ΧΑΙΡΕ ΓΕΩΡΓΟΝ ΓΕΩΡΓΟΥΣΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΝ, ΧΑΙΡΕ ΦΥΤΟΥΡΓΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΗΜΩΝ ΦΥΟΥΣΑ

                Έχουν αλλάξει ο χαρακτήρας και η δομή της κοινωνίας μας σήμερα. Όταν η Εκκλησία αναπτύσσονταν στην σχέση της με τον κόσμο, οι κοινωνίες ήταν αγροτικές. Τα παραδοσιακά επαγγέλματα δέσποζαν: γεωργία, αλιεία, κτηνοτροφία. Οι πόλεις ήταν σημαντικές. Σ' αυτές βρίσκαμε τους εμπόρους, τους στρατιώτες, τους ναυτικούς, κάποτε και τους φιλοσόφους και τους καλλιτέχνες. Η παιδεία δεν ήταν καθολικό γεγονός. Η οικογένεια ήταν το κλειδί για το νόημα της ζωής των περισσότερων ανθρώπων. Και βέβαια, η πίστη στον Θεό, ώστε ο άνθρωπος να παλέψει για την σωτηρία του, να προσανατολιστεί στην υπέρβαση του θανάτου, για να αντέξει τις ποικίλες δοκιμασίες, τους σταυρούς του αιώνος τούτου. Γι'  αυτό και στην εκκλησιαστική παράδοση συχνή είναι η αναφορά σε στοιχεία από αυτόν τον τρόπο και το περιεχόμενο ζωής.

                Όταν λοιπόν σήμερα ακούμε στους Χαιρετισμούς της Παναγίας την αναφορά του υμνογράφου στο πρόσωπό της με την οποία την χαρακτηρίζει ως την "γεωργούσα τον φιλάνθρωπόν γεωργόν", οι πιστοί των παλαιότερων χρόνων ένιωθαν, εκτός από την ποιητικότητα της φράσης, και το περιεχόμενό της. Η Παναγία είναι εκείνη που όπως η γη κυοφορεί τα στάχυα τον χειμώνα, χωρίς να φαίνονται, έτσι κι αυτή κυοφορεί στα σπλάχνα της όχι τώρα καρπό, αλλά τον ίδιο τον γεωργό, Αυτόν που θα καλλιεργήσει την γη του κόσμου, την γη των καρδιών μας, για να σπείρει εντός τους την πίστη στον αληθινό Θεό, την αγάπη για τον άνθρωπο και τον κόσμο, την προσδοκία της ανάστασης, ακριβώς επειδή είναι φιλάνθρωπος. Και όταν ο υμνογράφος  αναφέρεται και πάλι στην Παναγία με την φράση ότι "φύει τον φυτουργό της ζωής μας", κάνει αναφορά στον καλλιεργητή των φυτών, ο οποίος σπέρνει τα φυτά στο περιβόλι του σπιτιού του, τα ποτίζει, τα φροντίζει, για να ομορφαίνουν τον κόσμο, αλλά και για να γίνονται τροφή για τους ανθρώπους. Μόνο που εδώ ο φυτουργός είναι και πάλι ο Χριστός, ο Οποίος δεν σπέρνει φυτά μόνο για την διακόσμηση του κόσμου και της ζωής μας, αλλά εκείνα που θα γίνουν τροφή για όλους μας, τροφή πνευματική, τροφή που δίνει ζωή αιώνιο, την διδασκαλία Του, τα μυστήρια της Εκκλησίας, τον ίδιο τον εαυτό Του ως άρτο της ζωής.  Έτσι, η Παναγία καθίσταται η φύουσα, αυτή που δίνει "φύση" ανθρώπινη (κατά μία δεύτερη ερμηνεία της λέξης "φύω") στον Θεό και Τον βοηθά να δώσει μία νέα προοπτική στον άνθρωπο: αυτή του να συναντήσει τον Θεό και να ανακαινιστεί και η δική του φύση, η φθαρμένη από την αμαρτία και το κακό.

                Πόσο αυτές οι δύο εικόνες να μπορούν να μιλήσουν στην εποχή μας, στην οποία η επαφή μας με την φύση είναι εικονική ή, κάποτε, περιορισμένη σε μία οικολογική θεώρηση, φυσιολατρική ή προστασίας, όχι όμως δημιουργική, με την έννοια να ζούμε από αυτήν, να την αγαπάμε, να κατοικούμε εντός της, καθώς έχουμε μετατραπεί σε αστούς, σε άτομα που είναι μέλη κατεξοχήν μιας εικονικής πραγματικότητας, διαρκώς συνδεδεμένοι, διαρκώς εξαρτημένοι από αυτήν; Κι όμως, η Εκκλησία επιμένει να μας δίνει ελπίδα, απευθυνόμενη στο πρόσωπο της Παναγίας. Να μας υπενθυμίζει ότι ο κόσμος είναι έργο του Θεού και οτιδήποτε κι αν του προσθέσουμε δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτόν, διότι αυτός εξακολουθεί να είναι η πηγή της τροφής μας, της επιβίωσής μας δηλαδή, η κατοικία μας, αλλά και ο χώρος στον οποίο μπορούμε να αναζητήσουμε την αλήθεια για την ζωή, τις σχέσεις μας, την προοπτική μας. Μόνο που χρειάζεται να μεταφέρουμε το κέντρο του στην καρδιά μας. Σ'  αυτήν να αφήσουμε να σπαρούν οι σπόροι μιας πνευματικής γεωργίας και φυτουργίας. Οι σπόροι της αγάπης και της συγγνώμης. Οι σπόροι της κυοφορίας ενός ανθρώπινου τύπου, ο οποίος δεν θα έχει ως κριτήριο τον εαυτό του και μόνο, αλλά θα καρπίζει για να θρέψει κι άλλους. Θα ελπίζει στην ανάστασή του, αφού σπαρεί σωματικά διά του θανάτου, έχοντας όμως εκπληρώσει τον σκοπό του που είναι να ομορφύνει, να προσφέρει, να δώσει τροφή γινόμενος τροφή με τα χαρίσματά του στους πάντες. Και ο Χριστός, ο γεωργός και ο φυτουργός, θα φροντίζει ώστε τα αγκάθια της αμαρτίας, οι κακοκαιρίες των περιστάσεων της ζωής, οι καταπατητές των λογισμών και των δαιμόνων, να μη καταστρέψουν τις καρδιές, να μην κλέψουν τους καρπούς, να μην τους σκορπίσουν άσκοπα.

                Ας παρακαλούμε την Παναγία, την πρώτη οδοιπόρο αυτής της οδού, να μεσιτεύει ώστε να είναι ο Χριστός ο γεωργός και ο φυτουργός και της δικής μας ύπαρξης εν τη Εκκλησία. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

31 Μαρτίου 2023

Ακάθιστος Ύμνος

2023-03-31 Η ΑΚΟΛΟΥΘΊΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ π ΔΟΣΙΘΕΟΥ ΠΑΠΑΜΗΤΡΟΥ

Η ΠΕΜΠΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΓΟΝΕΩΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

 Την Κυριακή 26 Μαρτίου 2023 πραγματοποιήθηκε η πέμπτη συνάντηση της Σχολής Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, με την ευλογία του ΣεβασμιωτάτουΜητροπολίτου Κερκύρας κ. Νεκταρίου, προς ωφέλεια των νέων γονέων και ζευγαριών που συμμετέχουν σ’αυτήν. 

Η ομιλία πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά μέσω της πλατφόρμας ΖΟΟΜ και υπήρξε μεγάλη συμμετοχή από την Κέρκυρα αλλά και από άλλα μέρη της Ελλάδας. Επίσημος προσκεκλημένος και ομιλητής ήταν ο κ. Ηλίας Λιαμής, Θεολόγος, μουσικός και συγγραφέας. Το θέμα που ανέπτυξε ήταν τι μας διδάσκουν τα «δύσκολα» παιδιά.

Ο κ. Λιαμής ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας : «Το να είσαι γονιός είναι μια ισόβια σπουδή. Πολλοί γονείς νομίζουν ότι έχουν εύκολα παιδιά. Μετά όμως αναθεωρούν και αιφνιδιάζονται καθώς τα παιδιά τους μεγαλώνουν. Η εφηβεία είναι μια περίοδος καλή, διδακτική, αλλά και αιφνιδιαστική.Από την άλλη πλευρά, ο γονέας είναι μια απασχόληση εικοσιτετραώρου ωραρίου, χωρίς διακοπή, χωρίς ανάσα, που κάθε στιγμή η έννοια σου τρέχει στο παιδί σου. Αυτό είναι ωραίο, τρυφερό αλλά και προκλητικό. Πρέπει να εξελιχθείς. Όποιος λέει ότι έχει ένα δύσκολο παιδί, να ξέρει ότι και για το παιδί του είναι ένας δύσκολος γονιός. Η σχέση αυτή είναι έντονη. Είναι σε διαρκή εξέλιξη όσο το παιδί μεγαλώνει.

Υπάρχει ένα βασικό ερώτημα: Τί κερδίζει κανείς αν γίνει γονιός; Γλυτώνει κάτι αν δεν γίνει; Ένας άνθρωπος που δεν έχει αποκτήσει παιδιά, θεωρητικά, φαίνεται ότι έχει αποφύγει κάποιες έννοιες. Όμως, όποιον δρόμο και να ακολουθήσει κανείς έχει τον σταυρό του.Δεν υπάρχει όμως και σταυρός χωρίς την δυνατότητα της ανάστασης. Μόνο μέσα από τις δυσκολίες και τις προκλήσεις ο άνθρωπος ωριμάζει, εξελίσσεται.

Όταν ακούμε για ένα «δύσκολο» παιδί, εννοούμε ένα βολικό παιδί. Αυτό που δεν μας ενοχλεί, δεν μας επιβαρύνει, δεν αλλάξαμε το πρόγραμμά μας για χάρη του και που αποδέχθηκε τα σχέδιά μας γι’ αυτό. Η δυσκολία και η απογοήτευση έρχονται στη συνέχεια. Δεν φταίει όμως αυτό που μας απογοήτευσε, αλλά η αδυναμία μας να αποδεχθούμε την πραγματικότητα για τις λάθος προσδοκίες που είχαμε γι’ αυτό. Τα παιδιά είναι ευαίσθητα στο τί λαμβάνουν από τους γονείς. Πολλές φορές αντιλαμβάνονται σκέψεις μας που δεν έχουν ντυθεί με λόγια. Ένα παράδειγμα είναι η εσωτερική πάλη πίστης και αμφιβολίας του γονέα που δεν μοιράστηκε με το παιδί του και όμως το παιδί το αντιλαμβάνεται. Τα παιδιά διαισθάνονται και τα καλά και τα αρνητικά που κρύβονται στην ψυχή των γονέων τους.

Οι νεόι γονείς καλό είναι να ταυτίσουν απόλυτα την παιδαγωγία με την πνευματική τους προκοπή. Η καλύτερη ανατροφή για το παιδί είναι να νιώθει ότι οι γονείς του έχουν μια πλούσια πνευματική προκοπή. Φοβόμαστε να μιλήσουμε στα παιδιά μας για την εξέλιξή μας. Αυτά όμως ικανοποιούνται όταν έχουν γονείς που εξελίσσονται. Η πρόοδος, η εξέλιξη, η ωρίμανση δεν σταματάει ποτέ.

Για να δουλέψει κανείς ως προς τα γονεϊκά πρότυπα για το τί σημαίνει δύσκολο παιδί, είναι σημαντικό να δούμε προσεκτικά την παραβολή του ασώτου υιού. Είναι παρηγορητική για τους γονείς. Το σπίτι του σπλαχνικού πατέρα είναι η εκκλησία, η βασιλεία, ο παράδεισος. Και όμως, για τα δυο παιδιά είναι αφόρητος. Ο μικρός γιός θέλει να φύγει, ενώ ο μεγαλύτερος αποκαλύπτει πόσο δύσκολα περνάει. Ο καλός πατέρας εδώ έχει δυο δύσκολα παιδιά. Αντιμετωπίζει την κατάσταση με την σιωπή. Αυτή η σιωπή στη συνέχεια αποδεικνύεται μεγίστη σοφία για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι θα μπορούσε να υπάρξει απειλή από τον πατέρα προς του υιό, και ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο πατέρας γνώριζε την εξέλιξη και πιθανόν να έβλεπε στο παιδί του το αναπόφευκτο της φυγής. Αυτό που μας διδάσκει η παραβολή είναι ότι πρέπει ώς γονείς να αφήσουμε την ανάγκη να διδάσκει. Προστατεύουμε πολύ τα παιδιά μας. Δεν επιτρέπουμε στη ζωή την ίδια να συμμετάσχει και εκείνη λιγάκι στην ανατροφή των δύσκολων παιδιών μας, απαλλάσσοντας τα από κάθε ευθύνη, συνέπεια, δυσκολία. Η ζωή δεν χαρίζεται. Προσφέρει ευκαιρίες, όχι όμως για πάντα.

Ένα μεγάλο κεφάλαιο είναι η ευγνωμοσύνη. Τί μπορεί να μάθει κανείς από ένα ζόρικο παιδί; Πρέπει να ευγνωμονούμε τα παιδιά μας, γιατί είναι από τις λίγες σχέσεις που πιθανόν να μας μάθουν μια αγάπη χωρίς την προσδοκία της ανταπόδοσης. Αυτά μπορεί να εκτιμήσουν ό,τι τους προσφέραμε όταν δεν θα είμαστε πλέον στη ζωή. Είμαστε υποχρεωμένοι να μάθουμε στα παιδιά μας τί σημαίνει ευγνωμοσύνη. Μια αρετή που πρέπει να έχει κάθε γονιός είναι η σιωπή. Πολλές φορές αξίζει να μιλάμε στον Θεό για τα παιδιά μας και όχι το αντίθετο. Επίσης πόσες φορές τα ίδια μας τα παιδιά μας στρέφουν προς τον\την σύντροφό μας. Αυτά κάποια στιγμή θα φύγουν. Η καλή γονεϊκή σχέση για τα παιδιά είναι πηγή χαράς. Πηγή που ελαττώνεται το βάρος τους».

Κλείνοντας ο ομιλητής τόνισε ότι, ένα τελευταίο το οποίο είναι πρόβλημα γιατί βρίσκεται μέσα στα κόλπα που κάνουμε για να αγαπηθούμε από τα παιδιά μας είναι η κριτική τους. Φοβόμαστε την σύγκρουση που θα ακολουθήσει, ενώ δεν πρέπει. Δεν ξέρουμε να διαφωνήσουμε αλλά μόνο να συγκρουστούμε. Φοβόμαστε να βάλουμε όρια, τα οποία τα παιδιά ξέρουν να αμφισβητήσουν και να πιέσουν να μην ισχύσουν, ενώ τα επιθυμούν. Είναι ωραίο να δουλεύεις βάσει αρχών χωρίς να υπολογίζεις το κόστος. Τα παιδιά θέλουν γονείς συνεπείς με δυνατότητα να οριοθετούν και γονείς ολοκληρωμένους στην συζυγική τους σχέση. Χωρίς προσευχή, γονεϊκότητα δεν μπορεί να σταθεί. Γιατί, τα χέρια των παιδιών μας δεν τα κρατάμε εμείς αλλά κάποιος Άλλος. Δηλαδή ο Θεός. Και Αυτός δεν αφήνει κανέναν στην τύχη του.

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, μεταφέροντας τις πατρικές ευχές και ευχαριστίες του ΣεβασμιωτάτουΜητροπολίτου κ. Νεκταρίου τόσο προς τον ομιλητή, όσο και σε όσους συμμετείχαν στην διαδικτυακή συνάντηση της Σχολής Γονέων. Ο π. Θεμιστοκλής έκανε μια μικρή παρουσίαση του νέου βιβλίου του κ. Ηλία Λιαμή που τίτλο έχει «Καρδιά….ο δρόμος που ξέχασες», λέγοντας, ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που μας ανοίγει έναν δρόμο σημαντικό. Τον δρόμο της καρδιάς ο οποίος περνάει μέσα από την συγχώρεση, από την εκκοπή του θελήματος. Έναν δρόμο βαθιάς πίστης, έναν δρόμο που έχει πολλές πρακτικές διαστάσεις.

Ακολούθησε ένας ιδιαίτερα γόνιμος διάλογος που συντόνισε ο υπεύθυνος της Σχολής Γονέων π. Σπυρίδων Τριαντάφυλλος. Η επόμενη και τελευταία για φέτος συνάντηση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 14 Μαΐου 2023, στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητρόπολης, με ομιλητή τον κ. Δημήτριο Καραγιάννη, παιδοψυχίατρο και συγγραφέα.

ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ…

 

                Γιατί οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε ότι ο άλλος έχει διαφορετική άποψη από εμάς, διαφορετικές επιλογές, συχνά δεν θέλει να συμπορευτεί μαζί μας, με αποτέλεσμα να μας κουράζει και μόνο η ιδέα να προσπαθήσουμε να συνθέσουμε κάτι το καινούργιο ή να αφήσουμε τον άλλον να ακολουθήσει τον δρόμο του, ακόμη κι αν δεν περνά από τον δικό μας; Δεν εννοούμε σε θέματα ανατροφής των παιδιών ή σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Δεν μπορούμε, για παράδειγμα, να αφήσουμε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές να επικρατήσουν στο όνομα της πολυφωνίας και της ανοχής, εάν αυτές απειλούν την ζωή, την ασφάλεια, το ήθος της κοινωνίας, αν δηλαδή εκφράζονται με βία και απανθρωπιά. Από την άλλη, πόσο εύκολο είναι πάντοτε το να ορίσουμε πού ακριβώς έγκειται το όριο μεταξύ δημοκρατικού και μη; Το ίδιο συμβαίνει και στην σχέση γονέων και παιδιών. Οι γονείς έχουν τον τελικό λόγο σε ζητήματα ανατροφής, επιτρεπτής και μη συμπεριφοράς των παιδιών τους, ακόμη κι αν αυτά μπορεί να διαμαρτύρονται ή να αρνούνται να αποδεχτούν τις απόψεις των γονέων τους. Όμως κι εδώ τα όρια δεν είναι πάντοτε ευδιάκριτα στο τι μπορεί να επιτρέπεται και τι μπορεί να αποτελεί φόβο τον γονέων για την γνώμη ή τις πιθανές επιλογές του παιδιού τους, ιδίως κατά την εφηβεία.

                Γενικότερα, οι άνθρωποι αισθανόμαστε ασφαλείς σε περιβάλλοντα στα οποία η δεδομένη αίσθηση του "ανήκειν" ταυτίζεται με το "συμφωνείν".  Δεν έχουμε εκπαιδευτεί στο "διαλέγεσθαι". Φοβόμαστε ότι η ελευθερία του άλλου είναι αμφισβήτηση στην αυθεντία μας ή σε ό,τι έχουμε φτάσει να πιστεύουμε ως σωστά και αυτονόητα. Γιατί όμως να μην είναι; Γιατί να μην μπορούμε να απολαύσουμε την πρόκληση του να επαναδιαμορφώσουμε την επιχειρηματολογία μας, την αίσθηση του σωστού και του λανθασμένου, να μην ασκήσουμε την ευλογία της αγάπης, η οποία ξεκινά από την απόφαση να σεβαστούμε την ελευθερία του άλλου, το πρόσωπό του, να μπορέσουμε να κατανοήσουμε εν ταπεινώσει και τα δικά μας όρια, αλλά και να μιμηθούμε τον Χριστό, ο Οποίος κανέναν δεν υποχρέωσε να Τον ακολουθήσει, οριοθέτησε στο ράπισμα που έλαβε από τον υπηρέτη του αρχιερέα Άννα την στάση που καλούμαστε να ακολουθήσουμε με την φράση "ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού . ει δε καλώς, τι με δέρεις;" (Ιωάν. 18,23), αλλά και σιώπησε στην εσκεμμένη αδυναμία των εχθρών Του να Τον κατανοήσουν.

                Φοβόμαστε την γνώμη των άλλων, διότι δεν είμαστε βέβαιοι για την δική μας. Το "εγώ" μας έχει ανάγκη από την αποδοχή του άλλου, και μάλιστα εκείνου στον οποίο υπολογίζουμε, εκείνου με τον οποίο σχετιζόμαστε, διότι αισθανόμαστε πως οτιδήποτε λιγότερο είναι χτύπημα κατά της αξιοπιστίας και της προσωπικότητάς μας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως είναι τελικά ευλογία η οριοθέτηση των δυνατοτήτων μας και η ευκαιρία να αγαπήσουμε πέρα από τις όποιες απόψεις.

                Κάποτε, και στον εκκλησιαστικό χώρο, υπάρχει ο φόβος της γνώμης του άλλου. Εκτός όμως από την οριοθέτηση της αλήθειας, που είναι χρέος όσων πιστεύουμε, πρέπει να απομένει η αγάπη. Η αμφισβήτηση μπορεί να είναι και μια αγωνία πως δεν έχουμε καταφέρει να βοηθήσουμε στην διάκριση της αλήθειας. Ότι ο λόγος μας δεν συναντά τον πλησίον, ίσως γιατί εμείς δεν τον διατυπώνουμε καθαρά ή δεν τον υπερασπιζόμαστε με την ζωή μας. Ας το δούμε με ταπείνωση.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 29 Μαρτίου 2023

2023-03-29 Ο ΜΈΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

2023-03-29 ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ

ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 

2023-03-28 ΜΈΓΑ ΑΠΌΔΕΙΠΝΟ

Ο ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

     Χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου τελέστηκε το απόγευμα της Κυριακής 26 Μαρτίου 2023 ο Κατανυκτικός Εσπερινός στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα.

                Ομιλητής, κατόπιν παρακλήσεως του Σεβασμιωτάτου, ήταν ο Αγιορείτης ιερομόναχος π. Ιλαρίων, γέροντας του Χιλανδαρινού κελλίου "Άγιος Θωμάς". Ο π. Ιλαρίων αναφέρθηκε στις προϋποθέσεις του πνευματικού αγώνα κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, με αφορμή το βιβλίο της Κλίμακος του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου. Η πίστη στον Χριστό, η οποία θεραπεύει τις ελλείψεις μας και μας ενισχύει, η αγάπη, η οποία γίνεται ελεημοσύνη στην πράξη, η ταπείνωση, η οποία κάνει τον άνθρωπο να εκκόπτει το ίδιον θέλημα και να εμπιστεύεται τον Θεό στους πειρασμούς κάθε μορφής, κυρίως όμως η βίωση της εκκλησιαστικής ζωής ακόμη και στην προοπτική του μαρτυρίου και της δόξας, είναι στοιχεία τα οποία ενισχύουν τον κάθε πιστό στην προσπάθειά του να ζήσει την χάρη του Θεού κατ' αυτή την περίοδο. Με γλαφυρό τρόπο και ύφος ο γέροντας Ιλαρίων ζήτησε από όλους, είτε αισθάνονται πως πέτυχαν κάτι είτε όχι, να χαρούν αυτήν την ωραία περίοδο και να ετοιμαστούν να συνοδοιπορήσουν με τον Χριστό στον Γολγοθά, για να ζήσουμε άπαντες την ανάσταση! Ας είναι η ιδιότητα του χριστιανού το όνομά μας. Δεν είναι ο χριστιανισμός θρησκεία, αλλά πίστη. Ας έχουμε την παρουσία της Παναγίας και των αγίων ως βοήθεια και με μετάνοια και ευγνωμοσύνη στον Χριστό ας αξιωθούμε να ψάλλουμε το "Χριστός Ανέστη"!

                Ο Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος ευχαρίστησε τον γέροντα Ιλαρίωνα, με τον οποίο συνδέονται από πλείστων ετών και υπενθύμισε έναν αγιορείτικο λόγο του γέροντος Χαραλάμπους Διονυσιάτου: "ν' αγιάσουμε, να μυροβλύσουμε", ευχόμενος καλή δύναμη στη πέμπτη εβδομάδα των νηστειών προς όλους.

Iερό Προσκύνημα Αγίου Σπυρίδωνα | Κέρκυρα

5η Σχολή γονέων, “Τι μας διδάσκουν τα δύσκολα παιδιά;”

2023-03-26 Δ' ΚΥΡΙΑΚΉ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

2023-03-25 ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΟΥΡΑ π. Δοσιθέου

Νέος Μοναχός στην Ιερά Μητρόπολη Κερκύρας

 Στον Εσπερινό της αποδόσεως της εορτής του Ευαγγελισμού, στην Ιερά Μονή των Αγίων Θεοδώρων Στρατιάς, πλησίον της πόλεως Κερκύρας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, χοροστάστησε στον εσπερινό και έκειρε μικρόσχημον μοναχό, τον εκπαιδευτικό- καθηγητή του 1ου ΕΠΑΛ Κέρκυρας, κύριον Δημήτριον Παπαμήτρο, καταγόμενον εκ Βόλου και υπηρετούντα στην Δευτεροβάθμια εκπαίδευση της Κέρκυρας.

Ο καρείς μοναχός, υπήρξε στις ομάδες της ΓΕΧΑ Βόλου και στέλεχος παιδικών κατασκηνώσεων. Σπούδασε Μηχανολόγος και Θεολόγος στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. 

Υπήρξε πνευματικό τέκνον του π. Παμφίλου Κοιλιά, ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και του π. Γενναδίου Κουτσόπουλου, Ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας, καθ΄ ον χρόνο σπούδασε στην Αθήνα.

Ο νέος μοναχός θα συνεχίσει να υπηρετεί στην εκπαίδευση της Κέρκυρας.

Κατά την τελετή της κουράς του εις μοναχόν, πέραν των πολλών πνευματικών του αδελφών οι οποίοι ήρθαν από διάφορες πόλεις της Ελλάδος, ως και η κατά σάρκα οικογένεια του, παρίστατο και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βρεσθένης κ. Θεόκλητος, και ο Γέρων Ιλλαρίων, ιερομόναχος εξ Αγίου όρους.

Ο Σεβασμιώτατος στην προσφώνηση του είπε, «ο Θεός σε κάλεσε την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στην εκδήλωση της Αγάπης του Θεού, που λυτρώνει την ανθρωπότητα και επανασυνδέει τον άνθρωπο με τον Θεό. Κατά αυτή την ημέρα, σε καλεί και σένα να εξέλθεις ως ο Αβραάμ από την Πατρίδα σου και να πορευθείς στην Γη της επαγγελίας του Θεού. 

Να άρεις τον Σταυρόν, τον οποίο σήμερα σου επιθέτει ο Θεός επί των ώμο σου, και να ανέβεις τον προσωπικό σου Γολγοθά, αργά αλλά σταθερά. Σε καλεί ο ίδιος ο Κύριος, σε μια εποχή πνευματικής ξηρασίας, για να σου αναθέσει μέσα από την ολοκληρωτική αφιέρωση σου σ’ εκείνον, την σαγήνη της πνευματικής αλιείας. Ο Κύριος μας στο Ευαγγέλιο, αναφέρει πως -ο φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος. 

Στην μοναχική ζωή και στην ολοκληρωτική αφιέρωση, δεν υπάρχει άλλη αγάπη, παρά ο εράσμιος πλέον Νυμφίος της ζωής σου. Εκείνον να έχεις συγκοιταζόμενο, συνανιστάμενο , ευφραίνων και γλυκαίνων την καρδίαν σου. Αυτό θα κατορθωθεί με την υποταγή σου στο Θέλημα του Θεού και στις εντολές σου, όπως υπετάγη η Παναγία μας, αλλά και όλοι οι άγιοι της ζωή μας, ως και ο τέλειος υποτακτικός όσιος Δοσίθεος, που υπετάγη τελείως στον Γέροντα του, στον Αββά Δωρόθεο. 

Μέσα από την υποταγή θα προχωρήσεις με την προσευχή σου στον να αναζητήσεις τον γλυκύτατον Ιησού, τον οποίο σου συνιστώ να είναι το κέντρο της ζωής σου. Πλέον η πνευματική σου οικογένεια, η μονή αλλά και όλη η τοπική εκκλησία, είναι εκείνη η οποία θα σε αναπαύσει στη ζωή σου. 

Μα πάνω απ΄ όλα, θα σε αναπαύει η Κυρία Θεοτόκος, ο άγιος Σπυρίδων, ο άγιος Θεόδωρος ο Τήρων, ο άγιος Γεώργιος ο Στρατηλάτης. Ο Όσιος Δοσίθεος θα είναι το παράδειγμα για την προσωπική σου ζωή».

Ο Νέος Μοναχός έλαβε το όνομα Δοσίθεος. 

Στο τέλος τον ησπάσθησαν όλοι εκείνοι οι οποίοι ήρθαν να τον τιμήσουν με την παρουσία τους. Δηλαδή η Διεύθυνση του Λυκείου, αρκετοί καθηγητές και μαθητές, και πλήθος ανθρώπων νέων οι οποίοι έψαλλαν κατανυκτικά στα αναλόγια της Ιεράς Μονής. 

Επίσης παρέστησαν πολλοί κληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας.

Η 25η Μαρτίου στην Κέρκυρα

Στην μεγάλη Δεσποτοθεομητορική εορτή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, λειτούργησε και ομίλησε στον ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου της Σπηλαιωτίσσης.

Κατά την ομιλία του, αναφέρθηκε στο πνευματικό περιεχόμενο της γιορτής, και ομίλησε περί της πνευματικής ελευθερίας, την οποία μας χάρισε ο θεός αφού εν χρόνω, φανέρωσε το αποκεκαλυμμένον μυστήριον της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου.

Ο Απόστολος Παύλος, στην επιστολή προς τους Εβραίους, που απευθύνεται στους συμπατριώτες του, οι οποίοι αμφισβήτησαν την παρουσία του Ιησού, ως τον αναμενόμενο Μεσσία, τον οποίο προανήγγειλαν οι μεσίτες, τους αναφέρει και τους λέγει «ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες' δι ην αιτία ουκ απαισχύνεται αδερφούς αυτούς καλείν» , δηλαδή και αυτός που αγιάζει και εκείνοι που αγιάζονται, προέρχονται από έναν όλοι.

Γι αυτόν το λόγο δε ντρέπεται να τους αποκαλεί αδερφούς. Δηλαδή ο αγιάζων είναι ο Κύριος μας, ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ως λόγος του Θεού, έλαβε την δική μας ανθρώπινη φύση από την Παναγία μας, και αγίασε κατ’ αυτό τον τρόπο όλο το ανθρώπινο γένος. 

Για αυτό ο ίδιος ο Κύριος ο αγιάζων, υπόσχεται στον ουράνιο πατέρα του, ότι θα φανερώσει το όνομα του στους αδελφούς του, δηλαδή στους ανθρώπους.

Έπρεπε ο ίδιος ο Θεός να λάβει την δική μας ανθρώπινη φύση, η οποία εξέπεσε από την Χάρη του Θεού και αυτή η ίδια ανθρώπινη φύση να γίνει θυσία, προκειμένου να εξιλεωθεί ο Θεός πατέρας από την αποστασία την ανθρώπινη. 

Αυτό το υπερφυές μυστήριο συντελέστηκε στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Για αυτό λέγει ο Απόστολος Παύλος, ότι όφειλε σε όλα να ομοιωθεί με τους αδελφούς του, για να γίνει ελεήμωνας, αλλά ταυτόχρονα και πιστός αρχιερέας, στην θυσία την οποίαν προσέφερε επάνω στον Γολγοθά, τον ίδιο τον εαυτό του, για να ενωθεί ξανά ο ουρανός με την Γη. 

Για να καταργηθεί ο θάνατος, τον οποίο κληρονόμησε ο άνθρωπος με την αποστασία του από τον Θεό.

Και βέβαια χωρίς το πρόσωπο της Παναγίας μας, η οποία συγκατατέθηκε στην αιώνια βουλή του Θεού, είναι εκείνη η οποία στέκετε ως μεσίτρια και ως κλίμαξ που ανεβάζει το γήινον και το ανθρώπινο, στο επουράνιο και το άφθαρτο.

Παράλληλα ο Σεβασμιώτατος, υπογράμμισε με την πνευματική ελευθερία την οποία μας χάρισε η Παναγία μας, δια της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού, πως η ίδια στάθηκε κραταιά σκέπη στο ευσεβές Γένος των Ελλήνων. 

Αυτό το οποίο ο ίδιος ο Θεός μας το δώρισε για να ζούμε, και ελεύθερα να λατρεύουμε τον αληθινό Θεό, και το οποίο υποδουλώθηκε κρίμασιν εις είδεν ο Θεός, πάλι η Παναγία μας, το απελευθέρωσε.

Επομένως σήμερα εορτάζουμε όχι μόνο τη πνευματική μας ελευθερία και αναγέννηση, αλλά και την ελευθερία της Πατρίδος μας.

Επακολούθησε στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, η Δοξολογία επί τη Εθνική επέτειο, παρόντων όλων των αρχών του τόπου μας, και εκπροσώπου της κυβερνήσεως. 

Μετά την Δοξολογίαν, ακολούθησε επιμνημόσυνη δέησις και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο των πεσόντων, ως και στον ανδριάντα του Ιωάννη Καποδίστρια, πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας, και στον ανδριάντα του Διονυσίου Σολωμού, και ακολούθησε παρέλαση τμημάτων των σχολείων, προσκόπων, και στρατιωτικών αρχών.

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Δ´ Νηστειών (Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος) (Μάρκ. θ´ 17-31)

Το Ευαγγέλιο Κυριακής Δ´ Νηστειών (Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος) 26-3-2023

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ λέγων· Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. Καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ῥήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. ῾Ο δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ῏Ω γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ῞Εως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; Φέρετε αὐτὸν πρός με. Καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. Καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων. Καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· Πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ῾Ο δὲ εἶπε· Παιδιόθεν. Καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς.

῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. Καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. Ιδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· Τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. Καὶ κρᾶξαν καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν. ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη. Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ᾿ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ. ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.

Απόδοση σε νεολληνική το Ευαγγέλιο Κυριακής Δ´ Νηστειών

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, κάποιος ἄνθρωπος πλησίασε τὸν ᾿Ιησοῦ καὶ τοῦ εἶπε· Διδάσκαλε, ἔφερα σ’ ἐσένα τὸν γιό μου, γιατὶ ἔχει μέσα του δαιμονικὸ πνεῦμα ποὺ τὸν κάνει ἄλαλο. Κάθε φορὰ ποὺ τὸν πιάνει, τὸν ρίχνει κάτω καὶ τότε βγάζει ἀφρούς, τρίζει τὰ δόντια καὶ μένει ξερός. Εἶπα στοὺς μαθητές σου νὰ διώξουν αὐτὸ τὸ πνεῦμα, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν. ῎Απιστη γενιά! ἀποκρίθηκε ὁ ᾿Ιησοῦς. ῝Ως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; Πόσον καιρὸ ἀκόμη θὰ σᾶς ἀνέχομαι; Φέρτε μου ἐδῶ τὸ παιδί. ᾿Εκεῖνοι τοῦ τὸ ἔφεραν. Μόλις τὸ πνεῦμα εἶδε τὸν ᾿Ιησοῦ, ἀμέσως τάραξε τὸ παιδί, κι ἐκεῖνο ἔπεσε καταγῆς καὶ κυλιόταν βγάζοντας ἀφρούς. Πόσος καιρὸς εἶναι ποὺ τοῦ συμβαίνει αὐτό; Ρώτησε ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν πατέρα τοῦ παιδιοῦ. ᾿Εκεῖνος ἀπάντησε· ᾿Απὸ μικρὸ παιδί. Πολλὲς φορὲς μάλιστα καὶ στὴ φωτιὰ τὸν ἔριξε καὶ στὰ νερὰ γιὰ νὰ τὸν ἐξολοθρέψει. ᾿Αλλὰ ἂν μπορεῖς νὰ κάνεις κάτι, σπλαχνίσου μας καὶ βοήθησέ μας.

῾Ο ᾿Ιησοῦς τοῦ εἶπε τοῦτο· ᾿Εὰν μπορεῖς νὰ πιστέψεις, ὅλα εἶναι δυνατὰ γι’ αὐτὸν ποὺ πιστεύει. ᾿Αμέσως τότε φώναξε δυνατὰ ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ καὶ εἶπε μὲ δάκρυα· Πιστεύω, Κύριε! ᾿Αλλὰ βοήθησέ με, γιατὶ ἡ πίστη μου δὲν εἶναι δυνατή. Βλέποντας ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι συγκεντρώνεται κόσμος, πρόσταξε τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα μ’ αὐτὰ τὰ λόγια· ῎Αλαλο καὶ κουφὸ πνεῦμα, ἐγὼ σὲ διατάζω· βγὲς ἀπ’ αὐτὸν καὶ μὴν ξαναμπεῖς πιὰ μέσα του. Βγῆκε τότε τὸ πνεῦμα, ἀφοῦ κραύγασε δυνατὰ καὶ συντάραξε τὸ παιδί. Εκεῖνο ἔμεινε ἀναίσθητο, ἔτσι ποὺ πολλοὶ ἔλεγαν ὅτι πέθανε. Ο ᾿Ιησοῦς ὅμως τὸ ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι του, τὸ σήκωσε, κι αὐτὸ στάθηκε ὄρθιο. Όταν μπῆκε ὁ ᾿Ιησοῦς στὸ σπίτι, τὸν ρώτησαν οἱ μαθητές του ἰδιαιτέρως. Γιατί ἐμεῖς δὲν μπορέσαμε νὰ βγάλουμε αὐτὸ τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα; Κι ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε. Αὐτὸ τὸ δαιμονικὸ γένος δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ βγάλει μὲ τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία. ῎Εφυγαν ἀπὸ κεῖ καὶ προχωροῦσαν διασχίζοντας τὴ Γαλιλαία. Δὲν ἤθελε ὁ ᾿Ιησοῦς νὰ μάθει κανεὶς ὅτι περνοῦσε ἀπὸ κεῖ, γιατὶ δίδασκε τοὺς μαθητές του καὶ τοὺς ἔλεγε.῾Ο Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου θὰ παραδοθεῖ σὲ χέρια ἀνθρώπων, ποὺ θὰ τὸν θανατώσουν· τὴν τρίτη ὅμως ἡμέρα μετὰ τὸν θάνατό του θ’ ἀναστηθεῖ.

Ο Απόστολος Κυριακής Δ´ Νηστειών (Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος) 26-3-2023 (Εβρ. στ´ 13-20)

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Δ´ Νηστειών (Ιωάννου της Κλίμακος)

Αδελφοί, τῷ γὰρ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ’ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ’ ἑαυτοῦ, λέγων· ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε· καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας.

Ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος· ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος· ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.

Απόδοση σε νεοελληνική ο Απόστολος Κυριακής Δ´ Νηστειών (Ιωάννου της Κλίμακος)

Διότι ὅταν ὁ Θεὸς ἔδωκε ὑπόσχεσιν εἰς τὸν Ἀβραάμ, ὡρκίσθηκε εἰς τὸν ἑαυτόν του, ἀφοῦ δὲν εἶχε ἄλλον μεγαλύτερον εἰς τὸν ὁποῖον νὰ ὁρκισθῇ, καὶ εἶπε, Ἀλήθεια, θὰ σὲ ὑπερευλογήσω καὶ θὰ σὲ ὑπερπληθύνω, καὶ ἔτσι ὁ Ἀβραάμ, μὲ τὴν ὑπομονήν του, ἔλαβε τὴν ὑπόσχεσιν.

Οἱ ἄνθρωποι ὁρκίζονται εἰς κάποιον ποὺ εἶναι μεγαλύτερος καὶ ὁ ὅρκος θέτει δι’ αὐτοὺς τέρμα εἰς κάθε ἀμφισβήτησιν καὶ δίνει ἐπιβεβαίωσιν. Ἔτσι καὶ ὅταν ὁ Θεὸς ἤθελε νὰ δείξῃ σαφέστερα εἰς τοὺς κληρονόμους τῆς ὑποσχέσεως τὸ ἀμετάβλητον τῆς ἀποφάσεώς του, τὴν ἐγγυήθηκε μὲ ὅρκον, ὥστε, διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταβλήτων διὰ τὰ ὁποῖα εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποδειχθῇ ὁ Θεὸς ψεύτης, ἐμεῖς, ποὺ καταφύγαμεν εἰς αὐτόν, νὰ ἔχωμεν μεγάλην ἐνθάρρυνσιν νὰ κρατήσωμεν σφιχτὰ τὴν ἐλπίδα ποὺ εἶναι ἐνώπιόν μας. Τὴν ἐλπίδα αὐτὴν τὴν ἔχομεν σὰν ἄγκυραν τῆς ψυχῆς, ἀσφαλῆ καὶ βεβαίαν, ἡ ὁποία μπαίνει μέσα, πίσω ἀπὸ τὸ καταπέτασμα, ὅπου ἐμπῆκε πρὸς χάριν μας ὁ Ἰησοῦς, ἀφοῦ ἔγινε ἀρχιερεύς, αἰώνιος κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.

ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΨΕΥΣΑΣΘΑΙ ΘΕΟΝ

"Ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος" (Ἐβρ. 6, 17-18)

"Ὁ Θεός, λοιπόν, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ δείξει πιὸ καθαρὰ σ’ αὐτοὺς ποὺ θὰ κληρονομοῦσαν τὰ ὅσα ὑποσχέθηκε ὅτι ἡ ἀπόφασή του ἦταν ἀμετάκλητη, τὴν ἐγγυήθηκε μὲ ὅρκο. Γιὰ δύο λοιπὸν ἀμετακίνητα πράγματα, γιὰ τὰ ὁποῖα εἶναι ἀδύνατο νὰ διαψευστεῖ ὁ Θεός, ἐμεῖς ποὺ καταφύγαμε σ’ αὐτὸν ὀφείλουμε νὰ μείνουμε σταθεροὶ σ’ αὐτὰ ποὺ ἐλπίζουμε".

            Γνωρίζουμε άραγε τι έχει υποσχεθεί σε μας ο Θεός; Το ερώτημα είναι σημαντικότατο, διότι συνήθως οι άνθρωποι έχουμε εντός μας μία εικόνα ενός Θεού-υπηρέτη των συμφερόντων μας, ενός Θεού που επιβραβεύει το αγαθό (το οποίο συνήθως εμείς πράττουμε) και τιμωρεί το κακό (το οποίο εμείς συνήθως δεν πράττουμε), ενός Θεού που μας περιμένει στην άλλη ζωή για να μας δικαιώσει. Αυτή η εικόνα συνοδεύεται από μία υγιή αρχικώς πρόσληψη, ότι είμαστε παιδιά Του και μπορούμε να καταφεύγουμε σ' Εκείνον στις δυσκολίες μας, κατάσταση όμως που αλλάζει κατά τις δοκιμασίες της ζωής. Κατ' αυτές γινόμαστε "κακομαθημένα" παιδιά, απαιτητικά, τα οποία δεν ανεχόμαστε αργοπορία ή άρνηση από την μεριά του Θεού για τα αιτήματά μας. Έτσι, πιστεύουμε σε έναν Θεό εκπληρωτή, ο οποίος καλείται να αποδεικνύει την ύπαρξή Του για μας, χωρίς να έχουμε κατανοήσει τι αληθινώς μας υποσχέθηκε.

            Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους συμπατριώτες του Εβραίους, τούς υπενθυμίζει την αρχική υπόσχεση του Θεού στον γενάρχη τους Πατριάρχη Αβραάμ, όταν εκείνος πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον Θεό που βρήκε στην ζωή του και να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι από τον τόπο του στην γη της επαγγελίας, την γη Χαναάν. Η υπόσχεση του Θεού ήταν ότι θα είναι πάντοτε μαζί Του, δεν θα εγκαταλείψει τον πιστό σ' Αυτόν, ότι θα του δώσει τη δυνατότητα να κάνει απογόνους, οι οποίοι θα ήταν αναρίθμητοι, ενώ από την γενιά του Αβραάμ θα ερχόταν ο βασιλιάς του κόσμου, ο οποίος θα έκανε τους απογόνους του πατριάρχη πρωτοστάτες της γης.  Αυτή η υπόσχεση δεν θα διαψευδόταν, διότι "ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν", καθώς ο Θεός είναι η αλήθεια. Όμως οι άνθρωποι έμειναν στην ερμηνεία της υπόσχεσης με κριτήριο το πρόσκαιρο, το γήινο, το αισθητό. Δεν κατενόησαν ότι η επαγγελία του Θεού περιελάμβανε όλους όσοι ακολουθούσαν τον Αβραάμ στην πίστη και δεν ήταν φυλετική εκλογή ενός λαού. Δεν κατενόησαν ότι  η επαγγελία αυτή δεν είχε σκοπό να αλλάξει τις συνθήκες της παρούσης ζωής μαγικά, αλλά να κάνει τον άνθρωπο να νιώσει ότι δεν είναι μόνος στους σταυρούς της. Δεν κατενόησαν ότι η υπόσχεση αυτή περιελάμβανε την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού με κατά άνθρωπον καταγωγή από τον Αβραάμ, χωρίς όμως την βιολογική, και επομένως χρονικά περιορισμένη, παρέμβαση του ανθρώπου, αλλά έγινε εκ Πνεύματος Αγίου, με την συνδρομή όμως της ανθρωπότητας στο πρόσωπο της Παναγίας, ως μητέρας της Ζωής και όλων μας. Δεν κατενόησαν ότι όποιοι εξακολουθούν να είναι απόγονοι του Αβραάμ στην πίστη, στην εμπιστοσύνη στον Θεό, ενωμένοι στην Εκκλησία, δεν εγκαταλείπονται από τον Θεό, αλλά παίρνουν δύναμη από Αυτόν κάθε στιγμή για να αγαπούν, να αντέχουν, να ελπίζουν στην ανάσταση ψυχών και σωμάτων!

            Κι εμείς εξακολουθούμε να μοιάζουμε στους Εβραίους εκείνης και κάθε εποχής. Θέλουμε τον Θεό για το καλό μας, όντας ανέτοιμοι να βαδίσουμε την οδό της πίστης, να αναλάβουμε την ευθύνη για την ζωή και τον κόσμο, να παρηγορηθούμε με την βεβαιότητα ότι δεν θα χαθούμε, να ησυχάσουμε εντός μας διότι ο Θεός, όπως αποδεικνύει η ζωή της Εκκλησίας και των Αγίων μας, δεν διαψεύδεται. Σ' αυτή την πορεία ας προχωρήσουμε και Εκείνος δεν θα μας αφήσει!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

26 Μαρτίου 2023

Κυριακή Δ' Νηστειών

2023-03-25 ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΌΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΌΚΟΥ

Παραμονή της εορτής του Ευαγγελισμού στην Κέρκυρα

 Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, χοροστάτησε στον πανηγυρικό εσπερινό της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, και ανέγνωσε την Δ΄ Στάση των οίκων των Χαιρετισμών της Θεοτόκου, στον εορτάζοντα Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο χωριό Σγουράδες, της Βόρειας Κέρκυρας.

Στην ομιλία του ο κ. Νεκτάριος απευθύνθηκε στο εκκλησίασμα, και ανέλυσε το θεολογικόν νόημα της εορτής, του αποκεκαλυμμένου προ αιώνων μυστηρίου του Θεού. 

Στάθηκε δε ιδιαίτερα σε δύο στίχους των Χαιρετισμών, που αναφέρονται στο πρόσωπο της Παναγίας μας «Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδηση, χαίρε κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν ».

Η Παναγία μας, η οποία συνεργάστηκε για την φανέρωση του σεσαρκωμένου λόγου του Θεού στην ανθρωπότητα, κατεστάθη λουτήρας, ο οποίος καθάρισε τις βεβαρυμμένες συνειδήσεις της ανθρωπότητας.

Τούτο έγινε αφού η σάρκωσις του Υιού και Λόγου του Θεού, ένωσε εν τω προσώπω της Παναγίας μας, την ανθρωπότητα με την Θεότητα, τον ουρανόν με την γη.

Και συνεχίζει η Παναγία μας να είναι ο λουτήρας της συνειδήσεως μας, η οποία πολλές φορές είναι βεβαρυμμένη από την αμαρτία, στην οποία εξακολουθεί ο άνθρωπος να υποκύπτει.

Ομοίως ο Υμνογράφος την Παναγία μας, την ονομάζει κρατήρα, ο οποίος προσφέρει την αγαλλίαση. 

Αυτός ο κρατήρας, είναι το άγιον Ποτήριον, που περιέχει το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, και προσφέρει στους μετέχοντας την αγαλλίασιν και την σωτηρίαν των ψυχών μας.

Αυτό το μέγεθος της αγιότητος που φέρει η Παναγία μητέρα του κυρίου μας, αλλά και η δική μας μητέρα, σήμερα η Αγία μας εκκλησία τιμά ιδιαίτερα, και προσκαλεί όλους μας να την ασπαστούμε και να την επικαλεστούμε στην ζωή μας, και να αντιγράψουμε τις αρετές της, την καθαρότητα του βίου της, την υποταγή της στο θέλημα του Θεού, και την αγάπη της, στον μονογενή της Υιό και κατ’ επέκταση στον Τριαδικό μας Θεό.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε στους κατοίκους να τους σκεπάζει η Χάρη της Παναγίας μας, και να γίνουμε μέτοχοι της πνευματικής ελευθερίας, την οποία μας χάρισε με την σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού.

Προ της απολύσεως, τον εφημέριο π. Άγγελο Κουντούτση, ιερέας που εργάζεται αθόρυβα στην ενορία των Σγουράδων, τον χειροθέτησε με το οφίκιο του οικονόμου.Τον δε ιεροψάλτη, τον χειροθέτησε σε αναγνώστη.

Επίσης, τα παιδιά του κατηχητικού σχολείου έψαλλαν το «Τη υπερμάχω», μερικά τραγούδια της εθνικής επετείου, και όλοι μαζί έψαλλαν τον Εθνικό ύμνο.

ΧΑΙΡΕ ΟΤΙ ΤΟΝ ΠΟΛΥΦΩΤΟΝ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙΣ ΦΩΤΙΣΜΟΝ, ΧΑΙΡΕ ΟΤΙ ΤΟΝ ΠΟΛΥΡΡΥΤΟΝ ΑΝΑΒΛΥΖΕΙΣ ΠΟΤΑΜΟΝ

  

            Μία από τις πιο ωραίες προτυπώσεις της Παναγίας στην Παλαιά Διαθήκη είναι και αυτή του οράματος του προφήτη Ιεζεκιήλ (47,1 κ.ε.), ο οποίος είδε ότι βρισκόταν στον ναό του Σολομώντος και παρατήρησε ότι από το κατώφλι του πρόναου έβγαινε νερό που σχημάτιζε ένα ρυάκι. Λίγο πιο κάτω, το νερό αυξανόταν, χωρίς να χύνονται στο ρυάκι άλλα νερά. Η αύξηση του νερού ήταν συνεχής και τελικά το ρυάκι μεταβλήθηκε σε μεγάλο ποταμό, σε ορμητικό χείμαρρο, στις όχθες του οποίου εμφανίστηκαν πολλά δέντρα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα υπέροχο φυσικό τοπίο. Ο ποταμός αυτός είναι τύπος του Χριστού και της διδασκαλίας του Ευαγγελίου. Ο Κύριος προήλθε από τους Ιουδαίους, όπως το νερό πήγαζε από τον ιουδαϊκό ναό. Ενώ αρχικά η διδασκαλία Του προσέλκυσε λίγους, αργότερα προσέλκυσε περισσότερους, και τελικά, σαν μεγάλος και ορμητικός ποταμός, επεκτάθηκε σε όλο τον κόσμο, δίδοντας καρπούς και δέντρα, τους αγίους. Ο υμνογράφος του Ακαθίστου Ύμνου, έχοντας κατά νουν τον ποταμό αυτό, ανυμνεί την Παναγία ως αυτή που ανάβλυσε  τον "πολύρρυτον ποταμόν", αφού ανέτειλε πρώτα από αυτήν το πολύφωτον φως που φωτίζει τον κόσμο. 

            Σπουδαία είναι τα μηνύματα που πηγάζουν από αυτές τις δύο πανέμορφες αναφορές. Αν ακολουθούμε την ροή του ποταμού της πίστης στον Χριστό και το ευαγγέλιό Του, έχουμε την δυνατότητα να εμφυτευθούμε στα δέντρα της Εκκλησίας που αναφύονται στις όχθες του. Να ποτιστούμε από τον ποταμό. Να πάρουμε τις ευλογίες του: την αγάπη, την πίστη, την χαρά, την υπομονή, τον αγώνα εναντίον των παθών, την μετάνοια, την ταπείνωση, την ανάσταση. Ακόμη όμως κι αν από μόνοι μας δεν είμαστε ικανοί να ακολουθήσουμε το ρεύμα του ποταμού, αρκεί να είμαστε κοντά του. Η γη που βρίσκεται πέριξ ενός ποταμού ποτίζεται με τα νάματά του που απλώνονται υπόγεια. Αρκεί λοιπόν να είμαστε κοντά, να μην απομακρυνόμαστε σε γη άνυδρη: αυτή του εγωισμού, της πεποίθησης αποκλειστικά στις δυνάμεις μας, της αναζήτησης άλλων πηγών, άλλων φρεάτων, τα οποία και κόπο άσκοπο προϋποθέτουν και δεν είναι βέβαιο ότι θα έχουν νερό που δροσίζει, ξεδιψά, γεννά καρπούς. Αν αφηνόμαστε στο φως του Χριστού, που είναι πολύφωτο, απλώνεται πολύ μακριά, και δεν μένουμε σε φώτα που μοιάζουν με λυχνάρια παραδομένα στην θύελλα του πρόσκαιρου ανέμου, τότε η καρδιά και η ύπαρξή μας θα φωτιστούν και θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας, θα δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια, αυτά της  πίστης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνουμε την ευκαιρία να αξιοποιήσουμε ό,τι καλό. Ας μην ξεχνούμε ότι αν έχεις ως βάση σου το φως του Χριστού, τότε φωτίζονται και τα ανθρώπινα.

            Στην οδό αυτή μήτρα ζωής γίνεται και για μας η Παναγία. Κατά τον Ευαγγελισμό της κατεστάθη ναός, όπως στο όραμα του Ιεζεκιήλ. Μέσα από αυτήν, μέσα από το ΝΑΙ στο θέλημα του Θεού, το αδύνατο κατέστη δυνατό. Για να γίνει όμως ναός, έζησε στον ναό. Απέκτησε ταυτότητα Θεοκεντρική. Πάλεψε με τα ανθρώπινα, με τα στοιχεία εκείνα που μοιάζουν οι μικροχαρές της ζωής, μας απομακρύνουν όμως από την μείζονα πορεία, που είναι η σχέση με τον Θεό και την αγάπη Του. Η Παναγία έζησε το μυστήριο της παρουσίας του Θεού εντός της. Συγκατένευσε και Εκείνος έγινε η ζωή της. Δεν είναι μόνο η ευγνωμοσύνη που της οφείλουμε. Είναι η προτροπή που λαμβάνουμε, μέσα από την χαρά της γιορτής της και της γιορτής όλου του κόσμου: ο Ευαγγελισμός της να είναι και δικός μας. Στις όχθες της Εκκλησίας να αφήσουμε τον εαυτό μας να ποτιστεί από την χαρά της πίστης και να καρπίσουμε σε έναν κόσμο που μοιάζει να απομακρύνεται από την Αλήθεια. Όμως, ένα δέντρο υγιές κάνει τον κόσμο να ανασαίνει. Ένας φως που γίνεται ελπίδα, λιγοστεύει το σκοτάδι. Ο καθένας μας ας διαλέξει!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

24 Μαρτίου 2023

Του Ευαγγελισμού- Δ' Χαιρετισμοί

2023-03-24 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ &Δ' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ

2023-03-23 ΜΕΓΑ ΑΠΌΔΕΙΠΝΟ

ΕΛΛΑΔΑ: ΠΩΣ;

"Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις" (Οδυσσέας Ελύτης, "Ο Μικρός Ναυτίλος")

                Ο λόγος του ποιητή παραμένει πιο επίκαιρος παρά ποτέ. Όλη η συζήτηση που κάνουμε για την Ελλάδα έχει κέντρο της την συμμετοχή της στον σύγχρονο κόσμο και πολιτισμό. Πώς να δημιουργηθούν οι υποδομές με τρόπο ώστε να μην κινδυνεύει η ζωή μας, πώς οι πολιτικοί μας να νοιάζονται για τον λαό, πώς να κυριαρχήσει μία συλλογική υπευθυνότητα, πώς να μην μείνουμε έξω από τα ευρωπαϊκά πράγματα, από την τεχνολογική ακμή, αλλά να είμαστε ισότιμα μέλη του παγκόσμιου χωριού που είναι η ανθρωπότητα. Ομνύουμε στην παιδεία. Διαμαρτυρόμαστε για τα λάθη, τις παραλείψεις, τα εγκλήματα, όπως τα χαρακτηρίζουμε. Στην πραγματικότητα ζούμε ένα παιχνίδι μικροπολιτικής, στο οποίο υφέρπει η αντίληψη: να την πληρώσει ο άλλος και όχι εγώ, να μην θιχτούν τα δικαιώματά μου, κυρίως η δυνατότητά μας να είμαι εξασφαλισμένος με βάση όπου έχω βολευτεί, για να μην καταστώ  αδύναμος κρίκος. 

                Στον δρόμο αυτό, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι ο λόγος του ποιητή. Πρώτα, ότι υπάρχει η Ελλάδα πριν από εμάς. Ο καθένας μας θα παρέλθει, η πατρίδα θα μείνει. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να αποφασίσουμε πως χωρίς θυσίες δεν μπορεί κάτι να αλλάξει, να προχωρήσει. Το δεύτερον, πως χρειάζεται σύνδεση με το παρελθόν μας αξιακή.

                Η ελιά, εκτός από κυρίαρχο στοιχείο του ελληνικού τοπίου και της γης μας, ήταν το σύμβολο της αρχαίας Αθήνας. Και η Αθήνα ήταν "πόλις", δηλαδή κοινωνία στην οποία η αλήθεια διακρίνονταν "εν τω κοινωνείν". Οι πολίτες ήταν έτοιμοι να παλέψουν για την πατρίδα τους. Τα μεγάλα έργα πήγαζαν από την ευσέβεια και την αρετή (σήμερα οι αξίες αυτές θεωρούνται αδιάφορες ή και οπισθοδρομικές). Οι πολιτικοί λογοδοτούσαν και οι πλούσιοι χορηγούσαν υποχρεωτικά στην συντήρηση του στρατού και του στόλου, στα δημόσια έργα, στην προβολή των θεατρικών παραστάσεων (τραγωδία, σατυρικό δράμα, κωμωδία). Η συμμετοχή στην συνέλευση του λαού, την εκκλησία του δήμου, ήταν υποχρεωτική.

                Το αμπέλι, πάλι, εκτός από την χαρά της συνάντησης και της  γιορτής που συνοδεύεται από το κρασί, μας ξαναφέρνει στον νου την θεία λειτουργία, το αίμα του Χριστού που μας ενώνει, μας κάνει όλους μια οικογένεια στο όνομα της αγάπης και στην προοπτική της. Κι εδώ η αγάπη οδηγεί στην θυσία. Για να υπάρξει ελευθερία, ο άνθρωπος αφήνει την προτεραιότητα του "εγώ" του στην άκρη και παλεύει με τα πάθη του, για να μπορεί να νοιάζεται για τον άλλον και να γίνεται ένα μαζί του. Ελλάδα χωρίς χριστιανική παράδοση, χωρίς βυζαντινή ταυτότητα, χωρίς αρχοντιά, χωρίς πίστη δεν νοείται.

                Το καράβι, τέλος, δείχνει την αέναη σχέση του Έλληνα με την θάλασσα ως αέναη δίψα για ελευθερία. Ο Έλληνας είναι ταξιδευτής, όπως ο Οδυσσέας. Θέλει να γνωρίσει και να σχετιστεί με τους άλλους ανθρώπους και να μάθει την νοοτροπία τους, όχι για να υποταχτεί, αλλά για να συνθέσει. Και το καράβι καθιστά τον Έλληνα έμπορο, ναυτικό και την, ίδια στιγμή, πολεμιστή. Η επανάσταση του '21 δεν θα είχε πετύχει αν ο ελληνικός στόλος δεν κυριαρχούσε στο Αιγαίο. Το ίδιο και στην μετέπειτα ιστορία μας.

                Χωρίς ιστορία η συζήτηση γίνεται για το πώς θα αφομοιωθούμε καλύτερα. Με ιστορία, για το πώς θα συναντηθούμε. Καιρός για επανεκτίμηση, με ευθύνη όλων. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"

στο φύλλο της Τετάρτης 22 Μαρτίου 2023

2023-03-22 ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ

Ο π. Γεώργιος Σχοινάς ομιλητής σε εκδηλώσεις της Μητροπόλεως Κερκύρας

 Δύο εκδηλώσεις διεξήχθησαν στην Κέρκυρα, διοργανωμένες από την τοπική Εκκλησία. Το πρωί της Τρίτης 21 Μαρτίου 2023, στο Πνευματικό Κέντρο, έγινε Γενική Ιερατική Σύναξη με θέμα "Προετοιμασία για το Πάσχα", με ομιλητή τον Πρωτ. Γεώργιο Σχοινά, λόγιο κληρικό της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Κουκακίου, γνωστό για το έργο του. Ο π. Γεώργιος τόνισε ότι η ζωή του κληρικού είναι ζωή σταυρού. Ο σταυρός δεν έχει να κάνει μόνο με τον αγώνα της ιερωσύνης να διακονήσει τον άνθρωπο, τόσο με την αγάπη, όσο και την στήριξη στην καθημερινή του ζωή, όπως επίσης και στην προσπάθεια να παλέψει εναντίον των παθών του. Ο κληρικός όμως σηκώνει τον σταυρό του και στην προσωπική του ζωή. Παλεύει με τους πειρασμούς του. Παλεύει με την οικογένειά του. Παλεύει με την ακηδία του. Η ιερωσύνη όμως είναι υπεράνω των προσώπων, των κληρικών. Εμείς ερχόμαστε και παρερχόμαστε. Καλούμαστε λοιπόν να φέρνουμε τον εαυτό μας ενώπιον του Θεού, στα όσα μπορούμε και στις δυσκολίες μας. Να πορευόμαστε με ταπείνωση και να αντέχουμε με την παρουσία του Χριστού. Να μην έχουμε γκρίνια και μεμψιμοιρία για την πραγματικότητα, αλλά να πορευόμαστε με χαρά, διότι μετά τον σταυρό πάντοτε έρχεται η ανάσταση. Αυτός είναι ο δρόμος προς την Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα.

                Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, αφού ευχαρίστησε και συνεχάρη τον ομιλητή, τόνισε ότι η διακονία του κληρικού στους καιρούς μας χρειάζεται να περνά από την έκφραση της αλήθειας. Δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη "επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων", αλλά όλοι μας να πορευόμαστε με γνώμονα την σχέση μας με τον Χριστό, με την ελευθερία που ο Χριστός μάς προσφέρει, με επίγνωση της αποστολής μας, με εξομολόγηση και διάκριση, με απόφαση να δώσουμε μαρτυρία που θα υπερβεί τους συμβιβασμούς.

                Ακολούθησε γόνιμος διάλογος με τους κληρικούς και ο κ. Νεκτάριος ευχήθηκε σε όλους "καλό Πάσχα", καθώς ήταν η τελευταία προ του Πάσχα συνάντηση όλων των κληρικών της τοπικής Εκκλησίας.

                Το απόγευμα της Δευτέρας 20 Μαρτίου 2023 έγινε στο κατάμεστο Πνευματικό Κέντρο εκδήλωση ανοιχτή, στην οποία συμμετείχαν πολλοί νέοι, οικογενειάρχες, ενδιαφερόμενοι, φοιτητές, με θέμα "Ελεύθεροι πάντοτε". Ομιλητής ήταν πάλι ο π. Γεώργιος Σχοινάς. Ο π. Γεώργιος τόνισε ότι οι χριστιανοί είναι οι άνθρωποι της οδού, της πορείας προς τον Χριστό. Αυτή η οδός είναι ελευθερία από δεσμά, από εξαρτήσεις, από μέριμνες. Πρώτη αγάπη μας πρέπει να είναι ο Χριστός. Τότε θα είμαστε αληθινά ελεύθεροι. Θα έχουμε σωστή ιεράρχηση μέσα μας και θα μπορούμε να ευχαριστούμε τον Θεό για όλα στην ζωή μας. Ακόμη κι αν τα χάσουμε, ας σκεφτόμαστε ότι τα πάντα έχουν να κάνουν με την σωτηρία μας. Αυτό ήταν το βίωμα των αγίων και των προγόνων μας. Ας μάθουμε να υπερβαίνουμε τους φόβους μας, ακόμη και τον πειρασμό της ασθένειας. Ας νικήσουμε την ψυχολογική μας ασθένεια ότι όλα εξαρτώνται από εμάς. Ας νικήσουμε την τρομοκρατία ότι ο κόσμος τελειώνει. Ας είμαστε μαζί με τον Χριστό. Η πορεία του Χριστού είναι το μαρτύριο της αλήθειας και της ελευθερίας. Ο διωγμός είναι στοιχείο της ζωής του χριστιανού. Ο Χριστός δεν μας υποσχέθηκε "βίον ανθόσπαρτον". Όπου όμως είναι Εκείνος μαζί μας, τότε νικάμε κάθε αγωνία. Ο αγώνας να ικανοποιήσουμε το δικό μας θέλημα, τις επιθυμίες μας, είναι αδιέξοδος και δεν μας αφήνει να χαρούμε αληθινά την ζωή. Μόνο με τον Χριστό έρχεται η ελευθερία.

                Προσφωνώντας τον ομιλητή ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος επεσήμανε ότι αγωνίστηκαν μαζί την περίοδο της πανδημίας να διατηρηθεί στην συνείδηση των ανθρώπων η αγάπη για την πίστη και την θεία κοινωνία. Ο π. Γεώργιος Σχοινάς διώχθηκε και αυτός διότι κοινωνούσε ανθρώπους, αλλά έδειξε ότι η πίστη στην Εκκλησία και στον Χριστό έδωσε ελπίδα σε όλους.

                Στον διάλογο που επακολούθησε ο π. Γεώργιος πρότεινε οι χριστιανοί να μην κρυβόμαστε, αλλά να παλεύουμε να δώσουμε μαρτυρία στην κοινωνία, στην πολιτική, στους συλλόγους Γονέων και κηδεμόνων, κι ας φαινόμαστε λίγοι. Να κάνουμε τους επ' εξουσίαις να αισθανθούν ότι δεν μας έχουν δεδομένους, ότι είμαστε ελεύθεροι να έχουμε άποψη και να την υπερασπιζόμαστε. Αυτό υπογράμμισε, κλείνοντας την εκδήλωση, και ο Σεβασμιώτατος κ. Νεκτάριος: ότι το πολίτευμα του χριστιανού βρίσκεται εν ουρανοίς και ότι χρειάζεται να αντιστεκόμαστε στην αλλοτρίωση και την από-ιεροποίηση που προκαλείται στους καιρούς μας, με την απομάκρυνση από την πίστη και τον Χριστό.