«Οὕτω γὰρ πλουσίως ἐπιχορηγηθήσεται ὑμῖν ἡ εἴσοδος εἰς τὴν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ σωτῆρος ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ» (Β’ Πέτρ. 1, 11)
«Γιατί έτσι πλούσια θα σας χορηγηθεί περαιτέρω η είσοδος στην αιώνια βασιλεία του Κυρίου μας και σωτήρα Ιησού Χριστού».
Η εορτή της Μεταμορφώσεως του Χριστού είναι η υπόμνηση ότι μάς περιμένει η αιώνια βασιλεία του Κυρίου. Μπορεί αυτή η προσδοκία να φαίνεται ότι δεν ανταποκρίνεται σε έναν κόσμο του «εδώ και τώρα», στην πραγματικότητα όμως η είσοδος αυτή γίνεται τώρα, κάθε στιγμή που μιλάμε, με τρεις προϋποθέσεις: τον φόβο Θεού, την πίστη και την αγάπη. Αυτά ήταν τα βιώματα των τριών μαθητών, του Πέτρου, του Ιακώβου και του Ιωάννη στο όρος Θαβώρ.
Φόβος, ως έκπληξη και απορία για το γεγονός τόσο της αλλαγής στο πρόσωπο του Χριστού και στα ρούχα Του, όσο και στο άκουσμα της φωνής του Θεού και Πατρός, αλλά και στη θέα της φωτεινής νεφέλης που επισκίασε τον Κύριο. Το μυστήριο ξεπερνούσε και ξεπερνά τις δυνατότητες της λογικής και του νου μας, όπως επίσης και της εμπειρίας μας. Οι άνθρωποι μπορούμε διά της γνώσεως να μάθουμε, να εικάσουμε, να σχηματίσουμε άποψη, να ερμηνεύσουμε εμπειρίες, αλλά δεν μπορούμε να αποδεχτούμε μια πραγματικότητα που μας ξεπερνά. Η αντίδραση εύκολα είναι ο φόβος. Μόνο που εδώ αυτός ο φόβος δεν είναι εσωστρεφής, αγωνιώδης, καταστροφικός, επιταχυντικός των κτύπων της καρδιάς στην προοπτική της αγωνίας. Είναι φόβος για την ανεπάρκειά μας, για τη σμικρότητά μας, αλλά και θέση του ερωτήματος: ποιοι είμαστε και τι έχουμε κάνει, ώστε να αξίζουμε την αγάπη του Θεού που εκφράζεται με την πρόσληψη της φύσης μας, την ανακαίνισή της και, την ίδια στιγμή, την άνοδό της σε μια νέα ζωή: αυτή της σχέσης με τον ουρανό που νικά τα όριά μας, τη φθαρτότητα, τη θνητότητα, κάθε φόβο;
Πίστη, ως εμπιστοσύνη σε έναν Θεό όχι αφηρημένα παντοδύναμο, αλλά έναν από εμάς, έτοιμο να μας οδηγήσει στη βασιλεία Του όχι με το να αρνηθούμε τον κόσμο και την ιστορία, αλλά με το να καταθέσουμε τη μαρτυρία της αποδοχής αυτής της εμπιστοσύνης στον πλησίον μας. Γι’ αυτό και ο Χριστός έμπρακτα αρνείται την έμμεση προτροπή του Πέτρου να ετοιμάσουν οι μαθητές τρεις σκηνές για τους πρωταγωνιστές της Μεταμόρφωσης και τους καλεί να βγούνε στον κόσμο, να συνεχίσουν το έργο της σωτηρίας ακολουθώντας Τον, νιώθοντας ότι όλα θα ερμηνευθούν στην εμπειρία και στο φως της αναστάσεως. Δεν κληθήκαμε να απομονωθούμε από τον κόσμο στο όνομα της εκλεκτότητάς μας, ούτε στο όνομα της εμπειρίας μας, ούτε στο όνομα της δωρεάς του Χριστού, αλλά να μοιραστούμε την πίστη σ’ Εκείνον στα δύσκολα: στο πάθος, τον σταυρό, την ταφή σε έναν κόσμο που δεν εμπιστεύεται ούτε καν τον εαυτό του, αλλά ακολουθεί τις επιδείξεις των εικόνων, των προτύπων που σβήνουν την αιωνιότητα και καλούν στην απόλαυση των όσων έχεις και επιθυμείς. Και η πίστη εκεί φαίνεται. Δεν αρκεί η εμπειρία του Θαβώρ, χωρίς την εμπειρία του Γολγοθά και του λελατομημένου τάφου, εκεί όπου ο κόσμος βάζει τον Χριστό και όποιον Τον ακολουθεί, διότι δεν θέλει να αλλάξει, να μεταμορφωθεί, να αγιαστεί. Όποιος εμπιστεύεται όμως, θα αναστηθεί.
Αγάπη, τελικά, ως το κλειδί μιας νέας ζωής που γίνεται φως. Αυτός που αγαπά, προσευχόμενος από την μία με όσες δυνάμεις έχει, επικαλούμενος το όνομα του Ιησού σε κάθε περίσταση και στιγμή, αλλά και δείχνοντας ότι αν μοιράζεσαι, όλα έχουν νόημα, αν συγχωρείς, όλα ξεκινούν από την αρχή, αν αντέχεις και ανέχεσαι, όχι αδικώντας, αλλά ζητώντας έναν καινούργιο κόσμο, τότε βρίσκεις τον σκοπό για τον οποίο πλάστηκες, το Θαβώρ έχει νόημα. Διότι τα πάθη σου παλεύεις να τα μεταμορφώσεις σε αφετηρία ζωής, πατώ ντας την αυτοδικαίωση, υπομένοντας και επιμένοντας. Διότι βρίσκεις την οδό της Εκκλησίας, η οποία σου λέει και σου δείχνει μέσω των μυστηρίων της ότι η βασιλεία του Θεού είναι εδώ, ανάμεσά μας, εντός μας και εκτός μας και ότι περιλαμβάνει και το σώμα μας, το οποίο θα κοιμηθεί, αλλά και θα αναστηθεί. Και η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
Εορτή μεγάλη η Μεταμόρφωση. Δίνει τη χαρά της σχέσης με τον Χριστό που περνά από τη ζωή, όχι σαν μία απόκοσμη προσέγγιση, ούτε σε μία παράδοση στις επιταγές του αιώνος τούτου, αλλά ως χαραμάδα για να μπει το φως στην καρδιά, το Θαβώρειο, το αιώνιο, το λυτρωτικό. Ας το ζήσουμε με τον Χριστό στην Εκκλησία.
Χρόνια πολλά κι ευλογημένα!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
6 Αυγούστου 2025
Της Μεταμορφώσεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου