Κυριακή των Απόκρεω στη Κέρκυρα

Στον Ιερό Ναό Παναγίας Οδηγήτριας (των Ξένων), στο κέντρο της πόλης της Κέρκυρας λειτούργησε και ομίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος, σήμερα Κυριακή των Απόκρεω. Στη θεία λειτουργία έψαλε ο βυζαντινός χορός υπό τον χοράρχη κ. Νικόλαο Μακρόπουλο, διευθυντή της εκκλησιαστικής σχολής ο Άγιος Αρσένιος της Ιεράς Μητροπόλεως μας. Επειδή ο Ιερός ναός είναι κτίσμα της ηπειρώτικης αδελφότητας, όταν δημιουργήθηκε κατά την περίοδο της υποδουλωμένης πατρίδας μας, έφεραν από την Ήπειρο και την παράδοση τους, που σε αντίθεση με την επικρατούσα ευρωπαϊκή και ντόπια μουσική, ο Ιερός ναός συνέχισε και συνεχίζει την παράδοση αυτή.

Ο Σεβασμιώτατος κατά την ομιλία του στην θεία λειτουργία  υπογράμμισε τρία σημεία και από την ευαγγελική περικοπή της κρίσεως αλλά και από το αποστολικό ανάγνωσμα.

Πρώτον· και οι δίκαιοι αλλά και οι εξ αριστερών κρινόμενοι από τον Κύριο μας, εξέφρασαν την ίδια απορία «Κύριε πότε σε είδομεν». Σε αυτό λοιπόν το σημείο το ζητούμενο για τον σύγχρονο άνθρωπο αλλά και για τον άνθρωπο κάθε εποχής, είναι η αναγνώριση του Θεού στην ζωή του. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει τον Θεό, εάν προηγουμένως δεν τον συναντήσει μέσα από τον αδελφό του, μέσα από τον πόνο, την δοκιμασία και την ασθένεια του αδελφού του. Για μεν τους αμαρτωλούς ορθώνεται το τοίχος της αμαρτίας ( το μεσότοιχον της έχθρας). Δεν αφήνει τον άνθρωπο να γνωρίσει τον Θεό και δικαίως διερωτώνται « Κύριε πότε σε είδομεν». Αλλά και οι δίκαιοι δεν κατενόησαν το πρόσωπο του Θεού μέσα από την διακονία τους, την οποία παρείχαν στον πονεμένο και θλιμμένο αδελφό τους. Και τούτο γιατί η έπαρση η οποία είναι δυσδιάκριτη, δεν άφησε την ταπείνωση τους, να γνωρίσουν τον Θεό μέσα από το πρόσωπο του αδελφού τους.  

Το σημερινό δράμα της ανθρωπότητας εστιάζεται στη αυτονόμηση του ανθρώπου από τον Θεό, με αποτέλεσμα ο σύγχρονος άνθρωπος που ψάχνει να βρει την οντότητα του, μέσα από τον πολιτισμό, μέσα από την επιστήμη, μέσα από την τεχνολογία, μέσα από την δύναμη της εξουσίας και μέσα από την δύναμη της ύλης και του χρήματος, να αποτυγχάνει στη αναγνώριση του προσώπου του Θεού και να παραμένει στο διηνεκές το ερώτημα « Κύριε πότε σε είδομεν».

Δεύτερον· ο Απόστολος Παύλος στη επιστολή προς Κορινθίους γράφει « ο αμαρτάνων εις τον αδελφόν που έχει ασθενούσα συνείδηση αμαρτάνει εις Χριστόν » που σημαίνουν αυτά τα λόγια ότι η πορεία μας στη θέωση και στη σωτηρία διέρχεται  δια μέσου του αδελφού μας. Όσο προσπαθεί ο σύγχρονος άνθρωπός να αξιοποιεί την έννοια της αδελφότητας και της ενότητας, τόσο η πορεία του είναι σταθερά προς συνάντηση του Ιησού Χριστού, ο οποίος υπέρ υμών απέθανε και ανέστη, για να δικαιώσει τον καθένα μας.

Τρίτον· ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός λέει, ότι ο καθένας μας κατά την ημέρα της Δευτέρας παρουσίας θα κρίνει ο ίδιος τον εαυτό του, ενώπιον του Ιησού Χριστού και η κρίσις του καθενός μας έχει να κάνει με το μέγεθος και την ποιότητα της πίστεως μας αλλά και το  μέγεθος, την ποιότητα και τον τρόπο της αγάπης μας, έναντι των αδελφών μας, που τελικός αποδέκτης είναι ο Δημιουργός και αναγεννητής μας ο Ιησούς Χριστός.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε στο εκκλησίασμα να έχουν δύναμη στον πνευματικό αγώνα για την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, να ερευνήσουμε το βάθος της καρδιάς μας και της ζωής μας, ώστε να αγωνισθούμε εναντίον του αρχαίου εχθρού μας. Επιπλέον ζήτησε από τους πιστούς την έντονη προσευχή για τον ομόδοξο ουκρανικό λαό, ο οποίος δοκιμάζεται από τα δεινά του πολέμου, που είναι ένας αδελφοκτόνος πόλεμος και χύνεται αίμα χριστιανικό από χριστιανούς. Εμείς την μόνη προσφορά που έχουμε να κάνουμε, είναι η βαθιά ικεσία μας, όπως λέει και η ευχή του Μεγάλου Βασιλείου « παύσον τα σχίσματα των Εκκλησιών, σβέσον τα φρυάγματα των εθνών τα τους πολέμους θέλοντα ».

13ο Εσπερινό Κήρυγμα Μητροπολίτου Κέρκυρας κ. Νεκταρίου (Live)

2022-02-27 ΚΥΡΙΑΚΉ ΑΠΌΚΡΕΩ

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής της Απόκρεω (Mατθ. κε΄ 31 – 46)

Το Ευαγγέλιο Κυριακής της Απόκρεω 27-2-2022

Εἶπεν ὁ Κύριος· όταν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων.

Τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε;

Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ. Ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι; Τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.

Απόδοση σε νεολληνική το Ευαγγέλιο Κυριακής της Απόκρεω

Εἶπε ὁ Κύριος: «Ὅταν θα ἔλθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μὲ ὅλην του τὴν δόξαν καὶ ὅλοι οἱ ἄγγελοι μαζί του, τότε θὰ καθήσῃ εἰς τὸν θρόνον τῆς δόξης του καὶ θὰ μαζευθοῦν ἐνώπιόν του ὅλα τὰ ἔθνη καὶ θὰ χωρίσῃ τοὺς μὲν ἀπὸ τοὺς δέ, ὅπως ὁ βοσκὸς χωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια, καὶ θα τοποθετήσῃ τὰ μὲν πρόβατα πρὸς τὰ δεξιά του, τὰ δὲ κατσίκια πρὸς τὰ ἀριστερά του.

Τότε θὰ πῇ ὁ βασιλεὺς εἰς ἐκείνους, ποὺ θὰ εἶναι πρὸς τὰ δεξιά, «Ἐλᾶτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατέρα μου, κληρονομῆστε τὴν βασιλείαν, ἡ ὁποία εἶναι ἐτοιμασμένη γιὰ σᾶς ἀπὸ τὸν καιρὸν τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου. Διότι ἐπείνασα καὶ μοῦ ἐδώκατε νὰ φάγω, ἐδίψασα καὶ μ’ ἐποτίσατε, ξἐνος ἤμουνα καὶ μ’ ἐπήρατε εἰς τὸ σπίτι, γυμνὸς ἤμουνα καὶ μ’ ἐνδύσατε, ἀρρώστησα καὶ μ’ ἐπισκεφθήκατε, εἰς τὴν φυλακὴν ἤμουνα καὶ ἤλθατε σ’ ἐμέ». Τότε θὰ τοῦ ἀποκριθοῦν οἱ δίκαιοι καὶ θὰ ποῦν, «Κύριε, πότε σὲ εἴδαμε νὰ πεινᾷς καὶ σ’ ἐθρέψαμε ἢ νὰ διψᾷς καὶ σ’ ἐποτίσαμε; Πότε δὲ σὲ εἴδαμε ξένον καὶ σ’ ἐπήραμε εἰς τὸ σπίτι ἢ γυμνὸν καὶ σ’ ἐνδύσαμε; Πότε σὲ εἴδαμε ἄρρωστον ἢ φυλακισμένον καὶ ἤλθαμε σ’ἐσέ;». Ὁ βασιλεὺς θὰ ἀπαντήσῃ καὶ θὰ τοὺς πῇ, «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅ,τι ἐκάνατε εἰς ἕνα ἀπὸ τούτους τοὺς ἀσήμαντους ἀδεφλοὺς μου, σ’ ἐμὲ τὸ ἐκάνατε».

Τότε θὰ πῇ σ’ ἐκείνους, ποὺ θὰ εἶναι πρὸς τὰ ἀριστερά, «Φύγετε ἀπ’ ἐμέ, καταραμένοι, στὴν αἰώνια φωτιά, ποὺ ἔχει ἐτοιμασθῆ διὰ τὸν διάβολον καὶ τοὺς ἀγγέλους του, διότι ἐπείνασα καὶ δὲν μοῦ ἐδώκατε νὰ φάγω, ἐδίψασα καὶ δὲν μ’ ἐποτίσατε, ξένος ἤμουνα καὶ δὲν μ’ ἐπήρατε εἰς τὸ σπίτι, γυμνὸς ἤμουνα καὶ δὲν μ’ ἐνδύσατε, ἀσθενὴς ἤμουνα καὶ φυλακισμένος καὶ δὲν μ’ ἐπισκεφθήκατε». Τότε θὰ ἀποκριθοῦν καὶ αὐτοὶ καὶ θὰ ποῦν, «Κύριε, πότε σὲ εἴδαμε νὰ πεινᾷς ἢ νὰ διψὰς καὶ νὰ εἶσαι ξένος ἢ γυμνὸς ἢ ἀσθενὴς ἢ φυλακισμένος καὶ δὲν σὲ ὑπηρετήσαμε;» Τότε θὰ ἀποκριθῇ εἰς αὐτοὺς καὶ θὰ πῇ, «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅ,τι δὲν ἐκάνατε εἰς ἕνα ἀπὸ τοὺς ἀσήμαντους τούτους, οὔτε εἰς ἐμὲ ἐκάνατε». Καὶ αὐτοὶ θὰ μεταβοῦν εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον».

Ο Απόστολος Κυριακής της Απόκρεω 27-2-2022 (Κορινθίους Α´ η´8-θ´2)

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής της Απόκρεω

Αδελφοί βρῶμα δὲ ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ· οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν περισσεύωμεν, οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν ὑστερούμεθα. βλέπετε δὲ μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν. ἐὰν γάρ τις ἴδῃ σε, τὸν ἔχοντα γνῶσιν, ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον, οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν; καὶ ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι᾿ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν. οὕτω δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε. διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω.

Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; οὐχὶ Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα; οὐ τὸ ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ; εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ.

Απόδοση σε νεοελληνική ο Απόστολος Κυριακής της Απόκρεω

Ἀδελφοί, ἐμᾶς δὲν μᾶς συνιστᾶ τὸ φαγητὸν εἰς τὸν Θεόν, διότι οὔτε ἐὰν φάγωμεν, ἔχομεν κανένα πλεονέκτημα, οὔτε ἐὰν δὲν φάγωμεν, χάνομεν τίποτε.

Προσέχετε ὅμως μήπως ἡ ἐλευθερία σας αὐτὴ γίνῃ αἰτία νὰ πέσουν οἱ ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν. Ἐὰν κάποιος ἰδῇ ἐσένα ποὺ ἔχεις γνῶσιν, νὰ κάθεσαι εἰς τὸ τραπέζι ἑνὸς ναοῦ εἰδώλων, δὲν θὰ ἐνθαρρυνθῇ ἡ συνείδησίς του, ἐπειδὴ εἶναι ἀδύνατος εἰς τὴν πίστιν, εἰς τὸ νὰ τρώγῃ κρέατα τῶν θυσιῶν ποὺ προσφέρονται εἰς τὰ εἴδωλα; Καὶ ἐξ αἰτίας τῆς γνώσεώς σου θὰ χαθῇ ὁ ἀδύνατος ἀδελφὸς διὰ τὸν ὁποῖον ἐπέθανε ὁ Χριστὸς. Ἁμαρτάνοντες δὲ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ πληγώντες τὴν συνείδησίν των ποὺ εἶναι ἀδύνατη, ἁμαρτάνετε εἰς τὸν Χριστόν.

Δι’ αὐτὸν τὸν λόγον, ἐὰν φαγητὸν κάνῃ τὸν ἀδελφόν μου νὰ πέσῃ, δὲν θὰ φάγω κρέας ποτέ, διὰ νὰ μὴ γίνω αἰτία νὰ πέσῃ ὁ ἀδελφός μου. Δὲν εἶμαι ἀπόστολος; Δὲν εἶμαι ἐλεύθερος; Δὲν εἶδα τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριόν μας; Δὲν εἶσθε σεῖς τὸἔργον μου ἐν Κυρίῳ; Ἐὰν δι’ ἄλλους δὲν εἶμαι ἀπόστολος, εἶμαι τοὐλάχιστον γιὰ σᾶς, διότι σεῖς εἶσθε ἡ σφραγίδα τῆς ἀποστολῆς μου ἐν Κυρίῳ.

ΟΤΑΝ ΕΛΘΗ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

«Ὅταν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. 25,31)

«Ὅταν θά ἔλθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μὲ ὅλη του τὴν δόξα καὶ ὅλοι οἱ ἄγγελοι μαζί του, τότε θὰ καθήσῃ στὸν θρόνο  τῆς δόξης του καὶ θὰ μαζευθοῦν ἐνώπιόν του ὅλα τὰ ἔθνη»

            Το Σύμβολο της Πίστεώς μας, το «Πιστεύω», κλείνει με την φράση «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Αυτή η προσδοκία αποτελεί και το επισφράγισμα της διδασκαλίας του Χριστού στους μαθητές Του, λίγο πριν το πάθος Του. Απευθυνόμενος σ’ αυτούς και, κατ’ επέκτασιν σε όλους μας, ο Χριστός μας διαβεβαιώνει για το ότι θα έλθει πάλι στον κόσμο, μόνο που αυτή τη φορά θα τερματίσει τον χρόνο και την κυριαρχία του επάνω μας, θα τερματίσει την φθορά της κτιστότητας, θα τερματίσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας που πηγάζουν ακριβώς από την πορεία μας στον χρόνο και θα μας δώσει μίαν άλλη οντολογική κατάσταση: αυτή της ανάστασης, της πρόσληψης του πνευματικού μας σώματος, διά του οποίου ο άνθρωπος θα γίνει σώος, ακέραιος, πλήρης, έτοιμος να μετάσχει ή να μη  μετάσχει στην χαρά του Κυρίου, ανάλογα με τη προαίρεσή του εντός του χρόνου.

Και αυτό είναι το σπουδαίο: ότι ο Χριστός καταργεί κάθε ανάγκη, αλλά όχι την ελευθερία μας. Καταργεί τον θάνατο, αλλά όχι την ελευθερία μας να πεθάνουμε, αυτή τη φορά αιώνια. Καταργεί τις συγγένειες, τα έθνη, τις θρησκείες, τις πεποιθήσεις, τις φιλοσοφίες, τα επιτεύγματά μας, όχι όμως την φύση μας. Η μόνη διαφορά που θα υπάρχει είναι στην απόφαση η αγάπη να είναι ο τρόπος της αιωνιότητας ή η απουσία της. Και η αγάπη θα έχει ένα στοιχείο που θα την καταδεικνύει: το πρόσωπο του διπλανού μας, του αδελφού μας του ελαχίστου, με το οποίο συναντηθήκαμε, επικοινωνήσαμε, μοιραστήκαμε τα πιο απλά: ένα πιάτο φαγητό, ένα ποτήρι νερό, ένα ρούχο, μια καλημέρα, μια αγκαλιά, ένα κράτημα χεριού στην ασθένεια, μία επίσκεψη στην φυλακή και την περιθωριοποίηση.  Σε έναν από τους ελάχιστους να λιγοστέψαμε την μοναξιά, την πείνα, την δίψα, την γύμνια, την λύπη της ασθένειας, το αίσθημα της απόρριψης, την προσφυγιά του, εξασφαλίσαμε την αιώνια συνάντηση και κοινωνία με τον Χριστό, τους αγίους, την ανθρωπότητα όλη.

Ο πεινασμένος, ο διψασμένος, ο ξένος, ο γυμνός, ο άρρωστος, ο φυλακισμένος κατ’ αρχήν δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι για να σωθούν. Η αγάπη μας το καταφέρνει. Αν την λάβουν, καλούνται να την δώσουν από το υστέρημά τους. Να μιμηθούν όποιον τους αγάπησε στο όνομά του Χριστού. Δεν  είναι η θρησκευτική ευλάβεια, ευσέβεια, τυπικότητα, καθαρότητα που σώζουν. Είναι η αγάπη και τίποτε άλλο.

Θα ξαναέρθει ο Χριστός. Αυτή την βεβαιότητα πολλοί την έχουν ως αφορμή δικαίωσής τους. Θέλουν να ξαναέρθει για να λάβουν τον μισθό τους για τις όποιες πράξεις αγάπης.  Άλλοι θέλουν να ξαναέρθει για να τιμωρήσει  όλους όσοι ξέχασαν να αγαπούνε, όλους όσοι έζησαν στην χλιδή, την εξουσία, την διαφθορά, την δαιμονική έπαρση, σαν να μην υποκείμεθα όλοι, άλλος έτσι, άλλος αλλιώς, σε τέτοια πάθη. Άλλοι, τέλος, περιμένουν τον ερχομό Του για να σταματήσει ο θάνατος και να μπορούνε ανεμπόδιστα να νιώθουν παιδιά Του στον αιώνα, μαζί με όλους τους ανθρώπους που  είναι αδέρφια μας.

Υπάρχουν κι εκείνοι που δεν Τον περιμένουν, ακόμη κι αν στα λόγια διαβεβαιώνουν τ αντίθετο. Είναι όσοι έχουν αρνηθεί την εντολή της αγάπης. Είναι όσοι έχουν καταπατήσει τους ορισμούς των Μακαρισμών που ο ίδιος ο Χριστός είπε στην επί του όρους ομιλία, δείχνοντας κι άλλες όψεις της αγάπης. Γιατί αγάπη είναι να είσαι πτωχός τω πνεύματι, δηλαδή ταπεινός. Αγάπη είναι να θλίβεσαι για τις αμαρτίες σου και το κακό που κυριαρχεί στον κόσμο και να κάνεις ένα βήμα μετάνοιας. Αγάπη είναι να φέρεσαι με πραότητα στους άλλους και όχι με μίσος και εκδίκηση. Αγάπη είναι να πεινάς και να διψάς για την επικράτηση του θελήματος του Θεού που είναι να είμαστε όλοι οι άνθρωποι ένα εν Χριστώ και όχι χωρισμένοι, αλληλομισούμενοι, σκοτώνοντας ο ένας τον άλλο. Αγάπη είναι όταν δείχνει ευσπλαχνία στους άλλους. Αγάπη είναι να παλεύεις η καρδιά σου να είναι καθαρή από πάθη και από την κυριαρχία του «εγώ», δηλαδή του πνευματικού θανάτου. Αγάπη είναι να φέρνεις ειρήνη και να λύνεις τις διαφορές σου ειρηνικά. Αγάπη είναι να σε καταδιώκουν και να σε απορρίπτουν επειδή αγαπάς. Αγάπη είναι να εμπιστεύεσαι τον Θεό σε κάθε θλίψη και απόρριψη. Γιατί τότε η χαρά της πίστης σ’ Αυτόν και η παρουσία Του θα κάνουν την μοναξιά σου να σβήνει.

Στις μέρες μας οι χειρότεροι όλων έχουμε γίνει οι χριστιανοί. Χωρίς ντροπή, επιφανείς, πολιτικοί, κληρικοί, πολίτες επικαλούμαστε τα δίκια μας ή την εξουσία μας και διαγράφουμε, ως νέοι σταυροφόροι, το θέλημα του Θεού. Άλλοι με τα όπλα άλλοι με τις μεγαλόστομες διακηρύξεις, άλλοι ευλογώντας το κακό. Επειδή θα ξαναέρθει, θα μας πει ξεκάθαρα: «Δεν σας γνωρίζω». «Πορεύεσθε απ’ εμού». Άμποτες να μετανοήσουμε. Ένας που μετανοεί, ένας που αγαπά, αλλάζει τον κόσμο.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

27 Φεβρουαρίου 2022

Των Απόκρεω ή της μελλούσης κρίσεως

2022-02-26 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΥ

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ & ΔΙΑΠ.  ΝΗΣΩΝ

ΕΝΟΡΙΑ ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ & Υ. Θ. ΜΑΝΔΡΑΚΙΩΤΙΣΣΗΣ

ΠΟΛΕΩΣ

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ

 

Σας γνωρίζουμε ότι την Παρασκευή 25η Φεβρουαρίου και ώρα 6.00μ.μ. θα ψαλεί ο εσπερινός του ψυχοσάββατου και στη συνέχεια τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων αδελφών μας.

Το Σάββατο 26η Φεβρουαρίου  και ώρα 8.00π.μ. θα τελεστεί  η ακολουθία του όρθρου και εν συνεχεία η θεία λειτουργία και επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων αδελφών μας.

Εκ του ιερού ναού.

ΤΙ ΜΕ ΞΕΚΟΥΡΑΖΕΙ ΑΛΗΘΙΝΑ;

«Να μη χάσουμε την ανάπαυση που βρίσκουμε ζώντας στην αρετή» (Αββάς Δωρόθεος).

Οι άνθρωποι νιώθουμε κουρασμένοι στην ζωή μας. Οι μαθητές που διαβάζουν και ακολουθούν ένα πιεστικό πρόγραμμα, χωρίς πολύ ελεύθερο χρόνο, οι εργαζόμενοι που νιώθουν ότι δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί και περισσότερο από όσο το ωράριό τους περιλαμβάνει, όσοι έχουν οικογένεια, ιδίως οι γυναίκες που είναι φορτωμένες με διπλά βάρη, και της εργασίας και της διαχείρισης του σπιτιού (μολονότι πολλοί άντρες προσπαθούν να βοηθούν και στο σπίτι), είμαστε φορτωμένοι με  μεγάλα φορτία κόπωσης σωματικά, ενώ η εικονική πραγματικότητα απομυζά τον χρόνο μας, στην πραγματικότητα κουράζοντας και όχι ξεκουράζοντας.

Η σωματική κόπωση συνοδεύεται και από ψυχική. Ο αγώνας μας να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες που μοιάζουν ανάγκες, αποτέλεσμα ζωής στα μονοπάτια ενός πολιτισμού που θέλει να θέλουμε, κάνει το ανικανοποίητο να γεννά μελαγχολία και ένα βάρος παραπάνω. Αλλά και όταν ικανοποιούνται οι επιθυμίες μας, επειδή συχνά δεν έχουν να κάνουν με αυτό που ονομάζουμε νόημα ζωής που να αγκαλιάζει την ύπαρξη, η ματαιότητα κουράζει. Το ίδιο και οι σχέσεις που δεν έχουν σταθερότητα, αλλά είναι εναλλασσόμενες, κουράζουν, διότι ο άνθρωπος δεν έχει πρόσωπο αναφοράς. Συχνά όμως κουράζει και η σταθερή σχέση, διότι η ρουτίνα ή ο υπερτονισμός των στοιχείων του χαρακτήρα του άλλου που λειτουργούν υπονομευτικά στην αγάπη, καθώς το «εγώ» ή θίγεται ή δεν αισθάνεται ασφάλεια ή βαριέται λόγω των ελαττωμάτων του άλλου. Δεν βλέπουμε, άλλωστε, εντός μας. Η προτεραιότητά μας είναι η κριτική του άλλου.

Η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας κάνει λόγο για την ανάπαυση που βρίσκει ο άνθρωπος, όταν ζει στην αρετή. Ο εθνικός ποιητής λέει: «συχνά τα στήθια εκούρασα, ποτέ την καλοσύνη».  Η αγάπη αναπαύει, διότι γίνεται προσφορά που ησυχάζει την συνείδηση. Η καλοσύνη δεν αφήνει τον άνθρωπο μόνο. Η ειρηνικότητα δίνει χαρά. Όταν αναζητούμε την αλήθεια, τότε ξεκουραζόμαστε, διότι έχουμε παρηγοριά στις δοκιμασίες μας. Όταν συγχωρούμε, ξεκουραζόμαστε ψυχικά, διότι η ζωή μας έχει προσανατολισμό στον Χριστό και Εκείνος δεν μας αφήνει.

Αντίστοιχα γίνεται και όταν ακολουθούμε τον τρόπο που η πίστη μας ζητά να διαχειριστούμε την καθημερινότητά μας. Η νηστεία δεν είναι κούραση, αλλά ομορφιά, καθώς μας βοηθά να αποτοξινωθούμε σωματικά και να συνδυάσουμε την παραίτηση από την προτεραιότητα της τροφής με την έγνοια για τον Θεό. Η προσευχή, όταν δεν περιορίζεται σε ένα αίσθημα τυπικότητας, αλλά έχει να κάνει με την δίψα του ανθρώπου να μιλήσει στον Θεό, ξεκουράζει από τα φορτία. Η μελέτη του λόγου του Θεού, των βίων των αγίων, της διδασκαλίας των πατέρων και των όσων παλεύουν με την αλήθεια, αναπαύει τον κουρασμένο νου και την ταλαιπωρημένη καρδιά. Η λειτουργική ζωή φέρνει σε επαφή τον άνθρωπο και με τον Θεό και με τον πλησίον και δίνει μία αδιόρατη χαρά.

Η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μάς κάνει να δούμε και τις σχέσεις μας με τους άλλους, καθώς και την εργασία μας διαφορετικά. Όταν πρυτανεύει το ευχαριστιακό ήθος, δηλαδή το «Δόξα τω Θεώ», εκτιμούμε καλύτερα τον άλλο στην ζωή μας, ενώ κατανοούμε πως η εργασία είναι για να επιβιώσουμε και όχι για να γίνει αυτοσκοπός. Μπορούμε να βάλουμε λοιπόν όρια και να μη νικηθούμε από το άγχος και την κατάκριση.

 Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να βρούμε τι αλλιώτικο μας ξεκουράζει αληθινά. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 23 Φεβρουαρίου 2022

2022-02-23 ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΙΛΙΑΝΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ

Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΓΟΝΕΩΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

 

Την Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2022, στα πλαίσια λειτουργίας της Σχολής Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, έγινε η τέταρτη διαδικτυακή συνάντηση με συμμετοχή γονέων και ζευγαριών από την Κέρκυρα και άλλες περιοχές της Ελλάδας.

                Επίσημος προσκεκλημένος και ομιλητής ήταν ο π. Σπυρίδων Σκουτής, κληρικός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, εφημέριος του Ι. Ναού Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης Νοσοκομείου «ΕΛΠΙΣ» και υπεύθυνος της ιστοσελίδας euxh.gr,με θέμα: «Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα;»

                Την εκδήλωση άνοιξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, ο οποίος ευχαρίστησε τον ομιλητή που δέχθηκε με προθυμία την πρόσκληση της Ιεράς Μητροπόλεως, τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο για την ευλογία που έδωσε να ομιλήσει ο π. Σπυρίδων Σκουτής, τους υπευθύνους της σχολής και τους συμμετέχοντες για την πολυπληθή παρουσία τους. Ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι, ο κόσμος μπορεί να προχωράει αλλά η αλήθεια του Θεού είναι ακαινοτόμητος, όπως και η πίστη μας στον Ιησού Χριστό. Ωστόσο ο λόγος του Κυρίου «ο παλαιός οίνος σε καινούς ασκούς» πρέπει να έχει θέση στο πολύ ενδιαφέρον θέμα της συνάντησης.

                Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο π. Σπυρίδων Σκουτής, ο οποίος, αφού ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο για την πρόσκληση, ξεκίνησε την ομιλία του, λέγοντας για τα τρία σκαλοπάτια στη σχέση των ανθρώπων που πρέπει να γνωρίζουμε για να υπάρξει πνευματική γονιμοποίηση στο μυστήριο του γάμου. Αυτά είναι: το σεξ, ο έρωτας και η αγάπη. Το σεξ είναι η ένωση σωμάτων. Είναι μια χρήση του άλλου, μια ηδονική κατάσταση η οποία, όταν δεν είναι ενταγμένη στην προοπτική του έρωτα και της αγάπης, δεν έχει αυθεντικό νόημα. Αν οι άνθρωποι παραμείνουν μόνο σ’ αυτό, μαραζώνουν. Ο έρωτας είναι η έξοδος στην συνάντηση με το αγαπημένο πρόσωπο. Η λέξη έρωτας συναντάται και στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Είναι ένωση σωμάτων, είναι και ο πόθος για τον Θεό, σύμφωνα με την πατερική διδασκαλία.

                Ο Χριστός, συνέχισε ο ομιλητής, είναι το πρόσωπο που μπορεί να νοηματοδοτήσει τη σχέση δυο ανθρώπων, αν η σχέση των δυο οδηγηθεί στο γάμο, διαφορετικά ο άνθρωπος οδηγείται εξαιτίας του εγωισμού στη διάλυση της σχέσης. Σκοπός του έρωτα είναι να ολοκληρωθεί σε αγάπη. Στο τρίτο δηλαδή σκαλοπάτι. Και αυτό θα γίνει όταν η σχέση των δυο έχει τα σημάδια του Σταυρού. Δηλαδή, αν ο ένας θα αναπαύει τον άλλον, αν ο ένας θα διακονεί τον άλλον, αν ο ένας θα θυσιάζεται για τον άλλον. Μέσα στο γάμο κάθε άνθρωπος βάζει την αγάπη ως κέντρο νοήματος. Στην ερωτική σχέση των δυο προσώπων η Εκκλησία μας λέει: στο κέντρο θα βάλλετε το πρόσωπο του Χριστού. Διαφορετικά, αν στη θέση αυτή βάλλετε τον εγωισμό σας, θα έχετε σύγκρουση εγωισμών. Μέσα σε μια σχέση δυο ξένων ανθρώπων που οδηγούνται στο γάμο, μόνο η χάρη του Θεού μπορεί να τους κρατήσει ενωμένους.

                Στη συνέχεια, ο π. Σπυρίδων τόνισε κάποιους τρόπους ωρίμανσης της συζυγίας μέσα στο γάμο, ώστε να γνωρίζουμε τι να αποφύγουμε και τι να κυοφορήσουμε. Μέσα στο γάμο, προτεραιότητα έχει ο άλλος με την διακονία και την θυσία μου γι’ αυτόν. Σκοπός του γάμου δεν είναι η τεκνογονία αλλά η συζυγία. Η αγάπη του ζευγαριού είναι η καλύτερη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Να υπάρχουν όρια στη σχέση του ζευγαριού με τους γονείς και τα πεθερικά τους. Κέντρο της σχέσης του ζευγαριού και της οικογένειας να είναι ο Χριστός. Αφαίρεση του ψέματος και μυστικών από την σχέση. Όχι στο να θεωρούμε τον άλλο δεδομένο, αλλά καλλιέργεια της σχέσης μ’ αυτόν. Όχι στη ζήλεια, στην έλλειψη εμπιστοσύνης. Μακριά από διαχωρισμούς. Παίρνουμε αποφάσεις από κοινού. Στην πορεία της ζωής υπάρχουν οι φυσικές μεταβολές (π.χ. γεράματα) και οι βίαιες μεταβολές (π.χ. θάνατος, αναπηρία) για τις οποίες πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Να μάθουμε το παιδί μας να ασκείται, να υποχωρεί, να γονατίζει με ευθύνες για τις πράξεις του, για να μπορεί να ωριμάσει σωστά.

                Κλείνοντας την ομιλία του ο π. Σπυρίδων έδωσε απάντηση στο ερώτημα, αν ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Ναι, αν στη θέση του γάμου θα βάλω τον εγωισμό. Όχι, αν στη θέση του γάμου θα βάλω τον Χριστό. Στη συνέχεια ο ομιλητής απάντησε σε ερωτήσεις των συμμετεχόντων και υπήρξε ένας μικρός κατατοπιστικός διάλογος στα όσα ειπώθηκαν.

Την εκδήλωση έκλεισε ο Σεβασμιώτατος, ευχαριστώντας τον ομιλητή για την πολύ ωραία και περιεκτική ομιλία του με πολλά και υψηλά νοήματα. Τόνισε ότι, όταν βλέπουμε τον γάμο ως ένωση κάθε μορφής συμφερόντων, τότε είναι ανεπιτυχής και διαλύεται. Όταν όμως οι άνθρωποι ξεκινούν τον δρόμο του παραδείσου, της θέωσης, χωρίς να βάζουν προγράμματα, τότε ο γάμος προχωρά με την παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ως κρίκου ενωτικού των δυο ξένων εντελώς ανθρώπων που καλούνται να έχουν την ίδια σκέψη την αγάπη , την εμπιστοσύνη.

                Η επόμενη διαδικτυακή συνάντηση της Σχολής Γονέων της Ιερά Μητροπόλεως μας θα γίνει την Κυριακή 20 Μαρτίου 2022 και ώρα 20:00 το βράδυ με ομιλητή τον κ. Μάκη Παπαγεωργίου, οικονομολόγο και δημοσιογράφο, και θέμα: «Παιδί και ίντερνετ».

Κυριακή του Ασώτου υιού στη Κέρκυρα

Στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Παναγιοπούλας στον λόφο Κογεβίνα , λειτούργησε και ομίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος, σήμερα Κυριακή του Ασώτου υιού.

Στη ενορία μετέβει ο Σεβασμιώτατος με την ευκαιρία της τοποθετήσεως νέου ιερέως, προκειμένου να τον εγκαταστήσει.

Στη ομιλία του ο Σεβασμιώτατος έλαβε αφορμή από το ευαγγελικό ανάγνωσμα και υπογράμμισε τρία σημεία. 

Πρώτον· η εγκατάλειψη της πατρικής οικίας του πατέρα από την πλευρά του νεότερου υιού, απαιτώντας το μερίδιο της περιουσίας που του ανήκει. Λησμόνησε ότι η πατρική περιουσία δεν έχει καμία αξία, όταν απομακρύνεται από τον πατέρα. Η ζωή μας ανήκει στον δημιουργό πατέρα. Εκείνος ενεφύσησε πνοή ζωής, η καρδιά μας, η σκέψη μας, η βούληση μας είναι η περιουσία που μας έδωσε ο Πατέρας χωριζόμενος από τη ζωή μας, όλα αυτά δεν έχουν αξία ή μάλλον μεταστρέφονται και μεταποιούνται.

Δεύτερον· απεδήμησε εις χώραν μακράν. Η μετάβαση μας σε χώρα μακρινή από τον Θεό που μπορεί μεν να την δημιούργησε ο Θεός , αλλά ο άνθρωπος την παραμόρφωσε. Σ’ αυτήν την παραμορφωμένη χώρα ο σύγχρονος άνθρωπος πιστεύει ότι με τον πλούτο των δωρεών του Θεού τον οποίον παρέλαβε μεν, αλλά τον διαχειρίζεται χωρίς Εκείνον, πιστεύει ότι θα ευδοκιμήσει, αλλά αντίθετα, ο πλούτος του Θεού χωρίς Εκείνον, διαστρέφεται, η ζωή γίνεται θάνατος, η ελευθερία δουλεία, η ειρήνη αναταραχή, η μακροθυμία κακία. Τότε σ’ αυτήν την χώρα ζει τον κολασμό του ο σύγχρονος άνθρωπος, φτώχεια πνευματική – λιμός πνευματικός.

Τρίτον · ο υιός της παραβολής ήλθε εις εαυτόν· η απόφαση του ήταν σωτήριος. Ο σύγχρονος αποστάτης του Θεού χρειάζεται δύναμη για να λάβει τέτοια απόφαση. Πάντως δεν είναι ακατόρθωτο, όσο και να έχει φθάσει ο σύγχρονος άνθρωπός στο τέλμα, πάντα στο βάθος θα υπάρχει το φώς του Θεού. Η απόφαση μας οδηγεί στη μετάνοια. Η μετάνοια είναι η αρχή του αγώνος μας για την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, είναι η είσοδος στη ζωή της χάριτος του Θεού, είναι η πρόγευση της υπέρβασης του θανάτου και της Αναστάσεως μας.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος χειροθέτησε τον πατέρα Λαυρέντιο που είναι έμπειρος θεολόγος και έχει ένα σημαντικό ποιμαντικό έργο σε πρωτοπρεσβύτερο και πνευματικό, ευχαριστώντας τους ενορίτες για την σπουδαία συμμετοχή τους στη Θεία λειτουργία, αλλά και στη ζωή της ενορίας ευχόμενος καλή Τεσσαρακοστή.

2022-02-20 ΚΥΡΙΑΚΉ ΑΣΏΤΟΥ

Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ (ΠΡΟΣΚΑΛΕΣΑΜΕΝΟΣ ΕΝΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ)

 

«Ἦν δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει, καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν» (Λουκ. 15, 25-28)

῾Ο μεγαλύτερος γιός του βρισκόταν στὸ χωράφι· καὶ καθὼς ἐρχόταν καὶ πλησίαζε στὸ σπίτι, ἄκουσε μουσικὲς καὶ χορούς. Φώναξε, λοιπόν, ἕναν ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες καὶ ρώτησε νὰ μάθει τί συμβαίνει. ᾿Εκεῖνος τοῦ εἶπε· “γύρισε ὁ ἀδελφός σου, κι ὁ πατέρας σου ἔσφαξε τὸ σιτευτὸ μοσχάρι, γιατὶ τοῦ ἦρθε πίσω γερός”. Αὐτὸς τότε θύμωσε καὶ δὲν ἤθελε νὰ μπεῖ μέσα.

            Σε ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας γραμματείας, πέρα από το βαθύτατα πνευματικό περιεχόμενο το οποίο μας αποκαλύπτει ποιος είναι αληθινά ο Θεός και τι ζητάμε ή τι νομίζουμε ότι ζητάμε από Αυτόν οι άνθρωποι, την παραβολή του ασώτου υιού, βλέπουμε μία μορφή που ο Χριστός μάς καλεί να την ψηλαφήσουμε με πολλή προσοχή. Είναι ο πρεσβύτερος υιός. Ίσως εδώ να μοιάζουμε οι περισσότεροι πιστοί. Άνθρωποι αταξίδευτοι πνευματικά, με την βεβαιότητα ότι είμαστε πάντοτε δίπλα στον Θεό που αναγνωρίζουμε ως πατέρα μας, με ένα αίσθημα αναμαρτησίας, καθώς δεν έχουμε κάτι να προσάψουμε στον εαυτό μας, έρχεται η στιγμή που διαπιστώνουμε ότι η αγάπη του Πατέρα δεν έχει να κάνει με την ηθική μας ή την υπακοή μας ή το δίκιο μας, αλλά είναι αγάπη που απλώνεται σε όλες και όλους, ανεξαρτήτως έργων, ανεξαρτήτως κοινωνίας, ανεξαρτήτως παραμονής κοντά Του. Δεν υπάρχουν παιδιά και αποπαίδια. Δεν υπάρχουν κληρονόμοι και απόκληροι. Και είναι σκανδαλώδης αυτή η αγάπη για όποιον πιστεύει σε έναν Θεό που επιβλέπει νόμους, που δεν δίνει ευκαιρίες στους ανθρώπους ακόμη κι αν κάνουν λάθη, αμαρτίες, αστοχίες, ακόμη κι αν Τον περιφρονούν και φεύγουν από κοντά Του.

            Ο πρεσβύτερος υιός της παραβολής επιστρέφει από το χωράφι που εργάζεται. Θα λέγαμε ότι επιστρέφει από το γεώργιο του Θεού, όπου σπέρνει τον λόγο του Θεού, για να καλλιεργήσει την γη των ανθρώπων, όπως ο Πατέρας θέλει και για να αυγατίσει και την δική του, προσωπική περιουσία από την στιγμή που ο άλλος γιος έχει φύγει για πάντα, να λάβει την πρώτη θέση στην Εκκλησία, στην βασιλεία του Θεού. Ο πρεσβύτερος υιός ζει την βεβαιότητα του αυτονόητου. Μόνο αυτός έχει θέση στην καρδιά του Πατέρα. Και εργάζεται σκληρά, για να φανεί αντάξιος της αποκλειστικότητας, όπως πιστεύει ότι την δικαιούται για τον εαυτό του. Μα, όταν επιστρέφει από την εργασία του, το οικοδόμημα που έχει χτίσει εντός του με κέντρο των πάντων τον εαυτό του, σταδιακά καταρρέει.

            Ποια είναι τα βήματα αυτής της κατάρρευσης;

            Πρώτον, το ότι φωνάζει έναν από τους υπηρέτες για να μάθει τι συμβαίνει, καθώς ακούει μουσικές και χορούς. Δεν μπαίνει στο σπίτι ως ο υιός που είναι συνδιαχειριστής, αλλά ως ένας καχύποπτος ξένος που πρέπει να μάθει με άλλον τρόπο τι συμβαίνει και όχι με την ευθύτητα και την απλότητα του παιδιού που θα ρωτήσει τον πατέρα του. Ο πρεσβύτερος υιός ήδη αποκαλύπτει το ανταγωνιστικό πνεύμα που τον διακατέχει. Τις υποψίες του ότι τελικά ο πατέρας του δεν του έχει αποκαλύψει την καρδιά του και ότι, παρότι έμεινε μόνος του στο σπίτι μαζί του, εντούτοις ο πατέρας του ήλπιζε ότι ο νεώτερος υιός θα επιστρέψει, εξακολουθούσε να έχει δύο παιδιά και όχι ένα. Η ζήλια και ο φθόνος ελλοχεύουν στην καρδιά του πρεσβύτερου υιού και ο φόβος ότι η σιωπή του πατέρα στα χρόνια της απουσίας του νεώτερου ήταν σιωπή συγχωρητική, προσευχητική, πάντως όχι σιωπή διαγραφής του. «Δεν δικαιούται ο πατέρας μου να θεωρεί ότι υπάρχει ο νεώτερος γιος. Όφειλε να τον διαγράψει, να το θεωρεί νεκρό, χωρίς περιθώριο ανάστασης και επιστροφής», ήταν, όπως φαίνεται ξεκάθαρα, το συναίσθημα του πρεσβύτερου. Ο νεώτερος επέστρεψε εξαιτίας της μνήμης του για το σπίτι του πατέρα. Ο πρεσβύτερος ήθελε ο πατέρας να διαγράψει από την μνήμη του ότι υπήρχε νεώτερος υιός.

Δεύτερον, ότι στον διάλογο με τον πατέρα του, ο πρεσβύτερος υιός δεν τον αποκαλεί «πατέρα», όπως δεν αποκαλεί τον νεώτερο υιό «αδελφό» του. «Ο γιος σου», αναφέρει στον πατέρα, με ένα ύφος στο οποίο η οργή περισσεύει και η κακία θριαμβεύει με τρόπο δαιμονικό. Και δεν περιορίζεται εκεί. Αποκαλύπτει τα αληθινά του συναισθήματα έναντι του πατέρα του. «Σου δουλεύω», «είμαι υπάλληλος και εργαζόμενός σου τόσα χρόνια κι ένα δώρο δεν μου έκανες για να φάω με τους φίλους μου», είναι ο πικρός λόγος του. «Δεν είμαι παιδί σου, κάνω υπομονή τόσα χρόνια κοντά σου, υπακούοντας στις εντολές σου, αλλά δεν σε αγαπώ», λέει ξεκάθαρα στον πατέρα του. Μόνο κίνητρό του η ασφάλεια του σπιτιού, η χρήση της περιουσίας, η αξιοποίηση της θέωσης, η αναμονή της θεοποίησης, αλλά καμία αγάπη.

Τρίτον, ότι αρνείται να αποδεχτεί ότι ο πατέρας του αγαπά τον άσωτο αδερφό του, για τον λόγο ότι εκείνος κατασπατάλησε τον βίο του πατέρα, την κοινή τους περιουσία και αποδείχθηκε ανάξιος της δωρεάς. Ο κόσμος του πρεσβύτερου υιού, ο τακτοποιημένος σε καλούπια ηθικής, γκρεμίζεται ολοσχερώς. Ζούσε δίπλα σε έναν πατέρα που ουδέποτε κατάλαβε. Το μόνο που τον χαρακτήριζε ήταν το κέρδος, το συμφέρον, η επιθυμία όλα να γίνουν δικά του. Ένας άνθρωπος ανίκανος για γνήσιες σχέσεις, ένας άνθρωπος σκληρόκαρδος και εγωιστής, ένας άνθρωπος που αρνείται να αγαπήσει με ανοιχτότητα, φτάνει να μην αγαπά καθόλου.

Απέναντι σε μια τέτοια στάση ζωής ο πατέρας απαντά με τρυφερότητα και διάκριση. «Παιδί μου», του λέει, σε αντίθεση με την άρνηση εκείνου να τον αναγνωρίσει ως πατέρα. «Όλα όσα έχω είναι δικά σου», του λέει, δείχνοντάς του ότι κανείς δεν μπορεί να του στερήσει ό,τι δικαιούται, πρωτίστως την πατρική αγάπη. Μόνο που η αγάπη δεν έχει όριο την ηθική, αλλά είναι ανεξάντλητη. «Έπρεπε να χαρείς διότι ο αδερφός σου νεκρός ήταν και αναστήθηκε, χαμένος και βρέθηκε, του λέει πάλι, υπενθυμίζοντάς του ότι η αδελφική σχέση δεν διαγράφεται, ότι η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει και το νόημα είναι να μπορείς να βάζεις πάνω απ’  όλα τελικά ακριβώς την αγάπη.

Το πατρικό παράδειγμα είναι συγκλονιστικό. Άραγε είναι αυτός ο Θεός στον οποίο πιστεύουμε;

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου 2022

Του ασώτου υιού

Κήρυγμα Κυριακής του Ασώτου (20-02-2022)

 

«Εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὺτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη»

Μέσα στο κείμενο της παραβολής «του Ασώτου» που ακούσαμε αδελφοί μου βλέπει ο καθένας μας τον δικό του εαυτό. Είναι ο καθρέπτης που δείχνει την ιστορία του ανθρώπου, την πτώση και την ανάστασή του. Αλλά και την απέραντη αγάπη και συγχωρητικότητα του Θεού πατέρα.

Μόνον ο Χριστός αδελφοί μου θα μπορούσε να μιλήσει και να ζωγραφίσει με τέτοιες φράσεις τις συνέπειες της αποστασίας του προσώπου του ασώτου υιού εξ αιτίας της αμαρτωλής ζωής, που δεν είναι παρά ο κάθε άνθρωπος. Επαναστατεί εναντίον του πατέρα, θεωρώντας ότι έτσι θα γίνει ελεύθερος, θα γίνει ανεξάρτητος και ευτυχισμένος.

Ζητά απαιτώντας περιουσία που δεν του ανήκει, γιατί δεν κουράστηκε, δεν τη δούλεψε, δεν αγωνίστηκε. Όλα ανήκουν στον πατέρα. Ο γεμάτος όμως αγάπη πατέρας δεν αρνείται, του δίνει το κληρονομικό του δικαίωμα, «το επιβάλλον μέρος της ουσίας». Γνωρίζει την έκβαση αυτής της απαίτησης και τις συνέπειες της ζωής του.

Όμως δεν αρνείται γιατί η αγάπη του είναι μεγαλύτερη από την πατρική αυστηρότητα. Ο άσωτος απαιτητικός και ανυπάκουος ζητάει κάτι καινούριο, δεν μπορεί να ζήσει μέσα σε μια συνηθισμένη οικογενειακή παραδοσιακή ζωή. Θέλει ελευθερία, θέλει να φύγει, να ανοίξει τα φτερά του, να δει νέους κόσμους πρωτόγνωρους, να βρει την πραγματική ζωή κατά την γνώμη του. Και έφυγε, «απεδήμησεν εις χώραν μακράν». Είναι γεγονός ότι απόλαυσε την ζωή μακριά από την πατρική εστία με όλη τη δύναμη και το νεανικό σφρίγος. Γνωρίζει την αμαρτία σε όλη της την δύναμη και την σημασία του «ζων ασώτως… και καταφαγών τον βίον μετά πορνών». 

Ζούσε άσωτα δηλαδή και τα έφαγε όλα και ζούσε μέσα στην ανηθικότητα και την πρόσκαιρη σαρκική αμαρτία. Όλα όμως τελειώνουν «πάντα ρεῖ οὐδέν μένει» λέγει ο αρχαίος προγονός μας Ηράκλειτος. Και πολύ περισσότερο τα υλικά και φθαρτά πράγματα. Έτσι γρήγορα εξανεμίστηκε και «το επιβάλλον μέρος της ουσίας» που έλαβε από τον πατέρα. 

Τελικώς γίνεται χοιροβοσκός διότι πλέον δεν τον γνωρίζει κανείς πια. Ποτέ δεν τον γνώριζαν· την περιουσία του κατάλαβαν και ωσἀν άλλα έντομα του την κατέφαγαν. Κατέληξε λοιπόν εκεί που δεν μπορούσε να φανταστεί πριν από λίγο όταν ήταν στην πατρική εστία, ζώντας σαν πρίγκιπας. Τώρα και οι χοίροι τον κυνηγούν αν δοκιμάσει να πάρει κανένα ξυλοκέρατο να κορέσει την πείνα του, διότι λιμοκτονεί και «οὐδεις ἐδίδου αὐτῶ».

Αυτές είναι αδελφοί μου οι συνέπειες της αμαρτίας. Πριν πραγματοποιηθεί, δημιουργεί έλξη, πόθο, δίψα για πραγματοποίηση και μυστήριο, επίσης και κατά την πραγματοποίηση της. Όμως αμέσως μετά αρχίζουν οι τραγικές συνέπειες, τα ραπίσματα της συνειδήσεως, οι ενοχές και τα τραγικά αποτελέσματα.

Αυτό ζούσε ο άσωτος υιός της σημερινής παραβολής αδελφοί μου. Κατάντησε μια τραγική εικόνα ανθρώπου, ένα ψυχικό και σωματικό ναυάγιο.

Αλήθεια, ο πατέρας τι κάνει; τον θυμάται; Τον ξέχασε αυτόν τον άσωτο επαναστάτη υιό; Μα πώς να ξεχάσει το σπλάχνο του όσο και αν το παιδί του πέσει χαμηλά η «ἀγάπη πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει, οὐδέποτε ἐκπίπτει». 

Έτσι λοιπόν ο πατέρας περιμένει και καρτερεί. Τα γέρικα μάτια του κοιτάζουν κάθε μέρα στο βάθος του δρόμου να φανεί ο άσωτος επαναστάτης υιός  γιατί είναι βέβαιος ότι θα επιστρέψει.

Και ο γιος βόσκοντας χοίρους σκεπτικός, φιλοσοφεί το άθλιο χάλι του. Κάποια στιγμή «εἰς ἑαυτόν δε ἐλθών» παίρνει την μεγάλη απόφαση να επιστρέψει. Δηλαδή αυτό θα πει μετάνοια, επιστροφή. Γυρίζει και πάλι στην αγκαλιά του πατέρα της αγάπης λαμβάνοντας και πάλι «τὴν στολὴν τὴν πρώτην».

Αντιλαμβανόμεθα όλοι τα βαθύτερα νοήματα της παραβολής αυτής. Βλέπουμε την αγάπη και την συγχωρητικότητα του σπλαχικού Πατέρα Θεού για τον κάθε άσωτο υιό. Και ποιος από μας δεν γίνεται ή έχει γίνει άσωτος; Μετάνοια, το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Το θέμα είναι να σηκωθούμε, να «έλθουμε εις εαυτόν» και να πούμε «ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν Πατέρα». Αμην.!

12ο Εσπερινό Κήρυγμα Μητροπολίτου Κέρκυρας κ. Νεκταρίου (Live)

Πανηγύρισε η Ιερά Μονή Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος στην περιοχή Στρατιάς, Κέρκυρας

Η παλαίφατος και ιστορική Ιερά Μονή η τιμώμενη εις τον  Άγιο Θεόδωρο τον Τήρωνα πανηγύρισε την ετήσια εορτή του Αγίου Θεοδώρου. 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων νήσων κ. Νεκτάριος, μετά της μικρής ανδρώας αδελφότητος, προέστη της Θείας λειτουργίας και της ιεράς πανηγύρεως της Ιεράς μονής. Συμμετείχε αριθμός προσκυνητών και φίλων της Ιεράς Μονής στη ως άνω πανήγυρη, έψαλλαν δε, χορός μαθητών της σχολής εκκλησιαστικής μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως και φοιτητές του Ιονίου Πανεπιστημίου, με χοράρχη τον π. Νεκτάριο Μπόκο.

Ο Σεβασμιώτατος κατά την ομιλία του υπογράμμισε ότι, της πίστεως τα κατορθώματα τα προερχόμενα από τον διαρκή αγώνα , εμψυχώνονται από την πίστη και την βαθία αγάπην εις τον Ιησούν Χριστόν και είναι μεγάλα  τα αποτελέσματα των έργων και των κατορθωμάτων.

Ο Άγιος Μάρτυς Θεόδωρος Ο Τήρων, που τούτο το προσωνύμιο είναι στρατιωτικό αξίωμα και διάκριση, παρά το γεγονός  του αξιώματος του και της νεότητος του, η πίστης του εις τον Ιησούν Χριστόν του αναπτέρωσε το ηθικό σθένος και του έδωσε την εσωτερική δύναμη να αντιταχθεί στα έργα και την πίστη της ειδωλολατρίας της εποχής του.

Ο ιερός υμνογράφος μας υπενθυμίζει τον λόγο του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, ο οποίος πορεύετε εις την Ρώμη δια το μαρτύριο του και ανυπομονούσε να αλεσθεί ως σίτος στο στόμα των λεόντων, ο οποίος λέει στο ιερό απολυτίκιο του Αγίου Θεοδώρου «πυρί γάρ ὁλοκαυτωθείς, ὡς ἄρτος ἡδύς, τῇ Τριάδι προσήνεκται.» Αυτή ήταν η προσφορά του μαρτυρίου του Αγίου Θεόδωρου, η οποία διαχρονικά αφυπνίζει εμάς τους συγχρόνους, οι οποίοι λυποψυχούμε μπροστά στις δυσκολίες κάθε εποχής αλλά και ιδιαίτερα στη δική μας δύσκολη εποχή να ομολογήσουμε την αληθινή και ακενοτόμητη πίστη στον Ιησούν Χριστόν, που οι εποχές μας θέλουν να φιμώσουν τον λόγο της αληθείας του Θεού και να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε μία ψευδαίσθηση ενός κόσμου χωρίς υπόβαθρο πνευματικό, χωρίς θεμέλια πίστεως στη ζωή μας, χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς αξίες, χωρίς αγάπη για την πατρίδα, χωρίς συμπόνια για τον συνάνθρωπο.

 Το μαρτύριο του Αγίου Θεοδώρου  μας υπογραμμίζει τα ιδανικά της πίστεως εις τον παθόντα και αναστάντα Κύριον μας και ενισχύει την ελπίδα στη ζωή μας δια της πίστεως εις τον Ιησούν Χριστόν. Ο Άγιος Θεόδωρος με το μαρτύριο του ομιλεί διαχρονικά στον καθένα μας.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος τέλεσε ιερό μνημόσυνο για όλες τις μοναχές που ασκήτευσαν στην Ιερά Μονή από την ίδρυση της, έως και  την κοίμηση της γεροντίσσης Ιουλιανής το 2019 και την μετατροπή της μονής, σε ανδρώα κοινοβιακή μονή. Ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε χρόνια πολλά στους εορτάζοντες, αλλά και με λόγους παραινετικούς απευθύνθηκε στους μαθητές του 7ου Γυμνασίου Κέρκυρας, επένεσε και ευχαρίστησε  την πρωτοβουλία τους, να εκκλησιαστούν στη Ιερά Μονή, συνοδευόμενοι από τον καθηγητή τους π. Θεμιστοκλή Μουρτζανό  και ευχήθηκε την φώτιση του Θεού στη μαθητική τους πορεία, ώστε να έχουν καλή σταδιοδρομία στη ζωή τους.