Translate

Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017

“Η αποκατάσταση του Ιερού Κουβουκλίου του Πανίερου Ναού της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα”.



Η Ιερά Μητρόπολις Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων σε συνεργασία με την Ένωση Χριστιανών Επιστημόνων, διοργάνωσε το απόγευμα της Δευτέρας 30 Οκτωβρίου 2017, στο Πνευματικό Κέντρο, εκδήλωση με ομιλήτρια την κα Αντωνία Μοροπούλου, καθηγήτρια Σχολής Χημικών Μηχανικών του Ε.Μ.Π και υπεύθυνη αποκατάστασης του Παναγίου Τάφου με θέμα :  “Η αποκατάσταση του Ιερού Κουβουκλίου του Πανίερου Ναού της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα”.
Την εκδήλωση προλόγισε ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ι.Μ. Κερκύρας, ο οποίος αφού μετέφερε τις ευχές  του Σεβασμιωτάτου  Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου, υπογράμμισε την σπουδαιότητα του έργου της αποκαταστάσεως του Ναού της Αναστάσεως, το οποίο αποτελεί μνημείο όχι μονάχα της Χριστιανοσύνης, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Ακολούθως τον λόγο πήρε  η κα  Μοροπούλου, η οποία ανέπτυξε την ομιλία της, επισημαίνοντας το σκοπό και την διεπιστημονική μεθοδολογία της έρευνας  που διενήργησε η επιστημονική ομάδα του Μετσοβίου Πολυτεχνείου, μέσω της τεκμηρίωσης, της διάγνωσης και της πρότασης, της συνεχούς δηλαδή  ενημέρωσης των τριών θρησκευτικών κοινοτήτων, ήτοι Ορθοδόξων, Ρωμαιοκαθολικών και Αρμενίων, όπως επίσης και οργάνωσης επιστημονικού και θεσμικού διαλόγου, για την λήψη αποφάσεων σχετικά με την καταλληλότερη λύση. Η αποκατάστση πραγματοποιήθηκε με την μέγιστη συμβατότητα και επιτελεστικότητα με τα ιστορικά υλικά και τις ιστορικές δομές. Πολύ σημαντικός παράγοντας ήταν η διασφάλιση της απρόσκοπτης συνέχισης της προσκυνηματικής λειτουργίας του Παναγίου Τάφου. Οι εργασίες ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 2016 και ολοκληρώθηκαν τον Μάρτιο του 2017. Αξίζει να αναφερθεί ότι οι εργασίες μεταδίδονταν μέσω του National Geographic σε πραγματικό χρόνο, ανά την υφήλιο. Η άρση της ταφικής πλάκας, επί της οποίας τοποθετήθηκε το Σώμα του Χριστού έγινε το απόγευμα της 26ης Οκτωβρίου 2016. Το έργο χρηματοδοτήθηκε μέσω δωρεών.  Στόχοι του πυρήνα του έργου ήταν η διατήρηση των αξιών, η δομοστατική ακεραιότητα και η αειφορία.
Κλείνοντας η κα Μοροπούλου τόνισε ότι ο τάφος του Χριστού είναι ένα ζωντανό μνημείο που “μιλάει” σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αποτελεί κέντρο οικουμενικού, θρησκευτικού, επιστημονικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος, κέντρο θρησκευτικής λατρείας, έρευνας και καινοτομίας.
Να σημειωθεί τέλος ότι στην εκδήλωση χαιρετισμό απηύθυναν ο αντιπρύτανης του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Θεόδωρος Παππάς, ο πρόεδρος του τοπικού ΤΕΕ κ. Νικόλαος Τρίαντος, καθώς και η κα Εύη Πολυμέρη, εκπρόσωπος της Ένωσης Χριστιανών Επιστημόνων.














Άγια κορμιά…


Κοιτούσα την εικόνα του αγίου Δημητρίου, και η μνήμη μου περπάτησε στην Θεσσαλονίκη, συγκεκριμένα στο ναό του. Θυμήθηκα αυτό το θαύμα του μύρου που τρέχει από το κορμί του αγίου και κερνάει πικραμένες καρδιές. Όχι «καθαρές» πικραμένες, πληγωμένες και αναγκεμένες.
Τι όμορφο να μην αγιάζει μόνο η ψυχή μα και το κορμί. Να σου λέει ο Θεός, ολόκληρο σε θέλω κι ας μας έχουν στο όνομα της «θρησκείας» τεμαχίσει εδώ και αιώνες.
Και το κορμί μετέχει στο αγιασμό, στην δόξα, στην ομορφιά της βασιλείας Του. Έτσι πεσμένο κι αυτό, κουρελιασμένο και ρακένδυτο, απο κάθε "αρετή" και επιβεβαίωση του "εγώ" το ντύνει ο Θεός με την Χάρι Του.
Και κάπου εκεί, στις σκέψεις αυτές, θυμήθηκα τον Άγιο Γέροντα Ευμένιο Σαριδάκη. Όταν τον έφεραν στο χωριό του την Εθιά, διπλά ακριβώς το δικό μου χωριό. Τρεις μέρες σχεδόν άταφος. Τι φως ήταν αυτό στο πρόσωπο του; Τι λάμψη; Δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Μα πιο πολύ δεν θα λησμονήσω, πως στάθηκα σε όλη την εξόδιο ακολουθία στο ύψος το ποδιών του. Στις πατούσες του συγκεκριμένα. Δεν του φορούσαν παπούτσια αλλά κάτι μαύρες κάλτσες. Όταν τελείωσε η ακολουθία, και περάσαμε να το αποχαιρετίσουμε, αισθάνθηκα την ανάγκη να τον ακουμπήσω. Δε μου έφταναν μονάχα οι ευχές ήθελα και μια τελευταία αγκαλιά. Έπιασα τα πόδια του, τα φίλησα και έβραζαν. Ήταν ζεστά και μαλακά. Ήταν το πιο ζεστό κορμί που άγγιξα ποτέ μου, τρεις μέρες άταφο, μα ζωντανό.

Έναρξη της Διεθνούς Διάσκεψης για Ειρηνική Συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή (ΦΩΤΟ)


Με υψηλού επιπέδου συμμετοχές άνοιξε σήμερα τις πύλες της η Διεθνής Διάσκεψη για τον «Θρησκευτικό και Πολιτιστικό Πλουραλισμό και την Ειρηνική Συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή».

Να αναφερθεί ότι για δεύτερη φορά η Αθήνα γίνεται η γέφυρα Ανατολής και Δύσης.

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, η οποία ξεκίνησε ως στοίχημα πριν από δύο χρόνια και εφέτος παίρνει θεσμικό χαρακτήρα, καθιστώντας την Ελλάδα βήμα ειλικρινούς και ανοιχτού διαλόγου, καθώς και ουσιαστικής προσέγγισης μεταξύ των συμμετεχόντων στην προσπάθεια της υπεράσπισης του θρησκευτικού και πολιτιστικού πλουραλισμού στη Μ. Ανατολή και της προώθησης κουλτούρας διαλόγου και συναίνεσης.

Η επίσημη έναρξη πραγματοποιήθηκε το πρωί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, ενώ ακολούθησε ο εναρκτήριος χαιρετισμός του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά και στη συνέχεια οι χαιρετισμοί που απεύθηναν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, ο υπουργός Επικρατείας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΗΑΕ) αρμόδιος για την Ανεκτικότητα Σεΐκχ Ναγιάν μπιν Μουμπάρακ αλ Ναχιάν, και η πρέσβης της Αυστρίας στην Ελλάδα Αντρέα Ικίτς Μποχμ.

Στη Διάσκεψη συμμετέχουν οι υπουργοί Εξωτερικών της Αιγύπτου Σάμεχ Σούκρι, της Κύπρου Ιωάννης Κασουλίδης και της Παλαιστίνης Ριάντ Μάλκι, ο υπουργός Επικρατείας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων αρμόδιος για την Ανεκτικότητα Σεΐκχ Ναγιάν μπιν Μουμπάρακ αλ Ναχιάν, ο υφυπουργός του Βατικανού, καθώς και υψηλόβαθμες αντιπροσωπείες από το σύνολο των χωρών της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου.

Επίσης παρίστανται ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, οι Πατριάρχες Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, εκπρόσωποι όλων των ορθόδοξων εκκλησιών, ο Μεγάλος Μουφτής της Αιγύπτου, καθώς και προεξάρχοντες θρησκευτικοί ηγέτες από τον μουσουλμανικό και εβραϊκό κόσμο που θα εκπροσωπήσουν το σύνολο σχεδόν των θρησκευτικών και πολιτιστικών κοινοτήτων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.













Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΚΡΙΒΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ (85).

ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΚΡΙΒΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ (85).



Ἀπόδοση στην νέα ἑλληνική:
Ἀρχιμανδρίτης Δωρόθεος Πάπαρης


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 85. Περὶ τοῦ προσκυνεῖν κατὰ ἀνατολάς

Για την προσκύνηση προς την ανατολή.

Δεν προσκυνάμε απλά και τυχαία προς την ανατολή, αλλά επειδή έχουμε πλασθεί από ορατή και αόρατη φύση, δηλαδή από νοητή και αισθητή, γι’ αυτό και προσφέρουμε στο Δημιουργό διπλή προσκύνηση, όπως ακριβώς ψάλλουμε και με το νου και με τα χείλη του σώματος, και όπως βαπτιζόμαστε με το νερό καί το Άγιο Πνεύμα, και όπως ενωνόμαστε με τον Κύριο με διπλό τρόπο, και με τη μετοχή στα μυστήρια και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Επειδή, λοιπόν, ο Θεός είναι «νοητό φως» και «ήλιος της δικαιοσύνης» και επειδή ο Χριστός έχει μέσα στην Αγία Γραφή το όνομα «ανατολή», πρέπει να του αφιερώνουμε την ανατολή για προσκύνηση· διότι καθετί καλό πρέπει ν’ αφιερώνεται στο Θεό, από τον οποίο προέρχεται κάθε αγαθό. Λέει μάλιστα ο προφήτης Δαβίδ: «Οι βασιλείες της γης υμνείστε το Θεό, ψάλατε τον Κύριο που έχει ανεβεί στον ανώτατο ουρανό προς την ανατολή».
Και ακόμη λέει η Γραφή: «Ο Θεός φύτευσε παράδεισο ανατολικά στην Εδέμ όπου εγκατάστησε τον άνθρωπο που έπλασε»· και όταν αυτός έκανε την παρακοή, τον εξόρισε από τον παράδεισο και τον εγκατάστησε «απέναντι από τον παράδεισο της απολαύσεως», δηλαδή προς τη δύση.
Επιζητούμε, λοιπόν, την πρώτη πατρίδα μας και γι’ βλέπουμε προς αυτήν (ανατολικά) και προσκυνούμε το Θεό.
Και η σκηνή του Μωϋσή είχε το καταπέτασμα και το ιλαστήριο προς την ανατολή. Και η φυλή του Ιούδα, σαν η πιο εκλεκτή, ήταν παραταγμένη ανατολικά. Και στο φημισμένο Ναό του Σολομώντα η πύλη του Κυρίου ήταν προς την ανατολή.
Ο Κύριος όμως, όταν σταυρωνόταν, έβλεπε προς τη δύση, και έτσι τον προσκυνούμε βλέποντας το πρόσωπό του. Και όταν αναλήφθηκε, προς την ανατολή ανέβαινε, και έτσι οι Απόστολοι τον προσκύνησαν· και πάλι έτσι θα έλθει (στη Δευτέρα Παρουσία), με τον τρόπο που τον είδαν ν’ αναλαμβάνεται στον ουρανό, όπως ο ίδιος ο Κύριος είπε: «Όπως η αστραπή βγαίνει από την ανατολή και φθάνει έως τη δύση, έτσι θα γίνει και η (δευτέρα) παρουσία του Υιού του ανθρώπου». Προσμένοντάς τον, λοιπόν, προσκυνούμε ανατολικά. Και αυτό αποτελεί άγραφη αποστολική παράδοση· διότι πολλά μας τα παράδοσαν χωρίς να τα γράψουν.

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓ. ΜΑΡΙΝΑ ΜΑΡΜΑΡΟΥ


Την Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στον Ι.Ν. της Αγίας Μαρίνας, στο χωριό Μάρμαρο.
Στο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Κερκύρας  ανέλυσε την Ευαγγελική περικοπή της ημέρας, τα δύο θαύματα του Κυρίου, την ίαση της αιμορροούσης γυναικός και την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου. Η αιμορροούσα γυναίκα μόλις ακούμπησε το ιμάτιο του Χριστού αμέσως θεραπεύτηκε, διότι είχε πολύ μεγάλη πίστη στον Θεό. Στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού είδε τον αναμενόμενο Μεσσία, τον Σωτήρα του κόσμου. Πραγματικά η πίστη στον Χριστό, σημαίνει πρωτίστως εμπιστοσύνη σε Εκείνον, αποκοπή του ιδίου θελήματος και συμπόρευση μαζί Του. Η πίστη είναι δύναμις εσωτερική.
Επιπροσθέτως ο Σεβασμιώτατος σχετικά με το θάυμα της αναστάσεως της κόρης του Ιαείρου, από τον Κύριο  υπογράμμισε ότι  μερίδα των ανθρώπων που βρίσκονταν στο σπίτι αυτό γελούσαν. Και σήμερα δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που γελούν με τον Χριστό, γελούν με την Εκκλησία και εμπαίζουν τα Μυστήριά  Της.  Η σημερινή κατάσταση της πλήρους αποσάθρωσης της κοινωνίας μας, όπου τα πάντα γκρεμίζονται  είναι απόρροια της ανωτέρω εμπαθούς συμπεριφοράς. Όταν κανείς διαγράφει τον Χριστό από την ζωή του, τότε ο άνθρωπος αυτός δεν έχει όρια. Μακάρι  να μην έρθει η στιγμή, στον άνθρωπο αυτόν  που θα χρειαστεί να επικαλεστεί τον Θεό, όταν έρθει αντιμέτωπος με δυσχέρειες που τον υπερβαίνουν.

Κλείνοντας ο κ. Νεκτάριος ζήτησε από τους πιστούς να μην παρεκλείνουν ούτε από την πίστη προς τον Θεό, ούτε από τις παραδόσεις της πατρίδος μας, διότι αυτός είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός που διαθέτουμε και οφείλουμε να τον διαφυλάξουμε και να τον παραδώσουμε  στις ερχόμενες γενιές.







Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ: ΠΡΟΣΛΗΨΗ Η' ΥΠΕΡΒΑΣΗ;


Στην ζωή μας αισθανόμαστε περηφάνια για ορισμένα χαρακτηριστικά η επιτεύγματά μας. Η καταγωγή μας, για παράδειγμα, είναι ένας λόγος για τον οποίο πιστεύουμε ότι είμαστε ξεχωριστοί, συγκρίνοντας τον εαυτό μας με άλλους ανθρώπους ή με άλλους λαούς. Η περηφάνια τότε μας δίνει την δυνατότητα να ζούμε την διαφορετικότητά μας και να χαιρόμαστε. Όταν μάλιστα βλέπουμε ότι η σημασία αυτού του αισθήματος δεν γίνεται αντιληπτή από εκείνους που θα θέλαμε να την κατανοούν, θυμώνουμε, κάποτε γινόμαστε επιθετικοί, ζητάμε να αφυπνίσουμε και να αφυπνιστούμε. Άλλα χαρακτηριστικά που έχουν να κάνουν με τον στενό μας περίγυρο ή τον εαυτό μας δεν είναι απαραίτητο ότι θα προκαλούν τέτοιες αντιδράσεις. Η οικογένεια, η πρόοδος μας, η εργασία μας, ακόμη και ο έρωτας και η φιλία είναι θέματα που μας αφορούν προσωπικά. Η περηφάνια που μπορεί να αισθανόμαστε, δεν αλλάζει κατ’ ανάγκην την θέση μας στην κοινωνία. Δίνει κυρίως ένα αίσθημα αυτοεκτίμησης. Πατάμε στα πόδια μας καλύτερα. Ξέρουμε πού ανήκουμε, τι πετυχαίνουμε, ποιοι είμαστε, αλλά μπορούμε να αντέξουμε αν οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν.
Εκτός από την καταγωγή και η θρησκευτική πίστη αποτελεί παράγοντα περηφάνιας. Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Γαλάτες, λέει χαρακτηριστικά: «Ημείς φύσει Ιουδαίοι και ουκ εξ εθνών αμαρτωλοί» (Γαλ. 2, 15). «Εμείς είμαστε εκ γενετής Ιουδαίοι και όχι αμαρτωλοί ειδωλολάτρες». Ο Παύλειος λόγος αποτυπώνει την περηφάνια των Ιουδαίων ότι ανήκαν σε έναν λαό ο οποίος είχε επιβιώσει μέσα από δύσκολες συνθήκες, χάρις στην παρουσία και την βοήθεια του Θεού, όντας ο εκλεκτός, ο περιούσιος λαός Του, αλλά και για τον μωσαϊκό νόμο, τον οποίο ο Θεός είχε δώσει στους Ιουδαίους ως βάση για την πορεία της ζωής τους, για να τηρούν την διαθήκη την οποία είχε συνάψει μαζί τους. Πατρίδα και θρησκεία ήταν τα δύο εκείνα στοιχεία τα οποία γεννούσαν ιστορία και διαφορετικότητα στους Ιουδαίους, ιδίως όταν σύγκριναν τον εαυτό τους με τους εθνικούς, δηλαδή τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι ήταν πληθυσμοί χωρίς ιδιαίτερα ξεχωριστή ιστορία, από την στιγμή που ο Θεός δεν είχε αποκαλυφθεί σ’ αυτούς, ούτε είχαν περάσει ανάλογες περιπέτειες με τους Ιουδαίους, για να μπορούν να αισθάνονται αυτή την ξεχωριστή ευλογία στην ζωή τους. Η Ιστορία βέβαια μας διδάσκει ότι ο κάθε λαός αξίζει για τον δρόμο που ακολουθεί, ότι ο κάθε πολιτισμός είναι σεβαστός, όπως και η κάθε θρησκεία, ενώ ακόμη κι όταν τονίζονται τα ξεχωριστά επιτεύγματα, έχει μεγάλη σημασία το πόσο αυτά έχουν επηρεάσει την συνολική ιστορία της ανθρωπότητας. Εδώ ο λόγος του Αποστόλου Παύλου έχει αξία, διότι αντανακλά την παρουσία ενός λαού ο οποίος και άφησε και συνεχίζει, με διαφορετικό πλέον τρόπο, να αφήνει το στίγμα του στον κόσμο.
Ο Παύλος όμως δεν γράφει αυτή την περηφάνια γιατί την αισθάνεται ως αφορμή να μειώσει τους άλλους λαούς, ιδίως τους ειδωλολάτρες. Τον ενδιαφέρει να δείξει ότι δεν αρκεί να καυχόμαστε γα την καταγωγή μας και την θρησκευτική μας ταυτότητα και παράδοση. «Ημείς εις Χριστόν Ιησούν επιστεύσαμεν, ίνα δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χριστού και ουκ εξ έργων νόμου, διότι ου δικαιωθήσεται εξ έργων νόμου πάσα σαρξ» (Γαλ. 2, 16) λέει στους Γαλάτες. «Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στον Χριστό και όχι με τα έργα του νόμου, διότι με αυτά δεν θα σωθεί κανένας άνθρωπος».
Μ’ αυτήν την φράση ο απόστολος των εθνών αποκαλύπτει μεγάλες αλήθειες.
Πρώτον, ότι τα σχήματα για τα οποία περηφανευόμαστε δεν μπορούν να δώσουν την τελική απάντηση στο υπαρξιακό μας πρόβλημα: πώς δηλαδή μπορούμε να σωθούμε, να ζήσουμε αιώνια, να νικήσουμε τον θάνατο. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την μετοχή μας στην Βασιλεία του Θεού, στην Εκκλησία, με την ιδιότητα δηλαδή του χριστιανού, που πηγάζει από την πίστη, την σχέση με τον Θεάνθρωπο Ιησού. Αυτή η πίστη είναι υπεράνω των σχημάτων του κόσμου τούτου, τα οποία σβήνουν μαζί με την έξοδό μας από αυτόν.
Δεύτερον, ότι η θρησκευτική μας παιδεία, τα έργα που πηγάζουν από την τήρηση οποιωνδήποτε νόμων και κανόνων, εάν μας γεννούν το αίσθημα της αυτάρκειας, αποτελούν παγίδα που οδηγεί σε πνευματική καταδίκη. Χωρίς να απορρίπτονται, δεν αρκούν από μόνα τους, εάν δεν συνοδεύονται από την σχέση και την ζωή με τον Χριστό, επομένως από την μετοχή μας στην Εκκλησία. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα ημών τω χριστιανών. Θεωρούμε ότι είναι αρκετό να τηρούμε τις εντολές, να αισθανόμαστε καλά που είμαστε άμεμπτοι και ανεπίληπτοι, όσο αυτό είναι εφικτό, και να μην βλέπουμε ότι πιο πάνω από τις εντολές και τον νόμο είναι η κοινωνία με τον Χριστό, η οποία επιτυγχάνεται όταν αγαπάμε αληθινά, όταν βλέπουμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας στην ζωή της πίστης, όταν παραδίδουμε κάθε αυτάρκεια και κάθε αίσθημα δικαίωσης στον Χριστό, όντας ταπεινοί και επικαλούμενοι το έλεός Του. Αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν απολυτοποιούμε την αξία της θρησκείας και δεν την αφήνουμε να μας οδηγήσει στην αγάπη που η Εκκλησία διδάσκει και ζει, δηλαδή στην ανοιχτή καρδιά προς όλους, φίλους, ξένους, εχθρούς.
Τρίτον, ότι η χριστιανική μας ιδιότητα τελικά, χωρίς να αρνείται τα ιστορικά σχήματα στα οποία είμαστε ενταγμένοι, δηλαδή την πατρίδα, τον τόπο, την ιστορία, τον πολιτισμό, την γλώσσα, βλέπει πέρα από αυτά. Ο χριστιανός δεν είναι αν-ιστορικό πρόσωπο. Όμως ξέρει ότι δεν αρκεί να κατάγεται από λαό και κοινότητα χριστιανική αν δεν φέρει ο ίδιος την ευθύνη για την πορεία του, αν δεν μεταποιήσει τα στοιχεία της ταυτότητάς του σε ζωή κι ελπίδα τόσο για τον εαυτό του όσο και για τον κάθε πλησίον τον οποίο ο Θεός επιτρέπει να συναντήσει. Η ευθύνη ελευθερώνει. Το αίσθημα της αποστολής. Η εμπειρία της Εκκλησίας, η μυστηριακή ζωή, η αγάπη και η ευσπλαχνία, η συγχώρεση και η ασκητικότητα, όλα σ’ αυτό συντείνουν: στην ευθύνη για την προσωπική μας πορεία, στην ευθύνη διά της αγιότητας να μεταμορφωνόμαστε και να αγωνιζόμαστε για την μεταμόρφωση όλων, εμπιστευόμενοι τον Χριστό και αφημένοι στην χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Σε μια εποχή σύγχυσης, στην οποία άλλοι επιμένουν στην αυτάρκεια της καταγωγής και της θρησκείας και άλλοι ισχυρίζονται ότι ο χριστιανισμός είναι αν- ιστορικός, ο λόγος του αποστόλου μας δείχνει την οδό της πίστης στον Χριστό, της ένταξης στην Εκκλησία, της πρόσληψης των ιστορικών σχημάτων και της υπέρβασής τους διά της αγάπης. Αποδεικνύουμε ότι είμαστε χριστιανοί και ότι ανήκουμε σε πατρίδα με ιστορία ζώντας τις αξίες, αλλά και στοχεύοντας στην σωτηρία και την αιωνιότητα. Η σχέση με τον Χριστό τελικά είναι το παν!


Κέρκυρα, 29 Οκτωβρίου 2017

Επίσημη Δοξολογία για την 28η Οκτωβρίου στην Ι.Μ. Κερκύρας



Το πρωί του Σαββάτου 28 Οκτωβρίου 2017 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τέλεσε την επίσημη Δοξολογία για την επέτειο του “ΟΧΙ”, στο Μητροπολιτικό Ναό της Υ.Θ. Σπηλαιωτίσσης, με την παρουσία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του νησιού.
Στον σύντομο λόγο του ο Μητροπολίτης Κερκύρας υπογράμμισε ότι Παναγία μας, η Αγία Σκέπη  ανά τους αιώνες φυλάττει το Έθνος μας.
Ακόμη ο Σεβασμιώτατος μετέφερε τις διηγήσεις του κατά σάρκα πατρός του, ο οποίος πολέμησε το 1940, όπου όλοι οι στρατιώτες αισθάνονταν την παρουσία της Κυρίας Θεοτόκου, στο μέτωπο της Αλβανίας.
Κλείνοντας ο κ. Νεκτάριος ευχήθηκε σε όλους η Αγία Σκέπη να προστατεύει τον  Κλήρο, τον λάο και τους άρχοντες ημών, ακόμα και αν μερίδα εξ’αυτών αποστασιοποιούνται από την Εκκλησία. Δεν έχει κανείς παρά να ανατρέξει στην ιστορία μας και θα διαπιστώσει πόσα θαύματα έχει επιτελέσει ο Τριαδικός Θεός στην πατρίδα μας.
Ακολούθησε ο πανηγυρικός της ημέρας από τον κ. Κωνσταντίνο Βέργο, διευθυντή του 2ου ΕΠΑΛ Κέρκυρας.

Στη συνέχεια έγινε η καταθεση στεφάνων στο Ηρώον της πόλεως και ακολούθως πραγματοποιήθηκε η παρέλαση.














Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ 1940

Ποια είναι η αξία μιας ιστορικής επετείου, όπως ο αγώνας για την ελευθερία που δώσαμε με αφετηρία την 28η Οκτωβρίου 1940 και το ηρωικό ΟΧΙ του λαού μας στην επίθεση του Ισχυρού, ο οποίος ήθελε να κάνει επίδειξη δύναμης και να επεκτείνει τα δικά του όρια παίρνοντάς μας δύο από τα πολυτιμότερα στοιχεία της Ιστορίας μας: την πατρίδα και την ελευθερία;
Τι χρειάζεται να θυμόμαστε, μεγαλύτεροι και νεώτεροι από αυτόν τον αγώνα, ώστε η μνήμη να έχει νόημα για να προχωρήσουμε σε μία πραγματικότητα δύσκολη; Γιατί αν απλά θυμόμαστε την 28η Οκτωβρίου ως μία επέτειο που μένει στο παρελθόν, στο χτες, τότε συνεχίζουμε την ζωή μας χωρίς να αφήσουμε να μας αγγίξουν όλες εκείνες οι παρακαταθήκες τις οποίες μας κληροδότησαν οι προηγούμενοι από εμάς. Και ένας λαός χωρίς μνήμη, χωρίς ιστορία, χωρίς στηρίγματα, είναι ουσιαστικά καταδικασμένος να είναι ένας αριθμός στις Συμπληγάδες της οικονομίας, του πολιτισμού των εικόνων, της υποτίμησης της αξίας του ανθρώπου ως προσώπου, των κακών ειδήσεων που καθημερινά κυριαρχούν, αλλά και του βομβαρδισμού των πληροφοριών που μας κάνουν να ξεχνάμε ότι το χτες έχει και αύριο!
Θυμόμαστε λοιπόν...
Το ΟΧΙ σ’ αυτούς που με όπλο την δύναμή τους νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα να μην σέβονται τους άλλους!
Το ΟΧΙ που βγαίνει από την ψυχή όσων αισθάνονται ότι το δικαίωμα να αποφασίζουμε για τον εαυτό μας είναι αδιαπραγμάτευτο!
Το ΟΧΙ στους συμβιβασμούς που προτείνουν όσοι ψεύτικα υποστηρίζουν ότι αρκεί να υποταχτείς στους ισχυρούς και η ζωή σου θα είναι ήρεμη. Η πείνα στην κατοχή, η ληστεία των θησαυρών μας με τα κατοχικά αναγκαστικά δάνεια, η εξορία όλων όσων είχαν αντίθετη γνώμη, ο ρατσισμός εις βάρος των Ελλήνων εβραϊκής καταγωγής, οι σφαγές των αμάχων, ανεξαρτήτου ηλικίας δείχνουν ότι ο συμβιβασμός που ξεκινά από την παραίτηση να παλέψεις, οδηγεί σε χειρότερα αποτελέσματα.
Το ΟΧΙ σε όσους πιστεύουν ότι μπορούμε να κρατήσουμε ό,τι έχουμε και ό,τι είμαστε αν πολεμούμε μεταξύ μας. Χρειάζεται να μάθουμε τι σημαίνει κοινό καλό και να συμφωνήσουμε σ’ αυτό!
Το ΟΧΙ σε κείνους που πιστεύουν ότι χωρίς πίστη στον Θεό, χωρίς αγάπη για την γλώσσα και την ιστορία μας, χωρίς να το λέει η καρδιά μας, μπορούμε να κρατήσουμε την διαφορετικότητά μας!
Το ΟΧΙ σε κείνους που νομίζουν ότι μπορούμε μόνοι μας να προχωρήσουμε. Μπορούμε όμως να ξεκινήσουμε, ακόμη κι αν στην αρχή είμαστε μόνοι μας, όπως στον αγώνα του 40, οι Έλληνες ξεκίνησαν να αντιστέκονται και έδωσαν το παράδειγμα σε όλο τον κόσμο ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.
Το ΟΧΙ σε οποιαδήποτε μορφή φασισμού και ναζισμού, σε οποιοδήποτε δηλαδή σύστημα ισοπεδώνει και υποτιμά την αξία του ανθρώπου, την ελευθερία της γνώμης και της διαφωνίας, το δικαίωμα στη ζωή!
Το ΟΧΙ σε όποιον σήμερα μας λέει ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει, αυτός της υποταγής σε έναν πολιτισμό που μας κάνει να μην έχουμε την αγάπη και την αλήθεια ως πρώτα στη ζωή μας, αλλά το να νομίζουμε πως το να καταναλώνουμε και να απολαμβάνουμε, έστω και χωρίς ελευθερία, είναι αρκετό.
Ο πόλεμος είχε θύματα. Είχε πολλούς ανθρώπους που θυσίασαν την ζωή τους. Οι ήρωες όμως κάνουν γιορτή, όταν ξέρουν ότι όσοι θα έρθουν μετά από αυτούς θα κρατήσουν ζωντανή την μνήμη τους και θα εφαρμόσουν το παράδειγμά τους.
Αυτή η μνήμη ας είναι και το μήνυμα της εθνικής μας επετείου!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός


Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

Ο Σεβασμιώτατος λειτούργησε στην Ι.Μ. Αγίου Δημητρίου Αγίων Δούλων


Την Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στην πανηγυρίζουσα  Ιερά Μονή του Αγίου Δημητρίου, στο χωριό Άγιοι Δούλοι, της βόρειας Κέρκυρας.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε ότι ο Άγιος Δημήτριος είχε διάκριση. Διέκρινε ποιός δρόμος οδηγεί στην απώλεια και ποιός στην σωτηρία. Επέλεξε να ακολουθήσει την στενή και τεθλιμμένη οδό και να ζήσει κατά Χριστόν. Γι’αυτό και δεν δίστασε να θυσιάσει την ζωή του για τον Κύριο.
Επιπλέον ο Μητροπολίτης Κερκύρας υπογράμμισε ότι  όπως  τότε, στην εποχή που έζησε ο Άγιος Δημήτριος,  έτσι  και τώρα η Εκκλησία του Χριστού διώκεται, από ανθρώπους θεομάχους, που μόνο τους μέλημα είναι η αλλοίωση του Χριστιανικού φρονήματος του λαού μας. Η αγάπη όμως και η πίστη του Αγίου Δημητρίου στο Χριστό, μας υπενθυμίζει, τον αγώνα και τη μαρτυρία που καλούμαστε ως Χριστιανοί να δώσουμε στον σύγχρονο κόσμο. Το αίμα του Αγίου Δημητρίου βοά  και αφυπνίζει δια μέσου των αιώνων συνειδήσεις, δίδοντας τη βεβαιότητα της αιωνιότητος, της υπέρβασης του θανάτου και της μετά του Τριαδικού Θεού κοινωνίας.
Κλείνοντας ο κ. Νεκτάριος προέτρεψε τους πιστούς να μιμηθούν το αγωνιστικό πνεύμα και το ζήλο του Αγίου Δημητρίου, για τον Κύριό μας . Ακόμη ευχαρίστησε την αδελφότητα της γυναικείας Ιεράς Μονής του Αγίου Δημητρίου, για το πνευματικό της  έργο,  αφού αποτελεί, όπως όλα τα Μοναστήρια, πνευματική όαση μέσα στην έρημο της σύγχρονης κοινωνίας.