Κυριακή 31 Μαρτίου 2024
Σάββατο 30 Μαρτίου 2024
ΚΥΡΙΑΚΗ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 Η ΑΠΟΣΤΕΓΑΣΗ
Ὁ Χριστὸς βρίσκεται στὴν Καπερναούμ. Κηρύττει σὲ ἕνα σπίτι, στὸ ὁποῖο ἐπικρατεῖ συνωστισμός. Οὔτε ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα δὲν μποροῦσε κάποιος νὰ πλησιάσει, γιὰ νὰ τὸν ἀκούσει. Καὶ τότε, τέσσερις ἄνθρωποι ἀνοίγουν τὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ καὶ κατεβάζουν μπροστὰ στὸ Χριστὸ ἕναν παραλυτικὸ ξαπλωμένο σὲ ἕνα κρεβάτι. Ὁ Χριστὸς θαυμάζει τὴν πίστη τους, τήν δύναμη καί τήν ἐφευρετικότητα πού τούς ἔδωσε, ὥστε συγχωρεῖ ἀρχικὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ παραλυτικοῦ καὶ στὴ συνέχεια, διαβλέποντας τὶς ἀντιδράσεις τῶν γραμματέων τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, τὴν σκληροκαρδία καὶ τὴν ἀπιστία τους πρὸς τὸ πρόσωπό του, τοῦ δίνει καὶ τὴν σωματικὴ ὑγεία. Κάνει ἔτσι ὅλους τους παραβρισκόμενους νὰ δοξάσουν τὸ Θεό, ἀναφέροντας ὅτι τέτοια σημεῖα δὲν εἶχαν δεῖ ποτέ.
Μ’ αὐτὴ τὴν εὐαγγελικὴ διήγηση (Μᾶρκ. 2, 1-12) κλείνει ἡ Ἐκκλησία μας τὴν δεύτερη ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν. Ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ προχωρεῖ καὶ μαζί της ὁ καθένας μᾶς καλεῖται νὰ μὴν λησμονήσει τὶς πρῶτες ἡμέρες της. Γιατί, καθὼς ὁ χρόνος μᾶς κάνει νὰ συνηθίζουμε στὴ νηστεία, ταυτόχρονα μᾶς δημιουργεῖ τὸ αἴσθημα τῆς ἐπανάπαυσης. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ προβολὴ τῶν πνευματικῶν μορφῶν τῆς πίστης μας, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Γιὰ νὰ συνδυάσουμε τὰ νοήματα τοῦ Εὐαγγελίου μὲ τὸν βίο τῶν ἁγίων καὶ νὰ ἐπανέλθουμε στὸν πνευματικὸ ἀγώνα. Εἶναι στάδιο ἡ Σαρακοστή. Νικητὴς ἐξέρχεται ὅποιος ἀντέξει μέχρι τὸ τέλος.
Οἱ γραμματεῖς καί οἱ παρατηρητές
Σημεῖο κλειδί ἡ ἀποστέγαση! Αὐτή δέν τήν ἔκαναν οἱ γραμματεῖς, ἄνθρωποι μέ κλειστή τήν στέγη τῆς ψυχῆς τους, πού δέν ἀφήνουν τὸ φῶς τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ νὰ εἰσέλθει καὶ νὰ τοὺς φωτίσει. Δὲν ἐπιτρέπουν σὲ ἄλλους νὰ χωρέσουν στήν καρδιά τους, ἀλλὰ γεμίζουν μὲ τὴν αἴσθηση τῆς αὐτάρκειας ὅτι εἶναι καλά. Ἡ στάση τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἐξασφάλισαν τὴν θέση τους στὸ σπίτι δείχνει ὅτι ὑπάρχουν ἐκεῖνοι ποὺ τὸν Χριστὸ τὸν θέλουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἐὰν ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ τὸν δοῦνε, νὰ τὸν ἀκούσουν, νὰ τὸν γνωρίσουν, νὰ γιατρευτοῦν ἀπὸ ἐκεῖνον. Δέν θέλουν νά μοιραστοῦν τόν Χριστό μέ ἄλλους, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ ψυχὴ τους νὰ μοιάζει μὲ χῶρο φαρισαϊκό, ποὺ θέλει τὸ Θεὸ πρὸς ἀτομικὴ δόξα καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ τὸν ἐμποδίσει νὰ λάμψει ἐνώπιον τοῦ κόσμου καὶ τῶν ἄλλων.
Ἡ πέτρινη καρδιά
Ἀποστέγαση χρειαζόμαστε καὶ σὲ σχέση μὲ τοὺς ἐμπαθεῖς λογισμοὺς καὶ τὶς ἐπιθέσεις τῆς ἁμαρτίας ποὺ κάνουν τὴν καρδιὰ μας «πέτρινη». Μᾶς κάνουν νὰ ἀσχολούμαστε μόνο μὲ τὸν ἑαυτό μας. Μᾶς κάνουν νὰ βλέπουμε τοὺς ἄλλους ὡς ἀντικείμενα πρὸς χρῆσιν. Νὰ κοιτᾶμε νὰ πάρουμε ἀπὸ αὐτούς, νὰ τοὺς ἐξουσιάσουμε, νὰ τοὺς κατακρίνουμε, νὰ ἁμαρτήσουμε μαζί τους. Καὶ πετρώνει ἡ ψυχή μας, γιατί δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε ἀληθινὴ χαρὰ στὴ ζωή μας. Τὸ κυνήγι τῆς ἐξουσίας, τῆς φιληδονίας, τῆς φιλαυτίας εἶναι μία πλάνη. Δίνει τὴν ψευδαίσθηση πὼς μόνο ἔτσι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ βρεῖ τὴν χαρά, ἀλλὰ ὑπονομεύει τὴν δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ δεῖ τὸν κόσμο πνευματικά. Καὶ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ βρίσκεται στὴν κοινωνία μὲ τὸ Θεό, στοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ καθιστοῦν τὴν ὕπαρξή μας «σάρκινη», δηλαδὴ εὐαίσθητη, δοτική, ἀγαπητική, ἀνοιχτὴ στὴν μακροθυμία καὶ τὴν συγχωρητικότητα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἐμεῖς «ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν» (Ματθ. 6,12), νικώντας τούς μάταιους λογισμούς!
Τό κοσμικό πνεῦμα
Ἀποστέγαση χρειαζόμαστε καὶ σὲ σχέση μὲ τὸν ἴδιο τὸν κόσμο. Νοῦς καί καρδιά ἔχουν ἀπορροφηθεῖ ἀπό τίς προτάσεις τοῦ κοσμικού τρόπου ζωής. Ἡ ἁμαρτία, ἡ ἀνομία, ὁ τρόπος τῆς ἐποχῆς μας ποὺ στηρίζεται στὰ δικαιώματά μας καὶ ἀμνηστεύει δικαιολογώντας κάθε παρεκτροπή μας, μᾶς δείχνει ὅτι ἡ στέγη τῆς ὑπάρξεώς μας εἶναι κλειστὴ στὸ Θεό, τὸ Εὐαγγέλιο, τὴν ἀγάπη. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀποστέγαση ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει ἡ προσευχή, ἡ ἄσκηση, ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ ἡ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἄλλους, ἀποτελεῖ κλειδὶ γιὰ νὰ μπορέσει ὁ Χριστὸς νὰ φωτίσει τὴν ὕπαρξή μας καὶ νὰ τὴν μεταμορφώσει.
Ὁ παραλυτικός της Καπερναοὺμ δὲν μποροῦσε νὰ ἀποστεγάσει ὁ ἴδιος τὸ σπίτι στὸ ὁποῖο βρισκόταν ὁ Χριστός. Εἶχε ὅμως τέσσερις φίλους του κοντά του. Ἄραγε, ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς σὲ ποιὸν μοιάζει; Στὸν παραλυτικὸ ἢ στοὺς φίλους του; Ἢ μήπως μοιάζουμε στοὺς παρατηρητὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἀποστέγασης ἤ, ἀκόμη χειρότερα, στοὺς γραμματεῖς πού κατέκριναν; Ἂς δώσει ὁ καθένας μας τὴν ἀπάντηση, καθὼς προχωρᾶ ἡ Μεγάλη Σαρακοστή, μέ τίς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων μας.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΩΝΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 (Ἑβρ. α’, 10- β’ 3)
Κατ᾿ ἀρχάς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι». Πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· «Κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου»; Οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν. Εἰ γὰρ ὁ δι᾿ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη.
Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα
Ἀρχικά ἐσύ, Κύριε, στερέωσες τὴ γῆ κι ἔργο δικό σου εἶναι οἱ οὐρανοί. Αὐτοὶ θὰ ἐξαφανιστοῦν, ἐνῶ ἐσὺ αἰώνια παραμένεις. Τὰ πάντα θὰ παλιώσουνε σὰν ροῦχο. Σὰν μανδύα θὰ τοὺς τυλίξεις, καὶ θ’ ἀλλάξουν. ᾿Εσὺ ὅμως παραμένεις πάντα ὁ ἴδιος, τὰ χρόνια σου ποτὲ δὲν θὰ τελειώσουν. Σὲ κανέναν ἀπ’ τοὺς ἀγγέλους δὲν εἶπε ποτὲ ὁ Θεός· «Κάθισε στὰ δεξιά μου, ὡσότου ὑποτάξω τοὺς ἐχθρούς σου κάτω ἀπὸ τὰ πόδια σου». Δὲν εἶναι, λοιπόν, ὅλοι οἱ ἄγγελοι πνεύματα ποὺ ὑπηρετοῦν τὸν Θεὸ κι ἀποστέλλονται ἀπ’ αὐτὸν γιὰ νὰ βοηθήσουν ὅσους μέλλουν νὰ σωθοῦν; Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς πρέπει νὰ μένουμε πιὸ σταθεροὶ στὶς ἀλήθειες ποὺ ἀκούσαμε, γιὰ νὰ μὴν ξεστρατίσουμε ποτέ. Γιατί, ἂν ὁ λόγος ποὺ δόθηκε ἄλλοτε μέσω ἀγγέλων, ἀποδείχτηκε ἀληθινός, κι ὅσοι τὸν παρέβηκαν ἢ δὲν ὑπάκουσαν σ’ αὐτὸν δέχτηκαν τὴν τιμωρία ποὺ τοὺς ἔπρεπε, πῶς εἶναι δυνατὸν ἐμεῖς νὰ ξεφύγουμε, ἂν δὲν δώσουμε τὴν προσοχὴ ποὺ ταιριάζει σὲ μιὰ τόσο σπουδαία σωτηρία; Τὴ σωτηρία αὐτή, ποὺ ἄρχισε νὰ διακηρύττει ὁ Κύριος, μᾶς τὴ βεβαίωσαν ὅσοι ἄκουσαν τὸν λόγο του.
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 (Μάρκ. β΄ 1-12)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς Καπερναοὺμ, καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. Καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν, παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων· Καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. ᾿Ιδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. ῏Ησαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; Τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; Καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; Τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; Ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας — λέγει τῷ παραλυτικῷ· σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.
Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα
Τόν καιρό ἐκεῖνο, μπῆκε πάλι ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν Καπερναοὺμ καὶ διαδόθηκε ὅτι βρίσκεται σὲ κάποιο σπίτι. ᾿Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ὥστε δὲν ὑπῆρχε χῶρος οὔτε κι ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα· καὶ τοὺς κήρυττε τὸ μήνυμά του. ῎Ερχονται τότε μερικοὶ πρὸς αὐτόν, φέρνοντας ἕναν παράλυτο, ποὺ τὸν βάσταζαν τέσσερα ἄτομα. Κι ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν φέρουν κοντὰ στὸν ᾿Ιησοῦ ἐξαιτίας τοῦ πλήθους, ἔβγαλαν τὴ στέγη πάνω ἀπὸ κεῖ ποὺ ἦταν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔκαναν ἕνα ἄνοιγμα καὶ κατέβασαν τὸ κρεβάτι, πάνω στὸ ὁποῖο ἦταν ξαπλωμένος ὁ παράλυτος. ῞Οταν εἶδε ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστη τους, εἶπε στὸν παράλυτο· «Παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες». Κάθονταν ὅμως ἐκεῖ μερικοὶ γραμματεῖς καὶ συλλογίζονταν μέσα τους· «Μὰ πῶς μιλάει αὐτὸς ἔτσι, προσβάλλοντας τὸν Θεό; Ποιός μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες; Μόνον ἕνας, ὁ Θεός». ᾿Αμέσως κατάλαβε ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι αὐτὰ σκέφτονται καὶ τοὺς λέει· «Γιατί κάνετε αὐτὲς τὶς σκέψεις στὸ μυαλό σας; Τί εἶναι εὐκολότερο νὰ πῶ στὸν παράλυτο· “σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες” ἢ νὰ τοῦ πῶ, “σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτα”; Γιὰ νὰ μάθετε λοιπὸν ὅτι ὁ *Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ πάνω στὴ γῆ ἁμαρτίες» -λέει στὸν παράλυτο· «Σ’ ἐσένα τὸ λέω, σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου». ᾿Εκεῖνος σηκώθηκε ἀμέσως, πῆρε τὸ κρεβάτι του καὶ μπροστὰ σ’ ὅλους βγῆκε ἔξω, ἔτσι ποὺ ὅλοι θαύμαζαν καὶ δόξαζαν τὸν Θεό· «Τέτοια πράγματα», ἔλεγαν, «ποτὲ μέχρι τώρα δὲν ἔχουμε δεῖ!»
Ο ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ!
Η Σχολή Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, διοργανώνει την Κυριακή 31 Μαρτίου 2024 και ώρα 11.30 το πρωί στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως (Ακαδημίας 2) την πέμπτη εκδήλωση-ομιλία με θέμα: "Σκέψεις για την οικογένεια", με ομιλητή τον κ. Ελευθέριο Ελευθεριάδη, Ψυχολόγο και συγγραφέα.
Θα προηγηθεί μικρή παρουσίαση του νέου βιβλίου του συγγραφέα, με τίτλο "ΜΑΖΙ".
Της ομιλίας θα ακολουθήσει διάλογος.
Κατά την διάρκεια της εκδήλωσης θα υπάρχει πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης για μικρά παιδιά.
Η είσοδος είναι για όλους ελεύθερη.
Σας περιμένουμε.
ΩΣΤΕ ΜΗΚΕΤΙ ΧΩΡΕΙΝ ΜΗΔΕ ΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ
«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς Καπερναοὺμ, καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. Καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον» (Μάρκ. 2, 1-2)
«Τόν καιρό ἐκεῖνο, μπῆκε πάλι ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν Καπερναοὺμ καὶ διαδόθηκε ὅτι βρίσκεται σὲ κάποιο σπίτι. ᾿Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ὥστε δὲν ὑπῆρχε χῶρος οὔτε κι ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα· καὶ τοὺς κήρυττε τὸ μήνυμά του».
Ένα από τα πρώτα θαύματα που έκανε ο Χριστός στην επίγεια δράση Του ήταν αυτό της θεραπείας του παραλυτικού της Καπερναούμ. 4 άνθρωποι τον κατέβασαν από τη στέγη, πάνω στο κρεβάτι. Και ο Κύριος, βλέποντας την αγάπη τους για τον φίλο τους, βλέποντας την πίστη τους ότι μόνο ο Ιησούς μπορούσε να τον γιατρέψει, αφού συγχώρεσε τις αμαρτίες του παραλυτικού, του έδωσε και τη σωματική υγεία, εις πείσμα των γραμματέων, εκπροσώπων δηλαδή της ιουδαϊκής παράδοσης, οι οποίοι δεν έβλεπαν τη δύναμη του Υιού του ανθρώπου, ούτε την αγάπη Του προς τους πληγωμένους ανθρώπους, αλλά ερμήνευαν τα λόγια Του τυπολατρικά, για να Τον απορρίψουν.
Κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το ότι ο Χριστός εισέρχεται στην Καπερναούμ και πηγαίνει να κηρύξει σε ένα σπίτι. Ο ευαγγελιστής Μάρκος επισημαίνει ότι πλήθος συγκεντρώνεται εκεί, ώστε να μην υπάρχει χώρος ούτε έξω από την πόρτα. Ένας συνωστισμός επικρατεί. Όλοι θέλουν να ακούσουν τον λόγο του Χριστού. Και όλοι θα γίνουν μάρτυρες του θαύματος, ώστε στο τέλος να δοξάζουν τον Θεό, λέγοντας ότι ουδέποτε είδαν τέτοιο θαύμα, ένας παράλυτος άνθρωπος να σηκώνεται και να περπατά. Η εικόνα του συνωστισμού φέρνει στον νου τη δίψα των ανθρώπων για αλήθεια. Τη δίψα των ανθρώπων για ζωή. Τη δίψα των ανθρώπων για κάτι αυθεντικό. Δεν είναι εικόνα ενός θεάματος, στο οποίο οι άνθρωποι περνούν τον χρόνο τους, διασκεδάζουν, ξεχνούν τα προβλήματα της ζωής. Είναι η εικόνα των καρδιών που δεν αντέχουν έναν κόσμο ανελεύθερο, έναν κόσμο στον οποίο δεν υπάρχει προσδοκία για κάτι άλλο πέρα από τη ρουτίνα και τον θάνατο τελικά. Διότι αυτός ήταν ο κόσμος εκείνη την εποχή, καθώς οι λαοί ήταν σκλαβωμένοι στη ρωμαϊκή ισχύ. Όμως ο λαός αυτός που έσπευσε να ακούσει τον Χριστό είχα παραδόσεις, ένιωθε ότι κάποια στιγμή θα εκπληρωθούν οι προφητείες που μιλούσαν για τον ερχομό του Μεσσία και η ελπίδα τους ήταν στον Θεό.
Αυτό δε σημαίνει πως ο κόσμος εκείνος δεν ήταν ευεπίφορος στην εξαπάτηση. Δεν έπεφτε εύκολα θύμα της δίψας του, με αποτέλεσμα να τυραννιέται πνευματικά από την τυπολατρία των Φαρισαίων και των γραμματέων. Γι’ αυτό και εκείνοι ήταν αντίθετοι με τον Χριστό. Διότι έβλεπαν τον λαό ως πηγή της δικής τους εξουσίας, κάτι που σήμαινε ότι ο Χριστός, χωρίς να αποσκοπεί σε κάτι τέτοιο, λειτουργούσε ως φόβητρο για τη δική τους θέση στην κοινωνία. Ο φόβος και η αυθεντία ήταν οι βάσεις του συστήματος θρησκευτικής εξουσίας που είχαν συγκροτήσει. Γι’ αυτό και αμφισβήτησαν τη συγχώρηση των αμαρτιών που παρέσχε ο Χριστός στον παραλυτικό. Αμφισβήτησαν κάθε θαύμα στην επίγεια δράση του Χριστού. Τυφλωμένοι πνευματικά, έκλεισαν τις καρδιές και τον νου τους στην Αλήθεια.
Αυτό συμβαίνει και στους καιρούς μας. Οι άνθρωποι σπεύδουν να ακολουθήσουν είτε λαοπλάνους είτε να βουτηχτούν στον άρτο και τα θεάματα, όχι όμως επειδή έχουν αναζήτηση του γνήσιου και του αληθινού, αλλά από φόβο για τη ζωή που περνά, για τον θάνατο που καραδοκεί, για το ότι δεν θα ζήσουν το ιδανικό των καιρών που είναι η θεραπεία του εγώ, των επιθυμιών, η ψευδοευτυχία τού να είσαι ένας μικρός θεός, που όλοι και όλα περιστρέφονται γύρω σου και η παρουσία σου δηλώνει και θέλει να είναι εξουσία των πάντων. Μυριάδες άνθρωποι, είτε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είτε στη βιομηχανία του θεάματος είτε στη μόδα είτε στον τρόπο διασκέδασης ακολουθούν μαζικά σύγχρονους δημαγωγούς, εκπροσώπους του star-system, ομάδες στον χώρο του αθλητισμού ή και ιδέες και τεχνικές, καθώς και «γκουρού» της εποχής μόνο και μόνο για να ξεχαστούν, για να καλύψουν το κενό νοήματος που κατά τα άλλα θριαμβεύει.
Στην πραγματικότητα, λείπει το Πρόσωπο εκείνο που είναι το Νόημα. Λείπει ο Χριστός της πίστης, Τον οποίο σήμερα οι άνθρωποι θεωρούν ξεπερασμένο. Και δεν σπεύδουν να Τον ακούσουν, γιατί θα κληθούν μετά να διαπιστώσουν τις μικρότερες ή μεγαλύτερες παραλυσίες τους, που πηγάζουν πνευματικά από την παράδοση στις αμαρτίες. Ο λαός της Καπερναούμ είχε ρίζες και αναζητούσε παρηγοριά στην πίστη. Γι’ αυτό και γίνεται μάρτυρας του θαύματος. Έχει κουραστεί να είναι συστημικός, μέλος ενός κόσμου στον οποίο ούτε ελευθερία ούτε αγάπη υπήρχε. Θα στραφούμε άραγε κι εμείς προς το Πρόσωπο του Χριστού που πάντοτε εν τη Εκκλησία θα μας αφυπνίζει και θα νοηματοδοτεί αυθεντικά τη ζωή μας, ακόμη κι αν δεν υπάρχει συνωστισμός γύρω Του; Χρειαζόμαστε τους φίλους του παραλυτικού. Ας γίνουμε εμείς οι φίλοι του κάθε παραλυτικού, αν θέλουμε να είμαστε αυθεντικοί χριστιανοί.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
31 Μαρτίου 2024
Κυριακή Β’ Νηστειών
Κερκύρας: Όλοι μας, προβάλλουμε τον Εαυτό μας και το Εγώ μας ως Είδωλον.
Την Β’ Στάση των Χαιρετισμών έψαλλε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, στην ενορία του Αγίου Χαραλάμπους στην Αχαράβη, της Βόρειας Κέρκυρας.
Στην γεμάτη από κόσμο εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους, όπου έψαλλαν μελωδικότατα οι ιεροψάλτες, ο Σεβασμιώτατος, συνεπικουρούμενος από τον πρωτοπρεσβύτερο π. Νικόλαο Χονδρογιάννη, εφημέριο του ιερού ναού και των διακόνων του, π. Ανδρέου και π. Ευσεβίου, απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα πήρε αφορμή από μια στροφή του Κανόνος του Ακαθίστου ύμνου ««Χαίρε ο πόκος ο ένδροσος, ον Γεδεών Παρθένε προεθεάσατο».
Ο κ. Νεκτάριος, ανέπτυξε από την Παλαιά Διαθήκη, και συγκεκριμένα από το βιβλίο των Κριτών την αποκάλυψη του Θεού εις τον Γεδεών, ο οποίος θέλοντας να βεβαιωθεί για την υπόσχεση την οποία του είχε δώσει ο Θεός για τη σωτηρία του λαού του από τους ποικίλους εχθρούς, ζήτησε ένα σημείο.
Έβαλε μέσα στο αλώνι ξηρό μαλλί και ζήτησε από το Θεό να πέσει στο μαλλί δροσιά και η υπόλοιπη γη να παραμείνει στεγνή.
Όταν το πρωί ο Γεδεών σήκωσε το μαλλί, ήταν τόσο βρεγμένο, ώστε από το νερό γέμισε μία λεκάνη ύδατος. Επιμένει όμως για δεύτερη φορά, δοκιμάζοντας το Θεό. Και ο Θεός και πάλι συγκαταβαίνει.
Ζήτησε το μαλλί να παραμείνει ξηρό, ενώ τα υπόλοιπα μέρη να γεμίσουν από δροσιά και σημειώνει χαρακτηριστικά ο ιερός συγγραφεύς: «και εγένετο ξηρασία επί τον πόκον μόνον, επί δε πάσαν την γην εγένετο δρόσος»
Σ’αυτό το περιστατικό οι Πατέρες της Εκκλησίας είδαν την προτύπωση της Θεοτόκου. Η Παρθένος δέχθηκε τη δρόσον του Ουρανού άνωθεν, δηλαδή το Άγιον Πνεύμα. Μετά την σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού, διαλύθηκε η ειδωλολατρία που μάστιζε την ανθρωπότητα.
Οι άνθρωποι είχαν ανάγκη να απευθυνθούν σε κάποιο Θεό. Και τότε οι άνθρωποι δημιουργούσαν Θεούς- είδωλα οι οποίοι εξυπηρετούσαν τις εμπαθείς καταστάσεις τους.
Όμως η Γέννηση του Χριστού σημάδεψε την ιστορία της ανθρωπότητας , χωρίζοντάς την σε δύο περιόδους, Προ και Μετά Χριστόν, και οι άνθρωποι βρήκαμε τον προσανατολισμό μας με τον αληθινό Θεό.
Δυστυχώς όμως η ανθρωπότητα έχει ξανά πνευματική σύγχυση. Σκοτίστηκε ο νους του σύγχρονου ανθρώπου από την προβολή της επιστήμης, της τεχνολογίας και έφθασε στην παραπλάνηση της ζωής του.
Τα φαινόμενα της ανθρωπότητας, μας δίδουν το δικαίωμα να εξάγουμε τα συμπεράσματα μας, ότι οι άνθρωποι δηλαδή, έχουμε επιστρέψει ξανά στην ειδωλολατρία.
Όλοι μας, προβάλλουμε τον εαυτό μας και το εγώ μας ως είδωλον.
Ακόμη και τα ηλεκτρονικά μέσα με τα οποία ο άνθρωπος ενθουσιάζεται και τα χρησιμοποιεί υπερβαλλόντως, μέσα από αυτά προβάλλει τον εαυτό του με τις λεγόμενες ανακοινώσεις και ενημερώσεις.
Αλλά υπάρχουν κι άλλες μορφές ειδωλολατρίας. Η διεθνής κοινότητα η οποία λανσάρει τις διάφορες κοινότητες των ανθρώπων, είτε τους ΛΟΑΤΚΙ, είτε τις όποιες άλλες κοινότητες, προσανατολίζει κυρίως τους νέους σε αυτά τα πρότυπα, με αποτέλεσμα η σύγχρονη σκέψη και ιδιαίτερα των νέων, να θεωρεί πως για να είσαι in, πρέπει να ασπαστείς αυτά τα πρότυπα.
-Είναι καιρός να ανασυγκροτήσουμε τις πνευματικές μας δυνάμεις αδελφοί, τόνισε ο κ. Νεκτάριος.
Αυτός ο πόκος ο ένδροσος, ο οποίος έσβεσε το φλογμό της πολυθεΐας, να κατασβέσει κάθε φλόγα, είτε της πλεονεξίας, είτε της ηδονής, είτε της εκμετάλλευσης, και να βρούμε τον δρόμο της αληθινής πίστης που οδήγησε την ιστορία της πατρίδας και τους Έθνους μας στην αληθινή Ελευθερία.
Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε καλό υπόλοιπο Σαρακοστής και Καλή Ανάσταση.
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024
Συνάντηση του Ευρωβουλευτή κ. Εμμ. Φράγκου με τον Μητροπολίτη Κερκύρας
Στο πλαίσιο της επίσκεψης του ευρωβουλευτή της Ελληνικής Λύσης κ. Εμμανουήλ Φράγκου, στο νησί της Κέρκυρας, επισκέφθηκε και τον Μητροπολίτη Κερκύρας κ. Νεκτάριο και υπέβαλλε τα σέβη του.
Ο Σεβασμιώτατος είχε μια γόνιμη συνομιλία μετά του κ. Ευρωβουλευτού, για θέματα που άπτονται των κοινωνικών ζητημάτων και επεκτείνονται στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ιδιαίτερα στο ζήτημα της υπερασπίσεως των Χριστιανικών Αρχών, από τις οποίες διέπονται, τα περισσότερα μέλη-κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε στον κ. Φράγκο καλή δύναμη στο υπεύθυνο έργο του ευρωβουλευτού, και τον ενημέρωσε για τα θέματα της τοπικής κοινωνίας του νησιού και τις ποιμαντικές μέριμνες της Ιεράς Μητροπόλεως.
Ο Ευρωβουλευτής, συνοδευόμενος από τον Μητροπολίτη κ. Νεκτάριο, επισκέφθηκε και ξεναγήθηκε στις δομές της Ιεράς Μητροπόλεως, και στο ίδρυμα Χρονίως Πασχόντων «Η Πλατυτέρα»
ΟΡΘΡΟΣ ΦΑΕΙΝΟΣ, ΧΑΙΡΕ, Η ΜΟΝΗ ΤΟΝ ΗΛΙΟΝ ΦΕΡΟΥΣΑ ΧΡΙΣΤΟΝ
«Ὄρθρος φαεινός, χαῖρε, ἡ μόνη τόν ἥλιον φέρουσα Χριστόν, φωτός κατοικητήριον. Χαῖρε, τό σκότος λύσασα καί τούς ζοφώδεις δαίμονας ὁλοτελῶς ἐκμειώσασα» (Γ’ Ὠδή τοῦ Κανόνος τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου)
«Χαῖρε, σύ, ἡ φωτεινή αὐγή, ἡ ὁποία βαστάζεις εἰς τάς ἀγκάλας σου τόν ἥλιον (τῆς Δικαιοσύνης) Χριστόν καί εἶσαι ἡ κατοικία τοῦ φωτός (τοῦ Χριστοῦ). Χαῖρε, σύ, πού ἐξηφάνισες τό σκότος (τῆς πλάνης καί τῆς ἁμαρτίας) καί ἐξεμηδένισες τούς σκοτεινοτάτους δαίμονας» (μετάφραση Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου)
Πόση ομορφιά, χαρά, ζεστασιά πρέπει να εκπέμπει ένα πρόσωπο, ώστε ένας ποιητής να το αποκαλεί «φωτεινή αυγή» και «σπίτι όπου κατοικεί το φως»; Αυτοί είναι οι χαρακτηρισμοί του σπουδαίου υμνογράφου αγίου Ιωσήφ, προς την Υπεραγία Θεοτόκο, και οι οποίοι συμπεριλαμβάνονται στον Κανόνα του Ακαθίστου Ύμνου, που προηγείται του Κοντακίου των Χαιρετισμών.
Η Παναγία είναι η φωτεινή αυγή. Η εικόνα είναι παρμένη από δύο πηγές. Η μία είναι η αρχαία ελληνική παράδοση, στην οποία η Αυγή, η κόρη του Ήλιου, ετοιμάζει τα άλογα για να φέρει στον ουρανό το φως. Η άλλη είναι από την βιβλική παράδοση, από το σπουδαίο ποιητικό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης «Άσμα Ασμάτων»: «Ποια είναι αυτή, η οποία προβάλλει ως η αυγή («ὠσεί ὄρθρος»), ωραία όπως η σελήνη, ξεχωριστή όπως ο ήλιος, και προκαλεί έκπληξη («θάμβος»), όπως οι παραταγμένες στρατιωτικές δυνάμεις με τα γυαλισμένα όπλα τους»; Και στις δύο εικόνες το πρόσωπο που υμνείται δεν είναι το ίδιο το φως, αλλά ο φορέας του. Η εμφάνισή του όμως στην πραγματικότητα δίνει ζωή, χαρά, ελπίδα, γίνεται ένα καινούργιο ξεκίνημα. Κάνει τους άλλους να αισιοδοξούν, τον κόσμο να έχει τις προϋποθέσεις να γίνει καλύτερος.
Στην περίπτωση της Παναγίας αυτό γίνεται διότι κρατά στην αγκαλιά της τον Χριστό που είναι ο Ίδιος το φως. Είναι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, της αγάπης δηλαδή, του αισθήματος που δίνει στον κόσμο ότι ο Θεός δεν μας λησμονεί και η πρόσκληση η καρδιά μας να γίνει φωτεινή έτσι, ώστε να λυθεί από τη ζωή μας με δική μας επιλογή κάθε αδικία, κάθε κακό, κάθε μορφή θανάτου. Η Παναγία γίνεται το σπίτι, όπου κατοικεί το φως. Όπως το σπίτι μας, ο χώρος μας, αποτυπώνουν τον εαυτό μας, τον κόσμο, τις προτεραιότητές μας, την ταυτότητά μας, το τι θέλουμε για τη ζωή και πόση σημασία δίνουμε στις λεπτομέρειες, έτσι και η Παναγία καθίσταται σπίτι του Χριστού, σπίτι του Φωτός, διότι είναι εκείνη στην οποία κάθε λεπτομέρεια της ύπαρξής της είναι φροντισμένη, ώστε ούτε σπίλος ούτε ρυτίδα ούτε ίχνος να μη μαρτυρεί αγάπη κι έρωτα για τον Θεό. Λύνεται το σκοτάδι του θανάτου με αυτόν τον τρόπο και οι σκοτεινοί και ζοφεροί δαίμονες, αυτοί που αρνήθηκαν το Φως που είναι και τους προσφέρει ο Θεός, οδηγήθηκαν στην παντελή αδυναμία να τραβήξουν στο δικό τους σκοτάδι τους ανθρώπους και τον κόσμο, παρεκτός αν εμείς θέλουμε να κατοικούμε στο σκοτάδι.
Ο ιερός υμνογράφος μάς υπενθυμίζει το δικό μας χρέος. Βλέποντας, τιμώντας, προσευχόμενοι στην Υπεραγία Θεοτόκο να μπορούμε να ζητούμε το Φως της παρουσίας του Υιού της. Σε έναν κόσμο στον οποίο τείνει το φως να είναι επιφανειακό, καθότι οι άνθρωποι επιστρατεύουμε τα λαμπερά μας χαμόγελα, την εξωτερική εμφάνιση, έχουμε αντικαταστήσει τη χαρά με την ευχαρίστηση που δεν κρατά, κυρίως μέσω της κατοχής και χρήσης των υλικών αγαθών, αλλά και των ανθρώπων, η Εκκλησία μας κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, κάθε Παρασκευή, μας υπενθυμίζει ότι αλλού βρίσκεται το φως. Στη σχέση με τον Χριστό. Στην απομείωση του σκότους μέσα από την εκκλησιαστική ζωή, την μετάνοια, την προσευχή, την ευσπλαχνία, τη συγχώρεση και την αγάπη, στην προσοχή του εαυτού μας στις λεπτομέρειές του, ώστε να μην αποκλίνει από το θέλημα του Θεού, το οποίο δεν είναι καταπίεση και σκοτάδι, αλλά αγάπη και ελευθερία, όπως το φανερώνει η Παναγία.
Οι χριστιανοί του καιρού μας συχνά λησμονούμε τη χαρά να είμαστε κομιστές του Ευαγγελίου, δηλαδή της καλής είδησης ότι ο Χριστός είναι παρών στον κόσμο διά της Θεοτόκου. Ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Ότι καλούμαστε να είμαστε κι εμείς τέκνα φωτός και να περπατούμε και να ζούμε ως τέκνα φωτός. Να χαίρονται οι άλλοι που μας βλέπουν και ακόμη και στον έλεγχό μας έναντι τους να νιώθουν την αγάπη. Να αισθάνονται την εμπιστοσύνη που μια φωτεινή και αγαπητική προσωπικότητα γεννά. Να νιώθουν ότι η ζωή της πίστης είναι υπέρβαση του σκοταδιού της μοναξιάς, του ανικανοποίητου για τον κόσμο και τη ζωή, της όποιας κακίας που κάποτε στηρίζεται στο δίκιο και το δικαίωμα. Και ακόμη κι αν δεν θέλουν να φωτιστούν, τουλάχιστον να γνωρίζουν από πού πηγάζει το δικό μας φως. Ποιος είναι το Φως μας. Όπως η Παναγία το έζησε και το ζει, ικετεύοντας για όλους μας, έτσι κι εμείς ας πάψουμε να αρκούμαστε στην ανημπόρια του εγώ να τα έχει όλα. Και η Παναγία θα είναι μαζί μας.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
29 Μαρτίου 2024
Β’ Χαιρετισμοί
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024
Τετάρτη 27 Μαρτίου 2024
Η ΔΙΨΥΧΙΑ
«Με γενναιότητα ξεκίνα κάθε ενάρετο έργο και μην προχωρήσεις σε αυτά με διψυχία» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος).
Η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας μάς υπενθυμίζει με τον όρο «διψυχία» μία κατάσταση που συχνά οι άνθρωποι νιώθουμε, όταν είμαστε μπροστά σε μία πρόκληση της ζωής, ανεξαρτήτως αν αυτή είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη. Είμαστε δίψυχοι, όταν έχουμε δισταγμό, άγχος, φόβο, αναβλητικότητα, παλιμβουλία. Όταν δηλαδή σκεπτόμαστε υπερβολικά μπροστά στο έργο, το οποίο έχουμε να κάνουμε, το αίτημα που θέλουμε να θέσουμε, την απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε. Έτσι, κάνουμε ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω, όπως λέει ο λαός μας, ενώ η ανησυχία για την έκβαση της προσπάθειάς μας συχνά μας παραλύει.
Ας το σκεφτούμε αυτό στον έρωτα. Υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται έξη για ένα πρόσωπο, αλλά βάζουν οι ίδιοι εμπόδια, πραγματικά ή φαντασιακά, στο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Φοβούνται την απόρριψη. Νιώθουν ότι δεν αξίζουν ή ότι, για λόγους που έχουν να κάνουν με την ελευθερία ή τις δεσμεύσεις του άλλου, θα λάβουν αρνητική απάντηση και θα πληγωθούν. Κι έτσι, δυσκολεύονται να εκφραστούν, κρατούν εντός τους τα συναισθήματά τους, τα εκμυστηρεύονται όχι στο πρόσωπο που επιθυμούν, αλλά συχνά σε ακατάλληλους ανθρώπους, όχι με την έννοια ότι δεν θα τους ακούσουν, όσο με το γεγονός ότι δεν μπορούν να τους βοηθήσουν αληθινά, ίσως κάποτε και να μην τους καταλαβαίνουν ή να μην έχουν την ψυχική δύναμη είτε από φθόνο είτε από την αίσθηση ότι δεν είναι δική τους δουλειά, να τους ωθήσουν στο να αποκαλύψουν την αλήθεια,
Ας το σκεφτούμε στον γάμο. Πόσες φορές υπάρχουν ζευγάρια που τα πάνε καλά μεταξύ τους, αλλά δεν αποφασίζουν να προχωρήσουν στον γάμο και την οικογένεια. Ανεβάζουν τον γάμο σε ένα επίπεδο πολύ υψηλό συναισθηματικά, ίσως επειδή φοβούνται την μακροχρόνια δέσμευση είτε γιατί δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους είτε τον άλλον, είτε φοβούνται τη συνήθεια και τη φθορά, ενώ ο οικονομικός παράγοντας διαδραματίζει έναν τόσο σημαντικό ρόλο που αναρωτιέται κάποιος, με το αιώνιο ερώτημα της περίφημης ταινίας του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, αν είναι κάλπικη η αγάπη, σαν τη λίρα, και δεν μπορεί να υπερνικήσει τις βιοτικές μέριμνες ή το όραμα πλουτισμού των καιρών μας.
Όμως και την πνευματική ζωή υπάρχει η διψυχία. Ο άνθρωπος ξεκινά να νηστεύει και γρήγορα κάνει πίσω, διότι νιώθει ότι δεν θα αντέξει, λόγω των ρυθμών της ζωής ή της δικής του εσωτερικής κατάστασης. Αναβάλλει να εξομολογηθεί. Αναβάλλει να εκκλησιαστεί, με διάφορα προσχήματα. Αναβάλλει να εργαστεί με τον εαυτό του, να δει την ψυχική του κατάσταση, τα πάθη, τα λάθη και να πάρει την απόφαση να βάλει αρχή μετανοίας. Αναβάλλει να συγχωρήσει, διότι πάντοτε περιμένει από τον άλλο. Μέσα του υπάρχει το ερώτημα: «γιατί πρώτος εγώ; γιατί μόνο εγώ;».
Η διψυχία, στην πραγματικότητα, είναι καρπός όχι μιας λελογισμένης θέασης του εαυτού μας, αλλά του φόβου για αλλαγή. Όποιος είναι βολεμένος με την εικόνα του, με τη θέση του, με τις σχέσεις του, με το εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζει, ακόμη κι αν δεν είναι ευχαριστημένος, διστάζει να αλλάξει. Περιμένει κάτι πολύ ξεχωριστό, κάτι που θα τον πείσει, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι έτοιμος διότι δεν θέλει να ετοιμαστεί.
Η πίστη ζητά από εμάς να είμαστε αποφασισμένοι και αποφασιστικοί. Όχι απερίσκεπτοι, όχι όμως και δειλοί. Η πρόνοια του Θεού, η αυτογνωσία, κάποτε και οι επιθυμίες μας μάς δείχνουν τον δρόμο. Με θάρρος και προσευχή ας προχωρήσουμε.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 27 Μαρτίου 2024
Τρίτη 26 Μαρτίου 2024
Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ
Στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Υ. Θεοτόκου Σπηλαιωτίσσης λειτούργησε και ομίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος κατά την ημέρα της Δεσποτοθεομητορικής εορτής του Ευαγγελισμού της Υ. Θεοτόκου, Δευτέρα 25 Μαρτίου 2024.
Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στο Αποστολικό ανάγνωσμα και δη στο χωρίο της δευτέρας προς Εβραίους Επιστολής: «ὅθεν ὤφειλε κατὰ πάντα τοῖς ἀδελφοῖς ὁμοιωθῆναι, ἵνα ἐλεήμων γένηται καὶ πιστὸς ἀρχιερεὺς τὰ πρὸς τὸν Θεόν, εἰς τὸ ἱλάσκεσθαι τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ» (11-18). Σύμφωνα με αυτό η σάρκωσις του Υιού και Λόγου του Θεού είναι η αποκάλυψη και η φανέρωση στον κόσμο του από αιώνων αποκεκρυμμένου μυστηρίου της Θείας Οικονομίας. Μια νέα σελίδα ανοίγει πλέον για την ανθρωπότητα με την συνδιαλλαγή Θεού και ανθρώπων. Ο Λόγος του Θεού λαμβάνει την ανθρώπινη φύση και την εξαγιάζει, καθώς ενώνεται ξανά το θείο και το ανθρώπινο.
Η χαρά αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα με το οποίο πλημμύρισε η ανθρωπότητα, διότι πλέον έσβησε η έχθρα, η οποία είχε αναπτυχθεί μεταξύ Θεού και ανθρώπων μετά την παρακοή και την πτώση που ακολούθησε. Η χαρά αυτή είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, την οποία βιώνει ο εν Χριστώ άνθρωπος.
Επιπλέον, η ελευθερία που χαρίζει ο Θεός ελευθερώνει τον άνθρωπο, που μέχρι τότε ήταν δέσμιος της αμαρτίας και της φθοράς. Έτσι έπρεπε να συμβεί σύμφωνα με το Μυστήριο της Θείας Οικονομίας και για τον λόγο αυτό η υποστατική ένωση λαμβάνει χώρα ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αναλλοιώτως και αχωρίστως. Έχουμε δηλαδή τον τέλειο Θεό και τον τέλειο άνθρωπο συγχρόνως στο δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον Ιησού, ο οποίος είναι κεχρισμένος από τον Θεό Πατέρα.
Σε ένα άλλο επίπεδο, η χαρά για την πατρίδα μας και την ελευθερία είναι διπλή, διότι ο ίδιος ο Θεός την οικονόμησε. Προσβλέποντας σ' ένα λαό φιλόθεο να επανακτήσει την χαρά και την ελευθερία του μετά από σκληρή και απάνθρωπη δουλεία τεσσάρων αιώνων. Σήμερα αναλογιζόμαστε, εάν αυτή η τιμή της χαρά και της ελευθερίας συνεχίζουμε να την δικαιούμαστε, διότι ως ορθόδοξος λαός, εσχάτως τα δείγματα είναι πολύ διαφορετικά και αποκλίνουν από την πατερική διδασκαλία, τις παραδόσεις, το ελληνορθόδοξο ήθος και το παράδειγμα των αγωνιστών του 1821.
Τέλος, ο Σεβασμιώτατος παρουσία της εκπροσώπου της πολιτείας κ. Χ. Αλεξοπούλου, υφυπουργού υποδομών και των τοπικών αρχών, τέλεσε την δοξολογία στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό και εν συνεχεία την επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώο. Αμέσως μετά ο Σεβασμιώτατος μετέβη στην ιστορική Ιερά Μονή Υ. Θ. Πλατυτέρας, όπου και τέλεσε μνημόσυνο υπέρ της αναπαύσεως της ψυχής του προκατόχου του Μητροπολίτου κυρού Πολυκάρπου Βαγενά επί τη συμπληρώσει την ημέρα αυτή σαράντα ετών από την προς Κύριον εκδημία του.
Δευτέρα 25 Μαρτίου 2024
+ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΒΑΓΕΝΑΣ 1924-1984 ( ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ)
+ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΒΑΓΕΝΑΣ 1924-1984
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΚΑΙ ΠΑΞΩΝ
Τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου
συμπληρώνονται σαράντα (40) χρόνια από την κοίμηση τού μακαριστού Μητροπολίτη
Κερκύρας και Παξών κυρού Πολυκάρπου, Τοποτηρητή τής Μητροπόλεως Κεφαλληνίας 1982-1984 και εκατό (100) χρόνια
από τη γέννησή του.
Αντί άλλου κειμένου, αναδημοσιεύω
κείμενο τής μητέρας μου Καίτης Σπ. Καππάτου, όπως αυτό δημοσιεύθηκε στον
Κεφαλληνιακό και στον Κερκυραϊκό τύπο το Μάρτιο τού 1984:
Τα δένδρα πεθαίνουν όρθια και οι Άγιοι με το
σταυρό στο χέρι
Αγία
η ζωή του και ο θάνατός του, Αγίου θάνατος.
Αισθάνομαι πολύ μικρή για να μπορέσω
να υψωθώ και να ατενίσω το μεγαλείο τής ζωής του ολόκληρης. Μιάς ζωής
ολοκληρωτικά δοσμένης σ’ ένα συνεχή ψυχικό συναγερμό, σε μια πίστη φλογισμένη
και δημιουργική, σε μιά αυταπάρνηση που τον πύργωσε σε απροσμέτρητο ύψος και
μεγαλείο.
Ο αποθανών Τοποτηρητής μας με την
ταπεινοφροσύνη του, ανέβηκε τη σκάλα τής ηθικής τελείωσης. Το ύψος είναι
δυσθεώρητο, μα η βάση έχει τής αρετής τα γερά θεμέλια.
Αυτή η αρετή τόν αποδέσμευσε από τίς
ανθρώπινες αδυναμίες, τόν θωράκισε ηθικά και τόν ύψωσε σε ηθική και ελεύθερη
προσωπικότητα. Σε μια προσωπικότητα τής οποίας η μεγαλοσύνη ευρίσκετο εις τήν
απλότητα και η αξία της εις τήν προσφορά. Η προσφορά του ήταν ποικιλόμορφη και
σιωπηλή σαν το μυρμήγκι που δημιουργεί χωρίς μιλιά.
Ήταν σαν το βαθύ ποτάμι που κυλά
χωρίς να φαίνεται η ροή του.
Η δημιουργική του προσπάθεια ήταν
μεγάλη. Αξιοποιούσε με επιτυχία τόν χρόνο του, γιατί εγνώριζε ότι ο χρόνος που
χάνεται δεν αναπληρώνεται ποτέ. Γι’ αυτό όλο του τό είναι εσείετο από την
ανησυχία «Τί δεν έκανα; Τί έκανα; Τί από όσα έπρεπε να κάνω δεν έκανα;» γι αυτό
και αυτή τήν ζωή του τήν τόσο έντονα δημιουργική, αν τήν κοιτάξουμε προς τα
πίσω θα την δούμε τεράστια. Γιατί την ζωή τήν κάνει μικρή ή μεγάλη η δημιουργία
και όχι ο χρόνος.
Προικισμένος με εξαιρετική κλασσική
μόρφωση, ήταν πρότυπο Χριστιανού, υπόδειγμα ηθικής, έξοχος κοινωνικός άνθρωπός,
σεμνός, ευπροσήγορος, καταδεκτικός, απλός και ευφυής. Η μορφή του πάντα γαλήνια
και γελαστή από την αγάπη που ξεχείλιζε στόν εσωτερικό του κόσμο. Με την αγάπη
του αυτή μπορούσε να νιώθει τούς ανθρώπους.
Πάντα σκυφτός, για να ανεβάζει τους
άλλους. Πάντα ειρηνοποιός, πάντα γαλήνιος.
Η καρδία του κτυπούσε μόνο γιά να
ακούει τόν διπλανό του, τόν συνάνθρωπό του.
Κι αυτή η καρδία, η τόσο μεγάλη
εσταμάτησε να κτυπάει στά χώματα τούτου τού Νησίου.
Τί συντριβή γιά μάς, τί ευλογία στο
Νησί μας.
Δυό χρόνια, παρ’ όλη τήν επισφαλή του
υγεία και παρ’ όλο που το βασανισμένο του κορμί από τίς αρρώστιες και τίς
ταλαιπωρίες υπέφερε, αυτός με χαρά ερχόταν στην Κεφαλονιά για να φέρει εις
πέρας το έργο τού ειρηνοποιού.
Παρά τήν τελευταία απαγόρευση τών
ιατρών, η θέλησή του γιά νάρθει ήταν δύναμη που απηχούσε τήν διάθεσή του για
θυσία. Ήρθε, και τρείς ημέρες εργάστηκε εντατικά ώσπου η ώρα τής τελικής θυσίας
έφθασε.
Πορεία μαρτυρίου ονομάζω τήν λιτανεία
τής Παναγίας εις τά Φαρακλάτα. Ανέβαινε αγκομαχώντας σαν άλλος Ναζωραίος.
Ξέροντας πως ζει τίς τελευταίες του στιγμές με σηκωμένο τόν Σταυρό ευλογούσε.
Σ’ αυτή τήν στάση έπεσε μπροστά στήν εικόνα τής Παναγίας.
Τραγική εικόνα, μα και αιώνιο Σύμβολο
και Μήνυμα. Όπως σε όλη του ζωή ακολουθούσε
το δρόμο τού Κυρίου, και εβίωσε το έργον τού Κυρίου, έτσι και εις Κυρίον
εκοιμήθηκε ιερουργώντας και ευλογώντας τόν λαό τού Θεού.
Αυτή ήταν η θυσία του στό καθήκον και
τήν πίστη του, κι’ αυτή ήταν η βράβευσή του.
Έλαβε από το Θεό χάρη Αγίου και
μάρτυρα, έλαβε την βράβευσή τής Αγίας του Ζωής.
Η Κεφαλονιά πενθεί.
Το δένδρο μόνο όταν πέφτει δείχνει
πόσο μεγάλο ήταν, και ο Άγιος με τό θάνατό του.
Το μεγαλείο ενός ανθρώπου δεν
μετριέται με τό πόσο μας στοιχίζει η ζωή του, αλλά μετά τό πόσο μας στοιχίζει ο
θάνατός του.
ΚΑΙΤΗ
ΣΠ. ΚΑΠΠΑΤΟΥ
Αργοστόλι 25 Μαρτίου 2024
Λίλα Σπ. Καππάτου
Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ
Με την λιτάνευση του σκηνώματος της Αγίας Θεοδώρας, της αυτοκράτειρας που αναστήλωσε τις ιερές εικόνες, εορτάστηκε το πρωί της Κυριακής 24 Μαρτίου 2024 στην Κέρκυρα η Κυριακή της Ορθοδοξίας. Στον Μητροπολιτικό Ναό Υπεραγίας Θεοτόκου Σπηλαιωτίσσης, όπου φυλάσσεται το ιερό σκήνωμα της Αγίας, τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου.
Κατά την Θεία Λειτουργία ο κ. Νεκτάριος, μιλώντας προς τους πιστούς, υπενθύμισε τόσο τον λόγο του Κυρίου ότι «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν της Εκκλησίας», όσο και τον λόγο του ιερού Χρυσοστόμου ότι «ουδέν της Εκκλησίας του Χριστού δυνατώτερον. Ευκολώτερον τον ήλιον σβησθήναι ή την Εκκλησίαν εκθεμελιώσαι» και τόνισε ότι ζούμε την Εκκλησία ως ουρανό, ως βασιλεία του Θεού, που συνεχίζεται στην αιωνιότητα, στον μέλλοντα αιώνα, χωρίς την κακεντρέχεια, την διαβολή, την μεταπτωτική κατάσταση που τυραννούνε σ’ αυτήν εδώ τη ζωή τον οποιονδήποτε άνθρωπο με την αμαρτία, την πτώση, τη φθορά, τον θάνατο. Εκεί θα υπάρχει η χαρά της βασιλείας και της θέας του προσώπου του Θεού.
Αυτή την Εκκλησία τιμά η πίστη μας σήμερα. Πολλοί επιχείρησαν έναν ανίερο πόλεμο και αγώνα, για να κατεδαφίσουν την Εκκλησία του Χριστού. «Προς κέντρα όμως λακτίζει» όποιος επιχειρεί να τα βάλει με τον Θεό και την Εκκλησία, καθώς καθίσταται θεομάχος. Όμως οι θεομάχοι σβήνουν από το προσκήνιο, όπως χάθηκαν οι αυτοκράτορες που προκάλεσαν εκατόμβες μαρτύρων, εκείνοι, που επί 120 χρόνια πολέμησαν τις ιερές εικόνες, ενώ ούτε το δυτικό πνεύμα, παρότι επιχείρησε και επιχειρεί, έχει καταφέρει να υποτάξει την καθ’ ημάς Ανατολή. Ούτε όμως και όσοι στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, παρά τους διωγμούς, τις εξορίες, τα μαρτύρια, τις καταστροφές των ναών, μπόρεσαν να νικήσουν την Εκκλησία. Ο πόλεμος συνεχίζεται και στους καιρούς μας, από όσους μάχονται τις αρχές και τις αξίες της πίστεως, τους υλιστές, τους εκμεταλλευτές, οι οποίοι ρίχνουν το δηλητήριο στις καρδιές, κυρίως των νέων ανθρώπων. Όμως η Εκκλησία δεν θα σβήσει.
Ο κ. Νεκτάριος έκλεισε τις σκέψεις του λέγοντας ότι η αγία Θεοδώρα η Αυγούστου, για την οποία σεμνύνεται η Κέρκυρα να έχει το άφθορο σκήνωμά της, έδωσε αγώνες χάριν της ευλαβείας προς τον αληθινό Θεό και την πίστη και κράτησε την Ορθοδοξία, τόσο ως πίστη όσο και ως λατρεία. Η Κέρκυρα έχει το ακριβό προνόμιο να λιτανεύει το σκήνωμά της και να ενθυμείται τα γεγονότα του πολέμου κατά της Εκκλησίας. Ας το έχουν υπόψιν όσοι επιθυμούν να κατεδαφίσουν την πίστη από τις καρδιές των ανθρώπων.
Ο Μητροπολίτης Κερκύρας επαίνεσε ιδιαιτέρως τον βουλευτή Κέρκυρας κ. Γκίκα, καθώς και τον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων κ. Πέτρο Αγγελόπουλο, που συμμετείχαν στην θεία λειτουργία και όχι μόνο στη λιτανεία.
Κατόπιν, με την δέουσα τάξη της κερκυραϊκής παραδόσεως λιτανεύθηκε το ιερό σκήνωμα, μαζί με την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Δημοσιάνας, ενώ οι ιερείς κρατούσαν στα χέρια τους εικόνες, όπως η ημέρα επιβάλλει. Το Συνοδικό της Ορθοδοξίας διαβάστηκε μπροστά από το ναό της Παναγίας των Ξένων, ενώ σε σύντομη προσφώνησή του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τόνισε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία συνάγει όλα τα παιδιά της, προσφέρει σ’ αυτά τη σωτηρία, ενώνοντας τον άνθρωπο με τον ουρανό, καθώς ο Θεάνθρωπος Χριστός, γενόμενος άνθρωπος από την Παναγία Παρθένο, ανελήφθη με τη φύση μας στον ουρανό για να ελκύσει πάντας προς εαυτόν. Η Εκκλησία παραμένει η νέα κιβωτός, όπως τότε στα χρόνια του κατακλυσμού, καλώντας τους ανθρώπους να εισέλθουν σ’ αυτήν, δικαίους και αδίκους, αρκεί να αναζητούν τη σωτηρία, για να διασωθούν και να συνεχίσουν το δημιουργικό έργο του Θεού. Ο Χριστός μας καλεί να εισέλθουμε στην Εκκλησία εν φόβω Θεού, εν ευσεβεία, εν πίστει και θεοσεβεία, για να λάβουμε την Θεογνωσία και την ένωση με τον Θεό. Μπορεί να υπάρχουν πολλές θεωρίες στους καιρούς μας για την πίστη. Κάποιοι, μάλιστα, θεωρούν ότι η Εκκλησία είναι τόπος κοινωνικής προβολής και καταξίωσης. Πλανώνται όμως πλάνην οικτράν. Μόνο για όσους έχουν την επιθυμία της σωτηρίας, έχει ουσιαστικό νόημα το να εισέρχονται και να ζητούν το έλεος και την χάρη του Θεού διά των μυστηρίων, για να σωθούν και να αγιάσουν. Γι’ αυτό και η Εκκλησία θα συνεχίσει να δείχνει την οδό της αλήθειας, με τη βοήθεια της πίστεως και των Αγίων, όπως της Αγίας Θεοδώρας της Αυγούστης.
Κυριακή 24 Μαρτίου 2024
Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ
Στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος τελέστηκε το απόγευμα της Κυριακής 24 Μαρτίου 2024 ο πανηγυρικός εσπερινός της εορτής του Ευαγγελισμού, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου.
Κατά τον Εσπερινό μίλησε, στα πλαίσια των ομιλιών της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός με θέμα: «οι τρεις τρόποι της Παναγίας και η εποχή μας».
Ο ομιλητής αφορμήθηκε από έναν λόγο του αγίου Ισαάκ του Σύρου, στον οποίο ο σπουδαίος αυτός ασκητής αναφέρει ότι η λογική ψυχή πλησιάζει τον Θεό με τρεις τρόπους: την θερμότατη πίστη, τον φόβο και την παιδεία του Κυρίου. Οι τρεις αυτοί τρόποι συνδέονται με το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία επέδειξε την πίστη ως εμπιστοσύνη στον Θεό και το θέλημά Του, τον φόβο ως αρχή σοφίας και επίγνωση των μέτρων και των ορίων της και την παιδεία του Κυρίου ως ανάληψη του σταυρού να φύγει από τη ζωή της ασκήσεως και της νοεράς προσευχής εν τω ναώ του Θεού και να καταστεί διάκονος όχι μόνο του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού, αλλά και των παιδιών του Ιωσήφ του μνήστορος, δείχνοντας ότι η παιδεία του Κυρίου περνά από την αγάπη και την ταπείνωση.
Η εορτή του Ευαγγελισμού εμπεριέχει, μέσω της χαράς για την ενανθρώπηση του Χριστού, αυτό ακριβώς το μήνυμα: ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος, αποκαλυπτόμενος σε όλους μας ως σεσαρκωμένος Λόγος, για να μας οδηγήσει στην πίστη, στην επίγνωση των ορίων και την τελεία αγάπη που θα βγάλει έξω κάθε φόβο, όπως επίσης και στην ταπείνωση της διακονίας και της άρσης κάθε σταυρού και φορτίου. Η Παναγία είναι αυτή που βιώνει αυτούς τους τρόπους και μας καλεί σε μία εποχή που η αναζήτηση του Θεού περιορίζεται δραστικά, λόγω του εγωκεντρισμού, του μηδενισμού και του δικαιωματισμού, να επιστρέψουμε στον Χριστό, την αγάπη, την Εκκλησία με αγώνα πνευματικό.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, αφού ευχαρίστησε τον ομιλητή, τόνισε ότι οι φιλοκαλικοί λόγοι μας δείχνουν τον δρόμο για την όντως αλήθεια και τη σχέση με τον Χριστό και ευχήθηκε στους πιστούς η Παναγία να είναι πρότυπο και ενίσχυση στον πνευματικό αγώνα.
