Translate

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2022

2022 08 26 ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΟΥΡΑ π ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ…



                Στις 28 Αυγούστου η Εκκλησία τιμά την μνήμη ενός παράξενου αγίου, του Μωυσή του Αιθίοπα. Αρχιληστής, δολοφόνος, ζει ένα ατύχημα και η συνείδησή του αφυπνίζεται. Βαπτίζεται και ζει εν ησυχία  στην έρημο και μεταστρέφει και άλλους ληστές. Σκοπός της ζωής του να μην κατακρίνει κανέναν. Θα πεθάνει μαρτυρικά, μολονότι μπορούσε να αποφύγει τους βάρβαρους εισβολείς, για να ξεπληρώσει, όπως ο ίδιος είχε προφητεύσει, όλες του τι αμαρτίες.

                Μία από τις πιο ωραίες διδαχές του, οι οποίες διασώζονται στο «Γεροντικό», λέει τα εξής: «Το να πεθαίνεις από τον πλησίον σου σημαίνει να φέρεις τα σφάλματά σου και να μη ενδιαφέρεσαι να μάθεις για κανέναν αν είναι καλός ή κακός. Αν προσέχουμε να δούμε τις αμαρτίες μας, δεν θα δούμε εκείνες του πλησίον. Γιατί είναι μωρία για τον άνθρωπο που ενώ έχει δικό του νεκρό, να τον αφήνει και να πηγαίνει να κλάψει τον νεκρό τού πλησίον».

                Ο ασκητικός αυτός λόγος έρχεται να συναντήσει μία εποχή κατάκρισης και απόρριψης του συνανθρώπου. Δεν βλέπουμε τα δικά μας σφάλματα, αλλά θεωρούμε καύχημά μας να δικαιώνουμε τον εαυτό μας ότι δεν είναι όπως ο άλλος. Στις συναναστροφές μας με τους άλλους, η πρώτη μας σκέψη είναι τι είναι εκείνοι, καλοί ή κακοί. Αναλώνουμε πολύτιμο κεφάλαιο όχι για να μεταμορφώσουμε τον εαυτό μας, να δούμε τις δικές μας ακίδες που μας αυτοτραυματίζουν, αλλά για να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους και να παρηγορηθούμε ότι είμαστε ανώτεροι και καλύτεροι. Παράλληλα, δεν δίνουμε δεύτερη ευκαιρία στον πλησίον μας, καθώς έχουμε βγάλει συμπεράσματα για την διάθεση της καρδιάς του. Αυτό δεν σημαίνει λοβοτομή στην σκέψη και την κριτική μας ικανότητα. Είναι άλλο να καταλαβαίνεις, άλλο να κάνεις τον δάσκαλο, άλλο να απορρίπτεις. Ο άγιος συνιστά επίγνωση της δικής μας πορείας, διότι άσφαλτος ουδείς.

                Επιπλέον, ο ασκητικός λόγος κρύβει και την διάθεση μιας αγάπης επιστηρικτικής στους καημούς του άλλου. Όταν δεν τον απορρίπτουμε, μπορούμε να σταθούμε δίπλα του, να νοιαστούμε, να τον βοηθήσουμε να αντιληφθεί ότι δεν είναι όλος ο κόσμος απορριπτικός, αλλά αυτός που πιστεύει στον Χριστό είναι έτοιμος να σηκώσει λίγο από τον σταυρό, είναι έτοιμος να προσευχηθεί, να μοιραστεί μια στάλα έγνοια ακόμη και για εκείνον που οι πολλοί απορρίπτουν. Για να το κάνουμε αυτό, χρειάζεται να μην είμαστε δικαστές. Ο ρόλος του δικαστή είναι να αποδώσει δικαιοσύνη με βάση τους νόμους. Ο ρόλος του χριστιανού είναι να υπερβεί τους νόμους εν αγάπη και να δώσει δεύτερη ευκαιρία σε όποιον σφάλλει, τουτέστιν, να μην έχει κλειστή καρδιά.

                Ο ασκητικός λόγος απευθύνεται σε ανθρώπους που νοιάζονται για την πορεία εν Πνεύματι. Μπορεί να φαντάζει ουτοπικός σήμερα, καθώς θριαμβεύει το ατομικό συμφέρον και η φιλοδοξία της υπεροχής έναντι των άλλων. Κατά βάθος, γνωρίζουμε την κενότητα της εξουσιαστικής επικράτησης.  Δεν πλαστήκαμε για να κυριαρχούμε με την επίδειξη των χαρισμάτων, των γνώσεων, των αγαθών, της ισχύος. Πλαστήκαμε να μοιραζόμαστε με αγάπη ό,τι έχουμε και ό,τι είμαστε, ελπίζοντας στον Θεό ότι θα συμπληρώσει κάθε ελλείπον. Έτσι επέρχεται η αληθινή κοινωνικότητα.

                Στην ανατροφή των παιδιών μας ας επιλέξουμε την διδαχή και το παράδειγμα της καλοσύνης, της μετάνοιας, της αγάπης. Για να πεθαίνουμε από τον πλησίον ως προς την επικράτηση εις βάρος του και να ζούμε την ομορφιά της  συνάντησης που δίνει φως.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην “Ορθόδοξη Αλήθεια”

Στο φύλλο της Τετάρτης 31 Αυγούστου 2022

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2022

Εορτή της αποτομής της τιμίας κεφαλής του τιμίου Προδρόμου στην Κέρκυρα

 Στον ιστορικό ιερό ναό του Τιμίου Προδρόμου στο κέντρο της πόλεως της Κέρκυρας, λειτούργησε και ομίλησε στην σημερινή πανήγυρη του ως άνω ιερού ναού, ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος.

Εις τον ως άνω ιερό ναό, όταν ο Νικηφόρος Θεοτόκης ήταν αρχιμανδρίτης, ιερομόναχος και μέγας ιεροκήρυξ, ιερουργούσε και κήρυττε, ο ιερός ναός ήταν κατάμεστος σύμφωνα με μαρτυρίες, και ο ίδιος αναγκάστηκε να ανακατασκευάσει τον άμβωνα εξ αριστερών για να έχει ακοήν και όραση και εκτός του ιερού ναού, προς το πλακάδο του Αγίου Σπυρίδωνος. Το πλακάδο είναι μια μικρή πλατεία έναντι του ιερού ναού.

Κατά την Θεία Λειτουργία, όπου και στην σημερινή πανήγυρη ο ιερός ναός ήταν υπερπλήρης προσκυνητών, με την παρουσία της Δημάρχου κεντρικής Κέρκυρας κας Μερόπης Υδραίου, των αντιπεριφερειαρχών Κωνσταντίνο Ζορμπά και Μελίτα Ανδριώτη, της αντιδημάρχου κ. Τόμπρου, του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου κ. Ιωάννου Κοντού, και άλλων στρατιωτικών και λοιπών παραγόντων, ο σεβασμιώτατος κατά την ομιλία του, έλαβε αφορμή από το ευαγγελικό ανάγνωσμα, το οποίον ερμήνευσε δι ολίγων αναφερόμενος εις το γεγονός της απότμησης της κεφαλής του Προδρόμου, που αναγκάστηκε ο Ηρώδης να πράξει, έπειτα από την υπόσχεση την οποία είχε δώσει εις την κόρη της Ηρωδιάδας, ότι θα μπορούσε να παραχωρήσει έως και το ήμισυ της Βασιλείας του.

Ο Ηρώδης εκυριαρχείτο από το Πνεύμα της θηλυμανίας, που ήταν η αιτία ζώντος ακόμη του αδερφού του Φιλίππου, να παραπλανήσει την Ηρωδιάδα, δηλαδή την σύζυγο του αδερφού του, και να την κάμει δική του. Ο τίμιος Πρόδρομος, ο οποίος ζούσε στην εποχή του Ηρώδου, έφυγε στην έρημο του Ιορδάνου για να ζήσει ασκητική ζωή και μέσα από την ασκητική ζωή να έλθει σε κοινωνία με τον αληθινό Θεό, τον οποίο και ποθούσε, και τον οποίο προσκύνησε όταν ακόμη ήταν στη μήτρα της μητέρας του Ελισάβετ, κατά την συνάντηση με την Παναγία Παρθένο. 

Το έργο του τιμίου Προδρόμου ήταν η προετοιμασία των ανθρώπων δια της μετανοίας να έλθουν στην επίγνωση της παρουσίας του Θεού, για να τον δεχτούν στη ζωή τους. Δεν δίσταζε να στηλιτεύσει την κάθε παρεκτροπή της κοινωνίας των ανθρώπων, αλλά και να υπερασπίσει την αλήθεια, που η αλήθεια την οποία γνώριζε εκείνος καλύτερα, είναι ο ίδιος ο Θεός «Ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας». Τον έλεγχο των κακώς κειμένων συμπεριέλαβε ακόμη και τον Βασιλέα Ηρώδη, για την άτακτη ζωή του, λέγοντας του «Ουκ εξεστί σοί έχειν, τήν γυναίκα τού αδελφού σου». Στο συμπόσιον της ανομίας, εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία του η Ηρωδιάδα, και απαίτησε μέσω της θυγατρός της, τον αποκεφαλισμό του Προδρόμου, πιστεύοντας η ίδια ότι πλέον θα έπαυε ο έλεγχος για την άτακτη ζωή τους.

Δύο σημεία μπορούμε να υπογραμίσουμε από το μαρτύριο του Τιμίου Προδρόμου. Γιατί ο Ηρώδης αποκεφάλισε τον Πρόδρομο; Το πρώτο αφορά το θέμα του ιερού θεσμού της οικογένειας, ο οποίος δεν μπορεί να σταθεί χωρίς το ήθος και τους κανόνες. Ο γάμος δεν μπορεί να στηρίζεται στην σαρκολατρία αλλά μόνο στην αληθινή αγάπη και στο ήθος το οποίο διδάσκεται από τον Νόμο του Θεού. Και τότε λοιπόν ο Ηρώδης στήριξε το γάμο του με την Ηρωδιάδα στην σαρκολατρία και την φιληδονία. Αλλά και σήμερα ατυχώς οι άνθρωποι στηρίζουν τον γάμο τους σε σαθρά θεμέλια, της σαρκολατρίας και της φιληδονίας χωρίς ήθος, χωρίς αρχές. Γι αυτό και το φαινόμενο της σύγχρονης κοινωνίας, της διαλύσεως των πάντων, και του θεσμού της οικογενείας είναι το αποτέλεσμα αυτών των επιλογών. Έτσι, ο λόγος του Τιμίου Προδρόμου που απευθυνόταν προς τον βασιλέα ήταν η αιτία του αποκεφαλισμού του. 

Το δεύτερο σημείο είναι ότι ο Ηρώδης ενώ εσωτερικά διαισθανόταν την αλήθεια την οποία διεκήρυττε και το ήθος των λόγων του, που και ο ιερός Ευαγγελιστής αναφέρει, εν τούτοις πιεζόμενος αναγκάστηκε στο αποτρόπαιον έγκλημα.

 Και οι σύγχρονοι εξουσιαστές μπορεί μεν να αντιλαμβάνονται τον λόγο της αληθείας και του ήθους και της Δικαιοσύνης που εκπορεύονται από την εκκλησία του Χριστού μας, και να ελέγχονται ακόμη και για τις πράξεις των, αλλά ωστόσο όταν δεν υπάρχει καμία πίεση, να ζουν ακριβώς με την ανοχή της αληθείας του Θεού. Όταν όμως αντιληφθούν από τους λόγους της εκκλησίας, ότι κλονίζεται η εξουσία τους από τον έλεγχο, και όταν πιέζονται από τους γύρω τους, αθέους συνεργάτες, τότε αναγκάζονται να φιμώσουν με ποικίλους τρόπους το στόμα της αληθείας, γιατί δεν αντέχουν να ακούν το «οὐκ ἔξεστί σοι».

Έτσι διαμέσου των αιώνων οι μάρτυρες της εκκλησίας μας οι οποίοι αντιστάθηκαν, στην ποικίλη κακία και την αθεΐα έγιναν οι εκατόμβες της πίστεως και πορφύρωσαν με το αίμα τους την εκκλησία μας.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε το μαρτύριο του τιμίου Προδρόμου και ο Προφητικός λόγος του, να αγγίξουν την ψυχήν και την καρδία του καθενός μας, και να μας αφυπνίσουν μέσα στη σύγχρονη κοινωνία η οποία ζει την σύγχυση της.












Κυριακή 28 Αυγούστου 2022

Κερκύρας Νεκτάριος: Η συγχωρητικότητα το ζητούμενο της εποχής μας

 Σήμερα Κυριακή της 11ης Ματθαίου, ο Σεβασμιώτατος Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, λειτούργησε και ομίλησε στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου του λάζου στο Μαντούκι. 

Κατά την Θεία Λειτουργία, έλαβε αφορμή από το ευαγγελικό ανάγνωσμα που αναφέρεται στην παραβολή του οφειλέτη των μυρίων ταλάντων, και αναφέρθηκε στο μεγάλο θέμα της συγχωρητικότητας, το οποίο αφορά όλους μας. Ο Χριστός είναι το μεγάλο παράδειγμα προς μίμησιν μας, ο οποίος συγχώρησε τους σταυρωτές Του, επάνω από το ικρίωμα του σταυρού. Μάλιστα δε, ζήτησε από τον ουράνιο πατέρα Του, αυτή την συγχώρεση, λέγοντας του, ότι δεν γνωρίζουν τι πράττουν. Ο διάβολος, που παρακολουθούσε την πορεία του Θεανθρώπου, από την ώρα του Ευαγγελισμού μέχρι και της καταδίκης Του, που πίστευσε ότι επάνω εις τον σταυρό πλέον είχε καταφέρει την πλήρη αιχμαλωσία του ανθρώπου, στο άκουσμα αυτών των λόγων του Ιησού, συγχωρώντας τους σταυρωτές Του, τότε και πάλι αντιλαμβάνεται ότι ο μεγάλος εσταυρωμένος δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος, αλλά ο Θεάνθρωπος.

Ο Απόστολος Πέτρος ρωτάει τον Ιησού στην επίγεια ζωή Του, μέχρι πόσες φορές μπορεί να συγχωρηθεί ένα αμάρτημα, που έχει να κάνει με την προσβολή του πλησίον μας, έως επτά φορές; Και ο Κύριος του απαντάει «εβδομηκοντάκις επτά», που σημαίνει στο άπειρον. Πάντοτε πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη συγχώρεση στον αδελφό μας. Δεν υπάρχει όριο στη συγχώρεση. Ο απεγνωσμένος οφειλέτης των μυρίων ταλάντων έπεσε στα πόδια του Κυρίου, ζητώντας την παράταση της προθεσμίας που του είχε δώσει ο Κύριος, αλλά η μεγαλοκαρδία και η συγχωρητικότητα του ουρανίου Πατρός μας, τον αποδέσμευσε από το υπέρογκο χρέος και οφειλή από την οποία είχε. Βέβαια η παραβολή, αναφέρεται στα χρωστούμενα του καθενός μας αμαρτωλού ανθρώπου, που κανείς δε μπορεί να ξεφύγει από την αμαρτία και την πτώση, απέναντι στην στάση του Θεού που κρατάει για τον καθένα μας. Στον κάθε αμαρτωλό ο οποίος μετανοεί, ο ουράνιος πατέρας μας, είναι έτοιμος να τον ελευθερώσει και να τον συγχωρήσει από την αμαρτία. 

Δυστυχώς όμως δεν συμπεριφέρεται ο καθένας άνθρωπος στον συνάνθρωπο του με την στάση του Θεού, ο οποίος τηρεί για όλους μας. Εμείς συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο, δηλαδή «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και «οδόντα αντί οδόντος», και επιπλέον γινόμαστε πολλοί χειρότεροι ζητώντας την εξόντωση του άλλου. Χρησιμοποιούμε την μνησικακία και την εκδίκηση, δεν βλέπουμε το έλεος του Θεού, το οποίο έρχεται στον καθένα μας όταν το ζητάμε. 

Αυτό φαίνεται στην σημερινή παραβολή, όταν ο ελεύθερος της παραβολής, από το μεγάλο χρέος το οποίο είχε, συμπνίγει με τα δυο του χέρια, τον σύνδουλο του για το μικρό χρέος. Δεν μας ωφελούν οι οποιεσδήποτε εξωτερικές πράξεις, οι οποίες γίνονται για το θεαθήναι, ακόμη και η ελεημοσύνη, όταν γίνεται για το θεαθήναι, δεν ωφελεί πνευματικά εάν δεν υπάρχει η συγχωρητικότητα εκ μέρους μας. 

Όταν λέμε στην Κυριακή Προσευχή, «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» , αλλά παρόλα ταύτα συνεχίζουμε την σκληροκαρδία και το ασυγχώρητο έναντι των αδελφών μας, τότε είναι η χειρότερη υποκρισία με την οποία ο άνθρωπος υποκρίνεται απέναντι στον Θεό. Ο Κύριος της παραβολής, όταν πληροφορήθηκε τη σκληροκαρδία του δούλου, που του χάρισε τα οφειλόμενα, τότε τον παρέδωσε στους βασανιστές μέχρι να αποδώσει το χρέος του. Παρόμοια ο Θεός, όχι ως εκδικητής αλλά σαν ιατρός και θεραπευτής μπορεί να χρησιμοποιήσει τρόπους παιδαγωγίας προκειμένου να καμφθεί η σκληροκαρδία μας. Γι αυτό λοιπόν το λόγο, δεν πρέπει να διερωτώμεθα για τις δοκιμασίες της ζωής μας, γιατί πολλές φορές αυτές οι δοκιμασίες είναι η παιδαγωγία του Θεού, για την στάση μας έναντι Του, χωρίς εμείς να την αντιλαμβανόμαστε. 

Ο Θεός τελικά συγχωρεί τα Πάντα. Γι αυτό και μας χάρισε την επουράνια Βασιλεία Του. Όμως από εμάς ζητά μια εγγύηση για να χωρέσουμε στην Βασιλεία Του, να συγχωρούμε κι εμείς τους άλλους αδελφούς μας. Χωρίς αυτή την εγγύηση, εμείς δείχνουμε ότι δεν επιθυμούμε την Βασιλεία του Θεού.












Σάββατο 27 Αυγούστου 2022

Κήρυγμα Κυριακής ΙΑ’ Ματθαίου (28–08–2022)

 «Κύριε, μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί».



Μεγάλη και αμέτρητη η φιλανθρωπία του Θεού αδελφοί μου, μεγάλη επίσης η απανθρωπιά του ανθρώπου. Ενώ βλέπουμε την αγάπη του Θεού συνδυασμένη με την συγχωρητικότητα, εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε ούτε τα μικρά πταίσματα των αδελφών μας. Αυτό βλέπουμε στην σημερινή Ευαγγελική παραβολή.

Χαρά καταλαμβάνει τις καρδιές μας καθώς ακούμε τον Κύριο να χαρίζει το χρέος των «μυρίων ταλάντων» στον δούλο εκείνο που είναι μεγάλος οφειλέτης. Αντίθετα αυτή η χαρά μετατρέπεται σε θλίψη και απογοήτευση όταν αυτός ο δούλος δεν έχει την μεγαλοψυχία να χαρίσει το ελάχιστο χρέος που του χρωστά ο συνδούλος του.

Ο πρώτος γεμάτος επιείκεια και κατανόηση αντιμετωπίζει το πρόβλημα, ενώ είναι μεγάλος και ισχυρός. Ο άλλος μικρός, αδύναμος και δούλος, όμως σκληρός και ανάλγητος: τον έπνιγε «λέγων, ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις».  

Πίσω και στο βάθος της παραβολής οι ερμηνευτές της Αγίας Γραφής μας εξηγούν ότι κρύβεται ο Θεός πίσω από τον μεγάλο αυτό βασιλιά. Οι δούλοι είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι, οι οποίοι έχουμε λάβει όλες εκείνες τις μεγάλες ευεργεσίες του Θεού, την ζωή και την ύπαρξη μας και όχι μόνον· ο Θεός κάθε ημέρα έρχεται να προσφέρει πλούσια τα δώρα Του και τους οικτιρμούς του.

Θησαυρούς ανεκτίμητους μας έχει προσφέρει ο Θεός στην ζωή μας. Πόσο μπορεί να αποτιμηθεί η ζωή μας, η ύπαρξή μας, η υγεία μας, η αρτιμέλειά μας; Τα αγαθά της επιβίωσής μας; Ακόμα και ο αέρας που αναπνέουμε και αυτός δώρο του Θεού πατέρα μας. Παρ’ όλο που η ζωή και η συμπεριφορά μας δεν είναι η δέουσα και η πρέπουσα. Αυτός πάντα μας αγαπά και θα μας αγαπά και πάντα θα είναι συγχωρητικός.

Δούλος είναι ο άνθρωπος, όποιος και αν είναι, όποια θέση και αν κατέχει στην γη. Δούλος και σύνδουλοι όλοι μας. Το ζήτημα είναι ότι ενώ όλοι είμαστε ελεημένοι και ευεργετημένοι από τον μεγάλο αφέντη Κύριο και όμως εμείς δεν συμπεριφερόμαστε αναλόγως τις περισσότερες φορές στους συνανθρώπους μας. Απέναντι στον Θεό «οφειλέτες μυρίων ταλάντων» είμαστε όλοι μας. 

Μόνον να σκεφτούμε ότι εκείνος επί του Σταυρού πέθανε μαρτυρικά για να εξαγοράσει το δικό μας χρέος, τότε και εμείς θα πρέπει αυθόρμητα να φωνάξουμε «Κύριε μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί». Όμως ξεχνάμε και πολλές φορές συμπεριφερόμαστε ως τον δούλο εκείνο τον ευεργετηθέντα και σκληρό που απέπνιγε τον συνδούλο του λέγοντάς του «ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις».

Αδελφοί μου, ο Χριστιανός πρέπει να είναι μεγαλόψυχος, συγχωρητικός. Τις αδικίες και τα τυχόν σφάλματα των άλλων απέναντι μας να τα ανεχόμαστε όπως ο Θεός ανέχεται τα δικά μας σφάλματα.

Ο Χριστός μας «ὅς λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδώρει καὶ πάσχων οὐκ ἠπείλει» (Α’ Πέτρ. Β, 23). Να ταυτιζόμαστε με τον Κύριο μας. Στο τέλος της παραβολής παρακολουθούμε ότι ο Θεός της αγάπης δεν παύει να εφαρμόζει και την δικαιοσύνη. Όχι βέβαια ότι ο Θεός είναι άτεγκτος και σκληρός δικαστής, αλλά εμείς οι ίδιοι θα έχουμε απομακρυνθεί από τον Θεό της αγάπης και συνεπώς θα υποστούμε τις συνέπειες αυτής της απομάκρυνσης. «Ἐάν ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν μένει». Όπου μίσος και ανελεημοσύνη  εκεί απουσία Θεού.

Όταν γίνει συνειδητή η έννοια ότι όλοι μας είμαστε σύνδουλοι, η συγχωρητικότητά μας δεν θα είναι μετά πρόβλημα. Να θυμόμαστε όλοι μας τον λόγο του προφητάνακτος Δαυίδ στον πεντηκοστό ψαλμό «ἐάν ἀνομίαις παρατηρήσεις Κύριε Κύριε τίς υποστήσεται». Αμήν!




Ο Απόστολος Κυριακής ΙΑ´ Ματθαίου 28-8-2022 (Α´ Κορ. θ´ 2-12)

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής ΙΑ´ Ματθαίου



Αδελφοί, ἡ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ. Ἡ ἐμὴ ἀπολογία τοῖς ἐμὲ ἀνακρίνουσιν αὕτη ἐστί. Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν; Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καὶ Κηφᾶς;

Ἢ μόνος ἐγὼ καὶ Βαρνάβας οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν τοῦ μὴ ἐργάζεσθαι; Τίς στρατεύεται ἰδίοις ὀψωνίοις ποτέ; Τίς φυτεύει ἀμπελῶνα καὶ ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ οὐκ ἐσθίει; Ἢ τίς ποιμαίνει ποίμνην καὶ ἐκ τοῦ γάλακτος τῆς ποίμνης οὐκ ἐσθίει; Μὴ κατὰ ἄνθρωπον ταῦτα λαλῶ; Ἢ οὐχὶ καὶ ὁ νόμος ταῦτα λέγει; Ἐν γὰρ τῷ Μωϋσέως νόμῳ γέγραπται· «οὐ φιμώσεις βοῦν ἀλοῶντα». Μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ Θεῷ; Ἢ δι’ ἡμᾶς πάντως λέγει; Δι’ ἡμᾶς γὰρ ἐγράφη, ὅτι ἐπ’ ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν, καὶ ὁ ἀλοῶν τῆς ἐλπίδος αὐτοῦ μετέχειν ἐπ’ ἐλπίδι. Εἰ ἡμεῖς ὑμῖν τὰ πνευματικὰ ἐσπείραμεν, μέγα εἰ ἡμεῖς ὑμῶν τὰ σαρκικὰ θερίσομεν; Εἰ ἄλλοι τῆς ἐξουσίας ὑμῶν μετέχουσιν, οὐ μᾶλλον ἡμεῖς; Ἀλλ’ οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, ἀλλὰ πάντα στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ.

Απόδοση σε νεοελληνική ο Απόστολος Κυριακής ΙΑ´ Ματθαίου

Αδελφοί, ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξη τῆς ἐκκλησίας σας εἶναι ἡ ἀπόδειξη πώς εἶμαι ἀπόστολος. Νά πώς ἀπολογοῦμαι σ΄ αὐτούς πού ἀμφισβητοῦν καί συζητοῦν τήν αὐθεντία μου ὡς ἀποστόλου: Δέν ἔχω τάχα δικαίωμα νά συντηροῦμαι μέ δαπάνη τῆς ἐκκλησίας ποῦ ὑπηρετῶ; Μήπως δέν ἔχω δικαίωμα νά ἔχω μαζί στά ταξίδια μου ἀδερφή χριστιανή ὡς σύζυγο, ὅπως κάνουν καί οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι καί τά ἀδέρφια τοῦ Κυρίου καί ὁ Κηφᾶς;

Ἤ μήπως εἴμαστε οἱ μόνοι, ἐγώ κι ὁ Βαρνάβας, ποῦ δέν ἔχουμε δικαίωμα συντηρήσεως, ἀλλά πρέπει νά ζοῦμε μέ τήν ἐργασία μας; Ποιός πάει ποτέ στρατιώτης στόν πόλεμο μέ δικά του ἔξοδα; Ποιός φυτεύει ἀμπέλι καί δέν τρώει ἀπό τόν καρπό του; Ἤ ποιός βόσκει πρόβατα καί δέν τρώει ἀπό τό γάλα τοῦ κοπαδιοῦ; Μήπως αὐτά ποῦ λέω εἶναι σύμφωνα μόνο μέ τήν ἀνθρώπινη καθημερινή πείρα; Κι ὁ νόμος δέ λέει τά ἴδια; Πράγματι, στό Μωσαϊκό νόμο εἶναι γραμμένο: Μή βάλεις φίμωτρο στό βόδι πού ἁλωνίζει. Μήπως γιά τά βόδια νοιάζεται ὁ Θεός; Μήπως αὐτά ποῦ λέει ἀναφέρονται πραγματικά σ΄ ἐμᾶς; Ἀσφαλῶς αὐτά γράφτηκαν γιά μᾶς. Αὐτός πού ὀργώνει κι αὐτός πού ἁλωνίζει πρέπει νά κάνουν τή δουλειά τους μέ τήν ἐλπίδα τῆς συμμετοχῆς στή συγκομιδή. Ἐμεῖς σπείραμε ἀνάμεσά σας πνευματικό σπόρο· σᾶς φαίνεται πάρα πολύ ἄν θερίσουμε ἀπό σᾶς τά ὑλικά, ποῦ εἶναι ἀναγκαῖα γιά τή συντήρησή μας; Ἄν ἄλλοι κάνουν χρήση αὐτοῦ τοῦ δικαιώματος ἀπέναντί σας, δέ θά ταίριαζε νά τό κάνουμε περισσότερο ἐμεῖς; Ἐμεῖς ὅμως δέν κάναμε χρήση τοῦ δικαιώματος αὐτοῦ, ἀλλά ὑπομένουμε κάθε στέρηση, γιά νά μή δημιουργήσουμε κανένα ἐμπόδιο στή διάδοση τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.


Ολονύκτιος αγρυπνία έγινε κατά τον μοναστηριακόν Σαββαΐτικον τυπικόν στην Ιερά Μονή των Αγίων Θεοδώρων την 26ην Αυγούστου, εορτή του Οσίου Ποιμένος του Μεγάλου και του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Φανουρίου του νεοφανούς. Κατά την Θεία λειτουργία της ιεράς αγρυπνίας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος, μέσα στο κατανυκτικόν και μοναστηριακόν κλίμα έκειρε εις μεγαλόσχημο μοναχό τον αρχιδιάκονό του, π. Χριστόδουλον Τριαντάφυλλον. Η Ιερά Μονή των Αγίων Θεοδώρων είναι κτίσμα του 16ου αιώνος, με αδιάκοπη μοναστική ζωή. Εσχάτως η τελευταία μοναχή Γερόντισσα Ιουλιανή της Ιεράς Μονής εκοιμήθει εν Κυρίω, η Ιερά Μονή από της ιδρύσεώς της ήτο γυναικεία. Ο Σεβασμιώτατος επειδή οραματίζεται ένα μοναστικό κέντρο με μία αδελφότητα η οποία να ζει κατά την κοινοβιακή ζωή φρόντισε ώστε να μετατραπεί η ως άνω Ιερά Μονή από γυναικεία εις ανδρώα. Έπειτα από την εισήγηση του στην Ιερά Σύνοδο και την έγκριση δημοσιεύθηκε το προεδρικό διάταγμα. Ήδη έχουν αρχίσει αναστηλωτικές εργασίες εκ βάθρων των παλαιών κτιρίων της Ιεράς Μονής και μίας πτέρυγος η οποία είχε καταστραφεί από πυρκαγιά το 1912. Ο π. Χριστόδουλος εξέφρασε την επιθυμία του, να εγκαταβιώσει στην ως άνω Ιερά Μονή και ήδη υπάρχει η πρώτη ζύμη μοναχών και δοκίμων, οι οποίοι με αγάπη εις τον Χριστόν και την αφιέρωση των, θα αποτελέσουν την πρώτη ανδρώα αδελφότητα της Ιεράς Μονής.

Στην αγρυπνία έψαλλαν οι πατέρες, π. Νεκτάριος Μπόκος, όπου είναι καθηγητής της σχολής βυζαντινής μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως Κέρκυρας με πολλούς μαθητές του, ως και ο αρχιερατικός επίτροπος π. Νικόλαος Μοναστηριώτης.

Η συμμετοχή τόσο πολλών νέων ανθρώπων, αλλά και ευλαβών προσκυνητών της Ιεράς Μονής υπήρξε αθρόα. Στο τέλος προ της ευχής του αποκουκουλίσαι, στον νέο μοναχό ο Σεβασμιώτατος απηύθυνε συμβουλές πατρικές. Του υπενθύμισε το μέγεθος της μοναχικής πολιτείας και ιδιαίτερα ότι θα απολογηθείς εις τον Θεόν όχι για όσα σήμερα καθομολόγησες, αλλά για όσα αν φυλάξεις έως το τέλος της ζωή σου. Η ζωή της μοναδικής πολιτείας δεν έχει επιστροφή αλλά ο στενός και τεθλιμμένος δρόμος είναι ο ανηφορικός που οδηγεί στον Γολγοθά και στην σταύρωση για να βιώσεις την ανάσταση την προσωπική σου και αυτή η ανάσταση είναι η ένωσή σου με τον αγαπημένο και εράσμιο νυμφίο Ιησούν Χριστόν, ο οποίος εις το εξής πρέπει να είναι συγκοιταζόμενος και συνανιστάμενος ευφραίνων και γλυκαίνων την καρδίαν σου. Ο πόθος για τον Ιησούν Χριστόν ονομάζεται κατά τους Αγίους Πατέρες έρως θεϊκός, ο οποίος αναπτερώνει την ζωή του μοναχού.

Στην εποχή την οποία καλείσαι από τον ίδιο τον Θεόν, να ακολουθήσεις την αφιερωμένη μοναστική ζωή, πρέπει να είσαι το φώς της σκοτεινής κοινωνίας που ζει το δράμα της απομάκρυνσή της, από τον Θεό και αυτό το φώς οφείλεις, να το λαμβάνεις από του αγγέλους, οι οποίοι είναι οι φύλακες και οι προστάτες όλων των μοναχών. Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος ερώτησε τον νεόκουρον, πως εκλήθης αδελφέ; Και ο κεκαρμένος απάντησε κατά το ειωθός το όνομα το οποίο έλαβε, Χριστόδουλος Μοναχός. Τέλος επακολούθησε μικρό κέρασμα, ενώ όλοι ευχήθηκαν καλόν παράδεισο στον π. Χριστόδουλο. 

















ΑΠΕΛΘΩΝ ΕΒΑΛΕΝ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΦΥΛΑΚΗΝ



”Ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακὴν ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον” (Ματθ. 18,30) 

“Εκεῖνος ὅμως δὲν δεχόταν, ἀλλὰ πῆγε καὶ τὸν ἔβαλε στὴ φυλακή, ὥσπου νὰ ξεπληρώσει ὅ,τι τοῦ χρωστοῦσε”

Γιατί οι άνθρωποι είμαστε σκληρόκαρδοι εις βάρος των συνανθρώπων μας; Το ερώτημα αυτό απασχολεί πολλούς χριστιανούς. Ζώντας, μάλιστα, σε μια εποχή στην οποία η βία θριαμβεύει, η εκδίκηση θεωρείται αυτονόητη ανταμοιβή για την όποια παρουσία του κακού που υφιστάμεθα οι άνθρωποι, ώστε να επικρατήσει το δίκιο, όπως πιστεύουμε, η ευσπλαχνία, η μακροθυμία, η ανοχή, η συγχώρηση θεωρούνται αρετές που δεν μπορούν να νοηματοδοτήσουν την ζωή μας. Ιδίως οι νεώτεροι έχουν μέσα τους περισσότερο από τους μεγαλύτερους αναπτυγμένο το αίσθημα του δικαίου και δύσκολα κάποιος μπορεί να το αμφισβητήσει. Δεν διστάζουν να στραφούν και εναντίον του Θεού που επιτρέπει την αδικία, που δεν παρεμβαίνει για να τιμωρήσει το κακό, υπερασπιζόμενος αυτούς που επιμένουν στην οδό της καλοσύνης, στην οποία εύκολα οι χριστιανοί τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι βαδίζουμε.

Η σκληροκαρδία πηγάζει από μία μυωπική αντίληψη θεοποίησης του εαυτού μας. Συχνά νομίζουμε ότι είμαστε αλάθητοι ή, ακόμη κι αν νιώθουμε ότι σφάλλουμε, επικαλούμαστε την επιείκεια των άλλων, διότι χρειαζόμαστε δεύτερες ευκαιρίες και “άνθρωποι είμαστε”. Αυτό δεν ισχύει όμως όταν οι άλλοι το ζητούν από εμάς. Εκεί μας πιάνει το παράπονο, ότι δεν μας καταλαβαίνουν, ότι δεν πρέπει να μας οφείλουν, ότι χρειάζεται να εκτιμήσουν ό,τι εμείς έχουμε κάνει για εκείνους και να μας δώσουν καλό, ακόμη κι αν δεν το αξίζουμε. 

Η σκληροκαρδία πηγάζει ακόμη από την αίσθηση ότι ο Θεός δεν παρεμβαίνει υπέρ ημών και ότι χρειάζεται να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας, να ελέγχουμε την πορεία μας και τους άλλους σύμφωνα με τις δικές μας αντιλήψεις. Το βλέπουμε αυτό στους γονείς που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν επιλογές ελευθερία σε σημαντικά ζητήματα. Που δεν διστάζουν να απορρίψουν, να αποκληρώσουν τα παιδιά τους, ή να βρίσκονται σε μία κατάσταση συνεχούς γκρίνιας, διότι δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους. Στην πολιτική και την κοινωνία όπου ο καθένας θεωρεί μόνο τις δικές του απόψεις σωστές και επικαλείται και χρησιμοποιεί μηχανισμούς χειραγώγησης ή προπαγάνδας για να υποβαθμίσει και να ευτελίσει τις απόψεις των άλλων, χωρίς να θέτει τα πάντα στην προοπτική των επιχειρημάτων και της κριτικής και, επομένως, της ανάδειξης του αληθινού. Τα παραδείγματα αυτά, και άλλα, αναδεικνύουν καρδιές που δεν μπορούν να μπούνε στην θέση των άλλων, με αποτέλεσμα η αγάπη να περιθωριοποιείται ή να εκμηδενίζεται ή να θεωρείται ασήμαντη.

Η σκληροκαρδία πηγάζει και από το γεγονός ότι πιστεύουμε πως δεν έχουμε χρόνο και ότι το όποιο δίκιο πρέπει να επιβληθεί εδώ και τώρα. Και όντως, το “νυν” είναι σπουδαίο. Αν κάτι μπορεί να αναδειχθεί τώρα, καλό είναι να αναδειχθεί. Όμως στην ζωή υπάρχει και η υπομονή. Ο χρόνος του Θεού που μας δείχνει ότι, χωρίς να παραιτούμαστε από τον αγώνα για να δείξουμε τι είναι αληθινό, χρειάζεται να αφήνουμε χρόνο και στους άλλους να κατανοούν τι δεν πάει καλά, να τους δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες, ώστε να παλέψουν να διορθώσουν ό,τι μπορεί να διορθωθεί. Κι ακόμα κι αν δεν διορθώνονται όλα, η προσπάθεια για μια καινούργια αρχή, το “βαλείν αρχήν μετανοίας” που ζητούνε οι ασκητές πατέρες της πίστης μας, είναι ήδη το ήμισυ του παντός.

Η χριστιανική πίστη δεν αρνείται την κριτική στον άνθρωπο. Δεν λειτουργεί στην αντιφατική προοπτική των καιρών μας που από την μία ζητούν ένα συνεχές “δεν πειράζει” και από την άλλη είναι έτοιμοι να κατακεραυνώσουν όποιον δεν πορεύεται σύμφωνα με τα κάθε λογής πρότυπα ή όποιον σφάλλει, είτε λόγω των παθών του είτε λόγω της στιγμής. Η χριστιανική πίστη μιλά για αμαρτίες και το εννοεί. Ταυτόχρονα, όμως, ζητά την αγάπη, την συγχώρεση, την υπομονή και την αναγνώριση ότι όποιος σφάλλει, όποιος χρωστά, είναι άνθρωπος. Αρκεί όμως και εκείνος να αναγνωρίζει τα λάθη του, να αναλαμβάνει τις ευθύνες γι’ αυτά και να δίνει δεύτερες ευκαιρίες και στους συνανθρώπους του.

Σε μία από τις πιο ωραίες παραβολές του ευαγγελίου ο Χριστός μιλά για τον δούλο εκείνον που έδειξε αχαριστία έναντι του Θεού. Ο Κύριος του έδωσε συγχώρεση , για ένα μεγάλο χρέος, με γενναιοδωρία. Εκείνος όμως δεν έδειξε ίχνος ευσπλαχνίας στον συνάνθρωπό του,  που του χρωστούσε κάτι ελάχιστο, δείχνοντας τελικά στον Θεό ότι για τον εαυτό του υποκριτικά ζήτησε το έλεος του Θεού. Αν δεν ξεκινάμε από την αγάπη για τους άλλους, δεν μπορούμε να ζητούμε τελικά από τον Θεό, στον Οποίο, έτσι κι αλλιώς, οφείλουμε.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

28 Αυγούστου 2022

Κυριακή ΙΑ’ Ματθαίου


Το Ευαγγέλιο Κυριακής ΙΑ´ Ματθαίου 28-8-202

 Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής ΙΑ´ Ματθαίου (Ματθ. ιη΄ 23-35) Το καθήκον της συγνώμης και η παραβολή του αγνώμονος δούλου



Εἶπεν ὁ Κύριος την παραβολήν ταύτην· Ωμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὃς ἠθέλησε συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ. ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων. μὴ ἔχοντος δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ἀποδοθῆναι. πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος προσεκύνει αὐτῷ λέγων· κύριε, μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ πάντα σοι ἀποδώσω. σπλαγχνισθεὶς δὲ ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἀπέλυσεν αὐτὸν καὶ τὸ δάνειον ἀφῆκεν αὐτῷ. ἐξελθὼν δὲ ὁ δοῦλος ἐκεῖνος εὗρεν ἕνα τῶν συνδούλων αὐτοῦ, ὃς ὤφειλεν αὐτῷ ἑκατὸν δηνάρια, καὶ κρατήσας αὐτὸν ἔπνιγε λέγων· ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις. πεσὼν οὖν ὁ σύνδουλος αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ παρεκάλει αὐτὸν λέγων· μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ ἀποδώσω σοι. ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακὴν ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον.

ἰδόντες δὲ οἱ σύνδουλοι αὐτοῦ τὰ γενόμενα ἐλυπήθησαν σφόδρα, καὶ ἐλθόντες διεσάφησαν τῷ κυρίῳ ἑαυτῶν πάντα τὰ γενόμενα. τότε προσκαλεσάμενος αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ λέγει αὐτῷ· δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με. οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγώ σε ἠλέησα; καὶ ὀργισθεὶς ὁ κύριος αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖς βασανισταῖς ἕως οὗ ἀποδῷ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον αὐτῷ. Οὕτω καὶ ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν.

Απόδοση σε νεολληνική το Ευαγγέλιο Κυριακής ΙΑ´ Ματθαίου

Είπε ο Κύριος την παραβολή αυτή· Γι’ αυτό, η βασιλεία των ουρανών είναι όμοια μ’ ένα βασιλιά, που θέλησε να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τους δούλους του. Kι όταν άρχισε το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών, του έφεραν έναν οφειλέτη που του χρωστούσε δέκα χιλιάδες τάλαντα. Kι επειδή δεν είχε να τα πληρώσει, διέταξε ο κύριός του να πουληθούν αυτός και η γυναίκα του και τα παιδιά του κι όλα όσα είχε ώστε να πληρωθεί το χρέος. Έπεσε, τότε, ο δούλος κι άρχισε να τον προσκυνά λέγοντας: Kύριε, δείξε μου μακροθυμία και θα σου τα ξεπληρώσω όλα. Kι επειδή τον σπλαχνίστηκε το δούλο εκείνο ο κύριός του, τον άφησε ελεύθερο και του χάρισε το δάνειο. Bγαίνοντας όμως έξω ο δούλος εκείνος, βρήκε έναν από τους συνδούλους του που του χρωστούσε εκατό δηνάρια. Tον έπιασε τότε και τον έπνιγε λέγοντάς του: Ξόφλησέ μου ό,τι μου χρωστάς. Έπεσε, λοιπόν, ο σύνδουλός του στα πόδια του και τον παρακαλούσε λέγοντας: Δώσε μου κάποια πίστωση χρόνου, και θα σου το ξοφλήσω. Eκείνος όμως δεν ήθελε κι έτσι πήγε και τον έριξε στη φυλακή, ώσπου να ξοφλήσει το χρέος.

Mα όταν είδαν οι σύνδουλοί του τι έγινε, λυπήθηκαν πάρα πολύ και πήγαν και διηγήθηκαν με κάθε λεπτομέρεια στον κύριό τους όλα όσα έγιναν. Tότε τον κάλεσε ο κύριός του και του λέει: Πονηρέ δούλε! Όλο εκείνο το χρέος σού το χάρισα επειδή με παρακάλεσες. Δεν όφειλες λοιπόν να σπλαχνιστείς κι εσύ το σύνδουλό σου, όπως σε σπλαχνίστηκα εγώ; Kαι οργίστηκε ο κύριός του και τον παρέδωσε στους βασανιστές, ώσπου να ξοφλήσει όλα όσα του χρωστούσε. Tο ίδιο θα κάνει και ο Πατέρας μου ο ουράνιος σ’ εσάς, αν δε συγχωρήσετε ο καθένας σας στον αδελφό του, μέσα από την καρδιά του, τα παραπτώματά τους.

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2022

Μετά-κατασκηνωτική περίοδος στελεχών και φοιτητών στην Ιερά Μητρόπολη Κέρκυρας

 Ένα πενθήμερο αφιερώθηκε για τα στελέχη των κατασκηνωτικών περιόδων αλλά και φοιτητών, από 25 Αυγούστου έως και 29 Αυγούστου στο κατασκηνωτικό κέντρο της Κασσιόπης στην βόρεια Κέρκυρα. Οι ανακαινισμένες εκ βάθρων και ανανεωμένες κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων, δέχθηκαν τα στελέχη αλλά και ένα αρκετά μεγάλο κύκλο φοιτητών, αφενός μεν για την πνευματική οικοδομή της κοινής κατασκηνωτικής ζωής των συμμετεχόντων και αφετέρου για να συμπροβληματιστούν και να κάνουν ένα απολογισμό για την πορεία όλων των κατασκηνωτικών περιόδων στις οποίες ήταν υπεύθυνοι. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, από την πρώτη μέρα ήταν παρόν στα μέλη, ο οποίος τέλεσε και τον αγιασμό της έναρξης ενώ στην συνέχεια τους ευχαρίστησε για την σπουδαία προσφορά τους και τους υπέμνησε ότι ο ίδιος ο Θεός τους έχει επιλέξει μεταξύ των πολλών νέων της κοινωνίας μας, για να τους αναθέσει αυτή την υψηλή διακονία. Στο σημείο αυτό τους είπε τον λόγο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αυτόν τον οποίο είπε και στους μαθητές Του, ότι εσείς είστε το άλας της γης. «Υμείς εστέ το άλας της γης. Εάν δε το άλας μωρανθή εν τίνι αλισθήσεται; Εις ουδέν ισχυει έτι ει μη βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπό των ανθρώπων». Ακριβώς εξήγησε στα παιδιά αυτή τη φράση του Κυρίου μας, τις ιδιότητες του άλατος πόσο χρήσιμες είναι. Επομένως είστε ευλογημένα παιδιά γιατί ο Θεός σας προορίζει για μεγάλα και υψηλά. Στην συνέχεια συζήτησαν δι’ ολίγων τα προβλήματα τα οποία απασχόλησαν τους ίδιους, αλλά και τους κατασκηνωτές και αυτή η συμμετοχή του Σεβασμιωτάτου θα συνεχιστεί έως και την Κυριακή εσπέρας. Τέλος τους ευχήθηκε να έχουν δύναμη και φωτισμό στην διακονία τους.









Τετάρτη 24 Αυγούστου 2022

Χειροτονία πρεσβυτέρου στην Κέρκυρα

Με την ευκαιρία της εορτής του ισαποστόλου και εθνομάρτυρα Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, εορτάζει και πανηγυρίζει η Ιερά Μονή Αγίας Κυριακής Κουραμάδων, η οποία έχει δεύτερο έφορο και προστάτη της, τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.

Κατά την Θεία Λειτουργία έγινε και η χειροτονία εις πρεσβύτερον του διακόνου της Ιεράς Μονής, π. Προδρόμου Μαμωνά, ο οποίος επί πολλά έτη υπήρξε δόκιμος μοναχός, μοναχός και διάκονος. Πρόκειται περί ενός ευσεβούς νέου ο οποίος διακατέχετε από τον θείο έρωτα στην μοναχική ζωή. Είναι μοναχός της υπομονής, της υποταγής και της σιωπής. Ο Σεβασμιώτατος έπειτα από την ομιλία του χειροτονούμενου ο οποίος εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του στον Θεό για όλες τις πνευματικές ευεργεσίες τις οποίες δέχθηκε στην ζωή του, την ευγνωμοσύνη του στον γέροντά του και καθηγούμενο της Ιεράς Μονής αρχιμανδρίτη π. Γαβριήλ Νικηφορίδη, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στις εμπειρίες τις μοναχικής ζωής τις οποίες απέκτησε στην διάρκεια όλων των ετών της διακονίας του στην ιερά μονή. Ομοίως ευχαρίστησε και τον θεοφιλέστατο επίσκοπο Ευμενείας κ. Ειρηναίο ο οποίος συνδέεται πνευματικά με τον γέροντα της Μονής και παρευρέθη προς τούτο το γεγονός της χειροτονίας. Απευθυνόμενος και προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κερκύρας, τον οποίο γνώρισε από την νεαρή του ηλικία όταν εισήλθε ως δόκιμος στην ιερά μονή, τον ευχαρίστησε για την πατρική του συμπαράσταση σε όλα αυτά τα χρόνια της διακονίας του.

 Ο Σεβασμιώτατος ανταπαντώντας στον χειροτονούμενο του είπε ότι σήμερα ιερουργείται η προσωπική σου πεντηκοστή που έπειτα από λίγο όπως οι απόστολοι του Κυρίου μας επλήσθησαν πνεύματος Αγίου, έτσι και εσύ θα γίνεις τέκνο φωτόμορφο της εκκλησίας γεμάτος από την θεία χάρη της ιερωσύνης, για να ιερουργείς το μυστήριο των μυστηρίων την θεία ευχαριστία, να κηρύττεις το ευαγγέλιο της σωτηρίας στους ανθρώπους και να ορθοτομείς τον λόγο της αληθείας, να αναδέχεσαι το βάρος των αμαρτιών των ανθρώπων, οι οποίοι θα καταφεύγουν στο πνευματικό καταφύγιο της ιεράς μονής σας, για να βρουν τη λύτρωση στην ζωή τους. Και όλα αυτά καλείσαι να τα διακονήσεις σε μία εποχή η οποία χαρακτηρίζεται, ως εποχή της αποστασίας από τον Θεό, της πλησμονής των υλικών αγαθών και του άκρατου ευδαιμονισμού σε μία εποχή της σαρκολατρείας και της ποικίλης αμαρτίας και κακίας. Σε μία εποχή που τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη διακυβεύονται και η ιστορία παραχαράσσεται και ο πολιτισμός απεμπολείται. Οι εποχές στις οποίες οι παλαιότεροι εξ ημών, είτε επίσκοποι είτε ιερείς και ιερομόναχοι, μεθούσαν από την δόξα της κοσμικής εξουσίας, άλλαξε διαρήδην. Η εποχή μας σήμερα αντίθετα έχει ταπεινώσει το κοσμικό φρόνημα στο οποίο δυστυχώς μετείχε και η εκκλησία μας και ο ιδεώδης σήμερα λειτουργός του υψίστου, πρέπει να συνειδητοποιήσει τον λόγο του αποστόλου Παύλου « ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι». Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η δόξα του σύγχρονου ιερέως είναι η άρση του σταυρού και η πορεία προς τον Γολγοθά και η αναβασή μας στο ικρίωμα του σταυρού. Η δόξα είναι πνευματική, εσωτερική, ο μοναχός και ιδιαίτερα ο ιερομόναχος ζει τον θεϊκό έρωτα, ο οποίος τον αναπτερώνει στην ιερωσύνη που σήμερα λαμβάνεις. Δεν υπάρχουν ούτε εκπτώσεις ούτε συμβιβασμοί, παρά μόνο θυσία. Σήμερα που εορτάζουμε την εορτή του Αγίου Κοσμά του ισαποστόλου και εθναποστόλου, προς στιγμή ο Άγιος ζήτησε την ευλογία της μονής του, προκειμένου να εξέλθει και να διδάξει την σκλαβωμένη ρωμιοσύνη και ο Θεός ευλόγησε τούτο το έργο του. Το αποτέλεσμα ήταν το μαρτύριο του Αγίου Κοσμά όχι μόνο της συνειδήσεως του, αλλά και το μαρτύριο του αίματος του. Σε αυτές τις δύσκολες εποχές, η εκκλησία πάντοτε στάθηκε πρωτοπόρος και στο πλευρό των ανθρώπων. Ίσως χρειαστεί και εσύ στην ιερατική σου ζωή, να γίνεις και εθναπόστολος και ιεραπόστολος. Γι‘ αυτό ποτέ μην δώσεις ύπνο τοις βλεφάροις σου και τοις κροτάφοις σου νυσταγμό. Σε τούτη την ιερή στιγμή επικαλούμαι τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, του Αγίου Σπυρίδωνος, των Αγίων Ιάσονος και Σωσιπάτρου, όλων των τοπικών Αγίων αλλά και του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, για να είναι οι υπερασπιστές σου στην ιερατική σου ζωή και διακονία.

Στο τέλος της θείας λειτουργίας, τη παρακλήσει του ηγουμένου της Μονής, ο Σεβασμιώτατος τον προχείρισε εις αρχιμανδρίτη. Επίσης μετά το κέρασμα προς το εκκλησίασμα, ακολούθησε μοναστηριακή τράπεζα όπου ετοίμασαν φίλοι και διακονητές της Ιεράς Μονής.