Πρώτη περίοδος της φετινής καλοκαιρινής κατασκηνωτικής διακονίας της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας

    Ξεκίνησε με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου η πρώτη περίοδος της φετινής καλοκαιρινής κατασκηνωτικής διακονίας της Ιεράς Μητροπόλεως, στις εγκαταστάσεις της Κασσιώπης στην Κέρκυρα. Η περίοδος αυτή φιλοξενεί αγόρια Δημοτικού και είναι αφιερωμένη στη συμπλήρωση 1700 ετών από τη σύγκληση της Α' Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας το έτος 325 μ.Χ.

Η κατασκήνωση φέρει το όνομα «Των Πατέρων ο Χορός», τιμητικά προς τους Αγίους Πατέρες της Συνόδου, οι οποίοι, φωτισμένοι από το Πανάγιον Πνεύμα διατύπωσαν τα δόγματα της πίστεως και σφράγισαν την ενότητα της Εκκλησίας εν αληθεία. 

Στόχος της περιόδου είναι τα παιδιά να γνωρίσουν με τρόπο βιωματικό το περιεχόμενο της πίστεως της Εκκλησίας, όπως αυτή εκφράστηκε στη Νίκαια, και να εμπνευστούν από το παράδειγμα των Πατέρων, οι οποίοι αγωνίστηκαν για την αλήθεια με ταπείνωση, τόλμη και ανδρεία.

Την ευθύνη της Α' κατασκηνωτικής περιόδου έχει ο π. Δοσίθεος Παπαμήτρος, εκπαιδευτικός και κληρικός της Μητροπόλεώς μας, ενώ υπαρχηγός είναι ο κ. Νίκος Κοσκινάς, φιλόλογος και έμπειρος εκπαιδευτικός. Συνεργάτες, στελέχη και εθελοντές πλαισιώνουν την προσπάθεια αυτή, με όρεξη, ζήλο και αγάπη για τα παιδιά, τα οποία συμμετέχουν σε ένα πλούσιο πρόγραμμα πνευματικής, παιδαγωγικής και ψυχαγωγικής καλλιέργειας.

Κατά την πρώτη ημέρα της περιόδου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Νεκτάριος τέλεσε τον αγιασμό, ευλόγησε την έναρξη και απηύθυνε πατρική ομιλία προς τα παιδιά και τα στελέχη. Με λόγο θεολογικό, κάλεσε τους κατασκηνωτές να αγαπήσουν την αλήθεια του Χριστού και να μάθουν να πορεύονται με ελευθερία καρδίας, όπως αρμόζει σε παιδιά του Θεού. Τόνισε δε, πως το παράδειγμα των Αγίων Πατέρων παραμένει ζωντανό και επίκαιρο, καθώς υπενθυμίζει σε όλους μας ότι η πίστη δεν είναι απλώς γνώση, αλλά τρόπος ζωής και κοινωνίας με τον αληθινό Θεό.

2025-06-29 Γ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

 

“Χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν” (Β’ Κορ. 11,28). 

“Εκτός των άλλων, η επίβλεψή μου η καθημερινή ήταν η μέριμνα για όλες τις εκκλησίες”. 

 Η εορτή των Πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου θέτει ένα πολύ δυνατό ερώτημα στην εποχή του ατομοκεντρισμού, στην εποχή στην οποία αυτός που θέλει να είναι πιστός χριστιανός θέτει ως προτεραιότητα την ατομική του σωτηρία, είναι έτοιμος να κατακρίνει τους άλλους, τους εντός και τους εκτός της Εκκλησίας, χωρίς πάντοτε να αισθάνεται τη σημασία τού να είναι μέλος μιας εκκλησιαστικής κοινότητας, καθώς έχει εκχωρήσει αυτή την προϋπόθεση στο Διαδίκτυο, από όπου σχεδόν αποκλειστικά πληροφορείται, διαμορφώνει γνώμη και θεωρεί βεβαιότητες αυτά που του λένε οι συνήθως διάττοντες αστέρες του. 

 Το ερώτημα αυτό είναι το αν ο χριστιανός υπάρχει για τον εαυτό του ή καλείται να είναι μέλος του σώματος του Χριστού που υπάρχει για όλη την ανθρωπότητα, αν ο χριστιανός είναι άνθρωπος παγκόσμιος, οικουμενικός, ή άνθρωπος της ατομικής του αλήθειας και βεβαιότητας. Αν σκεφτούμε την απλότητα που χαρακτηρίζει πολλούς από τους πιστούς, το ακατήχητό τους, αλλά και την έγνοια για την ατομική και οικογενειακή επιβίωση, το ερώτημα μοιάζει ακατανόητο. Ας σωθώ εγώ και το τι θα γίνει για τους πολλούς, ας το απαντήσουν αυτοί που είναι προεστώτες ή, τελικά, ο ίδιος ο Θεός. Μοιάζει εύλογη η απάντηση αυτή. Τότε όμως γιατί οι χριστιανοί ασχολούμαστε με τον κόσμο και βλέπουμε παντού εχθρούς της πίστης, φοβόμαστε, επιτιθέμεθα, αγωνιούμε, συνήθως για τον εαυτό μας αν αντέξει, επικρίνουμε, κάποτε σφοδρά; Στην πραγματικότητα η σωτηρία του κάθε ανθρώπου, το να γνωρίσει ο κάθε άνθρωπος τον Χριστό και την αλήθεια είναι το χρέος μας.

 Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος, γράφοντας την δεύτερη επιστολή του προς του Κορινθίους, περιγράφει τον εαυτό του ως “την μέριμνα πασών των Εκκλησιών”. Νοιάζεται, φροντίζει για όλες τις τοπικές Εκκλησίες, για όλους τους χριστιανούς. Το κήρυγμά του δεν είναι τοπικό, αλλά οικουμενικό. Η έγνοια του είναι για όλους, για εκείνους που προβληματίζονται, για εκείνους που ρωτούν, για εκείνους που αμφισβητούν, για εκείνους που θέλουν να προχωρήσουν στη σχέση με τον Χριστό. 

 Αυτός είναι ο δρόμος του αληθινού χριστιανού, δρόμος αποστολικός και ιεραποστολικός. Αγαπη, μοιράζεται, νοιάζεται με κριτήριο όχι την ατομική του σωτηρία, αλλά τη σχέση του με το σώμα του Χριστού, την Εκκλησία σύμπασα. Και η Εκκλησία βρίσκεται στα πρόσωπα εκείνων με τους οποίους συνυπάρχει, αλλά και με εκείνους στους οποίους μπορεί να απευθυνθεί. Το ερώτημα είναι Ποιος είναι ο Χριστός στον Οποίο πιστεύουμε και Ποιον Χριστό δείχνουμε: τον Χριστό του φόβου ή της αγάπης; Τον Χριστό τού εγώ ή τού εμείς; Τον Χριστό της ανάστασης και της αλήθειας ή τον Χριστό της ηθικολογίας και της καλής συμπεριφοράς; Τον Χριστό της Εκκλησίας ή τον ατομικό μας Θεό; Τον Χριστό που ενώνει ή τον Χριστό της αυτάρκειας; Τον Χριστό που πλησιάζει ή τον Χριστό που απομακρύνει για να μη μιανθούμε και κινδυνέψουμε δήθεν να χάσουμε τη σωτηρία μας;

 Τον Χριστό της πίστης μας καλούμαστε να ζούμε και να μοιραζόμαστε με την έγνοια της αγάπης που είναι για όλους. Αυτή την αγάπη που μας λείπει από τη ζωή, διότι η αγάπη είναι άνοιγμα και όχι κλείσιμο στον εαυτό μας, στα δεδομένα μας, στα όσα έχουμε. Αυτή η αγάπη ας γίνει μέριμνα για τους πάντες, προσευχή για τους πάντες, συνάντηση με τους πάντες στη θεία λειτουργία, στη ζωή, στην Εκκλησία. Για να είναι οι πρωτοκορυφαίοι απόστολοι στήριγμα αληθινό και στη δική μας πορεία!

 Χρόνια πολλά!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

29 Ιουνίου 2025

Πέτρου και Παύλου των πρωτοκορυφαίων αποστόλων

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025 Ματθ. ιστ΄ 13-19)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν  ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὰ μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου ἠρώτα τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ λέγων· τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; οἱ δὲ εἶπον· οἱ μὲν ᾿Ιωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ ᾿Ηλίαν, ἕτεροι δὲ ῾Ιερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν. λέγει αὐτοῖς· ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγεται εἶναι;  ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾿ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.  κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς.  καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὃ ἐὰν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Εκείνο τον καιρό, καθώς ήρθε ο Ιησούς στα μέρη της Καισάρειας του Φιλίππου, ρωτούσε τους μαθητές του λέγοντας: «Ποιος λένε οι άνθρωποι πως είναι ο Υιός του ανθρώπου;» Εκείνοι είπαν: «Μερικοί λένε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, και άλλοι ο Ηλίας, άλλοι πάλι ο Ιερεμίας ή ένας από τους προφήτες». Τους λέει: «Κι εσείς ποιος λέτε πως είμαι;» Αποκρίθηκε λοιπόν ο Σίμων Πέτρος και είπε: «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του αληθινού». Αποκρίθηκε τότε ο Ιησούς και του είπε: «Μακάριος είσαι, Σίμωνα γιε του Ιωνά, γιατί σάρκα και αίμα δεν σου το αποκάλυψε, αλλά ο Πατέρας μου που είναι στους ουρανούς.  Κι εγώ λοιπόν σου λέω ότι εσύ είσαι ο Πέτρος, και πάνω σ’ αυτήν την πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου και οι πύλες του άδη δε θα υπερισχύσουν εναντίον της.  Θα σου δώσω τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, και ό,τι δέσεις πάνω στη γη θα είναι δεμένο στους ουρανούς και ό,τι λύσεις πάνω στη γη θα είναι λυμένο στους ουρανούς».

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025 (Β’Κορ. ια’21-ιβ’ 9)

 

  Ἀδελφοί,   ἐν ᾧ δ᾿ ἄν τις τολμᾷ, ἐν ἀφροσύνῃ λέγω, τολμῶ κἀγώ. ῾Εβραῖοί εἰσι; κἀγώ· ᾿Ισραηλῖταί εἰσι; κἀγώ· σπέρμα ᾿Αβραάμ εἰσι; κἀγώ·  διάκονοι Χριστοῦ εἰσι; παραφρονῶν λαλῶ, ὑπὲρ ἐγώ· ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις·  ὑπὸ ᾿Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθημερὸν ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι· χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν. τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τὰ τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι. ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης ᾿Αρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ. Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου. οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι. ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι. ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ· καὶ εἴρηκέ μοι· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾿ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Αδελφοί, σε ό,τι τολμά κανείς να καυχηθεί – με αφροσύνη το λέω – τολμώ κι εγώ. Εβραίοι είναι; Κι εγώ. Ισραηλίτες είναι; Κι εγώ. Σπέρμα του Αβραάμ είναι; Κι εγώ.  Διάκονοι Χριστού είναι; Παραφρονώντας μιλώ, παραπάνω εγώ: σε κόπους περισσότερο, σε φυλακές περισσότερο, σε χτυπήματα υπερβολικά περισσότερο, σε θανάτους πολλές φορές. Από τους Ιουδαίους έλαβα πέντε φορές σαράντα παρά μία μαστιγώσεις, τρεις φορές ραβδίστηκα, μια φορά λιθοβολήθηκα, τρεις φορές ναυάγησα, ένα μερόνυχτο έχω κάνει στο βυθό. Σε οδοιπορίες πολλές φορές, σε κινδύνους ποταμών, σε κινδύνους ληστών, σε κινδύνους από το γένος μου, σε κινδύνους από τους εθνικούς, σε κινδύνους στην πόλη, σε κινδύνους στην ερημιά, σε κινδύνους στη θάλασσα, σε κινδύνους μεταξύ ψευδάδελφων, με κόπο και με μόχθο, σε αγρυπνίες πολλές φορές, με πείνα και δίψα, με νηστείες πολλές φορές, με ψύχος και γυμνότητα. Εκτός των άλλων, η επίβλεψή μου η καθημερινή ήταν η μέριμνα για όλες τις εκκλησίες.  Ποιος ασθενεί και δεν ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται και εγώ δεν καίομαι; Αν πρέπει να καυχιέμαι, θα καυχηθώ για τα πράγματα που δείχνουν την αδυναμία μου.  Ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου Ιησού, που είναι ευλογητός στους αιώνες, ξέρει ότι δεν ψεύδομαι. Στη Δαμασκό, ο εθνάρχης του βασιλιά Αρέτα φρουρούσε την πόλη των Δαμασκηνών για να με πιάσει, και διαμέσου μιας θυρίδας μέσα σε δίχτυ με κατέβασαν από το τείχος και ξέφυγα από τα χέρια του. Πρέπει να καυχιέμαι. δε με συμφέρει βέβαια, θα έρθω όμως σε οπτασίες και αποκαλύψεις του Κυρίου. Ξέρω έναν άνθρωπο στο Χριστό πριν από δεκατέσσερα χρόνια – είτε με το σώμα, δεν ξέρω, είτε εκτός του σώματος δεν ξέρω, ο Θεός ξέρει – που αρπάχτηκε τέτοιος άνθρωπος ως τον τρίτο ουρανό. Και ξέρω ότι τέτοιος άνθρωπος – είτε με το σώμα είτε χωρίς το σώμα δεν ξέρω, ο Θεός ξέρει – αρπάχτηκε στον παράδεισο και άκουσε ανεκλάλητα λόγια που δεν είναι δυνατό σε άνθρωπο να τα μιλήσει. Για τέτοιο άνθρωπο θα καυχηθώ, αλλά για τον εαυτό μου δε θα καυχηθώ παρά μόνο για τις αδυναμίες μου. Αν πράγματι θελήσω να καυχηθώ, δε θα είμαι άφρονας, γιατί θα πω την αλήθεια. Αλλά το αποφεύγω, μήπως κάποιος λογιστεί για μένα κάτι παραπάνω από ό,τι με βλέπει ή ακούει από εμένα και εξαιτίας της υπερβολής των αποκαλύψεων. Γι’ αυτό, για να μην υπερυψώνομαι, μου δόθηκε αγκάθι στη σάρκα, άγγελος του Σατανά, για να με χαστουκίζει, ώστε να μην υπερυψώνομαι. Γι’ αυτό, τρεις φορές τον Κύριο τον παρακάλεσα, να απομακρυνθεί από εμένα. Και μου έχει πει: «Σου αρκεί η χάρη μου, γιατί η δύναμη μέσα σε αδυναμία τελειοποιείται». Πολύ ευχαρίστως, λοιπόν, μάλλον θα καυχηθώ στις αδυναμίες μου, ώστε να κατασκηνώσει πάνω μου η δύναμη του Χριστού.

ΚΑΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ

 

Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «η κακία την κακία δεν την καταβάλλει καθόλου. Αλλά, αν κάποιος σου κάμει κακό, συ κάμε του καλό, ώστε με την ευεργεσία να εξουδετερώσεις την κακία» (από το «Γεροντικό»)

Η κοινωνία ασχολείται ιδιαιτέρως με το φαινόμενο της βίας. Στα σχολεία πολλές συζητήσεις, προγράμματα για την αντιμετώπιση, αλλά και την πρόληψη του σχολικού εκφοβισμού, με στήριξη στη οικογένεια, με προβληματισμούς για τα πρότυπα των παιδιών και των νέων και δικαίως γίνονται όλα αυτά και πρέπει. Υπάρχει όμως μία διάσταση, η οποία δεν συζητιέται, είτε διότι θεωρείται ξεπερασμένη ηθικολογία είτε διότι «δεν πουλάει» στον κόσμο των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Είναι το να πράττουμε το καλό.

Ο ασκητικός λόγος της Εκκλησίας, σε συνέχεια της διδασκαλίας του Χριστού για την αγάπη και στους εχθρούς μας, επισημαίνει κάτι που οι σύγχρονοι ειδικοί δεν θέλουν να δούνε: η κακία δεν καταβάλλει την κακία. Και αυτός που τιμωρείται, συνήθως εκλαμβάνει την τιμωρία ως κακία απέναντι στη δική του κακή στάση ή συμπεριφορά. Αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται το κακό να μην οριοθετείται και να μην αποδοκιμάζεται. Και δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, αλλά και η παιδαγωγία, κάποτε και πιο αυστηρή, βοηθά στην συναίσθηση ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Όμως το κακό χτυπιέται στη ρίζα του όταν ο άνθρωπος μάθει να κάμει το καλό. Διότι το καλό χτυπά μία ευαίσθητη χορδή της ψυχής που ονομάζεται φιλότιμο. Και το φιλότιμο γεννά εσωτερικό διάλογο στον άνθρωπο, για το αν πρέπει να συνεχίσει να πορεύεται με την κακία ως βάση της ζωής του.

Η κακία στην πραγματικότητα είναι ένα προσωπείο της επιθυμίας του ανθρώπου για δύναμη και εξουσία. Όποιος πράττει το κακό έχει την αίσθηση ότι επικρατεί εις βάρος του αδύναμου, αποδεικνύει την αξία του, εκτονώνεται, εκδικείται την οικογένειά του ή τους φίλους του  ή το σύστημα που δεν αναγνωρίζουν το πρόσωπό του και αισθάνεται καλά. Από τη άλλη, αυτός που εξουσιάζει διότι έχει τη δύναμη, υποκύπτει στη δίψα της απληστίας. Αισθάνεται ότι μπορεί να αποδείξει ότι υπερέχει όλο και πιο πολύ. Ότι ο κόσμος στέκεται κάτω από τα πόδια του. Ότι μπορεί, χάρις στη δύναμή του, να εξαγοράσει τα πάντα, ακόμη και τον θαυμασμό. Κάποτε, τρέφεται και από τον φόβο που προκαλεί η δύναμή του. Όσο πιο πολύ δείχνουν οι άλλοι ότι τον φοβούνται, τόσο πιο δυνατός αισθάνεται. 

Είναι πραγματικά δαιμονική η νοοτροπία αυτή. Διότι, όσο δυνατός κι αν είναι κανείς, υπάρχουν η περιπέτεια της ζωής, η μεταστροφή από το ευχάριστο στο δυσάρεστο, το ευμετάβολο. Κυρίως όμως υπάρχει ο θάνατος, ο οποίος δεν κάνει καμία διάκριση. Ο παντοδύναμος θα παρουσιαστεί ενώπιον του Θεού με μοναδικό αληθινό του όπλο την καλοσύνη και την αγάπη. Αλλά δεν είναι μόνο μεταφυσική η θεώρηση της καλοσύνης. Το να κάμεις το καλό είναι αληθινός πολιτισμός. Προϋποθέτει καρδιά που παλεύει εναντίον της αυτοδικαίωσης και βλέπει τον άλλο ως πρόσωπο που έχει αξία μοναδική και αναφαίρετη. Η καλοσύνη γίνεται ευκαιρία αφύπνισης και μετάνοιας, αλλαγής δηλαδή νοοτροπίας.

Μπορεί η καλοσύνη να περιφρονείται. Ας την διδάξουμε όμως με το παράδειγμά μας στην νέα γενιά, ακόμη και σε δύσκολες αποφάσεις. Οι δεύτερες ευκαιρίες βοηθούν. Η έγνοια όμως και το να κάμεις το καλό γιατρεύουν αληθινά τις πληγές της κακίας, διότι όλα μπορούν να ξεκινήσουν από την αρχή. Και ο Θεός ενισχύει. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 25 Ιουνίου 2025

2025-06-22 ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΩΝ Η’ΚΑΙ ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΝ

 

«Καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. 2, 15-16)

«Καὶ οἱ σκέψεις τους μεταξύ τους κατηγοροῦν ἢ καὶ ἀπολογοῦνται, ὅπως θὰ φανῇ τὴν ἡμέρα, ὅταν, σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγέλιό μου, ὁ Θεὸς θὰ κρίνῃ τὰ κρυφὰ τῶν ἀνθρώπων διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ».

 Παραλλάσσοντας μία φράση ενός σπουδαίου φιλοσόφου του 20ού αιώνα, του Λούντβιχ Βιντγκενστάιν, ο οποίος λέει ότι «τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου», θα μπορούσαμε να την προεκτείνουμε ως ότι «τα όρια της σκέψης μου είναι τα όρια του κόσμου μου». Δεν είναι μόνο το τι προσλαμβάνει ο άνθρωπος, μπορεί να ερμηνεύσει, να επεξεργαστεί, να εκφράσει διά του νου του. Είναι και ο κρυπτός κόσμος. Είναι το τι αποθηκεύει, πώς κατευθύνει και κατευθύνεται, ποια σενάρια δημιουργεί, πώς μπορεί να διαχειριστεί τη ζωή του, τα συναισθήματά του, τις επιθυμίες του. Ο κόσμος όλος περικλείεται στον νου. Προφανώς και η καρδιά μας γεννά. Η δική μας παράδοση, η ορθόδοξη άλλωστε ζητά από τον νου να μεταβεί στην καρδιά, διότι εκεί βρίσκεται η πλήρης μορφή και προσωπικότητα του ανθρώπου. Η καρδιά περιλαμβάνει και όσα δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε λογικά, με τη δύναμη της σκέψης μας, όπως είναι  η τέχνη, η μουσική, η ποίηση, η ομορφιά και η ασκήμια. Δεν είναι απαραίτητο ο νους μας να έχει διαμορφωμένα κριτήρια τού τί μας αρέσει και τί όχι. Πάντα στον άνθρωπο υπάρχει η έκπληξη, το απροσδόκητο, το ξεχωριστό. Το μυστήριο, που δεν μπορεί να ερμηνευθεί αποκλειστικά με το μυαλό, αλλά βιώνεται καρδιακώς και ο νους έρχεται εκ των υστέρων να το εκλογικεύσει. Ο έρωτας είναι η καλύτερη απόδειξη. Γιατί ερωτευόμαστε κάποιον ή κάποια; Γιατί, εκ των υστέρων, προσαρμόζουμε τη ζωή μας διά της σκέψεως στο πρόσωπο που ερωτευτήκαμε, στη σχέση μαζί του ή μαζί της ή στην απόρριψη όταν η σχέση δεν προχωρά ή τελειώνει; Το ίδιο συμβαίνει και με τον θάνατο. Το πώς θα τον διαχειριστούμε ουσιαστικά έρχεται εκ των υστέρων να διαμορφωθεί διά του νου, όταν όμως η καρδιά έχει πονέσει και ο νους βιώνει το ανερμήνευτο του μυστηρίου που δεν μπορεί να αποδεχθεί ο σύνολος άνθρωπος. 

 Όμως η σκέψη είναι για τον άνθρωπο ένα όριο. Και η σκέψη μας τροφοδοτείται από τους λογισμούς μας. ΟΙ λογισμοί είναι μικρές πινελιές συλλήψεων νοητικών, μία φράση κάποτε, μία εικόνα, μία επιθυμία, μία ιδέα που εμφανίζονται στον νου μας, είτε από εμάς τους ίδιους είτε από το περιβάλλον και τον κόσμο μας, από όπου γεννώνται ως προκλήσεις, είτε εκ του πονηρού, όπως μας λέει η πνευματική μας παράδοση. Ο τρόπος που θα διαχειριστούμε τους λογισμούς μας χτίζει την προσωπικότητά μας. Αν οι λογισμοί μας έχουν πυρήνα, εκτός από την περιέργεια και την εξέταση της αλήθειας τους, την αγάπη και την ομορφιά, τότε τα όρια της σκέψης μας γίνονται αγάπη και ομορφιά, μαζί με τον κόσμο, διότι βλέπουμε τους λογισμούς μας ως οχήματα συνύπαρξης, προσφοράς, εκτίμησης, κάποτε και δοξολογίας. Οι Πατέρες της Εκκλησίας ζητούν από εμάς να μελετούμε το κάλλος των κτισμάτων, της ομορφιάς που ο κόσμος φέρει, ως ευκαιρία να δοξάσουμε και να ευχαριστήσουμε τον Θεό, θεωρώντας Τον διά της φύσεως  ως Δημιουργό και Κτίστη των απάντων. Αν οι λογισμοί μας έχουν ως βάση την αυτοδικαίωσή μας, τότε γέρνουμε προς την αμαρτία, προς την αυτοθέωση, προς την αίσθηση ότι ο κόσμος ερμηνεύεται μόνο δι’ ημών. Και έτσι γεννώνται συγκρούσεις, ανταγωνισμοί, εξουσία, διαμάχες. 

 Ο απόστολος Παύλος επισημαίνει όμως μία διάσταση που ο άνθρωπος, ιδίως του καιρού μας, δεν θέλει να δει. Ότι οι λογισμοί μας θα είναι η βάση της κρίσεώς μας, όταν ο Θεός θα κρίνει τα κρυπτά μας, τα αφανέρωτα του νου και της καρδιάς, την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, την ημέρα των εσχάτων, διά του Ιησού Χριστού, του Υιού και Λόγου του Θεού.  Όσα εμείς νομίζουμε ότι είναι ο σκληρός μας δίσκος, για τον Θεό δεν είναι μυστικό, αλλά γνωστά κατά πάντα, διότι Εκείνος είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Και η κρίση μας θα είναι αν επιλέξαμε να διαχειριστούμε τους λογισμούς μας στην προοπτική της αγάπης και της ομορφιάς ή στην προοπτική της εξορίας του Θεού από τη ζωή μας και της αυτοθέωσής μας, που αναπόφευκτα οδηγεί στην κακία. Τότε οι λογισμοί μας οι ίδιοι θα εγερθούν και άλλοι θα μας κατηγορήσουν και άλλοι θα απολογηθούν για μας. Η ελευθερία μας όμως μάς λέει ότι έχουμε αυτόν τον αγώνα στη ζωή που ζούμε: τον αγώνα του ευαγγελίου, δηλαδή τον αγώνα της αγάπης, της ομορφιάς και της δοξολογίας, ώστε τα όρια της σκέψης μας να γίνονται όρια ενός κόσμου, στον οποίο το κακό δεν θα νικήσει. Ακόμη κι αν αυτό φαίνεται αναπόφευκτο, διότι έτσι δείχνουν τα πράγματα, ο κρυπτός της καρδίας μας άνθρωπος είναι η δική μας ευθύνη. Ας εργαστούμε πνευματικά και διά του Αγίου Πνεύματος.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Κυριακή 22 Ιουνίου 2025

Β’ Ματθαίου

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025 (Ματθ. δ΄ 18-23)

 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, περιπατῶν ὁ ᾿Ιησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ ᾿Ανδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς· καὶ λέγει αὐτοῖς· Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, ᾿Ιάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ ᾿Ιωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν, καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ ᾿Ιησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς ὁ ᾿Ιησοῦς περπατοῦσε στὴν ὄχθη τῆς λίμνης τῆς Γαλιλαίας, εἶδε δύο ἀδέρφια, τὸν Σίμωνα, ποὺ τὸν ἔλεγαν καὶ Πέτρο, καὶ τὸν ἀδελφό του τὸν ᾿Ανδρέα, νὰ ρίχνουν τὰ δίχτυα στὴ λίμνη, γιατὶ ἦταν ψαράδες. «᾿Ακολουθῆστε με», τοὺς λέει, «καὶ θὰ σᾶς κάνω ψαράδες ἀνθρώπων». Κι αὐτοὶ ἀμέσως ἄφησαν τὰ δίχτυα καὶ τὸν ἀκολούθησαν. Προχωρώντας πιὸ πέρα ἀπὸ κεῖ, εἶδε δύο ἄλλους ἀδελφούς, τὸν ᾿Ιάκωβο, γιὸ τοῦ Ζεβεδαίου, καὶ τὸν ἀδελφό του τὸν ᾿Ιωάννη. Βρίσκονταν στὸ ψαροκάικο μαζὶ μὲ τὸν πατέρα τους τὸν Ζεβεδαῖο καὶ τακτοποιοῦσαν τὰ δίχτυα τους. Τοὺς κάλεσε, κι αὐτοὶ ἄφησαν ἀμέσως τὸ καΐκι καὶ τὸν πατέρα τους καὶ τὸν ἀκολούθησαν. ῾Ο ᾿Ιησοῦς περιόδευε ὅλη τὴ Γαλιλαία. Δίδασκε στὶς συναγωγές τους, κήρυττε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καὶ γιάτρευε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ κάθε ἀσθένεια καὶ κάθε ἀδυναμία.

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025 (Ρωμ. β’ 10-16)

  Ἀδελφοί, δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν, Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καὶ ῞Ελληνι· οὐ γάρ ἐστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ. Ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται· καὶ ὅσοι ἐν νόμῳ ἥμαρτον, διὰ νόμου κριθήσονται. Οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται. Ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων. Ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Ἀδελφοί, δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη γιὰ τὸν καθένα ποὺ κάνει τὸ καλό, γιὰ τὸν Ἰουδαῖο πρῶτα καὶ ἐπίσης γιὰ τὸν Ἕλληνα, διότι ὁ Θεὸς δὲν μεροληπτεῖ. Ὅσοι ἁμάρτησαν χωρὶς τὸν νόμο, χωρὶς τὸν νόμο καὶ θὰ ἀπολεσθοῦν, καὶ ὅσοι ἁμάρτησαν ἐνῷ ἦσαν ὑπὸ τὸν νόμο θὰ κριθοῦν μὲ τὸν νόμο. Διότι δὲν θὰ δικαιωθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἐκεῖνοι ποὺ ἀκούουν τὸν νόμο, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἐφαρμόζουν τὸν νόμο θὰ κηρυχθοῦν δίκαιοι. Ὅταν οἱ ἐθνικοὶ ποὺ δὲν ἔχουν τὸν νόμο, ἐφαρμόζουν τίς διατάξεις τοῦ νόμου ἐκ φύσεως, τότε, ἂν καὶ δὲν ἔχουν νόμο, ἔχουν τὸν ἑαυτό τους ὡς νόμο, διότι ἀποδεικνύουν ὅτι τὸ ἔργο ποὺ ζητεῖ ὁ νόμος εἶναι γραμμένο στὶς καρδιές τους. Ταυτόχρονα ἐπιμαρτυρεῖ καὶ ἡ συνείδησή τους, καὶ οἱ σκέψεις τους μεταξύ τους κατηγοροῦν ἢ καὶ ἀπολογοῦνται, ὅπως θὰ φανῇ τὴν ἡμέρα, ὅταν, σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγέλιό μου, ὁ Θεὸς θὰ κρίνῃ τὰ κρυφὰ τῶν ἀνθρώπων διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Επιστολή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας κ. Νεκταρίου προς τους Εφημερίους και τους Ενορίτες του Ιερού Ναού της Γεννήσεως του Χριστού και του Αγίου Σπυρίδωνος Εις Τσερκάσι, Ουκρανίας

 Επιστολή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου  Κερκύρας κ. Νεκταρίου προς τους Εφημερίους και τους Ενορίτες του Ιερού Ναού 

της Γεννήσεως του Χριστού και του Αγίου Σπυρίδωνος 

Εις Τσερκάσι,  Ουκρανίας 

Αγαπητοί μου Πατέρες και Αδελφοί, αγαπητά μου παιδιά, 

Με βαθιά συγκίνηση, με πατρική στοργή και με πόνο καρδιάς διάβασα την ανοικτή επιστολή σας, η οποία είναι αποτέλεσμα των διωγμών και της αδικίας που υφίστασθε. Οι λέξεις σας δεν είναι απλώς γράμματα σε ένα χαρτί με μερικές υπογραφές· είναι σταγόνες από το δάκρυ και το αίμα σας, που χύνονται χωρίς θόρυβο, αλλά ενώπιον του θρόνου του Θεού αντηχούν ως κραυγή δικαίων.

Σας αγκαλιάζω όλους, μικρούς και μεγάλους, κληρικούς και λαϊκούς, με όλη την πατρική αγάπη και συμπόνια της καρδιάς μου. Δεχθείτε την αμέριστη συμπαράστασή μου, την αταλάντευτη στήριξή μου, αλλά κυρίως την αδιάλειπτη προσευχή μου για κάθε έναν από εσάς προσωπικά.

Ο δρόμος που βαδίζετε δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σύγχρονη σταυροφορία, κι εσείς σε αυτή την σταυροφορία σηκώνετε τον Σταυρό του Κυρίου μας με σιωπή, με θάρρος, με προσευχή και μεγάλη υπομονή. Ζείτε έναν Γολγοθά, αλλά μέτα τον Γολγοθά, μην ξεχνάτε ότι πάντα ακολουθεί η Ανάσταση. Μην ξεχνάτε επίσης ότι σε όλο αυτό δεν είστε μόνοι.

Στην Κέρκυρα, στο ευλογημένο νησί του Αγίου Σπυρίδωνος, προσευχόμαστε μαζί σας. Δεν σας λησμονούμε· δεν σας αφήνουμε. Ο Άγιός μας, του οποίου την σεπτή εμβάδα έχετε ως φυλακτήριο και μαρτυρία ενότητας, είναι ο αόρατος προστάτης σας. Είναι αυτός που περπατά πλάι σας και σκεπάζει τον ναό σας με την ευλογία του. Είθε, με τις πρεσβείες του, να διαφυλάξει το σπίτι σας, τον όμορφο ναό σας, από όσους επιβουλεύονται την ειρήνη σας και σχεδιάζουν αρπαγές και βεβηλώσεις.

Προσεύχομαι εκ βαθέων για την υγεία όλων εκείνων που τραυματίστηκαν από τα βίαια επεισόδια· για τους ιερείς σας, που γίνονται σύμβολα θυσιαστικής αγάπης· για κάθε πονεμένη ψυχή που υπομένει με αξιοπρέπεια και προσευχή την αδικία και εύχομαι ειλικρινώς και ολοψύχως ταχεία ανάρρωση, σωματική και ψυχική.

Είθε ο Κύριός μας, δια πρεσβειών του αγίου Θαυματουργού Σπυρίδωνος, να κινητοποιήσει όλους εκείνους που πρέπει, να σας ευλογεί, να σας δυναμώνει, να σας στηρίζει, να σας δίνει υπομονή και να φέρει στην χώρα σας την πολυπόθητη ειρήνη!

Επί δε τούτοις διατελώ, 

Ο Κερκύρας Νεκτάριος 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ Ι. ΣΥΝΟΔΟ

 Σας παραθέτουμε κατωτέρω το κείμενο της επιστολής μας προς την Δ.Ι.Σ. το οποίο εκφράζει την ανησυχία μας και το οποίο κυκλοφορήθηκε σε διάφορους ιστοχώρους χωρίς προηγούμενη άδειά μας.   

«Προς

Την Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος

Εις Αθήνας

  

Κοινοποίησις: Άπαντας τους Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος

 

 

 

Με βαθύτατο σεβασμό εις την Αγίαν ημών Εκκλησία και το κανονικό της σύστημα, αλλά και με έντονο αίσθημα ποιμαντικής ευθύνης και ανείπωτης αγωνίας για το πολύπαθο ποίμνιό μας, οφείλουμε να εκφράσουμε την βαθιά μας θλίψη και την κατηγορηματική μας διαφωνία επί της πρόσφατης γνωμοδότησης της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου αναφορικά με τον νέο Προσωπικό Αριθμό Πολίτη (από τούδε και εις το εξής με την συντομογραφία Π.Α.). Η εν λόγω γνωμοδότηση, πέραν της πρόδηλης θεσμικής υπέρβασης των ιερών ορίων της αρμοδιότητας του οργάνου, εγείρει σοβαρότατα δογματικά, θεολογικά, κανονικά και εκκλησιολογικά ζητήματα, τα οποία θίγουν τον πυρήνα της ορθόδοξης πίστης και της χριστιανικής ανθρωπολογίας. Αυτά τα ζητήματα απαιτούν άμεση, ενδελεχή και πνευματικά φωτισμένη εξέταση από το ανώτατο συλλογικό όργανο της Εκκλησίας της Ελλάδος, την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας.

Ο Προσωπικός Αριθμός Πολίτη (Π.Α.) θεσπίστηκε με τον Νόμο 4727/2020 (ΦΕΚ Α’ 188/23.09.2020), με τίτλο «Ψηφιακή Διακυβέρνηση της χώρας και άλλες διατάξεις». Σύμφωνα με το Άρθρο 11 του νόμου αυτού, ο Π.Α. ορίζεται ως ο μοναδικός αναγνωριστικός αριθμός κάθε φυσικού προσώπου που γεννιέται στην Ελλάδα ή αποκτά ελληνική ιθαγένεια. Ο αιτιολογικός του σκοπός, όπως αναφέρεται στην κυβερνητική επιχειρηματολογία, είναι η απλοποίηση των συναλλαγών των πολιτών με το Δημόσιο και την ιδιωτική ζωή, η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και η ενίσχυση της διαλειτουργικότητας των κρατικών συστημάτων.

 Πρακτικά, ο Π.Α. προβλέπεται να αντικαταστήσει σταδιακά τον Αριθμό Δελτίου Ταυτότητας (Α.Δ.Τ.), τον Αριθμό Φορολογικού Μητρώου (Α.Φ.Μ.) και τον Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης (Α.Μ.Κ.Α.), ενοποιώντας όλες τις πληροφορίες για κάθε πολίτη σε έναν και μοναδικό αριθμό.

Από θεολογικής σκοπιάς, η θέσπιση ενός τέτοιου καθολικού και μοναδικού αριθμού εγείρει σοβαρότατες ανησυχίες. Η Ορθόδοξη θεολογία, βασισμένη στην Πατερική παράδοση, διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι πρόσωπο, μοναδικό και ανεπανάληπτο, πλασμένο «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού (Γεν. 1:26).

Η γνωμοδότηση περί «μη ανησυχίας» για τον νέο Προσωπικό Αριθμό Πολίτη από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα, βασίστηκε στην εκτίμηση ότι δεν υφίσταται θεολογικό πρόβλημα με τον Π.Α., δεδομένου ότι ο Π.Α. είναι απλώς ένα διοικητικό μέτρο που αποσκοπεί στην απλοποίηση των διαδικασιών και δεν θίγει την πίστη ή την πνευματική ζωή του ανθρώπου.

Ωστόσο, αυτή η γνωμοδότηση χαρακτηρίζεται από βαθιά θεολογική αστοχία και επιφανειακή προσέγγιση αφού η γνωμοδότηση της Δ.Ι.Σ. παρέλειψε να εξετάσει την ευρύτερη πνευματική διάσταση του Π.Α.: την δυνατότητα καθολικού ελέγχου, την αποπροσωποποίηση, την αλλοίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την υπονόμευση της ελευθερίας της συνειδήσεως. Η απειλή βρίσκεται στην αόρατη δουλεία που μπορεί να επιφέρει η πλήρης διαφάνεια και καταγραφή της ζωής του ανθρώπου. Η Εκκλησία οφείλει να προστατεύει την πνευματική ακεραιότητα των πιστών της και όχι να περιορίζεται σε μια νομικίστικη ή επιφανειακή ανάγνωση των κινδύνων.

Η πρώτη και πλέον κραυγαλέα ένσταση εστιάζεται στην κανονική και εκκλησιολογική αναρμοδιότητα της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου να αποφανθεί επί ενός τόσο κρίσιμου ζητήματος, το οποίο άπτεται των πνευματικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας εν Χριστώ των πιστών. Η Δ.Ι.Σ., όπως ορίζεται από τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος (Ν. 590/1977) και ειδικότερα από τον Κανονισμό 339/2021 (ΦΕΚ 165/Α/2022), αποτελεί ένα επιτελικό όργανο διαχείρισης τρεχουσών εκκλησιαστικών υποθέσεων και όχι ένα όργανο με θεμελιώδη δικαιοδοσία λήψης αποφάσεων επί δογματικών, κανονικών, λειτουργικών ή κοινωνικών ζητημάτων που επηρεάζουν το σύνολο του σώματος της Εκκλησίας.

Σύμφωνα με το κανονικό δίκαιο και το άρθρο 4 του Ν. 590/1977, η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας είναι το ανώτατο νομοθετικό και διοικητικό όργανο της Εκκλησίας της Ελλάδος, το οποίο ασκεί την ανώτατη εκκλησιαστική εξουσία και αποφασίζει περί παντός ζητήματος αφορώντος εις την Εκκλησία και εις τον κλήρο και τον λαό. Η δύναμή της πηγάζει από την αποστολική διαδοχή και την συνοδικότητα, την οποία ο Χριστός παρέδωσε στους Αποστόλους και η οποία εκφράζεται πληρέστερα στην σύναξη όλων των Αρχιερέων.

 Αντίθετα, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος όπως περιγράφεται στο άρθρο 6 του ιδίου νόμου, έχει περιορισμένες αρμοδιότητες, κυρίως διοικητικής και εκτελεστικής φύσεως, και ουδέποτε δύναται να υποκαταστήσει το κύρος και τη βούληση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας σε ζητήματα με ευρύτερη θεολογική, κανονική, λειτουργική ή κοινωνική βαρύτητα που άπτονται της σωτηρίας των ψυχών.

Ο Κανονισμός 339/2021 είναι σαφής ως προς τις αρμοδιότητες της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας να εκφέρει κρίση περί «κανονικών, διοικητικών, νομικών ή και κοινωνικών θεμάτων ευρείας σημασίας». Η θέσπιση ενός Προσωπικού Αριθμού, ο οποίος ουσιαστικά αποτελεί ένα μοναδικό και καθολικό δείκτη ταυτότητας, με εκτεταμένες επιπτώσεις στην καθημερινότητα, στις συναλλαγές, στην κίνηση, αλλά κυρίως στην πνευματική ζωή και την ελευθερία της συνειδήσεως των πιστών, εντάσσεται αναμφίβολα στην κατηγορία των ζητημάτων «ευρείας σημασίας» και, μάλιστα, με καθαρά θεολογική και υπαρξιακή διάσταση. Επομένως, η απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου να γνωμοδοτήσει επί του Π.Α. συνιστά κανονική υπέρβαση, θεσμική εκτροπή και εκκλησιολογική παρέκκλιση, καθώς επιχειρεί να επιλύσει ένα μείζον θέμα χωρίς την απαιτούμενη συνοδική πληρότητα και την έγκριση του σώματος της Ιεραρχίας, παρακάμπτοντας την συλλογική φωνή του Αγίου Πνεύματος που εκφράζεται διά του σώματος των Επισκόπων της Ιεραρχίας.

Η πρόσφατη ιστορία, ιδίως κατά την σκοτεινή περίοδο της πανδημίας του COVID-19, παρέχει ένα θλιβερό αλλά διδακτικό παράδειγμα των συνεπειών της θεσμικής υπέρβασης και της απομάκρυνσης από την συνοδική παράδοση.

Οφείλω δε να αναφέρω, στο σημείο αυτό και την προσωπική μου εμπλοκή σε δίκη, η οποία προέκυψε από την υπ’ αριθμ. 3016/1626-711 Εγκύκλιο της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου για το κλείσιμο των Ιερών Ναών και την διακοπή μεταδόσεως της Θ. Κοινωνίας, παρά μόνον σε ετοιμοθανάτους.

Το γεγονός αυτό αποτελεί μια αδιάψευστη προειδοποίηση ότι η παράκαμψη των κανονικών διαδικασιών και η συγκέντρωση εξουσίας σε ένα μόνο όργανο, ανεξαρτήτως προθέσεων, μπορεί να οδηγήσει σε νομικές συνέπειες και, το σπουδαιότερο, να υπονομεύσει το κύρος, την ενότητα και την πνευματική αξιοπιστία της Εκκλησίας έναντι του πιστού λαού.

 Το ίδιο επικίνδυνο μονοπάτι ακολουθείται τώρα με την γνωμοδότηση περί του Π.Α., η οποία εμφανίζεται ως εξουσιαστική πράξη, εις βάρος της προσωπικής υπόστασης και της εν Χριστώ ελευθερίας των πιστών, χωρίς την απαραίτητη συνοδική έγκριση και τον πνευματικό φωτισμό της Ιεραρχίας.

Το ζήτημα του Προσωπικού Αριθμού αγγίζει τον πυρήνα της Ορθόδοξης Θεολογίας περί της ανθρώπινης προσωπικότητας, της εικόνας του Θεού στον άνθρωπο και της ελευθερίας. Η Ορθόδοξη Παράδοση, βασιζόμενη στις αιώνιες διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, τονίζει εμφατικά την απόλυτη ιερότητα και την εσωτερική ελευθερία της ψυχής. Κάθε άνθρωπος είναι ένα ανεπανάληπτο πρόσωπο, φέροντας μέσα του την ανεξίτηλη σφραγίδα της θείας δημιουργίας και προικισμένος με αυτεξούσιο και ελευθερία, την ύψιστη δωρεά του Θεού.

Η ορθόδοξη θεολογία μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος, ως εικόνα Θεού, δεν είναι απλώς ένα βιολογικό ον ή ένα ψηφιακό δεδομένο, αλλά ένα πνευματικό ον, πλασμένο για την κοινωνία με τον Θεό. Αυτή η ελευθερία δεν είναι απλώς μία κοινωνική ή πολιτική ελευθερία, αλλά πρωτίστως μια υπαρξιακή, οντολογική και πνευματική ελευθερία, η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο να επιλέγει το αγαθό, να αγωνίζεται κατά της αμαρτίας και να αναπτύσσει την σχέση του με τον Θεό. Η οποιαδήποτε απόπειρα του κράτους ή οποιασδήποτε εξουσιαστικής δομής να εισχωρήσει στον πνευματικό βίο του ανθρώπου, μέσω μέτρων που θέτουν σε άμεσο, καθολικό και αδιάλειπτο έλεγχο την ταυτότητα, την κίνηση, τις συναλλαγές, ακόμη και τις σκέψεις (μέσω της ανάλυσης δεδομένων) του πιστού, αποτελεί σοβαρή απειλή για την εσωτερική του ελευθερία και την προσωπική του σχέση με τον Θεό.

Ο Προσωπικός Αριθμός, ως ένας μοναδικός, καθολικός και υποχρεωτικός αναγνωριστικός κωδικός, ο οποίος θα συνδέει πλέον όλες τις πτυχές της ζωής του πολίτη (οικονομικές, κοινωνικές, ιατρικές, διοικητικές, ακόμη και τις ιδιωτικές του προτιμήσεις), εγείρει βάσιμες ανησυχίες περί ολικού «ηλεκτρονικού φακελώματος» και πλήρους παρακολούθησης. Η θεολογική διάσταση εδώ είναι κρίσιμη: ο άνθρωπος δεν είναι απλώς ένας αριθμός, ένα αντικείμενο στατιστικής ή ένα απρόσωπο γρανάζι σε ένα απρόσωπο σύστημα. Είναι πρόσωπο, με μοναδική αξία, απαραβίαστη αξιοπρέπεια και ατομικότητα, το οποίο υπόκειται σε απόλυτη κανονική και πνευματική προστασία της προσωπικότητας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία οφείλει, ως μητέρα και τροφός ψυχών, να προστατεύσει αυτή την αξιοπρέπεια και να υπερασπιστεί την ελευθερία της συνειδήσεως των πιστών της έναντι οποιασδήποτε μορφής κρατικής ή άλλης παρέμβασης που αλλοιώνει την εικόνα του ανθρώπου ως ελεύθερου και υπεύθυνου όντος, πλασμένου κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν Θεού. Η σιωπή ή η αδιαφορία επί του θέματος αυτού ισοδυναμεί με πνευματική εγκατάλειψη του ποιμνίου και αποστασία από την αλήθεια της ανθρωπολογίας που μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες.

Πέρα από τις θεολογικές και κανονικές ενστάσεις, ο νόμος 4727/2020, ο οποίος καθιερώνει τον Προσωπικό Αριθμό ως μοναδικό επικυρωμένο δείκτη ταυτότητας, πλήττει ευθέως θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα που κατοχυρώνονται όχι μόνο από το Σύνταγμα της Ελλάδος και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, αλλά κυρίως από το Θείο Δίκαιο που υπερέχει κάθε ανθρωπίνης νομοθεσίας. Η γνωμοδότηση της Δ.Ι.Σ. περί «μη ανησυχίας» εκδόθηκε χωρίς την απαιτούμενη ενδελεχή θεολογική ή κανονική μελέτη, αλλά και χωρίς επαρκή νομική τεκμηρίωση των επιπτώσεων του Π.Α. στα δικαιώματα των πιστών, αγνοώντας την πνευματική τους διάσταση.

Αναλυτικότερα, θεωρούμε ότι ο Π.Α. επηρεάζει δυσμενώς την ελευθερία μετα/κίνησης, καθώς η διασύνδεση του Π.Α. με όλες τις συναλλαγές και μετακινήσεις του πολίτη καθιστά δυνατή την πλήρη, αδιάλειπτη και πανταχού παρούσα παρακολούθηση των κινήσεών του. Ενώ το κράτος μπορεί να επικαλείται λόγους ασφαλείας, η πλήρης καταγραφή της κινητικότητας του κάθε ατόμου συνιστά περιορισμό της ελευθερίας κίνησης, η οποία κατοχυρώνεται στο άρθρο 5 του Συντάγματος. Πνευματικά, η συνεχής αίσθηση παρακολούθησης και ελέγχου μπορεί να οδηγήσει σε ψυχολογική πίεση και σε αλλοίωση της προσωπικότητας και της ελευθερίας.

       Επίσης, περιορίζει την ιδιωτικότητα των ανθρώπων καθώς η καθιέρωση του Π.Α. ως ενιαίου αριθμού για όλες τις κρατικές και ιδιωτικές συναλλαγές, καθώς και η διασύνδεση διαφόρων βάσεων δεδομένων μέσω αυτού, οδηγεί αναπόφευκτα σε ολοκληρωτική καταγραφή. Ακόμη και αν νομικά διασφαλίζονται ορισμένες πτυχές της ιδιωτικότητας, η συγκέντρωση τόσο ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων σε έναν ενιαίο αριθμό αυξάνει δραματικά τον κίνδυνο καταστρατήγησης του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή, το οποίο κατοχυρώνεται στο άρθρο 9 του Συντάγματος και στο άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Η Εκκλησία μας οφείλει να εκφράσει την βαθιά της ανησυχία για την προστασία των προσωπικών δεδομένων των πιστών της, δεδομένου ότι η ιδιωτικότητα αποτελεί θεμελιώδη πτυχή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας, και η απουσία της μπορεί να οδηγήσει σε φόβο και έλλειψη εμπιστοσύνης.

       Ενώ εκ πρώτης όψεως ο Π.Α. δεν φαίνεται να επηρεάζει άμεσα την θρησκευτική ελευθερία, η δυνατότητα πλήρους ελέγχου της ταυτότητας και των κινήσεων των πολιτών μπορεί να οδηγήσει σε έμμεσους, αλλά ουσιαστικούς περιορισμούς στην άσκηση της πίστης.

Δεδομένων των ανωτέρω θεολογικών, κανονικών, νομικών, κοινωνικών και, πρωτίστως, πνευματικών διαστάσεων του ζητήματος του Προσωπικού Αριθμού, είναι επιτακτική η άμεση σύγκληση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας. Η παρούσα κατάσταση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιπλέον εγκυκλίους ή πρόχειρες γνωμοδοτήσεις από όργανα περιορισμένης αρμοδιότητας, τα οποία δεν φέρουν την πλήρη ευθύνη του ποιμνίου. Απαιτείται μια συνοδική, κανονική, πνευματικά φωτισμένη κρίση, η οποία θα σεβαστεί πλήρως το κανονικό πλαίσιο της Εκκλησίας (Ν. 590/1977, άρθρα 4 & 6) και τις βασικές αρχές της ορθόδοξης θεολογίας.

Μόνο η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας μπορεί να λάβει μια υπεύθυνη και αιτιολογημένη στάση, η οποία θα αντανακλά την συλλογική θεολογική σκέψη, την πνευματική διάκριση και την ποιμαντική μέριμνα του συνόλου της Ιεραρχίας, ως αληθινού σώματος του Χριστού. Η σιωπή της Ιεραρχίας σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα θα αποτελούσε εγκατάλειψη της ποιμαντικής ευθύνης και πνευματική αδιαφορία για τους φόβους και τις ανησυχίες των πιστών.

Θεωρώ ότι δεν έχουμε αντιληφθεί τις πραγματικές διαστάσεις του προβληματισμού των ανθρώπων του ποιμνίου μας. Ο κόσμος ανησυχεί κι εμείς κατά το λεχθέν υπό του Αισώπου: των οικιών υμών εμπιπραμένων αυτοί άδετε, αντί να προβαίνουμε σε σοβαρές ενέργειες. Η ελευθερία της ψυχής και η κανονική υπόσταση του ανθρώπου ως εικόνος Θεού δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως τεχνικές λεπτομέρειες ή διαχειριστικές ενέργειες εκκλησιαστικών διαχειριστικών οργάνων. Απαιτούν τη σύναξη του συνόλου των επισκόπων, την πλήρη και ειλικρινή συζήτηση, και την ανάληψη πατρικής ευθύνης. Η Εκκλησία μας σήμερα καλείται να επιδείξει απόλυτο σεβασμό στον Θεό, ο οποίος δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο, αλλά και βαθύ σεβασμό στον άνθρωπο ως εικόνα Του, προστατεύοντας την πνευματική του ελευθερία, την προσωπική του σχέση με τον Χριστό και την ακεραιότητα της προσωπικότητάς του από κάθε μορφή και τύπο δουλείας.

Επί δε τούτοις διατελώ 

Ο Κερκύρας Νεκτάριος 

ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ

         Είπε ο αββάς Σισώης: «Αιδώς και αφοβία πολλές φορές φέρνουν την αμαρτία» (από το «Γεροντικό»)

          Η εποχή μας δεν θα ήταν δύσκολο να χαρακτηριστεί ως η εποχή της απώλειας της ντροπής. Οι άνθρωποι ούτε ντρέπονται ούτε φοβούνται. Το βλέπουμε αυτό ιδιαιτέρως στα σχολεία και στις συναναστροφές των παιδιών. Μεγαλώνουμε μία γενιά στην οποία η «αιδώς» των αρχαίων Ελλήνων έχει πάψει να θεωρείται προτέρημα. Όχι μόνο δεν ντρέπονται τα παιδιά, αλλά καυχώνται όταν κάνουν πράξη το θέλημά τους. Περνούνε για έξυπνα. Θεωρούν τα συνομήλικά τους που κρατάνε ένα σεβασμό ξεπερασμένα. Και έχουν την απαίτηση όλοι να δικαιολογούν την αρνητική τους στάση, την αφιλοτιμία, διότι «παιδιά είναι».  

          Τα παραδείγματα από τους μεγάλους πολλά. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κατακλύσθηκαν πρόσφατα από εικόνες ντροπής σε μία σειρά αγώνων μπάσκετ, αλλά και από μία απόπειρα από όλες τις πλευρές να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Το χειρότερο είναι ότι οι υπεύθυνοι για τους κανόνες διεξαγωγής των αγώνων μέτρησαν τις αποφάσεις τους με βάση το κόστος που θα υφίσταντο οι ίδιοι από τις εμπλεκόμενες πλευρές, χωρίς επίγνωση της παιδαγωγίας που ένα άθλημα εκ των πραγμάτων φέρει, της προτυποποίησης που γεννά. Το ίδιο και οι ακόλουθοι. Ενώ όποιος έχει μάτια και βλέπει, αντιλαμβάνεται τουλάχιστον τι είναι λάθος,  ούτε σ’ αυτό δεν ήταν εύκολο να συμφωνήσουμε. Γιατί λοιπόν να μας κάνει εντύπωση, ότι έρχεται μία γενιά στην οποία η ντροπή και ο αυτοσεβασμός είναι ξεχασμένες αρχές; 

         Ο ασκητικός λόγος της Εκκλησίας χτυπά καμπανάκι. Η αιδώς, η απουσία ντροπής για την κατάργηση του μέτρου, για την άρνηση να έχουμε ένα , έστω ελάχιστα αποδεκτό, ήθος, να φοβόμαστε και κάποιες ποινές που θα μας επιβληθούν για να επανέλθουμε στα όριά μας, είναι η βάση για να αμαρτάνουμε. Αμαρτία δεν σημαίνει μόνο παραβίαση μιας εντολής του Θεού. Σημαίνει  και την αποτυχία μας να έχουμε υπαρξιακό προσανατολισμό αγάπης, κοινωνικότητας, μέτρου, συνάντησης με τον άλλον στα πλαίσια ενός σεβασμού που καθιστά τον άνθρωπο πολιτισμένο. Αμαρτία είναι η απόφασή μας να επικρατήσουμε άνευ όρων και μέτρων. Είναι η αίσθηση ότι ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα. Είναι η αδιαφορία για την κοινωνία ως κοινότητα. Είναι η δικαιολόγηση των παθών μας, σαν να μην τρέχει τίποτα. 

               Η από-ιεροποίηση της κοινωνίας μας έκανε τις ανθρώπινες σχέσεις να μην στηρίζονται στο «εμείς», αλλά στο «μόνο εγώ». Για ποιον λόγο λοιπόν να φοβάμαι κάτι ή να ντρέπομαι, αφού κριτήριο της αλήθειας είναι μόνο ο εαυτός μου; Γιατί να αισθανθώ ότι υπάρχουν σκέψεις, πράξεις, συμπεριφορές που με προσβάλλουν αφού όλα μου επιτρέπονται και δικαιούμαι να κάνω αυτό που θέλω; Αφού απαιτώ και θα βρω να με δικαιολογήσουν όσοι έχουν βαφτίσει το ήθος, το μέτρο, το όριο κατάλοιπα του παρελθόντος, όσοι θέλουν τον Θεό να είναι αγάπη μόνο για να δικαιολογεί ό,τι κάνουν, ενώ η αγάπη είναι η αλήθεια  που αφυπνίζει, κι ας συγχωρεί; 

        Οι μεγαλύτεροι χρειάζεται να ανανήψουμε. Να ξαναβάλουμε στη ζωή μας την αιδώ και τον φόβο, όχι με την έννοια του τρόμου, αλλά με την έννοια του ορίου που αν το παραβιάσουμε θα ζήσουμε συνέπειες που δεν θα μας είναι ευχάριστες, καθότι θα νιώθουμε ότι «ουκ έξεστί σοι» και η κοινωνική αποδοκιμασία είναι η μεγαλύτερη τιμωρία. Για να μπορέσουν και οι νεώτεροι να βρούνε προσανατολισμό. Ο τρόπος της Εκκλησίας δείχνει την οδό. Ας μας γίνει παιδεία. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 18 Ιουνίου 2025

2025 06 15 ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίων Πάντων παλαιάς πόλεως Κερκύρας τέλεσε την θεία λειτουργία το πρωί της Κυριακής 15 Ιουνίου 2025 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος.

Στην θεία λειτουργία με τον Σεβασμιώτατο συλλειτούργησαν ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος και προϊστάμενος του ναού, και ο Πρωτ. Δημήτριος Κοσκινάς, εφημέριος του Ι.Ν. Αγ. Ελευθερίου Κέρκυρας, καθώς και οι διάκονοι του Μητροπολίτη π. Ευσέβιος Πανδής και π. Αντώνιος Ρόντος. Τα ιεροψαλτικά αναλόγια διακόνησαν οι συνεργάτες της Σχολής της Εκκλησιαστικής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Γεώργιος Λαδοβρέχης, Πρωτοψάλτης του Ιερού Ναού των Αγίων Πάντων, και Γεώργιος Λαβράνος, πρωτοψάλτης του Μητροπολιτικού Ναού Υ.Θ. Σπηλαιωτίσσσης Κέρκυρας, μαζί με τους μαθητές τους.

Πυκνό ήταν το εκκλησίασμα, κάτι που χαροποίησε ιδιαιτέρως τον Μητροπολίτη Κερκύρας, ο οποίος έλαβε αφόρμηση στο κήρυγμά του από το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας και τόνισε ότι εορτάζουμε την Κυριακή των Αγίων Πάντων τους αγωνιστές της πίστεως, τους ομολογητές, όσους μαρτύρησαν με το αίμα τους υπερασπιζόμενοι τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, όσους απαρνήθηκαν το εγώ τους και ασκήθηκαν στην έρημο και ένα σωρό άλλες τάξεις μεταξύ των ανθρώπων, όπως οι Άγιοι Ανάργυροι, οι οποίοι προσέφεραν τον εαυτό τους θυσία στον Θεό, οι καλοί ποιμένες οι οποίοι θυσίασαν τη ζωή τους υπέρ του ποιμνίου τους και πλήθος άλλοι. Συνεκτιμώντας τον αγώνα τους λέμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους ότι είναι άγιοι. Υπάρχουν και άλλοι που δεν γνωρίζουμε εμείς οι άνθρωποι και γι’ αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας θέσπισαν να τιμούμε τους επωνύμους και ανωνύμους αγίους, που είναι πάμπολλοι. Το αποστολικό ανάγνωσμα μας μιλά για τα μαρτύρια των ανθρώπων της Παλαιάς Διαθήκης που ήταν προσδοκώντες του ερχομού του Μεσσίου. Ανέμεναν τον Μεσσία, απαρνήθηκαν την κρίση του ειδωλολατρικού κόσμου, ο οποίος προσέφερε την πολυθεΐα, ψεύτικους θεούς που εκπροσωπούσαν την ηθική κατάπτωση των ανθρώπων, τις θεότητες των σαρκικών ερώτων, της μέθης, των αδυναμιών και των παθών. Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα το ελληνιστικό, υπήρχε και ο λαός των Εβραίων που πίστευε στον Ένα Θεό, ο Οποίος απεκαλύφθη στον Αβραάμ και στην ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Θεός, όταν έβλεπε τις καρδιές των ανθρώπων να είναι καλές και αγαθές, συνομιλούσε μαζί τους. Αποκάλυψε το όνομα Του: Ο Ων, ο Υπάρχων, ο Είναι, ο Παρών. Επέμειναν λοιπόν οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης στην πίστη στον Θεό, υπέμειναν πάμπολλα μαρτύρια, στερήθηκαν πολλά, βασανίστηκαν, κακουχήθηκαν, όλα για χάρη της πίστεως.

Το παράδειγμα Πάντων των Αγίων λοιπόν είναι παράδειγμα υπομονής. Η υπομονή είναι χάρισμα του Αγίου Πνεύματος. Για το κοσμικό φρόνημα το φρόνημα της υπομονής δεν γίνεται αποδεκτό. Ο σύγχρονος άνθρωπος διεκδικεί συνέχεια. Ο άνθρωπος του Θεού υπομένει. Ξέρει ότι ο Θεός θα ανταμείψει κάθε κόπο και πιστεύει σ’ Αυτόν. Οι Άγιοι είναι ασκημένοι στην υπομονή. Αυτό καλούμαστε να πράξουμε στην Εκκλησία, να υπομείνουμε τον καύσωνα της ημέρας και το ψύχος της νυκτός, πνευματικές καταστάσεις τις οποίες ζούμε ως επιθέσεις εναντίον της πίστεως, του Χριστού, της Εκκλησίας και γνωρίζει ο Θεός και θα μας εξαγάγει σε τόπο πνευματικός αναψυχής, εάν έχουμε υπομονή.

Την υπομονή οι Άγιοι την έκαναν για την πίστη. Η πίστη είναι δύναμη. Να εμμένουμε στην πίστη ζητά από εμάς ο Χριστός, στις οποιεσδήποτε δυσκολίες των καιρών. Εμμένουμε στην πίστη ομολογώντας την. Σήμερα οι άνθρωποι ομολογούν, περηφανεύονται για την αμαρτία τους, για τα δικαιώματά τους, πολεμούνε για τα όσα επιθυμούν, διεκδικούνε ο ένας τον πλούτο και τα αγαθά του άλλου, ενώ ένας άκρατος δικαιωματισμός κυριαρχεί. Δεν υπάρχει πίστη, ιδεολογία, αρχές, πατρίδα, ήθος. Διά του θανάτου και των όπλων και του αίματος διεκδικούν οι άνθρωποι και το βλέπουμε καθημερινά, με πόνο ψυχής. Όταν η ζωή των ανθρώπων δαιμονίζεται, ας μην περιμένουμε το ήθος της πίστης και του Θεού. Για τον εαυτό τους διεκδικούν οι άνθρωποι, διότι οι άνθρωποι τον εαυτό τους λατρεύουν και ομολογούν, χάριν της ακαταστασίας τους. Ο Χριστός μας προτρέπει να Τον ομολογούμε. Πρώτα βίωμα, βαθιά πίστη, αποδοχή και κατόπιν ομολογία. Σήμερα μετατράπηκε η ανθρωπότητα σε εύκολη λεία στα συμφέροντα των ισχυρών, αλλά και στον τρόπο της απιστίας και αθεΐας, διότι ξέφτισαν η αγάπη, η πίστη, το ήθος. Δεν είμαστε εδραιωμένοι στην πίστη και μας λείπει η ομολογία της.

Υπάρχει σήμερα η ανάγκη της αγιότητας. Σήμερα υπερεπλεόνασε η αμαρτία, η ύβρις εναντίον του Θεού. Όμως υπερπερισσεύει και χάρις του Θεού, για να μας συγκρατήσει και να μας οδηγήσει στην αγιότητα. Πλαστήκαμε για να γίνουμε άγιοι, γιατί αυτή είναι η προτροπή του Θεού, να Τον μιμηθούμε στην αγιότητα. Εκείνο που μας δίνει αξία και τιμή και ως πρόσωπα είναι η αξία της χάριτος του Θεού, η ψυχή την οποία περικλείει η ύπαρξή μας μέσα της. Γι’ αυτό δεν πρέπει να γινόμαστε άνθρωποι του σαρκικού φρονήματος, αλλά να επιζητούμε να ενωθούμε με τον Θεό, διότι από Εκείνον προερχόμαστε. Ας αγαπήσουμε τον Θεό, για να αισθανόμαστε την πληρότητα της ζωής και της αγιότητας.

Ο κ. Νεκτάριος εξέφρασε τη χαρά του διότι μπόρεσε και φέτος να λειτουργήσει στον ιστορικό και περικαλλή ιερό ναό των Αγίων Πάντων και τόνισε ότι προσεύχεται όλοι όσοι συμμετέχουν στη ενοριακή ζωή να έχουν δύναμη από τον Θεό και να ακολουθούν την οδό της πίστεως.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ

«Οἱ ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων» (Εβρ. 11, 33-34)

«Οἱ ἅγιοι ὅλοι μὲ τὴν πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, ἐπέβαλαν τὸ δίκαιο, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λεόντων· ἔσβησαν τὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὴ σφαγή, ἔγιναν ἀπὸ ἀδύνατοι ἰσχυροί, ἀναδείχτηκαν ἥρωες στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ ἐχθρικὰ στρατεύματα».

 Καρποί της Πεντηκοστής οι Άγιοι Πάντες. Γι’ αυτό τους εορτάζουμε την πρώτη Κυριακή μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, για να λάβουμε από την Εκκλησία μας το μήνυμα ότι αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας, η αγιότητα. Σημείο της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος είναι η Εκκλησία και τα μυστήριά της. Σημείο όμως ακόμη είναι και οι Άγιοι. Σ’ αυτούς καταλαβαίνουμε ότι το Άγιο Πνεύμα δεν αλλάζει τον κόσμο, αλλά και τους ανθρώπους. Δεν είναι μόνο η διαδικασία, το μυστήριο, το περιεχόμενό του, το σημαίνον, το σημαινόμενό του, αλλά είναι και οι άνθρωποι που προσλαμβάνουν τη χάρη του Πνεύματος και αγιάζονται. Άλλοι εν μετανοία. Άλλοι εν αρετή. Άλλοι ανοίγοντας τις καρδιές τους στον πλησίον. Άλλοι στην προσευχή. Άλλοι στη νηστεία. Άλλοι στην μακροθυμία και στη συγχώρεση. Άλλοι καλούνται μέσα από μια καθημερινότητα συνηθισμένη να ομολογήσουν το όνομα του Θεού σε έναν κόσμο που διώκει την πίστη εμφανώς. Όποιος είναι με τον Χριστό δεν δικαιούται ούτε καν να ζει. Δεν περιφρονείται απλώς. Δεν πρέπει να υπάρχει. Και οι Άγιοι συνεχίζουν μία παράδοση που έχει ξεκινήσει από την Παλαιά Διαθήκη. Πριν εμφανιστεί ο σεσαρκωμένος Λόγος του Θεού ανάμεσά μας, η πίστη έκανε τους ανθρώπους να αγιάζουν. Απλά δεν ήταν έτοιμοι να ζήσουν την αγιότητα στην πληρότητά της, όπως έγινε με την ανάσταση του Χριστού και την Πεντηκοστή. Όπως μπορούμε δηλαδή εμείς. 

 Σημάδι της αγιότητας είναι η πίστη. Αυτός που πιστεύει κατατροπώνει κάθε εξουσία αντίθεη, η οποία ζητά από τους ανθρώπους να τη λατρέψουν, όπως και τους ψεύτικους θεούς της. Αυτός που πιστεύει επιβάλλει το δίκαιο, δείχνει δηλαδή ποιο είναι το θέλημα του Θεού στον κόσμο λόγοις και έργοις. Δίνει τη σωστή συμβουλή και προτροπή και εμπνέει τους ανθρώπους να κατανοήσουν ότι νόημα ζωής έχει αυτός που ελπίζει σε Θεό ζώντα, αγαπώντα και αναστάντα. Αυτός που πιστεύει ζει στην πράξη την υπόσχεση του Θεού ότι δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, ούτε στους σταυρούς, ούτε στις ήττες, ούτε στις δοκιμασίες και στον θάνατο, αλλά θα μας δίνει δύναμη και κουράγιο, κυρίως όμως θα μας οδηγεί προς μία συνεχή ανάσταση εκ του ψεύδους του αιώνος τούτου. Κι έτσι, όσο κι αν η εξουσία του κόσμου τούτου και ο κοσμοκράτοράς της διάβολος ωρύεται σαν λιοντάρι που βρυχάται, το στόμα θα φράζει η δύναμη της πίστης. Το ίδιο και το μαχαίρι και η φωτιά και ο πόλεμος και κάθε τι που μοιάζει πανίσχυρο, δεν θα μπορεί να αντισταθεί στην δύναμη της αγάπης του Χριστού. Σαν τον Μέγα Ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι στους «αδελφούς Καραμαζώφ», που απειλεί τον Χριστό με θάνατο στη φωτιά και ο Χριστός στον βρυχηθμό του αντιτάσσει ένα φιλί, που κάνει τον λέοντα να παγώνει, να σιωπά, να μην  μπορεί να πει τίποτα και να αφήνει τον Χριστό ελεύθερο. Αυτή είναι η πίστη που οδηγεί στην αγιότητα. 

 Οι Άγιοι Πάντες μάς υπενθυμίζουν ότι ο Χριστός είναι παρών στη ζωή μας. Οι Άγιοι δεν ανήκουν στο χτες, αλλά είναι ανάμεσά μας, δίπλα μας. Δεν θέλει πολλά για να είσαι Άγιος. Λίγη αγάπη, πολλή πίστη και μετοχή στη ζωή της Εκκλησίας. Και φρόνημα ισχυρό, ότι δεν θα φοβηθείς κανέναν βρυχηθμό που σου ζητά να αρνηθείς την πίστη σου. Κι ας είναι της ασθένειας, της φθοράς, της απόρριψης, του θανάτου. Τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει πιο πολύ από τη σχέση με τον Χριστό, τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από τη δική του αγάπη. Και η χάρις του Πνεύματος ανοίγει δρόμους και θα ανοίγει δρόμους στην Εκκλησία και στον πλησίον.

 Χρόνια πολλά κι ευλογημένα! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Κυριακή 15 Ιουνίου 2025

Των Αγίων Πάντων

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025- ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ’ 27-30)

 

 Εἶπεν ὁ Κύριος· πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα 

Εἶπε ὁ Κύριος: «Καθέναν ποὺ θὰ μὲ ὁμολογήσῃ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιο. Ἐκεῖνον ὅμως ποὺ θὰ μὲ ἀρνηθῇ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀρνηθῶ καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιο. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ πατέρα ἢ μητέρα περισσότερο ἀπὸ ἐμέ, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ ἀγαπᾶ υἱό ἢ θυγατέρα περισσότερον ἀπὸ ἐμέ, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν παίρνει τὸν σταυρό του καὶ δὲν μὲ ἀκολουθεῖ δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος». Τότε ἔλαβε τὸν λόγο ὁ Πέτρος καὶ τοῦ εἶπε, «Νὰ, ἐμεῖς ποὺ ἀφήκαμε ὅλα καὶ σὲ ἀκολουθήσαμε· τὶ λοιπὸν θὰ ἀπολαύσουμε;». Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοὺς εἶπε, «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι σεῖς, οἱ ὁποῖοι μὲ ἀκολουθήσατε, ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ καθήσῃ στὸν θρόνο τῆς δόξης του στὴν Νέα Δημιουργία, θὰ καθήσετε καὶ σεῖς σὲ δώδεκα θρόνους, γιὰ νὰ κρίνετε τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ καθένας ποὺ ἀφῆκε σπίτια ἢ ἀδελφούς ἢ ἀδελφές ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ παιδιά ἢ χωράφια γιὰ τὸ ὄνομά μου, θὰ πάρῃ ἑκατὸ φορὲς περισσότερα καὶ θὰ κληρονομήσῃ ζωὴν αἰώνιο. Πολλοὶ δέ, οἱ ὁποῖοι εἶναι πρῶτοι, θὰ γίνουν τελευταῖοι, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι τελευταῖοι, θά γίνουν πρῶτοι».

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025- ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ἑβρ. ια’ 33, ιβ’2)

 

 Ἀδελφοί, οἱ ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

 Ἀδελφοί, ὅλοι οἱ ἅγιοι μὲ τὴν πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, ἐπέβαλαν τὸ δίκαιο, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λεόντων· ἔσβησαν τὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὴ σφαγή, ἔγιναν ἀπὸ ἀδύνατοι ἰσχυροί, ἀναδείχτηκαν ἥρωες στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ ἐχθρικὰ στρατεύματα· γυναῖκες ξαναπῆραν πίσω στὴ ζωὴ τοὺς ἀνθρώπους τους, κι ἄλλοι βασανίστηκαν ὣς τὸν θάνατο, χωρὶς νὰ δεχτοῦν τὴν ἀπελευθέρωσή τους, γιατὶ πίστευαν ὅτι μποροῦσαν ν’ ἀναστηθοῦν σὲ μιὰ καλύτερη ζωή. ῎Αλλοι δοκίμασαν ἐξευτελισμοὺς καὶ μαστιγώσεις, ἀκόμη καὶ δεσμὰ καὶ φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν μὲ μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι μὲ προβιὲς καὶ κατσικίσια δέρματα, ἔζησαν μὲ στερήσεις, ὑπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις καὶ κακουχίες -ὁ κόσμος δὲν ἦταν ἄξιος νά ᾿χει τέτοιους ἀνθρώπους- πλανήθηκαν σὲ ἐρημιὲς καὶ βουνά, σὲ σπηλιὲς καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς. ῞Ολοι οἱ παραπάνω, παρὰ τὴν καλὴ μαρτυρία τῆς πίστης τους, δὲν πῆραν ὅ,τι τοὺς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Αὐτὸς εἶχε προβλέψει κάτι καλύτερο γιὰ μᾶς, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ φτάσουν ἐκεῖνοι στὴν τελειότητα χωρὶς ἐμᾶς. ῎Εχοντας, λοιπόν, γύρω μας μιὰ τόσο μεγάλη στρατιὰ μαρτύρων, ἂς τινάξουμε ἀπὸ πάνω μας κάθε φορτίο, καὶ τὴν ἁμαρτία ποὺ εὔκολα μᾶς ἐμπλέκει, κι ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸ ἀγώνισμα τοῦ δύσκολου δρόμου ποὺ ἔχουμε μπροστά μας. ῍Ας ἔχουμε τὰ μάτια μας προσηλωμένα στὸν ᾿Ιησοῦ, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν πίστη, τὴν ὁποία καὶ τελειοποιεῖ.

Μοναχική Κουρά στην Κέρκυρα

 Την Τετάρτη, 11 Ιουνίου 2025, εορτή των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων Βαρθολομαίου και Βαρνάβα αλλά και του ἕν ἁγίοις Πατρός ημώνΛουκά, Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως του ιατρού, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος,λειτούργησε στη γυναικεία Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου, στην περιοχή Αγίων Δούλων της Βορείου Κέρκυρας. Στην εν λόγω Ιερά Μονή εγκαταβιεί μικρά αδελφότητα υπό της σεβαστής γερόντισσας Αγαθοκτίστης. Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος έκειρε εις Μεγαλόσχημον Μοναχήν, μία εκ των αδελφών της Ιεράς Μονής, η οποία έλαβε και το όνομα Μαριάμ. Με το Σεβασμιώτατο συλλειτούργησαν, ο Πνευματικός της Ιεράς Μονής, ο Αγιορείτης Γέρων Συμεών Καμονάχος, ο Ιεροκήρυκας της περιοχής και Καθηγούμενος τηςΙεράς Μονής Υπεραγίας Θεοτόκου Υψηλής Μαγουλάδων, Αρχιμ. Σπυρίδων Σκορδίλης, ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Υπεραγίας Θεοτόκου Βλαχέρνας Σκριπερού, Αρχιμ. Αρσένιος Πεππές, ο πρωτ. Αρσένιος Στραβοράβδης εκ Νυμφών καθώς και οι Διάκονοι του Σεβασμιωτάτου, π. Ευσέβιος Πανδής και π. Αντώνιος Ρόντος. Επίσης, στη Θεία Λειτουργία και την κουρά παρευρέθηκαν αντιπροσωπείες από τις γυναικείες Ιερές Μονές της περιοχής, αρκετοί Ιερείς εκτων πλησιοχώρων ενοριών καθώς και πλήθος λαού.Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο κ. Νεκτάριος απηύθυνε νουθετήριο λόγοπρος την νεοκαρείσα μοναχή Μαριάμ, αλλά και προς όλους τουςπαρευρισκομένους. Στο λόγο του, ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι όταν έναςάνθρωπος αφήνει τα εν κόσμω επιλέγοντας την «αγγελοειδή» πολιτεία του μοναχισμού, τότε στον ουρανό συντελείται μεγάλη χαρά, καθώς οι μοναχοί αποτελούν το ξεχωριστό και επίλεκτο τάγμα της Εκκλησίας. Επίσης, επεσήμανετη μεγάλη σημασία που έχει για το μοναχικό αγώνα η προσευχή, η ταπείνωση,η αμεριμνησία, η υπακοή και αγάπη για την Γερόντισσα και τον Πνευματικό.Μόνον έτσι ο μοναχός, αγωνιζόμενος, με την ενίσχυση της καθαρτικής και αγιαστικής ενέργειας του Αγίου Πνεύματος μπορεί να γνωρίσει και να κατανοήσει την αληθινή αγάπη του Θεού και να την ακτινοβολήσει στην αδελφότητα και στον κόσμο. Παράλληλα, χρειάζεται να υπάρχει πραγματική αποταγή από τα του κόσμου ώστε ο μοναχός να είναι ελεύθερος από κάθε βαρίδιο της παλαιάς ζωής του και να ίπταται πνευματικά. Έτσι, επιτυγχάνεται η αντίσταση στο κοσμικό πνεύμα που ενίοτε παρεισφρέει στα μοναστήρια ενώ η τέλεια αυτή αφιέρωση στο Κύριό μας Ιησού Χριστό οδηγεί στη δικαίωση κατά την ένδοξη Ημέρα Κυρίου. Επιπλέον, ευχήθηκε στην αδελφή Μαριάμ, το Πανάγιον Πνεύμα να την πληρώνει, να την καθαρίζει και να την αγιάζει ώστε να μετατραπεί σε ένα φωτόμορφο τέκνο της Εκκλησίας.Στη συνέχεια, απευθυνόμενος ιδίως προς στους προσκυνητές, παρότρυνε όλους, ειδικά αυτήν την περίοδο που η εκκλησία μας εορτάζει την επίνευση του Παρακλήτου, να προσευχόμαστε και να προσκαλούμε συνεχώς το ΠανάγιονΠνεύμα να έλθει και να σκηνώσει στις ψυχές μας, ώστε να μάς καθαρίζει και να μάς αγιάζει. Ακόμη, τόνισε ότι οι μοναχοί είναι οι εύζωνοι της Εκκλησίας οι οποίοι κρατούν πνευματικές Θερμοπύλες και διδάσκουν με το παράδειγμά τους και την προσευχή. Επίσης, οι Άγιοι Πατέρες λέγουν ότι για τους μοναχούς το φως τους είναι οι άγγελοι, ενώ για τους κοσμικούς και λαϊκούς το φως είναι η μοναχοί. Τέλος, ευχήθηκε σε όλους χρόνια πολλά γεμάτα με τη χάρη και την ευλογία του Θεού.