«Μακάριοι οἱ μὴ ἱδόντες καὶ πιστεύσαντες»
Χαροποιά και κοσμοσωτήρια γεγονότα συμβαίνουν, όπως ο ιερός Ευαγγελιστής Ιωάννης σήμερα μας εξιστορεί αδελφοί μου στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα.
Φοβισμένοι και κατατρομαγμένοι οι μαθητές έχουν κρυφτεί «δια τον φόβον των Ιουδαίων» μέσα σ’ ένα σπίτι, πιθανόν αυτό που πριν λίγες ημέρες είχε τελέσει το Μυστικό Δείπνο ο Κύριος.
Ξαφνικά με κλεισμένες τις πόρτες και τα παράθυρα χωρίς θόρυβο εμφανίζεται ο Αναστημένος Κύριος.
Έχουν λάβει βεβαίως το μήνυμα της Αναστάσεως του Διδασκάλου, το έμαθαν από τις μαθήτριες, αλλά εξακολουθούν να αμφιβάλλουν. Θεωρούν ότι είναι γυναικείες φαντασίες το γεγονός. Και να ο Κύριος εμφανίζεται, τους καλεί να δουν τις πληγές από τα χέρια και τα πόδια που ακόμα είναι νωπές από τα καρφιά του Σταυρού. Θέλει να βεβαιωθούν ότι είναι γεγονός η Ανάστασή Του. Οι μαθήτριες δεν βλέπουν φαντασίες αλλά αυτές πρώτες αξιώθηκαν να δουν το θαύμα, πρώτες αυτές να χαρούν γιατί αυτές δεν δειλίασαν, δεν απόκαμαν. Πόνεσαν και στάθηκαν. Γι αυτό και αμείφθηκαν να δουν πρώτες τον Αναστημένο Διδάσκαλο, τον νικητή του θανάτου.
«Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἱδόντες τὸν Κύριον» και Εκείνος τους δίνει την ειρήνη, «Ειρήνη ημίν», τους δυναμώνει με το Πνεύμα το Άγιον, «Λάβετε Πνεύμα Άγιον» τους λεει. Τους δίνει το χάρισμα και την εξουσία σαν συνέχεια της παρουσίας του στην γη, για την δημιουργία της επί γης Εκκλησίας Του, να συγχωρούν αμαρτίες «ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε κεκράτηνται».
Η λύπη τους μετατρέπεται σε χαρά, η απελπισία σε ευτυχία, ο φόβος εξαφανίζεται και λαμβάνει την θέση του το θάρρος.
Ένας μόνον λείπει και αυτός είναι ο Θωμάς. Ποιος είναι αυτός που γνωρίζει γιατί απουσιάζει από την ομήγυρη των μαθητών.
Αισθάνεται απογοητευμένος γιατί βλέπει ότι ο Διδάσκαλος είναι πια νεκρός και τα όνειρα και οι ελπίδες για το νέο Μεσσία πήγαν χαμένες; Ο φόβος ή η ολιγοπιστία τον κάνει να είναι μακράν της ομηγύρεως;
Μετά από οκτώ ημέρες στο ίδιο μέρος πάλι, στο ίδιο σπίτι με κλεισμένες πόρτες και παράθυρα οι μαθητές μαζεμένοι, αυτήν την ημέρα όμως χαρούμενοι, βεβαιωμένοι, ευτυχείς! Ο Κύριος ανέστη όντως, είναι μαζί και ο Θωμάς. Αυτός όμως δεν θέλει να πιστέψει στο γεγονός της Αναστάσεως του Διδασκάλου του. Αμφιβάλει, ζητά αποδείξεις, δεν του φτάνουν τα λόγια των συμμαθητών. Ζητά η πίστη να είναι βεβαία και αυτό μόνο με τις αποδείξεις, πρέπει να βεβαιωθεί. Οι άλλοι χαίρονται και αυτός μελαγχολικός και απαισιόδοξος. Είναι βέβαιος ότι στο μνημείο μαζί με τον Κύριο χάθηκε και η ελπίδα. Και όμως να! εμφανίζεται ο Κύριος από το πουθενά, κλεισμένες πόρτες και παράθυρα. Πώς μπήκε; πως εμφανίζεται; Έλα Θωμά πιάσε, ψηλάφισε, δες τις πληγές από τα καρφιά που μου έβαλαν, ψηλάφισε την πληγή της λόγχης, βεβαιώσου, όχι πια «άπιστος αλλά πιστός» και εκείνος πια ομολογεί: «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου». Ω καλή ομολογία του Θωμά αδελφοί μου. Ο Απόστολος Θωμάς δεν ήταν άπιστος όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται, ήταν πιστός απλά ήθελε αυτή του η πίστη να έχει έρεισμα, και τότε θα έδινε ολόκληρη την ζωή του γι αυτήν, όπως άλλωστε την έδωσε για χάρη του Διδασκάλου.
Αδελφοί μου, ο Απ. Θωμάς για να πιστέψει στο γεγονός της Αναστάσεως ήθελε ένα ορθολογιστικό τεκμήριο, μια λογική και χειροπιαστή απόδειξη και του δόθηκε. Από εκεί και πέρα δόθηκε ολοκληρωτικά μέχρι θανάτου. Το ίδιο και οι λοιποί μαθητές. Ο Θωμάς δεν είναι περισσότερο άπιστος από τους άλλους μαθητές. Κανείς δεν πίστευε στην Ανάσταση πριν τον δουν αναστημένο, γι’ αυτό και κρύβονται και φοβούνται. Απλά ζητά απόδειξη, ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που δεν αρκούνται στην τυφλή παραδοχή. Ερευνά, ελέγχει, εξετάζει. Ζητά η πίστη του να είναι θεμελιωμένη, σταθερή, και τότε πεθαίνει γι αυτήν.
Τι γίνεται όμως με τους σύγχρονους «Θωμάδες;». Οι σύγχρονοι άπιστοι λένε και «αν ίδω ου μη πιστεύσω», και να δω δεν πιστεύω.
Τι παράξενο όμως αδελφοί μου, αυτοί που είναι πρόθυμοι να πιστεύουν και παρασύρονται σ’ ένα ψεύτη ή παράφρονα πολιτικό ή οποιοδήποτε λαοπλάνο ή ακόμα γίνονται εύπιστοι και στον διάβολο, μόνο στον Χριστό δεν θέλουν να πιστέψουν.
Μακάρι αδελφοί όλοι οι σύγχρονοι άπιστοι να ήσαν Θωμάδες. Αλλά δυστυχώς είναι εντελώς άσχετοι και ξένοι με τον μαθητή εκείνον, ο οποίος μας άφησε την θαμαστότερη ομολογία.
Τότε ο Χριστός μας θα δεχόταν όλους τους σύγχρονους αυτούς Θωμάδες, διότι ο Κύριός μας δεν καταδικάζει την έρευνα αλλά την άπιστη διάθεση.
Ο Απ. Θωμάς είναι σύμβολο πίστεως και ειλικρινούς έρευνας. Μακάρι στην ζωή μας να είναι το πρότυπό μας.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου