Μια συνέντευξη στον Δημήτρη Ριζούλη,
και στην εφημερίδα «Δημοκρατία»
Αναδημοσίευση από:
http://themistoklismourtzanos.blogspot.com/2012/05/blog-post_13.html
Πότε ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με το Διαδίκτυο;
Πριν χειροτονηθώ ιερέας. Βέβαια, τότε το Internet στην Ελλάδα ήταν σε «πρωτόγονο» στάδιο σε σχέση με σήμερα. Ηθελε να έχεις μεγάλη υπομονή για να κατεβάσεις δεδομένα με τις dial-up συνδέσεις και με την αργή ταχύτητα. Η επιλογή όμως ήταν συνειδητή. Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό δεν καλείται να φύγει από τον κόσμο, αλλά να παλέψει σ’ αυτόν, να καταθέσει τη μαρτυρία του τι και σε Ποιον πιστεύει.
Τι ανταπόκριση έχετε βρει στην προσπάθειά σας;
Τόσο το blog όσο και η ευθύνη για τις ιστοσελίδες των Μητροπόλεων Δημητριάδος και Κερκύρας μάς έδωσαν τη δυνατότητα για δυνατούς διαλόγους με νέους ανθρώπους και την ευκαιρία να συζητηθούν θέματα και προβληματισμοί όχι μόνο «σχετικών», αλλά και φαινομενικά «άσχετων» με τη ζωή της Εκκλησίας νέων. Στον Βόλο, μάλιστα, μαζί με νέα παιδιά που υποστήριζαν τεχνικά τη σελίδα, είχαμε ένα κανάλι συζήτησης με τους νέους, το οποίο έχτισε πολλές γέφυρες επικοινωνίας. Αλλά και η ηλεκτρονική αλληλογραφία δίνει τη δυνατότητα μοιράσματος της μαρτυρίας της Εκκλησίας.
Υπάρχουν επικριτές; Είναι η δημιουργία ενός blog συμβατή δραστηριότητα με τα καθήκοντα ενός κληρικού;
Νομίζω ότι ο πολύς κόσμος σήμερα, ιδίως οι νέοι, αντιμετωπίζουν ως κάτι αυτονόητο τη χρήση του Διαδικτύου από τους κληρικούς. Ο λόγος του Θεού άλλωστε και η διάδοσή του είναι «στα καθήκοντά μας».
Με ποια θέματα ασχολείστε και τι σχολιάζετε;
Μία από τις δυσκολίες που έχουμε στην Εκκλησία είναι και ο ξύλινος λόγος που συχνά είμαστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιούμε. Το Διαδίκτυο μας δίνει τη δυνατότητα να μιλήσουμε από την καρδιά μας, να μη φοβηθούμε να περιγράψουμε τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή και τη διδασκαλία της Εκκλησίας, ακόμη και όταν ανεβάζουμε κηρύγματα. Κριτήριο για μένα είναι πάντοτε το τι λέει σε μένα τον ίδιο ο λόγος του Θεού. Γνωρίζω τις σχηματοποιήσεις με τις οποίες οι πολλοί, ιδίως οι νέοι, αντιμετωπίζουν την Εκκλησία. Προσπαθώ να συζητήσω τόσο με τον εαυτό μου όσο και με τους αναγνώστες μου αυτά που προβληματίζουν τον καθέναν μας, τόσο για τον κόσμο όσο και για την πίστη.
Το blog σας έχει συνεχή ανανέωση και σχόλια για θέματα επικαιρότητας. Πιστεύετε ότι καλύπτει και ένα κενό ενημέρωσης;
Σκοπός του blog είναι να παρουσιάζει με κριτική ματιά γεγονότα που συμβαίνουν στην πραγματικότητα, όχι απλώς να καταγράφει δημοσιογραφικά τι συμβαίνει.
Εχετε γράψει για θέματα που εκπλήσσουν. Πώς, για παράδειγμα, αποφασίσατε να γράψετε για τη Lady Gaga ή για το ποδοσφαιρικό ντέρμπι Ρεάλ - Μπαρτσελόνα;
Αφορμές μού δίνουν οι συζητήσεις με νέους ανθρώπους, ξεκινώντας από τα παιδιά μου και τις επιρροές ή τις επιλογές που κάνουν ζώντας στο σήμερα. Ισως κάποιοι να θεωρήσουν ότι τέτοια θέματα μπορεί να αποτελέσουν σημεία εκκοσμίκευσης. Εκκοσμίκευση, όμως, σημαίνει την παραποίηση ή την αλλαγή των μηνυμάτων της πίστης, για να γίνουν -δήθεν- αποδεκτά από τον κόσμο. Αλλο είναι αυτό και άλλο να φοβόμαστε να συζητήσουμε θέματα που ενδιαφέρουν τους νέους και να δώσουμε σ’ αυτούς αφορμές να σκεφτούν ότι για την Εκκλησία το μόνο που απορρίπτεται είναι η αμαρτία.
Δεν σας κρύβω ότι σ’ αυτή την προοπτική με ώθησε, εκτός των άλλων, και η προσωπικότητα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ο οποίος μας ενθάρρυνε να τολμούμε να συζητούμε με τους νέους, να μιλάμε τη γλώσσα τους, να ξέρουμε τα ενδιαφέροντά τους και να μην κλεινόμαστε στον εαυτό μας.
Στην πρώτη σελίδα του blog έχετε βάλει και ένα τραγούδι, την «Μπαλάντα του Οδοιπόρου». Τι σημαίνει για εσάς και γιατί το επιλέξατε;
Είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα τραγούδι που μιλά για τον Χριστό και τον ερχομό Του σε μία εποχή παγκοσμιοποίησης, εκμετάλλευσης, περιφρόνησης του ανθρώπου. Θεωρώ ότι σήμερα «η κραυγή από τον ουρανό» μάς χρειάζεται περισσότερο παρά ποτέ, όχι ως προφητεία για το μέλλον, αλλά ως η ουσία της χριστιανικής μας διακονίας.
Σε πολλές αναρτήσεις ασκείτε κριτική και στην Εκκλησία. Τι ευθύνες έχει για το σημερινό αδιέξοδο της χώρας;
Η Εκκλησία είναι το σπίτι μου και ό,τι δίνει νόημα στη ζωή μου. Είναι στιγμές που αισθάνομαι ότι έχει μία αγωνία, σε επίπεδο ηγεσίας, να αποδείξει ότι είναι χρήσιμη στην κοινωνία, γιατί βοηθά υλικά ή ηθικά ή πολιτισμικά τους ανθρώπους, μη ρισκάροντας να βγει από μια σχετική αυτάρκεια που της δίδει το γεγονός ότι υπάρχει αρκετός κόσμος που την ακολουθεί. Η επανάπαυση αυτή αποτυπώνει και την όποια ευθύνη η Εκκλησία έχει για τα σημερινά αδιέξοδα. Με τη βοήθεια του Θεού καλούμαστε σήμερα να τολμήσουμε να μιλήσουμε στους ανθρώπους και στην κοινωνία τι σημαίνει «Ανάσταση και Αγάπη» (Γ. Σαραντάρης) για την καθημερινότητά μας, όπως επίσης να καταδείξουμε την ανάγκη ο λαός μας να πορευθεί με μία σαφή ταυτότητα, δικής του επιλογής και όχι δοτή. Εχει, λοιπόν, η Εκκλησία πολλά περιθώρια να δείξει φρεσκάδα και νεανικότητα.
Επίσης έχετε μια ιδιαίτερη σχέση με την ποίηση. Υπάρχουν θεολογικές διαστάσεις στην ποίηση;
Η ποίηση είναι συνυφασμένη με τη ζωή της Εκκλησίας, ιδίως με τη λατρεία της. Ομως και η θύραθεν ποίηση είναι διάλογος με την ανθρώπινη ψυχή και τον κόσμο, έχει υπαρξιακό χαρακτήρα. Επομένως, η θεολογία μπορεί να διαλεχθεί με την ποίηση, ασχέτως χώρου προελεύσεως, όχι κατ’ ανάγκην για να δείξει ότι υπάρχουν υπερασπιστές ή αναζητητές της πίστης χωρίς δεδηλωμένη χριστιανική ταυτότητα, αλλά και για να εντοπίσει σημεία, τα οποία στη λεπτότητά τους αποτυπώνουν το ανθρώπινο πρόσωπο και τους προσανατολισμούς του, τις πτώσεις και τις αναστάσεις του.
Γράψατε ένα βιβλίο και δανειστήκατε τον τίτλο του από ένα τραγούδι των Onirama «Από έναν κόσμο σαν κι αυτόν τι να κρατήσω». Ποιο το κίνητρό σας και γιατί το συνδέσατε με το δημοφιλές συγκρότημα;
Πώς να μιλήσεις στους νέους για τη ζωή και τον κόσμο μας, αλλά και για το τι προτείνει η πίστη, αν δεν τους ακούσεις πρώτα, αν δεν βρεις τι τους ενδιαφέρει, σε τι βρίσκουν ή δεν βρίσκουν νόημα; Υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κρατήσουμε απ' αυτόν τον κόσμο, αρκεί να νικήσουμε τον φόβο γι’ αυτόν. Ισως δεν νιώθουμε έτοιμοι μέσα μας γι’ αυτό.
Ποιο είναι το όριο που δεν πρέπει να ξεπεράσει ένας ιερέας στην προσέγγιση των νέων;
Το όριο είναι να μην κάνουμε εκπτώσεις στη διδασκαλία και την εμπειρία της πίστης. Οι νέοι δεν χρειάζονται ιερείς που δεν θα είναι και δεν θα ζούνε ως ιερείς. Τόλμη, φρεσκάδα, γνώση όμως των προβληματισμών, της γλώσσας και της ζωής των νέων βοηθούν πολύ στον διάλογο.
Ποιες άλλες δραστηριότητες έχετε αναλάβει στη Μητρόπολη Κέρκυρας;
Με την ευλογία του μητροπολίτη μας κ. Νεκταρίου, ανθρώπου που έζησε πολλά χρόνια κοντά στον μακαριστό Χριστόδουλο, και τη συμπαράσταση συνεργατών και φίλων, κληρικών και λαϊκών, προσπαθούμε να δώσουμε τη μαρτυρία της Εκκλησίας στη νεότητα, να οργανώσουμε κύκλους επιμόρφωσης για φοιτητές, επιστήμονες, κατηχητές, κληρικούς, γονείς, να στηρίξουμε το τοπικό εκκλησιαστικό ραδιόφωνο, να κυκλοφορούμε ένα νεανικό περιοδικό με τίτλο «Βήματα», να λειτουργούμε κατασκηνώσεις, έργα τα οποία καθιστούν την Εκκλησία στην Κέρκυρα μία ζωντανή Επισκοπή.
Πού εστιάζετε το φιλανθρωπικό έργο αυτή τη δύσκολη περίοδο και πόσο μεγάλες είναι οι ανάγκες;
Είναι μεγάλες κι αυτό είναι πανθομολογούμενο. Προσπαθούμε μέσα από τρία Κοινωνικά Παντοπωλεία, τρία συσσίτια, επισκέψεις στις φυλακές και στο νοσοκομείο, τα ενοριακά και το γενικό φιλόπτωχο ταμείο να στηρίξουμε και υλικά τους ανθρώπους.
Οι νέοι είναι σήμερα κοντά στην Εκκλησία ή σταμάτησε αυτή η τάση επιστροφής που είχε παρατηρηθεί την περασμένη δεκαετία;
Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, η τάση αυτή υπάρχει περισσότερο στις ηλικίες μετά το πανεπιστήμιο. Πολλοί νέοι έρχονται στην Εκκλησία όταν διαπιστώνουν ότι χρειάζονται βοήθεια στην αδυναμία τους να χτίσουν δυνατές σχέσεις, όταν έχουν εμπειρίες θανάτου, όταν ξυπνά μέσα τους ο υπαρξιακός προβληματισμός. Στο σχολείο οι περισσότεροι νέοι, χωρίς να είναι αδιάφοροι, λαμβάνουν πληροφορίες για την Εκκλησία και τη ζωή της χωρίς να τις αξιολογούν. Ισως για τις νεότερες ηλικίες θα χρειαζόταν να ξαναδούμε δυσκολίες όπως η γλώσσα της λατρείας, η έλλειψη παρέας στην ενοριακή κοινότητα, αλλά και η εικονική πραγματικότητα στην οποία οι νέοι έχουν δοθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου