Translate

Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

ΦΘΕΡΕΙ ΤΟΥΤΟΝ Ο ΘΕΟΣ


Δύο μεγάλες ανάγκες έχουμε οι άνθρωποι στην ζωή μας: αγάπη και δικαιοσύνη. Αισθανόμαστε ότι γι’ αυτές έχουμε πλαστεί. Για να αγαπούμε και να μας αγαπούνε, κάτι που φαίνεται από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής μας, στην ασυνείδητη για το έμβρυο και το βρέφος σχέση του με την μητέρα του, αλλά και για να εκπληρώνεται στην ζωή μας ο νόμος της συνείδησής μας, που μας λέει τι είναι καλό και τι όχι. Αν συμβαίνει το κακό, τότε το ταυτίζουμε με το άδικο, αν συμβαίνει το καλό, τότε αισθανόμαστε ότι υπάρχει δικαιοσύνη. Είναι πολλές οι εικόνες της αρχαιότητας με την τυφλότητα της δικαιοσύνης, την οποία θεοποιούσε. Δεν είχε να κάνει μόνο με την απροσωποληψία, αλλά και με τις συνέπειες της εφαρμογής του δικαίου, που κάποτε είναι καταστροφικές, ακόμη κι αν έτσι πρέπει. Το ίδιο συμβαίνει και με την αγάπη. Μπορεί κάποτε να είναι καταστρεπτική, αν δεν εκφράζεται με γνώμονα το αυθεντικό συμφέρον του άλλου, αλλά είναι έκφραση της δικής μας απόλυτης ανάγκης να δοθούμε, χωρίς μέτρο και χωρίς να λάβουμε υπόψιν μας τι ο άλλος μπορεί να σηκώσει. Η ανθρώπινη ύπαρξη παλεύει ανάμεσα σε τέτοιες διαβαθμίσεις και οι δυσκολίες των σχέσεων και της κοινωνικότητας, που γίνονται υπαρξιακές, μαρτυρούνται στην ιστορία μας.
Αναλόγως βλέπουμε και οι άνθρωποι τον Θεό. Τον θέλουμε Θεό αγάπης, για να μας αντέχει και να μας βοηθά να αντέχουμε τόσο τον εαυτό μας, όσο και τους άλλους, αλλά Τον θέλουμε και Θεό δικαιοσύνης, ώστε να υπάρχει ισορροπία στην ζωή μας, να μην αισθανόμαστε απροστάτευτοι έναντι του κακού. Ο Θεός είναι το πρωτότυπο του πατέρα. Αγάπη με ασφάλεια. Αυστηρότητα με δικαιοσύνη. Παιδαγωγία με ελευθερία. Και συνεχής επιστροφή σ’ Αυτόν είτε ως μνήμη είτε ως πίστη και αναζήτησή Του στην ζωή μας. Εύκολα λοιπόν οι άνθρωποι συγχέουμε αυτούς τους δύο δρόμους, της αγάπης και της δικαιοσύνης, με την δική μας πραγματικότητα, προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε κατά την επιθυμία μας αυτό που είναι και αυτό που φανερώνει ο Θεός.
Συζητούμε λοιπόν για το αν ο Θεός δικάζει τον άνθρωπο ή τον συγχωρεί, όποιος κι αν είναι. Θα ήταν ανακουφιστικό για τους καιρούς της συνεχούς κριτικής και κατάκρισης των άλλων ανθρώπων, ο Θεός να εκφράζεται χωρίς δικαιοσύνη. Κάτι τέτοιο όμως στην ουσία θα ακύρωνε τους νόμους και τις εντολές Του. Θα ήταν σαν να λέγαμε ότι το Ευαγγέλιο δεν χρειάζεται, αφού όλα ο Θεός τα αφήνει στην άκρη ή θα θέλαμε να τα αφήσει. Όμως κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε πρώτα μετάνοια, δηλαδή αίσθημα αποδοχής ότι μας λείπει η δικαιοσύνη στην ζωή μας, όπως και η αγάπη, καθώς όλα έχουν υποκατασταθεί από την αμαρτία, τουτέστι το συμφέρον μας, το οποίο έχει να κάνει με την εγωτική εκπλήρωση κάθε επιθυμίας μας, την δικαιολόγηση του χαρακτήρα μας, την καθήλωσή μας στην προοπτική του αιώνιου μωρού, το οποίο θα εκπληρώνει κάθε τι που θέλει ως καταναλωτής και δεν θα πληρώνει για τίποτα, αφού οι άλλοι, μεταξύ των οποίων και ο Θεός, τον αγαπούν. Θα προϋπέθετε εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, ο Οποίος γνωρίζει τι είναι αληθινά συμφέρον για μας και έχει να κάνει με την επίγνωση της αλήθειάς Του και την σωτηρία μας, δηλαδή την προετοιμασία μας ώστε να μπορέσουμε να Τον αναγνωρίσουμε στην αγάπη Του, αλλά με ανάληψη της ευθύνης για την ζωή μας, με την βοήθεια τω εντολών Του ως οδοδεικτών για την σωτηρία μας. Μετάνοια και εμπιστοσύνη δεν απολυτοποιούν την ανάγκη να ερμηνεύουμε το θέλημα του Θεού, αλλά να αφηνόμαστε σ’ αυτό.
Τιμωρεί λοιπόν ο Θεός;
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, τονίζει: «ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός. Ο γάρ ναός του Θεού άγιος εστίν, οίτινες εστέ υμείς» (Α’ Κορ. 3, 17). «Αν κάποιος λοιπόν, με τα σχίσματα και τις διαιρέσεις, καταστρέφει τον ναό του Θεού, αυτόν θα τον αφανίσει ο Θεός. Γιατί ο ναός του Θεού είναι άγιος κι ο ναός αυτός είστε εσείς».
Ο Παύλος δεν αφήνει περιθώριο παρερμηνείας. «Φθερεί τούτον ο Θεός». Δεν είναι αποτέλεσμα οργής του Θεού αυτή η έκφραση, ούτε εισαγγελικής ή τιμωρητικής διάθεσης. Είναι δρόμος και τρόπος αυθεντικής αγάπης, η οποία θέλει τον καθέναν να είναι υπεύθυνος για την ζωή του. Ιδίως όταν πρόκειται για την εκκλησιαστική πραγματικότητα, στην οποία η άρνηση των εντολών του Θεού, ο διχασμός, η διάλυση της αγάπης διασπούν το σώμα του Χριστού. Αλλά και στην δική μας, καθημερινή πραγματικότητα, η αμαρτία φέρνει φθορά, φέρνει θάνατο πνευματικό, αλλά και ένα αίσθημα αδικίας, το οποίο κάπως πρέπει να θεραπευτεί, αργά ή γρήγορα. Ο Θεός συχνά περιμένει την μετάνοιά μας. Περιμένει την εμπιστοσύνη μας. Μας αφήνει να βρούμε τον δρόμο μας και επιτρέπει να μας συμβούν καταστάσεις, οι οποίες πονούνε. Συχνά μας αφήνει με αναπάντητα «γιατί». Ο δρόμος της ζωής μας θέλει τον χρόνο, την υπομονή και την εμπιστοσύνη, όχι κατ’ ανάγκην για να απαντηθούν τα «γιατί», αλλά γιατί μόνο αγαπώντας την Αλήθεια μπορούμε να βρούμε το αυθεντικό νόημα.
Ζούμε σε έναν κόσμο, ο οποίος ορθολογιστικά αναζητεί βεβαιότητες, συνταγές. Χαρακτηρίζει. Απαιτεί, χωρίς να γνωρίζει και χωρίς να αναλαμβάνει ευθύνη. Απαιτεί χωρίς να εμπιστεύεται. Ζούμε σε έναν κόσμο νηπίων, τα οποία θέλουν να παραμείνουν νήπια, χωρίς να μεγαλώσουν ποτέ. Ζούμε σε έναν κόσμο ο οποίος δεν θέλει τον Θεό ως Πατέρα και περιφρονεί την Εκκλησία ως τρόπο που δίνει μέσα από την εμπιστοσύνη της πίστης, μέσα από την αγάπη ως άσκηση για την τήρηση των εντολών του Θεού, ένα αίσθημα αυθεντικής δικαιοσύνης που είναι το άφημα στην πατρότητα του Θεού.
Είναι σκληρή η αγάπη, αλλά δίκαιη. Δεν μετρά την ζωή μόνο με τον χρόνο του κόσμου, αλλά και με κριτήριο την αιωνιότητα. Υπομιμνήσκει συνεχώς την ανάγκη να μετανοούμε και να εμπιστευόμαστε. Και να προσδοκούμε την ανάσταση των νεκρών. Την μέγιστη δωρεά της πατρικής αγάπης του Θεού, αυτήν που επισφραγίζει αυθεντικά την βασιλεία Του. Εδώ βρίσκεται και το νόημα της ζωής της Εκκλησίας. Το νόημα της πίστης.

Κέρκυρα, 29 Ιουλίου 2018

Κυριακή 22 Ιουλίου 2018

Ο Μητροπολίτης μας,λειτούργησε στους Οθωνούς


Την Κυριακή 22 Ιουλίου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος στους Οθωνούς.

Στο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Κερκύρας αφού ανέλυσε την Ευαγγελική περικοπή της ημέρας, του θαύματος του χορτασμού των πέντε χιλιάδων από τον Ιησού Χριστό, υπογράμμισε τρία σημεία. Πρώτον, ο Κύριος δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Πολλές φορές επιτρέπει ο Ίδιος δοκιμασίες, αλλά βλέποντας την αντοχή μας, δίνει παρηγοριά στον κάθε άνθρωπο ανάλογα με την δοκιμασία του, είτε αυτή μεταφράζεται ως πείνα, είτε ως αρρώστια, είτε ως οικονομική δυσπραγία. Δεύτερον, ο Χριστός με το θαύμα αυτό εξαίρει την σημασία της πίστεως. Όταν ζητά από τους Μαθητές Του να δώσουν στους ανθρώπους και εκείνοι απαντούν ότι η τροφή δεν είναι αρκετή, τότε δυσπιστούν. Έπειτα ευλογεί τα τρόφιμα και αυτά πολλαπλασιάζονται. Στο σημείο αυτό έγκειται η απιστία ιδιαιτέρως του σύγχρονου ανθρώπου, ως προς την διαχείριση των αγαθών που του έχει δώσει ο Θεός. Και τρίτον, ο Κύριος επιθυμεί να εκτιμάμε όλα τα αγάθα που Εκείνος μάς δίνει. Γι’αυτό έδωσε την εντολή στους Μαθητές Του, τα περισσεύματα να μην πεταχτούν. Αντιθέτως σήμερα βιώνουμε τα αποτελέσματα μιας κοινωνίας της υπερκατανάλωσης, με τους τόνους των σκουπιδιών, που εδώ και μήνες έχουν γεμίσει τους δρόμους της Κέρκυρας, να απειλούν την υγεία των κατοίκων.

Ακόμη ο κ. Νεκτάριος τόνισε ότι στις μέρες μας η ελληνική κοινωνία πάσχει από την σπατάλη, από την απιστία, από την πλεονεξία και από την υπερκατανάλωση. Και επειδή τα ανωτέρω προβάλουν ως εμπόδια, αναζητάμε να αναθέσουμε τις προσδοκίες μας σε ανθρώπους κοσμικούς, με σκοπό να μας καθοδηγήσουν και να μας διαθρέψουν. Από την άλλη πλευρά έρχεται ο ιερός ψαλμωδός και μας συμβουλεύει να μην πιστεύουμε εκείνους που έχουν εξουσία, γιατί αυτοί δεν μπορούν να προσφέρουν την σωτηρία.
Κλείνοντας ο Σεβασμιώτατος αφού εξέφρασε την μεγάλη του χαρά για την δυνατότητα της επικοινωνίας με τους κατοίκους των Οθωνών, ζήτησε από τους πιστούς να διαφυλάξουν τον τόπο τους ακέραιο ενάντια σε οποιονδήποτε επιβουλεύεται τα ιερά χώματα της μητέρας πατρίδος, τα ποτισμένα με το αίμα των μαρτύρων και των ηρώων του Γένους μας.








Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

ΤΟ ΑΥΤΟ ΛΕΓΗΤΕ ΠΑΝΤΕΣ

Η διαφωνία είναι στοιχείο της ζωής μας. Δεν έχει να κάνει μόνο με τον πολιτισμό μας, το πολίτευμά μας, με την εποχή της πολυφωνίας, τα Μέσα Ενημέρωσης και το Διαδίκτυο που την θεωρούν ως πεμπτουσία της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Έχει να κάνει με το ανθρώπινο «εγώ», με την ετερότητα, την διαφορετικότητα, η οποία είναι χαρακτηριστικό της εικόνας του Θεού, όπως πλαστήκαμε οι άνθρωποι. Είμαστε και όμοιοι και διαφορετικοί. Οι άνθρωποι ως προς την φύση μας, τα φυσικά μας χαρακτηριστικά είμαστε όμοιοι. Είμαστε η συμφυΐα σώματος και ψυχής, όλοι μας ανεξαιρέτως. Είμαστε όμως και διαφορετικοί, τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά, όχι ως προς τον μηχανισμό που διέπει την ζωή και τον θάνατο, αλλά ως προς την έκφραση αυτού του μηχανισμού στον καθέναν μας. Εμφανής είναι η διαφορετικότητα στο πρόσωπο, την όψη, τα χαρακτηριστικά του σώματος, στο πόσο και πότε τρώμε, στις επιλογές μας. Επομένως είναι αδύνατον να μην είμαστε διαφορετικοί και αυτήν την διαφορετικότητα να μην την εκφράσουμε.
Γιατί όμως οι άνθρωποι επιθυμούμε όλοι να συμφωνούν μαζί μας; Ενώ βλέπουμε την διαφορετικότητα, εντούτοις θα θέλαμε να υπάρχουν συνισταμένες στις οποίες να συμβαδίζουμε και να μας δικαιώνουν. Πικραινόμαστε όταν οι άλλοι διαφωνούν μαζί μας. Αγωνιζόμαστε, συχνά με κάθε τρόπο και μέσο, να τους πείσουμε ότι έχουμε δίκιο και ότι πρέπει να συμφωνήσουν μαζί μας. Και υποκύπτουμε στον πειρασμό να επιβάλουμε εξουσιαστικά την άποψή μας σ’ αυτούς, αν μπορούμε. Ομνύουμε στο δικαίωμα της έκφρασης, αλλά κατά βάθος θα θέλαμε να μην υπάρχουν διαφωνίες. Βλέπουμε την διαφορετικότητα ως ένα παιχνίδι εξουσίας, στο οποίο προσπαθούμε να νικήσουμε. Κι έτσι διαμορφώνεται ο κόσμος, εκτός των καιρών μας, στους οποίους σταδιακά απλώνεται μία παθητικότητα. Κάποιοι κυριαρχούν, οι πολλοί αποσύρονται στον τεχνολογικό κόσμο και στην ηλεκτρονική πραγματικότητα και αδιαφορούν για την άποψη, για τον διάλογο, για το ποιανού η γνώμη επικρατεί. Τα περισσότερα μοιάζουν αυτονόητα.
Η διαφορετικότητα, η άποψη και η στάση ζωής που εκ των πραγμάτων την χαρακτηρίζει, συνδέεται και με ένα αίσθημα δικαιοσύνης. Δεν είναι μόνο το κυριαρχικό εγώ που αναδύεται. Είναι και το δίκαιο. Θέλω να επικρατήσει η άποψή μας, θέλω να δικαιωθεί η στάση ζωής που ακολουθώ όχι μόνο γιατί το δικαιούμαι, κάτι που έγκειται στους όρους εξουσίας με τους οποίους πορεύονται οι κοινωνίες. Είναι δίκαιο, σύμφωνα και με τους άγραφους ηθικούς νόμους, σύμφωνα με την ανάγκη για αναγνώριση εκ μέρους των άλλων, να γίνεται δεκτή η γνώμη και η στάση ζωής μου, διότι έτσι αναγνωρίζεται η προσωπική μου αξία. Δεν με υποτιμούν και δεν με περιφρονούν οι άλλοι. Δεν συγκαταβαίνουν απλώς στις θέσεις μου. Αποδέχονται ότι είναι σωστές. Ότι ακολουθούν νόμους και κανόνες. Ότι εκφράζουν την χαρισματικότητά μου. Ότι δικαιώνουν αυθεντίες και αυθεντικότητες. Ότι ανταποκρίνονται στο τι είναι προοδευτικό. Τι οδηγεί τις σχέσεις μου μαζί τους στο καλό. Δεν είναι μόνο ζωτική μου ανάγκη να δικαιωθώ. Έχει να κάνει και με την ανάγκη της κοινωνίας να αναγνωρίζει το δίκαιο και να το εφαρμόζει. Και η κοινωνία δεν απλώνεται στο σύνολο. Και οι μικρότερες ομάδες, όπως η οικογένεια, το επάγγελμα, η φιλία, ο έρωτας, η γειτονιά, η ενορία θα ωφεληθούν αν ακολουθούν την δικαιοσύνη. Κατά προτίμησιν «την δικαιοσύνη μου».
Εδώ έρχεται ο παράγοντας «Θεός». Αν βλέπουμε την ζωή μας σ’ αυτήν την προοπτική, τότε χρειαζόμαστε έναν Θεό αυθεντία, ο Οποίος να συμφωνεί μαζί μας. Και επειδή εμείς τότε γινόμαστε εκφραστές του θελήματός Του, επομένως δεν είναι απλώς θέμα εξουσίας δικής μας ή δικαίωσής μας να συμφωνήσουν όλοι μαζί μας, αλλά θέμα υπακοής στην ανώτατη αυθεντία του κόσμου. Αυτοθεωνόμαστε έτσι και δεν μπορούμε να δεχτούμε τους άλλους, ιδίως εντός της εκκλησιαστικής κοινότητας, να έχουν διαφορετική αντίληψη. Μία πρέπει να είναι η αλήθεια και όχι πολλές. Έτσι δημιουργούνται τα σχίσματα, όταν υπάρχει η διαφωνία, όταν τονίζεται η ετερότητα.
Ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στους Κορινθίους, τους λέει το εξής: «παρακαλώ υμάς, αδελφοί, διά του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες και μη η εν υμίν σχίσματα, ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοΐ και εν τη αυτή γνώμη» (Α’ Κορ. 1, 10). « Σας ζητώ, αδερφοί, στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να είστε όλοι σύμφωνοι μεταξύ σας και να μην υπάρχουν ανάμεσά σας διαιρέσεις, αλλά να είστε ενωμένοι με μία σκέψη και ένα φρόνημα». Είναι άραγε ουτοπικός αυτός ο λόγος ή κάτι άλλο θέλει να μας πει;
Ο απόστολος κατανοεί ότι δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι αφ’ εαυτού των να έχουν την ίδια γνώμη και να είναι σύμφωνοι μεταξύ τους, όσο πρυτανεύει η προοπτική της εξουσίας και της δικαίωσης. Για τον Παύλο όμως άλλες είναι οι συνισταμένες που ρυθμίζουν την ζωή: ο Χριστός και η αγάπη. Όσο κέντρο της πορείας μας είναι ο εαυτός μας, είναι αδύνατον να βρούμε τρόπο να συμφωνήσουμε με τους άλλους. Ή θα τους εξουσιάσουμε ή θα προσπαθήσουμε να κερδίσουμε με βάση τους νόμους. Όταν όμως η αναφορά της ζωής μας είναι στον Χριστό, όταν Εκείνος είναι το πρόσωπο το οποίο μας συνδέει, τότε θα βρούμε την κοινή γλώσσα, αυτή της αγάπης, η οποία θα μας βοηθήσει όχι να καταπνίξουμε την ετερότητά μας, αλλά να την κάνουμε να συναντηθεί με την ετερότητα του άλλου και να συμπορευτούμε αγαπητικά. Αν ο νους και η καρδιά μας είναι νους και καρδιά Χριστού, αν δηλαδή είμαστε ενεργά μέλη στην Εκκλησία η οποία δεν ζητά να εξουσιάσει ή να δικαιωθεί, αλλά να αγαπήσει, εννοείται εν αληθεία, τότε έχουμε βρει τον δρόμο ώστε οι διαφορετικότητές μας να συναντηθούν και να μιλήσουμε αυτήν την κοινή γλώσσα της αγάπης. Δεν θα με πειράζει τότε η γνώμη και η στάση ζωής του άλλου, αν βλέπω και εκείνον και την ζωή εν αγάπη. Το Ευαγγέλιο είναι ο οδοδείκτης. Αυτό σημαίνει πως ούτε θα δικαιώσω την αμαρτία μου ή την αμαρτία του άλλου, αλλά δεν θα αφήσω το κακό ή το ψεύτικο να διαστρέψει το νόημα της ζωής μου. Το εγώ από κυριαρχικό και δικαιωτικό θα γίνει αγαπητικό. Δοτικό και συγχωρητικό. Και τότε μία θα είναι η σκέψη και η στάση ζωής. Πώς μέσα από την διαφορετικότητά μου θα αγαπήσω, θα συμπληρώσω αυτό που λείπει από τον άλλον και πόσο ανοιχτός θα είμαι να συμπληρωθώ από την διαφορετικότητα εκείνου. Συνάντηση χαρισμάτων τότε γίνεται η ζωή μας και αυτός είναι ο δρόμος της Εκκλησίας.
Ο κόσμος μας, αλλά κι εμείς, έχουμε λησμονήσει ότι ο Χριστός είναι το κλειδί. Αν Τον αποδεχόμαστε, τότε ακόμη κι από διαφορετικούς δρόμους θα φτάσουμε στην Αλήθεια. Γιατί και Εκείνος θα μας φωτίσει, αλλά και θα εμπιστευθούμε την Εκκλησία, στην οποία τα πάντα δεν είναι ιδωμένα στην προοπτική της εξουσίας, αλλά της αγάπης. Και τότε οι διαφωνίες ακόμη δε θα καταργούν τον άνθρωπο, αλλά θα τον βοηθούν να συναντήσει ό,τι του λείπει. Τα σχίσματα και οι αιρέσεις είναι άρνηση της Εκκλησίας, ενώ φαινομενικά είναι άρνηση προς πρόσωπα και διδασκαλίες εντός της. Όποιος φεύγει από την Εκκλησία δεν κατανοεί ότι το πρόβλημα δεν είναι τυχόν εσφαλμένες διδασκαλίες, αλλά η άρνηση του Χριστού που ενώνει. Δεν έχει ανάγκη ο Χριστός να διασωθεί από εμάς. Τότε σε τίποτε δεν διαφέρουμε από την εκκοσμικευμένη νοοτροπία. Και έχουμε ανάγκη την πολυφωνία στον κόσμο, διότι απουσιάζει η πρόταξη της αγάπης. Ας μην μεταφέρουμε και στην εκκλησιαστική μας πραγματικότητα το πνεύμα της πτώσης.

Κέρκυρα, 22 Ιουλίου 2018

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΣΤΟ ΑΚΡΙΤΙΚΟ ΝΗΣΙ ΜΑΘΡΑΚΙ

Το Σάββατο 21 Ιουλίου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου στο νησί Μαθράκι, ενός εκ των Διαποντίων Νήσων.

Στον λόγο του ο Σεβασμιώτατος εξήγησε στους πιστούς την Ευαγγελική περικοπή της ημέρας, τον λόγο του Κυρίου, σύμφωνα με τον οποίο ο άνθρωπος έχει να ακολουθήσει έναν από τους δύο δρόμους, ή με Εκείνον ή ενάντια σε Εκείνον. Ακόμη ο Χριστός προειδοποιεί ότι όλες οι αμαρτίες μπορούν να συγχωρεθούν πλην μιας, της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος. Με την βλασφημία αυτή ο άνθρωπος γίνεται αρνητής της σώζουσας Θείας Χάριτος και ως εκ τούτου αυτοκαταδικάζεται.

Επιπροσθέτως ο Μητροπολίτης Κερκύρας, αφού εξέφρασε την μεγάλη του χαρά, αλλά και συγκίνηση που βρέθηκε μαζί με τους ακρίτες κατοίκους του Μαθρακίου, που φυλάττουν καθημερινά “Θερμοπύλες”, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, ζητώντας από τους πιστούς να βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση, εξαιτίας όλων όσων τεκταίνονται τελευταία, σχετικά με τα Εθνικά μας θέματα. Ήδη η Μακεδονία ξεπουλήθηκε, αν και πολλοί αρνούνται να το παραδεχθούν. Σειρά έχει η Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου, η Ήπειρος, αλλά και τα Διαπόντια νησιά, με την λεγόμενη οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, με την Αλβανία. Βλέπουμε καθημερινά να υλοποιούνται οι σχεδιασμοί των σκοτεινών κέντρων του εξωτερικού, ενάντια στην Ορθόδοξη Ελλάδα. Η ευθύνη φυσικά δεν βαραίνει μονάχα τους κρατούντες, αλλά και τους πολίτες του τόπου αυτού. Όσα βιώνουμε είναι τα αποτελέσματα της αποστασίας μας από τον Ιησού Χριστό και της αρνήσεως της ταυτότητάς μας και των παραδόσεων και παράλληλα μιμητισμού δυτικών προτύπων.
Καταλήγοντας ο κ. Νεκτάριος αφού ευχαρίστησε τον κ. Βασίλειο Αργυρό για το έργο που έχει επιτελέσει στα Διαπόντια νησιά, προέτρεψε τους κατοίκους του Μαθρακίου να διατηρήσουν μέσα στην καρδιά τους άσβεστη την φλόγα της πίστεως στον Τριαδικό Θεό, αλλά και την φιλοπατρία τους. Με την αγάπη μας στον Χριστό και στην πατρίδα θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε όλοι, ως μια γροθιά την επίθεση που έχει εξαπολύσει η Νέα Τάξη Πραγμάτων.










ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΠΕΡΙΘΕΙΑΣ

Την Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του προφήτη Ηλία στο χωριό Περίθεια.

Στο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Κερκύρας σημείωσε ότι ο προφήτης Ηλίας, όπως λέγει και το Απολυτίκιό του είναι ένσαρκος Άγγελος και δεύτερος Πρόδρομος της παρουσίας του Χριστού.

Ο προφήτης Ηλίας διηκόνησε σε ολάκερη την ζωή του τον αληθινό Θεό. Ο Κύριος του ζήτησε να μεταβεί σε έναν χείμαρρο. Εκεί τον προφήτη έτρεφε ένα κοράκι, με ψωμί το πρωί και κρέας το βράδυ. Κάποια στιγμή ο χείμαρρος αυτός στέρεψε και τότε ο Θεός τον διέταξε να πάει στα Σάρεπτα. Στην πόλη αυτή ο προφήτης Ηλίας έγινε ζητιάνος, παρακαλώντας για λίγο νερό μια χήρα.

Η χήρα αρχικά αρνήθηκε, αλλά έπειτα τον φιλοξένησε. Εν συνεχεία το τέκνο της χήρας απέθανε και ο προφήτης Ηλίας με την ολόθερμη προσευχή του προς τον Θεό το ανέστησε. Ακόμη ο προφήτης Ηλίας προκάλεσε τους ιερείς του ψευτοθεού Βάαλ, να ποτίσουν με νερό τα ξύλα του θυσιαστηρίου και έπειτα να παρακαλέσουν τον θεό τους να στείλει φωτία. Μάταια όμως.

Η προσευχή του προφήτου εισακούστηκε στον ουρανό και αμέσως το δικό του θυσιαστήριο έγινε παρανάλωμα του πύρος, καταντροπιάζοντας ταυτοχρόνως τους ιερείς των ειδώλων και τους βασιλείς Αχαάβ και Ιεζάβελ. Ο προφήτης Ηλίας δεν πέθανε, αλλά ανελήφθη στους ουρανούς με ένα άρμα πυρός.

Επιπροσθέτως ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε ότι σήμερα ζούμε στην Χάρη του Τριαδικού Θεού και μας δίδεται η δυνατότητα να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον Κύριο καθώς εστί.

Φυσικά υπάρχουν αντιξοότητες, θλίψεις, απογοητεύσεις και πτώσεις. Τρανό παράδειγμα τέτοιων δοκιμασιών αποτελεί ο δίκαιος Ιωβ. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι όλες αυτές τις δοκιμασίες τις επιτρέπει ο Θεός, για να ισχυροποιήσουμε την εμπιστοσύνη μας σε Εκείνον αφενός και να ταπεινωθούμε αφετέρου.

Ιδιαιτέρως στους καιρούς μας όπου ο σύγχρονος άνθρωπος προσπάθησε να αυτονομηθεί και να εξοβελίσει τον Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου από την ζωή του, χρειάζεται γνήσια μετάνοια, ταπείνωση και αυτοκριτική.

Κλείνοντας ο κ. Νεκτάριος ευχήθηκε η φωνή του προφήτου Ηλίου να μας αφυπνίσει ως Έθνος και να στρέψουμε την καρδιά και τους οφθαλμούς μας στον ουρανό, τοποθετώντας εκ νέου στην καρδιά μας τον Κύριο της Δόξης.

Η εορτή του προφήτου Ηλιού στην Ι.Μ. Κερκύρας




















 






Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ;


Το ποδόσφαιρο συγκινεί εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Ποδοσφαιρικές ομάδες με οπαδούς εντός και εκτός συνόρων, τεράστια ποσά για μεταγραφές, εισιτήρια, τηλεθέαση, εμπορικά προϊόντα, αθλητικά ΜΜΕ, Διαδίκτυο, στοίχημα, καθήλωση και πάθος. Εξηλιθίωση των μαζών, όπιο των λαών ή ψυχαγωγία, ομαδικότητα και ταλέντο, αίσθημα του ανήκειν, εκτόνωση από την φτώχεια και την ανία εξαιτίας της χαράς του παιχνιδιού και των παικτών -ηρώων είναι οι αντικρουόμενες κριτικές που ακούγονται, με ενδιαφέροντα επιχειρήματα.
Έχει νόημα όμως να συζητάμε όταν η τηλεόραση και το Διαδίκτυο επί ένα μήνα μας βομβάρδισαν με τους αγώνες του Μουντιάλ, με αναλύσεις πριν και μετά, με το αίσθημα ότι αν δεν παρακολουθούμε, τότε είμαστε εκτός κόσμου; Διότι, είτε μας αρέσει είτε όχι, πέρα από το εμπορικό και ψυχαγωγικό κομμάτι, το ποδόσφαιρο είναι ένας από τους σύγχρονους τρόπους κατανάλωσης του χρόνου, αλλά και της ανάπτυξης πάθους για κάτι που δεν μας κλείνει στον εαυτό μας, αλλά μας κάνει να αισθανόμαστε ότι έχουμε λόγο να ζούμε, να περνάμε καλά.
Μικρότεροι και μεγαλύτεροι πάσχουμε σήμερα από ανία. Σε έναν πολιτισμό ταχύτητας, στον οποίο για να μετάσχουμε καλούμαστε με την βοήθεια της τεχνολογίας να ενημερωνόμαστε συνεχώς, να σχολιάζουμε συνεχώς, να ταξιδεύουμε συνεχώς, να αλλάζουμε προτιμήσεις, σχέσεις, να ανανεωνόμαστε, για να μην βαριόμαστε, το πρόβλημα του ελεύθερου χρόνου είναι πληγή. Παλαιότερα παίζαμε μπάλα στην γειτονιά. Παρακολουθούσαμε κάποιους μεγάλους αγώνες ή την “Αθλητική Κυριακή” και ήμασταν συντονισμένοι στην απ᾽ ευθείας μετάδοση του ραδιοφώνου. Το ποδόσφαιρο όμως ήταν η διασκέδαση της Κυριακής και μάλιστα μετά το μεσημεριανό τραπέζι. Γι᾽ αυτό και το Μουντιάλ ήταν ένα γεγονός ποδοσφαιρικής πανδαισίας, επειδή δεν ήμασταν “μπουχτισμένοι”. Σήμερα έχουμε μετατραπεί σε θεατές, αφού και η γειτονιά και το σχολείο δεν περιλαμβάνουν χώρους για ποδόσφαιρο, ενώ το FIFApro και άλλα παιχνίδια της κονσόλας εκτονώνουν με την ταχύτητα των χεριών ό,τι περιελάμβανε τα πόδια ως προαπαιτούμενο. Το σπίτι και η ατομικότητα αντικατέστησαν την έξοδο και την παρέα.
Παράλληλα, ζούμε σε μία εποχή αρκετά “νερόβραστη”, στην οποία δεν μας λέει πολλά το να παθιάζεσαι για κάτι ή για κάποιους, εφόσον οι περισσότερες σχέσεις είναι είτε “μιας χρήσεως” είτε δυσκολευόμαστε να επενδύσουμε σ᾽ αυτές, αφού αυτό προϋποθέτει μοίρασμα και πιθανότητα ήττας. Το ποδόσφαιρο όμως, εκτός από την συναρπαστικότητα και την ανατροπή που κρύβει, μας κάνει να ερωτευόμαστε την ομάδα, τον παίκτη, την επικράτηση εις βάρους του άλλου, μας κάνει να εκτονωνόμαστε, ακόμη και βρίζοντας, ενώ πάντοτε μπορούμε να αποδώσουμε την ήττα της ομάδας μας σε παράγοντες όπως η ατυχία, η διαιτησία (αν και το νέο σύστημα var που εισήχθη στο Μουντιάλ μάλλον μειώνει την επίδραση του ανθρώπινου λάθους), ο προπονητής, και να ελπίσουμε ότι την επόμενη φορά θα χαμογελάσουμε. Κι όλα αυτά σχετικά ανέξοδα για τον εαυτό μας, αφού η ομάδα είναι μία αγάπη που διαρκεί.
Η Εκκλησία θα μπορούσε, χωρίς να απορρίψει την επίδραση του ποδοσφαίρου στην ζωή μας, να καταγγείλει την υποκρισία όσων την μέμφονται γιατί δεν λύνει το πρόβλημα της φτώχειας στον κόσμο, επικαλούμενη τα δισεκατομμύρια του ποδοσφαίρου με τα οποία ο κόσμος θα μπορούσε να βοηθήσει και να επισημάνει ότι ο χρόνος και το πάθος δεν θέλουν υποκατάστατα, αλλά πίστη και αγάπη. Η θεολογία είναι τελικά απάντηση σε όλες τις προκλήσεις της σύγχρονης ζωής!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην « Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 18 Ιουλίου 2018

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018

Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο σύγχρονος Άγιος της ΕκκλησίαςΜητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος


Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος μιλάει σε εκδήλωση αφιερωμένη στον όσιο Παΐσιο που έλαβε χώρα στην αίθουσα τελετών του Δημαρχείου στο πλαίσιο των τριήμερων εκδηλώσεων (10-12 Ιουλίου 2018) προς τιμήν του Αγίου Παϊσίου στην Κόνιτσα που διοργάνωσαν η Ιερά Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κόνιτσης και ο Δήμος Κόνιτσας. Θέμα της ομιλίας του Πανιερωτάτου είναι: «Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο σύγχρονος Άγιος της Εκκλησίας».

Θεολογική ανθρωπολογία και σύγχρονος κόσμοςΜητροπολίτης Μεσογαίας & Λαυρεωτικής Νικόλαος Χατζηνικολάου


Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος στο πρώτο μέρος της αποκλειστικής του συνέντευξης στην Πεμπτουσία εκφράζει την ανησυχία του και τους προβληματισμούς του για την πορεία του σύγχρονου ανθρώπου λόγω της τεχνολογικής ανάπτυξης.

Σάββατο 7 Ιουλίου 2018

Η ΑΝΥΠΟΚΡΙΤΟΣ ΑΓΑΠΗ


Ένα από τα χαρακτηριστικά της αληθινής αγάπης είναι η απουσία υποκρισίας, η αυθεντικότητα, η ειλικρίνεια. Αυτός που αγαπά αληθινά δεν προσποιείται. Δεν φοβάται να δείξει τι αισθάνεται, τι σκέφτεται, τι φοβάται, τι ελπίζει, τι ζητά, τις προσφέρει. Αντίθετα, η υποκριτική αγάπη χαρακτηρίζεται από ένα προσωπείο. Αυτός που ισχυρίζεται ότι αγαπά, αλλά στην ουσία και δεν θέλει και δεν είναι αυθεντικός, προσποιείται. Κρύβει τις πραγματικές του διαθέσεις. Κυρίως όμως κρύβει το ότι δεν αγωνίζεται να αγαπήσει αληθινά. Μπορεί εξωτερικά, στην συμπεριφορά του, στον τρόπο που παρουσιάζει τον εαυτό του και τη συμμετοχή του στην σχέση με τον άλλο να δίνει την εντύπωση ότι αγαπά όντως. Στην πράξη όμως αγαπά μόνο τον εαυτό του, αποβλέπει στο να απολαύσει την αγάπη ή το δόσιμο του άλλου και όταν έρθει η ώρα του σταυρού, δηλαδή της ανάγκης να δείξει ότι εννοεί την αγάπη, είτε αποσύρεται, είτε φορτώνει τις ευθύνες στον άλλο, είτε κάνει μεγάλες δηλώσεις, τις οποίες η πραγματικότητα διαψεύδει.
Ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στους Ρωμαίους, μεταξύ άλλων, τονίζει: «Η αγάπη ανυπόκριτος, αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι το αγαθόν» (Ρωμ. 12,9). «Η αγάπη σας να είναι ειλικρινής. Να αποστρέφεστε το κακό και να ακολουθείτε το καλό». Πόσο εύκολο όμως είναι να διακρίνουμε το καλό και το κακό στην στάση ζωής μας, στους λογισμούς μας, στον χαρακτήρα μας; Στους άλλους συχνά το διακρίνουμε. Τους παρατηρούμε και επειδή λειτουργούν και το αξιακό μας σύστημα και η συνείδησή μας, αλλά και ένα αίσθημα κατάκρισης το οποίο πηγάζει από την αυτοσυντήρησή μας, μπορούμε να διατυπώσουμε κρίσεις για το τι είναι καλό και τι είναι κακό. Δυσκολευόμαστε όμως όταν στραφούμε στον εαυτό μας. Εκεί είμαστε πρόθυμοι είτε να παραβλέψουμε τ κακό και να μεγεθύνουμε το καλό, είτε να δικαιολογήσουμε την κακή συμπεριφορά μας. Έτσι συχνά η αγάπη μας καθίσταται υποκριτική.
Βεβαίως το να αδιαφορούμε για τον εαυτό μας και να τον βάζουμε πάντοτε σε δεύτερη μοίρα δεν είναι πάντοτε καλό. Ισορροπία χρειάζεται. Αγαπούμε όμως τον εαυτό μας αληθινά όταν βλέπουμε ότι το βαθύτερο συμφέρον του έγκειται στο να είναι η αγάπη το κλειδί για την πορεία της ζωής. Όχι όμως η αγάπη που αποκρύπτει την αλήθεια. Αλλά αυτή που με ταπείνωση την φανερώνει. Και η αλήθεια δε μπορεί να είναι μόνο ο τρόπος που βλέπουμε εμείς τα πράγματα, αλλά γίνεται γεγονός κοινωνίας. Πριν βιαστούμε να κατασταλάξουμε στο τι είναι αλήθεια, χρειάζεται να την εξετάσουμε μέσα από τα μάτια των άλλων. Μέσα από τις αξίες με τις οποίες έχουμε εμποτιστεί. Με την φωνή της συνείδησής μας, την οποία καλούμαστε και να ακούμε και να καλλιεργούμε. Κυρίως όμως μέσα από το Φως που το Ευαγγέλιο του Θεού μας παρέχει.
Η αλήθεια του Ευαγγελίου είναι γεγονός κοινωνίας. Δεν είναι μόνο ότι είναι δώρο της Αγίας Τριάδος, δώρο του ουρανού στην γη. Δοκιμάστηκε στο Πρόσωπο του Χριστού, αλλά και στην ζωή των αποστόλων και πάντων των αγίων. Δοκιμάστηκε στον χρόνο. Δοκιμάστηκε στον πολιτισμό. Στις ανθρώπινες σχέσεις. Και έδειξε ότι είναι η αγάπη που κρατά αιώνια. Γιατί δωρίζει στον άνθρωπο που πορεύεται σύμφωνα με τις επιταγές της νόημα, ελπίδα και ζωή. Οι χριστιανοί δεν ήταν απορριπτικοί των ανθρώπων. Απέρριπταν τα πάθη και την απιστία. Ομολογούσαν και ομολογούν τον Θεό της αγάπης, ο Οποίος ήρθε στον κόσμο για να δείξει ότι η αγάπη είναι ο δρόμος. Ότι όποιος από εμάς την αποδεχτεί και την ασκήσει στην ζωή του, θα είναι κοντά Του, με οποιοδήποτε τίμημα. Και αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι του Θεού, καλούμαστε να μοιραζόμαστε την αγάπη με κάθε τρόπο, με λόγους, με πράξεις, ανοχή και συγχωρητικότητα, με έξοδο από τον εαυτό μας χάριν του άλλου, όσο αντέχουμε και ανάλογα με την πίστη και το χάρισμά μας, όπως πάλι λέει ο Παύλος. «‘Εχοντες χαρίσματα κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν και κατά την αναλογίαν της πίστεως» (Ρωμ. 12, 6). Όταν δεν αντέχουμε, ας αποσυρόμαστε είτε από την σχέση με τους άλλους, είτε από τον λόγο μας προς αυτούς και ας επιλέγουμε την οδό της ταπεινότητας που προσεύχεται για ό,τι δεν μπορεί, δηλαδή για τα περισσότερα.
Στην εποχή μας θριαμβεύει η υποκρισία. Επειδή ο δρόμος του Ευαγγελίου δεν είναι στις προτεραιότητές μας, μαθαίνουμε να αγαπούμε, κάποτε αρρωστημένα, τον εαυτό μας και να βλέπουμε την ζωή μας στην προοπτική της εξουσίας εις βάρος των άλλων. Κάποτε με πρόσχημα το καλό τους, κάποτε εντελώς κυνικά με γνώμονα την ευχαρίστησή μας δήθεν αγαπούμε, στην πράξη όμως χρησιμοποιούμε τους άλλους και μάλιστα άμετρα, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν τα αισθήματά τους. Φορούμε το προσωπείο της αγάπης, ότι εμείς ξέρουμε, και δεν σεβόμαστε την ελευθερία τους ούτε την υπολογίζουμε. Κάποτε τους υποχρεώνουμε να συμπεριφέρονται με τρόπο που αρέσει σε μας, με αντάλλαγμα την αγάπη και την αποδοχή μας. Όμως, επειδή δεν είμαστε ειλικρινείς, ο χρόνος γρήγορα αποκαλύπτει ποιοι είμαστε και τότε λέμε στους άλλους «ας προσέχατε» ή προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι εκείνοι κάνουν λάθος και δεν είναι τα πράγματα όπως νομίζουν.
Η ανυπόκριτος αγάπη. Η έγνοια για το πρόσωπο του άλλου. Για την ζωή του. Ένα ζεστό χαμόγελο και η προθυμία της διακονίας τους. Αλλά και όταν δεν μπορούμε να σηκώσουμε τον σταυρό τους ή αυτόν που θέλουν να μας φορτώσουν, η προσευχή μας, η συγχώρεσή μας, η διακριτική παρακολούθησή τους, ένα αίσθημα ευθύνης να παραμείνουμε προσκολλημένοι στο καλό, με αποστροφή και όχι δικαιολόγηση η υιοθέτηση του κακού. Ακόμη κι αν κερδίζουμε από το κακό, εμείς ας προτιμούμε την οδό του Ευαγγελίου. Αυτή της αγάπης που μας κάνει αληθινούς, ακόμη και στην μοναχική πορεία μας. Ο Χριστός δεν θα μας εγκαταλείψει.

Κέρκυρα, 8 Ιουλίου 2018

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ  & ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ

Ε Ν Ο Ρ Ι Α

ΑΓΊΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ & Υ. Θ. ΜΑΝΔΡΑΚΙΩΤΙΣΣΗΣ

Π  Ο  Λ  Ε  Ω  Σ


Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Ι Σ

 Σας γνωρίζουμε ότι την 8η Ιουλίου ε.έ. εορτή του ενδόξου Μεγαλομάρτυρος

Π Ρ Ο Κ Ο Π Ι Ο Υ

εορτάζει ο Ιερός Ναός Αγίου Ελευθερίου και Αγίας ΄Αννης με τις κάτωθι ιερές ακολουθίες: 

Το Σάββατο 7η Ιουλίου ε.έ. και ώρα 7,00μ.μ. θα τελεσθεί ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός όπου θα τεθούν εις προσκύνηση τεμάχιο λειψάνου του Αγίου Προκοπίου.

Την ΄Κυριακή 8η  Ιουλίου ε.έ. ανήμερα της εορτής και ώρα 8 π.μ. θα τελεσθεί η ακολουθία του Όρθρου μετά αρτοκλασίας και εν συνεχεία η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετά θείου κηρύγματος.


Εκ του Ιερού Ναού




ΑΕΧΙΕΡΑΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΧΥΣΗΙΔΟΣ



Το απόγευμα της Παρασκευής 6 Ιουλίου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος χοροστάτησε στον πανηγυρικό εσπερινό στον Ι.Ν. της Αγίας Κυριακής Χρυσηίδος.
Στον λόγο του ο Σεβασμιώτατος αφού ανέλυσε το ανάγνωσμα της Παλαιάς Διαθήκης από το βιβλίο των Παροιμιών, εξήγησε ότι ο Παροιμιαστής περιγράφει την γυναίκα εκείνη που διαθέτει την θεοσέβεια, την υπακοή, την ταπείνωση, τον πολλαπλασιασμό των αγαθών της προς αρωγή των υπολοίπων ανθρώπων. Αυτή η γυναίκα χαρακτηρίζεται ως πολύτιμο πετράδι. Τα ανωτέρω χαρακτηριστικά εκόσμισαν και την προσωπικότητα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακής, η οποία ανατράφηκε εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, από τους ευσεβείς γονείς της, που πρώτοι εκείνοι ακολούθησαν την οδό του μαρτυρίου, για την αγάπη του Χριστού. Η Αγία Κυριακή υπεβλήθη σε φρικτά βασανιστήρια προκειμένου να αρνηθεί τον Ιησού Χριστό. Η πίστη της όμως και η αγάπη της για τον εράσμιο της ψυχής της ήταν τόσο μεγάλη, όπου ο ίδιος ο Κύριος, όπως μας πληροφορεί ο συναξαριστής, την επισκέφθηκε στην φυλακή, ενδυναμώνοντάς την. Η Αγία τελικά παρέδωσε μαρτυρικά την αγνή ψυχή της στον Θεό, δίδοντας παράδειγμα ανά τους αιώνες σε όλους τους πιστούς, πως ακόμα και μπροστά στον πόνο τον σωματικό, αλλά και στον θάνατο χρειάζεται να έχουμε ακλόνιτη πίστη στον Ιησού Χριστό, την αιτία της υπάρξεώς μας.
Επιπροσθέτως ο Μητροπολίτης Κερκύρας χαρακτήρισε την σημερινή εποχή, ως εποχή των αντιθέσεων. Από την μια πλευρά βλέπουμε ανθρώπους να παραδίδονται στην ηδονή και την ακολασία και από την άλλη νέους ως επί το πλείστον να επιστρέφουν στην Εκκλησία, αλλάζοντας τον τρόπο της ζωής τους. Από την μια πλευρά έχουμε τους ανθρώπους που πένονται και από την άλλη οι πλούσιοι επιδεικνύουν μια κτηνώδη αδιαφορία. Όλα αυτά συμβαίνουν διότι διεξάγεται πνευματικός πόλεμος. Ο σύγχρονος άνθρωπος καλείται να πολεμίσει, έχοντας φυσικά την Χάρη του Θεού και ποτέ μόνος του, κατά της αμαρτίας και του πειρασμού. Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά έρχονται οι ηγήτορες της πατρίδος μας και νομοθετούν τα άνομα σχέδιά τους, που μοναδικό σκοπό έχουν την εξαφάνιση της οποιασδήποτε αντίστασης του λαού μας, που τον κράτησε τόσους αιώνες ζωντανό, όπως λ.χ. η Ορθοδοξία, ο ιερός θεσμός της οικογένειας, η ιστορία και ο πολιτισμός μας.
Κλείνοντας ο κ. Νεκτάριος τόνισε στους πιστούς ότι χρειάζεται σήμερα όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, να αποκτήσουμε πνεύμα ανδρείας και αντίστασης, απέναντι στο “θηρίο” που επελαύνει και ονομάζεται Νεά Τάξη Πραγμάτων.








ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΑΣ



Το πρωί της Παρασκευής 6 Ιουλίου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος επισκέφθηκε τα κορίτσια Δημοτικού της Α’ κατασκηνωτικής περιόδου της τοπικής Εκκλησίας. Το πρόγραμμα φέτος είναι « ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ» λόγω ανεγέρσεως νέων κτηριακών εγκαταστάσεων και λοιπών βοηθητικών χώρων στην περιοχή της Κασσιώπης, όπου βρίσκονται οι κατασκηνώσεις της τοπικής Εκκλησίας. Έδρα του προγράμματος είναι το Πνευματικό Κέντρο της Ι.Μ. Κερκύρας (Ακαδημίας 2) και η κατασκήνωση επιγράφεται ΑΓΙΩΝ ΔΗΜΟΣ, όντας αφιερωμένη σε Αγίους του καιρού μας.
Ο κ. Νεκτάριος αφού εξέφρασε την μεγάλη του χαρά για το αντάμωμα των κοριτσιών, τόνισε την σημασία της αποστολής της Εκκλησίας εις τον κόσμο, που δεν είναι άλλη από την μαρτυρία της αναστάσιμης αλήθειας. Η Εκκλησία είναι εκείνη που διαπλάθει και οικοδομεί ανθρώπινες προσωπικότητες. Απεναντίας εκείνοι που έχουν επιφορτιστεί και θεσμικά να παιδαγωγήσουν τους νέους ανθρώπους, τους οδηγούν δυστυχώς σήμερα στην διαστρέβλωση της αλήθειας, στο ψεύδος, απομακρύνοντάς τους από την πηγή κάθε αγαθού, τον Χριστό μας.
Ακόμη ο Σεβασμιώτατος παίρνοντας αφορμή από τους Αγίους του καιρού μας, στους οποίους είναι αφιερωμένες οι φετινές κατασκηνωτικές περίοδοι, σημείωσε ότι το Πανάγιο Πνεύμα  αναδεικνύει καθημερινά τους ανθρώπους αυτούς που ευαρέστησαν τον Θεό. Γι’αυτό δεν χρειάζεται να απελπιζόμαστε με τις δυσκολίες που βιώνουμε, αλλά να έχουμε εμπιστοσύνη στον Χριστό.
Ο κ. Νεκτάριος συνομίλησε με τις μικρές κατασκηνώτριες, χάρηκε το κέφι τους, ενημερώθηκε για τις ποικίλες δραστηριότητες που απάρτισαν το πρόγραμμα ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ (καθαυτό κατασκηνωτική ατμόσφαιρα στο Πνευματικό Κέντρο, κατασκευές, διαγωνισμοί, αφηγήσεις, γνωριμία με την ζωή της Εκκλησίας, αλλά και ωραίες βόλτες στην Βλαχέρνα, στο Ποντικονήσι με το καραβάκι, στο Βίδο, στους ναούς της παλαιάς πόλης, στο μοναστήρι της Κασσωπίτρας, στο Παλαιό Φρούριο, ομαδικά παιχνίδια και δροσερή παρέα) και υποσχέθηκε ότι το 2019, στις ανακαινισμένες εγκαταστάσεις στην Κασσιώπη, η τοπική Εκκλησία θα ετοιμάσει ακόμη πιο πλούσιες δραστηριότητες.
Τέλος ο Μητροπολίτης Κερκύρας αφού ευχαρίστησε τον υπεύθυνο του Γραφείο Νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεως και Γενικό Αρχ. Επίτροπο Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανό, τον Πρωτ. Σπυρίδωνα Τριαντάφυλλο, την πρεσβυτέρα Αντωνία Μάνδυλα- Τριανταφύλλου, την υπαρχηγό Ευαγγελία Μουρτζανού, υπευθύνους της Α’  κατασκηνωτικής περιόδου, αλλά και τα υπόλοιπα στελέχη,  έδωσε ευλογίες στα παιδιά.
Το πρόγραμμα ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ συνεχίζεται από την Δευτέρα 9 Ιουλίου 2018 με τα αγόρια Δημοτικού- Γυμνασίου.