Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2024
Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2024
Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ κ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΣΤΗ ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ ΤΟΥ
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος κατά την μεγάλη Δεσποτική εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού βρέθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και λειτούργησε στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου, όπου τιμάται ιδιαίτερα και ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου μας. Εις τον ως άνω Ιερό Ναό ο Σεβασμιώτατος διηκόνησε από την ημέρα της χειροτονίας του εις Πρεσβύτερον από το έτος 1979 έως το 2002, οπότε και αναχώρησε για την Ιερά Μητρόπολη Κερκύρας.
Ο Σεβασμιώτατος ανταποκρινόμενος στην ευγενική πρόσκληση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου, συνιερούργησε μετά του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Άσσου κ. Τιμοθέου, προερχομένου εκ Κολομβίας. Επίσης, συλλειτούργησε με τον Πανοσιολογιώτατον Αρχιμανδρίτην π. Καλλίνικον Γεωργακόπουλο, Προϊστάμενο του Ιερού Ναού και Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, με τον Πανοσιολογιώτατον Αρχιμανδρίτην π. Δοσίθεον Παπαμήτρο, εκπαιδευτικό και Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας καθώς και με τους άλλους Ιερείς του ως άνω Ιερού Ναού. Ιδιαίτερα δε με τον μετά πολλών ετών συνεφημέριό του εις την ανωτέρω ενορία Αιδ. Πρωτοπρεσβύτερο π. Απόστολο Θάνο.
Απευθυνόμενος προς το πολυπληθές εκκλησίασμα, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του στον Άγιο Δημητριάδος που του παρείχε τη δυνατότητα έπειτα από είκοσι δύο έτη να βρεθεί στην εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και επιπλέον εξέφρασε την συγκίνησή του καθώς είδε πρόσωπα με τα οποία συνυπήρξε, τα είχε εξομολογήσει και τα είχε κατευθύνει κατά την εφημεριακή του διακονία.
Κατά την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στο γεγονός της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, αναφέροντας: «Χαίροις ο Ζωηφόρος Σταυρός» και υπογράμμισε ότι είναι λαμπρά και πανεπίσημη η σεβάσμια ύψωσις του Τιμίου Σταυρού, η οποία φέρει τα ίσα της Αγίας και Μεγάλης Παρασκευής καθώς ατενίζουμε το Ζωηφόρο ξύλο του Τιμίου Σταυρού αιματόβρεχτο να ρέει η αγάπη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού από τη θυσία Του.
Ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε τη λύτρωση και την καταλλαγή από την αμαρτία, από τον εκούσιο θάνατο του Κυρίου μας με αναφορά σε τρεις βασικές θεολογικές αλήθειες, προκειμένου να είναι χρήσιμες για την πορεία του καθενός μας προς την αιωνιότητα. Η πρώτη αλήθεια είναι η ανάγκη του εκουσίου θανάτου μας. Δηλαδή η συσταύρωσή μας μετά του Ιησού, γεγονός που μαρτυρά την εκούσια παραίτησή μας από τα πάθη και τις επιθυμίες μας. Ο κόσμος σήμερα θεοποιεί τα πάθη και τις επιθυμίες και προβάλει την αμαρτία ως πρότυπο ζωής. Απορρίπτει το ήθος του Σταυρού και της θυσίας που είναι η μετάνοια και ο αγιασμός και αντίθετα προβάλει ένα ήθος φιληδονίας, ατομικισμού, αυτάρκειας και καλοπέρασης. Η Εκκλησία μας όμως προβάλει το ήθος του Σταυρού στον κόσμο που μπορεί να μην αποτελεί ευκολία για την επίγεια ζωή, αλλά δίνει πληρότητα και παρέχει την σωτηρία. Ο άνθρωπος με αυτό το ήθος του Σταυρού καθίσταται ελεύθερος από τα πάθη και τις εξαρτήσεις του.
Μια δεύτερη αλήθεια είναι ότι πάνω στον Σταυρό ο Κύριός μας παραιτήθηκε από τα δικαιώματά του. Το δικαίωμα της αθανασίας, το δικαίωμα της παντοδυναμίας, το δικαίωμα της εξουσίας έναντι του κόσμου, το δικαίωμα του θαύματος, το δικαίωμα της διακονίας από τους άλλους. Όταν οι σταυρωτές του Τον έβλεπαν πάνω στο Σταυρό του έλεγαν: «Ει Υιός ει του Θεού, κατάβηθι από του Σταυρού» (Ματθ. κζ', 40) και η απάντηση του Κυρίου μας ήταν: «δώδεκα λεγεώνας παρά του πατρός μου παραστήσαι αγγέλων», αλλά δεν το έπραξε. Τα θυσίασε όλα για την υπακοή στο θέλημα του Θεού Πατρός και για την γνήσια αγάπη που είχε προς τον άνθρωπο. Σήμερα ο κόσμος μιλά για τα δικαιώματά του και προβάλει τον ψευτοδικαιωματισμό, το δικαίωμα στην εξουσία, το δικαίωμα στο να υπηρετείται από τους άλλους ανθρώπους και διαγράφει την έννοια της θυσίας και της αγάπης του Θεού.
Μια τρίτη αλήθεια είναι ότι ο κόσμος μας ζητά σήμερα τη σωτηρία στις ψεύτικες θεότητες, στο χρήμα, στην δύναμη, στην επιστήμη, στην τεχνολογία, στην δύναμη της πληροφορίας, στην δύναμη του διαδικτύου και προσπαθεί να αντικαταστήσει το δώρο της φυσικής νοημοσύνης που μας χάρισε ο Θεός με την τεχνητή νοημοσύνη αγνοώντας ότι αυτά είναι μέσα για την ζωή μας και όχι πρότυπα.
Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε όλοι μας να εγκολπωθούμε τη θυσία του Σταυρού, την αγάπη του Θεού και τον εκούσιο θάνατο για την δική μας ανάσταση και τη δική μας σωτηρία. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας έγινε η Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού όπου οι άνθρωποι με μεγάλο σεβασμό και ευλάβεια ασπάστηκαν τον Τίμιο Σταυρό και χαιρέτισαν τον Σεβασμιώτατο με αισθήματα χαράς, αγάπης και σεβασμού, λαμβάνοντας την ευχή του.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως
ΕΥΡΕΘΗΜΕΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ
«Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο» (Γαλ. 2, 17)
«῍Αν ὅμως, ζητώντας νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὸν Χριστό, βρεθήκαμε νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς ἁμαρτωλοὶ ὅπως οἱ ἐθνικοί, σημαίνει τάχα πὼς ὁ Χριστὸς ὁδηγεῖ στὴν ἁμαρτία; ῎Οχι βέβαια!»
Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, ο απόστολος Παύλος μάς δείχνει κάποιες όψεις του σταυρικού δρόμου, τον οποίο πρώτος ο Χριστός ακολούθησε και, στη συνέχεια, μας προτείνει η Εκκλησία. Σ’ αυτόν τον δρόμο υπάρχει και μία πλευρά, την οποία δεν είμαστε σε θέση συνήθως να κατανοήσουμε. Ότι η αμαρτία είναι στοιχείο του δικού μας σταυρού, τα οψώνιά της, που είναι ο θάνατος κάθε μορφής, μάς κατατρώγουν και ότι, σηκώνοντας τον σταυρό μας, χρειάζεται να διακρίνουμε τελικά τι είναι η αμαρτία και γιατί ο Χριστός ήρθε στον κόσμο να δώσει την καινή κτίση.
Οι χριστιανοί συνήθως έχουμε την αίσθηση ότι η πίστη αρκεί. Ότι ο εσωτερικός μας κόσμος αλλάζει, αφού πιστεύουμε στον Χριστό, αυτόματα. Ότι αρκεί να τηρούμε τις εντολές και να φαίνεται ότι τις τηρούμε στο επίπεδο της συμπεριφοράς, των ηθών, των εθίμων, του κηρύγματος, της αίσθησης ότι είμαστε «οι καλοί» της ιστορίας και αυτό είναι αρκετό. Τα υπόλοιπα θα μας τα δώσει ο Χριστός. Ζητούμε τη δικαίωση, χωρίς να νιώθουμε ότι η αμαρτία είναι κάτι βαθύτερο στην πορεία μας στον κόσμο αυτό. Έχει να κάνει με την αποτυχία μας να δοθούμε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, να αγαπήσουμε Εκείνον και τον συνάνθρωπο, να εμπιστευθούμε στο πιο δύσκολο σημείο της ζωής που είναι ο θάνατος το Πρόσωπό Του, χωρίς να αρκούμαστε στις βεβαιότητες ότι όλα λειτουργούν αυτόματα, επειδή ο Χριστός μας αγαπά.
Εύκολα λοιπόν βρισκόμαστε κι εμείς «αμαρτίας διάκονοι». Μόνο που ο σταυρικός δρόμος και τρόπος του Χριστού, δεν είναι διακονία της αμαρτίας, αλλά υπέρβασή της. Το πρόβλημά μας δεν είναι οι επιθυμίες μας, που ο πολιτισμός μας παραγγέλνει να τις ικανοποιήσουμε, αρκεί να μη βλάπτουμε ανεπανόρθωτα τους άλλους. Το πρόβλημα είναι ότι ικανοποιώντας τις επιθυμίες μας, με σκοπό την ευχαρίστησή μας, δεν συνειδητοποιούμε ότι εισερχόμαστε σε έναν τρόπο που η ίδια η ζωή δείχνει ότι είναι τρόπος ψευδαίσθησης. Διότι όσες επιθυμίες και να ικανοποιήσουμε, πάλι θα θέλουμε κι άλλες. Όση ευχαρίστηση κι αν βρούμε, δεν μπορούμε να νικήσουμε τον έσχατο εχθρό μας που είναι ο θάνατος. Όση πίστη κι αν έχουμε, σταυρός και θάνατος πάνε μαζί. Ο Χριστός δεν ήρθε για να μας απαλλάξει από τον θάνατο, αλλά να τον ανανοηματοδοτήσει στην προοπτική της ανάστασης. Ο θάνατος θα καταργηθεί στο τέλος της ιστορίας. Το ίδιο και η αμαρτία. Ο δρόμος του σταυρού όμως είναι υπόμνηση ότι φέρουμε εντός μας τον τρόπο της αμαρτίας, ως συνέπειας της επιλογής μας να θεοποιούμε τον εαυτό μας, κατάσταση που μοιάζει αναπόφευκτη, καθώς η πρώτη σκέψη μας, κάθε στιγμή, είναι το «εγώ» μας.
Ας αποδεχτούμε στην καρδιά μας ότι το να παλέψουμε να μην είναι « μόνο το εγώ» ή «πρώτα το εγώ» ο τρόπος της ζωής μας είναι ο σταυρός μας. Και επειδή θα νικηθούμε, ας πάρουμε την απόφαση ότι κληθήκαμε να ακολουθούμε την οδό του σταυρού που περιλαμβάνει πτώσεις και αναστάσεις. Αρκεί να αισθανόμαστε ότι ο Χριστός συμπορεύεται, αίρει τα φορτία μας αν Τον εμπιστευτούμε, ότι η Εκκλησία είναι το σπίτι στο οποίο καλούμαστε να ξαποσταίνουμε στη ζωή, ότι δεν υπάρχει αυτόματη και μαγική αναίρεση της αμαρτίας, αλλά αγώνας αγάπης, υπέρβασης του εαυτού μας και νέου ξεκινήματος, καινής κτίσης, κάθε στιγμή. Κι ας αφήσουμε στην άκρη τις αυταπάτες ότι είμαστε άτρωτοι, ότι δεν θα θλιβούμε, δεν θα δοκιμαστούμε, δεν θα ταπεινωθούμε. Οι άγιοι που προπορεύτηκαν και προπορεύονται μάς δείχνουν ότι η ελπίδα είναι ο Χριστός και δεν θα χαθούμε.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
15 Σεπτεμβρίου 2024
Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024- ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ (Μάρκ. 8, 34- 9, 1)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, προσκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ,καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.
Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα
Τόν καιρό ἐκεῖνο, ἀφοῦ κάλεσε ὁ Ἰησοῦς τὸ πλῆθος μαζί μὲ τοὺς μαθητές του τοὺς εἶπε: «Ἐὰν κανεὶς θέλῃ νὰ μὲ ἀκολουθήσῃ, ἂς ἀπαρνηθῇ τὸν ἑαυτό του καὶ ἂς σηκώσῃ τὸν σταυρό του καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήσῃ. Διότι ὅποιος θέλει νὰ σώσῃ τὴν ζωή του, αὐτὸς θὰ τὴν χάσῃ, ἐκεῖνος δὲ ποὺ θὰ χάσῃ τὴν ζωήν του ἐξ αἰτίας ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, αὐτὸς θὰ τὴν σώσῃ. Διότι τὶ θὰ ὠφελήσῃ τὸν ἄνθρωπον νὰ κερδίσῃ τὸν κόσμο ὅλο καὶ νὰ ζημιωθῇ ὡς πρός τὴν ψυχή του; Ἢ τί ἀντάλλαγμα εἶναι δυνατὸν νὰ δώσῃ ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὴν ψυχή του; Διότι, ὅποιος ντρέπεται γιά μένα καὶ γιὰ τοὺς λόγους μου στὴν γενεὰ αὐτὴ τὴν μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλὴ καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ αἰσθανθῇ ντροπὴ γι’ αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ μὲ ὅλη τὴν δόξα τοῦ Πατέρα του μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους». Καὶ τοὺς ἔλεγε «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι ὑπάρχουν μερικοί ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ στέκονται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ γευθοῦν θάνατο, ἕως ὅτου ἰδοῦν τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχεται στήν πληρότητα καί παντοδυναμία της».
ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024- ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ (Γαλ. 2, 16-20)
Ἀδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο. Εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. ᾿Εγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.
Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα
Ἀδελφοί, ξέρουμε πὼς ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ μὲ τὴν τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ νόμου. Αὐτὸ γίνεται μόνο μὲ τὴν πίστη στὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό. Γι’αὐτὸ κι ἐμεῖς πιστέψαμε στὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό, γιὰ νὰ δικαιωθοῦμε μὲ τὴν πίστη στὸν Χριστὸ κι ὄχι μὲ τὴν τήρηση τοῦ νόμου· γιατὶ μὲ τὰ ἔργα τοῦ νόμου δὲν θὰ σωθεῖ κανένας ἄνθρωπος. ῍Αν ὅμως, ζητώντας νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὸν Χριστό, βρεθήκαμε νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς ἁμαρτωλοὶ ὅπως οἱ ἐθνικοί, σημαίνει τάχα πὼς ὁ Χριστὸς ὁδηγεῖ στὴν ἁμαρτία; ῎Οχι βέβαια! Γιατί, ἂν ὅ,τι γκρέμισα τὸ ξαναχτίζω, εἶναι σὰν νὰ ὁμολογῶ πὼς ἔκανα λάθος ὅταν τὸ γκρέμιζα. Κι ἀληθινά, μὲ κριτήριο τὸν νόμο, ἔχω πεθάνει γιὰ τὴ θρησκεία τοῦ νόμου, γιὰ νὰ βρῶ τὴ ζωὴ κοντὰ στὸν Θεό. ῎Εχω πεθάνει στὸν σταυρὸ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Τώρα πιὰ δὲν ζῶ ἐγώ, ἀλλὰ ζεῖ στὸ πρόσωπό μου ὁ Χριστός. Κι ἡ τωρινὴ σωματική μου ζωὴ εἶναι ζωὴ βασισμένη στὴν πίστη μου στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ μὲ ἀγάπησε καὶ πέθανε ἑκούσια γιὰ χάρη μου.
Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2024
ΤΟ ΞΥΛΟ ΚΑΙ Η ΑΞΙΝΑ
«Ὁ βυθῷ κολπωσάμενος, τέμνουσαν ἀνέδωκεν Ἰορδάνης ξύλῳ, τῷ Σταυρῷ καί τῷ Βαπτίσματι, τήν τομήν τῆς πλάνης τεκμαιρόμενος» (Τροπάριο από την Δ’ Ωδή του Κανόνος του Όρθρου της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού)
«Ο Ιορδάνης ποταμός την αξίνα, που δέχτηκε στα βάθη του, τη επανέφερε θαυματουργικά με το ξύλο που έριξε ο προφήτης Ελισσαίος, προεικονίζοντας έτσι τον Σταυρό και το Βάπτισμα, που εξάλειψαν την πλάνη των ειδωλολατρών» (μετάφραση Ανθούσης Μοναχής)
Γεμάτη είναι η υμνογραφία της εορτής της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού από προτυπώσεις του ξύλου της ζωής στην Παλαιά Διαθήκη. Μια από τις λιγότερο γνωστές είναι αυτή που περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Βασιλειών Δ’». Οι υιοί κάποιων προφητών πήγαν μαζί με τον προφήτη Ελισσαίο, τον μαθητή και διάδοχο του προφήτη Ηλία, στον Ιορδάνη ποταμό, για να κόψουν ξύλα για κάποιες καλύβες που θα κατασκεύαζαν. Ενώ όμως έκοβαν τα ξύλα, η σιδερένια αξίνα από το τσεκούρι ενός βγήκε από το ξύλο και έπεσε στον ποταμό, με αποτέλεσμα να βουλιάξει. Τότε ο προφήτης Ελισσαίος έκοψε ένα ξύλο και το έριξε στον Ιορδάνη ποταμό. Το ελαφρύ ξύλο που κανονικά θα έπρεπε να επιπλέει, πήγε στον βυθό του ποταμού, βρήκε την σιδερένια αξίνα, ενώθηκε μαζί της σαν να μεσολάβησε ανθρώπινο χέρι και ανέβηκε ως ένα νέο τσεκούρι στην επιφάνεια του Ιορδάνη. Το όλο θαυμαστό γεγονός προτυπώνει τον Τίμιο Σταυρό. Η αξίνα που κόβει, προεικονίζει τον αφανισμό της πλάνης των ειδώλων που θα έφερνε ο λόγος του Χριστού και της πίστης, το ξύλο που έριξε ο Ελισσαίος στον ποταμό προεικονίζει τον Τίμιο Σταυρό, καθώς επάνω του ο Χριστός σταυρώνεται και σώζει τον άνθρωπο, και ο Ιορδάνης ποταμός προεικονίζει το άγιο Βάπτισμα, διά του οποίου οι άνθρωποι εντασσόμαστε στην Εκκλησία, ακολουθούμε το Ευαγγέλιο, τον λόγο και το παράδειγμα ζωής του Χριστού και των αγίων μας, και κάθε στιγμή είμαστε έτοιμοι να δώσουμε λόγο παντί τω αιτούντι περί της εν ημίν ελπίδος.
Αυτή η πολύ όμορφη εικόνα προϋποθέτει και την παρουσία ανθρώπων που θέλουν να κατασκευάσουν έναν νέο κόσμο, μια γειτονιά αγάπης, όπως οι υιοί των προφητών τις ξύλινες καλύβες. Αυτοί είμαστε οι χριστιανοί, που καλούμαστε να ζήσουμε τη χαρά της νέας ζωής μέσα από τον κόπο και τον πνευματικό αγώνα εις βάρος της πλάνης του πονηρού, της δύναμης του κακού που αντιστέκεται, με όπλο την αγάπη, το μοίρασμα, την αλήθεια. Και θα έρθουν στιγμές που θα βουλιάξουμε στη ζωή, από το κύμα του κακού, των ανθρώπινων επιθυμιών, της ανημπόριας μας να παλέψουμε με προσοχή. Θα έρθουν στιγμές που θα χρειαστεί να συνειδητοποιήσουμε ότι η έξοδος από τον βυθό της απόγνωσης έρχεται διά του σταυρού, δηλαδή διά της αποφάσεως να μπούμε μέσα στον κόσμο, μέσα στο νερό και να φτάσουμε μέχρι τον βυθό, αναζητώντας τον Χριστό, το Ευαγγέλιο, την αλήθεια. Ακόμη κι αν οι άλλοι είναι παρατηρητές του αγώνα μας, ακόμη κι αν κάποιες στιγμές αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι διότι όλα βουλιάζουν και τα όπλα μας είναι ανίσχυρα, το σημείο του σταυρού είναι η υπόμνησή μας ότι ακόμη και στην ήττα, υπάρχει ο Θεός διά του προφήτου, διά της Εκκλησίας, που μας δείχνει τον σταυρό, αυτόν που φαίνεται να βουλιάζει, αλλά, στην πραγματικότητα, ενώνει με τον λόγο της αγάπης και της αλήθειας τους κόπους μας.
Η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι μια υπόμνηση σε όλους μας ότι η αληθινή ωραιότητα της πίστης μας δεν είναι η βεβαιότητα της δικαίωσης, της λάμψης, του θριάμβου, αλλά η ταπεινότητα της ήττας χάριν της αγάπης, του απλώματος των χεριών, ακόμη κι αν κανείς δεν τα ακουμπήσει, η άρνηση της θεοποίησης των επιθυμιών και η πρόταξη της εμπιστοσύνης στον Νικητή του θανάτου. Και ας μην ξεχνούμε ότι όταν βρέθηκε από την Αγία Ελένη ο Τίμιος Σταυρός, γιάτρεψε μια βαριά ασθενή γυναίκα. Και ήταν αρκετό να τον βλέπουν οι πιστοί και να προσεύχονται με την πιο μικρή και ζεστή προσευχή: το «Κύριε ελέησον», για να παίρνουν χάρη και δύναμη, να συνεχίζουν το έργο της οικοδόμησης της μικρής ή μεγάλης κοινότητας που είναι η Εκκλησία, η συνάντηση, η πορεία που με τον Χριστό νικά τον θάνατο!
Χρόνια πολλά και καλά!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
14 Σεπτεμβρίου 2024
Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού
Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2024
ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΛΗΘΗΚΑΜΕ;
«Αλίμονό μας που δεν γνωρίζουμε την ψυχή μας, ούτε για ποια πολιτεία κληθήκαμε και που θεωρούμε ότι τάχα είναι κάτι αυτή η ζωή της ασθενείας και η ζωώδης κατάστασή μας και ο κόσμος και οι δοκιμασίες του και οι κακίες του και οι ανέσεις του» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος).
Δεν είναι τυχαίο που πολλοί στην Εκκλησία θαυμάζουμε τη ζωή των μοναχών. Αισθανόμαστε μία έλλειψη Θεού στην κοσμική μας καθημερινότητα, στις μέριμνές μας, στην απίστευτα γοργή κατανάλωση του χρόνου, σε μια πραγματικότητα που έχει βάλει ως κύριο σκοπό της να μη μας αφήσει να πλήξουμε. Και όταν επισκεπτόμαστε ένα μοναστήρι, εκεί αισθανόμαστε μια διαφορετική προσέγγιση του χρόνου, των προτεραιοτήτων, του νοήματος της ζωής. Μπορεί να μην έχουμε κληθεί οι πολλοί για έναν τέτοιο δρόμο, ωστόσο θα θέλαμε ένα μικρό διάλειμμα εντός του, για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούμε, έχοντας νοσταλγία για την μόνιμη και αληθινή πατρίδα μας, τον ουρανό. Όμως γιατί δεν κληθήκαμε για έναν τέτοιον δρόμο; Είναι μόνο οι δυσκολίες του ή η απάρνηση του βίου των πολλών που κατά τη γνώμη τους είναι η προϋπόθεση της ευτυχίας; Ή, μήπως, κάθε δρόμος έχει τη ευλογία του, μαζί με τους σταυρούς του, αρκεί να αναζητούμε τον Θεό, όπου κι αν πορευόμαστε;
Ο ασκητικός λόγος μάς υπενθυμίζει ότι το κύριο χαρακτηριστικό της εκκοσμικευμένης ζωής είναι η άνεση. Άνεση σημαίνει θαλπωρή της σαρκός, δηλαδή η επιδίωξη όχι απλώς της κάλυψης των κύριων αναγκών για επιβίωση, αλλά η εκζήτηση της ηδονής σ’ αυτές με ένα αίσθημα αυτάρκειας. Δεν μου αρκεί να τρώω ένα νόστιμα μαγειρεμένο φαγητό. Θέλω να το δοκιμάσω σε όλες τις πτυχές του, διότι δεν αναζητώ την αγάπη που το έφτιαξε, αλλά την ευχαρίστηση να το απολαύσω. Έτσι, πορεύομαι σε εστιατόρια ή σε ταχυφαγεία, χωρίς να γνωρίζω αυτόν που παρασκευάζει το φαγητό, αρκεί να μου αρέσει. Έχει εκλείψει η σχέση με εκείνον που παλεύει για κάτι και μας νοιάζει μόνο το αποτέλεσμα που μπορούμε να καταναλώσουμε. Γι’ αυτό και η εκζήτηση της άνεσης. Δεν μας αρκεί το λιτό, το απλό, το όμορφο, αλλά θέλουμε το ξεχωριστό.
Και πώς να περάσεις από το σώμα στην ψυχή στη συνέχεια ή ταυτόχρονα; Πώς να συμπονέσεις τον άλλον ή να τον νιώσεις, αφού έχεις μάθει ο εαυτός σου να είναι θεός και τα πάντα; Βγάζεις κακία και εισπράττεις κακία. Και οι δοκιμασίες γίνονται αφορμή όχι μετανοίας, αλλά θυμού για τον κόσμο, τον συνάνθρωπο, τον Θεό, κάποτε τον εαυτό μας που δεν καταφέρνει να είναι τόσο ισχυρός, να αξιοποιεί τα όποια μέσα του πολιτισμού, για να μπορέσει όχι μόνο να ζήσει, αλλά να κυριαρχήσει. Πώς να συγχωρέσεις λοιπόν ή να ανεχτείς ή να αντέξεις;
Ο ασκητικός λόγος μάς θέτει ένα ερώτημα: «για ποια πολιτεία κληθήκαμε;». Δεν είναι ο μοναχισμός ο μόνος δρόμος, αλλά κάθε δρόμος του ανθρώπου, όταν έχει σκοπό την αγάπη, την αιωνιότητα, τη σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο, γίνεται πορεία προς την πολιτεία της βασιλείας του Θεού. Αρκεί να γνωρίσουμε την ψυχή μας. Να αποφασίσουμε ότι πλαστήκαμε από τον Θεό, για τον Θεό και τον συνάνθρωπο και να νικήσουμε τον θόρυβο του αλαλάζοντος «εγώ», που έχει πάντα δίκιο και πρέπει να απολαμβάνει. Τα υπόλοιπα είναι κλήσεις που γίνονται στάσεις για να ενισχυθεί ή και να καταστραφεί το νόημα. Αν τα πάντα είναι Χριστός, τότε εκεί κάθε ευλογία.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 11 Σεπτεμβρίου 2024
ΟΙ ΑΓΙΑΣΜΟΙ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ
Το πρωί της Τετάρτης 11 Σεπτεμβρίου 2024 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τέλεσε τον αγιασμό για την έναρξη του νέου σχολικού έτους 2024-2025 κατά σειράν στο 14ο Δημοτικό Σχολείο Κέρκυρας, στο 7ο Γυμνάσιο Κέρκυρας, στο 4ο Λύκειο Κέρκυρας και στο Μουσικό Σχολείο. Οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά με ιδιαίτερη χαρά υποδέχτηκαν στον Σεβασμιώτατο και συμμετείχαν με πολλή προσοχή στην ιερά ακολουθία, ενώ στο Μουσικό Σχολείο παρουσιάστηκε σύντομο μουσικό πρόγραμμα προς τιμήν του Μητροπολίτη.
Απευθυνόμενος στους μαθητές και τις μαθήτριες ο κ. Νεκτάριος αφορμήθηκε από το παράδειγμα του χρυσού ολυμπιονίκη στον στίβο Μίλτου Τεντόγλου, ο οποίος σε δηλώσεις του μετά την κατάκτηση του δεύτερου χρυσού ολυμπιακού μεταλλίου είπε ότι θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επίδοση και επίσης ότι χαίρεται που έκανε τους Έλληνες να χαμογελάσουν με την επιτυχία του. Αυτό ακριβώς ζήτησε και ο Μητροπολίτης από τα παιδιά, να μην ξεχνούν ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, να μην ακολουθούν την αρχή της ήσσονος προσπαθείας στη ζωή τους, αλλά να αγωνίζονται να αποκτούν τη γνώση του σχολείου, καλλιεργώντας το ήθος και τον χαρακτήρα τους, με τη βοήθεια και της πίστεως στον Χριστό, ενώ έχει σημασία να μη μένουν μόνο στο «εγώ», αλλά να προχωρούν στο «εμείς», να κάνουν τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές τους και τους εκπαιδευτικούς να χαμογελούν, μοιραζόμενοι ό,τι ωραίο λαμβάνουν στο σχολείο. Τόνισε ότι ο ίδιος ως πνευματικός τους πατέρας χαίρεται με την πρόοδό τους και ευχήθηκε τόσο στους εκπαιδευτικούς όσο και στους γονείς καλή δύναμη για τη νέα σχολική χρονιά. Τα παιδιά με ενθουσιασμό χειροκρότησαν τον Σεβασμιώτατο και μοιράστηκαν τη χαρά του νέου ξεκινήματος μαζί του.
Στους αγιασμούς παραβρέθηκαν, μεταξύ άλλων, ο Δήμαρχος Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων κ. Στέφανος Πουλημένος, ο Αντιπεριφερειάρχης κ. Θεόδωρος Κοτζιάλης, ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού κ. Κώστας Βουσολίνος, ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Κέρκυρας κ. Χαρίλαος Αλαμάνος, περιφερειακοί και δημοτικοί σύμβουλοι και πολλοί γονείς.
Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2024
Κερκύρας: «Η άλλοτε χριστιανική Ευρώπη στήριξε την πρόοδό της στον άθεο ουμανιμό»
Η θεομητορική εορτή του Γενεσίου της Θεοτόκου που είναι γνωστή στην Κέρκυρα ως η «Παναγία η Λαμποβίτισσα», εορτάστηκε σε πολλές ενορίες του νησιού και επιπλέον πολλά εξωκλήσια τίμησαν την Υπεραγία Θεοτόκο. Ο Σεβ. Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, τέλεσε τον εσπερινό της εορτής στον πανηγυρίζοντα ενοριακό Ιερό Ναό της Παναγίας της Λαμποβίτισσας στην κωμόπολη της Άφρας και ανήμερα της εορτής στον ιστορικό Ιερό Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου Φανερωμένης, «Παναγία των Ξένων», ο οποίος βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της Κέρκυρας στο «Πλακάδο» του Αγίου Σπυρίδωνος.
Εις τον εσπερινόν, απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα, ο Σεβ. ανεφέρθη στο ζήτημα της στειρότητος της μητρός της Θεοτόκου, της Αγίας Άννης, καθώς η ατεκνία για εκείνη την εποχή ήταν όνειδος. Η επιμονή, η προσευχή και η πίστη της στον Θεό, έλυσαν τη στειρότητα και ο Θεός της χάρισε «καρπόν ευκλεή», την Υπεραγία Θεοτόκο. Ο Πανάγιος Θεός έμελε να χρησιμοποιήσει ως σκεύος εκλογής την Παναγία προκειμένου να εκπληρώσει το απ’ αιώνος μυστήριον δηλαδή, την εναθρώπηση του Λόγου Του.
Το φαινόμενο της στειρότητας στην εποχή μας έχει να κάνει με την πνευματική κατάσταση των ανθρώπων και ολοκλήρου της κοινωνίας μας. Αυτήν την πνευματική στειρότητα, την προκαλεί η κάθε είδους αμαρτία, παράβαση και παρακοή του νόμου του Θεού. Δυστυχώς, οι δυτικές κοινωνίες αναπτύσσονται με αυτήν την στειρότητα διότι προτίμησαν την αντικατάσταη του Θεού από την τεχνολογία και την στείρα επιστήμη, η οποία δεν θέλει να συνεργαστεί με το θείον, ως ο φιλόσοφος Πλάτων αναφέρει το περί επιστήμης, «πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται».
Η άλλοτε χριστιανική Ευρώπη σταδιακά θέλησε να αυτονομηθεί από τον αληθινό Θεό. Στήριξε την πρόοδο και την άνοδο του λαού της στο πνεύμα του ατομισμού, του συμφέροντος, του καταναλωτισμού και του άθεου ουμανισμού. Η πατρίδα μας η οποία βρίσκεται στο μεταίχμιο της Δύσης και της Ανατολής και η οποία προσέφερε στη Δύση το φως της πίστεως και του πολιτισμού, παρεσύρθη από την ψεύτικη κουλτούρα και τα δυτικά πρότυπα. Ως αποτέλεσμα, καταδικάστηκε στην πνευματική στειρότητα. Σήμερα όμως που η Παναγία μας εορτάζει και το πνευματικό φως της χάριτος του Θεού που την επισκίασε λάμπει και φωτίζει καθέναν ο οποίος προστρέχει στην χάρη της, ας μην χάνουμε τον προσανατολισμό μας και ας επιστρέψουμε στις παραδόσεις των πατέρων μας και της ορθοδόξου και αμωμήτου πίστεως.
Ανήμερα της εορτής, ο Σεβ. στην ομιλία του έλαβε αφορμή από το κοντάκιο της εορτής και αναφέρθηκε στο θέμα της ενοχής από την οποία μας απάλλαξε η Υπεραγία Θεοτόκος. Κυοφόρησε το Λόγο του Θεού, ο οποίος δια του σωτηριώδους έργου Του, απάλλαξε την ανθρωπότητα από την ενοχή της προπατορικής αμαρτίας η οποία οδήγησε τον άνθρωπο στην αποκοπή από τον Δημιουργό του, από τον Κτίστην και Πατέρα του. Ας θυμηθούμε το ζήτημα της ενοχής στην δίκην του Κυρίου μας ενώπιον του Πιλάτου, καθώς τον είχαν καταδικάσει και φώναζαν ότι είναι ένοχος θανάτου. Δηλαδή, η ενοχή επιφέρει θάνατον και αυτή η ενοχή του προαπατορικού αμαρτήματος κληροδότησε τον σωματικόν και τον πνευματικόν θάνατον. Το απολυτρωτικό έργο του Κυρίου μας, αυτήν ακριβώς την ενοχή κατήργησε. Για αυτό και σήμερα στην παρούσα εορτή, στρεφόμενοι στο πρόσωπον της Παναγίας μας, της λέμε με ευγνωμοσύνη ότι είναι η αιτία που απαλλαχθήκαμε από αυτή την ενοχή του πνευματικού θανάτου και δια της Αναστάσεως του Κυρίου, υπερβήκαμε και τον σωματικόν θάνατον. Σήμερα λοιπόν ο καθένας μας είναι δυνάμει σεσωσμένος, απαλλαγμένος από την ενοχή του θανάτου. Αυτό σημαίνει ότι εάν ο καθένας ελεύθερα αποφασίσει, μπορεί να τύχει της θεώσεως δια της χάριτος του Θεού. Έτσι, θα διερωτηθεί κάποιος, «έπαψε να υπάρχει η ενοχή στον άνθρωπο;». Η απάντησις είναι ότι η σημερινή πτώση και η αμαρτία οδηγεί τον άνθρωπον από την ενοχή στις τύψεις της συνειδήσεως επομένως, οι αμαρτίες μας γεννούν τύψεις δια των οποίων μπορούμε να οδηγηθούμε στην μετάνοια και στην επανασύνδεση με τον Θεόν Πατέραν και το θέλημά Του.
Ο Σεβ. προέτρεψε το ευλαβές εκκλησίασμα να στρέψει την προσοχή του και την προσευχή του στην Υπεραγία Θεοτόκο και κυρίως στον Ιησούν Χριστόν. Να επικαλείται την μεν Υπεραγία Θεοτόκο να πρεσβεύει καθημερινά στον Θεόν και να στρέφεται εις τον Ιησούν δια της μονολογίστου ευχής η οποία μπορεί να γίνει αδιάλειπτος, ως ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μας προτρέπει «Μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον». Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ερμηνεύει το ανώτερον λέγοντας, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Είναι αδήριτος η ανάγκη της αδιαλείπτου προσευχής για τον καθένας μας.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβ. ευχήθηκε στο εκκλησίασμα, αφού ευχαρίστησε τους χορούς των ιεροψαλτών και τους συλλειτουργούς του ιερείς, η κραταιά σκέπη της Παναγίας μας να σκεπάζει τις οικογένειές τους, την πατρίδα μας και όλο το γένος μας.
Η γέννηση της Παναγίας γιορτή της γέννησης του αληθινού ανθρώπου (Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας) Χρόνια πολλά!
Η γέννηση της Παναγίας γιορτή της γέννησης του αληθινού ανθρώπου (Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας)
Χρόνια πολλά!
Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2024
ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024- ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ (Γαλ. 6, 11-18)
Ἀδελφοί, ἴδετε πηλίκοις ὑμῖν γράμμασιν ἔγραψα τῇ ἐμῇ χειρί. ῞Οσοι θέλουσιν εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί, οὗτοι ἀναγκάζουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, μόνον ἵνα μὴ τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ διώκωνται. Οὐδὲ γὰρ οἱ περιτετμημένοι αὐτοὶ νόμον φυλάσσουσιν, ἀλλὰ θέλουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, ἵνα ἐν τῇ ὑμετέρᾳ σαρκὶ καυχήσωνται. ᾿Εμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ. ᾿Εν γὰρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ καινὴ κτίσις. Καὶ ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν, εἰρήνη ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἔλεος, καὶ ἐπὶ τὸν ᾿Ισραὴλ τοῦ Θεοῦ. Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδεὶς παρεχέτω· ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω. ῾Η χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ μετὰ τοῦ πνεύματος ὑμῶν, ἀδελφοί· ἀμήν.
Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα
Ἀδελφοί, προσέξτε μὲ πόσο μεγάλα γράμματα σᾶς γράφω τώρα μὲ τὸ ἴδιο μου τὸ χέρι. ῞Οσοι θέλουν ν’ ἀποκτήσουν καλὴ φήμη στοὺς ἀνθρώπους, αὐτοὶ σᾶς ὑποχρεώνουν νὰ περιτέμνεστε, μὲ μόνο στόχο νὰ μὴν καταδιώκονται ἀπὸ τοὺς ᾿Ιουδαίους ἐξαιτίας τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. ῎Αλλωστε οὔτε κι αὐτοὶ ποὺ ἐπιμένουν στὴν περιτομὴ τηροῦν τὸν νόμο. ῾Απλῶς θέλουν νὰ περιτέμνεστε ἐσεῖς, γιὰ νὰ καυχηθοῦν ὅτι σᾶς κατάφεραν νὰ τὸ κάνετε. ῞Οσο γιὰ μένα, δὲν θέλω ἄλλη ἀφορμὴ γιὰ καύχηση ἐκτὸς ἀπὸ τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, τὸν σταυρὸ ποὺ πάνω του ὁ κόσμος πέθανε γιὰ μένα κι ἐγὼ γιὰ τὸν κόσμο. Γιὰ ὅσους ἀνήκουν στὸν ᾿Ιησοῦ Χριστὸ δὲν ἔχει καμιὰ σημασία οὔτε τὸ νὰ κάνεις περιτομὴ οὔτε τὸ νὰ μὴν κάνεις, ἀλλὰ ὅλοι εἶναι νέα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. ῞Οσοι ἀκολουθοῦν αὐτὴ τὴν ἀρχή, θὰ ἔχουν τὴν εἰρήνη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ μαζί τους, αὐτοὶ καὶ ὅλος ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ. Στὸ ἑξῆς κανένας ἂς μὴ μοῦ δημιουργεῖ προβλήματα. ᾿Αρκετὰ ἔχω πάθει γιὰ τὸν ᾿Ιησοῦ, ὅπως δείχνουν τὰ σημάδια στὸ σῶμα μου. ῾Η χάρη τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ εὔχομαι νὰ εἶναι μαζί σας, ἀδελφοί μου. ᾿Αμήν.
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024- ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ (Ἰωάν. 3, 13-17)
Εἶπεν ὁ Κύριος· Οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ. Καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ.
Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα
Εἶπε ὁ Κύριος· «Κανένας δὲν ἀνέβηκε στὸν οὐρανὸ παρὰ μόνο ὁ Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου, ποὺ κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανό, καὶ ποὺ εἶναι στὸν οὐρανό. ῞Οπως ὁ Μωυσῆς ὕψωσε τὸ χάλκινο φίδι στὴν ἔρημο, ἔτσι πρέπει νὰ ὑψωθεῖ ὁ Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου, ὥστε ὅποιος πιστεύει σ’ αὐτὸν νὰ μὴ χαθεῖ ἀλλὰ νὰ ζήσει αἰώνια. Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε παρέδωσε στὸν θάνατο τὸν μονογενή του Υἱό, γιὰ νὰ μὴ χαθεῖ ὅποιος πιστεύει σ’ αὐτὸν ἀλλὰ νὰ ἔχει ζωὴ αἰώνια. Γιατί, ὁ Θεὸς δὲν ἔστειλε τὸν Υἱό του στὸν κόσμο γιὰ νὰ καταδικάσει τὸν κόσμο, ἀλλὰ γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ».
ΣΤΑΥΡΩΝΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
«᾿Εμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6, 14)
῞Οσο γιὰ μένα, δὲν θέλω ἄλλη ἀφορμὴ γιὰ καύχηση ἐκτὸς ἀπὸ τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, τὸν σταυρὸ ποὺ πάνω του ὁ κόσμος πέθανε γιὰ μένα κι ἐγὼ γιὰ τὸν κόσμο.
«Για μένα σταυρώθηκε και πέθανε ο κόσμος πάνω στον σταυρό, κι εγώ σταυρώθηκα και πέθανα για τον κόσμο». Ο λόγος αυτός του αποστόλου Παύλου δείχνει την μαρτυρία του χριστιανού σε κάθε εποχή. Είναι ο σταυρός του Χριστούς. Επάνω στον σταυρό ο κόσμος σταυρώνεται και πεθαίνει για τον κάθε άνθρωπο. Αλλά και ο κάθε άνθρωπος σταυρώνεται και πεθάνει για τον κόσμο. Το μαρτύριο του σταυρού ήταν το χειρότερο που είχε εφεύρει ο άνθρωπος. Δεν ήταν ακαριαίος ο θάνατος, αλλά ένα παρατεταμένο μαρτύριο, που κρατούσε ανάλογα με την σωματική και ψυχική αντοχή του καταδικασμένου. Αυτό το εργαλείο θανάτου όμως, στο πρόσωπο του χριστού, γίνεται η βάση για την νέα ζωή. Όποιος ακολουθεί τον Χριστό, παραιτούμενος από το θέλημά του, από το δικαίωμά του να είναι αυτός το κέντρο του κόσμου, από τις επιθυμίες που τον χωρίζουν από την αλήθεια και την αγάπη, ζει την διπλή όψη της νέας ζωής: να πεθαίνει ο κόσμος γι’ αυτόν και εκείνος για τον κόσμο.
«Πεθαίνει ο κόσμος». Πεθαίνει το φρόνημα του κόσμου. Η αίσθηση ότι όλα υπάρχουν για το παρόν. Για την επιβίωση. Για την αυτάρκεια της ηδονής. Για τη ζωή που δεν προχωρά παρά πέρα. «Πεθαίνω κι εγώ για τον κόσμο». Είμαι έτοιμος να αγαπήσω πέρα από τον εαυτό μου. Να πεθάνω από αγάπη, συγχωρώντας, ελεώντας, μοιράζοντας, αφήνοντας πίσω τον εαυτό μου και το εγώ μου. Θέτοντας ό,τι έχω και ό,τι είμαι στη διακονία του άλλου. «Πεθαίνει ο κόσμος», όχι όμως οι άνθρωποι του κόσμου. Είναι οι συνοδοιπόροι μας, είτε το νιώθουν είτε όχι. Είναι αυτοί τους οποίους κληθήκαμε να αγαπούμε, όποιοι κι αν είναι.
Λόγια και πράξεις που μοιάζουν εκτός της λογικής των πολλών, συχνά και εκτός της λογικής των χριστιανών που ζητούν από τον Θεό να τους τα έχει όλα καλά. Ζητούν να τους αναγνωρίζει το δίκιο. Ζητούν άνεση και αυτάρκεια. Και δεν δοξάζουν τον Θεό, όταν έρχονται κι αυτά στη ζωή τους, αλλά μονίμως είναι έτοιμοι να αμφισβητήσουν, να παραπονεθούν, να κατακρίνουν. Την/τον σύζυγό τους. Τα παιδιά τους. τους γονείς τους. Την κοινωνία. Τα συστήματα. Όλους και όλα όσα Εκείνος αγκάλιασε, αγάπησε και αγαπά κι ας μη συμφωνήσουν μαζί Του.
Ας θυμηθούμε και ας ζήσουμε στον τρόπο της Εκκλησίας τον τρόπο του Σταυρού. Και Αυτός που μας έδειξε τον δρόμο, θα είναι μαζί μας. Αυτός ως παρηγοριά, ενίσχυση και καινούργια αρχή κάθε στιγμή.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
8 Σεπτεμβρίου 2024
Κυριακή προ της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού