Πρώτος και ηγέτης είναι εκείνος που αποδύεται τον εαυτό του

 

Του π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 

«Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία, 

εγώ κρατάω την ουσία 

και ονειρεύομαι».

    Είναι τα λόγια ενός πολύ γνωστού τραγουδιού του καιρού μας, τα οποία -επιτρέψατέ μου να ισχυρισθώ- έχουν αγιογραφικό υπόβαθρο και μάλιστα στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών. Περί εξουσίας και πρωτοκαθεδρίας οι σκέψεις που ακολουθούν και πώς αντιμετωπίζει το θέμα η Εκκλησία δια της Κεφαλής της, δηλαδή του Κυρίου Ιησού.

Καθώς ο Χριστός αρχίζει να εξηγεί στους Μαθητές τα «μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν», δηλαδή την παράδοσή του στους θρησκευτικούς και πολιτικούς άρχοντες της εποχής Του, τους εμπαιγμούς, τις μαστιγώσεις, τον Σταυρό, τον Θάνατο και ύστερα την Ανάσταση, πλησιάζουν τα παιδιά του Ζεβεδαίου, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, ζητώντας Του -έτσι αβασάνιστα- μια χάρη, ένα «ρουσφέτι»: Να λάβουν πρώτες θέσεις, ο ένας στα δεξιά και ο άλλος στα αριστερά, όταν Εκείνος δοξασθεί. Ο Ιησούς απαντά: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε». Για να νουθετήσει εντέλει: «Όποιος θέλει να γίνει μεγάλος από εσάς θα είναι υπηρέτης σας και όποιος θέλει να γίνει πρώτος θα είναι δούλος όλων».

Τα αυτονόητα αυτά λόγια συνιστούν επανάσταση για την αποπροσανατολισμένη, αδιέξοδη και ανέστια εποχή μας, πόσο μάλλον για την εποχή, κατά την οποία πρωτοεκφράζονται. Καθώς βιώνουμε, 2000 χρόνια μετά, τις ακρότητες στη συμπεριφορά όσων κατέχουν θέσεις εξουσίας και τα όποια πρωτεία μεταξύ του λαού μας, νοιώθουμε ότι όλα τα ανωτέρω συνθέτουν υπέροχες θεολογικές θέσεις περί Πολιτείας και Πολιτικής για το χθες, το σήμερα και το αύριο του κοινοτικού βίου μας. Καθώς μάλιστα έχουμε πάθει εσχάτως τα πλείστα όσα δεινά ως λαός από επηρμένες και φαύλες εξουσίες, κατανοούμε πόση επικαιρότητα έχουν!...

Η νοσηρή κατάσταση των αιτημάτων για πρωτοκαθεδρίες δεν αφορούν όμως μόνον στους πολιτικούς προεστούς, αλλά συναντάται -αλίμονο- και μεταξύ των Χριστιανών, επαναλαμβάνοντας συχνά-πυκνά την απερισκεψία των γιων του Ζεβεδαίου. Ευκαίρως ακαίρως αποζητάμε τιμές, αναδείξεις, βραβεύσεις, υλικό πλουτισμό, ισχύ επί των άλλων, λησμονώντας ότι πιστεύουμε σ’ Εκείνον, ο οποίος ουδέποτε προσκολλήθηκε σε κοσμικές κτήσεις και δόξες πρόσκαιρες.

Ο κυριακός λόγος είναι όμως σαφέστατος και ουδεμία παρερμηνεία επιδέχεται. Πρώτος και Ηγέτης, σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας μας (εκκλησιαστικής ή κοσμικής), είναι εκείνος που αποδύεται τον εαυτό του, λησμονεί το εγώ του, πατάσσει τις ιδιοτελείς βλέψεις του και ξανοίγεται στην υπηρεσία του Άλλου, του Διπλανού, του Ξένου. Τούτο βέβαια δεν είναι καθόλου εύκολο, καθώς η γοητεία της εξουσίας θαμπώνει τόσον, ώστε οδηγεί συνήθως στην τύφλωση. Απαιτεί ριζική αλλαγή νοοτροπίας, δηλαδή «πνεύμα σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης», για να θυμηθούμε την ωραία ευχή Εφραίμ του Σύρου. Ο εκκλησιαστικός ή κοσμικός ηγέτης, σε όποια θέση τής ιεραρχίας και αν στέκεται, εάν πρεσβεύει την πρωτοκαθεδρία της κένωσης του εαυτού του, μπορεί να προκαλέσει θαύματα, επειδή η Αγάπη που απορρέει από το άδειασμα αυτό, έχει ουράνιο αρχέτυπο τη θυσιαστική Αγάπη του ίδιου του Θεού προς τον αποστάτη Άνθρωπο. Η αντίθετη συμπεριφορά προξενεί μόνον καταστροφή, επειδή στηρίζεται στον ναρκισσιστικό αυτοδοξασμό, ο οποίος παραπέμπει ευθέως στη φρικτή εγωπάθεια του Εωσφόρου.

Χρέος όλων μας είναι, αγαπητοί μου, σήμερα και κάθε μέρα -ιδιαίτερα καθώς οδεύουμε προς την τελική ευθεία του μαραθωνίου της Μεγάλης Σαρακοστής, ήτοι στον ανήφορο της Μεγάλης Εβδομάδας- να στοιχηθούμε όλοι στην παράταξη του Πρώτου και Μεγάλου Διακόνου της Ανθρωπότητας, του Ερχόμενου «επί το εκούσιον πάθος» Λυτρωτή μας! Έτσι θα έχουμε δώσει… «χαιρετίσματα στην εξουσία», την κάθε ευτελή εξουσία που υποδουλώνει εξουθενωτικά τον άνθρωπο, ενώ θα έχουμε «κρατήσει την ουσία» των πραγμάτων, δηλαδή την εν ελευθερία δούλωσή μας στον μεγάλο χορηγό της Αγάπης! Έτσι πλέον δεν θα έχουμε την ανάγκη να «ονειρευόμαστε», επειδή ακριβώς θα έχουμε αποκτήσει το ποθούμενο: Συμμετοχή και καλή θέση πλάι στον ταπεινό Αναστάντα και ατελεύτητη δόξα μαζί Του στον αιώνα!