Translate

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2021

ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ ΤΩ ΘΕΩ ΕΣΤΙΝ

 


 «Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; Ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. 18, 26-27)

«Ὅσοι τὸν ἄκουσαν εἶπαν· ,,Τότε ποιὸς μπορεῖ νὰ σωθεῖ;’’ Κι ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε· ,,Αὐτὰ ποὺ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἀδύνατα, γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι δυνατά’’». 

            Συνήθως ζητούμε από τον Θεό ό,τι ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα. Ζητούμε να διορθώσει τα λάθη μας, κάνοντάς μας να αλλάξουμε με έναν εκ του αυτομάτου τρόπο. Ζητούμε να φωτίσει τους άλλους να μας φερθούν, όπως εμείς επιθυμούμε. Να σκεφτούν, όπως εμείς θέλουμε να σκέφτονται. Ζητούμε να μας προφυλάξει, χωρίς εμείς να κάνουμε αυτό που χρειάζεται από εμάς να γίνει. Να μας δώσει την υγεία μας, σε καταστάσεις οριακές. Να μας γλιτώσει από τον θάνατο, ενώ γνωρίζουμε ότι είναι η μόνο οδός από την οποία δεν θα απαλλαγούμε.

            Υπάρχει ένα αίσθημα αναγνώρισης του Θεού ως πατέρα μας σ’ αυτά τα αιτήματα. Μόνο που πίσω από τον πατέρα κρύβεται ο ισχυρός και εξουσιαστής. Ο παντοδύναμος. Αυτός δηλαδή που ικανοποιεί το θέλημά μας, γιατί εμείς του το εμπιστευόμαστε. Το ερώτημα είναι τι θέλει ο Ίδιος. Αυτό δεν μας πολυενδιαφέρει. Πορευόμαστε με κέντρο τον εαυτό μας, την σκέψη μας, την στάση ζωή μας, διότι κλειδί είναι το «εγώ» μας. Προφανώς και η ταυτότητά μας, το ποιοι είμαστε είναι κλειδί για το τι ζητάμε. Χρειάζεται όμως, όπως και στις ανθρώπινες σχέσεις, να κάνουμε κάτι που φαίνεται δύσκολο: να αποστασιοποιηθούμε από την προτεραιότητα της δικής μας σκέψης και γνώμης και να δούμε τον κόσμο και την ζωή μέσα από τα μάτια του άλλου, εδώ του Θεού.

            Τι ζητά ο Θεός από εμάς; Στο ερώτημα του πλούσιου άρχοντα στον Χριστό τι πρέπει να κάνει για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, υπάρχει ταύτιση ανάμεσα στο θέλημα του Θεού και το θέλημα του ανθρώπου. Την αιώνια ζωή θέλει ο Θεός να λάβουμε. Να εισέλθουμε στην βασιλεία του Θεού, η οποία ξεκινά από το παρόν. Μόνο που για να γίνει αυτό χρειάζεται μία εγκατάλειψη. Δεν είναι μόνο αυτή των υλικών αγαθών την οποία ο πλούσιος δεν μπορούσε να κάνει. Είναι κυρίως η εγκατάλειψη του ιδίου θελήματος. Να δούμε τον κόσμο και την ζωή μέσα από το θέλημα του Θεού που είναι η αγάπη. Κι εδώ δυσκολευόμαστε όλοι.

            Δυσκολευόμαστε να αγαπήσουμε τον Θεό, διότι θέλουμε να ζήσουμε σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ. Σαν να μην πρόκειται να χάσουμε ποτέ στις περιστάσεις της ζωής και στις σχέσεις μας με τους άλλους. Σαν να μην νιώθουμε ότι κάτι μας λείπει. Κι αυτό είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, στα καλά και στα λυπηρά, στους σταυρούς και στις αναστάσεις μας. Δεν αρνείται ο Θεός τα αιτήματά μας, όταν διατυπώνονται από τα παιδιά στον πατέρα τους. Μας δίνει όμως μαθήματα, όταν βλέπει ότι δεν είναι η βασιλεία Του και η δικαιοσύνη της αγάπης Του τα κλειδιά για την σκέψη και την ζωή μας, αλλά η ικανοποίηση του θελήματός μας και μόνο.

            Ανάλογη είναι και η στάση την οποία μας ζητά να κρατήσουμε έναντι των άλλων. Να μη ζητάμε πρώτα το δικό μας, αλλά πρώτα το του άλλου. Να είμαστε ελεήμονες έναντί τους. Αν-εξάρτητοι από τα όποια αγαθά. Όχι να μην εργαζόμαστε, αλλά να μην απολυτοποιούμε την εργασία μας. Όχι να μην χρησιμοποιούμε τα μέσα της ζωής, όπως είναι η ιατρική, η τεχνολογία, η επιστήμη, αλλά να μην θεωρούμε ότι αυτά έχουν τον τελευταίο λόγο. Να μπαίνουμε στην θέση και στην σκέψη του άλλου και να ζητούμε να τον αναπαύσουμε και όχι να τον εξουσιάσουμε, όσο αυτό είναι εφικτό. Και στις αδυναμίες μας, να αναφωνούμε το «ελέησόν με», όπως και το «ευλόγησον» και «συγχώρησον».

            Ζούμε σε έναν πολιτισμό ο οποίος βλέπει την ζωή στην προοπτική του εγώ και του εδώ. Μας αγγίζει διότι εξακολουθούμε να απαντούμε στην εντολή του Θεού στον πρωτόπλαστο «διάλεξε την ελευθερία κοντά μου ή την ελευθερία μακριά μου» με γνώμονα το εγώ μας. Τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε εδώ. Ακόμη και οι άλλοι πρέπει να μας υποταχθούν, ακόμη και ο Θεός να μας δώσει κατά το θέλημά μας. Μοιάζει αδύνατον να αλλάξουμε. Όμως ο λόγος του Χριστού είναι παρηγορητικός. Αν προτεραιότητά μας είναι η βασιλεία του Θεού, η Εκκλησία, η τήρηση των εντολών της αγάπης, τότε ακόμη και το αδύνατο θα γίνει δυνατό. Μπορεί να μην φαίνεται ελκυστική η προοπτική. Είναι όμως λυτρωτική. Και με την εμπιστοσύνη στον Θεό, κι αυτό που μας λείπει, το βρίσκουμε. Το έλεος, την αγάπη, την ηρεμία ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Και τότε, ακόμη και τις δοκιμασίες μας μπορούμε να τις διαχειριστούμε.

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

28 Νοεμβρίου 2021

Κυριακή ΙΓ’ Λουκά- του πλούσιου άρχοντα

Κήρυγμα Κυριακής ΙΓ’ Λουκά (28 – 11 – 2021)


 «Έτι εν σοι λείπει».

Ένας άρχοντας, πλούσιος νέος με χρήματα πολλά, με περιουσία πλησιάζει τον Χριστό μας αδελφοί μου. Από τα λόγια του φαίνεται ότι είναι άνθρωπος ευσεβής και τηρητής του Νόμου και έχει πόθο και δίψα για την αιώνια ζωή. Ανησυχεί για το μέλλον του μετά την παρούσα ζωή, και θέλει να ζήσει αιώνια στην βασιλεία του Θεού και γι’ αυτό προσπαθεί να εφαρμόσει όλα αυτά που του επιβάλει η πίστη του με βάση τον Ιουδαϊκό Νόμο, τηρώντας επακριβώς και κατά γράμμα όλα όσα  επιβάλλονται  για να μπει στην βασιλεία του Θεού. 

Έχει δημιουργήσει την βεβαιότητα και είναι σίγουρος αφού τον κατάλογο των εντολών τον έχει εφαρμόσει στην ζωή του. Αν προσέξουμε μάλιστα στην αρχή της Ευαγγελικής περικοπής ο τρόπος που διαλέγεται με τον Κύριό μας δείχνει άνθρωπο όπου προσπαθεί να ειρωνευθεί  αποκαλώντας Τον αγαθόν και αφετέρου δείχνει άνθρωπο που το στοιχείο του εγωισμού τον έχει κυριεύσει λέγοντας ότι «ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου». Ο Χριστός μας όμως ο οποίος γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων, βλέπει στο βάθος της ψυχής του πλουσίου αυτού νέου ότι είναι δεμένος με τα γήινα και τα φθαρτά. Γίνονται έτσι τα πλούτη του βαρίδια για να μην μπορεί να πετάξει στην Βασιλεία του Θεού.  

Όπως αποδεικνύεται στην συνέχεια η βασιλεία του Θεού γι αυτόν είναι πιο φθηνή και πιο ευτελής από τα χρήματά του, γι αυτό και φεύγει περίλυπος όταν ο Χριστός μας του λέει: «Ένα ακόμη σου λείπει: πούλησε όλα τα υπάρχοντα σου και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς και θα έχεις θησαυρό στον Ουρανό και έλα ακολούθησε με». 

Ο πλούσιος αυτός νέος έχει πράγματι προσπαθήσει, έχει αγωνιστεί να εφαρμόσει αυτά που του επιβάλει η θρησκεία του, όμως ποτέ δεν ελευθερώθηκε πραγματικά, έκανε προσπάθειες να πετάξει αλλά τα πόδια του είναι δεμένα στην γη και στα θέλγητρά της. 

Είναι ο νέος αυτός σαν έναν αετό που είναι δεμένος με σχοινί. Ανοίγει τα φτερά του και πάλι πέφτει στην γή. Είναι κρίμα τελικά γιατί ο αγώνας του πήγε χαμένος, διότι δεν μπόρεσε να διακρίνει το πρόσκαιρο από το αιώνιο, το γήινο με το ουράνιο. Κρίμα γιατί αγωνίσθηκε και όμως όλα πήγαν χαμένα για ένα μόνο πράγμα: το χρήμα!

 «Έτι εν σοι λείπει…» 

Αδελφοί μου. Ίσως και εμείς αγωνιζόμαστε να εφαρμόσουμε τις εντολές του Θεού και να προσπαθούμε κάνοντας τον αγώνα μας, να κόψουμε συνήθειες και ελαττώματα του παρελθόντος, και πολλά να κόβονται και να καλυτερεύουμε τους εαυτούς μας. Και όμως κάποια αδυναμία κάποιο ελάττωμα που θεωρούμε μικρό ή επειδή αυτό το ελάττωμα έχει ταυτιστεί με την ζωή μας, γίνεται σχοινί που δεν μας αφήνει να ελευθερωθούμε και να γίνουμε πολίτες της Βασιλείας του Θεού.

Ο Χριστιανός προσπαθεί να εφαρμόζει τον Νόμο του Θεού, να ζει την μυστηριακή και εκκλησιαστική ζωή, αλλά και σε βάθος να σκάβει την ψυχή του και να ανακαλύπτει όλα εκείνα τα φθοροποιά στοιχεία που τον εμποδίζουν να τελειοποιεί τον εαυτό του κατά Θεόν.

Αδελοί μου ο Παράδεισος έγινε από τον Θεό για εμάς, είναι η πατρίδα μας· η γη είναι για το σήμερα, ο Παράδεισός για το αιώνιο. Είναι κρίμα να τον χάσουμε για κάποιο ελάττωμα ή αδυναμία μας. Αμήν!

        



Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως 


2021-11-27 ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΙΓ' ΛΟΥΚΑ

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2021

2021-11-26 ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΊΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ ΑΓ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΎ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΞΗΣ 23-11-2021

 Το απόγευμα της Τρίτης 23 Νοεμβρίου 2021, στα πλαίσια επιμόρφωσης των κατηχητών  και των κατηχητριών, κληρικών και λαϊκών, το γραφείο νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων Νήσων, διεξήγαγε την πρώτη, για το ιεραποστολικό έτος 2021-2022,  διαδικτυακή σύναξη μέσω της πλατφόρμας zoom.

    Εισαγωγικά μίλησε ο π. Γεώργιος Μπογδάνος, Δ/ντής του Γραφείου Νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών & Δ. Νήσων, ευχαριστώντας τον Σεβ. Μητροπολίτη κ. Νεκτάριο για την πατρική αγάπη προς όλους και επισημαίνοντας την ανάγκη για κατήχηση σε καιρούς δύσκολους, γεμάτους αμφιβολία και ανασφάλεια. 

    Στην συνέχεια έλαβε τον λόγο ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Νεκτάριο, ο προεξάρχων της συνάξεως,  ο οποίος εξέφρασε την ευχαρίστηση του, που έστω και με τα νέα μέσα επικοινωνίας, βρίσκεται παρών στην μεγάλη κατηχητική συντροφιά  και που η Ιερά Μητρόπολη μας έχει σπουδαία στελέχη που απλώνουν το χέρι τους πάνω στο άροτρο για να οργώσουν το «Γεώργιον του Κυρίου». Επίσης εξέφρασε την αγωνία του για τον «Επανευαγγελισμό» των ανθρώπων, εστιάζοντας ότι πολλοί σήμερα θρησκεύουν χωρίς να έχουν την επίγνωση των τελουμένων, χωρίς να γνωρίζουν τι πραγματικά σημαίνει Εκκλησία, να ανήκεις σε μία ενορία. Γι’ αυτόν τον λόγο οφείλουμε να κατηχήσουμε τους ανθρώπους, κυρίως τους νέους, λειτουργικά και πνευματικά, επικεντρώνοντας την προσοχή τους στα μυστήρια της σωτηρίας. 

     Στο σημείο αυτό τόνισε ότι τα παιδιά διψούν για αλήθεια, καταθέτοντας διακήρυξη νέων Σέρβων  που αναζητούσαν πριν χρόνια εμπιστοσύνη και αλήθεια από την Εκκλησία, αφού είχαν απογοητευτεί από πολλούς. Αφορμώμενος από την διακήρυξη αυτή  επισήμανε την ανάγκη να προσκομίσουμε την αλήθεια, τον λόγο του Θεού στους ανθρώπους όπως ακριβώς είναι. Να  προσφέρουμε, όχι τον Θεό των μέτρων μας που εξυπηρετεί τις ανάγκες μας, αλλά «τον Θεόν καθώς ετσι» κατά το βιβλίο του  Αγίου Σωφρονίου του  Έσσεξ και τότε αυτός ο Θεός της Αγάπης και της Αλήθειας θα καρποφορήσει στις ψυχές των ανθρώπων, κυρίων των νέων που είναι επίπλαστες και καταδεκτικές. 

    Τελειώνοντας ευχαρίστησε όλους τους κατηχητές και τις κατηχήτριες, λέγοντας ότι βρίσκονται καθημερινά στην προσευχή του και τους παρότρυνε  να έχουν υπομονή, επιμονή, συναίσθηση και φόβο Θεού. 

    Εν συνεχεία ο Σεβ. Μητροπολίτης απάντησε σε ερωτήματα και απορίες κληρικών και λαϊκών κατηχητών και όλοι επισήμαναν την ανάγκη αυτές οι  συνάξεις να συνεχιστούν και δια ζώσης.  






2021-11-25 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΑΓΊΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΎ

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2021

2021-11-25 ΌΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΊΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ ΑΓ. ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΦΥΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

 


                «Πάνω απ’ όλα, ο Θεός να φυλάξει την αγάπη» (Αββάς Δωρόθεος).

                Πώς κρατάμε την αγάπη στην ζωή μας; Συνήθως ζητάμε από τους άλλους να μας δείξουν ότι μας αγαπούνε, να παλέψουν να διατηρήσουν αυτήν τους την αγάπη, διότι την δικαιούμαστε. Κατά βάθος έχουμε μέσα μας την βεβαιότητα ότι εμείς αγαπούμε και ότι το πρόβλημα είναι αυτοί που αγαπούμε. Και βάζουμε τον εαυτό μας σέ έναν αγώνα καταμέτρησης των πράξεων και των λόγων που δείχνουν τα συναισθήματά μας, ακριβώς διότι μένουμε στην αγάπη ως συναίσθημα, όχι δηλαδή ως έκφραση πληρωτική της ύπαρξής μας, η οποία, και μέσα στα λάθη της, διακατέχεται από την τιμιότητα και την αλήθεια ότι βλέπει τους άλλους ως πρόσωπα, ως εικόνες Θεού, προς τους οποίους το λίγο ή το πολύ δεν είναι υποχρέωση, αλλά ό,τι είναι για μας το νόημα της ζωής μας.

                Συζητούμε σήμερα για τον γάμο. Άλλοι τον βλέπουν ως παρωχημένο σχήμα, τελετή νομιμοποίησης, μια παράδοση που ευχαριστεί τους μεγαλύτερους από εμάς, που κάποτε θα έλθει ως κοινωνικό γεγονός, όμως δεν είναι προτεραιότητα στην σχέση δύο ανθρώπων. Ακόμη και τα παιδιά, περιβάλλονται από μία ανάγκη νομιμότητας και γι’  αυτό οι πολιτικοί γάμοι και τα σύμφωνα συμβίωσης προηγούνται χρονικά της εκκλησιοποίησης της σχέσης. Δεν έχουν πρόβλημα οι πολλοί να συζητούν για τον γάμο των ομοφυλόφιλων και να τον απαιτούνε, αφού ο γάμος είναι σχήμα. Δεν υπάρχει πρόβλημα, κατ’  αυτούς, ούτε και με την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών, ούτε και με την ανθρώπινη φύση, που ζητά «άρσεν και θήλυ». Τα πάντα είναι κοινωνικές κατασκευές, όπως πιστεύουν και διασπείρουν σε ιδεολογικό επίπεδο. Στους λόγους των πολιτικών, των διανοουμένων, των διαμορφωτών της κοινής γνώμης κυριαρχεί το «δικαίωμα». Το πρόβλημα είναι πως για να εκπληρωθούν τα δικαιώματα, κάποιοι πρέπει να κάνουν πίσω, να ακολουθήσουν όρια και γραμμές, ενώ υπάρχει και η φυσική τάξη, την οποία διαγράφουμε, κάποτε χωρίς επίγνωση των συνεπειών. Ποιοι θα είναι αυτοί, όταν εκπαιδευόμαστε στο «δίκιο» μας;

                Άλλοι πάλι, που θεωρούν τους εαυτούς τους μέλη της Εκκλησίας, επικαλούνται τον Θεό και την παράδοση ως ένα αυτόματο σχήμα, ως ευχή ότι θα βοηθήσει ο Θεός, αρκεί να τηρούνται τα καθιερωμένα, σε μια προοπτική «δούναι και λαβείν», χωρίς να γίνεται κλειδί η προσωπική ευθύνη.  Κι εδώ χρειάζεται κόπος. Χρειάζεται δέσιμο με τον Θεό, επίγνωση μέχρι πού φτάνουν οι αντοχές μας, μέχρι πού φτάνουν τα μέτρα μας. Στις νίκες και τις ήττες μας να μένει το αίσθημα ότι χρειάζεται ισορροπία ανάμεσα στην ροπή μας να εξουσιάζουμε και στην ροπή μας να πορευόμαστε με κριτήριο τον άλλο και την σχέση μας μαζί του. Η επιθυμία μας για εξουσία  δηλαδή να στρέφεται έναντι του εαυτού μας και των παθών μας και όχι έναντι του πλησίον. Κι εδώ ο Θεός γίνεται βοηθός, εντός της Εκκλησίας.

Η ασκητική μας παράδοση δίνει τέσσερις συμβουλές: «το να προσέξει κάποιος να μη σκανδαλίσει την συνείδηση του πλησίον, γεννάει την ταπεινοφροσύνη».  «Ποτέ δεν έβαλα το θέλημά μου, εμπρός από το θέλημα του αδελφού μου». «Φεύγε από τις ανθρώπινες μέριμνες και σώζου». «Να σηκώνει ο ένας τα βάρη του άλλου και έτσι να αναπληρώσουμε τον νόμο του Χριστού».

Ναι, τότε ο Θεός φυλάει την αγάπη!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 24 Νοεμβρίου 2021

2021-11-25 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΊΝΗΣ

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2021

 Ο Σεβασμιωτατος μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος τέλεσε τον αγιασμό στην επίσημη τελετή παράδοσης του διασωστικού ασθενοφόρου σκάφους του λιμενικού σώματος στην Κέρκυρα, παρουσία του υπουργού εμπορικής ναυτιλίας κ.Γιάννη Πλακιωτάκη του αρχηγού του λιμενικού σώματος κ. Θεόδωρου Κλιάρη των γενικών γραμματέων του υπουργείου της κυρίας περιφερειάρχου Ρόδης Κράτσα των βουλευτών της Κέρκυρας κ.Στεφάνου Γκίγκα και του κ. Δημητρίου Μπιαγκη καθώς και των δημάρχων της Κέρκυρας κ.Μερόπης Υδραίου κ.Γεωργίου Μαχειμάρη κ. Κωνσταντίνου Λέσση και των Παξών κ. Σπύρου Βλαχοπούλου και όλων των τοπικών αρχών έγινε η παράδοση του σκάφους. Ο Σεβασμιότατος κατά την τέλεση του αγιασμού προσεφώνησέ τον κύριο υπουργό και τον κύριο αρχηγό ευχαριστώντας τους για την προσφορά Και την ευεργεσία στον τόπο της Κέρκυρας και των Επτανήσων, που η παρουσία αυτού του ιδιαίτερου σκάφους θα έχει ένα σημαντικό ρόλο για τους ασθενείς όχι μόνον των ακριτικών νησιών μας τον Διαποντίων Νήσων των Παξών και Αντίπαξων και της Κέρκυρας, αλλά και για τους πολυπληθής επισκέπτας, οι οποίοι κατά την περίοδον του τουρισμού θα νιώθουν ασφάλεια ως πρός τα έκτακτα της υγείας των. Παράλληλα ευχαρίστησε και την περιφερειάρχη που ενέταξε την δαπάνη στην διαχειριστική αρχή της περιφέρειας των Ιονίων Νήσων. Αντάλλαξαν ευχές ο Σεβασμιώτατος με τον υπουργό κύριο Πλακιωτάκη ομοίως και με τον αρχηγό του λιμενικού σώματος τον κύριο Κλιάρη.











Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2021

3ο Εσπερινό Κήρυγμα Μητροπολίτου Κέρκυρας κ. Νεκταρίου

Η Θεομητορική Εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου στην Κέρκυρα

 Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος λειτούργησε στον εορτάζοντα Ιερό Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου, γνωστή στους Κερκυραίους ως Παναγία Κρεμαστή, ο οποίος βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της παλαιάς πόλης της Κέρκυρας.

Κατά την Θεία λειτουργία ο Σεβασμιώτατος ομίλησε στο πολυπληθές εκκλησίασμα περί του νοήματος της Θεομητορικής εορτής. Οι γονείς της Παναγίας μας, ο Ιωακείμ και η Άννα, μεγάλη στην ηλικία έκαναν πολύ προσευχή στον Θεό, όχι μόνο να τους χαρίσει ένα παιδί και να τους απαλλάξει από το όνειδος της ατεκνίας, αλλά η προσευχή τους ήταν να την οδηγήσουν και να την αφιερώσουν στον Θεό. Γι’αυτό λοιπόν μετά τον απογαλακτισμό της την πρόσφεραν και την αφιέρωσαν στον ναό του Σολομώντος. Ο Ζαχαρίας που ήταν Αρχιερέας την παρέλαβε και με την πληροφορία που είχε από τον Θεό την οδήγησε εις τα Άγια των Αγίων. Εκεί που δεν επιτρεπόταν να εισέλθει ουδείς πλην του Αρχιερέως, άπαξ του ενιαυτού. Εκεί λοιπόν στα Άγια των Αγίων, ήταν οι πλάκες που παρέλαβε ο Μωυσής από τον ίδιο τον Θεό, το χρυσόν θυμιατήριον, η ράβδος του Ααρών η βλαστήσασα και η στάμνα με το μάννα της ερήμου.

Όλα αυτά τα ιερά σύμφωνα με του Προφήτες προεικονίζουν την Παναγία μας. Εκεί η Παναγία μας παρέμεινε έως την ηλικία των 12 ετών, προσευχόμενη στον Θεό, τρεφόμενη από Αγγέλους και αναγίγνωσκε τις γραφές. Τούτο το γεγονός συνέβη διότι η Παναγία μας έπρεπε να προετοιμαστεί και να μην γνωρίσει την αμαρτία, για να γίνει Μητέρα του Θεού και Μητέρα όλων μας. Γι΄αυτό λοιπόν και εμείς καλούμαστε από την Αγία μας Εκκλησία που είναι πλησίον η μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, να αντιγράψουμε τον τρόπο αφιερώσεως της Παναγίας μας εις τον ναό του Θεού. Αυτή την αφιέρωση μέσα από την μυστηριακή ζωή, μέσα από την προσευχή και μέσα από τον πνευματικό αγώνα, καλείτε ο κάθε πιστός Χριστιανός, να ετοιμάσει τον εαυτό του για να δεχθούμε το μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας του Κυρίου μας. Δίχως προετοιμασία και αγώνα πνευματικό, θα παραμένουμε ξένοι στην επίσκεψη του Θεού στον καθένα μας και ενώ ο Κύριος μας ζητεί την καρδιά μας για να την κάνει φάτνη υποδοχής στην ζωή μας, εμείς μένουμε ξένοι ως προς το μυστήριο. Και θα επαληθευθούν οι λόγοι του ευαγγελιστού Αγίου Ιωάννου « Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον ». Ας γονατίσουμε μπροστά στην Παναγία μας, όχι μόνο ως Μητέρα του Θεού αλλα και ως Μητέρα όλων μας για να αφυπνιστούμε πνευματικά.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε Χρόνια πολλά στις εορτάζουσες και εορτάζοντες και καλή δύναμη στον πνευματικό αγώνα μας, με προορισμό την εορτή των Χριστουγέννων.






















Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2021

 Προεόρτια των Εισοδίων της Θεοτόκου Σεβασμιώτατος μητροπολίτης Κέρκυρας και Παξών κ. Νεκτάριος λειτούργησε και ομίλησε στον ιερό ναό Αγίας Μαρίνης και του Αγίου νεομάρτυρος Τριανταφύλλου του έκ Ζαγοράς στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Στην θεία λειτουργία τέλεσε καί τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο συγγενούς του. Στο εκκλησίασμα απηύθυνε λόγους επίστηρικτικούς στους πενθούντες αλλά και σε όλους τους ανθρώπους. Έλαβε αφορμή από το ευαγγελικό ανάγνωσμα που ένας εκ των μαθητών του Κυρίου μας εζήτησε την άδεια να πάει να θάψει τον πατέρα του και να επιστρέψει κοντά του, και ένας άλλος του εζήτησε να τακτοποιήσει τα υλικά πράγματα με τα οποία τον συνέδεαν και θα επέστρεφε πάλι κοντά εις τον Κύριον. Ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός, στον πρώτον είπε άφησε τους νεκρούς Και θαψε τους εαυτόν νεκρούς, που σημαίνει ότι δεν πρέπει να είμαστε προσκολλημένοι στα ανθρώπινα, διότι το ανθρώπινο σώμα πορεύεται για να ενωθεί με την γή από την οποίαν και δημιουργήθηκε, όμως είναι προτιμότερο να φροντίσουμε την πνευματική μας εσωτερική νέκρωση της αμαρτίας και των παθών μας για να έχουμε την χαρά της ενώσεως μας με τον θεό και στον άλλον του είπε δεν σε συμφέρει να επιστρέψεις διότι εκείνος ο όποιος επιστρέφει και αφήνει προς στιγμήν την καλλιέργεια την εσωτερική και την πνευματική έπειτα δεν είναι ευπρόσδεκτος στην βασιλεία των ουρανών όχι γιατί ο θεός δεν μας προς δέχεται Αλλά επειδή εμείς αναλισκόμεθα στα εφήμερα και τα γήινα και χάνουμε την πορεία μας για τα επουράνια. Είναι μηνύματα αιωνία τα οποία απασχολούν τον άνθρωπό από την αρχή της δημιουργίας του και σε αυτά τα ερωτήματα ή τον προβληματισμό, μας δίνει ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός την απάντηση έτσι ώστε η ζωή μας να είναι απρόσκοπτη στην πορεία μας προς τον ουρανό. Ευχήθηκε συλλυπητήρια στους συγγενείς και εξέφρασε την χαρά του για το ότι επικοινωνούσε για άλλη μια φορά με τους γνωστούς και πνευματικά του παιδιά από την ιδιαίτερη πατρίδα του!









ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΕΙΣ ΟΣΜΗΝ ΕΥΩΔΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΡΠΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ


«Τήν νηπιάζουσαν φύσει καί ὑπέρ φύσιν Μητέρα ἀναδειχθεῖσαν τοῦ Θεοῦ, εὐφημήσωμεν ὕμνοις. Ἐν τῷ ναῷ τῷ νομικῷ Κυρίῳ γάρ σήμερον προσφέρεται, εἰς ὀσμήν εὐωδίας τῶν δικαίων καί καρπός πνευματικός» (ἀπό τήν ἐνάτη Ὠδή τοῦ Κανόνος τοῦ Ὄρθρου τῆς ἑορτῆς των Εἰσοδίων σέ ἦχο α’)

«Αυτή που είναι νήπιο ως προς την ανθρώπινη φύση της και ανεδείχθη Μητέρα του Θεού ξεπερνώντας την φύση ας επαινέσουμε! Διότι σήμερα προσφέρεται στον Κύριο στον ναό που χτίστηκε εξαιτίας του νόμου του Μωυσή (στον ναό της Παλαιάς Διαθήκης), ως άρωμα ευωδίας  των δικαίων γονέων της (και όλων των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης) και ως καρπός πνευματικός τους (ως επιστέγασμα της περιόδου της Παλαιάς Διαθήκης)»

            Η ανθρωπότητα έχει να καυχηθεί για πολλά την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης. Πολιτισμοί, οι οποίοι μετέτρεψαν την επιβίωση σε δημιουργία και ποιότητα, που έφεραν στον κόσμο αξιακό υπόβαθρο πολύτιμο και διαχρονικά σπουδαίο, κτήρια που έγιναν μνημεία εις τον αιώνα, προσωπικότητες που ξεχώρισαν και ξεχωρίζουν. Και την ίδια στιγμή, πόλεμοι που αλλάζουν την πορεία της Ιστορίας, ένα παιχνίδι εξουσίας, ένα «παιχνίδι του στέμματος» που δείχνει το σκληρότερο πρόσωπο του ανθρώπου, ο οποίος δεν νοιάζεται για τον θάνατο, αλλά για την δόξα, τον πλούτο και την επιβίωσή του σαν να μη υπάρχει αύριο. Και όντως, δεν υπήρχε αύριο, αφού ο θάνατος οδηγούσε τον κόσμο σε ένα απόλυτο πνευματικό σκοτάδι. Οι ψυχές περίμεναν δεμένες στον Άδη της μοναξιάς την προσδοκία των εθνών, τον Θεό να γίνει άνθρωπος, καθότι δεν μπορούσαμε να δούμε, να κοινωνήσουμε τον Άκτιστο. Μπορεί να είμαστε εικόνες Του. Όμως  Εκείνος μας αποκαλυπτόταν, αλλά μόνο τα ψήγματα της αγάπης Του, του λόγου Του, της κλήσης Του μπορούσαμε να ζήσουμε και να αντιληφθούμε. Η κτιστότητά μας έκανε το χάσμα στον θάνατό μας αδιαπέραστο. Πώς να δούμε τον Αόρατο, τον Απρόσιτο, τον Ανόμοιο με μας;  

            Έρχεται όμως η ώρα της ενανθρώπησης. Η ώρα του να γίνει Όμοιος με μας για να καλέσει το όμοιόν Του σε κοινωνία που υπερβαίνει την φύση και την κτιστότητά μας. Γι’ αυτό και ο Υιός και Λόγος του Θεού θα σαρκωθεί, για να εκπληρώσει το σχέδιο της θείας οικονομίας. Χρειάζεται όμως, ένα δικό μας πρόσωπο, ό,τι καλύτερο μπορούσε να επιδείξει η ανθρωπότητα, για να γίνει ένας από εμάς. Και αυτό είναι η Παναγία. Σκανδαλίζει και μόνο η σκέψη. Από όλα τα επιτεύγματα και τα δημιουργήματα του ανθρώπου, από όλα τα πρόσωπα που ξεχώρισαν στην ιστορία μας, μία γυναίκα είναι «ανωτέρα πάντων». Η γέννησή της θαυμαστό γεγονός, καθώς οι γονείς της, ο Ιωακείμ και η Άννα, είχαν προχωρήσει στην ηλικία. Με τα ανθρώπινα, αδιανόητο. Η γέννησή της δεν είναι καρπός του χρόνου στον οποίο ο άνθρωπος μπορεί, ακολουθώντας τους νόμους της φύσης, να αφήσει απογόνους, να εκπληρώσει έναν από τους προορισμούς της ύπαρξης. Η γέννησή της υπερβαίνει τα συνήθη. Είναι καρπός πνευματικός. Καρπός προσευχής. Εμπιστοσύνης στον Θεό, ο οποίος αφήνει τα μέτρα του ανθρώπου να φαντάζουν μικρά μπροστά  στην δύναμή Του. Τα ζευγάρια παντρεύονται και τεκνοποιούν ως σημάδι της αγάπης τους ή, ακόμη και, ως  σημάδι της φύσης, της γονιμότητας, του σκοπού μας, ιδίως κατά τους χρόνους του ερχομού ου Χριστού. Ο Ιωακείμ και η Άννα θα γεννήσουν την Παναγία σε καιρό που η φύση έχει στεγνώσει από την δυνατότητα της γέννας. Δεν έχει στεγνώσει όμως η πίστη!

            Και το ζευγάρι θα χαρεί για τρία χρόνια την κόρη του, το δώρο του Θεού. Μέσα τους όμως γνωρίζουν ότι υπάρχει μία άλλη αποστολή που υπερβαίνει την ευλογία, την ομορφιά και τον σταυρό της γονεϊκότητας. Είναι να ανήκει ο άνθρωπος εκεί όπου πάντοτε ανήκε: στον Θεό. Και σημάδι του «ανήκειν» ο ναός. Θα αφιερώσουν την τρίχρονη Μαρία στον νομικό ναό, όχι γιατί δεν μπορούν να την μεγαλώσουν, αλλά γιατί έχουν μέσα τους την πληροφορία ότι ο προορισμός της δεν είναι να παραμείνει κόρη του Ιωακείμ και της Άννας. Η κλήση της είναι να γίνει μητέρα του Θεού και μητέρα όλων μας. Και αυτοί αποδέχονται την κλήση. Παραιτούνται από την ευθύνη και, συνάμα, την εξάρτηση της γονεϊκότητας για κάτι μείζον, «ανώτερο πάντων»: την εμπιστοσύνη στον Θεό. Και την αφήνουν ως προσφορά, όπως το λιβάνι ανεβαίνει στον ουρανό και ευωδιάζει, έτσι κι εκείνη ανεβεί τα σκαλιά του επίγειου ναού, να την υποδεχτεί ο επί γης αρχιερέας, για να την εισαγάγει στα Άγια των Αγίων, ώστε ένα τρίχρονο κορίτσι να μεγαλώσει διακονώντας Αυτόν που θα διακονεί στον αιώνα και δίδοντάς μας την χαρά να οσφραινόμαστε τη ευωδία της αγάπης, της εμπιστοσύνης, της επιστροφής στην βεβαιότητα ότι είμαστε εικόνες Θεού που παλεύουμε για να Του μοιάσουμε: να κοινωνούμε την χαρά στο πρόσωπό Του, να Τον έχουμε εντός μας μέσα από το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, να προσδοκούμε την ανάστασή μας και την αιώνια ζωή, προγευόμενοι της χαράς στην Βασιλεία Του.

            Οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και όλη η ανθρωπότητα βλέπει στο πρόσωπο της τριετίζουσας κόρης το τάνυσμα των ανθρώπινων μέτρων στο έσχατο σημείο τους:  στο κατοικείν εν τω οίκω Κυρίου, στην αγάπη και την διακονία στον Θεό, στην απόφαση τα πάντα να είναι κατά το θέλημά Του. Ωραία τα επιτεύγματά μας. Μένουν όμως στο παρόν. Εμείς φεύγουμε από αυτά. Αυτό όμως που γιορτάζουμε στα Εισόδια της Θεοτόκου και κάθε φορά που εισερχόμαστε κι εμείς στον ναό του Θεού είναι την χαρά πως υπάρχει κάτι αναφαίρετο , που νικά τον θάνατο: η αγάπη του Θεού που γίνεται για μας αιωνιότητα ζωής.

           Παναγία μας, δώσε μας λίγη από την εμπιστοσύνη σου στον Θεό και το θέλημά Του, δώσε μας λίγη από την αγάπη σου για Εκείνον και για τον συνάνθρωπό μας, κάνε μας να νιώσουμε ότι πέρα από επιτεύγματα, δόξες, επιβιώσεις, πράγματα του παρόντος, υπάρχει Αυτός που μας αγαπά, έγινε για μας άνθρωπος και μας περιμένει!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

21 Νοεμβρίου 2021

Των Εισοδίων


2021-11-20 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΌΚΟΥ

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2021

ΜΙΛΩ ΚΑΙ ΠΛΗΓΩΝΩ...


«Επειδή έχετε παρρησία μεταξύ σας, γι’ αυτό και δεν έχετε σεβασμό και μιλάτε άσχημα και πληγώνετε ο ένας τον άλλο» (Αββάς Δωρόθεος)

Οι άνθρωποι θαυμάζουμε εκείνους που τα λένε «έξω από τα δόντια», που έχουν το θάρρος να μην κρύβουν τα αισθήματά τους, τις σκέψεις τους, να μην αφήνουν να πέσει τίποτα χαμαί. Έχουμε στον νου μας ή στο βάθος της ψυχής μας την εφηβική ηλικία, της αμφιθυμίας, της αμετρίας και της αφοβίας. Αυτή που βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά σε κανόνες και όρια. Αυτή που ξεσκεπάζει το ψέμα και την υποκρισία. Αυτή που διαλύει τους τύπους στο όνομα της αλήθειας, ακόμη κι αν η αλήθεια της είναι μονόπλευρη, ανολοκλήρωτη, χωρίς αντιπρόταση. Αυτή που φτάνει να αρνείται την πραγματικότητα επειδή δεν είναι κατά το θέλημά της. Κι επειδή οι μεγαλύτεροι έχουμε συμφέροντα και φόβους ή επειδή δεν θέλουμε να έρθουμε σε ρήξη με τους άλλους, ιδίως σε όσους έχουν εξουσία επάνω μας, νοσταλγούμε ή χειροκροτούμε όσους έχουν παρρησία, χωρίς να υπολογίζουμε ότι τα λόγια πληγώνουν και δεν γιατρεύουν πάντοτε, αν δεν είναι δεμένα με την αληθινή αγάπη και έχουν ως στόχο μόνο την αυτοδικαίωση.

Στην πνευματική μας παράδοση βρίσκουμε τον όρο «παρρησία». Έχει δύο όψεις. Η μία του θάρρους και η άλλη του θράσους. Η μία είναι του παιδιού που με αγάπη απευθύνεται στον γονέα του. Η άλλη είναι του επηρμένου ανθρώπου που νομίζει ότι τα ξέρει όλα και ότι αν πει με έμφαση αυτό που πιστεύει, χωρίς να μπει στην θέση του άλλου, ότι θα  βρει το δίκιο του ή θα χειροκροτηθεί.

Αυτή την παρρησία συναντούμε σήμερα στον κόσμο και τον τρόπο του Διαδικτύου. Ανεύθυνοι άνθρωποι υβρίζουν, απορρίπτουν, διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις ή ατεκμηρίωτες απόψεις, κάποτε και με την βεβαιότητα ότι δήθεν ξέρουν το καλό όλων, σίγουρα όμως με την έπαρση ότι δεν υπάρχει άλλη άποψη σωστή εκτός της δικής τους. Και δεν είναι μόνο αυτό. Την αυθεντοποίηση του εαυτού τους την καθιστούν μέτρο και κανόνα. Όποιος διαφωνεί μαζί τους δεν αντιμετωπίζεται αγαπητικά, αλλά περιφρονητικά. Κι όποιος υποδείξει την πλάνη τους, διαγράφεται.

Αυτό συμβαίνει και στην σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Εκείνος που νιώθει τα μέτρα του, τα όριά του, λέει «ελέησόν με». Εκείνος που νομίζει πως ο Θεός του χρωστά, απαιτεί και, κάποτε, θέλει να Τον διορθώσει. Κι αν όχι τον ίδιο, τότε την Εκκλησία, διότι δεν είναι όπως ο ίδιος πιστεύει ότι πρέπει να είναι.

Τα λόγια πληγώνουν. Η παρρησία χρειάζεται όταν αποσκοπεί στο να μοιραστεί την αλήθεια του άλλου κι όταν εκφράζεται με την ευγένεια αυτού που αγαπά και νοιάζεται. Η παρρησία, όταν γίνεται θράσος, ταλαιπωρεί και πονά πολύ περισσότερο από την αλήθεια. Διότι η τελευταία ελευθερώνει, όταν αφήνει στον άλλο περιθώριο αυτοκριτικής. Όταν δεν διατυπώνεται με το αίσθημα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Όταν εκφράζεται μέσα από μια αυθεντική ταπείνωση που γνωρίζει πότε να κάνει πίσω και δίνεται με διάθεση αναστοχασμού.

Μεγαλώνουμε παιδιά, τα οποία θέλουμε να έχουν την γνώμη τους, επειδή ίσως οι μεγαλύτεροι δεν είχαμε την γνώμη μας στην δική μας παιδικότητα. Καλό είναι όμως να τα βοηθήσουμε να έχουν την συναίσθηση ότι μαζί με την ειλικρίνεια χρειάζεται η αγάπη, όπως επίσης και ο σεβασμός. Δεν κερδίζεται ο τελευταίος μόνο. Μαθαίνεται κιόλας.  

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"

στο φύλλο της Τετάρτης 17 Νοεμβρίου 2021


Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2021

 Στην εορτή του Αποστόλου Φιλίππου και παραμονή της σαρακοστής των Χριστουγέννων ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος βρέθηκε την βόρεια Κέρκυρα κι λειτούργησε στην ενορία του Αγίου Γεωργίου Καρουσάδων. Η παρουσία του εκεί, είχε και ως σκοπό την τοποθέτηση του νέου εφημερίου του χωριού π. Αθανασίου Αφεντουλίδη. Η παρουσία των πιστών ήταν μεγάλη τηρώντας όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα της πολιτείας. Παρόντες και οι αρχές του χωριού και ο αρχιερατικός επίτροπος της βόρειας Κέρκυρας πρωτοπρεσβύτερος  Σπυρίδων Προβατάς.

Κατά την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην ευαγγελική περικοπή του καλού Σαμαρείτη. Αφού ανέλυσε την περικοπή επικέντρωσε το νόημα της αληθινής αγάπης στον πλησίον. Προηγείται βέβαια η αληθινή αγάπη στον Θεό, η οποία δεν διαφέρει από την αληθινή αγάπη στον πλησίον. Ο Κύριος μας υποδυόμενος τον καλό Σαμαρείτη που ειρήσθω  οι σχέσεις των Σαμαρειτών μετά των Ιουδαίων ήταν εχθρικές. Ο Σεβασμιώτατος ανέλυσε ότι στην πατερική γραμματεία υπάρχουν τρεις τάξεις ανθρώπων. Η πρώτη τάξις είναι οι δούλοι οι οποίοι εργάζονται για τον φόβο της δουλείας εξαναγκαστικά. Η δεύτερη τάξις είναι των μισθωτών οι οποίοι εργάζονται για να λάβουν τον μισθό τους και η τρίτη  τάξις είναι των ελεύθερων που εργάζονται εξ αγάπης και ελευθερίας το έργο το οποίο τους έχει ανατεθεί. Στην περίπτωση μας λοιπόν εκείνοι που αισθάνονται ότι είναι δούλοι του Θεού εργάζονται πνευματικά για τον φόβο της σχέσης αυτής. Οι δεύτεροι είναι εκείνοι που εργάζονται για να λάβουν τον μισθό τους στην ζωή της αιωνιότητας και οι τρίτοι οι ελεύθεροι άνθρωποι που εργάζονται από την ελευθερία και την αγάπη που τους χάρισε ο Θεός. Δεν δεσμεύονται από καμία δέσμευση η οποία προέρχεται από την κοσμική ζωή και το δέσιμο με την αμαρτία και τα παρόντα, αλλά ελεύθεροι από την αμαρτία εργάζονται την αληθινή αγάπη και προς τον πλησίον αλλά και προς τον Θεό. Αυτή την έννοια της αγάπης θέλησε ο Κύριος μας να εμπνεύσει στον νομικό της παραβολής ο οποίος με ειρωνικό ύφος τον ρώτησε. Και εμείς σήμερα καλούμαστε να ταυτιστούμε με την έννοια της παραβολής που ο Κύριος ομίλησε και έχει διαχρονική σημασία.









2ο Εσπερινό Κήρυγμα Μητροπολίτου Κέρκυρας κ. Νεκταρίου

Επτανησιακός Πατριωτισμός (18ος – 19ος αι.): Πρόσωπα, Ιδέες, Θεσμοί & Δρ...

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2021

2021-11-14 ΌΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΊΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ Η' ΚΥΡΙΑΚΉΣ ΛΟΥΚΆ

Επτανησιακός Πατριωτισμός (18ος – 19ος αι.): Πρόσωπα, Ιδέες, Θεσμοί & Δρ...

Ο,ΤΙ ΑΝ ΠΡΟΣΔΑΠΑΝΗΣΗΣ


 

 «Ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ᾿Επιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι». (Λουκ. 10, 35-36)

«Μάλιστα τὸν ἀνέβασε στὸ δικό του τὸ ζῶο, τὸν ὁδήγησε στὸ πανδοχεῖο καὶ φρόντισε γι’ αὐτόν. Τὴν ἄλλη μέρα φεύγοντας ἔβγαλε κι ἔδωσε στὸν πανδοχέα δύο δηνάρια καὶ τοῦ εἶπε· “φρόντισέ τον, κι ὅ,τι παραπάνω ξοδέψεις, ἐγὼ ὅταν ξαναπεράσω θὰ σὲ πληρώσω”».

     «Ό,τι αν προσδαπανήσης». Μ’ αυτήν την φράση ο Σαμαρείτης- Χριστός απευθύνεται στον πανδοχέα, στον οποίο ανέθεσε την φροντίδα και την αποθεραπεία του τραυματισμένου από τους ληστές, τους δαιμονικούς λογισμούς και τα πάθη, άνθρωπο, αυτόν που βαδίζει προς την Ιεριχώ του κόσμου έχοντας στόχο να απομακρυνθεί από την Ιερουσαλήμ του Θεού, να ζήσει μόνος του και με δικό του περιεχόμενο και νόημα. Και οι δυνάμεις που επικαλούνται την φιλανθρωπία πρωτίστως, ο ιερέας και ο λευΐτης, οι εκπρόσωποι της θρησκείας χωρίς σχέση γνήσια με τον Θεό, οι εκπρόσωποι του εαυτουλισμού, προσπερνούν τον τραυματισμένο άνθρωπο και φεύγουν, για να σωθούν οι ίδιοι από το κόστος του να κάνουν πράξη όσα στην θεωρία επικαλούνται, να μείνουν κοντά στον τραυματία, να τον ανακουφίσουν και να τον βοηθήσουν να προχωρήσει, να σωθεί. Ίσως διότι τα όσα επικαλούνται δεν τα ζούνε. Και ο Σαμαρείτης ζητά από τον πανδοχέα της Εκκλησίας να ξοδέψει περισσότερα, αν χρειαστεί, από όσα του αφήνει, από τα δύο δηνάρια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, από το λάδι της ευσπλαχνίας και   το κρασί της θυσίας. Και είναι έτοιμος ο Σαμαρείτης, στην επιστροφή Του, να ξεπληρώσει το χρέος που δεν έχει τώρα ο τραυματίας άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο Σαμαρείτης που αναθέτει στον πανδοχέα την φροντίδα του.

       «΄Ο,τι αν προσδαπανήσης». Είναι παράδοξο το ότι ενώ όλα γίνονται για τον τραυματία, εκείνος δεν έχει καμία υποχρέωση, δεν οφείλει τίποτα ούτε στον Σαμαρείτη ούτε στον πανδοχέα. Τον τελευταίο θα τον δει. Τον Σαμαρείτη δεν ξέρουμε αν καν τον κατάλαβε όταν τον φρόντιζε και όταν το ανέβασε στο υποζύγιό του, όπως και όταν τον άφησε στο πανδοχείο της Εκκλησίας. Δεν ξέρουμε καν αν θα τον συναντήσει στην επιστροφή του, διότι μπορεί ο τραυματίας να γινόταν καλά και να μην ήθελε καν να περιμένει την επιστροφή του ευεργέτη του. Ή να περίμενε, κι εκείνος να μην εμφανιζόταν. Μας φαίνεται αδιανόητο, ιδίως σε μία εποχή στην οποία τα πάντα μετριούνται στην προοπτική του «δούναι και λαβείν». Μας φαίνεται αδιανόητο ο εμπαθής, ο αμαρτωλός, ο εκκοσμικευμένος, ο αρνητής του Θεού να λαμβάνει την δωρεά της φροντίδας και της ίασης, αλλά ο Θεός να μην του ζητά τίποτα. Να λέει σε όλους εμάς  τους χριστιανούς, τους πανδοχείς Του ότι όχι μόνο δεν πρέπει να πάρουμε κάτι από αυτόν που φροντίζουμε, αλλά να περιμένουμε τον Χριστό να επιστρέψει, για να πληρωθούμε για ό,τι προσδαπανήσουμε. Να μας ζητά μάλιστα να δώσουμε παραπάνω από όσα Αυτός μας άφησε. Να ξοδέψουμε από τα δικά μας, χαρίσματα, αγαθά, χρόνο, φροντίδα, στηριγμένοι σε μια υπόσχεση: ότι ο Σαμαρείτης θα ξαναπεράσει, σε ένα μέλλον απροσδιόριστο.

        «΄Ο,τι αν προσδαπανήσης». Μα, μήπως και μόνο το γεγονός ότι μας εμπιστεύθηκε την φροντίδα του τραυματισμένου, άγνωστου σε μας ανθρώπου και κόσμου, είναι ήδη η ανταμοιβή μας; Διότι μας εμπιστεύθηκε και μας εμπιστεύεται. Το ερώτημα είναι αν εμείς το βλέπουμε αυτό. Αν μπορούμε να εργαστούμε στην αγάπη, στην πνευματικότητα, ώστε να στερηθούμε εκ των ιδίων, για να φανούμε άξιοι της εμπιστοσύνης που ο Χριστός μας δίδει; Γιατί η εμπιστοσύνη έχει να κάνει με την αγάπη που πρώτα εμείς καλούμαστε να οικειωθούμε. Σαμαρείτης δεν είναι μόνο ο Χριστός που πορεύεται. Σαμαρείτες καλούμαστε να γίνουμε και όσοι είμαστε στην ασφάλεια του πανδοχείου της Εκκλησίας, της ζωής μας, της πορείας μας. Και γινόμαστε Σαμαρείτες όταν έχουμε εμείς ως βάση το νόημα που ο Χριστός μας προσφέρει: την δεκτικότητα και την δοτικότητα της αγάπης. Την εμπιστοσύνη στην επιστροφή Του, δηλαδή την ανάστασή Του κι ανάστασή μας. Την απόφαση ότι θα κουραστούμε και για να κρατήσουμε το πανδοχείο της καρδιάς μας ανοιχτό και για να έχουμε τα απαραίτητα  και για να στηριχτούμε στον λόγο των δηναρίων Του, αλλά και να μοιραστούμε την έγνοια Του με τους άλλους, βλέποντας στο πρόσωπο του κάθε τραυματία που έρχεται στην ζωή μας ως δωρεά από Εκείνον όχι αυτόν που θα λερώσει τα καλά μας δωμάτια και σεντόνια, που θα μας ταλαιπωρήσει και γι’ αυτό «απελθέτω» από μας, αλλά εκείνον που είναι η ευκαιρία να γεννηθεί μέσα μας η επίγνωση ότι το πανδοχείο μας γι’ αυτόν είναι κυρίως: όποιον δεν έχει να μας αποδώσει ο ίδιος, όποιον δε θα έχει ποτέ να μας αποδώσει, ούτε καν το «ευχαριστώ».  

         Γενναιοδωρία ζητά ο Χριστός κι από μας. Και την απόφαση ότι δεν θα μείνουμε στον εαυτουλισμό μας. Διότι το πανδοχείο της Εκκλησίας δεν έχει ιδιοκτήτες, αλλά διαχειριστές, δεν έχει μόνιμους, αλλά πάροικους. Είναι ωραίος ο αγώνας να εμπιστεύεσαι ένα Πρόσωπο και μια υπόσχεση, να δίνεις αγάπη σε όποιον ο Χριστός σου φέρνει, αλλά και σταυρικός. Εκεί όμως είναι η αξία της ζωής. Να μην αρνείσαι της αγάπης τον σταυρό.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

14 Νοεμβρίου 2021

Κυριακή Η’ Λουκά- του καλού Σαμαρείτη