ασκηθείς στο να συνδυάζεις νου, καρδιά, θέληση. Να μπορείς να ελέγξεις, αλλά και να αφεθείς. Να ταπεινωθείς αποδεχόμενος ότι η διάρκεια θέλει πάλη, αλλά και να νικήσεις το πρόσκαιρο «δεν μπορώ».
Την ίδια στιγμή στην όποια σχέση η αφοσίωση προϋποθέτει την απόφαση για σταθερότητα. Τα πρότυπα του πολιτισμού μας όμως δεν την επιτρέπουν! Η σταθερότητα συγκρούεται με το δικαίωμα της αλλαγής, της ανανέωσης. Σταθερότητα σημαίνει προοπτική γήρανσης. Η αλλαγή είναι σημάδι ότι παραμένουμε νέοι! Το παιχνίδι δεν παίζεται στο γήπεδο της αγάπης, αλλά των δικαιωμάτων. Και η αφοσίωση εκεί έχει ηττηθεί.
Ρωτήσαμε το κορίτσι με το κινητό και το ηχείο γιατί δεν απολαμβάνει τους ήχους της θάλασσας και την ομορφιά του τοπίου. Χαμογέλασε αμήχανα. Ψέλλισε κάτι: «ωραία είναι, αλλά βαριέμαι. Δεν με ενδιαφέρει. Το τραγούδι είναι πιο δικό μου». Μια άλλη αφοσίωση βγήκε μέσα από την κουβέντα. Αυτή στο εφήμερο. Αυτή που εξασφαλίζει την αποδοχή από τους συνομήλικους. Το να είναι όπως όλοι. Δεν έχει εύκολα υπαρξιακές αναζητήσεις η γενιά των νεώτερων. Δεν προλαβαίνει. Γι’ αυτό κι όταν έρχεται η ώρα να παλέψει, να δώσει εξετάσεις, να ερωτευτεί, ενώ διψά για σταθερότητα και για καλά αποτελέσματα, ενώ ξέρει τον τρόπο που είναι η αφοσίωση, δυσκολεύεται. Το «εγώ» που θέλει να κάνει ό,τι του αρέσει νικά.
Αναρωτηθείτε: άραγε ο τρόπος της Εκκλησίας δεν έχει πολλά να δείξει;

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην « Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 10 Ιουλίου 2019

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Προκοπίου, στο ομώνυμο χωριό της Κέρκυρας.


Την Δευτέρα 8 Ιουλίου 2019 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Προκοπίου, στο ομώνυμο χωριό της Κέρκυρας.
Στον λόγο του ο Σεβασμιώτατος ανέλυσε την Αποστολική περικοπή της ημέρας, υπογραμμίζοντας δύο προτροπές του Αποστόλου Παύλου προς τον μαθητή του Τιμόθεο. Ο Απόστολος των Εθνών τονίζει πρώτον ότι κανείς δεν θα πρέπει να αγνοεί την νεότητα του Τιμόθεου και τον ζήλο του για τον Κύριο και δεύτερον ο ίδιος ο Τιμόθεος να μην παραμελεί τα χαρίσματά του. Η περικοπη αυτή συνδέεται με τον εορτάζοντα Άγιο Μεγαλομάρτυρα  Προκόπιο, ο οποίος και νέος ήταν στην ηλικία και δεν παραμέλησε, αλλά τουναντίον ανέδειξε τα χαρίσματα που του δώρησε ο Κύριος. Ο Νεανίας όπως ονομαζόταν στην αρχή, ήταν αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Κάποια στιγμή του δόθηκε η εντολή να επιτεθεί κατά των Χριστιανών. Στον δρόμο όμως, όπως ακριβώς και με τον Απόστολο Παύλο, εμφανίστηκε ο Κύριος με τον Τίμιο Σταυρό και τον ρώτησε γιατί τον διώκει. Αμέσως ο Νεανίας μετανόησε και έλαβε από τον Χριστό το όνομα Προκόπιος. Η πίστη και η αγάπη για τον Ιησού Χριστό ήταν τόσο δυνατή στην καρδιά του Αγίου Προκοπίου, όπου ακόμα και τα φρικτά βασανιστήρια, στα οποία τον υπέβαλαν, δεν τον λύγισαν. Ομολόγησε με παρρησία τον Τριαδικό Θεό και αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παραδώσει μαρτυρικά το πνεύμα του, δι’αποκεφαλισμού.
Ο Μητροπολίτης Κερκύρας επεσήμανε ακόμη ότι η εποχή μας μοιάζει πολύ με εκείνην που έζησε ο Άγιος Προκόπιος. Και σήμερα οι διώκτες  του Χριστού είναι πολλοί και επιβάλλουν στο σύνολο της κοινωνίας μας, οποιαδήποτε διαστροφή και ανωμαλία μπορεί να γεννήσει ο ανθρώπινος νους, επιδιώκοντας ταυτοχρόνως την αυτοπροβολή και τον αυτοθαυμασμό (νεοειδωλολατρία). Ο καθένας είναι ελεύθερος, ακόμα και να μην πιστεύει στον Θεό. Δεν έχει όμως το δικαίωμα να ψηφίζει αντίθεους νόμους ή να λοιδωρεί και να εμπαίζει την πίστη των Ορθόδοξων Ελλήνων  που αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας. Αυτό που χρειάζεται από την πλευρά μας είναι να μην παραμελούμε το  μέγα χάρισμα που μας έχει δοθεί και δεν είναι άλλο από την πίστη στον αληθινό Θεό.
Κλείνοντας ο κ. Νεκτάριος ζήτησε από τους πιστούς να οπλιστούν με πνεύμα ανδρείας και αντιστάσεως κατά του πειρασμού και της αμαρτίας, δια πρεσβειών του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου.