Του π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
«Ευλογημένη κοίμηση της πολυδοξασμένης Θεοτόκου δια της οποίας η ασύλληπτη άπειρη φιλανθρωπία της τρισυπόστατης Θεότητας έχει φανερωθεί σ’ εμάς εκπλήσσοντας τις Άγιες Δυνάμεις των Ουρανών και μάς παρακινεί στην ομολογία και στον ατέλειωτο έπαινο της ανείπωτης ευσπλαχνίας και της καλοσύνης της».
Με τα ποιητικά αυτά εγκώμια ο άγιος Μόδεστος απευθύνεται στη Θεοτόκο, με την ευκαιρία της Κοίμησής της, και μαζί του σύνολος ο ορθόδοξος λαός μας αυτές τις μέρες από τη μιαν ως την άλλη άκρη της Οικουμένης, έως εδώ στο νοτιοδυτικό άκρο της Ελλάδας, στο Πανηγύρι της Παναγούλας του Μπανάτου.
Μπροστά μας ο ανθοστόλιστος Επιτάφιος της Θεοτόκου. Την ατενίζουμε ήδη χωρίς πνοή. Εκείνην, που διοχέτευσε στον ασφυκτικά χαωμένο μας κόσμο την αυθεντική και κατεξοχήν Πνοή, την ίδια τη Ζωή. Έχουμε μπροστά μας «προς ουρανόν επειγομένην» Εκείνην, που κυριολεκτικά γεφυρώνει τον Ουρανό με τη Γη. Και πραγματικά: Ολόκληρη η ζωή της, αλλά και ο θάνατός της, τον οποίον η εκκλησιαστική Παράδοση ονόμασε «κοίμηση», καταξιώνει το χωματένιο μας και φθαρτό στοιχείο στην ουράνια δόξα και χώρα.
Κοιμήθηκε, λοιπόν, η Παναγιά μας. Φορτωμένη με μνήμες εντονότατες, αλλά κυρίως με θεϊκές και απαράμιλλες εμπειρίες. Κοιμήθηκε, έχοντας αισθανθεί στα σπλάχνα της το εμβρυακό σκίρτημα Εκείνου που συνέχει τα πάντα, του ίδιου του Θεού, του Σαρκωμένου Λόγου. Κοιμήθηκε παναγιότερη απ’ όλους τους αγίους, «υψηλοτέρα των ουρανών», καθαρότερη κι απ’ αυτές ακόμη τις ακτίνες του ήλιου.
Σύμφωνα με την ιερή τής Ορθοδοξίας Παράδοση, όταν ήρθε ο καιρός της εξόδου της, σύννεφα μετέφεραν στο φτωχικό της σπίτι τους Αποστόλους από τα πέρατα της οικουμένης, από εκεί όπου ο καθένας διακονούσε κηρύσσοντας, για να την συντροφέψουν στη μεγάλη εκείνη ώρα. Σύμπασα η Εκκλησία στο πλάι της. Μαζί και η κεφαλή της, ο Χριστός, παραλαμβάνοντας το πνεύμα Της. Το άχραντο Σώμα Της κηδεύεται «Γεθσημανή τω χωρίω», αλλά η ιερά Παράδοση διηγείται, ότι σε τρεις ημέρες ο Τάφος Της βρέθηκε αδειανός, επειδή η Παναγία και με το Σώμα Της ανέβηκε στον ουρανό, πλάι στον Γιο Της. «Μετέστη προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής», παραδεχόμαστε στο Απολυτίκιο της προκείμενης εορτής.
Για τούτο όλοι εμείς, το πλήρωμα της Ορθοδοξίας, διακατεχόμαστε από χαρμονή κατά τις ημέρες αυτές. Γι’ αυτό και το Δεκαπενταύγουστο θεωρείται «Πάσχα του καλοκαιριού». «Πάσχα», στην εβραϊκή γλώσσα, σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Στην περίπτωση της Θεοτόκου, Εκείνη πέρασε στην ατελεύτητη Ζωή, αφήνοντας πίσω Της ορθάνοιχτη θύρα σωτηρίας για τον κόσμο. Άνθρωπος υπήρξε η Παναγία, όχι υπεράνθρωπος ή θεά. Άνθρωπος, σαν εμάς. Ένας από εμάς. Με σάρκα χωματένια και φθαρτή σαν τη δική μας. Αλλά, δοξάστηκε όσο κανείς! Η σωματική της μετάσταση κοντά στον Θεό καταδεικνύει πόσο απέραντα και ανεπανάληπτα αντιδοξάζει Εκείνος, όσους Τον δοξάζουν με τη ζωή και την πολιτεία τους.
Και κάτι ακόμα, ιδιαίτερα σημαντικό: Η Μητέρα του Θεού, ως Μητέρα των Αποστόλων εκείνου του μικρού γεωγραφικού χώρου στην Παλαιστίνη, με την ιερή Της Μετάσταση, γίνεται στο εξής Μητέρα του κόσμου ολόκληρου. Για τούτο ακριβώς τονίσαμε στην αρχή, ότι γεφυρώνει τον Ουρανό με τη Γη. Παραμένοντας εσαεί πλάι στον Γιο Της, καθίσταται ο ακαταμάχητος πρεσβευτής μας στον Ουρανό. Η προσηνής μεσίτριά μας. Ακούει τους πόνους, αφουγκράζεται την αγωνιώδη κραυγή του πονεμένου κόσμου και ακατάπαυστα δέεται για την ποθητή τού καθενός μας αποκατάσταση. Δέχεται τα δάκρυα του ταλαιπωρημένου και πολυπικραμένου Ανθρώπου και τα καταθέτει στα πόδια του «Υιού και Θεού» Της, μεσιτεύοντας αδιάλειπτα για την άφεση των αμαρτιών, την ψυχοσωματική μας ισορροπία, την πνευματική μας αρτίωση με τελικό ζητούμενο τη σωτηρία, ή -με άλλα λόγια- το προσωπικό τού καθενός μας πέρασμα (:πάσχα) στη μακαριότητα της εν Χριστώ ζωής.
Δεκαπενταύγουστο, λοιπόν. Πάσχα του Αυγούστου. Χαρμονή ουρανού και γης, ορατών και αοράτων, στρατευόμενης και θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Η Αειπάρθενος «προς την ζωήν μετέστησεν» και «Ασωμάτων δυνάμεις, θεοπρεπώς υποδέχονται» την ελπίδα του κόσμου.
Γι’ αυτό, μαζί με τον ιερό Υμνογράφο απευθύνουμε κι εμείς οι πανηγυρίζοντες την ολόθερμη ικεσία προς την προστάτιδα και πολιούχο του χωριού μας: «Δέσποινα αγαθή, τας αγίας σου χείρας, προς τον Υιόν σου άρον, τον φιλόψυχον πλάστην, οικτιρήσαι τους δούλους σου»!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου