Μνημόσυνο Ιωάννη Καποδίστρια στην Ιερά Μονή Πλατυτέρας Κέρκυρας

 Στην Κέρκυρα και συγκεκριμένα στην Ιερά μονή Πλατυτέρας, όπου και βρίσκεται ο τάφος του Ιωάννη Καποδίστρια, του αδερφού του Αυγουστίνου, και του πατέρα αυτών, Αντώνιο Μαρία Καποδίστρια, τελέστηκε σήμερα με λαμπρότητα, το ιερό μνημόσυνο του Πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος δολοφονήθηκε την 27ην Σεπτεμβρίου 1831στα σκαλοπάτια του ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο, την ώρα που μετέβαινε εκεί για να παρακολουθήσει τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία.

Το ιερό μνημόσυνο έχει καθιερωθεί να τελείται αυτή την ημέρα κάθε χρόνο από το 2006 από την Ιερά μητρόπολη Κερκύρας σε συνεργασία με τον κ. Γεώργιο Σκλαβούνο τοπικό πρόεδρο της UNESCO ,ύστερα και από επιθυμία του Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου, ο οποίος και απευθύνει επίσημο χαιρετισμό, προς τις αντιπροσωπείες των μαθητών και μαθητριών που παρίστανται καθαυτήν την ημέρα από το σχολεία που βρίσκονται πλησίον της μονής.

Παρόντες ήταν οι βουλευτές της Κέρκυρας, κ. Αλέξανδρος Αυλωνίτης και κ.Δημήτριος Μπιάκης, ο εκπρόσωπος της Δημάρχου και Πρόεδρος του Δημοτικού συμβουλίου κ. Δημήτριος Μεταλληνός, ο Περιφερειακός Διευθυντής εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων κ. Πέτρος Αγγελόπουλος, αντιπεριφερειάρχες, ο πρών Περιφερειάρχης κ. Σπύρος Σπύρου, ο πρόεδρος της UNESCO κ. Γεώργιος Σκλαβούνος, εκπρόσωποι της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Κέρκυρας, εκπαιδευτικοί, μαθητές και εκπρόσωποι στρατιωτικών και τοπικών αρχών της Κέρκυρας.

Μετά το ιερό μνημόσυνο ο Σεβασμιώτατος, στην ομιλία του απευθύνθηκε ιδιαίτερα προς τους μαθητές και εκπαιδευτικούς, και αφού περιέγραψε το χρονικό της δολοφονίας του Καποδίστρια από τους αδερφούς Μαυρομιχάλη, υπογράμμισε την σημασία που έχει στην νεότερη ιστορία μας το γεγονός αυτό.

 Αναμφίβολα, ο Ιωάννης Καποδίστριας ανήκει στις πιο εμβληματικές μορφές του ελληνικού κράτους από ιδρύσεώς του. Υπήρξε χαρισματικός, ακέραιος, ταπεινός, ανιδιοτελής, εργατικός, εκσυγχρονιστής, οραματιστής και πρωτοπόρος. Άφησε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές και ήταν αδιαμφισβήτητα ο αναμορφωτής του ελληνικού έθνους. Οι πολιτικές του ικανότητες ξεχώριζαν ως αξεπέραστες, και αυτό φαίνεται από την διεθνή καταξίωση την οποία πέτυχε ως προσωπικότητα. Παράλληλα, είχε επιλέξει έναν εγκρατή και λιτό βίο, μακριά από κοσμικότητες και πολυτέλειες. Είχε φυσική ευγένεια και εσωτερική καλλιέργεια, ζούσε ασκητικά και ήταν εξαιρετικά μοναχικός.

Ο δημιουργός της νεότερης Ελλάδας, όχι μόνο έζησε από κοντά σημαντικές στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας αλλά δεν δίστασε να συγκρουστεί με τις παραδοσιακές δυνάμεις της χώρας και να πολεμήσει, με προσωπικό κόστος, τις συντεχνιακές αντιλήψεις, τις εστίες διαφθοράς και τις πελατειακές λογικές. Για τον κυβερνήτη, το ελληνικό έθνος δεν παύει να υπάρχει, ακόμα και κατά τους πιο σκοτεινούς χρόνους της Τουρκοκρατίας, άλλωστε ο Κερκυραίος κόμης πίστευε ότι ο ελληνισμός θα αναγεννηθεί μόνο αν παραμείνει ριζωμένος στις διαχρονικές ελληνορθόδοξες αξίες και την παιδεία. Πίστευε δηλαδή σε μια αρμονική συμπόρευση Εκκλησίας και παιδείας.

Ο Καποδίστριας αγάπησε την Παιδεία και μόχθησε προσωπικά για την οργάνωση και την αναβάθμιση της. Γι αυτό το λόγο, συνέδεσε το πρόγραμμα των μαθημάτων με τον εκκλησιασμό των παιδιών στις μεγάλες γιορτές.

Ο Σεβασμιώτατος κλείνοντας την σύντομη αναφορά του, στον Ιωάννη Καποδίστρια και το σπουδαίο του έργο, κάλεσε όλους να αναλογιστούμε τον ανολοκλήρωτο χαρακτήρα της συγκρότησης του ελληνισμού, δηλαδή τον καημό της ρωμιοσύνης , εξαιτίας της πρόωρης απώλειας του, και να κρατήσουμε ζωντανή την μνήμη του.

Στο τέλος, πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη δέηση στον τάφο του Κυβερνήτη, Ιωάννη Καποδίστρια.

ΜΕΝΩ ΣΤΙΣ ΚΑΚΕΣ ΜΟΥ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ…

 

            Μία από τις δυσκολίες των σχέσεων έγκειται στις κακές συνήθειες του καθενός. Η αδιαφορία για την άποψη του άλλου, ο οποίος θεωρείται ότι πρέπει να αποδεχτεί το «έτσι είμαι», «έτσι μου αρέσει», διότι οφείλει να με αγαπά, γεννά τριβές στην συνύπαρξη. Δεν είναι θέμα μόνο ενσυναίσθησης. Είναι και μία αντίληψη βολέματος, ότι στην σχέση συνυπάρχουμε για να μην αλλάξουμε, «για να  είμαστε ο εαυτός μας».

                Είναι το μοτίβο των καιρών: «να είσαι ο εαυτός σου». Κι αν αυτός ο εαυτός έχει πάθη, έχει συνήθειες που κάνουν τον άλλον να δυσκολεύεται, αν δεν βγαίνεις από το πρόγραμμά σου, από την νοοτροπία του να τα θέλεις όλα έτοιμα, τότε άλλα προβλήματα που πιθανόν να ανακύψουν στην σχέση, κάποτε σοβαρά, όπως ζητήματα ανατροφής των παιδιών, υγείας, οικονομικής διαχείρισης, θρησκευτικής συνείδησης και ταυτότητας, μπορεί να κάνουν την σπίθα των κακών συνηθειών να μετατραπεί σε φωτιά. Π.χ. η τεμπελιά του ενός, το ανοικοκύρευτο, η ακαταστασία, η απαίτηση να είναι όλα έτοιμα, η αδιαφορία για την κόπωση του άλλου διότι «εγώ είμαι πιο κουρασμένος/η», η προσκόλληση στην οθόνη του υπολογιστή ή στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, η ακατάσχετη φλυαρία, η αδυναμία να γίνω ακροατής/ακροάτρια, το παραμύθιασμα με ψέματα και δικαιολογίες,  μπορεί από μόνα τους να μην είναι λόγοι που θα διαλύσουν μια σχέση, σίγουρα όμως την δυσκολεύουν και όταν προκύψει κάτι σοβαρότερο, η ενόχληση θα πολλαπλασιαστεί.

                Στην σχέση όμως παλεύουμε να αγαπήσουμε. Και αγάπη σημαίνει αλλαγή του εαυτού μας επί τα βελτίω. Σκοπός της ζωής μας δεν θα ‘πρεπε να είναι μόνο να είμαστε ή να γίνουμε καλοί άνθρωποι. Είναι κυρίως να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται αυτοκριτική, απόφαση να δούμε σε τι υστερούμε όταν ο άλλος χρειάζεται αγάπη, απόφαση να γίνει το «εμείς» προτεραιότητα, που σημαίνει ότι μπορούμε να θυσιάσουμε τις κακές μας συνήθειες, αν πρόκειται η αγάπη να δυναμώσει. Δεν είναι λύση η υπομονή στις κακές συνήθειες του άλλου, ούτε ένας στείρος συμβιβασμός. Λύση είναι να μπορούμε αγαπώντας να είμαστε ειλικρινείς, να ζητούμε από τον άλλον να μας κινητοποιεί, ώστε ακόμη και αυτό που θεωρούμε ως κεκτημένο του εαυτού μας, χαρακτηριστικό μας, να μην λειτουργεί υπονομευτικά ως προς την αγάπη.

                Δυσκολεύονται τα ζευγάρια σήμερα. Και δυσκολεύονται και σε σχέση με τα παιδιά. Η διαμόρφωση του χαρακτήρα συχνά γίνεται στον αυτόματο. Είτε διότι οι γονείς εργάζονται πολλές ώρες, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, είτε διότι δεν θέλουν να στενοχωρήσουν τα παιδιά τους βάζοντάς τα να διαβάζουν, να μαζεύουν το δωμάτιό τους, να έχουν επίγνωση ότι καλούνται να πορεύονται με υπευθυνότητα, να μπορούν να συνεργάζονται με τους ίδιους και με τα αδέρφια τους, να νιώθουν ότι η αγάπη θέλει κόπο, όπως και η ζωή, όλα αυτά και άλλα έχουν ως αποτέλεσμα και τα παιδιά να μεγαλώνουν με συνήθειες που δύσκολα τις αφήνουν. "Έξις", άλλωστε, «δευτέρα φύσις». Όμως και η αρετή είναι «έξις», συνήθεια. Η αρετή που υποτιμούμε στην εποχή του «τα θέλω όλα, τα δικαιούμαι όλα».

                Η πίστη είναι βοήθεια για να παλέψουμε τις κακές συνήθειες, είτε στην διαμόρφωση είτε στην διαπίστωση. Πίστη σημαίνει ελευθερία από εξαρτήσεις, όπως επίσης και αγώνας αγάπης, δηλαδή ευθύνης έναντι του Θεού και του άλλου.  Αν η αγάπη είναι το μείζον, μπορούμε να αλλάξουμε. Απόφαση θέλει.

                π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

                Δημοσιευθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

                Στο φύλλο της Τετάρτης 28 Σεπτεμβρίου 2022

Εκδρομείς από την Σερβία επισκέφθηκαν τον Μητροπολίτη Κερκύρας

              Το μεσημέρι της Τρίτης 27 Σεπτεμβρίου 2022 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος δέχτηκε στο Γραφείο του εκδρομείς από την Σερβία που ήρθαν στην Κέρκυρα για να προσκυνήσουν το σεπτό σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνος, καθώς και τους τάφους των προγόνων τους στο Βίδο και στον Άγιο Ματθαίο.

      Ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε στους εκδρομείς την χαρά της τοπικής Εκκλησίας για την επίσκεψη αυτή και τόνισε ότι την Κέρκυρα και την Σερβία τις ενώνουν η φιλοξενία της σερβικής κυβέρνησης, του στρατού και πλήθους ανθρώπων κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και η κοινή Ορθόδοξη πίστη και παράδοση, αλλά και ιστορικοί δεσμοί από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ζήτησε, τέλος, από τους εκδρομείς να μεταφέρουν τον σεβασμό και την αγάπη του προς τον Πατριάρχη Σερβίας κ. Πορφύριο, ο οποίος επιτελεί μεγάλο ιεραποστολικό και πνευματικό έργο για την διαφύλαξη της Ορθόδοξης ταυτότητας του σερβικού λαού.

Εκ της Ι. Μητροπόλεως

 

Ο Κερκύρας Νεκτάριος τέλεσε Αγιασμό στους φορείς Εκπαίδευσης Κέρκυρας

Με την πρόσκληση του Περιφερειακού Διευθυντού Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων κ. Πέτρου Αγγελόπουλου, αλλά και των Διευθυντών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Κέρκυρας, της κ. Σαββίδου και του κ. Αλαμάνου, μετέβη ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης κ. Νεκτάριος, και τέλεσε τον αγιασμό επί τη ενάρξη της νέας σχολικής χρονιάς, στα γραφεία της Περιφέρειας και έπειτα στα γραφεία των Διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας αντίστοιχα.

Τούτο το γεγονός σηματοδοτεί την αγαστή συνεργασία της τοπικής εκκλησίας με την τοπική Εκπαίδευση. Παρόντες στον αγιασμό ήταν οι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί στα γραφεία των Διευθύνσεων αλλά και οι εργαζόμενοι στους φορείς. 

Ο Σεβασμιώτατος μετά την ολοκλήρωση του αγιασμού απευθύνθηκε αφενός μεν στους διευθυντές, και αφετέρου στους συνεργάτες των, τους οποίους ευχαρίστησε για την ευγενική χειρονομία τους να τον προσκαλέσουν προς αγιασμόν, και να λάβουν την χάρη του Θεού για να έχουν δύναμη στο επίπονο έργο του εκπαιδευτικού, όπου τους κάλεσε ο ίδιος ο Θεός σε τούτο το λειτούργημα, προκειμένου να διαχειριστούν τις τρυφερές νεανικές ψυχές των μαθητών και μαθητριών του τόπου μας. 

Επίσης, τους υπέμνυσε ότι το έργο το οποίο έχουν αναλάβει είναι υπεύθυνο αλλά και βαρύ για την εποχή μας, σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία σχεδόν έχει αλλάξει νοοτροπίες και έχει απαξιώσει τις αξίες, και της οικογενείας και της παιδείας, αφού μπολιάστηκε από τον λεγόμενο δυτικό ουμανισμό, ο οποίος εν πολλοίς, περικρύβει την αθεϊα και την απιστία. Διότι ο άνθρωπος θεοποιεί τον ίδιο τον εαυτό του, με αποτέλεσμα να αυτονομείται από την ρίζα του, που είναι ο δημιουργός θεός μας.

Τα περισσότερα εκ των παιδιών μας, βιώνουν δύσκολες εμπειρίες, είτε από την διάλυση της οικογένειας, είτε από την σύγχρονη πληροφορία διαμέσου του διαδικτύου, είτε από τις καταστάσεις των διαφόρων εκτροπών, ώστε η παιδική ψυχή τους, να είναι γηρασμένη πριν ακόμη ζήσει την νεότητα. Αυτές τις ψυχές, καλούνται οι εκπαιδευτικοί να τις διαχειριστούν, να επουλώσουν τα τραύματα, να ανορθώσουν το ηθικό των νέων παιδιών, να τους δώσουν όραμα και ελπίδα, μαζί με την γνώση η οποία προσφέρεται διαμέσου των μαθημάτων. 

Ακόμη, υπογράμμισε ο σεβασμιώτατος, ότι η εικόνα η σημερινή του εκπαιδευτικού και του μαθητού, έχει αλλοιωθεί από την ισοπέδωση των ρόλων και των δύο, με αποτέλεσμα να μη μπορεί ο σύγχρονος εκπαιδευτικός να εμπνεύσει τα παιδιά, όταν δεν υπάρχει η αμοιβαιότητα του σεβασμού ως προς τον καθηγητή αλλά και του εκπαιδευτικού ως προς τον μαθητή, δηλαδή διάκριση.

Ευχήθηκε ακόμη να έχουν αγάπη, συνεργασία και αλληλοκατανόηση για να φθάσουν στην επιθυμητή ενότητα, που είναι το ζητούμενο στην εποχή μας.

Ο Μητροπολίτης Κερκύρας στο Αγιόνυμον όρος

 Ο Σεβασμιώτατος μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, προσκληθείς από την Ιερά μονή Καρακάλλου του Αγίου όρους, προκειμένου να παραστεί στην ολονύκτια αγρυπνία της θεομητορικής εορτής του Γενεσίου της Θεοτόκου, και να χειροτονήσει δύο πατέρες της Ιεράς Μονής, ευχαρίστως ανταποκρίθηκε στην ως άνω πρόσκληση. 

Με την άδεια του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, και την ευλογία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, την Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου συνοδευόμενος από τον αρχιδιάκονο του και άλλους συνοδούς από την Ιερά μητρόπολη, αφίχθη στην ιερά μονή Σίμωνος Πέτρας και φιλοξενήθηκε από τον καθηγούμενο και τους πατέρες της Ιεράς Μονής. Ανανεώνοντας τους παλαιούς πνευματικούς δεσμούς, οι οποίοι άρχισαν από την εποχή που οι πατέρες της Σίμωνος Πέτρας, εγκαταβιούσαν στο μεγάλο Μετέωρο της Καλαμπάκας. Εκεί ξεναγήθηκαν, και προσκύνησαν μεταξύ πολλών αγίων λειψάνων, και το χαριτόβρυτον ιερόν λείψανο της Μαρίας της Μαγδαληνής της Μυροφόρου.

Την επομένην, οδηγήθηκε εις το πρωτάτο των Καρυών, και αφού προσκύνησε την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Άξιον εστί, κατευθύνθηκε στην Ιερά κοινότητα όπου συνήντησε τον πρωτεπιστάτην Γέροντα Χριστοφόρο, της Ιεράς μονής των Ιβήρων, όπου αντήλλαξαν εγκάρδιον χαιρετισμό.

Στη συνέχεια, πορεύθηκε στην Ιερά Μονή Καρακάλλου, όπου και έγινε υποδοχή από τον άγιο ηγούμενο π. Φιλόθεο και την αδελφότητα, και στη συνέχεια χοροστάτησε στην ολονύκτια αγρυπνία , η οποία τελείωσε περί την ενάτην πρωινήν της επομένης. Στην ολονύκτια αγρυπνία και ιδιαίτερα στο κατανυκτικό καθολικό της ιεράς μονής, τιμώμενον στους πρωτοκορυφαίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο, έψαλλαν κατανυκτικότατα εκατέρωθεν των χορών καρακαλληνοί πατέρες. Κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος, χειροτόνησε τον ιεροδιάκονο της μονής π. Ευσέβιο εις πρεσβύτερον, και τον μοναχό Ιωάσαφ εις διάκονο. 

Στο τέλος της Ιεράς αγρυπνίας, κατά το τυπικόν, παρετέθη πανηγυρική τράπεζα όπου εκεί αντηλλάγησαν προσφωνήσεις, τόσο από τον σεβάσμιο καθηγούμενο αρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον προς τον Σεβασμιώτατο κ. Νεκτάριο και την περί αυτών συνοδεία, όσο και από τον σεβασμιώτατο, απευθυνόμενος στον καθηγούμενο αλλά και στους πατέρες της Ιεράς μονής, καθώς και εις τους προσκυνητάς, λόγους πνευματικούς περί της θεομητορικής εορτής του Γενεσίου της Θεοτόκου και για την ευγνωμοσύνην εις το πρόσωπον της, η οποία ένωσε την πεπτωκύιαν ανθρώπινη φύση με την θεϊκή, αφού η οικονομία του θεού θέλησε να λάβει εκ των αγνών αιμάτων της παναγίας μας, την ανθρώπινη φύση την οποία την εντύθηκε ο λόγος του Θεού.

Επιπλέον τόνισε ότι η Παναγία είναι η προστάτιδα όλων των μοναχών και παρθένων, καθώς η ίδια, προ του τόκου, κατά τον τόκον και μετά τον τόκον, διασώζει την παρθενίαν και καταυτόν τον τρόπο γίνεται το τείχος των παρθένων. Το αγιώνυμον όρος είναι αφιερωμένο εξ ολοκλήρου εις το πρόσωπο της Παναγίας μας. Είναι εκείνη η οποία φροντίζει τους μοναχούς από κάθε άποψη.

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος, έδωσε παραινέσεις στους δύο πατέρες οι οποίοι χειροτονήθηκαν, και τους ευχήθηκε την ιεροσύνη την οποία έλαβαν από την Χάρη του Θεού να την διαφυλάξουν καθαρά και αμόλυντη. Επιπλέον ζήτησε και τις προσευχές των πατέρων δια την αρχιερατική του διακονία.

Ευχαρίστησε τον Παναγιώτατο για την άδεια, στον οποίο παρείχε, ώστε να βρίσκεται στη χαρά στη συγκεκριμένη χαρά της μονής.

Ο Σεβασμιώτατος παρέμεινε επιπλέον μια ημέρα στην ιερά μονή Καρακάλλου, όπου είχε κατ ιδίαν πνευματική αναστροφή μετά του αγίου καθηγουμένου, ζητώντας του συμβουλές για την ζωή του.

Αναχώρησε την επομένη ημέρα, και διήλθε από την Ιερά μονή των Ιβήρων, προκειμένου να προσκυνήσει την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Πορταϊτίσσης. Στην διάρκεια της επίσκεψης στην Ιερά μονή, είχε συνάντηση με τον καθηγούμενο της Ιεράς μονής αρχιμανδρίτη Ναθαναήλ, αλλά και με τον προηγούμενο της Ιεράς μονής, αρχιμανδρίτη Βασίλειο Γοντικάκη, που είχε ιδιαίτερη επικοινωνία, και αντάλλαξαν σκέψεις για την πορεία της εκκλησίας στην σύγχρονη εποχή. 

Κατόπιν πορεύθηκε και φιλοξενήθηκε στο ιερό Κελλίον του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στις Καρυές του Αγίου Όρους, όπου διατηρεί πνευματική σχέση μετά του Γέροντος Προδρόμου, ο οποίος προΐσταται μιας ευλογημένης συνοδείας πατέρων.

Την επομένη, ιερούργησε στο ως άνω ιερό καθίδρυμα και από εκεί πορεύθηκε στην Ιερά μονή Χιλανδαρίου, με την πρόσκληση του καθηγουμένου αρχιμανδρίτου π. Μεθοδίου της Ιεράς Μονής.

Ο Σεβασμιώτατος φιλοξενήθηκε φιλάδελφα από τον άγιο καθηγούμενο, όπου την επομένη ημέρα Σαββάτου, ιερούργησε στο καθολικό της ιεράς μονής Χιλανδαρίου και χειροτόνησε εις πρεσβύτερον τον ιεροδιάκονο π. Ιλαρίων, Γέροντα του Ιερού Χιλανδαρινού Κελλίου του Αγίου Αποστόλου Θωμά Καρυών. Η Θεία Λειτουργία είχε πανηγυρικό χαρακτήρα, με συμμετοχή πλέον των εκατόν πενήντα λαϊκών αλλά και πολλών μοναχών εκ του Αγιωνύμου Όρους που ήρθαν για να παραστούν στην χειροτονία του Γέροντος Ιλαρίωνος.

Με τον Σεβασμιώτατο συλλειτούργησε και ο θεοφιλέστατος επίσκοπος Δορυλαίου κ. Δαμασκηνός, βοηθός του Οικουμενικού Πατριάρχου.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο σεβασμιώτατος χειροθέτησε πνευματικόν τον π. Ιλαρίωνα, προκειμένου να εξομολογεί την συνοδεία του. Μετά την ολοκλήρωση της Θείας Λειτουργίας προσεφέρθη πανηγυρική τράπεζα από την Ιερά Μονή, όπου και εκεί αντηλλάγησαν προσφωνήσεις τόσο από τον άγιο καθηγούμενο π. Μεθόδιο προς τον σεβασμιώτατο, όσο και από τον σεβασμιώτατο, ο οποίος απηύθυνε λόγους ευχαριστίας στον άγιο καθηγούμενο, για την αγάπη με την οποία υπεδέχθη τον π. Ιλαρίωνα στην Χιλανδαρινή αδελφότητα αλλά και την αβραμιαία φιλοξενία την οποία επεφύλαξε αυτή την ημέρα, όχι μόνο στη συνοδεία του Σεβασμιωτάτου, αλλά και σε όλο το πλήθος των μοναχών και προσκυνητών.

Ο Σεβασμιώτατος απευθύνθη στον π. Ιλαρίωνα με παραινετικούς λόγους, αφού προηγουμένως υπογράμμισε το μέγεθος της ιερωσύνης, το οποίο μπορεί μεν, κατά τον Ιερόν Χρυσόστομον, επί γης να τελείται, αλλά έχει τάξιν επουράνιον.

Αφού ολοκλήρωσε το προσκύνημα του ο Σεβασμιώτατος, ανεχώρησε για την επαρχία του, ευχαριστώντας και δοξολογώντας τον Τριαδικό Θεό, για όλες τις δωρεές τις οποίες επιδαψίλευσε ο Κύριος εις την ζωήν του.

2022-09-25 ΚΥΡΙΑΚΉ Α' ΛΟΥΚΆ

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

“Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν” (Β’ Κορ. 4, 7) 

Εμείς που έχουμε αυτόν το θησαυρό είμαστε σαν τα πήλινα δοχεία· έτσι γίνεται φανερό πως η υπερβολική αξία του θησαυρού αυτού προέρχεται από το Θεό κι όχι από μας.

Οι άνθρωποι αναζητούμε θησαυρούς στα αγαθά, στα επιτεύγματα, σε ανθρώπους που σχετιζόμαστε. ΟΙ γονείς θεωρούν θησαυρό τα παιδιά τους. Οι ερωτευμένοι αυτόν ή αυτήν που ποθούν. Άλλοι το όνομα και την φήμη τους. Άλλοι τις επιτυχίες τους. Άλλοι το σώμα τους. Πόσοι από εμάς στ’ αλήθεια θεωρούμε ως τον πολυτιμότερο θησαυρό της ύπαρξής μας την πίστη μας;

Είναι τέτοιος ο προσανατολισμός μας στην εκκοσμικευμένη πραγματικότητα,  στην κατάφορτη από βιοτικές μέριμνες, από σχέδια και ελπίδες, που δεν βλέπουμε στην προοπτική της αιωνιότητας, ούτε όμως και στην προοπτική ότι “έστι Θεός” που μας αγαπά προσωπικά τόσο, ώστε να γίνει άνθρωπος για μας, να απλώσει το χέρι Του και να μας βοηθήσει “θανάτω θάνατον” να πατήσουμε. Έχοντας βολευτεί με την πίστη ως θρησκεία, δηλαδή ως ένα τελετουργικό που διασώζει παραδόσεις, ως γιορτή που μας βγάζει από την ρουτίνα του χρόνου, ως τήρηση κάποιων εντολών που μένουν στον νου, δυσκολευόμαστε, όχι μόνο επειδή το πνεύμα του πονηρού θέλει να επικάθονται οι σκόνες της συνήθειας πάνω στο χρυσάφι της γνήσιας μεταμόρφωσης και να το κρύβουν, αλλά και διότι θεωρούμε πως έχουμε χρόνο, πως είναι αρκετά τα λίγα που κάνουμε, δεν ζούμε την πίστη ως τον θησαυρό της καρδιάς, της ύπαρξης. 

Και έχει απαντήσεις η πίστη σε κάθε τι της ζωής μας, ευεξήγητο και δυσεξήγητο. Έχει την εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού, που, αργά ή γρήγορα, δείχνει ότι όσα συμβαίνουν, είναι μικρές ή μεγάλες προτροπές για σωτηρία, δηλαδή για υπέρβαση του χρόνου, για κοινωνία αγάπης που θα κρατήσει για πάντα, για μία μυστική προσδοκία ανάστασης, η οποία μεταγγίζει ζωή αληθινή στο φθαρτό και εφήμερο. Διότι κάθε στόχος, ακόμη και κάθε μέριμνα, όταν θεάται μέσα από την πίστη, μπολιάζεται με την αγάπη. Εργαζόμαστε πρώτα για να προσφέρουμε σε οικείους και ξένους, νικώντας το κίνητρο του πλουτισμού που βλέπει τους άλλους ως αντικείμενα εκμετάλλευσης. Δεν νικιόμαστε από την φιλοδοξία μιας αναγνώρισης που θολώνει τον σκοπό ή την ματαιοδοξία ότι είμαστε πετυχημένοι και γι’ αυτό δικαιούμαστε, με αποτέλεσμα να λησμονούμε αγάπη, συγχώρηση και υπομονή. Δεν αρνούμαστε την αλήθεια. Δεν παύουμε να σκεφτόμαστε. Βλέπουμε την κούραση και την αδυναμία των άλλων, όπως και την δική μας. Δεν νικιόμαστε όμως από έναν στείρο ανταγωνισμό του ποιος είναι καλύτερος, αλλά συναγωνιζόμαστε εις “παροξυσμόν καλών έργων”. Και έχει ο Θεός.

Είναι θησαυρός η πίστη μας πολύτιμος. Τον έχουμε σε οστράκινα σκεύη, εύθραυστα, όπως είναι οι υπάρξεις μας, οι οποίες νικιούνται από τον χρόνο και τον θάνατο, αλλά και από την πίεση των όσων φορτώνουμε στον εαυτό μας. Δεν αρνήθηκε όμως ο Θεός να μάς δώσει αυτόν τον θησαυρό, ακριβώς διότι δύναμη είναι η αγάπη και όχι η εξουσία. Δεν πιστεύουμε άλλωστε σε έναν Θεό που ζητά κυριαρχία, αλλά στον Θεό του Σταυρού, που γίνεται όμως ανάσταση και ζωή. Και καλούμαστε αυτόν τον θησαυρό να τον μοιραστούμε με αγάπη. Να νικήσουμε με την άσκηση που μπορούμε, με την αυτογνωσία που γίνεεται μετάνοια, όχι όμως απόγνωση, με την αγάπη που πρυτανεύει, το “εγώ μου και μόνο”. Να μη μείνουμε στο θρησκευτικό βόλεμα, αλλά να βγούμε από τον εαυτό μας, τον κόσμο γύρω μας, αλλά και όσα μάς πιέζουν εντός μας και να γίνουμε φως μικρό, κατά το σκεύος μας, που όμως θα μαρτυρεί ελπίδα! Άλλωστε, ο θησαυρός αυτός υπερβαίνει τον χρόνο, τις εξουσίες, τους εχθρούς του, τους υποτιμητές του. Μακάρι, κι εμείς μαζί του!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Κυριακή, 25 Σεπτεμβρίου 2022

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Α´ Λουκά (Λουκ. ε´ 1-11)

Το Ευαγγέλιο Κυριακής Α´ Λουκά 25-9-2022

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἑστὼς ὁ ᾿Ιησοῦς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ᾿ αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα. ᾿Εμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. ῾Ως δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ᾿Επανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ᾿Επιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. Καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν.

Καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά. ᾿Ιδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν ᾿Ιησοῦ λέγων· ῎Εξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ ᾿Ιωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. Καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ ᾿Ιησοῦς· Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. Καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Απόδοση σε νεοελληνική το Ευαγγέλιο Κυριακής Α´ Λουκά

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς στεκόταν ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, εἶδε δύο ψαροκάικα στὴν ἄκρη τῆς λίμνης. Οἱ ψαράδες εἶχαν κατεβεῖ ἀπ’ αὐτὰ καὶ ἔπλεναν τὰ δίχτυα. ᾿Εκεῖνος ἀνέβηκε σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ ψαροκάϊκα, σ’ αὐτὸ ποὺ ἦταν τοῦ Σίμωνα, καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ τραβηχτεῖ λίγο ἀπὸ τὴν ξηρά. Κάθισε στὸ ψαροκάϊκο καὶ ἀπ’ αὐτὸ δίδασκε τὰ πλήθη. ῞Οταν τελείωσε τὴν ὁμιλία του, εἶπε στὸν Σίμωνα· Πήγαινε στὰ βαθιὰ καὶ ρίξτε τὰ δίχτυα σας γιὰ ψάρεμα. ῾Ο Σίμων τοῦ ἀποκρίθηκε· Διδάσκαλε, ὅλη τὴ νύχτα παιδευόμασταν καὶ δὲν πιάσαμε τίποτε· ἐπειδὴ ὅμως τὸ λὲς ἐσύ, θὰ ρίξω τὸ δίχτυ. Τὸ ἔριξαν κι ἔπιασαν πάρα πολλὰ ψάρια, τόσα ποὺ τὸ δίχτυ τους ἄρχισε νὰ σκίζεται.

Μὲ νεύματα εἰδοποίησαν τοὺς συνεταίρους τους, ποὺ ἦταν στὸ ἄλλο πλοῖο νὰ ἔρθουν νὰ τοὺς βοηθήσουν. ᾿Εκεῖνοι ἦρθαν καὶ γέμισαν καὶ τὰ δύο ψαροκάικα σὲ σημεῖο ποὺ νὰ κινδυνεύουν νὰ βυθιστοῦν. ῞Οταν ὁ Σίμων Πέτρος εἶδε τί ἔγινε, ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ τοῦ εἶπε· Βγὲς ἀπὸ τὸ καΐκι μου, Κύριε, γιατὶ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός. Αὐτὰ τὰ εἶπε γιατὶ εἶχε κυριευτεῖ ἀπὸ δέος, αὐτὸς καὶ ὅλοι ὅσοι ἦταν μαζί του, γιὰ τὰ πολλὰ ψάρια ποὺ εἶχαν πιάσει. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου, τὸν ᾿Ιάκωβο καὶ τὸν ᾿Ιωάννη, ποὺ ἦταν συνεργάτες τοῦ Σίμωνα. ῾Ο ᾿Ιησοῦς τότε εἶπε στὸν Σίμωνα· Μὴ φοβᾶσαι, ἀπὸ τώρα θὰ ψαρεύεις ἀνθρώπους. ῞Υστερα, ἀφοῦ τράβηξαν τὰ ψαροκάικα στὴ στεριά, ἄφησαν τὰ πάντα καὶ τὸν ἀκολούθησαν.

Ο Απόστολος Κυριακής Α´ Λουκά 25-9-2022 (Β΄ Κορ. δ΄ 6-15)

 

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής  Α´ Λουκά

Αδελφοί, ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν, ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἀπολλύμενοι, πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ.

Ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν. Ὣστε ὁ μὲν θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν. Ἒχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον,«Ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα», καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν, εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς διὰ Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν. Τὰ γὰρ πάντα δι’ ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Απόδοση σε νεοελληνική ο Απόστολος Κυριακής Β´ Λουκά

Αδελφοί, ὁ Θεός πού εἶπε νά λάμψει φῶς μέσα ἀπό τό σκοτάδι, αὐτός ὁ ἴδιος ἔλαμψε μέσα στίς καρδιές μας καί μᾶς φώτισε νά γνωρίσουμε τή δόξα του στο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά ἐμεῖς πού ἔχουμε αὐτόν τό θησαυρό εἴμαστε σάν τά πήλινα δοχεῖα· ἔτσι γίνεται φανερό πώς ἡ ὑπερβολική ἀξία τοῦ θησαυροῦ αὐτοῦ προέρχεται ἀπό τό Θεό κι ὄχι ἀπό μᾶς. Ἄν καί μᾶς πιέζουν ἀπό παντοῦ, δέ μᾶς καταβάλλουν. Βρισκόμαστε σέ ἀδιέξοδο, ὅμως δέν ἀπελπιζόμαστε. Μᾶς καταδιώκουν, ὁ Θεός ὅμως δέ μᾶς ἐγκαταλείπει. Μᾶς ρίχνουν κάτω, μά δέ χάνουμε τόν ἀγώνα. Συνεχῶς ὑποφέρουμε σωματικά μετέχοντας ἔτσι στό θάνατο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, γιά νά φανερωθεῖ στό πρόσωπό μας ἡ ζωή τοῦ ἀναστημένου Ἰησοῦ.

Δηλαδή εἴμαστε ζωντανοί, ἀλλά ἐκθέτουμε συνεχῶς τόν ἑαυτό μας στό θάνατο γιά χάρη τοῦ Ἰησοῦ, ὥστε νά φανερωθεῖ στό θνητό μας σῶμα ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ. Ἔτσι, ἐμᾶς μᾶς ἀπειλεῖ συνεχῶς ὁ θάνατος, ἐνῶ ἐσεῖς κερδίζετε τή ζωή. Ἔχουμε, λοιπόν, τήν ἴδια ἐμπιστοσύνη στό Θεό, πού ἀναφέρει ἡ Γραφή: Ἐμπιστεύτηκα τόν ἑαυτό μου στό Θεό, γι΄ αὐτό καί μίλησα. Κι ἐμεῖς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στό Θεό, γι΄ αὐτό καί κηρύττουμε. Ξέρουμε ὅτι ὁ Θεός, πού ἀνέστησε τόν Κύριο Ἰησοῦ, θά ἀναστήσει καί ἐμᾶς διά τοῦ Ἰησοῦ καί θά μᾶς παρουσιάσει μπροστά του μαζί σας. Ὅλα, λοιπόν, γίνονται γιά σᾶς. Ἔτσι, ὅσο πιό πολλοί δεχτοῦν τή χάρη τόσο πιό μεγάλη θά εἶναι ἡ εὐχαριστία καί ἡ δοξολογία πρός τό Θεό.

Κήρυγμα Κυριακής Α’ Λουκά (25–09–2022)

 

«ἐπί δε τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον»

Νοερά σήμερα αδελφοί μου ας μεταφερθούμε σε μια ειδυλλιακή παραλίμνια ακτή. Την ακτή της λίμνης Γενησαρέτ ή θάλασσα της Τιβεριάδος. Καπερναούμ, Γενησαρέτ, Γαλιλαία, αγαπημένες τοποθεσίες, όπου εκεί ξετυλίχθηκαν τα σπουδαιότερα γεγονότα της επιγείου ζωή του Χριστού μας. 

Βρισκόμαστε στην αρχή της δημόσιας δράσης Του. Ακόμα δεν έχει συγκροτήσει την ομάδα των μαθητών. Τα πλήθη τον ακολουθούν, θέλουν να τον ακούσουν, να τον δουν, να χαρούν το γλυκύτερο πρόσωπο των ανθρώπων. Παρακαλεί τον ψαρά Πέτρο να του δανείσει το ψαροκάικο του να το κάνει άμβωνα. Για να μιλήσει, και να διδάξει τον λαό, να τον στηρίξει και να δώσει δύναμη και ελπίδα, ο οποίος λαός είναι εγκαταλελειμμένος και ταλαιπωρημένος.

Αφού τελείωσε την διδασκαλία Του, λέγει στον Πέτρο «ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν», πήγαινε στα βαθιά και ρίχτε τα δίχτυα σας για ψάρεμα. 

Ο ηλιοψημένος και θαλασσοδαρμένος Πέτρος του λέγει: «Διδάσκαλε όλη τη νύχτα παιδευόμασταν και δεν πιάσαμε τίποτα, επειδή όμως το λες εσύ θα ρίξω το δίχτυ». «Ἐπιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον».

Γνώριζε ο Πέτρος ότι δεν υπήρχαν ψάρια, αφού όλη τη νύχτα ψάρευαν, όμως για τον λόγο του Διδασκάλου κάνει υπακοή. Ρίχνουν τα δίχτυα, πιάνουν ψάρια που γεμίζουν δύο πλοία τόσο που κινδυνεύουν να βυθιστούν από το βάρος των ψαριών.

Δέος καταλαμβάνει τον Πέτρο μετά από αυτό και όλους όσοι ήταν μαζί του· θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο και αμαρτωλό να βρίσκεται ο Κύριος στο πλοίο του. «Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε».

Βεβαιώνεται πια ο Πέτρος ότι δεν είναι απλά ο Διδάσκαλος, ένα πρόσωπο πέρα και πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις αλλά ο ίδιος ο Θεός. Γι αυτό αισθάνεται αμαρτωλός και θεωρεί ότι είναι ανάξιος να ευρίσκεται μέσα στο πλοίο του ο Κύριος.

«Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν». Μην φοβάσαι που είσαι αμαρτωλός, από τώρα και στο εξής θα ψαρεύεις ανθρώπους στο δίχτυ της σωτηρίας, του λέγει ο Κύριος. Αναγνωρίζει ο Πέτρος την αμαρτωλότητά του αλλά και ο Κύριος γνωρίζει την καρδιά του που είναι έτοιμη να δεχτεί το κάλεσμα Του. Αμαρτωλός είναι ο Πέτρος, αλλά αναγνωρίζει την αμαρτωλότητά του και αυτό είναι που σώζει.

Ποιος αδελφοί μου αλήθεια δεν είναι αμαρτωλός; Δεν είναι η αμαρτία εκείνη που καταδικάζει τον άνθρωπο, αλλά η έλλειψη μετάνοιας. Να θυμηθούμε μεγάλους αγίους με πολλές και μεγάλες αμαρτίες. Τον Απ. Παύλο; Τον τελώνη; Τον ληστή επί του σταυρού; Την πόρνη γυναίκα; Την Σαμαρείτισσα; Την οσία Μαρία; Τόσοι και τόσοι που μας δίνουν δύναμη και κουράγιο και ελπίδα για την δική μας σωτηρία, αρκεί να μιμηθούμε την μετάνοιά τους!

«Καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

Τρία βασικά στοιχεία βλέπουμε σήμερα στο κείμενο του ιερού Ευαγγελίου αδελφοί: Υπακοή, θάμβος και συναίσθηση. Η υπακοή έχει άμεση σχέση με την ταπείνωση. Ο εγωιστής βλέπει τον δικό του εαυτό, δεν θα δει ποτέ τον άλλον τον καλύτερο από αυτόν, πολύ περισσότερο δεν θα δει τον Θεό. Δεν θα δει το θάμβος του Θεού που είδε ο Πέτρος και δεν θα έλθει ποτέ σε συναίσθηση της αμαρτωλής κατάστασής του και ως εκ τούτου ποτέ δεν θα μετανοήσει για να σωθεί. 

Αυτά να δώσει ο Κύριος να γνωρίσουμε και εμείς. Ταπείνωση, συναίσθηση και θάμβος – γνώση Θεού. Όπως ο Απ. Πέτρος! Αμήν.

2022-09-24 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ A' ΛΟΥΚΆ

ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ

 

                Για ποια θέματα συζητάμε με τα παιδιά μας; Με ποια διάθεση συνήθως; Είμαστε οι αυθεντίες που κάνουμε κήρυγμα, διότι οι μικρότεροι πρέπει να ακούνε τους μεγαλύτερους; Είμαστε αυτοί που πληρώνουμε και, επομένως, απαιτούμε ανταποδοτικότητα; Μήπως είναι εκείνα αυτά που «πάντα έχουν δίκιο»; Πόσο αντέχουμε να πούμε «όχι» στις απαιτήσεις τους, στις ιδέες τους, στις προτιμήσεις τους; Είναι δημοκρατικό να επιβάλλουμε την δική μας άποψη, ακόμη και ύστερα από διάλογο; Τι συμβαίνει όταν, ιδίως οι έφηβοι, αλλά συχνά και τα παιδιά του Δημοτικού αρνούνται να ακολουθήσουν το πρόγραμμα της οικογένειας, επειδή βαριούνται ή επειδή τους αρέσει κάτι άλλο ως προς την διάθεση του χρόνου τους;

                Είναι βέβαιο ότι ο κάθε γονέας αντιμετωπίζει συχνά τέτοια ερωτήματα και αναρωτιέται αν υπάρχουν απαντήσεις. Μέσα του ξυπνούνε τα πρότυπα των δικών του γονέων, κάποτε, συνειδητά ή ασυναίσθητα, και αυτά που είχε απορρίψει, αυτά που πιθανόν να είχε ορκιστεί ότι δεν θα ακολουθήσει ποτέ. Δεν είναι μόνο ζήτημα εντυπωμένης συμπεριφοράς, Είναι και ο πειρασμός της  ευκολίας. Κατά βάθος αυτό ξέρω, μου βγαίνει εκ του αυτομάτου η εφαρμογή του. Το να επιδιώξουμε κάτι διαφορετικό, προϋποθέτει προσπάθεια αυτογνωσίας. Να θυμηθούμε, για παράδειγμα, την δική μας εφηβεία. Πόσο αντιδραστικοί υπήρξαμε έναντι των δικών μας γονέων, όχι κατ’ ανάγκην με δηλώσεις και πράξεις επανάστασης, αλλά με εκείνες τις κρυφές αντιδράσεις και πράξεις που διαμόρφωσαν την συμπεριφορά μας. Συνήθειες, όπως το κάπνισμα, το ξενύχτι, η γκρίνια, κάποτε η μελαγχολία, η ευκολία του να λέμε «όχι» ή ένας εσωτερικός διάλογος που μας κάνει σκεπτικούς και κλεισμένους στον εαυτό μας είναι σημάδια αφανούς αντίδρασης. Δεν είναι απαραίτητο ότι το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά. Δεν αποκλείεται όμως και στα παιδιά μας να έχουμε μεταδώσει αυτού του είδους τις κρυφές αντιδράσεις από την αρχή της ανατροφής τους, με αποτέλεσμα, όταν έρχεται η εφηβεία, να απορούμε άδικα για την δική τους στάση.

                Υπάρχει και μια άλλη προοπτική. Θέλουμε να αγνοήσουμε ότι ταυτότητα δεν αποκτά ο άνθρωπος εάν δεν δοκιμάσει ρήξεις.  Συνήθως η ρήξη έρχεται ως η πρώτη αντίδραση όταν αισθανόμαστε ότι δεν μπορούν οι άλλοι να αδιαφορούν για μας, να μας θεωρούν δεδομένους. Αυτό συμβαίνει και με τα παιδιά. Είτε στο σπίτι είτε στο σχολείο προσπαθούν με κάποιον τρόπο να προσελκύσουν την προσοχή. Δεν είναι εγωιστικό αυτό. Είναι σημάδι ότι υπάρχουν. Άλλα συμμορφώνονται συστημικά. Θέλουν να έχουν καλές επιδόσεις, υπακοή, θετική προσωπικότητα, κατά τα αξιακά δεδομένα. Άλλα όμως αισθάνονται ότι με την διαμόρφωση ενός δικού τους τρόπου, που εμπεριέχει αρνήσεις, θα έρθουν στο επίκεντρο.

                Ο γονέας, όπως και ο δάσκαλος, χρειάζεται να συζητούν με αγάπη. Η αγάπη προϋποθέτει μία εκ των προτέρων ειλικρινή αποδοχή του παιδιού και των αναγκών του. Δεν συνεπάγεται όμως παραίτηση από τον στόχο της αγωγής και της παιδείας. Δεν συνεπάγεται θεώρηση του παιδιού ως αθώας αυθεντίας, επειδή η κακία του δεν είναι όπως των μεγάλων. Η αγάπη είναι και αλήθεια. Χρειάζεται όρια. Και ο μεγαλύτερος είναι η αυθεντία εκ των πραγμάτων, διότι είναι ενήλικος και έχει αυτόν τον ρόλο. Η δημοκρατικότητα ή η αυταρχικότητα φαίνεται στην διαχείριση του νεώτερου. Είναι όμως ψευτοδίλημμα όταν χρειάζεται να ληφθούν αποφάσεις. Τον τελικό λόγο τον έχει ο μεγαλύτερος και οφείλει να τον ασκήσει, ακόμη και στα λάθη. Άλλωστε, στην ζωή και για τον νεώτερο θα υπάρξουν λύπες, μάλλον πολλές. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 21 Σεπτεμβρίου 2022

2022-09-18 ΚΥΡΙΑΚΉ ΜΕΤΆ ΤΗΝ ΎΨΩΣΗ

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής μετά την Ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού (Μαρκ. η΄ 34 – θ΄ 1)

Το Ευαγγέλιο Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού 18-9-2022

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, προσκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;

Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Απόδοση σε νεοελληνική το Ευαγγέλιο Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Τον καιρό ἐκείνο, ἀφοῦ ἐκάλεσε ὁ Ἰησοῦς τὸ πλῆθος μαζί μὲ τοὺς μαθητάς του τοὺς εἶπε· Ἐὰν κανεὶς θέλῃ νὰ μὲ ἀκολουθήσῃ, ἂς ἀπαρνηθῇ τὸν ἑαυτόν του καὶ ἂς σηκώσῃ τὸν σταυρόν του καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήσῃ. Διότι ὅποιος θέλει νὰ σώσῃ τὴν ζωήν του, αὐτὸς θὰ τὴν χάσῃ, ἐκεῖνος δὲ ποὺ θὰ χάσῃ τὴν ζωήν του ἐξ αἰτίας ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, αὐτὸς θὰ τὴν σώσῃ. Διότι τὶ θὰ ὠφελήσῃ τὸν ἄνθρωπον νὰ κερδίσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ νὰ ζημιωθῇ τὴν ψυχήν του;

Ἢ τί ἀντάλλαγμα εἶναι δυνατὸν νὰ δώσῃ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὴν ψυχήν του; Διότι, ὅποιος ἐντρέπεται δι’ ἐμὲ καὶ διὰ τοὺς λόγους μου εἰς τὴν γενεὰν αὐτὴν τὴν μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλὴν καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ αἰσθανθῇ ντροπὴ γι’ αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ μὲ ὅλην τὴν δόξαν τοῦ Πατέρα του μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους». Καὶ τοὺς ἔλεγε «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι ὑπάρχουν μερικοὺ ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ στέκονται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ γευθοῦν θάνατον, ἕως ὅτου ἰδοῦν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχεται μὲ δύναμιν».

Ο Απόστολος Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού 18-9-2022 (Γαλ. β΄ 16-20)

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής μετά την Ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού

Αδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο.

Εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. Ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.

Απόδοση σε νεοελληνική ο Απόστολος Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Αδελφοί, ξέρουμε πώς ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά σωθεῖ μέ τήν τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ νόμου. Αὐτό θά γίνει μόνο μέ τήν πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό. Γι΄ αὐτό κι ἐμεῖς πιστέψαμε στόν Ἰησοῦ Χριστό, γιά νά δικαιωθοῦμε μέ τήν πίστη στό Χριστό κι ὄχι μέ τήν τήρηση τοῦ νόμου· γιατί μέ τά ἔργα τοῦ νόμου δέ θά σωθεῖ κανένας ἄνθρωπος. Ἄν ὅμως, ζητώντας νά σωθοῦμε ἀπό τό Χριστό, βρεθήκαμε νά εἴμαστε κι ἐμεῖς ἁμαρτωλοί ὅπως οἱ ἐθνικοί, σημαίνει τάχα πῶς ὁ Χριστός ὁδηγεῖ στήν ἁμαρτία; Ὄχι βέβαια!

Γιατί, ἄν ὅ,τι γκρέμισα τό ξαναχτίζω, εἶναι σάν νά ὁμολογῶ πώς ἔκανα λάθος ὅταν τό γκρέμιζα. Κι ἀληθινά, μέ κριτήριο τό νόμο, ἔχω πεθάνει γιά τή θρησκεία τοῦ νόμου, γιά νά βρῶ τή ζωή κοντά στό Θεό. Ἔχω πεθάνει στό σταυρό μαζί μέ τό Χριστό. Καί δέ ζῶ πιά ἐγώ, ἀλλά ζεῖ στό πρόσωπό μου ὁ Χριστός. Κι ἡ τωρινή σωματική μου ζωή εἶναι ζωή βασισμένη στήν πίστη μου στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, πού μέ ἀγάπησε καί πέθανε ἐκούσια γιά χάρη μου.

ΕΝ ΠΙΣΤΕΙ ΖΩ ΤΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«Ὅ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ» (Γαλ. 2,20)

«Κι ἡ τωρινὴ σωματική μου ζωὴ εἶναι ζωὴ βασισμένη στὴν πίστη μου στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ μὲ ἀγάπησε καὶ πέθανε ἑκούσια γιὰ χάρη μου».

            «Ζω με πίστη στον Χριστό που με αγάπησε, σταυρώθηκε και πέθανε με την θέλησή Του για μένα». Ο λόγος του αποστόλου Παύλου στους Γαλάτες δείχνει, σε μια εποχή πρόταξης της εμπιστοσύνης στις δικές μας δυνάμεις, ότι η πίστη στον Χριστό δίνει νόημα ζωής που ξεπερνά το εγώ, το εδώ, το τώρα. Ζω με πίστη στον Χριστό σημαίνει ζω με εμπιστοσύνη στις εντολές του ευαγγελίου που Εκείνος έφερε στον κόσμο. Και αυτές οι εντολές ξεκινούν από την πρόταξη της αγάπης για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, την πρόταξη της αλήθειας και όχι της υποκρισίας, την πρόταξη της καλοσύνης και της συγχωρητικότητας και όχι της εξουσίας και της επικράτησης με κάθε τρόπο και μέσο. Οι εντολές δεν εξασφαλίζουν δόξα στην ζωή αυτή. Προϋποθέτουν κόπο. Απόρριψη από την λογική των πολλών. Δεν υπόσχονται μία πορεία ελκυστική για τα δεδομένα των καιρών. Γι’  αυτά και, συχνά, μάς κάνουν να πονούμε. Ναι αισθανόμαστε ότι ακολουθούμε πορεία μοναχική. Ότι οι γύρω μας δεν μας καταλαβαίνουν. Όμως η τήρησή τους αφήνει στην καρδιά μία παρηγοριά αναφαίρετη. Ότι δεν είμαστε μόνοι μας, καθώς ο Χριστός μας αγαπά και ζει εντός μας.

            «Ζω με πίστη στον Χριστό που με αγάπησε, σταυρώθηκε και πέθανε με την θέλησή Του για μένα». Αυτή η εκούσια σταύρωση του Χριστού για μένα και για όλους μαρτυρεί και κάτι ακόμη. Ότι δεν πλαστήκαμε για να αναγκαζόμαστε, αλλά για να επιλέγουμε. Και όπως ο Χριστός, με την θέλησή Του και με επίγνωση ότι δεν θα ήταν οι πολλοί αυτοί που θα Τον ακολουθήσουν, προχώρησε στην οδό του σταυρού, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μετριέται με βάση το πόσοι θα την κατανοήσουν και θα την αποδεχτούν, αλλά είναι ελεύθερη επιλογή της ύπαρξης που γνωρίζει ότι δεν της ταιριάζει άλλος δρόμος,  έτσι και ο καθένας από εμάς καλείται να διαλέξει με τη θέλησή του τον δρόμο. Να μη λογαριάσει ανταποδόσεις. Να πάρει αποφάσεις ότι η πίστη είναι για τα δύσκολα. Να μην απαιτήσει καν από τους άλλους να τον συμμεριστούν. Να δείξει ότι αγαπώντας, θυσιάζοντας χρόνο, όνειρα, ακόμη και το δίκιο μας, ζει εν ημίν ο Χριστός. Και αυτός είναι η προτεραιότητα.

            «Ζω με πίστη στον Χριστό που με αγάπησε, σταυρώθηκε και πέθανε με την θέλησή Του για μένα». Με αγάπησε ο Χριστός και με αγαπά. Όταν νιώθω την πίεση της ήττας σε ένα κόσμο που φωνάζει ότι επιτυχημένος είναι ο νικητής, όταν νιώθω ότι ανήκω σε μια Εκκλησία που βασανίζεται από τα ανθρώπινα «εγώ», που αδυνατεί να συνδεθεί με την γλώσσα των καιρών, όχι για να μετατρέψει το νόημα της αλήθειας σε συμβιβασμό ή παραίτηση, αλλά για να δείξει ότι τα ανθρώπινα, παρότι, πολλές φορές, έχουν δύναμη και αξία, δεν αρκούν για την σωτηρία και την αιωνιότητα, όταν το περιβάλλον μου μού λέει ότι υπάρχει ή ο δρόμος του συστήματος ή ο δρόμος του φανατικού περιθωρίου, όταν φοβάμαι πως δεν θα ευτυχήσω, η πίστη ότι ο Χριστός με αγαπά γίνεται συνεχώς η καινούργια αρχή. Παίρνω δύναμη, σηκώνω τον σταυρό μου και Τον ακολουθώ, στην οδό της αληθινής αγάπης, εκείνης που βιώνει η Εκκλησία, πέρα από τα ανθρώπινα.

            Σταυρός η ζωή. Όχι αυτός με τα λουλούδια, τα πολύτιμα πετράδια, ως σύμβολο βεβαιότητας της πλειοψηφίας. Εκείνος, ο ταπεινός, ο βαρύς, ο της ήττας που νικά όμως το θάνατο, γιατί είναι ζυμωμένος με το Αίμα του Θεού.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

18 Σεπτεμβρίου 2022

Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Κήρυγμα Κυριακής μετά την Ύψωσιν (18–09–2022)

 

«ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν»

Γιορτάσαμε αδελφοί μου πριν από λίγες ημέρες την παγκόσμιο Ύψωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, ως σύμβολο σωτηρίας και όπλο κατά του διαβόλου. Τον προβάλει η Εκκλησία μας για να τονίσει το γεγονός ότι δια του Σταυρού η σωτηρία επιτυγχάνεται, και με το Σταυρό ως σύμβολο αγώνος, θυσίας και προσπάθειας, ο χριστιανός προχωρά στην ζωή του και με προοπτική την αιωνιότητα.

Αυτή η σωτηρία και η προσπάθεια του χριστιανού δια να είναι γνήσια και αληθινή πρέπει να έχει ως προϋπόθεση την ελευθερία του προσώπου. Αυτό προϋποθέτει ο λόγος του Κυρίου που ακούσαμε σήμερα: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἐαυτὸν καιὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι».

Η δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου ήταν προϊόν της ελεύθερης θέλησης του Τριαδικού Θεού, όπως επίσης το σπουδαιότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο είναι η ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου. Λογική, ελευθερία και συνείδηση, συνθέτουν το ανθρώπινο πρόσωπο, γίνεται έτσι ο άνθρωπος εικόνα Θεού.

Να γιατί λοιπόν ακούμε σήμερα τον Χριστό μας να προτάσσει την ελεύθερη θέληση του ανθρώπου προκειμένου να τον ακολουθήσει. Και όχι μόνο του τονίζει ότι όποιος τον ακολουθεί θα σηκώσει σταυρό σε δρόμο ανηφορικό και γεμάτο δυσκολίες και αντιξοότητες. 

Μας καλεί αδελφοί μου ο Κύριος μας, όχι όπως κάποιοι που θέλουν οπαδούς προς εκμετάλλευση και  ποικίλη χρησιμοποίηση προς ίδιον όφελος, αλλά ως αδελφούς για σωτηρία, αφού πρώτος Εκείνος ανέβηκε επί του Σταυρού θυσιαζόμενος «υπέρ των φίλων αυτού».

Τονίζει το γεγονός ότι η αξία της ψυχής του ανθρώπου δεν μπορεί να αποτιμηθεί. Χίλιες φορές να χάσουμε την ζωή μας, αρκεί να κερδίσουμε την αιωνιότητα στην βασιλεία του Θεού «Ὅς γαρ θέλει τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι απολέσει αυτήν» δηλαδή την πρόσκαιρη αυτή ζωή του. «Ὅς δ’ ἄν ἀπολέσει τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔνεκα τοῦ Εὐαγγελίου οὗτος σώσει αὐτήν». Αυτή είναι το πραγματικό κέρδος και η σωτηρία μας.

Όλος ο κόσμος δεν αξίζει όσο αξίζει μια ψυχή. Η ψυχή σου αδελφέ μου είναι ο θησαυρός του κόσμου. Αυτή να προσέχεις, αυτή να διαφυλάττεις. «Τί γαρ ὀφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδίσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;»

Ζούμε αδελφοί μου μέσα σ’ ένα κόσμο αμφισβήτησης των αξιών, όπως ο Κύριος λέγει «γενεὰ ταύτη τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ». Όλα τίθενται σε αμφισβήτηση και περισσότερο όλων η ψυχή του ανθρώπου ως βασικό και πραγματικό συστατικό που εκφράζεται μέσα από το χωματένιο του σώμα.

Ο σημερινός άνθρωπος του κόσμου της «μοιχαλίδος γεννεάς ταύτης» δεν θέλει να ακούει για ψυχή. Θέλει να ζει τον δικό του υλιστικό τρόπο ζωής, της απόλαυσης και της προσωρινότητας. Χωρίς ελέγχους, χωρίς συνείδηση που είναι άλλωστε η φωνή του Θεού. Πνίγει στο βάθος της ύπαρξής του την φωνή της ψυχής του. Αλλά αυτό τελικά φονεύει τον ίδιο τον άνθρωπο.

Γι αυτό οι κοινωνίες των ανθρώπων είναι τραγικές κοινωνίες σήμερα. Μας καλεί λοιπόν ο Κύριός μας αδελφοί μου να σηκώσουμε τον σταυρό της ζωής μας, μέσα από τα ποικίλα προβλήματά μας, τις προκλήσεις του κόσμου, να ομολογήσουμε με θάρρος ενώπιον του κόσμου την πίστη μας στον Εσταυρωμένο Θεό της αγάπης. Ώστε και Εκείνος να «μην επαισχυνθή και υμάς ενώπιον του πατρός Του». Αμήν!

ΣΤΑΥΡΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ

                Στην εκκλησιαστική μας παράδοση το σημείο του σταυρού δηλώνει την χαρμολύπη. Ο Χριστός έζησε τον πόνο, την απόρριψη, το μαρτύριο, τον θάνατο, όμως μετά τον σταυρό ακολούθησε η ανάσταση. Έτσι είναι και η ζωή μας, φορτωμένη από μικρούς και μεγάλους σταυρούς. Μικροί είναι αυτοί που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητά μας, με τον κόπο που καλούμαστε να καταβάλουμε για να επιβιώσουμε, να κρατήσουμε τις σχέσεις μας, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, να αντέξουμε στις πιέσεις των καιρών και των ανθρώπων. Μεγάλοι είναι οι σταυροί που μάς οδηγούν στα όρια μας, που μας κάνουν να πονάμε πολύ, να αισθανόμαστε ότι δεν ελέγχουμε την ζωή μας, να βιώνουμε απώλειες, αλλά και την έξοδο από την δική μας ζωή. Διότι είναι μεγάλος σταυρός ο φόβος του θανάτου, ιδίως αν δεν υπάρχει η ελπίδα της ανάστασης.

                Μικροί και μεγάλοι σταυροί όμως φέρνουν μαζί τους και χαρά. Είναι αυτή του κόπου για να κρατηθούμε όρθιοι, να μην νικηθούμε από την όποια δυσκολία. Είναι ένα αίσθημα ταπεινότητας, ότι η ζωή δεν εξαρτάται τελικά από μας, αλλά από την αγάπη του Θεού, την πρόνοιά Του για τον καθέναν μας, από την βοήθεια της προσευχής. Είναι η επίγνωση ότι οι άλλοι, που αισθανόμαστε ότι μας ταλαιπωρούν, είναι ελεύθεροι και ότι δεν είναι απαραίτητο ότι θα σκέφτονται και ότι θα δρούνε όπως εμείς επιθυμούμε, αλλά έχουν κι αυτοί το μερτικό στην εύρεση της αλήθειας και του νοήματος της ζωής τους, που κάποτε περνά μέσα και από δικούς τους σταυρούς. Και η ελευθερία είναι το ύψιστο δώρο που ο Θεός μας έχει δώσει. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, ακόμα και στην απώλεια υπάρχει μία αδιόρατη χαρά, ότι ο Θεός ξέρει καλύτερα από μας γιατί. Ότι στον μεγάλο σταυρό δοκιμάζεται η εμπιστοσύνη μας στον Θεό, αλλά και μπορούμε να επισημάνουμε τα δικά μας λάθη και πάθη, να εξετάσουμε τις επιλογές μας και να αρχίσουμε από την αρχή.

                Η εποχή μας, επειδή έχει θεοποιήσει την ευκολία και την άνεση, δεν μπορεί να δεχτεί σταυρούς. Ο άνθρωπος καταρρέει ψυχικά, όταν δοκιμάζεται. Γκρινιάζει, απογοητεύεται, κλείνεται στον εαυτό του και στην μελαγχολία του. Λυπάται, όπως οι μη έχοντες ελπίδα. Είναι γιατί του λείπει η δύναμη της πίστης σ’  Αυτόν που σήκωσε τον σταυρό όλης της ανθρωπότητας, ώστε να της χαρίσει την ανάσταση. Κι αυτό είναι το σημείο-κλειδί. Ότι υπάρχει ανάσταση, αρκεί να μη βλέπουμε τον χρόνο αποκλειστικά στην προοπτική του «εδώ και τώρα», αλλά να καλλιεργούμε την μικρή ή την μεγάλη υπομονή που χρειάζεται, ώστε ο Θεός να φανερώσει το θέλημά Του, ακόμη κι αν ο πόνος είναι βαθύς.

                Μεγαλώνουμε παιδιά σήμερα, τα οποία έχουν μάθει στην άμεση ικανοποίηση των επιθυμιών τους και δυσκολεύονται να αποδεχτούν τον σταυρό. Μιμούνται τον δικό μας εγωκεντρισμό που θέλει να δικαιώνεται, χωρίς να βλέπει παραπέρα. Και τα υποστηρίζουμε σ’  αυτήν την νοοτροπία. Το βλέπουμε στο σχολείο, όταν ένας δάσκαλος είναι λίγο αυστηρός ή ζητά κάτι παραπάνω. Το βλέπουμε ακόμη και στην σχέση με τον άλλο γονιό, αν τύχει να μην είναι τόσο επιεικής. Ο φόβος μας είναι να μη σηκώσουν σταυρούς τα παιδιά, όχι να μη μάθουν πώς να προχωρούν μ’  αυτούς. Ας μας βοηθήσει η πίστη να βλέπουμε διαφορετικά.   

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 14 Σεπτεμβρίου 2022

Χειροτονία Ιεροδιακόνου στο Ιερό προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος στη Κέρκυρα

 Σήμερα, εορτή της παγκοσμίου υψώσεως του τιμίου Σταυρού του Κυρίου μας, εορτάστηκε μεγαλοπρεπώς στο Ιερό προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα, όπως και σε όλη τη πόλη της Κέρκυρας, διότι καταυτήν την ημέρα, βομβαρδίστηκε η πόλη της Κέρκυρας κατά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, όπου και κατεδαφίστηκαν πολλοί ιεροί ναοί, μεταξύ των οποίων και ο ιστορικός ιερός ναός των αγίων πατέρων της Ά Οικουμενικής Συνόδου, όπου ανοικοδομήθη εκ βάθρων, και εγκαινιάστηκε κατά την αυτήν ημέρα, από τον αείμνηστο μητροπολίτην, κ. Τιμόθεο. 

Ομοίως και το ιερό προσκύνημα δέχτηκε βομβαρδισμόν, αλλά κατά θαυμαστόν τρόπον, δεν ανεφλέχθησαν οι βολές, και έτσι διεσώθη θαυματουργικά το προσκύνημα του αγίου Σπυρίδωνος.

Ο Σεβασμιώτατος μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, λειτούργησε και χειροτόνησε ιεροδιάκονο, τον από πολλών ετών συνδεόμενο του πνευματικά, τον οσιολογιότατον μοναχό Ιλαρίωνα, Γέροντα του Ιερού Χιλανδαρινού Κελλίου, αγίου Θωμά Καρυών Αγίου όρους.

Μ ε την ευλογία της ιεράς μονής Χιλανδαρίου Αγίου όρους, και με την παρουσία εκπροσώπων της ιεράς μονής, τελέστηκε η εις διάκονον χειροτονία στο ιερό προσκύνημα, επειδή ο χειροτονηθείς, κατάγεται από την Κύπρο.

Στην προσφώνηση του, απευθυνόμενος ο π. Ιλαρίων προς τον Γέροντα του, μητροπολίτη Κερκύρας κ. Νεκτάριο, ανεφέρθη κατ΄ αρχάς, στο θεολογικό περιεχόμενο της εορτής της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, και της θυσίας του Ιησού Χριστού, υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας. Ανέτρεξε στα θαυμαστά γεγονότα και τις εμπειρίες της μοναχικής του ζωής εις το Αγιόνυμον Όρος. 

Ευγνωμόνως ανεφέρθη, στην προσωπικότητα του αειμνήστου, προηγουμένου Χαραλάμπους, της μονής Διονυσίου, ο οποίος ήταν και ο πρώτος πνευματικός του Πατήρ, και σε όλους εκείνους οι οποίοι συνετέλεσαν στη πνευματική του οικοδομή. Ομοίως ευχαρίστησε και τον καθηγούμενο της Ιεράς μονής του Χιλανδαρίου, αρχιμανδρίτην κ. Μεθόδιο, που με μεγάλη συγκίνηση ανεφέρθη στο πρόσωπο του, βλέποντας σε αυτόν το πρόσωπο του ιδίου του Θεού, όπως υπογράμισε στην προσλαλιά του.

Άφησε τελευταίο να ευχαριστήσει τον μητροπολίτη Κερκύρας κ. Νεκτάριο, ως γέροντα του και πνευματικό του πατέρα, με τον οποίον συνδέεται πνευματικά, επί σαράντα συναπτά έτη. 

Ικέτευσε τον άγιο Σπυρίδωνα, τον συμπατριώτη του, να τον αξιώσει να ζήσει την εμπειρία της Θείας Λειτουργίας, συλλειτουργώντας ως εκείνος, με αγγέλους.

Τέλος, γονυκλινής ευχαρίστησε την παναγία, την προστάτιδα και έφορο του Αγίου Όρους, η οποία τειχίζει την μοναχική του ζωή, και επικαλέστηκε τις ευχές όλων των αγιορειτών πατέρων, παρόντων και μη, στην ιερατική του διακονία.

Ανταπαντώντας ο σεβασμιώτατος στον χειροτονούμενο με εγκάρδιον πατρικόν λόγο, του υπέμνησε την σταυρική πορεία, στην σημαδιακή αυτή ημέρα που εκλύθηκε από την χάρη του Αγίου Πνεύματος να καταστεί διάκονος της Εκκλησίας, να είναι σταυρωμένη και ανοδική η πορεία του προς τον Γολγοθά, τον οποίον άρχισε από πολλών ετών να ανέρχεται, και τον παρότρυνε να μη λυγίσει και να μην αποκάμει αίροντας τον βαρύ Σταυρό της ιεροσύνης, αλλά να φθάσει στην κορυφήν, σταυρώνοντας την κάθε ανθρώπινη επιθυμία και μικρότητα, με την οποία περιβάλλεται όλος ο κόσμος, για να βιώσει μέσα από την Θεία Λειτουργία, την χαρά της αναστάσεως του Κυρίου μας. 

Αλλά και το ανέσπερον φως, να καταυγάσει την ζωή του, και να τον καταστήσει στην εποχή του σκότους, της άρνησης και της στειρότητος, φως Χριστού, για να φωτίζει τους εγγύς και τους μακράν, δια της προσευχής και της Θείας Λειτουργίας, που στον ιερόν Άθωνα είναι απαλλαγμένος ο Λειτουργός από μέριμνες βιοτικές. Ομοίως δε του ευχήθηκε, να καταστεί Πατήρ πατέρων, έτσι ώστε ο σύγχρονος μοναχισμός, ο οποίος επηρεάζεται από τα σύγχρονα κοσμικά ρεύματα να ανέλθει εις το αρχαίον ασκητικό κάλλος, προς ωφέλειαν και φωτισμό όλων των ανθρώπων.

Στο τέλος δε, ο σεβασμιώτατος του ευχήθηκε ο Άγιος Σπυρίδων, αλλά και όλοι οι άγιοι της τοπικής μας εκκλησίας, να πρεσβεύουν μετά της Υπεραγίας Θεοτόκου στην ιερατική του ζωή.

Στο ιερό προσκύνημα κατέφθασαν πολλοί γνωστοί, αλλά και πνευματικά τέκνα του από όλη την Ελλάδα, ως και αντιπροσωπεία από την ιερά Μονή Χιλανδαρίου, για να συμπροσευχηθούν και να συνεφρανθούν στην χαρά του Γέροντος Ιλαρίωνος.