ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

    Συνάντηση είχαν το πρωί της Πέμπτης 29 Φεβρουαρίου 2024 στα γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος με τον Περιφερειακό Διευθυντή εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων κ. Πέτρο Αγγελόπουλο. Στη συνάντηση συμφωνήθηκε η συνέχεια της συνεργασίας της τοπικής Εκκλησίας και της εκπαιδευτικής κοινότητας με την από κοινού διοργάνωση δύο ξεχωριστών εκδηλώσεων.

 Η πρώτη θα λάβει χώρα την Πέμπτη 21 Μαρτίου 2024 και θα έχει ως κύριο θέμα της την παρουσίαση των εργασιών που έγιναν στα σχολεία της Κέρκυρας με αφορμή την εβδομάδα Ιωάννη Καποδίστρια, ενώ θα τιμηθεί από κοινού και η εθνική μας επέτειος της 25ης Μαρτίου. Η εκδήλωση τέθηκε υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας, ενώ θα παραστεί σ’ αυτήν, αποδεχθείς την σχετική πρόσκληση, ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων κ. Γιώργος Καλατζής.  

Στα μέσα Απριλίου , σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί σύντομα, η Μητρόπολη και η Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης θα συνδιοργανώσουν επιμορφωτική εκδήλωση με θέμα τον σχολικό εκφοβισμό.

Τόσο ο Μητροπολίτης Κερκύρας, όσο και ο Περιφερειακός Διευθυντής εξέφρασαν τη βαθιά ικανοποίησή τους για την άριστη συνεργασία, η οποία δείχνει την αγωνία των δύο θεσμών για την εκπαίδευση, τη νεότητα, αλλά και τη διαφύλαξη αρχών και παραδόσεων.

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΕΣ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ

    Στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος λειτούργησε το πρωί της Τετάρτης 28 Φεβρουαρίου 2024 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ο κ. Νεκτάριος τέλεσε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των βιαίως φονευθέντων συνανθρώπων μας κατά το δυστύχημα.

Ο κ. Νεκτάριος, σε σύντομη προσφώνησή του, τόνισε το πένθος όλου του ελληνικού λαού, το οποίο συμμεριζόμενη η Εκκλησία ζήτησε να γίνει προσευχή αυτή την ημέρα. Η ελληνική δικαιοσύνη ακόμη δεν μπόρεσε να δώσει επαρκή απάντηση στο γιατί συνέβη αυτό σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη στις καρδιές των γονέων που έχασαν τα παιδιά τους πάνω στο άνθος της ηλικίας τους,, αλλά και σε όσους στερήθηκαν τους οικείους τους. Τα αναπάντητα ερωτήματα οι ιθύνοντες της πατρίδος μας δεν τα έχουν ως προτεραιότητα. Αντίθετα, σπεύδουν να νομοθετούν με αήθεια απέναντι στην οικογένεια και την μητρότητα, ξεχνώντας τον πόνο αυτών των μητέρων. Η Εκκλησία μας όμως ως στοργική μητέρα δεν λησμονεί. Εύχεται και προσεύχεται υπέρ αναπαύσεως των αθώων θυμάτων. Μπορεί να φάνηκε στους άφρονες ανθρώπους ότι «κάκωσίς εστιν» η έξοδός τους από τη ζωή, αλλά εκείνοι «εισί εν ειρήνη». Ο πειρασμός, αλλά και η αμέλεια της πολιτείας προκάλεσαν αυτό το τραγικό περιστατικό. Ο Δικαιοκρίτης Κύριος όμως ας αποδώσει τη δικαιοσύνη, την ανάπαυση, την ειρήνη, για να ζήσουν τα αθώα θύματα την ανάστασή τους και τη χαρά της βασιλείας του Θεού, κατέληξε τις σκέψεις του ο Μητροπολίτης Κερκύρας.

Σε όλους τους ναούς της μητροπολιτικής περιφέρειας, στις 10 το πρωί, χτύπησαν 57 φορές πένθιμα οι καμπάνες, για να τιμηθούν οι νεκροί των Τεμπών, κατόπιν αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

ΤΑ ΠΕΡΙΤΤΑ

Περιφρόνησε τα περιττά, για να βρεις όσα αξίζουν (Αββάς Ισαάκ ο Σύρος).

Ο θρίαμβος του πολιτισμού μας στηρίζεται σήμερα στα περιττά. Ο άνθρωπος νιώθει ότι αυτά έχουν αξία στη ζωή του, διότι τον κάνουν να αισθάνεται ξεχωριστός, να αισθάνεται ότι μετέχει σ’ αυτά που ο κόσμος προβάλει ως πρότυπα, σ’  αυτά που αν δεν τα έχεις, αισθάνεσαι έλλειψη. Πώς να αντιμετωπίσεις τους άλλους που νιώθουν σπουδαίοι με τα περιττά; Κι όταν το «έχειν» γίνεται το σημείο-κλειδί, τότε η σύγκριση με τους κατέχοντες μάς κάνει να νομίζουμε τους εαυτούς μας υποδεέστερους. Να ζηλεύουμε. Να φθονούμε. Να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τα πάντα, αρκεί να μην υστερούμε.

Ο ασκητικός λόγος, που προέρχεται μέσα από το βίωμα, μας προτρέπει να περιφρονήσουμε τα περιττά. Όχι απλώς να τα προσπεράσουμε, αλλά να αισθανθούμε απέχθεια γι’ αυτά. Να μη στρέψουμε καν το βλέμμα μας. Να προχωρήσουμε με επίγνωση ότι όσα αξίζουν δεν έχουν να κάνουν με τα όσα έχουμε. Αξίζει η πίστη, η οποία είναι εμπιστοσύνη στον Θεό και το θέλημά Του. Αξίζει η αγάπη, η οποία είναι ο δρόμος που μας κάνει να νιώθουμε οικείοι, ο καημός του άλλου να είναι δικός μας, η πτώση του άλλου να μας κάνει να πονούμε και όχι να χαιρόμαστε. Αξίζει να μοιραζόμαστε στιγμές και όχι αγαθά. Αξίζει να προσευχόμαστε για όσα δεν μπορούμε και για όσους δεν μπορούνε.  

Δεν είναι εύκολος αυτός ο λόγος. Στην πραγματικότητα όμως είναι αυτός που δίνει νόημα που κρατά, διάρκεια. Τα περιττά θα τα αλλάξεις. Αυτά που αξίζουν, όχι. Τα περιττά είναι μόδα. Οι μόδες γρήγορα παρέρχονται και αντικαθίστανται. «Ό,τι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο», λέει το τραγούδι (Πυξ Λαξ). Όμως, αν επενδύσεις σ’ αυτό, τότε ο χρόνος θα σε δικαιώσει.

Και να αρνηθούμε εντελώς τη χαρά των περιττών; Να είμαστε απόκοσμοι; Δεν είναι εύκολο αυτό να συμβεί, γιατί ζούμε εν τω κόσμω και το κοσμικό φρόνημα, που είναι της σαρκός, μας κυριεύει. Άλλωστε, παλεύουμε για τις μικρές ευτυχίες, που μοιάζουν πιο εύκολα προσεγγίσιμες, όταν μετριούνται με τα αγαθά. Τουλάχιστον,  ας μη θεωρούμε πως αυτά που έχουμε μάς ανήκουν. Ας προσπαθούμε να κρατιόμαστε απ’ αυτά το λιγότερο. Για να βρούμε τον δρόμο της αρετής.

Οι αρχαίοι την έβλεπαν ως ανδρεία, γενναιότητα στη ζωή, απέναντι στις περιστάσεις και τις δοκιμασίες. Την έβλεπαν ως σωφροσύνη, ως υπέρβαση της δίψας για ηδονή, για κυριαρχία δηλαδή της επιθυμίας που κάνει τον άνθρωπο να θεωρεί τον άλλο και τον κόσμο ως κτήμα του. Την έβλεπαν ως φρόνηση, δηλαδή ως δυνατότητα ευβουλίας, καλής σκέψης για τον εαυτό, την πόλη, τον κόσμο. Την έβλεπαν ως ευσέβεια, ως ανταπόκριση δηλαδή στο κάλεσμα του Θεού να έχουν ελπίδα για τον κόσμο μετά τον κόσμο, να μην ξεχνούν το ιερό, το αγιασμένο, αυτό που αντλεί κύρος ακατάλυτο από την παρουσία του Θεού, όχι της εξουσίας, αλλά της αγάπης, που τη δίνει απλόχερα, για να την ανταποδώσουμε στον συνάνθρωπο και στον κόσμο.

Στην αποστολή της Εκκλησίας στον σύγχρονο άνθρωπο είναι το να κρατήσει στην λατρευτική της κοινότητα αυτό το ήθος, της απάλειψης των περιττών, της χαράς με τα ουσιώδη, της καλαισθησίας και της αγάπης. Από τη λειτουργία ξεκινά η αλλαγή του τρόπου. Αν βρεις τον Θεό στο πρόσωπο του συνανθρώπου, αν Τον κοινωνήσεις στο μυστήριο της αγάπης, τότε θα βρεις την αλήθεια και θα την μοιραστείς. Είναι καιρός.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δμοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"

στο φύλλο της Τετάρτης 28 Φεβρουαρίου 2024

Ιερό Προσκύνημα Αγίου Σπυρίδωνος, Κέρκυρα | Ζωντανή μετάδοση

ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

    Στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Μπενιτσών λειτούργησε το πρωί της Κυριακής 25 Φεβρουαρίου 2024 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, με την ευκαιρία της ενάρξεως της κατανυκτικής περιόδου του Τριωδίου στην εκκλησιαστική και ελληνορθόδοξη παράδοση.

Ο κ. Νεκτάριος, αφού εξήγησε ότι το βιβλίο του Τριωδίου δίνει το όνομά του σε όλη αυτή την ωραία περίοδο του χρόνου, τόνισε ότι το νόημά της είναι η μετάνοια του ανθρώπου. Για το κοσμικό πνεύμα βεβαίως είναι περίοδος επιστροφής στον διονυσιακό καρναβαλισμό, στο ξεφάντωμα, δηλαδή στην επιστροφή σε μία κατάσταση πνευματικού θανάτου και σκοτασμού του νου και της καρδίας.

Λαμβάνοντας αφόρμηση από το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, στο οποίο ο απόστολος Παύλος ευχαριστεί τον μαθητή του επίσκοπο Εφέσου Τιμόθεο για το ότι τον ακολούθησε στον τρόπο ζωής, τη διδασκαλία, το ήθος, ακόμη και στο μαρτύριο, ο κ. Νεκτάριος στάθηκε σε δύο σημεία. Πρώτον, ότι όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, θα διωχθούν από το κοσμικό φρόνημα. Η ευσέβεια δεν είναι οπισθοδρόμηση, αλλά εμβάθυνση στο πνεύμα του Θεού. Προσήλωση στον τρόπο ζωή της Εκκλησίας. Ήθος που δε νικιέται από την αμαρτία. Ο κόσμος, όταν βλέπει ανθρώπους να αγαπούνε τον Θεό, κατά βάθος τους μισεί. Όμως χρειάζεται η αντίσταση σε αυτό το αρνητικό πνεύμα, με όποιο τίμημα.

Δεύτερον, ο απόστολος επισημαίνει ότι οι πονηροί και οι γόητες άνθρωποι θα προκόβουν και θα πλανούν τους ανθρώπους στη δική τους πλάνη. Αυτό συμβαίνει και στους καιρούς μας, καθώς οι πονηροί του κόσμου θεωρούν ως πρόοδο το ψέμα, την απάτη, την μοιχεία, την φιλοδοξία, την αδικία, τη ζωή χωρίς Θεό, ώστε πατώντας επί πτωμάτων να θεωρούνται καταξιωμένοι. Ο κόσμος λοιπόν ζει την πλάνη την δαιμονική. Μακριά από την ευσέβεια, νομίζει ότι θα είναι ευτυχισμένος, αλλά η ζωή του δεν έχει νόημα αγάπης αληθινής και αιωνιότητας.

Αυτό το πνεύμα, δυστυχώς, έχει κυριαρχήσει στην παγκόσμια κοινότητα και από αυτό παρασύρθηκε και η πατρίδα μας. Ο άλλοτε ευσεβής ορθόδοξος ελληνικός λαός θεωρούνταν από όλους ως η κοιτίδα της Ορθοδοξίας και οι άλλοι λαοί προσέβλεπαν στην Ελλάδα. Τώρα έχουν απογοητευθεί, βλέποντάς τους ιθύνοντες να καμαρώνουν για την ψήφιση νόμων που αλλοτριώνουν τα ήθη, αντίκεινται στη διδασκαλία της πίστεώς μας, ευτελίζουν την οικογένεια, την πατρότητα και την μητρότητα που δεν είναι μόνο η δωρεά της ζωής διά του σωματικού ομφαλίου λώρου στον νέο άνθρωπο, αλλά η δωρεά της καταγωγής μας από τον Θεό, που δίδεται από τον πνευματικό ομφάλιο λώρο της πίστεως. Είτε το θέλουμε όμως είτε όχι, πάντα σ’ αυτήν την μοναδική αλήθεια, ότι είμαστε παιδιά του Θεού.

Ο Σεβασμιώτατος υπενθύμισε τον λόγο του μεγάλου μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη ότι υπάρχει η Ελλάδα του Ηράκλειτου και του Μακρυγιάννη, και ότι εμείς ως Έλληνες και Ορθόδοξοι αυτό το πνεύμα θα κρατήσουμε, το πνεύμα του ηρωισμού, της πίστεως, του γνήσιου πολιτισμού της πνευματικής ελευθερίας, σε αντίθεση με τον ευτελή πολιτισμό των καιρών μας.

Στη συνέχεια, ο κ. Νεκτάριος μετέβη στο Αμφιθέατρο του Ιδρύματος Χρονίως Πασχόντων Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ, όπου ευλόγησε την βασιλόπιτα του παραρτήματος Κέρκυρας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Η πρόεδρος και το Διοικητικό Συμβούλιο τίμησαν τον Σεβασμιώτατο, για το ότι η τοπική Εκκλησία συνεργάστηκε βοηθώντας αποφασιστικά στην συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για τους σεισμοπαθείς της Τουρκίας και της Συρίας, όπως επίσης και για τους πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας, δείχνοντας την συμπόρευση με έναν φορέα που είναι δίπλα στον άνθρωπο.

2024-02-25 ΚΥΡΙΑΚΉ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

ΑΡΠΑΓΕΣ, ΑΔΙΚΟΙ, ΜΟΙΧΟΙ

     «Ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι» (Λουκ. 18, 11-12)

    «Ὁ Φαρισαῖος στάθηκε ἐπιδεικτικὰ κι ἔκανε τὴν ἑξῆς προσευχὴ σχετικὰ μὲ τὸν ἑαυτό του· “Θεέ μου, σ’ εὐχαριστῶ ποὺ ἐγὼ δὲν εἶμαι σὰν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ἅρπαγας, ἄδικος, μοιχός, ἢ καὶ σὰν αὐτὸν ἐδῶ τὸν τελώνη. Ἐγὼ νηστεύω δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα καὶ δίνω στὸν ναὸ τὸ δέκατο ἀπ’ ὅλα τὰ εἰσοδήματά μου”. 

            Ο ηθικός άνθρωπος αισθάνεται συνήθως ικανοποίηση για τις επιλογές της ζωής του, ιδίως όταν ακούει τις γνώμες των άλλων, ιδίως όταν έρχεται η ώρα να σταθεί ενώπιος ενωπίω με τον Θεό. Μάλλον το είδος αυτό τείνει να περιοριστεί, ιδίως στη νεώτερη γενιά, η οποία απομακρύνεται αρκετά και από το ήθος και από την προσευχή και από την ενδοσκόπηση. Ωστόσο, όπως ο Φαρισαίος στην παραβολή που ακούμε από τον Χριστό την πρώτη Κυριακή του Τριωδίου, της περιόδου εκείνης που μας προετοιμάζει αρχικά για την Μεγάλη Τεσσαρακοστή και στη συνέχεια μας ζητά να ξαναδούμε τις συνισταμένες της ζωής μας, θέτοντάς τες στην προοπτική της σχέσης με τον Θεό και στην αλλαγή όσον αφορά στον τρόπο θέασης του πλησίον όχι ως αντικειμένου ή αφορμής δικού μας αυτοδοξασμού, αλλά ως συν-εικόνας του Θεού, τραυματισμένης τουλάχιστον εξίσου με  μας, εντούτοις εμείς εύκολα επιλέγουμε την άλλη οδό. Ικανοποιημένοι διότι διαλέγουμε τον υγιή δρόμο, χαιρόμαστε γι΄ αυτόν και μπαίνουμε και στη λογική της σύγκρισης με τον πλησίον. Δεν είναι όμως ο πλησίον μας σημείο αναφοράς για να συν-άρουμε τους σταυρούς μας, αλλά αφορμή επανάπαυσης ότι εμείς δεν είμαστε σαν εκείνον, καθώς υπακούμε στον Θεό και η συνείδησή μας δεν μας ενοχλεί.

            Τι είναι αυτό που ενόχλησε τον Χριστό και λέει αυτή την παραβολή; Τον ενόχλησε η ηθική του Φαρισαίου; Το ότι τηρούσε τις εντολές; Τον ενόχλησε ότι δεν ήταν άρπαγας, άδικος και μοιχός; Αυτό, προφανώς, δεν παίζει. Αυτό που ενοχλεί τον Κύριο είναι το αίσθημα της αυτάρκειας που ο Φαρισαίος έχει. Αποδίδει τα κατορθώματά του στον εαυτό του και στην ατομική του ικανότητα, στον ατομικό του αγώνα, χωρίς να επικαλείται τη βοήθεια του Θεού. Κι έτσι, μέσα στην αυτάρκειά του, συγκρίνει και προχωρά στην κατάκριση. Αντί να συμπονέσει τον τελώνη, όχι από αίσθημα ανωτερότητας, αλλά διότι οι εντολές του Θεού, όπως και η ηθική έχουν ως σκοπό να μας βοηθήσουν να αγαπούμε τους πεπτωκότας, όπως επίσης και να βλέπουμε τις δικές μας υστερήσεις, τις δικές μας αμαρτίες, ο Φαρισαίος αυτοδοξάζεται και απορρίπτει. Δείχνει ότι γι’ αυτόν η κοινότητα δεν έχει χώρο για τους αμαρτωλούς, αλλά μόνο για τους «δικαίους». Ο Χριστός όμως έχει πει ότι δεν ήρθε να καλέσει τους δίκαιους σε μετάνοια, αλλά τους αμαρτωλούς. Δεν αγαπά τους δίκαιους; Προφανώς και τους αγαπά. Δεν τους  θέλει στη Βασιλεία Του; Τους θέλει, αρκεί όμως κι εκείνοι να νιώθουν ότι η καρδιά τους καλείται να είναι ανοιχτή, να χωρέσει κι όλους τους άλλους, όταν μάλιστα εκείνοι νιώθουν την ανάγκη να επικαλεστούν και να ζήσουν το έλεος του Θεού.

            Στην αρχή του Τριωδίου κι εμείς ας αποβάλλουμε την επιθετικότητα εις βάρος όσων η αμαρτία μοιάζει εμφανής στη ζωή τους. Ας αποβάλλουμε τη σύγκριση και την κατάκριση. Ας δούμε τις δικές μας πτώσεις. Ακόμη κι αν αυτές δεν είναι τέτοιες που να μοιάζουν βαριές, ας θυμηθούμε ότι μεγαλύτερες πτώσεις είναι η υπερηφάνεια, ο εγωκεντρισμός, η αυτάρκεια. Ότι χωρίς τον Χριστό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ότι τελικά κληθήκαμε να παλεύουμε για το ήθος της αγάπης, για να είμαστε μέλη της Εκκλησίας, για να συναντιόμαστε με τους άλλους ως συν-εικόνες του Θεού και μαζί τους να συγκροτούμε το Σώμα του Χριστού.

            Καλό Τριώδιο! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

25 Φεβρουαρίου 2024

Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου

ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024 ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

    Η προσευχή αποτελεί για όποιον πιστεύει βαθιά ανάγκη της ύπαρξης. Δεν είναι μία τυπική διαδικασία, κυρίως πριν τον ύπνο, αλλά σημείο ζωής και ελπίδας. Όταν νιώθουμε ανασφάλεια, όταν βλέπουμε δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε τόσο εμείς όσο και οι δικοί μας. τότε σπεύδουμε να εναποθέσουμε τις προσδοκίες για βοήθεια στο Θεό, για τον Οποίο είμαστε βέβαιοι ότι και μας αγαπά και μπορεί να μας δώσει αυτό που επιθυμούμε. Τι Θεός θα ήταν άλλωστε αν δεν είχε τέτοια δυνατότητα;

Στη ευαγγελική περικοπή όμως, με την οποία ξεκινά η ωραία, κατανυκτική και άκρως διδακτική περίοδος του λειτουργικού έτους, το Τριώδιο, ο Χριστός κάνει αναφορά σε δύο ανθρώπους, τον Φαρισαίο και τον τελώνη,  οι οποίοι δεν έχουν καμία πρόκληση ενώπιόν τους, ούτε περνούν δυσκολίες. Η προσευχή τους δεν είναι ούτε για τους άλλους. Μπροστά στο Θεό αποκαλύπτουν τον εαυτό τους Ο Χριστός μιλά για μία προσευχή που ξεπερνά φόβους, άγχη, ανασφάλειες και γίνεται προσευχή της καρδιάς. 

Ο Φαρισαίος κοιτά τη ζωή του και αισθάνεται ότι δεν χρωστά τίποτε στον Θεό. Πρώτα  συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους ανθρώπους και εκεί διαπιστώνει ότι δεν είναι αμαρτωλός όπως εκείνοι και ιδιαίτερα ο τελώνης, τον οποίο φαίνεται ότι ο Φαρισαίος τον γνώριζε. Κατόπιν συγκρίνει τον εαυτό του με τον Θεό και εκεί διαπιστώνει ότι τηρεί τις εντολές του νόμου. Διαπιστώνει έτσι ότι σε σχέση τόσο με τους ανθρώπους, όσο και με το Θεό, είναι άψογος. Ο Χριστός αναφέρει ότι ο Θεός δεν θα μπορούσε να δικαιώσει έναν τέτοιο άνθρωπο, γιατί ο Φαρισαίος δεν χρειαζόταν κανέναν. Η προσευχή του δεν ήταν κίνηση αγάπης, αλλά δικαίωσης του εαυτού του. Έβλεπε έξω του, κοιτούσε μέσα του και δόξαζε το εγώ του.

Αντίθετα, ο Τελώνης δεν βλέπει τους άλλους, αλλά στέκεται μακριά τους. Δεν τολμά να κοιτάξει ούτε τον Θεό. Το μόνο που βλέπει είναι ο εαυτός του και εκεί διαπιστώνει ότι όχι μόνο δεν έχει τίποτε για να καυχηθεί, αλλά η ζωή του είναι γεμάτη αμαρτίες. Το εσωτερικό του κενό όμως τον οδηγεί στην δικαίωση. Γιατί, διαπιστώνοντας την αδυναμία του, την αποδέχτηκε με ταπείνωση και έκανε το μόνο που θα μπορούσε αληθινά να τον βοηθήσει. Επικαλέστηκε το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού, ομολογώντας την αμαρτωλότητά του. «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. 18, 13). Ο Χριστός διαβεβαιώνει ότι τελικά ο τελώνης δικαιώθηκε και συγχωρέθηκε από το Θεό γιατί με τη θέλησή του αποδέχθηκε την αδυναμία του και ταπεινώθηκε. Έβλεπε μόνο εντός του και αφέθηκε στον Θεό. 

Οι δύο αυτοί ανθρώπινοι τύποι απαντώνται τόσο στην ζωή της Εκκλησίας όσο και του κόσμου. Τον τύπο του Φαρισαίου τον βρίσκουμε στα πρόσωπα εκείνων που διεκδικούν για τους εαυτούς τους την αυθεντία και την αλήθεια. Ευχαριστούν τον θεό τους, ο οποίος δεν είναι άλλος από το εγώ τους, για το ότι ξεχωρίζουν από τους άλλους και διεκδικούν την δικαίωση τους, διότι μόνο αυτοί γνωρίζουν και εφαρμόζουν ό,τι είναι σωστό. Τον τύπο του τελώνη τον συναντούμε στα πρόσωπα εκείνων οι οποίοι λένε την αλήθεια και δεν θεωρούν ότι ο εαυτός τους είναι η αλήθεια. Είναι εκείνοι που εμπιστεύονται το Θεό και ζητούν την ευσπλαχνία Του, γιατί γνωρίζουν ότι από μόνοι τους δεν επαρκούν. Είναι τελικά, εκείνοι που για τον εαυτό τους λένε μία ωραία προσευχή ενός ασκητή της Αιγύπτου, του αββά Μακαρίου: «Κύριε, όπως ξέρεις και όπως θέλεις, ελέησέ με». 

Καθώς εισερχόμαστε στο Τριώδιο, ας σπουδάσουμε σε ποιον ανθρώπινο τύπο μοιάζουμε. Το σχόλιο του Χριστού μάς δείχνει τι θέλει ο Θεός από εμάς. Και είναι βέβαιο ότι δεν είμαστε η αλήθεια. Ας προσευχόμαστε λοιπόν, εκτός από το για ό,τι έχουμε ανάγκη, να μας δίνει ο Θεός αγάπη και συγκατάβαση έναντι των άλλων, να στρεφόμαστε εντός μας και να καταλαβαίνουμε ότι, ακόμη κι αν προοδεύουμε πνευματικά και κοσμικά, έναντι του Θεού και όσων τον αγάπησαν, δηλαδή των αγίων, αμαρτωλοί είμαστε. Έτσι, η προσευχή θα γίνει δρόμος προς την ανάσταση της καρδιάς μας! 

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024 (Β’ Τιμ. γ’ 10-15)

 

     Τέκνον Τιμόθεε, παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν ᾿Αντιοχείᾳ, ἐν ᾿Ικονίῳ, ἐν Λύστροις. Οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος. Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται· πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ.

Ἀπόδοση στή νεοελληνική

    Τέκνον Τιμόθεε, ἐσὺ συμπορεύτηκες μαζί μου στὴ διδασκαλία, στὸν τρόπο ζωῆς, στοὺς σκοπούς, στὴν πίστη, στὴ μακροθυμία, στὴν ἀγάπη, στὴν ὑπομονή, στοὺς διωγμούς, στὰ παθήματα σὰν αὐτὰ ποὺ ὑπέμεινα στὴν ᾿Αντιόχεια, στὸ ᾿Ικόνιο, στὰ Λύστρα. Τί διωγμοὺς ὑπέφερα! Κι ἀπ’ ὅλα μὲ γλίτωσε ὁ Κύριος. Κι ὄχι μόνο ἐγώ, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ζήσουν μὲ εὐσέβεια, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, θὰ ἀντιμετωπίσουν διωγμούς. Μόνο οἱ πονηροὶ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἀπατεῶνες θὰ προκόβουν στὸ χειρότερο· θὰ ἐξαπατοῦν τοὺς ἄλλους καὶ οἱ ἄλλοι θὰ τοὺς ἐξαπατοῦν. ᾿Εσὺ ὅμως νὰ μένεις σ’ αὐτὰ ποὺ ἔμαθες καὶ ποὺ γιὰ τὴν ἀξιοπιστία τους ἔχεις τεκμήρια. Ξέρεις ἀπὸ ποιὸν τὰ ἔμαθες· καὶ μὴ λησμονεῖς ὅτι ἀπὸ τὴ βρεφική σου ἡλικία γνωρίζεις τὴ Γραφή, ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ κάνει σοφὸ ὁδηγώντας σε στὴ σωτηρία διὰ τῆς πίστεως στὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024 (Λουκ. ιη΄ 10-14)

 

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. ῾Ο Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

Ἀπόδοση στή νεοελληνική

Εἶπε ὁ Κύριος τήν παραβολή· Δύο ἄνθρωποι ἀνέβηκαν στὸν ναὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν, ὁ ἕνας ἦταν Φαρισαῖος κι ὁ ἄλλος τελώνης. ῾Ο Φαρισαῖος στάθηκε ἐπιδεικτικὰ κι ἔκανε τὴν ἑξῆς προσευχὴ σχετικὰ μὲ τὸν ἑαυτό του· “Θεέ μου, σ’ εὐχαριστῶ ποὺ ἐγὼ δὲν εἶμαι σὰν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ἅρπαγας, ἄδικος, μοιχός, ἢ καὶ σὰν αὐτὸν ἐδῶ τὸν τελώνη. ᾿Εγὼ νηστεύω δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα καὶ δίνω στὸν ναὸ τὸ δέκατο ἀπ’ ὅλα τὰ εἰσοδήματά μου”. ῾Ο τελώνης, ἀντίθετα, στεκόταν πολὺ πίσω καὶ δὲν τολμοῦσε οὔτε τὰ μάτια του νὰ σηκώσει στὸν οὐρανό. Χτυποῦσε τὸ στῆθος του καὶ ἔλεγε· “Θεέ μου, σπλαχνίσου με τὸν ἁμαρτωλό”. Σᾶς βεβαιώνω πὼς αὐτὸς ἔφυγε γιὰ τὸ σπίτι του ἀθῶος καὶ συμφιλιωμένος μὲ τὸν Θεό, ἐνῶ ὁ ἄλλος ὄχι· γιατὶ ὅποιος ὑψώνει τὸν ἑαυτό του θὰ ταπεινωθεῖ, κι ὅποιος τὸν ταπεινώνει θὰ ὑψωθεῖ».

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΜΨΗ

 

                Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, στο τελευταίο του μήνυμα εν ζωή, απηύθυνε μια προτροπή: «Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ό,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ό,τι κινδυνεύει». Αυτός ο λόγος παραμένει επίκαιρος, όσο ποτέ, στις ημέρες μας. Είναι ο μοναδικός οδοδείκτης που αναφέρεται στη μαρτυρία της Εκκλησίας σήμερα.

Τι κινδυνεύει αληθινά σήμερα; Η επίγνωση της ταυτότητάς μας στο μέλλον. Από την μία αυτό το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κ. Καραμανλή, το οποίο ουδείς νουνεχής μπορεί να απορρίψει. Μόνο που το ερώτημα έγκειται σε ποια Δύση ανήκουμε; Αυτή του δικαιωματισμού; Της κουλτούρας του εξοστρακισμού;  Του κινήματος WOKE; Ή ανήκουμε στη Δύση που θέτει ως όραμα του ανθρώπου τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής του, την καθολική παιδεία, την πρόσβαση στα αγαθά αυτής της ζωής, όχι όμως χωρίς όραμα μεταφυσικό, χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς ενότητα λαών και ανθρώπων; Και οι δύο όψεις του δυτικού κόσμου συνυπάρχουν και συγκρούονται σήμερα μεταξύ τους.

Η απάντηση στην Ευρώπη και στην Αμερική είναι πολιτική. Ο Τραμπ, η Λεπέν, η Μελόνι θεωρητικώς υπερασπίζονται τη Δύση της μεταφυσικής, της χριστιανικής παράδοσης, της απόρριψης της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, στην πραγματικότητα όμως είναι όψεις του συστήματος, που εκτονώνουν τον θυμό των ανθρώπων για ό,τι κινδυνεύει να χαθεί ή ήδη χάθηκε: την αξία του ανθρώπου ως προσώπου. Κι αυτοί στις επιθυμίες στηρίζονται. Στη θεοποίησή τους. Μόνο που καλύπτουν με «χριστιανική» γαρνιτούρα και σε επίπεδο συμβόλων που χρειάζονται, αλλά δεν είναι αρκετά χωρίς βίωση του νοήματός τους, την ανημπόρια να καταθέσουν μία συνολική πρόταση πολιτισμού και ζωής που θα αγγίζει την οικονομία, την παιδεία, την κοινωνία. Από την άλλη, η νομενκλατούρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όσοι την ακολουθούν, έχουν υποκύψει στον δικαιωματισμό, με όριο όχι τη συνείδηση, αλλά τον νόμο που επιτρέπει την ικανοποίηση κάθε επιθυμίας, αρκεί να μην κάνει άμεσα κακό στον άλλο. Η συζήτηση για το νομοσχέδιο του «γάμου» των ομόφυλων ζευγαριών σε γενικές γραμμές έδειξε ποια Δύση έχουν κατά νουν και οι δικοί μας πολιτικοί, όλων των παρατάξεων.

Κι έτσι απομένει η Εκκλησία και κάποιοι λίγοι διανοούμενοι, που μπορούν να κρατήσουν τον λόγο του Αρχιεπισκόπου ζωντανό. Αντίσταση δεν σημαίνει άρνηση της Δύσης. Σημαίνει αγώνας να βρεθεί ένας άλλος τρόπος, ο τρόπος της κοινότητας, της φιλοκαλίας, της προσωπικής ευθύνης, των ορίων. Ο τρόπος της αγάπης που θα αληθεύει όχι στην μονότονη υπεράσπιση των δικαιωμάτων, αλλά στην καλλιέργεια προσωπικοτήτων που θα θεωρούν αυτονόητη την συνύπαρξη που θα στηρίζεται σε αρχές. Που θα νιώθει τι σημαίνει αμαρτία, όχι ηθικολογικά, αλλά ως αποτυχία του ανθρώπου να μοιραστεί, να δώσει και να πάρει αγάπη όχι με κέντρο τον εαυτό του, αλλά με βάση την κοινωνία ως άθροισμα σχέσεων και όχι ως συνεταιρισμό επιθυμιών και συμφερόντων.  Και σχέση σημαίνει να λέω και «όχι» σε ό,τι διαλύει το ιερό, το κανονικό, το αιώνιο. Είναι άλλο να δέχομαι τον αμαρτωλό και να παλεύω μαζί του και άλλο να αμνηστεύω την αμαρτία.

Ανάκαμψη σημαίνει να υπερβώ την προπαγάνδα που κατασκευάζει «αλήθειες» και απορρίπτει με θράσος την μεταφυσική, ενσωματώνοντας μηδενισμό. Ανάκαμψη σημαίνει ανάληψη ευθύνης, ώστε η νέα γενιά να μάθει να σέβεται, να πειθαρχεί, να απορρίπτει την εύκολη δικαιολογία, να συγχωρεί, να αντέχει, να σκέπτεται, να κρίνει, να μοιράζεται, να μη μένει στην εικόνα.

Δύσκολος ο δρόμος. Φαινομενικά χωρίς ελπίδα. Τον χρωστάμε όμως στους εαυτούς μας και στον κόσμο όσοι πιστεύουμε.  

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 21 Φεβρουαρίου 2024

2024-02-18 ΚΥΡΙΑΚΗ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ

Η ΘΥΓΑΤΗΡ ΑΥΤΗΣ

«Καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης». Ματθ. 15, 28

«Κι ἀπὸ κείνη τὴν ὥρα γιατρεύτηκε ἡ θυγατέρα της».

Μια μάνα, καταγόμενη από τη Χαναάν, όντας ειδωλολάτρισσα, πλησιάζει τον Χριστό σε έναν τόπο ειδωλολατρικό. Εκείνη την εποχή οι γυναίκες συνήθως δεν κυκλοφορούσαν μόνες τους, αν δεν είχαν παντρευτεί. Φαίνεται πως η Χαναναία ήταν χήρα, διότι πουθενά δεν γίνεται λόγος για τυχόν άντρα της. Η στάση των μαθητών του Χριστού μάλιστα, όπως φαινομενικά και του ίδιου του Χριστού στην αρχή, όταν η γυναίκα αυτή κραυγάζει ζητώντας τη βοήθειά του διότι η κόρη της ήταν δεινώς δοκιμαζόμενη είτε από δαιμονική επίδραση είτε από ασθένεια που την απέδιδαν στον πειρασμό, ήταν περιφρονητική. Δεν ήταν μόνο η ειδωλολατρική της πίστη. Ήταν και ότι ως γυναίκα ζητούσε να ακουστεί σε έναν κόσμο ανδρών, σε έναν κόσμο όπου μόνο αν η γυναίκα ήταν υποταγμένη και αντλούσε το όποιο δικαίωμα λόγου από τον άντρα, είχε τη δυνατότητα να υπάρχει κοινωνικά.

Η Χαναναία επικαλείται τριες ιδιότητες, για να δικαιολογήσει εμμέσως πλην σαφώς το διάβημά της έναντι του Χριστού. Πρώτα, το ανοιχτό πνεύμα της που φαίνεται από το γεγονός ότι χαρακτηρίζει τον Χριστό ως Υιό του Δαβίδ, κάτι που αποδεικνύει πως ήταν άνθρωπος αναζήτησης. Παρότι ειδωλολάτρισσα, γνώριζε τι πίστευαν οι Ιουδαίοι. Αυτό σημαίνει ότι συνυπήρχε με τις γυναίκες των Ιουδαίων της περιοχής και είχε γνωρίσει την πίστη και τις παραδόσεις τους, ιδίως τις μεσσιανικές. Καίτοι σε άλλο θρησκευτικό στρατόπεδο,  δεν έβλεπε τη ζωή κλειστά, μονομερώς, με το αίσθημα της αυτάρκειας που η θρησκευτική πίστη αναπόφευκτα γεννά.

 Η δεύτερη ιδιότητα είναι ότι είναι μάνα. Αναλαμβάνει την αποστολή να υπερβεί τις συμβάσεις της εποχής για τις γυναίκες, διότι πιο πολύ από την εικόνα της την ενδιαφέρει η ίαση της κόρης της. Η ιδιότητα της μητέρας την κάνει να υπερβαίνει προκαταλήψεις και φόβους. Για μια μάνα, σημασία έχει το παιδί της και όχι το δικό της «εγώ». Μόνο όποια γυναίκα έχει ζήσει και ζει την ιδιότητα της μητρότητας μπορεί να νιώσει τον πόνο της μάνας για το παιδί της που κινδυνεύει. Και είναι ικανή η μάνα να κάνει τα πάντα για το παιδί της.

Η τρίτη ιδιότητα είναι η βεβαιότητα της καρδιάς της ότι ο Χριστός είναι, εκτός από Υιός Δαβίδ, Εκείνος που έχει τη δυνατότητα να γιατρέψει το παιδί της. Είναι ο απεσταλμένος του Θεού που έχει και την αγάπη για τους ανθρώπους και τη δύναμη να τους γιατρέψει. Και για να λάβει τη δωρεά αυτή, είναι αποφασισμένη να δεχτεί κάθε ταπείνωση και απόρριψη. Γυναίκα δυνατή και δυναμική. Γυναίκα ταπεινή, όχι όμως για να κλειστεί στον εαυτό της, αλλά για να μη λυγίσει στις δοκιμασίες, καθώς γνωρίζει ότι τον τελικό λόγο τον έχει ο Θεός. Και είναι ξεκάθαρο πως η γυναίκα αυτή, τη στιγμή του διαλόγου με τον Χριστό, εγκαταλείπει οριστικά τον κόσμο της ειδωλολατρίας, διότι νιώθει πως ο Χριστός είναι ο Θεός. Και δεν είναι από συμφέρον πλέον αυτή η νέα ταυτότητα που σχηματίζει για τον εαυτό της, αλλά μία νέα πορεία που πηγάζει από τη σχέση της με τον Χριστό.

Η θυγατέρα της Χαναναίας γιατρεύεται. Ο Χριστός βλέπει την ανοιχτή καρδιά της μάνας, βλέπει την αγάπη της μάνας που νικά κάθε φόβο, βλέπει την δύναμη της πίστης της μάνας που την καθιστά και παιδί και κυνάριο του Θεού. Και δείχνει στους μαθητές Του και σε όλους εμάς ότι ο Θεός δεν κλείνει τ’ αυτιά Του σε όσες και όσους είναι έτοιμοι να δοθούν στην αγάπη Του.

Ζούμε σε καιρούς, στους οποίους η καρδιά μας δεν είναι ανοιχτή να γνωρίσουμε τους άλλους, τι πιστεύουν και τι θέλουν. Ζούμε σε καιρούς στους οποίους και οι άλλοι, ιδίως όσοι ασπάζονται έναν νέο ειδωλολατρικό τρόπο σκέψης και ζωής, όπως αυτός εκφράζεται από την άρνηση του Θεού, δεν θέλουν να γνωρίσουν τι πιστεύουμε οι χριστιανοί και σε Ποιον πιστεύουμε. Ζούμε σε καιρούς στους οποίους η απαίτηση από τον Θεό να μας δώσει κατά το θέλημά μας είναι δεδομένη, καθώς πηγάζει από έναν νου που έχει κατασκευάσει σχήματα για τον Θεό και όχι από καρδιά ταπεινή. Ζούμε σε καιρούς στους οποίους η ιδιότητα της μάνας για τη γυναίκα έχει μπει στην άκρη και δεν είναι προτεραιότητα. Σε καιρούς στους οποίους για τον κόσμο η ιδιότητα της μάνας, που συνδέεται άμεσα με το παιδί και τη σχέση μαζί του, δείχνει να έχει υποχωρήσει στη λογική του δικαιώματος το παιδί να είναι προέκταση του εαυτού μας και όχι δώρο αγάπης και αφόρμηση θυσίας. Σ’ αυτούς τους καιρούς λοιπόν ας διδαχθούμε από τη Χαναναία. Είναι πολύτιμη υπενθύμιση μιας οδού που φέρνει αληθινή λύτρωση και ζωή, καθώς περνά από Αυτόν που είναι η Ζωή.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

18 Φεβρουαρίου 2024

Κυριακή ΙΖ’ Ματθαίου - της Χαναναίας

ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024 ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ

Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΧΑΝΑΝΑΙΑ 

  Ο Θεός σιωπά. Ζώντας σε μία εποχή όπου η απαίτηση για απάντηση σε κάθε λόγο, σε κάθε αίτημα είναι απόδειξη ότι έχουμε την αλήθεια και δε φοβόμαστε να την παρουσιάσουμε, ενώ η σιωπή είναι ένδειξη, ουσιαστικά απόδειξη αδυναμίας, ήττας, ενοχής, το να σιωπά ο Θεός στα αιτήματα, στους λόγους, στις προκλήσεις μας έναντί Του φαντάζει αδιανόητο. Αυτός ο Οποίος πιστεύουμε ότι είναι ο Παντοκράτορας, ο Δημιουργός, ο Ισχυρός, ο Εξουσιαστής να μην μιλά; Να μην εκπληρώνει το αίτημά μας; Να μην μας δίνει τη απάντηση στο «γιατί;» δεν πραγματοποιεί αυτό που του ζητάμε ή γιατί επιτρέπει να γίνεται ό,τι δεν επιθυμούμε; Δεν μπορούμε να το δεχτούμε. Και αμφιβάλλουμε αν μπορούμε να Τον δεχτούμε. 

Υπάρχουν διάφορες μορφές σιωπής του Θεού. Άλλοτε ο Θεός μας δίνει ευκαιρίες να λύσουμε μόνοι μας τα προβλήματά μας και να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Ο Θεός αρνείται να παίξει τον ρόλο του υπερπροστατευτικού γονέα που έχει λύσεις για όλα, και επιλέγει να μας αφήνει να ματώνουμε, γιατί μπορούμε. Ο καθένας μας έχει τις δυνάμεις του, φανερές ή αφανέρωτες. Καλείται να τις ενεργοποιήσει. Δεν θα μπουσουλάμε για πάντα, αλλά πρέπει να περπατήσουμε. Κι αυτό μας αφήνει να κάνουμε ο Θεός. Σιωπώντας μας ενθαρρύνει να σηκωθούμε στα πόδια μας. Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και για τα σωστά που μπορούμε να πράξουμε και για τα λανθασμένα, για τα οποία μπορούμε να μετανοήσουμε.

Άλλοτε πάλι ο Θεός μας αφήνει να συνειδητοποιήσουμε τον δικό Του τρόπο για τον χρόνο. Εμείς ζητούμε εδώ και τώρα απάντηση, σημάδια. Εκείνος μας είπε ότι το σημείο του Ιωνά είναι η απάντηση σε πολλά από τα αιτήματά μας (Ματθ. 12, 38-42). Εμείς βλέπουμε το πρόσκαιρο, που είναι η κακία της Νινευί. Ο Θεός βλέπει το μακροπρόθεσμο που είναι η μετάνοια. Γι’  αυτό και δεν απαντά. Μας αφήνει να περιμένουμε, παρότι γνωρίζει ότι μέσα μας αναστατωνόμαστε. Μας δίνει όμως την ευκαιρία να καταλάβουμε ότι έχει αξία η προσμονή, όταν συνδυάζεται με την εμπιστοσύνη στον Θεό και την φανέρωση του θελήματός Του, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την φράση:  «δοκιμάζεται η πίστη μου».

Άλλοτε πάλι ο Θεός θέλει να ηττηθούμε και γι’  αυτό σιωπά. Θέλει ο εγωισμός μας να χάσει, για να ξαναδούμε το θέλημά Του, τις προτεραιότητες που η ζωή μας μαζί με Εκείνον καλείται να έχει, μας αφήνει να πάθουμε για να μάθουμε. Ο άνθρωπος δεν συμβιβάζεται με την ήττα, γιατί νομίζει τον εαυτό του καλύτερο, ικανότερο, δυνατότερο, εξυπνότερο. Θεωρεί ότι η ζωή του χρωστά και ότι σε κάθε επιλογή του η απάντηση θα πρέπει να είναι ΝΑΙ. Όμως ο Θεός μας αφήνει να χάνουμε, γιατί ακόμη και τα πιο όμορφα όνειρα κάποτε μας ξεστρατίζουν από την οδό της αλήθειας για μας. Την οδό της σωτηρίας. Την οδό της αγάπης. Αγκιστρωνόμαστε στους δικούς μας παραδείσους και ξεχνούμε τον Παράδεισο που είναι ο Χριστός ως οδός, αλήθεια, ζωή, που είναι η αγάπη, η ταπεινότητα, κάποτε η ζωή μέσα από τα μάτια και των άλλων. Και τότε ο Θεός σιωπά. 

Υπάρχουν όμως και στιγμές που η σιωπή του Θεού είναι αβάσταχτη και ανεξήγητη. Πονά περισσότερο τότε, ιδίως μπροστά στον πόνο, την αρρώστια, τον θάνατο και μάλιστα τον ξαφνικό. Εκεί όπου κανένα «διότι»  δεν μπορεί να απαντήσει στον τριπλό πόνο του «γιατί;». Σ’  αυτόν για το περιστατικό καθαυτό. Στον πόνο και των άλλων που επιτείνει τον δικό μας. Και στον πόνο του λογισμού, τον οποίο ο διάβολος συνεχώς ενσπείρει μέσα μας για την απουσία του Θεού. Εκεί καλούμαστε να υπομείνουμε. Να μετανιώσουμε για τα λάθη και τα πάθη. Και να περιμένουμε. Αργότερα, συνήθως, αρχίζουμε και παίρνουμε κάποιες απαντήσεις. Η κύρια απάντηση όμως είναι κι εδώ η εμπιστοσύνη κι ας πονά.

Όταν η Χαναναία πλησίασε και φώναξε στον Χριστό για την κόρη της που υπέφερε από δαιμόνιο, ο Χριστός δεν της απάντησε. Δεν έφυγε όμως από εκεί όπου βρισκόταν. Την άκουγε χωρίς να μιλά. Αυτό κάνει ο Θεός. Μας ακούει χωρίς να μιλά. Δεν φεύγει από κοντά μας, αλλά εμείς δεν Τον νιώθουμε, διότι θέλουμε το θέλω μας. Εκείνος όμως με κάποιον τρόπο , αν η καρδιά μας έχει πίστη, θα μας δώσει σημάδι της παρουσίας Του. Και η πρόσκαιρη σιωπή θα γίνει λαλούσα. Διότι όταν είναι παρών ο Χριστός στην ζωή μας και Τον αποδεχόμαστε, και η σιωπή γίνεται ήχος καθαρός που βοά «Δόξα Σοι». Όχι μόνο για όσα είναι σύμφωνα με το θέλημά μας, αλλά και για όσα μας δυσκολεύουν. Διότι τα πάντα είναι δικά Του και ο δρόμος μας. Αρκεί να πιστεύουμε και να είμαστε δίπλα Του εν τη Εκκλησία.   

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024 (Ματθ. ιε΄ 21-28)

 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐξῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ᾿Ελέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. Ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. Καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ᾿Απόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ῾Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου ᾿Ισραήλ. ῾Η δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. ῾Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. ῾Η δὲ εἶπε· Ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ῏Ω γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. Καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, ἔφυγε ὁ Ἰησοῦς γιὰ τὴν περιοχὴ τῆς Τύρου καὶ τῆς Σιδώνας. Τότε μιὰ γυναίκα Χαναναία βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς περιοχῆς ἐκείνης καὶ τοῦ φώναζε δυνατά· «Ἐλέησέ με, Κύριε, Υἱὲ τοῦ Δαβίδ. ῾Η θυγατέρα μου βασανίζεται ἀπὸ δαιμόνιο». Αὐτὸς δὲν τῆς ἀπαντοῦσε λέξη. Τὸν πλησίασαν τότε οἱ μαθητές του καὶ τὸν παρακαλοῦσαν· «Διῶξε την, γιατὶ μᾶς ἀκολουθεῖ καὶ φωνάζει». ῾Ο ᾿Ιησοῦς εἶπε· «Ἒχω ἀποσταλεῖ μόνο γιὰ τοὺς πλανεμένους ᾿Ισραηλίτες». ᾿Εκείνη ὅμως ἦρθε καὶ τὸν προσκύνησε λέγοντας· «Κύριε, βοήθησέ με». Αὐτὸς τῆς ἀποκρίθηκε· «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρει κανεὶς τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ πετάξει στὰ σκυλιά». «Ναί, Κύριε», εἶπε ἐκείνη, «ἀλλὰ καὶ τὰ σκυλιὰ τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους». Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς τῆς ἀπάντησε· «Μεγάλη εἶναι ἡ πίστη σου, γυναίκα! Ἂς γίνει ὅπως τὸ θέλεις». Κι ἀπὸ κείνη τὴν ὥρα γιατρεύτηκε ἡ θυγατέρα της.

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024 (Β’ Κορ. στ΄ 16- ζ’ 1)

 

Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. Διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ». Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Ἀδελφοί, ἐσεῖς εἶστε ναὸς τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε· Θὰ κατοικήσω ἀνάμεσά τους καὶ θὰ πορεύομαι μαζί τους. Θὰ εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου. Γι’ αὐτὸ λέει ὁ Κύριος· Φύγετε μακριὰ ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ξεχωρίστε. Μὴν ἀγγίζετε ἀκάθαρτο πράγμα, κι ἐγὼ θὰ σᾶς δεχτῶ. Θὰ εἶμαι γιὰ σᾶς ὁ Πατέρας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε γιοὶ καὶ θυγατέρες μου, λέει ἀκόμα ὁ παντοκράτορας Κύριος. ᾿Αφοῦ λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις, ἂς καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. ῍Ας ζήσουμε μιὰ ἅγια ζωὴ μὲ φόβο Θεοῦ.

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΩΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ

 

                Παρακολουθώντας σύγχρονες τηλεοπτικές σειρές, κυρίως από την Αμερική, βλέπουμε μία συστηματική απόπειρα προβολής του ομοφυλόφιλου έρωτα ως αυθεντικής πηγής ευτυχίας. Είδαμε την σειρά The Last of Us, μία δυστοπική περιγραφή ενός κόσμου που βγαίνει από μια πανδημία, η οποία καταστρέφει το μυαλό του ανθρώπου, αφήνοντας πίσω ελάχιστους που καταφέρνουν να επιβιώσουν από τις επιθέσεις των ζωντανών-νεκρών ως προς το μυαλό. Κεντρικοί ήρωες ένα νέο κορίτσι, το οποίο έχει ανοσία στον ιό, κι ένας μέσης ηλικίας άνθρωπος που αναλαμβάνει να γίνει στην πραγματικότητα πατέρας γι’  αυτήν και να την μεταφέρει σε ένα ερευνητικό κέντρο, όπου υπάρχει η δυνατότητα να παραχθεί φάρμακο από το αίμα της, που θα σώσει τους υπόλοιπους ανθρώπους, οδηγώντας την ίδια στον θάνατο.

Η σειρά, προερχόμενη από βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης, είναι εξαιρετική ως προς τους συμβολισμούς της.   Ο ιός, αποτέλεσμα μετάλλαξης από έργα ανθρώπινα, καταστρέφει το μυαλό του ανθρώπου, αυτό που καταναλώνει, που δεν αφήνει περιθώρια για ποιότητα ζωής, για αγάπη και συναισθήματα, και καθιστά τον ξενιστή του επιθετικό τόσο πολύ, ώστε ένα άγγιγμα να είναι αρκετό σε 24 ώρες να διαλύσει το όποιο θύμα και να το μεταμορφώσει σε σκλάβο ως προς τον νου, έτοιμο να μεταδώσει θάνατο. Αυτός είναι δυστοπικά ο κόσμος μας. Αυτός στον οποίο δεν χωρά η αγάπη, αυτός ο οποίος λειτουργεί στην προοπτική του βολέματος, που περιμένει από την επιστήμη τα πάντα, αλλά είναι ανίκανος να μοιραστεί. Αυτός ο κόσμος προϋποθέτει θάνατο, για να λάβει ζωή. Όμως ο θάνατος δεν είναι βέβαιο ότι θα σώσει όλους, καθώς η χρήση του αντιδότου δεν είναι απαραίτητο ότι θα συμπεριλάβει τους πάντες. Σίγουρα θα δοθεί στους εκλεκτούς, στους «επαναστάτες»,  αυτούς που έχουν διαχωρίσει τη θέση τους από την παγκόσμια τάξη των πραγμάτων, είτε για πολιτικούς είτε για θρησκευτικούς είτε για άλλους ιδεολογικούς λόγους. Και σίγουρα αυτοί δεν έχουν ως βάση τους την αγάπη, όπως δείχνουν οι διάφορες σέκτες τις οποίες συναντούν ο άντρας και το κορίτσι, οι δύο ήρωες.

Αξιοσημείωτο όμως είναι το επεισόδιο στο οποίο απεικονίζεται το μόνο αληθινά ευτυχισμένο ζευγάρι της σειράς. Είναι δύο άντρες, οι οποίοι συζούν, παρότι ο ένας ήταν κλεισμένος σε ένα σπίτι φρούριο μιας ερειπωμένης πόλης. Σταδιακά γνωρίζονται και ερωτεύονται, μέχρι που θα πεθάνουν μαζί. Οι σεναριογράφοι της σειράς φρόντισαν, στα πλαίσια της εξοικείωσής μας με τον νέο κόσμο που πλέον τείνει να εγκαθιδρυθεί, τον κόσμο του δικαιώματος σε όλα, να μας παρουσιάσουν τον ομοφυλόφιλο έρωτα ως απάντηση στην ανάγκη για γνησιότητα.

Ο έρωτας όμως δόθηκε στον άνθρωπο για να μοιραστεί το σώμα και την ψυχή του στην συμπληρωματικότητά τους. Δεν είναι απλή φιλία. Δεν είναι μόνο η συντροφικότητα. Είναι και η ένωση που γεννά ζωή. Κι αυτό το παραθεωρούν οι σύγχρονες δημιουργίες, οι οποίες προσπαθούν να απομονώσουν τον έρωτα από τη συνολική λειτουργία του ανθρώπου. Ο έρωτας είναι υπέρβαση του δικαιώματος  της αυτόνομης ύπαρξης, ακριβώς γιατί γεννιέται μαζί με τον πόθο για τοκετό στο αγαθό, το οποίο ταυτίζεται σίγουρα και με τη  γέννα του παιδιού, χωρίς να εξαντλείται σ’ αυτό.   

Αυτούς τους δρόμους οι σειρές που απευθύνονται κυρίως στους νεώτερους έχουν πάψει να τα θέτουν.  Αντίθετα, υπηρετούν τα νέα ιδεολογήματα που κυριαρχούν σταδιακά στη ζωή μας. Λύση δεν είναι ο στρουθοκαμηλισμός, αλλά η κριτική τοποθέτηση, όπως και σε όλα τα σύγχρονα θέματα.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 14 Φεβρουαρίου 2024

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΔΙΑΚΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

Στον Μητροπολιτικό Ναό Υπεραγίας Θεοτόκου Σπηλαιωτίσσης στην Κέρκυρα, όπου βρίσκονται τεθησαυρισμένα το ιερό σκήνωμα της Αγίας Θεοδώρας της Αυγούστης, της αναστηλωσάσης την Ορθοδοξία, καθώς και τεμάχιο λειψάνου του Αγίου Ιερομάρτυρος Βλασίου, τελέστηκε το πρωί της Κυριακής 11 Φεβρουαρίου 2024, επί τη εορτή των δύο Αγίων, Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου.

                Στο τέλος του Όρθρου ευλογήθηκαν από τον Σεβασμιώτατο οι άρτοι και το «χειμωνικό», προς τιμήν του Αγίου Βλασίου, όπως η παράδοση της Κέρκυρας ορίζει.

Κατά την θεία λειτουργία ο Μητροπολίτης Κερκύρας τέλεσε την εις διάκονον χειροτονία του εκ Λευκίμμης καταγομένου μοναχού π. Ευσεβίου Πανδή, πτυχιούχου του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου και ήδη φοιτητή της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Στον χειροτονητήριο λόγο του ο π. Ευσέβιος έκανε μία αναδρομή στη ζωή του, στην προσωπική του αναζήτηση για τον Θεό, στην εύρεση του νοήματος της ζωής μέσα από την πίστη και στην φανέρωση του θελήματος του Θεού μέσα από τη συνάντησή του με τον Σεβασμιώτατο και την ένταξή του στην αδελφότητα της Ιεράς Μονής Αγίων Θεοδώρου του Τήρωνος και Γεωργίου του Στρατηλάτου Κέρκυρας, με ηγούμενο τον Αρχιμ. Χριστόδουλο Τριαντάφυλλο. Ευχαρίστησε ιδιαιτέρως τον Σεβασμιώτατο για την πατρική του στήριξη και αγάπη, την αρχοντιά και την γενναιοδωρία της ψυχής του, καθώς επίσης και όσους συνέβαλαν πνευματικά στην πορεία του, ιδιαιτέρως τον πνευματικό του π. Θεμιστοκλή Μουρτζανό, τον εφημέριο της ενορίας του χωριού του π. Γεώργιο Στασινούλα και τον ηγούμενο της Μονής της Στρατιάς π. Χριστόδουλο Τριαντάφυλλο. Συγκινητική ήταν η αναφορά του στην πατρική του οικογένεια, καθώς και σε όσους και όσες τον στήριξαν στην πορεία της ζωής του.

Απαντώντας στον χειροτονούμενο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος τόνισε ότι η ένταξή του στους κόλπους της Εκκλησίας είναι σημάδι της χάριτος του Θεού και ότι είναι σπουδαίο για έναν νέο άνθρωπο που έχει πνευματικές αναζητήσεις να συνειδητοποιεί ότι μακράν του Θεού τίποτα δεν έχει νόημα. Επεσήμανε τα μορφωτικά προσόντα του χειροτονούμενου, πρωτίστως όμως τόνισε ότι η όλη του πορεία είναι και πρέπει να παραμείνει πορεία υπακοής στο θέλημα του Θεού, ταπείνωσης, διακονίας, αγάπης και προσφοράς. Οι ευχές όλων, του επισκόπου, των πνευματικών πατέρων, των γονέων, των συγχωριανών του, κυρίως όμως της Παναγίας και των Αγίων τον συνοδεύουν. «Ο κόσμος σήμερα έχει απεμπολήσει την χάρη του Θεού και την παρουσία του Χριστού και έχει αφεθεί στην κυριαρχία του ορθολογισμού και του πνεύματος του συμφέροντος, ιδίως οι κρατούντες. Ας μην επηρεάζεσαι όμως. Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου του μεγαλυνθησόμεθα. Μένε στην ταπείνωση, στην προσφορά, στην μελέτη, στην διακονία, στην αγάπη και ζει Κύριος ο Θεός. Μη στραφείς προς τα οπίσω. Μη σε ξεγελάσει ο κόσμος. Κράτα το πνευματικό άροτρο και έχε στραμμένη την προσοχή σου στα Άγια των Αγίων και κράτα τη χάρη του Θεού», κατέληξε ο Σεβασμιώτατος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μητροπολιτικός ναός ήταν κατάμεστος από πλήθος λαού, ενώ παραβρέθηκαν και ο Βουλευτής κ. Στέφανος Γκίκας και ο Αντιπρύτανης του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Ευστάθιoς Μακρής.

Μάλιστα, ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στον κ. Γκίκα ζήτησε να μεταφέρει στη Βουλή την αντίθεση του κερκυραϊκού λαού για το επαίσχυντο νομοσχέδιο που προωθείται από την κυβέρνηση σχετικά με τους γάμους των ομοφύλων ζευγαριών, ενώ τόνισε ότι ο νέος διάκονος, όπως και άλλα νέα παιδιά είναι σημεία ότι η Εκκλησία συγκινεί τη νεολαία και ότι δε χάθηκε η ελπίδα. Το ίδιο και με την πολυπληθή παρουσία του λαού του Θεού στην εορτή.