Translate

Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

Εαν γυρνούσα πίσω...


Πόσες φορές δεν είπαμε στον εαυτό μας, εκεί στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού μας ότι, «εάν γυρνούσα πίσω, θα τα άλλαζα όλα…». Δεν υπάρχει πιο μεγάλο ψέμα και πλάνη. Πρώτον γιατί το παρελθόν είναι ένα σακί που πρέπει σύντομα να ξεφορτωνόμαστε αφού μόνο βάρος προσθέτει στην διαδρομή της ζωής μας. Δεύτερον, γιατί τότε που κάναμε τις συγκεκριμένες επιλογές πρέπει να γνωρίζουμε οτι αυτό μπορούσαμε και αντέχαμε αυτό κάναμε. Και τέλος διότι και εάν ακόμη γυρνούσαμε πίσω το χρόνο πάλι τις ίδιες επιλογές θα κάναμε, τα ίδια λάθη, μια και δεν επιλέγουμε εμείς αλλά οι ανάγκες μας και μάλιστα οι πιο πεινασμένες και σκοτεινές. Δεν έχει νόημα να κοιτάς το παρελθόν με τα μάτια του σήμερα, γιατί τότε κοιτούσες τελείως διαφορετικά. Δεν ήσουν ο ίδιος άνθρωπος. Απελευθερώσου από το βάσανο του χθες, ζήσε στην ευλογία του τώρα.
Αναρτήθηκε από π. ΛίΒυος

ΜΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ


Τα τελευταία χρόνια, λόγω και της οικονομικής κρίσης, πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους το καλοκαίρι σε κατασκηνώσεις.
Ασφαλές περιβάλλον, κοινωνικο- ποίηση, δημιουργικότητα, αθλητισμός, ψυχαγωγία, διακοπές από την ρουτίνα της καθημερινότητας και το πρόγραμμα του χειμώνα καθιστούν την κατασκήνωση ελκυστικό τόπο και τρόπο. Μάλιστα αρκετά παιδιά, όταν τελειώνουν το σχολείο και περνούν στο Πανεπιστήμιο, γίνονται στελέχη των κατασκηνώσεων, ομαδάρχες και ομαδάρχισσες. Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα μορφή εθελοντισμού, μέσα από την οποία αναδεικνύονται και ηγετικές προσωπικότητες. Το χιούμορ, η υπευθυνότητα, η δημιουργικότητα και η ανάληψη πρωτοβουλιών, αλλά και η αίσθηση ότι ο χρόνος είναι εκτός από χρήμα και προσφορά στους άλλους δίνουν ευκαιρίες σε χαρισματικούς νέους και νέες να ξεπηδήσουν από τις κατασκηνώσεις «άλλοι άνθρωποι».
Κατασκηνώσεις έχει και η Εκκλησία. Ο θεσμός ξεκινά από τα χρόνια του μεσοπολέμου από τις εκκλησιαστικές οργανώσεις, οι οποίες, επηρεασμένες από τον δυτικό τρόπο έκφρασης του εκκλησιαστικού βίου, αξιοποίησαν το καλοκαίρι ως έναν επιπλέον τρόπο και χρόνο κατήχησης. Προσέφεραν όμως πολλά στην εκκλησιαστική ζωή. Διότι έδωσαν την ευκαιρία σε πλήθος παιδιών να γνωρίσουν τι σημαίνει, εκτός από κοινωνικοποίηση και διακοπές, η επαφή με την εκκλησιαστική λατρεία και παράδοση. Η Εκκλησία, κυρίως σε μητροπολιτικό, αλλά και ενοριακό επίπεδο, αξιοποίησε τον θεσμό και σχεδόν σε όλους τους γεωγραφικούς τόπους της πατρίδας μας οι γονείς μπορούν να επιλέξουν για τα παιδιά τους την εκκλησιαστική κατασκήνωση.
Τι διαφορετικό έχει αυτή η κατασκήνωση; Κυρίως την γνωριμία με τις κύριες αρχές της χριστιανικής ζωής: την αγάπη, την προσευχή, την θεία λειτουργία, την Αγία Γραφή, την εξομολόγηση, την εκκλησιαστική μουσική, την ζωή των Αγίων, το κοινοτικό πνεύμα. Ταυτόχρονα, την απάντηση σε πολλές απορίες των παιδιών και των νέων για την πραγματικότητα του ουρανού που συναντά την γη, τις υπαρξιακές ανησυχίες, την αίσθηση ότι υπάρχει ένα άλλο νόημα ζωής. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την χαρά και την αυθεντική ψυχαγωγία, καθώς και την συνάντηση με πρόσωπα της εκκλησιαστικής ζωής όπως είναι ο επίσκοπος, ο ιερέας, ο κατηχητής, ο ομαδάρχης, ο εθελοντής στο μαγειρείο, ο οργανωτής, που δείχνουν στους νέους ότι η Εκκλησία δεν είναι αποκομμένη από την πραγματικότητα της ζωής, αλλά είναι η ίδια ζωή.
Κυρίως όμως είναι το κοινοτικό πνεύμα. Η αίσθηση του «εμείς». Ότι στην κοινωνία της πίστης χωρούνε όλοι, χαρισματικοί και δύσκολοι, ευχάριστοι και ιδιόρρυθμοι, αρκεί με ελευθερία να προσέρχονται και να ζητούν να ανήκουν. Γι’ αυτό και οι κατασκηνωτικές κοινότητες, στις οποίες τα παιδιά μαθαίνουν στην πράξη το «ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη», αποτελούν ένα υπόδειγμα ζωής που δεν συναντούμε εύκολα ούτε στις ενορίες, αλλά ούτε και στις άλλες μορφές κοινοτικής οργάνωσης που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες μας, ιδίως τις σχολικές τάξεις. Τα δάκρυα του αποχωρισμού, η νοσταλγία κατά τον χειμώνα, η αίσθηση ότι το καλοκαίρι δεν έχει νόημα χωρίς την κατασκήνωση, παρά τις προκλήσεις και ευκαιρίες των καιρών, δίνουν στα παιδιά και τους νέους που συμμετέχουν είτε ως κατασκηνωτές είτε ως στελέχη, την βεβαιότητα ότι τον Θεό, ακόμη κι αν Τον βρεις μόνος σου, δεν μπορείς να Τον ζήσεις μόνος σου. Γι’ αυτό και η εκκλησιαστική κατασκήνωση θα είναι πάντοτε μία μοναδική καλοκαιρινή πρόταση για τους νέους, που θα τους αλλάζει την ζωή!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 28 Ιουνίου 2017

“Το μικρόφωνο της αλήθειας” ταξίδεψε στην Κέρκυρα (Πλήρες video)


“Το μικρόφωνο της αλήθειας” ταξίδεψε στην Κέρκυρα



Το απόγευμα της Τετάρτης 28 Ιουνίου 2017 πραγματοποιήθηκε, στην Πλακάδα του Αγίου Σπυρίδωνος, εκδήλωση γεμάτη με νεανικές φωνές και μουσική παράδοση, με τη συμμετοχή της χορωδίας και του χορευτικού του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Μπάρας Τρικάλων (κατόπιν προσκλήσεως του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου) και της Διασχολικής χορωδίας Κέρκυρας (2ο Γυμνάσιο, Γυμνάσιο Αγίου Ιωάννη, 5ο Λύκειο) “Αέρινες Φωνές”. Την μουσική διεύθυνση είχαν η κα Όλγα Κουτσούκαλη και ο  κ. Λεωνίδας Πλαστάρας. Τα παιδιά μέσα από το τραγούδι, τον χορό, το θέατρο, τον λόγο και την εικόνα, παρουσίασαν μια διαφορετική εικόνα την καθημερινότητά μας και ανέδειξαν τη σπουδαιότητα της αγάπης και της αλληλοβοήθειας.
Τον Σεβασμιώτατο εκπροσώπησε ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ι.Μ. Κερκύρας, ο οποίος αφού μετέφερε τις ευχές του κ. Νεκταρίου, εξήρε με τη σειρά του τη ζωντάνια και την ελπίδα που η νέα γενιά μπορεί να προσφέρει στην πατρίδα μας. Ακόμη αναφέρθηκε στην κυριολεκτική έννοια της ψυχαγωγίας, που στοχεύει ακριβώς στην ψυχική και πνευματική ανάταση του ανθρώπου.
  













Τρίτη 27 Ιουνίου 2017

Αποδοχή και φύγαμε...



Πότε δυστυχούμε; Συνήθως όταν δεν αποδεχόμαστε την πραγματικότητα. Δεν συμφιλιωνόμαστε με τον εαυτό μας και ιδιαιτέρως με τον σκοτεινό κομμάτι του, εκείνο που θέλουμε να κρύψουμε ακόμη και απο εμάς τους ίδιους. Απεχθανόμαστε αυτό που είμαστε γι αυτό και στη καθημερινότητα μας υποδυόμαστε ρόλους, ώστε να μην ζήσουμε ποτέ την πραγματικότητα μας. Έτσι όμως, φεύγουμε μακριά από την πατρίδα της ψυχή μας. Ξενιτευόμαστε στην φαντασία που έχει εχθρό της την πραγματικότητα. Η θεραπεία ξεκινάει πάντα με την αποδοχή. Κανείς δε μπορεί να καθαρίσει έναν χώρο εάν πρώτα δεν αποδεχθεί ότι έχει βρωμιά. Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι η θέα είναι εκεί στα υπόγεια, και το σκοτάδι μας είναι προϋπόθεση να λάμψει το φως του Χριστού. Όλες οι «αμαρτίες» είναι ευκαιρίες και δρόμοι για τον παράδεισο. Μια αλλαγή χρειάζεται στον προορισμό...
Αναρτήθηκε από π. ΛίΒυος

Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

ΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΠΟΜΠΟΣ ΤΟΥ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ



Γράφει ο π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός στο romfea.gr

Με την δημοσίευση στις 17 Ιουνίου 2017 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως των νέων προγραμμάτων για το μάθημα των Θρησκευτικών στην πρωτοβάθμια και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση ολοκληρώνεται, με την απόφαση της Πολιτείας, ένας διάλογος μεταξύ Υπουργείου Παιδείας και Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος δεν απασχόλησε τη δημοσιότητα, δεν έγιναν γνωστά τα συμπεράσματά του και εννοείται δεν έγινε καμία ανακοίνωση από την πλευρά είτε της Πολιτείας είτε της Εκκλησίας αν υπήρξε συμφωνία ή διαφωνία σ’ αυτόν. Το μόνο που έγινε γνωστό ήταν οι προτάσεις τις οποίες κατέθεσε στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος η τριμελής Επιτροπή των Μητροπολιτών που συμμετείχε στον διάλογο. Η δημοσίευση στο ΦΕΚ των νέων προγραμμάτων διέλυσε κάθε ψευδαίσθηση ότι η Πολιτεία ενδιαφερόταν πραγματικά για τις θέσεις της Εκκλησίας, ενώ αφήνει μετέωρο τον θόρυβο που η Εκκλησία διά του Αρχιεπισκόπου και πολλών Μητροπολιτών έκανε όταν τα προγράμματα δημοσιεύθηκαν αιφνιδιαστικά μετά την πρώτη ημέρα του σχολικού έτους 2016-2017. Ένα «γιατί όλα αυτά;» πλανάται στην ατμόσφαιρα. Μόνο για να εκδιωχθεί από την κυβέρνηση ο προηγούμενος υπουργός Παιδείας, ο οποίος αισθάνεται και απολύτως δικαιωμένος, διότι αυτός έφυγε, τα προγράμματα όμως έμειναν; Το ερώτημα μάλλον θα μείνει αναπάντητο.
Με υπομονή, πάντως, συγκρίναμε τα καινούργια προγράμματα σε σχέση με τα παλαιά και καταγράφουμε τις εξής διαπιστώσεις:

1. Στην Γ' και Δ' Δημοτικού οι μαθητές θα διδαχτούν τις αβρααμικές θρησκείες συγκρητιστικά (χριστιανισμός, ιουδαϊσμός, ισλαμισμός). Στη Ε’ και ΣΤ ’Δημοτικού θα προστεθούν και οι θέσεις των ανατολικών θρησκευμάτων (ινδουισμός, βουδισμός). Ουσιαστικά τα παιδιά στο Δημοτικό θα διδάσκονται στοιχεία από 5 θρησκείες. Μιλούμε για τις ηλικίες 8-12 ετών. Δεν γνωρίζουμε βέβαια αν τέτοια δυνατότητα πλουραλιστικής μόρφωσης θα είναι εφικτή στα παιδιά των μουσουλμανικών οικογενειών στη Θράκη, στα παιδιά των ρωμαιοκαθολικών οικογενειών στις Κυκλάδες και αλλού. Υποθέτουμε ότι μόνο εμείς οι ορθόδοξοι είμαστε τόσο ανοιχτοί στην πολυφωνία.
2. Αυτή η διδασκαλία γίνεται με το πρόσχημα της συμμετοχής όλων των παιδιών στο μάθημα (χωρίς δηλαδή την δυνατότητα απαλλαγής, κάτι όμως που απαιτεί καινούργια εγκύκλιο από το Υπουργείο, η οποία δεν έχει εκδοθεί). Σε ανεπίσημη ενημέρωση που είχαμε από επιμορφωτές μάς ειπώθηκε ότι οι απαλλαγές δε θα χορηγούνται σε επίπεδο σχολικής μονάδας, όπως μέχρι τώρα, αλλά σε επίπεδο διεύθυνσης Εκπαίδευσης ή Υπουργείου. Όμως, όπως μας είπαν οι θιασώτες των νέων προγραμμάτων, δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος που θέλει να πάρει απαλλαγή, να μην το πετύχει.
3. Το μάθημα των Θρησκευτικών στην Ε' και ΣΤ ‘Δημοτικού έχει περιοριστεί σε μία ώρα την εβδομάδα. Επομένως, στην καλύτερη περίπτωση κάθε σχολικό έτος θα αφιερώνονται στα Θρησκευτικά 30 ώρες. Τα νέα προγράμματα απαιτούν 58 ώρες για να αναπτυχθούν στην Ε’ και ΣΤ ‘Δημοτικού, ώστε να επιτευχθεί ο θρησκευτικός γραμματισμός. Η επιλογή του Υπουργείου για μονόωρο μάθημα δείχνει στην ουσία ότι ούτε και το ίδιο ούτε και οι συντάκτες των προγραμμάτων ήξεραν τι ήθελαν. Η εύκολη λύση θα είναι ο δάσκαλος να επιλέξει τι είναι σημαντικό και τι όχι. Άρα ο απαιτούμενος θρησκευτικός γραμματισμός θα μείνει ημιτελής.
4. Αναπάντητο ερώτημα θα μείνει το κατά πόσον θα εκπαιδευθούν οι δάσκαλοι στις θεολογικές και θρησκειολογικές έννοιες, ιδίως στην επαρχία. Χωρίς «Διδακτική Θρησκευτικών» στα περισσότερα παιδαγωγικά τμήματα των Πανεπιστημίων, με ανεπαρκή επιμόρφωση από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, όσοι δάσκαλοι αποφασίσουν να διδάξουν το μάθημα με τον νέο τρόπο (κάτι που επαφίεται στον πατριωτισμό τους, διότι δεν τους ελέγχει και κανένας αν αντί για Θρησκευτικά κάνουν Γλώσσα και Μαθηματικά), θα πρέπει να αυτοεπιμορφωθούν και να παλέψουν ουσιαστικά μόνοι τους τόσο στις τεχνικές του προγράμματος, όσο ,κυρίως, στο περιεχόμενό του, το οποίο θέλει ειδίκευση. Μήπως, αν οι εμπειρογνώμονες των νέων προγραμμάτων θα ήθελαν να είναι συνεπείς με τους οραματισμούς τους, θα έπρεπε να εισηγηθούν στο Υπουργείο τον διορισμό θεολόγων καθηγητών στην Πρωτοβάθμια; (παλαιό αίτημα των θεολόγων που καθίσταται επιτακτική ανάγκη πλέον)
5. Στο Γυμνάσιο δεν έγινε καμία αλλαγή ανάμεσα στα προγράμματα του Σεπτεμβρίου και τα νέα του Ιουνίου, ούτε καν στις διατυπώσεις. Τα προγράμματα παραμένουν εννοιοκρατικά. Προβληματισμοί για επάνοδο της ιστορικότητας στην προσέγγιση της ύλης (Παλαιά Διαθήκη, Καινή Διαθήκη, Χριστιανισμός, Κόσμος, Σήμερα) ουσιαστικά δε συζητήθηκαν. Ο θεολόγος στο Γυμνάσιο, όπως και στο Λύκειο, απαιτείται να είναι ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, ιστορικός της τέχνης, μουσικός, δημοσιογράφος, ρήτορας και κάθε τι άλλο, και κάπου ανάμεσα να λειτουργεί και ως θεολόγος. Αν μάλιστα δεν αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, τότε ο μαθητής θα φύγει από το Γυμνάσιο έχοντας στον νου του ένα θρησκευτικό χάος, την αίσθηση ότι όλες οι θρησκείες λειτουργούν με τους ίδιους τρόπους και μηχανισμούς. Για ποιο λόγο λοιπόν να αισθάνεται ότι είναι διαφορετικός και θρησκευτικά και εθνικά, ως Ορθόδοξος και Έλληνας, από τους συνομηλίκους του σε άλλες χώρες, ακόμη και στο ίδιο σχολείο, έναντι όσων δεν είναι ορθόδοξοι, αλλά και δε θεωρούν ότι υπάρχει λόγος να αισθάνονται Έλληνες. Το δόγμα της νέας τάξης πραγμάτων ότι πρέπει «να είμαστε πληθυσμός και όχι λαός» ξεκινά να εφαρμόζεται στην παιδεία από το μάθημα των Θρησκευτικών. Μάλλον θα ακολουθήσει η Ιστορία.
6. Καμία αναφορά δε γίνεται στα νέα προγράμματα στη θέση της γυναίκας στο Ισλάμ. Καμία αναφορά στο τζιχάντ. Το Ισλάμ παρουσιάζεται σε μία ιδεατή μορφή, η οποία ούτε στο Κοράνι δε συμπεριλαμβάνεται. Αντίθετα, ο χριστιανισμός κατά την διάρκεια των αιώνων, σύμφωνα με τους συντάκτες των προγραμμάτων, έστησε μηχανισμούς καταπίεσης και υποβάθμισης της γυναίκας. Επιβάλλεται λοιπόν σε μας τους χριστιανούς η αυτοκριτική, η αναζήτηση της αλήθειας για το ποιοι ήμασταν και πώς φερόμασταν στις γυναίκες, αλλά για όσους πρεσβεύουν τον ιουδαϊσμό, τον ισλαμισμό, τον ινδουισμό, τον βουδισμό αυτή η αναζήτηση της αλήθειας περιττεύει. Οι αλλόθρησκοι δεν πρέπει να θίγονται. Ο χριστιανισμός όμως έχει τις μαύρες σελίδες του και πρέπει να πάρουμε θέση σ’ αυτές. Δε διαφωνούμε, αλλά όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά. Μάλιστα, για διάφορες ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο η πρόταση για την προβολή της περσικής ταινίας Persepolis στα πλαίσια του υλικού που συνοδεύει τα προγράμματα είναι σκανδαλώδης. Ίσως όμως αυτή η ταινία να είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο υπαινίσσονται τα νέα προγράμματα την πραγματική θέση της γυναίκας στην κυριολεκτικά μουσουλμανική κοινωνία. Μακάρι να μην τη ζήσουμε.
7. Και στο Λύκειο δεν έχουμε κάποια αλλαγή στα προγράμματα Σεπτεμβρίου και Ιουνίου, ούτε και λεκτικά (μόνο η λέξη «αξιοποίηση» απαλείφεται σε κάποια σημεία). Επειδή, βεβαίως, τα παιδιά του Λυκείου είναι μεγάλα και πολύ πιο ώριμα σε σχέση με τα παιδιά του Γυμνασίου η εννοιοκρατική προσέγγιση είναι καλή επιλογή, όπως και το γενικότερο πλαίσιο στο οποίο τα θέματα τίθενται. Το πρόβλημα είναι ότι όταν τα παιδιά που ξεκινήσουν στο Δημοτικό με σύγχυση θρησκευτικότητας φτάσουν στο Λύκειο, αν στο μεταξύ δεν αλλάξουν τα προγράμματα, κανείς δε θα γνωρίζει πόσο θα έχουν τις βάσεις ώστε οι έννοιες να μην προκαλέσουν περαιτέρω σύγχυση. Ποτέ βεβαίως στην Ελλάδα δεν έχει γίνει κάποια αποτίμηση του προηγούμενου προγράμματος που αντικαθίσταται και αυτό είναι δηλωτικό της βεβαιότητας των καινούργιων συντακτών ότι οι παλιοί ή έχουν αποτύχει ή είναι ξεπερασμένη η προσέγγισή τους. Στοιχεία όμως δεν υπάρχουν.
8. Τον Σεπτέμβριο το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής ανήρτησε πλούσιο υποστηρικτικό υλικό για τους εκπαιδευτικούς, το οποίο ξεσήκωσε σε ορισμένα σημεία του θύελλα αντιδράσεων με την άκριτη αναφορά σε τραγούδια και την απουσία διευκρινιστικών στοιχείων που να ενώνουν τις ενότητες με το υλικό αυτό. Θα ήταν ευχής έργον η τελική μορφή των προγραμμάτων να λάμβανε υπόψιν τις παρατηρήσεις και την κριτική. Αν όμως κρίνουμε από το ότι τα ίδια τα προγράμματα δεν άλλαξαν σε τίποτα, μάλλον δυσοίωνες είναι και οι προβλέψεις για το υλικό. Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο βεβαίως το πρόσωπο του θεολόγου είναι κομβικής σημασίας. Διότι μπορεί αυτός να επιλέξει από το υλικό στοιχεία και να τα αξιοποιήσει. Πάμε για «ευλογημένη αναρχία», στην οποία ο καθένας θα επιλέγει ό,τι θέλει και θα το διδάσκει όπως το θέλει.
9. Αυτό που διαφαίνεται ξεκάθαρα από την στοχοθεσία των νέων προγραμμάτων είναι η απουσία του όρου «εθνική ταυτότητα». Είναι συνειδητή πολιτική επιλογή να μην χρησιμοποιείται ο όρος. Αποσυνδέεται με αυτόν τον τρόπο η ορθόδοξη χριστιανική παράδοση από την σύνδεση με την πατρίδα. Το ελληνόπουλο θα είναι μέλος της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, της οικουμενικής ανθρωπότητας, αλλά οι δόσεις του «χτες» του θα είναι όσο πιο καλά κρυμμένες γίνεται. Το «σήμερα» και το «αύριο» μετράνε. Η πίστη μας μάς μιλά για μετάνοια σε σχέση με το χτες. Όμως ο χριστιανός ανήκει και σε πατρίδα και σε κοινωνία και σε χρόνο. Είναι ιστορικό υποκείμενο. Η ιστορικότητά του τον βοηθά να ξέρει πού πατά και με βάση ποια κριτήρια μπορεί να προσεγγίσει το σήμερα. Οι συντάκτες των νέων προγραμμάτων δηλώνουν διά της σιωπής ότι η πολιτεία πλέον δεν αποσκοπεί στην διατήρηση της «ελληνικότητας», αλλά στην καλλιέργεια ενός σύγχρονου διεθνιστή με στοιχεία ελληνικότητας.
10. Κατανοούμε την αντίληψη αυτή. Θα ήταν όμως πιο τίμιο εάν ο λαός μας το ήξερε αυτό και το επέλεγε συνειδητά. Το ίδιο και οι γονείς για τα παιδιά τους. Οι συντάκτες των νέων προγραμμάτων υπηρετούν αυτή την αντίληψη. Ας μην απορήσουμε γιατί σε μερικά χρόνια, όχι μόνο από τα Θρησκευτικά, αλλά και από άλλα μαθήματα, θα προκύψουν άνθρωποι χωρίς μνήμη. Άνθρωποι οι οποίοι δε θα ξέρουν γιατί είμαστε διαφορετικοί ως χριστιανοί και ως Έλληνες από τους μουσουλμάνους ή τους βουδιστές και από τους άλλους λαούς. Και αν αυτό υπηρετούσε μία βυζαντινή χριστιανική οικουμενικότητα, θα το συζητούσαμε. Η παρουσία όμως των μεταναστών από την μία και από τη άλλη ο παγκοσμιοποιημένος πολιτισμός με την ισοπέδωση της ετερότητας (στην οποία ομνύει κατά τα άλλα), θα έπρεπε να μας κάνουν πολύ επιφυλακτικούς σε τέτοιες πορείες.
11. Το κύριο επιχείρημα όσων έστησαν αυτά τα προγράμματα και όσων τα υπερασπίζονται, ακόμη και μέσα στην Ιεραρχία, είναι ότι πρέπει να διασώσουμε το μάθημα και ότι οι θεολόγοι μπορούν να το παλέψουν. Εκτός του ότι μιλούν στην ουσία για θεολόγους-ιεραποστόλους, κάτι που είναι εντελώς αντιφατικό σε σχέση με την φιλοσοφία των νέων προγραμμάτων (που αρνούνται παντελώς κάθε έννοια ομολογιακότητας στο μάθημα), προσπαθώντας να είναι ρεαλιστές, έχουν αποδεχτεί την πολυπολιτισμικότητα ως συνισταμένη της κοινωνίας μας εφεξής. Υπάρχει ειδική ενότητα με αυτή την επιγραφή στο πρόγραμμα του Λυκείου. Αναρωτιόμαστε αν κάποιο πολιτικό κόμμα κατέβηκε στις εκλογές και κατέλαβε την εξουσία διακηρύσσοντας την κατάργηση της ελληνικότητας και την επικράτηση της πολυπολιτισμικότητας. Γιατί θα πρέπει να αποδεχτούμε αμαχητί ένα ιδεολογικό ρεύμα, το οποίο δεν έχει πείσει τον λαό μας για την αναγκαιότητά του, ενώ μπορούμε και πρέπει να αγωνιστούμε για την διαφύλαξη της εθνικής μας ταυτότητας και παράδοσης, όχι ως μισαλλόδοξοι ή ως οπισθοδρομικοί, αλλά ως πολίτες και πιστοί που ανήκουμε στην πατρίδα μας, εκτός από την Εκκλησία. Το ότι η πατρίδα μας μετά την έξοδό μας από τον χρόνο θα καταργηθεί, δε συνεπάγεται ότι σ’ αυτή τη ζωή δεν υφίσταται ως σχήμα. Ας την υπερασπιστούμε επιτέλους θετικά και ας απαλλαγούμε από την φοβία του εθνικιστή. Προτρέχουμε λοιπόν να εξυπηρετήσουμε αλλότριους στόχους, για να μην υστερήσουμε σε μοντερνισμό.
12. Αναμένουμε με ενδιαφέρον την στάση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αν αποφασίσει, πέρα από κινήσεις εντυπωσιασμού, να ασκήσει επιτέλους αυθεντική κριτική στο νέο κοσμοείδωλο και αν αποφασίσει να ασκήσει αυθεντική αυτοκριτική τόσο για την επανάπαυσή μας μέχρι τώρα στο ζήτημα της κατήχησης, όσο και στην απουσία γνήσιων κοινοτήτων, οι οποίες θα λειτουργούν αφυπνιστικά και όχι μόνο ως παρεούλες για καφέ την Κυριακή ή για λίγη φιλανθρωπία.
Μένουμε ή φεύγουμε από τα Θρησκευτικά; Το «φεύγουμε» δεν είναι επιλογή, κατά την γνώμη μας. Μένουμε, αλλά ο θεολόγος, ο δάσκαλος, ο γονιός, ο μαθητής καλούνται να παλέψουν να βρουν και να χτίσουν ταυτότητα, επιλέγοντας τα στοιχεία της πίστης που θα κρατήσουν άσβεστο το αντιστασιακό ήθος έναντι μίας ωραιοποιημένης εικόνας της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία, αν δεν παλέψει εναντίον της αμαρτίας και του κακού, δε θα βρει εύκολα την οδό της αγάπης. Σημαντικός θα είναι ο ρόλος της παράδοσής μας. Ο τρόπος με τον οποίο η Εκκλησία θα αγωνιστεί να ξαναχτίσει τις ενοριακές της κοινότητες. Γιατί τα «νέα Θρησκευτικά» οδηγούν από την δική τους οδό στον ατομοκεντρισμό ή σε κοινότητες στις οποίες, είτε ανήκουμε είτε όχι, δε θα έχει κάποια ιδιαίτερη συλλογική σημασία, αλλά μόνο στο «να περνάμε καλά» και να κάνουμε «ακτιβισμό». Στην ουσία αποτελούν έναν επιπλέον δρόμο αφελληνισμού και αποχριστιανοποίησης της κοινωνίας μας. Και αυτός είναι δρόμος πολιτικός: να δημιουργηθούν άνθρωποι χωρίς διαφορετικότητα στην πίστη, χωρίς μνήμη, χωρίς ιστορικότητα. Άνθρωποι οι οποίοι στον νου τους θα έχουν πρωτίστως έννοιες. Ας μην μας λένε όμως ότι αυτός ο χριστιανισμός δεν είναι ιδεολογικοποιημένος.


Αναρτήθηκε από π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Καλοκαιρινή γιορτή του Βρεφονηπιακού Σταθμού της Ι.Μ. Κερκύρας


Το απόγευμα της Κυριακής 25 Ιουνίου 2017 πργματοποιήθηκε η καλοκαιρινή γιορτή του Βρεφονηπιακού Σταθμού της Ι.Μ. Κερκύρας “Ελένη Μπέλλου”.
Εκ μέρους του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου, μίλησε ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχιερατ. Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως, ο οποίος σημείωσε ότι η δημιουργία αυτού του Βρεφονηπιακού Σταθμού, ήταν ένα από τα οράματα του Ποιμενάρχου μας, αφού προηγουμένως υφήστατο μόνον νομικά. Ο κ. Νεκτάριος έκανε έναν μεγάλο αγώνα, αφενός μεν να χτιστεί το κτίριο και αφετέρου να είναι λειτουργικό, έτσι ώστε τα παιδιά μας να έχουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες και να αισθάνονται ότι βρίσκονται στο σπίτι τους. Αυτά έγιναν διότι ο Σεβασμιώτατος πιστεύει δύο πράγματα. Πρώτον ότι η Εκκλησία όντως είναι το σπίτι των ανθρώπων και ιδίως των μικρών παιδιών και δεύτερον διότι είναι τέτοιοι οι καιροί μας, με την αλλωτρίωση την οποία όλοι μας υφιστάμεθα, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στο μάθημα των Θρησκευτικών, όπου δεν υπάρχει παιδεία πνευματική, παιδεία που να οδηγεί τα παιδιά μας στο να ξέρουν την πίστη τους, την παράδοσή τους, την ιστορία τους και να πατάνε γερά στα πόδια τους. Το έργο αυτό της τοπικής Εκκλησίας δίδάσκει τις αυθεντικές Χριστιανικές αρχές στα παιδιά μας.
Τέλος ο π. Θεμιστοκλής ευχαρίστησε την διευθύντρια του Σταθμού κα Ελένη Μακρή,  το προσωπικό που εργάζεται για το θαυμάσιο έργο που επιτελούν και  φυσικά  τους γονείς των παιδιών για τη στήριξή τους, μα πάνω απ’όλα την εμπιστοσύνη τους στην τοπική Εκκλησία.












Κερκύρας Νεκτάριος : “Στην εποχή του πνευματικού σκότους, χρειάζεται να στραφούμε στο Φως του Χριστού”.


Την Κυριακή 25 Ιουνίου 2017 τελέστηκε ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία στον Ι.Ν. της Υ.Θ. Κυράς Φανερωμένης (Παναγία των Ξένων).
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, αναφέρθηκε στην Ευαγγελική περικοπή της ημέρας, όπου ο Κύριος μιλά για τους οφθαλμούς του σώματος, χαρακτηρίζοντάς τους ως λυχνία, για τον άνθρωπο. Στους οφθαλμούς βρίσκεται το Φως, ο Τριαδικός Θεός δηλαδή, καθότι ο άνθρωπος δεν είναι αυθύπαρκτος. Εκείνος που στερείται το φως,  πορεύεται εν τη σκοτία. Προπάντων όμως έχει σημασία το πνευματικό Φως, ο Κύριός μας, το Οποίο περιέγραψαν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και πολλοί εκ των Πατέρων. Συγκεκριμένα ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, συνέγραψε ποίημα, για το Φως της Θεότητος, διότι ο ίδιος ο Χριστός κατοίκησε στην καρδιά του.
Δυστυχώς, συνέχισε ο Σεβασμιώτατος, η εποχή μας χαρακτηρίζεται από το πνευματικό σκότος, ρίζα του οποίου είναι η αμαρτία, η ειδωλοποίηση του εαυτού μας και η αδιαφορία τόσο για τον Θεό, όσο και για τον πλησίον. Βιώνουμε σήμερα την αντίθεη αυτή συμπεριφορά μας, που μονάχα πόνο, δυστυχία και απογοήτευση μας προσφέρει. Φυσικό είναι αυτός που απομακρύνεται, με τη θέλησή του από το Φως και την πηγή της ζωής, τον Τριαδικό Θεό, να οδηγηθεί στον όλεθρο. Χρειάζεται λοιπόν μετάνοια και επιστροφή στον Χριστό, να κοινωνούμε αγαπητικά με Εκείνον, δια της πίστεως, δια της υπομονής, δια της υπακοής και δια της προσευχής, ώστε το Φως να μεγαλύνεται μέσα στη ζωή μας.    

Καταλήγοντας ο κ. Νεκτάριος πρόετρεψε τους πιστούς να διατηρούν αναμένο τον λύχνο μέσα στην καρδιά τους, οδηγούμενοι στον αγιασμό, στη θέωση και στην Δόξα του Θεού.








ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΚΡΙΒΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ (72).

ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΚΡΙΒΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ (72).

Αποτέλεσμα εικόνας για ιωαννου του δαμασκηνου 


Ἀπόδοση στην νέα ἑλληνική:
Ἀρχιμανδρίτης Δωρόθεος Πάπαρης

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 72. Περὶ φθορᾶς καὶ διαφθορᾶς 

Για τη φθορά και τη διαφθορά. 


Η λέξη φθορά έχει δύο σημασίες. Σημαίνει πρώτα τα ανθρώπινα πάθη· δηλαδή την πείνα, τη δίψα, τον κόπο, το τρύπημα από τα καρφιά,
το θάνατο, το χωρισμό δηλαδή της ψυχής από το σώμα και τα παρόμοια. Σύμφωνα μ’ αυτή την σημασία λέμε φθαρτό το σώμα του Κυρίου· 

διότι όλα αυτά τα ανέλαβε με τη θέλησή του. Φθορά επίσης σημαίνει και την τέλεια διάλυση και εξαφάνιση του σώματος στα στοιχεία από τα οποία συντίθεται· πολλοί αυτήν την ονομάζουν διαφθορά. Το σώμα του Κυρίου αυτή τη διαφθορά δεν την γεύθηκε, όπως λέει ο προφήτης Δαβίδ: «Δεν θ’ αφήσεις την ψυχή μου στον άδη, 
ούτε θα επιτρέψεις ο όσιός σου να γνωρίσει τη διαφθορά». Είναι λοιπόν ασέβεια να λέμε, σύμφωνα με τη γνώμη του άφρονα Ιουλιανού 
και του Γαϊανού, ότι το σώμα του Κυρίου πριν από την ανάσταση είναι άφθαρτο με την πρώτη σημασία της λέξεως φθορά. Διότι εάν είναι άφθαρτο, 
δεν είναι όμοιο στην ουσία με το δικό μας· αντίθετα μάλιστα, όλα όσα αναφέρει το Ευαγγέλιο είναι φανταστικά και όχι πραγματικά, όπως η πείνα, 
η δίψα, τα καρφιά, η λόγχευση της πλευράς, ο θάνατος. Αν όμως ήταν φανταστικά, τότε το μυστήριο της οικονομίας είναι απάτη και θέατρο και (ο Θεός) έγινε άνθρωπος κατά φαντασία και όχι πραγματικά· επίσης, φαινομενικά και όχι αληθινά έχουμε σωθεί. Μακριά όμως από μας τέτοια βλασφημία! Κι αυτοί που τα λένε ας στερηθούν τη σωτηρία. Εμείς όμως κερδίσαμε και θ’ πολαύσουμε την αληθινή σωτηρία. Σύμφωνα όμως με τη δεύτερη σημασία της λέξεως φθορά, ομολογούμε, σύμφωνα με την πίστη που μας παράδωσαν οι θεοφόροι Πατέρες, ότι το σώμα του Κυρίου είναι άφθαρτο, δηλαδή αδιάφθορο. Και μετά όμως την ανάσταση του Σωτήρα από τους νεκρούς λέμε ότι το σώμα του Κυρίου, και σύμφωνα με την πρώτη σημασία (της φθοράς), είναι άφθαρτο. Διότι ο Κύριος με το δικό του σώμα χάρισε και στο δικό μας σώμα την ανάσταση και την μετέπειτα αφθαρσία· διότι Αυτός έγινε για χάρη μας η πρώτη αρχή 
της αναστάσεώς μας, της αφθαρσίας μας και της απαθείας μας. Το λέει ο θείος Απόστολος: «πρέπει το φθαρτό να ντυθεί με την αφθαρσία».

Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

Το Γενέθλιον του Προδρόμου στο Μαντούκι


Το Σάββατο 24  Ιουνίου 2017 τελέστηκε ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία στον πανηγυρίζοντα Ι.Ν. Αγίου Ιωάννου Λάζου Μανδουκίου, με την παρουσία πλήθους πιστών.
Τον θείο λόγο κήρυξε ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχιερατ. Επίτροπος της Ι.Μ. Κερκύρας, ο οποίος αφού μετέφερε τις πατρικές ευχές και την αγάπη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου, αναφέρθηκε στο πρόσωπο του Ζαχαρία, πατρός του Αγίου Ιωάννου, στο οποίο βλέπουμε τρία στάδια.
Το πρώτο στάδιο έχει να κάνει με τον λόγο της λογικής, της αμφιβολίας, του γήϊνου, όταν ο Αρχάγγελος έρχεται για να αναφέρει στον Ζαχαρία το γεγονός της κυοφορίας του Βαπτιστού. Ο λόγος αυτός είναι του μυαλού, του νου, του “βλέπειν” τον κόσμο μέσα από το “εγώ”. Γι’αυτό και στην αρχή ο Ζαχαρίας αντιδρά.
Το δεύτερο στάδιο σχετίζεται με τη σιωπή, στην οποία περιήλθε ο Ζαχαρίας στη συνέχεια. Στη σιωπή αυτή της προσευχής, της εμπιστοσύνης στον Θεό και στο θέλημά Του. Η σιωπή είναι ο λόγος της καρδιάς που εμπιστεύεται.
Το τρίτο στάδιο είναι ο λόγος της δοξολογίας και της μαρτυρίας. Όταν γεννιέται ο Πρόδρομος, ο Ζαχαρίας ευχαριστεί τον Θεό, για το παιδί που του χάρισε. Το όνομα Ιωάννης μεταφράζεται στα ελληνικά ως δώρο του Θεού. Ο Ζαχαρίας παραθεωρεί τον χλευασμό των ανθρώπων, για το όνομα που επιλέγει για το παιδί του και δίδει ζώσα μαρτυρία πίστεως.
Επιπροσθέτως ο π. Θεμιστοκλής σημείωσε ότι αναφορικά με την δική μας ζωή, εμείς οι άνθρωποι αμαρτάνουμε όταν βλέπουμε τον κόσμο χωρίς εμπιστοσύνη στον Θεό, όταν η ζωή μας χαρακτηρίζεται από μια αδιάκοπη φλυαρία, που γίνεται κατάκριση, απόρριψη, αυτοδικαίωση. Όμως στη ζωή της Εκκλησίας μας αν θέλουμε ο λόγος μας να έχει νόημα, χρειάζεται να έχουμε μια προσευχόμενη, μια λαλούσα σιωπή. Αυτή που δια της προσευχής κάνει τον άνθρωπο δεκτικό της Χάριτος του Θεού, ακόμη και αν ο άνθρωπος αναγκάζεται να πορευτεί εν ταπεινώσει και εν εξουδενώσει. Ο αυθεντικός λόγος είναι ο δοξολογικός και ομολογιακός. Στην εκκοσμικευμένη πραγματικότητά μας η Εκκλησία, αλλά και ο καθένας μας, καλούμαστε να μην νικιόμαστε από τον λότο του ΕΓΩ μας ή του νου μας.
Κλείνοντας ο π. Θεμιστοκλής υπογράμμισε ότι η γιορτή του Γενεθλίου του Προδρόμου είναι μια ζώσα τιμή αυτής της πορείας του ανθρώπου κατά Θεόν.












ΕΙ ΟΥΝ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΕΝ ΣΟΙ ΣΚΟΤΟΣ ΕΣΤΙ, ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΠΟΣΟΝ;



Πόσο αισθανόμαστε ότι μέσα μας υπάρχει φως; Πόσο φωτεινοί άνθρωποι θα θέλαμε να είμαστε; Φωτεινός είναι ο άνθρωπος που εκπέμπει χαρά και ζωή. Φωτεινός, για την πίστη, είναι αυτός που κοινωνεί τον Θεό και μεταμορφώνεται εντός του σε άνθρωπο που έχει νόημα ζωής. Φωτεινός είναι αυτός που δεν νικιέται από τις αμαρτίες και τα πάθη του ή αυτός που, ακόμη κι αν νικηθεί, μετανοεί, ανορθώνεται, ελπίζει, κάνει καινούργιο ξεκίνημα. Φωτεινός είναι ο άνθρωπος που οι άλλοι χαίρονται να είναι κοντά του και εκείνος χαίρεται να μοιράζεται την ζωή του μαζί τους.
Μία τέτοια θεώρηση της ζωής βέβαια φαντάζει ποιητική. Ονειρική. Εκτός της πραγματικότητας του κόσμου μας, ο οποίος ζητά από τον άνθρωπο να ασχολείται με τις δουλειές του, να περνά καλά, να ακολουθεί τα πρότυπα ζωής. Φωτεινός σήμερα είναι στην καλύτερη περίπτωση ο άνθρωπος που έχει χιούμορ. Ο διασκεδαστής. Όμως τέτοιοι τύποι δεν είναι απαραίτητο ότι εκπέμπουν ένα εσωτερικό φως. Μπορεί να είναι μόνο χαρισματικοί. Να χρειάζονται για λίγο. Ο φωτεινός άνθρωπος δε χορταίνεται. Είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης, αλήθειας, αγάπης. Είναι αυτός που ακολουθεί τη οδό της αγιότητας, που ακόμη κι αν αισθάνεσαι ότι σε ελέγχει, νιώθεις ότι τα πάντα σ’ αυτόν ξεκινούνε από την αγάπη.
Το φως, για την πίστη, είναι πνευματική κατάσταση. Πηγάζει από την ζώσα σχέση του ανθρώπου με τον Χριστό, ο οποίος είναι το φως του κόσμου. Η ζώσα σχέση φωτίζει. Και όποιος έχει φωτιστεί, με τη σειρά του μοιράζεται το φως με τους άλλους, ακόμη κι αν αυτοί ζούνε στο σκοτάδι. Σκοτάδι δεν είναι κατ’ ανάγκην η άγνοια, η απαιδευσία, η αμαρτωλότητα. Σκοτάδι είναι κυρίως η ζωή χωρίς τον Θεό. Είναι η επιλογή πορείας στον κόσμο με γνώμονα τον εαυτό μας, ο οποίος κάποτε μπορεί να γνωρίζει πολλά, να έχει να δώσει ιδέες και συμβουλές, όμως δεν μπορούν να λυτρώσουν οι λόγοι και οι γνώσεις. Ο ανθρώπινος λόγος είναι χρήσιμος. Μπορεί να προβληματίσει και να αφυπνίσει. Όμως δεν είναι αρκετός για να αλλάξει την ζωή των άλλων, διότι πάντοτε θα φέρνει μία σύγκρουση ανάμεσα στο εγώ αυτού που εκφέρει τον λόγο και στο εγώ εκείνου που τον ακούει, τον διαβάζει, τον συζητά. Οι γνώμες είναι σχετικές. Αντίθετα, ο φωτισμένος από τον Θεό άνθρωπος δεν μεταφέρει το δικό του εγώ, τον δικό του λόγο, αλλά τον λόγο του Θεού και τελικά την παρουσία του ίδιου του Θεού στην ζωή των συνανθρώπων του. Γι’ αυτό και η παρουσία του αποκαλύπτει το σκοτάδι που υπάρχει στην ψυχή του άλλου. Αν όμως δεν είναι αληθινά φωτισμένος, τότε το φως της γνώσης, του λόγου, της έμπνευσης γίνεται σκοτάδι. Διότι παγιδεύει στην αυτάρκεια και τον εγωκεντρισμό και δεν μπορεί να αφήσει τον λυτρωμό να φανερωθεί.
«Ο λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός. Εάν ουν ο οφθαλμός απλούς ή, όλον το σώμα σου φωτεινόν έσται. Εάν δε ο οφθαλμός σου πονηρός ή, όλον το σώμα σου σκοτεινόν έσται. Ει ουν το φως το εν σοι σκότος εστί, το σκότος πόσον;» (Ματθ. 6, 22-23). «Το λυχνάρι του σώματος είναι τα μάτια. Αν λοιπόν τα μάτια σου είναι γερά, όλο σου το σώμα θα είναι στο φως. Αν όμως τα μάτια σου είναι χαλασμένα, όλο σου το σώμα θα είναι στο σκοτάδι. Κι αν το φως που έχεις, μεταβληθεί σε σκοτάδι, σκέψου πόσο θα’ ναι το σκοτάδι!» Ο λόγος του Χριστού μάς δείχνει ότι αν βλέπουμε μέσα από την σχέση με τον Θεό, τότε όλα επάνω μας είναι φως. Είναι δεδομένο ότι έχουμε μάτια. Ότι μας δόθηκε η ευλογία να βλέπουμε. Και η όραση δεν είναι μόνο διά των αισθήσεων. Επειδή πλαστήκαμε κατ’ εικόνα Θεού, μας δόθηκε η δυνατότητα να κοινωνούμε τον Θεό εντός της Εκκλησίας. Και όχι μόνο διά των μυστηρίων, αλλά και διά της αγάπης, διά της θεάσεως ως αδελφού μας κάθε ανθρώπου, ακόμη κι αυτού με τον οποίο διαφωνούμε, ακόμη κι αυτού που είναι εχθρός μας, που μας δυσκολεύει την ζωή, ακόμη και του ξένου, του αλλόθρησκου, του ψεύτικου, ακόμη και του δημίου μας. Όταν παλεύουμε να έχουμε ενεργά τα μάτια της αγάπης, τότε ζούμε στο φως και μοιραζόμαστε, παρά τις πτώσεις μας, αυτό το φως με όσους προσεγγίζουμε, με όσους μας προσεγγίζουμε.
Το πρόβλημα των καιρών μας, όπως και κάθε εποχής, είναι το πόσο σκοτάδι μας περιτριγυρίζει, αλλά και πόσο εύκολα το φως εντός μας μεταμορφώνεται σε σκοτάδι. Όταν αισθανόμαστε ότι έχουμε το αλάθητο. Όταν ο εαυτός μας γίνεται το κριτήριο της αυθεντίας. Όταν απουσιάζει η αναφορά στην Εκκλησία, δηλαδή η συλλογικότητα που έχει πάντοτε ανοιχτό τον δρόμο της μετανοίας. Όταν νομίζουμε ότι ζούμε επειδή επιβιώνουμε. Όταν τα πάθη μας μάς κυριεύουν και εμείς τα έχουμε βαφτίσει δικαίωμα. Όταν απουσιάζει η αυτογνωσία και η αυτοκριτική. Όταν η σχέση μας με τον Χριστό είναι συμφεροντολογική ή της συνήθειας. Όταν κλειδί είναι οι εμμονές μας. Σκοτάδι είναι ο τρόπος της εξουσίας. Η επιβολή στους άλλους. Ο ανταγωνισμός. Όταν οι άλλοι είναι οι εχθροί μας, με τους οποίους δεν πρέπει να συνεργαστούμε και την γνώμη των οποίων δε θέλουμε να ακούσουμε και να προβληματιστούμε πάνω σ’ αυτήν. Σκοτάδι είναι ο φόβος του θανάτου, που μας κάνει να θέλουμε να ζήσουμε απολαμβάνοντας, παίρνοντας και όχι και δίδοντας. Η αίσθηση ότι δεν υπάρχει Θεός και επομένως όλα επιτρέπονται.
Η σχέση μας με τον Χριστό, ο πνευματικός μας αγώνας, η ζωή στην Εκκλησία μάς κάνουν να κρατάμε το φως. Να είναι η χαρά μας διαρκής και αυθεντική. Και τα πάντα να αντανακλούν την ελπίδα του Χριστού, διότι δεν μας κυριεύει το σκοτάδι, διότι τα μάτια και του σώματος και της ψυχής βλέπουν!

Κέρκυρα, 25 Ιουνίου 2017
Αναρτήθηκε από π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ " ΘΡΑΚΗ: Το επόμενο βήμα...." (Πλήρες VIDEO)


Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΑΡΚΕΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ !


Την Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017 πραγματοποιήθηκε, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, η παρουσίαση του βιβλίου του επισκέπτη καθηγητή Νομικής του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, πρ. Υπουργού και τ. Βουλευτή Ροδόπης, Δρος Ευριπίδη Στυλιανίδη, με τίτλο : “ΘΡΑΚΗ : Το επόμενο βήμα...”. Η παρουσίαση έγινε στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Χρονίως Πασχόντων “Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ”.
Στο χαιρετισμό που απηύθυνε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, επεσήμανε μεταξύ άλλων ότι, στην κρίσιμη αυτή συγκυρία κατά την οποία η πατρίδα μας ταλανίζεται από μια πολυετή οικονομική και κοινωνική κρίση και διακυβεύονται σημαντικά εθνικά και γεωπολιτικά ζητήματα, ιδιαίτερα ευαίσθητα, όπως αυτό της Θράκης, έρχεται η μελέτη του κ. Στυλιανίδη, η οποία δεν αρκείται στην ιστορική τεκμηρίωση και την υφισταμένη κατάσταση, αλλά προχωρά δυναμικά στην υιοθέτηση λύσεων και προτάσεων.
Ο κ. Νεκτάριος συνέχισε λέγοντας ότι στις ημέρες μας είναι έντονοι οι προβληματισμοί, οι οποίοι επιτείνονται και από άλλα δύο γεγονότα. Το πρώτο έχει να κάνει με την απόπειρα των γειτόνων μας να μετατρέψουν την Αγία Σοφία της Κωνσταντινουπόλεως σε τζαμί, επιστρέφοντας σε ένα παρελθόν το οποίο ελπίζαμε να είχε ξεχαστεί. Δεν είναι θέμα εθνικής τους κυριαρχίας ή γειτονικής αβρότητας. Τα μνημεία του παγκόσμιου πολιτισμού θέλουν σεβασμό ως προς την χρήση τους. Και αυτός ο σεβασμός εκδηλώνεται συγκεκριμένα. Η νέα αυτή προκλητική ενέργεια δείχνει ότι οι καιροί ου μενετοί.

Το δεύτερο γεγονός έχει να κάνει με το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία.

Ο κ. Νεκτάριος τόνισε επί λέξει τα εξής: «Δυστυχώς αισθανόμεθα ότι η πολιτεία μας εμπαίζει. Παρά την τεκμηριωμένη αντίδραση της Εκκλησίας και παρά τον διάλογο στον οποίο οδηγηθήκαμε με σκοπό να διαφυλαχθεί ο ελληνορθόδοξος χαρακτήρας του μαθήματος, διαπιστώσαμε ότι το Υπουργείο Παιδείας πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων όλες τις προτάσεις της Εκκλησίας και πήρε την απόφαση να μην αλλάξει τίποτα ουσιαστικά στα επικίνδυνα προγράμματα που είχαν συνταχθεί επί υπουργείας του προηγουμένου υπουργού Παιδείας. Και αναρωτιέμαι: τελικά πώς περιμένουμε να κρατήσουμε την ταυτότητα και τον πολιτισμό μας; πώς περιμένουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να γνωρίζουν τι σημαίνει Ελλάδα, τι σημαίνει ορθοδοξία, τι σημαίνουν η ιστορία, η πίστη, ο πολιτισμός μας; Πώς περιμένουν να ενσωματώσουμε όλους όσοι έρχονται και είναι άλλης θρησκείας, χωρίς να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι τους δεχόμαστε επειδή είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι; Ποιος, τελικά, έδωσε το δικαίωμα σε αυτούς που διαφεντεύουν τις τύχες της πατρίδας μας, χωρίς να το θέσουν υπόψιν του ελληνικού λαού, να αλλοτριώσουν την πνευματική και πολιτισμική μας παράδοση, κατά παράβασιν των διατάξεων του Συντάγματος; Με ποιο δικαίωμα εμπαίζουν την Εκκλησία μας;»

Καταλήγοντας ο Σεβασμιώτατος ανέφερε  ότι «επιτέλους χρειάζεται να αφυπνιστούμε ως κοινωνία. Δεν μπορούμε να μένουμε στην αίσθηση ότι τα πάντα είναι μόνο χρήμα και οικονομία. Υπάρχουν και άλλες αξίες, όπως η πατρίδα, η πίστη, ο πολιτισμός, η ιστορία, η ταυτότητά μας στα οποία οφείλουμε να μείνουμε ανυποχώρητα ελεύθεροι!»

Παρέμβαση για το βιβλίο έκανε ο κ. Στέφανος Γκίκας, Αρχιπλοίαρχος του ΠΝ ε.α. και τ. Βουλευτής Κέρκυρας.
Για τη Θράκη μίλησε ο Δρ. Ευριπίδης Στυλιανίδης, συγγραφέας του βιβλίου, ο οποίος, αφού ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο, σημείωσε ότι η ακριτική αυτή περιοχή της Ελλάδος βρίσκεται στο σταυροδρόμι, που συνδέει τη Δύση με την Ανατολή, την Ευρώπη με την Ασία, τη Χριστιανική  πίστη με το Ισλάμ. Ακόμη η Θράκη αποτελεί τον διαμετακομιστικό κόμβο, απ’όπου θα περάσουν ενεργειακοί αγωγοί, για την τροφοδοσία της Ευρώπης.

Τέλος ο κ. Στυλιανίδης αναφέρθηκε στην ισονομία που απολαμβάνουν όλοι οι κάτοικοι της ΝΔ Θράκης, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, αποτελώντας το παράδειγμα της ειρηνικής συνύπαρξης, για ολόκληρη την Γηραιά ήπειρο.