Σε πρόσφατα δημοσιευμένη έρευνα (εφ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15.9.2019) είναι εμφανές ότι οι πολιτικοί γάμοι έφθασαν να ξεπερνούν, έστω και κατά τι τους θρησκευτικούς στην πατρίδα μας. Δεν έχει νόημα να αθροίσουμε το πόσα ζευγάρια, μετά τον πολιτικό γάμο, κάνουν και τον θρησκευτικό. Μπορεί την ποιμαίνουσα Εκκλησία αυτό να την παρηγορεί, ωστόσο η δυναμική τόσο του πολιτικού γάμου, όσο και του συμφώνου συμβίωσης, δεν είναι γεγονός που πρέπει να περνά απαρατήρητο.
Κι αυτό διότι πέρα από την νομική ευκολία ή την διεξαγωγή του για την εξυπηρέτηση φορολογικών ζητημάτων ή την μετάθεση σε μια περιοχή των δημοσίων υπαλλήλων και λειτουργών για λόγους συνυπηρέτησης ή την αναγνώριση παιδιών που γεννιούνται χωρίς τα ζευγάρια να προλαβαίνουν να παντρευτούν θρησκευτικά, είναι δεδομένο ότι ο πολιτικός γάμος εκφράζει μία πολύ μεγάλη αλλαγή στα ήθη της κοινωνίας και έρχεται να αμφισβητήσει συμβολικά την διδασκαλία της Εκκλησίας για τις προγαμιαίες σχέσεις, για την αμαρτία, για τους σκοπούς της ζωής.
Ο γάμος είναι η δήλωση ενώπιον Θεού και ανθρώπων, σύμφωνα και με την παράδοσή μας, ότι ένα ζευγάρι έχει αποφασίσει να προχωρήσει μαζί, να κάνει οικογένεια, να παλέψει η αγάπη να δώσει την ευτυχία! Ο γάμος ήταν η αρχή της συμβίωσης παλαιότερα και οι οικογένειες επένδυαν πολλά: σπίτι, προετοιμασίες, ημερομηνία, ναός, μυστήριο, χαρά, έθιμα, γλέντι. Ο γάμος ήταν και είναι γεγονός ζωής. Όμως ερχόταν ως επιστέγασμα μιας απόφασης και όχι ως συνέπεια μιας δοκιμής που κρατά πολύ καιρό. Διότι συνήθως σήμερα ο γάμος είναι το αποτέλεσμα μιας συμβίωσης στην οποία τα πάντα έχουν δοκιμαστεί για ικανό χρονικό διάστημα. Καμία ηθική διδαχή περί απαγόρευσης των προγαμιαίων σχέσεων δεν μπορεί να αγγίξει τους πολλούς. Αντίθετα, ο πολιτικός γάμος θεωρείται για τους πολλούς ως μία τυπική νομιμοποίηση της σχέσης και ο θρησκευτικός αφήνεται ως ικανοποίηση μιας κοινωνικής σύμβασης, για να ευχαριστηθούν οι γονείς και οι συγγενείς, αφού δεν επιφέρει, έτσι κι αλλιώς, κάποια ριζική αλλαγή στην ζωή του ζευγαριού.
Αρκεί η κριτική, η σύσταση στις οικογένειες να μεγαλώνουν με ηθική αυστηρότητα τα παιδιά τους; Είναι ο τρόπος των καιρών παραδομένος στην αμαρτία; Χρειάζεται η Εκκλησία να αλλάξει την διδασκαλία της, προσαρμόζοντάς την στα νέα δεδομένα; Ωφελεί το επιτίμιο στα ζευγάρια που έχουν κάνει πολιτικό γάμο να μην μπορούν να γίνουν ανάδοχοι;
Ένας εκσυγχρονισμός άνευ όρων δεν θα αλλάξει το ρου των πραγμάτων. Ένα ζευγάρι που επιλέγει τον πολιτικό γάμο στην ουσία δείχνει ότι η Εκκλησία μπορεί να περιμένει στην ζωή του. Όμως η Εκκλησία αυτό πάντα δεν κάνει; Όπως στην παραβολή του ασώτου υιού ο πατέρας, έτσι και η Εκκλησία προσεύχεται και περιμένει. Αυτό δεν σημαίνει ότι το να μην υπάρχουν συνέπειες για τις επιλογές μας είναι φιλανθρωπία. Για τους πολλούς γάμος στην πραγματικότητα είναι ο θρησκευτικός. Αυτό που θα όφειλε να προβληματίσει τους μεγαλύτερους και την ποιμαίνουσα Εκκλησία είναι η αποσύνδεση των νεώτερων από την εκκλησιαστικότητα. Ότι δεν ανήκουν σε ενοριακές κοινότητες με την καρδιά τους. Ότι δεν βλέπουν την Εκκλησία ως το σπίτι τους. Κι έτσι πρυτανεύουν οι πρακτικοί λόγοι που οδηγούν στο δημαρχείο.
Οι σχέσεις πριν τον γάμο θεωρούνται κατάσταση φύσεως σήμερα. Μία ποιμαντική χωρίς αφορισμούς, που θα δείξει την αξία της ευθύνης έναντι του συνανθρώπου και της ευλογίας του Θεού στην συμβίωση είναι καιρός να πρυτανεύσει...
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 25 Σεπτεμβρίου 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου