Επί του Αποστολικού αναγνώσματος (Α’ Κορινθ. α’ 10-17)
«Ἵνα τὸ αὐτό λέγητε πάντες καὶ μὴ ἐν ὑμῖν σχίσματα»
Αγαπητοί μου αδελφοί, το ουσιαστικότερο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας αλλά και αγιότερο είναι η ενότητά της. Αυτή η ενότητα είναι εκείνη που αποδεικνύει την αγάπη και το γεγονός ότι η Εκκλησία είναι σώμα Χριστού και το πρότυπό της είναι η κοινωνία των προσώπων της Αγίας Τριάδος. Ο Χριστός μας αναφέρει για τους μαθητές Του στην Αρχιερατική προσευχή Του, λίγο πριν του Πάθους Του: «ἵνα πάντες ἕν ὧσιν καθώς καὶ σὺ πάτερ, ἐν ἐμοὶ καγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἕν ὧσιν».
Μπορούμε αδελφοί να φαντασθούμε το σώμα μας διασπασμένο στα μέλη του; Ούτε το σώμα θα επιβιώσει ούτε και τα μέλη του. Μπορούμε επίσης να σκεφτούμε τα μέλη του να αυτονομούνται και να ενεργούν κατά το δοκούν; Μπορούμε να φαντασθούμε τα πόδια ή τα χέρια να ενεργεί το καθένα όπως νομίζει, χωρίς την εντολή του εγκεφάλου, δηλ. της κεφαλής;
Ακριβώς έτσι και η Αγία μας Εκκλησία πρέπει να ζει και να κινείται. Διαφορετικά, διάσπαση, έριδες και αιρέσεις θα κυριαρχήσουν, όπου ο διάβολος θα καταστρέψει το Σώμα του Κυρίου, την Εκκλησία Του. Αυτό το φαινόμενο έρχεται σήμερα να μας τονίσει ο Απ. Παύλος απευθυνόμενος προς τους Κορινθίους, διότι και εκεί άρχισαν να παρουσιάζονται έριδες διασπαστικές στο νεοσύστατο Σώμα της Εκκλησίας των Κορινθίων: «Ἐδηλώθη γάρ μοι περί ἡμῶν ἀδελφοί μου… ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσὶ».
Ο Χριστός μας στον κόσμο ήλθε να ενοποιήσει τα πάντα. Να φέρει την ειρήνη στους ανθρώπους, και να ενωθεί ο Θεός με τους ανθρώπους, και να ενωθεί Θεός και άνθρωποι. Να γίνουν μεταξύ τους αδελφοί.
Στον Σταυρό πέθανε και αναστήθηκε «ἵνα τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ τὰ διεσκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν». Προσέξτε αδελφοί, πόσο κακό μπορεί να γίνει όταν υπάρχουν μεταξύ μας διαιρέσεις και σχίσματα μεταξύ των Χριστιανών. Πολλές φορές τα σχίσματα ξεκινούν από ένα θαυμασμό σε κάποιο πρόσωπο, κάποιον λειτουργό, κάποιον που χειρίζεται τον λόγο καλά και με τέχνη ή κάποιον χαρισματικό πνευματικό και τότε μπορούν να παρουσιασθούν φατριασμοί και ομάδες στο ενωμένο Σώμα της Εκκλησίας.
Τότε υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να παρασυρθεί ο Χριστιανός και να θαυμάζει ή να υποταγεί στο πρόσωπο, παρά να αφεθεί στα χέρια του Χριστού, η λατρεία του στον Χριστό να έρχεται σε δεύτερη μοίρα. «Λέγω δε τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγώ μεν εἰμὶ Παύλου, ἐγώ δε Ἀπολλώ, ἐγώ δε Κηφᾶ, ἐγώ δε Χριστοῦ· μεμέρισται ο Χριστός;».
Βλέπετε αδελφοί με πόσο πόνο μιλά ο Απ. Παύλος, τι κακό μπορούν να δημιουργήσουν οι διαιρέσεις και τα σχίσματα. Να γνωρίζουμε πάντες ότι όλοι μεταξύ μας είμαστε μέλη Χριστού και αδελφοί ισότιμοι και ισόκυροι έναντι του Χριστού και μεταξύ μας. Ποιμένας και ποιμενόμενος, κάθε εργάτης στον Αμπελώνα του Κυρίου και κάθε μέλος είμαστε ίσοι.
Αυτός που ξεχωρίζει, λατρεύεται και τιμάται, είναι μόνον ο Κύριος και αυτόν πρέπει να προβάλουμε. Άλλο ο σεβασμός μας προς τους λειτουργούς και εργάτες της Εκκλησίας και άλλο η λατρεία μας και απόλυτη αφοσίωση μας στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού μας. Αυτός και μόνον Αυτός είναι ο Σωτήρας μας.
Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου