Translate

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2022

ΕΟΡΤΗ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

 

Σας γνωρίζουμε ότι την Τρίτη 1η Φεβρουαρίου ώρα 6,00 μ.μ. θα ψαλεί ο εσπερινός της  Υπαπαντής του Κυρίου και την 2α Φεβρουαρίου ανήμερα της εορτής και ώρα  8,00 π.μ. θα ψαλεί η ακολουθία του όρθρου και εν συνεχεία η θεία λειτουργία. 



ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

Διαδικτυακή εκδήλωση με την ευκαιρία της εορτής των Τριών Ιεραρχών, προς τιμήν του εκπαιδευτικού κόσμου της Κέρκυρας, διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολις Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, το βράδυ της Κυριακής 30 Ιανουαρίου 2022. Κατ’  αυτήν κύριος ομιλητής ήταν ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Χρήστος Γιανναράς, συγγραφέας και λόγιος.  

Προσφωνώντας τον ομιλητή ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, τόνισε ότι αυτή την ημέρα θυμόμαστε τις μεγάλες προσωπικότητες, οι οποίες θεμελίωσαν τον ευρωπαϊκό χριστιανικό πολιτισμό, ενώ οι εκπαιδευτικοί ακούνε από τους τρεις μεγάλους Πατέρες λόγους και παραινέσεις προς τους ίδιους, τους μαθητές, τους γονείς σε μια εποχή κρίσης, σύγχυσης, χάους τελικά, που δημιουργείται από τον νέο παγκόσμιο πολιτισμό και την πολυπολιτισμικότητα, η οποία έχει οδηγήσει και την παιδεία μας σε κρίση πνευματική.

Ο κ. Νεκτάριος ευχαρίστησε τον κ. Γιανναρά, καθώς και την εκπαιδευτική κοινότητα, η οποία συμμετείχε στις επίσημες εκδηλώσεις της ημέρας στον Μητροπολιτικό Ναό, αλλά και στην ομιλία, γεγονός που δείχνει τον σεβασμό στην γιορτή.

Στην συνέχεια, προσφώνηση απηύθυνε προς τους συμμετέχοντες, εκ μέρους της εκπαιδευτικής κοινότητας, ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης των Ιονίων Νήσων κ. Πέτρος Αγγελόπουλος.

Κατόπιν τον λόγο πήρε ο ομιλητής κ. Χρήστος Γιανναράς, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Παιδεία: εφόδιο ή αυταξία;». Επεσήμανε ότι στην εποχή μας τα πάντα κρίνονται με βάση την χρησιμότητά τους. Στον τρόπο βίου μας προέχει η κατανόηση, για να μπορέσουμε να κυριαρχήσουμε. Η κατανόηση εξαντλεί την γνώση; Οι Τρεις Ιεράρχες συνοψίζουν μια παράδοση στην οποία η γνώση κατακτάται με την σχέση και όχι με την κατανόηση. Η γνώση είναι το αποτέλεσμα το οποίο δεν ελέγχεται αμέσως. Η σχέση προϋποθέτει αυθυπέρβαση. Για να σχετιστώ με κάποιον, πρέπει να τον αποδεχτώ, να παραιτηθώ από την απαίτηση για το αποτέλεσμα. Δεν γνωρίζω κάτι που κατέχω, αλλά γνωρίζω αυτό που επιλέγω, ελεύθερα το αναζητώ και το αγαπώ. Το παιδί δεν πηγαίνει στο σχολείο για να κατανοήσει, αλλά για να σχετιστεί, να βρει την χαρά της φιλίας, να ζήσει την έκπληξη της δημιουργίας, με την πράξη! Παλαιότερα αυτό γινόταν, μεταξύ άλλων, με το παιχνίδι, τους δημοτικούς χορούς, την μουσική, την σουηδική γυμναστική, που οδηγούσαν στην συνύπαρξη. Σήμερα τα παιδιά δεν μπορούν να συντονίσουν το βήμα τους. Χρειάζεται λοιπόν η πράξη του συν-βαδίζειν.

Σήμερα πάλι προέχει η πληροφόρηση, η οποία όμως προσπαθεί να σε πείσει ότι αλήθεια είναι αυτό που ο άλλος σου μεταδίδει. Η γνώση όμως έτσι είναι ανταγωνιστική και δεν προκύπτει μέσα από την κοινωνία, την κοινότητα, την συνάντηση. Ο πολιτισμός μας είναι θεμελιωδώς ατομοκεντρικός. Γι’  αυτό και οδηγεί την παιδεία στην ανάγκη για ευχαρίστηση, σαγήνευση και ελκυστικότητα, όχι όμως στην προτεραιότητα της σχέσης με τους συμμαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Το παιδί αναγκάζεται να μάθει την χρησιμότητα, ότι δηλαδή πηγαίνει στο σχολείο για να πάρει εφόδια, όχι για να μπει στην κοινωνία των σχέσεων που θα ομορφύνει τη ζωή του και, κατ’  επέκτασιν, θα το οδηγήσει στην χαρά της μάθησης. Έτσι το σχολείο σήμερα έχει υποκατασταθεί από το φροντιστήριο, που προσφέρει την χρήσιμη γνώση ως πακέτο.

                Σήμερα χρειαζόμαστε πρότυπα. Στους τρεις Ιεράρχες θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και άλλες μορφές της παράδοσής μας, όπως ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Μάξιμος ο Ομολογητής, ο Ισαάκ ο Σύρος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, που θα μας βοηθούσαν στο να κατανοήσουμε ότι τα πάντα ψηλαφούνται, γνωρίζονται διά της σχέσης, μας οδηγούν σε άλλους χώρους, σε άλλη γνώση, σε άλλη εμπειρική προσέγγιση.

Δυστυχώς οι σκοταδιστές της εποχής μας δεν βλέπουν ότι η Εκκλησία παραμένει από τους ελάχιστους χώρους στους οποίους δεν πηγαίνει κάποιος για να ωφεληθεί, αλλά για να γιορτάσει, και η όποια γνώση γίνεται βιωματική μετοχή. Σήμερα αυτό έχει αλλοτριωθεί από έναν κηρυγματικό λόγο, ο οποίος δεν επιτρέπει συχνά την χαρά της γιορτής να αναβλύσει την σχέση, τον έρωτα, την λατρεία που δίνει νόημα στην ζωή. Γι’  αυτό και χρειάζεται να δει η Εκκλησία τη δυνατότητα να κάνει τις κατηχητικές συνάξεις ευκαιρίες γνωριμίας των παιδιών και των νέων με τη γλώσσα της λατρείας, όπως επίσης και να βοηθήσει να ξαναδούμε στοιχεία της παράδοσής μας και της ιστορίας μας που είτε δεν τα έχουμε μάθει είτε τα έχουμε λησμονήσει, για να οδηγηθούμε στην προοπτική της ελευθερίας που έχουμε χάσει.  

                Ακολούθησε ένας πολύ γόνιμος διάλογος του ομιλητή με τους συμμετέχοντες, με πολλές ερωταποκρίσεις.

                Την εκδήλωση έκλεισε ο Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, ο οποίος ευχαρίστησε τον ομιλητή και τους πολλούς συμμετέχοντες, όπως και τον Περιφερειακό Διευθυντή και τους διευθυντές της εκπαίδευσης στην Κέρκυρα, επισημαίνοντας ότι ουδέποτε η Εκκλησία θα πάψει να δέεται υπέρ των διδασκάλων, τόσο υπέρ των μαχίμων, τους οποίους η πατρίδα μας τους χρειάζεται, όσο και για όσους έχουν φύγει από την ζωή. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να είναι προσωπικότητες που έχουν και  την θύραθεν παιδεία και την πνευματικότητα. Τέλος, ο κ. Νεκτάριος ευχαρίστησε ιδιαιτέρως τον κ. Γιανναρά για το ότι έδωσε αφορμές για να γίνουμε σοφότεροι!





Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2022

Η εορτή των τριών Ιεραρχών στην Κέρκυρα

 Κατόπιν συνεννοήσεως και καλής συνεργασίας που έχει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος, με την εκπαιδευτική κοινότητα της Κέρκυρας και ιδιαίτερα με τον περιφερειακό διευθυντή κ. Πέτρο Αγγελόπουλο, εορτάστηκε η εορτή των τριών Ιεραρχών, οι οποίοι είναι προστάτες της παιδείας και των γραμμάτων, στον Μητροπολιτικό ναό της Κέρκυρας.

Παρόντες στην μεγάλη αυτή εορτή, ήταν αντιπροσωπείες μαθητών των σχολείων της Κέρκυρας φέροντες το ιερό και εθνικό σύμβολο της γαλανόλευκης σημαίας, ο πρύτανης του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Ανδρέας Φλώρος, ο περιφερειακός διευθυντής κ. Πέτρος Αγγελόπουλος, ο διευθυντής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κ. Χάρης Αλαμάνος, εκπρόσωπος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και αρκετοί διευθυντές των σχολείων της Κέρκυρας. Ομιλήτρια είχε ορισθεί η κ. Αλεξάνδρα Τζούμα διευθύντρια του μουσικού σχολείου της Κέρκυρας, η οποία στην εμπεριστατωμένη ομιλία της, αναφέρθηκε στις μορφές των τριών Ιεραρχών, εξαίροντας τα χαρίσματα και τις αξίες της προσωπικότητας του κάθε ενός εκ των τριών Ιεραρχών. Ιδιαίτερα υπογράμμισε τον αγώνα των πατέρων, μέσα από την σφαιρική επιστήμη τους που σπούδασαν, να γεφυρώσουν το ελληνικό πνεύμα με το χριστιανικό.

Στο τέλος της Θείας λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος αφού τέλεσε την αρτοκλασία προς τιμή των τριών Ιεραρχών και υπέρ υγείας όλων των διδασκόντων και των μαθητών αλλά και των γονέων και κηδεμόνων, προσεφώνησε τους παρισταμένους εκπαιδευτικούς αλλά και τις αντιπροσωπείες των μαθητών, αφενός μεν ευχαριστώντας τους για την ολοπρόθυμη διάθεση να συμμετέχουν σε αυτή την εορτή, που ο Ευχαΐτων Ιωάννης κατά τον 11ο αιώνα πρότεινε και θεσπίστηκε η ως άνω εορτή, η δε Ιόνιος Ακαδημία, πρώτη υιοθέτησε την εορτή προς τιμή της παιδείας το 1826, ενώ το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο το 1842, για το ότι την ημέρα της Κυριακής ανταποκρίθηκε η εκπαιδευτική κοινότητα στην πρόσκληση του Σεβασμιωτάτου.

Στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος αφού ευχαρίστησε την ομιλήτρια, υπογράμμισε ότι ο χριστιανικός ευρωπαϊκός πολιτισμός οφείλει την ύπαρξη του ακριβώς στο πνεύμα αυτό των Αγίων Πατέρων της εκκλησίας μας, οι οποίοι δεν απέρριψαν τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά μαζί με τον χριστιανικό πολιτισμό δημιούργησαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, που έχει ρίζες στο ελληνικό και χριστιανικό πνεύμα. Ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στους μαθητές, ιδιαίτερα συγκινημένος, τους παρότρυνε να μείνουν σταθεροί στις υποθήκες αυτού του πολιτισμού που εδράζεται στην ιδέα της πατρίδας, του έθνους και της ορθόδοξης χριστιανικής πίστη μας. Δυστυχώς αυτές οι μεγάλες αξίες στην εποχή μας, που όλοι μας αισθανόμαστε την στέρηση, της ελευθερίας και το έλλειμμα της δημοκρατίας, εσείς που είσαστε νέοι και έχετε οραματισμό για την ζωής σας, μην αντιγράψετε τα σφάλματα και τα λάθη όλων ημών των μεγαλυτέρων.

Στο τέλος ευχήθηκε στους μαθητές καλή πρόοδο και στους εκπαιδευτικούς να έχουν την Χάρι του Θεού στο έργο που τους ανέθεσε η πολιτεία αλλά και ο Θεός, στους δε γονείς, με διάκριση και αγάπη να στέκονται κοντά στα παιδιά τους, που τόσο πολλή ανάγκη έχουν την οικογενειακή αγάπη. Στο τέλος παρετέθει μικρή δεξίωση για τους εκπαιδευτικούς στην αίθουσα του πνευματικού κέντρου του Μητροπολιτικού ναού.




















Διαδικτυακή Εκδήλωση, Παιδεία, Εφόδιο ή Αυταξία; | Ζωντανή Μετάδοση

Διαδικτυακή Εκδήλωση, Παιδεία, Εφόδιο ή Αυταξία; Ομιλητής ο κος Χρήστος ...

9ο Εσπερινό Κήρυγμα Μητροπολίτου Κερκύρας κου Νεκταρίου

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2022

Των Τριών Ιεραρχών

https://youtu.be/YS1MRdHivic

2022-01-30 ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΏΝ

Κυριακή ΙΕ’ Λουκά: Η μετάνοια του Ζακχαίου (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς) (Λουκ. ιθ’ 1-10)

 


Όποιος θέλει να δει το Χριστό, πρέπει να σκαρφαλώσει πνευματικά, να υπερβεί τη φύση, γιατί ο Χριστός είναι ανώτερος απ’ αυτήν. Είναι πιο εύκολο να δεις ένα βουνό όταν είσαι πάνω σ’ ένα λόφο, παρά όταν βρίσκεσαι σε μια κοιλάδα. Ο Ζακχαίος ήταν κοντόσωμος άνθρωπος. Επειδή ήθελε πολύ να δει το Χριστό όμως, σκαρφάλωσε σ’ ένα ψηλό δέντρο. Εκείνος που θέλει να πλησιάσει το Χριστό πρέπει να εξαγνιστεί, γιατί θα συναντήσει τον Άγιο των αγίων, τον Ιερό των ιερών. Ο Ζακχαίος είχε μολυνθεί από τη φιλοχρηματία και την ασπλαχνία. Έτσι όταν αποφάσισε να συναντήσει το Χριστό, έσπευσε να εξαγνιστεί με μετάνοια και με έργα ελέους. Μετάνοια είναι η απομάκρυνση απ’ όλους τους παλιούς δρόμους που πατούν τα πόδια των ανθρώπων, αυτούς που ακολουθούν οι σκέψεις κι οι επιθυμίες τους, και η επιστροφή σ’ έναν καινούργιο δρόμο: στο μονοπάτι του Χριστού. Πώς όμως μπορεί να μετανοήσει ένας αμαρτωλός αν η καρδιά του δε συναντήσει το Χριστό και δεν αναγνωρίσει την αμαρτωλότητά του; Προτού ο κοντόσωμος Ζακχαίος δει τον Κύριο με τα σωματικά μάτια του, τον συνάντησε εσωτερικά, με την καρδιά του, και μετανόησε για όλες τις πράξεις του.

Μετάνοια είναι ο πόνος της αυταπάτης, όπου είχε παρασυρθεί για πολύ καιρό ο αμαρτωλός, για πάρα πολύ καιρό, ωσότου νιώσει τον πόνο αυτόν. Από μόνος του όμως ο πόνος αυτός οδηγεί στην απελπισία, στον αυτοαφανισμό, αν δε συνοδευτεί από το φόβο του Θεού. Μόνο τότε ο πόνος της αυταπάτης γίνεται θεραπευτικός κι όχι καταστροφικός. Ο ιερός Αυγουστίνος πρώτα ένιωσε τον πόνο της αυταπάτης, που αν δεν είχε προχωρήσει στο φόβο του Θεού, θα τον είχε οδηγήσει στην ψυχική απώλειά του.

Μετάνοια είναι η ξαφνική διαπίστωση της λέπρας του ανθρώπου, μια κραυγή στον Θεραπευτή για θεραπεία. Είναι όπως ο μελαχροινός άνθρωπος που για πολύ καιρό δεν έχει κοιταχτεί σε καθρέφτη κι έπειτα, ξαφνικά, έρχεται αντιμέτωπος με την εικόνα του και διαπιστώνει πως τα μαλλιά του έχουν γκριζάρει. Με τον ίδιο τρόπο σκέφτεται ο αμετανόητος αμαρτωλός και για πολύ καιρό επιμένει πως η ψυχή του είναι υγιής κι αναμάρτητη, ωσότου τα πνευματικά του μάτια ανοίγουν ξαφνικά και βλέπει πως η ψυχή του έχει προσβληθεί από λέπρα. Πώς θα μπορούσε να δει τη λέπρα της ψυχής του αν δεν είχε κοιταχτεί σ’ έναν καθρέφτη; Καθρέφτης είναι ο Χριστός. Σ’ Αυτόν βλέπει ο καθένας μας καθαρά πως είναι. Ο μοναδικός αυτός καθρέφτης δόθηκε στους ανθρώπους για να βλέπουν μέσα του και να διαπιστώνουν την πνευματική τους κατάσταση. Μπροστά στο Χριστό βλέπει κάθε άνθρωπος, σαν σε πεντακάθαρο καθρέφτη, τον εαυτό του άρρωστο και άσχημο. Βλέπει όμως και την πρωταρχική εικόνα του – πώς ήταν κάποτε και πώς πρέπει να ξαναγίνει. Ο αμαρτωλός Ζακχαίος εξωτερικά ήταν υγιής, όμορφος. Όταν πήγε να γνωρίσει τον Κύριο Ιησού είδε τη φοβερή λέπρα του κι ένιωσε τον τρομερό πόνο, που δεν μπορεί να γιατρέψει κανένας επίγειος γιατρός, παρά μόνο ο Χριστός.

Μετάνοια είναι η αρχή της θεραπείας από το εγωιστικό θέλημα, η αρχή της υποταγής στο θέλημα του Θεού. Όταν ο άνθρωπος ζει με το δικό του θέλημα, γρήγορα χάνει τη βασιλική αξία του μέσα σ’ ένα σταύλο ζώων και σε φωλιά αγριμιών.

Κανένας άνθρωπος στη γη δεν μπόρεσε να ζήσει με το δικό του θέλημα και να παραμείνει σωστός άνθρωπος. Ο «άνθρωπος» δεν μπορεί να γίνει συνώνυμος με το «εγωιστικό θέλημα». Άνθρωπος, αληθινός άνθρωπος, σημαίνει ολοκληρωτική υποταγή σ’ ένα ανώτερο και υψηλότερο θέλημα, στο διακριτικό κι αλάθητο θέλημα του Θεού. Οι θεληματάρηδες ζουν σε άσυλα φρενοβλαβών, σε σπίτια ολοσκότεινα. Τα σώματά τους είναι σκοτεινά, όπως κι οι ψυχές τους. Το θέλημα ανοίγει την πόρτα στο ακοίμητο σκουλήκι, που κατατρώει την ψυχή και το σώμα του αμαρτωλού. Μετάνοια είναι η αποκάλυψη της ίδιας της φωλιάς του σκουληκιού. Όταν τα μάτια του αμαρτωλού ανοίγουν και βλέπει τι έχει μέσα του, κραυγάζει: «Αλίμονό μου! Πώς αναπτύχθηκε τόσο μεγάλο πλήθος σκουληκιών μέσα μου; Αλίμονό μου! Ποιος θα μ’ ελευθερώσει απ’ αυτόν τον εσμό των κακών σκουληκιών;»

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή περιγράφει έναν αμαρτωλό που μετανόησε. Μιλάει για τον κοντόσωμο Ζακχαίο, που εξαγνίστηκε με τη μετάνοια και σκαρφάλωσε σ’ ένα δέντρο για να δει το Χριστό, τον Ύψιστο· που θεραπεύτηκε από την πνευματική λέπρα της πλεονεξίας και της φιλοχρηματίας με τη δύναμη του παντοδύναμου Χριστού. Ο Κύριος έφερε πολλούς στη μετάνοια· βρήκε κι έσωσε πολλούς «απολωλότες»· κάλεσε κοντά Του πολλούς που είχαν ξεστρατίσει και τους έβαλε στο σωστό δρόμο. Η θεία πρόνοια όμως θέλησε να καταγραφούν στο ευαγγέλιο λίγα παραδείγματα μετανοίας, εκείνα που είναι χαρακτηριστικά και διδακτικά για όλες τις γενιές των ανθρώπων. Το παράδειγμα του αποστόλου Πέτρου δείχνει μια επανειλημμένη πτώση για το φόβο των ανθρώπων, αλλά και μετάνοια από αγάπη για το Θεό. Το παράδειγμα της αμαρτωλής γυναίκας φανερώνει τη λέπρα της ανηθικότητας και τη θεραπεία της. Το παράδειγμα του Ζακχαίου δείχνει τη λέπρα της πλεονεξίας και τη θεραπεία της. Το παράδειγμα του μετανιωμένου ληστή στο σταυρό δείχνει τη δυνατότητα και τη σωστική δύναμη της μετάνοιας ακόμα και στο μεγαλύτερο αμαρτωλό, ως και την ύστατη στιγμή της ζωής, μόλις πριν από το θάνατο.

Όλα τα παραδείγματα αυτά είναι ανθρώπων που μετανόησαν αλλά είχαν ελπίδα, που οδηγεί στη ζωή. Είναι εικόνες μετάνοιας που μπαίνουν μπροστά μας, ώστε ανάλογα με την αμαρτωλή μας κατάσταση, να διαλέξουμε το δρόμο ή τον τρόπο της σωτηρίας μας. Υπάρχει όμως και μετάνοια που είναι νεκρική, απελπισμένη και αυτοκτονική. Τέτοια ήταν η μετάνοια του προδότη Ιούδα: «Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον…και απελθών απήγξατο» (Ματθ. κζ’ 4,5). Τέτοια μετάνοια, που οδηγεί στην απόγνωση και την αυτοκτονία, δεν έχει σχέση με την ευλογημένη χριστιανική μετάνοια. Είναι σατανική και αυτοκαταστροφική οργή που στρέφεται κατά του κόσμου, αλλά και κατά της ίδιας της ζωής. Τέτοια μετάνοια είναι σατανική αποστροφή και περιφρόνηση προς τον άνθρωπο, προς τον κόσμο και τη ζωή. Σήμερα όμως ας σταθούμε στο υπέροχο παράδειγμα της σωστικής μετάνοιας του Ζακχαίου, που διαβάζουμε στο σημερινό ευαγγέλιο: «Και εισελθών (ο Ιησούς) διήρχετο την Ιεριχώ. και ιδού ανήρ ονόματι καλούμενος Ζακχαίος, και αυτός ην αρχιτελώνης, και ούτος ην πλούσιος και εζήτει ιδείν τον Ιησούν τις εστι, και ουκ ηδύνατο από του όχλου, ότι τη ηλικία μικρός ην· και προσδραμών έμπροσθεν ανέβη επί συκομορέαν, ίνα ίδη αυτόν, ότι δι’ εκείνης ήμελλε διέρχεσθαι» (Λουκ. ιθ’ 1-4). Αυτό έγινε τον καιρό που ο Κύριος έκανε κι άλλο ένα θαύμα στην Ιεριχώ: τη θεραπεία του τυφλού Βαρτιμαίου. Αυτό που έκανε ο Χριστός στο Ζακχαίο δεν ήταν καθόλου μικρότερο από τη θεραπεία του τυφλού. Άνοιξε τα σωματικά μάτια του Βαρτιμαίου και τα πνευματικά μάτια του Ζακχαίου. Εξάλειψε την τυφλότητα από τα μάτια του Βαρτιμαίου κι από την ψυχή του Ζακχαίου. Στον Βαρτιμαίο άνοιξε τα παράθυρα για να δει τα θαυμάσια του Θεού στον ορατό κόσμο, στο Ζακχαίο άνοιξε τα παράθυρα της ψυχής, για να δει τα θαυμάσια του Θεού στον ουράνιο, τον πνευματικό κόσμο.

Το θαύμα που έκανε στο Βαρτιμαίο ενισχύεται απ’ αυτό που έκανε στο Ζακχαίο. Η απόδοση της σωματικής όρασης λειτουργεί και για την επίγνωση της πνευματικής όρασης. Κάθε θαύμα που έκανε ο Κύριος Ιησούς είχε κυρίως πνευματικό στόχο, που γενικά αφορούσε στην πνευματική όραση της τυφλής ανθρωπότητας, ώστε να δει την παρουσία του Θεού, την παντοδυναμία και την αγαθότητά Του. Ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε κατά ένα μέρος στη θεραπεία των δέκα λεπρών, αφού ο ένας τους μόνο, μαζί με τη σωματική θεραπεία, θεραπεύτηκε και πνευματικά και γύρισε για να ευχαριστήσει τον Κύριο (βλ. Λουκ. ιζ’ 12-19). Στην περίπτωση του τυφλού Βαρτιμαίου όμως, όπως και στη πλειονότητα των άλλων θαυμάτων, ο στόχος επιτεύχθηκε απόλυτα. Ο Βαρτιμαίος είδε από τη στιγμή που μίλησε ο Κύριος κι αμέσως αποκαταστάθηκε κι η πνευματική του όραση, αφού την ίδια στιγμή βεβαιώθηκε για την παρουσία του Θεού, την παντοδυναμία και την αγαθότητά Του «και παραχρήμα ανέβλεψε, και ηκολούθει αυτώ δοξάζων τον Θεόν» (Λουκ. ιη’ 43).

Ο τυφλός Βαρτιμαίος έλαβε την όρασή του, αλλά μαζί του έλαβαν την πνευματική τους όραση και πολλοί άλλοι που είδαν το θαύμα του Κυρίου. Διαβάζουμε στο ίδιο εδάφιο πως «και πας ο λαός ιδών έδωκεν αίνον τω Θεώ». Το θαύμα αυτό είναι πολύ πιθανό να επηρέασε και τον Ζακχαίο τον τελώνη, ν’ άνοιξε την πνευματική του δράση. Σίγουρα θα είχε ακούσει από πριν αρκετά πράγματα για τα θαυμαστά έργα και το θεϊκό πρόσωπο του Κυρίου Ιησού. Έτσι γεννήθηκε μέσα του η ανυποχώρητη επιθυμία να τον δει. Έσπρωξε τους ανθρώπους που ήταν ψηλότεροι από εκείνον για ν’ ανοίξει δρόμο, μα δεν μπόρεσε και τελικά σκαρφάλωσε σ’ ένα δέντρο για να εκπληρώσει την επιθυμία του.

Οι τελώνες λογαριάζονταν αμαρτωλοί άνθρωποι, ακάθαρτοι. Μαζεύοντας τους φόρους του κράτους, γέμιζαν και τις δικές τους τσέπες. Γι’ αυτό και τους τοποθετούσαν κοντά στους ειδωλολάτρες (βλ. Ματθ. ιη’ 17). Όταν οι εισπράκτορες των φόρων γενικά, οι τελώνες, είχαν τέτοια κακή φήμη, τι υπόληψη θα μπορούσε να έχει ένας αρχιτελώνης; Ο κοντόσωμος Ζακχαίος ήταν ένας απ’ αυτούς. Ήταν αρχιτελώνης, επομένως ήταν και πλούσιος. Γι’ αυτό λοιπόν τον περιφρονούσαν και τον φθονούσαν. Η περιφρόνηση κι ο φθόνος ήταν οι δυο τοίχοι ανάμεσα στους οποίους συμπιεζόταν η ψυχή του πλούσιου αμαρτωλού σ’ αυτή τη ζωή. Μέσα από τον αμαρτωλό Ζακχαίο όμως ξεπήδησε ο άνθρωπος Ζακχαίος, που αντιπάλευε τον αμαρτωλό που είχε μέσα του. Έτσι έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε να βρεθεί μπροστά και να σκαρφαλώσει ψηλά για να δει το Χριστό, να δει έναν άνθρωπο αναμάρτητο, ν’ ατενίσει τη δική του πρωταρχική κι αμόλυντη εικόνα. Ο άνθρωπος Ζακχαίος τότε κατόρθωσε να σκαρφαλώσει ψηλά, να χρησιμοποιήσει σαν σκάλα τη συκομορέα που ήταν δίπλα στο δρόμο απ’ όπου περνούσε ο Κύριος.

«Και ως ήλθεν επί τον τόπον, αναβλέψας ο Ιησούς είδεν αυτόν και είπε προς αυτόν· Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι» (Λουκ. ιθ’ 5). Από τα λόγια αυτά φαίνεται πως ως τη στιγμή εκείνη ο Ζακχαίος δεν είχε δει τον Κύριο. Ο Κύριος τον είδε πρώτος. Αναβλέψας ο Ιησούς είδεν αυτόν και τον κάλεσε. Με την πνευματική του όραση ο Κύριος είχε δει τον Ζακχαίο νωρίτερα. Με τα σωματικά Του μάτια τον είδε ως ήλθεν επί τον τόπον.

Αν κι ο κοντόσωμος Ζακχαίος είχε απομακρυνθεί από το πλήθος κι είχε σκαρφαλώσει στο δέντρο, ο Κύριος τον είχε δει από την ώρα που βρισκόταν ανάμεσα στο πλήθος, προτού ανεβεί στη συκομορέα. Πόσο διακριτικός είναι ο Κύριος και Θεός μας! Εκείνος μας βλέπει, ενώ εμείς δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Όταν τον αναζητούμε και κάνουμε πολλές προσπάθειες για να τον βρούμε και να τον δούμε, Εκείνος μας έχει ήδη δει. Όταν κατευθύνουμε την πνευματική μας ματιά προς Αυτόν αναζητώντας Τον, τότε θα εμφανιστεί και θα μας καλέσει με τ’ όνομά μας, να κατεβούμε από τα υψηλά και επικίνδυνα βράχια της λογικής και να διεισδύσουμε με την προσευχή στις καρδιές μας, στον αληθινό μας τόπο. Και τότε θα μας πει ο Κύριος: σήμερον εν τω οίκω σου δει με μείναι. Όταν ο νους του ανθρώπου κατεβεί στην καρδιά του κι εκεί βαπτιστεί στα δάκρυά του, προσπαθώντας να προσεγγίσει το Θεό, τότε η καρδιά γίνεται τόπος συνάντησης του Θεού με τον άνθρωπο. Αυτό είναι το πνευματικό νόημα της διήγησης του Ζακχαίου.

«Και σπεύσας κατέβη, και υπεδέξατο αυτόν χαίρων» (Λουκ. ιθ’ 6). Πώς να μη βιαστεί ο Ζακχαίος και να τρέξει προς τη φωνή που ανάσταινε νεκρούς, ηρεμούσε τους ανέμους, θεράπευε τους δαιμονισμένους και λύτρωνε τις καρδιές των αμαρτωλών που δάκρυζαν; Πώς να μην υποδεχτεί Εκείνον που επιθυμούσε έστω να τον δει λίγο από μακριά; Πώς να μη νιώσει ανέκφραστη χαρά όταν ον είδε στο σπίτι του, όπου μόνο διάσημοι αμαρτωλοί σύχναζαν;

Έτσι αγαπάει ο Κύριος. Έτσι δίνει τα δώρα Του. Γέμισε ασφυχτικά τα δίχτυα των απογοητευμένων ψαράδων με ψάρια. Έθρεψε χιλιάδες πεινασμένους ανθρώπους στην έρημο, ώστε περίσσεψαν και πολλά κοφίνια με ψωμιά. Δεν έδινε μόνο τη σωματική υγεία, αλλά και την πνευματική, στους αρρώστους που του ζητούσαν να τους βοηθήσει. Δε συγχωρούσε κάποιες από τις αμαρτίες των αμαρτωλών, αλλά όλες. Έκανε από κάθε άποψη έργα βασιλικά, χορηγούσε βασιλική ευσπλαχνία, τά ‘δινε όλα με βασιλική αφθονία.

Το ίδιο έκανε και στην περίπτωση του Ζακχαίου. Ο αρχιτελώνης ήθελε μόνο να τον δει. Ο Κύριος όμως δεν τον περιόρισε εκεί. Τον κάλεσε πρώτος και μετά τον επισκέφτηκε στο σπίτι του. Έτσι συμπεριφερόταν ο Κύριος. Προσέξτε τώρα τη συμπεριφορά των συνηθισμένων αμαρτωλών ανθρώπων, εκείνων που κομπάζουν με αυτοθαυμασμό και αυτοεκτίμηση: «Και ιδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι» (Λουκ. ιθ’ 7). Είναι ανυπολόγιστη δυστυχία το γεγονός ότι η γλώσσα του ανθρώπου «προτρέχει της διανοίας του». Οι άνθρωποι αυτοί, που η ψυχή τους είχε κλίση προς την κακία κι ο νους τους ήταν αδύναμος, διαμαρτύρονταν, γόγγυζαν και παραπονούνταν, χωρίς να γνωρίζουν τις διαθέσεις του Κυρίου Ιησού, ούτε και την πιθανότητα να είχε αλλάξει ο αμαρτωλός Ζακχαίος, να είχε μετανοήσει. Με τον κοντόφθαλμο νου τους σκέφτονταν, πως ο Κύριος Ιησούς πήγαινε στο σπίτι του Ζακχαίου, επειδή δεν ήξερε πόσο μεγάλος αμαρτωλός ήταν ο αρχιτελώνης. Οι Φαρισαίοι έκαναν μια εξίσου κοντόφθαλμη κριτική κι όταν ο Κύριος άφησε την αμαρτωλή γυναίκα να πλύνει τα πόδια Του: «Ούτος ει ην προφήτης, εγίνωσκε αν τις και ποταπή η γυνή ήτις άπτεται αυτού, ότι αμαρτωλός εστι» (Λουκ. ζ’ 39). Έτσι έκριναν τότε, έτσι κρίνουν και σήμερα όσοι έχουν σαρκική αντίληψη, αυτοί που κρίνουν από τα εξωτερικά σημεία και δε γνωρίζουν τα βάθη της ευσπλαχνίας του Θεού ή της καρδιάς του ανθρώπου. Ο Χριστός είπε αρκετές φορές πως στον κόσμο ήρθε για χάρη των αμαρτωλών, ιδιαίτερα μάλιστα των μεγάλων αμαρτωλών. Όπως ο γιατρός δεν επισκέπτεται τους υγιείς αλλά τους αρρώστους, έτσι κι ο Κύριος επισκέπτεται εκείνους που έχουν προσβληθεί από την αμαρτία, όχι τους δίκαιους. Στο ευαγγέλιο δεν αναφέρεται για την περίπτωση αυτή πώς ο Κύριος επισκέφτηκε στην Ιεριχώ κάποιον δίκαιο άνθρωπο, αλλά πώς βιάστηκε να επισκεφτεί το σπίτι του αμαρτωλού Ζακχαίου. Έτσι συμπεριφέρεται κάθε συνειδητός γιατρός στο νοσοκομείο. Επισκέπτεται αμέσως το κρεβάτι του πιο βαριά άρρωστου.

Ο κόσμος ολόκληρος αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύονται άρρωστοι άντρες και γυναίκες που τους έχει μολύνει η αμαρτία. Σε σύγκριση τώρα με το Χριστό, όλοι οι άνθρωποι είναι άρρωστοι. Είναι αδύναμοι σε σχέση με τη δύναμή Του· άσχημοι σε σύγκριση με το κάλλος Του. Ανάμεσα στους ανθρώπους όμως υπάρχουν οι άρρωστοι κι οι βαριά άρρωστοι, οι αδύνατοι κι οι πιο αδύνατοι, οι άσχημοι κι οι πιο άσχημοι. Οι πρώτοι λογαριάζονται υγιείς, οι τελευταίοι, αμαρτωλοί. Ο ουράνιος Ιατρός δεν ήρθε στον κόσμο για δική Του ικανοποίηση, αλλά για τη θεραπεία και τη σωτηρία των αρρώστων. Έτσι έτρεξε αμέσως σ’ εκείνον που είχε μολυνθεί περισσότερο. Γι’ αυτό το λόγο συνέτρωγε και συνέπινε με αμαρτωλούς, άφησε τους αμαρτωλούς να δακρύζουν στα πόδια Του και μπήκε στο σπίτι του Ζακχαίου.

Ο Ζακχαίος, τη στιγμή που ο Χριστός μπήκε στο σπίτι του, σίγουρα δεν ήταν ο πιο βαριά άρρωστος άνθρωπος στην Ιεριχώ. Η καρδιά του είχε αλλάξει σε μια στιγμή. Την ίδια αυτή στιγμή ο Ζακχαίος είχε μεταβληθεί σ’ έναν άνθρωπο απόλυτα υγιή, πιο δυνατό και πιο δίκαιο απ’ όλους εκείνους που διαμαρτύρονταν και γόγγυζαν, γιατί είχε μετανοήσει για όλες τις αμαρτίες του κι η καρδιά του είχε αλλοιωθεί. Κι η αλλοίωση αυτή της καρδιάς του φαίνεται από τα παρακάτω λόγια του:

«Σταθείς δε Ζακχαίος είπε προς τον Κύριον· ιδού τα ήμιση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς, και εί τινος εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν» (Λουκ. ιθ’ 8). Του το ζήτησε αυτό κανείς; Όχι, κανένας. Ποιoς τoν κατηγόρησε πως είχε αδικήσει άλλους; Κανένας. Μπροστά στην παρουσία του πάναγνου κι αναμάρτητου Κυρίου, ο Ζακχαίος ένιωσε μόνος του την αμαρτία του. Η παρουσία αυτή τον διέγειρε και χωρίς λόγια κι εξηγήσεις προχώρησε σ’ αυτό το βήμα. Η καρδιά που μετανόησε δεν έχει ανάγκη από λόγια για να προσεγγίσει το Θεό. Ο Θεός αποκαλύπτει άμεσα στο μετανοημένο αμαρτωλό αυτό που πρέπει να κάνει. Φτάνει ο άνθρωπος να μετανοήσει για τις αμαρτίες του με την καρδιά του. Κι αμέσως τότε ο Θεός θα τον σηκώσει με τη δύναμή Του για να παρουσιάσει καρπούς μετανοίας. Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος έδειξε στους ανθρώπους ολόκληρο το δρόμο της αληθινής μετάνοιας: «Μετανοείτε!» Κι αμέσως συνέχισε: «ποιήσατε ουν καρπόν άξιον μετανοίας» (Ματθ. γ΄ 2,8). Μπροστά μας τώρα έχουμε έναν αμαρτωλό που βαδίζει γρήγορα το δρόμο αυτό κι εφαρμόζει την εντολή.

Με το που άκουσε για τον Κύριο Ιησού, ο Ζακχαίος αναστατώθηκε. Όταν τον είδε, μετανόησε ειλικρινά για τις αμαρτίες του. Κι έπειτα, όταν ο γλυκύς Ιατρός έδειξε τόση συμπάθεια και κατανόηση και μπήκε στο σπίτι του, έδειξε τους καρπούς της μετάνοιάς του. Αναγνώρισε κι ομολόγησε την αρρώστια του κι αμέσως πήρε το καλλίτερο φάρμακο εναντίον της.

Έλεγαν τον παλιό καιρό: «Αγαπών αργύριον, ου πλησθήσεται αργυρίου» (Εκκλ. ε’ 9). Ο Ζακχαίος ήταν φιλάργυρος. Είχε περάσει όλη την ως τότε ζωή του μαζεύοντας χρήματα με οποιονδήποτε τρόπο. Και συνήθως οι τρόποι αυτοί ήταν αμαρτωλοί. Αυτή είναι μια αρρώστια που αναπόφευκτα οδηγεί τον άνθρωπο στην απώλεια. Είναι μια φωτιά που καίει τόσο περισσότερο τον άνθρωπο, όσο πιο πολλά χρήματα μαζεύει. Δεν υπάρχει ποσότητα χρημάτων που θα ικανοποιήσει τον φιλάργυρο. Όπως η φωτιά δε θα πει ποτέ, «μη με ταΐζετε μ’ άλλα ξύλα, αρκετά είναι αυτά», έτσι και το πάθος της φιλαργυρίας δε θα πει ποτέ «φτάνει, αρκετά».

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί από το πάθος αυτό από μόνος του, με τις δικές του προσπάθειες. Μόνο η παρουσία του Θεού, που προκαλεί ντροπή και φόβο στην καρδιά του ανθρώπου, και μαζί της η γνώση κάποιας αξίας μεγαλύτερης από το ασήμι και το χρυσό, μπορεί να το ξεπεράσει. Χωρίς την παρουσία του Χριστού ο Ζακχαίος θα είχε περάσει όλη τη ζωή του με τον ίδιο τρόπο, όπως όλοι οι τελώνες. Και θα είχε πεθάνει περιφρονημένος, καταραμένος και ξεχασμένος. Το όνομά του δε θα το βρίσκαμε γραμμένο στο ευαγγέλιο στη γη, ούτε και στη Βίβλο της Ζωής στον ουρανό. Η παρουσία του Κυρίου όμως διέγειρε την ψυχή του, που ως τότε την είχε νεκρώσει το πάθος της φιλαργυρίας, και τον έκανε καινούργιο άνθρωπο, αναγεννημένο κι αναστημένο. Αυτό είναι ένα αθάνατο μάθημα για όλους τους ανθρώπους, πως κανένας θνητός δεν μπορεί να σωθεί από την αμαρτία χωρίς τη βοήθεια του Κυρίου Ιησού.

Προσέξτε με ποιο τρόπο εξομολογήθηκε την αμαρτία του ο Ζακχαίος. Δεν είπε, «Κύριε, είμαι αμαρτωλός!» ή «αμαρτία μου είναι η φιλαργυρία!». Έδειξε πρώτα τους καρπούς της μετάνοιάς του κι έπειτα ομολόγησε την αμαρτία του: ιδού τα ήμιση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς. Δεν είναι μια καθαρή ομολογία αυτή πως τα πλούτη ήταν το πάθος του; και εί τινος εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν. Δεν είναι μια καθαρή ομολογία αυτή πως είχε αποκτήσει τα πλούτη του με άδικο τρόπο; Δεν είπε πριν απ’ αυτό πως «είμαι αμαρτωλός, Κύριε, μετανοώ». Αυτό το ομολόγησε στον Κύριο μυστικά, με την καρδιά του. Κι ο Κύριος δέχτηκε μυστικά την εξομολόγηση και τη μετάνοιά του. Για τον Κύριο αξίζει περισσότερο ν’ αναγνωρίσει ο άνθρωπος και να εξομολογηθεί την αμαρτία του και να ζητήσει βοήθεια με την καρδιά του, παρά να το πει αυτό με τη γλώσσα του. Η γλώσσα μπορεί και να ξεγελάσει, ν’ απατήσει, η καρδιά όμως όχι.

Προσέξτε επίσης πώς απαρνήθηκε ο Ζακχαίος την αμαρτία του, τι προσπάθειες έκανε για να μετακινηθεί στο φως, από τη σκιά του ολέθριου πάθους της φιλαργυρίας. Μοίρασε αμέσως τη μισή περιουσία του στους φτωχούς. Ποιος; Εκείνος που αγαπούσε κάθε δεκάρα που μάζευε και την έκρυβε να μη την δουν οι άνθρωποι. Αυτός που δεν είχε νιώσει ποτέ την ηδονή της προσφοράς.

Όλ’ αυτά όμως δεν ήταν αρκετά. Κατέβαλε κάθε προσπάθεια για ν’ αποδώσει δικαιοσύνη, να κάνει καλό στους άλλους και προσφέρθηκε ν’ αποζημιώσει στο τετραπλάσιο όλους εκείνους που αδίκησε. Ο Νόμος του Μωυσή είναι πολύ πιο επιεικής με τους αμαρτωλούς απ’ ό,τι ήταν ο Ζακχαίος με τον εαυτό του. Στο Νόμο λέει ο Μωυσής: «ανήρ η γυνή, ος τις αν ποιήση από πασών των αμαρτιών των ανθρωπίνων, και παριδών παρίδη και πλημμελήση η ψυχή εκείνη, εξαγορεύσει την αμαρτίαν ην εποίησε, και αποδώσει την πλημμέλειαν το κεφάλαιον και το επίμεμπτον αυτού προσθήσει επ’ αυτώ, και αποδώσει, τίνι επλημμέλησεν αυτώ» (Αριθ. ε’ 6-7). Αυτά όρισε ο Μωυσής γι’ αυτούς που αναγνώρισαν την αμαρτία τους. Ο Ζακχαίος λοιπόν, που αναγνώρισε την αμαρτία του, έπρεπε σύμφωνα με το Νόμο να επιστρέψει σε όλους όσους αδίκησε ολόκληρο το ποσό που έκλεψε, και ένα πέμπτο του ποσού αυτού περισσότερο. Εκείνος όμως στάθηκε πιο σκληρός στον εαυτό του απ’ ό,τι απαιτούσε ο Νόμος. Θέλησε να εφαρμόσει στον εαυτό του αυτό που προβλέπει ο Νόμος για τους κλέφτες και τους ληστές που δεν αναγνωρίζουν και δεν ομολογούν το έγκλημά τους, μ’ όλο που τους έπιασαν επ’ αυτοφόρω. Ήθελε ν’ αποδώσει στο τετραπλάσιο αυτά που είχε αφαιρέσει από τον καθένα (βλ. Έξ. κβ’ 1). Έτσι είναι όλοι όσοι μετανοούν. Εύσπλαχνοι προς τους άλλους κι αυστηροί με τον εαυτό τους.

«Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς ότι σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο, καθότι και αυτός υιός Αβραάμ εστιν» (Λουκ. ιθ’ 9). Αυτή ήταν η απάντηση του Κυρίου Ιησού στο Ζακχαίο, σε ανταπόκριση της καρδιακής μετάνοιάς του, ως ανταπόδοση στην πνευματική χαρά και τους καρπούς μετανοίας που επέδειξε. Τα τελευταία λόγια,«ήλθε γαρ ο υιός του ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός» (Λουκ. ιθ’ 10), ήταν η απάντηση του Χριστού στους σοφούς επικριτές που οργίστηκαν μαζί Του επειδή πήγε στο σπίτι του αμαρτωλού. Ενώ βάδιζαν το δρόμο προς το σπίτι του Ζακχαίου, ενώ γόγγυζαν και θρηνούσαν για την ακαταλληλότητα της επίσκεψης αυτής, ο Κύριος κρατούσε σιωπή, δε μιλούσε, απλά περίμενε. Τι περίμενε; Να δει τις καρδιές των ανθρώπων που γόγγιζαν και μεμψιμοιρούσαν με μίσος για τους ανθρώπους, καθώς και κείνην του μετανιωμένου Ζακχαίου, να εκτεθούν πλήρως στο φως της μέρας. Έδωσε τα ηνία στους δαίμονες της κακίας να φτάσουν στα όριά τους, ώστε η απώλειά τους να είναι καθαρή και προφανής.

Αυτός είναι ο δρόμος της νίκης του Θεού. Ο Θεός δε βιάζεται να δείξει την αδυναμία του πονηρού και τη δική Του δύναμη στην πρώτη αντίθεσή Του με τον πονηρό. Περιμένει να δει τον πονηρό να επαίρεται στους ουρανούς κι έπειτα να σκορπίζεται η δύναμή του στη στιγμή.

Τόσο αδύναμος είναι μπροστά στον παντοδύναμο ο πονηρός, ώστε αν ο Θεός δεν του επέτρεπε να ενεργεί σε κάποιο βαθμό κι έπειτα να περιορίζεται πάλι, οι άνθρωποι δε θ’ αποκτούσαν ποτέ καθαρή εικόνα για τη μεγαλοσύνη Του. Ο Θεός άφησε τις δυνάμεις της κόλασης και της γης να ενεργήσουν στο Γολγοθά, ώστε ν’ αποδείξει μετά και στις δυο αυτές δυνάμεις την ακατανίκητη δύναμή Του.

Την ίδια μέθοδο χρησιμοποίησε και στην περίπτωση του Ζακχαίου ο Κύριος. Αρχικά πήγε στο σπίτι του. Οι θορυβοποιοί ξέσπασαν σε φωνές, οι γογγυστές γόγγυζαν, οι εμπαίζοντες ενέπαιξαν. Εκείνος όμως έμεινε ήρεμος κι ατάραχος κι ακολούθησε το δρόμο Του. Μπήκε στο σπίτι του Ζακχαίου. Οι αυτοθεωρούμενοι δίκαιοι έμειναν έξω από το κατώφλι του σπιτιού του αμαρτωλού, από φόβο μη μιανθούν. Οι θορυβοποιοί εξακολούθησαν να θορυβούν όλο και πιο δυνατά, οι γογγυστές να γογγύζουν κι οι περιπαίζοντες να περιπαίζουν. Ο θρίαμβος της κακίας έφτασε στο απόγαιό του. Όλοι οι εναντίοι είχαν πειστεί πως είχαν απόλυτα δικαιωθεί, πως ο Χριστός είχε νικηθεί. Εκείνοι γνώριζαν το Ζακχαίο, ενώ ο Χριστός δεν τον ήξερε. Εκείνοι τηρούσαν πιστά το Νόμο, ενώ ο Χριστός τον αθετούσε, αφού πέρασε το κατώφλι του σπιτιού του αμαρτωλού. Εκείνοι δεν μπορούσαν ν’ απατηθούν, ενώ ο Χριστός μπορούσε. Και απατήθηκε.

Οι εχθροί Του έφτασαν έτσι αβίαστα και λογικά στο συμπέρασμα, πως ο Χριστός ούτε αληθινός διδάσκαλος ήταν, ούτε προφήτης, ούτε Μεσσίας. Αν είχε όλες αυτές τις ιδιότητες, ή έστω μερικές απ’ αυτές, θα γνώριζε ποιος ήταν ο Ζακχαίος και δε θα έμπαινε στο σπίτι του. Επομένως εμείς, οι κάτοικοι της Ιεριχούς, παγιδέψαμε σήμερα το Χριστό κι έτσι θα σώσουμε τον κόσμο από τη μεγάλη αυταπάτη πως Αυτός είναι ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού. Αυτός είναι ένας θρίαμβος, μια μεγάλη νίκη.

Αυτό που πέτυχαν οι εχθροί Του ήταν ν’ ανυψώσουν την κακία τους στον ουρανό. Κι όλη αυτή την ώρα ο Ζακχαίος ωρίμαζε κι εξελισσόταν σ’ έναν καλλίτερο κι αναγεννημένο άνθρωπο. Ο Χριστός πρόσεχε λιγότερο αυτή την ετερογενή και μοχθηρή μάζα και περισσότερο την ανανεωμένη καρδιά του Ζακχαίου. Περίμενε να τελειώσουν όλ’ αυτά και μετά θα μιλούσε. Όταν η μοχθηρία είχε φτάσει στον ουρανό κι η σκληρή κρούστα της μούχλας είχε ξεφύγει από τις φθαρμένες καρδιές των αμαρτωλών, τότε ο Ζακχαίος άνοιξε το στόμα του κι είπε λόγια, που μόνο από το Χριστό θα περίμενε κανείς ν’ ακούσει: ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς. Αυτός ήταν ένας ξαφνικός κεραυνός που ξέσκισε τα σύννεφα. Γιατί γίνατε ξαφνικά σιωπηλοί, όλοι εσείς οι κάτοικοι της Ιεριχούς; Γιατί δεν εξακολουθείτε να θορυβείτε, να περιπαίζετε και να γογγύζετε; Γιατί τα λόγια σας πνίγηκαν στο λαιμό σας; Ποιος απατήθηκε, ο Χριστός ή εσείς; Ποιος γνώριζε καλύτερα το Ζακχαίο, εσείς ή ο Χριστός; Ποιος είναι πιο δίκαιος τώρα, εσείς ή ο Ζακχαίος;

Πόσο ταπεινός και πράος είναι ο Κύριος! Όπως σε προηγούμενες περιπτώσεις, έτσι και τώρα στέκεται σαν το άκακο αρνί μπροστά σε ανθρώπους που αόρατοι λύκοι τους έχουν κάνει πονηρούς. Πόσο σίγουρος, πόσο ήρεμος είναι στη νίκη Του, τώρα όπως και πάντα. Περιμένει πολύ ειρηνικά την κατάλληλη στιγμή. Κι όταν αυτή έρθει, στρέφεται στον άρρωστο άνθρωπο, που για χάρη του άλλαξε δρόμο και πήγε στο σπίτι του. Σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο.

Με τα λόγια αυτά ο ουράνιος Θεραπευτής βεβαιώνει τον άρρωστο πως η υγεία του αποκαταστάθηκε. Τώρα είναι έτοιμος να βγει από το νοσοκομείο και παίρνει τη θέση του ανάμεσα στους υγιείς. Η τυφλότητα εξαφανίστηκε από τα μάτια του, όπως κι από τα μάτια του Βαρτιμαίου. Τώρα μπορεί να βαδίζει ελεύθερα στο δρόμο της δικαιοσύνης και του ελέους. Για να πείσει καθαρότερα όμως και τους άλλους που παρευρίσκονταν εκεί, ο Κύριος πρόσθεσε: καθότι και αυτός υιός Αβραάμ εστιν. Αληθινός υιός Αβραάμ κατά πνεύμα και κατ’ αλήθεια, όχι μόνο στο όνομα και το αίμα, σαν τους άλλους που περηφανεύονταν ότι ήταν υιοί Αβραάμ μόνο κατ’ όνομα, επειδή προέρχονταν από εκείνον.

Ο Αβραάμ αγαπούσε το συνάνθρωπό του κι είχε φόβο Θεού. Ήταν φιλόξενος, πιστός, δεν ήταν φιλάργυρος, αναπαυόταν στο πνεύμα του Θεού. Κι ο Ζακχαίος έγινε ένας άλλος Αβραάμ. Με τα μεγάλα και καλά έργα του ο Αβραάμ, έγινε προπάτορας όλων των δικαίων. Με τη μετάνοιά του ο Ζακχαίος έγινε γνήσιος απόγονός του, πνευματικός γιός του. Αυτό το αποκάλυψε ο Κύριος για να παρηγορήσει το Ζακχαίο και να προβληματίσει τους εχθρούς του.

Στα τελευταία αυτά λόγια Του πρόσθεσε ο Κύριος: ήλθε γαρ ο υιός του ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός. Ήρθε για ν’ αναζητήσει τους αμαρτωλούς εκείνους που δεν τους αναζητεί κανένας, που όλοι τους απορρίπτουν. Ήρθε να σώσει αυτούς που τόσο ο κόσμος όσο κι οι ίδιοι λογαριάζουν χαμένους. Ο Μεγάλος Ήρωας δεν κατέβηκε από τον ουρανό για να θεραπεύσει εκείνους που υποφέρουν από κάποιο κρυοματάκι, αλλά για να σώσει τους λεπρούς και τους τυφλούς, τους δαιμονισμένους και τους παράλυτους, ν’ αναστήσει νεκρούς από τους τάφους τους. Είχε πει σε μια άλλη περίπτωση ο Κύριος: «Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. θ’ 13).

Αδελφοί μου! Συνειδητοποιείτε ότι τα παραπάνω λόγια εφαρμόζονται σε μας; Γνωρίζετε πως είμαστε αμαρτωλοί που για χάρη μας ο Κύριος κατέβηκε στη γη; Τον έφερε κοντά μας από τον ουρανό η απερινόητη αγάπη Του για μας, για ν’ αναζητήσει το απολωλός και να σώσει τους αμαρτωλούς. Προσέξτε τον κοντόσωμο Ζακχαίο. Στη μεγάλη του επιθυμία για να δει τον Κύριο, έγινε μέγας. Ο Χριστός προσεγγίζει κι εμάς τώρα όπως τότε το Ζακχαίο, περιτριγυρισμένος από πλήθη λαού, εν’ αμέτρητο πλήθος από δίκαιους και κατήγορους. Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπου τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια ορύεται εναντίον Του, γύρω Του, μας κατακλύζει. Δεν ακούτε το μούγκρισμα, το βρυχηθμό της; Σέρνει πάνω της ολόκληρο το παρελθόν και το ακουμπάει δίπλα σου. Κι ανάμεσα στο πλήθος των πολλών εκατομμυρίων, βαδίζει ο ταπεινός Κύριος και Σωτήρας μας. Ας σπεύσουμε λοιπόν, ας ανεβούμε ψηλά για να δούμε τον Κύριο. Τίποτ’ άλλο απ’ όσα έχουν υπάρξει ή υπάρχουν, δεν είναι άξια προσοχής. Ας σηκωθούμε από τη λάσπη του δρόμου που βαδίζαμε ως τώρα. Ας σκαρφαλώσουμε σ’ ένα ψηλό δέντρο. Εκείνος θα έρθει να μας συναντήσει. Μακάριος είναι αυτός που θα τον καλέσει η γλυκύτατη φωνή Του. Η φωνή που τη γλυκύτητά της απολαμβάνουν οι άγγελοι μέχρι πλησμονής.

Η μετάνοια είναι πραγματικά το πρώτο σκαλί της κλίμακας που μας οδηγεί στη βασιλεία, του Θεού. Κανένας ως σήμερα δεν κατόρθωσε ν’ ανεβεί στο δεύτερο σκαλί, χωρίς να πατήσει στο πρώτο. Στην κενότητα της παρούσας ζωής, η μετάνοια είναι ο πρώτος και μοναδικός τρόπος για να κρούσει κανείς την πόρτα του ουρανού. Μπορείς να χτυπάς με το χέρι σου έναν τοίχο όσο θέλεις. Κανένας δε θ’ ακούσει για να σου ανοίξει. Χτύπα την πόρτα όμως και θα σου ανοίξει. Η μετάνοια είναι το χτύπημα όχι στον τοίχο, αλλά στην πόρτα που οδηγεί στο φως και στη σωτηρία. Αυτός που μετανοεί ειλικρινά και θέλει να μπει στο σπίτι του ουράνιου Πατέρα, έχει ήδη χτυπήσει μια από τις πόρτες που οδηγούν μέσα στο σπίτι.

Η φιλαργυρία τυφλώνει. Μόνο ο Χριστός δίνει το φως στους τυφλούς. Η φιλαργυρία απομονώνει τον άνθρωπο, τον δένει με τα δεσμά της δουλείας. Ο Χριστός τον βγάζει από την απομόνωση και τον βάζει στη συντροφιά των αγγέλων, ελευθερώνει τον δούλο. Σ’ όλους αυτούς που μετανοούν κι αγωνίζονται να δουν τον Κύριο, φανερώνεται. Και σ’ εκείνους που φανερώνεται, αποκαλύπτει όλα τα μυστήρια του ουρανού και της γης, όλες τις αμέτρητες και σταθερές ευλογίες που παρέχει ο Θεός, αυτές που έχει προετοιμάσει από καταβολής κόσμου γι’ αυτούς που τον αγαπούν.

Δόξα και αίνος στον Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Γ’ – ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤ’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Επιμέλεια – Μετάφραση: Πέτρος Μπότσης, Αθήνα 2014)

Κήρυγμα εορτής Τριών Ιεραρχών (30-01-2022)

 


Η σημερινή Κυριακή, αδελφοί μου, είναι αφιερωμένη στους Τρεις Ιεράρχες, τους μεγίστους φωστήρας και διδασκάλους της Εκκλησίας μας. Τον Μέγα Βασίλειο, τον Θεολόγο Γρηγόριο και τον Χρυσόστομο Ιωάννη. Το σημερινό Ευαγγέλιο αλλά και το κείμενο του Αποστόλου που ακούσαμε είναι αφιερωμένα σ’ αυτούς. Μας μιλούν και μας τονίζουν πώς πρέπει να συμπεριφέρονται και πως πρέπει να εφαρμόζουμε τις εντολές του Θεού, αλλά και πώς να αγωνίζονται όλοι εκείνοι οι οποίοι τάχθηκαν να είναι με την παράταξη του Κυρίου.

Οι άγιοι αυτοί Τρείς Ιεράρχες προικισμένοι από τον Θεό με πολλά φυσικά χαρίσματα, με σοφία, με σύνεση και με μυαλό, τα αξιοποίησαν και τα καλλιέργησαν με κόπο και αγώνα. Σπούδασαν και φρόντισαν ώστε αυτά τα χαρίσματα να αξιοποιηθούν μέσα στην Εκκλησία και για την Εκκλησία. Έγιναν οι λίχνοι για να φωτίσουν όλους τους «εν τη οικία» δηλαδή τους ανθρώπους της Εκκλησίας αλλά και την οικουμένη ολόκληρη. Έγιναν δηλαδή οικουμενικοί διδάσκαλοι. Η ζωή τους, η κοινωνική προσφορά τους μέσα από τα κείμενα που σώθηκαν και συνέγραψαν είναι πνευματικός ποταμός ανεξάντλητος. Είναι πηγή αέναος και συνεχώς τροφοδοτεί την θεολογία της Εκκλησίας μας και η Θεολογική Επιστήμη και άλλες θεωρητικές επιστήμες και η ψυχολογία αντλούν μέσα από τα κείμενα αυτών των Τριών Μεγάλων Πατέρων πορίσματα τα οποία και στην εποχή μας είναι ωφέλιμα και επίκαιρα ώστε να θαυμάζει κανείς τις πνευματικές και επιστημονικές ικανότητες αυτών των ανθρώπων. 

Αλλά δεν θαυμάζουμε μόνον τις πνευματικές και νοητικές ικανότητες τους. Άξιον θαυμασμού είναι και η αγία ζωή τους. Ο αγώνας τους ο πνευματικός, η άσκησή τους, έτσι ώστε ο λόγος τους να ταιριάζει απολύτως με τον τρόπο ζωής τους, εφάρμοσαν δηλαδή το ότι «η πράξις είναι επίβασις της θεωρίας». 

Στην κυριολεξία εξάντλησαν και ανάλωσαν τη ζωή τους για να γίνουν γνήσιοι εργάτες και κήρυκες του Ευαγγελίου. 

 Έγιναν «φώτα του κόσμου» πόλις «επάνω όρους κεμένη» κατά το λόγο του Κυρίου.

Διαβάζοντας την βιογραφία ενός εκάστου θα δούμε ότι η ζωή τους πέρασε μέσα από σκληρή άσκηση, από καθημερινό πνευματικό αγώνα από σπουδές πολύχρονες, από συκοφαντίες, από διωγμούς και ταλαιπωρίες πολλές προς δόξαν Χριστού.

Μα δεν λύγησαν, δεν φοβήθηκαν τους ισχυρούς της εποχής τους, δεν πρόδωσαν την ορθόδοξη πίστη τους ποτέ και εις το ελάχιστον. Πάντα όρθιοι σε μια εποχή που οι αιρέσεις ταλάνιζαν την Εκκλησία του Χριστού, αυτοί ως καλοί κυβερνήτες οδηγούσαν την κιβωτό της Εκκλησίας σε λιμάνι ασφαλές.

Πόσα μας διδάσκουν με τον λόγο τους αλλά προ παντός με το παράδειγμα της ζωής τους και το ορθόδοξο φρόνημα τους.

Σε καιρούς που η πίστη μας δοκιμάζεται και οι άνθρωποι ταλαντεύονται, που οι προκλήσεις είναι πολλές και φοβερές, εμείς να μένουμε δυνατοί και στερεοί στην ζωή και στο ορθόδοξο φρόνημα μας.

Να θυμόμαστε την εποχή των τριών αυτών μεγάλων πατέρων, τι προκλήσεις και τι κινδύνους αντιμετώπισαν για να μείνουν όρθιοι στην ορθόδοξη πίστη αλλά και να κρατήσουν όρθιο τον λαό του Θεού να μην αλλοιωθεί από τις φοβερές αιρέσεις της εποχής.

Να παρακαλούμε αδελφοί μου ώστε ο Κύριός μας να αναδεικνύει και να φανερώνει πατέρες και διδασκάλους μέσα στην Αγία του Εκκλησία αλλά και κληρικούς αγνούς και κατάλληλους να ποιμαίνουν και να οδηγούν το ποίμνιο του Χριστού μας στην σωτηρία κατά το πρότυπο των Τριών μεγίστων πατέρων της Τρισηλίου Θεότητος.  Αμήν!


2022-01-29 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΏΝ

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2022

2022-01-26 ΟΜΙΛΊΑ κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΥ ΜΟΥΡΜΟΥΡΗ

ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ


«Καθετί που επιτρέπει ο Θεός να μας δίνεται, γίνεται ό,τι έχουμε πραγματικά ανάγκη, αν πιστεύουμε» (Αββάς Δωρόθεος)

Με το παράπονο στο στόμα έναντι του Θεού είμαστε οι άνθρωποι όταν δεν έρχεται αυτό που περιμένουμε στην ζωή μας. Στόχοι που βάζουμε, αγαθά που επιθυμούμε, χρήματα που μας λείπουν γίνονται αφορμές να αισθανόμαστε πικραμένοι. Το ίδιο συμβαίνει και στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Οι γονείς βάζουν στόχους για τα παιδιά τους και όταν εκείνα δεν μπορούν να ανταποκριθούν, τότε η λύπη κυβερνά την καρδιά των μεγαλύτερων. Περιμένουν συγκεκριμένες συμπεριφορές και όταν διαπιστώνουν το αντίθετο, τότε ο θυμός κυβερνά. Η ζωή μας απαρτίζεται από τα ανικανοποίητά μας.

Υπάρχει μια σοφή αρχή στην ασκητική παράδοση της πίστης μας, ότι σε όσους αγαπούνε τον Θεό και τον εμπιστεύονται, καθετί που ο Θεός επιτρέπει να τους δίνεται, ακόμη κι αν δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες τους ή τις επιθυμίες τους, γίνεται ό,τι στην πραγματικότητα έχουν ανάγκη. Αρκεί η κρίση να γίνεται κατά την εμπιστοσύνη στην πατρότητα του Θεού, ο Οποίος βλέπει στο μέλλον, ενώ εμείς πορευόμαστε με βάση το παρόν μας. Είναι όπως στην ανατροφή των παιδιών. Οι γονείς που ικανοποιούν κάθε επιθυμία του παιδιού θα το οδηγήσουν στην ανικανότητα να διαχειριστεί περιστάσεις που δεν θα είναι σύμφωνες με το θέλημά του. Τότε θα κυριαρχεί το άγχος, διότι ούτε οι γονείς ούτε τα παιδιά θα έχουν μάθει να διαχειρίζονται την ήττα, την δυσκολία, την απώλεια. Αντίθετα, η εμπιστοσύνη στον Θεό, κάνει και το δύσκολο να γίνεται ευκαιρία για ωρίμανση, για υπομονή, για αναπροσανατολισμό. Ή, ισχυροποιεί τον χαρακτήρα, για να παλέψει ο άνθρωπος για τον στόχο του, όντας όμως έτοιμος να τον  τροποποιήσει όταν δει ότι ο Θεός δεν επιτρέπει την εκπλήρωσή του. Κάτι καλύτερο θα βγει και το αρχικό παράπονο θα μετατραπεί σε δοξολογία, όσο κι αν ο πρώτος λογισμός κολλά στο φαινομενικά αρνητικό.

Αν δούμε τον πολιτισμό μας, θα διαπιστώσουμε ότι υπόσχεται στον άνθρωπο τα πάντα, καθιστώντας τα δικαίωμα. Επικρατεί η ιδέα ότι «το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να εκπληρώσει τα όνειρά σου». Και ο καταναλωτισμός στηρίζεται στην άμεση ικανοποίηση κάθε επιθυμίας. Γνωρίζουμε πόσο δύσκολο όμως είναι ο άνθρωπος να πειθαρχήσει τον εαυτό του, να του βάλει όρια, καθώς μετατρέπει σε πραγματική μια ανάγκη, η οποία, κατά βάθος, δεν έχει να του προσφέρει κάτι που να ομορφαίνει με διάρκεια την ζωή ή να την αλλάζει επί τα βελτίω. Πώς να παλέψει όμως κάποιος σε έναν τέτοιο κόσμο αν δεν πιστεύει στον Θεό, αν δεν εμπιστεύεται στην δική Του πρόνοια την αλήθεια της ανάγκης του, αν κάθε επιθυμία του την θεωρεί δικαίωμα;

Η πανδημία, η καραντίνα και ο φόβος που άλλαξε την ζωή μας έχουν επιφέρει, εκτός των άλλων, και μια συνέπεια που βιώνεται έντονα: η προηγούμενη ζωή μας μοιάζει ως ιδανική και η απόπειρα να συνεχίσουμε να την ζούμε χωρίς προσαρμογές, έχει γεννήσει έναν τύπο ανθρώπου που διαρκώς παραπονιέται, διαρκώς επαναστατεί, δεν μπορεί να νοηματοδοτήσει ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες του. Ζητά την διασκέδαση και δεν κατάλαβε τι σημαίνει επικοινωνία. Έγινε ακόμη πιο πολύ θεατής και άφησε στην άκρη την δημιουργικότητα. Και βγάζει βία και απαίτηση, χωρίς αγάπη. Με εμπιστοσύνη στον Θεό ας δούμε τι αληθινά χρειαζόμαστε, για να βγει κάθε δοκιμασία σε καλό.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 26 Ιανουαρίου 2022

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2022

Κυριακή ΙΔ Λουκά στην Κέρκυρα

Την Κυριακή ΙΔ’ Λουκά 23-01-22 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος λειτούργησε και ομίλησε στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης Γιμαρίου, στην βόρεια Κέρκυρα. Η επίσκεψη του Σεβασμιωτάτου στο Γιμάρι είχε να κάνει με την τοποθέτηση ενός νέου ιερέως στην ενορία, του αρχιμανδρίτη Χριστοδούλου Στέφα. Κατά την Θεία λειτουργία που παρά την παγωνιά της ημέρας, αλλά και τον φόβο της πανδημίας, υπήρξε μεγάλη συμμετοχή των πιστών και ιδιαίτερα νέων ανθρώπων και οικογενειαρχών. Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην ευαγγελική περικοπή του Τυφλού της Ιεριχούς και αφού δι’ ολίγων ανέλυσε την ευαγγελική περικοπή τόνισε τρία στοιχεία. 1) Ο τυφλός ανέκραζε « Ιησού Υιέ Δαβίδ ελέησόν με ». Μπορεί να μην είχε την αισθητή όραση, όμως η πνευματική όραση ήταν καθαρή και ανεπτυγμένη. Σε αυτήν την προσευχή του ουσιαστικά αναγνωρίζει την θεότητα του σεσαρκωμένου λόγου του Θεού που γίνεται και Υιός του Θεού Πατρός και Υιός του ανθρώπου, που στο πρόσωπο του Ιησού ενώνεται η θεία και ανθρώπινη φύση, για να συντελεστεί το έργο της αναδημιουργίας της ανθρωπότητας. 2) Ο τυφλός φωνάζοντας προσεκάλεσε τον Ιησού στην ζωή του και ο Κύριος ανταποκρίθηκε. Ο Θεός μπαίνει στην ζωή μας, στα προβλήματα μας στις αποφάσεις μας ή και στα διλήμματα μας, μόνο όταν εμείς με το κάλεσμα της πίστεως μας, Του το επιτρέψουμε. Αυτό λέγεται προσευχή που η δύναμη της προσευχής φέρνει τον δημιουργό μας στην ζωή μας και η πορεία της ζωής μας είναι ασφαλής. 3) Ο Χριστός ακούγοντας τον, τον πλησίασε και τον ρώτησε τι θέλει και ο τυφλός του απάντησε « ίνα αναβλέψω » και ο Κύριος τότε συγκατατέθηκε και του είπε « ανάβλεψον ». Ο Θεός μας χάρισε την ελεύθερη βούληση και ποτέ δεν μπαίνει στην ζωή μας, περιφρονώντας το δώρο της ελευθερίας που μας έδωσε. Ο σύγχρονος άνθρωπος αυτοπαγιδεύθηκε και έχασε την ελευθερία του. Είναι παγιδευμένος σε ξένες επιταγές η ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, ακόμη και η πατρίδα μας είναι ανελεύθερη, αφού παρέδωσε την ελευθερία της στα ξένα κέντρα της Παγκοσμιοποίησης ή της λεγόμενης Παγκόσμιας διακυβέρνησης. Σήμερα οι άνθρωποί έπαψαν να επικοινωνούν αγαπητικά με τον διάλογο, με τα συναισθήματα, με την αγάπη διότι παρεδόθησαν στην ζωή του διαδικτύου και της ψευδούς πληροφόρησης.
Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε στους ανθρώπους για την νέα χρονιά, να είναι έτος αλλαγής για τον κάθε έναν μας από την υποδουλωμένη νοοτροπία και να βρούμε σιγά σιγά την πνευματική μας ελευθερία μέσα από την αληθινή πίστη και την δυνατή προσευχή μας, στον Κύριο μας.








Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2022

2022-01-23 ΚΥΡΙΑΚΉ ΙΔ' ΛΟΥΚΑ

Κήρυγμα Κυριακής ΙΔ’ Λουκά (23-01-2022)


         «Αὐτός δε πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν Υἱὲ Δαυίδ ἐλέησόν με»

          Κάθεται στην άκρη του δρόμου, πιθανόν σε πολυσύχναστο δρόμο και ζητιανεύει. Πρέπει να ζήσει αλλά είναι τυφλός, να εργαστεί δεν μπορεί και ποιος τον θέλει άλλωστε; Κάθεται και ζητά ελάχιστα της αγάπης του κόσμου. Αισθάνεται δυστυχής, καταλαβαίνει πόσα του λείπουν από την ζωή. Τα μάτια είναι εκείνα που δίνουν νόημα σ’ αυτήν. Βλέπει ο άνθρωπος την δημιουργία του Θεού, το θαύμα της μεγαλοσύνης Του και μετέχει σ’ αυτήν την μεγαλοσύνη και η ζωή του γίνεται ευτυχισμένη.

Όμως για τον τυφλό του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος η ζωή του δεν είναι ευτυχισμένη. Περιμένει την ελεημοσύνη του κόσμου και ζει κάθε μέρα με τον οίκτο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο από το να σε λυπούνται οι άνθρωποι και αυτό το αισθάνεται ο τυφλός της Ιεριχούς.

Γι αυτό μόλις μαθαίνει από τον θόρυβο που γίνεται ότι πλησιάζει ο Χριστός, αρχίζει να κραυγάζει «Ιησού υιέ Δαυίδ ελέησον με». Ανέλπιστη ευκαιρία, είναι δυνατόν να την χάσει; Οι άλλοι του φωνάζουν να σιωπήσει, αν είναι δυνατόν! Στην οικουμένη να ακουσθεί δεν τον ενδιαφέρει. Γνωρίζει τι σημαίνει σκοτάδι και το ζει. Τώρα που το φως περνά από εμπρός του θα αφήσει να προσπεράσει; Δεν είναι δυνατόν. Πιο δυνατά, πιο επίμονα κραυγάζει. Κραυγή αγωνίας για λύτρωση από τα μαύρα σκοτάδια.

Πολλές κραυγές ακούστηκαν αδελφοί μου όταν ο Χριστός μας ήταν κάτω στην γη. Κραυγές πόνου και αγωνίας. Σωματικά και ψυχικά υπέφεραν οι άνθρωποι. Ο πόθος της σωματικής και ψυχικής σωτηρίας τους έκαιγε. Γι αυτό πάντα ανταποκρινόταν σε κάθε πόνο και κάθε ανάγκη των ανθρώπων.  Και σήμερα το ίδιο ο Χριστός ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ανθρώπων αρκεί με πίστη να του ζητάμε σαν τον τυφλό.

Λεπροί και τυφλός όπως ακούσαμε ζητούν με αγωνία την βοήθεια του Χριστού μας. Πραγματικές κραυγές γεμάτες πόνο αλλά και συμβολική σημασία. Είναι οι κραυγές της κοινωνίας διαχρονικά, μιας κοινωνίας τραυματισμένης και μολυσμένης από την λέπρα της αμαρτίας. Η κραυγή του τυφλού είναι η κραυγή ενός κόσμου που ζει μέσα στο σκοτάδι και που αναζητά το φως.

Φωνάζει ο τυφλός για να τον ακούσει ο Χριστός διότι γνωρίζει παρ’ ότι είναι τυφλός, ότι είναι «το Φως του κόσμου». Είναι αυτός που διέλυσε το αρχέγονο σκοτάδι με την προσταγή του «Γενηθήτω Φως». Είναι αυτός που είπε «εγώ ειμί το φως του κόσμου».

Είναι τυφλός και αισθάνεται την τύφλωσή του. Δυστυχώς υπάρχει και μια άλλη τύφλωση, δεν είναι μοναδική. Είναι η ψυχική τύφλωση ασύγκριτα μεγαλύτερη από την σωματική. Έχει και η ψυχή μάτια που και αυτά τυφλώνονται και αυτό δυστυχώς είναι το χειρότερο, διότι οι συνέπειες της πνευματικής τύφλωσης είναι καταστροφικές και αιώνιες, οδηγούν τον άνθρωπο στην αιώνια απώλεια. Ο άνθρωπος κατ’ εξοχήν σήμερα, περνά άπειρες ώρες της ζωής του ασχολούμενος με την όρασή του εξ αιτίας των ηλεκτρονικών μέσων, όμως δυστυχώς ωφελείται ελάχιστα· είναι μέχρι και φοβερά ζημιογόνα για την πνευματική του κατάρτιση.

Τα ηλεκτρονικά μέσα οδηγούν τον άνθρωπο πολλές φορές, στην καταστροφή. Τα δελτία ειδήσεων είναι γεμάτα από τραγικές περιπτώσεις εξαιτίας τηλεοπτικών εγκλημάτων, εκβιασμών και κάθε είδους αμαρτίας.

Αδελφοί μου ο Χριστός μας λέγει: «ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου καθαρός ῇ ὅλον τὸ σῶμα καθαρόν ἔσται». Η είσοδος της ψυχής μας είναι τα μάτια μας. Από τα μάτια ιδιαίτερα ο άνθρωπος λαμβάνει κάθε μήνυμα και κάθε ερέθισμα του κόσμου. Από αυτά διαμορφώνει και τον δικό του ψυχικό και πνευματικό κόσμο.

Χρειάζεται προσοχή ώστε να φροντίζουμε να χρησιμοποιούμε την όρασή μας, αυτό το ανεκτίμητο δώρο του Θεού, σωστά και με προσοχή γιατί από αυτό φωτίζεται ή τυφλώνεται η ψυχή μας. Αμήν!

     

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως 


(ΕΠΕΤΙΜΩΝ ΑΥΤΟΝ ΙΝΑ ΣΙΩΠΗΣΗ)

 Ο ΚΑΘΩΣΠΡΕΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ



«Καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ· αὐτὸς δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· Υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με» (Λουκ. 18,39)

«Αὐτοὶ ποὺ προπορεύονταν τὸν μάλωναν νὰ σωπάσει, ἐκεῖνος ὅμως φώναζε ἀκόμη πιὸ πολύ· «Υἱὲ τοῦ Δαβίδ, σπλαχνίσου με!»

            Η απόπειρα εκφοράς λόγου από ανθρώπους που πιστεύουν σήμερα πέφτει στο κενό. Οι περισσότεροι στην κοινωνία μας είναι προκατειλημμένοι εις βάρος της Εκκλησίας και ηδέως ακούνε οποιονδήποτε λόγο αναφέρεται σε ατοπήματα, σε «δύσκολες» διδασκαλίες, σε αντιλήψεις που δεν συμβαδίζουν με το σήμερα. Αλλά και η υπεράσπιση της Εκκλησίας και της πίστης σήμερα προκαλεί περισσότερη επιθετικότητα. «Ου με πείσεις καν με πείσης», είναι η λογική των πολλών, οι οποίοι, συχνά, προσπερνούν αδιάφοροι οτιδήποτε έχει να κάνει με την παράδοση και την αλήθεια που γνωρίζουμε.

            Αυτό συνέβαινε και στα χρόνια του Χριστού. Έχουμε περιπτώσεις στα ευαγγέλια, στις οποίες προβληματιζόμενοι άνθρωποι αντιμετωπίστηκαν απορριπτικά, σχεδόν φιμωτικά από τους πολλούς, όπως ο Νικόδημος, ο κρυφός μαθητής του Χριστού, ο οποίος όταν προσπάθησε να υπερασπιστεί τον Κύριο στο συνέδριο των Ιουδαίων για την διδασκαλία και τα θαύματα που έκανε, αντιμετώπισε την αποδοκιμασία και την ειρωνεία (Ιωάν. 7 50-52), με αποτέλεσμα να παραμείνει εν σιωπή μαθητής. Το ίδιο και ο Ιωσήφ, ο ευσχήμων βουλευτής, ο οποίος περίμενε και αποδεχόταν την βασιλεία των ουρανών, αλλά δεν τολμούσε μέχρι που ζήτησε το σώμα του εσταυρωμένου Ιησού, να παραδεχτεί δημόσια την πίστη του.

            Δεν ήταν όμως μόνο οι εχθροί της πίστης στον Χριστό που αποδοκίμαζαν οποιαδήποτε επίκληση στο όνομά Του. Κάποτε ήταν και όσοι Τον ακολουθούσαν. Βλέπουμε, για παράδειγμα, όταν ένας τυφλός στην Ιεριχώ ζητά το έλεος του Κυρίου, αυτοί που συμπορεύονταν με τον Χριστό και ήταν επικεφαλής της πομπής του λαού που συνόδευε τον Κύριο για να ακούσει την διδασκαλία Του, ότι ήταν έτοιμοι να φιμώσουν οποιαδήποτε ενοχλητική φωνή. Στην περίπτωση αυτή ήταν ο τυφλός, ο οποίος ζητούσε να βρει το φως του, ζητούσε την ευσπλαχνία και το έλεος του Χριστού, και επειδή δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ακουστεί και να ιδωθεί από τον Χριστό, φώναζε, ενοχλώντας αυτούς που ήταν υγιείς, περπατούσαν, ήθελαν να ακούσουν τον Χριστό, είχαν φτιάξει μέσα τους την ταμπέλα «ακολουθώ τον Χριστό και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό». Βλέπουμε ότι ο Χριστός δεν ενδίδει στην αντίληψη και στάση αυτών που Τον ακολουθούσαν. Ζητά να Του φέρουν τον ενοχλητικό τυφλό, για να τον θεραπεύσει. Ανατρέπει έτσι αντιλήψεις και αυθόρμητες αντιδράσεις καθωσπρεπισμού.

            Διότι αυτοί που ζητούσαν από τον τυφλό να σωπάσει, ήταν αυτοί που πίστευαν πως η ασθένεια είναι τιμωρία από τον Θεό σε όποιον έχει αμαρτήσει είτε ο ίδιος είτε η οικογένειά του. Επομένως, όποιος ασθενούσε όφειλε να κρύβεται ή να υπομένει παθητικά  τα όσα του συνέβαιναν και όχι να προκαλεί την προσοχή των άλλων. Η ντροπή έπρεπε να τον συνοδεύει και όχι το θράσος. Από την άλλη, αυτοί που ενοχλούνταν από τις φωνές του τυφλού ήταν όσοι λειτουργούσαν σε ένα πλαίσιο καθωσπρεπισμού. Στον διδάσκαλο πρέπει σεβασμός. Δεν δικαιούται κάποιος να φωνάζει, ακόμη κι αν θέλει να πετύχει κάτι, διότι διαταράσσει την ησυχία και τους κώδικες των πολλών, την στάση της πλειονοψηφίας. Ο Χριστός όμως βλέπει την καρδιά του τυφλού, την επιθυμία και την ανάγκη του που ήταν να λάβει έλεος από τον υιό του Δαβίδ, τον Μεσσία, στον οποίο πίστευε κι ας μην μπορούσε να καταλάβει ποιος είναι. Από όσα είχε ακούσει, η καρδιά του τού έλεγε ότι ο Χριστός ήταν η προσδοκία των Ιουδαίων και όλης της ανθρωπότητας για έλεος και λύτρωση.

            Η δική μας κραυγή, η προσευχή μας και η πίστη μας στον Χριστό, δεν ταιριάζουν με τον καθωσπρεπισμό της εποχής μας, η οποία έχει βαλθεί να αποϊεροποιήσει τα πάντα, να αποχρωματίσει θρησκευτικά την πραγματικότητα, ζητά να σιωπούμε δημοσίως ως προς το να διακηρύττουμε ότι πιστεύουμε πως ο Θεός έχει τον τελευταίο λόγο. Ο ανθρώπινος καθωσπρεπισμός σήμερα, η politically correct νοοτροπία των καιρών μας, δεν έχει χώρο για την πίστη. Κάποτε όμως κι εμείς οι χριστιανοί είμαστε θιασώτες αυτού του καθωσπρεπισμού στην Εκκλησία. Το βλέπουμε αυτό στην άρνησή μας να αποδεχτούμε τα μικρά παιδιά και τους εφήβους στον ναό, είτε γιατί κάνουν θόρυβο είτε γιατί είναι ντυμένοι και συμπεριφέρονται διαφορετικά από ό,τι πιστεύουμε εμείς ότι ταιριάζει σε χριστιανούς, στην ετοιμότητά μας να μαλώσουμε τους άλλους γιατί δεν είναι όπως εμείς νομίζουμε ότι πρέπει να είναι ένας χριστιανός, στην άρνησή μας να παραδεχτούμε ότι ένα «ελέησόν με» είναι αυτό που αληθινά εκφράζει την καρδιά μας.

            Ο Χριστός αρνήθηκε τον καθωσπρεπισμό της εποχής του όχι περιφρονητικά, αλλά όταν αυτός δεν επέτρεπε στους ανθρώπους να δούνε ότι, πέρα από τους τύπους και τις αντιλήψεις, υπάρχει το έλεος και η αγάπη του Θεού. Στην politically correct εποχή μας ας αντιτάξουμε την πίστη μας στο έλεος του Θεού, στην απόφασή μας αυτό το έλεος να ζητούμε, στην άρνησή μας όμως και να καταδικάσουμε οποιανδήποτε λειτουργεί έναντι του Θεού διαφορετικά από ό,τι εμείς έχουμε στον νου μας. Η πίστη δεν είναι σίγουρα mainstream αλλά δεν είναι και αντισυστημική με την έννοια της άρνησης για την άρνηση. Λειτουργούμε κριτικά. Κλειδί είναι η έγνοια για την σωτηρία του ανθρώπου και η αγάπη. Και βέβαια, η πεποίθηση ότι η απάντηση είναι ο Χριστός!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

23 Ιανουαρίου 2022

του της Ιεριχούς τυφλού

2022-01-22 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΚΥΡΙΑΚΉΣ ΙΔ' ΛΟΥΚΑ

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2022

Η Ιερά Μητρόπολη Κερκύρας τίμησε τον προστάτη και πολιούχο της Άγιο Αρσένιο Μητροπολίτη Κερκύρας

Ο Άγιος Αρσένιος ανάγεται εις τον 10ο αιώνα, προερχόμενος εξ Ανατολής, καθώς κατάγεται από την Βηθανία της Παλαιστίνης, από την ίδια πόλη καταγωγής του Λαζάρου φίλου του Χριστού και των αδελφών του Μαρίας και Μάρθας. Ως μοναχός και κληρικός έφθασε στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί εστάλει για να διακονήσει τον αρχιερατικό θρόνο της Κέρκυρας ως Μητροπολίτης Κερκύρας. Ο ίδιος ο Άγιος Αρσένιος έχει γράψει και τον κανόνα του ιερού μυστηρίου του Ευχελαίου. Στο απολυτίκιο του Αγίου, αναφέρεται ως προστάτης Κερκύρας και ιδιαίτερα απροσμάχητος αλλά και διώκτης των ακαθάρτων πνευμάτων, απλανής πατέρας και διδάσκαλος του ποιμνίου. Τα ιερά του λείψανα φυλάσσονται ως πολυτίμητος θησαυρός στο παρεκκλήσιο του Επισκοπείου της Κέρκυρας.

Την παραμονή της εορτής  πραγματοποιήθηκε λιτανεία των ιερών λειψάνων από το Επισκοπείο στον Ιερό Ναό του Παντοκράτορος Καμπιέλου όπου στη συνέχεια τελέστηκε ο Μέγας πανηγυρικός εσπερινός χοροσταντούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκταρίου και ιερέων της Α’ αρχιερατικής περιφέρειας Κέρκυρας. Στον εσπερινό μίλησε ο Γενικός αρχιερατικός επίτροπος πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Θεμιστοκλής Μουρτζανός, αναφερόμενος σε τρείς σύγχρονους πειρασμούς που η ανθρωπότητα είναι επηρεασμένη, τον πειρασμό της υπερηφάνειας, της αυτάρκειας και της αμετανοησίας. Είναι τρείς πειρασμοί που ο σύγχρονος άνθρωπος παγιδεύεται και η προσευχή μας στον Άγιο Αρσένιο που είναι ιατρός ακαθάρτων πνευμάτων, είναι να τον παρακαλούμε να μας προστατεύει από αυτούς τους επικίνδυνους πειρασμούς, τόσο για τους απλούς ανθρώπους όσο και για τους κληρικούς.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος, αφού μοίρασε τους άρτους στους πιστούς, ευχήθηκε ο Άγιος Αρσένιος, με την παρρησία του, που έχει στον Θεό, να συνεχίσει το έργο της πνευματικής προστασίας στο νησί της Κέρκυρας.

Ανήμερα της εορτής ο Σεβασμιώτατος μετέβει στην νότια Κέρκυρα και συγκεκριμένα στον Μητροπολιτικό ναό της Λευκίμμης, που τιμάτε ο Άγιος Αρσένιος και είναι πολιούχος της πόλης της Λευκίμμης.

Κατά τη θεία λειτουργία ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του χρησιμοποίησε την σκέψη του Αποστόλου Παύλου«Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς , ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος,κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν », που αναφέρεται στο πρόσωπο του Μεγάλου Αρχιερέως Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς Χριστός ως Μέγας Αρχιερεύς, προσέφερε τον εαυτό του ως  « θυσία ευάρεστος τω Θεώ ».  Αυτή η θυσία του Μεγάλου Αρχιερέως ανάγεται στην προσφορά της αναιμάκτου θυσίας από τους κλητούς αρχιερείς, αφορώντας την σωτηρία των ανθρώπων. Εάν ο Απόστολος Παύλος μιλάει για τον Μέγα Αρχιερέα, τον όσιο, τον άκακο κ.λ.π. , οι αρετές της ακακίας και της οσιότητος, αφορούν και τους σύγχρονους αρχιερείς. Ο Άγιος Αρσένιος είναι ακριβώς εκείνος, ο οποίος αντέγραψε την ακακία, την οσιότητα την αγάπη και την δικαιοσύνη τον Μεγάλου  Αρχιερέως και για αυτό καταξιώθηκε της αγιότητας, αλλά και των επουράνιων χαρισμάτων. Ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε σε όλους τους Αγίους του τόπου μας, που εκείνοι είναι οι φρουροί και οι προστάτες του νησιού μας. Ας παρακαλέσουμε τον Άγιο Αρσένιο να μας στηρίζει στην αδυναμία μας και να μας φυλάει από την πτώση και την απομάκρυνση μας από τον Θεό.

 Στο τέλος της Θείας λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος χειροθέτησε τον προϊστάμενο του ιερού ναού π. Γεώργιο Νικολαΐδη, εις πνευματικό και πρωτοπρεσβύτερο και του επισήμανε ότι ο Σταυρός σημαίνει Άρση, Αγώνας, Εργασία πνευματική και τον κάλεσε να καθοδηγήσει πνευματικά τους ανθρώπους προς την σωτηρία τους. Εν συνεχεία πραγματοποιήθηκε η λιτάνευση των ιερών λειψάνων του Αγίου Αρσενίου στην πόλη της Λευκίμμης.