Στο σημερινό Συναξάρι της Εκκλησίας μας, τιμάται η μνήμη ενός συγχρόνου με εμάς ανθρώπου, ο οποίος παιδιόθεν επόθησε τον Θεόν και μας βεβαίωσε με τον οσιακό βίο του, πως κάθε εποχή είναι ικανή να αναδείξει Αγίους εις την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ο άγιος Πορφύριος, (κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης), γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1906 στην Εύβοια. Προερχόταν, ο μακάριος Πατήρ, από πολυμελή πτωχική αλλά ευλαβέστατη οικογένεια, από την οποία και γαλουχήθηκε με τα ιερά νάματα της Ορθοδοξίας.
Αφού εργάσθηκε από τα επτά έτη του σε διάφορες δουλειές, ακολούθησε στα 14 (κατά άλλους στα 16) τον θείο πόθο του για αφιέρωση στον Θεό.
Εγκατέλειψε, έτσι, την οικογενειακή εστία και μετέβη στο Άγιον Όρος, όπου στην Καλύβη του Αγίου Γεωργίου, στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων, υποτάχθηκε σε δύο γέροντες. Κατά την μοναχική κουρά του, έλαβε το όνομα Νικήτας και έκτοτε αγωνίσθηκε, με νικηφόρο αποτέλεσμα, να κερδίσει τη μάχη έναντι του αιωνίου εχθρού του ανθρώπου.
Η τέλεια υπακοή του και η διαρκής και σκληρή άσκηση, γρήγορα απέδωσαν καρπούς της Χάριτος και ο νεαρός Μοναχός, βίωνε καταστάσεις θαυμαστές αφού του εδόθη από νωρίς το διορατικό χάρισμα, το οποίον εξαιτίας της ταπεινοφροσύνης που τον διέκρινε διατηρήθηκε αναλλοίωτον έως και της οσιακής κοιμήσεώς του.
Στην ηλικία των 18 ετών λόγω ασθενείας και με την ευχή των Γερόντων του, εγκατέλειψε το Άγιον Όρος και μετέβη στην Αθήνα, όπου μετά από 2 χρόνια χειροτονήθηκε Ιερεύς του Κυρίου, από τον Αρχιεπίσκοπο Σινά Πορφύριο, λαμβάνοντας το όνομα Πορφύριος. Ύστερα από μικρό διάστημα, ο τοπικός Μητροπολίτης βλέποντας πως το διορατικό χάρισμα του νεαρού ιερέως θα ήταν ωφέλιμο για τους πιστούς, τον κατέστησε πνευματικό.
Ως καλός επιστάτης του Θεού, έγινε μιμητής Του στην αγάπη προς τον άνθρωπο και έτσι όλος ο βίος του απείχε μακράν από τη συμπεριφορά των «μαθητών» της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.
Το 1940, διορίσθηκε ως εφημέριος στην Πολυκλινική Αθηνών κι από τη θέση αυτήν, επί 33 έτη, υπήρξε πραγματικός φιλόστοργος πατέρας για κάθε ψυχή που τον πλησίαζε κι άφηνε στο ταπεινό πετραχήλι του το βάρος των αμαρτιών και των πολυποίκιλων προβλημάτων της.
Το 1979 μετέβη στο Μήλεσι Αττικής, πλησίον του Ωρωπού, όπου άρχισε, αφού έλαβε τις νόμιμες άδειες, να κτίζει το Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Στον τόπον αυτό, δεχόταν επισκέπτες και τηλεφωνήματα από όλα τα μέρη του κόσμου, που ζητούσαν την θεάρεστη προσευχή του και τις συμβουλές του για διάφορα προβλήματα. Παρ’ όλο που ο ίδιος έπασχε από πάμπολλες ασθένειες, έγινε πρόξενος θεραπείας –μέσω του ιαματικού χαρίσματός του- για πολλούς άλλους και δεν έπαυσε σε όλη τη διάρκεια του μοναχικού βίου του, με την ταπείνωση του τυφλού της Ιεριχού, να ζητά το Έλεος του Κυρίου.
Ο Δωρεοδότης Θεός, πληροφόρησε το άξιο τέκνο του ότι ο χρόνος της εκδημίας του, από τον κόσμο αυτόν, πλησίαζε κι έτσι ο ταπεινός Όσιος Πορφύριος μη θέλοντας, εξαιτίας της μεγάλης φήμης του, να κηδευθεί με τιμές και δόξες, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου στις 4:31΄ το πρωΐ της 2-12-1991 παρέδωσε την καταλευκασμένη από τα πάθη ψυχή του, στον Κύριο που τόσο αγάπησε έχοντας εις τα άγια χείλη του την Αρχιερατική προσευχή, την οποία πολύ συχνά επαναλάμβανε: «ἵνα ὦσιν ἓν» που σημαίνει «να είναι όλοι ένα»! Ετάφη σε έναν απλό καλογερικό τάφο με μόνη την παρουσία των συμμοναστών του. Τα άγια λείψανα του Οσίου Πορφυρίου, μετά την ανακομιδή των και κατ’ εντολήν του, απεκρύβησαν σε άγνωστο και απρόσιτο μέρος.
Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013, υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, προέβη και στην επίσημο αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου, αφού στη συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας ήταν Άγιος από χρόνια.
Κάποια λόγια της πνευματικής διαθήκης του προς τα πνευματικά παιδιά του αλλά και προς όλους, ήσαν: «…Εγώ προσπάθησα με τη Χάρη του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ότι σας στεναχώρησα».
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἰχνηλάτης τῶν πάλαι πατέρων γέγονας, Ἁγιωνύμου τοῦ Ὄρους ἀσκήσας Σκήτῃ σεπτῇ, Τριάδος τῆς Ζωαρχικῆς, τῶν Καυσοκαλυβίων, ἄβυσσος θείων δωρεῶν, λυτήρ δεινῶν ἀσθενειῶν, ἐδείχθης ὦ θεοφόρε. Πορφύριε οἰκουμένης, πάσης, ποιμήν ἡμῶν καί στήριγμα.
Γένοιτο, Κύριε, δι’ ευχών του Οσίου Σου Πορφυρίου του Διορατικού και Θαυματουργού. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου