ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ & ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2010
Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα,
«Ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ» (Λουκ. 2, 11)! Το χαρμόσυνο αυτό μήνυμα το οποίο έφερε ο Άγγελος στους ποιμένες της Ιουδαίας γεμίζει την καρδιά μας ελπίδα και την παρηγορεί σε μία εποχή κρίσεως, κοπώσεως από το πλήθος των κακών ειδήσεων, απογοητεύσεως από την αποτυχία μας να ευτυχήσουμε στηριγμένοι στα υλικά αγαθά. Ο Χριστός «εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών». Χωρίς να αφήσει την θεότητά Του, δέχθηκε να γίνει και άνθρωπος, καθώς προσέλαβε την φύση μας «ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως και αχωρίστως». Αυτά τα τέσσερα επιρρήματα, τα οποία κατέγραψαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας στην Τετάρτη Οικουμενική Σύνοδο που έγινε στην Χαλκηδόνα της Μικράς Ασίας το 451 μ. Χ., αναδεικνύουν το μεγάλο αυτό μυστήριο και μας δείχνουν πως μπορεί να δώσει νόημα και στην δική μας ζωή.
«Ασυγχύτως» η ενσάρκωση. Ο Χριστός δεν έχασε την ταυτότητά του, είχε πάντοτε επίγνωση του ποιός είναι και ποιά ήταν η αποστολή Του. Ήταν άνθρωπος κατά πάντα τέλειος. Υφίστατο τα λεγόμενα «αδιάβλητα πάθη». Πεινούσε. Διψούσε. Κουραζόταν. Είχε συναισθήματα. Χαιρόταν με την χαρά των άλλων και λυπόταν με την λύπη τους. Όμως δεν έπαψε να είναι και Θεός τέλειος. Κανείς δεν μπόρεσε να τον κατηγορήσει για αμαρτία, να του προσάψει ότι βρέθηκε δόλος στο στόμα του (Α’ Πέτρ. 2, 22). Και είχε πάντοτε επίγνωση της αποστολής Του, που ήταν να φανερώσει το όνομα του Θεού Πατρός στους ανθρώπους (Ιωάν. 17, 6), να πιεί το ποτήριον του σταυρού, του πάθους, του θανάτου και να γίνει για τον κάθε άνθρωπο η αρχή της αναστάσεως, δηλαδή της σχέσεως με τον Θεό η οποία δεν γνωρίζει θάνατο και τέλος. Αυτή η επίγνωση τον έκανε να μην υποκύψει στην ανθρώπινη δίψα για ζωή, αλλά να προτιμήσει να δώσει ζωή στον άνθρωπο δια του δικού Του θανάτου.
«Ατρέπτως» η ενσάρκωση. Στο πρόσωπο του Χριστού δεν μεταβλήθηκε η θεία Του φύση, δεν χάθηκε, αλλά ενώθηκε με την ανθρώπινη. Αυτό σημαίνει ότι είναι ο Θεάνθρωπος Κύριός μας, δεν είναι ένας σπουδαίος διδάσκαλος, προφήτης, φιλόσοφος, επαναστάτης, αλλά το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Θεός που τιμά την ανθρώπινη φύση τόσο, ώστε να την προσλαμβάνει.
«Αδιαιρέτως» η ενσάρκωση. Στο πρόσωπο του Χριστού δεν διαιρέθηκε, δεν χώρισε ποτέ πια η θεία από την ανθρώπινη φύση. Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός ανέβηκε και εκάθισε «εκ δεξιών του Πατρός» και με την ανθρώπινη φύση, ανεβάζοντας έτσι τον άνθρωπο στον Θεό και δείχνοντας το αληθινό νόημα της ζωής που είναι να μην μένουμε εξαρτημένοι από την θέα αυτού του κόσμου, από τα πάθη και τις κακίες η τις μικρές χαρές της ζωής, αλλά να έχουμε το βλέμμα, την καρδιά και τον νου στραμμένα στον Θεό.
«Αχωρίστως» η ενσάρκωση. Ο Χριστός παρέμεινε ενωμένος και με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, όπως ήταν πριν την ενσάρκωση, αλλά παραμένει ενωμένος και με τον κάθε άνθρωπο που το επιθυμεί. Είναι παρών στη ζωή μας κάθε φορά που Τον αναζητούμε σε κάθε μικρότερη η μεγαλύτερη δοκιμασία μας. Είναι παρών στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, κάθε φορά που ζητούμε να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα Του. Είναι παρών κάθε φορά που δείχνουμε αγάπη στον πλησίον μας, συγχωρώντας, συμπαραστεκόμενοι, παραιτούμενοι από το το «εγώ» μας, όταν νικούμε το φρόνημα της αμαρτίας, της εξαπατήσεως του άλλου, της κακίας έναντί του, της ιδιοτελούς χρήσεώς του. Είναι παρών στην ίδια την ζωή και την ιστορική συνέχεια της Εκκλησίας μας, όχι μόνο ως απλή «παράδοση», αλλά ως βίωμα και στάση ζωής.
Τα τέσσερα αυτά σημεία λοιπόν δεν έχουν να κάνουν μόνο με τον Χριστό, αλλά και με μας τους ανθρώπους. Καλούμαστε στη ζωή μας να πιστέψουμε τον Χριστό ως Θεάνθρωπο. Να έχουμε επίγνωση ποιός είναι ο σκοπός και η αποστολή στη ζωή μας, που είναι να αναζητούμε τον Χριστό στα πρόσωπα των αδελφών μας, να δίνουμε σ’ αυτούς χαρά με την αγάπη μας, να επιδιώκουμε την ενότητα και την γνήσια κοινωνία τόσο με τον Ίδιο όσο και μεταξύ μας. Και να ανεβαίνουμε πνευματικά, αποτινάσσοντας το σαρκικό φρόνημα που μας κρατά προσκολημμένους στον κόσμο τούτο. Αυτό συνεπάγεται και την δική μας κένωση από τα πάθη, από τον εγωκεντρισμό, από την αδιαφορία για τον Θεό και τον πλησίον.
Ζούμε σε μία εποχή μεγάλης κρίσεως. Για τους πολλούς τα Χριστούγεννα δεν φαίνεται ότι θα αποτελέσουν πηγή χαράς και ελπίδας, γιατί είναι τόσες πολλές οι δυσκολίες εξαιτίας του εσφαλμένου προσανατολισμού ζωής που είτε επιλέξαμε είτε μας επέβαλαν όλοι εκείνοι που διαχειρίζονται τον πολιτισμό, την οικονομία, τις προτεραιότητες του βίου, ώστε να είναι αδύνατον να παραμείνουμε αυτό που ήμασταν. Ας γίνει όμως η κρίση αυτή αφορμή για αυτοκριτική. Ο τρόπος εορτασμού των Χριστουγέννων μέχρι σήμερα, ο οποίος στηριζόταν σε περισσότερο στην κατανάλωση και λιγότερο η καθόλου στον Χριστό, απεδείχθη αδιέξοδος. Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην Βηθλεέμ της Εκκλησίας, ας απαντήσουμε τον σαρκωθέντα Θεό και ας επιλέξουμε πορεία πνευματικής ανόδου δια των μυστηρίων της Εκκλησίας, δια της αγάπης προς τον κενώσαντα εαυτόν και τον πλησίον, δια της προσευχής και της αποδοχής του θείου θελήματος, που είναι η επιθυμία Του για σωτηρία μας. Για να έχουν τελικά νόημα και ο τρόπος εορτασμού και ο λόγος για τον οποίο εορτάζουμε.
Χρόνια Πολλά κι ευλογημένα! Ο Γεννηθείς Κύριος να δίδει υγεία, φωτισμό και την χάρη Του σε όλους!
Μετά πατρικών ευχών και θερμής
εν Κυρίω γεννηθέντι αγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ & ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου