Translate

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός στον Άγιο Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα


Το απόγευμα του Σαββάτου 31 Οκτωβρίου 2015 τελέστηκε Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος, εις ανάμνησην του Θαύματος της διασώσεως της νήσου από την θανατηφόρο πανώλη το έτος 1673.
Χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Τιμόθεος, όπου και κήρυξε το θείο λόγο. Ακόμη συμμετείχαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Ναζαρέτ κ. Κυριακός, Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς και ο Επιχώριος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος.
Ο κ. Νεκτάριος καλωσόρισε τους τρείς Αρχιερείς και τους ευχαρίστησε που αποδέχτηκαν την πρόσκληση της Τοπικής Εκκλησίας, ώστε μαζί να εορτάσουν το Θαύμα του Αγίου και να λιτανεύσουν το Ιερό του Σκήνωμα.
Ακολούθως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Τιμόθεος εξήρε την προσωπικότητα του Αγίου Σπυρίδωνος. Όπως χαρακτηριστικά σημείωσε, Άγιος είναι ο άνθρωπος και φίλος του Θεού. Είναι ο άνθρωπος που δια της προσευχής, ασκεί έλεγχο ενδελεχή στον εαυτό του και αισθανόμενος την αμαρτωλότητά του, ζητά το έλεος του Θεού.
Ένας Άγιος, συνέχισε ο κ. Τιμόθεος, πονάει συνεχώς ψυχικά καθώς προσεύχεται για όλη την κτίση. Ο πνευματικός αγώνας είναι διαρκής, όπως και οι παγίδες του Πονηρού. Στην καρδιά του Αγίου τελείται αενάως η Θεία Λειτουργία.
Το Θαύμα, συνέχισε ο Σεβασμιώτατος, είναι όπως αναφέρουν οι Πατέρες η κάθοδος της αγάπης του Θεού στον κόσμο. Ο Άγιος μεσιτεύει έχοντας παρρησία ενώπιον του Χριστού. Ο Άγιος Σπυρίδων μας διδάσκει δια μέσου των αιώνων την ορθή πίστη, αλλά και την ορθοπραξία στη ζωή μας.
Μέσα στην κοινωνία μας παρατηρούμε μια “συμφωνία” σε ό,τι έχει να κάνει με την προσβολή κατά του Θεού, την προβολή της αμαρτίας ως κανόνα ζωής και πρότυπο, και την αθεϊα. Η Εκκλησία απαντά σε όλες αυτές τις επιθέσεις που δέχεται, με τους Αγίους της, που αποτελούν ζωντανά παραδείγματα της παρουσίας του Θεού στον κόσμο, δείχνοντας με τη βιωτή τους και το μαρτύριο τόσο της συνειδήσεως, όσο και του αίματός τους ότι η αγάπη στο Χριστό υπερέχει όλων.
Καταλήγοντας ο κ. Τιμόθεος ευχήθηκε να ομοιάσουμε όλοι στον Άγιο Σπυρίδωνα, καθώς αποστολή του ανθρώπου στον κόσμο είναι η ομοίωση με το Δημιουργό του.

 






 
 
 
 



 
 

 



 




 
 
 
 
 

 
 
 

 

 
 
 
 



ΖΗΛΟΥΤΕ ΔΕ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΑ ΚΡΕΙΤΤΟΝΑ




Συχνό φαινόμενο της καθημερινής μας πραγματικότητας είναι η ζήλεια. Καθώς βλέπουμε τα χαρίσματα, τις επιτυχίες, τη διαφορετικότητα του άλλου ανθρώπου, αισθανόμαστε μειονεκτικά έναντί του. Δε χαιρόμαστε γι’ αυτόν, διότι μας προκαλεί το γεγονός ότι έχει κάτι που εμείς δεν έχουμε. Δε ζηλεύουμε μόνο τα χαρίσματά του, αλλά ζηλεύουμε το πρόσωπο γι’ αυτά. Έτσι, είτε περιφρονούμε τον έχοντα τα χαρίσματα, είτε τα υποτιμούμε, μόνο και μόνο για να αισθανθούμε εμείς καλύτερα, είτε θα θέλαμε να πάθει κακό, να αποτύχει στη χρήση των χαρισμάτων, προκειμένου να δικαιωθεί η αρνητική κριτική την οποία ασκούμε. Άλλοτε, προσπαθούμε να υπερτονίσουμε τα δικά μας χαρίσματα. Να δείξουμε ότι αυτό που έχει ο άλλος δεν είναι τόσο σημαντικό σε σχέση με αυτό που έχουμε εμείς. Κάποτε η ζήλεια έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο ξεχωριστός, ο διαφορετικός, ενώ μας γνωρίζει και τον γνωρίζουμε, δεν μας δίδει την προσοχή που θα θέλαμε να μας δώσει ή προσέχει άλλους ανθρώπους περισσότερο ή διαφορετικά από εμάς, με αποτέλεσμα η ζήλεια μας να γίνεται φαρμάκι. Τελικά, δια της ζήλειας καλλιεργείται μία κοινωνία ανταγωνισμού, ενίοτε κακίας και περιφρονητικότητας εις βάρος των άλλων ανθρώπων.
Είναι περιττό να υπογραμμίσει κάποιος ότι η ζήλεια δεν θεραπεύεται δια των νουθεσιών. Γίνεται πάθος της ανθρώπινης καρδιάς. Πηγάζει από τον εγωκεντρισμό μας, από τη διάθεσή μας να είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου, το επίκεντρο της προσοχής όλων. Κάθε μετατόπιση του ενδιαφέροντος σε άλλους μάς κάνει να αισθανόμαστε περιφρονημένοι και υποτιμημένοι. Αυτό συμβαίνει από την παιδική ηλικία και η ζήλεια φέρνει τα χαρακτηριστικά της προσκόλλησης, της απόπειρας προσέγγισης του ενδιαφέροντος των άλλων με κάθε τρόπο, ακόμη και με καταστροφική ή αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Στις μεγαλύτερες ηλικίες παίρνει σταδιακά τον χαρακτήρα της κατάκρισης, ενώ σχεδόν πάντοτε η ζήλεια αποτυπώνεται στον τρόπο που κοιτάζουμε τον άλλο, στον τρόπο που μιλάμε είτε στον ίδιο είτε, κυρίως, στους άλλους γι’ αυτόν, αλλά και στον λογισμό μας.
Για να θεραπευθεί η ζήλεια χρειάζεται πνεύμα αγάπης προς τον Θεό. «Οδός υπερβολής» (Α’ Κορ. 12, 31). Η αγάπη μας κάνει να δοξάζουμε τον Θεό γι’ αυτά που μας έχει δώσει, τα χαρίσματα που λάβαμε τόσο τα φυσικά μας, όσο και τα επίκτητα. Μας κάνει να ευχαριστούμε τον Θεό που μας αγαπά τόσο, ώστε να σταυρωθεί και να αναστηθεί για τον καθέναν μας. Αν μας αγαπά το κρείττον, μπορούμε να αισθανόμαστε ότι έχουμε τη αναγνώριση που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μας παράσχει. Και αυτή η αναγνώριση δεν έχει να κάνει ούτε με τα χαρίσματα, ούτε με τα κατορθώματά μας, αλλά με το γεγονός ότι είμαστε παιδιά Του. Είμαστε εικόνες Του. Και αυτό μας δίνει ζωή και νόημα. Μας αγαπά παρά τις αμαρτίες μας. Παρά τα πάθη μας. Παρά το ότι η εικόνα Του επάνω μας είναι αμαυρωμένη. Και η αγάπη του είναι έμπρακτη. Έγινε και γίνεται τα πάντα για μας. Η πίστη σ΄ Αυτόν είναι η μεγαλύτερη παράκληση για οτιδήποτε δεν έχουμε, αλλά και για οτιδήποτε δεν μας πληροί κατά άνθρωπον.
Για να θεραπευθεί η ζήλεια χρειάζεται η αίσθηση του ΕΜΕΙΣ. Ότι ανήκουμε στην Εκκλησία. Και η ένταξή μας στο σώμα του Χριστού μας διδάσκει πρωτίστως τη συμπληρωματικότητα. Ότι ο ένας έχει αυτό που απουσιάζει ή δεν είναι επαρκές στον άλλο. Είναι σπουδαίο να συναντά κάποιος χαρισματικούς και χαρισματούχους ανθρώπους. Διότι μπορεί να πάρει από αυτούς. Τη ίδια στιγμή και εκείνοι, από τα δικά του χαρίσματα μπορούν να αντλήσουν αγάπη, στήριξη, προσευχή στον Θεό γι’ αυτούς. Η αίσθηση του σώματος, στο οποίο όλοι είμαστε μέλη, κάνει τη ζήλεια να μένει κατά μέρος. Διότι ο ένας χρειάζεται τον άλλον. Για να γίνει όμως αυτό πράξη, απαραίτητη είναι η ταπείνωση. Η αποφυγή του αισθήματος αυτάρκειας. Του υπερτονισμού της αξίας του «δικού μου» και της αναγνώρισης του καλού που φέρει άλλος. Και την κατάθεση των χαρισμάτων στο κοινό ταμείο της αγάπης, ώστε από κοινού όλοι οι χαρισματούχοι άνθρωποι να αγωνίζονται για τον μέγιστο σκοπό, που είναι η σωτηρία του κόσμου, αλλά και η κοινωνία με τον Χριστό που αγιάζει και μεταμορφώνει τα πάντα.
Για να θεραπευθεί η ζήλεια χρειάζεται να μη μένουμε στα όποια δικά μας, αλλά η ζήλεια μας να γίνεται ζήλος. Και μάλιστα, ο ζήλος μας να στρέφεται προς τα σημαντικότερα χαρίσματα: «ζηλούτε δε τα χαρίσματα τα κρείττονα» (Α’ Κορ. 12, 31). Αντί να απολυτοποιούμε τα δικά μας χαρίσματα ή να φθονούμε τα χαρίσματα των άλλων, να προσανατολιζόμαστε προς εκείνα τα κρείττονα, τα οποία έχουν να κάνουν με την οδό των αγίων. Και όλα αυτά περιστρέφονται γύρω από το μέγιστον που ο Θεός μας ζητά να έχουμε: την αγάπη προς τον συνάνθρωπο! Αν βάζουμε ως κριτήριο και στόχο την αγάπη, η οποία «ουδέποτε εκπίπτει» (Α’ Κορ. 13, 8) και ουδέποτε είναι αρκετή, διότι δεν χορταίνεται ούτε εξαντλείται, τότε βρισκόμαστε στην οδό υπέρβασης της νοοτροπίας της ζήλειας. Και μπορεί να έχουμε πειρασμό από τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι άνθρωποι, αν δεν βρίσκονται και αυτοί στη διάθεση για «παροξυσμό καλών έργων» (Εβρ. 10,24) , αν μας αντιμετωπίζουν με ζήλεια από την πλευρά τους, ωστόσο η αγάπη, η οποία δεν είναι έργο μόνο της προαιρέσεως και του αγώνα μας, αλλά καρπός του Αγίου Πνεύματος θα μας βοηθήσει να νικήσουμε τέτοιους και άλλους πειρασμούς. Άλλωστε, μόνο έτσι μένουμε ταπεινοί, όταν βλέπουμε ότι δεν αρκεί ούτε η δική μας διάθεση ούτε η δική μας πρόοδος ούτε η δική μας αγάπη για να αλλάξει ο κόσμος και η διάθεση των ανθρώπων.
Ο κόσμος και οι άνθρωποι πάσχουμε από ζήλεια διότι δεν συνειδητοποιούμε την ευλογία ο καθένας να έχει τα χαρίσματά του, την ευλογία ο καθένας να μπορεί να συμπληρώνει τον άλλο. Χρειάζεται κόπος από κοινού, αλλά ακόμη κι αν αυτός δεν έρχεται στις ανθρώπινες σχέσεις κάθε μορφής, η προσωπική μας απόφαση να προχωρήσουμε στην αγάπη. Και ο Θεός δεν θα μας αφήσει, ακόμη κι αν ο κόσμος το θεωρεί αδυναμία! Η αγιότητα στην ιστορία της Εκκλησίας το μαρτυρεί. «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε» (Ματθ. 10,8) μας υποδεικνύουν άγιοι, όπως οι Ανάργυροι, αλλά και ο κάθε άγιος της πίστης μας, που συνειδητοποίησαν ότι η προσωπική πνευματική εργασία, η εμπιστοσύνη στον Θεό και η εξωστρεφής αγάπη αποτελεί τον τρόπο θεραπείας ζήλειας, εγωκεντρισμού, αυτοδοξασμού. Ας τους μιμηθούμε!

Κέρκυρα, 1η Νοεμβρίου 2015
Αναρτήθηκε από π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ π. ΗΡΑΚΛΗ - ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ ΝΙΚΟΚΑΒΟΥΡΑ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΕΡΔΙΚΟΜΑΤΗ (VIDEO)











Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Εκδήλωση Μνήμης και Τιμής στους δύο αντιστασιακούς μάρτυρες Κληρικούς της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας


Το απόγευμα της 28ης Οκτωβρίου 2015 πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως η εκδήλωση μνήμης και τιμής στους δύο αντιστασιακούς Κληρικούς της Κέρκυρας π. Ηρακλή-Σεβαστιανό Νικοκάβουρα (1912-1943) και π. Αλέξανδρο Περδικομάτη (1907-1945).
Στην αρχή της εκδήλωσης ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τέλεσε Τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των δύο Κληρικών.
Ακολούθησε απόδοση Ύμνων από τη Βυζαντινή Χορωδία της Ιεράς Μητροπόλεως “ο Άγιος Αρσένιος”, υπό τη διεύθυνση του καθηγητή βυζαντινής μουσικής και Πρωτοψάλτου κ. Γεωργίου Λαδοβρέχη.
Εν συνεχεία ο κ. Κωνσταντίνος Θύμης, Γραμματέας της Ιεράς Μητροπόλεως (Θεολόγος, master Ιστορίας), ανέπτυξε την ομιλία του με θέμα “Η Θέση και η Προσφορά της Εκκλησίας της Κερκύρας κατά την περίοδο της Κατοχής (1941-1944)” με παράλληλη παρουσίαση φωτογραφικού υλικού. Ο κ. Θύμης παρουσίασε ενδελεχώς τις καταστροφές που υπέστη η νήσος Κέρκυρα από τους βομβαρδισμούς της Γερμανικής Αεροπορίας και κυριώς τους Ιερούς Ναούς οι οποίοι στοχοποιήθηκαν.
Η Τοπική Εκκλησία, συνέχισε ο κ. Θύμης, στάθηκε με το παραπάνω αρωγός στο δοκιμαζόμενο ποίμνιό της, με επικεφαλής το Μητροπολίτη Κερκύρας κυρό Μεθόδιο. Αλλά και Κληρικοί φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν από τους Ναζί.
Ξεχωρίζουν οι μορφές των Κληρικών π. Ηρακλή-Σεβαστιανού Νικοκάβουρα και π. Αλεξάνδρου Περδικομάτη.
Ο π. Ηρακλής-Σεβαστιανός Νικοκάβουρας γεννήθηκε το 1912 στο χωριό Σφακερά. Το 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς με την κατηγορία της παράνομης οπλοκατοχής και περίθαλψης Ιταλών στρατιωτών. Οδηγήθηκε στα Ιωάννινα και εκτελέστηκε στην Ηγουμενίτσα. Το μίσος των Ναζί ήταν τέτοιο ώστε υποχρέωσαν τον π. Ηρακλή-Σεβαστιανό πριν τον εκτελέσουν, να σκάψει ο ίδιος τον τάφο του. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί τα οστά του.
Ο π. Αλέξανδρος Περδικομάτης γεννήθηκε το 1907 στο χωριό Κανακάδες. Και εκείνος κατηγορήθηκε για παράνομη οπλοκατοχή, εστάλη στα Ιωάννινα και από εκεί οδηγήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Στάϊν της Αυστρίας. Το 1945 με τη συνθηκολόγηση της Αυστρίας με τους Συμμάχους απελευθερώθηκαν οι κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Όμως στο Στάϊν πριν αποχωρήσει η μονάδα των Ες Ες άνοιξε πυρ κατά των κρατουμένων. Μεταξύ των θυμάτων συγκαταλέγεται και ο π. Αλέξανδρος Περδικομάτης.
Κατόπιν ο κ. Νεκτάριος πρόσφερε στις οικογένειες των Εθνομαρτύρων Κληρικών το Χρυσούν Σταυρό του Αγίου Αποστόλου Παύλου, καθώς και Ευεργετήριο Γράμμα. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι το έτος 2000 με πρωτοβουλία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου και της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος απονεμήθηκε ο Χρυσούς Σταυρός του Αγίου Αποστόλου Παύλου και Ευεργετήριο Γράμμα προς τις οικογένειες των θανόντων Κληρικών της χώρας κατά την περίοδο της κατοχής, ως αναγνώριση της προσφοράς τους.
Εν συνεχεία απηύθυνε χαιρετισμό ο Μητροπολίτης Κερκύρας, ο οποίος υπογράμμισε την προσφορά της Εκκλησίας μας στους Αγώνες του Έθνους. Η Εκκλησία δηλώνει παρούσα στο κάλεσμα της Πατρίδος. Η Εκκλησία αγωνίζεται και αντιστέκεται ενάντια στο κακό, στην αμαρτία, αλλά και στον κατακτητή, που επιβουλεύεται το ύψιστο δώρο του Θεού, την Ελευθερία, που είναι ο ίδιος ο Κύριό μας, ο Ιησούς Χριστός.
Το λόγο πήραν κατόπιν οι γιοί των θανόντων Κληρικών, αναφερόμενοι με συγκίνηση στους πατέρες τους.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τον Εθνικό Ύμνο.