Κυριακή του Πλούσιου και του Φτωχού Λαζάρου στην Κέρκυρα

 Στην ενορία των Αγίων Πάντων στα Γουβιά, προάστιο της πόλεως της Κέρκυρας, λειτούργησε και ομίλησε ο Σεβασμιότατος μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος. Μαζί του συλλειτούργησαν ο ιεροκύρηξ της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας αρχιμ. Σεραφείμ Λινοσπόρης, ο π. Δημήτριος επισκέπτης από την Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής και ο ακούραστος και δημιουργικός εφημέριος της ενορίας π. θωμάς Κασταμονίτης.

Η ενορία των Γουβιών αμιλλάται με τις ενορίες που έχουν να επιδείξουν ένα πρωτοποριακό πνευματικό έργο σε όλους τους τομείς. Μεταξύ του εκκλησιάσματος, ήταν και ο ενορίτης πρώην βουλευτής και περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων κ. Σπυρίδων Σπύρου, καταξιωμένος Ιατρός.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του, έλαβε αφορμή από το ευαγγελικό ανάγνωσμα και είπε ότι μπροστά στο μεγάλο ερώτημα στο οποίον βρίσκεται ο σημερινός άνθρωπος για την ζωή την μεταθανάτια, ο Κύριος μας δεν ήθελε να αφήσει τον άνθρωπο της κάθε εποχής με αναπάντητο το ερώτημα τούτο, για αυτό και είπε αυτή την παραβολή την οποία ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, επιλύοντας την κάθε απορία μας.

Ο Πλούσιος της παραβολής παρέμεινε ανώνυμος και με την μοναξιά του, αρκούμενος και ικανοποιώντας τον εαυτό του με τα πλούτη του και τα αποκτήματα του. Ενώ ο πτωχός ήταν επώνυμος, το όνομα του ήταν Λάζαρος, που μπορεί μεν να ήταν πτωχός αλλά ποτέ δεν έκανε παράπονο ούτε για την πτωχεία του, ούτε για τις ασθένειες του, με αποτέλεσμα ακόμη και τα σκυλάκια να τον πλησιάζουν, και εκείνος ποτέ δεν απεδίωξε κανένα, και αρκούνταν στον κορεσμό της πείνας του από τα ψίχουλα, και τα περισσεύματα τα οποία πετούσε ο πλούσιος. Και οι δύο απέθαναν. Είναι το κοινό χρέος του κάθε ανθρώπου μετά την πτώση του και την εκτροπή του από την κοινωνία του Θεού.

Έρχεται συχνά στη σκέψη όλων των ανθρώπων το αίσθημα περί Δικαίου που εκπορεύεται από τον Θεό αδικώντας τον πολλές φορές με την δική μας πεπερασμένη ανθρώπινη κρίση. Πιστεύοντας ότι ο Θεός ευνοεί τους πλουσίους και αδικεί τους φτωχούς και αδυνάτους.

Στο πρώτο σημείο λοιπόν ο Σεβασμιώτατος, υπογράμμισε ο σεβασμιώτατος ότι η Δικαιοσύνη του Θεού που είναι η Θεία Δικαιοσύνη δεν ταυτίζεται με την δικαιοσύνη την ανθρώπινη, διότι ο χρόνος της παρούσης ζωής μας είναι απειροελάχιστος μπροστά στο χρόνο της αιωνιότητας, τον οποίο πορεύεται ο καθένας μας. 

Στο ερώτημα μας γιατί ο Θεός άνισα μοιράζει τα αγαθά του ή και ακόμη γιατί τους μεν άχρηστους εμπαθείς κακοποιούς κλπ., τους αφήνει να έχουν περισσότερο μήκος στην παρούσα ζωή τους και μερικούς αδερφούς μας που είναι άμεμπτοι ήθους, αγάπης και θυσίας φεύγουν πολύ νωρίτερα, ακόμη και μικρά παιδιά που διερωτώνται όλοι το γιατί.

Η απάντηση είναι ότι ο ίδιος ο Θεός δίδει περισσότερο χρόνο στον ιδιοτελή και σκληροκάρδιο προκειμένου να μετανοήσει και να έλθει σεαυτόν. Και εκείνος που είναι έτοιμος για την αιωνιότητα πορεύεται νωρίτερα για να συναντήσει τον Θεό της Αγάπης για να τον συναντήσει και να κοινωνήσει με εκείνον.

Το δεύτερον σημείο, το οποίο σχολίασε ο Σεβασμιώτατος είναι ότι η προετοιμασία μας για την Καινή Ζωή, δηλαδή την εν Χριστώ ζωή, τούτο το μικρό μήκος της παρούσης ζωής μας. Εκείνος που προσπάθησε να γνωρίσει το θεό και να κοινωνήσει μαζί του στην επίγεια ζωή και που προσπάθησε να ανέλθει πνευματικά γνωρίζωντας το φως της χάριτος του Θεού, εκείνος προετοίμασε και την ζωή της αιωνιότητος. Εάν κοινώνησε αληθινά και πραγματικά με το Θεό στη παρούσα ζωή ασφαλώς αυτή η κοινωνία του Θεού συνεχίζεται στην αιωνιότητα.

Και το τρίτο σημείο είναι ότι ο Θεός δε δικάζει, δεν κατακρίνει, δεν τιμωρεί. Ο θεός αγαπά. Και επομένως δεν πρόκειται περί δικαστηρίου στην ζωή της αιωνιότητος αλλά περί σχέσεως Καινής, συνεχίζοντας την σχέση της παρούσης ζωής. Μάλιστα δε, επειδή ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα στο να καλυτερεύσει τη σχέση του σε σχέση με το Θεό στην παρούσα ζωή ή να παραμείνει σκληροκάρδιος απέναντι σε αυτή του τη σχέση με το Θεό στη παρούσα ζωή, αυτή η σχέση και η κοινωνία, θα παραμείνει και στην αιωνιότητα.

Ο Σεβασμιώτατος συνεχίζοντας υπογράμμισε ότι όλα αυτά τα αναφέρει απλώς για να τα υπομνήσουμε στον εαυτό μας που είναι η κρυστάλλινη αλήθεια του Θεού για την ζωή όλων των ανθρώπων, σε μια εποχή η οποία θεωρεί χρήσιμη την σχέση του και την γνωριμία του με τους ισχυρούς της γης, ή να γνωρίσει την οποιαδήποτε παρα φύσιν κατάσταση μέσα από τον λεγόμενο πολιτισμό και ιδιαίτερα τον διαδικτυακό της νέας τάξης πραγμάτων όπως λέγεται, ο οποίος μπορεί μεν να φάνηκε στην αρχή ότι διευκόλυνε τον άνθρωπο αλλά τον παγίδευσε στην αμαρτία, στην εγκληματικότητα, στην παιδεραστία, στην ανηθικότητα και στην εκμετάλλευση του ανθρώπου, ο οποίος τελικά έγινε ένα πιόνι, στερούμενος του αληθινού προσώπου του, στα χέρια όλων εκείνων των εκμεταλλευτών οι οποίοι καυχώνται δήθεν για την εποχή της πληροφορίας και της δια δικτύωσης. Μόνο η επιστροφή μας στην παράδοση της αληθινής πίστης και της κοινωνίας με τον Αληθινό Θεό θα αποτρέψει την εκτροπή της ανθρωπότητος και τις συνέπειες της από όλα τα τεκταινόμενα.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε του πιστούς για την συμμετοχή τους στη Θεία Λειτουργία, ευχαρίστησε τους πατέρες που συλλειτούργησαν, τον αρχιμανδρίτη π. Σεραφείμ, τον π. Δημήτριο αλλά και τον π. Θωμά, ο οποίος εργάζεται στην καρδιά της Ιεράς Μητροπόλεως, διακονεί φιλότιμα στο χώρο της φιλοξενίας, των κατασκηνώσεων, στα γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως, αλλά και εν γένει της Ιεραποστολής.

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Ε´ Λουκά (ιστ´ 19-31) Ο πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος

Το Ευαγγέλιο Κυριακής Ε´ Λουκά 30-10-2022

Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἐπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. Εγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ.

Καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. Εἶπε δὲ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· Καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν.

Εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· Έχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. Ο δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ’ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτοὺς, μετανοήσουσιν. Εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

Απόδοση σε νεοελληνική το Ευαγγέλιο Κυριακής Ε´ Λουκά

Κάποιος άνθρωπος ήταν πλούσιος, φορούσε πολυτελή ρούχα και το τραπέζι του κάθε μέρα ήταν λαμπρό. Κάποιος φτωχός όμως, που τον έλεγαν Λάζαρο, ήταν πεσμένος κοντά στην πόρτα του σπιτιού του πλουσίου, γεμάτος πληγές. Αυτός προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Έρχονταν και τα σκυλιά και του έγλυφαν τις πληγές. Πέθανε ο φτωχός, και οι άγγελοι τον πήραν κοντά στον Αβραάμ. Πέθανε κι ο πλούσιος και θάφτηκε. Στον άδη που ήταν και βασανιζόταν σήκωσε τα μάτια του και είδε από μακριά τον Αβραάμ και κοντά του τον Λάζαρο.

Τότε φώναξε ο πλούσιος και είπε: πατέρα μου Αβραάμ, σπλαχνίσου με και στείλε το Λάζαρο να βρέξει με νερό την άκρη του δάχτυλού μου και να μου δροσίσει τη γλώσσα, γιατί υποφέρω μέσα σ΄ αυτή τη φωτιά. Κι ο Αβραάμ του απάντησε: παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες την ευτυχία στη ζωή σου, όπως κι ο Λάζαρος τη δυστυχία. Τώρα όμως αυτός χαίρεται εδώ, κι εσύ υποφέρεις. Κι εκτός απ΄ όλα αυτά, υπάρχει ανάμεσά μας μεγάλο χάσμα, ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από εδώ σ΄ εσάς να μην μπορούν, ούτε οι από εκεί να περάσουν σ΄ εμάς.

Είπε πάλι ο πλούσιος: τότε σε παρακαλώ, πατέρα, στείλε τον στο σπίτι του πατέρα μου, να προειδοποιήσει τους πέντε αδερφούς μου, ώστε να μην έρθουν κι αυτοί σ΄ αυτό τον τόπο των βασάνων. Ο Αβραάμ του λέει: έχουν τα λόγια του Μωυσή και των προφητών· ας υπακούσουν σ΄ αυτά. Εκείνος τότε του είπε: όχι, πατέρα μου Αβραάμ· αν όμως κάποιος από τους νεκρούς πάει σ΄ αυτούς, θα μετανοήσουν. Του είπε ο Αβραάμ: αν δεν υπακούνε στα λόγια του Μωυσή και των προφητών, δε θα πειστούν ούτε κι αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς.

Ο Απόστολος Κυριακής Ε´ Λουκά 30-10-2022 (Β΄ Κορ. ια΄ 31- ιβ΄ 9)

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Ζ´ Λουκά

Αδελφοί, ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. Ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ. Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου. Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. Καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι.

Ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. Ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι. Ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα, ἵνα ἀποστῇ ἀπ’ ἐμοῦ· καὶ εἴρηκέ μοι· Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. Ἣδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ’ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.

Απόδοση σε νεοελληνική ο Απόστολος Κυριακής Ζ´ Λουκά

Αδελφοί, ὁ Θεός καί Πατέρας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ – ἄς εἶναι εὐλογημένο τό ὄνομά του στούς αἰῶνες – ξέρει ὅτι δέ λέω ψέματα. Στή Δαμασκό, ὁ διοικητής-ἐκπρόσωπος τοῦ βασιλιᾶ Ἀρέτα ἔβαλε φρουρούς σέ ὅλη τήν πόλη γιά νά μέ συλλάβει. Μέσα ὅμως ἀπό ἕνα ἄνοιγμα τοῦ τείχους μέ κατέβασαν μέ καλάθι καί ξέφυγα ἀπό τά χέρια του. Δέ μέ συμφέρει βέβαια νά καυχηθῶ· θά τό κάνω ὅμως γιατί πρόκειται γιά ὁράματα κι ἀποκαλύψεις πού μοῦ χάρισε ὁ Κύριος. Ξέρω ἕναν ἄνθρωπο πιστό, ὁ ὁποῖος πρίν ἀπό δεκατέσσερα χρόνια ἀνυψώθηκε μέχρι καί τόν τρίτο οὐρανό – δέν ξέρω ἄν ἦταν μέ τό σῶμα του ἤ χωρίς τό σῶμα, αὐτό ὁ Θεός τό ξέρει. Ξέρω ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος – ἤ ἦταν μέ τό σῶμα ἤ χωρίς τό σῶμα δέν τό ξέρω, ὁ Θεός τό ξέρει – μεταφέρθηκε ξαφνικά στόν παράδεισο καί ἄκουσε λόγια πού δέν μπορεῖ οὔτε ἐπιτρέπεται νά τά πεῖ ἄνθρωπος.

Γι΄ αὐτό τόν ἄνθρωπο θά καυχηθῶ· γιά τόν ἑαυτό μου ὅμως δέ θά καυχηθῶ, παρά μόνο γιά τίς ταλαιπωρίες μου. Ἅμα θελήσω, λοιπόν, νά καυχηθῶ, δέ θά φανῶ ἀνόητος, γιατί θά πῶ τήν ἀλήθεια. Τό ἀποφεύγω ὅμως, μήπως ἐξαιτίας τοῦ μεγαλείου τῶν ἀποκαλύψεων, μέ θεωρήσει κανείς παραπάνω ἀπ΄ αὐτό πού βλέπει ἤ ἀκούει ἀπό μένα. Γιά νά μήν περηφανεύομαι ὅμως, ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε ἕνα ἀγκάθι στό σῶμα μου, ἕναν ὑπηρέτη τοῦ σατανᾶ νά μέ ταλαιπωρεῖ, ὥστε νά μήν περηφανεύομαι. Γι΄ αὐτό τό ἀγκάθι τρεῖς φορές παρακάλεσα τόν Κύριο νά τό διώξει ἀπό πάνω μου. Ἡ ἀπάντησή του ἦταν: «Σού ἀρκεῖ ἡ χάρη μου, γιατί ἡ δύναμή μου φανερώνεται στήν πληρότητά της μέσα σ΄ αὐτή τήν ἀδυναμία σου». Μέ περισσότερη εὐχαρίστηση, λοιπόν, θά καυχηθῶ, γιά τίς ταλαιπωρίες μου, γιά νά κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

Κήρυγμα Κυριακής Αποστολικό ΙΘ’ Επ. (30–10–2022)

«ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί»

Ένας από τους ενδοξότερους αποστόλους όπως γνωρίζουμε αδελφοί μου είναι ο Απ. Παύλος. Οι αγώνες και τα παθήματα του είναι τόσα πολλά που δεν είναι εύκολο να τα περιγράψει κανείς.

Οι συκοφαντίες και οι διωγμοί και οι ταλαιπωρίες από εχθρούς αλλά και από ψευδαδέλφους που προσπαθούσαν να αμφισβητήσουν το αποστολικό του έργο και να το υποσκάψουν, είναι πολλές. Άνθρωποι καιροσκόποι και ύπουλοι που αποσκοπούσαν στο δικό τους συμφέρον.

Όλα αυτά αναγκάζουν τον μεγάλο αυτόν της Εκκλησίας Απόστολο να απολογηθεί και να ανατρέψει τις συκοφαντίες αλλά και απαριθμήσει τους αγώνες του για την διάδοση του Ευαγγελίου, απαριθμώντας παράλληλα τα παθήματα αλλά και τις χάρες του Θεού προς αυτόν.

Αυτό δεν το κάνει από έπαρση και εγωισμό αλλά για να δείξει την παρουσία του Θεού στην ζωή του. Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι αν προσέξουμε τους κινδύνους, τις ταλαιπωρίες και τις ασθένειες που τον συνοδεύουν στην ζωή του, αυτό που τον ενδυναμώνει πάντοτε ήταν η χάρη και η προστασία του Θεού.

Ο Απ. Παύλος δεν γνώρισε τον Χριστό μας εν ζωή στην γη. Τον γνώρισε όταν πλέον είχε αναστηθεί πηγαίνοντας ο Παύλος στην Δαμασκό προς διωγμό των χριστιανών. Έπρεπε λοιπόν ως σκεύος εκλογής να γνωρίσει τον Χριστό, να βεβαιωθεί για την θεϊκή του παρουσία και υπόσταση. Γι’ αυτό και στο πρόσωπό του έχουμε πολλά γεγονότα της θείας παρουσίας. Γνώρισε καταστάσεις μοναδικές όπως η μεταφορά του στον Παράδεισο και όπως γεμάτος ταπεινοφροσύνη διηγείται, «οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ… ὅτι ἠρπάγη εἰς τὸν Παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα ἅ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλήσαι». Και ενώ μιλά για τον εαυτό του, αποφεύγει να τον κατονομάσει από ταπεινοφροσύνη.

Μιλά όμως για τον εαυτό του απαξιωτικά λέγοντας ότι: «ὑπὲρ ἐμοῦ οὐ καυχήσομαι εἰμὴ ἐν ταῖς ἀσθενίαις μου»· για τον εαυτό μου δεν θα καυχηθώ παρά μόνο για τις πολλές μου ασθένειες. Γνωρίζω λοιπόν ότι ο Θεός μου έδωσε ένα σαράκι, ένα υπηρέτη του διαβόλου, ένα συνεχή πόνο στο σώμα μου για να μου θυμίζει ότι η χάρις του Θεού και όλες αυτές οι θεϊκές αποκαλύψεις σε μένα έγιναν για να καταλάβω ότι δεν είναι οι αποστολικές μου προσπάθειες και τα αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών δικό μου έργο: «καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων, ἵνα μὴ ὑπερέρομαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατάν, ἵνα με κολαφίζει ἵνα μὴ ὑπερέρομαι».

Έπρεπε να καταλάβω ότι το έργο μου καμία επιτυχία δεν  θα είχε αν η χάρις του Θεού δεν το ευλογούσε λέει. Κατάλαβε λοιπόν αυτός, ο των Αποστόλων Μέγας, πόσο ευεργετική γι’ αυτόν ήταν η παρουσία του πόνου στην ζωή του. Το γεγονός αυτής της ασθένειας με συνδυασμό τον πόνο, δεν του έδιναν περιθώρια επάρσεως και εγωισμού. Κατάλαβε πόσο αδύναμος ήταν· χωρίς την χάριν του Θεού δεν θα μπορούσε να επιτελέσει ένα τέτοιο αξιοθαύμαστο ιεραποστολικό έργο.

Μεγάλη διδαχή αδελφοί μου από την στάση ζωής του Απ. Παύλου. Το κακό στην ζωή των ανθρώπων ενυπάρχει ως μια πραγματικότητα από την στιγμή που άνθρωπος γνώρισε την πτώση. Κυριαρχεί στον κόσμο εξ αιτίας του κόσμου. Το θέμα είναι τι στάση ζωής θα κρατήσουμε. Έχουμε παραδείγματα ανθρώπων, που ο πόνος, η αντιξοότητα, ακόμα και ο θάνατος έγιναν αιτία σωτηρίας.

Δεν μπορούμε να σταματήσουμε το κακό όποιο και αν είναι. Μπορούμε όμως να το αντιμετωπίσουμε ως επίσκεψη Θεού για την σωτηρία μας, αν καταλάβουμε ότι ο Θεός δεν φέρνει το κακό, αλλά το επιτρέπει, ποιος ξέρει γιατί; Εκείνος  γνωρίζει. Πάντοτε όμως για την ωφελεία μας. Αμήν!         

 

 

 

2022-10-29 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΚΥΡΙΑΚΉΣ Ε΄ ΛΟΥΚΆ

ΥΠΕΡ ΕΜΑΥΤΟΥ ΟΥ ΚΑΥΧΗΣΟΜΑΙ ΕΙ ΜΗ ΕΝ ΤΑΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΙΣ ΜΟΥ

«Ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι. Ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου» (Β’ Κορ. 12, 4-5).

«Μεταφέρθηκε ξαφνικὰ στὸν παράδεισο κι ἄκουσε λόγια ποὺ δὲν μπορεῖ οὔτε ἐπιτρέπεται νὰ τὰ πεῖ ἄνθρωπος. Γι’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο θὰ καυχηθῶ· γιὰ τὸν ἑαυτό μου ὅμως δὲν θὰ καυχηθῶ, παρὰ μόνο γιὰ τὶς ταλαιπωρίες μου»

            Οι άνθρωποι καυχιόμαστε για τις επιτυχίες μας στη ζωή, στον έρωτα, στα γράμματα, στην εργασία, στα υλικά αγαθά, στην αποδοχή μας από τους άλλους, ιδίως στους καιρούς της εικονικής πραγματικότητας. Μας φαίνεται αδιανόητο να καυχηθούμε για συμπτώματα που ο κόσμος και ο πολιτισμός μας τα θεωρούν ήττες, όπως για παράδειγμα την ασθένεια και την ταλαιπωρία. Αντίθετα, το ξορκίζουμε, για να φύγουν όσο το δυνατόν μακρύτερα από εμάς. Θέλουμε συνήθως γεγονότα χαράς να διαπνέουν την προσωπική μας πορεία και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δυσκολευόμαστε πολύ να αποδεχθούμε ότι υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Την απωθούμε, αλλά και λυπόμαστε γι’ αυτήν. Είναι ανθρώπινο. Ας μην ξεχνούμε ότι ο Χριστός ενώπιον του θανάτου του φίλου Του Λαζάρου δάκρυσε. Ενώπιον του δικού Του θανάτου είχε αγωνία στην Γεθσημανή. Υπερέβη την ήττα επάνω στον Σταυρό κυρίως με συγχώρηση, σιωπή και προσευχή. Η τελευταία του φράση όμως ήταν διπλή: το «τετέλεσται» του πόνου, αλλά και της ολοκλήρωσης του έργου της σωτηρίας των ανθρώπων, όπως και το «πάτερ, εις χείρας σου παραθήσομαι το πνεύμα μου», της εμπιστοσύνης και της αγάπης, την ώρα της εξόδου Του από αυτόν τον κόσμο. Αυτά τα στοιχεία αποτελούν σημεία πολύτιμα και για την δική μας ανάγκη να αποδεχθούμε τις ήττες στις οποίες μας οδηγούν ο χρόνος, η φθορά, χωρίς να μας στερούν την ελπίδα της ανάστασης και της αιωνιότητας.

            Ο απόστολος Παύλος όμως μάς βοηθά ως πιστούς να δούμε και μιαν άλλη προοπτική. Γράφοντας στους Κορινθίους, διηγείται με έμμεσο τρόπο την εμπειρία του Παραδείσου που έζησε, σαν να μην ήταν ο ίδιος. Διηγείται την έκστασή του από τα μέτρα του χρόνου και του κόσμου, χωρίς να μπορεί να είναι βέβαιος αν το σώμα του συμμετείχε σ’ αυτήν, την αρπαγή του στην βασιλεία του Θεού, τα λόγια και την πληρότητα της χαράς που ένιωσε ακούγοντάς τα, δηλαδή την κοινωνία του λόγου, της όρασης, της μετοχής της ύπαρξης στην σχέση με τον Χριστό, ως πρόγευσης της βασιλείας των ουρανών. Όμως ο απόστολος των εθνών δεν αφήνει τον εαυτό του στην παρούσα ζωή να καυχηθεί για τα επιτεύγματά του, για την δόξα την οποία λαμβάνει επειδή μιλά για τον Θεό, βαπτίζει ανθρώπους, ιδρύει Εκκλησίες, συμβουλεύει και καθοδηγεί, ξεκαθαρίζοντας την αλήθεια της πίστης. Καυχάται για την σχέση με τον Χριστό, καυχάται όμως και για τις ασθένειες του, για ό,τι δηλαδή οι υπόλοιποι απορρίπτουμε.

            Σπουδαίος αυτός ο λόγος για μας τους χριστιανούς του καιρού μας. Από την μία να καυχόμαστε διότι ο Χριστός μας αγαπά, διότι μας περιμένει η ανάσταση και η ζωή, η μετοχή μας στην χαρά της βασιλείας, ακόμη και μέσα από τον πόνο του θανάτου κάθε μορφής. Από την άλλη, να καυχόμαστε στις ασθένειές μας, στις δοκιμασίες μας, στη  φαινομενική μας ήττα ότι τα στοιχεία αυτά έρχονται στην ζωή για να μην υπερηφανευόμαστε, για να μην αισθανόμαστε πώς ό,τι πετυχαίνουμε στην ζωή είναι αρκετό για να μας καταξιώνει. Μας υπενθυμίζουν τις αμαρτίες μας, που νομίζουμε ότι δεν υπάρχουν. Μας δείχνουν ότι χρειάζεται η κάθαρση διά της υπομονής. Η συναίσθηση της φθοράς, για να επιζητούμε την χάρη του Θεού. Ότι τελικά μέσα στις αδυναμίες, τις ασθένειες, τον θάνατο ακόμη, ο Θεός δεν μας λησμονεί, ότι γίνεται ο βοηθός μας και κάνει την ήττα νίκη της ζωής και της ελπίδας.

            Χρειάζεται κουράγιο. Να πάρουμε βαθιά ανάσα, να προσευχηθούμε, να νιώσουμε ότι ο καθένας μας, με αυτό που είναι, έχει μια αποστολή μεγάλη στην ζωή: να φανερώνει τον Χριστό, να αγαπά, να αντέχει, να επιστρέφει από τα πάθη και τα λάθη και να εμπιστεύεται. Τα υπόλοιπα είναι η δωρεά της αγιότητας, καθώς ο Χριστός δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψει.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

30 Οκτωβρίου 2022

Ε’ Λουκά

Με λαμπρότητα οι εκδηλώσεις της Εθνικής Επετείου 28ης Οκτωβρίου 1940

 Με κάθε επισημότητα εορτάστηκε στην πόλη της Κέρκυρας η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Έπειτα από την Θεία Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας και Κραταιάς σκέπης της Παναγίας μας, η οποία κατά το έπος του ’40 σκέπασε την πατρίδα μας και ενίσχυσε τον ηρωικό στρατό μας.

Η εκκλησία μας μετέφερε αυτήν την μεγάλη εορτή από την 1η Οκτωβρίου που εορτάζει την 28ην Οκτωβρίου εις ανάμνησιν όλων των θαυμαστών τα οποία εποίησε η Παναγία μας και ενίσχυσε τον στρατό, ο οποίος εμάχετο στο μέτωπο της Αλβανίας, αλλά ταυτόχρονα προστάτευσε και την Πατρίδα μας από τον επαίσχυντο ζυγό, τον οποίο επέβαλαν οι κατοχικές δυνάμεις. 

Περί την 11ην πρωινήν προσήλθαν στον μητροπολιτικό Ναό, η εκπρόσωπος της κυβέρνησης κ. Μίνα Γκάγκα, αναπληρώτρια Υπουργός Υγείας, καθώς και η κ. Περιφερειάρχης Ιονίων νήσων, κ. Ρόδη Κράτσα, οι βουλευτές της Κέρκυρας, κ. Στέφανος Γκίκας, κ. Αλέξανδρος Αυλωνίτης και κ. Δημήτριος Μπιάκης, η Δήμαρχος Κεντρικής Κέρκυρας κ. Μερόπη Υδραίου, οι πρόεδροι αντιστοίχως του Περιφερειακού και Δημοτικού Συμβουλίου, Αντιπεριφερειάρχες, Αντιδήμαρχοι, ο Πρύτανης του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Ανδρέας Φλώρος, Περιφερειακοί και Δημοτικοί Σύμβουλοι και άλλοι εκπρόσωποι και φορείς του τόπου μας.

Αντιστοίχως οι εκπρόσωποι και Διοικητές του Ναυτικού Σταθμού Κέρκυρας, της Αστυνομίας, της Εθνοφρουράς, της Πυροσβεστικής και του Λιμενικού Σώματος.

Τον πανηγυρικό της ημέρας, εκφώνησε η κ. Μίρκα Παλιούρα, επίκουρη Καθηγήτρια του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου.

Ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στην Δοξολογία πλαισιωμένος από οχτώ ιερείς, κεκανονισμένους σύμφωνα με το πρόγραμμα, και τον διάκονο του. Έψαλε και η χορωδία του Μητροπολιτικού Ναού και στο τέλος ο σεβασμιότατος ευχήθηκε η Παναγία μας, όπως το 1940 να συνεχίσει να προστατεύει την πατρίδα μας, έτσι ώστε από τις εξ ανατολών απειλές να μας φρουρεί αδιάκοπα. Μάλιστα δε, παρακάλεσε την εκπρόσωπο της Κυβέρνησης να μεταφέρει τις ευχές του στην κυβέρνηση, ώστε να έχουν δύναμη και τον φωτισμό να αντιμετωπίσουν όλες τις προκλήσεις και να διαφυλάξουν στην ακεραιότητα την πατρίδα μας. 

Μετά την Δοξολογία, ο Μητροπολίτης, ο Ιερός κλήρος και η κ. Υπουργός, ως και όλοι οι τοπικοί φορείς, μετέβησαν στο μνημείο των πεσόντων ηρώων, και ανέπεμψαν επιμνημόσυνη δέηση και έγινε η κατάθεσις των στεφάνων. Η δε εορτή ολοκληρώθηκε με την μαθητική παρέλαση, την στρατιωτική, τους προσκόπους και όλα τα άλλα τμήματα, τα οποία παρέλασαν.

Η αναπληρωτής Υπουργός Υγείας Μίνα Γκάγκα στον Μητροπολίτη Κερκύρας

 Το απόγευμα της Πέμπτης, 27 Οκτωβρίου 2022, στο επισκοπείο της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων νήσων, επισκέφθηκε τον Σεβασμιώτατο μητροπολίτη Κερκύρας, η Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας κ. Μίνα Γκάγκα, που βρέθηκε στην Κέρκυρα προκειμένου να ενημερωθεί και να διευθετήσει ζητήματα τα οποία ανέκυψαν στο γενικό Νοσοκομείο Κέρκυρας, καθώς και να εκπροσωπήσει την κυβέρνηση στην Εθνική Επέτειο της 28ΗΣ Οκτωβρίου.

Την κ. Γκάγκα συνόδευε ο βουλευτής Κέρκυρας κ. Γκίκας και συνεργάτες από το Υπουργείο Υγείας. Η κ. Υπουργός ενημερώθηκε από τον Σεβασμιώτατο για το πρότυπο προνοιακό έργο, το οποίο συντελείται από την Ιερά Μητρόπολη, και τα εν γένει τρέχοντα εκκλησιαστικά θέματα, τα οποία άπτονται με τα κοινωνικά και προνοιακά του νησιού μας. Επίσης της ενημέρωσε για την ανέγερση του Ιερού Ναού που βρίσκεται εντός του Νοσοκομείου, και τον οποίο ανεγείρει με προσωπική φροντίδα ο Σεβασμιώτατος, και με δαπάνες ομοίως της Ιεράς Μητροπόλεως. Ο Ναός είναι αφιερωμένος στην Αγία Μεγαλομάρτυρα Ειρήνη και στον Άγιο Λουκά Συμφερουπόλεως τον Ιατρό, και έχει σκοπό να εξυπηρετεί τις πνευματικές ανάγκες του νοσοκομείου.

Σε πολύ θερμό και εγκάρδιο κλίμα αντάλλαξαν απόψεις, και ο Σεβασμιώτατος προσέφερε αναμνηστικά δώρα στην αξιότιμη κ. Υπουργό, μια εικόνα του Προστάτου της Νήσου Αγίου Σπυρίδωνος, καθώς και τον επετειακό τόμο που είναι αφιερωμένος στο Ιερό προσκύνημα του αγίου.

ΜΝΗΜΗ Η’ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ;

 

Οι λαοί προσπαθούν στους καιρούς μας να ξαναβρούνε την ταυτότητά τους. Δεν μπορούμε εύκολα να ισχυριστούμε ότι η παγκοσμιοποίηση και η πολυπολιτισμικότητα έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους. Η νέα γενιά επιμαρτυρεί, καθώς η ενδυμασία, η μουσική που ακούει, η χρήση των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, η μετατροπή της γνώσης σε πληροφορία, το Διαδίκτυο, η εικονική πραγματικότητα ήρθαν για να μείνουν και να στηρίξουν έναν παγκόσμιο πολιτισμό, ακόμη κι αν αυτός δεν πείθει ότι έχει έγνοια για την ύπαρξη και όχι μόνο για το τώρα και την επιθυμία. Πάντως προβλήματα, όπως η χωρίς όρια μετανάστευση, η αποτυχία της επιστήμης να πείσει ότι έχει όλες τις λύσεις για την διατήρηση της ζωής, οι γεωπολιτικές αναταράξεις που πηγάζουν από αισθήματα και εξουσιαστικότητας και ανασφάλειας, η έλλειψη χαρισματικών ηγετών που με πανανθρώπινο όραμα θα εμπνεύσουν όχι μόνο τον λαό τους αλλά και τον κόσμο, η πολιτική ορθότητα που οδηγεί στην τυραννία των πολλών από τις μειοψηφίες (χωρίς να αρνούνται οι σκεπτόμενοι τα δικαιώματα των λίγων, δεν μπορούν παρά να αισθάνονται βαθύ προβληματισμό γιατί να προτυποποιούνται), κάνουν τους λαούς να μην είναι πειθήνια όργανα συγκεκριμένων πολιτικών προτύπων, που προβάλλουν ως η μόνη λύση για τον κόσμο.

Η ταυτότητα θα ήθελαν αυτά τα πρότυπα να είναι κλειστή, περιχαρακωμένη στο χτες, για να την απαξιώσουν. Συχνά οι άνθρωποι που επικαλούνται την παράδοση πέφτουν σ’ αυτήν την παγίδα. Διακηρύσσουν επιστροφές σε παλιούς καλούς καιρούς, σε αξίες που οι πολλοί δεν νοσταλγούν, όχι διότι δεν έχουν νόημα, αλλά γιατί δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από έναν κόσμο που ήδη τρέχει παγκοσμιοποιημένα. Και αντί να υπάρξει διάλογος με βάση τις αρχές και τις αξίες της παράδοσης, στα πλαίσια οργανωμένων κοινοτήτων, οι παραδοσιολάτρες αυτοπαραδίδονται στην χλεύη τού να φαντάζουν παρελθόν. 

Αγάπη δεν είναι η επιστροφή στην παραδοσιακή οικογένεια, όπου ο άντρας έκανε κουμάντο και η γυναίκα σώπαινε από φόβο. Ελευθερία δεν είναι να κλείσουμε τα κινητά και τους υπολογιστές, όπως παλαιότερα έλεγαν όσοι μιλούσαν για τον διάβολο μέσα στην τηλεόραση. Άσκηση δεν είναι μόνο το πόσες νηστείες από τροφή θα κάνουμε. Αγάπη είναι να μάθουμε να κόβουμε το θέλημά μας για να δώσουμε χαρά στον άλλο και αυτό να γίνεται αμοιβαία. Ελευθερία είναι να γνωρίζουμε τι βλέπουμε και πόσο χρόνο αληθινά χρειάζεται να αφιερώνουμε στα εικονικά του κόσμου. Άσκηση δεν είναι να πάρουμε τα βουνά και να τρεφόμαστε με χορταράκια, αλλά να μάθουμε να κάνουμε μικρές στάσεις στην ημέρα μας, για να ευχαριστούμε τον Θεό, για τα λίγα ή τα πολλά, για να μην αποθεώνουμε τον εαυτό μας στην ψευδαίσθηση ότι είμαστε άτρωτοι.

Σ’ αυτό το περιβάλλον θυμόμαστε ως λαός την επέτειο του ΟΧΙ του 1940. Δεν αρκεί η μνήμη. Αν μια τέτοια επέτειος δεν γίνει αφετηρία ενός νέου ξεκινήματος, καρδιακού, αξιακού, υπενθύμισης ότι δεν κερδίζουν οι ισχυροί, αλλά όσοι πιστεύουν, όσοι νιώθουν ότι οι καρδιές τους δεν μπορούν να ανεχτούν το “δε γίνεται τίποτα, μην το παλεύεις”, τότε όσα λόγια, όσες γιορτές, όσες αργίες και παρελάσεις κι αν γίνουν, η επέτειος θα περάσει χωρίς νόημα. Εδώ χρειάζεται ένας γόνιμος διάλογος σε όποιες κοινότητες το αντέχουν, εκκλησιαστικές, σχολικές, οικογενειακές, πανεπιστημιακές, διαδικτυακές. Χωρίς αγάπη για το “ανήκειν”, που φτάνει μέχρι την απόφαση και για θυσία, αν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, ελευθερία από τον θάνατο δεν έρχεται. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 26 Οκτωβρίου 2022

ΕΟΡΤΉ ΑΓΊΟΥ ΔΗΜΗΤΡΊΟΥ

Ο Κερκύρας Νεκτάριος στην Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου

Με κάθε λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια πανηγύρισε η Ιερά μονή του Αγίου Δημητρίου στο χωριό Αγίων Δούλων στην Βόρεια Κέρκυρα. Η Ιερά Μονή είναι γυναικεία και υπό την καθοδήγηση της σεβαστής γερόντισσας Αγαθοκτίστης. Στην Ιερά Πανήγυρη, εκτός από την αδελφότητα της Ιεράς μονής συμμετείχαν και αντιπροσωπείες των άλλων γυναικείων αδελφοτήτων της Κέρκυρας.

Παρόντες στην Θεία Λειτουργία, ήτο ο Δήμαρχος της Βόρειας Κέρκυρας, κ. Γεώργιος Μαχειμάρης και ο Βουλευτής Κέρκυρας κ. Στέφανος Γκίκας, και η ιερά μονή κατεκλύσθη από ευλαβείς προσκυνητές, οι οποίοι κατέφθασαν από τα διάφορα δημοτικά διαμερίσματα της Κέρκυρας.

 Ο Σεβασμιώτατος συλλειτούργησε με τον Ιεροκήρυκα και ηγούμενο της Ιεράς Μονής Υψηλής Θεοτόκου, π. Σπυρίδων Σκορδίλη, με τον ηγούμενο της Ιεράς Μονής Βλαχερνών Σκριπερού π. Αρσένιο Πεπέ, με τον αρχιμανδρίτη π. Αθανάσιο Χατζηνικολάου, αδελφό της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Υψηλής, συμπαρισταμένου του αρχιμανδρίτου π. Ρωμανού Κανιτάκη, και αρκετούς εφημερίους από τις πλησιέστερες ενορίες, καθώς και του Ιεροδιακόνου π. Ανδρέα Γκιόκα.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του κατά την Θεία Λειτουργία, έλαβε αφορμή από το αποστολικό ανάγνωσμα, που ο Απόστολος Παύλος απευθύνεται στον μαθητή του Τιμόθεο, και του δίδει μερικές συμβουλές αλλά και πνευματικές υποθήκες. Του υπενθυμίζει ότι πλέον έχει στρατευτεί από τον Κύριο Ιησού Χριστό, και επιπλέον τον συμβουλεύει ότι θα πρέπει να είναι προσεκτικός με την ζωή του, χωρίς «να εμπλέκεται ταις του βίου πραγματείες, ίνα τω στρατολογήσαντι αρέση», και επιπλέον τον συμβουλεύει να μην επαισχυνθή το μαρτύριον, να μην ντραπεί δηλαδή όταν τον καλέσει ο Κύριος μας, και να μην λιποψυχήσει μπροστά στο μαρτύριο. Αυτά ακριβώς αφορούν τον μεγαλομάρτυρα Δημήτριο, που εορτάζει η Αγία Εκκλησία μας σήμερα, που παρά το γεγονός ότι ο ίδιος είχε αξιώματα υψηλά στρατιωτικά, τα καταφρόνησε μπροστά στην στρατολογία την πνευματική, που κλήθηκε στην πίστη του Ιησούν Χριστόν.

 Επιπλέον στο μαρτύριο του αίματος, το οποίο έγινε μαρτυρία διαμέσου των αιώνων στους Χριστιανούς και της εποχής του, αλλά και κάθε εποχής.

Η εποχή μας, επαναλαμβάνεται της εποχής της ειδολολατρίας του Αγίου Δημητρίου, και καλείται ο καθένας μας, ιδιαίτερα οι μοναχοί και οι μοναχές οι οποίοι είναι στρατευμένοι στην εν Χριστώ ζωή, να φέρουν την μαρτυρία της πίστεως και της αληθινής εν Χριστώ ζωής σε έναν κόσμο μεταβαλλόμενο, ο οποίος διψά μεν και πεινάει πνευματικά, αλλά δεν στοχεύει στην αληθινή πνευματική πηγή, η οποία μπορεί να κορέσει την πνευματική δίψα και πείνα που είναι η πηγή της ζωής μας, ο Ιησούς Χριστός.

Όσο και αν προσπάθησε ο σύγχρονος πολιτισμός να αλλάξει τα δεδομένα στην ανθρωπότητα μεταβάλλοντας την μέσα από την ηλεκτρονική εποχή, στο να διευκολύνει τη ζωή του συγχρόνου ανθρώπου, τόσο περισσότερο την περιέπλεξε σε δύσκολους ατραπούς, οι οποίοι δεν φέρνουν τον άνθρωπο στην αληθινή ζωή, την οποία μας χάρισε ο Θεός, αλλά τον οδηγούν σε μια εικονική πραγματικότητα, η οποία αντί να τον ξεκουράσει, τον δυσκόλεψε τόσο πολύ, και τον οδήγησε στην απόγνωση. 

Όμως οφείλει καθένας χριστιανός να δει και να αφουγκραστεί το αληθινό μήνυμα της σωτηρίας, η οποία βγάζει τον άνθρωπο από το πνευματικό τέλμα, και τον ελευθερώνει από όλα τα δεσμά της κοσμικής ζωής.

Στο τέλος ευχήθηκε τόσο στην αδελφότητα, όσο και σε όλους τους προσκυνητές ο άγιος Δημήτριος να γίνει αφορμή για την αφύπνιση μας την πνευματική και την επιστροφή μας στη γνήσια παράδοση, τόσο της πίστεως όσο και των αξιών που προέρχονται από την πνευματική ζωή.

Εσπερινός του Αγίου Δημητρίου στα Γαζάτικα Κέρκυρας

Στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου στα Γαζάτικα, μετέβει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος, όπου και χοροστάτησε στον πανηγυρικό εσπερινό προς τιμήν του Αγίου Δημητρίου, ο οποίος εορτάζεται με μεγαλοπρέπεια σε ολόκληρη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Θεσσαλονίκη, πλαισιωμένος από ιερείς της περιοχής. 

Στο αναλόγιο του ναού μαζί με τους ιεροψάλτες της ενορίας ,έψαλλε και ο εορτάζων κ. Δημήτριος Μεταλληνός, πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Κέρκυρας.

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος κ. Νεκτάριος, αναφέρθηκε στο πρόσωπο του Αγίου Δημητρίου, τονίζοντας ιδιαίτερα την αγάπη του για το Θεό, την οποία του καλλιέργησαν οι γονείς του από πολύ μικρή ηλικία. Και παρόλο που καθώς μεγάλωνε ο άγιος κατάφερε να αποκτήσει σπουδαία αξιώματα, και να γίνει σπουδαίο στέλεχος του ρωμαϊκού στρατού σε ηλικία μόλις 22 ετών, εντούτοις, αναζητώντας τα υψηλά και τα σπουδαία για τη ζωή, έγινε σπουδαίος κήρυκας του Χριστιανισμού στη Θεσσαλονίκη, νουθετώντας νέους ανθρώπους και οδηγώντας τους στον αληθινό Θεό.

Η αυθεντικότητά του, τον έκαμε να διδάσκει την Αγία Γραφή στους νέους της πόλης, και να συγκεντρώνει πλήθος νέων στις υπόγειες στοές για να ακούσουν το ευαγγέλιο του Χριστού. Ο σεβασμιώτατος ανέφερε χαρακτηριστικά πως τον Άγιο Δημήτριο, όπως και κάθε άγιο της εκκλησίας μας, τον εξέλεξε ο ίδιος ο Θεός από την κοιλία της μητρός του, δίδοντας του πολλά τάλαντα και χαρίσματα.

Με αφορμή τη νουθεσία τον γονέων του Αγίου, που του δίδαξαν την ευλάβεια και την πίστη στο Θεό, ο κ. Νεκτάριος ανέφερε πως σήμερα οι νέοι δεν γνωρίζουν τις αλήθειες της πίστης μας, καθώς ο θεσμός της οικογένειας και της παιδείας έχουν ασθενήσει, δίδοντας προτεραιότητα μόνο σε δραστηριότητες πολιτιστικές και αθλητικές, οι οποίες όμως δεν αρκούν για να γεμίζουν την ψυχή των νέων ανθρώπων που αναζητούν την ελπίδα και το όραμα, το στήριγμα που θα ακουμπήσουν τη ζωή τους για να πλεύσουν στις φουρτούνες της καθημερινότητας με ασφάλεια.

Συνδέοντας το ιστορικό γεγονός του Τιτανικού με την εποχή μας, εκείνου του πλοίου που έκανε το παρθενικό του ταξίδι και προσέκρουσε σε ένα παγόβουνο, ανέφερε πως τότε δόθηκε η εντολή να κάνουν όπισθεν ολοταχώς, όμως ήταν αργά. Έχουμε σήμερα μπροστά μας ένα παγόβουνο που μας οδηγεί στην απόγνωση και σε αδιέξοδα, και μόνο η επιστροφή στον Θεό, στην ζωή της Εκκλησίας, με αληθινή αγάπη προς τον Θεό και αυταπάρνηση του ιδίου θελήματός μας μπορούμε να αποφύγουμε τα παγόβουνα της σκληροκαρδίας των ανθρώπων, αλλά και τις συνέπειες των.

Ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε την χαρά του, που σε αυτή την μικρή περιοχή, και σε αυτή τη μικρή εκκλησία, οι άνθρωποι έχουν καρδιές πυρωμένες για την Εκκλησία του Χριστού. Ευχήθηκε με τις πρεσβείες του Αγίου Δημητρίου, να κατευθύνεται η ζωή όλων μας από ιδανικά και αξίες, τα οποία ξεθωριάζουν στην σύγχρονη ζωή μας που κατακλύζεται από ιδιοτέλειες, οι οποίες μας κρατούν δέσμιους, και δεν μας οδηγούν στην αληθινή ελευθερία, την ελευθερία του Θεού.

Κλείνοντας, κάλεσε τους γονείς να γίνουν πρότυπο στα παιδιά τους, αποτελώντας το βίωμα τους παράδειγμα προς μίμηση, ώστε να γεμίσουν οι ψυχές τους Χριστό και Ελλάδα.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Τιμητική εκδήλωση για την συμπλήρωση 20 χρόνων από την εκλογή, χειροτονία και ενθρόνιση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου διεξήχθη το απόγευμα της Κυριακής 23 Οκτωβρίου 2022 στην Λευκίμμη, έδρα του Δήμου Νότιας Κέρκυρας και στην αίθουσα εκδηλώσεων του 2ου Δημοτικού Σχολείου.

Στην εκδήλωση ο Δήμαρχος Νότιας Κέρκυρας κ. Κωνσταντίνος Λέσσης ανακήρυξε με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ως επίτιμο δημότη Νότιας Κέρκυρας τον Σεβασμιώτατο, ενώ στη συνέχεια ακολούθησε πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα προς τιμήν του Μητροπολίτη. Συμμετείχαν η Χορωδία Λευκίμμης, υπό τη διεύθυνση του κ. Σπύρου Σμοΐλη, με εκκλησιαστικούς ύμνους και τραγούδια, το Φωνητικό Σύνολο της Ενορίας Ευαγγελιστρίας Λευκίμμης, με μια εξαιρετική μονοφωνική απόδοση παραδοσιακών στιχουργημάτων, η ορχήστρα του μουσικοσυνθέτη κ. Σπύρου Σαμοΐλη, που παρουσίασε τραγούδια του συνθέτη, με τις φωνές των Αναστασίας Κουρτέση, Σπύρου Πανδή και Νίκου Μυρισκλάβου και την υποστήριξη της Χορωδίας Πετριτή, όπως επίσης και η Εκκλησιαστική Χορωδία της ενορίας Αγίων Θεοδώρων Περιβολίου, υπό τη διεύθυνση του χοράρχη κ. Σπυρίδωνα Κουλούρη.

Χαιρετισμούς απηύθυναν κατά σειρά ο Ιεροκήρυκας της περιοχής Αρχιμ. Σεραφείμ Λινοσπόρης, ο οποίος είχε και την ευθύνη για την προετοιμασία της εκδήλωσης, ο Αρχιερατικός Επίτροπος Νοτίου Κερκύρας Πρωτ. Δημήτριος Βασιλειάδης, ο Αρχιερατικός Επίτροπος Μελιτειέων Πρωτ. Σπυρίδων Λέσσης, η Περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων κ. Ρόδη Κράτσα-Τσαγκαροπούλου και ο βουλευτής Κέρκυρας κ. Στέφανος Γκίκας.

Ομιλία προς τιμήν του Σεβασμιωτάτου, στην οποία περιέγραψε τον ηγετικό ρόλο του επισκόπου, αλλά και την ανάγκη για συμπόρευση με κλήρο, λαό και τους άρχοντες του τόπου, όπως επίσης και στοιχεία από την προσωπική τους γνωριμία, απηύθυνε ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος και στενός συνεργάτης του Μητροπολίτη Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός.

Την εκδήλωση έκλεισε ο Σεβασμιώτατος κ. Νεκτάριος, ο οποίος, εμφανώς συγκινημένος, τόνισε ότι παρότι δεν είναι στον χαρακτήρα και στην θέση του να δέχεται τέτοιες εκδηλώσεις, εντούτοις έκανε υπακοή σε όλα του τα πνευματικά παιδιά, κληρικούς και τον λαό, οι οποίοι επέμειναν να τιμήσουν το πρόσωπό του για τον μεγάλο αγώνα της Εκκλησίας να επανευαγγελίσει τον λαό, να σταθεί δίπλα στα προβλήματα των ανθρώπων, να παρηγορήσει, να χαρεί, να δώσει το μήνυμα της παρουσίας του Χριστού. Ο κ. Νεκτάριος τόνισε ότι η δική του ποιμαντορία είναι συνέχεια της αλυσίδας του παρελθόντος και ότι, παρότι δε είχε σκεφτεί ποτέ ότι θα έφτανε σ’ αυτό το αξίωμα και ότι ο ίδιος είχε την πορεία του στο μοναστήρι της Παναγίας Άνω Ξενιάς, εντούτοις υπάκουσε στην κλήση του Θεού και της Εκκλησίας και έκανε την Κέρκυρα πατρίδα του. Ευχαρίστησε τον Δήμαρχο Νότιας Κέρκυρας για την τιμή της ανακήρυξής του ως επίτιμου Δημότη Νότιας Κέρκυρας, τον κλήρο και λαό για την αγάπη τους, είπε ότι για τον ίδιο «η Κέρκυρά μας», ο λαός της ο πολιτισμένος, ο ευγενικός, ο χαρούμενος είναι ο λαός του και ότι θα διακονεί μέχρι το τέλος της ζωής του με πνεύμα θυσίας και αγάπης.

 Στην εκδήλωση παρευρέθησαν ο Δήμαρχος Βόρειας Κέρκυρας κ. Γιώργος Μαχειμάρης, ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων κ. Δημήτρης Μεταλληνός, οι αντιπεριφερειάρχες κ. Ζορμπάς και κ. Ανδριώτη, ο πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου κ. Μουζακίτης, ο αστυνομικός διευθυντής κ. Σκολαρίκης και άλλοι εκπρόσωποι των τοπικών αρχών, καθώς και πολλοί ιερείς και πλήθος κόσμου.