Ποθούμε την ζωή οι άνθρωποι και κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, ώστε τα έργα μας να την καταδεικνύουν. Ζωή σημαίνει ένα αίσθημα ότι ελέγχω τον χρόνο, ελέγχω τον ρυθμό, ικανοποιώ το θέλημά μου, είμαι ελεύθερος. Ζωή σημαίνει όχι μόνο να χτυπά η βιολογική μου καρδιά, αλλά να μπορώ να αφουγκράζομαι τον κόσμο και να τον κάνω δικό μου. Ζωή σημαίνει ένα αίσθημα διάρκειας. Να μπορώ να αισθάνομαι πως τίποτα από όσα θέλω και μου αρέσουν, δεν θα τελειώσει. Ζωή σημαίνει να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που είναι δικά μου ή θέλω να είναι δικά μου. Ζωή σημαίνει να απολαμβάνω, από τον καφέ και το άρωμα ενός λουλουδιού, μέχρι τους ανθρώπους, και το δικαίωμα όλα να έρχονται όπως τα περιμένω.
Παλαιότερα η ζωή περνούσε μέσα από αυτό που ονομάζαμε τάξη, σειρά, πρόγραμμα. Σκοπός του ανθρώπου ήταν να μεγαλώσει στα πλαίσια που η κοινωνία όριζε. Να εργαστεί, ώστε να μην είναι εξαρτημένος από κανέναν. Να κάνει οικογένεια, ώστε να φέρει καινούργια πρόσωπα στον κόσμο, αλλά και να τον επαινούν όλοι. Να αποδείξει την αξία του όχι κάνοντας κάτι ξεχωριστό, αλλά δείχνοντας ότι μπορεί να είναι όπως όλοι που έχουν μια κάποια πρόοδο. Δεν ήταν τόσο το θέμα των χρημάτων, όσο το να νιώθεις ότι μπορείς να περνάς και να σε χαιρετάνε όλοι, χωρίς να χρειαστεί να σκύψεις το κεφάλι. Και όταν θα ερχόταν η ώρα να φύγεις απ’ αυτόν τον κόσμο, να έχεις την ικανοποίηση ότι πάλεψες και πέτυχες.
Σήμερα η ζωή περνά από το να έχεις. Δεν είναι μόνο τα αγαθά, αλλά το να είσαι «εσύ» που είσαι ευχαριστημένος από τον εαυτό σου, διότι ο εαυτός σου κυρίως σε νοιάζει. Εσύ είσαι το κριτήριο της αλήθειας για το τι χρειάζεται και τι δεν χρειάζεται η ζωή, για να είμαστε ευτυχισμένοι. Αν δεν τα καταφέρνεις κάπου, δεν σε νοιάζει. Εκεί όπου αποτυγχάνεις, αυτό δεν έχει αξία τελικά. Έτσι λες, έτσι υποστηρίζεις, έτσι ηρεμείς. Όλα τα βλέπεις μέσα από τα δικαιώματά σου. Κι έτσι, ακόμη και τα τραύματα που γεννιούνται για όσα φοβήθηκες ή για όσα δεν πέτυχες ή για όσα σου στέρησαν, μπορείς να τα δεχτείς, όχι γιατί δεν ήσουν άξιός τους ή γιατί, κατά κάποιον τρόπο, χρειάζεται να μένεις ταπεινός, αλλά γιατί οι άλλοι δεν αξίζουν όσο εσύ, γιατί θα παλέψεις και θα τους εκδικηθείς κάποια στιγμή, γιατί πάντα θα υπάρχει μια καλή δικαιολογία.
«Θανάτω θάνατον πατήσας». Η πίστη έρχεται όλα τα παραπάνω να τα ανανοηματοδοτήσει. Αλλάζει κέντρο. Είναι ο αναστημένος Χριστός. Αλλάζει πρόσωπο. Είναι το «εμείς». Αλλάζει κλειδί για την ευτυχία. Δεν είναι ο σκοπός να δικαιωθείς, αλλά να αγαπήσεις, να μοιραστείς, να νικήσεις με θάνατο του «εγώ» και του «θέλω», τον τελικό θάνατο που μας περιμένει. Αλλάζει προοπτική. Από την εκδίκηση, περνά στην συγχώρηση. Από την ελευθερία του «κάνε ό,τι θέλεις», στην ελευθερία του «εμπιστέψου τον Χριστό, κι ακόμα κι αν αυτό που θέλεις δεν γίνεται, εσύ να έχεις χαρά». Διότι γίνεται το θέλημά Του. Σε καλεί να ψηλαφήσεις τους τύπους των ήλων και την πληγή της πλευράς και να θυμηθείς ότι αν δεν δώσεις αίμα, δεν θα λάβεις πνεύμα. Και σε κάνει ένα με όλους. Διότι δεν υπάρχει ήττα από τον θάνατο, αλλά μόνο νίκη με την ανάσταση. Ένα νέο ξεκίνημα!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Νιας Τετάρτης 27 Απριλίου 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου