Translate

Σάββατο 30 Ιουνίου 2018

ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΙΑΜΑΤΩΝ


Ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό και επισκέπτονται τους ναούς, τα προσκυνήματα, τα μοναστήρια είναι και η ανάγκη να έχουν υγεία, τόσο οι ίδιοι όσο και οι οικείοι τους. Ο χριστιανισμός βρήκε μεγάλη ανταπόκριση στον κόσμο και προσέλκυσε πολλούς, όταν οι άνθρωποι έβλεπαν πως στην νέα πίστη υπήρχα οι χαρισματούχοι για την υγεία, «τα χαρίσματα ιαμάτων» (Α’ Κορ. 12, 28). Αυτοί ακολουθούσαν το παράδειγμα του Χριστού, ο οποίος «διήλθε τον κόσμον ευεργετών και ιώμενος πάντας» (Πράξ. 10, 38). Η πίστη τους έδινε ένα χάρισμα μοναδικό και εντυπωσιακό. Ακόμη και με την σκιά τους να γιατρεύουν. Να γιατρεύουν αγγίζοντας με τα χέρια τους. Να γιατρεύουν με τον λόγο και την προσευχή. Να ανταποκρίνονται στην λαχτάρα για ζωή και να δείχνουν ότι η οδός της Βασιλείας του Θεού συνεπάγεται την απαλλαγή από τον πόνο της αρρώστιας, τον φόβο του θανάτου, την απελπισία της ήττας από την φθορά, τον χρόνο και τα πάθη. Οι χαρισματούχοι των ιαμάτων νικούσαν τους φυσικούς νόμους και έδιναν στους πλησίον τους ζωή. Αυτό δεν σήμαινε ότι οι ίδιοι ήταν άτρωτοι από την φθορά ή από τις επιθέσεις του πονηρού ή από την δύναμη της εξουσίας. Στα συναξάρια όμως των αγίων εκείνης της εποχής βλέπουμε ότι ο διάβολος και τα όργανά του, παρότι μεταχειρίζονταν πολλά απάνθρωπα μέσα και υπέβαλλαν τους πιστούς σε μαρτύρια, εντούτοις έπρεπε να φτάσουν στην χαριστική βολή του αμετάκλητου τρόπου θανάτου, όπως ο αποκεφαλισμός ή ο λογχισμός ή η πυρά ή και η σταύρωση ακόμη, για να τους νικήσουν οριστικά. Οι Άγιοι έβλεπαν τον Χριστό, ο Οποίος αποκαθιστούσε το σώμα τους υγιές και τους έδινε την δύναμη να αντέξουν και σε άλλα μαρτύρια που ήταν βέβαιο ότι θα υποστούν.
Θαύματα κάνουν οι Άγιοι στους αιώνες. Βοηθούν τους ανθρώπους να νικήσουν τον πόνο και τον θάνατο, κάποτε ανάλογα με την πίστη, κάποτε χωρίς οι άνθρωποι να το περιμένουν. Υπάρχουν όμως και πολλές περιπτώσεις στις οποίες « τα χαρίσματα των ιαμάτων» δεν ενεργούν. Παρότι οι άνθρωποι γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί που τα έχουν και τους παρακαλούμε και είμαστε βέβαιοι ότι μπορούν να μας γιατρέψουν, εντούτοις διαπιστώνουμε την σιωπή του ουρανού. Άλλοι υποτασσόμαστε σ’ αυτήν την σιωπή και ελπίζουμε τελικά στην ανάσταση των νεκρών. Άλλοι οργιζόμαστε με τον Θεό γιατί δεν ακούει τις προσευχές μας και Τον θεωρούμε άδικο, όπως και τους Αγίους. Οι εκτός της πίστης μάς ειρωνεύονται και βρίσκουν αφορμή για να ισχυριστούν ότι δεν υπάρχει Θεός. Άλλοι πάλι εκμεταλλεύονται τα όποια θαύματα για να μετατρέψουν την πίστη σε εμπόριο, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η άμετρη αυτή εμπορευματοποίηση, αργά ή γρήγορα, θα βλάψει την πίστη στην συνείδηση των πολλών. Και όταν ένα θαύμα δεν έρθει όπως το θέλουμε ή όπως το ζητούμε, τότε η λύπη επεκτείνεται, διότι θεωρούμε ότι η πίστη δεν είναι τόσο δυνατή, ενώ η όποια εκμετάλλευσή της είναι αδικαιολόγητη.
«Τα χαρίσματα ιαμάτων» δεν είναι αυτόφωτη δύναμη κάποιων ανθρώπων. Δεν την έχουν ζητήσει. Τους τη δίνει ο Θεός για λόγους που Εκείνος γνωρίζει. Ο κυριότερος, πάντως, είναι η αγάπη. Είναι η έγνοια για τον συνάνθρωπο. Είναι για να φανεί ότι η ίαση του ανθρώπου είναι ψυχοσωματική υπόθεση. Ότι η πίστη δεν υπόσχεται μία αιωνιότητα ψυχής, αλλά δίνει την βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος ολόκληρος, ακέραιος, θα μετάσχει στην χαρά της σωτηρίας, δηλαδή στην κοινωνία με τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού και στην εύρεση του αληθινού προορισμού του που είναι η αγιότητα. Σ’ αυτήν μετέχει και το σώμα μας. Και η ίαση είναι σημείο, ότι ακόμη κι αν νικηθούμε τελικά από τον θάνατο, δεν θα συντριβούμε, δεν θα εκμηδενιστούμε. Η ίαση βεβαίως είναι προσωρινή. Αρκεί όμως να μας δείξει τι μας περιμένει. Κι εδώ έρχεται η αγάπη ως αφετηρία και κατάληξη της πορείας μας κατά Θεόν. Η αγάπη πρόσκαιρα μας ανακουφίζει, αλλά και μας δείχνει ότι μας δίδεται χρόνος να την μοιραστούμε. Γιατί δεν μας γιατρεύει ο Θεός διά της Εκκλησίας και των Αγίων για να συνεχίσουμε να ζούμε εν αμαρτίαις ή χωρίς αγάπη, αλλά για να ανταποδώσουμε την δωρεά.
Οι άνθρωποι αναζητούμε στην Εκκλησία, στην Παναγία, σε κάθε Άγιο την υλοποίηση κάθε επιθυμίας μας για υγεία. Δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτε λιγότερο από την θεραπεία μας, για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως έχουμε διαλέξει. Δεν περνά από τον νου μας η μετάνοια. Και απαιτούμε από τον Θεό το δικό μας θέλημα να εκπληρωθεί. Ίσως γι’ αυτό και ο Θεός κάποτε να μην ανταποκρίνεται στις προσευχές μας. Ή να μας δείχνει ότι καλούμαστε να Τον εμπιστευθούμε όποια κι αν είναι έκβαση της δοκιμασίας μας, διότι Αυτός γνωρίζει όχι μόνο «τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών» , αλλά και ότι μέσα από τον πόνο, την δοκιμασία, τους σταυρούς ο άνθρωπος κατανοεί την ισορροπία σώματος και ψυχής, παρόντος χρόνου και αιωνιότητας, αγάπης για τον εαυτό μας και εξόδου από αυτόν, την αξία της αγάπης για τον πλησίον και τον Θεό.
Άγιοι σπουδαίοι, όπως οι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, μας δείχνουν το «δωρεάν ελάβετε δωρεάν δότε» (Ματθ. 10, 8). Δωρεάν η αγάπη του Θεού. Δωρεάν το χάρισμα να μοιραζόμαστε ό,τι έχουμε. Δωρεάν η δύναμη της ίασης. Δωρεάν η βοήθεια στον πλησίον, όχι μόνο η υλική, αλλά και της χαράς, της αγάπης, της συμπαράστασης. Δωρεάν η προσευχή. Δωρεάν η εκκλησιαστική ζωή. Δωρεάν η ελπίδα. Δωρεάν η αιωνιότητα. Δωρεάν το νόημα της ζωής όταν υπάρχει ο Χριστός. Όταν υπάρχει αυτή η πίστη, τότε κάθε δοκιμασία μπορεί να μας κουράζει, αλλά δεν μας υποτάσσει. Μας κάνει να λυπούμαστε, αλλά όχι να απελπιζόμαστε. Και μας δίνει την ευκαιρία με καρδιά γεμάτη εμπιστοσύνη στον Θεό και το θέλημά Του να φτάνουμε μέχρι το τέλος. Χωρίς απαιτήσεις. Αλλά με επίγνωση ότι Εκείνος που σήκωσε τον σταυρό του πόνου, της ήττας, του θανάτου θα συνεχίσει να μας δίνει δωρεάν την ανάσταση. Καθώς κανείς δεν χάνεται, είτε ζει είτε αποθνήσκει, η αγάπη είναι το κλειδί. Δίνω ό,τι έχω λάβει και αφήνομαι στα χαρίσματα των ιαμάτων. Μπορεί να μην μου αρκεί η ψυχή και να θέλω και το σώμα, αλλά την αγάπη Του δεν την ανταλλάσσω με τίποτε προσωρινό. Η αγάπη άλλωστε θα μείνει για πάντα.

Κέρκυρα, 1η Ιουλίου 2018
Αναρτήθηκε από π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο Ποιμενάρχης μας στον Εσπερινό στον Ιερό Βράχο του Αρείου Πάγου



(Φωτογραφίες από Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων “Ρομφαία”)

Το απόγευμα της Παρασκευής 29 Ιουνίου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος παρέστη μαζί με τους λοιπούς Συνοδικούς και άλλους  Αρχιερείς στον Εσπερινό που τελέστηκε στον Ιερό Βράχο του Αρείου Πάγου, στον οποίο χοροστάτησε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.







Ο Μητροπολίτης μας σε Κόρινθο και Αθήνα για την εορτή των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου


  
Το απόγευμα της Πέμπτης 28 Ιουνίου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος συμμετείχε στον Συνοδικό εσπερινό και στην λιτάνευση της ιεράς εικόνος του Πολιούχου της Κορίνθου, Απόστολου Παύλου.  
Την επομένη 29 Ιουνίου ο κ. Νεκτάριος συμμετείχε στο Συνοδικό Συλλείτουργο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αποστόλου Παύλου οδού Ψαρών Αθηνών.
  









Πέμπτη 28 Ιουνίου 2018

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ “ΕΚΘΕΣΗ” ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ

Στις πανελλαδικές εξετάσεις για τα Επαγγελματικά Λύκεια παρατέθηκε στους μαθητές θέμα στην Έκθεση παρμένο από έναν διάσημο σύγχρονο συγγραφέα, ο οποίος θεωρεί ότι “ο homo sapiens, ακόμα ένα ασήμαντο ζώο που κοιτούσε τη δουλειά του σε μια γωνιά της Αφρικής, μεταμορφώθηκε σε κυρίαρχο όλου του πλανήτη και σε φόβο και τρόμο του οικοσυστήματος. Σήμερα ο άνθρωπος βρίσκεται στο χείλος της μετατροπής του σε θεό, έτοιμος να αποκτήσει όχι μόνο αιώνια νεότητα, αλλά και τις θεϊκές ικανότητες της δημιουργίας και της καταστροφής”.
Μας ενδιαφέρει η σκοπιμότητα παράθεσης του λόγου αυτού. Το εκπαιδευτικό σύστημα παίρνει θέση: ο άνθρωπος είναι ένα ασήμαντο ζώο. Είναι έτοιμος να μετατραπεί σε θεό, για να αποκτήσει την αιώνια νεότητα, να δημιουργεί και να καταστρέφει. Δεν υπάρχει Θεός για τον συγγραφέα, μόνο ο άνθρωπος. Δεν είναι κατ᾽ εικόνα Θεού πλασμένος ο άνθρωπος, αλλά μόνος του αποκτά τις ιδιότητές της. Θα μετατραπεί σε ανθρωπομηχανή, και για λίγα θα μπορεί να είναι υπερήφανος. Δεν κάνει καμία αναφορά στην τέχνη και τον πολιτισμό. Καμία αναφορά στην αγάπη, στα συναισθήματα, στην αναζήτηση της αλήθειας. Και ρωτά ο συγγραφέας και η επιτροπή μαζί: “υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από δυσαρεστημένους και ανεύθυνους θεούς που δεν ξέρουν τι θέλουν;”
Το σχολείο προφανώς δεν πρέπει να επιβάλλει την πίστη στον Θεό, αλλά να πληροφορεί γι᾽ αυτήν. Απευθύνεται σε ανθρώπους ελεύθερους. Εντούτοις δεν πρέπει να αποθεώνει και την αθεΐα. Η σκοπιμότητα παράθεσης κειμένων με ξεκάθαρη μονομέρεια υποδηλώνει μία βαθιά επιθυμία εκείνων οι οποίοι έχουν διαγράψει την πίστη από την ζωή τους, έχουν δηλαδή αυτοθεωθεί: να καταστήσουν τις θέσεις τους εύληπτες, αποδεκτές και κυρίαρχες. Ουδέποτε σε εξετάσεις θα έμπαινε θέμα που θα υποδήλωνε την παρουσία του Θεού στην ζωή μας. Τώρα τονίζεται η ανυπαρξία Του…
Σε ιστοσελίδες επισημάνθηκε η τόλμη της Επιτροπής να αποτυπώσει την θεοποίηση του ανθρώπου και της επιστήμης. Είναι ένα ακόμη βήμα στον θρησκευτικό αποχρωματισμό της εκπαίδευσης. Αβρόχοις ποσί, καθότι δεν το προσέξαμε οι περισσότεροι, συνεχίζεται το ξερίζωμα. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται η επιτροπή δείχνει πόσο επικίνδυνο για την πνευματική πορεία της ύπαρξης είναι το να δημιουργούμε δυσαρεστημένους και ανεύθυνους ανθρώπους, χωρίς Θεό, χωρίς όρια, χωρίς αγάπη, χωρίς άσκηση, με δύναμη να κάνουμε ένα βήμα πίσω στο εγώ μας. Ο συγγραφέας, ο οποίος έχει όλα τα ελκυστικά στοιχεία που αποθεώνει το παγκόσμιο σύστημα (νέος, μορφωμένος, ομοφυλόφιλος, βουδιστής, με καλό λόγο, αρνητής της ιουδαϊκής παράδοσης παρότι Ισραηλίτης), εισάγεται επίσημα στην εκπαίδευση, χωρίς την κριτική του εκπαιδευτικού στην τάξη, χωρίς την έρευνα του μαθητή και την δυνατότητα του εν επιγνώσει σχολιασμού των απόψεών του, με την επίφαση ότι μπορεί ο υποψήφιος να κρίνει κάποιες από αυτές, χωρίς όμως να έχει απαραίτητες προσλαμβάνουσες. Μόνη ελπίδα η εσωτερική αντίσταση όσων θέλουμε να πιστεύουμε και να βλέπουμε ποια είναι η απάντηση σε έναν πολιτισμό χωρίς έρματα πνευματικά.
Το θέμα των Πανελλαδικών δείχνει την ανάγκη συσσωμάτωσής μας στην εκκλησιαστική ζωή. Σ᾽ αυτήν ο νέος άνθρωπος θα μάθει όχι να είναι επικίνδυνος επειδή αισθάνεται θεός, αλλά να είναι χαρούμενος που πήρε από τον Θεό την αγάπη, την ελευθερία, την πίστη στην ανάσταση, το αίσθημα του “εμείς” που δημιουργεί και δεν καταστρέφει. Ας ξαναδούμε το χρέος μας!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην « Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 27 Ιουνίου 2018

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2018

Ο ΛΑΡΙΣΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ


Είναι στιγμές στην ζωή μας που νιώθεις πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος και αισθάνεσαι εντελώς ανήμπορος και τρωτός. Ιδίως μπροστά στον θάνατο αγαπημένων προσώπων δεν αναλογίζεσαι μόνο την δική σου πορεία, αλλά αισθάνεσαι έντονα κι αυτό το κενό της απουσίας. Μπορεί να σε παρηγορεί το γεγονός της πίστης στην αιώνια ζωή και την Ανάσταση, αλλά η ήττα από τον θάνατο φαντάζει σκληρή και αδυσώπητη. Θα ήθελες να μη είχε συμβεί. Το μυαλό σου καταλαβαίνει ότι το τέρμα είναι αναπόφευκτο για όλους, για όσους αγάπησες και αγαπάς, για σένα τον ίδιο.
Η σκέψη μου πηγαίνει στο πρόσωπο του δεσπότη της ιδιαίτερης πατρίδας μας, του Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνατίου, μακαριστού πλέον. Ένας άνθρωπος που χωρίς να κάνει θόρυβο έδειξε την πεμπτουσία της εκκλησιαστικής ζωής: την αγάπη. Δεν τον ήξερα πριν γίνει Μητροπολίτης Λαρίσης. Στην πορεία της διακονίας του μάθαινα πώς είχε μεγαλώσει, ποια ήταν η διακονία του στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Σαλαμίνα, για τις σπουδές του, για το ότι η Ιερά Σύνοδος τον προσέλαβε να διακονήσει διοικητικά την Εκκλησία. Θυμάμαι το καρδιοχτύπι τη ημέρα της εκλογής του ως Μητροπολίτου Λαρίσης. Ποιος ήταν αυτός ο άγνωστος, ο οποίος καλούνταν να σταθεί πατέρας και ποιμένας σε μία πόλη και μία Μητρόπολη τραυματισμένη από τον φανατισμό; Σε έναν τόπο που είχαμε μάθει ότι Χριστός σημαίνει στράτευση σε ένα έργο, ηθική, κήρυγμα, αλλά και «ίδιον θέλημα»; Ότι οι γεροντάδες είναι πιο πάνω από την Ιερά Σύνοδο, η οποία ήταν μόνο θεσμοποιημένη Εκκλησία;
Και εκλέγεται Μητροπολίτης ο Ιγνάτιος. Χειροτονείται με φωνές, αποδοκιμασίες εκτός ναού. Έρχεται στην Λάρισα και ενθρονίζεται μέσα σε συνθήκες βίας, πόλωσης, σταυροφορίας «στο όνομα του Χριστού». Φιλοξενείται στο σπίτι ενός ιερέα, διότι το επισκοπείο τελούσε υπό κατάληψιν. Περνά τα πρώτα χρόνια της Αρχιερατείας σε ένα κλίμα μίσους και διχασμού, χωρίς αυτοί που τον καθύβριζαν να τον γνωρίζουν ποιος είναι. Κάνει το πρώτο Πάσχα στον Άγιο Κωνσταντίνο, με τα ΜΑΤ έξω από τον ναό, γιατί οι «χριστιανοί» πρότυπα είχαν ξεχάσει το «συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει». Εκείνος όμως όχι. Και σιγά- σιγά αναδεικνύει μία αγαπώσα καρδία, ένα χαμόγελο, μία απλότητα η οποία συγκινεί πρωτίστως εκείνους τους ανθρώπους που ήταν πιστοί, αλλά όχι «θρήσκοι», που έβρισκαν στην Εκκλησία την αστική παράδοση, την καταφυγή, τις αξίες, την πίστη της καρδιάς, που ήθελαν τον δεσπότη τους όχι αυστηρό και απόμακρο, περιτριγυρισμένο από μια δράκα των καθαρών και εκλεκτών, αλλά να αγγίζει τις καρδιές των ανθρώπων με δύο λόγια ζεστασιάς, μια εγκαρδιότητα και μια ταπεινότητα που αποτυπώνει ομορφιά ψυχής.
Ο Λαρίσης Ιγνάτιος κέρδισε σταδιακά και τις καρδιές πολλών από όσους στάθηκαν με επιφύλαξη έναντί του, όπως επίσης και πολλών που ήταν εχθρικοί. Έμεινε ένα λείμμα που δεν του συγχώρεσε ότι ήρθε στην Λάρισα. Εκείνος όμως προχώρησε μπροστά. Σίγουρα η καρδιά του, αυτή που δεν άντεξε τελικά στην μεγάλη τελευταία δοκιμασία της ζωής του, μέσα της μπορεί να συγκέντρωνε τον καημό του « τι τους έφταιξα;», χωρίς όμως ανθρώπινοι λογισμοί να τον αποτρέψουν από το να φανεί πατέρας. Χειροτόνησε, δέχτηκε, ενθάρρυνε όλους όσους θέλησαν να αφιερωθούν στην Εκκλησία. Χαιρόταν με την πρόοδο όλων. Η πίστη ήταν η πρώτη και τελευταία έγνοια του. Και οδήγησε τελικά τον κλήρο της Λάρισας σε μία αξιοσημείωτη ενότητα, ενώ μπόρεσε να ανανεώσει ριζικά την σύνθεσή του, τόσο με νέους όσο και με μορφωμένους κληρικούς.
Τελικά, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Ούτε μπροστά στον θάνατο. Ούτε και μετά τον θάνατο. Δύσκολα θα βρεις άνθρωπο που να μην πει με αυθορμητισμό: «ο δεσπότης ήταν πατέρας». Ήταν συγχωρητικός. Δεν κράτησε κακία. Πόνεσε, αλλά δεν θέλησε να κάνει τους άλλους να πονέσουν. Και πέτυχε τα 24 χρόνια της αρχιερατείας του, της πιο μακρόβιας από κάθε άλλον επίσκοπο ίσως τα τελευταία 100 χρόνια, να δώσουν στους ανθρώπους της Λάρισας την ευκαιρία να εκτιμήσουν έναν επίσκοπο που αθόρυβα στάθηκε δίπλα στον λαό του: στις χαρές, τις λύπες, τις νίκες, τις ήττες, στην ζωή και τον θάνατο ήταν ένας από μας. Από ξένος, έγινε οικείος. Και έκανε την Λάρισα σπίτι και πατρίδα του.
«Από μακρόθεν» αναλογίζομαι αυτά τα 24 χρόνια. Και λέω, όντας ξενιτεμένος: ας ευχαριστήσουμε τον Θεό που επέτρεψε να έρθει στον τόπο μας ο Λαρίσης Ιγνάτιος. Εμείς που αγαπούμε την πατρίδα μας ήμασταν ήσυχοι για τον δεσπότη της, ότι είχε πατέρα και ποιμένα που «άξιζε» , όπως ο ίδιος έλεγε για τους άλλους. Τώρα αναπαύεται εις χείρας Θεού και συναντά τους προκατόχους του, τους Αγίους Αχίλλιο και Βησσαρίωνα στο επουράνιο θυσιαστήριο. Και είμαστε βέβαιοι ότι θα συνεχίσει να δέεται για όλους μας. Για το ποίμνιό του στην Λάρισα, τον Τύρναβο και την επαρχία του, αλλά και για μας που ένα σφίξιμο στην καρδιά, ένα δάκρυ στα μάτια και μία προσευχή που δεν θα θέλαμε να την κάνουμε, αλλά πρέπει, μας οδηγεί, μακριά από τον τόπο που μεγαλώσαμε και αγαπάμε, να παρακαλούμε: «Ιγνατίου του Λαρίσης και Τυρνάβου, ημών δε πατρός και ποιμενάρχου, αιωνία η μνήμη».

27- 6-2018
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος
Ι. Μ. Κερκύρας

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ



Ξεκίνησε το πρωί της Δευτέρας 25 Ιουνίου και θα ολοκληρωθεί την Πέμπτη 28 Ιουνίου 2018 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας επιμορφωτικό σεμινάριο, σε συνεργασία της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων με το Ίδρυμα Ποιμαντικής Επιμορφώσεως της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Θέμα του σεμιναρίου είναι ο γάμος και η οικογένεια και σ᾽αυτό συμμετέχουν κληρικοί και λαϊκοί συνεργάτες της τοπικής Εκκλησίας.
Η έναρξη το σεμιναρίου πραγματοποιήθηκε με αγιασμό τον οποίο τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος. Σε προσφώνησή του ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε την σημασία της διοργάνωσης τέτοιων επιμορφωτικών σεμιναρίων, με τα οποία η Εκκλησία της Ελάδος επιμορφώνει τους κληρικούς της, ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται στις αυξημένες ανάγκες των καιρών. Βλέπουμε την πίεση την οποία υφίσταται ο θεσμός της οικογένειας, τον αντι-παραδοσιακό τρόπο με τον οποίο η πολιτεία βαδίζει, τις περαιτέρω απειλές περί διαχωρισμού κράτους και Εκκλησίας, με σκοπό να περιθωριοποιηθεί η πίστη στις καρδιές των ανθρώπων, αλλά και την ανάγκη για αφύπνιση κλήρου και λαού, με τρόπο ώστε να μπορούν να μιλούν και ευστοχότερα και θεολογικότερα στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Η Εκκλησία πρέπει να βοηθήσει την οικογένεια να σταθεί στα πόδια της και οι ιερείς καλούνται να οργανώσουν τις δομές της Ενορίας τους, για να είναι αυτή καταφύγιο στις δυσκολίες.
Ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι το Ίδρυμα είναι έργο του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, υλοποιημένο από τον Πρωτ. Αδαμάντιο Αυγουστίδη, καθηγητή Πανεπιστημίου και Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και ευχαρίστησε γι᾽ αυτό. Σημειωτέον ότι οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα θα λάβουν πιστοποιημένη βεβαίωση, ιδιαίτερα χρήσιμη στην επαγγελματική και μισθολογική τους εξέλιξη.
Εισηγήσεις έκαναν η κ. Μαρία Ράπτη, καθηγήτρια της Παιδαγωγικής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Ιωαννίνων ΒΕΛΑΣ και ο Αρχιμ. Βησσαρίων Καραλάσκος, υπεύθυνος της Σχολής Γονέων και του Γραφείου Νεότητος της Μητροπόλεως Ελασσώνος. Θα μιλήσουν ακόμη ο Πρωτ. Αντώνιος Καλλιγέρης, Διευθυντής του τομέα Γάμου και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας και ο ψυχολόγος και συγγραφέας κ.Γρηγόριος Βασιλειάδης.








ΩΣ ΕΝ ΗΜΕΡΑ ΕΥΣΧΗΜΟΝΩΣ ΠΕΡΙΠΑΤΗΣΩΜΕΝ


Η εποχή μας έχει τα χαρακτηριστικά της εποχής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Κυριαρχεί η αντίληψη ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Να προχωρούμε «κώμοις και μέθαις, κοίταις και ασελγείαις, έριδι και ζήλω» και «η πρόνοια της σαρκός εν επιθυμίαις» (Ρωμ. 13, 13-14) να είναι το σήμα κατατεθέν της ζωής μας. Βεβαίως το παράδειγμα το δίνουν κυρίως αυτοί που έχουν την οικονομική και κοινωνική δυνατότητα να το πράξουν, αλλά και οι υπόλοιποι, όσοι είμαστε εν συναρπαγή από τον τρόπο και το περιεχόμενο του πολιτισμού μας, το ίδιο ποθούμε. «Φαγοπότια και μεθύσια, ασύδοτη και ακόλαστη ζωή, φιλονικίες και φθόνοι, ένας αμαρτωλός εαυτός που μας παρασύρει στην ικανοποίηση των επιθυμιών μας». Το ίδιο συνέβαινε και στην εποχή του Προδρόμου. Η γέννηση του τελευταίου προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης βρήκε την τότε γνωστή ανθρωπότητα, αυτή των καταλοίπων της φιλοσοφίας και των συνεπειών της ρωμαϊκής παγκοσμιοποίησης σε μία κατάσταση απανθρωπίας και σε έναν φανερό ή κρυφό θρίαμβο των επιθυμιών για απόλαυση χωρίς νόμο και όρια. Γι’ αυτό και η μοναδική αυτή μορφή έρχεται να κηρύξει μετάνοια σε έναν τέτοιο κόσμο, όχι μόνο γιατί θα ερχόταν ο Χριστός, αλλά και γιατί ο άνθρωπος, κατά κάποιον τρόπο, θα έπρεπε να ξαναδεί το νόημα της ζωής του.
Η γέννηση του Προδρόμου έρχεται με υπέρβαση των νόμων της φύσης, καθώς οι γονείς του, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ, ήταν μεγάλοι στην ηλικία. Η γέννηση του Προδρόμου είναι, όπως λέει και το όνομά του (Ιωάννης στα εβραϊκά σημαίνει δώρο Θεού) μία δωρεά του Θεού όχι μόνο στο άτεκνο ζευγάρι, αλλά και στην ανθρωπότητα, καθώς ο Βαπτιστής επρόκειτο να γίνει η αφυπνίζουσα συνείδηση του κόσμου. Όντας ο ίδιος ακέραιος, μετέδιδε την δίψα για ακεραιότητα σε όσους τον επισκέπτονταν. Όντας ο ίδιος πιστός, υπενθύμιζε τις εντολές του Θεού, που έγκειτο κυρίως στην αγάπη, στον σεβασμό του άλλου, στην αποφυγή της συκοφαντίας και της κατάκρισης και στην μεσσιανική προσδοκία, ότι ο κόσμος θα έβρισκε τον ηγέτη του, όχι προς την δόξα, αλλά προς την υπέρβαση του θανάτου και την ανάσταση. Όντας ο ίδιος σε κοινωνία με τον Θεό, καταλάβαινε ότι η ανθρωπότητα δεν μπορούσε να σωθεί με την χαλαρότητα του «δεν βαριέσαι» ή «δεν πειράζει», αλλά με την δύναμη της άσκησης, η οποία ερημώνει την ύπαρξη του ανθρώπου από άλλες επιθυμίες, χωριστικές της αγάπης και της ανάστασης, και την οδηγεί στην ελευθερία της καρδιάς που αγαπά τον Θεό και κατ’ επέκτασιν τον πλησίον. Ο Πρόδρομος γίνεται επικεφαλής της Εκκλησίας της ερήμου, η οποία στο Πρόσωπο του Χριστού θα απλωθεί σε όλον τον κόσμο. Οι άνθρωποι πηγαίνουν στην έρημο του Ιορδάνου για να συναντήσουν τον Βαπτιστή. Με τον ερχομό του Χριστού η Εκκλησία θα ανοιχτεί προς όλη την ανθρωπότητα. Εκ της ερήμου το φως.
Η ζωή που μας δίνει ο Χριστός, προχωρώντας το έργο του Προδρόμου, ο οποίος διακριτικά θα αποσυρθεί από το προσκήνιο, χαρακτηρίζεται από μία προτροπή: «ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 13, 13). Η ζωή του χριστιανού είναι πορεία ημέρας, πορεία φωτός. Δεν έχει κρυπτά. Είναι διάφανη. Αντί για το φαγοπότι ως προτεραιότητα, έχει την κοινωνία με τον Χριστό, την αγάπη που δίδει την μέθη της χαράς, ότι τίποτε, ούτε ο θάνατος, δεν μπορεί να μας κάνει να νικηθούμε, διότι ο Θεός μας αγάπησε και μας αγαπά, στο καλό και στο κακό, στις χαρές και τις λύπες, στην δόξα και την δοκιμασία. Αντί για την αναζήτηση της ηδονής στην ακόλαστη και ασύδοτη ζωή, είναι μία πρόσκληση μέτρου, το οποίο μας βοηθά να εκτιμούμε τις περιστάσεις της ζωής με νηφαλιότητα και ηρεμία και να αντέχουμε. Να παλεύουμε για την χαρά που δίνει η κοινωνία τω προσώπων. Όχι αυτή της απαίτησης, αλλά αυτή της προσφοράς. Αντί για τις φιλονικίες και τον φθόνο, δηλαδή την κακή διάθεση έναντι των άλλων, η οποία τους καθιστά εχθρούς μας, είναι μία πρόκληση συμπόρευσης στην ζωή της Εκκλησίας. Μαθαίνουμε να περιμένουμε, να προσευχόμαστε, να μην βάζουμε τα συναισθήματα της στιγμής πιο πάνω από τον στόχο της συνύπαρξης και της αγάπης. Με σεβασμό στην ελευθερία του άλλου αλλά και με επίγνωση ποιος είναι ο δρόμος μας. Αυτός που χωρά τους πάντες, εν μετανοία, πρώτα δική μας.
Ο Πρόδρομος ήρθε για να μας δείξει τι σημαίνει να είμαστε ντυμένοι τον Χριστό. Να μην αισθανόμαστε ρύπο στην ψυχή μας όχι γιατί δεν αμαρτάνουμε, αλλά γιατί η ημέρα, όσα σύννεφα κι αν έχει, δεν μπορεί να κρύψει το φως. Βλέπεις την ημέρα, ό,τι κι αν γίνει. Δίνει ζωή η ημέρα και στο φαίνεσθαι και στο είναι. Μπορείς να εργαστείς την ημέρα, γιατί και το σώμα και η ψυχή σου σε βοηθούν. Μπορείς να ξεκαθαρίσεις ποιοι είναι οι άλλοι και να αισθανθείς ότι έτσι θα είναι ο Παράδεισος. Χωρίς μυστικά. Χωρίς ψέματα. Χωρίς φόβο σκοταδιού. Χωρίς την κόπωση της νύχτας. Με τον Θεό ως φως να αγιάζει και να δίνει χαρά.
Χρειαζόμαστε προδρομικές φωνές και πάλι. Χρειαζόμαστε αφύπνιση της συνείδησής μας σήμερα. Δεν είναι μόνο τα κοινωνικά ή συλλογικά αιτήματα, που το απαιτούν. Είναι κυρίως η ανάγκη για νόημα. Ας μην απελπιζόμαστε όταν αισθανόμαστε αδυναμία. Να μας παρηγορεί το γεγονός ότι ο προφήτης γεννιέται καθ’ υπέρβασιν των φυσικών νόμων. Της ανθρώπινης λογικής. Των μέτρων του πολιτισμού κάθε εποχής. Αυτή είναι και η οδός της αλήθειας. Ημέρα. Νικήτρια των συννέφων ότι δεν γίνεται να επικρατήσει. Η ίδια η Εκκλησία και σ’ αυτό που φαίνεται, αλλά, κυρίως, σ’ αυτό που είναι η φωνή που κηρύττει μετάνοια, ακεραιότητα, αγάπη και καλεί τον καθέναν μας όχι να βγει κατ’ ανάγκην στην έρημο του κόσμου, αλλά να προσέλθει εν επιγνώσει ότι στην ζωή της και το σκοτάδι ακόμη γίνεται φως. Κάθε τι της ζωής, ν ιδωθεί στην προοπτική των εντολών του Θεού, βγάζει μικρότερα ή μεγαλύτερα λυχνάρια τα οποία καθαρίζουν τις επιθυμίες μας από τον εγωκεντρισμό, την πρόσκαιρη ηδονή, το αίσθημα ότι το σήμερα είναι το παν, η στιγμή αξίζει πιο πάνω από το αιώνιο. Ο λόγος του Προδρόμου ακούγεται στην Εκκλησία. Ας τον εγκολπωθούμε.

Κέρκυρα, 24 Ιουνίου 2018

Κυριακή 17 Ιουνίου 2018

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ ΛΕΙΤΟΥΕΡΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΑ Ι.Ν. ΑΓ. ΙΣΑΥΡΟΥ ΣΤΑ ΜΕΛΙΚΙΑ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ


Την Κυριακή 17 Ιουνίου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στον πανηγυρίζοντα Ι.Ν. του Αγίου Ισαύρου, στα Μελίκια  Λευκίμμης.
Στο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Κερκύρας ανέλυσε την Αποστολική περικοπή της ημέρας, από την Προς Ρωμαίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, τονίζοντας την σημασία της δικαίωσης δια της πίστεως, μέσα από τα έργα της ζωής μας, την οποία αγιάζει το Πανάγιο Πνεύμα. Η πίστη με την σειρά της φέρνει την ελπίδα. Έρχεται όμως και η στιγμή που η πίστη κλονίζεται. Σε αυτή την περίπτωση ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει τους Χριστιανούς να οπλίζονται με υπομονή, ώστε να αντιμετωπίσουν τους πειρασμούς.
Επιπλέον ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι οι Άγιοι της Πίστεώς μας, φωτίστηκαν από τις ανωτέρω νουθεσίες του Αποστόλου Παύλου. Οι Άγιοι Μάρτυρες οπλίστηκαν εσωτερικά με την πίστη και την ελπίδα στον Αναστάντα Χριστό, θυσιάζοντας και εκείνοι την ζωή τους, μιμούμενοι τον Διδάσκαλό τους. Η θυσία των Μαρτύρων και εν προκειμένω του Αγίου Ισαύρου, συνεχίζει εις το διηνεκές να διαποτίζει τις καρδιές των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Ακόμη ο κ. Νεκτάριος επεσήμανε την ανάγκη να υπομένουμε τους πειρασμούς, δίδοντας τον αγώνα τον καλό καθημερινά και μετέχοντας παράλληλα στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας. Από την άλλη μεριά εμφανίζονται κατά καιρούς διάφορες ιδεολογίες και φιλοσοφικά συστήματα με σκοπό να εξαλείψουν τα προβλήματα των ανθρώπων. Οποιαδήποτε όμως ενέργεια ή κίνηση που δεν ζητά πρωτίστως την ευλογία του Χριστού είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Τα παραδείγματα τέτοιων αποτυχημένων προσπαθειών είναι άπειρα και τα βιώνουμε έντονα στην πατρίδα μας. Εξαπατηθήκαμε από τις ψεύτικες υποσχέσεις των κρατούντων. Δεν μένει παρά να υψώσουμε τις καρδιές μας προς τον ουρανό και να ικετεύσουμε τον Πανάγιο Θεό να γίνει ίλεως και να μας συγχωρέσει για την αποστασία μας.
Κλείνοντας ο Σεβασμιώτατος κάλεσε τους πιστούς να οπλιστούν με πίστη και με ελπίδα στον Θεό και να αντιμετωπίζουν με ανδρείο φρόνημα τον πειρασμό και την αμαρτία, δια πρεσβειών του Αγίου Ισαύρου.








ΜΟΛΙΣ ΥΠΕΡ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΙΣ ΑΠΟΘΑΝΕΙΤΑΙ



Αν ρωτούσαμε τους εαυτούς μας ή τους άλλους ανθρώπους κατά πόσον θα μπορούσαμε να θυσιαστούμε, να παραιτηθούμε από τα δικαιώματά μας, από ό,τι θεωρούμε σημαντικό, ακόμη και από την ίδια την ζωή μας, η απάντηση θα ήταν πιθανότατα αρνητική για τους περισσότερους. Ζούμε τον πολιτισμό των δικαιωμάτων. Η συλλογικότητά μας νοείται μόνο στην προοπτική της προστασίας τους. Γι᾽ αυτά διαμαρτυρόμαστε. Αρχές και αξίες που παλαιότερα μας συγκινούσαν, όπως ο πατριωτισμός, η παράδοση, η θρησκευτικότητα, ακόμη και η οικογένεια, έχουν εισέλθει στην λογική της απομάκρυνσης από το προσκήνιο της ζωής. Άλλωστε τέτοιες αρχές προϋποθέτουν παραίτηση από δικαιώματα, προϋποθέτουν θυσία, προϋποθέτουν ακόμη και εγκατάλειψη της ίδιας της ζωής μας.
Παλαιότερα υπήρχε η λογική της υπεράσπισης του δικαίου και των δικαίων. Οι άνθρωποι συγκινούμασταν από ένα αίσθημα αλληλεγγύης έναντι όσων βλέπαμε ότι αδικούνται από τους εκάστοτε ισχυρούς. Ακόμη και σήμερα, στην καθημερινότητά μας, μπορούμε να διακρίνουμε ποιος φταίει σε λανθασμένες συμπεριφορές. Ποιος δεν στέκεται σωστά σε μία σχέση. Ακόμη κι αν το συμφέρον τελικά δεν μας αφήνει να στηρίξουμε το δίκαιο, εντούτοις μέσα μας, η φωνή της συνείδησής μας, μάς το υπαγορεύει. Ωστόσο μία τέτοια υπεράσπιση του δικαίου ως στάση ζωής ολοένα και φθίνει ως προτεραιότητα. Μας αφορά περισσότερο το “εγώ” μας. Όταν αυτό θίγεται, μπορεί να φωνάξουμε. Όταν αδικείται ο διπλανός μας, αρκούμαστε σε μία ηθική αναγνώριση του λάθους, συνιστούμε υπομονή, αλλά δεν πιστεύουμε ότι είναι δική μας ευθύνη να καταδικάσουμε την αδικία ευθέως και να παλέψουμε για την αποκατάστασή της. Αφήνουμε την πορεία της ζωής στο έλεος του Θεού ή στην ανθρώπινη δικαιοσύνη ή γκρινιάζουμε, κατακρίνουμε, χωρίς όμως να παλεύουμε για να διορθώσουμε και να διορθωθούμε. Έχουμε κλειστεί σε έναν ατομοκεντρισμό, ο οποίος, αργά, αλλά σταθερά, απομακρύνει τον άνθρωπο από την ουσία τόσο των δικαιωμάτων, όσο και της διαφορετικότητας, αλλά και του βαθύτερου περιεχομένου των ανθρώπινων σχέσεων, το οποίο δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφίσταται της αγάπης και της καλοσύνης, όπως επίσης και της συμπαραστασης με κάθε τρόπο έναντι όσων αδικούνται. “Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην…”.
Ας σκεφτούμε έναν ωραίο λόγο του αποστόλου Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή του, ο οποίος συγκρίνει την στάση των ανθρώπων με την στάση του Θεού έναντί μας: “μόλις υπέρ δικαίου τις αποθανείται. Υπέρ αγαθού τάχα τις και τολμά αποθανείν” (Ρωμ. 5, 7). “ Δύσκολα θα έδινε κάποιος την ζωή του ακόμη και για εναν δίκαιο άνθρωπο. Ίσως αποφάσιζε κάποιος να πεθάνει για κάποιον καλόν άνθρωπο”. Και όμως, ο Χριστός πέθανε, θυσίασε τον εαυτό Του, μολονότι δεν είχε καμία αμαρτία ενώ η θεϊκή Του φύση, όντας αθανάτη, μπορούσε να μεταδώσει το ιδίωμα της αθανασίας στην ανθρώπινη. Ο Χριστός πέθανε για όλους εμάς. Για τον καθε άνθρωπο, δίκαιο και άδικο. Σπουδαίο και άσημο. Των καιρών που ο Χριστός έζησε, αλλά και κάθε εποχής. Γι᾽ αυτούς που Τον πίστεψαν και θα Τον πιστέψουν, αλλά και για όλους εκείνους που για διάφορους λόγους θα Τον αρνηθούν, είτε εν γνώσει είτε εν αγνοία. Αυτό ονομάζεται αγάπη που νικά τον θάνατο διά του θανάτου.
Οι άνθρωποι έχουμε εγκλωβισθεί σε έναν πολιτισμό δικαιωμάτων, γιατί απουσιάζει από τις ζωές μας, συνειδητά ή ασυνείδητα, η αγάπη. Δεν είναι προτεραιότητά μας το μοίρασμα, αλλά η επιβολή και η εξουσία. Δεν θέλουμε να πορευόμαστε με γνώμονα την σχέση με τον άλλο, αλλά με κριτήριο τι είναι καλό για μας και μάλιστα στην προοπτική του παρόντος κόσμου. Έτσι τα πάντα γίνονται δικαίωμα και τίποτα, ούτε ιστορία, ούτε παράδοση, ούτε δικαιοσύνη, ούτε θεσμοί, ούτε ο πλησίον, ούτε ηθική δεν έχουν σημασία όσο το “εγώ” μας. Και μια τέτοια νοοτροπία, όταν διαποτίζει με κάθε τρόπο και μέσο, από την εικονική πραγματικότητα και την δύναμη της τεχνολογίας, μέχρι την αθώωση όποιου πληγώνει τον άλλο με την συμπεριφορά του, είναι μία νοοτροπία θανάτου, για την οποία ο Χριστός πέθανε, ώστε να βγούμε από αυτήν.
Είναι μάταιο να επιζητούμε συνολικές αλλαγές, να υπάρξει δικαιοσύνη στον κόσμο. Είναι μάταιο να ψάχνουμε για εκείνους τους ήρωες, οι οποίοι με ασυμβίβαστο φρόνημα θα παλέψουν για την αγάπη, για το κοινό νόημα, που θα σεβαστούν ό,τι συγκροτεί συλλογικότητες και κοινωνία. Μπορούμε όμως ο καθένας μας, μέσα από την πίστη στον Χριστό και την μετοχή στην ζωή της Εκκλησίας, ακόμη κι αν αυτή δείχνει παραδομένη εξωτερικά και θεσμικά στον ύπνο του συμβιβασμού, να παλέψουμε και να δώσουμε ζωή. Όσο αντέξουμε. Από μία προσευχή και ένα κερί, από ένα πιάτο φαγητό και έναν καλό λόγο, από λίγο χρόνο που θα θυσιάσουμε, μέχρι τα μεγάλα και ξεχωριστά, που είναι η ομολογία της πίστης και της ελπίδας στον Χριστό και την Ανάσταση των πάντων, που είναι η αγάπη και η συγχωρητικότητα, που είναι το μοίρασμα των χαρισμάτων μας, που είναι η έγνοια για όσους περισσότερους μπορούμε, που είναι η άρνηση να ταυτιστούμε με το κοσμικό φρόνημα, ακόμη κι αν ζούμε τις πτυχές του στην καθημερινότητά μας, που είναι ένα ήθος αντίστασης ως σπίθα η οποία θα κρατήσει ζωντανή την ελπίδα και άλλα που ο καθένας μπορεί, όλα αυτά δείχνουν ότι μπορούμε να πεθάνουμε για έναν αγαθό άνθρωπο, αλλά και να μιμηθούμε τον Χριστό!
“Κι αν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο, είμαστε κιόλας νεκροί”, λέει ο ποιητής (Τ. Λειβαδίτης). Θάνατος δεν είναι μόνο μία οραματική ιδεολογία. Είναι η επίγνωση της αλήθειας ότι ο πλησίον είναι η προτεραιότητα. Ότι η αγάπη νοηματοδοτεί. Και για να την ζήσουμε αυτή την επίγνωση χρειάζεται άλλος νους, δηλαδή θάνατος νοοτροπίας, δηλαδή πνευματικότητα Αγίου Πνεύματος, ζωή εκκλησιαστική. Ας είμαστε δίκαιοι στην δική μας ζωή και ας μην συμβιβαστούμε με την νοοτροπία του “όλα δικά μου, όλα εγώ”. Ας μην αρκούμαστε στην συμβατική απόρριψη του ψεύτικου, του δικαιωματικού, της αδικίας, αλλά με προσευχή στον Θεό, με λόγο σαφή, με ανάληψη ευθύνης, με αφοβία ας παλέψουμε. Όχι για να σκοτώσουμε ή να σκοτωθούμε, δηλαδή αντιγράφοντας “για καλό” δήθεν την οδό της αδικίας, αλλά για μετάνοια και αγάπη. Και ο Χριστός θα είναι μαζί μας!

Κέρκυρα, 17 Ιουνίου 2018

Εκστρατεία στα σούπερ μάρκετ της Κέρκυρας για το Κοινωνικό Παντοπωλείο της τοπικής μας Εκκλησίας


Το Σάββατο 9 Ιουνίου 2018 πραγματοποιήθηκε εκστρατεία στα σούπερ μάρκετ της Κέρκυρας, με σκοπό την ενημέρωση του κοινού για το έργο και την δράση του Κοινωνικού Παντοπωλείου της Ι.Μ. Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, από εθελοντές. Η περισυλλογή των τροφίμων ήταν ικανοποιητική.

Η τοπική Εκκλησία ευχαριστεί θερμά  τους συνανθρώπους μας που ενίσχυσαν το Κοινωνικό Παντοπωλείο, οπως επίσης και τα σούπερ μάρκετ.









Σάββατο 9 Ιουνίου 2018

ΤΑ ΚΡΥΠΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ


Οι άνθρωποι έχουμε τα μυστικά μας. Δεν έχουν να κάνουν μόνο με το τι δεν θέλουμε να γνωρίζουν οι άλλοι σχετικά με τις πράξεις ή τη συμπεριφορά μας έναντί τους. Με αυτό που ονομάζουμε αυθεντική ηθική μας και που έχει να κάνει με το ποιες αρχές κατευθύνουν την ζωή και την συμπεριφορά μας, ποια είναι τα «πρέπει» μας, τα οποία φαινομενικά αγωνιζόμαστε να τηρήσουμε, αλλά στην πράξη δεν τα καταφέρνουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα. Τα κύρια μυστικά μας έχουν να κάνουν με τον ίδιο μας τον εαυτό. Τι πραγματικά μας απασχολεί. Ποιο είναι το βάθος της ύπαρξής μας. Τι θα θέλαμε και επειδή δεν μπορούμε ή δεν είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε για να το αποκτήσουμε, το κλείνουμε μέσα μας, αλλά αυτό διαμορφώνει την συμπεριφορά μας, αν και όχι πάντα εμφανώς, μας κάνει να δείχνουμε πως δεν ξέρουμε γιατί φερόμαστε με τρόπο αναπάντεχο, μας κλείνει με τη σειρά του εντός μας, μάς καθιστά ανικανοποίητους, γκρινιάρηδες, μελαγχολικούς.
Τα κρυπτά των ανθρώπων έχουν να κάνουν με τις επιθυμίες μας. Έχουν να κάνουν με τις πράξεις μας, αυτά για τα οποία εξωτερικά θα ντρεπόμασταν να τα φανερώσουμε ή δεν θα θέλαμε να γίνεται λόγος. Ό,τι ονομάζουμε ιδιωτικότητα. Ό,τι έχει να κάνει με την σάρκα και το φρόνημά της. Ό,τι κατά βάθος μας αρέσει, αλλά προσποιούμαστε πως δεν πρέπει και το κατακρίνουμε στους άλλους. Μία στάλα κόλαση την οποία έχουμε κρύψει πίσω από τους λόγους περί Παραδείσου. Τα κρυπτά έχουν να κάνουν με τον «ζοφώδη και ασέληνο έρωτα της αμαρτίας», όπως αναφέρει η οσία Κασσιανή στο τροπάριό της για τη πόρνη γυναίκα. Μόνο που εκείνη η πόρνη παραδεχόταν αυτό που της άρεσε και δεν έπαιζε τον υποκριτικό ρόλο ότι το καταδίκαζε. Αισθανόταν την ανημπόρια έναντί του, αλλά και ότι ευχαριστιόταν με την αμαρτία της.
Για τους ανθρώπους που δεν έχουν γνωρίσει τον Χριστό ο απόστολος Παύλος αναφέρει ότι έχουν τον νόμο Του εντός τους και ότι για κάθε φανερό ή κρυφό έργο, σκέψη, επιλογή ισχύει το «συμμαρτυρούσης αυτών της συνειδήσεως και μεταξύ αλλήλων των λογισμών κατηγορούντων ή και απολογουμένων εν ημέρα ότε κρινεί ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων κατά το ευαγγέλιον διά Ιησού Χριστού» (Ρωμ. 2, 15-16). «Στο ότι οι εντολές του νόμου του Θεού είναι γραμμένες στις καρδιές τους συμφωνεί και η συνείδησή τους, που η φωνή της τούς τύπτει ή τους επαινεί ανάλογα με την διαγωγή τους και όλα αυτά θα γίνουν την ημέρα που ο Θεός διά του Ιησού Χριστού θα κρίνει τις κρυφές σκέψεις των ανθρώπων, όπως λέει το ευαγγέλιο».
Θα κριθούμε για τα κρυπτά μας, πρώτα κατά την ώρα του θανάτου μας και κατόπιν στην ανάσταση τω νεκρών, αν και ήδη κρινόμαστε από την ζωή και τις περιστάσεις τους, από τους άλλους και τον εαυτό μας, ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιούμε. Έχουμε ως μάρτυρα την συνείδησή μας η οποία διευθύνει την σύγκρουση των αντίθετων λογισμών, αυτών που συνηγορούν στο δικαίωμά μας να χαιρόμαστε τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τις πράξεις όταν είναι αντίθετες στον λόγο του Θεού ή κινητοποιούν την αντίσταση και την μετάνοια. Δεν είναι μόνο έργο του πονηρού, του διαβόλου, του κακού η ευχαρίστηση του κρυπτού ή η προετοιμασία για την εκπλήρωση επιθυμιών που αντίκεινται στο Ευαγγέλιο ή η απόγνωση στην οποία πέφτουμε όταν αυτές δεν μπορούμε να τις ικανοποιήσουμε, η σκοτεινή μας πλευρά δηλαδή. Είναι συνηγορία της απόφασής μας να φιμώσουμε την συνείδησή μας. Να αγνοήσουμε ότι υπάρχει Ευαγγέλιο. Ή να παραδοθούμε στο ότι άνθρωποι είμαστε και δικαιούμαστε να κάνουμε αυτό που μας αρέσει ή να επιθυμούμε ακόμη κι αυτά που ο Θεός δεν τα θέλει, διότι δεν είναι αγάπη, δεν δίνουν ζωή, αλλά μας τραβούν προς τον θάνατο του εγκλωβισμού στο εγώ μας ή στην φθορά του σαρκικού φρονήματος.
Ο Θεός είναι αγάπη. Είναι πατρότητα. Είναι συγχώρεση. Είναι όμως και παντογνώστης. Απέναντί Του δεν υπάρχουν κρυπτά, δεν υπάρχουν μυστικά. Όλα είναι διάφανα. Η αίσθηση ότι μας ευφραίνει το κακό, το αντίθετο με το θέλημά Του προϋποθέτει, αν πιστεύουμε, μία στάση εντός μας και μία απόφαση να δούμε ποιον αγαπούμε ή ποιον θέλουμε να αγαπούμε. Αν η επιλογή μας είναι ο Θεός, τότε εν μετανοία ακούμε την συνείδησή μας, η οποία μας λέει να βρούμε την οδό της αλήθειας και της αρετής, με τον απαιτούμε νο κόπο. Αν η επιλογή μας είναι ο Θεός, αλλά δεν αντέχουμε να μην αγαπούμε τις αντίθεες επιθυμίες μας, ο δρόμος περνά μέσα από την μετάνοια, την πάλη εναντίον των λογισμών, αλλά θέλει χρόνο πολύ και όχι απογοήτευση για όσα δεν μπορούμε. Δεν είμαστε μόνοι μας άλλωστε. Το πρόβλημα έγκειται όταν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε αυτό ή προσποιούμαστε ότι δεν ανήκουμε σ’ αυτήν την δεύτερη ομάδα και κατακρίνουμε τους άλλους για όσα εμείς ζούμε ή θα θέλαμε να ζήσουμε. Ο θρίαμβος της υποκρισίας. Και τότε τα κρυπτά μας επιτρέπει ο Θεός να μας ταπεινώσουν είτε στις σχέσεις μας με τους άλλους, είτε στα παιδιά μας είτε στις αποτυχίες της ζωής. Γιατί αντί να επιλέξουμε μία ηθική κατά το «παλεύω όσο μπορώ», ανεβάσαμε τον πήχυ στην τελειότητα και προσποιούμαστε.
Ο κόσμος σήμερα θεωρεί ότι δικαιούται τα κρυπτά, τα εν οίκω του, να τα καταστήσει δημόσια και να περηφανεύεται για την ανομία του. Κατά βάθος όμως γνωρίζει ότι η συνείδησή του, όσο κι αν είναι φιμωμένη, αφήνει την φωνή της να βγαίνει. Και σκοτεινιάζει η ύπαρξη, ακριβώς διότι «έστι Θεός». Η εσχατολογική πορεία του καθενός μας προς τον θάνατο και την ανάσταση διαλύει τις ψευδαισθήσεις, ίσως πρώτα στην ματαιότητα που άλλοι, οικείοι μας βιώνουν και κάποια στιγμή και σε μας. Ένα δάκρυ φτάνει. Λίγη αγάπη για τον Χριστό και τον συνάνθρωπο ανοίγει τον δρόμο ώστε το φως να διαλύσει τα σκοτάδια μας. Η Εκκλησία μάς περιμένει.

Κέρκυρα, 10 Ιουνίου 2018

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2018

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ - ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ




Το πρόσφατο δημοψήφισμα στην Ιρλανδία διά του οποίου αποφασίστηκε η νομιμοποίηση των αμβλώσεων σε μία χώρα από παράδοση συντηρητική, χαιρετίστηκε ως νίκη του φιλελευθερισμού, ως υπέρβαση της οπισθοδρομικής αντίληψης ότι “οι εκτρώσεις είναι φόνος”, ως κίνηση σεβασμού στην γυναίκα να διαθέτει το σώμα της όπως αυτή κρίνει. Κάποιοι έσπευσαν να υποστηρίξουν πως το ότι τα 2/3 των Ιρλανδών ψήφισαν εναντίον της διδασκαλίας της ρωμαιοκαθολικής χριστιανικής παράδοσης ήταν και ήττα του Ρωμαιοκαθολικισμού για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται στην χώρα αυτή, με σκάνδαλα του κλήρου, υποθέσεις παιδεραστίας και άλλης διαφθοράς. Ελάχιστοι επεσήμαναν το ότι είναι σημάδι βαθιάς αποχριστιανοποίησης του δυτικού πολιτισμού.
Στην πατρίδα μας το δικαίωμα στην έκτρωση έχει θεμελιωθεί με απόφαση του ελληνικού κοινοβουλίου από το 1984. Ο προοδευτισμός έχει λύσει τα όποια προβλήματα “οπισθοδρόμησης”, ενώ οι άθεοι σχολιαστές συνεχίζουν να επικρίνουν την Εκκλησία ότι δεν επιτρέπει στην κοινωνία μας να εκσυγχρονιστεί, ότι στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκε ποτέ ο Διαφωτισμός, ότι χρειαζόμαστε χωρισμό Πολιτείας και Εκκλησίας.
Ουδείς εκ των όσων σχολιάζουν, διαφωτίζουν, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των γυναικών έχει μπει στον κόπο να αναλογιστεί τα δικαιώματα των κυοφορούμενων βρεφών, τα οποία για τους υποστηρικτές των εκτρώσεων, αφού δεν έχουν γεννηθεί, δεν είναι νομικά άνθρωποι ή δικαιούνται να αποκαλούνται άνθρωποι και να τυγχάνουν προστασίας μετά τον τρίτο μήνα της κυοφορίας ή και αργότερα. Εάν μάλιστα έγκυες γυναίκες διαγνωσθούν ότι τα κυοφορούμενα πιθανόν να έχουν το σύνδρομο Down, δικαιούνται να τα απομακρύνουν ιατρικά από το σώμα τους. Οι υπάρξεις αυτές δεν έχουν δικαιώματα και αυτό θεωρείται “προοδευτισμός”.
Η Εκκλησία βεβαίως επισημαίνει στην διδασκαλία της ότι ο άνθρωπος εξ άκρας συλλήψεως είναι τέλεια ύπαρξη, πλασμένη κατ᾽ εικόνα και καθ᾽ ομοίωσιν Θεού. Αυτή η θέση όμως θεωρείται φιλοσοφική και ηθική καί δεν μπορεί να αγγίξει τον δικαιωματισμό των καιρών μας. Ας μην λησμονούμε βεβαίως και την απαράδεκτη στάση έναντι της άγαμης μητέρας ή της έφηβης κοπέλας που έμενε έγκυος. Το κυοφορούμενο θεωρούνταν τιμωρία του Θεού για την αμαρτία της γυναίκας, “νόθο”, “μιασμένο”. Οι γονείς της εγκύου ντρέπονταν να κυκλοφορήσουν στην κοινωνία και η έκτρωση θεωρούνταν ως το ξεθώριασμα του κακού. Από την άλλη γυναίκες παντρεμένες, οι οποίες δεν ήθελαν επιπλέον παιδί, ή γυναίκες που έμεναν έγκυες με ή χωρίς πρόθεση από επιπόλαιες ή προβληματικές σχέσεις προχωρούσαν σε έκτρωση για να αποφύγουν τον κόπο ή την κοινωνική κατακραυγή και ειρωνεία. Σε όλες τις περιπτώσεις δεν υπάρχει πατέρας. Οι άντρες ή κρύβονταν ή έφευγαν ή επικύρωναν την απόφαση για έκτρωση. Η αμαρτία δεν αφορούσε σ᾽ αυτούς, αλλά μόνο στην γυναίκα και η κοινωνία παρέμενε ανεκτική έναντί τους.
Το δημογραφικό πρόβλημα, η ανευθυνότητα των “νόμιμων” εκτρώσεων, τα ηθικά προβλήματα χρειάζεται να μας δείξουν και πάλι ότι ένα παιδί είναι ευλογία Θεού. Ένα παιδί, ακόμη και με τις δυσκολίες του, δίνει και παίρνει αγάπη, άρα σώζει και σώζεται. Δεν δικαιούται η γυναίκα να επιτρέπει την θανάτωση της ζωής που κυοφορεί εντός της. Ως Εκκλησία και ως κοινωνία οφείλουμε να στηρίξουμε την γέννηση παιδιών, όπως κι αν αυτά ξεκινούν την ύπαρξή τους και να ενθαρρύνουμε την υιοθεσία τους από άκληρα ζευγάρια. Και ο νομικός πολιτισμός μας καλό θα ήταν να ξαναδεί το ηθικό υπόβαθρο του “προοδευτισμού” του.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 7 Ιουνίου 2018

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2018


Παράκληση για τους υποψηφίους των Πανελλαδικών εξετάσεων στoν Ι.N. Αγίου Θαυματουργού Σπυρίδωνος

Το απόγευμα της Τετάρτης 6 Ιουνίου 2018 τελέστηκε στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος, Παράκληση για τους υποψηφίους των Πανελλαδικών εξετάσεων.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος βρίσκεται στην  Αθήνα λόγω των Συνοδικών του υποχρεώσεων. Το μήνυμα του Σεβασμιωτάτου προς τους μαθητές ανέγνωσε ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχ. Επίτροπος της Ι.Μ. Κερκύρας.
Στο τέλος της Παρακλήσεως εκ μέρους της εκπαιδευτικής κοινότητας μίλησαν κατά χρονική ακολουθία, ο κ. Κώστας Γκούσης, Περιφερειακός διευθυντής Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων, ο κ. Θεόδωρος Αθηναίος, διευθυντής δευτεροβάθμιας και η κα Βασιλική Χίσσα, διευθύντρια του 5ου ΓΕΛ Κέρκυρας.
Εν συνεχεία στους υποψηφίους δόθηκαν ευλογίες και κεράσματα.
Ακολουθεί το μήνυμα του Μητροπολίτου Κερκύρας :
Αγαπητά μου παιδιά,
            Η Εκκλησία μας, έχοντας παρακολουθήσει τον αγώνα τον οποίο καταβάλλετε ιδίως τον τελευταίο χρόνο, έρχεται αυτή την ώρα που ετοιμάζεστε να διαγωνισθείτε στις Πανελλαδικές εξετάσεις να δηλώσει παρούσα στην προσπάθειά σας με τον τρόπο που μπορεί: την προσευχή για τον καθέναν και την καθεμιά σας.
            Γνωρίζουμε ότι όλοι σας έχετε κάποια όνειρα, τα οποία θέλετε να εκπληρωθούν . Από την μία να ολοκληρωθεί ο αγώνας σας, να  γράψετε και να ξεκουραστείτε, γιατί είστε ίσως οι σκληρά εργαζόμενοι στην κοινωνία μας, καθώς μέρα και νύχτα διαβάζετε για να πετύχετε τον σκοπό σας. Από τη άλλη θέλετε να ανοίξει μία πόρτα στην ζωή, η οποία περνά μέσα από την επιζητούμενη επιτυχία σας στις εξετάσεις. Και τα δύο είναι όνειρα θεμιτά  και ανθρώπινα.
            Προσευχόμαστε λοιπόν στον Θεό να σας δώσει την φώτιση, ώστε να γράψετε όσο καλύτερα μπορείτε και πάντως ανάλογα με τον κόπο σας. Όπως όμως λέει ο ποιητής: «η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτή δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο» (Κ. Καβάφης). Η Ιθάκη είναι τα όνειρά σας. Το ταξίδι είναι ό,τι κάνατε για  να εκπληρωθούν αυτά. Και το ταξίδι είναι η γνώση την οποία πήρατε, οι αντοχές τις οποίες μετρήσατε, η πίστη στον εαυτό σας που δείξατε, η πίεση και το άγχος που αποφασίσατε να ξεπεράσετε.
            Σ’ αυτό το ταξίδι έχετε την βοήθεια του Θεού και σας παρακαλούμε πατρικά και ολοκάρδια, ως παιδιά μας πνευματικά που είστε, να την επικαλείστε, μαζί με την βοήθεια και την φώτιση του Αγίου μας Σπυρίδωνος. Ο Θεός ξέρει τι είναι το καλύτερο για σας. Και επιτρέπει να βρείτε τον δρόμο σας. Δείξτε Του εμπιστοσύνη. Προχωρήστε με θάρρος, αγάπη και ελπίδα, χωρίς φόβο και αγωνία. Και είμαστε βέβαιοι ότι ο καινούργιος δρόμος που θα ανοίξει στην ζωή σας μετά τις εξετάσεις θα είναι ο δρόμος που θα σας δώσει νόημα και σκοπό!
            Σ’ αυτόν τον δρόμο είμαστε κοντά σας! Θα προσευχόμαστε στον Άγιό μας κάθε μέρα που εσείς θα εξετάζεστε, να είστε δυνατοί και δυνατές και να πιστέψετε ότι ήδη είστε νικητές και νικήτριες!
            Καλή φώτιση, δύναμη,  πρόοδο! Ο Θεός να σας ευλογεί!