Translate

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΗΜΕΡΑ;


Οι περισσότεροι νέοι του καιρού μας πιστεύουν στον Χριστό, χωρίς να το έχουν ψάξει ιδιαίτερα. Οι λόγοι διάφοροι: η οικογενειακή συνήθεια και παράδοση, η αναζήτηση βοήθειας σε δύσκολες φάσεις της ζωής, όπως είναι οι εξετάσεις, οι σχέσεις, κάποιες δοκιμασίες των οικείων, η απροθυμία αναζήτησης επιχειρηματολογίας για την επιλογή της αθεΐας, η έλλειψη ιδιαίτερης πίεσης στον εκκοσμικευμένο τρόπο ζωής από τον ηθικό λόγο της Εκκλησίας, ο οποίος στις λεπτομέρειές του παραμένει άγνωστος, η αίσθηση ότι η Ορθοδοξία είναι στοιχείο της ταυτότητάς μας.
Γιατί όμως ένας νέος να πιστεύει σήμερα, σε καιρούς στους οποίους ο άνθρωπος αισθάνεται μικρός «θεός», ιδίως όταν μπορεί να προβάλλει με κάθε τρόπο τον εαυτό του στους άλλους, μέσω της εικόνας του; Η πίστη μάλιστα λοιδορείται από τους διανοουμένους της εποχής, από την τηλεόραση και το Διαδίκτυο, αλλά και από διάφορες ομάδες, όπως οι θιασώτες της επιστημονικής προόδου. Κάποτε και οι ταγοί της Εκκλησίας, με τον λόγο και το παράδειγμά μας, συμβάλλουμε στην περιθωριοποίηση της πίστης.
Η παράθεση επιχειρημάτων για τη ύπαρξη του Θεού δεν συνεπάγεται την ανάγκη αποδοχής της πίστης από τους νέους. Ας μην ξεχνούμε όμως ότι ο χριστιανισμός επικράτησε στον κόσμο, διότι οι άνθρωποι πίστεψαν ακούγοντας και βλέποντας τους αποστόλους και τους συνεχιστές τους και να κηρύττουν και να ζούνε τον Χριστό.
Ένας νέος πάντως μπορεί να πιστεύει σήμερα γιατί η πίστη δεν είναι ιδεολογία ή φιλοσοφία, αλλά σχέση με το Πρόσωπο του Χριστού, η οποία βιώνεται στον τρόπο της εκκλησιαστικής ζωής, στην αγάπη. Αυτή είναι που δίνει νόημα στην νεανική ψυχή. Δεν κυριαρχεί σήμερα το αίτημα για αλλαγή του κόσμου, για κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά η ανάγκη για γνησιότητα στις σχέσεις μας. Να μην βλέπουμε τους άλλους και να μην μας βλέπουν ως αντικείμενα. Να μην είμαστε ούτε εικόνες ούτε συμφέροντα. Να συγχωρούμε και να μας συγχωρούν για ό,τι δεν είμαστε και ό,τι δεν είναι. Να μπορούμε να νοιαζόμαστε, να βγάλουμε από μέσα μας την τρυφερότητα, το δόσιμο, την αρχοντιά. Να είμαστε και να είναι οι άλλοι δυνάμει φίλοι. Αφορμές καλοσύνης. Μόνο ο Χριστός μας δίνει αυτή την στάση ζωής, πηγαίνοντάς μας πέρα από τους πειρασμούς της αυτοδικαίωσης.
Στην πίστη ο νέος βρίσκει την ελευθερία. Όχι της ασυδοσίας, αλλά των ορίων που μας κάνουν υπεύθυνους να μην νικηθούμε από τα πάθη που γκρεμίζουν κάθε σχέση, διότι την υποτάσσουν στο εγώ, την υπερηφάνεια, το θέλημά μας. Την ελευθερία της εύρεσης κριτηρίων ποιότητας, που γίνονται, αν χρειαστεί και γόνιμη αμφισβήτηση. Διότι ο ελεύθερος θα βρει φώτιση, καθώς δεν έχει προκαταλήψεις. Την ελευθερία της απόρριψης των σκουπιδιών των καιρών μας, που μας κάνουν να νομίζουμε ότι η αλήθεια βρίσκεται στο φαίνεσθαι, στο σώμα χωρίς την ψυχή, στην απόλαυση χωρίς τη δέσμευση. Ο Χριστός μας δείχνει την Αλήθεια και η Αλήθεια ελευθερώνει.
Η πίστη είναι η απάντηση σε κάθε είδος θανάτου. Μοναξιά, απαίτηση, διχασμός, απελπισία, ψευτοδιασκέδαση, ήττα, πόνος, δοκιμασία, αρρώστια, αγωνία δεν αντέχονται χωρίς τον Χριστό, χωρίς την ελπίδα της Ανάστασης μετά από κάθε σταυρό, είτε από δικά μας λάθη είτε από τις περιστάσεις της ζωής, είτε από την αδυναμία των άλλων.
Στην Ορθοδοξία υπάρχει η όντως ζωή. Ας την αφήσουμε ως επιλογή στους νέους μας!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 28 Φεβρουαρίου 2018

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

Ο Β’ Κατανυκτικός Εσπερινός στoν Ι.N. Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος



Το απόγευμα της Κυριακής 25 Φεβρουαρίου 2018 τελέστηκε στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος ο Β’ Κατανυκτικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Θεοφιλέστατου Επισκόπου Σαλώνων κ. Αντωνίου.
Στο τέλος του Εσπερινού ο Θεοφιλέστατος ανέπτυξε την ομιλία του με θέμα : “Ο άνθρωπος ως εικόνα Θεού”.
Ο κ. Αντώνιος, αφού ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριο, σημείωσε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού. Έχει δηλαδή τις αρετές του Τριαδικού Θεού, ως χαρίσματα, που καλείται και να τα καλλιεργήσει και να τα πολλαπλασιάσει. Υπάρχουν όμως και κάποιες προϋποθέσεις, ώστε ο άνθρωπος απο το κατ’εικόνα να πορευθεί στο καθ’ομοίωσιν. Κατά πρώτον χρειάζεται ο πιστός να είναι Ορθόδοξος, να έχει με άλλα λόγια την ορθή πίστη, σχετικά με τον Χριστό και να μην παρεκλείνει, ούτε και στο ελάχιστο από αυτήν, αλλά να παραμένει εδραίος, στην διδασκαλία του Κυρίου και των Αγίων Πατέρων. Δεύτερη προϋπόθεση είναι η ορθοπραξία. Δεν φτάνει να πιστεύει κανείς ορθά, αλλά και να πράττει αντιστοίχως. Η ορθοπραξία συνεπάγεται με την πραγμάτωση του Θείου θελήματος και την αποκοπή του ιδίου θελήματος. Και τρίτη προϋπόθεση είναι η ταπεινοφροσύνη, ο τρόπος δηλαδή που μπορούν να επιτευχθούν τα ανωτέρω. Χωρίς τον Χριστό τίποτα δεν μπορεί να γίνει κατορθωτό. Ο άνθρωπος που αγωνίζεται πνευματικά, παίρνει δύναμη από τον Τριαδικό Θεό, που τον οδηγεί στο καθ’ομοίωσιν. Και τί σημαίνει καθ’ομοίωσιν ; Είναι το τέλος του πνευματικού αγώνα του πιστού και η εν Χριστώ Ιησού ένωσή του. Είναι η κοινωνία μετά του Θεού, της Κυρίας Θεοτόκου και μετά πάντων των Αγίων  στην Βασιλεία των Ουρανών. Είναι τέλος η θέα του Ακτίστου Φωτός που καταυγάζει κάθε ανθρώπινη ψυχή. Ζωντανά παραδείγματα μετοχής στην εν Χριστώ ζωή, αποτελούν οι Άγιοι μας, οι οποίοι προγεύθηκαν από τον παρόντα ακόμα κόσμο, την Βασιλεία του Θεού.
Κλείνοντας ο Θεοφιλέστατος ευχήθηκε καλό υπόλοιπο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και να μας αξιώσει όλους ο Χριστός να βιώσουμε  και την ένδοξη εκ νεκρών Ανάστασή Του.
Από την πλευρά της τοπικής Εκκλησίας ευχαρίσησε τον κ. Αντώνιο, ο Πανοσιολ. Αρχιμ. Ιουστίνος Κωνσταντάς, Πρωτοσύγκελος της Ι.Μ. Κερκύρας.








ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ B΄ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΣΑΛΩΝΩΝ κ. ΑΝΤΩΝΙΟ (VIDEO)


Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2018

Ιστορία και Θεολογία των Εικόνων


Ο κ. Νικόλαος Νικολαΐδης, ομότιμος Καθηγητής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μιλάει στο δεύτερο μέρος της αποκλειστικής του συνέντευξης στην Πεμπτουσία για τη συμβολή του Μοναχισμού κατά την περίοδο της Εικονομαχίας, καθώς και για την ιστορία και τη Θεολογία της Εικόνας κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό.

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ (video)


ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄ "O ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

"Ο Αόρατος πόλεμος"
ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Απόδοση στη νέα Ελληνική: Ιερομόναχος Βενέδικτος
Έκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος


 Δεν πρέπει να εμπιστευώμαστε, ούτε να δίνουμε θάρρος ποτέ στον εαυτό μας.
Το να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτόν σου (8), αγαπητέ μου αδελφέ, είναι τόσο αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, που χωρίς αυτό, να είσαι βέβαιος, ότι, όχι μόνον δεν θα μπορέσεις να πετύχεις τη νίκη που επιθυμείς, αλλ ούτε καν να αντισταθείς στο παραμικρό και αυτό, ας τυπωθεί καλά στο νού σου.
Γιατί, εμείς πράγματι, όντας φυσικά διεφθαρμένοι από τη φύσι μας από τον καιρό της παραβάσεως του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψι τον εαυτό μας, η οποία αν και δεν είναι αλήθεια, παρά ένα ψέμα και τίποτα άλλο, εμείς όμως, νομίζουμε με μία απατηλή εντύπωση, Πως είμαστε κάποιοι (9). Αυτό είναι ένα ελάττωμα, που πολύ δύσκολα αναγνωρίζεται, και που δεν αρέσει στο Θεό, ο οποίος αγαπά να έχουμε εμείς μία γνώσι χωρίς δόλο γι αυτή την βεβαιότατη αλήθεια.
Δηλαδή, να ξέρουμε, ότι κάθε χάρι και αρετή που έχουμε, προέρχεται από αυτόν μόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και ότι, από μας, δεν μπορεί να προέλθη κανένα καλό, ούτε κανένας καλός λογισμός, που να του αρέση. Αν και αυτή η αναγκαιότατη αλήθεια (δηλαδή, το να μη πιστεύουμε στον εαυτόν μας) είναι έργο του θεϊκού του χεριού, που συνηθίζει να το δίνη στους αγαπημένους του φίλους, πότε με εμπνεύσεις και φωτισμούς, πότε με σκληρά μαστιγώματα και θλίψεις, πότε με βίαιους και σχεδόν ανίκητους πειρασμούς, και πότε με άλλα μέσα, που εμείς δεν καταλαβαίνουμε· με όλα αυτά, θέλει να γίνεται και από μέρους μας εκείνο, που ανήκει, και είναι δυνατόν σε μας. Γι αυτό λοιπόν, αδελφέ μου, σου σημειώνω εδώ τέσσερεις τρόπους, με τους οποίους μπορείς, με τη βοήθεια του Θεού, να πετύχης αυτή την αμφιβολία του εαυτού σου, δηλαδή, το να μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον εαυτό σου.
Ο α΄ είναι το να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου (10) και να σκεφθής, ότι από μόνος σου δεν μπορείς να κάνης κανένα καλό, για το οποίο να γίνης άξιος της βασιλείας των ουρανών.
Ο β΄ το να ζητής γι αυτό πολλές φορές βοήθεια από τον Θεό με θερμές και ταπεινές δεήσεις, επειδή αυτό είναι χάρισμα δικό Του· και αν θέλης να το πάρης, πρέπει πρώτα να σκεφθής τον εαυτό σου, όχι μόνο γυμνό από αυτή τη γνώσι του εαυτού σου, αλλά και κατά τα πάντα αδύνατο να την απόκτησεις· έπειτα, να μιλάς με οικειότητα πολλές φορές μπροστά στη μεγαλειότητα του Θεού, και πιστεύω σταθερά, εξ αιτίας του πελάγους της ευσπλαγχνίας του, θα σου την δώση, όταν αυτός γνωρίση, μην αμφιβάλλης καθόλου, ότι θα την απολαύσεις.
Ο γ΄ τρόπος, είναι το να συνηθίσης να φοβάσαι πάντα τον εαυτό σου· να φοβάσαι τους αναρίθμητους εχθρούς, στους οποίους, δεν είσαι δυνατός να κάνης ούτε την παραμικρή αντίστασι, να φοβάσαι τη πολύ δυνατή τους συνήθεια στο να πολεμούν τις πανουργίες, τα στρατηγήματά τους, τις μεταμορφώσεις τους σε αγγέλους φωτός· τα αναρίθμητα τεχνάσματα και παγίδες, που σου στήνουν κρυφά στον ίδιο το δρόμο της αρετής.
Ο δ΄ τρόπος είναι, όταν πέσης σε κανένα ελάττωμα να σκεφθής καθαρά την απόλυτη αδυναμία σου· επειδή, γι αυτό το σκοπό παραχώρησε ο Θεός να πέσης, για να μάθης καλύτερα την ασθένεια σου (11) και έτσι να μάθης, όχι μόνο να περιφρονής εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου σαν ένα τίποτα, αλλά και να θέλης να σε καταφρονούν και οι άλλοι σαν τέτοιου είδους ασθενή. Γιατί χωρίς αυτή την θέλησι, δεν είναι δυνατό να γίνη αυτή η ενάρετη δυσπιστία του εαυτού σου, η οποία έχει το θεμέλιό της στην αληθινή ταπείνωσι και στην προλεγόμενη έμπρακτη γνώσι της δοκιμής.
Οπότε, καθ ένας βλέπει πόσο απαραίτητο είναι σ εκείνον που θέλει να ενωθή με το ουράνιο φως, το να γνωρίση τον εαυτό του, την οποία γνώσι συνηθίζει να την δίνη η ευσπλαγχνία του Θεού στους υπερήφανους και προληπτικούς, μέσα από τις πτώσεις, αφίνοντάς τους δηλαδή με δίκαιο τρόπο να πέφτουν σε κανένα ελάττωμα (από το οποίο νομίζουν Πως ημπορούν να φυλαχτούν) για να γνωρίσουν την αδυναμία τους, και να μη επιστεύωνται πλέον στον εαυτόν τους καθόλου.
Αλλά αυτό το μέσο, το τόσο άθλιο και αναγκαστικό, δεν συνηθίζει να το μεταχειρίζεται πάντοτε ο Θεός, παρά, όταν τα άλλα μέσα, τα πιο ελεύθερα, όπως είπαμε, δεν προξενούν στον άνθρωπο αυτή την επίγνωσι του εαυτού του· γιατί τότε παραχωρεί να πέση ο άνθρωπος σε σφάλματα τόσο μεγαλύτερα ή μικρότερα, όσο είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη και η υπερηφάνεια και η υπόληψις, που έχει για τον εαυτό του· ώστε, όπου δεν υπάρχει καμία απολύτως υπόληψις, καθώς συνέβη στην Παρθένο Μαρία, εκεί δεν υπάρχει παρομοίως ούτε και καμία πτώσις· λοιπόν, όταν εσύ πέσεις, τρέξε αμέσως με τον λογισμό στη ταπεινή γνώσι του εαυτού σου, και με επίμονη προσευχή ζήτησε από το Θεό να σου δώση το αληθινό φως, για να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου και να μην δείχνης εμπιστοσύνη καθόλου στον εαυτόν σου, εάν θέλης να μη πέσης πάλι και μάλιστα σε μεγαλύτερη βλάβη και φθορά.


ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ

Με λαμπρότητα και εν πληθούση εκκλησία εορτάσαμε και στην ενορία μας τον θρίαμβο της ορθοδόξου πίστεως μας.























Ο Εορτασμός της Κυριακής της Ορθοδοξίας στην Αθήνα

Φωτογραφίες: Χρήστος Μπόνης