Translate

Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως Οσίου Ιωάννου Δαμασκηνού (30)

Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως
Οσίου Ιωάννου Δαμασκηνού

Αποτέλεσμα εικόνας για ιωαννησ δαμασκηνος

Ἀπόδοση εἰς τὴν νέα ἑλληνική: Ἀρχιμανδρίτης Δωρόθεος Πάπαρης

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 30. Για το θυμό.

Ο θυμός είναι ο βρασμός του αίματος γύρω από την καρδιά και προέρχεται από ερεθισμό ή αναταραχή της χολής. Γι’ αυτό ονομάζεται και χολή και χόλος. Κάποτε ο θυμός είναι επιθυμία αντεκδικήσεως· όταν μας αδικούν ή νομίζουμε ότι μας αδικούν, τότε θυμώνουμε· στην περίπτωση αυτή έχουμε ανάμεικτο πάθος, από επιθυμία και θυμό. Τρία είναι τα είδη του θυμού: η οργή, που λέγεται και χολή και χόλος, η μήνη και ο κότος. Διότι ο θυμός που έχει αρχή και κίνηση, λέγεται και χολή και χόλος. Μήνη είναι θυμός που κρατάει, δηλαδή μνησικακία· λέγεται έτσι από το γεγονός ότι παραμένει και διατηρείται στη μνήμη.

Κότος είναι η οργή που καιροφυλακτεί να εκδικηθεί· και έχει πάρει αυτή την ονομασία από το «κείσθαι» (έχει καθίσει). Είναι μάλιστα ο θυμός υπηρέτης του λογισμού, υπερασπιστής της επιθυμίας· όταν, δηλαδή, επιθυμήσουμε κάποιο πράγμα και κάποιος μας εμποδίσει, θυμώνουμε εναντίον του ότι μας αδίκησε· ο λογισμός, δηλαδή, βγάζει την απόφαση ότι αυτό που έγινε είναι άξιο να προκαλέσει αγανάκτηση σ’ αυτούς που από τη φύση τους προστατεύουν τη σχετική τάξη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 30. Περὶ θυμοῦ.

Θυμὸς δέ ἐστι ζέσις τοῦ περὶ καρδίαν αἵματος ἐξ ἀναθυμιάσεως τῆς χολῆς ἢ ἀναθολώσεως γινομένη. Διὸ καὶ χολὴ λέγεται καὶ χόλος. Ἔστι δέ, ὅτε ὁ θυμὸς καὶ ὄρεξίς ἐστιν ἀντιτιμωρήσεως· ἀδικούμενοι γὰρ ἢ νομίζοντες ἀδικεῖσθαι θυμούμεθα, καὶ γίνεται τότε μικτὸν τὸ πάθος ἐξ ἐπιθυμίας καὶ θυμοῦ. Εἴδη δὲ τοῦ θυμοῦ τρία· ὀργή, ἥτις καλεῖται χολὴ καὶ χόλος, καὶ μῆνις καὶ κότος. Θυμὸς μὲν γὰρ ἀρχὴν καὶ κίνησιν ἔχων, ὀργὴ καὶ χολὴ καὶ χόλος λέγεται.

Μῆνις δὲ χολὴ ἐπιμένουσα, ἤγουν μνησικακία· εἴρηται δὲ παρὰ τὸ μένειν καὶ τῇ μνήμῃ παραδίδοσθαι. Κότος δὲ ὀργὴ ἐπιτηροῦσα καιρὸν εἰς τιμωρίαν· εἴρηται δὲ καὶ οὗτος παρὰ τὸ κεῖσθαι. Ἔστι δὲ ὁ θυμὸς τὸ δορυφορικὸν τοῦ λογισμοῦ, ἔκδικος τῆς ἐπιθυμίας· ὅταν γὰρ ἐπιθυμήσωμεν πράγματος καὶ κωλυθῶμεν ὑπό τινος, θυμούμεθα κατ᾿ αὐτοῦ ὡς ἀδικηθέντες, τοῦ λογισμοῦ δηλονότι κρίναντος ἄξιον ἀγανακτήσεως τὸ γινόμενον ἐπὶ τῶν φυλαττόντων κατὰ φύσιν τὴν οἰκείαν τάξιν.

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΣ ΥΜΑΣ, ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΚΑΙ ΜΗ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ




Πόσο εύκολο στις ανθρώπινες σχέσεις είναι να μην μας κατατρώγει ο λογισμός εις βάρος του συνανθρώπου μας; Ο λογισμός πηγάζει από το ανικανοποίητο της επιθυμίας μας ο άλλος να είναι όπως τον θέλουμε, να μας φέρεται όπως θέλουμε, να υποχωρεί για να είναι η σχέση μας όπως τη θέλουμε ή να υποκύπτει στο δικό μας θέλημα, ακόμη κι αν δεν είναι για μας. Διότι υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους δεν είναι εφικτή η ανάπτυξη σχέσεων. Δεν ταιριάζουμε οι άνθρωποι με όλους. Και δεν είναι κακό αυτό. Είμαστε διαφορετικοί. Μέσα στη διαφορετικότητά μας δεν μπορούμε να αναπτύξουμε αυθεντική κοινωνία μαζί τους, όσο κι αν το επιθυμούμε. Απουσιάζει η αμοιβαιότητα. Ο λογισμός αναπτύσσεται όταν επιθυμούμε με τον δικό μας τρόπο την αμοιβαιότητα, αλλά βλέπουμε ότι αυτή δεν καθίσταται εφικτή. Έτσι μέσα μας δρα η ιδέα ότι οι άλλοι όχι μόνο μας απορρίπτουν, αλλά και μας καταδιώκουν. Οι άλλοι μας υποτιμούν και μας υποβαθμίζουν. Αν μάλιστα, μία τέτοια σκέψη επιβεβαιώνεται από την πραγματικότητα, διότι η διαφορετικότητα γεννά αντιθέσεις, τα συμφέροντα γεννούν αντιπαλότητες, η αίσθηση της εξουσίας γεννά αισθήματα υπεροχής έναντι των άλλων και διάθεση επιβολής στην πράξη, τότε οι λογισμοί θεριεύουν.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Ρωμαίους, μεταφράζει τον λόγο του Χριστού για την αγάπη προς τους εχθρούς ως εξής: «Ευλογείτε τους διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. 12, 14). «Να προσεύχεστε για το καλό των διωκτών σας, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γι’ αυτούς και να μην τους καταριέστε». Πόσο εφικτό είναι αυτό; Να αφήσουμε κατά μέρος την αντιπάθεια του λογισμού, να μην του επιτρέπουμε να κυριεύει την καρδιά μας και όχι μόνο αυτό, μέσα από αυτήν να προσευχόμαστε στον Θεό για όσους μας καταδιώκουν, δηλαδή να κάνουμε την ύψιστη πράξη αγάπης, αντί να ζητούμε την προστασία του Θεού και την υπεράσπισή Του, να ζητούμε να δείξει την αγάπη Του για αυτούς, είτε φωτίζοντάς τους να μετανοήσουν είτε να αλλάξουν στάση είτε να καταλάβουν τι ζητά ο Θεός και από εκείνους και από μας. Η άρνηση της κατάρας γι’ αυτούς συνεπάγεται την άρνηση της εκδίκησης από εμάς, την προτίμηση της συγχώρεσης, την εναπόθεση της πορείας της ζωής μας στην αγάπη. Είναι στάση που φαίνεται παράδοξη, όμως είναι η στάση του Θεού έναντι των ανθρώπων, η στάση της αγάπης, της θυσίας, του σταυρού και της ανάστασης.
Φαντάζει εκτός της πραγματικότητας της εποχής μία τέτοια στάση. Βία, εκδίκηση, χωρισμός της ζωής σε δικαιοσύνη και αδικία, όπου δίκαιο είναι το θέλημά μας ή ό,τι έχει να κάνει με το συμφέρον μας ή στην καλύτερη περίπτωση, δίκαιο είναι ό,τι συμφέρει στην επικρατούσα κατάσταση, στο politically correct του κόσμου. Δίκαιο είναι να χαιρόμαστε τη ζωή και οι άλλοι να μας διακονούν. Δίκαιο είναι να έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες, αλλά αν μπορούμε να αρπάξουμε τη δική μας, δεν μας ενδιαφέρει για τους άλλους. Δίκαιο είναι να μπορούμε να απολαύσουμε ό,τι επιθυμούμε και η απαίτηση ο κόσμος και η κοινωνία να συνηγορήσουν. Δίκαιο είναι αυτό που εμείς έχουμε στο μυαλό μας, το δικό μας όνειρο, η δική μας διαχείριση της κατάστασης και των συναισθημάτων, ακόμη κι αν υπάρχει αδιαφορία για το πώς οι άλλοι βλέπουν και ζούνε τη ζωή. Αυτή η νοοτροπία της εποχής μας δεν αφήνει περιθώρια ούτε για αγάπη ούτε για συγχώρεση και μεταποιεί τον Θεό σε υπηρέτη των δικών μας συμφερόντων και αντιλήψεων.
Ο διάβολος παίζει με τους λογισμούς μας. Μας θολώνει τον νου και τον αιχμαλωτίζει με την αίσθημα αυτού του δικαίου. Και η εποχή μας υποτάσσεται στο πνεύμα του και στο κοσμοείδωλό του. Από την άλλη η πίστη φαντάζει ανίσχυρη να επικρατήσει, διότι το δίκαιο και το άδικο έχουν συλλογική και συνολική κάλυψη ενώ η πίστη είναι οδός πρώτα προσωπική και στη συνέχεια συλλογική. Μόνο που οι συλλογικότητες της πίστης, αν θελήσουν να μπούνε στο παιχνίδι της εξουσίας, δε θα μπορέσουν ποτέ να επικρατήσουν αν δεν ασκήσουν τη βία και την υποταγή. Ο Χριστός νίκησε και νικά με την αγάπη και τη συγχώρεση. Μόνο που αυτό είναι ένα μήνυμα κατεξοχήν προσωπικό, το οποίο μπορεί να γεννήσει κοινότητες που πιστεύουν και παλεύουν για την εφαρμογή του. Πρόσωπα και κοινότητες που θα πάνε κόντρα στον καιρό. Μα που θα έχουν αναπαυμένη συνείδηση και αίσθηση υπακοής στο θέλημα του Θεού και την αγάπη Του. Πρόσωπα και κοινότητες που θα ζούνε τον σταυρό τη αγάπης και την ελπίδα της ανάστασης και την ίδια στιγμή εκείνη την εσωτερική παρηγοριά που χαρίζει η δύναμη της πίστης και η χάρις του Πνεύματος σε όσους προχωρούνε, νικώντας τους λογισμούς τους.
Ας αφήσουμε τους κακούς λογισμούς κατά μέρος. Ας προχωρήσουμε όπως ο Θεός θέλει. Με αγάπη και συγχώρεση. Ας αποκρούσουμε με την προσευχή και τη ζωή της Εκκλησίας τις επιθέσεις του πονηρού. Και ας αφήσουμε στον Θεό να καταδείξει το δίκαιο και το άδικο, δια της οδού της αγάπης. Αυτό είναι και το αυθεντικό νόημα της πίστης. Δρόμος δύσκολος, μα δρόμος ζωής αιωνίου. Και ας μη λυγίσουμε στις φωνές που απαιτούν τον τρόπο του κόσμου να είναι και ο δικός μας τρόπος. Εμπιστευόμενοι τον Θεό, θα αντέξουμε. Και δείχνοντας και ζώντας παραδειγματικά αυτόν τον δρόμο, θα δείξουμε, όπως οι άγιοι ότι είναι εφικτός. Και ας είμαστε οι λίγοι.

Κέρκυρα, 31 Ιουλίου 2016
Αναρτήθηκε από π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΜΕ ΘΕΜΑ "ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ " ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΑΛΙΑΝΗ

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Εσύ δεν έζησες την ζωή μου...




Όχι δεν κρινόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Δεν ζήσαμε όλοι τις ίδιες ζωές. Δεν είχαμε όλοι κοινές ουλές και τραύματα. Τα μάτια μας δεν είδαν κοινές σκηνές. Χαμόγελα δεν άνθισαν παντού και αγκαλιές δεν έκλεισαν σφικτά γύρω από τους κόρφους μας. Είναι αρκετοί που έμειναν ορφανοί. Άλλοι δίχως φιλί και πολλοί χωρίς να ακούσουν ένα «σ αγαπώ», «σε χρειάζομαι», «σε θέλω», σε ποθώ», «μπράβο», «μπορείς», «θα τα καταφέρεις».
Γι αυτό σου λέω δεν μπορείς να με κρίνεις, γιατί εσύ δεν έζησες την ζωή μου. Ένα μονάχα σου ζητώ. Αυτό το δάκτυλο που χρόνια τώρα επιδεικτικά κουνάς μπροστά στα μάτια μου, κατέβασε το, και πιάσε μου το χέρι. Είναι η μόνη κίνηση που τρομοκρατεί τον θάνατο.

π. λίβυος

ΟΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΙ ΕΡΩΤΕΣ



Οι καλοκαιρινές διακοπές κάνουν τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους νέους να νιώθουν την ανάγκη για συντροφικότητα, για σχέση. Οι καλοκαιρινοί έρωτες έρχονται σε στιγμές όπου το μυαλό δεν έχει άλλες προτεραιότητες. Η θέα των σωμάτων γεννά έλξεις και πειρασμούς. Η ψυχή νιώθει αδύναμη να αντισταθεί. Η παρέα σπρώχνει. Ο ενθουσιασμός εύκολος. Οι πειραματισμοί το ίδιο. Η μέθη ότι η μοναξιά νικήθηκε άμετρη. Και η βεβαιότητα ότι έτσι αξίζει η ζωή φαινομενικά ακατανίκητη.
Είναι πανίσχυροι οι καλοκαιρινοί έρωτες. Συνήθως όμως πρόσκαιροι. Αφήνουν πληγές. Ένα αίσθημα ματαίωσης. Την πίκρα ότι κρατάνε όσο ένα καλοκαίρι ή όσο οι διακοπές. Και χτίζουν γενικεύσεις. Ότι δύσκολα κρατά η αγάπη. Κι επειδή η ήττα είναι το πιο πιθανό αποτέλεσμα, δε χρειάζεται να προσέχουμε. Είναι προτιμότερο να αφηνόμαστε σε έναν έρωτα ο οποίος έτσι κι αλλιώς θα τελειώσει γρήγορα, να περάσουμε καλά, να χαρούμε την ελευθερία του θέρους μ’ αυτόν και να συνεχίσουμε τη ζωή μας σα να μην τρέχει τίποτα. Γι’ αυτό και πολλά τα τραγούδια για τις καλοκαιρινές αγάπες. Όπως όλα τα αισθήματα που αφήνουν μνήμες, δε γίνονται όμως αφετηρία σπουδής πάνω στο νόημα των σχέσεων.
Τι να πούνε οι μεγαλύτεροι στους νέους, όταν κι αυτοί έχουν περάσει από αυτό τον τρόπο; Όταν η εποχή προβάλλει ως καλοκαιρινό πρότυπο τα ατέλειωτα πάρτυ, τα ξενύχτια, τον στόχο της ηδονής, το «μ’ αρέσεις και σ’ αρέσω» ως την πεμπτουσία της σχέσης; Πώς να αντισταθεί ένας νέος, έφηβος, φοιτητής, θηρευτής των διακοπών, στο «μπορείς κι εσύ», στην αίσθηση ότι ο άλλος ή η άλλη είναι μάτια, μαλλιά, σώμα, εικόνα που δεν χρειάζεται να επενδύσεις ούτε σ’ αυτόν ούτε στην ψυχή σου; Δε χρειάζεται να μπεις στη λογική της ευθύνης για να κρατήσεις μια σχέση, να το σκεφτείς αν ταιριάζετε, αν έχει νόημα, αν αυτό που είσαι έχει την ιερότητά του. Όλα τα κατατρώει η αδηφαγία του δικαιώματος στην απόλαυση.
Η Εκκλησία εντούτοις έχει να προτείνει στους νέους τον δρόμο της αληθινής αγάπης, η οποία δεν περιορίζεται στον καλοκαιρινό έρωτα, αλλά βλέπει τη ζωή ως συνέχεια, ως πορεία στα χνάρια του Θεού που μας αγαπά και που ζητά από εμάς και η δική μας αγάπη να είναι συνειδητή και υπεύθυνη, τόσο έναντί Του όσο και έναντι οποιουδήποτε πλησίον μας. Η Εκκλησία δεν αρνείται τον δρόμο της παρέας, της κοινωνικότητας, της συνάντησης. Δεν μπορεί όμως να αποδεχτεί ως στάση ζωής την επιπόλαιη παράδοση στο τώρα, στην συνειδητή αποφυγή τού να δούμε τον άλλο ως πρόσωπο που έχει ανάγκη όχι μόνο από απόλαυση, αλλά κυρίως από το να μοιραστεί το βαθύτερο είναι του, να δώσει και να πάρει νόημα. Κι αυτό δε γίνεται μόνο με το σώμα.
Αυτός ο τρόπος πηγάζει από την καλλιέργεια ενός ήθους το οποίο βλέπει τον συνάνθρωπο με σεβασμό και υπευθυνότητα. Ήθος που στοχεύει στην ελευθερία από τα πάθη. Ήθος που υπερβαίνει την ροπή στον μιμητισμό και προκρίνει την χαρά τού «να είσαι» για να μπορείς να δώσεις. Αυτό είναι το ήθος της πίστης που κάνει τη δύναμη του έρωτα να στρέφεται προς το πρόσωπο και όχι προς το σώμα μόνο. Προς τον όλο χρόνο τελικά και όχι σε μια αγάπη για το καλοκαίρι.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 27 Ιουλίου 2016

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

ΛΑΜΠΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ ΟΡΟΥΣ


Τελέστηκε το πρωί της Τετάρτης 27 Ιουλίου 2016 ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία στον πανηγυρίζοντα Ι.Ν του Αγίου Παντελεήμονος Όρους στην βόρεια Κέρκυρα, ιεορυργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου.
Ο Σεβασμιώτατος στο λόγο του προς τους πιστούς ανέλυσε το Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, από την Β’ Προς Τιμόθεον Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, όπου ο Άγιος Παύλος ζητά από τον Επίσκοπο Εφέσου και μαθητή του Τιμόθεο, όσα του είχε διδάξει για τον Ιησού Χριστό, να τα διδάξει και εκείνος με τη σειρά του στο ποίμνιο που του ενεπιστεύθη ο Κύριος. Ακόμη ζητά από τον Τιμόθεο να κακοπαθήσει ως καλός στρατιώτης του Χριστού. Η κακοπάθεια αποτελεί ίδιον των ανθρώπων εκείνων που φέρουν τα στίγματα του Σταυρού στη ζωή τους. Τέλος ο Απόστολος Παύλος λέγει στον Τιμόθεο, ότι ο λόγος του Θεού ου δέδεται, αλλά αντιθέτως διαχέεται και η αλήθεια Του εξαπλώνεται εις τον κόσμο.
Επιπροσθέτως ο κ. Νεκτάριος αναφέρθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα λέγοντας ότι τις ανωτέρω νουθεσίες του Αποστόλου Παύλου τις έκανε πράξη στη δική του ζωή. Υπήρξε ιατρός ψυχών και σωμάτων. Όσα διδάχθηκε από τον πνευματικό του πατέρα τον Άγιο Ερμόλαο, δεν τα κράτησε για τον εαυτό του, αλλά έγινε και διδάσκαλος στους ανθρώπους. Ακόμη ο Άγιος Παντελεήμων ομολόγησε και κακοπάθησε για την πίστη του στον Ιησού Χριστό.
Καταλήγοντας ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι η μοναδική λύτρωση και σωτηρία βρίσκεται εντός της Εκκλησίας μας, όπου δίδεται η Άκτιστη Χάρις του Τριαδικού Θεού, μέσω των Μυστηρίων. Εντός της Εκκλησίας ο άνθρωπος ξαναβρίσκει την απολεσθείσα ταυτότητά του, όπου ο “πολιτισμός” της δύσεως του άκρατου υλισμού και της φιληδονίας, έχει μετατρέψει τον κατ’εικόνα Θεού άνθρωπο σε μονάδα. Χρειάζεται οι πιστοί να αποκτήσουν αγωνιστικό πνεύμα, όπως οι Άγιοι της Πίστεώς μας, ομολογώντας τον εν Τριάδι προσκυνούμενο Θεό, συμπλήρωσε ο Μητροπολίτης Κερκύρας.



  


 
 

                            

 

 

 



 





 











ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΘΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΛΑΥΚΙΟΥ

Το πρωί της Τρίτης 26 Ιουλίου 2016 τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής στο χωριό Λαύκι, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου, Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου, όπου και χειροθέτησε Πρωτοπρεσβύτερο τον συνταξιούχο πρώην εφημέριο π. Ευστάθιο Πουλιάση.
Στο λόγο του ο κ. Νεκτάριος αναφέρθηκε στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της ημέρας, από την Προς Τιμόθεον Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, όπου ο Απόστολος των Εθνών, νουθετεί τον Τιμόθεο να μένει εδραίος στην πίστη του προς τον Χριστό και να Τον ομολογεί.
Επιπλέον ο Σεβασμιώτατος εξήρε την προσωπικότητα της Αγίας Παρασκευής η οποία είχε στέρεη και εδραιωμένη την πίστη στον Νυμφίο της ψυχής της. Κανένας δεν κλόνισε αυτήν την πίστη, ούτε ο αυτοκράτορας, ούτε οι βασανιστές, ούτε οι δήμιοί της. Η Αγία Παρασκευή υπήρξε καρπός ευσεβών γονέων και πήρε το όνομά της από την ημέρα που γεννήθηκε, Παρασκευή. Την ομώνυμο πίστη της, όπως ακριβώς αναφέρει ο ιερός υμνογράφος, την διετράνωσε, την κήρυξε και την ομολόγησε, την πίστη δηλαδή στη θυσία του Υιού και Λόγου του Θεού στο Γολγοθά, για τη σωτηρία του σύμπαντος κόσμου. Η πίστη δεν είναι ιδεολογία, αλλά βίωμα και δύναμη εσωτερική, συμπλήρωσε ο Μητροπολίτης Κερκύρας.
Καταλήγοντας ο κ. Νεκτάριος ζήτησε από τους πιστούς να παραδειγματιστούν από το βίο της Αγίας Παρασκευής, την πίστη και την εσωτερική δύναμη που αντλούσε από τον Κύριό μας τον Ιησού Χριστό. Αλλά και να διδαχθούν από το αίμα του μαρτυρίου της που οδηγεί στην εν Χριστώ ζωή και σωτηρία.