Ο Μητροπολίτης Κερκύρας στη Θεσσαλονίκη

    Ο Σεβ. Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος μετέβη στη Θεσσαλονίκη συνοδεύοντας το Ιερό Λείψανο της αγίας δεξιάς χείρας του Αγίου Σπυρίδωνος Επισκόπου Τριμυθούντος, μετά από ευγενή πρόσκληση του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Φιλοθέου. Το Ιερό Λείψανο παρέδωσε εις χείρας του Αγίου Θεσσαλονίκης ο Σεβ. Κερκύρας, στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας προκειμένου να το ασπαστούν και να ενισχυθούν πνευματικά οι πιστοί της ενορίας. Με την ευκαιρία αυτή, ο Σεβ. Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, λειτούργησε και ομίλησε τη Β’ Κυριακή του Λουκά στον ως άνω Ιερό Ναό.

Στην ομιλία που απεύθυνε ο Σεβ. κατά τη Θεία Λειτουργία, όπου πλήθος λαού παρίστατο μετά πολλών εκπροσώπων των αρχών του τόπου, έλαβε αφορμή από το αποστολικό ανάγνωσμα και συγκεκριμένα από τη Β’ προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου:

«ουχ ότι κυριεύομεν υμών της πίστεως αλλά συνεργοί εσμέν της χαράς υμών».

Ο Απόστολος Παύλος με τις αποστολικές του περιοδείες, δημιούργησε και θεμελίωσε πολλές Εκκλησίες εν οις και την εκκλησία της Κορίνθου. Στη συνέχεια, εφρόντιζε ώστε όλα τα μέλη των Εκκλησιών να διατηρούν την ενότητα της πίστεως και να είναι ενωμένα αναμεταξύ τους. Στην Κόρινθο παρατηρήθηκε ένα σκάνδαλο. Αυτό ήταν η εισχώρηση ψευδάδελφων και ψευδαπόστολων. Ως αποτέλεσμα, οι πιστοί της Κορίνθου διαιρούνταν και προσανατολίζονταν στα πρόσωπα των αιρετιζόντων και ψευδοποιμένων. Ο Απόστολος Παύλος έγραψε αυτή του την επιστολή διότι ήθελε να τους εξηγήσει ότι ο ίδιος έχει πατρική αγάπη προς όλα τα μέλη της εκκλησίας και δεν οδήγησε κανέναν προς τη λατρεία του προσώπου του. Για αυτό τους λέγει ότι δεν είναι ο εξουσιαστής και ο κυρίαρχος της πίστεως, την οποία ο ίδιος τους εμφύτευσε και τους οδήγησε στην αλήθεια του Χριστού και της ελευθερίας από την αμαρτία. Μάλιστα, τους ψέγει, διότι οι ίδιοι με την στάση τους συνιστούν ενοχή καθώς προσανατολίζονται στα πρόσωπα των ψευδαδέλφων και όχι στο πρόσωπο του Κυρίου μας. Ακόμη δε, ονομάζει όλους εκείνους οι οποίοι έχουν και την ευθύνη του φατριασμού στην Εκκλησία της Κορίνθου «εξουσιαστές και δόλιους εργάτες». Είναι γεγονός πως όταν τα εκκλησιαστικά κριτήρια των πιστών ατονήσουν ή αδρανήσουν, τότε αποδυναμώνονται οι γνήσιοι ποιμένες και επικρατούν οι κίβδηλοι. Ακόμη και στην εποχή μας, δεν παύουν οι ομάδες και οι φατρίες μέσα στην εκκλησία του Χριστού μας που δεν οικοδομούν, αντίθετα, καταχρώνται την ευσέβεια των πιστών. Κυρίως όμως, είναι το διαδίκτυο το οποίο κάνει πολύ μεγάλη ζημία προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι εμπιστεύονται περισσότερο την πνευματική τους οικοδομή μέσα από την πληροφορία και όχι μέσα από τη γνήσια ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία.

Ο Κύριος της πίστεώς μας δεν είναι ούτε οι διδάσκαλοι, ούτε οι ποιμένες, αλλά είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Εμείς είμαστε απλώς συνεργοί της πίστεως των πιστών και όχι εξουσιαστές. Πατέρες και όχι κυρίαρχοι, αλλά οδηγοί εις Χριστόν. Διότι, κατά τον Απόστολο Παύλο, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι «ο ενεργών εν ημίν» και «το θέλειν και το ενεργείν». Η πίστη στην οποία οδηγούμε τους ανθρώπους, δεν είναι μια αόριστη και συναισθηματική κατάσταση, αλλά είναι σχέση ζωής του πιστεύοντος με τον πιστευόμενον. Εκείνος ο οποίος εμπιστεύεται τον Κύριον, παραδίδει ολόκληρη τη ζωή σε Εκείνον. Όπως ακριβώς συμβαίνει με ένα μικρό παιδί που εμπιστεύεται απόλυτα τη μητέρα του και δεν εμπιστεύεται κανέναν άλλον. 

Τέλος, ο Απόστολος Παύλος λέγει για τους αληθινούς ποιμένες και πατέρες ότι δεν είμαστε παρά «οι διάκονοι δι’ ων επιστεύσατε εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν». Επομένως, ένας αληθινός επίσκοπος, ένας αληθινός πνευματικός πατέρας και διδάσκαλος δεν είναι ο εξουσιαστής των πιστών αλλά είναι εκείνος ο οποίος συμπονάει και συμπορεύεται το δρόμο της ελευθερίας των πιστών από την παγίδα της δουλείας. Τελικά, γίνεται συνεργός στη χαρά της πίστεως, της αλήθειας και της αγάπης των πιστών. Αυτοί είναι οι γνήσιοι ποιμένες αλλά και η γνήσια σχέση ποιμνίου και γνησίου πνευματικού πατέρα ο οποίος οδηγεί το ποίμνιό του στη σωτηρία. Αυτή η σχέση του αληθινού ποιμένος ήταν και του Αγίου Σπυρίδωνος όταν ήταν επίσκοπος στην Τριμυθούντα με το ποίμνιό του. Μετά την κοίμησή του, ο Άγιος συνεχίζει να έχει ακριβώς αυτήν τη σχέση με όλο το ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας μας.

2024-09-29 Αρχιερατική Θ.Λειτουργία Άγ.Σπυρίδωνα Τριανδρίας

2024-09-29 ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΛΟΥΚΑ

 

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024 (Β’ Κορ. α’ 21-24, β’ 4)

 

 Ἀδελφοί ὁ δὲ βεβαιῶν ἡμᾶς σὺν ὑμῖν εἰς Χριστὸν καὶ χρίσας ἡμᾶς Θεός,   ὁ καὶ σφραγισάμενος ἡμᾶς καὶ δοὺς τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν.  Ἐγὼ δὲ μάρτυρα τὸν Θεὸν ἐπικαλοῦμαι ἐπὶ τὴν ἐμὴν ψυχήν, ὅτι φειδόμενος ὑμῶν οὐκέτι ἦλθον εἰς Κόρινθον.   οὐχ ὅτι κυριεύομεν ὑμῶν τῆς πίστεως, ἀλλὰ συνεργοί ἐσμεν τῆς χαρᾶς ὑμῶν· τῇ γὰρ πίστει ἑστήκατε.  Ἔκρινα δὲ ἐμαυτῷ τοῦτο, τὸ μὴ πάλιν ἐν λύπῃ ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς.  εἰ γὰρ ἐγὼ λυπῶ ὑμᾶς, καὶ τίς ἐστιν ὁ εὐφραίνων με εἰ μὴ ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ;   καὶ ἔγραψα ὑμῖν τοῦτο αὐτό, ἵνα μὴ ἐλθὼν λύπην ἔχω ἀφ᾿ ὧν ἔδει με χαίρειν, πεποιθὼς ἐπὶ πάντας ὑμᾶς ὅτι ἡ ἐμὴ χαρὰ πάντων ὑμῶν ἐστιν.  ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων, οὐχ ἵνα λυπηθῆτε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Αδελφοί, αυτός που μας στερεώνει μαζί σας στο Χριστό και μας έχρισε, είναι ο Θεός,  ο οποίος και μας σφράγισε και μας έδωσε τον αρραβώνα του Πνεύματος μέσα στις καρδιές μας.  Εγώ, λοιπόν, μάρτυρα το Θεό επικαλούμαι πάνω στην ψυχή μου, ότι επειδή σας λυπάμαι, δεν ήρθα ακόμη στην Κόρινθο.  Όχι ότι θέλουμε να κυριαρχούμε στην πίστη σας, αλλά είμαστε συνεργάτες της χαράς σας. γιατί έχετε σταθεί σταθεροί στην πίστη.  Γιατί αποφάσισα για τον εαυτό μου αυτό: το να μην έρθω πάλι με λύπη προς εσάς.   Γιατί αν εγώ σας λυπώ, τότε ποιος είναι αυτός που με ευφραίνει παρά εκείνος που λυπάται από εμένα;  Και έγραψα ακριβώς αυτό, για να μην έχω λύπη, όταν έρθω, από αυτούς που έπρεπε να χαίρω, έχοντας πεποίθηση για όλους σας ότι η δική μου χαρά είναι χαρά όλων σας.  Γιατί με πολλή θλίψη και με στενοχώρια στην καρδιά σάς έγραψα, με πολλά δάκρυα, όχι για να λυπηθείτε, αλλά για να γνωρίσετε την αγάπη που έχω περισσότερο για σας.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024 - Β' ΛΟΥΚΑ (Λουκ. στ΄ 31-36)

Εἶπεν ὁ Κύριος· Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. Καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. Καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. Καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Εἶπε ὁ Κύριος· «῞Οπως θέλετε νὰ σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι ἀκριβῶς νὰ συμπεριφέρεστε κι ἐσεῖς σ’ αὐτούς. Γιατί, ἂν ἀγαπᾶτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, ποιὰ εὔνοια περιμένετε ἀπὸ τὸν Θεό; ᾿Αφοῦ καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀγαποῦν. Κι ἂν κάνετε καλὸ σ’ αὐτοὺς ποὺ σᾶς κάνουν καλό, ποιὰ εὔνοια περιμένετε ἀπὸ τὸν Θεό; Καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ ἴδιο κάνουν. ῍Αν δανείζετε σ’ ὅσους ἐλπίζετε νὰ σᾶς τὰ ἐπιστρέψουν, ποιὰ εὔνοια περιμένετε ἀπὸ τὸν Θεό; Καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ δανείζουν στοὺς ὁμοίους τους γιὰ νὰ τὰ πάρουν πίσω. ᾿Αντίθετα, ἐσεῖς ν’ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ κάνετε τὸ καλὸ καὶ νὰ δανείζετε, χωρὶς νὰ περιμένετε νὰ πάρετε πίσω τίποτα. ῎Ετσι, ὁ Θεός, ποὺ εἶναι καλὸς ἀκόμα καὶ μὲ τοὺς ἀχάριστους καὶ τοὺς κακούς, θὰ σᾶς ἀνταμείψει μὲ τὸ παραπάνω καὶ θὰ σᾶς κάνει παιδιά του. Νὰ εἶστε λοιπὸν σπλαχνικοί, ὅπως σπλαχνικὸς εἶναι κι ὁ Θεὸς Πατέρας σας».

2024-09-28 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ Β' ΛΟΥΚΑ

ΣΤΗ ΛΥΠΗ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΛΥΠΗΜΕΝΟΥΣ

«Ἔκρινα δὲ ἐμαυτῷ τοῦτο, τὸ μὴ πάλιν ἐν λύπῃ ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς»  (Β’ Κορ. 2,1).

«Γιατί αποφάσισα για τον εαυτό μου αυτό: το να μην έρθω πάλι με λύπη προς εσάς».

 Μία πολύ δυνατή συναισθηματική εικόνα περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην αρχή της Β’ προς Κορινθίους επιστολή του. Γράφει το εκτενές αυτό γράμμα διότι δεν θέλει να επισκεφθεί διά ζώσης την Κόρινθο, καθώς αισθάνεται λύπη στην καρδιά για τους ανθρώπους της, για τους πιστούς της Εκκλησίας, οι οποίοι άφησαν ιουδαΐζοντες χριστιανούς να έρθουν στην πόλη, να συκοφαντήσουν τον Απόστολο για το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων και να διασπείρουν ψεύδη για το αν έπρεπε να θεωρεί τον εαυτό του απόστολο ή όχι. Ο Παύλος έχει λυπηθεί κατά άνθρωπον, όχι τόσο για τους συκοφάντες, όσο για τα παιδιά του, αυτούς που γέννησε εν Χριστώ και οι οποίοι ελαφρά τη καρδία ή και με μια υπόκωφη ευχαρίστηση άκουγαν κατηγορίες εναντίον του πνευματικού τους πατέρα. Και έτσι, παίρνει μια απόφαση. Επειδή είναι λυπημένος μαζί τους, να μην πάει να τους δει κατά πρόσωπον, αλλά να τους στείλει μία επιστολή, στην οποία και θα απαντήσει στις συκοφαντίες, αλλά και θα τους νουθετήσει πνευματικά, δείχνοντάς τους τη σημασία τού να είναι ευγνώμονες και μιμητές εκείνου που του οδήγησε στη ζωή της πίστης και της αγάπης προς τον Χριστό. 

 Αξίζει να σταθούμε στο κίνητρο του αποστόλου Παύλου. Ο Παύλος λυπάται κατά άνθρωπον. Αυτό είναι μία υπόμνηση σε όλους τους χριστιανούς, που συχνά έχουμε την ψευδαίσθηση πως η δύναμη της πίστης πρέπει να  μας κάνει ατάραχους, απαθείς, άλυπους ανθρώπους και ότι δεν πειράζει ό,τι κι αν συμβεί, όποια συκοφαντία κι αν υποστούμε, όποια απόρριψη και μάλιστα από τους οικείους μας, στην προοπτική του «και τι να κάνουμε;». Ο Χριστός λυπήθηκε για τους ανθρώπους. Είναι συγκλονιστική η σκηνή, όταν πηγαίνει προς τον Γολγοθά και γυρίζει προς τις γυναίκες που τον θρηνούσαν χτυπώντας τα στήθη τους, να Τον βλέπουμε να λέει προς εκείνες ότι «κλάψτε μάλλον για τον εαυτό σας και για τα παιδιά σας» (Λουκ. 23, 26), γιατί θα έρχονταν πολύ δύσκολες ημέρες για την Ιερουσαλήμ. Τον βλέπουμε να σπλαχνίζεται τη χήρα μάνα της Ναΐν.  Τον βλέπουμε να λυπάται για τον σταυρό και τον θάνατο στον κήπο της Γεθσημανή. Επομένως, η λύπη είναι ανθρώπινη κατάσταση και κανείς δεν χρειάζεται να θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω αυτής. 

 Όμως ο απόστολος Παύλος μας υποδεικνύει έναν τρόπο διαχείρισης της λύπης, ώστε στη λύπη μας να μην κάνουμε τους άλλους λυπημένους, καθώς είναι εύκολο να τους φερθούμε άσχημα, αν τους μιλήσουμε απότομα, να μας δούνε λυπημένους και να στενοχωρηθούν περισσότερο ή να καλλιεργηθεί η χαιρεκακία τους, καθώς θα νιώθουν ότι έχουν εξουσία επάνω μας, παίζοντας με τα συναισθήματά μας ή μεγεθύνοντας μικρότερα ή μεγαλύτερά μας λάθη για να δικαιώσουν τους εαυτούς τους. «Να μην πορευόμαστε με λύπη προς όσους με λυπούνε». Καλύτερα η σιωπή, η προσευχή, η νηφάλια αποτίμηση των συναισθημάτων μας, κυρίως όμως η φυγής προς τα εμπρός, με την ήρεμη αλλά αποφασιστική νουθεσία, με σκοπό να φανεί η αγάπη.

 Ας παρακαλούμε τον Χριστό με θέρμη προσευχής αυτοί που μας λυπούνε, ιδίως αν είναι αδικαιολόγητοι και αγνώμονες να έχουν μετάνοια. Και ας μη βιαζόμαστε να εκφράζουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα που μπορεί α μη βγάλουν πουθενά, αλλά να κάνουν την κατάσταση χειρότερη. Αγάπη δεν είναι μόνο να συγχωρείς. Είναι και να σιωπάς και να περιμένεις. Όχι να μην αντιδράς καθόλου, αλλά να επιλέγεις την κατάλληλη στιγμή, ώστε οι σχέσεις να μπορούν να αποκατασταθούν και η αλήθεια να φανερωθεί. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

29 Σεπτεμβρίου 2024

Κυριακή Β’ Λουκά

2024-09-27 ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ Ι ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

 

    Μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννου Καποδίστρια του Κερκυραίου τέλεσε στην Ιερά Μονή Πλατυτέρας στην Κέρκυρα, όπου και ο τάφος του μεγάλου Έλληνα πολιτικού και πατριώτη, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 193 χρόνων από τη δολοφονία του σπουδαίου αυτού ανδρός.

Το μνημόσυνο συνδιοργανώθηκε από την Ιερά Μητρόπολη, την Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων και το Κέντρο Unesco Κέρκυρας. Στο μνημόσυνο παραβρέθηκαν, μεταξύ άλλων ο Περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων κ. Ιωάννης Τρεπεκλής, ο Δήμαρχος Βόρειας Κέρκυρας κ. Γιώργος Μαχειμάρης, ο Αντιδήμαρχος Κεντρικής Κέρκυρας κ. Νικόλαος Βραδής, ο Αντιπρύτανης του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Στάθης Μακρής, ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων κ. Πέτρος Αγγελόπουλος, ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Χαρίλαος Αλαμάνος, ο Δημοτικός Σύμβουλος κ. Δημήτρης Μεταλληνός, ο πρόεδρος του Κέντρου Unesco κ. Γεώργιος Σκλαβούνος και άλλοι εκπρόσωποι των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών της Κέρκυρας. Πλήθος μαθητών, με τις σημαίες των σχολείων τους, καθώς και η Παιδική Χορωδία «Άγιος Σπυρίδων» υπό τη διεύθυνση της μαέστρου κ. Χριστίνας Καλλιαρίδου πλαισίωσαν την τελετή.

Σε προσφώνησή του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος επεσήμανε, μεταξύ άλλων, και τα εξής: «Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, αν και σηματοδότησε την αρχή της απελευθέρωσης από την οθωμανική κυριαρχία, άφησε πίσω της ένα νέο έθνος με πολλές προκλήσεις. Η έλλειψη ενότητας μεταξύ των Ελλήνων, οι διαφορετικές ιδεολογίες και οι τοπικές ιδιαιτερότητες αποτελούσαν σοβαρά εμπόδια για την οικοδόμηση ενός σταθερού κράτους. Σε αυτό το πλαίσιο, η συμβολή του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια, αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Ο Καποδίστριας, με την πολιτική του εμπειρία και τις προοδευτικές του ιδέες, προσπάθησε να ενώσει τους Έλληνες και να δημιουργήσει ένα σύγχρονο κράτος.

Η ενότητα του ελληνισμού ήταν ο πρωταρχικός στόχος του Καποδίστρια. Κατανόησε ότι η διατήρηση της ενότητας ήταν απαραίτητη για την επιβίωση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Οι ιδέες του για την ενότητα των Ελλήνων ήταν εκείνες που διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική του και τις μεταρρυθμίσεις που υλοποίησε.

Ο Καποδίστριας πίστευε ακράδαντα στην ανάγκη φανέρωσης μιας ισχυρής εθνικής ταυτότητας, η οποία υπήρχε στη συνείδηση του Έλληνα και τον κράτησε ελεύθερο στην ψυχή στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και που πλέον θα έπρεπε να είναι ο πυρήνας της συγκρότησης του νέου κράτους. Η κοινή γλώσσα, η ιστορία και η ορθόδοξη πίστη και παράδοση αποτελούσαν για εκείνον τους βασικούς συνδετικούς κρίκους.

Η κληρονομιά του Καποδίστρια είναι ζωντανή μέχρι σήμερα. Οι ιδέες του για την ενότητα, την εκπαίδευση και την οικονομική ανάπτυξη παραμένουν επίκαιρες και αποτελούν πηγή έμπνευσης για τους σύγχρονους Έλληνες. Η επιλογή του το ελληνικό κράτος, χωρίς να είναι αντίθετο στην Ευρώπη, να κρατήσει τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής παραδόσεως και ταυτότητας και να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, αποτελεί οδοδείκτη για όλους και, ιδιαιτέρως, για εσάς τα νέα παιδιά. Το ίδιο και η οδός της θυσίας, την οποία ακολούθησε μέχρι τέλους, καθώς δεν επεδίωξε να εξασφαλίσει δικά του οφέλη, αλλά τα έδωσε όλα στην πατρίδα, είναι ένα μήνυμα αληθινής ζωής».

Προσφωνήσεις απηύθυναν ακόμη ο Περιφερειάρχης κ. Ιωάννης Τρεπεκλής και, εκ μέρους της Εκπαιδευτικής Κοινότητας η διευθύντρια του 4ου Γυμνασίου Κέρκυρας κ. Έλενα Βουσολίνου, η οποία τόνισε ότι ο Καποδίστριας άφησε πίσω του ένα παράδειγμα χριστιανικής θυσιαστικής απόφασης σε έναν κόσμο κακίας και διαφθοράς.

ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΕΦΟΜΑΣΤΕ;

 

      «Με άνθρωπο που φιλονικεί και θέλει να επιβάλει τον λόγο του, έχει πονηρή διάνοια και είναι αναιδής στις αισθήσεις του να μην έχεις καμία δοσοληψία» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

         Η εποχή μας δεν μπορεί να διακρίνει πάντοτε τι σημαίνει αγάπη. Την ταυτίζει όχι απλώς με την ανοχή της κακής συμπεριφοράς του άλλου ανθρώπου ή της ιδιορρυθμίας του, αλλά και με την καλλιέργεια μιας ενοχικής τάσης ότι «πρέπει» να είμαστε μαζί του, διότι η αγάπη όλα τα αντέχει. Στην πραγματικότητα, η εποχή μας έχει αφήσει κατά μέρος τη σύνδεση αγάπης και αλήθειας, ενώ προσπαθεί να επιβάλει σε όλους να είμαστε ο εαυτός μας, χωρίς να μας ενδιαφέρει εάν χρειάζεται να αλλάξουμε σε κάποια σημεία, τα οποία δυσκολεύουν τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας. Έτσι, δικαιολογούμε και δικαιολογούμαστε, με αποτέλεσμα να μη φταίμε ποτέ και για τίποτα και εάν αισθανθούμε την ανάγκη να αποδοκιμάσουμε μια συμπεριφορά, αυτό να εκλαμβάνεται ότι είναι και αποδοκιμασία του προσώπου που την παρουσιάζει.

           Ο ασκητικός  λόγος είναι και πάλι πολύτιμος. Δεν είναι αιτία ενοχής η απόφασή μας να μην έχουμε δοσοληψίες μα ανθρώπους που είναι φιλόνικοι, διότι κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε κι εμείς να φιλονικήσουμε. Με ανθρώπους που θέλουν να επιβάλουν τον λόγο τους, και δεν μιλάμε για εργασιακές σχέσεις και για άλλες που προϋποθέτουν τον σεβασμό σε μία ιεραρχία, αλλά για σχέσεις φιλίας και καθημερινότητας, στις οποίες δεν υπάρχει ο επικεφαλής και ο υφιστάμενος. Δεν είναι οι ηγετικοί άνθρωποι το πρόβλημα, αλλά οι θεληματάρηδες, εκείνοι που απαιτούν να ισχύει το θέλημά τους, σαν κακομαθημένα παιδιά που θεωρούν δικαίωμά τους οι άλλοι να εκπληρώνουν κάθε επιθυμία τους. Όχι, δεν είναι αγάπη να υποτάσσεσαι σε τέτοιους ανθρώπους, διότι δεν κάνεις καλό ούτε στον εαυτό σου ούτε σε εκείνους. Κάποια στιγμή θα τεντώσει το σκοινί και θα σπάσει. Κάποια στιγμή θα ηττηθούν από άλλους και θα τους είναι αδύνατον να το διαχειριστούν. Ο θεληματάρης άνθρωπος δεν θα μπορέσει να αποκτήσει αυτογνωσία, διότι δεν θα βάλει στον εαυτό του ποτέ όριο.

         Δεν είναι αγάπη να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που έχουν πονηρή διάνοια, αρρωστημένο λόγο, αναιδείς επιθυμίες, σαρκικό φρόνημα. Συναναστρέφομαι σημαίνει ζητώ οικειότητα, αποδέχομαι, μοιράζομαι, ακολουθώ. Όταν όμως ο πονηρός άνθρωπος σε πλευρίζει, τότε αναγκαστικά θα κάνεις εκπτώσεις στις αρχές σου, στο ήθος σου, στον προσανατολισμό σου, για να του είσαι ευχάριστος. Καλύτερα λοιπόν μακριά.

        «Κι ο έρωτας;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Αν λέμε «όχι», μας περιμένει η μοναξιά. Και είναι δύσκολο να την αντέξεις. Αγάπη δεν είναι άραγε ο συμβιβασμός; Η αγάπη προφανώς έχει και συμβιβασμούς, αλλά προηγείται αυτή. Προηγείται η έξοδος του ανθρώπου από το θέλημά του, όπως επίσης και η αμοιβαιότητα. Ο έρωτας δεν είναι εξαναγκασμός, ούτε ο γάμος, ούτε η σχέση, αλλά καρπός προαίρεσης. Ο έρωτας δεν αρκείται στο συναίσθημα ή στην ηδονή. Εμπεριέχει και τη λογική του ανθρώπου, για να προχωρήσει. Το τίμημα της μοναξιάς μοιάζει βαρύ. Είναι όμως προτιμότερο από την καταστρατήγηση της προσωπικότητας, έναν μαζοχισμό που κάνει τον έρωτα να καταρρέει και γίνεται το χειρότερο παράδειγμα, αν υπάρχουν παιδιά.

        Η υπομονή προϋποθέτει αγώνα και από τις δύο πλευρές. Αλλιώς, η αγάπη γίνεται μαρτύριο. Είναι άλλο η θυσία και άλλο το μαρτύριο. Η θυσία είναι ελεύθερη επιλογή. Το μαρτύριο είναι εξαναγκασμός, που καταργεί όμως την αγάπη. Ας προσέξουμε.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"

στο φύλλο της Τετάρτης 25 Σεπτεμβρίου 2024

2024-09-22 ΚΥΡΙΑΚΉ Α' ΛΟΥΚΆ

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ;- ΤΡΙΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 

    «Ἀδελφοί, γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει.... χαίρω δὲ ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ Στεφανᾶ καὶ Φορτουνάτου καὶ Ἀχαϊκοῦ, ὅτι τὸ ὑμῶν ὑστέρημα οὗτοι ἀνεπλήρωσαν·  ἀνέπαυσαν γὰρ τὸ ἐμὸν πνεῦμα καὶ τὸ ὑμῶν. Ἐπιγινώσκετε οὖν τοὺς τοιούτους. Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα»  (Α’ Κορ. 16, 13,17-18, 22)

«Αδελφοί, αγρυπνείτε! Μένετε στέρεοι στην πίστη! ...Είμαι πολύ χαρούμενος από την παρουσία κοντά μου του Στεφανά, του Φουρτουνάτου και του Αχαϊκού, γιατί αυτοί αναπλήρωσαν το κενό της απουσίας σας. Μου ξεκούρασαν την ψυχή, όπως και τη δική σας. Σε τέτοιους ανθρώπους οφείλετε αναγνώριση... Όποιος δεν αγαπάει τον Κύριο Ιησού Χριστό ας είναι χωρισμένος από το σώμα της εκκλησίας».

Ο Απόστολος Παύλος, κλείνοντας την πρώτη επιστολή του προς τους Κορινθίους, αφήνει στην ρύμη του λόγου του τρία μηνύματα πολύτιμα και για εκείνους και για εμάς, τα οποία δείχνουν τι σημαίνει στην πραγματικότητα εκκλησιαστική ζωή. 

Το πρώτο είναι ότι χρειάζεται να μένουμε στέρεοι στην πίστη. Δεν είναι μόνο η δογματική πλευρά της. Είναι, κυρίως, η εμπιστοσύνη στον Θεό και στο θέλημά Του, εκείνη η βαθιά ελπίδα ότι ο Κύριος δεν μας ξεχνά και δίνει πάντοτε αυτό που είναι το καλύτερο για μας, αφού εμείς καταβάλουμε τους δικούς μας κόπους. 

Το δεύτερο είναι ότι καλούμαστε να αναζητούμε εκείνους τους ανθρώπους της πίστης, οι οποίοι, μέσα από την διακονία της αγάπης και της αλήθειας, λαμβάνουν τη χάρη του Θεού και ξεκουράζουν τις ψυχές των ανθρώπων. Κι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται την εμπιστοσύνη μας και την αναγνώρισή μας. Η ευγνωμοσύνη δηλαδή, μια αρετή που δυστυχώς λείπει ιδιαιτέρως από τους καιρούς μας, είναι ένα στοιχείο που φανερώνει τη γνήσια πνευματική πρόοδο. 

Το τρίτο είναι η αυστηρή προτροπή-εντολή του αποστόλου προς τους Κορινθίους: όποιος δεν αγαπά τον Κύριο Ιησού Χριστό, ας είναι χωρισμένος από το σώμα της Εκκλησίας. Ο Παύλος μάς υπενθυμίζει ότι η μετοχή στην εκκλησιαστική ζωή είναι δώρο του Θεού, αλλά δεν εμπίπτει στην κατηγορία του δικαιώματος. Έχει ως προϋπόθεσή της την αγάπη στον Χριστό. Δεν είναι θρησκευτικό καθήκον. Δεν είναι παράδοση. Δεν είναι «για το καλό», δεν είναι «όποτε έχουμε ανάγκη». Τέτοιες αντιλήψεις και νοοτροπίες, τις οποίες συναντούμε συχνά στη ζωή μας και στην εποχή μας, κάποτε μπορεί να αγγίζουν κι εμάς, δεν είναι αυτό που η Εκκλησία ζητά. Προϋπόθεση είναι η αγάπη προς το πρόσωπο του Κυρίου Ιησού. 

Αυτά τα μηνύματα γίνονται υπομνήσεις προς όλους μας, να λειτουργεί η πίστη στη ζωή μας ως εμπιστοσύνη, να ευχαριστούμε και να αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους εκείνους που αναπαύουν τις καρδιές μας, που σημαίνει να είναι η καρδιά μας ανοιχτή στην αγάπη, και να μη θεωρούμε την μετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας δικαίωμα, αλλά απόρροια της αγάπης μας προς τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ας μην είμαστε χριστιανοί του ονόματος μόνο ή κατ’ έθιμον, αλλά χριστιανοί της πίστης και της πράξης. Διότι ό,τι λαμβάνουμε εν αγάπη, καλούμαστε εν αγάπη να το αντιπροσφέρουμε σε κάθε περίσταση και σε κάθε πρόσωπο.

Αυτή ας είναι και η χριστιανική μας αυτοσυνειδησία. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

22 Σεπτεμβρίου 2024

Κυριακή Α’ Λουκά

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024- Α' ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 5, 1-11)

 

     Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἑστὼς ὁ ᾿Ιησοῦς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ᾿ αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα. ᾿Εμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. ῾Ως δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ᾿Επανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ᾿Επιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. Καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. Καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά. ᾿Ιδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν ᾿Ιησοῦ λέγων· ῎Εξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ ᾿Ιωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. Καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ ᾿Ιησοῦς· Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. Καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς στεκόταν ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, εἶδε δύο ψαροκάικα στὴν ἄκρη τῆς λίμνης. Οἱ ψαράδες εἶχαν κατεβεῖ ἀπ’ αὐτὰ καὶ ἔπλεναν τὰ δίχτυα. ᾿Εκεῖνος ἀνέβηκε σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ ψαροκάικα, σ’ αὐτὸ ποὺ ἦταν τοῦ Σίμωνα, καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ τραβηχτεῖ λίγο ἀπὸ τὴν ξηρά. Κάθισε στὸ ψαροκάικο καὶ ἀπ’ αὐτὸ δίδασκε τὰ πλήθη. ῞Οταν τελείωσε τὴν ὁμιλία του, εἶπε στὸν Σίμωνα· «Πήγαινε στὰ βαθιὰ καὶ ρίξτε τὰ δίχτυα σας γιὰ ψάρεμα». ῾Ο Σίμων τοῦ ἀποκρίθηκε· «Διδάσκαλε, ὅλη τὴ νύχτα παιδευόμασταν καὶ δὲν πιάσαμε τίποτε· ἐπειδὴ ὅμως τὸ λὲς ἐσύ, θὰ ρίξω τὸ δίχτυ». Τὸ ἔριξαν κι ἔπιασαν πάρα πολλὰ ψάρια, τόσα ποὺ τὸ δίχτυ τους ἄρχισε νὰ σκίζεται. Μὲ νεύματα εἰδοποίησαν τοὺς συνεταίρους τους, ποὺ ἦταν στὸ ἄλλο πλοῖο νὰ ἔρθουν νὰ τοὺς βοηθήσουν. ᾿Εκεῖνοι ἦρθαν καὶ γέμισαν καὶ τὰ δύο ψαροκάικα σὲ σημεῖο ποὺ νὰ κινδυνεύουν νὰ βυθιστοῦν. ῞Οταν ὁ Σίμων Πέτρος εἶδε τί ἔγινε, ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ τοῦ εἶπε· «Βγὲς ἀπὸ τὸ καΐκι μου, Κύριε, γιατὶ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός». Αὐτὰ τὰ εἶπε γιατὶ εἶχε κυριευτεῖ ἀπὸ δέος, αὐτὸς καὶ ὅλοι ὅσοι ἦταν μαζί του, γιὰ τὰ πολλὰ ψάρια ποὺ εἶχαν πιάσει. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου, τὸν ᾿Ιάκωβο καὶ τὸν ᾿Ιωάννη, ποὺ ἦταν συνεργάτες τοῦ Σίμωνα. ῾Ο ᾿Ιησοῦς τότε εἶπε στὸν Σίμωνα· «Μὴ φοβᾶσαι, ἀπὸ τώρα θὰ ψαρεύεις ἀνθρώπους». ῞Υστερα, ἀφοῦ τράβηξαν τὰ ψαροκάικα στὴ στεριά, ἄφησαν τὰ πάντα καὶ τὸν ἀκολούθησαν.

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024-Α' ΛΟΥΚΑ (Α’ Κορ. 16, 13-24)

 

 Ἀδελφοί, γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε. πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω. Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί· οἴδατε τὴν οἰκίαν Στεφανᾶ, ὅτι ἐστὶν ἀπαρχὴ τῆς Ἀχαΐας καὶ εἰς διακονίαν τοῖς ἁγίοις ἔταξαν ἑαυτούς·  ἵνα καὶ ὑμεῖς ὑποτάσσησθε τοῖς τοιούτοις καὶ παντὶ τῷ συνεργοῦντι καὶ κοπιῶντι. χαίρω δὲ ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ Στεφανᾶ καὶ Φορτουνάτου καὶ Ἀχαϊκοῦ, ὅτι τὸ ὑμῶν ὑστέρημα οὗτοι ἀνεπλήρωσαν·  ἀνέπαυσαν γὰρ τὸ ἐμὸν πνεῦμα καὶ τὸ ὑμῶν. Ἐπιγινώσκετε οὖν τοὺς τοιούτους. Ἀσπάζονται ὑμᾶς αἱ ἐκκλησίαι τῆς Ἀσίας. ἀσπάζονται ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ πολλὰ Ἀκύλας καὶ Πρίσκιλλα σὺν τῇ κατ' οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίᾳ. ἀσπάζονται ὑμᾶς οἱ ἀδελφοὶ πάντες. ἀσπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἁγίῳ. Ὁ ἀσπασμὸς τῇ ἐμῇ χειρὶ Παύλου. εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα. μαρὰν ἀθᾶ. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μεθ' ὑμῶν. Ἡ ἀγάπη μου μετὰ πάντων ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ἀμήν.

Ἀπόδοση στή νεοελληνική

Αδελφοί, αγρυπνείτε! Μένετε στέρεοι στην πίστη! Να είστε γενναίοι και δυνατοί!  Όλες τις πράξεις σας να τις εμπνέει η αγάπη. Έχω να σας ζητήσω κάτι, αδερφοί: Γνωρίζετε την οικογένεια του Στεφανά, που τα μέλη της υπήρξαν ο πρώτος καρπός του κηρύγματος στην Αχαΐα, κι αφιέρωσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία των πιστών. Γι’ αυτό κι εσείς πρέπει να ακούτε τέτοιους ανθρώπους καθώς και όποιον εργάζεται και κοπιάζει μαζί τους. Είμαι πολύ χαρούμενος από την παρουσία κοντά μου του Στεφανά, του Φουρτουνάτου και του Αχαϊκού, γιατί αυτοί αναπλήρωσαν το κενό της απουσίας σας. Μου ξεκούρασαν την ψυχή, όπως και τη δική σας. Σε τέτοιους ανθρώπους οφείλετε αναγνώριση. Σας στέλνουν χαιρετισμούς οι εκκλησίες της Ασίας. Πολλούς χριστιανικούς χαιρετισμούς σας στέλνουν ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα και όλη η εκκλησία που συναθροίζεται σπίτι τους. Σας στέλνουν χαιρετισμούς όλοι οι αδερφοί. Χαιρετήστε ο ένας τον άλλο με αδερφικό φίλημα. Ο χαιρετισμός αυτός γράφεται από μένα τον Παύλο με το ίδιο μου το χέρι. Όποιος δεν αγαπάει τον Κύριο Ιησού Χριστό ας είναι χωρισμένος από το σώμα της εκκλησίας. Μαράν αθά –ο Κύριος έρχεται! Η χάρη του Κυρίου Ιησού να είναι μαζί σας. Στο όνομα του Ιησού Χριστού που μας ενώνει, η αγάπη μου είναι μαζί με όλους σας. Αμήν.

2024-09-21 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ Α' ΛΟΥΚΆ

ΑΓΙΑΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

    Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τέλεσε το πρωί της Τετάρτης 18 Σεπτεμβρίου 2024 τους εξής αγιασμούς: πρώτα στην Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων, όπου τον προσφώνησε ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης κ. Πέτρος Αγγελόπουλος. Ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε την ανάγκη του φωτισμού διά της χάριτος του Θεού, η οποία υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη γνώση και δίνει δύναμη στην εκπαιδευτική κοινότητα να μη μείνει στα της επίγειας γνώσεως, αλλά να δώσει στη νεότητα αξίες και αρχές που δίνουν ουράνιο νόημα στη ζωή. Ευχαρίστησε τον κ. Αγγελόπουλο για την εξαιρετική συνεργασία Εκκλησίας και Εκπαιδευτικής Κοινότητας και ευχήθηκε αυτή η συνεργασία να συνεχιστεί. Κατόπιν, ο κ. Νεκτάριος μετέβη στην Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας και και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Κέρκυρας, όπου έκανε από κοινού αγιασμό, με την παρουσία της Διευθύντριας της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Δέσποινας Σαββίδου και του Διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Χαρίλαου Αλαμάνου. Ο κ. Νεκτάριος ευχήθηκε καλή σχολική χρονιά και εξέφρασε την ικανοποίησή του για την πρωτοβουλία αυτή, η οποία αποτυπώνει τη διάθεση της εκπαιδευτικής κοινότητας να κρατήσει αγαστές σχέσεις με την τοπική Εκκλησία, προς όφελος της μαθητιώσας νεολαίας.

Στη συνέχεια, ο Μητροπολίτης Κερκύρας τέλεσε τον αγιασμό στον Βρεφονηπιακό Σταθμό «ΕΛΕΝΗ ΜΠΕΛΛΟΥ» της τοπικής Εκκλησίας, ευχόμενης καλή σχολική χρονιά στη Διευθύντρια κ. Βασιλική Όμπαλη, στις παιδαγωγούς και στο προσωπικά, και στα μικρά παιδιά, που ιδιαιτέρως αγαπά.

Τέλος, ο κ. Νεκτάριος μετέβη στα Δικαστήρια, όπου τέλεσε τον αγιασμό για την έναρξη του νέου δικαστικού έτους, με την παρουσία του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Κέρκυρας κ. Γιάννη Κοντού, του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Τριπόλεως κ. Δημήτρη Κωστόγιαννη, δικηγόρων, εισαγγελέων εφετών, εφετών, εισαγγελέων πρωτοδικών, πρωτοδικών, διοικητικών δικαστών, δικαστικών γραμματέων, δικαστικής αστυνομίας , ευχόμενος φώτιση στην δύσκολη, αλλά και λίαν σημαντική προσπάθεια απονομής της δικαιοσύνης.

ΓΙΑ ΤΑ ΚΙΝΗΤΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

     Μια απόφαση που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον έλαβε το Υπουργείο Παιδείας για τη νέα σχολική χρονιά: τα κινητά να είναι στις τσάντες των μαθητών και να τιμωρούνται όσοι και όσες τα κρατούν στα χέρια τους στις ώρες των μαθημάτων και στα διαλείμματα. Ο πρωθυπουργός της χώρας δήλωσε ότι η απόφαση στηρίχτηκε στο ότι «τα επιστημονικά δεδομένα πια για το πώς η χρήση του κινητού κατά τη διάρκεια της ημέρας στο σχολείο επηρεάζει την ίδια τη μαθησιακή διαδικασία είναι καταλυτικά. Από την διάσπαση προσοχής μέχρι άλλα σημαντικά ζητήματα είναι σαφές ότι το κινητό δεν έχει θέση στο σχολείο την ώρα της ημέρας».

 Η απόφαση αυτή προκάλεσε αντιδράσεις σε γονείς και εκπαιδευτικούς, οι οποίοι έσπευσαν να κατηγορήσουν την πολιτεία για έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα, για αδυναμία ενσωμάτωσης της χρήσης της τεχνολογίας στη μαθητική ζωή, για οπισθοδρομικές αντιλήψεις. Αυτές οι αντιδράσεις όμως δείχνουν συνειδητή αδιαφορία για στοιχεία της μαθητικής πραγματικότητας,  τα οποία υφίστανται χωρίς να σχετίζονται κατ’ ανάγκην με τα επιστημονικά δεδομένα που η πολιτεία επικαλείται. 

 Η χρήση των κινητών  από τα παιδιά και τους νέους στη ζωή τους είναι δεδομένη. Είναι εμφανές ότι πολλές φορές ζούνε για να φωτογραφίζονται και να φωτογραφίζουν, για να επικοινωνούν διαδικτυακά μέσω των κινητών, ενώ υπάρχει κίνδυνος έλλειψης σεβασμού των προσωπικών δεδομένων τόσο των ίδιων, όσο και των συμμαθητών τους. Το bullying με τα κινητά να μαγνητοσκοπούν, ώστε τα περιστατικά να αναρτηθούν ως ένδειξη μαγκιάς, έχει διογκωθεί. Το να αισθάνεται ένας εκπαιδευτικός ότι το κινητό ενός μαθητή θα παγώσει σε μία εικονική στιγμή, η οποία δεν εκφράζει απαραίτητα την μαθησιακή και σχεσιακή διαδικασία της σχολικής ζωής και θα προκαλέσει ποικίλες εντυπώσεις, είναι αφορμή φοβικής προσέγγισης της τάξης και γεννά άγχος και καχυποψία. Το να επικαλείται ακόμη κάποιος την τεχνοφοβία ως αιτία άρνησης χρήσης κινητών στο σχολείο, ενώ σχεδόν όλη η εκπαιδευτική διαδικασία στηρίζεται σε διαδραστικούς πίνακες και σε ψηφιακό υλικό, το οποίο συχνά παράγεται και στα σχολικά εργαστήρια πληροφορικής, είναι φτηνό επιχείρημα. Εξάλλου, εάν το σχολείο αποτελεί κατά πάντα μικρογραφία της στιγμής της κοινωνικής ζωής και δεν είναι και λίγο συντηρητικό, προβάλλοντας αξιακά πρότυπα που μιλούν στη συνείδηση των μαθητών και δεν αναπαράγουν απλώς το μεταμοντέρνο, είναι νοοτροπία η οποία έχει αποτύχει πανηγυρικά στην Ευρώπη.

 Το σχολείο δεν έχει ανάγκη μόνο την ψηφιακή δημιουργία των μαθητών ή το ψηφιακό μάθημα. Έχει ανάγκη και την καλλιέργεια της κοινωνικότητας, του διαλόγου, της χαράς που λειτουργεί στα πλαίσια του αυθορμητισμού και όχι του οργουελικού φόβου ότι οτιδήποτε γίνεται, καταγράφεται. Το πείραμα του webex στα δύο χρόνια της πανδημίας, όπου η σχολική διαδικτυακή τάξη στην πραγματικότητα αποτέλεσε δύο χαμένα εκπαιδευτικά χρόνια δεν έχει διδάξει τίποτα όλους εκείνους που είναι έτοιμοι να λειτουργούν «αντί-», ακόμη και στα αυτονόητα. 

 Ας αφήσουμε επιτέλους ένα μέρος της παιδικής και εφηβικής ζωής να βιωθεί στον αυθορμητισμό, τη δημιουργικότητα, την αποτυχία ακόμη, αλλά με το να κοιτιούνται δάσκαλοι και μαθητές στα μάτια. Να μπορούν ακόμη και να βαρεθούν. Να προσπαθήσουν να λύσουν, χωρίς τους εκβιασμούς που η εικόνα φέρνει, τα προβλήματα που προφανώς και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Χρειαζόμαστε όρια όλοι μας. Η επιτυχία ή μη του μέτρου δεν έχει να κάνει με την αξία του, αλλά με το πόσο όσοι ασχολούνται με την παιδεία θα θελήσουν να δούνε πέρα από ιδεοληψίες και λαϊκισμούς. Θα έχει ενδιαφέρον η νέα σχολική χρονιά. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 18 Σεπτεμβρίου 2024

Κερκύρας Νεκτάριος: «Η χριστιανική Ευρώπη και η πατρίδα μας έχουν παλινδρομήσει στην πάσης φύσεως αμαρτία»

Την Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, ο Σεβ. Μητροπολίτης Κερκύρας, κ. Νεκτάριος, λειτούργησε και ομίλησε στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στον Ιερό Ναό όπου διηκόνησε επί 23 έτη. Στην ως άνω Θεία Λειτουργία συμμετείχε και η πολυφωνική χορωδία του Ιερού Ναού Υπεραγίας Θεοτόκου Σπηλαιωτίσσης – Αγίας Θεοδώρας, μητροπολιτικού ναού της Κέρκυρας. Ο Σύνδεσμος των Εφέδρων Αξιωματικών της πόλης του Βόλου μετά του Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών Λεμεσού Κύπρου, εόρτασαν την εορτή του προστάτη τους, Αγίου μάρτυρος Νικήτα, τελώντας θρησκευτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις στον ως άνω Ιερό Ναό. Ο Σεβ. Μητροπολίτης μετά της χορωδίας του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού, συνόδευσε την προσκεκλημένη από τον Σύνδεσμο, Φιλαρμονική Εταιρεία Κέρκυρας - «Παλαιά». Προς το τέλος της Θείας Λειτουργία τελέστηκε αρτοκλασία επί τη μνήμη του Αγίου Νικήτα και μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των πεσόντων εφέδρων αξιωματικών και των κεκοιμημένων προέδρων του Συνδέσμου. Μετά το ιερό μνημόσυνο, κατά το κερκυραϊκό έθος, η «Παλαιά Φιλαρμονική» παιάνισε προσευχή εντός του Ιερού Ναού. Μετά τη λήξη των θρησκευτικών εκδηλώσεων εντός του Ιερού Ναού, πραγματοποιήθηκε μικρά παρέλασις έως το μνημείον των πεσόντων όπου και τελέστηκε επιμνημόσυνος δέησις.

Κατά τη Θεία Λειτουργία, ο Σεβ. απευθυνόμενος εις το πυκνότατο εκκλησίασμα, ανεφέρθη στο αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας. Έλαβε αφορμή από το λόγο του Αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτας «εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι». Στην Γαλατία, όπου ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη του αποστολική περιοδεία την επισκέφτηκε και κήρυξε το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως του Χριστού, υπήρξε μια διάσταση των θεολογικών απόψεων του Αποστόλου με τους ιουδαΐζοντες Χριστιανούς. Εκείνοι, υποστήριζαν ότι ο μωσαϊκός νόμος δεν πρέπει να απαλειφθεί στην πρακτική ζωή των Χριστιανών, δηλαδή η περιτομή και άλλα έθιμα τα οποία τηρούσαν οι Ιουδαίοι. Η θεολογία του Αποστόλου Παύλου έλεγε ότι ο νόμος που εδόθη από τον Θεό ήταν παιδαγωγός εις Χριστόν και ότι μετά την σάρκωση του Λόγου του Θεού και την εν Χριστώ αναγέννησή μας, αυτά είναι περιττά για τον εν χριστώ αναγεννημένο άνθρωπο καθώς πρέπει να περιτέμνουμε την κακία και την κάθε είδους αμαρτία, η οποία προσβάλει την ψυχή του ανθρώπου και αμαυρώνει τον νουν. Τα ιουδαϊκά έθιμα είναι απλώς εξωτερικά γνωρίσματα. Λέγοντας λοιπόν ο Απόστολος Παύλος ότι εάν αυτά τα οποία τα καταργήσαμε για να αποδεχτούμε τον αληθινό Θεό στη ζωή μας και να ζήσουμε την ζωή της αφθαρσίας και την υπέρβαση του θανάτου, ψυχικού τε και σωματικού, εάν επανέλθουμε στα προηγούμενα, τότε γινόμαστε παραβάτες της συνειδήσεώς μας και των υποσχέσεών μας έναντι του Θεού, «Ὁ λαός οὖτος τοῖς χείλεσί μέ τιμᾶ, ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ». Σήμερα, καταντήσαμε να είμαστε Χριστιανοί των τύπων, της επιφάνειας, των λόγων και όχι των έργων της αγάπης και της θυσίας.

«Εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι»

Σήμερα λοιπόν, οι περισσότεροι Χριστιανοί, θα έπρεπε να είμαστε μέλη του Χριστού, καθώς απορρίψαμε τα έργα της αμαρτίας, την οποία φέραμε ως κληρονομιά στη ζωή μας. Κατά την ώρα της βαπτίσεώς μας τα απαρνηθήκαμε, τα αποπτύσαμε και δηλώσαμε με παρρησία ότι τα έργα του πειρασμού δεν ανήκουν πια σε εμάς και συνταχθήκαμε με το Χριστό. Όμως, στην πορεία της διαδρομής του χριστιανικού μας βίου παλινδρομήσαμε προς τα έργα του πειρασμού και θελήσαμε να δουλεύουμε και στην αμαρτία αλλά να επικαλούμεθα ταυτόχρονα και τον Θεό. Αυτό όμως μοιάζει στον λόγο του Κυρίου μας, ο οποίος απευθυνόμενος σε εμάς είπε, «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν». Το να επανέλθουμε στα κοσμικά έργα, τα αμαρτωλά, να υπηρετήσουμε δηλαδή το θέλημα του διαβόλου, τότε γινόμαστε παραβάτες απέναντι στο Θεό. Δυστυχώς και η πατρίδα μας, αλλά και όλη η χριστιανική Ευρώπη, οι οποίες δέχθηκαν με ενθουσιασμό τον ευαγγελικό λόγο και πίστευσαν αληθινά στον Ιησού Χριστό, πλέον έχουν παλινδρομήσει στην πάσης φύσεως αμαρτία η οποία έχει οδηγήσει την κοινωνία στην αθεΐα και στη στείρα άρνηση του Θεού. Τα αποτελέσματα είναι ορατά. Σήμερα λοιπόν, η φωνή του Αποστόλου Παύλου έρχεται να ανανεώσει τις υποσχέσεις και τα καθήκοντά μας απέναντι στον Κύριο μας Ιησού Χριστό.

Στο τέλος, ο Σεβ. εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τον Μητροπολίτη Δημητριάδος, κ. Ιγνάτιο, για τη φιλοξενία και τη δυνατότητα να λειτουργήσει και να έλθει σε επαφή και σε κοινωνία με τους παλαιούς ενορίτες του, με τους οποίους είχε στενό πνευματικό σύνδεσμο. Ακόμη, εξέφρασε τα αισθήματα συγκινήσεώς του σε όλο το εκκλησίασμα, οι οποίοι δεν τον έχουν λησμονήσει, αλλά παντοιοτρόπως επικοινωνούν μαζί του.