ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΙ ΑΓΕΝΕΙΑ

Συχνά οι μεγαλύτεροι παραπονιούνται για το θράσος και την αγένεια των νεώτερων. Παλαιότερα δεν νοούνταν στο τρόλεϊ, στο λεωφορείο, στον ηλεκτρικό να μην σηκωθεί ο νέος και να παραχωρήσει την θέση του στον ηλικιωμένο ή σε μία έγκυο, ανεξάρτητα της κούρασης ή της απόστασης της διαδρομής. Σήμερα υπάρχει το ασυγκίνητο. Παλαιότερα δεν νοούνταν ο μικρότερος να ειρωνεύεται τον μεγαλύτερο, να μην του μιλά στον πληθυντικό, να μην έχει την λέξη «συγγνώμη» στο στόμα του, όταν επρόκειτο να μετακινηθεί και υπήρχε συνωστισμός. Εξαιρέσεις προφανώς και υπήρχαν. Όμως δεν υπήρχε ανοχή στο θράσος και την αγένεια, ούτε δικαιολόγηση της κακής συμπεριφοράς, όπως σήμερα.

Η πραγματικότητά μας, επηρεασμένη έντονα από την ανωνυμία του Διαδικτύου, θεωρεί έκφραση δυναμισμού την απουσία σεβασμού. Δεν υπάρχουν αυθεντίες. Δεν δικαιούται τον σεβασμό ο μεγαλύτερος, αλλά πρέπει να τον κερδίσει, να τον εμπνεύσει. Παραθεωρεί έτσι ότι είναι άλλο ο σεβασμός από φόβο και άλλο ο σεβασμός από ευγένεια, από στοιχειώδη ευπρέπεια και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Ο αγενής άνθρωπος δεν υπολογίζει κανέναν παρ’ εκτός τον εαυτό του. Ζητά να γίνεται το δικό του. Καταπατά τις υποσχέσεις του. Αδιαφορεί να ενημερώσει αν κάτι έχει αλλάξει σε σχέση με αυτά που οι άλλοι περιμένουν. Έχει διαγράψει την ντροπή από την ψυχή του. Δίκιο είναι αυτό που πιστεύει ή θέλει αυτός και δεν σέβεται τελικά ούτε νόμους ούτε κανόνες.

Σημείο κατατεθέν είναι οι δυνατές φωνές όταν μιλούμε στο κινητό, ιδίως σε κλειστούς χώρους, τα δυνατά γέλια, ο «διανθισμένος» με βρισιές λόγος, η προκλητική αδιαφορία στις παρακλήσεις των άλλων, το να διακόπτουμε συζητήσεις άλλων για να πούμε τα δικά μας, το να μη είμαστε καλοί ακροατές, το να ζητάμε την κεφαλή επί πίνακι όσων μας ενοχλούν, το να συμπεριφερόμαστε χωρίς μέτρο. Θράσος και αγένεια είναι η προκλητική ενδυμασία, με σκοπό να προσελκυσθεί το βλέμμα των άλλων και να περάσει το αίσθημα ότι εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου. Κι αυτές οι καταστάσεις πηγάζουν από την ανατροφή. Από ένα αίσθημα εγωτικής αυτάρκειας, το οποίο καλλιεργείται σε μία γενιά η οποία «σπάει πλάκα» στο σχολείο, «θάβει» στο Διαδίκτυο, διασκεδάζει στην τηλεόραση με σειρές που στο όνομα του γέλιου ισοπεδώνουν πρόσωπα και ρόλους, όχι για να σατιρίσουν κακές συμπεριφορές, αλλά για να αποθεσμοποιήσουν την κοινωνική ιεραρχία.

Το ότι οι καιροί μας δικαιολογούν τα πάντα δεν συνεπάγεται την άρση της προσωπικής ευθύνης για ένα ήθος αυθεντικά κοινωνικό, το οποίο θα δείχνει και με τον λόγο και με την έκφραση και με την συμπεριφορά τα όρια μας, μια ταπεινότητα που χωρίς να μας αποστερεί από τον δυναμισμό, θα μας βοηθά να διαλεχθούμε με τους άλλους, ιδίως τους μεγαλυτέρους μας, χωρίς να τους ισοπεδώνουμε. Ο καθένας μας έχει την θέση του στους καιρούς, στην παρέα, στην σπουδή, στην εργασία. Η ευγένεια, η σεμνότητα, το μέτρο μάς καθιστούν αγαπητούς. Την ίδια στιγμή είναι χρέος, ιδίως των μεγαλυτέρων, να μην αμνηστεύουμε συμπεριφορές θράσους και αγένειας, να μην ανεχόμαστε εκφράσεις μίας κατασκευασμένης εγωτικής παντοδυναμίας, η οποία θολώνει τι είναι αληθινό και διαρκές. Είναι χρέος μας να ζητούμε ένα συμμάζεμα, το οποίο δεν είναι συντηρητικότητα αλλά βάση αληθινής προόδου, η οποία δεν μπορεί να έρθει χωρίς τον κατά πάντα και εις πάντας σεβασμό.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην “Ορθόδοξη Αλήθεια”

Στο φύλλο της Τετάρτης 29 Αυγούστου 2018

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΘΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΟΛΕΩΣ

Την Τετάρτη 29 Αυγούστου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου πόλεως.

Στο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Κερκύρας εξήρε την προσωπικότητα του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου. Η Αγία μας Εκκλησία προβάλει πολλές φορές το πρόσωπο του Τιμίου Προδρόμου. Εορτάζει την σύλληψή του, το γενέσιό του, την σύναξή του, την αποτομή της κεφαλής του, καθώς και την εύρεση της κεφαλής του. Ο Άγιος Ιωάννης προετοίμασε τον δρόμο για τον ερχομό του Κυρίου μας εις τον κόσμο. Εκείνος βάπτιζε τους ανθρώπους στον Ιορδάνη ποταμό διά ύδατος, ο δε Ιησούς Χριστός διά πυρός και διά Πνεύματος Αγίου. Τα νέα μέλη της Εκκλησίας μας βαπτίζονται στο νερό ως ορατό σημείο της Θείας Χάριτος και δια του πυρός και του Αγίου Πνεύματος με την συμμετοχή τους στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Ο Τίμιος Πρόδρομος κήρυξε αφενός μεν την αλήθεια, η οποία δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα, αλλά πρόσωπο, ο ίδιος ο Χριστός και αφετέρου την μετάνοια, την επιστροφή δηλαδή του ανθρώπου στον Θεό. Ήλεγξε παράλληλα και την τότε άρχουσα τάξη, την οικογένεια του Ηρώδη, για την αντίθετη με το Θείο θέλημα ζωή της. Το κήρυγμα του Ιωάννου δεν περιορίστηκε μονάχα όταν βρισκόταν εν ζωή. Μετά τον μαρτυρικό του θάνατο, κήρυξε τον ερχομό του Κυρίου στους νεκρούς.

Ακόμη ο Σεβασμιώτατος αναφερόμενος στην σημερινή εποχή επεσήμανε ότι οι συνθήκες στους καιρούς μας ομοιάζουν με την εποχή που έζησε ο Τίμιος Πρόδρομος. Και σήμερα δυστυχώς οι κρατούντες προσπαθούν με κάθε τρόπο να σιγήσουν τα στόματα όλων εκείνων που καταγγέλουν την αποστασία και την απώλεια πνευματικού προσανατολισμού των ανθρώπων. Το κήρυγμα όμως του Τιμίου Προδρόμου αφυπνίζει μέχρι σήμερα συνειδήσεις. Ο καθημερινός αγώνας των ανθρώπων μπορεί να παραλληλιστεί με έναν ωκεανό. Εκείνος που δεν έχει πυξίδα είναι σίγουρο ότι θα χαθεί. Και η πυξίδα είναι ο Χριστός, που μας δείχνει τον δρόμο προς τον Πατέρα, προς την σωτηρία και προς την Θέωση του καθενός.

Κλείνοντας ο κ. Νεκτάριος προέτρεψε τους πιστούς να μιμηθούν το αγωνιστικό πνεύμα του Τιμίου Προδρόμου και να ομολογούν με παρρησία τον Ιησού Χριστό, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.

ΠΟΛΥΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΖΑΚΥΝΘΟΥ (ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ)

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΣΤΗΝ Ι.ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Το Σάββατο 18 Αυγούστου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στην ιστορική Ιερά Μονή Παναγίας των δρόμων στην βόρεια Κέρκυρα.

Στον λόγο του ο Μητροπολίτης Κερκύρας χαρακτήρισε την Υπεραγία Θεοτόκο ως το ακατανόητο θαύμα. Η ζωή της Θεομήτορος, η κοίμηση και η εις τους ουρανούς μετάστασή Της υπήρξε ένα ανερμήνευτο θαύμα. Σκοπός όλων αυτών των υπερφυών γεγονότων δεν ήταν άλλος από την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, με άλλα λόγια την εκπλήρωση του προαιωνίου σχεδίου της ενσάρκου οικονομίας του Υιού και Λόγου του Θεού.

Ακόμη ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε ότι η ίδια η ύπαρξή μας εις τον κόσμο αυτόν αποτελεί ένα θαύμα. Στον αντίποδα, η τάση του σύγχρονου ανθρώπου να αυτονομηθεί από τον Θεό, τον απομακρύνει από την Θεία Χάρη.

Ο Κύριος, συνέχισε ο Μητροπολίτης Κερκύρας, δεν αφήνει το πλάσμα του να καταστραφεί. Με την Χάρη του Θεού βλέπουμε πολλούς ανθρώπους στην πατρίδα μας, ιδίως νέους, να κατακλύζουν τους ναούς και τα μοναστήρια μας, δίδοντας αποστομωτική απάντηση σε όλους αυτούς τους “γόητες”, όπως τους ονομάζει ο Απόστολος Παύλος, που απεργάζονται τον πνευματικό ξεπεσμό των Χριστιανών και την εκρίζωση της πίστεως από τις καρδιές τους. Ο λαός αυτός ευεργετήθηκε και ευεργετείται καθημερινά από την Κυρία Θεοτόκο, φθάνει ο λαός αυτός να παραμείνει εδραίος στα νάματα της πίστεως και στις παραδόσεις του Έθνους των Ελλήνων.

Καταλήγοντας ο κ. Νεκτάριος ευχήθηκε η Παναγία μας να σκεπάζει, να κρατύνει και να μεγαλύνει την πατρίδα μας.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο Μητροπολίτης Κερκύρας τέλεσε τον αγιασμό στο ανακαινισμένο Καθολικό της Ιεράς Μονής της Παναγίας των δρόμων.

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΗΜΕΡΑ;

Γιατί το Ευαγγέλιο σήμερα; Γιατί να μιλάμε για ένα βιβλίο, για τις διηγήσεις που αυτό περιλαμβάνει, για τις εντολές με τις οποίες καλεί να ρυθμίσουμε την πορεία της ζωής μας σε μία πραγματικότητα στην οποία επικαλούμαστε το δικαίωμά μας στην αυτονομία, στην προσωπική κρίση, στον στηριγμό μας στις αρχές και τον τρόπο ενός πολιτισμού που τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς; Γιατί να πιστεύουμε σε έναν Θεό που έρχεται από το χτες και μας μιλά για αξίες του χτες, ενώ κυρίαρχη αντίληψη της κοινωνίας μας είναι ο μηδενισμός;

Το ερώτημα, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, απασχολούσε τους ανθρώπους από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε ο χριστιανισμός. Δεν είναι μόνο η αμφισβήτηση του προσώπου του Χριστού από τους συγχρόνους Του, οι οποίοι Τον οδήγησαν στον Σταυρό. Και στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες διατηρήθηκε η αμφισβήτηση, η οποία είχε κυρίως να κάνει με το ποιος διδάσκει το Ευαγγέλιο. Άλλοι το έβλεπαν στην προοπτική του με ποια κριτήρια αυθεντίας κάποιος το έφερνε στους ανθρώπους και το ερμήνευε. Άλλοι πάλι έβλεπαν την σύγκρουση του Ευαγγελίου με τον υφιστάμενο τρόπο ζωής τους, με τις παραδόσεις, τα έθιμα, τις ιδέες, τις αρχές με τις οποίες μεγάλωσαν και ενώ αισθάνονταν ότι στο Ευαγγέλιο υπήρχε αυθεντικότητα και δίψα ζωής, εντούτοις η ανατροπή των όσων προτάσσονταν, πιθανότατα για καλό, όπως πίστευαν, τους δυσκόλευε. Άλλοι πάλι ένιωθαν ότι το Ευαγγέλιο τους καλούσε σε μία διαρκή αυτοκριτική για την ζωή τους, σε μετάνοια και αλλαγή, για την οποία δεν ήταν έτοιμοι. Άλλοι βεβαίως ενθουσιάζονταν, το επέλεγαν και πάλευαν μέχρι μαρτυρίου για την εφαρμογή του στην ζωή τους, ακριβώς διότι γνώριζαν ότι τα ρήματα που περιείχε ήταν ζωής αιωνίου.

Ο Απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στους Κορινθίους, γράφει χαρακτηριστικά: «γνωρίζω υμίν το ευαγγέλιον ό ευηγγελισάμην υμίν, ό και παρελάβετε, εν ω και εστήκατε, δι’ ου και σώζεσθε, τίνι λόγω ευηγγελισάμην υμίν ει κατέχετε, εκτός ει μη εική επιστεύσατε» (Α’ Κορ. 15, 1-2). « Σας θυμίζω το χαρμόσυνο μήνυμα που σας έφερα με το κήρυγμά μου. Αυτό το μήνυμα το δεχτήκατε, σ’ αυτό παραμείνατε σταθεροί, μ’ αυτό και σώζεστε, αν βέβαια παραμένετε προσκολλημένοι σ’ αυτό, με το νόημα που σας το κήρυξα. Εκτός εάν μάταια πιστέψατε». Ο Παύλος τονίζει ότι το μήνυμα του Ευαγγελίου σώζει, αρκεί κάποιος να το ακολουθήσει με το αυθεντικό του νόημα και να πιστέψει στα όσα το Ευαγγέλιο λέει. Υπάρχει όμως και η μάταιη πίστη. Αυτή έχει να κάνει με την αδυναμία αποδοχής της κορύφωσης του ευαγγελικού μηνύματος που είναι η Ανάσταση του Χριστού και η ανάσταση όλων των ανθρώπων. Τα πάντα στο Ευαγγέλιο νοηματοδοτούνται σ’ αυτήν την προοπτική. Χωρίς την Ανάσταση κάθε πίστη είναι μάταιη και το Ευαγγέλιο μετατρέπεται σε ένα ωραίο βιβλίο, με χρήσιμες συμβουλές για την παρούσα ζωή, ανεπαρκείς κάποτε να την αλλάξουν εφόσον ο άνθρωπος δεν μπορεί να παραιτηθεί από την κυριαρχία των παθών του, ωστόσο χρήσιμες κατά πάντα. Αν όμως κυριαρχεί η αντίληψη του μηδενισμού, τότε όλα είναι μάταια.

Γιατί λοιπόν το Ευαγγέλιο σε κάθε εποχή, αλλά και σήμερα;

Πρώτον, διότι έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε όχι σε ιδέες απλώς, αλλά σε Πρόσωπο που έδωσε ένα ολοκληρωμένο νόημα ζωής στην ύπαρξή μας, «εκ του μη όντως είναι» και προς το «αεί είναι» κι Αυτό είναι ο Χριστός. Πιστεύουμε σε ένα Πρόσωπο το Οποίο μας οδηγεί στο Ποιος είναι αληθινά ο Θεός, καθώς δι’ Αυτού γινώσκομεν τον Πατέρα και ζούμε την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Πιστεύουμε σε ένα Πρόσωπο το Οποίο είναι παρόν στην ζωή μας, ακούει την προσευχή και τις αγωνίες μας, μάς δίνεται στο μυστήριο της Ευχαριστίας και μας υπενθυμίζει την αγάπη και την συγχώρεση, ό,τι δηλαδή ακυρώνει την βία, την διχόνοια, τον εγωκεντρισμό, τον θάνατο που διαλύουν τις σχέσεις μας.

Δεύτερον, διότι βλέπουμε πλήθος ανθρώπων πριν από εμάς και παράλληλα με εμάς να το ακολουθούν και να δίνουν στην ζωή τους ένα νόημα που ξεπερνά το εφήμερο, όσες θυσίες κι αν χρειαστεί. Το Ευαγγέλιο γεννά ένα ήθος ευγενές. Δεν εκπολιτίζει απλώς τον άνθρωπο, αλλά τον κάνει αγαθό. Μπορεί το κακό να φαίνεται ότι θριαμβεύει και ότι συντριβόμαστε από τις ποικίλες μορφές του, όμως όλοι εκείνοι οι οποίοι απάρτισαν και απαρτίζουν την Εκκλησία μάς δείχνουν ότι τίποτα δεν χάνεται. Οι διώκτες, οι είρωνες, οι απορριπτικοί έσβησαν ή θα σβήσουν από προσώπου γης. Οι δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι, διότι ο Θεός δικαιώνει τον κόπο τους και την πορεία τους να ζήσουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Οι άνθρωποι βλέπουμε εν χρόνω και εν τόπω. Νόημα όμως και προοπτική δίνει το πέρα από τον χρόνο και το πέρα από τον τόπο και αυτή είναι η αγιότητα.

Τρίτον, διότι το Ευαγγέλιο δεν είναι ένα καλούπι στο οποίο χωρούμε όλοι ως αντίγραφά του, αλλά αληθινή ελευθερία. Η Εκκλησία, στην οποία το Ευαγγέλιο διασώζεται αυθεντικά, δείχνει τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να διευκολυνθούμε για να το ζήσουμε. Όμως η εμπειρία είναι προσωπική. Ο καθένας μας βιώνει το Ευαγγέλιο με τον τρόπο του. Σώζεται με τον τρόπο του. Δεν είναι ότι επιλέγει τι θα ακολουθήσει και τι όχι από την Αλήθεια. Η Αλήθεια έχει νόημα όταν βιώνεται ακέραιη. Ωστόσο το μέτρο του καθενός είναι διαφορετικό. Είναι άλλο πόσο αντέχουμε και άλλο ποια είναι η κορυφή. Η ελευθερία μας είναι δεδομένη. Μπορούμε να αναζητήσουμε, να προβληματιστούμε, να παλέψουμε για να γίνει η Αλήθεια αλήθειά μας. Το Ευαγγέλιο είναι όμως το μέτρο μας. Μάς δείχνει τα όρια όχι της αναζήτησης αλλά της αλήθειας. Και ταυτόχρονα μας προφυλάσσει από τον άμετρο ορθολογισμό, από την αυτοθέωσή μας, από το αίσθημα ότι είμαστε τέλειοι και ικανοί για τα πάντα.

Το Ευαγγέλιο δεν είναι χτες. Το χτες δεν σώζει, αλλά δίνει μνήμες. Η αξιοπιστία του Ευαγγελίου δεν εξαρτάται από τα πρόσωπα στους καιρούς μας τα οποία θεωρητικώς το εκφράζουν, αλλά από την συνέχεια εις τους αιώνας του Χριστού, των Αποστόλων, των Αγίων. Τα πρόσωπα που κλήθηκαν να είναι οι εκφραστές του Ευαγγελίου φέρουν ευθύνη αν δεν κατανοούν ή αν διαστρεβλώνουν το νόημά του. Όμως η αξιοπιστία του Ευαγγελίου αποτυπώνεται στην οδό και τον τρόπο της Ανάστασης, η οποία δι’ αυτού καταδεικνύεται. Ο απόστολος Παύλος, λέγοντας αυτό το «εκτός ει μη εική επιστεύσατε», δείχνει ότι η τελική απόφαση είναι δική μας: αν θα πιστέψουμε στο Ευαγγέλιο της Εκκλησίας, της Ανάστασης, των Αγίων ή θα επικαλούμαστε ως άλλοθι το χτες για να παραμένουμε προσκολλημένοι στον μηδενισμό και την απελπισία των καιρών μας.

Κέρκυρα, 19 Αυγούστου 2018

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΤΗΣ Υ.Θ. ΜΑΝΔΡΑΚΙΩΤΙΣΣΗΣ

Με βαθιά κατάνυξη πραγματοποιήσαμε την παράκληση και την περιφορά του επιταφίου της Παναγίας το βραδάκι της εορτής της κοιμήσεως της Θεοτόκου από την εκκλησία της Μανδρακίνας  μας με τη συμμετοχή της Φιλαρμονικής ΜΑΝΤΖΑΡΟΣ, της χορωδίας της ενορίας μας, πλειάδα Ιερέων που μας τίμησαν με την παρουσία τους με προεξάρχοντα τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Θεμιστικλή Μουρτζανό Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Μητροπόλεως μας. Εκατοντάδες πιστοί ακολούθησαν την πομπή καθ΄όλη την διαδρομή ντόπιοι πάρα πολλοί επισκέπτες του νησιού μας.