«Δεν απαιτείται από όλους μας να σώσουμε άλλους» (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος). Ένας από τους μεγάλους πειρασμούς που αντιμετωπίζουμε στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους είναι η καλή μας καρδιά, όταν αυτή δεν συνοδεύεται από διάκριση. Ιδίως στον γάμο οι άνθρωποι, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, κουραζόμαστε από τον/την σύζυγό μας, διότι εχθρός του γάμου είναι η συνήθεια. Τότε εμφανίζονται στη ζωή μας πρόσωπα τα οποία για δικούς τους λόγους αναζητούν κάποιον/κάποια για να μοιραστούν προβλήματα, λύπες, σταυρούς. Επειδή θέλουμε να συμμεριστούμε την δοκιμασία τους, η οποία συνήθως έχει να κάνει με δικές τους αποτυχίες, αναπτύσσουμε μία οικειότητα που μας παγιδεύει σε συναισθήματα δύσκολα ελέγξιμα, εάν δεν υπάρχει πνευματικός οπλισμός. Οι άνθρωποι εύκολα βλέπουμε, κάποτε φαντασιωνόμαστε, τον εαυτό μας ως σωτήρα των άλλων. Κι επειδή ένας πονεμένος συνάνθρωπος δημιουργεί εσωτερικά ένα άλλοθι, ότι σχετιζόμαστε μαζί του για να κάνουμε καλό, χτίζονται εντός μας συναισθήματα τα οποία οδηγούν στην απιστία. Αντί να βρούμε τρόπους να παλέψουμε την συνήθεια στην δική μας ζωή, αποπειρώμεθα να σώσουμε άλλους.
Το καλό δεν είναι καλό εάν δε γίνει καλά. Για να βοηθήσουμε ψυχικά τον πλησίον μας, χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι να μη γίνουμε μέρος του προβλήματος. Χρειάζεται νηφαλιότητα και όχι κρίση θολωμένη από συναισθήματα. Τότε εύκολα περνούμε στο στάδιο της προσωπικής μας εμπλοκής, που γίνεται σαρκικός πειρασμός. Αν ξεχαστούμε χωρίς προσευχή, χωρίς οριοθέτηση της θέσης μας, χωρίς μνήμη ότι έχουμε δεσμεύσεις έναντι της δικής μας σχέσης, αν μέσα από τον «πονεμένο» άλλο αισθανθούμε ότι βρήκαμε ευκαιρία να ξεχάσουμε δικά μας προβλήματα, τα οποία τότε μεγεθύνονται, ούτε τον πλησίον θα βοηθήσουμε, ενώ θα δημιουργήσουμε περισσότερα προβλήματα στην δική μας πορεία, στη δική μας σχέση. Αν δεν πατάμε γερά στα δικά μας πόδια, αν δεν έχουμε απόφαση ότι δεν μπορούμε να σώσουμε, εάν δεν έχουμε σωθεί οι ίδιοι, εάν δεν έχουμε εργαστεί στην αγάπη προς τον δικό μας άνθρωπο, η παγίδα θα μας καταπιεί.
Ο γάμος περνά στάδια πλήξης. Είναι στο χέρι μας και αυτά να περιοριστούν και να μην επιτρέψουμε στο όνομα ευγενών σκοπών να τον ρίξουμε σε έναν φαύλο κύκλο. Διότι εκτός από την ηθική μομφή στην οποία θα ρίξουμε τον εαυτό μας, αργά ή γρήγορα ο άλλος θα μας καταλάβει. Θα αναγκαστούμε να πούμε ψέματα. Δεν θα μπορούμε να τον κοιτάμε στα μάτια. Θα βγάλουμε κάποια επιθετικότητα έναντί του. Παρασυρμένοι από το όραμα του σωτήρα, θα εγκλωβιστούμε σε νέα πάθη. Εδώ χρειαζόμαστε την βοήθεια ενός πνευματικού πατέρα. Για να μπορέσουμε να δούμε τα αγκάθια και με την ενότητα με τον άνθρωπό μας να προσπεράσουμε τον πειρασμό.
Στη ζωή μας εμφανίζονται άνθρωποι που μας καλούν να απλώσουμε χείρα βοηθείας. Φωνάζουν ότι θέλουν από μας να τους σώσουμε. Όσο κι αν είναι επώδυνη η άρνηση, ας μην αναλαμβάνουμε τέτοια αποστολή χωρίς να έχουμε στερεώσει την δική μας σχέση. Το συναίσθημα είναι σπουδαίο δώρο, θέλει όμως αυτοέλεγχο και καλή διαχείριση. Κι ο δρόμος της πίστης σ’ αυτό συντελεί. Όχι στην αδιάκριτη αγάπη, η οποία κάνει κακό, διότι συχνά θα αναγκαστούμε να εγκαταλείψουμε αυτόν/τήν που ξεκινούμε να βοηθήσουμε, πληγώνοντάς τον/την ακόμη περισσότερο, αλλά και θα πονομεύσουμε την δική μας πορεία. Ας παραπέμπουμε, χωρίς να φεύγουμε από τα όρια, αν δεν γίνεται αλλιώς.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 21 Οκτωβρίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου