ΑΠΕΘΑΝΟΝ ΕΝ ΤΟΙΣ ΥΔΑΣΙ

“Οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν”. (Ματθ. 8,32)

“Αὐτοὶ βγῆκαν καὶ πῆγαν στὸ κοπάδι τῶν χοίρων. Καὶ ὅλο τὸ κοπάδι ὅρμησε καὶ γκρεμίστηκε στὴ λίμνη καὶ πνίγηκαν μέσα στὰ νερά”.

Είναι συγκλονιστική η εικόνα του Χριστού να εκδιώκει την ομάδα των δαιμόνων από τους δύο ανθρώπους των Γερσενηνών. Οι δαίμονες ζητούνε την άδεια να πάνε στην αγέλη των χοίρων, ζώων που ο μωσαϊκός νόμος δεν επέτρεπε να τρώγονται από τους Ιουδαίους και οι κάτοικοι της χώρας υποκριτικά τα ανέτρεφαν για να τα πουλάνε στους ειδωολολάτρες, χωρίς να δείχνουν ότι παραβιάζουν τα θρησκευτικά τους έθιμα. Εκείνη τη στιγμή που ο Χριστός επιτρέπει στους δαίμονες να εισέλθουν στους χοίρους, βλέπουμε το κακό να θριαμβεύει, να καθιστά τον κόσμο μανιακό, ακόμη και η κτίση να υποτάσσεται στο σκοτάδι της καταστροφής που ο διάβολος φέρνει. Και όλη η αγέλη πέφτει στη θάλασσα και πνίγεται, δείχνοντας πως ούτε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μπορεί να λειτουργήσει, όταν ο άνθρωπος παραδίδεται στη δύναμη του πονηρού.

Εκτός από την έλλειψη πίστης ότι το κακό δεν είναι αφηρημένο και αποπροσωποποιημένο, ο σύγχρονος άνθρωπος μοιάζει πολύ με τους Γεργεσηνούς εκείνης της εποχής. Επκαλείται μία ταυτότητα, την οποία όμως δεν θέλει να την στηρίξει. Εκείνοι έλεγαν ότι ήταν Ιουδαίοι και πιστοί στον Θεό. Ο σύγχρονος άνθρωπος επικαλείται τον ανθρωπισμό, τα δικαιώματα, την συνύπαρξη, την συμπερίληψη. Εκείνοι θεωρούσαν ότι το φαίνεσθαι ήταν αρκετό για να δείχνουν πιστοί. Ο σύγχρονος άνθρωπος λησμονεί ότι τίποτα δεν είναι γνήσιο αν δεν μπορεί να μπολιαστεί με την αγάπη, αλλά και με τον σεβασμό στους άλλους. Ο σεβασμός έγκειται στην ανοχή, όχι στην προτυποποίηση. Υπάρχει κακό. Υπάρχει αμαρτία. Υπάρχουν πάθη. Γίνονται λάθη. Αποτυγχάνουμε. Όπως οι Γεργεσηνοί προσποιούνταν ότι δεν τρέχει τίποτα με το να βόσκουν χοίρους, καθώς μάλιστα έδιωξαν τον Χριστό από τα μέρη τους, γιατί αποκάλυψε το υποκριτικό τους πρόσωπο, την μάσκα της δήθεν αποδοχής της ιουδαϊκής ταυτότητας, η οποία όμως εξυπηρετούσε μόνο τα συμφέροντά τους, έτσι και ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί ότι μπορεί να επικαλείται τις ανθρωπιστικές αξίες, αρνούμενος στο όνομά τους το κακό, την αμαρτία, την αποτυχία. Και διώχνει την πίστη και τον Χριστό από την ταυτότητά του, για να μην ενοχλείται από την αλήθεια και για να μη γιατρευτεί, καθώς η ταυτότητά του εχει ζυμωθεί πλέον με την υποκρισία του κακού και δεν αλλάζει.

Η αγέλη των χοίρων πνίγηκε. Το κακό, στις υπάρξεις των δαιμόνων συνεχίζει να πορεύεται στον κόσμο, να παραποιεί την αλήθεια, να απομονώνει τον άνθρωπο από τον πλησίον του, να τον καθιστά χαλεπό λίαν, καθότι ο ατομοκεντρικός εαυτός μας δεν μπορεί να συνυπάρξει παρά μόνο με όσους τον αποδέχονται. Και θεωρούμε τις αμαρτίες μας πρότυπο. Η παρουσία του Χριστού, διαλεκτική, ιαματική, μεταμορφωτική, δεν μας αγγίζει. Προτιμούμε να συνεχίσουμε στην οδό του κακού, ακόμη κι αν κατά βάθος γνωρίζουμε ότι μας περιμένει ο πνευματικός θάνατος, ίσως γιατί έχουμε νικηθεί κατά κράτος από τον μηδενισμό που θριαμβεύει στους καιρούς μας. Έχουμε γίνει απορριπτικοί της ελπίδας και γι’  αυτό τελικά αρνούμαστε να δούμε τον Χριστό ως αλήθεια.

Ο Χριστός φεύγει από τους Γεργεσηνούς. Μας δείχνει ότι η ελευθερία είναι αδιαπραγμάτευτη. Είναι μία υπόμνηση σε όσους από εμάς μπαίνουμε στον πειρασμό να αντιτάξουμε οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Να ζητήσουμε επί πίνακι την κεφαλή των αμαρτανόντων. Να θεωρήσουμε τις πεποιθήσεις μας ως αυτάρκεις. Η αγάπη ξέρει να αποχωρεί. Προσεύχεται σιωπηλά και συνείζει αλλού το έργο της σποράς της αλήθειας, της αντίστασης στο κακό, της πρόταξης της πίστης. Ας μη φοβόμαστε τους χαλεπούς λίαν, ούτε τους υποκριτές. Ας πορευόμαστε ιματισμένοι και σωφρονούντες πνευματικά δίπλα στον Χριστό και στη ζωή της Εκκλησίας.  Και ας είμαστε ειλικρινείς και στις δικές μας πτώσεις. Μετανοούντες και αγαπητικοί!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Κυριακή 28 Ιουλίου 2024

Ε’ Ματθαίου

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΙΟΥΛΙΟΥ 2024 (Ματθ. η΄ 28- θ’ 1)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· Τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; ῏Ην δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ῾Υπάγετε. Οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. Οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, ὅταν ἔφτασε ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν περιοχὴ τῶν Γεργεσηνῶν, τὸν συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι ποὺ ἔρχονταν ἀπὸ τὰ μνήματα, τόσο φοβεροί, ποὺ κανένας δὲν τολμοῦσε νὰ περάσει ἀπὸ κεῖνο τὸν δρόμο. Καὶ μὲ κραυγὲς τοῦ ἔλεγαν· «Τί δουλειὰ ἔχεις ἐσὺ μ᾿ ἐμᾶς, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ῏Ηρθες ἐδῶ νὰ μᾶς βασανίσεις πρὶν τὴν ὥρα μας;» Μακριὰ ἀπ᾿ αὐτοὺς ἔβοσκε ἕνα μεγάλο κοπάδι χοίρων. Καὶ οἱ δαίμονες τὸν παρακαλοῦσαν λέγοντας· «῍Αν εἶναι νὰ μᾶς διώξεις, ἄφησέ μας νὰ πᾶμε στὸ κοπάδι τῶν χοίρων». Κι ἐκεῖνος τοὺς εἶπε· «Πηγαίνετε». Αὐτοὶ βγῆκαν καὶ πῆγαν στὸ κοπάδι τῶν χοίρων. Καὶ ὅλο τὸ κοπάδι ὅρμησε καὶ γκρεμίστηκε στὴ λίμνη καὶ πνίγηκαν μέσα στὰ νερά. Οἱ βοσκοὶ ἔφυγαν, πῆγαν στὴν πόλη καὶ ἀνάγγειλαν ὅλα τὰ συμβάντα καὶ ὅ,τι ἔγινε μὲ τοὺς δαιμονισμένους. Βγῆκε τότε ὅλη ἡ πόλη νὰ συναντήσει τὸν ᾿Ιησοῦ, κι ὅταν τὸν εἶδαν, τὸν παρακάλεσαν νὰ φύγει ἀπὸ τὴν περιοχή τους. ῾Ο ᾿Ιησοῦς ἐπιβιβάστηκε στὸ πλοῖο, διέσχισε τὴ λίμνη καὶ ἦρθε στὴν πόλη του.

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΙΟΥΛΙΟΥ 2024 (Ρωμ. ι’ 1-10)

Ἀδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ ᾿Ισραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν· μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν. ᾿Αγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. Τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι «ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς»· ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτω λέγει· «Μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν;». Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἤ «τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον;». Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. ᾿Αλλὰ τί λέγει; «᾿Εγγύς σου τὸ ῥῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου»· τοῦτ᾿ ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. ῞Οτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον ᾿Ιησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.

Ἀπόδοση σέ απλή γλώσσα

Ἀδελφοί, ἡ σφοδρὴ ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς μου καὶ ἡ δέησή μου στὸν Θεὸ εἶναι νὰ ὁδηγηθοῦν οἱ ᾿Ιουδαῖοι στὴ σωτηρία. Μπορῶ νὰ σᾶς βεβαιώσω πὼς ἔχουν ζῆλο Θεοῦ, ἀλλὰ χωρὶς τὴ σωστὴ γνώση. Γι’ αὐτό, στὴν πράξη ἀγνοοῦν τὸ γεγονὸς πὼς μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ δικαιώσει τὸν ἄνθρωπο, καὶ προσπαθοῦν μὲ κάθε τρόπο νὰ δικαιωθοῦν μὲ τὰ ἔργα τους. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι πὼς δὲν ἀποδέχτηκαν τὴ δικαίωση ποὺ προσφέρει ὁ Θεὸς μέσω τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ τέλος τοῦ νόμου, ἀφοῦ ἐκπληρώνει τὸν σκοπό του, δίνοντας τὴ σωτηρία σ’ ὅποιον πιστεύει. ῾Ο Μωυσῆς γράφει γιὰ τὴ δικαίωση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν νόμο, ὅτι ὅποιος πράττει σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ νόμου, θὰ βρεῖ σ’ αὐτὲς τὴ ζωή. Γιὰ τὴ δικαίωση ὅμως ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν πίστη, λέει· Μὴν ἀναρωτηθεῖς, ποιὸς μπορεῖ ν’ ἀνέβει στὸν οὐρανό; γιὰ νὰ κατεβάσει δηλαδὴ τὸν Χριστό. Οὔτε νὰ πεῖς, ποιὸς μπορεῖ νὰ κατεβεῖ στὸν ἅδη; γιὰ ν’ ἀνεβάσει δηλαδὴ τὸν Χριστὸ ἀπὸ τοὺς νεκρούς. ᾿Αλλὰ τί λέει; Κοντά σου εἶναι ὁ λόγος, στὸ στόμα σου καὶ στὴν καρδιά σου, καὶ ἐννοεῖ τὸν λόγο τῆς πίστεως ποὺ κηρύττουμε. ῍Αν ὁμολογήσεις μὲ τὸ στόμα σου πὼς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ Κύριος καὶ πιστέψεις μὲ τὴν καρδιά σου πὼς ὁ Θεὸς τὸν ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, θὰ βρεῖς τὴ σωτηρία. Πραγματικά, ὅποιος πιστεύει μὲ τὴν καρδιά του ὁδηγεῖται στὴ δικαίωση, κι ὅποιος ὁμολογεῖ μὲ τὸ στόμα ὁδηγεῖται στὴ σωτηρία.

Η εορτή της Κοιμήσεως της Αγίας Άννης στην Κέρκυρα

     Στο προάστιο της πόλεως της Κέρκυρας, και ιδιαίτερα στην κωμόπολη του Βιρού, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, με δική του μέριμνα και φροντίδα, άρχισε την ανέγερση ενός νέου ιερού ναού, προς τιμήν της Αγίας Άννης, και Υπεραγίας Θεοτόκου. 

Ανήμερα της εορτής της Αγίας Άννης, επί της βάσεως του ιερού ναού, συγκεντρώθησαν πολλοί εκ των ενοριτών οι οποίοι προσδοκούσαν εδώ και αρκετά χρόνια, την δημιουργία ενός μεγάλου ιερού ναού, προκειμένου να στεγάζει τις ανάγκες της ολοένα αυξανομένης περιοχής τους.

Η Προετοιμασία για την υπαίθρια Λειτουργία, ήταν όντως θαυμαστή, τόσο από τον νέο εφημέριο αρχιμ. π. Ανδρέα Γκιόκα, όσο και από τους συνεργάτες του, προκειμένου να στηθεί ένας υποτυπώδης υπαίθριος ιερός ναός, για να τελεστεί η πρώτη πανηγυρική Θεία Λειτουργία, στην εορτή της Κοιμήσεως της Αγίας Άννης.

Ο Σεβασμιώτατος κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, απευθύνθηκε σε όλους τους παρισταμένους, τους ιερείς, αλλά και σε όλους τους ενορίτες, οι οποίοι έσπευσαν παρά τις συνθήκες των υψηλών θερμοκρασιών, να συμμετάσχουν στη Θεία Λειτουργία.

Έλαβε αφορμή από το απολυτίκιο της εορτής, «Ζωὴν τὴν κυήσασαν, ἐκυοφόρησας, ἁγνὴν Θεομήτορα»

Ο Ιερός υμνογράφος υμνολογεί το πρόσωπο της Αγίας Άννης, η οποία ιδιαιτέρως τιμήθηκε από τον Θεό, να γίνει η μητέρα της Παναγίας μας, η οποία προσέφερε την ζωή της στην ανθρωπότητα.

Δηλαδή η κόρη της Αγίας Άννης, η Παναγία μας, προεκλέχθηκε από τον Θεό, καθώς και ο Ησαΐας προλέγει, προκειμένου να υπουργήσει το μυστήριο της ανακαινίσεως της ανθρωπότητος.

Ο Ιησούς Χριστός, ο Λόγος του Θεού, ο οποίος δανείζεται την ανθρώπινη φύση από την Παναγία μας, ζωοποιεί διπλά την ανθρωπότητα.

Πρωτίστως, δια του Λόγου του Θεού, γίνεται η πρώτη δημιουργία, και δεύτερον, αυτός ο Λόγος του Θεού, ο οποίος λαμβάνει την ανθρώπινη φύση από την Παναγία μας, αναγεννά ξανά τον άνθρωπο.

Να λοιπόν, από πού προέρχεται η τιμή τόσο στο πρόσωπο της Παναγίας μας, όσο και εις το πρόσωπο της Θεοπρομήτορος Αγίας Άννης.

Σήμερα, που ο λαός του Θεού, απολαμβάνει την πνευματική ελευθερία από το αναγεννητικό έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, έστω κι αν πολλές φορές δεν μπορεί να κατανοήσει ο κάθε άνθρωπος τη μεγάλη προσφορά αυτής της Ελευθερίας, την οποία χάρισε ο Θεός, αυτονομείται από τον Θεό, και οδηγείται σε μια πνευματική νέκρωση.

Σ’ αυτό το έργον αυτής της πνευματικής καταστροφής, είναι βεβαίως αποκλειστικά υπεύθυνος ο ίδιος ο άνθρωπος, αλλά δυστυχώς παρασύρεται και από τις παγίδες τις οποίες στήνουν τα διάφορα σκοτεινά και αντίθεα κινήματα, τα οποία δήθεν εξυπηρετούν τον άνθρωπο και διευκολύνουν τη ζωή του, προσφέροντας ευημερία, ηδονή, πλούτο και διάφορες απολαύσεις υλικές στη ζωή του.

Εν τούτοις, εκείνοι οι οποίοι πίστευσαν ότι δι’ αυτών των παγίδων, θα εκμαυλίσουν τη συνείδηση των ανθρώπων, αντιλαμβάνονται ότι το θρησκευτικό συναίσθημα και η πίστις των ανθρώπων είναι ριζωμένη μέσα στις καρδιές τους, και έτσι μπορούν να ανατρέψουν και να περιφρονήσουν όλα αυτά τα σχέδια της παραπλάνησης, και αυτό αποδεικνύεται στα μεγάλα πνευματικά έργα, ένα εκ των οποίων είναι και η δίψα των ανθρώπων για την ανέγερση του παρόντος ιερού ναού.

Ο Σεβασμιώτατος, ευχήθηκε σε όλο το εκκλησίασμα να έχουν αίσιο πέρας όλες οι εργασίες της ανέγερσης του ναού, και ευχήθηκε επίσης στους ανθρώπους, αυτή η πίστη που είναι δύναμη πνευματική, να τους κρατάει δυνατά δεμένους γύρω από την Εκκλησία και την οικογένεια τους.

Τέλος, παρόντες στην Θεία Λειτουργία ήταν αρκετοί εκπρόσωποι των τοπικών αρχών.

2024-07-25 ΑΓΊΑΣ ΆΝΝΗΣ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΣΤΗΝ Δ’ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΣΤΗΝ ΚΑΣΣΙΩΠΗ

Με μεγάλη συμμετοχή ξεκίνησε τη λειτουργία της η τέταρτη κατασκηνωτική περίοδος στις εγκαταστάσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας στην Κασσιώπη, με κορίτσια Γυμνασίου και Λυκείου την Τετάρτη 24 Ιουλίου 2024. Τον αγιασμό ενάρξεως τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, ο οποίος αναφέρθηκε στο γενικό θέμα του φετινού καλοκαιριού που έχει ως κέντρο του τον Απόστολο Παύλο και τα “Βήματα Ελπίδας”, που καλούνται οι νέοι να ακολουθήσουν στη ζωή της πίστης. Τα κορίτσια υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό τον Μητροπολίτη Κερκύρας, τραγούδησαν ωραία κατασκηνωτικά τραγούδια, του παρουσίασαν χιουμοριστικά σκετσάκια με θέμα τη ζωή της κατασκήνωσης και του έδωσαν αφορμή να μοιραστεί μαζί τους μερικές σκέψεις.

 Ειδικότερα, ο κ. Νεκτάριος επεσήμανε τη χαρά του που τόσοι νέοι άνθρωποι συμμετέχουν στην κατασκήνωση της Εκκλησίας, βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους, χαίρονται και χτίζουν όμορφες παρέες, στηριγμένοι στις αξίες της Εκκλησίας. Οι κατασκηνώσεις της Εκκλησίας δεν είναι διακοπές μόνο από την καθημερινότητα. Είναι μία εξαιρετική ευκαιρία για τα παιδιά να ζήσουν την αγάπη στην πράξη, τον σεβασμό στον άνθρωπο, την ειλικρίνεια, το φιλότιμο, την συνεννόηση, την καλή παρέα, να μοιραστούν χρόνο και διάθεση, να γνωρίσουν τη ζωή της Εκκλησίας, να συμμετάσχουν στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, να δούνε την αξία και τη δύναμη της προσευχής. Η νεανική ζωή, όπως είναι προσανατολισμένη από τον σύγχρονο πολιτισμό, είναι μία επανάληψη κάποιων τρόπων που εκτονώνουν τον άνθρωπο, αλλά τον βοηθούν να βγει από τον εαυτό του. Είπε στις κοπέλες αυτό που είδε επιστρέφοντας από μια αγρυπνία αργά το βράδυ. Πολλά νέα παιδιά να διασκεδάζουν, να πίνουν, να χορεύουν, αλλά στο τέλος να μένουν με ένα βλέμμα άδειο, όταν η ζωή δεν έχει ένα νόημα που να ξεπερνά το πρόσκαιρο. Η ελπίδα σταματά στο γλέντι, στη χρήση του αλκοόλ, στο κάπνισμα, στον χορό και δεν έχει συνέχεια. Το νόημα όμως το δίνει η πίστη και ο Χριστός, που κάνουν τον άνθρωπο να αγαπά, να σέβεται, να εμπνέει με τη ζωή του. Του δίνει ιδανικά. Κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται και να μην αποκάμει στη ζωή του, να χάσει το ηθικό του. Στο κενό νοήματος του σύγχρονου πολιτισμού, η Εκκλησία γαλουχεί τη νεότητα με την παράδοσή της, δείχνοντάς τους την αξία της κοινότητας, που είναι μια μεγάλη οικογένεια, όπου τα χαρίσματα δεν κρύβονται, αλλά αναδεικνύονται μέσα από την αγάπη.  

 Ο κ. Νεκτάριος υπενθύμισε στα παιδιά ότι οι κατασκηνώσεις της Εκκλησίας έχουν μεγάλη ιστορία στην Κέρκυρα, από τα χρόνια των μακαριστών Μητροπολιτών Μεθοδίου, Πολυκάρπου και Τιμοθέου. Τα τελευταία χρόνια γίνεται μία μεγάλη προσπάθεια εκσυγχρονισμού των εγκαταστάσεων, για να μπορέσουν να προσαρμοστούν στις ανάγκες και τον τρόπο ζωής που τα παιδιά έχουν συνηθίσει. Αυτό είναι ένα έργο αγάπης που απευθύνεται στις οικογένειες και στα παιδιά. Η ανταπόκριση των παιδιών δείχνει την αξία αυτού του έργου και μάλιστα, με τη θέλησή τους. Ευχαρίστησε, τέλος, τους συνεργάτες του στο νεανικό έργο και όσους διακονούν το έργο της κατασκήνωσης, οι οποίοι προσπαθούν να μη λείψει τίποτα στα παιδιά, συνδράμοντας στο ευρύτερο νεανικό έργο της Μητροπόλεως. 

 Στην τέταρτη κατασκηνωτική περίοδο υπεύθυνοι είναι ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως, και η πρεσβυτέρα Μαρία Κυτιλή-Μουρτζανού, εκπαιδευτικός, ενώ υπαρχηγός είναι η κ. Ευαγγελία Μουρτζανού, εκπαιδευτικός. Τα στελέχη είναι εθελόντριες, που οι περισσότερες έζησαν για πολλά χρόνια τη ζωή της κατασκήνωσης και πλέον προσφέρουν στα παιδιά από το πόστο της ευθύνης και της αγάπης, όπως είπε χαρακτηριστικά ο κ. Νεκτάριος. Η περίοδος αυτή θα κλείσει το Σάββατο 3 Αυγούστου 2024. 

Η ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ

 «Και από την πολλή επιείκεια μικραίνει τόσο η αντοχή της καρδιάς που δεν μπορεί να βαστάξει στο άκουσμα ή στο θέαμα και της παραμικρής βλάβης ή λύπης που γίνεται στην κτίση» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος).

Γεμίσαμε κριτές και επικριτές στην εποχή μας. Από την μία τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και από την άλλη ένας κρυφός ή και φανερός θυμός γιατί ο κόσμος και οι άλλοι να μην είναι όπως τους θέλουμε, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα συνεχούς άρνησης και αντίδρασης. Σαν να είναι ο κόσμος γεμάτος από εφήβους που θέλουν να κατεδαφίσουν, χωρίς να έχουν να προτείνουν κάτι για χτίσιμο.  Όταν όμως το παιχνίδι στρέφεται προς εμάς, όταν διαπιστώνουμε ότι έχουμε κάνει λάθη και ότι οι άλλοι μας επικρίνουν, τότε σπεύδουμε να ζητήσουμε την επιείκειά τους, επικαλούμενοι την ανάγκη για μια δεύτερη ευκαιρία, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα δεν έχουμε επίγνωση του τι λέμε, τι κάνουμε, τι επιλέγουμε. Να περάσουμε τη στιγμή, αυτός είναι ο στόχος μας. Να μην υποστούμε τις συνέπειες των σφαλμάτων μας κι από κει και πέρα θα το ξανασκεφτούμε λίγο, διότι, συνήθως, δεν αλλάζουμε.

Ο ασκητικός λόγος θέτει μια διαφορετική προοπτική στην πορεία της ζωής μας. Μεταθέτει το κλειδί της όχι στη σκέψη, αλλά στην καρδιά. Μας ζητά να σκεφτόμαστε με την καρδιά. Να επιλέγουμε την οδό της επιείκειας. Να λυπόμαστε δηλαδή για το κακό του κόσμου και να προχωρούμε με προσευχή στην αντιμετώπισή του, με καλοσύνη, με επίγνωση ότι δεν είμαστε οι αναμάρτητοι, οι έχοντες το δικαίωμα να προχωρούμε ανεπίκριτοι, αλλά στο ίδιο κρίμα βρισκόμαστε συνήθως, ακόμη κι αν αυτό δεν φαίνεται. Ο επιεικής αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Νιώθει τι θα μπορούσε να κάνει για τον άλλον και δεν το έπραξε, όχι για να ενοχοποιήσει τον εαυτό του και να μην προχωρήσει και ο ίδιος στη ζωή, αλλά γνωρίζοντας την αλήθεια να αφήνει πάντοτε ένα περιθώριο να απλώσει το χέρι στον άλλο που έσφαλε, για να προχωρήσουν όσο γίνεται μαζί.

Δεν είναι εύκολος ο δρόμος αυτός, διότι σκοντάφτει στο αίσθημα της δικαιοσύνης. Οι άνθρωποι δεν θέλουμε την αδικία, ιδίως όταν την υφιστάμεθα. Θέλουμε την δικαιοσύνη, συχνά για να παρηγορηθούμε ότι δεν είμαστε όπως οι υπόλοιποι. Αυτός που ζητά τη δικαιοσύνη, έχει μέσα του και μία κρυφή χαρά ότι νίκησε με τις επιλογές και τις αρχές του, ακόμη κι αν γνωρίζει ότι ο άνθρωπος είναι το μέτρο του νόμου κι όχι ο νόμος το μέτρο του ανθρώπου. Η επιείκεια δεν σημαίνει αμνήστευση σφαλμάτων, ούτε δικαιολόγηση παθών. Σημαίνει όμως μια απόφαση να επιτρέψουμε στον πλησίον να ξαναδεί τη ζωή του μαζί μας, με γνώμονα την αλήθεια και το κοινό καλό και όχι με γνώμονα το ίδιον όφελος και τον θρίαμβο του όποιου ατομικού πάθους.

Οι σύγχρονοι γονείς πέφτουν σ’  αυτήν την παγίδα. Ανήμποροι να δείξουν την αλήθεια, φοβισμένοι για την σύγκρουση που η αλήθεια απαιτεί, αμνηστεύουν τα παιδιά και τις πράξεις τους, δικαιολογούν τα πάντα, αρνούνται τα όρια. Είναι άλλο η δεύτερη ευκαιρία και άλλο η αίσθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό στη σκέψη ή στις πράξεις ή δεν πειράζει για τίποτα. Η αγάπη θέλει αλήθεια. Θέλει όμως και αυτή την αίσθηση της τρυφερής ανοχής και συγχώρησης, που μας κάνει να θλιβόμαστε για το κακό, να μην το υιοθετούμε, αλλά και να μην απορρίπτουμε το ανθρώπινο πρόσωπο. Ας μας βοηθά ο Θεός να σκεφτόμαστε με την καρδιά. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 24 Ιουλίου 2024

2024-07-24 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ

2024-07-22 Δ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2024- Δ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ρωμ. στ’ 18-23)

 Ἀδελφοί, ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ. ᾿Ανθρώπινον λέγω διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν. ῞Ωσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν. ῞Οτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας, ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. Τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ᾿ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; Τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος. Νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον. Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Αδελφοί, εἶστε ἐλεύθεροι πιὰ ἀπὸ τὸν ζυγό τῆς ἁμαρτίας κι ὑπηρετεῖτε τὸ καλὸ καὶ τὸ δίκαιο. Χρησιμοποιῶ τὴν ἀνθρώπινη εἰκόνα τῆς δουλείας, γιατὶ δὲν μπορεῖτε ἀλλιώτικα νὰ μὲ καταλάβετε. Παλιότερα εἴχατε ὑποδουλώσει ὅλο τὸ εἶναι σας σὲ πάθη καὶ πράξεις ἀντίθετες στὸ θεϊκὸ θέλημα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ζεῖτε ἀντίθετα πρὸς τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. ῎Ετσι πρέπει καὶ τώρα νὰ ὑποδουλώσετε ὅλο τὸ εἶναι σας στὸ θεϊκὸ θέλημα, γιὰ νὰ βρεθεῖτε κοντὰ στὸν Θεό. Μὴν ξεχνᾶτε πώς, ὅσον καιρὸ ἤσασταν ὑπόδουλοι στὴν ἁμαρτία, ἤσασταν μακριὰ ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ποιὸ ἦταν τὸ κέρδος σας ἀπὸ τὴ διαγωγή σας ἐκείνη; Ντρέπεστε τώρα γι’ αὐτήν, γιατὶ ὁδηγοῦσε τελικὰ στὸν θάνατο. Τώρα ὅμως εἶστε ἐλεύθεροι πιὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία κι ἀνήκετε στὸν Θεό. Καρπὸς τῆς καινούριας ζωῆς σας εἶναι ἡ ἁγιοσύνη, καὶ τὸ τέλος τῆς πορείας σας εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Γιατὶ ὁ μισθὸς ποὺ δίνει ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ θάνατος, ἐνῶ τὸ δῶρο ποὺ χαρίζει ὁ Θεὸς εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, τὴν ὁποία ἔφερε ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ Κύριός μας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2024 - Δ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. η΄ 5-13)

 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσελθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. Καὶ λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ᾿Εγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. Καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. ᾿Ακούσας δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· ᾿Αμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. Λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ ᾿Αβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. Καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῳ· ῞Υπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. Καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα 

Εκεῖνο τὸν καιρό, μόλις μπῆκε ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν Καπερναούμ, τὸν πλησίασε ἕνας ἑκατόνταρχος καὶ τὸν παρακαλοῦσε μ᾿ αὐτὰ τὰ λόγια· «Κύριε, ὁ δοῦλος μου εἶναι κατάκοιτος στὸ σπίτι, παράλυτος, καὶ ὑποφέρει φοβερά». ῾Ο ᾿Ιησοῦς τοῦ λέει· «᾿Εγὼ θὰ ἔρθω καὶ θὰ τὸν θεραπεύσω». ῾Ο ἑκατόνταρχος τοῦ ἀποκρίθηκε· «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ δεχτῶ στὸ σπίτι μου· πὲς ὅμως μόνον ἕνα λόγο, καὶ θὰ γιατρευτεῖ ὁ δοῦλος μου. Εἶμαι κι ἐγὼ ἄνθρωπος κάτω ἀπὸ ἐξουσία, καὶ ἔχω στρατιῶτες στὴ διοίκησή μου· λέω στὸν ἕνα “πήγαινε” καὶ πηγαίνει, καὶ στὸν ἄλλο “ἔλα” καὶ ἔρχεται, καὶ στὸν δοῦλο μου “κάνε αὐτὸ” καὶ τὸ κάνει». ῞Οταν τὸν ἄκουσε ὁ ᾿Ιησοῦς, θαύμασε καὶ εἶπε σ᾿ ὅσους τὸν ἀκολουθοῦσαν· «Σᾶς βεβαιώνω πὼς τόση πίστη οὔτε ἀνάμεσα στοὺς ᾿Ισραηλίτες δὲν βρῆκα. Καὶ σᾶς λέω πὼς θά ᾿ρθουν πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολὴ καὶ δύση καὶ θὰ καθίσουν μαζὶ μὲ τὸν ᾿Αβραάμ, τὸν ᾿Ισαὰκ καὶ τὸν ᾿Ιακὼβ στὸ τραπέζι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐνῶ οἱ κληρονόμοι τῆς βασιλείας θὰ πεταχτοῦν ἔξω στὸ σκοτάδι· ἐκεῖ θὰ κλαῖνε, καὶ θὰ τρίζουν τὰ δόντια τους». ῞Υστερα εἶπε στὸν ἑκατόνταρχο ὁ ᾿Ιησοῦς· «Πήγαινε, κι ἂς γίνει αὐτὸ ποὺ πίστεψες». Καὶ γιατρεύτηκε ὁ δοῦλος ἐκείνη τὴν ὥρα.

ΑΝΑΚΛΙΘΗΣΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑ ΑΒΡΑΑΜ ΚΑΙ ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ ΙΑΚΩΒ

«Λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ ᾿Αβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» (Ματθ. 8, 11-12)

«Καὶ σᾶς λέω πὼς θά ᾿ρθουν πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολὴ καὶ δύση καὶ θὰ καθίσουν μαζὶ μὲ τὸν ᾿Αβραάμ, τὸν ᾿Ισαὰκ καὶ τὸν ᾿Ιακὼβ στὸ τραπέζι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐνῶ οἱ κληρονόμοι τῆς βασιλείας θὰ πεταχτοῦν ἔξω στὸ σκοτάδι· ἐκεῖ θὰ κλαῖνε, καὶ θὰ τρίζουν τὰ δόντια τους».

 Οι χριστιανοί έχουμε στις καρδιές μας μια υπόσχεση, η οποία είναι αναντικατάστατη. Ότι η ζωή δεν θα τελειώσει με τον θάνατο, αλλά ότι μας περιμένει η βασιλεία των ουρανών, στην οποία η ύπαρξή μας θα βρει μία κατάσταση όπου «ουκ έστι, πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος». Η κατάσταση αυτή όμως δεν θα είναι απρόσωπη. Δεν θα είναι ένα ατομικό γεγονός, όπως στο Ισλάμ, όπου ο κάθε «πιστός» απολαμβάνει, ανάλογα με τη ζωή του, ηδονές υλικού τύπου. Θα είναι κοινωνία προσώπων, και μάλιστα, σε συνέχεια της ιουδαϊκής παράδοσης, «ανάκλισις μετά Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ», μετά των προπατόρων με τους οποίους η πίστη στον Θεό είναι κοινή. Ο Χριστός παρομοιάζει τη βασιλεία των ουρανών συχνά με ένα μεγάλο τραπέζι, στο οποίο όμως δεν είναι οι υλικού τύπου ηδονές και τροφές που δεσπόζουν, αλλά τα πρόσωπα. Οι πιστοί θα αναγνωρίζουν και θα χαίρονται με όσους βρήκαν τον Θεό και έδειξαν τον δρόμο και στους άλλους.

 Αυτή η υπόσχεση έρχεται σε αντίθεση με τη νοοτροπία του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού, ο οποίος βλέπει τα πάντα στην προοπτική του παρόντος, του «εδώ και τώρα», «σαν να μην υπάρχει αύριο». Βεβαίως, και εμείς πιστεύουμε ότι η βασιλεία του Θεού ξεκινά από το «εδώ και τώρα», καθώς η πίστη δεν είναι κάτι που θα έρθει, αλλά έχει ήδη έρθει, ενώ το μεγάλο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών είναι η θεία ευχαριστία, στην οποία όσοι συμμετέχουμε, συναντούμε τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ και όσους προηγήθηκαν ημών εν τη πίστει, ζώντας την κοινή χαρά της παρουσίας του Χριστού ως Θεού όλων μας. Ο κόσμος όμως πορεύεται στην προοπτική του μηδέν, του τίποτα μετά τον θάνατο. Γι’ αυτό και η καλοσύνη και η αγάπη μετρούν μόνο ως υστεροφημία ή ως τήρηση κάποιων κανόνων κοινωνικής συμβίωσης και όχι ως ένδειξη ζώσας πίστης, που γίνεται εμπιστοσύνη στον Θεό και άνοιγμα στον πλησίον.

 Ο Χριστός, εισερχόμενος στην Καπερναούμ, συναντά έναν Ρωμαίο εκατόνταρχο, ο οποίος Τον παρακαλεί να γιατρέψει τον υπηρέτη του, χωρίς να πάει στο σπίτι του. Εμπιστεύεται τον Χριστό και θεωρεί ταπεινά ότι δεν αξίζει να εισέλθει ο Κύριος στον οίκο του. Είναι αρκετός ο λόγος Του για να γιατρευτεί ο οικείος του υπηρέτης. Ο εκατόνταρχος ζει την δύναμη της πίστης ως αγάπης για τον πλησίον, και μάλιστα για κάποιον που εκείνη την εποχή δεν είχε ούτε το δικαίωμα να θεωρείται άνθρωπος. Ζει την δύναμη της πίστης ως εμπιστοσύνης στον Θεάνθρωπο Κύριο, σε μια εποχή στην οποία τα πρόσωπα που εξουσίαζαν την περιοχή της Ιουδαίας πίστευαν στα είδωλα και περιφρονούσαν τον λαό του Ισραήλ και τη θρησκευτικότητά του. Ζει την ταπεινότητα της αυτεπίγνωσης, σε μια εποχή στην οποία αξία είχε μόνο ο ατομικός εαυτός. Και ο Κύριος θαυμάζει τον εκατόνταρχο, εκπληρώνει την επιθυμία του και ομολογεί ότι ο Ρωμαίος αξιωματούχος ήδη βιώνει την πίστη ως κοινωνία με τον Θεό και τον συνάνθρωπο, ενώ πολλοί εκ των ακολουθούντων στη θεωρία αυτή την πίστη είναι μακριά από τη βασιλεία των ουρανών και θα ζήσουν την κατάσταση της κόλασης, δηλαδή της μοναξιάς, του σκοταδιού, του φόβου, της ακοινωνησίας, του θυμού για το ότι ο εγωκεντρισμός τους δεν θα αναγνωρίζεται από κανέναν και της απελπισίας. 

 Σε έναν κόσμο, όπου η αδιαφορία για την υπόσχεση της βασιλείας των ουρανών δεσπόζει, ας ξαναδούμε το παράδειγμα του εκατοντάρχου. Ας ξαναβρούμε τη προοπτική της Εκκλησίας ως συνάντησης προσώπων. Και ας κάνουμε δική μας την υπόσχεση της διαρκούς συνάντησής μας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο στο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών, της αγάπης, της ταπείνωσης και της αυτεπίγνωσης, της εμπιστοσύνης και της ελπίδας ότι πάντα δυνατά τω πιστεύοντι.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

21 Ιουλίου 2024

Κυριακή Δ’ Ματθαίου

Κερκύρας: «Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα»

     Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, το Σάββατο 20 Ιουλίου επισκέφθηκε τις Κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεως, και συμμετείχε στο πρόγραμμα, παρακάθησε μαζί με τους κατασκηνωτές, τους ομαδάρχες και τον αρχηγό στο γεύμα, και τέλεσε ιερά αγρυπνία στον υπό ανέγερση ιερό ναό των Αγίων Δημητρίου και Νέστορος, με την συμμετοχή των αγοριών Γυμνασίου και Λυκείου που φιλοξενούνται αυτή τη περίοδο στις κατασκηνώσεις. Σε αυτή την περίοδο φιλοξενούνται άνω των 120 παιδιών και στελεχών.

Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ο κ. Σιμόπουλος Θεοφάνης, ομαδάρχης και τελειόφοιτος του τμήματος Πολιτικών Επιστημών, παρουσίασε στην κατασκήνωση ένα αφιέρωμα για τη θλιβερή επέτειο της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο, ούτως ώστε τα παιδιά μας να γνωρίζουν την αληθινή ιστορία από την Εκκλησία, διότι δυστυχώς στην εποχή μας, η ιστορία της Πατρίδος μας αμαυρούται, και συνεσκιασμένα παρουσιάζεται στους νέους ανθρώπους από την Πολιτεία.

Ο Σεβασμιώτατος μετά την εισήγηση του κ. Σιμόπουλου, και επειδή ο ίδιος ο κ. Νεκτάριος έζησε τα γεγονότα της εισβολής, μίλησε στα παιδιά για τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, όταν και πάλι δυνάμεις Αγγλικής κατοχής, καταπίεζε την μεγαλόνησο Κύπρο, προβάλλοντας τον αγώνα όλων των παλληκαριών, των νέων παιδιών της Κύπρου, οι οποίοι θυσιάστηκαν για την Ελευθερία της Μεγαλονήσου.

Χαρακτηριστικό είναι το απόφθεγμα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, «είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα»

Μέσα σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα, τα παιδιά έψαλλαν στον εσπερινό, στον όρθρο και στη Θεία Λειτουργία υπό τη διεύθυνση του υπαρχηγού της κατασκήνωσης, κ. Σπυρίδωνος Βασιλειάδη.

Ο Σεβασμιώτατος στο ιερό θυσιαστήριο πλαισιώθηκε από τους διακόνους του, και τον αρχηγό της γ΄ περιόδου, πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Μπογδάνο.

Πριν κοινωνήσουν όλα τα παιδιά και τα στελέχη, ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος πατρικά προς όλα τα παιδιά, έλαβε αφορμή από το Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, όπου ο Απόστολος Παύλος προειδοποιεί τους Ρωμαίους, ότι «τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος».

Με απλά λόγια, εξήγησε στα παιδιά τι είναι η ζωή της Ελευθερίας και τι είναι η ζωή της δουλείας της αμαρτίας. Ενώ ο Θεός μας χάρισε την Ελευθερία, οι άνθρωποι έχουμε επανέλθει και πάλι στη δουλεία, εξαιτίας της αμαρτίας που επιλέγει ο άνθρωπος στη ζωή του, και τον υποδουλώνει.

Την εν Χριστώ Ελευθερία ο Χριστός, μας τη χάρισε με το σωτηριώδες έργο Του, και την ενανθρώπησή Του. Όποιος λοιπόν από εμάς, επιστρέφει στη δουλεία της αμαρτίας, δεν μπορεί να κατανοήσει την εν Χριστώ Ελευθερία για την οποία μας έχει πλάσει και προορίσει ο ίδιος ο Θεός.

Η εν Χριστώ Ελευθερία είναι αποτέλεσμα της δικής μας προαίρεσης, ώστε να ελκύσει την Χάρη του Θεού.

Προ της απολύσεως, τους επαίνεσε για την ενεργή και συνειδητή συμμετοχή τους στην Θεία Λειτουργία και Θεία Ευχαριστία, και προσευχήθηκε ιδιαίτερα για τους κατασκηνωτές αλλά και για όλα αυτά τα παιδιά, που το αντίστοιχο Σαββατόβραδο επιλέγουν να βρίσκονται στις απολαύσεις της σύγχρονης νυχτερινής ζωής, οι οποίες είναι εφήμερες, προκαλούν κόπο, και πολλές φορές στεναχώρια και ψυχικό κενό όταν έλθει το ξημέρωμα.

Μετά την Θεία Λειτουργία, οι κατασκηνωτές απόλαυσαν ένα πανηγυρικό δείπνο, παρακαθήμενοι στον φιλόξενο χώρο της τραπεζαρίας.

Εορτή του Προφήτη Ηλία στην Περίθεια

Στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία στην Περίθεια της Βόρειας Κέρκυρας, λειτούργησε και ομίλησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, πλαισιωμένος από πλειάδα ιερέων της Βορείου Κερκύρας.

Αφού ανέλυσε περιληπτικώς την ζωή και την πορεία του προφήτου Ηλιού, αναφέρθηκε στην εποχή της πνευματικής αποδόμησης από πάσης ηθικής πλευράς, και της αποστασίας του λαού του Ισραήλ από τον αληθινό Θεό, ο οποίος τους ευεργέτησε, τους εξήγαγε από τη δουλεία της Αιγύπτου, τους έθρεψε στην έρημο με το μάννα, τους πότισε με το νερό, συνομίλησε μαζί τους, και έπειτα απ’ όλες αυτές τις ευεργεσίες, η βασίλισσα Ιεζάβελ, περιφρόνησε τον αληθινό Θεό, και οδήγησε τον λαό της, μακράν Εκείνου. Τον έστρεψε στη λατρεία του Βάαλ.

Ο Προφήτης Ηλίας, εν συνεχεία, λαμβάνει την εντολή από τον Θεό να εκπληρώσει το έργο της επαναφοράς του λαού στον αληθινό Θεό, δια πολλών τρόπων και μέσων.

Ο Σεβασμιώτατος έκανε έναν παραλληλισμό, με την αγνωμοσύνη και την αχαριστία που έδειξαν οι Ισραηλίτες, με το νέο Ισραήλ, όπου αναπαύθηκε ο Θεός με την πίστη εις Χριστόν, με την αποδοχή του Παρακλήτου Πνεύματος, της Χάριτός Του, με την ευλάβεια και την αφοσίωση σε Εκείνον.

Και τώρα, αυτός ο ευεργετημένος λαός της πατρίδας μας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, επαναστατεί εναντίον του Ευεργέτου Του, κηρύσσει την αθεΐαν, τον πανσεξουαλισμό, τον υλισμό, και τάσσεται εναντίον του Θεού, διακηρύσσοντας την αυτάρκεια του, υποτασσόμενος όμως στις επιταγές της νέας τάξης πραγμάτων, όπου τα πρόσωπα τα οποία υποκρύπτονται πίσω από αυτήν τη παγκοσμιοποίηση, θέλουν ένα κόσμο χωρίς Θεό.

Θέλουν να οδηγήσουν τον λαό, όχι στην αλήθεια αλλά στο ψεύδος, όχι στην ελευθερία αλλά στην δουλεία.

Σήμερα λοιπόν, ο Θεός δια της προφητικής φωνής της Εκκλησίας, προσκαλεί και πάλι τον λαό Του, κοντά Του, προκειμένου να ανανήψει και να κατανοήσει την λανθασμένη πορεία του μέσα στην πνευματική έρημο της ζωής του, που πορεύεται και ξαναζεί πάλι, τα αποτελέσματα της αποστασίας του όπως τότε, μέσα στην έρημο.

Επιπλέον ο Σεβασμιώτατος, υπενθύμισε ότι σήμερα έχουμε μια θλιβερή ανάμνηση των πενήντα ετών από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, και αποτελεί προειδοποίηση του Θεού, πως όταν αφιστάμεθα Εκείνου, τότε χάνουμε τον προσανατολισμό μας, και υφιστάμεθα πολλά δεινά, όχι μόνον στην πνευματική μας ζωή, αλλά και στην εδαφική μας ακεραιότητα.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος, έκανε επιμνημόσυνη δέηση για τους Έλληνες και Κυπρίους πεσόντες, και περί την ενδεκάτην ώρα, χτύπησαν 50 κωδωνοκρουσίες σε τιμή των πεσόντων σε όλη την Ελλάδα, και επεσήμανε πως δε θα πρέπει να ξεχαστεί η μνήμη των πεσόντων, αλλά και η Κύπρος.