ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΙΩΘΟΣ ΑΥΤΩ ΑΝΕΣΤΗ ΑΝΑΓΝΩΝΑΙ

 

“Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, καὶ εἰσῆλθεν κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων εἰς τὴν συναγωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι” (Λουκ. 4,16)

“Εκείνο τον καιρό ήρθε ο Ιησούς στη Ναζαρέτ, όπου είχε μεγαλώσει. Το Σάββατο πήγε όπως συνήθιζε στη συναγωγή και σηκώθηκε να διαβάσει τις Γραφές”

 Η αρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους που ταυτίζεται με την αρχή της Ινδίκτου, ρωμαϊκού τρόπου μέτρησης του χρόνου για φορολογικούς και άλλους λόγους, μας φέρνει μπροστά σε ένα απόσπασμα από τον ευαγγελιστή Λουκά, στο οποίο ο Χριστός βρίσκεται στην ιδιαίτερη πατρίδα Του, την Ναζαρέτ, όπου είχε μεγαλώσει. Εισέρχεται την ημέρα του Σαββάτου στη συναγωγή της πατρίδας Του, όπως το συνήθιζε και σηκώνεται, όπως είχε το δικαίωμα, για να διαβάσει τις Γραφές, ένα απόσπασμα από την Παλαιά Διαθήκη, ενώπιον των συμπατριωτών Του και επιλέγει το απόσπασμα του προφήτη Ησαΐα που αναφέρεται στην αποστολή του Μεσσία. Ο προφήτης αναφέρει ότι ο Μεσσίας θα είναι αυτός που θα αποσταλεί από το Άγιο Πνεύμα ν’ αναγγείλει το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς και να θεραπεύσει τους συντριμμένους ψυχικά. Στους αιχμαλώτους να κηρύξει απελευθέρωση και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους, να φέρει λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλει του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό Του. Όλα αυτά, όπως θα πει στους έκπληκτους συμπατριώτες Του, εκπληρώνονται στο πρόσωπό Του. Εκείνοι θα Τον αρνηθούν και ο Χριστός δεν θα επιστρέψει ποτέ στην πατρίδα Του, αφού ουδείς προφήτης δεκτός εν τη πατρίδι αυτού.

 Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας δείχνει τρία σημεία σημαντικά για το πρόσωπο του Χριστού, πολύτιμα και για όλους εμάς. Το πρώτον είναι ότι ο Χριστός υπήρξε ιστορικό πρόσωπο, καθώς είχε ανατραφεί στη Ναζαρέτ. Πέρα από τις όποιες ιστορικές μαρτυρίες ιστορικών της εποχής, μη χριστιανών (Ιώσηππος, Τάκιτος), οι Ιουδαίοι γνώριζαν ότι ο Ιησούς είχε μεγαλώσει στη Ναζαρέτ και γι’ αυτό δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τη θαυματουργική Του δυνατότητα, όπως και τη δύναμη του λόγου Του, διότι ήξεραν ότι στη Ναζαρέτ δεν υπήρχε σχολείο που να μπορέσει να προετοιμάσει τέτοιον δεινό ρήτορα, αλλά και γνώστη των Γραφών. Όμως ο Χριστός συγκεραννύει στο πρόσωπό Του την θεϊκή και την ανθρώπινη φύση. Την ασύγκριτη ευφυΐα και παντογνωσία του Θεανθρώπου, η οποία δεν υπάρχει για επίδειξη ή δοξασμό, αλλά για το καινούργιο ξεκίνημα της ιστορίας της ανθρωπότητας. Ό,τι είναι και ό,τι έχει ο Χριστός, το παν δηλαδη, είναι για μας, για όσου πιστεύουν αλλά και για όσους Τον αρνούνται.

 Το δεύτερο σημείο είναι ότι ο Χριστός συνήθιζε να πηγαίνει στη συναγωγή από παιδί, ακολουθώντας τον Ιωσήφ και την Μαρία, την Παναγία. Δεν είναι απλώς μία ηθική υπόμνηση, ότι μας χρειάζεται ο εκκλησιασμός, εκ νεότητος όλων. Είναι ένα σημάδι ότι η αγάπη για τον Θεό ως ευγνωμοσύνη και ευχαριστία χτίζεται από την παιδική ηλικία και ότι η μετοχή στην εκκλησιαστική κοινότητα δεν είναι απλώς μία προσφορά θρησκευτικής και ηθικής παιδείας, όπως θεωρούνταν παλαιότερα και συνεχίζει να θεωρείται από τους εραστές της χρησιμότητας, ενίοτε και εκκλησιαστικούς. Όποιος μετέχει στη ζωή της κοινότητας γνωρίζει ποια είναι η πνευματική του πατρίδα. Γνωρίζει τον τρόπο για να φτάσει σ’ αυτήν που είναι η αγάπη και η συνάντηση των προσώπων. Δεν είναι ένας τυπικός τηρητής των εντολών του Μωσαϊκού δεκάλογου, ότι η έβδομη ημέρα της εβδομάδας πρέπει να είναι αφιερωμένη στον Θεό. Δεν είναι καθήκον ο εκκλησιασμός και “πρέπει”. Είναι η βίωση της βασιλείας του Θεού στη συνάντηση με Εκείνον και με τον πλησίον, συνάντηση αγάπης, κοινωνίας, ευχαριστίας και στη χριστιανική παράδοση θείας μεταλήψεως.

 Το τρίτο σημείο είναι ότι ο Χριστός διαβάζει τις Γραφές, δείχνοντάς μας ότι όποιος επιθυμεί να κοινωνήσει την αλήθεια της πίστης έχει ύδωρ αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον, για να ξεδιψάσει. Δεν είναι μόνο το κήρυγμα στον ναό. Είναι και η ανάγκη του πιστού να καταστήσει τον λόγο του Θεού μέλι και φως για τη ζωή του. Μέλι, διότι ο λόγος του Θεού γλυκαίνει και παρηγορεί, δείχνει δρόμους και τρόπους που απαντούν στην ανάγκη του ανθρώπου για νόημα ζωής που ξεπερνά το παρόν και το σήμερα, την ανάγκη για επιβίωση και την επιθυμία για ευτυχία κατά το κοσμικό πρότυπο, του “όλα θα πάνε καλά”. Φως, διότι ο λόγος του Θεού δείχνει την μεγάλη αλήθεια: ότι η ζωή είναι αγάπη που σημαίνει σταυρό, σημαίνει θάνατο τόσο των παθών όσο και της βεβαιότητας ότι όλα θα μας χαριστούν όπως τα θέλουμε, για να τα καταναλώσουμε, σημαίνει όμως και ανάσταση, διότι ο Χριστός είναι και θα είναι πάντοτε μαζί μας και εν τω νυν και εν τω μέλλοντι αιώνι. Χρειαζόμαστε, έστω και τον ελάχιστο χρόνο, για να μπορούμε να παίρνουμε ζωή από τις Γραφές, από την παράδοση, από τον τρόπο της Εκκλησίας.

 Ο Χριστός είναι η αρχή και το τέλος της ζωής του χριστιανού και Αυτόν καλούμαστε να ζήσουμε και να μοιραστούμε. Στην αρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους, στην Ίνδικτο, ας υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας τα τρία σημεία του τρόπου του Κυρίου, για να πάρουμε δύναμη και να δούμε και να παλέψουμε τη ζωή μας με Εκείνον μαζί στην Εκκλησία.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

1η Σεπτεμβρίου 2024

Αρχή της Ινδίκτου

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024- ΤΙΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ (Α’Τιμ. β’ 1-7)

 Ἀδελφοί, παρακαλῶ οὖν πρῶτον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις, προσευχάς, ἐντεύξεις, εὐχαριστίας, ὑπὲρ πάντων ἀνθρώπων, ὑπὲρ βασιλέων καὶ πάντων τῶν ἐν ὑπεροχῇ ὄντων, ἵνα ἤρεμον καὶ ἡσύχιον βίον διάγωμεν ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι. τοῦτο γὰρ καλὸν καὶ ἀπόδεκτον ἐνώπιον τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. εἷς γὰρ Θεός, εἷς καὶ μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἄνθρωπος Χριστὸς Ἰησοῦς, ὁ δοὺς ἑαυτὸν ἀντίλυτρον ὑπὲρ πάντων, τὸ μαρτύριον καιροῖς ἰδίοις, εἰς ὃ ἐτέθην ἐγὼ κῆρυξ καὶ ἀπόστολος, - ἀλήθειαν λέγω ἐν Χριστῷ, οὐ ψεύδομαι, - διδάσκαλος ἐθνῶν ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ.

�Απόδοση σε απλή γλώσσα  

Αδελφοί, παρακαλώ πρώτα απ’ όλα να κάνετε δεήσεις, προσευχές, παρακλήσεις, ευχαριστίες για όλους τους ανθρώπους, για τους κυβερνήτες και για όλους εκείνους που ασκούν την εξουσία, ώστε να ζούμε ήρεμα και ειρηνικά με ευσέβεια κι ευπρέπεια από κάθε άποψη. Αυτό είναι καλό κι ευπρόσδεκτο από το σωτήρα μας Θεό, ο οποίος θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να γνωρίσουν σε βάθος την αλήθεια. Γιατί ένας είναι ο Θεός κι ένας ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός, που πρόσφερε τη ζωή του λύτρο για χάρη όλων. Έτσι, στον προσδιορισμένο καιρό, έδωσε ο Θεός τη μαρτυρία του ότι θέλει να σώσει τον κόσμο. Αυτής της μαρτυρίας με έταξε ο Θεός κήρυκα και απόστολο –την αλήθεια λέω ενώπιον του Χριστού, δεν ψεύδομαι– για να διδάξω την πίστη και την αλήθεια στους εθνικούς.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024- ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ (Λουκ. δ’ 16-22)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, καὶ εἰσῆλθεν κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων εἰς τὴν συναγωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι. καὶ ἐπεδόθη αὐτῷ βιβλίον Ἡσαΐου τοῦ προφήτου, καὶ ἀναπτύξας τὸ βιβλίον εὗρεν τὸν τόπον οὗ ἦν γεγραμμένον·  Πνεῦμα Κυρίου ἐπ' ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρύξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρύξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν. καὶ πτύξας τὸ βιβλίον ἀποδοὺς τῷ ὑπηρέτῃ ἐκάθισε· καὶ πάντων ἐν τῇ συναγωγῇ οἱ ὀφθαλμοὶ ἦσαν ἀτενίζοντες αὐτῷ. ἤρξατο δὲ λέγειν πρὸς αὐτοὺς ὅτι Σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη ἐν τοῖς ὠσὶν ὑμῶν. καὶ πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καὶ ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εκείνο τον καιρό ήρθε ο Ιησούς στη Ναζαρέτ, όπου είχε μεγαλώσει. Το Σάββατο πήγε όπως συνήθιζε στη συναγωγή και σηκώθηκε να διαβάσει τις Γραφές. Του έδωσαν το χειρόγραφο με τα λόγια του προφήτη Ησαΐα. Ο Ιησούς το ξετύλιξε και βρήκε το σημείο όπου ήταν γραμμένο το εξής: Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει, γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς να θεραπεύσω τους συντριμμένους ψυχικά. Στους αιχμαλώτους να κηρύξω απελευθέρωση και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους, να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του. Ύστερα τύλιξε το χειρόγραφο, το έδωσε στον υπηρέτη και κάθισε. Τα μάτια όλων στη συναγωγή ήταν προσηλωμένα πάνω του. Άρχισε τότε να τους λέει: «Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε». Όλοι συμφωνούσαν μαζί του· θαύμαζαν για τα γεμάτα χάρη λόγια που έβγαιναν από το στόμα του!

ΧΙΛΙΑ ΓΕΡΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ

    «Ακόμα και εάν καθημερινά χίλια γερά χτυπήματα μάς ρίχνουν κάτω, να μη λιποψυχούμε και εγκαταλείψουμε μέσα στο στάδιο τον αγώνα δρόμου. Γιατί αυτή είναι η τάξη του κόσμου τούτου» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Συχνά στη ζωή μας δεχόμαστε χτυπήματα, τα οποία μας κάνουν να αισθανόμαστε αποκαρδιωμένοι. Επιλογές μας, που δεν μας βγήκαν όπως τις περιμέναμε, η συμπεριφορά των άλλων που δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται τι είναι σωστό και τι λάθος, η αίσθηση ότι η ζωή μας αδικεί, είναι σημάδια που μας κάνουν να πληγωνόμαστε, να υποφέρουμε, να μην μπορούμε να ορθοδοπήσουμε. Και σ’ αυτό το κλίμα έρχεται ένας λόγος των καιρών μας που μοιάζει κάποτε ολότελα παράταιρος με τα συναισθήματα, τις λύπες, τις αγωνίες μας. «Όλα θα πάνε καλά». Και αναρωτιόμαστε, προς τι μια τέτοια ψευτοπαρηγοριά, όταν γνωρίζουμε καλά πως έχουμε ηττηθεί; Όταν  οι άλλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η πραγματικότητα είναι αλλιώτικη και ότι θα πρέπει να ελπίζουμε σε κάτι που δεν διορθώνεται; Όταν πενθούμε εμείς, πώς να δεχτούμε ότι θα αλλάξουν οι καταστάσεις;

Ο ασκητικός λόγος είναι μία πολύ δυνατή υπόμνηση στις δοκιμασίες της ζωής μας. Υπάρχει περίπτωση να δεχτούμε χίλια γερά χτυπήματα. Δεν πρέπει όμως να λυγίσουμε. Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε τον αγώνα στο στάδιο αυτού του κόσμου.  Ο άνθρωπος του Θεού αναφέρεται στα χτυπήματα του διαβόλου, των λογισμών, της κακίας που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο που αγωνίζεται πνευματικά. Όμως ο λόγος αυτός, στην πραγματικότητα, θέλει να χτίσει δυνατή καρδιά σε κάθε περίσταση της ζωής. Κι αυτή θα έρθει, όταν υπάρχει η δύναμη της πίστης.

Πώς να αντέξω τον λογισμό της αποτυχίας; Να συμβιβαστώ με τη φθαρτότητα, σαν να είναι όλα μία μοίρα, μπροστά στην οποία δεν μπορώ να κάνω κάτι; Να προσπαθήσω να εξαπατήσω τον εαυτό μου, ότι δεν συμβαίνει αυτό που συμβαίνει; Να ρίξω τα βάρη στους άλλους και να αυτοδικαιωθώ, ότι τουλάχιστον δεν είμαι εγώ η αιτία του κακού; Να ελπίσω ότι στο μέλλον όντως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα;

Οι δρόμοι αυτοί είναι ανεπαρκείς. Μπορεί να ανακουφίζουν, έστω και πρόσκαιρα, αλλά δεν δίνουν απάντηση στο μεγάλο ερώτημα του κακού στη ζωή. Χρειάζεται να αποδεχτούμε ότι κάθε αγώνας έχει δύο εκβάσεις. Ότι είναι σχεδόν βέβαιο πως θα χτυπηθούμε και θα πέσουμε κάτω. Χρειάζεται όμως να πιστέψουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας στον αγώνα. Ότι ο Χριστός, στον χρόνο που Εκείνος κρίνει, μας δίνει τη λύτρωση. Μας δίνει τη στήριξη. Μας κρατά ζωντανούς και όρθιους. Ακόμη κι αν δεν διορθώνονται καταστάσεις και γεγονότα, μπορούμε να συνεχίσουμε να παλεύουμε στο στάδιο της ζωής να αντικαταστήσουμε τις ήττες μας με τις νίκες της αγάπης. Της έγνοιας. Του μοιράσματος. Της φροντίδας για τον άλλο. Να ξαναχτίσουμε όνειρα με ό,τι στοιχείο και με όποιους ανθρώπους μπορούμε να πορευθούμε. Να μην είναι το πένθος μας η οριστική μας απάντηση στη ζωή, αλλά ένα βήμα της.

Οι άνθρωποι έχουμε λησμονήσει τι σημαίνει Εκκλησία στη ζωή μας. Τι σημαίνει να είμαστε μέλη ενός σώματος, στο οποίο κεφαλή είναι ο Χριστός. Αυτός που ηττήθηκε από τον θάνατο, αλλά τον πάτησε με την ανάστασή Του. Γι’ αυτό και στις δοκιμασίες μας τελικά, οικογενειακές, σχεσιακές, επαγγελματικές, σωματικές, ψυχικές, μπορούμε να ξεκινούμε από την αρχή. Όχι προσποιούμενοι ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά με επίγνωση ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Κι αν μπορούμε, να στεκόμαστε και δίπλα στους άλλους. Κάθε καρδιά κρύβει τη δική της τρικυμία.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"

στο φύλλο της Τετάρτης 28 Αυγούστου 2024

Εις πρεσβύτερον χειροτονία στην Κέρκυρα

     Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας Νεκτάριος τέλεσε σήμερα την εις Πρεσβύτερον χειροτονία του άχρι τούδε πρωτοδιακόνου του π. Δοσιθέου Παπαμήτρου, συλλειτουργών μετά του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σύρου-Τήνου κ. Δωροθέου εις τον Ιερόν Μητροπολιτικόν Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου Σπηλαιωτίσσης και Αγίας Θεοδώρας της Αυγούστης στην πόλη της Κέρκυρας.

Ο π. Δοσίθεος, καταγόμενος εκ Βόλου, και αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του, σπούδασε Μηχανολογία απ’ όπου έλαβε και το πτυχίο του και ακολούθως, ενεγράφη εις την θεολογικήν σχολήν Αθηνών όπου επίσης έλαβε το πτυχίον της θεολογίας.

Εκ νεότητος, ήτο ενταγμένος στις χριστιανικές μαθητικές ομάδες και διαρκούσης της φοιτήσεως του εις την Αθήνα, συνέχισε την επαφή των χριστιανικών δραστηριοτήτων από το οικοτροφείο του Μεγάλου Βασιλείου, όπου και διέμεινε. Εν συνεχεία, διορίστηκε εκπαιδευτικός εις τον Πειραιά και ακολούθως στην Κέρκυρα. Διαρκούσης της εκπαιδευτικής του δραστηριότητος, απεφάσισε με την συγκατάθεση του Σεβ . Μητροπολίτου Κερκύρας να ενταχθεί και εις τον ιερόν κλήρον.

Σήμερα λοιπόν, Θ΄ Κυριακή του Ματθαίου, ο Σεβασμιώτατος προέβη εις την πρεσβύτερον χειροτονία του, ενώ στο τέλος της Θείας Λειτουργίας του απένειμε και το οφίκιο του Αρχιμανδρίτου.

Ο π. Δοσίθεος στην προσφώνηση του προς τον επίσκοπο και το πλήρωμα της τοπικής εκκλησίας ξεδίπλωσε το εσωτερικό της καρδίας του.

Ομίλησε για την τιμή και την αξία της ιεροσύνης, η οποία δεν τελείται επί της γης αλλά έχει τάξιν επουράνιον και είναι δώρημα του ιδίου του Θεού, καθώς και για τη σημασία της αποστολικής διαδοχής. Στάθηκε ιδιαίτερα στο γεγονός της αποστολικής διαδοχής, την οποία λαμβάνει από τα χέρια του επισκόπου του, ο οποίος αποτελεί έναν κρίκο στην αναρίθμητη αλυσίδα από την εποχή των Αποστόλων. 

Μάλιστα δε, υπεγράμμισε ότι το έργο του Σεβασμιωτάτου, που επί είκοσι δύο έτη επιτελεί στην τοπική Εκκλησία, είναι έργο οικοδομής πνευματικών προσώπων ώστε να αποσταλούν στην διδαχή του Ευαγγελίου του Χριστού για να διδάξουν και να αγιάσουν, που είναι και το κύριον υπούργημα της ιεροσύνης.

Μέσα λοιπόν σε αυτήν την ιερατική οικογένεια απεφάσισε και ο ίδιος να ενταχθεί προκειμένου να γίνει συνεργός του Αποστολικού έργου. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι «τα λίγα χρόνια που στάθηκα κοντά σας Σεβασμιώτατε, διαπίστωσα ακριβώς την αγωνία, το ενδιαφέρον και το κοπιώδες της αρχιερατκής σας διακονίας».

Μέσα στην διακονία της νεότητος τόσο από την εκπαιδευτική του ιδιότητα, όσο και από την εμπλοκή του στο τομέα νεότητας της Μητροπόλεως, επιβεβαίωσε την ανάγκη να στραφούμε προς την επικοινωνία με τους νέους οι οποίοι σήμερα πορεύονται χωρίς πνευματική πυξίδα και προσανατολισμό, μέσα σε μια σύγχυση αξιών που τους εμποδίζει να βρουν την αληθινή ζωή.

Στο τέλος, ευχαρίστησε όλους εκείνους οι οποίοι συνετέλεσαν στην κατά Θεόν αύξηση του, τους συνοδοιπόρους της αδελφότητος του επισκοπείου και τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς.

Κατέκλεισε δε την ομιλία του επικαλούμενος όλους τους προστάτες Αγίους του και ιδιαιτέρως την Παναγία, τους οποίους παρακαλεί καθημερινά στη προσευχή του. Την κορυφαία εκείνη στιγμή, εκάλεσε με την προσευχή «Βασιλεύ Ουράνιε» το Πανάγιον Πνεύμα ώστε να επιπνεύσει και εις εκείνον.

Ο Σεβασμιώτατος αντιφωνώντας στην προσλαλιά του χειροτονούμενου, αναφέρθηκε στην φορτισμένη συναισθηματικά και πνευματικά ατμόσφαιρα του ιερού θυσιαστηρίου της ιεροσύνης. Συγκεκριμένα είπε «κατ’ αυτήν την ημέρα, το Πανάγιον Πνεύμα θα κατέλθει και θα σε καταστήσει κρουνό της Χάριτος Το. Θα αισθανθείς την αλλοίωση την πνευματική εις την ζωή σου και την παρακαταθήκη την οποία έπειτα από λίγο θα λάβεις, να την κρατήσεις υψηλά, ώστε δι’ αυτής να παρασταθείς στο φοβερόν βήμα της Κρίσεως. Φύλαξε την Παρακαταθήκη ταύτη έως της συντελείας των αιώνων και ο Κύριος και Θεός σου, θα σε διαφυλάξει στην σταυρική πορεία της ιεροσύνης σου. Καλείσαι να σηκώσεις τον σταυρόν της ιεροσύνης σε μια εποχή όπου ο κόσμος μας ζει την σύγχρονη Βαβέλ. Τότε που οι γλώσσες των ανθρώπων έπαθαν σύγχυση και ήρθε η κατάρα από το Θεό να παύσουν να επικοινωνούν.

Επιπλέον σήμερα, η ανθρωπότητα προσπαθεί να απομακρύνει τον αληθινό Θεό από την ζωή της, διότι βρίσκεται ακατήχητη όσον αφορά στην πνευματική σχέση με τον Θεό. Έχει πλανηθεί από τα πλάνα κηρύγματα της λεγόμενης Νέας Τάξης Πραγμάτων η οποία αισθάνεται τον Θεό ως εμπόδιο για την υλοποίηση των σχεδίων της. Οι άνθρωποι έχουν εκμαυλισθεί από αυτήν την στείρα διδασκαλία των ΜΜΕ και ατυχώς, των συγχρόνων ηγετών οι οποίοι έχουν αναλάβει να εκμηδενίσουν και τον Θεόν και τον άνθρωπο. Επιπλέον, η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την διαβολή του πνεύματος και τη στέρηση της ελευθερίας που ο Θεός μας προίκισε με την δημιουργία μας. Το χειρότερο είναι η διαστροφή της αλήθειας. Κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη ο ίδιος ο Κύριος μας είναι η αυτοαλήθεια της ζωής μας. 

Παιδί μου, έχε τέσσερα εφόδια ως πατρική συμβουλή για την ιερατική σου ζωή: Πρώτον, βαθείαν και ορθήν πίστην εις τον αληθινόν Θεόν. Δεύτερον, μη διστάσεις να ομολογήσεις όταν οι περιστάσεις το ζητήσουν. Τρίτον, έχε την αληθινήν αγάπην όπως μας την δίδαξεν ο Κύριος μας. Η άρση του σταυρού είναι η έννοια της θυσιαστικής αγάπης την οποία οφείλει ένας κληρικός να την διοχετεύει όχι μόνον εις τον αληθινόν Θεόν, αλλά ταυτόχρονα και στον συνάνθρωπο. Τέταρτον, έχε πνεύμα γενναιότητας το οποίο μας το διδάσκουν όλοι οι Άγιοι της πίστεώς μας. Μην υποστείλεις τη σημαία μπροστά στις σύγχρονες προκλήσεις της εποχής μας και μπροστά σε αυτήν την γενναιότητα, ο ίδιος ο Κύριος μας στις δύσκολες στιγμές θα σου δώσει πνεύμα δυνάμεως». 

Επιπλέον, ο Σεβ. τον επήνεσε για το έργο της νεότητος μέσα από τα σχολικα έδρανα αλλά και μέσα από τις ενοριακές και μητροπολιτικές δραστηριότητες, προκειμένου να πλησιάσουμε την νεότητα η οποία παραπαίει. Ο Σεβ. ευχαρίστησε ιδιαιτέρως τον Μητροπολίτη Σύρου ο οποίος δεν υπολόγισε κόπο προκειμένου να είναι στη χαρά της χειροτονίας του π. Δοσίθεου, αφού ο τελευταίος υπηρετεί για δύο έτη στην οργανική του θέση στην Ιερά Νήσο Τήνο.

Ζάκυνθος | Ι.Ν. Αγίου Διονυσίου - Λιτάνευση του Σεπτού Σκηνώματος του Αγ...

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2024 (Α’Κορ. 3, 9-17)

  

Ἀδελφοί, Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε. Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ· ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ· θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν ᾿Ιησοῦς Χριστός. Εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει. Εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται· εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός. Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς.

�Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

‘Αδελφοί, ἐμεῖς εἴμαστε συνεργάτες στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ κι ἐσεῖς τὸ χωράφι τοῦ Θεοῦ, τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Θεοῦ. Σύμφωνα μὲ τὸ εἰδικὸ χάρισμα ποὺ μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ὡς ἔμπειρος ἀρχιμάστορας, ἔβαλα ἐγὼ τὸ θεμέλιο. ῎Αλλος τώρα χτίζει πάνω σ’ αὐτό. ῾Ο καθένας ὅμως ἂς προσέχει πῶς χτίζει. Γιατὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ βάλει ἄλλο θεμέλιο ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει καὶ ποὺ εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός. Τώρα, ἂν κάποιοι χτίζουν πάνω σ’ αὐτὸ τὸ θεμέλιο μὲ χρυσάφι ἢ ἀσήμι ἢ πολύτιμα πετράδια, μὲ ξυλεία, χορτάρι ἢ ἄχυρο, ἡ δουλειὰ τοῦ καθενὸς θὰ φανεῖ· θὰ τὴ φέρει στὸ φῶς ἡ ἡμέρα τῆς κρίσεως. Γιατὶ ἡ ἡμέρα αὐτὴ θὰ φανερωθεῖ μὲ τρόπο πύρινο, καὶ ἡ ποιότητα τοῦ ἔργου καθενὸς θὰ δοκιμαστεῖ ἀπὸ τὴ φωτιά. ῍Αν τὸ ἔργο ποὺ ἔχτισε κάποιος ἀντέξει, αὐτὸς θὰ λάβει μισθό· ἂν ὅμως τὸ ἔργο του καταστραφεῖ ἀπὸ τὴ φωτιά, αὐτὸς θὰ χάσει τὴν ἀμοιβή του· ὁ ἴδιος ὅμως θὰ σωθεῖ, ὅπως ἕνας ποὺ περνάει μέσα ἀπὸ τὶς φλόγες. Δὲν ξέρετε πὼς εἶστε ναὸς τοῦ Θεοῦ κι ὅτι τὸ Πνεῦμα του κατοικεῖ ἀνάμεσά σας; ῍Αν κάποιος, λοιπόν, μὲ τὶς διαιρέσεις καταστρέφει τὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ, αὐτὸν θὰ τὸν ἀφανίσει ὁ Θεός. Γιατὶ ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἅγιος, κι ὁ ναὸς αὐτὸς εἶστε ἐσεῖς.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2024 (Ματθ. ιδ΄ 22-34)

    Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους. Καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. ᾿Οψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. Τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης. Καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. Εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε. ᾿Αποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα. ῾Ο δὲ εἶπεν, ᾿Ελθέ. Καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν. Βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με. Εὐθέως δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ᾿Ολιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας; Καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος· οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ᾿Αληθῶς Θεοῦ Υἱὸς εἶ. Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον εἰς τὴν γῆν Γεννησαρέτ.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, ὁ ᾿Ιησοῦς ὑποχρέωσε τοὺς μαθητές του νὰ μποῦν στὸ καΐκι καὶ νὰ πᾶνε νὰ τὸν περιμένουν στὴν ἀπέναντι ὄχθη, ὡσότου αὐτὸς διαλύσει τὰ πλήθη. ᾿Αφοῦ τοὺς διέλυσε, ἀνέβηκε μόνος του στὸ βουνὸ νὰ προσευχηθεῖ. ῞Οταν βράδιασε ἦταν μόνος του ἐκεῖ. Στὸ μεταξὺ τὸ καΐκι βρισκόταν κιόλας στὴ μέση τῆς λίμνης καὶ τὸ παίδευαν τὰ κύματα, γιατὶ ἦταν ἀντίθετος ὁ ἄνεμος. Κατὰ τὰ ξημερώματα, ἦρθε ὁ ᾿Ιησοῦς κοντά τους περπατώντας πάνω στὴ λίμνη. Οἱ μαθητές, ὅταν τὸν εἶδαν νὰ περπατάει πάνω στὴ λίμνη, τρόμαξαν· ἔλεγαν πὼς εἶναι φάντασμα κι ἔβαλαν τὶς φωνὲς ἀπὸ τὸν φόβο τους. ᾿Αμέσως ὅμως ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μίλησε καὶ τοὺς εἶπε· «Θάρρος! ᾿Εγὼ εἶμαι· μὴ φοβάστε». ῾Ο Πέτρος τοῦ ἀποκρίθηκε· «Κύριε, ἂν εἶσαι ἐσύ, δῶσε μου ἐντολὴ νὰ ἔρθω κοντά σου περπατώντας στὰ νερά». Κι ἐκεῖνος τοῦ εἶπε· «῎Ελα». Κατέβηκε τότε ἀπὸ τὸ πλοῖο ὁ Πέτρος κι ἄρχισε νὰ περπατάει πάνω στὰ νερὰ γιὰ νὰ πάει στὸν ᾿Ιησοῦ. Βλέποντας ὅμως τὸν ἰσχυρὸ ἄνεμο φοβήθηκε, κι ἄρχισε νὰ καταποντίζεται· ἔβαλε τότε τὶς φωνές· «Κύριε, σῶσε με!» ᾿Αμέσως ὁ ᾿Ιησοῦς ἅπλωσε τὸ χέρι, τὸν ἔπιασε καὶ τοῦ λέει· «᾿Ολιγόπιστε, γιατί σὲ κυρίεψε ἡ ἀμφιβολία;» Καὶ μόλις ἀνέβηκαν στὸ καΐκι κόπασε ὁ ἄνεμος. Τότε ὅσοι ἦταν στὸ καΐκι ἦρθαν καὶ τὸν προσκύνησαν λέγοντας· «᾿Αληθινά, εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ!» ᾿Αφοῦ διασχίσανε τὴ λίμνη, ἦρθαν στὴν περιοχὴ τῆς Γεννησαρέτ.

Ζάκυνθος | Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου - Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία 24.08....

Ζάκυνθος | Ι.M. Αγίου Διονυσίου - Μέγας Εσπερινός 23.08.2024

Κερκύρας Νεκτάριος: Οι μέριμνες οι βιοτικές, μας απομακρύνουν από την μερίδα την αγαθήν.

    Στην απόδοση της θεομητορικής εορτής της κοιμήσεως της Θεοτόκου ο Σεβασμιώτατος μεταξύ των πολλών ενοριών και μονών που εορτάζουν τη θεομητορική εορτή επέλεξε να ιερουργήσει και να κηρύξει τον θείο λόγο στην ενορία της Παναγίας Οδηγήτριας στη πόλη της Λευκίμμης.

Τον παλαίφατο και ιστορικό ιερό ναό τον κατέκλυσε πλήθος κόσμου μεταξύ των οποίων και ο υφυπουργός ναυτιλίας κ Στέφανος Γκίκας αλά και μέλη της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ο Σεβασμιώτατος συλλειτούργησε με τον ιεροκήρυκα της ιεράς Μητροπόλεως αρχιμανδρίτη Σεραφείμ Λινοσπόρη και αρκετούς εφημερίους της νότιας Κέρκυρας.

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου η οποία συνεργάστηκε με τον Θεό προκειμένου να εκπληρωθεί το αποκεκρυμμενο μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας και έγινε η αιτία της των πάντων θεώσεως. Είναι εκείνη η οποία υπήρξε η Μητέρα της αλήθινής ζωής, της όντως ζωής. Την ζωή στον καθένα μας, την χάρισε ο Λόγος του Θεού κατά την Δημιουργία του σύμπαντος κόσμου. .Όμως ο άνθρωπος ο οποίος πλάστηκε « εν τιμή θεϊκή, παρασυνεβλήθει τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ομοιώθη αυτής δια του θανάτου της αμαρτίας ». Έπρεπε λοιπόν να αναγεννηθεί ο άνθρωπος από τον ίδιο τον Δημιουργό και στο σχέδιο αυτής της αναδημιουργίας, η Παναγία μας συνεργάστηκε με τον λόγο του Θεού, οποίος Λόγος του Θεού γίνεται και Υιός του ανθρώπου. Δεν ήτο λοιπόν δυνατόν η Παναγία μας που έγινε η Μητέρα της Ζωής και διήλθε το πυρ της θεότητος στα σπλάχνα Της, καθαρίζοντάς Την από κάθε μολυσμό του προπατορικού αμαρτήματος να δει διαφθορά, η καθαρή ψυχής της, αλλά και το κεκαθαρμένο σώμα Της. Γι αυτό και την μετέστησε εις τα ουράνια. Όπως Εκείνος αναλήφθηκε με την δικής μας ανθρώπινη φύση , έτσι και η Παναγία μας μεθίσταται εις τα ουράνια. Για να καταλάβει ο καθένας μας τούτο το μυστήριο της μεταστάσεως της Παναγίας μας, θα χρειαστεί να ακούσει τον Λόγο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. « Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά·ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς ».

Η σημερινή κοινωνία μας είναι πνιγμένη στις μέριμνες τις βιοτικές, εκ των οποίων μεριμνών προκύπτει για τον καθένα μας η παράβαση του νόμου του Θεού, η οποία συνιστά αμαρτία με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να γίνουμε μέτοχοι των θείων και επουρανίων μυστηρίων, δια των οποίων μας αποκαλύπτεται ο ίδιος ο Θεός στη ζωή μας. Γέμισε η κοινωνία μας από ανθρώπους που είναι προσανατολισμένοι στο εγώ τους, μη αναγνωρίζοντας άλλους δίπλα τους. Από τους ανθρώπους που ζουν στη πλεονεξία με αποτέλεσμα να συντελείται η αδικία. Από ανθρώπους που είναι βουτηγμένοι στην ηδονή και να δεν μπορούν να ανανήψουν από την μέθη της αμαρτίας και τόσα άλλα με τα οποία χαρακτηρίζεται ο σύγχρονος άνθρωπος της μέριμνας . Το ενός δε εστί χρεία που είχε την δυνατότητα και την ψυχική αντοχή να επιλέξει η Μαρία, χρειάζεται κόπο πολύ για να ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις και τις πειρασμικές, δεσμεύσεις, προκειμένου να υπερβούμε τον μεταπτωτικό άνθρωπο και να γνωρίσουμε το κατά φύσιν και υπέρ φύσιν οντολογία μας. Μόνο οι διψώντες την θεϊκή αγάπη και την παρουσία του Θεού στη ζωή τους μπορούν να γίνουν μέτοχοι. Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε η κραταιά σκέπη της Παναγίας μας, να σκεπάζει την πατρίδα μας, τις οικογένειες που δοκιμάζονται από πολλά προβλήματα , τους ασθενεί μας, τα γηρατιά και τη νεολαία μας που ιδιαίτερα η Παναγία μας αγαπά αλλά και όλο τον κόσμο, με την θεομητορική αγάπη Της.

ΠΕΡΙΠΑΤΩΝ ΕΠΙ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

“Τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης. Καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν” (Ματθ. 14, 23-24). 

“Κατὰ τὰ ξημερώματα, ἦρθε ὁ Ιησοῦς κοντά τους περπατῶντας πάνω στὴ λίμνη. Οἱ μαθητές, ὅταν τὸν εἶδαν νὰ περπατάει πάνω στὴ λίμνη, τρόμαξαν· ἔλεγαν πὼς εἶναι φάντασμα κι ἔβαλαν τὶς φωνὲς ἀπὸ τὸν φόβο τους”.

        Σ᾽ ένα από τα πιο γνωστά θαύματά Του, που επισυμβαίνει αμέσως μετά τον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, ο Χριστός εμφανίζεται να περπατά στη θάλασσα σε μία βραδιά δύσκολη για τους μαθητές που περνούσαν από το ένα μέρος προς το άλλο, εξαιτίας δυνατού ανέμου που έκανε το πλοίο και τις καρδιές των μαθητών να κλυδωνίζονται. Και αυθόρμητα έρχεται στη σκέψη μας ένα ερώτημα: γιατί ο Χριστός, ξημερώμτα, χωρίς να υπάρχει το φως της αυγής, περπατά στα νερά, ενώ θα μπορούσε να δώσει μία εντολή και να σταματήσει ο ισχυρός άνεμος, θα μπορούσε να φωνάξει καθησυχαστικά στους μαθητές Του, θα μπορούσε να τους προτρέψει να περιμένουν είτε προσευχόμενοι μαζί Του είτε στην όχθη, μέχρις ότου ηρεμήσει η θάλασσα.

           Το περπάτημα πάνω στη θάλασσα, η υπέρβαση της βαρύτητας, των φυσικών νόμων δηλαδή, είναι στην πραγματικότητα ένα σημάδι παντοδυναμίας του Χριστού που είναι Θεός και άνθρωπος. Ο άνθρωπος υπόκειται στους φυσικούς νόμους, όμως ο Θεός όχι. Έτσι, ο Χριστός περπατά ως άνθρωπος, νικά όμως τη δύναμη της βαρύτητας που τραβά τον άνθρωπο κάτω από το νερό που δεν είναι σταθερή επιφάνεια ως Θεός. Και αυτό γίνεται ταυτόχρονα, διότι θεία και ανθρώπινη φύση είναι ένα, έχουν γίνει ένα. 

             Το περπάτημα όμως πάνω στη θάλασσα είναι και μία δοκιμασία της πίστης των μαθητών, οι οποίοι, παρότι έχουν δει τόσα θαύματα, με πρόσφατο αυτό του πολλαπλασιασμού των άρτων και των ιχθύων, εξακολουθούν να σκέφτονται με τα ανθρώπινα και όχι τα θεανθρώπινα κριτήρια. Δεν έχουν αλλάξει εντός τους τα σύνορα του κόσμου, παρότι έχουν δει ότι ο Θεάνθρωπος Διδάσκαλός Τους μπορεί να νικήσει τους όρους της φύσης. Παραμένουν όπμως εκείνοι στον τρόπο σκέψης που μετρά τη ζωή και το νόημά της από την ανθρώπινη πλευρά. Σύνορο του κόσμου τους είναι ο άνθρωπος. Και η δοκιμασία που περνάνε είναι μία δωρεά από τον Χριστό, για να μπορέσουν να κατανοήσουν ότι η εμπειρία της σχέσης που έχουν με τον Θεάνθρωπο Κύριο είναι μία προόσκληση αλλαγής της καρδιάς τους και του τρόπου θέασης της ζωής. Δεν είναι τα επίγεια που κυριαρχούν, τα πρόσκαιρα, τα φθαρτά, αλλά η πίστη που κάνει τον άνθρωπο να βαδίζει πέρα από τα όρια. Η πίστη όμως δεν είναι αφηρημένη. Πηγάζει από τη σχέση με το Πρόσωπο του Χριστού και γι᾽αυτό ο Κύριος περπατά στη θάλασσα, για να τους δείξει ότι δεν είναι ένα φάντασμα που έχει υπερφυσικές δυνάμεις, αλλά ο Διδάσκαλος, ο φίλος, ο οικείος τους.

         Περπατά στη θάλασσα ο Χριστός για να δείξει ότι η βοήθεια Του έρχεται στην ώρα που πρέπει, ακόμη κι αν δεν την περιμένουν οι άνθρωποι. Οι μαθητές έχουν βάλει τα δυνατά τους για να γλιτώσουν από τον κλυδωνισμό. Έδωσαν τον εαυτό τους, αλλά αυτό δεν επαρκεί. Και την ώρα που τους καταλαμβάνει ο φόβος, ο Χριστός τους δείχνει ότι είναι παρών, περπατώντας πάνω στο αντικείμενο που φοβούνται. Δεν είναι παντοδύναμη η θάλασσα, δεν είναι θεότητα, δεν είναι μια δύναμη που συντρίβει τα πάντα στο πέρασμά της. Έχει κι αυτή τα όριά της, που είναι η υπακοή στον Δημιουργό της. Αρκεί να υπάρχει στον άνθρωπο η πίστη και η βοήθεια έρχεται τη στιγμή που πρέπει, τη στιγμή που πραγματικά τη χρειάζεται, αλλά και τη στιγμή που ο Θεός, κατά το θέλημά Του, την δίνει. Κι αν αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε, είναι γιατί η πίστη λείπει, γιατί οι άνθρωποι είμαστε αλαζόνες και διαγράφουμε τον Θεό, ζητώντας να εφαρμόσουμε την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας μας και τότε βουλιάζουμε είτε από τον φόβο, είτε από την υπεροψία. 

          Ο Χριστός περπατά στα κύματα γιατί ξέρει να ακούει, να βλέπει, να νιώθει την αγωνία των μαθητών Του. Αλλά και σε κάθε εποχή, περπατά στα κύματα της κάθε ζωής μας, για να απλώσει το χέρι Του, αλλά και να γαληνέψει τους ανέμους, αρκεί να επιζητούμε την παρουσία Του, να προσευχόμαστε, να ελπίζουμε, να μην αφήνουμε τον φόβο για τις περιστάσεις να μας λυγίζει. Η απάντηση βρίσκεται στην πίστη. Αυτή που κάποτε δεν φτάνει για να νικήσουμε τους δισταγμούς μας, τις αμφιβολίες ή την καύχηση ότι όλα έχουν να κάνουν με το “εγώ” μας. Ιδίως στους καιρούς μας, που το Θεανθρώπινο Πρόσωπο του Χριστού αμφισβητείται από τους πολλούς. Που η υπέρβαση της φύσης γίνεται ο στόχος, όχι όμως για να οδηγηθούμε στον τρόπο της σχέσης, της αγάπης, της κοινότητας, του μοιράσματος, της υποχώρησης, κυρίως της εμπιστοσύνης στον Θεό, αλλά για να παραμείνουμε οι δήθεν αυτάρκεις και παντοδύναμοι που μπορούμε με τα πλοία των εφευρέσεών μας και της τεχνολογίας μας να κάνουμε κάθε ταξίδι. Δεν μπορούμε όμως να νικήσουμε τον θάνατο, συχνά ούτε τον φόβο.  

     Τον Χριστό ας καλούμε, ας αναζητούμε, ας εμπιστευόμαστε! Τον Χριστό της Εκκλησίας. Κι ας μην ξεχνούμε ότι όπως ο Πέτρος χωρίστηκε από τους υπόλοιπους μαθητές, αλλά πήγε να καταποντιστεί, έτσι κι εμείς, χάνουμε την πίστη γιατί χωριζόμαστε από το σώμα, το πλοίο που είναι η Εκκλησία, γιατί πιστεύουμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις. Με πίστη λοιπόν στη ζωή της Εκκλησίας!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

25 Αυγούστου 2024

Κυριακή Θ’ Ματθαίου

2024-08-22 ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΕΚΑ

 Με κατάνυξη συνοδεύσαμε την Εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας  στο ωραίο γραφικό χωριό της Μέσης Κέρκυρας τον Πέλεκα μαζί με άλλους αδελφούς κληρικούς και πλήθος πιστών για να τιμήσουμε την Μητέρα της Ζωής.