Translate

Κυριακή 30 Ιουνίου 2019

Η εορτή των Αγίων Αποστόλων στην Ι.Μ. Κερκύρας


Την Κυριακή 30 Ιουνίου 2019 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στον πανηγυρίζοντα Ι.Ν. των Αγίων Αποστόλων στο χωριό Κομπίτσι.
Στο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Κερκύρας επεσήμανε ότι ο Κύριος έκανε Μαθητές Του ανθρώπους οι οποίοι μπορεί να μην είχαν τις θύραθεν γνώσεις, είχαν όμως καθαρή καρδιά και ταπείνωση. Οι δώδεκα Μαθητές, οι Εβδομήκοντα και έπειτα οι Αποστολικοί Πατέρες κήρυξαν, κατά την εντολή του Χριστού, στα πέρατα της οικουμένης το Ευαγγέλιο της αληθείας και της ελπίδος. Η πίστις των στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό και η βοήθεια του Παρακλήτου ήταν τόσο μεγάλη, ώστε η περισσότεροι εκ των Αγίων Αποστόλων μαρτύρησαν με σταυρικό θάνατο.
Επιπλέον ο Σεβασμιώτατος σημείωσε ότι σε κάθε άνθρωπο γεννάται το ερώτημα, αν ο Θεός ως παντοδύναμος, θα μπορούσε να ευαγγελίσει όλους τους ανθρώπους επί της γης, με έναν Του μονάχα λόγο, χωρίς δηλαδή τους Αποστόλους και τους σημερινούς διαδόχους τους, τους Επισκόπους. Η απάντηση φυσικά είναι καταφατική. Όμως ο Χριστός καθιστά τον καθένα μας συνεργό Του στο έργο της σωτηρίας. Εξ αγάπης Εκείνος θέλει την συμμετοχή και την διακονία του ανθρώπου προς τον αδελφό του.
Ακόμη ο κ. Νεκτάριος αναφερόμενος στην εποχή μας υπογράμμισε την μεγάλη του χαρά, καθότι η πατρίδα μας βρίσκεται σε πνευματικό “συναγερμό”. Κάθε ημέρα όλο και περισσότεροι άνθρωποι, ιδίως νέοι σε ηλικία, συνειδητοποιούν ότι μοναδική απαντοχή τους είναι ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Από την άλλη, η παγκοσμιοποίηση εννοεί την θρησκευτική πίστη, υπό το πρίσμα του συγκρητισμού με την μόνιμη επωδό ότι τάχα όλες οι θρησκείες στον ίδιο Θεό πιστεύουν. Επίσης το ανθρώπινο πρόσωπο αποϊεροποιείται και ευτελίζεται, αλλά και η ταυτότητα, η ιστορία και οι παραδόσεις του Έθνους μας καταργούνται.
Καταλήγοντας ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε στους πιστούς οι Άγιοι Απόστολοι να είναι οι οδοδείκτες στην ζωή τους.










Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής – † Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΤΩΝ ΑΓΙΟΡ. ΠΑΤΕΡΩΝ), Σύναξις αγίων ενδόξων 12 Αποστόλων


Κυριακή 30 Ιουνίου 2019 † Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΤΩΝ ΑΓΙΟΡ. ΠΑΤΕΡΩΝ), Σύναξις ἁγίων ἐνδόξων 12 Ἀποστόλων

Αποστολικό Ανάγνωσμα Α΄Κορ. δ’ 9-16

Α Κορ. 4,9 δοκῶ γάρ ὅτι ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις.

Α Κορ. 4,9 Αλλ’ ημείς οι Απόστολοι κάθε άλλο παρά βασιλείαν και δόξαν έχομεν κερδήσει στον κόσμον αυτόν. Διότι νομίζω, ότι ο Θεός ημάς τους Αποστόλους μας έχει δείξει εις τα μάτια όλων των ανθρώπων σαν τους πιο τελευταίους, σαν καταδικασμένους εις θάνατον, που βαδίζουν στον τόπον της εκτελέσεως. Διότι εγίναμεν παράδοξον θέαμα εις όλον τον κόσμον, στους αγγέλους που θαυμάζουν, και στους ανθρώπους που χλευάζουν.

Α Κορ. 4,10 ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι.

Α Κορ. 4,10 Ημείς οι Απόστολοι θεωρούμεθα από τους ανθρώπους του κόσμου μωροί και ανόητοι δια το όνομα του Χριστού. Σεις όμως είσθε φρόνιμοι και συνετοί εν Χριστώ! Ημείς είμεθα ασθενείς και αδύνατοι. Σεις όμως είσθε ισχυροί και ακατανίκητοι! Σεις είσθε ένδοξοι, ημείς δε περιφρονημένοι και εξουθενωμένοι.

Α Κορ. 4,11 ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν

Α Κορ. 4,11 Από την ημέραν που ελάβαμεν το αποστολικόν αξίωμα και μέχρις αυτής της ώρας, ζώμεν ανάμεσα στο πλήθος από ταλαιπωρίας και περιπετείας. Και πεινώμεν και διψώμε· και δεν έχομεν ρούχα δια να προφυλαχθώμεν από τας κακοκαιρίας και δεχόμεθα ραπίσματα και γρονθοκοπήματα, και συνεχώς μετακινούμεθα από τόπου εις τόπον, χωρίς να έχωμεν πουθενά σταθεράν παραμονήν.

Α Κορ. 4,12 καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα,

Α Κορ. 4,12 Και κοπιάζομεν εργαζόμενοι με τα ίδια μας τα χέρια. Οταν οι άπιστοι μας εμπαίζουν και μας υβρίζουν ημείς τους ευλογούμεν και ευχόμεθα αγαθά δι’ αυτούς. Οταν μας καταδιώκουν, δεικνύομεν μακροθυμίαν και υπομονήν απέναντί των.

Α Κορ. 4,13 βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι.

Α Κορ. 4,13 Οταν μας δυσφημούν και μας διαβάλλουν, ημείς προσπαθούμεν με λόγια καλωσύνης και αγάπης να τους καταπραΰνωμεν και τους ημερώσωμεν. Σαν τα πλέον ρυπαρά πράγματα του κόσμου έχομεν γίνει, σαν αποσπογγίσματα για πέταμα θεωρούμεθα εις τα μάτια όλων έως την στιγμήν αυτήν.

Α Κορ. 4,14 Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ.

Α Κορ. 4,14 Με αυτά που σας γράφω δεν θέλω να σας πικράνω και εντροπιάσω, αλλά σαν παιδιά μου αγαπητά σας συμβουλεύω.

Α Κορ. 4,15 ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα.

Α Κορ. 4,15 Διότι έστω και αν έχετε παρά πολλούς παιδαγωγούς και διδασκάλους κατά Χριστόν, δεν έχετε όμως πολλούς πατέρας. Ενας είναι ο πατέρας σας, εγώ. Διότι εγώ, με τον φωτισμόν και την δύναμιν του Χριστού, σας έχω γεννήσει πνευματικώς εις την νέαν ζωήν δια μέσου του Ευαγγελίου.

Α Κορ. 4,16 παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.

Α Κορ. 4,16 Σας παρακαλώ, λοιπόν, σαν παιδιά μου αγαπημένα, να γίνεσθε μιμηταί μου.

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα Ματθ. θ’ 36,ι΄ 1-8

Ματθ. 9,36 Τῷ καιρῷ εκείνω, ιδὼν ὁ Ἰησοῦς τοὺς ὄχλους ἐσπλαγχνίσθη περὶ αὐτῶν, ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καὶ ἐῤῥιμμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα.

Ματθ. 9,36 Όταν δε είδε τα πλήθη του λαού, ησθάνθη ευσπλαγχνίαν και πόνον δι’ αυτούς, διότι ήσαν αποκαμωμένοι πνευματικώς και παραπεταμένοι, σαν πρόββατα που δεν είχαν ποιμένα.

Ματθ. 10,1 Καὶ προσκαλεσάμενος τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν πνευμάτων ἀκαθάρτων ὥστε ἐκβάλλειν αὐτὰ καὶ θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν.

Ματθ. 10,1 Αφού προσεκάλεσε τους δώδεκα μαθητάς του ο Ιησούς, έδωκεν εις αυτούς εξουσίαν επί των ακαθάρτων πνευμάτων, ώστε να τα εκδιώκουν από τους δαιμονιζομένους και να θεραπεύουν κάθε αρρώστιαν και κάθε σωματικήν αδυναμίαν και καχεξίαν.

Ματθ. 10,2 Τῶν δὲ δώδεκα ἀποστόλων τὰ ὀνόματά εἰσι ταῦτα· πρῶτος Σίμων ὁ λεγόμενος Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννης ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ,

Ματθ. 10,2 Τα δε ονόματα των δώδεκα αποστόλων είναι τα εξής· πρώτος ο Σιμων, ο ονομαζόμενος Πετρος και Ανδρέας ο αδελφός του, ο Ιάκωβος ο υιός του Ζεβεδαίου, και Ιωάννης ο αδελφός του·

Ματθ. 10,3 Φίλιππος καὶ Βαρθολομαῖος, Θωμᾶς καὶ Ματθαῖος ὁ τελώνης, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ἀλφαίου καὶ Λεββαῖος ὁ ἐπικληθεὶς Θαδδαῖος,

Ματθ. 10,3 ο Φιλιππος και ο Βαρθολομαίος, ο Θωμάς και ο Ματθαίος ο τελώνης, ο Ιάκωβος ο υιός του Αλφαίου και ο Λεββαίος, ο οποίος είχε επονομασθή και Θαδδαίος.

Ματθ. 10,4 Σίμων ὁ Κανανίτης καὶ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης ὁ καὶ παραδοὺς αὐτόν.

Ματθ. 10,4 Ο Σιμων ο Κανανίτης, δηλαδή ο Ζηλωτής, και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο οποίος και παρέδωκεν τον Ιησούν.

Ματθ. 10,5 Τούτους τοὺς δώδεκα ἀπέστειλεν ὁ Ἰησοῦς παραγγείλας αὐτοῖς λέγων· εἰς ὁδὸν ἐθνῶν μὴ ἀπέλθητε καὶ εἰς πόλιν Σαμαρειτῶν μὴ εἰσέλθητε·

Ματθ. 10,5 Αυτούς τους δώδεκα έστειλεν ο Ιησούς να κηρύξουν το Ευαγγέλιον, αφού τους έδωκεν τας επομένας παραγγελίας· “εις δρόμον, που οδηγεί προς τα ειδωλολατρικά έθνη, μη πορευθήτε και εις πόλιν Σαμαρειτών να μη εισέλθετε.

Ματθ. 10,6 πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.

Ματθ. 10,6 Πηγαίνετε δε κατά προτίμησιν στους Ισραηλίτας, οι οποίοι μοιάζουν με πρόβατα απολωλότα.

Ματθ. 10,7 πορευόμενοι δὲ κηρύσσετε λέγοντες ὅτι ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ματθ. 10,7 Και εκεί που θα πηγαίνετε, να κηρύσσετε και να λέγετε ότι επλησίασε η βασιλεία των ουρανών, έφθασε πλέον ο καιρός που θα ιδρυθή επί της γης η Εκκλησία.

Ματθ. 10,8 ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπροὺς καθαρίζετε, νεκροὺς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε.

Ματθ. 10,8 Σας δίδω εξουσίαν να θεραπεύετε ασθενείς, να καθαρίζετε λεπρούς, να ανασταίνετε νεκρούς, να διώχνετε δαιμόνια. Προσέχετε, μη εμπορευθήτε ποτέ το χάρισμα αυτό· δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δώστε.

Ευλογημένη Κυριακή

Σάββατο 29 Ιουνίου 2019

ΩΣ ΠΡΟΒΑΤΑ ΜΗ ΕΧΟΝΤΑ ΠΟΙΜΕΝΑ


«Ἱδών δέ ὁ Ἰησοῦς τούς ὄχλους ἐσπλαχνίσθη περί αὐτῶν, ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καί ἐρριμένοι ὡς πρόβατα μή ἔχοντα ποιμένα» (Ματθ. 9, 36)
«Όταν είδε ο Ιησούς τον κόσμο, τους σπλαχνίστηκε, γιατί ήσαν ταλαιπωρημένοι και εγκαταλελειμμένοι, σαν πρόβατα που δεν έχουν ποιμένα».



Μεγάλη η συζήτηση στις μέρες μας για την απουσία ηγεσίας. Δεσπόζει το πρότυπο της διαχείρισης. Ο κόσμος ζητά χαρισματικούς ανθρώπους, που θα βγούνε μπροστά, που θα τον οδηγήσουν σε ένα καλύτερο μέλλον, στηριγμένο από την μία στην ιδιοπροσωπία, την ταυτότητα των πολλών και από την άλλη στην έμπνευση να σταθούμε ενάντια στο ρεύμα, κόντρα στον καιρό, κόντρα στους ισχυρούς της γης, σε αυτούς που ρυθμίζουν τις ζωές μας. Ο κόσμος ζητά ηγέτες οι οποίοι θα τον κινητοποιήσουν. Θα τον κάνουν να κρέμεται από τα χείλη τους. Θα αναγνωρίζουν σ ’αυτούς την δύναμη των επιχειρημάτων, την γοητεία της προσωπικότητας, τον παλμό και το μεράκι, την αυταπάρνηση, το χαμόγελο και, συνάμα, την σοβαρότητα που απαιτεί η θέση του επικεφαλής. Και είναι πανθομολογούμενη η απουσία ηγεσίας σε όλους τους θεσμούς. Ακόμη και στην Εκκλησία.
Ο διαχειριστής ασχολείται με τα τρέχοντα. Στην καλύτερη περίπτωση καταφέρνει να νοικοκυρέψει τα πράγματα και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Κάποτε χρειάζεται και η προσφορά του διαχειριστή είναι σημαντικότερη από όσο φαίνεται. Ο διαχειριστής όμως συνήθως ακολουθεί τα προγράμματα άλλων. Ενώνει κοντά του αυτούς που αγαπούν την εξουσία, αυτούς που αντλούν δύναμη από τον χώρο στον οποίο είναι ενταγμένοι, και όχι από την προσωπικότητα, την παιδεία, την γνώση, την αγάπη που οι ίδιοι συχνά δεν διαθέτουν επαρκώς. Ο διαχειριστής είναι αναλώσιμος. Όταν επιτελέσει το έργο του, το σύστημα τον αλλάζει.
Υπάρχει και ο δημαγωγός ηγέτης. Αυτός που εξαπατά. Αυτός που αξιοποιεί χαρίσματα και συγκυρίες για την δική του δόξα. Παρασύρει, αλλά δεν οδηγεί σε δρόμους αυθεντικούς. Χρησιμοποιεί τους πολλούς για την δική του εξουσία, γιατί ουσιαστικά δεν αγαπά κανέναν αλλά μόνο τον εαυτό του. Κι ενώ συγκινεί, κάποια στιγμή η αλήθεια αποκαλύπτει το πρόσωπό του.
Πρότυπο ηγέτη μας δίνει ο Χριστός. Καθώς βλέπει τον λαό να πορεύεται σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα, χωρίς καθοδήγηση, τον σπλαχνίζεται. Και καλεί τους δώδεκα μαθητές του, δίδοντάς τους την δύναμη να γίνουν οι επικεφαλής του λαού. Χαρακτηριστικά των αποστόλων ως ηγετών είναι, μεταξύ άλλων, και τα εξής: Το να μπορούν να διακρίνουν τις επιρροές του κακού διά των δαιμονικών πνευμάτων, τα οποία επηρέαζαν τους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι οι μαθητές έκριναν την ζωή των ανθρώπων με βάση τις εντολές του Ευαγγελίου, έβλεπαν τους λογισμούς των καρδιών, καταλάβαιναν πού ο διάβολος επηρέαζε τις ψυχές, αλλά και έλαβαν την δύναμη να θεραπεύουν με την προσευχή και την χάρη του Θεού αρρώστιες και αδυναμίες που έκαναν τους ανθρώπους να λιγοψυχούν και να αρνούνται τον Θεό, ζώντας έτσι τον πνευματικό θάνατο. Ακόμα ο Χριστός τους δίνει εντολή αρχικά να ξεκινήσουν από τους δικούς τους, τους συντοπίτες τους, το σπίτι τους. Να μιλήσουν για το Ευαγγέλιο και τον Ίδιο στους συμπατριώτες τους. Μετά την Ανάσταση η πορεία θα είναι σε όλη τη ανθρωπότητα. Ο πρώτος τρόπος συνάντησης θα στηριζόταν στον λόγο, ότι δηλαδή ήρθε η Βασιλεία του Θεού, ήρθε η Εκκλησία, ότι οι άνθρωποι δεν είναι μόνοι τους, ότι εκπληρώθηκαν οι προφητείες και ότι η Αλήθεια βρίσκεται στο πρόσωπο του Χριστού. Η συνάντηση όμως θα περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους, τους περιθωριακούς, τους καταραμένους, τους διαφορετικούς για εκείνη την εποχή. Και όλα να γίνονται δωρεάν. Χωρίς αμοιβή. Χωρίς οικονομικές προϋποθέσεις, αλλά ως έκφραση αγάπης.
Αναζητούμε ηγέτες που να διακρίνουν τι είναι πραγματικά καλό και τι όχι στην ζωή μας και να έχουν το θάρρος να μας το πούνε; Αναζητούμε ηγέτες που μας δείχνουν ότι η ιδιοπροσωπία μας έχει και αδυναμίες που χρειάζονται θεραπεία; Αναζητούμε ηγέτες που να πιστεύουν στον Θεό; Αναζητούμε ηγέτες που να έχουν λόγο, που να σπάνε προκαταλήψεις, που να αγκαλιάζουν όλους τους ανθρώπους, που να έχουν αφιέρωση και αυταπάρνηση, που να μην κοιτούνε το δικό τους συμφέρον αλλά τις ανάγκες των ανθρώπων για ζωή κι αλήθεια;
Πώς μπορούν να γεννηθούν τέτοιοι ηγέτες; Με την αυθεντικότητα της πίστης στον Χριστό, την αποφασιστικότητα για υπέρβαση του εγώ, με την αγάπη που δεν γνωρίζει σύνορα. Αν έχουμε επίγνωση ότι και στους καιρούς μας μοιάζουμε σαν πρόβατα που δεν έχουμε ποιμένα, ο Χριστός θα μας σπλαχνιστεί. Αν έχουμε αναζήτηση, όπως ο λαός εκείνης της εποχής, τότε δεν θα μας αφήσει. Αν έχουμε την παιδεία που μας κάνει να διψάμε για να μαθητεύσουμε και όχι τον εγωκεντρισμό που να μας αφήνει στην λογική ότι τα ξέρουμε όλα, τότε θα βρούμε και ηγέτες, αλλά και θα ακολουθούμε τον Ποιμένα των πάντων, τον Κύριό μας.
Μπορεί στην πολιτική, στην παιδεία, στην κοινωνία οι ηγέτες να είναι δυσεύρετοι και να αρκούμαστε στους διαχειριστές, ωστόσο ας επιλέγουμε εκείνους που νοιάζονται, αγαπούν, θέλουν να είναι αληθινοί. Στην Εκκλησία όμως, επειδή η πνευματική μας πορεία είναι έκφραση της ανάγκης να πιστέψουμε ότι ήρθε η Βασιλεία του Θεού, ότι ήρθε η σωτηρία, ας ακολουθήσουμε την οδό των Αγίων, αλλά και την οδό εκείνων που δεν φοβούνται να μας πούνε την αλήθεια, να μας αγαπήσουν, να νοιαστούν για μας. Το δικό μας θέλημα, οι δικές μας επιθυμίες μάς χωρίζουν από την σωτηρία και αφήνουν την καρδιά μας ευάλωτη στους λογισμούς του κακού, αλλά και στην δύναμη των παθών. Και ο Θεός θα δει την ταπείνωσή μας και θα μας φωτίσει, ώστε να βρούμε εκείνους που θα μας βοηθήσουν στην σωτηρία μας, δηλαδή στην αλήθεια της κοινωνίας με τον Χριστό!

Κέρκυρα, 30 Ιουνίου 2019
Των Αγίων Αποστόλων

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2019

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΥΠΟΣΧΕΣΗΣ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ


Η γλώσσα, στην χρήση της, επιτελεί τρεις κύριες λειτουργίες: περιγράφει, υπόσχεται, προτρέπει. Μ’ αυτές οι επικοινωνιολόγοι χτίζουν μηνύματα για όλους. Στην πολιτική, στην διαφήμιση, στον χώρο των ΜΜΕ το τρίπτυχο αυτό είναι καίριας σημασίας. Η περιγραφή απευθύνεται στην λογική. Η υπόσχεση στο συναίσθημα. Η προτροπή και στα δύο. Από πίσω κρύβεται η επιθυμία του ανθρώπου να έχει την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος εξαρτάται και από αυτόν, ότι αποφάσεις, κινήσεις, σχέσεις, αγαθά νοηματοδοτούνται με την παρουσία του ίδιου!
Η γλώσσα έτσι λειτουργεί ως όχημα αλήθειας και ψεύδους. Ιδίως στην πολιτική, η οποία λειτουργεί με την υπόσχεση ως κινητήρια δύναμη ότι «μέρες καλύτερες θα έρθουν», ότι «εμείς μπορούμε καλύτερα» , ότι «κάναμε ό,τι μπορούσαμε, δώστε μας την δύναμη να συνεχίσουμε», αλλά και στην θρησκεία. Παράδοξο ή όχι, οι θρησκείες είναι στηριγμένες στις υποσχέσεις γι’ αυτήν την ζωή, αλλά και για την αιωνιότητα, για το μετά τον θάνατο. Οι πιστοί της θρησκείας αξίζουν το μέλλον, διότι σ’ αυτήν την ζωή κάνουν ό,τι μπορούν για να ευχαριστήσουν την ανώτερη δύναμη που κρατά στα χέρια της την ύπαρξή τους. Όσοι ακολουθούν, συμμορφούμενοι με τις θρησκευτικές επιταγές, θα απολαύσουν δόξα, κάποτε και ηδονές τις οποίες στερήθηκαν σ’ αυτήν την ζωή ή θα μετενσαρκωθούν σε κάτι διαφορετικό, για να ζήσουν την χαρά.
Οι νέοι στους καιρούς μας έχουν παραιτηθεί από τις μεγάλες αφηγήσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν το όνειρο. Ζώντας την ηδονή της εικονικής πραγμάτωσης των επιθυμιών τους ή της θέασης τής πραγματοποίησής τους μέσω των άλλων, με την δυνατότητα της επανάληψης καθώς αρκεί μία συσκευή και μία σύνδεση στο Διαδίκτυο, λειτουργούν μηχανικά. Η ελλιπής παιδεία, όπως και η απο-πολιτικοποίηση, αποτέλεσμα συστηματικής προσπάθειας τόσο των πολιτικών όσο και του οικονομοκεντρικού συστήματος, με σκοπό για την συμμετοχή στην πολιτική κριτήριο να είναι το ατομικό όφελος και όχι το κοινό καλό, δεν επιτρέπουν την έγνοια για την περιγραφή. Για να παρακολουθήσουν, χρειάζεται να ενδιαφέρονται, αλλά και να κρίνουν. Η υπόσχεση είναι βολική. Και έχουν την δικαιολόγηση της ηλικίας για το αψήφιστο της εκλογής των.
Η Εκκλησία, στην θεσμική της διάσταση, δεν φαίνεται να προβληματίζεται ιδιαίτερα στο επίπεδο αυτό. Ενώ η παράδοσή μας αξιοποιεί και τις τρεις χρηστικές λειτουργίες της γλώσσας, με έμφαση στην περιγραφή και την προτροπή, ζώντας την υπόσχεση ως πραγματικότητα στην θεία λειτουργία, στην κοινότητα της αγάπης, στην μετάνοια, στο κοίταγμα του άλλου ως εικόνας Θεού, σήμερα δείχνουμε να έχουμε βολευτεί στην νοοτροπία ότι φταίνε οι άλλοι για την κρίση, ότι η υλική βοήθεια είναι το μείζον, ότι σημασία έχει να κρατήσουμε την εξουσιαστική μας θέση, ότι οι άνθρωποι ακολουθούν την πίστη από φόβο για τον θάνατο και από την υπόσχεση της αιώνιας ανάπαυσης. Έτσι βλέπουμε και νέους και μεγαλύτερους να αδιαφορούν στην πλειονοψηφία τους ή να ακολουθούν την πίστη ως θρησκεία, δηλαδή ως συνήθεια. Επειδή είμαστε ορθόδοξοι, έχουμε την αίσθηση ότι η κρίση αθεΐας, είτε ως πεποίθησης είτε ως αδιαφορίας, που ζει η Δύση δεν θα μας αγγίξει. Ο παγκοσμιοποιημένος πολιτισμός όμως δεν κάνει διακρίσεις!
Η απάντηση της Εκκλησίας είναι το Πρόσωπο του Χριστού. Η υπόσχεση της παρουσίας Του όμως συνδυάζεται με την προτροπή της αποστολής να ανοιχτούμε και να μην επαναπαυτούμε. Ας προβληματιστούμε!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"
στο φύλλο της Τετάρτης 26 Ιουνίου 2019

Τρίτη 25 Ιουνίου 2019

Καλοκαιρινή γιορτή του Βρεφονηπιακού Σταθμού της Ι.Μ. Κερκύρας “Ελένη Μπέλλου”



Το απόγευμα της Δευτέρας 24 Ιουνίου 2019 πραγματοποιήθηκε η καλοκαιρινή γιορτή του Βρεφονηπιακού Σταθμού της Ι.Μ. Κερκύρας “Ελένη Μπέλλου”. Η γιορτή ήταν αφιερωμένη στο καλοκαίρι, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά παρουσίασαν ένα όμορφο θεατρικό παραμύθι με τίτλο : “Ο Φεγγαροσκεπαστής”.
Στην εισαγωγή της η διευθύντρια του Σταθμού κα Σταυρούλα Σωτηρίου αφού ευχαρίστησε εκ βάθους καρδίας τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριο για την αγάπη του και τις πατρικές του ευλογίες, καθότι εκείνος είναι  ο μπροστάρης και ο οραματιστής της προσπάθειας αυτής, αναφέρθηκε στη σημασία που έχει σήμερα η σωστή ανατροφή των μικρών παιδιών, σε μια εποχή αποχριστιανοποίησης και κρίσεως των αξιών.
Τον Σεβασμιώτατο εκπροσώπησε ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός Γεν. Αρχ. Επίτροπος της Ι.Μ. Κερκύρας, ο οποίος και μετέφερε τις εγκάρδιες ευχές του κ. Νεκταρίου, ευχαριστώντας παράλληλα τόσο την διευθύντρια, τις παδαγωγούς και το βοηθητικό προσωπικό του Σταθμού για το έργο τους, όσο και τους γονείς για την εμπιστοσύνη που δείχνουν στην τοπική Εκκλησία.











Κυριακή 23 Ιουνίου 2019

Η εορτή των Αγίων Πάντων στην Ι.Μ. Κερκύρας




Την Κυριακή 23 Ιουνίου 2019 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στον πανηγυρίζοντα Ι.Ν. των Αγίων Πάντων στην πόλη της Κέρκυρας.
Στον λόγο του ο Σεβασμιώτατος ανέλυσε την Ευαγγελική περικοπή της ημέρας, επισημαίνοντας δύο σημεία από τον λόγο του Κυρίου μας. Κατά πρώτον ο Χριστός τονίζει την μεγάλη σημασία που έχει η ομολογία έμπροσθεν των ανθρώπων, ότι Εκείνος είναι ο Υιός του Θεού και σωτήρας του κόσμου. Αυτόν που θα κάνει την ομολογία με παρρησία μπροστά στους ανθρώπους, ο Κύριος θα τον ομολογήσει με την σειρά Του ενώπιον του Πατρός Του εν ημέρα Κρίσεως. Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με την  αγάπη. Ο Χριστός ξεκαθαρίζει ότι όποιος αγαπάει περισσότερο από τον Θεό γονείς, παιδιά ή φίλους, τότε αυτός δεν είναι άξιος. Πολλές φορές εμείς εμφορούμενοι από υπέρμετρο συναισθηματισμό, δείχνουμε υπερβολική αγάπη για τα παιδιά μας, τους οικείους μας και τους φίλους μας, διατηρώντας ταυτόχρονα μια τυπική σχέση με τον Χριστό. Ο Δημιουργός μας όμως είναι ο Θεός, Εκείνος που εμπράκτως μας αγάπησε τόσο, μέχρι που θυσιάστηκε επί του Σταυρού, για την σωτηρία μας. Την αδυναμία μας αυτή, τον συναισθηματισμό δηλαδή, εκμεταλλεύεται άριστα ο πονηρός, προκειμένου να μας χωρίσει από τον Θεό.
Αναφερόμενος ο Μητροπολίτης Κερκύρας στους εορτάζοντες Αγίους Πάντες επεσήμανε ότι τιμούμε όχι μόνον τους γνωστούς, αλλά και τους αγνώστους σε εμάς, τους αφανείς Αγίους. Οι μέν Μάρτυρες ομολόγησαν τον Χριστό, θυσιάζοντας την ζωή τους, οι δε λοιποί των Αγίων ομολόγησαν τον Κύριο, διά του μαρτυρίου της συνειδήσεώς των. Οι Άγιοι Πάντες είναι οι φωτεινοί αστέρες του ουρανίου στερεώματος και οι οδοδείκτες της ζωής μας. Μπορεί προφανώς όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος ο ένας αστέρας από τον άλλο να διαφέρει σε λαμπρότητα, πλην όμως όλοι φέρουν το φως του ήλιου της δικαιοσύνης, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Καταλήγοντας ο κ. Νεκτάριος ευχήθηκε οι πρεσβείες των Αγίων Πάντων να οδηγούν τους πιστούς στην ζωή τους.






















Σάββατο 22 Ιουνίου 2019

ΟΥΚ ΗΛΘΟΝ ΒΑΛΕΙΝ ΕΙΡΗΝΗΝ, ΑΛΛΑ ΜΑΧΑΙΡΑΝ


«Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γῆν. Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν...ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10, 34, 37)
«Μη νομίσετε πως ήρθα για να επιβάλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Δεν ήρθα για να φέρω τέτοια ομόνοια αλλά διαίρεση. Όποιος αγαπάει τον πατέρα του ή την μάνα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Κι όποιος αγαπάει τον γιο του ή την θυγατέρα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου».

Οι άνθρωποι που ακούμε τον λόγο του Χριστού γνωρίζουμε, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, ότι η εκπλήρωσή του παρουσιάζει μεγάλες δυσκολίες. Είναι σταυρός. Όσοι δεν θέλουν να είναι ενεργά μέλη της Εκκλησίας και γνωρίζουν τα βασικά του Ευαγγελίου θεωρούν ότι αν τηρήσουμε τα λόγια του Χριστού θα στερηθούμε τις χαρές της ζωής. Θα πάψουμε να απολαμβάνουμε. Θα πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τα δικαιώματά μας, τα δίκια μας, τα όνειρά μας. Οι χριστιανοί πάλι, ενώ έχουμε τον έλεγχο της συνείδησής μας για το κατά πόσον τηρούμε το Ευαγγέλιο, έχουμε κι εμείς την ίδια άποψη: ότι επειδή ζούμε περικυκλωμένοι από το κοσμικό πνεύμα, από το σαρκικό φρόνημα, από ανθρώπους που ακολουθούν άλλα πρότυπα και έχουν άλλους στόχους για την ζωή, οι πειρασμοί είναι μεγάλοι. Όταν μάλιστα έρχεται η ώρα να σταθούμε ενώπιος ενωπίω με ανθρώπους που αγαπούμε, γονείς, παιδιά, αδέρφια, φίλους, οικείους, οι οποίοι δεν αποδέχονται το Ευαγγέλιο και ως θεωρία και ως πράξη, ο καημός μας μεγαλώνει και το αίσθημα δυσκολίας αυξάνει. Έτσι, θέλουμε, αλλά αισθανόμαστε ότι ο Χριστός μας βάζει δύσκολα. Κάποτε, η άκρη του ματιού μας γλυκοκοιτάζει προς αυτά που θέλουν οι πολλοί. Γιατί να είμαστε εκτός πραγματικότητας; Άλλοτε πάλι, σκεφτόμαστε ότι ο Χριστός είναι αγάπη και πως κάθε τι που μας χωρίζει από τους άλλους στην ουσία σπάει την αγάπη. Κι έτσι, βρισκόμαστε προβληματισμένοι και σε σύγχυση.
Ο λόγος του Χριστού όμως δεν μπορεί να ωραιοποιηθεί. «Δεν ήρθα για να ενώσω αναγκαστικά, για να συμβιβάσω εις βάρος της αλήθειας του προσώπου μου, νοθεύοντάς το, τους ανθρώπους. Ήρθα να διαιρέσω. Οι άνθρωποι καλούνται ή να με ακολουθήσουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή και το να αφήσουν πίσω κάθε δεσμό αυτού του κόσμου, όσο κι αν αυτό πονέσει, κάθε ιδέα, κάθε νοοτροπία, κάθε ήθος το οποίο δεν με έχει ως προτεραιότητα, ή να μην είναι άξιοι για μαθητές μου». Ο λόγος αυτός μας κάνει να βλέπουμε το νόημα του γιατί ζούμε μέσα από άλλες προοπτικές. Ζούμε για να μαθητεύουμε στον Χριστό. Μαθητής σημαίνει ελεύθερος από δεσμά και μέριμνες. Όχι ότι δεν θα έχει κοινωνία με τους ανθρώπους, ότι δεν θα εργαστεί για να επιβιώσει, για να προσφέρει στους οικείους του. Η σχέση με τον Χριστό όμως είναι πιο πάνω από κάθε δεσμό της ζωής. Κι αυτό σημαίνει εργασία με προοπτική του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας.
Η εργασία αυτή ορίζεται ως στροφή στον εαυτό μας, ώστε να αναζητήσουμε τι μας χωρίζει από τον Χριστό. Το αίσθημα ότι η ζωή έχει από μόνη της τόση αξία, ώστε να μην χρειάζεται τον Χριστό για να νοηματοδοτηθεί. Ότι το δικαίωμα να έχουμε πάθη, μας επιτρέπει αυτά να είναι πιο πάνω από το πρόσωπο του Χριστού. Από την τεμπελιά και την διασκέδαση που μας κάνει να κοιμόμαστε τα κυριακάτικα πρωινά, μέχρι τα βαρύτερα, τον εγωκεντρισμό που μας λέει ότι δεν συγχωρούμε, αλλά αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας με κάθε τρόπο, χωρίς εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού. Ότι ο λόγος μας επιτρέπεται να αποσκοπεί στην ικανοποίηση των φιλοδοξιών μας και όχι να είναι στηρικτικός του κάθε άλλου. Ότι η περιουσία μας υπάρχει για τον εαυτό μας και όχι για να μοιραζόμαστε με τους άλλους.
Ο Χριστός ήρθε να διαιρέσει. Η αλήθεια δεν είναι ευχάριστη και οι άνθρωποι μέσα τους ελέγχονται. Όταν οι δεσμοί μας με τον κόσμο δεν μας επιτρέπουν να πούμε και να ζήσουμε την αλήθεια που είναι ο Χριστός, αλλά μας κάνουν να συμβιβαζόμαστε με το πρόσκαιρο, όταν έρχεται η ώρα που καλούμαστε να ομολογήσουμε Ποιος είναι το Ευαγγέλιο και τι ζητά από μας και πώς μπορούμε να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημά Του κι εμείς σκεφτόμαστε πώς θα συμβιβαστούμε, κάποτε αμαχητί, αλλά και όταν νομίζουμε ότι πρέπει να επιβάλουμε αυτό που πιστεύουμε και όχι να το δείξουμε αγαπητικά και σταθερά, με όποιο κόστος, τότε η ειρήνη που επιλέγουμε είναι της ανάγκης και όχι της ελευθερίας. Διότι πρυτανεύει η λογική του προσωπικού μας συμφέροντος, του να μην έχουμε ρήξεις ούτε με τον άνθρωπο ούτε με τον διάβολο, και παραμένουμε δούλοι της ανθρωπαρέσκειας και του κόσμου τούτου. Η αγάπη συμπορεύεται με την αλήθεια. Δεν φανατίζει, αλλά και δεν αποκρύπτει.
Η Εκκλησία μας, μετά την Πεντηκοστή, εορτάζει την Κυριακή των Αγίων Πάντων. Οι άγιοι όλοι στην ζωή τους έζησαν ρήξεις και διαιρέσεις. Άλλοι εγκατέλειψαν το σπίτι και τους γονείς, άλλοι εγκατέλειψαν θέσεις και δόξα, άλλοι εγκατέλειψαν τα δικαιώματά τους χάριν της αλήθειας, άλλοι ήταν απλοί και έζησαν φαινομενικά μία συνηθισμένη ζωή, νικώντας όμως το εγώ και τα πάθη τους, όλοι πορεύτηκαν αγαπητικά, αλλά σταθερά, μαρτυρώντας Χριστό! Καρποί του Αγίου Πνεύματος και ζωντανά μέλη της Εκκλησίας στους αιώνες, δεν φοβήθηκαν, όσα κι αν τους έταξε ο κόσμος και η ζωή! Σε όποιους πολιτισμούς κι αν βρέθηκαν, αποδέχτηκαν την κλήση ο Χριστός να είναι πιο πάνω από κάθε τι. Και Εκείνος τους έδωσε την ανάσταση πριν την Ανάσταση των πάντων! τους τιμούμε και προσδοκούμε κι εμείς να διδαχθούμε και να πορευθούμε με πνεύμα ταπεινώσεως και μαθητείας, εργασίας με τον εαυτό μας και με τον πλησίον και με ετοιμότητα ακόμη και να γίνουμε δυσάρεστοι παραμένοντας αληθινοί! Αυτό το ήθος διασώζεται στην Εκκλησία, ίσως όχι σ’ αυτήν που φαίνεται να κάνει θόρυβο, αλλά σ’ αυτήν που εξακολουθεί να σπέρνει αλήθεια και να δείχνει τον Χριστό πέρα από το εγώ και το έχειν! Ας ακολουθήσουμε!

Κέρκυρα, 23 Ιουνίου 2019
Πάντων των Αγίων μνημονεύσαντες

Σάββατο 15 Ιουνίου 2019

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 16 Ιουνίου 2019, Κυριακή της Πεντηκοστής


Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 16 Ιουνίου 2019, Κυριακή της Πεντηκοστής, όπως θα ακουστούν αύριο στην Εκκλησία με απόδοση στα νέα Ελληνικά.
† ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ, Τύχωνος & Μνημονίου Ἀμαθοῦντος Κύπρου, Μάρκου Ἀπολλων

Αποτέλεσμα εικόνας για της πεντηκοστης

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα
(Πραξ. β´ 1-11)
Εν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες οἱ ἀπόστολοι ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. Καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ῾Αγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι. ῏Ησαν δὲ ἐν ῾Ιερουσαλὴμ κατοικοῦντες ᾿Ιουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. ᾿Εξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· Οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι;
Καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ ᾿Ελαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, ᾿Ιουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν ᾿Ασίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες ῾Ρωμαῖοι, ᾿Ιουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ ῎Αραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

Απόδοσηστα νέα Ελληνικά:
Όταν ἔφτασε ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἦταν ὅλοι μαζὶ συγκεντρωμένοι μὲ ὁμοψυχία στὸ ἴδιο μέρος. Ξαφνικὰ ἦρθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μιὰ βουὴ σὰν νὰ φυσοῦσε δυνατὸς ἄνεμος, καὶ γέμισε ὅλο τὸ σπίτι ὅπου ἔμεναν. ᾿Επίσης τοὺς παρουσιάστηκαν γλῶσσες σὰν φλόγες φωτιᾶς, ποὺ μοιράστηκαν καὶ κάθισαν ἀπὸ μία στὸν καθένα ἀπ’ αὐτούς. ῞Ολοι τότε πλημμύρισαν ἀπὸ Πνεῦμα ῞Αγιο καὶ ἄρχισαν νὰ μιλοῦν σὲ ἄλλες γλῶσσες, ἀνάλογα μὲ τὴν ἱκανότητα ποὺ τοὺς ἔδινε τὸ Πνεῦμα. Στὴν ῾Ιερουσαλὴμ βρίσκονταν τότε εὐσεβεῖς ᾿Ιουδαῖοι ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου. ῞Οταν ἀκούστηκε αὐτὴ ἡ βουή, συγκεντρώθηκε πλῆθος ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ἦταν κατάπληκτοι, γιατὶ ὁ καθένας τους ἄκουγε τοὺς ἀποστόλους νὰ μιλᾶνε στὴ δική του γλώσσα. Εἶχαν μείνει ὅλοι ἐκστατικοὶ καὶ μὲ ἀπορία ἔλεγαν μεταξύ τους· «Μὰ αὐτοὶ ὅλοι ποὺ μιλᾶνε δὲν εἶναι Γαλιλαῖοι; Πῶς, λοιπόν, ἐμεῖς τοὺς ἀκοῦμε νὰ μιλᾶνε στὴ δική μας μητρικὴ γλώσσα; Πάρθοι, Μῆδοι καὶ ᾿Ελαμίτες, κάτοικοι τῆς Μεσοποταμίας, τῆς ᾿Ιουδαίας καὶ τῆς Καππαδοκίας, τοῦ Πόντου καὶ τῆς ᾿Ασίας, τῆς Φρυγίας καὶ τῆς Παμφυλίας, τῆς Αἰγύπτου, καὶ ἀπὸ τὰ μέρη τῆς λιβυκῆς Κυρήνης, Ρωμαῖοι ποὺ εἶναι ἐγκατεστημένοι ἐδῶ, Κρητικοὶ καὶ ῎Αραβες, ὅλοι ἐμεῖς, εἴτε ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς εἴτε προσήλυτοι, τοὺς ἀκοῦμε νὰ μιλοῦν στὶς γλῶσσες μας γιὰ τὰ θαυμαστὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ».

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα
(᾿Ιω. ζ´ 37-52, η´ 12)
Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ᾿Εάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. ῾Ο πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα ῞Αγιον, ὅτι ᾿Ιησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. Πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· ἄλλοι ἔλεγον· Οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· Μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾿ αὐτόν. Τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ᾿ οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ᾿ αὐτὸν τὰς χεῖρας. ῏Ηλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· Διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; ᾿Απεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. ᾿Απεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· Μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; ἀλλ᾿ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! Λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· Μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ᾿ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; ᾿Απεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται. Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησε λέγων· ᾿Εγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.

Απόδοσηστα νέα Ελληνικά:
Τὴν τελευταία μέρα τῆς γιορτῆς, τὴν πιὸ λαμπρή, στάθηκε ὁ ᾿Ιησοῦς μπροστὰ στὸ πλῆθος καὶ φώναξε· «῞Οποιος διψάει, νὰ ᾿ρθεῖ σ’ ἐμένα καὶ νὰ πιεῖ. Μέσα ἀπὸ κεῖνον ποὺ πιστεύει σ’ ἐμένα, καθὼς λέει ἡ Γραφή, ποτάμια ζωντανὸ νερὸ θὰ τρέξουν». Αὐτὸ τὸ εἶπε ὁ ᾿Ιησοῦς ἐννοώντας τὸ Πνεῦμα ποὺ θὰ ἔπαιρναν ὅσοι πίστευαν σ’ αὐτόν. Γιατί, τότε ἀκόμα δὲν εἶχαν τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, ἀφοῦ ὁ ᾿Ιησοῦς δὲν εἶχε δοξαστεῖ μὲ τὴν ἀνάσταση. Πολλοὶ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ πλῆθος, ποὺ ἄκουσαν αὐτὰ τὰ λόγια, ἔλεγαν· «Αὐτὸς εἶναι πραγματικὰ ὁ προφήτης ποὺ περιμένουμε». ῎Αλλοι ἔλεγαν· «Αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας». ᾿Ενῶ ἄλλοι ἔλεγαν· «῾Ο Μεσσίας θὰ ᾿ρθεῖ ἀπὸ τὴ Γαλιλαία; ῾Η Γραφὴ δὲν εἶπε πὼς ὁ Μεσσίας θὰ προέρχεται ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Δαβὶδ καὶ θὰ γεννηθεῖ στὴ Βηθλεέμ, τὸ χωριὸ καταγωγῆς τοῦ Δαβίδ;» Διχάστηκε, λοιπόν, τὸ πλῆθος ἐξαιτίας του. Μερικοὶ ἀπ’ αὐτοὺς ἤθελαν νὰ τὸν πιάσουν, κανεὶς ὅμως δὲν ἅπλωνε χέρι πάνω του. Γύρισαν, λοιπόν, πίσω οἱ φρουροὶ στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ στοὺς Φαρισαίους, κι αὐτοὶ τοὺς ρώτησαν· «Γιατί δὲν τὸν φέρατε;» Οἱ φρουροὶ ἀπάντησαν· «Ποτὲ ἄνθρωπος δὲν μίλησε ὅπως αὐτός». Τοὺς ξαναρώτησαν τότε οἱ Φαρισαῖοι· «Μήπως παρασυρθήκατε κι ἐσεῖς; Πίστεψε σ’ αὐτὸν κανένα μέλος τοῦ συνεδρίου ἢ κανεὶς ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους; Μόνον αὐτὸς ὁ ὄχλος πιστεύει, ποὺ δὲν ξέρουν τὸν νόμο τοῦ Μωυσῆ καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι καταραμένοι». Τοὺς ρώτησε τότε ὁ Νικόδημος, ποὺ ἦταν ἕνας ἀπ’ αὐτούς, ἐκεῖνος ποὺ εἶχε πάει στὸν ᾿Ιησοῦ νύχτα λίγον καιρὸ πρίν· «Μήπως μποροῦμε σύμφωνα μὲ τὸν νόμο μας νὰ καταδικάσουμε ἕναν ἄνθρωπο, ἂν πρῶτα δὲν τὸν ἀκούσουμε καὶ δὲν μάθουμε τὶ ἔκανε;» Αὐτοὶ τοῦ εἶπαν· «Μήπως κατάγεσαι κι ἐσὺ ἀπὸ τὴ Γαλιλαία; Μελέτησε τὶς Γραφὲς καὶ θὰ δεῖς πὼς κανένας προφήτης δὲν πρόκειται νὰ ἔρθει ἀπὸ τὴ Γαλιλαία». Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μίλησε πάλι καὶ τοὺς εἶπε· «᾿Εγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὅποιος μὲ ἀκολουθεῖ δὲν θὰ πλανιέται στὸ σκοτάδι, ἀλλὰ θὰ ἔχει τὸ φῶς ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωή».

Ευλογημένη Κυριακή και Χρόνια πολλά

Kυριακή της Πεντηκοστής: Πεντηκοστήν εορτάζομεν, Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου


Την Πεντηκοστή εορτάζουμε καί την παρουσία του Αγίου Πνεύματος καί την πραγματοποίηση της υποσχέσεως καί την εκπλήρωση της ελπίδας. Το μυστήριο, πόσο και μεγάλο είναι και σεβαστό! Τελειώνουν λοιπόν όσα έχουν σχέση με το σώμα του Χριστού, ή μάλλον με τη σωματική παρουσία Του.Διότι διστάζω να πω τα σωματικά, εφ' όσον κανένας λόγος δεν μπορεί να με πείσει ότι θα ήταν καλύτερα να είχε απαλλαγεί από το σώμα [ο Χριστός]. Αρχίζουν δε όσα έχουν σχέση με το Άγιο Πνεύμα. Ποια δε ήταν όσα έχουν σχέση με το Χριστό; Η Παρθένος, η γέννηση, η φάτνη, το σπαργάνωμα, οι άγγελοι που τον δοξάζουν, οι ποιμένες που τρέχουν προς Αυτόν, η διαδρομή του αστέρα, η προσκύνηση και η προσφορά των δώρων από τους μάγους, ο φόνος των νηπίων από τον Ηρώδη, ο Ιησούς που φεύγει στην Αίγυπτο, που επιστρέφει από την Αίγυπτο, που περιτέμνεται, που βαπτίζεται, που δέχεται την μαρτυρία από τον ουρανό, που πειράζεται, που λιθάζεται για μας (για να μας δώσει υπόδειγμα κακοπάθειας υπέρ του Λόγου) που προδίνεται, που προσηλώνεται [στον Σταυρό], που θάπτεται, που ανασταίνεται, που ανεβαίνει [στους ουρανούς]. Από αυτά και τώρα υφίσταται πολλά από τους μισόχριστους μεν, αυτά που Τον ατιμάζουν και τα υπομένει (διότι είναι μακρόθυμος)• από τους φιλόχριστους δε, αυτά που Του αποδίδουν τιμή. Και αναβάλλει να ανταποδώσει όπως σ' εκείνους την οργή, έτσι σε μας την αγαθότητα• επειδή ίσως σ' εκείνους μεν δίνει καιρό μετανοίας, σε μας δε δοκιμάζει τον πόθο, εάν δεν λιποψυχούμε και δεν αποκάμουμε στις θλίψεις και στους αγώνες για την ευσέβεια• όπως ακριβώς ορίζεται από την θεία οικονομία και τα ανεξιχνίαστα κρίματά Του, με τα οποία κυβερνά με σοφία τη ζωή μας. Όσα λοιπόν αναφέρονται στο Χριστό είναι αυτά' και τα πέρα απ' αυτά θα τα δούμε ενδοξότερα [στη βασιλεία των ουρανών] και μακάρι και μεις να φανούμε [δοξασμένοι από το Θεό]. Όσα δε αναφέρονται στο Άγιο Πνεύμα, παρακαλώ το Πνεύμα να έλθει εντός μου και να μου δώσει λόγο όσον επιθυμώ κι' αν όχι τόσον, αλλ' όσος απαιτείται σ' αυτή την περίπτωση. Πάντως όμως θα έλθει με εξουσία δεσποτική, και όχι με τρόπο δουλικό, ούτε περιμένοντας πρόσταγμα, όπως νομίζουν μερικοί. Διότι πνέει όπου θέλει, καί σ' όσους θέλει, και όποτε και όσο θέλει. Μ' αυτόν τον τρόπο εμείς εμπνεόμαστε να νοούμε και να μιλούμε για το Άγιο Πνεύμα.

Σήμερα ας υψώσουμε μ' ευλάβεια όλο μας τον νου στο θείο μυστήριο [της καθόδου του Αγίου Πνεύματος], ας κάνουμε αύριο ανάλυση λέξεων σήμερα ας εορτάσουμε [με κατάνυξη], ας ειπωθεί κάτι άξιο ντροπής [από τους αντιλέγοντες] αύριο. Αυτά γίνονται με τρόπο μυστικό [στο ταμείο της ψυχής ενώπιον του Θεού], εκείνα γίνονται με τρόπο πομπώδη [ενώπιον των ανθρώπων]• αυτά γίνονται στις εκκλησίες, εκείνα στις αγορές• αυτά αρμόζουν σε ανθρώπους σώφρονες και νηφάλιους, εκείνα σε ανθρώπους που μεθούν αυτά είναι όσων ενεργούν με σοβαρότητα [όση αξίζει στο μεγάλο μυστήριο], εκείνα όσων παίζουν κατά του Πνεύματος. Αφού λοιπόν απαλλαγήκαμε απ' ό,τι είναι αλλότριο [της ευσεβείας], ας καταρτίσουμε το δικό μας [το λόγο περί του Αγίου Πνεύματος].

Αυτό [το Άγιο Πνεύμα] ενεργούσε πριν απ' όλα στις αγγελικές και ουράνιες δυνάμεις, σ' όσες είναι πρώτες μετά το Θεό και σ' όσες είναι κοντά στο Θεό. Διότι η τελείωση και η έλλαμψη σ' αυτές και η δυσκινησία ή η ακινησία τους προς το κακό δεν είναι από άλλη αιτία, αλλά από το Άγιο Πνεύμα. Έπειτα [ενεργούσε] στους Πατέρες και τους Προφήτες. Απ' αυτούς οι μεν είχαν θέα του Θεού ή Τον εγνώρισαν [με αποκάλυψη], οι δε προγνώρισαν και το μέλλον, με το να σχηματίζει το Πνεύμα εικόνες στο νου τους και σαν να ήσαν παρόντες συναναστρεφόμενοι όσα επρόκειτο να πραγματοποιηθούν στο μέλλον. Τέτοια είναι η δύναμη του Πνεύματος. Έπειτα [ενεργούσε] στους μαθητές του Χριστού (διότι δεν λέγω για το Χριστό, στον Οποίο παρευρίσκετο [το Άγιο Πνεύμα] όχι ωσάν να ενεργούσε, αλλ' ως συμπαρευρισκόμενο σε ομότιμη σχέση [με Αυτό])• και σ' αυτούς κατά τρεις τρόπους, στο μέτρο πού μπορούσαν να Το δεχθούν, και κατά τρεις καιρούς: πριν να δοξασθεί ο Χριστός με το πάθος Του• αφού δοξάσθηκε με την Ανάσταση• και μετά την Άνοδό Του στους ουρανούς ή την αποκατάσταση, ή όπως και πρέπει να την ονομάσουμε, φανερώνει δε [την ενέργεια αύτη] η πρώτη θεραπεία και κάθαρση από τις ασθένειες και τα πονηρά πνεύματα, η οποία βέβαια δεν γινόταν χωρίς το Άγιο Πνεύμα• και το εμφύσημα [του Κυρίου στα πρόσωπα των μαθητών Του] μετά την τελείωση της [ενσάρκου] οικονομίας, πού είναι φανερά προσθήκη περισσοτέρας χάριτος• και τώρα ο διαμερισμός των πύρινων γλωσσών, που πανηγυρίζουμε. Αλλά το πρώτο έγινε αμυδρά• το δεύτερο, πιο φανερά• και το [τρίτο] τώρα, τελειότερα ... Και δεν παρίσταται τώρα [το Άγιο Πνεύμα] κατά την ενέργεια, όπως πρωτύτερα, αλλά κατά την ουσία , ή όπως αλλιώς θα μπορούσε να το πει κανείς, και μένοντας μαζί τους και μέσα τους [στους αγίους αποστόλους] βοηθός και παραστάτης στο έργο τους.Διότι έπρεπε, αφού ο Υιός συνανεστράφη με μας σωματικά, καί Αυτό να φανερωθεί σωματικά• και αφού επανήλθε προς Εαυτόν ο Χριστός, Εκείνο να κατέλθει προς εμάς• και έρχεται μεν ως Κύριο, «πέμπεται» [αποστέλλεται] δε όχι ως κατώτερο. Διότι οι λέξεις αυτές [έρχεται, πέμπεται] φανερώνουν εξ ίσου την ενότητα και ομοτιμία [των προσώπων] παρά χωρίζουν τις φύσεις.
Δια τούτο μετά το Χριστό μεν [κατέρχεται το Άγιον Πνεύμα] για να μη μας λείπει Παράκλητος [Παρήγορος]• «Άλλος» δε, για να έχεις στο νου σου την ομοτιμία. Διότι το «άλλος» σημαίνει άλλος ακριβώς όπως εγώ γίνεται. Τούτο δε σημαίνει κοινή δεσποτεία και όχι υποτίμηση. Διότι εγώ ξέρω καλά ότι το «άλλος» λέγεται όχι για διαφορετικά πράγματα, αλλά της ιδίας ουσίας. Με μορφή γλωσσών δε [κατήλθε το Άγιο Πνεύμα] εξ αιτίας της συγγενείας προς το Λόγο. Πύρινων δε, και αναζητώ για ποίο απ' τα δύο: για την κάθαρση (διότι μιλούμε για πυρ - φωτιά - που καθαρίζει, όπως μπορούν από παντού να μάθουν όσοι θέλουν) ή για την ουσία; Διότι ο Θεός μας είναι πυρ [κατά μίαν εικόνα της απροσίτου θείας ουσίας] και «πυρ καταναλίσκον» [φωτιά που κατακαίει και αφανίζει] τη μοχθηρία, [και το λέω] έστω κι' αν αγανακτείς πάλι, διότι στενοχωρείσαι για το ομοούσιο [που αποδίδω στο Άγιον Πνεύμα]. Και εχωρίστηκαν [οι γλώσσες] διότι τα χαρίσματα [που εχορήγησε] ήταν πολλά και διάφορα• εκάθισαν δε, επειδή η εξουσία Του είναι βασιλική, και επειδή αναπαύεται εις τους αγίους• αφού και τα χερουβείμ είναι θρόνος του Θεού. Στο υπερώο δε (αν δεν θεωρηθώ ότι καταβάλλω μάταιο κόπο κάπως περισσότερο απ' ό,τι πρέπει) διότι θα ανέβαιναν και θα υψώνονταν από χάμω (πνευματικά) αυτοί που επρόκειτο να Το δεχθούν αφού και με θεία ύδατα [Αγγελικές δυνάμεις] στεγάζονται ουράνια υπερώα [ο θρόνος του Θεού] και υμνείται ο Θεός . Και ο Ιησούς επίσης στο υπερώο συμμετέχει στο μυστήριο [της Θείας Ευχαριστίας] με αυτούς που μυούνται στα υψηλότερα, για να παρασταθεί αυτό, ότι αφ' ενός μεν πρέπει ο Θεός να κατέβει λίγο προς εσάς, πράγμα που ξέρω ότι έγινε παλαιότερα στον Μωυσή, αφ' ετέρου δε πρέπει εμείς ν' ανέβουμε και έτσι να γίνει [δυνατή] η κοινωνία του Θεού προς τους ανθρώπους, ν' αναμειχθεί δηλαδή η [υπερτελεία] αξία [της θεότητας με την μηδαμινότητα της ανθρωπότητας]. Εφ' όσον όμως [το θείο και το ανθρώπινο] μένουν το μεν στην οικεία περιωπή, το δε στην ταπείνωση, παραμένει άμικτη η άγαθότης [του Θεού] και η φιλανθρωπία Του ακοινώνητη [από τον άνθρωπο]• και υπάρχει μεταξύ των χάσμα μεγάλο και αδιαπέραστο, που εμποδίζει όχι μόνο τον πλούσιο απο τον Λάζαρο και τους επιθυμητούς κόλπους του Αβραάμ, αλλά [όλη] την κτιστή και ρευστή φύση, από την άκτιστη και αμετάβλητη.

Μιλούσαν μεν λοιπόν [οι Απόστολοι] ξένες γλώσσες και όχι τις πατρικές τους, και το θαύμα είναι μεγάλο, να μιλούν άνθρωποι γλώσσα που δεν έμαθαν και αυτό το σημείο [θαύμα] είναι για τους απίστους, όχι γι' αυτούς που πιστεύουν, για να είναι κατήγορο των απίστων, όπως έχει γραφτεί• «Ότι με ανθρώπους που μιλούν ξένες γλώσσες και με χείλη ξένων λαών θα ομιλήσω προς το λαό αυτόν, αλλ' ούτε με τον τρόπο αυτό θα με ακούσουν, λέγει ο Κύριος». Άκουγαν δε [όσοι ήσαν τότε στα Ιεροσόλυμα]. Εδώ σταμάτησε λίγο και διερωτήσου, πώς θα διαιρέσεις τον λόγο. Διότι έχει κάτι το αμφίβολο η λέξη [«ήκουον»] το οποίο διαχωρίζεται με την τελεία. Άρα, δηλαδή, άκουγαν ο καθένας στη δική του γλώσσα, φερ' ειπείν σαν να ηχεί δυνατά μία φωνή, και ν' ακούγονται πολλές, με το να πάλλεται έτσι ο αέρας και, για να το πω σαφέστερα, με το να γίνεται η φωνή φωνές; Ή πρέπει να σταματήσουμε στο «ήκουον», το δε «Λαλούντων» στις δικές τους γλώσσες να το προσθέσουμε στα επόμενα, για να είναι: «Καθώς μιλούσαν γλώσσες», τις δικές των, αυτών που ακούγανε, που σημαίνει ξένες• προς τούτο δε και μάλλον τάσσομαι. Διότι με εκείνον μεν τον τρόπο το θαύμα θα ήταν εκείνων που άκουγαν μάλλον παρά εκείνων που μιλούσαν. Με αυτόν δε τον τρόπο εκείνων που μιλούσαν οι οποίοι και κατηγορήθηκαν για μέθη, είναι φανερό ότι με το να θαυματουργούν αυτοί ως προς τις γλώσσες με την δύναμη του Πνεύματος.

Πλην είναι μεν άξια να εξυμνείται και η παλαιά διαίρεση των γλωσσών (όταν οικοδομούσαν τον πύργο εκείνοι που συμφώνησαν κακώς και αθέως, όπως και από τους σημερινούς τολμούν μερικοί)• διότι με το να διαλυθεί η ομογνωμοσύνη μαζί με το σχίσιμο (διαφορά) της γλώσσας, σταμάτησε το εγχείρημα. Περισσότερο όμως πρέπει να εξυμνείται αύτη [η διαίρεση] που θαυματουργείται σήμερα. Διότι αφού διαλύθηκε [η γλώσσα] από το ένα Πνεύμα σε πολλούς, συνάγεται πάλι σε μία αρμονία. Και υπάρχει διαφορά χαρισμάτων, [στην γλωσσολαλία] που χρειάζεται άλλο χάρισμα για να διακρίνεται το περισσότερο ωφέλιμο [για την σύναξη των πιστών]• επειδή όλες οι γλώσσες είναι επαινετές. Καλή δε θα λεγόταν και εκείνη, για την οποία λέει ο Δαβίδ• «Καταπόντισε, Κύριε, και καταμοίρασε τις γλώσσες τους». Γιατί; «Διότι αγάπησαν όλους τους λόγους που καταποντίζουν [τους ανθρώπους] γλώσσα δόλια»• φανερά σχεδόν κατηγορώντας αυτές τις γλώσσες εδώ, που χωρίζουν την θεότητα [με το να μη ομολογούν την θεότητα του Αγίου Πνεύματος]. Αυτά λοιπόν και αρκετά.

Εμείς μεν πρέπει να απολύσουμε την σύναξη (διότι ήταν αρκετός ο λόγος), την πανήγυρη όμως ουδέποτε. Αλλ' είναι ανάγκη να εορτάσουμε, τώρα μεν και σωματικά [συμμετέχοντας στα τελούμενα], ύστερα δε από λίγο εντελώς πνευματικά [σε ησυχία με πνευματική μελέτη και νοερά προσευχή]• όπου και τους λόγους αυτών [των υμνωδών] θα κατανοήσουμε καθαρότερα και σαφέστερα, ενωμένοι με Αυτόν το Λόγο και Θεό και Κύριο ημών Ιησού Χριστό, την αληθινή εορτή και αγαλλίαση των σωζομένων με τον Οποίο η δόξα και η τιμή στον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος μα΄ εις την Πεντηκοστήν (τα αποσπάσματα περί την εορτήν)

ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥ ΕΝΟΣ, ΔΥΟ ΜΑΖΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΦΩΣ

«Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου. Ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰωάν. 8,12)
«Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Όποιος με ακολουθεί, δεν θα πλανιέται στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως που οδηγεί στην ζωή»

Ζούμε στους καιρούς που οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι κατέχουμε το φως, ο καθένας για τον εαυτό μας και ο πολιτισμός για όλον τον κόσμο. Επιστήμη, πληροφορία, αίσθημα δύναμης, η εκκοσμίκευση που μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχουμε όσα θέλουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι ή μπορούμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε, και από την άλλη ένα αίσθημα παντογνωσίας καθώς κριτήριο είναι ο εαυτός μας, μας κάνουν να νομίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε καμία άλλη φώτιση. Είναι τα υλικά αγαθά που μας έχουν οδηγήσει σε μία οίηση, μια υπερηφάνεια που σκοτίζει τον νου μας; Είναι η ευκαιρία να ικανοποιούμε κάθε επιθυμία μας, καθώς η ταχύτητα των μετακινήσεων, των πληροφοριών, αλλά και των απολαύσεων μας κάνει να γλιτώνουμε κόπο και σχέδιο; Είναι η ευχέρεια με την οποία συναντούμε άλλους ανθρώπους; Είναι το αίσθημα ότι δεν μας χρειάζεται η πίστη σε έναν Θεό που, έτσι κι αλλιώς, δεν βλέπουμε με τα αισθητά μας μάτια; Είναι η δύναμη της ιδεολογίας ενός πολιτισμού που υπόσχεται τα πάντα, ακόμη και την αναστολή του θανάτου; Πάντως, είτε το νιώθουμε είτε όχι, η αυτόφωτη πορεία είναι βύθιση σε ένα σκοτάδι υπαρξιακό και πνευματικό, καθότι όλα όσα ζούμε και απολαμβάνουμε δεν έχουν διάρκεια, ενώ η όποια ευχαρίστηση μας αποδίδουν δεν γίνεται εύκολα χαρά.
Απέναντι σ’ αυτήν την πορεία με φώτα παραπλανητικά και χωρίς τελικό προορισμό ζωής, η Εκκλησία επιμένει να γιορτάζει, με γνώμονα τον Τριαδικό Θεό. Μας διασώζει τα λόγια του Χριστού ότι «Αυτός είναι το φως». Ότι «όποιος Τον ακολουθεί, δεν θα πλανιέται στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως που οδηγεί στην ζωή». Επιμένει να μας λέει ότι όποιος ακολουθεί τον Υιό, γνωρίζει τον Πατέρα. Όποιος είναι μέλος του σώματος του Υιού, εν Αγίω Πνεύματι βγαίνει από το σκοτάδι, διότι ξέρει γιατί ζει και πού τον οδηγεί η ζωή που ζει. Με τις χαρές και τις λύπες, με τις ήττες και τις νίκες, με την αντοχή στην διαφορετικότητα του άλλου και με την συνύπαρξη μαζί του. Και όποιος ακολουθεί τον Χριστό που δεν δίνει απλά φως, αλλά είναι ο ίδιος το Φως, μπορεί να βρει το ζητούμενο: την διάρκεια, την αγάπη, την αιωνιότητα! Να κρίνει τον κόσμο στον οποίο ζει, όχι για να τον απορρίψει, αλλά για να τον ομορφύνει. Να συγχωρέσει όσους τον πληγώνουν και να μοιραστεί ελπίδα. Να μην παραδοθεί στις επιθυμίες οι οποίες χαλάνε την αγάπη, αλλά να ασκηθεί ώστε να νικηθεί από την αγάπη και να νικήσει δι’ αυτής.
Μας αρέσει όμως το σκοτάδι στο οποίο ζούμε. Δεν διψά η ψυχή μας για φως, διότι δεν έχει καρδιοχτύπι γι’ αυτό. Νιώθουμε μικροί θεοί ή ζηλεύουμε αυτούς που έχουν τις δυνατότητες, δόξας και χρήματος, για να νιώθουν έτσι και τυφλωμένοι από το δαιμονικό σκοτάδι που το περνάμε για φως, καθώς δεν βλέπουμε το τέρμα του που είναι το σκοτεινό σπήλαιο του θανάτου, του τελειωμένου χρόνου για μας, βαδίζουμε ολοταχώς, χωρίς να θέλουμε να αλλάξουμε πορεία. Μας λείπει ο Χριστός, τον οποίο κάναμε συνήθεια, ιδεολογία, δικαίωση, κανόνες, χτες. Χρειαζόμαστε όμως τον Χριστό που μαζί Του το σκοτάδι μας θα γίνει φως (από τον στίχο του Αλκ. Αλκαίου «το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως)! Τον Χριστό της Εκκλησίας που θα κάνει την καρδιά μας να αγαπήσει, να μοιραστεί, να ενωθεί, σε κάθε σχέση, σε κάθε συνάντηση, σε κάθε στιγμή.
Έξοδος προς το Φως! Άγιο Πνεύμα να φωτίσει τις καρδιές μας! Να μας δείξει ότι στην Εκκλησία, πέρα από τα ανθρώπινα, τα θέσμια, τα αδύναμα, τα ανολοκλήρωτα, υπάρχει μια άλλη νοοτροπία: του να ακολουθούμε! Ας μην περιμένουμε δοκιμασίες για να αναζητήσουμε. Ας δώσουμε χρόνο, κάνοντας στάση στο νόημα της κάθε γιορτής, αφήνοντας νου και καρδιά να φωτιστεί! Πνεύματος επιδημία εορτάζουμε στην Πεντηκοστή. Όπως η επιδημία της ασθένειας απλώνεται παντού και κατατρώγει τον αδύναμο να αντισταθεί άνθρωπο, αντίστροφα, η επιδημία του Αγίου Πνεύματος ας μπει από κάθε πόρο της ύπαρξής μας και ας φωτίσει τον αδύναμο εαυτό μας, βγάζοντάς μας στην όντως ζωή! Κι εκεί όλα θα ιδωθούν από την αρχή!

Κέρκυρα, 16 Ιουνίου 2019
Πεντηκοστή

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΒΙΟΥ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Με επιτυχία έγινε από την Δευτέρα 10 Ιουνίου έως και την Παρασκευή 14 Ιουνίου 2019 σεμινάριο για τους κληρικούς της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, στα πλαίσια των προγραμμάτων του Ιδρύματος Ποιμαντικής Επιμόρφωσης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών σε συνεργασία με την τοπική Εκκλησία. Το σεμινάριο είχε ως θέμα την διαχείριση των προβλημάτων του οικογενειακού βίου.

Στο σεμινάριο δίδαξαν κατηρτισμένοι εισηγητές με θέματα τις νέες μορφές οικογένειας σήμερα, την οικογένεια ως σύστημα, τον ρόλο του πατέρα και της μητέρας στην διαχείριση των κρίσεων της οικογενειακής ζωής, την ισορροπία ανάμεσα στην οικογενειακή και την επαγγελματική ζωή, καθώς και το διαζύγιο και τις συνέπειές του. Όλα τα θέματα συσχετίστηκαν με τις ποιμαντικές προτάσεις και αγωνίες της Εκκλησίας και την ανάγκη για διάλογο με την σύγχρονη πραγματικότητα.

Το σεμινάριο επισκέφθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, συνοδευόμενος από τον εν Κερκύρα ευρισκόμενο καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμ. Εφραίμ. Ο Ποιμενάρχης επεσήμανε την αγωνία του για την κατάσταση της οικογένειας στους καιρούς μας, την εμπιστοσύνη του στους κληρικούς της τοπικής Εκκλησίας, οι οποίοι αγωνίζονται να δώσουν μαρτυρία ζωής, αγάπης και φωτισμού, συμπαραστεκόμενοι τόσο στους γονείς όσο και στα παιδιά και τους εφήβους, την λειτουργία της Ενορίας ως οικογένειας και τις ευχαριστίες του προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο για την δημιουργία του Ιδρύματος το οποίο οργανώνει αυτές τις ευκαιρίες επιμόρφωσης. Ο γέροντας Εφραίμ από την πλευρά του ζήτησε οι κληρικοί με την πνευματικότητα και την λειτουργική τους ζωή να γίνονται φορείς του μηνύματος της αγιότητας, το οποίο αλλάζει την κοινωνία δίνοντάς της ελπίδα και φως, ευχαριστώντας τον Μητροπολίτη Κερκύρας για την φιλοξενία και την αγάπη.

Τις εργασίες του σεμιναρίου έκλεισε από την πλευρά του Ιδρύματος Ποιμαντικής Επιμόρφωσης ο αναπληρωτής διευθυντής του Αρχιμ. Θεολόγος Αλεξανδράκης.



Πέμπτη 13 Ιουνίου 2019

“Η εικόνα ενός ασκητικού Επισκόπου”


Η Ιερά Μητρόπολις Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων και η Ένωσις Χριστιανών Επιστημόνων πραγματοποίησαν το απόγευμα της Τετάρτης 12 Ιουνίου 2019 στο Πνευματικό Κέντρο, εκδήλωση για τον Μακαριστό Μητροπολίτη Ευρίπου κυρό Βασίλειο, ο οποίος διηκόνησε επί 10ετία στην Μητρόπολη της Κέρκυρας, ως Ιεροκήρυκας.
Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε το βιβλίο “Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΝΟΣ ΑΣΚΗΤΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ” με ερανίσματα από τα ιδιόχειρα ημερολόγια του      Μακαριστού Γέροντος. Το βιβλίο παρουσίασαν ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γεν. Αρχ. Επίτροπος της Ι.Μ. Κερκύρας, ο κ. Απόστολος Γούλας, Ομότιμος Καθ. του ΑΠΘ και πνευματικό τέκνο του Μακαριστού, του οποίου το κείμενο διάβασε ο κ. Κωνσταντίνος Θύμης, Θεολόγος- Ιστορικός και Γραμματεύς της Ι.Μ. Κερκύρας, ο κ. Νικόλαος Σγούρος, Θεολόγος και ο επιμεληθείς την έκδοση κ. Δημήτριος Βανδώρος, τ. Διοικητής του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Αθηνών, ενώ γράμμα απέστειλε ο κ. Γεώργιος Σκλαβούνος, το οποίο και ανεγνώσθη.
Στον χαιρετισμό που απηύθυνε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος αφού ευχαρίστησε και συνεχάρη τον κ. Βανδώρο για την έκδοση αυτού του αφιερωματικού τόμου, τόνισε ότι το βιβλίο περιέχει τα ημερολόγια του κυρού Βασιλείου και  αποτελεί μια πνευματική οικοδομή εις Δόξαν του Κυρίου μας.
Εν συνεχεία τον λόγο πήρε ο κ. Βανδώρος, πνευματικό τέκνο του Μακαριστού Μητροπολίτου και σύζυγος της ανιψιάς του κυρού Βασιλείου, ο  οποίος στην εισήγησή του αναφέρθηκε στο πώς προέκυψε το βιβλίο, από ερανίσματα από τα ιδιόχειρα ημερολόγιά του των ετών 1976-2004, τα οποία του είχε παραδώσει το έτος 2006, πριν αναχωρήσει για εγκατάσταση στο Αγρίνιο, στην οικεία της αδελφής του.
Ακολούθως ομίλησε ο π. Θεμιστοκλής ο οποίος τόνισε ότι το να μιλήσει κάποιος για έναν Επίσκοπο, όπως και για έναν άνθρωπο που δεν έχει γνωρίσει προσωπικά, δεν είναι εύκολο. Στην περίπτωση όμως του Μακαριστού Ευρίπου υπάρχει πλέον ένα  υλικό ως ιστορική πηγή που έρχεται στο φως με την παρούσα έκδοση και αυτό είναι πολύτιμο μέσο, διότι μιλά ο ίδιος ο παρουσιαζόμενος. Τα συναισθήματα που προκαλεί το βιβλίο στον αναγνώστη είναι πρώτα απ’όλα θαυμασμός, δέος για την αγάπη του Μακαριστού για την Λειτουργική ζωή και προσευχή της Εκκλησίας, η οποία ήταν εξάλλου και ο πυρήνας της ύπαρξής του, συμπάθεια για τις δοκιμασίες που πέρασε, αλλά και περιέργεια, για την όλη πορεία του στα πλαίσια των Χριστιανικών Αδελφοτήτων (ΖΩΗ). Ο Μακαριστός Γέροντας πάλεψε με το ανθρώπινο και νίκησε παραμένοντας Εκκλησιαστικός. Το βιβλίο αυτό είναι και ανθρώπινο. Δείχνει δηλαδή ότι ένας Επίσκοπος δεν είναι ένα πρόσωπο υπερκόσμιο, αλλά ένας δικός μας οικείος άνθρωπος και ότι η ασκητικότητα του Μακαριστού Γέροντα, ως λιτότητα ζωής, ως αληθινή ακτημοσύνη, ως υπακοή στην Εκκλησία, ως παρθενία σώματος και ψυχής είναι στοιχεία που μπορούν να μπολιάσουν την ζωή όλων μας.
Κατόπιν τόσο ο κ. Γούλας, όσο και ο κ. Σγούρος υπερτόνισαν τον ακέραιο χαρακτήρα, το Εκκλησιαστικό ήθος, αλλά και το αίσθημα δικαίου που διακατείχε τον Μακαριστό Επίσκοπο και τον κατέστησε άξιο λειτουργό του Κυρίου και φλογερό κήρυκα του Ευαγγελίου.
Τέλος εκ μέρους της Ενώσεως Χριστιανών Επιστημόνων χαιρετισμό απηύθυνε η κα Ειρήνη Μαλαχά.