«Τί ἔτι ὑστερῶ;»
Αδελφοί μου, ποιος είναι ο μεγάλος πόθος του νέου που σήμερα ακούσαμε στο ιερό Ευαγγέλιο; Η αιώνια ζωή. Αυτός ο πόθος είναι κοινός για όλους τους ανθρώπους που έχουν σχέση με τον Θεό, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι η παρούσα ζωή και σύντομη και μάταιη είναι.
Ο σκοπός της δημιουργίας μας από τον Θεό είναι η αιωνιότητα και ο παράδεισος. Αυτό ακριβώς επεδίωκε και εκείνος. Υπάρχει όμως μια διαφορά, ο νέος αυτός όπως και όλοι οι συμπατριώτες του Ισραηλίτες περίμεναν την αιώνιο ζωή ως μια κατάσταση, μια πραγματικότητα των εσχάτων.
Για μας όμως τους Χριστιανούς, δεν είναι μόνο μια κατάσταση των εσχάτων, αλλά και μια πραγματικότητα που παίρνει ζωή και ύπαρξη μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, σε σχέση με τον συνάνθρωπο και τον Θεό και που την χαρίζει ο Χριστός μέσα στην πραγματική κατάσταση του παρόντος.
Είναι η κατά Χριστόν ζωή, έτσι όπως την περιγράφει ο ίδιος ο Χριστός μας στην αρχιερατική του προσευχή: «Αὕτη ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν». Ο Χριστιανός δεν είναι ένας ρομαντικός και αδρανής της αιωνιότητας, είναι και πρέπει να είναι ο αγωνιστής μέσα στον κόσμο γι’ αυτήν την αιωνιότητα.
Εύλογο λοιπόν είναι να ρωτά κανείς τον Χριστό όπως ο νέος του σημερινού Ευαγγελίου «τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἕχω ζωήν αἰώνιον;».
Για τον Χριστιανό η κατάκτηση του παραδείσου δεν είναι μόνο κάποιες τυπικές και νομικές υποχρεώσεις, αλλά για τον Χριστό μας οι προϋποθέσεις είναι η τήρηση των εντολών του Θεού «τήρησον τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ» λέγει στον νέο. Ο Χριστός γνωρίζει ότι η ορθή τήρηση των εντολών του Θεού μπορεί να μετατραπεί σε ορθό τρόπο ζωής. Να γίνει δηλαδή σωστή πραγματικότητα. Ο Απ. Παύλος μιλάει για έργα, εντολές, για «καρπούς του Αγ. Πνεύματος».
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να έχουμε σωστή γνώση του θελήματός Του. Έτσι κατανοούμε ότι η ορθή πίστη μπορεί να μετουσιωθεί σε ορθή Χριστιανική ζωή, αλλιώς μετατρέπεται σε ευσεβισμό χωρίς ουσία και νόημα. Υπάρχει όμως ένας κίνδυνος: η αυτοπεποίθησή μας. «Πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου»· να εγκλωβισθούμε σε μια τυπική θρησκευτικότητα όπου θα δημιουργήσουμε την εντύπωση και την πίστη ότι εφαρμόζουμε τον κατάλογο των εντολών του Θεού. Τότε νομίζουμε ότι δικαιούμαστε ή και απαιτούμε την βασιλεία του Θεού κληρονομικώ δικαιώματι.
Η ψευδαίσθηση της εφαρμογής των εντολών του Θεού πολλές φορές οδηγεί στην αυτοπεποίθηση και την έπαρση. Αντιλαμβάνεσθε ότι εκλείπει η ταπείνωση και η αγάπη. Τότε σταματά ο αγώνας και αρχίζει η φαρισαϊκή σύγκριση με τους άλλους ανθρώπους. Ο Χριστός μας είναι το αιώνιο πρότυπό μας, άρα ας μάθουμε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με Αυτόν και τότε θα βρούμε τους εαυτούς μας ελλιπείς.
Στον καθένα μας υπάρχει το αδύναμο σημείο το οποίο μας κάνει να υστερούμε. Ο καθένας μας έχει αδύναμα σημεία και ελλείψεις και όπως λέγει ο Απ. Παύλος «ὁ δοκῶν ἐστάναι βλεπέτω μὴ πέσῃ». Σ’ αυτό το σημείο υπάρχει η ανάγκη του Χριστιανικού αγώνα. Το ερώτημα τότε είναι ποιος μπορεί να σωθεί; «τίς ἄρα δύναται σωθήναι;». Ο Χριστός μας λέγει ότι «παρὰ ἀνθρώποις ἀδύνατον, ἀπό δε τοῦ Θεοῦ δυνατόν ἐστί». Ο άνθρωπος δεν σώζεται μόνος του. Τον σώζει ο Χριστός. Από την πεσμένη φύση μας είμαστε ατελείς, αμαρτωλοί, ένοχοι. Μόνον η χάρις του Θεού μας κάνει δικαίους, αγίους, σεσωσμένους.
Εμείς αδελφοί μου ας αφεθούμε στα χέρια του Θεού με όλη την καρδιά μας, με όλη την ψυχή μας και την διάνοια μας και Εκείνος γνωρίζει τι μέλει γενέσθαι. Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου