Translate

Τρίτη 31 Μαΐου 2022

Παράκληση για τους υποψήφιους σπουδαστές ΑΕΙ

 Στον Ιερόν Προσκυνηματικόν Ναόν του Αγίου και θαυματουργού Σπυρίδωνος τελέστηκε σήμερα 31 Μαΐου 2022 Ιερά παράκληση προς ενίσχυση των υποψηφίων σπουδαστών ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας. Κατά την ιερά παράκληση πλήθος ευσεβών μαθητών γονέων αλλά και εκπαιδευτικών, ένωσαν τις προσευχές τους μαζί με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριο μετά από πρόσκληση του ιδίου. Ο Σεβασμιώτατος ανέγνωσε ειδική προσευχή συντεθείσα προς τον σκοπό τούτο. Με πατρικούς λόγους ενίσχυσε τους υποψηφίους αναφερόμενος στην ιδιαιτέρα σχέση την οποία έχει ο Ιησούς Χριστός με την νεότητα, που στην επίγεια ζωή Του έδωσε ιδιαίτερη σημασία στα νέα παιδιά που Τον πλησίασαν και ο Ιησούς Χριστός που είναι το φώς του κόσμου κατά την δική Του δήλωση, αλλά και με τις πρεσβείες του Αγίου Σπυρίδωνος, αυτό το φως συνεχίζει να το εκπέμπει και τώρα προσκαλώντας την νεότητα κοντά Του. Αυτό το φώς ευχήθηκε ο Σεβασμιώτατος στους υποψηφίους τούτες τις μέρες που θα κληθούν στις εξετάσεις, τους ευχήθηκε να τους φωτίζει και να τους καθαρίζει την σκέψη τους. Η ζωή όλων των ανθρώπων είναι ένας αγώνας για την επιτυχία και την καταξίωση τόσο στην πνευματική ζωή όσο και στην υλική ζωή. Πάντοτε σε αυτές τις εξετάσεις που καλείται ο άνθρωπος να δίδει στην ζωή του, δεν έχει μόνο επιτυχίες αλλά και αποτυχίες και εσείς καλά μου παιδιά, αρχίζετε να γεύεστε την εμπειρία των εξετάσεων στην ζωή σας, που εγώ σας το εύχομαι και παρακαλώ τον Θεό για την επιτυχία σας. Όμως δεν πρέπει να απογοητεύεστε από τις τυχόν αποτυχίες διότι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφερόμενος σε αυτό το ζήτημα λέγει ότι πολλές φορές η φαινομενική για μας αποτυχία ίσως είναι επιτυχία στην ζωή μας « κάν πετύχεις, καν μη πετύχεις, επέτυχες εν τω μη επιτυχείν » που σημαίνει ότι στην αποτυχία, ο Θεός ανοίγει άλλες πόρτες. 









Ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε τόσο στους καθηγητές να ζήσουν την ικανοποίηση για τα παιδιά τα οποία κοπίασαν όσο και στους γονείς να ανταμειφθούν οι κόποι τους για την συμπαράσταση και την αγωνία στα παιδιά τους. Στην συνέχεια προσκάλεσε τον περιφερειακό διευθυντή Ιονίων Νήσων κ. Πέτρο Αγγελόπουλο εκπροσωπώντας όλους τους εκπαιδευτικούς να απευθύνει λόγο επιστηρικτικόν στους μαθητές, ο οποίος με πατρική αγάπη εκ του αξιώματος του διδασκάλου, ευχήθηκε και έδωσε οδηγίες πρακτικές στους μαθητές. Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος έδωσε ευλογίες στους μαθητές, συζήτησε μαζί τους και τους παρέθεσε ένα μικρό κέρασμα.

Κυριακή 29 Μαΐου 2022

Η Κυριακή του Τυφλού και η επέτειος άλωσης της Κωνσταντινούπολης

Στον Ιερό Προσκυνηματικό ναό του Αγίου και θαυματουργού Σπυρίδωνος λειτούργησε και ομίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος, όπου και τέλεσε επιμνημόσυνη δέηση για τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τους χιλιάδες σφαγιασθέντες Έλληνες από την πτώση της Πόλης στα χέρια των Αγαρηνών.

Κατά την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος παίρνοντας αφορμή από την διδακτική ευαγγελική περικοπή τόνισε τρία σημεία. Πρώτον ότι, το θαύμα του εκ γενετής τυφλού που τέλεσε ο Κύριος μας, είναι μία επιβεβαίωση της πρώτης δημιουργίας, που δημιούργησε τον άνθρωπο από πηλό και του ενεφύσησε πνοή ζωής. Οι Πατέρες της εκκλησίας μας, μιλούν για αυτό το θαύμα, ότι ο τρόπος με τον οποίο ο Ιησούς Χριστός θεράπευσε τον εκ γενετής τυφλόν, χρησιμοποιώντας ακριβώς τον αρχέγονο τρόπο της δημιουργίας, που έθεσε πηλόν στην θέση του ελλείποντος αισθητηρίου της οράσεως. Το δεύτερο σημείο είναι η απιστία, η μοχθηρία και η κακεντρέχια των Φαρισαίων, που παρά την ομολογία τους, ότι διαπίστωσαν την ομάτωση του τυφλού, που μόνο ένας απεσταλμένος του Θεού θα μπορούσε να τελέσει τέτοια θαύματα, όμως ο φόβος τους μήπως χάσουν την εύνοια του λαού τους, αλλά και τις εξουσιαστικές τους θέσεις, δεν τους άφηνε να δουν με καθαρή καρδιά τα γενόμενα θαύματα από τον Κύριο μας. Το τρίτον σημείο είναι η ομολογία και η φανέρωση της θεότητας του Ιησού Χριστού, στον θεραπευμένο τυφλό ρωτώντας τον, αν πιστεύεις στον Υιό του Θεού και εκείνος του απαντάει ποιος είναι Κύριε. Τότε ο Κύριος μας, αποκαλύπτεται στον τυφλό λεγοντάς του « Καί εώρακας αυτόν καί ο λαλών μετά σού εκείνός εστιν.»

Η στείρα εποχή μας, οδήγησε τους ανθρώπους στο να μην αναγνωρίζουν την παρουσία του Θεού και πεισματικά να αρνούμαστε την παρουσία Του, αντιγράφοντας τους Φαρισαίους. Παρότι ζήσαμε την αναγεννημένη εν Χριστώ ζωή, ο εγωισμός μας και η αμαρτία μας , μας κρατά τυφλούς στην παρουσία του Θεού. Η εποχή μας είναι μία στείρα εποχή από αληθινή σταυρική αγάπη όχι μόνο για τον Θεό αλλά και για τον συνάνθρωπο μας, μία εποχή χωρίς πίστη, χωρίς ελπίδα, χωρίς βεβαιότητα. Ο Κύριος μας, μας περιμένει να αναθεωρήσουμε την ζωή μας, τις πράξεις μας οι οποίες είναι γεμάτες δόλο και την πορεία μας, σε αυτό τον κόσμο.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος τέλεσε την επιμνημόσυνη δέηση για την ανάπαυση της ψυχής του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου αλλά και των χιλιάδων Ελλήνων - Ρωμιών οι οποίοι έπεσαν μαχόμενοι για την πίστη και την πατρίδα στα απόρθητα τείχη της Κωνσταντινούπολης, την αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου 1453. Ο Σεβασμιώτατος κάλεσε τους εκκλησιαζόμενους να ενώσουν τις προσευχές τους, αλλά και να μην ξεχνάμε την ιστορία μας και την Βασιλεύουσα πόλη. Ο πρώτος πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος, μετά την πτώση της Πόλης, ενεδύθει το έμβλημα το αυτοκρατορικό και ταυτόχρονα τον πατριαρχικόν-πνευματικό, τις δύο εξουσίες, ενσαρκώνοντας την παράδοση του γένους μας μέχρι και τον τελευταίο πατριάρχη κ. Βαρθολομαίον που έζησαν ως ελεύθεροι πολιορκημέν για να συνεχίσουν μέχρι και τις μέρες μας να μεταλαμπαδεύουν την ιστορία, τον θρύλον του Βυζαντίου και του πολιτισμού, διατηρώντας στην καρδιά της Ρωμιοσύνης « το πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα΄ ναι ».

















2022-05-29 ΚΥΡΙΑΚΉ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΎ

Σάββατο 28 Μαΐου 2022

Κήρυγμα Κυριακής του Τυφλού (29-05-2022)

«Πιστεύω Κύριε καὶ προσεκύνησεν  αὐτῷ»


Τραγικό πρόσωπο αδελφοί μου ο τυφλός του σημερινού ιερού Ευαγγελίου εκ πρώτης όψεως! Όμως στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τυφλός διότι τα μάτια της ψυχής του είναι ανοιχτά και βλέπουν το «φως» που οι άλλοι δεν βλέπουν, διότι είναι πνευματικά τυφλοί, παρότι θεωρούν τους εαυτούς τους εκπροσώπους του Θεού και ερμηνευτές του Νόμου.

Αποδεικνύεται έτσι ότι υπάρχουν δύο τυφλώσεις. Η ψυχική τύφλωση των Φαρισαίων και η σωματική του νέου αυτού ανθρώπου.

Τελικά ο νέος γίνεται άνθρωπος του φωτός. Γνωρίζει το σωματικό και το πνευματικό φως. Γίνεται παράλληλα με την πίστη και το θάρρος του ομολογητή του Χριστού. Προτιμά να γίνει αποσυνάγωγος. Να τον διώξουν δηλαδή από την συναγωγή, παρά να φανεί αρνητής και αγνώμων του μεγάλου Ευεργέτου του.

Οι φαρισαίοι παρότι είχαν σωματικά μάτια, ζούσαν τυφλοί στο σκοτάδι της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού και της υποκρισίας. Προσπαθούν να διαστρέψουν την αλήθεια, να διαψεύσουν, να συκοφαντήσουν τον Κύριο και να αποσιωπήσουν το θαύμα. Τον πιέζουν τον πρώην τυφλό, τον απειλούν. Αυτός μένει πιστός στην αλήθεια, θαρραλέος: «ἕν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω»· ένα ξέρω ότι ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω. Ποτέ δεν ακούστηκε στον αιώνα κάποιος να ανοίξει τα μάτια γεννημένου τυφλού. Εκτός και αν αυτός είναι από τον Θεό απεσταλμένος «ἐκ τοῦ αἱῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὁφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. Εἰ μη ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ». Αυτά με θάρρος και παρρησία διακηρύττει αγνοώντας τις συνέπειες που θα έχει από όλους αυτούς που προσποιούνται ότι είναι γνώστες της αλήθειας, ενώ ζουν στο σκοτάδι του φανατισμού της μισαλλοδοξίας και της υποκρισίας. 

Είναι τρομερό αδελφοί μου να μην θέλει να δει ο άνθρωπος την αλήθεια. Να προτιμά και να ευχαριστείται να ζει στο σκοτάδι της ψυχής. Το τραγικότερο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν αφήνουν τους άλλους να δουν το φως της αλήθειας.

Είναι φοβερός ο φανατισμός. Και δυστυχώς υπάρχουν αρκετές κατηγορίες φανατισμού όπως ο πολιτικός ή κομματικός, ο φανατισμός των αθλητικών ομάδων κλπ. Θα δείτε εκεί πολλές φορές αχαλίνωτο μίσος εναντίων των αντιπάλων, να διαπράττονται καταστροφές και εγκλήματα ακόμα.

Ο θρησκευτικός φανατισμός είναι και αυτός το ίδιο και χειρότερος, διότι δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι τα πάντα γίνονται για τον Θεό και την αλήθεια. Με το πρόσχημα του ζήλου και της αφοσιώσεως στην αλήθεια της πίστεως, φθάνουν σε ακρότητες κάποιοι «Χριστιανοί» με αποτέλεσμα να δημιουργούνται δυσάρεστες συνέπειες για την ενότητα και την ειρήνη του Σώματος του Χριστού, την Εκκλησία, αλλά και την ψυχοσωματική τους υγεία.   

Ο φανατισμός οδηγεί στον διαχωρισμό, στην αίρεση, στο μίσος. Ο φανατικός της πίστης βλέπει τον άλλον ως αμαρτωλό παραβάτη, προδότη των ιερών και των οσίων.

Αυτές οι φανατικές παρατάξεις οδήγησαν κατά το παρελθόν την Εκκλησία σε διαιρέσεις και διαίρεσαν και λαούς. Ο άνθρωπος ο Χριστιανός που κατέχει την αλήθεια, ζει με την αγάπη στην καρδιά του και βλέπει τον συνάνθρωπο του ως αδελφό. Αγωνίζεται για την διάδοση του Ευαγγελίου προς κάθε συνάνθρωπο του.

Αδελφοί μου, ο Χριστός δεν έχει ανάγκη από την δική μας υπεράσπιση με τρόπο που δεν πρυτανεύει η αγάπη και ο σεβασμός της προσωπικότητας του άλλου, του αντίθετου. Μόνον η αγάπη μας και η σταθερότητα της πίστεως μας θα κάμψουν τον άλλον και θα τον οδηγήσουν στην ποίμνη των λογικών και σωφρονούντων προβάτων, την Εκκλησία του Χριστού. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!   


Το Ευαγγέλιο Κυριακής του Τυφλού 29-5-2022

 Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής του Τυφλού (Ιωάν. θ´ 1-38)


Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ ᾿Ιησοῦς, εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ῾Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; ᾿Απεκρίθη ᾿Ιησοῦς· Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. ᾿Εμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. ῞Οταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. Ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ῞Υπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ᾿Απῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· Οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; ῎Αλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ᾿Εκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι.

῎Ελεγον οὖν αὐτῷ· Πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; ᾿Απεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ῎Ανθρωπος λεγόμενος ᾿Ιησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. Εἶπον οὖν αὐτῷ· Ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; Λέγει· Οὐκ οἶδα. ῎Αγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. ῏Ην δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. Πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. ῎Ελεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· Οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ῎Αλλοι ἔλεγον· Πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; Καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. Λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· Σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ῾Ο δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. Οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; Πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; ᾿Απεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· Οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. Ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς ᾿Ιουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. Διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. ᾿Εφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· Δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. ᾿Απεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· Εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. Εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· Τί ἐποίησέ σοι; Πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ᾿Απεκρίθη αὐτοῖς· Εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· Τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; ᾿Ελοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· Σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί. ῾Ημεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. ᾿Απεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ᾿Εν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. Οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ᾿ ἐάν τις θεοσεβὴς ͺᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. ᾿Εκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. Εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. ᾿Απεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ᾿Εν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; Καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. ῎Ηκουσεν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ; ᾿Απεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· Καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. ῾Ο δὲ ἔφη· Πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.

Απόδοση σε νεολληνική το Ευαγγέλιο Κυριακής του Τυφλού

Εκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς πήγαινε στὸν δρόμο του ὁ ᾿Ιησοῦς, εἶδε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε γεννηθεῖ τυφλός. Τὸν ρώτησαν, λοιπόν, οἱ μαθητές του· Διδάσκαλε, ποιὸς ἁμάρτησε καὶ γεννήθηκε αὐτὸς τυφλός, ὁ ἴδιος ἢ οἱ γονεῖς του; ῾Ο ᾿Ιησοῦς ἀπάντησε· Οὔτε αὐτὸς ἁμάρτησε οὔτε οἱ γονεῖς του, ἀλλὰ γεννήθηκε τυφλὸς γιὰ νὰ φανερωθεῖ ἡ δύναμη τῶν ἔργων τοῦ Θεοῦ πάνω σ’ αὐτόν. ῞Οσο διαρκεῖ ἡ μέρα, πρέπει νὰ ἐκτελῶ τὰ ἔργα ἐκείνου ποὺ μ’ ἔστειλε. ῎Ερχεται ἡ νύχτα, ὁπότε κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ἐργάζεται. ῞Οσο εἶμαι σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, εἶμαι τὸ φῶς γιὰ τὸν κόσμο. ῞Οταν τὰ εἶπε αὐτὰ ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔφτυσε κάτω, ἔφτιαξε πηλὸ ἀπὸ τὸ φτύμα, ἄλειψε μὲ τὸν πηλὸ τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ, καὶ τοῦ εἶπε· Πήγαινε νὰ νιφτεῖς στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ ποὺ σημαίνει ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν Θεό. Ξεκίνησε, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος, πῆγε καὶ νίφτηκε καί, ὅταν γύρισε πίσω, ἔβλεπε. Τότε οἱ γείτονες κι ὅσοι τὸν ἔβλεπαν προηγουμένως ὅτι ἦταν τυφλός, ἔλεγαν· Αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ καθόταν ἐδῶ καὶ ζητιάνευε;

Μερικοὶ ἔλεγαν· Αὐτὸς εἶναι, ἐνῶ ἄλλοι ἔλεγαν· Εἶναι κάποιος ποὺ τοῦ μοιάζει. ῾Ο ἴδιος ὅμως ἔλεγε·᾿Εγὼ εἶμαι. Τότε τὸν ρωτοῦσαν· Πῶς, λοιπόν, ἄνοιξαν τὰ μάτια σου; ᾿Εκεῖνος ἀπάντησε· ῞Ενας ἄνθρωπος ποὺ τὸν λένε ᾿Ιησοῦ ἔκανε πηλό, μοῦ ἄλειψε τὰ μάτια καὶ μοῦ εἶπε· πήγαινε στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψου· πῆγα λοιπὸν ἐκεῖ, νίφτηκα καὶ βρῆκα τὸ φῶς μου. Τὸν ρώτησαν, λοιπόν· Ποῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος; Δὲν ξέρω, τοὺς ἀπάντησε. Τὸν ἔφεραν τότε στοὺς Φαρισαίους, τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἦταν ἄλλοτε τυφλός. ῾Η μέρα ποὺ ἔφτιαξε ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν πηλὸ καὶ τοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια ἦταν Σάββατο. ῎Αρχισαν λοιπὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι νὰ τὸν ρωτοῦν πάλι πῶς ἀπέκτησε τὸ φῶς του. Αὐτὸς τοὺς ἀπάντησε· ῎Εβαλε πάνω στὰ μάτια μου πηλό, νίφτηκα καὶ βλέπω. Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους ἔλεγαν· Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι σταλμένος ἀπὸ τὸν Θεό, γιατὶ δὲν τηρεῖ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου. ῎Αλλοι ὅμως ἔλεγαν· Πῶς μπορεῖ ἕνας ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος νὰ κάνει τέτοια σημεῖα; Καὶ ὑπῆρχε διχογνωμία ἀνάμεσά τους. Ρωτοῦν λοιπὸν πάλι τὸν τυφλό· ᾿Εσὺ τί λὲς γι’ αὐτόν; πῶς ἐξηγεῖς ὅτι σοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια; Κι ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε· Εἶναι προφήτης. Οἱ ᾿Ιουδαῖοι ὅμως δὲν ἐννοοῦσαν νὰ πιστέψουν πὼς αὐτὸς ἦταν τυφλὸς κι ἀπέκτησε τὸ φῶς του, ὥσπου κάλεσαν τοὺς γονεῖς τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοὺς ρώτησαν· Αὐτὸς εἶναι ὁ γιός σας ποὺ λέτε ὅτι γεννήθηκε τυφλός; Πῶς, λοιπόν, τώρα βλέπει; Οἱ γονεῖς του τότε ἀποκρίθηκαν· Ξέρουμε πὼς αὐτὸς εἶναι ὁ γιός μας κι ὅτι γεννήθηκε τυφλός· πῶς ὅμως τώρα βλέπει, δὲν τὸ ξέρουμε, ἢ ποιὸς τοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια, ἐμεῖς δὲν τὸ ξέρουμε. Ρωτῆστε τὸν ἴδιο· ἐνήλικος εἶναι, αὐτὸς μπορεῖ νὰ μιλήσει γιὰ τὸν ἑαυτό του. Αὐτὰ εἶπαν οἱ γονεῖς του, ἀπὸ φόβο πρὸς τοὺς ᾿Ιουδαίους. Γιατί, οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἄρχοντες εἶχαν κιόλας συμφωνήσει νὰ ἀφορίζεται ἀπὸ τὴ συναγωγὴ ὅποιος παραδεχτεῖ πὼς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ Μεσσίας. Γι’ αὐτὸ εἶπαν οἱ γονεῖς του, ἐνήλικος εἶναι, ρωτῆστε τὸν ἴδιο. Κάλεσαν, λοιπόν, γιὰ δεύτερη φορὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἦταν πρὶν τυφλὸς καὶ τοῦ εἶπαν· Πὲς τὴν ἀλήθεια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ· ἐμεῖς ξέρουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶναι ἁμαρτωλός. ᾿Εκεῖνος τότε τοὺς ἀπάντησε· ῍Αν εἶναι ἁμαρτωλός, δὲν τὸ ξέρω· ἕνα ξέρω· πώς, ἐνῶ ἤμουν τυφλός, τώρα βλέπω. Τὸν ρώτησαν πάλι· Τί σοῦ ἔκανε; Πῶς σοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια; Σᾶς τὸ εἶπα κιόλας, τοὺς ἀποκρίθηκε, ἀλλὰ δὲν πειστήκατε· γιατί θέλετε νὰ τὸ ξανακούσετε; Μήπως θέλετε κι ἐσεῖς νὰ γίνετε μαθητές του; Τὸν περιγέλασαν τότε καὶ τοῦ εἶπαν·᾿Εσὺ εἶσαι μαθητὴς ἐκείνου· ἐμεῖς εἴμαστε μαθητὲς τοῦ Μωυσῆ· ἐμεῖς ξέρουμε πὼς ὁ Θεὸς μίλησε στὸν Μωυσῆ, ἐνῶ γι’ αὐτὸν δὲν ξέρουμε τὴν προέλευσή του. Τότε ἀπάντησε ὁ ἄνθρωπος καὶ τοὺς εἶπε· ᾿Εδῶ εἶναι τὸ παράξενο, πὼς ἐσεῖς δὲν ξέρετε ἀπὸ ποῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, κι ὅμως αὐτὸς μοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια. Ξέρουμε πὼς ὁ Θεὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς δὲν τοὺς ἀκούει, ἀλλὰ ἂν κάποιος τὸν σέβεται καὶ κάνει τὸ θέλημά του, αὐτὸν τὸν ἀκούει. ᾿Απὸ τότε ποὺ ἔγινε ὁ κόσμος, δὲν ἀκούστηκε ν’ ἀνοίξει κανεὶς τὰ μάτια ἑνὸς γεννημένου τυφλοῦ. ῍Αν αὐτὸς δὲν ἦταν ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κάνει τίποτα.᾿Εσὺ εἶσαι βουτηγμένος στὴν ἁμαρτία ἀπὸ τότε ποὺ γεννήθηκες, τοῦ ἀποκρίθηκαν, καὶ κάνεις τὸν δάσκαλο σ’ ἐμᾶς; Καὶ τὸν πέταξαν ἔξω. ῾Ο ᾿Ιησοῦς ἔμαθε ὅτι τὸν πέταξαν ἔξω καί, ὅταν τὸν βρῆκε, τοῦ εἶπε·᾿Εσὺ πιστεύεις στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ; ᾿Εκεῖνος ἀποκρίθηκε· Καὶ ποιὸς εἶναι αὐτός, κύριε, γιὰ νὰ πιστέψω σ’ αὐτόν; Μὰ τὸν ἔχεις κιόλας δεῖ, τοῦ εἶπε ὁ ᾿Ιησοῦς. Αὐτὸς ποὺ μιλάει τώρα μαζί σου, αὐτὸς εἶναι. Τότε ἐκεῖνος εἶπε· Πιστεύω Κύριε, καὶ τὸν προσκύνησε.

Ο Απόστολος Κυριακής του Τυφλού 29-5-2022 (Πράξ. ιστ΄ 16-34)


Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής του Τυφλού

Εν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο δὲ πορευομένων ἡμῶν εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ.

Ιδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας, καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν ᾿Ιουδαῖοι ὑπάρχοντες.

καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι. καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ᾿ αὐτῶν. καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ραβδίζειν, πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς· ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον. Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν· ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι. ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη.

ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, σπασάμενος μάχαιραν ἔμελλεν ἑαυτὸν ἀναιρεῖν, νομίζων ἐκπεφευγέναι τοὺς δεσμίους. ἐφώνησε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων· μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε. αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε, καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη· κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ; οἱ δὲ εἶπον· πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν, καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα, ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν, καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ.

Απόδοση σε νεοελληνική ο Απόστολος Κυριακής του Τυφλού

Mια άλλη φορά, καθώς πηγαίναμε στον τόπο της προσευχής, μας συνάντησε μια νεαρή δούλη, που είχε μαντικό πνεύμα και η οποία με τις μαντείες της έφερνε πολλά κέρδη στους κυρίους της. Aυτή, λοιπόν, ακολουθούσε επίμονα τον Παύλο κι εμάς και φώναζε λέγοντας: Oι άνθρωποι αυτοί είναι δούλοι του Ύψιστου Θεού, που σας αναγγέλλουν το δρόμο της σωτηρίας! Kι αυτό συνέχιζε να το κάνει πολλές μέρες. Kι επειδή είχε κουραστεί πια ο Παύλος να το ακούει, στράφηκε και είπε στο πνεύμα: Σε προστάζω στο όνομα του Iησού Xριστού, να βγεις απ’ αυτήν. Kαι βγήκε το πνεύμα την ίδια εκείνη ώρα. Σαν είδαν τότε οι κύριοί της πως χάθηκε η ελπίδα του κέρδους τους, έπιασαν τον Παύλο και το Σίλα και τους έσυραν στον τόπο σύναξης του κοινού, στους άρχοντες. Eκεί, τους οδήγησαν μπροστά στους στρατηγούς και είπαν: Oι άνθρωποι αυτοί, που είναι Iουδαίοι, αναστατώνουν την πόλη μας διδάσκοντας έθιμα, που δεν επιτρέπεται σε μας που είμαστε Pωμαίοι, να τα δεχόμαστε ή να τα εφαρμόζουμε. Tότε, σύσσωμο το πλήθος ξεσηκώθηκε εναντίον τους, και οι στρατηγοί, αφού ξέσχισαν εντελώς τα ρούχα τους, πρόσταζαν να τους ραβδίσουν. Έτσι, αφού τους προξένησαν πολλά τραύματα, τους έριξαν στη φυλακή και παράγγειλαν στο δεσμοφύλακα να τους φρουρεί με κάθε ασφάλεια. Eκείνος, όταν πήρε μια τέτοια εντολή, τους έβαλε στο πιο εσωτερικό κελί και για σιγουριά πέρασε τα πόδια τους στην ξυλοπέδη.

Kαι γύρω στα μεσάνυχτα, ο Παύλος και ο Σίλας προσεύχονταν και παράλληλα υμνολογούσαν το Θεό, ενώ οι φυλακισμένοι τους άκουγαν με προσοχή. Ξαφνικά, τότε, έγινε ένας ισχυρότατος σεισμός, τόσο που τα θεμέλια της φυλακής σαλεύτηκαν και αυτοστιγμεί ανοίχτηκαν όλες οι πόρτες και όλων τα δεσμά λύθηκαν! Ξύπνησε, τότε, ο δεσμοφύλακας και σαν είδε ανοιγμένες τις πόρτες της φυλακής, έσυρε το μαχαίρι του έτοιμος ν’ αυτοκτονήσει, νομίζοντας πως είχαν δραπετεύσει οι φυλακισμένοι. Φώναξε τότε ο Παύλος δυνατά λέγοντας: Mην κάνεις κανένα κακό στον εαυτό σου, γιατί είμαστε όλοι εδώ! Tότε αυτός, αφού ζήτησε φώτα, πήδησε μέσα στη φυλακή και κυριευμένος από τρόμο έπεσε μπροστά στον Παύλο και το Σίλα. Kατόπιν τους οδήγησε έξω και είπε: Kύριοι, τι πρέπει να κάνω για να σωθώ; Kι εκείνοι απάντησαν: Πίστεψε στον Kύριο Iησού Xριστό και θα σωθείς εσύ και η οικογένειά σου. Στη συνέχεια κήρυξαν το Λόγο του Θεού σ’ αυτόν και σε όλους εκείνους που ήταν στο σπίτι του.

Tους πήρε τότε ο δεσμοφύλακας, την ώρα εκείνη μέσα στη νύχτα, κι έπλυνε τις πληγές τους και βαφτίστηκε αμέσως ο ίδιος κι όλοι οι δικοί του. Kατόπιν τους ανέβασε στο σπίτι του και τους έστρωσε τραπέζι και αναγάλλιασε που με όλη την οικογένειά του είχε πιστέψει στο Θεό 

2022-05-28 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΚΥΡΙΑΚΉΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΎ

ΗΛΙΚΙΑΝ ΕΧΕΙ, ΑΥΤΟΝ ΕΡΩΤΗΣΑΤΕ, ΑΥΤΟΣ ΠΕΡΙ ΕΑΥΤΟΥ ΛΑΛΗΣΕΙ


«Ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· Οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει» (Ιωάν. 9, 21)

Οἱ γονεῖς του τότε ἀποκρίθηκαν· «Ξέρουμε πὼς αὐτὸς εἶναι ὁ γιός μας κι ὅτι γεννήθηκε τυφλός· πῶς ὅμως τώρα βλέπει, δὲν τὸ ξέρουμε, ἢ ποιὸς τοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια, ἐμεῖς δὲν τὸ ξέρουμε. Ρωτῆστε τὸν ἴδιο· ἐνήλικος εἶναι, αὐτὸς μπορεῖ νὰ μιλήσει γιὰ τὸν ἑαυτό του».

            Μία πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή αναδεικνύει ο διάλογος των γονέων του πρώην τυφλού, στον οποίο ο Χριστός έδωσε από την αρχή την όραση, αφού τον έστειλε να νιφτεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να καθαρίσει τα άδεια μάτια του από τον πηλό, που ο Κύριος έκανε ημέρα Σάββατο. Είναι η διπλωματία με την οποία οι γονείς απαντούνε στα επίμονα ερωτήματα των εχθρών του Χριστού. Γνωρίζουν ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να κατασταθούν αποσυνάγωγοι, καθώς όποιος υπερασπιζόταν τον Χριστό, θεωρούνταν εχθρός του λαού και η τιμωρία του θα ήταν η πλήρης απομάκρυνση από την κοινότητα. Κοινωνικά θα θεωρούνταν ένα είδος ζωντανού-νεκρού. Θα έμπαινε στο περιθώριο. Η αποθέωση της μισαλλοδοξίας και του θρησκευτικού-εθνικού φανατισμού. Γι’ αυτό και οι γονείς προτίμησαν να δώσουν μία διπλωματική απάντηση στο ευθές ερώτημα αν ήταν ο γιος τους τυφλός. Το επιβεβαιώνουν, αλλά δεν θέλουν να πούνε ότι ο Χριστός τον γιάτρεψε. Παραπέμπουν στον ίδιο με την φράση «ηλικίαν έχει, αυτόν ερωτήσατε».

            Πόσες φορές άραγε και στην δική μας ζωή δεν θέλουμε να πάρουμε θέση και λειτουργούμε διπλωματικά; Μόνο που συνήθως σκοπός μας δεν είναι να προφυλάξουμε τους άλλους, αλλά τον εαυτό μας. Οι γονείς του πρώην τυφλού δεν θέλησαν να υπερασπιστούν το παιδί τους, να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους προς Εκείνον που το θεράπευσε, καθότι είναι βέβαιο πως ο αναβλέψας τυφλός πρώτα στους γονείς του θα πήγαινε για να τους αναγγείλει το μεγάλο γεγονός της ίασής του. Να τους κοιτάξει με τα μάτια για πρώτη φορά στην ζωή του. Να τους αγκαλιάσει και να κλάψει μαζί τους για το θαύμα. Να αισθανθούνε όλοι μαζί ότι ένα κακό διορθώθηκε. Να δοξάσουν τον Θεό για το απίστευτο δώρο που έλαβαν. Να μεταδώσουν την χαρά τους και στους γύρω, συγγενείς και φίλους. Και ξεκάθαρα να πούνε ότι ο Ιησούς θεράπευσε τον πρώην τυφλό, ο Ιησούς έδωσε το φως, Ο Ιησούς έδωσε κανονικότητα στην ζωή του τυφλού, ο οποίος δεν θα χρειαζόταν πλέον να ζητιανεύσει στις πύλες του ναού και να θεωρείται καταραμένος από τον Θεό εξαιτίας της εκ γενετής έλλειψής του, κάτι που για την ιουδαϊκή παράδοση σήμαινε αμαρτία είτε του ίδιου είτε των γονέων του. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε για τους γονείς του πρώην τυφλού. Σκέφτηκαν τον εαυτό τους. Έπραξαν σαν να ήταν βολεμένοι με την τύφλωση του παιδιού τους. Ανίκανοι να διαχειριστούν την νέα πραγματικότητα. Ανώριμοι να αναλάβουν την ευθύνη για ένα νέο ξεκίνημα, με οποιοδήποτε κόστος.

            Αντίθετα, ο πρώην τυφλός αποδεικνύει ότι και ηλικία έχει και ώριμος πνευματικά είναι. Δεν λειτουργεί διπλωματικά, διότι δεν τον ενδιαφέρει να προστατεύσει τον εαυτό του. Λειτουργεί υπέρ της αληθείας και υπερασπίζεται τον Ιησού που τον γιάτρεψε φτάνοντας να χαρακτηριστεί αποσυνάγωγος. Πριν ήταν ζητιάνος και θεωρούνταν καταραμένος, ουσιαστικά εκτός της κοινότητας των συμπατριωτών του. Τώρα που γιατρεύτηκε και έλαβε την ευλογία του Θεού, πάλι καταραμένος θεωρείται και διωγμένος από την κοινότητα των συμπατριωτών του. Όμως για τον πρώην τυφλό η αλήθεια είναι πάνω από την διπλωματία. Χρειάζονται καθαρές κουβέντες, λόγια σταράτα. Κυρίως, χρειάζεται απόφαση ευγνωμοσύνης και αγάπης.

            Πολλοί από εμάς λειτουργούμε διπλωματικά στην ζωή μας. Δεν θέλουμε να στενοχωρήσουμε τους άλλους, λέγοντάς τους την αλήθεια και προτιμούμε να μη συγκρουόμαστε μαζί τους. Υπάρχει μία διαφορά όμως ανάμεσα στην κατάσταση των γονέων του πρώην τυφλού και την δική μας. Εκείνοι έλαβαν μια δωρεά ανεκτίμητη. Εκείνοι κλήθηκαν να υπερασπιστούν και το παιδί τους και τον Δωρεοδότη. Φάνηκαν λίγοι. Προτίμησαν να αφήσουν το παιδί τους ανυπεράσπιστο, κρύφτηκαν στο σκοτάδι της δικής τους επιβίωσης και διπλωματικά έκρυψαν και την αλήθεια. Δεν πρέπει να συγχέουμε τις καταστάσεις στην δική μας ζωή. Όταν καλούμαστε να μιλήσουμε για την πίστη και τις δωρεές του Θεού, εκεί δεν χωρά διπλωματία. Αν έχουμε προσωπικές εμπειρίες, καλούμαστε να ομολογήσουμε τον Χριστό. Αν όχι, να εμπιστευθούμε την Εκκλησία, που είναι το ταμείο της χάριτος και της ζωής κατά Χριστόν εις τους αιώνας, μέσω της παράδοσής της. Αν πάλι τα ζητήματα στα οποία καλούμαστε να πάρουμε θέση έχουν να κάνουν με ανθρώπινα πράγματα και καταστάσεις, εκεί μείζων η διάκριση. Διάκριση όμως δεν σημαίνει ψέμα, κολακεία, φυγή από την πραγματικότητα για να μη δυσαρεστήσουμε. Διάκριση σημαίνει αγάπη και αλήθεια, αλλά δοσμένα με την προοπτική της νίκης κατά του κακού εαυτού όλων μας. Κι αν δεν μπορούνε οι άλλοι να διαχειριστούν μια τέτοια προοπτική, τότε διάκριση σημαίνει καταλλαγή, ειρήνη και υπόδειξη της οδού της συγχώρησης. Πολλή προσευχή και όχι επιθετικότητα.

            Ας μην λησμονούμε πάντως μια μεγάλη αλήθεια: όσο κι αν διπλωματικά επιχειρήσουμε να λύσουμε ζητήματα, κάποια στιγμή ο πόλεμος θα ξεσπάσει. Διότι αν οι άνθρωποι λειτουργούν όπως οι Φαρισαίοι, πεπεισμένοι στην αυτάρκεια, την δύναμή τους, την αποκλειστικότητα της αλήθειας, όσες υποχωρήσεις κι αν γίνουν, τίποτα δεν θα εμποδίσει αυτόν που έχει την ισχύ, να την επιβάλει. Ο πρώην τυφλός μας δείχνει ότι για ό,τι πιστεύουμε ως αληθινό αξίζει να παλεύουμε, μ’ αυτούς όμως που πρέπει και όχι αδιάκριτα. Η ηλικία του πρώην τυφλού ήταν η ωριμότητα του νου και της καρδιάς του. Η εκ γενετής δοκιμασία του τον έκανε αποφασιστικό και ώριμο. Η μαρτυρία του όμως ήταν στην σύναξη, στην κοινότητα και όχι εδώ κι εκεί. Και απέδειξε με τον αγώνα του ότι άλλοι ήταν οι τυφλοί στην πραγματικότητα.

            Αγώνας λοιπόν υπέρ της αληθείας και όχι υπέρ του εαυτού μας. Διάκριση και καταλλαγή στα ανθρώπινα, αποφασιστικότητα στα πνευματικά, θάρρος να δείξουμε με ταπεινοσύνη αλλά και ειλικρίνεια αυτό που πιστεύουμε! Και ο Θεός θα βοηθήσει!

            Χριστός Ανέστη!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

30 Μαΐου 2022

Κυριακή του Τυφλού

Κυριακή 22 Μαΐου 2022

Η Κυριακή της Σαμαρείτιδος στην Κέρκυρα

Την Κυριακή της Σαμαρείτιδος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος μετέβει στο χωριό Σιναράδες της κεντρικής Κέρκυρας, όπου λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο. Ο Σεβασμιώτατος καθώς ανέλυσε την υπέροχη ευαγγελική περικοπή, της Κυριακής της Σαμαρείτιδος στάθηκε σε τρία σημεία.

Πρώτον· η αποκάλυψης της θεότητός Του στην Σαμαρείτιδα. Όταν στον διάλογο που διεξήχθη μεταξύ της Σαμαρείτιδος και του Ιησού, η ίδια του υπογράμμισε την αναμονή του Μεσσία, ο Κύριος της απάντησε « ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι ». Αυτό συνέβη όταν ο Κύριος είδε την ωριμότητα της στιγμής και την δεκτικότητα της Σαμαρείτιδος, γιατί μέχρι τότε, ποτέ ο Κύριος δεν είχε μιλήσει περί της ιδιότητός Του. Η Σαμαρείτις, αναζητούσε την ώρα της ελεύσεως του Μεσσία, προκειμένου να απαλλαχθεί από την αμαρτωλή της ζωή.

Δεύτερον σημείο που υπογράμμισε ο Κύριος στην Σαμαρείτιδα είναι όταν τις ζήτησε ύδωρ από το πηγάδι του Ιακώβ και εκείνη του αρνήθηκε λόγο της καταγωγής. Ο Κύριος τις αντιπρότεινε το ύδωρ το ζων, που δεν θα ξαναδιψάσει εις τον αιώνα. Και τούτο γιατί διέγνωσε την πνευματική δίψα της Σαμαρείτιδας.

Το τρίτον σημείο από το διάλογο που διεξήχθη είναι το θέμα της προσευχής και της ουσίας του Θεού. Οι μεν Σαμαρείτες διεκήρυξαν ότι μόνο στο όρος Γαριζίν, μπορεί να προσεύχονται αληθινά οι άνθρωποι, οι δε Ιουδαίοι πίστευαν ότι η αληθινή προσευχή γίνεται μόνο στο ναό του Σολομώντος. Ο ανατρεπτικός λόγος του Κυρίου μας είναι ότι  « πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν ῾Ιεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. » διότι « πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν ». Στη σημερινή πραγματικότητα της λατρείας του Θεού ίσως να υπάρχει κάποιο έλλειμμα ως προς την λατρεία του συγχρόνου διψασμένου πνευματικά ανθρώπου.

 Σήμερα ενώ οι άνθρωποι είμαστε διψασμένοι πνευματικά και αναζητητές του Θεού, πορευόμαστε σε λάθος πηγή να κορέσουμε την δίψα μας την πνευματική, αλλά και να αναζητήσουμε τον αληθινό Θεό. Η παραθεώρηση της Αγίας Γραφής, αλλά και του ιδίου του αληθινού Θεού από τον σύγχρονο άνθρωπο, οδήγησε την ανθρωπότητα σε ένα τέλμα πνευματικό, με αποτέλεσμα σε αυτή την αναζήτηση να υπάρχει παρανόηση ως προς τον αληθινό Θεό και τον τρόπο της λατρείας. Για να βρούμε τον ζώντα Θεό χρειάζεται η απομόνωση από την τύρβη της ζωής , η εσωτερική καθαρότητα και η νοερά άθλησης, δια της μονολογίστου προσευχής. Τότε αποκαλύπτετε ο Θεός στους αναζητούντες Αυτόν , όπως αποκαλύφθηκε ο Ιησούς Χριστός στην Σαμαρείτιδα.

Ο Σεβασμιώτατος στο τέλος ευχήθηκε στο πολυπληθές εκκλησίασμα που μεταξύ όλων ήταν και ο βουλευτής Κέρκυρας κ. Γκίκας,  να έχουν το φώς της Αναστάσεως και την χαρά της Αναστάσεως στην ζωή τους, για να προκόπτουν πνευματικά και επαίνεσε τον εφημέριο του χωριού π.Σπυρίδων Κουρσάρη, για το πνευματικό έργο που επιτελεί στην ενορία.










2022-05-22 ΚΥΡΙΑΚΉ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΊΤΙΔΟΣ



                       

Σάββατο 21 Μαΐου 2022

Κήρυγμα Κυριακής Σαμαρείτιδος (22-05-2022)

«Καὶ ἐπὶ τοῦτο ἦλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ ἐθαύμασαν ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει»



Σ’ αυτήν την χαροποιό και λαμπροφόρο Αναστάσιμη περίοδο αδελφοί μου, η Αγία μας Εκκλησία αφιερώνει δύο Κυριακές τόσο σε ύμνους όσο και στα Ευαγγελικά κείμενα σε γυναίκες που ξεχώρισαν ιδιαίτερα στην επί γης παρουσία του Κυρίου μας.

Είναι οι μυροφόρες γυναίκες που έδειξαν ιδιαίτερη αγάπη και φροντίδα στον Κύριο μας, τόσο κατά τη σωτήρια επί γης δράση Του, όσο και κατά τις δύσκολες τελευταίες στιγμές της επί γης ζωής Του.

Και σήμερα, αυτήν την Κυριακή, γίνεται λόγος για μια άλλη γυναικεία παρουσία, την Φωτεινή την Σαμαρείτιδα. 

Στις μυροφόρες γυναίκες  κάνει την τιμή να εμφανιστεί πρώτα σ’ αυτές μετά την Ανάστασή του και κατόπιν στους μαθητές του, για να δείξει έτσι την αγάπη του για όσα Του προσέφεραν.

Εδώ, στην Σαμαρείτισσα γυναίκα της αποκαλύπτει αλήθειες μοναδικές και σωτήριες και καταδέχεται να κάνει ένα βαθυστόχαστο θεολογικό διάλογο μαζί της, παρότι η προτέρα ζωή της, όπως ο ίδιος της αποκάλυψε, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο αφού «πέντε γαρ ἄνδρας ἔσχε καὶ νῦν ὅν ἔχεις οὐκ ἕστι σου ἀνήρ».

Απορούν μάλιστα οι μαθητές που τον είδαν «ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει» και μάλιστα Σαμαρείτιδος, δεδομένου ότι οι Σαμαρείτες δεν έχουν την θρησκευτική καθαρότητα των Ιουδαίων, αλλά και το να συνομιλεί ραβίνος, δηλαδή διδάσκαλος, με μια γυναίκα είναι για την εποχή του απαξιοτικό γι αυτόν. Παρόλα ταύτα ο Κύριος σπάει τα δεδομένα της εποχής, θέλει να δείξει και να αναγάγει την γυναικεία φύση στην πραγματική της θέση και διάσταση.

Θέλει να δείξει ότι η γυναίκα είναι δεκτική στις αλήθειες και την σωτηρία που προσφέρει ο Θεός όπως ο κάθε άνθρωπος.  

Αποκαλύπτεται στο πρόσωπο αυτής της αμαρτωλής γυναίκας μια ψυχή κατακάθαρη και διψασμένη για να γνωρίσει τον Θεό και τη σωτηρία. Αποκαλύπτει σ’ αυτήν το Μυστήριον του Θεού, ότι είναι πνεύμα και αλήθεια και ότι μόνο με το να γίνει πνευματοφόρος και να ζει στην αλήθεια Του, μπορεί να του προσφέρει την αληθινή λατρεία και την προσκύνηση. Μια λατρεία χωρίς συγκεκριμένο χώρο και χρόνο αλλά εν παντί καιρώ και τόπο.

Μέσα στο κείμενο του ιερού Ευαγγελίου που ακούσαμε αδελφοί κρύβονται θεολογικές αλήθειες με μοναδικό περιεχόμενο που ούτε στους μαθητές Του δεν είχε αποκαλύψει. Αυτό το κάνει ο Κύριός μας διότι θέλει να μας διδάξει ότι ο κάθε άνθρωπος ανεξάρτητα από το φύλο, την εθνικότητά του, την κατάστασή του ή την ηθική του υπόσταση, μπορεί να γίνει δεκτικός των σωτηρίων αληθειών Του.

Αυτή η αμαρτωλή και φαινομενικά αφελής και ίσως παντελώς αγράμματη γυναίκα έκρυβε εντός της ένα θησαυρό ψυχής και καρδιάς. Διψασμένη για το «ύδωρ το ζων».

Από αυτήν την στιγμή η ζωή της μεταβάλλεται, ποτίζεται με τα θεία νάματα και μετατρέπεται σε ισαπόστολο και μεγαλομάρτυρα. Φωτίζεται στο φως του Χριστού και γίνεται Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτις. Προσήλκυσε στον Χριστό όλη την οικογένεια της, τις αδελφές και τα δύο παιδιά της όπου έγιναν όλοι μάρτυρες της πίστεως. Φθάνει μέχρι την Ρώμη και κάνει Χριστιανή την θυγατέρα του Νέρωνα. 

Αδελφοί, ο Θεός αγαπά κάθε άνθρωπο δίκαιο ή αμαρτωλό, σε όλους στέλνει την θεία χάρη Του, εφόσον θέλουν και την ζητούν οι άνθρωποι. Τότε έρχεται και φωτίζει τα σκοτεινά σημεία της ζωής μας, δημιουργεί εσωτερική συνειδησιακή κρίση, όπου οδηγεί στην γνήσια μετάνοια και εξομολόγηση.

Μετά την μετάνοια όλα αλλάζουν, διότι έρχεται η θεία χάρις και καταυγάζει την ψυχή του ανθρώπου και τον ανεβάζει στην θέση των εκλεκτών του Θεού. Αυτό να ευχηθούμε αδελφοί να μιμηθούμε την μετάνοια και την αλλαγή της ζωής της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος. Αμήν.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! 


Η 158η επέτειος της ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα

 Με ιδιαίτερη λαμπρότητα εορτάστηκε στην πρωτεύουσα των Επτανήσων την Κέρκυρα, η 158η επέτειος της ένωσης μετά της μητρός Ελλάδος. Στις 20 Μαΐου 2022 πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη δέηση, στον Ιερό ναό Αγίας Τριάδος Κέρκυρας από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κερκύρας Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριο παρουσία των τοπικών αρχών, όπου και βρίσκεται ο τάφος του Μακαριστού Μητροπολίτου Αθανασίου Πολίτη, ο οποίος πρωτοστάτησε για την ένωση των Ιονίων νήσων με την μητέρα Ελλάδα και ο Σεβασμιώτατος κατέθεσε στέφανο επί του τάφου. Στην συνέχεια μετέβηκαν στην ιστορική Ιερά Μονή Πλατυτέρας για να τελέσουν τρισάγιο στον τάφο του Α΄ Κυβερνήτου της Ελλάδος Ιωάννου Καποδίστρια.

Εν συνεχεία ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στον εσπερινό για την εορτή των Αγίων και Ισαποστόλων Κωνσταντίνου & Ελένης με την συμμετοχή πολλών ιερέων στην ενορία Καναλίων, όπου και πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης. Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος τόνισε τρία χαρακτηριστικά για την προσωπικότητα του Αγίου Κωνσταντίνου. Πρώτον είχε του « Σολομώντος την φρόνηση », δεύτερον « του Δαυίδ την πραότητα » και τρίτον « την ορθόδοξο πίστη των Αποστόλων ».

Και οι δύο, ο Σολομών ο οποίος έχει επικρατήσει ως σοφός, αλλά και ο Δαυίδ, ο οποίος κλήθηκε από τον Θεό δια του Σαμουήλ να γίνει βασιλεύς, ήταν ηγέτες και βασιλείς του ιουδαϊκού λαού. Και οι δύο κυβέρνησαν με γνώμονα την πίστη του αληθινού Θεού τον λαό Του. Για αυτό όχι μόνο η ιστορία τους κατέγραψε ως μεγάλους, αλλά και η εκκλησία μας τους έχει κατατάξει στους δικαίους. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο οποίος ανεδείχθη Μέγας αυτοκράτωρ, παρά το γεγονός ότι προήλθε εκ του ειδωλολατρικού λαού της δύσης, έχοντας όμως, την σοφία-φρόνηση και την πραότητα διέκρινε τον αληθινό Θεό των χριστιανών και για αυτό με το διάταγμα των Μεδιολάνων έδωσε την δυνατότητα στο να θρησκεύουν οι άνθρωποι ελεύθερα και ανεξάρτητα με την θρησκεία στην οποία πίστευαν. Τότε σταμάτησαν οι απηνείς διωγμοί των χριστιανών και πλέον αναγνωρίσθηκε ο χριστιανισμός ως επίσημη θρησκεία. Πριν ακόμη βαπτισθεί, ο Θεός του αποκαλύπτει το σημείο του Σταυρού στον ουρανό και του λέει βασιλεύς, Εν Τούτω Νίκα, δείγμα της ευαρέσκειας του Θεού από την ζωή του. Η δε μητέρα του Αγία Ελένη, ευλαβέστατη, οδηγείτε από την αγάπη της και την πίστη της στους Αγίους Τόπους, όπου με τις ανασκαφές ανακαλύπτει τα Πανάγια προσκυνήματα, τον φρικτό Γολγοθά και τον Ζωοδόχο Τάφο του Κυρίου μας και όχι μόνο αλλά με την ανασκαφή ανακαλύπτει και τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας. Το μέχρι τώρα κτίσμα του πανίερου ναού της Αναστάσεως είναι έργο της Αγίας Ελένης και του Αγίου Κωνσταντίνου, καθώς και η μεγαλοπρεπεστάτη βασιλική της Γεννήσεως του Κυρίου μας στην Βηθλεέμ. Την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο την συνεκάλεσε ο Άγιος Κωνσταντίνος, εξ αγάπης και βαθιάς πίστης στον Ιησού Χριστό. Ουσιαστικά έκαναν έργο αποστολικό γι αυτό και η αγία μας εκκλησία τους κατέταξε ως ισαποστόλους. Ο Σεβασμιώτατος ζήτησε την προσευχή των ανθρώπων ώστε ο Θεός να αναδείξει ευσεβείς και ορθοδόξους χριστιανούς οι οποίοι θα αναλάβουν την ευθύνη της πατρίδας μας. Αν σήμερα νιώθουμε πτωχοί πνευματικά, είναι για το ότι έχουμε έλλειμμα πίστεως και αγάπης στον Θεό και από τους έχοντας την εξουσία, αλλά και από τον λαό της πατρίδας μας.

Την 21 Μαΐου στον Ιερό Προσκυνηματικό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, τελέστηκε δοξολογία παρουσία των τοπικών αρχών και εκπροσώπου της κυβέρνησης κ. Στυλιανού Πέτσα αναπληρωτού Υπουργού Εσωτερικών, ο οποίος και στην συνέχεια προσκύνησε το ιερό λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνος και ο Σεβασμιώτατος τον καλωσόρισε στην Κέρκυρα. Στην συνέχεια άπαντες μετέβηκαν στην Ιόνιο Βουλή οπού και ανεγνώσθει ο πανηγυρικός της ημέρας και ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο της Ένωσης και κατάθεση στεφάνων από τις πολιτικές, εκπαιδευτικές, στρατιωτικές, αστυνομικές και πυροσβεστικές αρχές, αλλά και πολιτιστικούς παράγοντες. Ακολούθησε η μαθητική παρέλαση με την συμμετοχή φιλαρμονικών και πλήθους κόσμου όπου καμάρωσαν την μαθητική νεολαία της Κέρκυρας.

















«ΑΝ ΗΞΕΡΕΣ»

Σχόλιο στο ευαγγέλιο της Σαμαρείτιδος



«Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν» (Ιωάν. 4,10)

Αποκρίθηκε ο Ιησούς και της είπε: «Αν ήξερες την δωρεά του Θεού και ποιος είναι αυτός που σου λέει, “δώσε μου να πιώ”, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε νερό που δίνει ζωή»

            Σ’  έναν από τους πιο ωραίους ευαγγελικούς λόγους, ο Χριστός αναφέρεται στην γυναίκα από την Σαμάρεια και τις λέει χαρακτηριστικά ότι «αν ήξερες την δωρεά του Θεού και ποιος είναι αυτός που σου ζητά να του δώσεις να πιει νερό, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε το νερό που δίνει ζωή». Η παρατήρηση του Χριστού «αν ήξερες», απευθύνεται στον καθέναν από εμάς. Διότι στην θέση της γυναίκας από την Σαμάρεια βρίσκεται ο καθένας μας, κάθε στιγμή της ζωής μας, στην οποία βλέπουμε τον Χριστό να στέκεται κουρασμένος από την οδοιπορία, από την ζέστη του κόσμου τούτου που δεν είναι της θερμοκρασίας, αλλά της πνευματικής ανομβρίας, και περιμένει από εμάς το λίγο, για να μας δώσει το αιώνιο.

            «Αν ήξερες». Το ερώτημα ξεκινά από μέσα μας. Αν ξέραμε ποια είναι η βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου, που ξεπερνά την επιβίωση, την απόλαυση, την ευτυχία της κατοχής, της επίτευξης στόχων, της διάκρισης και της ικανοποίησης της φιλοδοξίας, θα σπεύδαμε να βρούμε τον Χριστό στο πρόσωπο του πλησίον μας. Στους ανθρώπους της οικογενείας μας, που συχνά τους θεωρούμε δεδομένους. Στους ανθρώπους που μας κουράζουν και που η ψυχή μας τους αποστρέφεται στιγμές-στιγμές. Στους ακατάσχετα φλύαρους για τον εαυτό τους, τις απόψεις και τα επιτεύγματά τους, που μοιάζει μαρτύριο η αναστροφή μαζί τους. Σε εκείνους που ζούνε αμαρτωλά, αλλά το γνωρίζουμε, ενώ συχνά εμείς είμαστε γεμάτοι αμαρτίες, λογισμούς, πάθη, αλλά δεν το ξέρουμε ή δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε. Σε εκείνους τος ταπεινούς που γελάμε μαζί τους, γιατί δεν είναι τόσο έξυπνοι όσο εμείς. Σε όλους αυτούς, αν ξέραμε ότι βρίσκεται ο Χριστός, όχι γιατί ταυτίζεται με το φορτίο που κουβαλούνε και που μας προσφέρουν, αλλά γιατί και γι’  αυτούς έγινε άνθρωπος, σταυρώθηκε και αναστήθηκε, χωρίς να υπολογίζει το «πέντε άνδρας έσχες», το «ου συγχρώνται», το «μετά γυναικός ωμίλει», τότε η καρδιά μας θα γέμιζε με δεκτικότητα και αγάπη. Πώς να πεις όχι στον Θεό;

            «Αν ήξερες». Το ερώτημα περνά σε όσους έχουν ταυτίσει την γνώση με τον κόσμο αυτό, με τα φαινόμενα, με τις επιστήμες, τις βιβλιοθήκες, μεταπράτες συνήθως άλλων, χρήστες αγαθών που άλλοι φρόντισαν να δημιουργήσουν. Κι ενώ σχεδόν όλοι έχουμε γνώσεις από δεύτερο χέρι, καυχόμαστε ότι γνωρίζουμε τα πάντα. Αφήνουμε έτσι στην άκρη τον Θεό, διότι δήθεν έχει ξεπεραστεί, είναι στη γωνία πλέον, δεν μας χρειάζονται οι απαντήσεις Του, αφού μας αρκούν οι δικές μας. Ακόμη κι όταν έρχονται ο πόνος, η αρρώστια, ο θάνατος, μας φτάνει το μηδέν, έχουμε συμβιβαστεί μαζί του, διότι τι να κάνεις μια αιωνιότητα, όταν δεν ελπίζεις σ’  αυτήν ή όταν χρειάζεται να τηρήσεις εντολές που μοιάζουν βουνά, καθώς δίνουν την αίσθηση του περιορισμού του «εγώ», ενώ για μας το «εγώ» είναι ο θεός μας;

            «Αν ήξερες». Αναζητούμε νόημα στην οικολογία, στην φύση, στην ομορφιά του κόσμου τούτου, λατρεύοντας την κτίση παρά τον Κτίσαντα. Φτάσαμε στο σημείο να πιστεύουμε τον παραλογισμό ότι τόση ομορφιά υπάρχει από μόνη της, δεν έχει Δημιουργό, μόνο και μόνο για να μην αναγκαστούμε να βάλουμε στην εξίσωση της ζωής μας τον Θεό. Να μην σταματήσουμε μπροστά στο μεγαλείο, στην τάξη, στην αρμονία, στις δωρεές, και αναγκαστούμε να πούμε «ευχαριστώ», να υψώσουμε τα μάτια μαζί με τα τίμια δώρα, τον άρτο και τον οίνο της θείας λειτουργίας, για να πούμε «τα σα εκ των σων σοί προσφέρομεν κατά πάντα και διά πάντα». Όχι, δεν μας χρειάζεται κάτι τέτοιο. Όλα δικά μας είναι. Όλα μπορούν να γίνουν περισσότερο δικά μας. Δεν έχει σημασία αν καταστρέφουμε, ρυπαίνουμε, χρησιμοποιούμε περισσότερο από όσο χρειαζόμαστε, σκοτώνουμε στο όνομα της δικής μας άνεσης, ανταγωνιζόμαστε, καταργούμε την αγάπη, κάποτε καυχόμενοι ότι πιστεύουμε.

            «Αν ήξερες». Μένουμε στο νερό που ξεδιψά την υλική μας δίψα, αλλά δεν βλέπουμε εκείνο το νερό που δίνει ζωή, το Ευαγγέλιο, το οποίο κάνει την καρδιά μας να ξεχειλίζει από αγάπη, από νόημα, από ελευθερία, από μέτρο, από θυσία, από προσφορά, από ελπίδα ανάστασης, από Χριστό. Κι όμως, Εκείνος βρίσκεται δίπλα μας. Δεν παίρνει από τα χέρια μας το άντλημα, δεν μας ποτίζει χωρίς να το θέλουμε, αλλά ζητά από εμάς έναν λόγο: «βοήθησέ μας να μάθουμε». Και τότε, όπως την γυναίκα από την Σαμάρεια, μας φωτίζει, μας απαντά, μας ξεδιψά, μας αποκαλύπτει εν Πνεύματι και αληθεία ότι Αυτός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή.

            «Αν ήξερες». Στην Εκκλησία υπάρχει ο Χριστός, υπάρχει η απάντηση, υπάρχει το ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον. Εσύ κι εγώ θα Του το ζητήσουμε;

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

22 Μαΐου 2022

Της Σαμαρείτιδος


2022-05-21 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΚΥΡΙΑΚΉΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΥΤΙΔΟΣ

Παρέλαση 21ης Μαϊου 2017 στην Κέρκυρα

Ιερό Προσκύνημα Αγίου Σπυρίδωνα Κέρκυρα | Ζωντανή Μετάδοση

Τετάρτη 18 Μαΐου 2022

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

                «Ο καθένας μας ωφελείται ή βλάπτεται από την ίδια την κατάστασή του. Κανένας δεν βλάπτει τον άλλον» (Αββάς Δωρόθεος)



                Η πιο εύκολη λύση στα προβλήματα της ζωής μας είναι να φταίνε οι άλλοι. Δεν μας καταλαβαίνουν, δεν συμφωνούν μαζί μας, οι φιλοδοξίες τους συγκρούονται με τα χαρίσματά μας και τις προοπτικές μας, τα συμφέροντά τους δεν τους επιτρέπουν να δούνε την ζωή όπως εμείς (που συνήθως...έχουμε πάντα δίκιο), κάποτε και η μικρόνοια και η κακία τους μάς δυσκολεύουν φοβερά.

                Στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να βλάψει πνευματικά τον άλλον, όπως αναφέρει η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας. Είναι η κατάσταση του εαυτού μας που γεννά ή συντηρεί πάθη. Οι άλλοι έρχονται να δώσουν σε μας το έναυσμα, ώστε στην ψυχή μας να υπάρχει θυμός, απογοήτευση, αίσθημα απόρριψης ή ματαίωσης. Το ίδιο και οι περιστάσεις της ζωής. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, δεν είναι αυτές που μας δυσκολεύουν, αλλά η αδυναμία μας να αντέξουμε, η έλλειψη «ψυχικής ανθεκτικότητας», όπως λένε οι επιστήμονες.

Εύλογο το ερώτημα: μα δεν ισχύουν οι δύσκολες καταστάσεις; Δεν υπάρχουν άλλοι οι οποίοι μπαίνουν στα πόδια μας και προκαλούν κακό; Προφανώς και συμβαίνει αυτό. Στην πραγματικότητα όμως το κακό είναι πρόσκαιρο και επιφανειακό. Κλονίζει το αίσθημα ότι ελέγχουμε την ζωή μας. Γίνεται ευκαιρία να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Να διαπιστώσουμε πού επενδύσαμε και πώς φερθήκαμε, με αποτέλεσμα να ερχόμαστε σε ρήξεις. Πόσο αντέχουμε αυτές τις ρήξεις τελικά. Πιότερο όμως, πόσο έχουμε εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, όχι για να δικαιωθούμε, αλλά για να συγχωρήσουμε και να ξεκινήσουμε από την αρχή. Η δικαίωση πιθανότατα θα έρθει, αν ο τρόπος που βλέπουμε την ζωή είναι ο σωστός. Εμείς όμως μάθαμε να αντέχουμε στα δύσκολα ή αφεθήκαμε στο παράπονο ή την επίρριψη της ευθύνης στους άλλους, για να μην γιατρευτούμε εντός μας;

Η πίστη δεν είναι μοιρολατρία. Δεν είναι να σκύβουμε το κεφάλι και να αφηνόμαστε στα χτυπήματα, σαν να μην τρέχει τίποτα. Η πίστη είναι λόγος. Είναι διατύπωση της θέσης μας, του παράπονού μας, της δυσκολίας μας. Ταυτόχρονα, εκτός από την δυναμική αντιμετώπιση, είναι και ένας οπλισμός διαχείρισης δοκιμασιών. Δεν είναι ανάγκη να έχουμε τον τελευταίο λόγο. Αντίθετα, αφού είμαστε σαφείς σε ό,τι πιστεύουμε, ας μάθουμε να αποδεχόμαστε τους άλλους με αγάπη και ανοχή. Διεκδικούμε ό,τι μας ανήκει, αλλά δεν θα βάλουμε μαράζι με κάτι λιγότερο. Δεν είναι το εγώ μας το κλειδί για τον κόσμο, αλλά η αγάπη και η υπομονή.

Στις ανθρώπινες σχέσεις, σε κάθε πάλη, το νόμισμα έχει δύο όψεις. Ας στραφούμε στον εαυτό μας. Ας δούμε τις προσδοκίες με τις οποίες επενδύουμε σε  πρόσωπα, σε όνειρα, σε διαθέσεις και ας διορθώνουμε, όσο κόπο κι αν έχει αυτό, τα λάθη μας. Διότι οι προσδοκίες συναντούν την ελευθερία του άλλου, ακόμη κι αν αυτός είναι κοντινός μας, ακόμη κι αν είναι τα παιδιά μας ή ο/η σύζυγος. Και στην όποια ανατροφή παρέχουμε, ας είναι η προσευχή και η εμπιστοσύνη στον Θεό και στο θέλημά Του η ρίζα, ώστε να μην βλαφτούμε από την διαφορετικότητα που κάνει την ζωή να μην έρχεται πάντοτε όπως θέλουμε. Ας απαλλαγούμε από μια τελειομανία, η οποία γίνεται επίδειξη και ας δεχτούμε το λίγο που μπορεί ο άλλος να μας δώσει.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 18 Μαΐου 2022