Επί του Αποστολικού αναγνώσματος (Γαλάτας στ’ 11-18)
«Ἐμοί δε μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰμή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»
Αδελφοί, κοιτάξτε με πόσο μεγάλα γράμματα σας γράφω με το ίδιο μου το χέρι. «πηλίκοις ὑμῖν γράμμασιν ἔγραψα τῇ ἐμῇ χειρί». Αυτά γράφει ο Απ. Παύλος στους Γαλάτες Χριστιανούς. Συνήθως τις επιστολές του τις έγραφε κάποιος γραφέας. Αυτήν όμως την γράφει ο ίδιος και μάλιστα με γράμματα μεγάλα. Αυτό διότι θέλει να τονίσει την σημασία αυτών που τους γράφει, αλλά και την αγάπη του προς αυτούς.
Αφορμή παίρνει από το γεγονός μιας κούφιας καυχήσεως εκ μέρους κάποιων ιουδαϊζόντων χριστιανών ψευδοδιδασκάλων που τηρούσαν τις διάφορες διατάξεις του παλαιοδιαθηκικού νόμου, εντελώς τυπικές και δευτερευούσης σημασίας, κυρίως την περιτομή, τις οποίες θεωρούσαν ως βασικές και βέβαια για να μην καταδιώκονται από τους Ιουδαίους.
Οι Ιουδαΐζοντες χριστιανοί που προέρχονται από τους Ιουδαίους, ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα για την πρώιμη χριστιανική Εκκλησία, διότι ενώ ήταν βαπτισμένοι και πίστευαν στον Χριστό, εν τούτοις εξακολουθούσαν να πιστεύουν και να τηρούν τις διάφορες τελετουργικές διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου, θεωρώντας ότι είναι απαραίτητες για την σωτηρία. Το χειρότερο ήταν που προσπαθούσαν να τις επιβάλουν.
Αυτό ελλοχεύει κινδύνους διάσπασης της Εκκλησίας στα πρώτα της βήματα αφ’ ενός, και αφετέρου μειώνεται έτσι η λυτρωτική θυσία του Χριστού μας. Σ’ αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο ο Απ. Παύλος έρχεται να αντιπαραθέσει μίαν άλλη καύχηση γνήσια και χριστιανική. Την καύχησή του για τον Σταυρό του Κυρίου σε αντίθεση με το παλαιό, το ξεπερασμένο· τους τύπους και τις διατάξεις, την «καινή κτίση», την μεταμόρφωση και αναγέννηση του ανθρώπου δια του Ιησού Χριστού: «Ἐμοί δε μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰμή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ … ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ οὔτε περιτομή ἰσχύει οὔτε ακροβυστία, ἀλλά καινή κτίσις».
Εδώ στον επίλογο αυτής της επιστολής μας βεβαιώνει ο Παύλος ότι ο Χριστός μας με τον σταυρό του μας εισάγει σε μια νέα δημιουργία, «καινή κτίση». Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει για την «καινή κτίση» ότι είναι η κατά Χριστόν ζωή μας για όσα έχουν πραγματοποιηθεί για την σωτηρία μας και δεύτερον για όσα μέλλουν να γίνουν, δηλ. η γη και ο ουρανός και η κτίση ολόκληρη θα αφθαρτοποιηθούν.
Το δίλημμα «περιτομή ή ακροβυστία» ο Απ. Παύλος το υπερβαίνει με την μετοχή του ανθρώπου στην χάρη του σταυρού του Χριστού μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, διότι τελικώς η «καινή κτίσις» είναι ο κόσμος της Εκκλησίας ως Σώμα Χριστού. Από εδώ και πέρα λοιπόν, λέγει, κανένας να μην δημιουργεί προβλήματα διότι εγώ προσωπικά επάνω στο σώμα μου φέρω τα σημάδια από τις πληγές που έπαθα για τον Κύριο μου Ιησού: «τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδείς παρεχέτω, ἐγώ γαρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ εν τω σώματί μου βαστάζω».
Αυτά τα τελευταία λόγια της επιστολής είναι αυστηρά και επιτιμητικά, δεν θέλει να τους μιλήσει με κακία αλλά να τους τονίσει την εμπιστοσύνη σ’ αυτόν. Να καταλάβουν ότι την εμπιστοσύνη που θα πρέπει να έχουν στο πρόσωπο του, να γνωρίζουν ότι είναι Απόστολος του Χριστού και αυτό το βεβαιώνουν η ύπαρξη των Εκκλησιών που κατά τόπους δημιούργησε και με τα «στίγματα του Κυρίου Ιησού» που φέρει στο σώμα του, πληγές και τραύματα, που έχει υποστεί για χάρη του Χριστού και του Ευαγγελίου Του.
Αδελφοί μου! Για να καταλάβει κανείς την γνησιότητα και την αλήθεια της διδασκαλίας κάποιου, θα το διαπιστώσει κατά πόσο είναι διατεθειμένος να πάθει και να διωχθεί γι αυτήν. Για τον χριστιανό πρέπει να πεθάνει ο κόσμος, το φρόνημα του κόσμου, τα θέλγητρα του και η ψεύτικη λάμψη του. «ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται καγὼ τῷ κόσμῳ». Τίποτε δεν υπάρχει μακαριότερο από αυτήν την νέκρωση. Αυτό άλλωστε είναι και το αληθινό νόημα της χριστιανικής μας ζωής.
Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου