Translate

Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

To μήνυμα του «Πράσινου Πατριάρχη» για την εορτή της Ινδίκτου



Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Χάριτι Θεοῦ εἰσερχόμεθα σήμερον εἰς τὸ νέον ἐκκλησιαστικὸν ἔτος, συνεχίζοντες «διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς»[1] συμμαρτυρεῖν καὶ λόγον διδόναι «περὶ τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος»[2], ζῶντες ἐν Ἐκκλησίᾳ, ἐν Χριστῷ καὶ κατὰ Χριστόν, ὁ Ὁποῖος ἐπηγγείλατο νὰ εἶναι μαζί μας «πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»[3].

Παρῆλθον εἰκοσιοκτὼ ἔτη ἀπὸ τήν, συνοδικῇ ἀποφάσει, καθιέρωσιν ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῆς ἑορτῆς τῆς Ἰνδίκτου ὡς «Ἡμέρας προστασίας τοῦ περιβάλλοντος», κατὰ τὴν ὁποίαν ἐν τῷ Ἱερῷ Κέντρῳ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναπέμπονται εὐχαὶ καὶ ἱκεσίαι «ὑπὲρ τῆς ὅλης δημιουργίας». Ἡ σχετικὴ πατριαρχικὴ ἐγκύκλιος ἐκάλεσε σύμπαντα τὸν ὀρθόδοξον καὶ τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον, ὅπως ἀναπέμπῃ κατὰ τὴν ἡμέραν αὐτὴν εὐχαριστηρίους δεήσεις πρὸς τὸν Κτίστην τῶν ὅλων διὰ τὸ «μέγα δῶρον τῆς Δημιουργίας»[4] καὶ ἱκεσίας διὰ τὴν προστασίαν αὐτῆς.

Ἐκφράζομεν τὴν χαρὰν καὶ τὴν ἱκανοποίησιν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος διὰ τὴν ἀπήχησιν καὶ τὴν πλουσίαν καρποφορίαν τῆς ἐν λόγῳ πρωτοβουλίας τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας. Ἀνεδείξαμεν τὰς πνευματικὰς ρίζας τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως καὶ τὴν ἀνάγκην μετα-νοίας καὶ ἐπανιεραρχήσεως τῶν ἀξιῶν τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου. Ἐβεβαιώθη, ὅτι ἡ ἐκμετάλλευσις καὶ ἡ καταστροφὴ τῆς κτίσεως ἀποτελοῦν διαστρέβλωσιν καὶ κακὴν ἀλλοίωσιν τοῦ χριστιανικοῦ ἤθους καὶ ὄχι ἀναγκαίαν συνέπειαν τῆς βιβλικῆς ἐντολῆς «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε…»[5], ὅτι ἡ ἀντιοικολογικὴ συμπεριφορὰ εἶναι προσβολὴ τοῦ Δημιουργοῦ καὶ ἀθέτησις τῶν ἐντολῶν Του, καὶ ὅτι λειτουργεῖ κατὰ τοῦ ἀληθοῦς προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξῃ βιώσιμος ἀνάπτυξις εἰς βάρος τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν καὶ τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος.

Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία προέβαλε καὶ προβάλλει τὸ οἰκοφιλικὸν δυναμικὸν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἀναδεικνύουσα τὴν εὐχαριστιακὴν χρῆσιν τῆς κτίσεως, τὴν λειτουργίαν τοῦ πιστοῦ ὡς «ἱερέως» τῆς Δημιουργίας, ὁ ὁποῖος ἀδιαλείπτως ἀναφέρει αὐτὴν εἰς τὸν Κτίστην τῶν ἁπάντων, καὶ τὴν ἀνυπέρβλητον ἀξίαν τοῦ ἀσκητικοῦ πνεύματος, ὡς ἀντιδότου κατὰ τοῦ συγχρόνου εὐδαιμονισμοῦ. Ὄντως, ὁ σεβασμὸς τῆς δημιουργίας ἀνήκει εἰς τὸν πυρῆνα τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως.

Προκαλεῖ ἰδιαιτέραν ἀνησυχίαν τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῶ εἶναι βέβαιον ὅτι ἡ οἰκολογικὴ κρίσις συνεχῶς ἐπιτείνεται, ἡ ἀνθρωπότης, ἐν ὀνόματι τῆς οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως καὶ τῶν τεχνολογικῶν ἐφαρμογῶν, κωφεύει εἰς τὰς πανταχόθεν ἐκκλήσεις πρὸς ριζικὴν ἀλλαγὴν συμπεριφορᾶς ἀπέναντι εἰς τὴν κτίσιν. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ προϊοῦσα ἀλλοίωσις τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος ἀποτελεῖ συνέπειαν ἑνὸς συγκεκριμένου προτύπου οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως, τὸ ὁποῖον ἀδιαφορεῖ διὰ τὰς ἀντιοικολογικὰς ἐπιπτώσεις του. Τὰ βραχυπρόθεσμα ὀφέλη ἀπὸ τὴν ἄνοδον τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου εἰς ὡρισμένας περιοχὰς τῆς ὑφηλίου, ἁπλῶς ἐπικαλύπτουν τὴν ἀλογίαν τῆς ἐκμεταλλεύσεως καὶ συλήσεως τῆς δημιουργίας. Ἡ οἰκονομικὴ δραστηριότης, ἡ ὁποία δὲν σέβεται τὸν οἶκον τῆς ζωῆς, εἶναι οἰκο-ανομία καὶ ὄχι οἰκο-νομία. Ὁ ἄκρατος οἰκονομισμὸς τῆς παγκοσμιοποιήσεως συμπορεύεται σήμερον μὲ τὴν ἁλματώδη ἀνάπτυξιν τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, ἡ ὁποία, παρὰ τὰ πολλὰ εὐεργετήματά της, συνοδεύεται ἀπὸ ἔπαρσιν ἔναντι τῆς φύσεως καὶ ὁδηγεῖ εἰς ποικιλομόρφους ἐκμεταλλεύσεις αὐτῆς. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος γνωρίζει, ἀλλὰ δρᾷ ὡς νὰ μὴ ἐγνώριζε. Γνωρίζει ὅτι ἡ φύσις δὲν αὐτοανακαινίζεται εἰς τὸ διηνεκές, ἀδιαφορεῖ ὅμως διὰ τὰς ἀρνητικὰς συνεπείας τοῦ «τεχνοπωλίου» διὰ τὸ περιβάλλον. Αὐτὸ τὸ ὄντως ἐκρηκτικὸν μῖγμα τοῦ ἀκράτου οἰκονομισμοῦ καὶ τοῦ ἐπιστημονισμοῦ, ἤτοι τῆς ἀπεριορίστου ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν δύναμιν τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, ἐπιτείνει τοὺς κινδύνους διὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς δημιουργίας καὶ διὰ τὸν ἄνθρωπον.

Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σοφῶς καὶ σαφῶς κατωνόμασε τοὺς κινδύνους τῆς «ἰδιονομίας τῆς οἰκονομίας», τῆς αὐτονομήσεως αὐτῆς ἀπὸ τὰς ζωτικὰς ἀνάγκας τοῦ ἀνθρώπου, αἱ ὁποῖαι ὑπηρετοῦνται μόνον ἐντὸς βιωσίμου φυσικοῦ περιβάλλοντος, καὶ προέτεινε μίαν οἰκονομίαν «τεθεμελιωμένην εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ Εὐαγγελίου»[6] καὶ τὴν ἀντιμετώπισιν τοῦ συγχρόνου οἰκολογικοῦ προβλήματος «ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ἀρχῶν τῆς χριστιανικῆς παραδόσεως»[7]. Ἡ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας ἀπαιτεῖ, ἐνώπιον τῶν συγχρόνων ἀπειλῶν, «ριζικὴν ἀλλαγὴν νοοτροπίας καὶ συμπεριφορᾶς» ἀπέναντι εἰς τὴν κτίσιν, πνεῦμα ἀσκητισμοῦ, «ὀλιγαρκείας καὶ ἐγκρατείας»[8], ἔναντι τῆς «ἀπληστίας»[9], τῆς «θεοποιήσεως τῶν ἀναγκῶν καὶ τῆς κτητικῆς στάσεως»[10]. Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος ἀνεφέρθη μετ᾿ ἐμφάσεως καὶ εἰς τὰς «κοινωνικὰς διαστάσεις καὶ τὰς τραγικὰς ἐπιπτώσεις τῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος»[11].

Ἀκολουθοῦντες τὰς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου ταύτης, ὑπογραμμίζομεν, εἰς τὴν παροῦσαν ἐγκύκλιόν μας, τὴν στενὴν συνάφειαν τῶν περιβαλλοντικῶν καὶ τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων καὶ τὴν κοινὴν ρίζαν αὐτῶν ἐν τῇ χωρὶς Θεὸν «ἄφρονι καρδίᾳ», ἐν τῇ πτώσει καὶ ἁμαρτίᾳ, ἐν τῇ κακῇ χρήσει τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Τῆς καταστροφῆς τῆς φύσεως καὶ τῆς κοινωνίας προηγεῖται πάντοτε μία ἐσωτερικὴ «ἀνατροπὴ τῶν ἀξιῶν», μία πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ καταστροφή. Ὅταν τὸ ἔχειν κυριεύσῃ τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν μας, τότε ἡ στάσις μας τόσον ἔναντι τοῦ συνανθρώπου, ὅσον καὶ πρὸς τὴν κτίσιν, εἶναι ἀναποφεύκτως κτητικὴ καὶ ἀνοίκειος. Τὸ «σαπρὸν δένδρον» ποιεῖ, κατὰ τὸ Βιβλικόν, πάντοτε «καρποὺς πονηρούς»[12].

Τονίζομεν, ἀντιστοίχως, ὅτι καὶ ὁ σεβασμὸς πρὸς τὴν κτίσιν καὶ πρὸς τὸν ἄνθρωπον ἔχουν τὴν αὐτὴν πνευματικὴν πηγὴν καὶ ἀφετηρίαν, τὴν ἐν Χριστῷ δηλαδὴ ἀνακαίνισιν τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν κεχαριτωμένην ἐλευθερίαν του. Ὡς ἡ καταστροφὴ τοῦ περιβάλλοντος καὶ ἡ κοινωνικὴ ἀδικία συμπορεύονται, ἔτσι καὶ ἡ οἰκοφιλικὴ συμπεριφορὰ καὶ ἡ κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη εἶναι ἀδιαίρετοι.

Εἶναι αὐτονόητον, ὅτι διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς συγχρόνου πολυδιαστάτου κρίσεως τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ πολιτισμού του καὶ τοῦ οἴκου του, ἀπαιτεῖται πολύπλευρος κινητοποίησις καὶ κοινὴ προσπάθεια. Ὅπως ὅλα τὰ μεγάλα προβλήματα, οὕτω καὶ αἱ σοβοῦσαι ἀλληλοπεριχωρούμεναι κρίσεις τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς κοινωνίας, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀντιμετωπισθοῦν χωρὶς τὴν διαχριστιανικὴν καὶ διαθρησκειακὴν συνεργασίαν. Ὁ διάλογος εἶναι ἐδῶ πρόσφορος χῶρος διὰ νὰ ἀναδειχθοῦν αἱ ὑπάρχουσαι οἰκοφιλικαὶ καὶ κοινωνικαὶ παραδόσεις, διὰ οἰκολογικὴν καὶ κοινωνικὴν εὐαισθητοποίησιν, καθὼς καὶ διὰ ἐποικοδομητικὴν κριτικὴν τῆς ἀποκλειστικῶς τεχνολογικῆς καὶ οἰκονομικῆς προόδου καὶ τῶν ἀτομοκεντρικῶν καὶ κοινωνιοκρατικῶν προτύπων, εἰς βάρος τῆς κτίσεως καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ προσώπου.

Κατακλείοντες, ὑπογραμμίζομεν καὶ πάλιν τὸ ἀδιαίρετον τοῦ σεβασμοῦ πρὸς τὴν δημιουργίαν καὶ πρὸς τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον, καλοῦμεν πάντας τοὺς ἀνθρώπους καλῆς θελήσεως εἰς τὸν καλὸν ἀγῶνα διὰ τὴν προστασίαν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καὶ τὴν ἑδραίωσιν τῆς ἀλληλεγγύης, καὶ δεόμεθα πρὸς τὸν ἀγαθοδότην Κύριον, πρεσβείαις τῆς Παναγίας τῆς Παμμακαρίστου, νὰ χαρίζῃ εἰς τὰ τέκνα αὐτοῦ «καῦσιν καρδίας ὑπὲρ πάσης τῆς κτίσεως»[13] καὶ «παροξυσμὸν ἀγάπης καὶ καλῶν ἔργων»[14].

,βιζ’ Σεπτεμβρίου α’

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

[1] Ρωμ. η΄, 38

[2] πρβλ. Α΄ Πέτρ. γ΄, 15

[3] Ματθ. κη΄, 20

[4] Ἐγκύκλιος ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῆς Ἰνδίκτου, 1/9/1989

[5] Γεν. α΄, 22

[6] Ἐγκύκλιος, §15

[7] ὅ. π., §15

[8] Ἡ Ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον, §10

[9] ὅ. π., §10

[10] Ἐγκύκλιος, §14

[11] ὅ. π.

[12] Ματθ. ζ’, 17

[13] Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος, Τὰ εὑρεθέντα ἀσκητικά, Λόγος, πα΄

[14] Ἑβρ. ι’, 24
You might also like:

ΟΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ


Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ιστορία της ανθρωπότητας ήταν αυτό του αποκεφαλισμού του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Ο προφήτης που κήρυξε μετάνοια, άνοιξε τον δρόμο για τον Χριστό, Τον βάφτισε, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται διότι ελέγχει την εξουσία. Αρνείται τη διαφθορά της κοινωνίας σε συλλογικό επίπεδο, όπως αυτή εκφραζόταν με τον εγωκεντρισμό, ζητά την οικειοθελή ελεημοσύνη με την παραχώρηση των περισσευούμενων υλικών αγαθών, αρνείται τη συκοφαντία εις βάρος των άλλων με σκοπό την οικειοποίηση της θέσης και της περιουσίας τους, αρνείται το δικαίωμα των ισχυρών να παραβιάζουν τις θεμελιώδεις αξίες της κοινωνίας, όπως αυτές αποτυπώνονται στον σεβασμό στους οικογενειακούς δεσμούς. Και η εξουσία τον θανατώνει, διότι ο εκφραστής της γοητεύεται από έναν ασελγή χορό μιας κοπελίτσας, εξίσου διεφθαρμένης με την μητέρα της, η οποία έχει ως δόγμα της το «κάνω ό,τι θέλω».
Ο Πρόδρομος είναι ο αυθεντικός επαναστάτης. Μπορεί να μην έχει τη δημοτικότητα μορφών όπως ο Τσε ή οι «ήρωες» των μουσικών συγκροτημάτων, τους οποίους το παγκόσμιο σύστημα χρησιμοποιεί για να εκτονώνει την επαναστατικότητα των νέων, όμως δείχνει ότι η επανάσταση έχει νόημα όταν οδηγεί στην μεταμόρφωση της ύπαρξης. Διότι γνήσιος είναι ο επαναστάτης όταν νικά τα πάθη του, πραγματοποιεί έξοδο από την προτεραιότητα του «εγώ» του, υπερασπίζεται τα κύτταρα της κοινωνίας, δε λυγίζει μπροστά στις απειλές των ισχυρών, ζει λιτά και ασκητικά, δεν κάνει κακό, αλλά προφυλάσσει από αυτό, έχει επίγνωση των ορίων του, πιστεύει και γνωρίζει πότε να αποσυρθεί, δεν κάνει μαθητές για να γκρεμίσουν τον κόσμο με την εκδίκηση και την τιμωρία, αλλά για να τον οικοδομήσουν στην αλήθεια, είναι έτοιμος να φτάσει στο μαρτύριο της καρτερίας, της θυσίας, της αγάπης, διότι όλα ξεκινούν από τον Θεό και επιστρέφουν σ’ Αυτόν!
Οι επαναστάτες που προτυποποιούνται είναι του παρόντος κόσμου. Ο Πρόδρομος βρίσκεται δίπλα στον Χριστό και τιμάται στην αιωνιότητα και από την Εκκλησία και από όλους όσους αναζητούν την αλήθεια. Οι επαναστάτες φωτογραφίζονται με βλέμμα ειρωνικό ή λυπημένο ή και άγριο. Κρατούνε όπλα και κάνουν τους νέους να θαυμάζουν τον δυναμισμό, το ακαταμάχητο, κάποτε την άρνηση να αποδεχτούν έναν κόσμο καταναλωτισμού, χωρίς φαντασία, χωρίς δικαιώματα. Ο Πρόδρομος απεικονίζεται να κρατά την κεφαλή του, ως υπενθύμιση ότι ο αληθινός επαναστάτης μπορεί να χάσει τη ζωή του εξαιτίας της κακίας των ανθρώπων, όμως ο λόγος και το παράδειγμά του είναι σημάδια αντίστασης στο κακό, όχι υποταγής ή υιοθέτησής του. Εχθροί του κοσμικού επαναστάτη είναι το σύστημα, η εξουσία, οι συμβιβασμένοι. Ο Πρόδρομος δεν εχθρεύεται κανέναν. Πιστεύει ότι όλοι, όποια θέση κι αν κατέχουν, μπορούν να βρούνε την αλήθεια, αρκεί να ξεκινήσουν από τον Θεό και το Ευαγγέλιο. Δε διστάζει να υπενθυμίζει και να αφυπνίζει προς αυτή την κατεύθυνση, ακόμη κι αν γίνεται δυσάρεστος. Οι επαναστάτες του κόσμου αρνούνται την ελευθερία των εχθρών τους. Ο Πρόδρομος μιλά σ’ αυτήν.
Άγνωστος σε πολλούς νέους ο τελευταίος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης. Αν τον αφήσουμε όμως να μιλήσει στις καρδιές μας, τότε θα βρούμε αυτό το αυθεντικό πρότυπο της επανάστασης για να ξανακερδίσουμε τις αξίες που νοηματοδοτούν την ψυχή μας. Και τότε η ήττα της άδικης εξουσίας είναι θα οριστική!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 30 Αυγούστου 2017

Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

Ο Ποιμενάρχης μας στις Αφέτες του Βόλου


Το απόγευμα της Δευτέρας 28 Αυγούστου 2017 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος χοροστάτησε στον πανηγυρικό Εσπερινό στον εορτάζοντα Ιερό Ναό του Τιμίου Προδρόμου, στην γενέτειρά του, στο χωριό Αφέτες, του Βόλου.
Την επομένη ο Σεβασμιώτατος προεξήρχε του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας, όπου στο κήρυγμά του σχολίασε τη φράση από το απολυτίκιο του Αγίου Ιωάννου, “θεν τς ληθείας περαθλήσας, χαίρων”. Μαζί με τον ιερό υμνωδό, όλοι μας χαιρετίζουμε τον Τίμιο Πρόδρομο, διότι με τον αγώνα που έδωσε, κατέστη μάρτυρας της αληθείας.  Αυτήν την αλήθεια μας καλεί ο Απόστολος Παύλος να την γνωρίσουμε, ώστε να γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι. Σήμερα δυστυχώς έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ελεύθεροι και βιώνουμε την αλήθεια. Στην πραγματικότητα όμως είμαστε δέσμιοι πρωτίστως του εαυτού μας και δευτερευόντως της αμαρτίας. Ζούμε στο ψέμα και στο σκοτάδι. Πιστέψαμε ότι εξοβελίζοντας τον Θεό, την αιτία της υπάρξεώς μας, από την ζωή μας, θα βιώναμε την ελευθερία. Απατηθήκαμε όμως. Η ελευθερία, όπως και η αλήθεια δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, η μια ιδέα. Είναι πρόσωπο, είναι ο Ιησούς Χριστός.
 Επιπλέον ο Μητροπολίτης Κερκύρας έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, για όλα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας, όπου διάφορα ξενικά κέντρα, με την αρωγή φυσικά και προθυμία, κατ’όνομα “Ελλήνων”, επιχειρούν να εκριζώσουν την πίστη μας, να ξαναγράψουν την ιστορία μας και να αντικαταστήσουν την γλώσσα μας. Η πολεμική αυτή διεξάγεται γιατί μισούν την Ελλάδα, την χώρα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην οικουμένη. Δεν έχει κανείς, παρά να ταξιδέψει στις χώρες του εξωτερικού,  και να παρατηρήσει ότι μνημεία και κτίρια βρίθουν από ελληνικές επιγραφές.

Καταλήγοντας ο κ. Νεκτάριος, αφού εξέφρασε την μεγάλη του χαρά, αλλά και συγκίνηση που βρέθηκε στην γενέτειρά του, σημείωσε ότι παρότι οι δήμιοι του Τιμίου Προδρόμου πίστεψαν ότι με το θάνατό του θα σιγήσει, απεναντίας η φωνή του Αγίου Ιωάννου θα ταρακουνά την οικουμένη και θα την καλεί σε συνεχή μετάνοια και σε επιστροφή στον Τριαδικό Θεό.








Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΚΡΙΒΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ (81).

ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΚΡΙΒΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ (81).


Ἀπόδοση στην νέα ἑλληνική:
Ἀρχιμανδρίτης Δωρόθεος Πάπαρης
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 81. Πῶς πρωτότοκος λέγεται ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ

Πώς λέγεται ο μονογενής Υιός του Θεού πρωτότοκος.
Πρωτότοκος είναι αυτός που γεννήθηκε πρώτος, είτε μονογενής είτε πριν από τους άλλους αδελφούς, Αν βέβαια λεγόταν ο Υιός του Θεού πρωτότοκος και δεν λεγόταν μονογενής, θα υπονοούσαμε ότι αυτός είναι πρωτότοκος από τα δημιουργήματα, επειδή τάχα είναι δημιούργημα. Επειδή όμως λέγεται και πρωτότοκος και μονογενής, πρέπει να διατηρήσουμε σ’ αυτόν και τα δύο. Τον ονομάζουμε «πρωτότοκο όλης της δημιουργίας», επειδή και ο ίδιος προήλθε από το Θεό και η κτίση έγινε από το Θεό· αυτός βέβαια, επειδή έχει γεννηθεί προαιωνίως μόνος από την ουσία του Θεού και Πατέρα, δικαιολογημένα θα ονομασθεί μονογενής Υιός και πρωτότοκος, όχι όμως πρωτοδημιούργητος. Διότι η κτίση δεν προήλθε από την ουσία του Πατέρα αλλά με το θέλημά του οδηγήθηκε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη.
Είναι «πρωτότοκος ανάμεσα σε πολλούς αδελφούς», διότι ήταν μονογενής και από μητέρα και επειδή έγινε μέτοχος του αίματος και σάρκας με παρόμοιο τρόπο με μας και έγινε άνθρωπος. Μέσω αυτού γίναμε κι εμείς υιοί του Θεού, αφού υιοθετηθήκαμε με το βάπτισμα· ο ίδιος ο κατά φύσιν Υιός του Θεού έγινε πρωτότοκος μεταξύ μας, οι οποίοι από θέση και κατά χάρη υιοί του Θεού γίναμε και ονομασθήκαμε αδελφοί του.
Γι’ αυτό έλεγε: «Ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας».
Δεν είπε, «Πατέρα μας», αλλά «πατέρα μου», δείχνοντας τη φυσική σχέση· και είπε «Πατέρα σας» και «Θεό μου και Θεό σας» δείχνοντας τη χάρη.
Δεν είπε «Θεό μας» αλλά «Θεό μου» –για να ξεχωρίσεις με λεπτές ιδέες το φαινόμενο από το νοούμενο– και «Θεό σας», ως δημιουργό και Κύριο.

Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

ΤΙΣ ΑΡΑ ΔΥΝΑΤΑΙ ΣΩΘΗΝΑΙ;



Το σπουδαιότερο ερώτημα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι αν υπάρχει σωτηρία από τον θάνατο και το κακό, αν υπάρχει αιώνια ζωή. Ο θάνατος είναι ο φαινομενικά ακατάλυτος εχθρός μας. Μας προκαλεί βαθύ άγχος, διότι φοβόμαστε την ανυπαρξία, η οποία φαίνεται ότι τον συνοδεύει. Κανείς δεν έχει επιστρέψει στη ζωή, όπως τουλάχιστο την βλέπουμε, για να μας βεβαιώσει ότι υπάρχει με τον τρόπο των αισθήσεων. Έτσι, ιδίως η θρησκεία, προσπαθεί να παρηγορήσει τον άνθρωπο για την απώλεια αυτού που είναι δεδομένο, δηλαδή της ζωής, και να υποσχεθεί και να οδηγήσει στη συνέχειά της που είναι η υπέρβαση του χρόνου και η αιωνιότητα.
Το ερώτημα της σωτηρίας σήμερα έχει πάψει να είναι αυτονόητο. Ο άνθρωπος, παραδομένος στον υλισμό, έχει υποκύψει σε ένα πνεύμα μηδενισμού που ο ορθολογιστικός πολιτισμός μας έχει επιφέρει. Δεν πιστεύουμε οι περισσότεροι ότι υπάρχει σωτηρία, ότι υπάρχει μεταθανάτια ζωή. Αντίθετα, έχουμε θεοποιήσει τον χρόνο και ιδιαίτερα το παρόν. Το «εδώ και τώρα». Η ζωή περικλείεται στις χρονικές διαστάσεις. Η θρησκεία θεωρείται στοιχείο του χτες. Ακόμη και η αγιότητα, η απτή δηλαδή απόδειξη ότι υπάρχει αιωνιότητα, χλευάζεται. Ακόμη κι αν μας βεβαιώνουν άνθρωποι ότι έζησαν σημεία, τα οποία ξεπερνούν τον ορθολογισμό, δεν θέλουμε οι πολλοί να τους πιστέψουμε. Αλλά και όσοι πιστεύουν, μάλλον από συνήθεια ακολουθούν οι περισσότεροι την θρησκευτική ζωή. Από παράδοση. Η θέρμη λιγοστή. Το ερώτημα της σωτηρίας τους απασχολεί όταν διαπιστώνουν ότι ο χρόνος και οι δυνάμεις τους εγκαταλείπουν ή όταν βιώνουν τον θάνατο στα πρόσωπα των οικείων. Κι εκεί όμως η πίστη δεν είναι πάντοτε θερμή. Μάλλον λειτουργεί παρηγορητικά. Το παν είναι η εδώ και τώρα ζωή. Για τα υπόλοιπα απομένει μία αδιόρατη ελπίδα.
Κάποτε ένας πλούσιος νεαρός ρώτησε τον Χριστό: « τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;» (Ματθ. 19, 16). Ο άνθρωπος αυτός είχε έντονη μέσα του την υπαρξιακή αγωνία της σωτηρίας. Ήταν πιστός στον Θεό και στην πατροπαράδοτη θρησκεία και τηρούσε όλες τις κύριες εντολές του μωσαϊκού νόμου. Δεν είχε φονεύσει, δεν μοίχευε, δεν έκλεβε, δεν ψευδομαρτυρούσε, τιμούσε τον πατέρα και την μητέρα του και αγαπούσε τον πλησίον του όπως τον εαυτό του. Αξιοποιούσε τον χρόνο που του δόθηκε για να είναι εντάξει με τις θρησκευτικές επιταγές. Όμως το υπαρξιακό άγχος παρέμενε έντονο στην ψυχή του. Μήπως του έλειπε κάτι άλλο για να σωθεί; Ένιωθε ότι η θρησκευτικότητα δεν ήταν αρκετή. Και όντως ο Χριστός του προτείνει να πουλήσει τα υπάρχοντά του, να μοιράσει τα χρήματα στους φτωχούς, να αποκτήσει θησαυρό στον ουρανό και να Τον ακολουθήσει. Κι εκείνος, λυπημένος, διότι η ελπίδα του ήταν στα αγαθά του, θα φύγει, προτιμώντας αντί για την αντιμετώπιση και υπέρβαση του υπαρξιακού του άγχους, να παραμείνει στην βεβαιότητα των υλικών πραγμάτων. Αντί για την αιωνιότητα, να κρατήσει το «εδώ και τώρα». Κι έτσι το ερώτημα γι’ αυτόν θα παραμείνει αναπάντητο.
Η απάντηση της χριστιανικής μας πίστης είναι ξεκάθαρη. Για να περάσουμε στην αιωνιότητα, για να υπερβούμε το υπαρξιακό άγχος, χρειάζεται να πάψουμε να εμπιστευόμαστε το «εδώ και τώρα». Να βλέπουμε τη ζωή στην αιώνια προοπτική της. Να επιλέξουμε την οδό της αγάπης, μοιραζόμενοι τα τάλαντά μας με όσους δεν έχουν. Και να εμπιστευόμαστε τον ουρανό, δηλαδή με την πίστη στον Θεό να επιλέξουμε να ακολουθήσουμε τον Υιό Του, τον Κύριό μας, έχοντας σχέση μ’ Αυτόν. Να Τον ακολουθήσουμε στην οδό της αγάπης. Της ταπείνωσης. Της συγχώρεσης. Του φωτός και της θυσίας. Και αυτή η οδός δεν είναι ηθικολογική. Είναι οδός αφιέρωσης και υπέρβασης κάθε φόβου και κάθε υλικού στηρίγματος. Είναι οδός βαθιάς πίστης και εμπιστοσύνης στον ουρανό. Και εκεί που κάποτε αυτή η οδός φαίνεται αδύνατον να κατασταθεί οικεία σε μας, καθώς το «εδώ και τώρα» κυριαρχεί, η πίστη μας δείχνει ότι για τον Θεό είναι όλα δυνατά.
Το υπαρξιακό άγχος δεν λύνεται με τα γιατροσόφια του πολιτισμού, με τα αγαθά, τις απολαύσεις, την δραπέτευση από το ερώτημα της σωτηρίας. Αντίθετα, αυτός που έχει απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα μπορεί μέσα από την πίστη να παλέψει και να νικήσει τον φόβο για τον θάνατο, την μελαγχολία, την αίσθηση της ματαιότητας. Να βρει νόημα στο έργο του. Στις σχέσεις του. Στην πορεία του. Το νόημα έχει να κάνει με τον να ακολουθεί τον Χριστό. Να εμπιστεύεται σ’ Αυτόν ό,τι δεν μπορεί να απαντήσει ο ίδιος, λόγω του πεπερασμένου μας. Ο Χριστός δεν απορρίπτει όποιον δεν είναι έτοιμος. Κρίνει όμως με τους λόγους Του αυτόν που νομίζει ότι μέσα από την αυτάρκεια των αγαθών του έχει εξασφαλιστεί. Ζητά από τους ανθρώπους και επομένως και από εμάς τους χριστιανούς να μην αρκεστούμε ούτε στην θρησκευτική τυπικότητα και παρηγοριά. Δεν είναι η θρησκεία που σώζει, αλλά η σχέση μας μαζί Του. Αυτή θεραπεύει κάθε άγχος και κάθε αγωνία. Η παρουσία του Κυρίου ως Προσώπου της παράδοσης σ’ Αυτόν των καρδιών και των θελημάτων μάς λυτρώνει.
Οι άνθρωποι σήμερα σπεύδουμε στους ειδικούς της επιστήμης της ψυχικής υγείας για να αντιμετωπίσουμε το άγχος της ύπαρξης. Εκείνοι ανοίγουν δρόμους για να παλέψουμε να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητές μας και να μας βοηθήσουν ώστε να νικήσουμε τον εαυτό μας. Δεν μπορούν όμως να μας δώσουν την μία και αυθεντική απάντηση στο ερώτημα της σωτηρίας και της αιωνιότητας γιατί η επιστήμη δεν επαρκεί. Δύναται να σωθεί αυτός που εμπιστεύεται τα πάντα στον Χριστό, αυτός που ακολουθεί την οδό του ουρανού. Κάθε ανθρώπινο παρηγορεί ή και εξαπατά. Ακόμη και η θρησκευτικότητα είναι χρήσιμη, αλλά δεν σώζει, γιατί μεταθέτει το ερώτημα όχι στο «Ποιος;» αλλά στο «Πώς;». Η Εκκλησία μας δείχνει το «Ποιος;». Αυτός είναι που καθιστά δυνατή την σωτηρία και υπαρκτή την αιωνιότητα. Με πρότυπα τους Αγίους που Τον έζησαν και Τον ζούνε, μπορούμε κι εμείς τελικά να Τον ακολουθήσουμε, βάζοντας τα τερπνά του κόσμου στην πραγματική τους διάσταση!
Ας ξαναφέρουμε στο προσκήνιο το ερώτημα της σωτηρίας. Και ας αναδιατυπώσουμε το «τις άρα δύναται σωθήναι;» (Ματθ. 19,25) των μαθητών, αντικαθιστώντας το με το «Τις άρα δύναται σώσαι ημάς;» και εμπιστευόμενοι τον Χριστό!


Κέρκυρα, 27 Αυγούστου 2017

Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΜΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ



Αγαπητά μου παιδιά,

Η τοπική μας Εκκλησία συμμετέχει στη χαρά σας για την επιτυχία σας στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της πατρίδας μας! Προσευχόμασταν και θα συνεχίσουμε να προσευχόμαστε για σας να προχωρήσετε στη ζωή σας με όρεξη για γράμματα, για παιδεία, για καλλιέργεια ήθους, για αντίσταση στο πνεύμα των καιρών που θέλει υποταγή στα κελεύσματα ενός πολιτισμού χωρίς ηθικές αξίες, που προτάσσει μία πραγματικότητα συμβιβασμού στο εύκολο και δίνει την εντύπωση ότι η νέα γενιά πρέπει να φύγει από την πατρίδα μας για να πετύχει. Εσείς παλέψατε και κάνατε το πρώτο βήμα. Πετύχατε μέσα από μία διαδικασία επίπονη να ανοίξει για σας ο δρόμος της μόρφωσης. Προσπαθήστε να τον συνδυάσετε με την ελπίδα που δίνει η πίστη στον Θεό και η έμπνευση για προσφορά στο σύνολο, ώστε να γίνετε το στήριγμά μας και εκείνοι που θα συμβάλετε στην αληθινή αλλαγή της κοινωνίας μας! Καλή σταδιοδρομία!
Θέλω να απευθυνθώ και σε όσους δεν κατάφεραν, ελπίζω προσωρινά, να εκπληρώσουν το όνειρό τους. Μην απογοητευτείτε! Πάντοτε μπορούμε να βάλουμε καινούργια αρχή στη ζωή μας. Να προσπαθήσουμε και πάλι ή να αναπροσαρμόσουμε τους στόχους μας. Επικαλεστείτε τη φώτιση του Θεού και με ψυχραιμία παλέψτε!
Η Εκκλησία και ο Επίσκοπός σας είμαστε κοντά σε όλους και όλες σας! Σας αγαπούμε και προσδοκούμε να γίνετε φορείς του νέου που έχουμε όλοι ανάγκη! Καλή πρόοδο!

Με πατρικές ευχές και αγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+Ο ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ & ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

ΘΕΤΙΚΗ, ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗ Η’ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ;



Ένα από τα διλήμματα, στα οποία οι έφηβοι καλούνται να πάρουν θέση, είναι το αν θα ακολουθήσουν την τεχνολογική-θετική ή τη θεωρητική κατεύθυνση στο σχολείο και στη ζωή τους. Συνήθως η απάντηση συνδέεται με την επίδοση στα αντίστοιχα μαθήματα. Όσοι είναι καλοί στα Μαθηματικά και τη Φυσική επιλέγουν τη θετική κατεύθυνση, όσοι είναι καλοί στα Αρχαία και την Ιστορία επιλέγουν τη θεωρητική. Κάποτε η απάντηση έρχεται με αρνητική εστίαση. Όσοι δεν είναι καλοί, εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στα αρχαία και αντίστροφα.
Το ίδιο το σχολείο, παρά τη συνεχόμενη επίκληση της ανάγκης για μεταρρυθμίσεις, αποκλείει τη δυνατότητα ουσιαστικής σπουδής παράλληλα και στους δύο τομείς της παιδείας. Δεν είναι μόνο το περιεχόμενο και ο τρόπος διδασκαλίας. Είναι και ο χρόνος που δεν επαρκεί, ώστε οι μαθητές να έχουν σχετικά ίσες ευκαιρίες να ασχοληθούν και με την τεχνοκρατική και με την ανθρωπιστική παιδεία. Δεν επαρκούν τα κρατικά χρήματα ώστε οι μαθητές να μείνουν περισσότερες ώρες στο σχολείο, να ασχοληθούν επαρκώς με τα μαθήματα που απαιτούν κόπο, αλλά και με εκείνα που καλλιεργούν ήθος, αξίες, χαρακτήρα, αλλά και να μείνουν μετά το μεσημέρι στο σχολικό τους χώρο για να συμπληρώσουν την παιδεία τους με μαθήματα που είναι και λιγότερο κοπιαστικά και ψυχαγωγούν αυθεντικά τα παιδιά, όπως η Πληροφορική, η Μουσική, η Καλλιτεχνική Αγωγή. Αυτό που γίνεται στα ιδιωτικά σχολεία, δεν είναι εφικτό να γίνει στα κρατικά, διότι θα προϋπέθετε ριζική αλλαγή νοοτροπίας έναντι της γνώσης.
Είναι πάντως αδιανόητο στην πατρίδα μας, όπου τόσο η Ιστορία και η παράδοσή μας, αλλά και η ανάγκη διαλόγου με τα ευρωπαϊκά ρεύματα επιβάλλουν την συστηματική ενασχόληση και με τους δύο τομείς της εκπαίδευσης, να είμαστε ευχαριστημένοι με την μονομέρεια. Να θεωρούμε επιτυχημένο το σύστημα που βγάζει καλούς μαθηματικούς, χωρίς γνώση της γλώσσας, της Ιστορίας, της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας, και αντίστοιχα, καλούς φιλολόγους ή ψυχολόγους, χωρίς γνώση των μαθηματικών, της λογικής, των θετικών επιστημών, της πληροφορικής. Και βέβαια, όλους αυτούς να είναι χωρίς επίγνωση της αυθεντικότητας της παράδοσής μας, η οποία στηρίζεται στη θρησκεία, στην τέχνη, στον πολιτισμό, στον ανθρωπισμό. Να θεωρείται αυτονόητη ανάγκη η διδασκαλία δύο ξένων γλωσσών και όχι η εμβάθυνση στη δική μας. «Κακείνο δει ποιήσαι και τάλλο μη αφιέναι».
Θεσμοί που έχουν άμεση σχέση με την ανατροφή των νέων, όπως η οικογένεια, το σχολείο, η Εκκλησία, θα έπρεπε να επιμένουν στη ισόρροπη ανάπτυξη και των δύο κατευθύνσεων. Να τονίζουν και να βιώνουν την αξία της ηθικής και πολιτικής συνείδησης, αλλά και της επαφής με την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο. Ο προσανατολισμένος στις θετικές επιστήμες νους, αν δε μένει στην αποστήθιση των τύπων και στην εξάσκηση επίλυσης προβλημάτων, αλλά προχωρά στην συνειδητοποίηση ότι τα πάντα στον κόσμο είναι αποτέλεσμα σχέσεων και όχι ιδιωτείας, ακόμη κι αν οι σχέσεις αποτυπώνονται μαθηματικά, τότε αποκτά ευρύτερη καλλιέργεια. Και χρειαζόμαστε τέτοια ποιότητα, για να υπερβεί η κοινωνία μας τον ψυχικό εξανδραποδισμό που η εικονοποίηση των πάντων επιβάλλει, καθώς οι νέοι δυσκολεύονται να σκεφτούν και αρκούνται στο να αναπαράγουν τον εαυτό τους και τους άλλους όχι ως ζώσα σχέση, αλλά μόνο ως εικόνα της.
Μέχρι πάντως να αφυπνιστεί η πολιτεία, ο αγώνας μεταφέρεται στα θεσμικά κύτταρα και στον καθέναν προσωπικά!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 23 Αυγούστου 2017

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΖΑΚΥΝΘΟΥ (VIDEO)


ΛΑΜΠΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΣΤΗΝ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ

Με λαμπρότητα γιόρτασε και φέτος  την Παναγία την Οδηγήτρια το χωριό των Αγραφών την προστάτιδα του την Παναγία την Οδηγήτρια.  Την παραμονή τελέστηκε ο μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός και εν συνεχεία η λιτάνευση της Ιεράς Εικόνος της Οδηγητρίας.
Ανήμερα της εορτής εψάλη η ακολουθία του όρθρου και εν συνεχεία η πανηγυρική Θεία Λειτουργία κατά την οποία λειτούργησαν οι Πρωτοπρεσβύτεροι π. Σπυρίδων Προβατάς Προιστάμενος του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού και Αρχιερατικός Επίτροπος Πόλεως, π. Δημήτριος Κοσκινάς Εφημέριος Αγίου Ελευθερίου Πόλεως και π. Γεώργιος Κουρσάρης Εφημέριος Περουλάδων, οι Οικονόμοι π. Γεώργιος Βλαχόπουλος Εφημέριος Καβαλουρίου, π. Ελευθέριος Προβατάς Εφημέριος Αγραφών, π. Αναστάσιος Μπόϊκος Εφημέριος Σιδαρίου και οι Πρεσβύτεροι π. Σταμάτιος Κούδας Εφημέριος Βαλανειού και π. Αντώνιος Τούσης Εφημέριος Αγίων Δούλων. Υπέροχα έψαλε η τετράφωνη χορωδία του Ι. Μητροπολιτικού Ναού υπό την Διεύθυνση του κ. Μιχάλη Καποδίστρια. Την διακονία του λόγου είχε ο π. Δημήτριος Κοσκινάς. 




























Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

Οφείλω μια συγνώμη......



Οφείλω μια συγνώμη στο Θεό για όσα μου χάρισε και δεν τα χάρηκα. Για εκείνα που μου έδωσε και δεν τα πήρα. Μα κι γι αυτά που μου ζήτησε και δεν του έδωσα. Πάνω από όλα θέλω να κλάψω στην αγκαλιά Του, για όλες εκείνες τις μέρες που δεν έζησα και απλά επιβίωσα.
Να πω συγνώμη για όσα σε αγαπώ δεν είπα, σε αγκαλιές που δεν έδωσα, σε πόρτες που έκλεισα, σε τηλέφωνα που δεν σήκωσα, σε μάτια που δεν αντίκρισα, σε φιλιά που δεν σαρκώθηκαν και σε προσευχές που δεν ειπώθηκαν…
Τέλος να πω, ότι εάν βρήκες έναν άνθρωπο να σε νιώσει, να σε καταλάβει, να σε αγαπήσει, κράτα τον, κι ας είναι στην άλλη άκρη της γης. Φτάνει που τον βρήκες…. Δεν θα σου τύχει πολλές φορές στην ζωή. Και να θυμάσαι, οτι στα δώρα λες ευχαριστώ κι ας μην τα ξετυλίξεις ποτέ.....

**και κάτι απο τα παλιά μου, που πάντα ζει μέσα μου ως προσευχή...

Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Η ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΕΛΕΚΑ

Με βαθιά κατάνυξη και πνευματική ανάταση πραγματοποιήθηκε απόψε στον Πέλεκα η λιτάνευση της Παναγίας της Οδηγήτριας με πάνδημη συμμετοχή  όχι μόνο των χωριανών αλλά και πολλών επισκεπτών. Κατά την ακολουθία του εσπερινού και της λιτανείας προεξάρχων ήταν ο Παν/τατος Αρχιμ. π. Μεθόδιος Κρητικός Πελεκιάτης στην καταγωγή και με τη συμμετοχή περίπου 20 ιερέων, την χορωδία του χωριού υπό την διεύθυνση του κ. Ιωάννου Καρύδη καθώς και η Φιλαρμονική Συναράδων.