Translate

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΧΟΛΗΣ ΓΟΝΕΩΝ

Εκκλησία, Κράτος και Θρησκευτική Εκπαίδευση: Αδιέξοδο ή προοπτική;

Ο Κύριλλος Ιεροσολύμων… «διαφωνεί» και κάνει κατηχήσεις σε κατηχουμένους και βαπτισθέντες απλά… γιατί αυτή είναι η δουλειά του κάθε επισκόπου! Ο επίσκοπος είναι ο δάσκαλος των χριστιανών. Οι παρερμηνευόμενες επιστολές του αγίου Ιγνατίου για την θέση του επισκόπου θεωρούν ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ κάτι τέτοιο. Ας μη συζητήσουμε για την… διδασκαλία των επισκόπων σήμερα! Εθνικοπολιτικά θέματα, κοινωνικές παρατηρήσεις για συμπεριφορικές αλλαγές των ανθρώπων, αυταπάτη αρμοδιότητας περί πάντων καί άλλων τινών ή βαθυστόχαστες θεολογίες… θεωτικές ακατανόητες και αναιρούμενες de facto. Και γενικώς, λόγος που δεν «συγκινεί» ούτε χριστιανούς ούτε μη χριστιανούς. Υπάρχει δε σήμερα, άτυπη, μερίδα της διοικούσης Εκκλησίας που έχει την θεωρία-άποψη ότι ο επίσκοπος… μόνον λειτουργεί και εξ αυτού πηγάζουν τα πάντα…! Ἵλεως Κύριε!!

kampanes

Έτσι… κουτσοπορευόμενοι οι δύο θεσμικοί φορείς φτάσανε μέσα από διακυμάνσεις-κόντρες-συνεννοήσεις-αντιθέσεις-καυγάδες («να χωρίσουμε τα τσανάκια μας» απειλούσε «μεγαλώνυμος» παλαιότερος πολιτικός) στην σημερινή, αδιάφορη για το Κράτος, κατάσταση. Το Κράτος σήμερα κουβαλάει την Εκκλησία στην πλάτη του, σαν το πτώμα στην ταινία «Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα». Μια υπόθεση δηλαδή… «σκουληκιασμένη» και απεχθή. Οι σημερινοί φιλοσοφικοαδιάφοροι άνεμοι με χαρά σπρώχνουν την Εκκλησία στο κοινωνικό περιθώριο, που βαφτίζεται (το «περιθώριο») προσωπικές απόψεις και παρουσιάζεται αυτός ο αποκλεισμός, ως ανάγκη και αίτημα πλουραλισμού και δημοκρατίας.
O tempora o mores, κραυγάζουν όσοι δεν μπορούν να διακρίνουν ότι είναι… μωροί, αφού δεν αφουγκράζονται τον λόγο του Χριστού: «… ὀψίας γενομένης λέγετε εὐδία πυρράζει γάρ ὁ οὐρανός καί πρωΐ σήμερον χειμών πυρράζει γάρ στυγνάζων ὁ οὐρανός. Ὑποκριταί τό μέν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τά δέ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε;» (Ματθ. 16, 2-3).
Όλοι οι Έλληνες που έχουν περάσει από το παλαιό εξατάξιο γυμνάσιο ή την συνέχειά του, το Γυμνάσιο και το Λύκειο, όλοι ανεξαιρέτως, ανάμεσα στις αναμνήσεις που κουβαλάμε από εκείνες τις ηλικίες ως μαθητές, οι δυσκολότερες και πλέον ιδιόρρυθμες, είναι αυτές που έχουμε από τους θεολόγους καθηγητές. Ατυχώς μόνο η μειοψηφία των θεολόγων ήταν άνθρωποι, που δεν αισθανόντουσαν δύσκολα με το μάθημά τους. Που ήξεραν τι πίστευαν αυτοί πρώτα και μετά τι έλεγαν. Που είχαν τρόπο, ήθος και μέθοδο, πρόσφορη για επαγωγική και αποδοτική διδασκαλία, ώστε να δημιουργούν μια γοητευτική εικόνα χριστιανού, στις συνειδήσεις των εφήβων.
Οι θεολόγοι ήταν ουσιαστικά χωρισμένοι σε δύο… συνομοταξίες. Στους στενόκαρδους και στενόμυαλους φανατικούς καλβινίζοντες, που είχαν μονίμως αγωνία να είναι… ευπρεπής η ενδυμασία και να υπάρχει εκ μέρους των μαθητών ευγενική συμπεριφορά και «φυσικά» συνέπεια στις… θρησκευτικές υποχρεώσεις! Και στους αδιάφορους και χαλαρούς, που εξαντλούσαν κάθε σχέση, στην απαγγελία του μαθήματος του βιβλίου, και απαιτούσαν απλώς την γνώση του μαθήματος. Οι πρώτοι ήταν δολοφονικά ανιαροί και ενοχλητικοί και είχαν όλα τα φόντα να γίνονται απεχθείς και, κατά συνέπεια, απευκταίο παράδειγμα. Οι δεύτεροι «κραύγαζαν» τον κυνισμό του αδιάφορου προσπεράσματος… – Δεν τρέχει τίποτα! Και άρα, μάλλον δεν υπάρχει τίποτα…! Μια μειοψηφία ανάμεσα σ’ αυτές τις συμπληγάδες ήταν ο… ένας κούκος που δεν φέρνει την άνοιξη! Έπρεπε να είσαι τυχερός για να έχεις θεολόγο τον… τον… τον… (δαχτυλοδεικτούμενοι), που να σε κάνει να μελαγχολείς, γιατί δεν είναι όλοι οι καθηγητές σαν δαύτον και στο ήθος και στην γνώση.

Γ. Και από δω και μπρος, τι κάνουμε;
Και είμαστε στο τώρα και στο σήμερα.
Οι… σιαμαίοι έχουν χωρίσει de facto και ο ένας (η διοίκηση της Eκκλησίας) διαμαρτύρεται παριστάνοντας τον… «ανήξερο έκπληκτο» για τον χωρισμό επικαλούμενος τα πάλαι ποτέ de jure «δικαιώματα»! Χωρίς να θέλει να σκεφτεί ότι αυτό που πρέπει να κομίζει σαν μήνυμα σ’ αυτόν τον χαοτικό κόσμο είναι, όχι η διεκδίκηση και τα δικαιώματα, αλλά η θυσία, και η «ἐμπράγματος» διδασκαλία, ότι δεν νικούν οι λύκοι, αλλά τα πρόβατα του Χριστού, που στέλνονται ανάμεσα στους λύκους και τους αλλάζουν! Ότι, αν έχει πρόταση ζωής η Εκκλησία για τον κόσμο, αυτή η πρόταση είναι ακριβώς, το ότι αποτελεί Μυστήριο αλλαγής των ανθρώπων, από προηγμένα θηλαστικά σε πρόσωπα.
«Ποιο καλύτερο λιμάνι απ’ το λιμάνι της Εκκλησίας; Στην Εκκλησία δεν επικρατεί η βιολογική αναγκαιότητα, αλλά τιμάται υπερβολικά η ελευθερία της επιλογής. Η Εκκλησία παίρνει κάποιον που είναι «λύκος» και τον μεταμορφώνει σε «πρόβατο» όχι αλλοιώνοντας την φύση του, αλλά αλλάζοντας την προαίρεσή του. Γι’ αυτό δεν σφάλλει όποιος λέει ότι η Εκκλησία είναι πολύ καλύτερη απ’ την κιβωτό του Νώε. Η κιβωτός υποδεχόταν ζώα και διατηρούσε τα ζώα. Η Εκκλησία παραλαμβάνει… ζώα και τα μεταβάλλει. Δηλαδή, τότε εκεί (στην κιβωτό) μπήκε ένα γεράκι και βγήκε γεράκι, μπήκε λύκος και βγήκε λύκος. Στην Εκκλησία μπήκε γεράκι και βγαίνει περιστέρι, μπήκε λύκος και βγαίνει πρόβατο, μπαίνει φίδι και βγαίνει αρνί όχι επειδή άλλαξε η φύση, αλλά επειδή απορρίφθηκε η κακία» (αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, Περί μετανοίας, λόγος η’).
Ας αφήσουμε λοιπόν τον κάθε άνθρωπο να διαλέξει το λιμάνι του και ας νοιαστούμε να μη… ναυαγούν μέσα στο δικό μας λιμάνι τα «πλοία» που αποφάσισαν να το επιλέξουν!! Των φρονίμων ολίγα.

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

"ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ - Η ΧΛΩΡΙΔΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Το άρωμα της αγιότητας...




Πριν μερικά χρόνια βρισκόμουν στον Άγιον Όρος και συγκεκριμένα στην μονή Οσίου Γρηγορίου. Την νύχτα ένιωσα μια θλίψη. Σύνηθες για τον ψυχισμό μου, που ωστόσο όμως ήταν πολύ έντονη σε σημείο να στραγγίζει μια μια τις ανάσες ψυχραιμίας μου. Φοβήθηκα πετάχτηκα όρθιος από το κρεβάτι και βγήκα στην αυλή της μονής. Καθώς περιφερόμουν, είδα φίλο ενάρετο ιερομόναχο ο οποίος περνούσε από την αυλή με προορισμό το κελί του. Ήταν ώρα ξεκούρασης.
«Τι κάνεις εδώ» μου λέει τέτοια ώρα;
«Εεε τι να κάνω, φόβος γέροντα» του λέω, «και ταραχή». «Μάλιστα» είπε προβληματισμένος. «Έλα μαζί μου», μονολόγισε και αμέσως έστριψε το κορμί του.
«Που;» του απάντησα γεμάτος απορία. «Ελα, ελα να πάμε κάπου όμορφα».
Με πήρε και αφού περπατήσαμε στους χαμηλά φωτισμένους διαδρόμους της μονής, φτάσαμε σε ένα μικρό εκκλησάκι. Μπήκαμε στο ναό. Κάθισε εδώ μου λέει και περίμενε. Εισήλθε στο ιερό. Σε λιγάκι βγήκε κρατώντας στα χέρια του, μια κάρα. Γονάτισα και εναπόθεσε αυτή επί της κεφαλής μου.
Τον άκουσα που κάτι ψιθύριζε, όπως η μάνα νανουρίσματα στα παιδικά αυτιά μας όταν θέλει να μας ηρεμήσει. Προσευχόταν για μένα. Ίσως να μην υπάρχει πιο αγαπητική πράξη.
Μαλάκωσα. Ειρήνευσα.
«Προσκύνησε» μου λέει. Σηκώνομαι, σκύβω και ασπάζομαι την κάρα. Τι… άρωμα ήταν αυτό Θεέ μου. Τι ευωδία!! Τρύπησε τα ρουθούνια μου. Εισήλθε εντός μου. Φώτισε τον κήπο της καρδιάς μου και δρόσισε την ξεραΐλα της θλίψης. Όλα έγιναν αλλιώς. Χαμογέλασα. Σημείο της παρουσίας του Θεού. Ήταν η κάρα της Αγ. Αναστασίας της Ρωμαίας που γιορτάζει στις 29 Οκτωβρίου. Αύριο δηλαδή και την θυμήθηκα. Καθώς θυμήθηκα και κάτι άλλο, ότι υπάρχουν πολλά όμορφα αρώματα μα σαν εκείνο της αγιότητας δεν υπάρχει…

π.λίβυος

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ (ΝΥΝ ΔΕ ΩΔΕ ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΤΑΙ, ΣΥ ΔΕ ΟΔΥΝΑΣΑΙ)



Οι άνθρωποι συχνά συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους και παραπονιόμαστε ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη στη ζωή, ιδίως όταν είμαστε εμείς αυτοί που δεν έχουμε τα πράγματα όπως τα θέλουμε. Κρίνουμε την πορεία μας με βάση τα υλικά αγαθά, τις επιτυχίες ας, την αποδοχή από τους συνανθρώπους μας, τις σχέσεις μας, τις μικρότερες ή τις μεγαλύτερες απολαύσεις μας, τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στο καταναλωτικό πρότυπο ζωής, το οποίο ταυτίζουμε με την ευτυχία. Κι όταν διαπιστώνουμε ότι υστερούμε, ότι δεν έχουμε αυτά που θέλουμε σε σχέση και με άλλους ανθρώπους του ευρύτερου ή στενότερου περιβάλλοντός μας, παραπονιόμαστε. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι απόλυτη δικαιοσύνη σε έναν κόσμο μεταπτωτικό και χωρίς την παρουσία του Θεού να είναι δεσπόζουσα δεν μπορεί να υπάρξει. Ότι το νόημα της ζωής και η ευτυχία δε βρίσκεται στην ποσότητα των αγαθών, στην εκπλήρωση του θελήματός μας, αλλά στη δυνατότητα της πίστης στον Θεό, της αγάπης που κάνει την συνείδησή μας αναπαυμένη και στην αίσθηση ότι ο χρόνος μας δίνεται για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, όχι για να συγκρίνουμε και να δούμε τι έχουμε σε περίσσεια και τι μας λείπει, αλλά για να μάθουμε να δοξάζουμε τον Θεό γι’ αυτό που επέτρεψε να έχουμε και να χτίσουμε ένα «είναι» στηριγμένο στο «διδόναι» και όχι στο «λαμβάνειν».
Η παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, την οποία διηγείται ο Χριστός στους φιλάργυρους Φαρισαίους, αποτελεί μία συγκλονιστική υπόμνηση αληθειών, οι οποίες δεν περιορίζονται στο «νυν», αλλά ισχύουν για το «αεί». Στη ζωή αυτή ο πλούσιος είχε όλα τα αγαθά. Απολάμβανε τιμών, ηδονών, αποδοχής, οικειότητας, κυρίως όμως την αφθονία της τροφής. Ήταν ντυμένος με πολυτέλεια. Είχε δηλαδή πλήρως καλύψει αυτό που ονομάζουμε «φαίνεσθαι», «εικόνα». Τα χρήματα τον έκαναν αξιοζήλευτο. Από την άλλη ο φτωχός Λάζαρος ήταν στην απόλυτη ένδεια. Δεν είχε ούτε την ελάχιστη τροφή, ενώ δεν μπορούσε ούτε τις πληγές του να φροντίσει από μόνος του. Τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου, τα σκουπίδια δηλαδή που απέμεναν από την πολυτελή τροφή, τα έτρωγε για να ξεγελάσει την πείνα του, ενώ τα ρούχα του ήταν τόσο κουρελιασμένα που φαίνονταν οι πληγές του. Ο πλούσιος, παρότι γνώριζε τον Λάζαρο με το όνομά του, όπως φάνηκε από την μετέπειτα συνομιλία του με τον Αβραάμ, δε θέλησε ούτε καν να ελεήσει τον Λάζαρο. Στην αιωνιότητα όμως η κατάσταση ανατράπηκε ριζικά και ανεπιστρεπτί. Ο Αβραάμ του το λέει ξεκάθαρα: «τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου και ο Λάζαρος ομοίως τα κακά . νυν δε ώδε παρακαλείται, συ δε οδυνάσαι» (Λουκ. 16,25). Ο πλούσιος οδυνάται, ενώ ο Λάζαρος χαίρεται. Ο πλούσιος είναι βυθισμένος στη φλόγα και ο Λάζαρος αγάλλεται στους κόλπους του Αβραάμ. Η απόλυτη ευτυχία έγινε απόλυτη δυστυχία και το αντίστροφο. Ο σιωπών στη ζωή Λάζαρος απολαμβάνει την αιωνιότητα. Ο λαλίστατος στις παρέες και στη ζωή πλούσιος υποφέρει στην μοναξιά και μάλιστα αιωνίως.
Αυτή η αντιστροφή αποτελεί για όσους θέλουν να πιστεύουν στον Θεό υπόμνηση όχι της φιλοσοφίας απλώς για την ματαιότητα του κόσμου, αλλά του νοήματος της ζωής. Τα πάντα κρίνονται από τον τρόπο που βλέπει κάποιος τη ζωή και από τον τρόπο που την βιώνει. Η ευτυχία έχει να κάνει όχι με τα αγαθά, αλλά με την εμπιστοσύνη στον Θεό. Κι έχουμε ευθύνη από το υστέρημα ή το περίσσευμα των αγαθών μας να δείχνουμε την εμπιστοσύνη στον Θεό. Ο πλούσιος στηρίχτηκε στην αυτάρκειά του και νόμισε ότι δεν υπήρχε λόγος ούτε να πιστεύει στον Θεό και στον λόγο Του, όπως φάνηκε από την άρνησή του να αποδεχθεί ότι τα αδέρφια του θα σώζονταν αν διάβασαν τον μωσαϊκό νόμο και άκουγαν τον προφητικό λόγο, ούτε να προσφέρει έστω το ελάχιστο από αυτά που είχε σε αφθονία. Ο πλούσιος έκανε θεό τον εαυτό του, μην υπολογίζοντας όμως ότι ο χρόνος μάς δίνεται από τον Θεό για να Τον συναντήσουμε μέσα από τα πρόσωπα των συνανθρώπων μας. Ο Λάζαρος, ζώντας στο περιθώριο της περιφρόνησης και επιλέγοντας την οδό της εν σιωπή υπομονής, κατενόησε και βίωσε την απόλυτη ταπείνωση. Δεν είχε τίποτα και δεν ήθελε τίποτα. Μόνο τον Θεό. Είδε το αληθινό μέγεθος του εαυτού του. Και παρότι δοκιμάστηκε στη ζωή, έλαβε την αγαλλίαση στην αιωνιότητα.
Αυτή είναι τελικά η δικαιοσύνη του ουρανού. Ο καθένας να μην υποτάσσεται στην αυτάρκεια, την αυτοθέωση, την αίσθηση ότι η ζωή θα κρατήσει για πάντα αλλά να αξιοποιεί τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός και τις δωρεές που και πάλι ο Θεός επέτρεψε να έχει, ώστε να μοιράζεται. Μπορεί οι άνθρωποι να θυμώνουμε με την αδικία στον κόσμο, με τις ανισότητες, να οργιζόμαστε και έναντι του Θεού και έναντι των άλλων, όμως τίποτε δεν κρατά για πάντ. Μόνο η αιωνιότητα. Όποιος πιστεύει σ’ αυτήν, αισθάνεται την ευθύνη να μοιραστεί. Όποιος δεν πιστεύει, όσο κι αν εκμεταλλεύεται τις συνθήκες της ζωής και τα αγαθά του θα έρθει η ώρα που θα νικηθεί από τον χρόνο. Προφανώς και δεν πρέπει να μένουμε απαθείς στην αναισθησία και την αδικία. Αυτό που χρειάζεται όμως, πιο πάνω από τις δικές μας προσπάθειες, λόγους, αγώνες, είναι η εμπιστοσύνη στην κρίση του ουρανού, η οποία είναι η μόνη αληθινή διότι κρατά για πάντα. Οι αυτάρκεις πλούσιοι, οι αυτοθεωμένοι, οι αφιλοσόφητοι και άπιστοι μπορεί να μη συγκινούνται από τα μηνύματα της πίστης. Ας μη ζηλεύουμε όμως τη ζωή τους, αλλά να επιλέγουμε τον τρόπο του Θεού, για να είναι η ζωή μας κατά τα κριτήριά Του. Αυτά που ισχύουν για πάντα.

Κέρκυρα, 30 Οκτωβρίου 2016
Αναρτήθηκε από π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως Οσίου Ιωάννου Δαμασκηνού (40)

Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως

 Οσίου Ιωάννου Δαμασκηνού (40)



Απόδοση στην νέα ἑλληνική: Ἀρχιμανδρίτης Δωρόθεος Πάπαρης


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 40. Περὶ τῶν γινομένων


Γι’ αυτά που συμβαίνουν.
Απ’ αυτά που συμβαίνουν, άλλα εξαρτώνται από μας και άλλα όχι. Από μας εξαρτώνται αυτά τα οποία εμείς είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ή όχι, δηλαδή όλα αυτά που εκτελούμε με τη θέλησή μας (διότι δεν θα λέγαμε ότι κάνουμε κάτι με τη θέλησή μας, αν η πράξη δεν εξαρτάται από μας)· μ’ ένα λόγο, από μας εξαρτώνται όσα έχουν ως συνέπεια κατάκριση ή έπαινο και για όσα υπάρχει παραίνεση ή νόμος. Κυρίως εξαρτώνται από μας όσα ανήκουν στην ψυχή και για όσα αποφασίζουμε· διότι παίρνουμε απόφαση για τα ενδεχόμενα να συμβούν. Εξίσου ενδεχόμενο είναι αυτό που και το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και το αντίθετό του· το επιλέγει όμως η διάνοιά μας και αποτελεί την
αιτία της πράξεως.
Αυτά, λοιπόν, είναι εκείνα που εξαρτώνται από μας, τα οποία είναι εξίσου ενδεχόμενα να συμβούν, όπως να κινούμαστε ή όχι, να σπεύδουμε ή όχι, να επιθυμούμε τα μη απαραίτητα ή όχι, να λέμε ψέματα ή όχι, να δίνουμε ή όχι, να χαιρόμαστε για όσα πρέπει, αλλά και το ίδιο να μην χαιρόμαστε για όσα δεν πρέπει, και όλα τα παρόμοια, στα οποία υπάγονται τα έργα της αρετής και της κακίας. Διότι όλα αυτά εξαρτώνται από την ελευθερία μας. Στα ενδεχόμενα, επίσης, να συμβούν ανήκουν και οι τέχνες· από μας εξαρτάται να ασκήσουμε όποια τέχνη θελήσουμε ή να μην ασκήσουμε.
Πρέπει ακόμη να γνωρίζουμε ότι η εκλογή αυτών που είναι δυνατόν να γίνουν πράξη εξαρτάται από μας· αλλά την πράξη εμποδίζει πολλές φορές κάποιο σχέδιο της θείας πρόνοιας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 40. Περὶ τῶν γινομένων

Τῶν γινομένων τὰ μέν εἰσιν ἐφ᾿ ἡμῖν, τὰ δὲ οὐκ ἐφ᾿ ἡμῖν. Ἐφ᾿ ἡμῖν μὲν οὖν εἰσιν, ὧν ἡμεῖς ἐσμεν αὐτεξούσιοι ποιεῖν τε καὶ μὴ ποιεῖν,             τουτέστι πάντα τὰ δι᾿ ἡμῶν ἑκουσίως πραττόμενα (οὐ γὰρ ἑκουσίως ἐλέγετο πράττεσθαι τῆς πράξεως οὐκ οὔσης ἐφ᾿ ἡμῖν) καὶ ἁπλῶς, οἷς ἕπεται ψόγος ἢ ἔπαινος καὶ ἐφ᾿ οἷς ἐστι προτροπὴ καὶ νόμος. Κυρίως δὲ ἐφ᾿ ἡμῖν ἐστι τὰ ψυχικὰ πάντα καὶ περὶ ὧν βουλευόμεθα· ἡ δὲ βουλὴ τῶν ἐπίσης ἐνδεχομένων ἐστίν. Ἐπίσης δὲ ἐνδεχόμενόν ἐστιν, ὃ αὐτό τε δυνάμεθα, καὶ τὸ ἀντικείμενον αὐτῷ· ποιεῖται δὲ τούτου τὴν αἵρεσιν ὁ νοῦς ὁ ἡμέτερος, καὶ οὗτός ἐστιν ἀρχὴ πράξεως.
Ταῦτα τοίνυν ἐστὶ τὰ ἐφ᾿ ἡμῖν, τὰ ἐπίσης ἐνδεχόμενα, οἷον τὸ κινεῖσθαι καὶ μὴ κινεῖσθαι, ὁρμᾶν καὶ μὴ ὁρμᾶν, ὀρέγεσθαι τῶν μὴ ἀναγκαίων καὶ μὴ ὀρέγεσθαι, ψεύδεσθαι καὶ μὴ ψεύδεσθαι, διδόναι καὶ μὴ διδόναι, χαίρειν ἐφ᾿ οἷς δεῖ καὶ μὴ χαίρειν ὁμοίως, καὶ ἐφ᾿ οἷς οὐ δεῖ, καὶ ὅσα τοιαῦτα, ἐν οἷς ἐστι τὰ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς κακίας ἔργα· τούτων γάρ ἐσμεν αὐτεξούσιοι. Τῶν δὲ ἐπίσης ἐνδεχομένων εἰσὶ καὶ αἱ τέχναι· ἐφ᾿ ἡμῖν γάρ ἐστι μετελθεῖν, ἣν ἂν θελήσωμεν, καὶ μὴ μετελθεῖν.
Χρὴ δὲ γινώσκειν, ὡς ἡ μὲν αἵρεσις τῶν πρακτῶν ἀεὶ ἐφ᾿ ἡμῖν ἐστιν· ἡ δὲ πρᾶξις πολλάκις κωλύεται κατά τινα τρόπον τῆς προνοίας. 

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Ο ρομαντισμός της πατρίδας!

Αποτέλεσμα εικόνας για π. θεμιστοκλής μουρτζανός
Γράφει ο π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός 

Χρειαζόμαστε άραγε σήμερα την πατρίδα; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, για τους πολλούς πατρίδα είναι ο τόπος καταγωγής και ο τόπος διαβίωσης.

Είναι ρομαντισμός, μία ιδέα η οποία συγκινεί μειοψηφίες. Οι περισσότεροι, και ιδίως οι νεώτεροι, ζώντας σε μια παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα, θεωρούμε ότι η πατρίδα είναι μία περιθωριοποιημένη έννοια.

Προϋποθέτει άλλωστε το «εμείς» και ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχεί το «εγώ». Ο κόσμος της αποθέωσης της εικόνας, στην οποία νομίζουμε ότι βρίσκουμε νόημα με τα σχόλια των άλλων για το πρόσωπό μας, όπως κι ένα σωρό άλλες απασχολήσεις δεν μας αφήνουν χρόνο για να είμαστε «εμείς».

Αν συνδυάσουμε τον ρυθμό της ζωής με τη λήθη που συστηματικά καλλιεργείται από το εκπαιδευτικό σύστημα, καθώς υποβαθμίζεται ή αλλάζει προσανατολισμό το μάθημα της Ιστορίας, καταλαβαίνουμε γιατί τελικά η έννοια «πατρίδα» συμπίπτει με το «κράτος».

Κι όμως χρειαζόμαστε τον ρομαντισμό της πατρίδας. Χρειαζόμαστε την μνήμη των προσώπων εκείνων τα οποία έκριναν ότι αξίζει περισσότερο και από την ίδια τη ζωή τους να θυσιαστούν για τα «ιερά και τα όσια», δηλαδή για τον τόπο, την ιστορία, την μνήμη, τους άλλους, όπως αποτυπώνονται στην ταυτότητα του λαού μας.

Στην αίσθηση του συλλογικού «εμείς», το οποίο αν πάψει να υφίσταται, θα αφήσει να ξεθωριάσει κάθε δεσμός που έχουμε οι άνθρωποι και με άλλες συλλογικότητες, όπως είναι η οικογένεια, το σχολείο, η θρησκευτικότητα.

Χωρίς πατρίδα οι άνθρωποι δεν αισθανόμαστε ευθύνη για τους πολλούς, αλλά μόνο για τον εαυτό μας. Μια τέτοια νοοτροπία στην πράξη καθιστά τη ζωή επιβίωση. Ο άνθρωπος παύει να έχει προοπτική ένταξής του στην ιστορία.

Θα είναι ένα άτομο το οποίο θα σβήνει και κανείς, αργά ή γρήγορα, δε θα το θυμάται, διότι ό,τι είναι εσωστρεφές και δεν παλεύει να αφήσει ίχνη για τους πολλούς, είναι καταδικασμένο στη διαγραφή από τον χρόνο.

Ίσως αναρωτηθούμε: όλοι όσοι πάλεψαν στα βουνά της Αλβανίας στον αγώνα του ’40 είναι γνωστοί σήμερα; Μας εμπνέουν; Τους θυμόμαστε; Προφανώς λίγους γνωρίζουμε με το όνομά τους.

Όμως θυμόμαστε τη συλλογική τους αντίδραση εναντίον του εχθρού, ο οποίος δεν ήθελε μόνο να καταλάβει ένα έδαφος.

Προσέβαλε την αξία της ελεύθερης ψυχής που χαρακτήριζε τον Έλληνα. Προσέβαλε την θρησκευτική του συνείδηση, τορπιλίζοντας την «Έλλη» το Δεκαπενταύγουστο του 1940 στην Τήνο.

Προσέβαλε την επιθυμία του Έλληνα τα παιδιά του να ορίζουν τον εαυτό τους, ακόμη και το δικαίωμα να κάνουν λάθη.

Την παράδοση του Έλληνα να παλεύει εναντίον των ισχυρών και «να μένει και μαγιά». Την αντίληψη της δικαιοσύνης που έχουμε.

Αυτή τη συλλογική αίσθηση και αντίδραση καλούμαστε οι μεγαλύτεροι να εμφυσήσουμε στους νεώτερους.

Την οδό του «εμείς». Μέσα από την οικογένεια, τη σχολική τάξη, την ενορία, κάθε συλλογική δραστηριότητα, ακόμη και τον αθλητισμό.

Όχι με ευχολόγια, αλλά με βάση την μνήμη και την παράδοση, που ξεκινούν από τη θρησκευτική πίστη και ζωή.
Αρκετά ανεχτήκαμε τον αποχρωματισμό μας από αξίες, έναν αφελληνισμό γλωσσικό, θρησκευτικό, ιστορικό, εθνικό στο όνομα του μοντέρνου.

Μπορούμε να κρατήσουμε ό,τι μας συνέχει ως κοινωνία, που είναι ο πατριωτισμός, και να διαλεχθούμε με το σήμερα.

Κρίνοντάς το, δεχόμενοι ό,τι αξίζει και παλεύοντας εναντίον τού ό,τι μας αλλοτριώνει. Αυτό είναι το αληθινό μας χρέος!

Επίσημη Δοξολογία για την 28η Οκτωβρίου στην Ι.Μ. Κερκύρας


Το πρωί της Παρασκευής 28 Οκτωβρίου 2016 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τέλεσε την επίσημη Δοξολογία για την επέτειο του “ΟΧΙ”, στο Μητροπολιτικό Ναό της Υ.Θ. Σπηλαιωτίσσης, με την παρουσία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του νησιού. Την κυβέρνηση εκπροσώπησε η Υπουργός Τουρισμού κα Έλενα Κουντουρά.
Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο Πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου κ. Χρήστος Μωραϊτης.
Λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών, η κατάθεση στεφάνων έγινε εντός του ναού, ενώ η παρέλαση δεν πραγματοποιήθηκε.






















Εορτή της Υ.Θ. της Ελευθερώτριας στο Ι.Χ.Π. “Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ”


Τελέστηκε την Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016 στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος του Ι.Χ.Π. “Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ”, ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία μετά αρτοκλασίας, επί τη εορτή της Υπεραγίας Θεοτόκου της Ελευθερώτριας.







Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Όταν μια εικόνα προσκυνάς....




Μόνο ένα πράγμα θα σας ζητήσω να έχετε στην σκέψη σας καθώς θα προσκυνάτε την εικόνα ενός αγίου ή αγίας: ότι πίσω από το φωτοστέφανο που εσείς βλέπετε, καμαρώνετε και παρηγορήστε, να θυμάστε ότι ο άγιος υπήρξε πρόσωπο που πάλεψε πολύ με τον εαυτό του. Που η σχέση με τον Θεό του στοίχισε και τον «τσάκισε». Στα λαμπερά μάτια των εικόνων, να βλέπετε τον ανείπωτο πόνο του σταυρού, τις νύχτες τις απόλυτα μοναχικές που το ξημέρωμα έμοιαζε ως λύτρωση. Γι αυτό όταν φιλάτε τις εικόνες των αγίων μην ζητάτε μόνο, πείτε κι ένα ευχαριστώ, ένα σε αγαπώ γι αυτά που πέρασες και είσαι…..

π.λίβυος

Κορέας Αμβρόσιος: Η Μαρτυρία της Εκκλησίας στα Έθνη, κατά τον ι. Χρυσόστομο


Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορέας κ. Αμβρόσιος μιλάει στην εκδήλωση με θέμα: «Η ορθόδοξη μαρτυρία στην Άπω Ανατολή», που πραγματοποιήθηκε τη Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016 στην Θεολογική Σχολή του Ε.Κ.Π.Α. Ο Σεβασμιώτατος βρέθηκε στη Θεολογική Σχολή μετά από πρόσκληση της Κοσμητείας του Ιδρύματος και μίλησε στην εκδήλωση με θέμα: «H ορθόδοξη μαρτυρία στα Έθνη κατά τον ιερό Χρυσόστομο».

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

O ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ


Την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή του Αγίου Δημητρίου, στο χωριό Άγιοι Δούλοι, της βόρειας Κέρκυρας.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος ανέφερε ότι η εποχή που έζησε ο Άγιος Δημήτριος, μοιάζει με τη σημερινή εποχή. Όπως τότε, έτσι και τώρα η Εκκλησία του Χριστού διώκεται, από ανθρώπους θεομάχους, που μόνο τους μέλημα είναι η αλλοίωση του Χριστιανικού φρονήματος του λαού μας. Η αγάπη όμως και η πίστη του Αγίου Δημητρίου στο Χριστό, μας υπενθυμίζει, τον αγώνα και τη μαρτυρία που καλούμαστε να δώσουμε ως βαπτισμένοι Χριστιανοί, κατά των σύγχρονων Λυαίων. Το αίμα του Αγίου Δημητρίου αφυπνίζει δια μέσου των αιώνων συνειδήσεις, δίδοντας τη βεβαιότητα της αιωνιότητος, της υπέρβασης του θανάτου και της μετά του Τριαδικού Θεού κοινωνίας, πρόσθεσε ο Μητροπολίτης Κερκύρας.
Κλέινοντας ο κ. Νεκτάριος ζήτησε από τους πιστούς να μιμηθούν το αγωνιστικό πνεύμα και το ζήλο του Αγίου Δημητρίου, για τον εράσμιο της ψυχής του, τον Ιησού Χριστό. Ακόμη ευχαρίστησε την αδελφότητα της γυναικείας Ιεράς Μονής του Αγίου Δημητρίου, για το πνευματικό της έργο, αφού αποτελεί πνευματική όαση, μέσα στην έρημο της σύγχρονης κοινωνίας.












Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ ΠΟΛΥΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΕΟΡΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ - ΕΠΙΣΗΜΗ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ


ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΠΟΛΥΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΕΟΡΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ


"ήρωας..."



Χρόνια θα ψάχνεις ένα ήρωα να σε λυτρώσει, μέχρι εκείνη την μέρα- μετά από φρικτές και σκληρές δοκιμασίες-, που θα γίνεις εσύ ο ήρωας του εαυτού σου. Γιατί ο δρόμος προς τον Γολγοθά περπατήθηκε από έρημα κορμιά….

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "Ο ΣΚΑΛΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΩΝ" ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΑΡΓΙΝΟΥ

Σήμερα το απόγευμα στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του νέου βιβλίου του αγαπητού κ. Νίκου Παργινού με τίτλο "Ο ΣΚΑΛΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΩΝ".
Το βιβλίο παρουσίασαν με γλαφυρότητα και επιστημοσύνη ο κ. Αλέκος Κουσουνής Φιλόλογος -Ιστορικός, κ. Δημήτριος Μεταλληνός  Διδάσκων του Ιονίου Πανεπιστημίου και ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός Διδάκτωρ Θεολογίας και Φιλόλογος, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητροπόλεως μας. 
Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε η κ. Ναταλία Καποδίστρια Ηθοποιός.
Παρουσιαστής της βιβλιοπαρουσίασης ήταν ο κ. Λυκούργος Σκιαδόπουλος Δημοσιογράφος.