Σάββατο 31 Ιουλίου 2021
Ο Μητροπολίτης Κερκύρας Νεκτάριος σε εκδήλωση μνήμης για τους Κερκυραίους πεσόντες κατά την τουρκική εισβολή στη Κύπρο το 1974.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας και Παξών κ.Νεκτάριος τίμησε με την παρουσία του, τους πεσόντες Κερκυραίους κατά την Τουρκική εισβολή στη Κύπρο το 1974, σε εκδήλωση μνήμης και τιμής, που πραγματοποιήθηκε στη πόλη της Κέρκυρας. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε από τον Πολιτιστικό και Περιβαλλοντικό Σύλλογο Ανεμόμυλου και από την Ένωση Κυπρίων Κέρκυρας, «Ο Ευαγόρας». Στη εκδήλωση παρευρέθηκαν οι πολιτειακές και στρατιωτικές αρχές του νησιού, καθώς και ο πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Ελλάδα κ. Κυριάκος Α. Κενεβέζος. Χαιρετισμό απηύθυνε ο κ. Αλέξανδρος Γεννηματάς υποδιευθυντής του διπλωματικού γραφείου του υπουργού εξωτερικών κ. Νίκου Δένδια.
Τετάρτη 28 Ιουλίου 2021
ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
Με λαμπρότητα πανηγυρίσαμε και τιμήσαμε και φέτος τον προστάτη και έφορο του χωριού μας τον Άγιο Παντελεήμονα. Οι περισσότεροι χωριανοί παρόντες πιστοί στην γιορτή του χωριού μας και με την παρουσία του Δημάρχου Βόρειας Κέρκυρας κ. Γεωργίου Μαχειμάρη και της Αντιδημάρχου κ. Σπυριδούλας Κόκκαλη. Χαρήκαμε με την Θεία λειτουργία που τελέσαμε και προσευχηθήκαμε για όλους τους συχωριανούς όπου και αν διαμένουν με την ευχή κάποια στιγμή να ανταμώσουμε στον Άγιο Παντελεήμονα. Θέλω από καρδιάς να ευχαριστήσω όλους όσοι κοπίασαν για την ευπρέπεια και διοργάνωση της γιορτής και να ευχηθώ σε όλους χρόνια πολλά ευλογημένα με πλούσια την χάρη και την ευλογία του Αγίου Παντελεήμωνος.
ΕΡΩΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ
Είναι θέμα μόνο άσκησης βίας και καταπίεσης εις βάρος της γυναίκας τα τελευταία εγκλήματα ή έχουν να κάνουν και με την απουσία πυξίδας στον έρωτα;
Ζούμε σε μία εποχή στην οποία ο έρωτας αντιμετωπίζεται ως απόλαυση, ως ενθουσιασμός, ως κάτι που, και να μην κρατήσει για πολύ, δεν πειράζει. Οι πολλοί καγχάζουν όταν ακούνε την διδασκαλία της Εκκλησίας ότι ο έρωτας καθαγιάζεται στον γάμο, στην μυστηριακή του διάσταση. Ξεκινούνε ακόμη και στον γάμο με την προοπτική ότι δεν θα χρειαστεί να θυσιάσουν κάτι από τον εαυτό τους, τις συνήθειές τους, δεν θα χρειαστεί να δουλέψουν με τον χαρακτήρα τους και το εγώ τους, αλλά ότι ο άλλος είναι υποχρεωμένος να τους παράσχει τα πάντα κατά πώς επιθυμούνε οι ίδιοι. Πόσοι, άραγε, εισέρχονται στον έρωτα και στον γάμο έχοντας μία κάποια ιδέα για τα θετικά και τα αρνητικά τους και, κυρίως, με την απόφαση ότι η αγάπη είναι απλή, μα θέλει κόπο; Αν θέλεις να αγαπάς, ξεκινάς προσφέροντας και όχι περιμένοντας. Προφανώς και η αμοιβαιότητα είναι αναγκαία. Γιατί όμως, όταν βλέπουμε ότι ο άλλος ή η άλλη δεν συμπορεύονται, επιμένουμε στο ότι θα αλλάξει ή θα τον/την αλλάξουμε και δεν αποτραβιόμαστε έγκαιρα, αφού δεν είμαστε έτοιμοι να σηκώσουμε τον σταυρό μιας θυσίας που κανείς δεν την ζητά να συνδεθεί με το συγκεκριμένο πρόσωπο που δεν μας καλύπτει;
Ο έρωτας είναι τυφλός. Ο έρωτας προφανώς υπερβαίνει τα μέτρα ενός ορθολογισμού, ο οποίος βασίζεται στο συμφέρον. Ο έρωτας θέλει ικανοποίηση, όμως δεν μπορεί να αρκεστεί σ’ αυτήν. Ο έρωτας θέλει θαυμασμό του άλλου, γι’ αυτό και περνά κρίση μέσα στον χρόνο, όταν οι ερωτευμένοι αρχίζουν να παραμελούν τον εαυτό τους, δεν ανανεώνονται ούτε εμφανισιακά ούτε κατά τα ενδιαφέροντά τους, ούτε πάλι δεν ασκούνε αυτοκριτική και δεν παλεύουν να διορθώσουν τα ελαττώματά τους. Ο έρωτας είναι δικαίωμα και έχει δικαιώματα, αλλά δεν εξαντλείται σ’ αυτά. Ο έρωτας έχει την δική του λογική, αλλά δεν μπορεί να καταργήσει και την κοινή λογική. Το πείσμα να μείνουμε σε μία σχέση επειδή φοβόμαστε την μοναξιά ή το καινούργιο ξεκίνημα, επειδή αισθανόμαστε παγιδευμένοι στην χειριστική συμπεριφορά του άλλου, ο οποίος μας απειλεί ή μας παρακαλεί, ποντάροντας στο συναίσθημά μας, δεν ωφελεί. Και ο έρωτας γίνεται τότε εξάρτηση, άρα υποταγή της ελεύθερης βούλησής μας, ενώ η νοσηρότητα της σχέσης μπορεί να οδηγήσει σε φαινόμενα βίαιης συμπεριφοράς ή ψυχολογικής θυματοποίησης, χωρίς αυτό να αθωώνει τον θύτη.
Η γυναίκα είναι ευάλωτη στην εξουσιαστικότητα του άντρα. Αγόρια μαθαίνουν από τις μητέρες τους ότι ο άντρας δικαιούται να κάνει ό,τι θέλει σε μια σχέση, βλέποντάς τες να κακοποιούνται φανερά ή αφανώς από τον σύζυγο-πατέρα. Άλλοτε γίνονται τα ίδια το αγαπητικό καταφύγιο μιας μάνας, η οποία βρίσκει παρηγοριά σ’ αυτά, οδηγώντας τα όμως στην ανάγκη να ξεσπάσουν για όσα ζούνε. Αυτό το κάνουν στις γυναίκες με τις οποίες συνδέονται όταν μεγαλώσουν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι μιμούνται τον κακοποιητικό πατέρα τους. Και ο έρωτας δεν έχει πυξίδα την αγάπη, τη συμπόρευση, την απόφαση ότι από την στιγμή που διαλέγεις να πορευτείς με έναν άνθρωπο, τον σέβεσαι και σε σέβεται.
Δεν είναι όμως μόνο ζήτημα παιδείας και ανατροφής. Χρειάζεται το χτίσιμο προσωπικότητας που λέει «όχι» σε σχέσεις που όλοι μας χρωστάνε. Χρειάζεται η πνευματικότητα της αγάπης.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"
στο φύλλο της Τετάρτης 28 Ιουλίου 2021
Δευτέρα 26 Ιουλίου 2021
Ο Κερκύρας Νεκτάριος στην Αγία Παρασκευή πόλεως
Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Κερκύρας και Παξών, λειτούργησε στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής στη πόλη της Κέρκυρας. Κατά την θεία λειτουργία συλλειτούργησε και ο πανοσιολογιώτατος αρχιμανδρίτης Νικόδημος Αναγνωστόπουλος, πρωτοσύγκελος της Ιεράς αρχιεπισκοπής Θυατείρων & Μεγ. Βρετανίας, που ο Σεβασμιώτατος τον παρακάλεσε να οικοδομήσει πνευματικά το εκκλησίασμα.
Στη προσφώνηση του ο Σεβασμιότατος απευθυνόμενος στους πανηγυριστάς είπε ότι η Αγία Παρασκευή, ως άλλος πνευματικός μαγνήτης μας συνεκάλεσε όλους γύρω από το μαρτύριο της για να συνευφρανθούμε πνευματικά από την δοξολογία στον αληθινό Θεό αλλά και με τη συμμετοχή μας στο υπέρτατο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και συμπλήρωσε πως αυτή η σημερινή εικόνα των συμμετεχόντων εις την λατρεία του Θεού γύρω από το πρόσωπο της Αγίας Παρασκευής θυμίζει τις πρώτες χριστιανικές εποχές όπου οι πιστοί συγκεντρώνονταν γύρω από τους τάφους των μαρτύρων και τελούσαν την Θεία λειτουργία. Ίσως σήμερα να μην έχουμε το ίδιο κλίμα εναντίον της πίστεως μας και την λατρεία υπό την γην, όμως ποτέ δεν έπαψε ο πειρασμός δια μέσου των ανθρώπων και των διαφόρων εξουσιαστών, να συνεχίζεται η δίωξη της εκκλησίας του Χριστού. Η Αγία Παρασκευή μας διδάσκει με το μαρτύριο της ότι όσο και αν προσπάθησαν να της αλλάξουν την πίστη με τα διάφορα μαρτύρια, εκείνη υπέμεινε στερεά στη πίστη του Χριστού μας ως έχουσα την άγκυρα της πίστεως στη ζωή της. Και μπορεί να μαρτύρησε σωματικά, όμως η πνευματική παρουσία της και η παρρησία που έχει στον Κύριο μας, έρχεται να μας θυμίσει το δικό μας καθήκον έναντι όλων εκείνων που επιχειρούν να ξεριζώσουν την πίστη από τις καρδιές των ανθρώπων, να αποδομήσουν και να πλήξουν την εκκλησία του Χριστού μας με την τέχνη της λασπολογίας και του ψεύδους.
Αφού ευχήθηκε χρόνια πολλά στους πιστούς, προσκάλεσε τον πατέρα Νικόδημο, ο οποίος μέσα από το συναξάρι της Αγίας Παρασκευής, οικοδόμησε και εκείνος το πλήρωμα της εκκλησίας. Τέλος ο Σεβασμιότατος ευχαρίστησε τον προϊστάμενο του Ιερού Ναού μαζί με τους συνεργάτες του για το θεάρεστο έργο που επιτελούν στη ενορία της Αγίας Παρασκευής καθώς και τους ιεροψάλτες του ναού.
Κυριακή 25 Ιουλίου 2021
Ο Μητροπολίτης Κερκύρας Νεκτάριος στην εορτάζουσα Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής Μακράδων
Ο Σεβασμιότατος μητροπολίτης Κερκύρας Νεκτάριος με την ευκαιρία της εορτής της Αγίας Παρασκευής χοροστάτησε στον πανηγυρικό εσπερινό της γυναικείας ιεράς μονής Αγίας Παρασκευής Μακράδων πλησίον της Παλαιοκαστρίτσας.
Στην προσφώνησή του προς την αδελφότητα αλλά και τους προσκηνυτάς της μονής, έλαβε αφορμή έκ των αναγνωσμάτων του εσπερινού και τόνισε το ανδρείον φρόνημα της οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής, παρά το ασθενές φύλο και νεαρό της ηλικίας της. Και προέτρεψε τις μοναχές και τους προσκηνυτάς στην ανδρείαν την πνευματικήν γιατί ένας μοναχός ιδιαίτερα χρειάζεται τούτο το φρόνημα προκειμένου να καρποφορήσει ο αγώνας του για να φθάσει στο καθ ομοίωσιν του θεού πού οι πάντες οφείλουμε να φθάσουμε στην αγιότητα της ζωής μας. Η Αγία Παρασκευή παρά τα μαρτύρια στα οποία υπεβλήθη έδωσε με αυτό το ανδρείο φρόνημα την μαρτυρίαν και ομολογίαν του Κυρίου στην ζωήν της. Οι κατά καιρούς εξουσιαστές αμφισβητούν την πίστην και την ομολογίαν του Χριστού και η συμπεριφορά τους δια νόμων και εντολών, μας δίδουν την ευκαιρίαν και την δυνατότητα να ομολογούμε δια του μαρτυρίου της συνειδήσεως τον Παθόντα και Αναστάντα Κύριό μας στην σύγχρονη κοινωνία μας που τελματώθηκε η ζωή μας και φθάσαμε σε αδιέξοδα, που ή μόνη διέξοδος στη ζωή μας είναι ο Ιησούς Χριστός Χθές και σήμερον ο Αυτός και εις τούς αιώνες!
Σάββατο 24 Ιουλίου 2021
Παρασκευή 23 Ιουλίου 2021
ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΚΟΡΗ
“Ἡ εὐκλεέστατος καὶ ἀξιέπαινος, Ἄννα ἡ ἔνθεος, καὶ πανσεβάσμιος, γῆθεν ἀρθεῖσα ἐκ ζωῆς, προσκαίρου διαιωνίζει, εἰς ζωὴν ἀθάνατον, μετ’ Ἀγγέλων χορεύουσα, σὺν τῇ θυγατρὶ αὐτῆς, καὶ ἀχράντῳ Μητρὶ τοῦ Θεοῦ, πρεσβεύουσα ἀπαύστως σωθῆναι, τοὺς πίστει ταύτην μακαρίζοντας” (Κάθισμα του Όρθρου της εορτής της Κοιμήσεως της Αγίας Άννης)
“Η πλέον δοξασμένη και η άξια μεγίστου επαίνου, η Άννα που ήταν γεμάτη από Θεό, αυτή που αξίζει και τον σεβασμό από όλους, έφυγε από την επίγεια και πρόσκαιρη ζωή και πορεύεται προς την αιώνια και αθάνατη ζωή, χορεύοντας μαζί με τους Αγγέλους και με την κόρη της και άχραντη Μητέρα του Θεού, και πρεσβεύει αδιάκοπα να σωθούνε όσοι την μακαρίζουν με πίστη στον Θεό”.
“Η Αγία Άννα, η μητέρα της Υπεραγίας Θεοτόκου, καταγόταν από τη φυλή του Λευί. Ο πατέρας της, που ήταν ιερέας, ονομαζόταν Ματθάν και ιεράτευε την εποχή της βασιλείας της Κλεοπάτρας. Τη δε μητέρα της, την έλεγαν Μαρία. Η Άννα είχε και δύο αδελφές, την ομώνυμη με τη μητέρα της Μαρία και τη Σοβήν. Και η μεν Μαρία, που παντρεύτηκε στην Bηθλεέμ, είχε κόρη τη Σαλώμη την μαία, η δε Σοβή, που παντρεύτηκε και αυτή στην Bηθλεέμ, την Ελισάβετ. Τέλος, η Αγία Άννα που παντρεύτηκε στην Γαλιλαία τον Ιωακείμ, γέννησε σε μεγάλη ηλικία την Παρθένο Μαρία, την μητέρα του Σωτήρα του κόσμου. Αφού η Αγία Άννα απογαλάκτισε τη Θεοτόκο και την αφιέρωσε στο Θεό στην εορτή των Εισοδίων, πέρασε την υπόλοιπη ζωή της με νηστείες, προσευχές και ελεημοσύνες προς τους φτωχούς. Τέλος, ειρηνικά παρέδωσε στο Θεό τη δίκαια ψυχή της, κληρονομώντας τα αιώνια αγαθά. Περικαλλή ναό προς τιμήν της αγίας Άννας έκτισε στην Κωνσταντινούπολη περί το 550 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός. Λείψανο της Αγίας υπάρχει στην αγιορείτικη σκήτη της Αγίας Άννας. Η Εκκλησία εορτάζει την μνήμη της στις 9 Δεκεμβρίου και την Κοίμησή της στις 25 Ιουλίου κάθε χρόνο” (εκ του Διαδικτύου)
Η Εκκλησία μας, τιμώντας την προμήτορα Άννα, την μητέρα της Υπεραγίας Θεοτόκου, μας προτρέπει να δούμε τις οικογενειακές σχέσεις μέσα από μίαν άλλη προοπτική. Οι άνθρωποι τιμούμε την κατά σάρκα συγγένεια ως διαιώνιση της φύσης μας, αλλά και του προσώπου μας. Οι γονείς βλέπουμε στα παιδιά την συνέχεια της ύπαρξής μας. Γι’ αυτό και επενδύουμε σ’ αυτά. Θέλουμε να μεγαλώσουν με βάση τις δικές μας αξίες, να συμπεριφέρονται όπως θέλουμε εμείς, ο χαρακτήρας τους να είναι κατά πώς εμείς το επιθυμούμε. Άλλοτε, προβάλλουμε σ΄ εκείνα τα δικά μας απωθημένα, τις δικές μας ελλείψεις,. Άλλοτε τα αφήνουμε από ενοχές για τα δικά μας λάθη, για να μη ζήσουν ό,τι εμείς ζήσαμε, να πορευθούν όπως θέλουν, χωρίς μέτρα και όρια, αρκεί να είναι ευχαριστημένα. Η πραγματικότητα σπάνια συμφωνεί με τις προθέσεις μας, διότι τα παιδιά δίχως όρια δεν μπορούν να κρατήσουν την ευχαρίστησή τους, αλλά μένουν ανικανοποίητα. Όσο ταΐζεις το θέλημα, τόσο αυτό πεινά. Όσο του βάζεις όρια, σε λογικά πάντοτε πλαίσια, τόσο αυτό μαθαίνει να εκτιμά ό,τι του δίδεται, ό,τι έχει, ό,τι μπορεί να κατακτήσει, αναζητώντας το ουσιώδες.
Η ψυχολογία, βασισμένη σε παλαιά αρχέτυπα, περιγράφει την δυσκολία της σχέσης μάνας και κόρης. Η μάνα συνήθως ζητά από την κόρη να προσαρμοστεί στον κοινωνικό τρόπο, να μιμείται την ίδια, όπως και ο πατέρας ζητά από τον γιο. Κι ενώ τα φύλα δεν ταυτίζονται, καθώς τα ετερώνυμα έλκονται, μάνα και κόρη λειτουργούν στην λογική της συνέχειας, της μίμησης. Αυτό γεννά και έναν ανταγωνισμό, φανερό ή αφανή. Δεν είναι μόνο ο έρωτας του παιδιού προς τον γονιό του άλλου φύλου, που τον κάνει να θαυμάζει και, την ίδια στιγμή, ασυνείδητα να βλέπει ανταγωνιστικά τον γονιό του ίδιου φύλου. Είναι και ο κοινωνικός ρόλος, το τι πρέπει ο νεώτερος να κάνει για να βγάλει ασπροπρόσωπο τον μεγαλύτερη. Και αυτός ο ρόλος εγγράφεται στην ψυχή του νεώτερου, ώστε, ακόμη κι όταν απορρίπτει πτυχές του, να μην μπορεί κατά βάθος να απεξαρτηθεί. Συχνά οι νέες μητέρες συλλαμβάνουν τους εαυτούς τους να αντιγράφουν τις δικές τους, ακόμη κι αν δηλώνουν ότι δεν το θέλουν. Το αρχέτυπο εντυπώνεται και δύσκολα αλλάζει.
Ίσως θα έπρεπε να ξαναδούμε το ζήτημα της φυσικής συγγένειας στην προοπτική της πνευματικής. Ο πνευματικά συγγενής έχει επιλέξει την οδό της αγάπης, ακολουθώντας ένας άλλο πρότυπο:, αυτό του Χριστού. Για τον Χριστό “ουκ ένι άρσεν και θήλυ”, όχι με την έννοια της κατάργησης του βιολογικού φύλου, όπως οι μοντέρνες θεωρίες δείχνουν, αλλά με την έννοια του ότι είμαστε πρόσωπο, στα οποία το φύλο προφανώς και παίζει ρόλο, αλλά δεν είναι το κλειδί. Κλειδί είναι η αγάπη. Αυτή που κάνει τον άνθρωπο να πορεύεται στην αγιότητα. Κάνει να βλέπει τον άλλον, νεώτερο ή μεγαλύτερο, ως εικόνα Θεού και όχι ως αφορμή ανταγωνισμού για να δείξουμε ανωτερότητα, την διαφορετικότητά μας ως αυτοσκοπό, να στοχεύσουμε στο να φανεί το “ποιος έχει το πάνω χέρι”, και, ταυτόχρονα, να καθιστούμε τον άλλο ως αφορμή για να βγάλουμε παράπονα, ανικανοποίητο, μία δήθεν τελειότητα την οποία απαιτούμε από αυτόν, ακριβώς για να δικαιολογήσουμε την δική μας ατέλεια. Ο Χριστός μας υποδεικνύει ότι μετάνοια μας χρειάζεται. Συγχωρητικότητα. Αγάπη που γίνεται διακονία και θυσία, όσο αντέχουμε, όχι από την υποχρέωση της φυσικής συγγένειας, αλλά γιατί ο άλλος έτσι κι αλλιώς μας είναι οικείος. Ο κάθε άνθρωπος είναι εικόνα Θεού. Από αυτό ξεκινώντας, βλέπουμε και τον κατά σάρκα συγγενή μας, τον γονιό ή το παιδί μας, ως εικόνα Θεού που καλούμαστε να μοιραστούμε μαζί του την οδό της Εκκλησίας, της αγάπης, της πορείας προς την βασιλεία του Θεού, μαζί με τον Θεό.
Η Εκκλησία μας δείχνει ότι μητέρα και κόρη, προπάτωρ και Θεοτόκος, συγχορεύουν στην βασιλεία του Θεού, όχι μόνο για την κατά σάρκα συγγένεια, αλλά γιατί αξιώθηκαν να ζήσουν την χαρά της παρουσίας του Χριστού. Η Παναγία αυτοπροσώπως. Η Άννα με την ανάσταση των νεκρών, διά της οποίας πορεύθηκε και αυτή στην βασιλεία του Θεού, συναναστάσα. Και όταν η Θεοτόκος εκοιμήθη, τότε μάνα και κόρη συναντήθηκαν ξανά, υπάρχοντας σε κοινωνία με τον Χριστό. Αυτόν που δίνει άλλο νόημα στη σχέση κάθε μάνας και κάθε κόρης. Κάθε ανθρώπου με τον συνάνθρωπο, οικείο κατά σάρκα ή ξένο, αλλά, πάντως, αδελφό και συνοδοιπόρο στο καθ’ ομοίωσιν της αγάπης, της ανάστασης, της αγιότητας.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Κυριακή, 25 Ιουλίου 2021
Κοίμηση της Αγίας Άννης